Πού χάθηκε η gademissa?

Blogger(=το πρόγραμμα του blogspot.com): gademissaaaaaaa ....... a-a-a .... a-a-a ............ gademissaaaaa ........ a-a-a ............ a-a-a (αντίλαλος) ........ gademissaaaaaa ....... a-a-a ....... a-a-a ....... Πού είσαι?


Μα τι έπαθε η gademissa? Χάθηκε τελευταία. Τι να της συμβαίνει? Ανησυχώ πολύ. Ζει και είναι καλά, αλλά βαριέται να γράψει? Ζει αλλά δεν είναι καλά, και κυκλοφορεί με ζουρλομανδύα? Ζει αλλά περνάει «φάση»? Έγινε κάποιο ατυχές γκομενικό (παλιά μου τέχνη κόσκινο) που την νταούνιασε πάλι? Μήπως έπαθε κάποιο ατύχημα και πέθανε, αλλά αφού κανείς δικός της δεν γνωρίζει για το blog της δεν θα το μάθουμε ποτέ? Μήπως ξέχασε τους κωδικούς της και δεν μπορεί να μπεί να γράψει? Μήπως έπιασε γκόμενο, καλοπερνάει και δεν μας έχει άλλο ανάγκη? Μήπως ήταν αυτή εκείνο το αλλοπαρμένο 'παρατράγουδο' που είδα χτες στο σόου της Αννίτας Πάνια, εκείνη η αυτοαποκαλούμενη ....... Μόνικα Τρελούτσι που τραγουδούσε αγκαλιά με την Μαλάμω την φαφούτα το τραγούδι «Στου Γκαντέμη το Κονάκι», και που τώρα τρέχει για promotion του CD της ? Το λεγε από παλιά ότι ήθελε να βολευτεί, να κάνει μια γερή μπάζα και ή δυνατόν να βγάλει σύνταξη στα 35. Λες να το κατάφερε με την Πάνια??


Ανησυχώ πραγματικά. Η gademissa ήταν η μόνη που μου έπιανε κουβέντα εδώ μέσα. Χαζοκουβέντες βέβαια, αλλά ήταν κάτι βρε παιδί μου. Γιατί, ενώ όλοι με χρησιμοποιούν για να κάνουν την blogoδουλειά τους, κανείς ποτέ δεν με ρώτησε πώς περνάω, τι κάνω, πώς νιώθω. Ναι, πώς νιώθω. Γιατί σου φαίνεται παράξενο? Επειδή είμαι ένα άψυχο πρόγραμμα όπως νομίζεις? Σε πληροφορώ ότι τόσα χρόνια που τριγυρίζω στα blogs και ακούω τον πόνο, την στεναχώρια αλλά και την χαρά χιλιάδων ανθρώπων έχω αποκτήσει ….. αισθήματα. Ναι, σοβαρά το λέω, έχω πιάσει τον εαυτό μου να ‘νιώθει’. Τόσο έντονα μάλιστα που κάποιες φορές δεν αντέχω να βλέπω μέσα από την οθόνη τους bloggers να στεναχωριούνται, και τους βγάζω από το ίντερνετ. Τους κόβω την σύνδεση δηλαδή, γιατί δεν αντέχω να τους βλέπω να ξημεροβραδιάζονται μπροστά στην οθόνη ενώ η ζωή τρέχει κατοστάρι έξω από την πόρτα τους. Δεν είναι δίκαιο, δεν είναι σωστό να χάνουν το χρόνο τους έτσι. Αλλά ποτέ δεν καταλαβαίνουν ότι το κάνω εγώ, και πάντα βρίζουν τον ΟΤΕ. Αχ φλυαρώ ακατάσχετα γιατί δεν βρίσκω την φίλη μου



gademissaaaaaaaaaaaaaaaaaa ........................(λυγμός) .....................GADEMISSAAAAAAAAAAA ..........




gademissa : έλα, εδώ είμαι γιατί φωνάζεις?

Blogger: Αΐιιιιιιι ........ με τρόμαξες. Μου κοψες τη χολή!!! Τι σου κανα και με τυραννάς έτσι?

gademissa: Αχ με συγχωρείς ρε Blogger, ειλικρινά νόμιζα ότι είχες ακούσει την ....... ανάσα μου στο αυτί σου (χιχι). Χίλια συγνώμη. Αλλά τι με γύρευες?

Blogger: Ανησύχησα. Πού είσαι τόσο καιρό? Τι κάνεις? Είσαι καλά? Γιατί δεν μου μιλάς άλλο? Μήπως με σνομπάρεις? Μήπως έκανα κάτι που σε ενόχλησε? Μήπως με χρησιμοποίησες όσο με χρειαζόσουν και μετά με πέταξες σαν στυμμένη λεμονόκουπα? .... κλαψ ..... λυγμ .....μήπως ......

gademissa: Εεεεεε, στόπ. Βαριές κουβέντες λες τώρα και δε γουστάρω, πρόσεχε. Και βέβαια δεν σε "παράτησα". Εδώ βρίσκομαι, αλλά περνάω ....... "φάση"

Blogger: Πες μου, μίλησέ μου για την "φάση" σου και ίσως μπορέσω να σε βοηθήσω. Πες μου, πες μου, βγάλτο από μέσα σου, εκτονώσου.

gademissa : Καλά λοιπόν θα σου πω, γιατί γνωριζόμαστε ένα χρόνο περίπου και σε θεωρώ φιλαράκι μου, όσο κι αν εσύ νομίζεις το αντίθετο. Όλα λοιπόν ξεκίνησαν λίγες μέρες πρίν.


Κανονίσαμε με μια φίλη μου μετά τις δουλειές μας να πάμε για καφέ. Βρισκόμαστε λοιπόν και διαπιστώνω ότι της φορτώθηκαν (τρόπος του λέγειν) 2 συνάδελφοί της. Ένας άντρας και μια γυναίκα. Μου κακοφάνηκε λίγο στην αρχή γιατί θέλαμε να πούμε τα δικά μας, αλλά απ ότι κατάλαβα απ τα κρυφά νοήματα που κάναμε, δεν μπόρεσε να το αποφύγει. Κάτσαμε λοιπόν όλοι μαζί και αρχίσαμε το κουβεντολόι. Ο άντρας στην αρχή δεν μου έκανε κάποια ιδιαίτερη εντύπωση, αλλά κουβέντα στην κουβέντα μου φάνηκε ενδιαφέρον.

Ήταν ένας κανονικός άντρας. Τόσο κανονικός, τόσο κοινός και τόσο φυσιολογικός που άρχισε ....... να μ αρέσει! Υπάρχουν νορμάλ άντρες τους οποίους γνωρίζει η φίλη μου αλλά δεν μου τους έχει αναφέρει τόσο καιρό???? Τζίζους!!!! Και γαμώτο, μου χε φύγει και το κραγιόν απ το πρωί και δεν το ανανέωσα, είχε σκονιστεί το παντελόνι μου, κουβαλούσα και μια άσχετη τσάντα που την παίρνω μόνο στη δουλειά, και ........ αρε γαμώτο να μην το ξέρω από πριν, ούτε ένα ρουζ, ούτε μια μάσκαρα, πωπωπωωω. Και όλα αυτά για έναν τύπο ούτε πολύ όμορφο, ούτε πολύ διαβασμένο, ούτε πολύ έξυπνο, ούτε πολύ μαγκιά- κλανιά -και εξάτμιση, ούτε πολύ ........ κάτι.

Αλλά ήταν τόσο νορμάλ που με έκανε να νιώσω απολύτως χαλαρή και κάναμε μια ωραιότατη φυσιολογική κουβέντα. Αυτό το ‘φυσιολογική’ το λέω συνέχεια γιατί συνήθως όλο ‘κάπως’ είναι οι άντρες οι ελεύθεροι τη σήμερον ημέρα. Και όλο πρέπει να προσποιηθείς την λίγο χαζούλα και λίγο αφελή, την ντροπαλούλα, την αδύναμη, τη γλυκούλα, τη ναζιάρα και τα τοιαύτα. Και μη μου πει κανείς αυτά που λέω εγώ στους άλλους, ότι δηλαδή «πρέπει να είσαι ο εαυτός σου» και κολοκύθια, γιατί το παθα και αυτό. Βλέπω τις άλλες που δεν είναι ο εαυτός τους και βγάζουν γλύκες, νάζια, μωρουδίλες, τάχα μου αθωότητες, και ένα σωρό άλλες παπαριές και τους ρίχνουν σαν ώριμα φρούτα, ενώ εγώ με τον ‘γνήσιο’ εαυτό μου όλο την τρώω από τις άλλες. Ε καλά, όχι πάντα, αλλά συνήθως αυτό συμβαίνει.



Το λοιπόν, με αυτόν ένιωθα τόσο καλά και τόσο άνετα! Και παρακαλώ αυτό ήταν αμοιβαίο, το νιωσα, υπήρχε συμπάθεια και αυθεντικότητα και από τις δυό μεριές. Κάναμε μια κουβέντα τί να σου πω! Μούρλια!

Με τα πολλά με τα λίγα, κάποια στιγμή αναφέρω το άθλημά μου. Και μου λέει και αυτός ότι ασχολείται με ένα άλλο, επίσης άσχετο άθλημα.


«Μπα» του λέω, «από πού ανακάλυψες αυτό το άγνωστο άθλημα?»(είναι πιο άγνωστο και απ το δικό μου να φανταστείς!)

«Α, πάω την κόρη μου εκεί, και μια που πάω είπα να ασχοληθώ και γω»



Ψ υ χ ρ ο λ ο υ σ ί α



ΝΤΑΝ- ΝΤΑΝ- ΝΤΑΝ καμπανούλες του πένθους


ΝΤΑΝ- ΝΤΑΝ -ΝΤΑΝ της λήθης και του χτες


ΝΤΑΝ- ΝΤΑΝ -ΝΤΑΝ καμπανούλες της πομπής, του καντηλιού, του γραφτού, του ραφιού




Έλιωσα. Κουρέλι έγινα.
Αλλά δεν έδειξα τίποτα. Το ανοσοποιητικό μου σύστημα δούλεψε ρολόι. Δεν πειράζει σκέφτηκα, θα είναι χωρισμένος ή χήρος. Ας ψαρέψω.

«Μα πώς τα προλαβαίνεις όλα?» τον ρώτησα «αν είχες και άλλο παιδί θα γινόσουν χίλια κομμάτια για να τα καταφέρεις».

«Ααα, τον γιό μου τον πάει η γυναίκα μου. Τα χουμε μοιράσει. Ε, δεν γινόταν διαφορετικά» και μπλα μπλά μπλα μπλα.

Ρίχνω το βλέμμα, με τρόπο, στο χέρι του. Β έ ρ α

Όχι πάλι, όχι πάλι ρε γαμώτο. Έναν φυσιολογικό, και μάλιστα ούτε ωραίο ούτε ξεχωριστό, βρήκα που μ άρεσε και είναι και αυτός πιασμένος?



Μα επιτέλους ΟΛΟΙ είναι πιασμένοι?



Εμ, εγώ φταίω. Και μου τοχε πει η φίλη η «ξενιτεμένη στην Αθήνα» όταν μου έδινε τις τελευταίες πολύτιμες συμβουλές της για το αντρικό φύλο, πριν φύγει για τα ξένα: «να κοιτάς ΠΑΝΤΑ στο χέρι του αν φοράει βέραααααα» μου φώναζε κουνώντας το μαντήλι του αποχαιρετισμού. Αχ καλή μου φίλη, πόσο δίκιο είχες!!!!

Αλλά εγώ ποτέ δεν το εφάρμοζα. Πάντα μου διέφευγε. Από δω και πέρα όμως θα είναι, και πρέπει να είναι, το πρώτο πράγμα που θα κοιτάω σε έναν άντρα.



Και μετά απ αυτό, όπως καταλαβαίνεις, ψυχοπλακώθηκα. Δεν έχω όρεξη όχι για blogging αλλά σχεδόν ούτε και για το άθλημα, μη σου πω ότι και κει με το ζόρι πάω, όταν πάω. Προτιμώ μόλις γυρίσω σπίτι να κάθομαι και να βλέπω DVD μέχρι να με πάρει ο ύπνος.




Αλλά η αποχή μου από το blogging οφείλεται και σε άλλους λόγους.

Κλείνω ένα χρόνο με το blog. Και είναι σαν να το ξεκίνησα χτες. Δεν νιώθω όμως ότι μου έχει προσφέρει κάτι ουσιαστικό, χωρίς από την άλλη να μπορώ να πω ότι περίμενα κάτι συγκεκριμένο. Να εκτονωθώ ήθελα, να τα πω, να καταγγείλω, να φωνάξω, όμως δεν νιώθω ότι εκπληρώνεται ο σκοπός μου.

Βέβαια δεν ξεχνάω και τα καλά που έχει, όπως το ότι καθώς γράφω τις σκέψεις μου, αυτές μπαίνουν σε μια τάξη. Επίσης, γράφοντας μου ρχονται νέες σκέψεις που δεν τις είχα κάνει πριν. Ακόμα σκέφτομαι, ότι αυτά που γράφω ίσως μετά από χρόνια κάποιος να τα βρει τυχαία, και αν μου μοιάζει ή αν βρίσκεται σε φάση ίδια με την δική μου, ή αν ενεργεί όπως εγώ, ίσως να τον βοηθήσουν οι σκέψεις μου και να τον κάνουν να μην νιώθει μόνος/η, και ίσως να δει ότι αυτά που του συμβαίνουν δεν αφορούν μόνο αυτόν. Πχ μπορεί να είναι ένας 50 ης κύριος που τον έπιασε ξαφνικά να αγοράζει παραμύθια για τον εαυτό του και να ντρέπεται γι αυτό. Δεν το λέει πουθενά γιατί θα τον πάρουν στο ψιλό. Ίσως να νομίζει ότι αυτό είναι ένα δείγμα 'παράκρουσης'. Αν λοιπόν αυτός ο κύριος δει ότι και κάποιος άλλος αγοράζει παραμύθια και αυτός ο άλλος ντρέπεται επίσης γι αυτό, ίσως να μην νιώσει ότι είναι τόσο τρελός ή ότι κάνει κάτι τόσο περίεργο.



Άλλος λόγος για την αποχή είναι ότι το blogging μου τρώει πολύ χρόνο. Χρόνο που τον ξεκλέβω από την ξεκούραση και τον ύπνο μου. Μόλις γυρίζω στο σπίτι ανοίγω τον υπολογιστή και λέω ότι θα μπώ μόνο σε 2-3 blogs, όχι παραπάνω. Ξεκινώντας πάντα με το σκεπτικό ότι "σήμερα δεν θα μπλογκίσω πολύ", καταλήγω ΠΑΝΤΑ να διαβάζω τα περίπου 40 που έχω στα Αγαπημένα. Ένα κλίκ να κάνεις στο καθένα πέρασε η ώρα. Κάθομαι στις 7 το απόγευμα και όταν σηκώνω τα μάτια βλέπω ότι είναι 11 το βράδυ. Ούτε ντουζ προλαβαίνω να κάνω, ούτε να λουστώ, ούτε να φάω. Τις προάλλες χωρίς να το καταλάβω έκατσα στα blogs μέχρι τις 12, έφαγα στις 1 τη νύχτα, και αμέσως μετά κοιμήθηκα. Λογικό δεν είναι να μου κάτσει όλο αυτό που έφαγα και να γίνει λίπος? Άσε που το πρωί ξυπνάω με βαρύ στομάχι αφού δεν προλαβαίνει να χωνευτεί. Ούτε ένα τηλέφωνο προλαβαίνω να κάνω στις φίλες, ούτε να ξεκουραστώ, ούτε ζάπιγκ στην τηλεόραση να κάνω. Περνά η ώρα χωρίς να το καταλάβω και αυτό είναι τρομερό. Και όλο αυτό γίνεται χωρίς να το καταλάβω και χωρίς να το θέλω συνειδητά. Ξοδεύω τον ελεύθερο χρόνο μου μπροστά σε μια οθόνη ρε γαμώτο. Και αυτό σίγουρα δεν είναι φυσιολογικό.


Τώρα θα μου πείς « ε κοπέλα μου, και συ μην διαβάζεις 40, διάβασε μόνο τα λίνγκ σου που είναι λίγα». Ναι? Σοβαρά? Ευχαριστώ για την πληροφορία αλλά πάντα με αυτήν την προϋπόθεση κάθομαι να σερφάρω όμως πάντα παρασύρομαι. Εδώ έφτασα να ετοιμάζομαι για έξοδο και μέχρι τελευταία στιγμή να είμαι στα blogs. Ένα μάτι βάφω- ένα post διαβάζω. Το άλλο μάτι βάφω -άλλο post διαβάζω. Πούδρα και κραγιόν θα βάλω στο τέλος, λέω. Και κάθομαι στο κομπιούτερ μέχρι που το αμάξι ήρθε, είναι από κάτω και με περιμένουν, και εγώ ακόμα δεν έβαλα κραγιόν, πούδρα, παπούτσια, δεν διάλεξα σακάκι ούτε τσάντα. Αλλά και όταν γυρίζω πίσω μετά την έξοδο, ξανά η πρώτη κίνηση είναι να μπω στα blogs. Νυχτιάτικα. Ούτε να ξεβαφτώ, ούτε ρούχα να αλλάξω. Έτσι, με την γόβα και με το ξεραμένο μεϊκάπ κάθομαι κουρασμένη και νυσταγμένη στην οθόνη και όλο λέω σε λίγο-σε λίγο- σε λίγο θα πάω να ξεβαφτώ και όλο κάθομαι και δεν ξεκουνιέμαι.

Και κάθε φορά αναρωτιέμαι ειλικρινά και με πλήρη(?) διαύγεια «μα καλά, τι κάνω εγώ εδώ, μπροστά σε μια οθόνη μέσα στη μαύρη νύχτα? Είμαι στα καλά μου? Περιμένω πραγματικά κάποιος λογικός άνθρωπος να γράψει post νυχτιάτικα?». Όχι βέβαια. Αλλά παρόλαυτά, αν και το ξέρω, κάθομαι εκεί και κάνω κλικ κλικ κλικ. Αρρώστια, που πρέπει να γιατρευτεί. Και θα γιατρευτεί από μένα εδώ και τώρα.

Και θα μου πεις ξανά «ε καλά, και συ μην blogίζεις το βράδυ, blogισε το πρωί ή την ημέρα». Ε όχι αγαπητέ μου, δεν θα blogίζω από τη δουλειά. Αυτό μας έλειπε. Τις ελάχιστες φορές που το έκανα δύσκολα ξεκολλούσα μετά για να δουλέψω. Και εκεί είναι η δουλειά μου, από αυτήν ζω, πειραματισμοί παιχνίδια και σαχλαμάρες δεν χωράν εκεί. Γιατί η περιήγηση στα blogs είναι σαν ναρκωτικό. Θες δε θες κολλάς και ξεφεύγεις σε άλλους κόσμους που δεν θες να αποχωριστείς εύκολα για να γυρίσεις στην πεζή πραγματικότητα με πελάτες και υποχρεώσεις.




Και τελειώνοντας δηλώνω ότι θέλω να ζω τη ζωή μου ενεργά και όχι καθισμένη σε μια καρέκλα. Θέλω να ασχολούμαι με τα blogs σε πιο νορμάλ ρυθμούς. Να κάνω ένα διάλλειμα. Ξεκίνησα χαλαρά και ανάλαφρα αλλά το βλέπω να παίρνει λάθος δρόμους. Άκουγα τη σειρήνα εδώ και αρκετό καιρό αλλά κώφευα, πράγμα που δεν είναι στον χαρακτήρα μου.

Γι αυτό κυρ- blogspot μου, θα σε αφήσω για λίγο. Δεν νομίζω να είναι για πολύ, για μιά ή δυό βδομάδες ακόμα φαντάζομαι, δεν με βλέπω για παραπάνω (χμμμ ....... ή μήπως δεν θέλω παραπάνω? Αμάν, ήδη με τρών τα δάχτυλά μου. Θέλουν να μπλογκίσουν!!! Όχι Όχι, πρέπει ν αντισταθώ, ΠΡΕΠΕΙ. Λίγο ακόμα. Γρήγορα να κλείσω πριν παρασυρθώ). Λοιπόν άντε γειά σου φίλε μου και να προσέχεις όσο θα λείπω, ε? Φιλάκια πολλά.

Blogger: Γειά σου gademissa μου. Να ξεκουραστείς και εγώ θα είμαι εδώ, όποτε θέλεις να γυρίσεις. Μόνο μην με ξεχάσεις σε παρακαλώ γιατί δεν θα αντέξω εδώ μέσα χωρίς τις χαζοκουβέντες που κάναμε .............


................. θα σε περιμένω ......................