Βυθίζομαι.

Και άλλος ένας συνάδελφος έκλεισε το μαγαζί του. Ενας ένας βγαίνουμε στον δρόμο.
Και του είχα δανείσει και χρήματα. Πάει χάθηκαν. Τι θα κάνω τώρα?

Περιμένω τη σειρά μου. Πότε θα είναι αυτή? πότε θα το κλέισω? Θα καταφέρω να βγάλω το χειμώνα ή δεν θα προλάβω? Τόσες υποχρεώσεις πώς θα τις τακτοποιήσω?

Πάνε τα λεφτάκια μου. Και υπολόγιζα σε αυτά. Τώρα?

Η ανάπτυξη λένε θα έρθει το 2013 ή 2015.
Σοβαρά? εμείς ρε φιλαράκι δεν βγάζουμε ούτε το μήνα. Πώς θα βγάλουμε τα 5 χρόνια? Και μετά τι? αμα το κλείσω τι θα κάνω? πώς θα ζήσω? στην ηλικία μου πού θα βρω δουλειά? που εδώ 20 ηδες και 30 ηδες δεν βρίσκουν.

Βουλιάζω. Κάθε μέρα που περνάει βυθίζομαι όλο και πιο βαθιά.


Ολοι μας λένε να κάνουμε υπομονή. Μωρέ εγώ θα κάνω, αλλα να κάνει και το ίκα και το τεβε και η εφορία και οι τράπεζες και το κράτος. Αν κάνουν όλοι αυτοί υπομονή τότε θα τα καταφέρω και γω. Αλλα εκείνοι δεν κάνουν. Εκείνοι τα ζητάν εδώ και τώρα.

Και έτσι κλείνουμε. Ομως το "κλείνω" είναι μια κουβέντα. Ειναι μια λέξη που λέγεται και γράφεται εδώ. Το να την βλέπεις ή την ακους είναι εύκολο. Το τι σημαίνει πρακτικά, στη ζωή, ενεργά, το καταλαβαίνει μόνο όποιος έχει μικρό μαγαζί σαν εμένα. Σε αυτούς απευθύνομαι σήμερα. Παιδιά μόνο εσείς με καταλαβαίνετε. Ολοι εμείς που έχουμε μαγαζιά έχουμε την ίδια ανάσα, την ίδια σκέψη, την ίδια πνοή.

Δεν έχω τι άλλο να πω. Τα λόγια είναι εύκολα, οι πράξεις είναι δύσκολες.