«Αναρωτιέμαι πώς νιώθει».

Blogger (το πρόγραμμα του blogspot.com): Μα τι κάνει αυτή η gademissa? Είναι 2 μέρες τώρα που ανοίγει το κομπιούτερ της και αμέσως μετά το κλείνει. Νομίζω ότι θέλει να blogίσει αλλά κάτι την κρατάει. Το ότι ξέχασε πάλι πώς γράφουν στα blogs είναι σίγουρο και δεδομένο, αλλά είναι μόνο αυτό?

Επειδή την γνώρισα αρκετά καλά τον τελευταίο χρόνο νομίζω ότι αυτό το "κάτι" είναι η ντροπή. Ντρέπεται να ξεκινήσει πάλι, αφού έχει να πιάσει πλήκτρο εδώ και πόσο, 2- 3 βδομάδες? Επίσης νιώθει σαν να έκανε κοπάνα. Πώς ήμασταν στο σχολείο που παρουσιάζαμε τις εργασίες μας ανα τακτά διαστήματα? Ε, η gademissa νιώθει πως ενώ όλοι οι άλλοι bloggers ζορίζουν το μυαλό τους, γράφουν τακτικά και έχουν να επιδείξουν ένα πλούσιο και ποικίλο έργο, αυτή την «σκαπούλαρε» για λίγο. Νιώθει ότι "έκλεψε" και αυτό την αγχώνει.


Επίσης, απ ότι κατάλαβα, άνοιξε τα e-mails της και είδε ότι έχει μηνύματα!!!! Ε αυτό παραδόξως την άγχωσε ακόμα πιο πολύ. Γιατί ενώ ως τώρα είχε ελάχιστα mails, ξαφνικά έχει αρκετά τα οποία πρέπει να διαβάσει και να απαντήσει. Όμως πώς να απαντήσει σε mail που της έχει σταλεί εδώ και ένα μήνα? «Δεν είναι ντροπή να απαντήσω μετά από τόσο πολύ καιρό? τόσο αργά?» σκέφτεται. Και έτσι όχι μόνο δεν τα ανοίγει να τα διαβάσει αλλά κάνει κιόλας σαν να μην υπάρχουν. Όμως όσο και να υποκρίνεται, ξέρει βαθιά μέσα της ότι αυτά υπάρχουν, πρέπει να τα διαβάσει και να τους απαντήσει.

Τώρα θα μου πείς « η ζωή είναι πολύ απλή ρε παιδιά, γιατί να την κάνουμε πολύπλοκη?». Ε, άντε πες το σ αυτήν, που την βλέπω να κάνει log in και την ίδια στιγμή να κλείνει το κομπιούτερ της. Και όχι μόνο δεν γράφει αλλά ούτε καν διαβάζει τα blogs των άλλων!

Τι συμβαίνει, αποχωρεί σιγά σιγά? Ενώ ξεκίνησε με τόση θέρμη, τελευταία την βλέπω πολύ χλιαρή. Βέβαια της πέσαν και πολλά στο κεφάλι της.



-Μία η δουλειά της, στην οποία κλείνει 10ωρα και 11άωρα, αφού αυτή είναι η «σεζόν» της και «αν δεν δουλέψουμε τώρα πότε θα δουλέψουμε?» λένε συνέχεια στο τηλέφωνο με τους συναδέλφους της. Και ήδη ο κάλος στο πόδι της άρχισε πάλι να την ενοχλεί.



-Μία το άθλημα, που για κάποιο περίεργο λόγο η gademissa έχει πέσει με τα μούτρα, και δε λέει να φύγει από το ‘προπονητήριο’. Και αν προκύψει κανένα καφεδάκι μετά την προπόνηση το προτιμάει από το να γυρίσει εδώ. Και έτσι φτάνει στο σπίτι πολλές φορές 9 και 10 η ώρα, οπότε μόνο να κάνει ένα ντουζάκι και να πέσει για ύπνο μπορεί. Αλλά αυτή η εμμονή της να λείπει από το σπίτι όλη μέρα μου θυμίζει κάτι σε ανομολόγητη μοναξιά ή απογοήτευση ή .... χμ .... δεν ξέρω ..... θα περιμένω να μου τα πει η ίδια.



-Μία είναι το τσιγάρο που το έκοψε μαχαίρι εδώ και 2 μήνες περίπου, αλλά δεν τη βλέπω να το αποζητάει καθόλου. Ίσα ίσα που την βλέπω και λίγο πιο ανανεωμένη και χαρούμενη όσον αφορά το θέμα! Και κυρίως γιατί ενώ νόμιζε ότι θα έχει πρόβλημα κατά την αποκοπή, αυτή ούτε να το δεί δεν θέλει.



-Μία είναι η κεραμίδα που έφαγε όταν άκουσε ότι ο 27χρονος με τον οποίο τα είχε τον Φεβρουάριο, πέθανε από την «κακιά αρρώστια». Και μάλιστα μέσα σε ένα μήνα. Ώσπου να το καταλάβει το παιδί, «έφυγε» κιόλας! Καλά, αυτό και αν δεν ήταν! Μιλάμε η κοπέλα τρελάθηκε. Μετά το πρώτο σόκ από το άκουσμα της είδησης άρχισαν να περνάν διάφορα απ το μυαλό της. «Δεν μπορεί ένα τόσο νέο παιδί να φεύγει απ αυτή την αρρώστια, σίγουρα είχε κάτι άλλο που όμως οι γονείς του δεν αποκαλύπτουν γιατί θα ντρέπονται για τη μνήμη του παιδιού τους» σκέφτηκε. Μήπως η πραγματική αιτία που πέθανε ήταν το ΕΙΤΖ? Μήπως κανένας έρπης ζωστήρας? Μήπως τίποτα θανατηφόρα κονδυλώματα? Μήπως σύφιλη? Μήπως φυματίωση? και δεν ξέρω και γω τι άλλο σκέφτηκε. Και φυσικά έτρεξε για εξετάσεις ΕΙΤΖ, ηπατίτιδες και ότι άλλο σχετικό ή άσχετο πέρασε από το μυαλό της. Και ήταν η πρώτη φορά στη ζωή της που σκέφτηκε πως τελικά άξιζε τον κόπο που τόσα χρόνια χρησιμοποιούσε ΠΑΝΤΑ προφυλακτικό.

Αλλά παρόλαυτα φοβόταν μήπως από γκαντεμιά κόλλησε κάτι κακό και θα πεθάνει και αυτή μέσα σε ένα μήνα όπως και το αγόρι. Μόνο όταν διάβασε τα αποτελέσματα των εξετάσεών της και ηρέμησε για την υγεία της, πίστεψε στο πραγματικό κακό που βρήκε το παλικάρι. Όμως αυτό το θέμα ακόμα δεν το έχει επεξεργαστεί καλά συναισθηματικά οπότε θα περιμένω να μου τα πει η ίδια όταν θα είναι έτοιμη. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η gademissa ένιωσε τρομερές ενοχές για τον εαυτό της και για την όλη της συμπεριφορά. Δηλαδή αντί να θρηνήσει για το παλικάρι αυτή φοβήθηκε πρώτα για τον εαυτό της και για τη ζωούλα της! Ένιωθε ότι κατά κάποιο τρόπο δεν τίμησε τη μνήμη του όσο θα έπρεπε. Αντί να σκεφτεί την ψυχή και τη ζωή αυτού του γεροδεμένου παλικαριού που έφυγε τόσο γρήγορα και άδικα, έτρεξε να σώσει τη δική της ζωούλα σαν τα ποντίκια.

Αχ, αυτό το σώμα που άγγιξε, που φίλησε, που πριν λίγους μήνες αγκάλιαζε, τώρα σάπιζε στο χώμα. Τώρα έσκαγε και το τρώγαν τα σκουλίκια. Ακόμα δεν το χωράει ο νους της. Βλέπεις είναι ο πρώτος γκόμενός της που πεθαίνει και μάλιστα τόσο γρήγορα μετά την πρώτη γνωριμία τους και εύχεται να μην της ξανασυμβεί ποτέ. Εύχεται ο θάνατος να μείνει μακριάαπό αυτήν, τους συγγενείς της, τους φίλους και τους γονείς της.



-Μία είναι η Σάσα η " εχθροφίλη" την οποία συνάντησε τυχαία σε κάποια εκδήλωση και το καταφχαριστήθηκε. Γιατί την είδε πάνχοντρη!!!! Να έχει βάλει τουλάχιστον 6 κιλά σε τόσο σύντομο διάστημα. Ποιός? Η Σάσα!!!! που πίστευε στην εξωτερική εμφάνιση όσο τίποτα άλλο!!! που πίστευε ότι είναι η πιο όμορφη και η πιο καπάτσα γυναίκα της υφηλίου. Χα !
Αφού η gademissa εξακρίβωσε ότι δεν πρόκειται για κάποια κρυφή εγκυμοσύνη, ένιωσε ανείπωτη κρυφή χαρά, γιατί αυτό το πάχος σημαίνει σίγουρα κρυφή δυστυχία για την Σάσα. Βέβαια όταν την πρωτοείδε ανησύχησε γιατί έμοιαζε παραμορφωμένη, με το κεφάλι της να έχει γίνει σαν αυγό, λαιμός και πρόσωπο μια μάζα χωρίς γωνίες και χωρίσματα. Αλλά λίγες ώρες αργότερα, όταν πλέον απομακρύνθηκε συναισθηματικά από εκείνες τις πρώτες στιγμές της συνάντησης, η gademissa παραδέχτηκε στον εαυτό της ότι ένιωσε χαρά με την κατάντια της άλλης. Είναι ίσως η πρώτη φορά στη ζωή της που χαίρεται για την κατάντια κάποιου ανθρώπου. Ή μάλλον είναι η πρώτη φορά που τολμά να χαίρεται με την κατάντια κάποιου άλλου.



-Μια είναι το κωλοάμαξό της που αν και σχεδόν καινούργιο και πρώην λατρεμένο- όμορφο- και μουράτο, τώρα το τρέχει συνέχεια στα συνεργεία, και αποφάσισε να το ξεφορτωθεί και να πάρει καινούργιο και μάλιστα γιαπωνέζικο που σημαίνει εγγυημένο. «Να παν να γαμηθούν τα ευρωπαϊκά σκατάααααααα. Θα το δώσω όσο όσο και θα πάρω γιαπωνέζικοοοοο» την άκουσα να ουρλιάζει μια μέρα στο συνεργείο σαν τρελή, και ήδη το έβαλε προς πώληση. Αλλά το όλο θέμα την έχει αναστατώσει.



-Μία είναι ο κρυφός θαυμαστής που είχε, και που τάχα την ήθελε και της ζήτησε τηλεφωνικώς να βγούν και να γνωριστούν ....... και βγήκαν ...... και από τότε ούτε να ξανακούσει για «υποψήφιους» «συνδετικούς κρίκους» «μιλημένα» και «γκομενικά». «Εγώ θα καλογερέψω» την άκουσα να δηλώνει την επομένη της συνάντησής τους στις φίλες της με ύφος σοβαρό, και για μια στιγμή τρόμαξα. Αλλά το δούλεμα που της έριξαν αμέσως μετά, με καθησύχασε.



-Μία είναι και η φίλη της η «ξενιτεμένη στην Αθήνα» που τώρα πια έφυγε για την πραγματική ξενιτιά, έφυγε για μια άλλη χώρα για τουλάχιστον 2 χρόνια μαζί με το νεογέννητο και τον σύζυγο, και η gademissa ένιωσε πολύ- πολύ μόνη. Γιατί όσο και αν δεν το είχε πει ποτέ στη φίλη την «ξενιτεμένη», ένιωθε ότι ήταν η μόνη που την καταλάβαινε απόλυτα στο θέμα των σχέσεων με τους άντρες, στο θέμα του χρόνου που περνά και του γήρατος που έρχεται, και στο θέμα της γυναικείας αλλά και της γενικότερης μοναξιάς. Ήταν η μόνη με την οποία συζητούσαν ανοιχτά για διάφορα σεξουαλικά θέματα χωρίς καμία ντροπή ή σεμνοτυφία. Ήταν η μόνη που καταλάβαινε τον πόνο της gademissas όταν μιλούσαν για την μακροχρόνια αγαμία της. Καταλάβαινε την απέλπιδα προσπάθεια της gademissas να βρεί έναν σωστό άντρα για να κάνει μια όμορφη σχέση και όχι "ότι κι ότι". Καταλάβαινε ότι η gademissa το μόνο που ζητούσε ήταν να κάνει μια ευτυχισμένη οικογένεια και τίποτα παραπάνω.

Ήταν ο μόνος άνθρωπος που όταν η gademissa της μιλούσε εκείνη την καταλάβαινε επακριβώς. Μιλάμε ΕΠΑΚΡΙΒΩΣ! Μετά που τελείωναν την κουβέντα τους ή έκλειναν το τηλέφωνο, της gademissaς η ψυχή ήταν ήρεμη, γιατί για τα 20΄ ή 40΄ που μίλαγαν (έστω και γι αυτό το μικρό διάστημα) η «ξενιτεμένη» την καταλάβαινε και την υποστήριζε πλήρως. Μετά βέβαια συνέχιζε η κάθε μια την ζωή της αλλά για εκείνα τα 20΄ αλληλοκαταλαβαινόντουσαν πλήρως.

Στην αρχή δεν ήθελε να το πιστέψει ότι θα την επηρέαζε τόσο η αναχώρησή της, αλλά όσο περνούσε ο καιρός τόσο και της έλλειπε η κουβέντα τους.
Για αυτό το θέμα δεν ξέρω αν η gademissa θα μας μιλήσει ποτέ.



- Μία είναι και οι εξετάσεις της προλακτίνης που πρέπει να κάνει και όλο τις αναβάλλει. Αλλά πρέπει. Και φοβάται να πάει. Βλέπεις είναι σχεδόν 3 μήνες που έχει σταματήσει το χάπι και τώρα θα δει πόση προλακτίνη έχει στην πραγματικότητα, χωρίς φάρμακα. Τώρα θα δεί την γυμνή αλήθεια. Άραγε έφτασε πάλι στο 80 ή παρέμεινε στα 10-15? Μήπως έφτασε στα 200 ή στα 500 και θα πρέπει να κάνει και άλλη μαγνητική? Μήπως έβγαλε κανέναν όγκο στα αλήθεια? Δεν θέλει να ξέρει, δεν θέλει να δει την πραγματικότητα. Θέλει να ζει με το όνειρο και την ελπίδα ότι όλα έγιναν καλά, έτσι, από μόνα τους. Γιατί αυτό την βοηθάει να κάνει όνειρα και να σκέφτεται για το μέλλον το μακρινό και όχι μόνο για το παρόν. Να σκέφτεται ότι υπάρχει βάθος χρόνου γι αυτήν και όχι μόνο μέχρι τα Χριστούγεννα ή μέχρι το Πάσχα. Και νομίζω ότι γι αυτό έπεσε με τα μούτρα στο άθλημα ξανά. Θέλει να ζήσει το όνειρο, θέλει να βάλει στόχο το μακρινό Ολυμπιακό μετάλλιο γιατί θέλει να πιστεύει ότι όχι μόνο θα ζεί μέχρι τότε, αλλά με σκληρή δουλειά και αφοσίωση θα το αποκτήσει κιόλας.
Το αν θα βγει αληθινό είναι άλλο θέμα



-Μία είναι ότι θέλει να διαβάσει επιτέλους τι έχουν γράψει οι άλλοι bloggers στα δικά τους blogs και να ανακτήσει το χαμένο έδαφος, αλλά σκέφτεται ότι με τόοοοσα πολλά που θα έχουν γράψει οι άλλοι στις τόσες μέρες που απουσίασε αυτή, θα κάνει 2 μήνες για να τους προλάβει όλους, και αυτό την απογοητεύει ακόμα περισσότερο.

Και έτσι το μόνο που κάνει είναι να ανοιγοκλείνει το κομπιούτερ της. Ανοίγει-αγχώνεται-κλείνει. Ανοίγει- αγχώνεται-κλείνει. Αλλά νομίζω ότι δεν έχει και διάθεση να τα γράψει όλα αυτά.

Αυτό το συμπέρανα προχτές που την άκουσα να μονολογεί πως «για να τα γράψω πρέπει να τα σκεφτώ και να τα θυμηθώ, και γω δεν θέλω να θυμάμαι, θέλω να ξεχάσω» και την λυπήθηκα λίγο. Γι αυτό και δεν την πιέζω. Μόνο την παρατηρώ σιωπηλά όταν περνάει μπροστά από κάποιο κομπιούτερ το οποίο είναι εκείνη την ώρα συνδεδεμένο στο ίντερνετ.



Πχ τις προάλλες που πήγε να ρωτήσει για καινούργιο αμάξι ο πωλητής μπήκε στο ίντερνετ και έτσι την είδα για μια στιγμή. Ή τότε που πήγε στην εφορία για κάποια δουλειά της · 30 υπάλληλοι εκεί μέσα blogιζαν εκείνη την ώρα και έτσι την πήρα μάτι μέσα από 30 διαφορετικές οθόνες. Και μάλιστα την έβλεπα για αρκετή ώρα, αφού επί μισή ώρα και κάτι που βρισκόταν εκεί οι υπάλληλοι συνέχιζαν να blogίζουν και ταυτόχρονα να τα ξύνουν .....



Αυτά είδα από την gademissa τις τελευταίες μέρες. Θα περιμένω πότε θα αποφασίσει να μιλήσει επιτέλους γι αυτά που την απασχολούν και πότε θα απαντήσει επιτέλους στα mail της. Γιατί τότε θα ηρεμήσει πραγματικά. Τότε θα της φύγει το βάρος που έχει την αίσθηση ότι κουβαλάει τόσες μέρες.