Έχω τόσα πολλά να πώ όσα δεν βάζει ο νους σου, αλλά επειδή βαριέμαι να τα γράφω, κάθομαι και τα λέω μόνη μου…. φωναχτά. Μονολογώ. Σαν κάτι τρελές γριές γεροντοκόρες που τις βλέπεις να περπατάν στο δρόμο και να μιλάν στον εαυτό τους. Εχω πιαστεί ετσι στα πράσα να μιλάω μόνη μου απο κάτι ανύποπτους άνθρωπους, στο ασανσέρ, στο δρόμο, στο αμάξι, στη δουλειά, αλλά κάθε φορά κάνω ή ότι τάχα τραγουδάω ή ότι μιλάω στο κινητό με χαντς φρι...... χωρίς να εχω χαντς φρι.
Άσε- άσε μου φαίνεται ότι τρελαίνομαι σιγά σιγά.
Η αιτία για αυτή την τρέλα είναι πρωτίστως τα οικονομικά που με πιέζουν αφόρητα, και δευτερευόντως η αδυναμία μου να βρω μια σωστή σχέση, όσο και αν προσπαθώ τα τελευταία 2 και παραπάνω χρόνια.
Αλλά πρώτα ας μιλήσω για τα οικονομικά.
Τα πράγματα είναι οριακά παιδιά. Δεν ψωνίζει ο κόσμος. Το ταμείο δεν γεμίζει (ούτε καν μισο-γεμίζει) όπως πριν, ενώ οι υποχρεώσεις τρέχουν. Οι μισθοί των υπαλλήλων πρέπει να πληρωθούν (γιατί ο υπάλληλος ενώ βλέπει ότι δεν υπάρχει δουλειά στο μαγαζί ούτε έσοδα, απαιτεί να πληρωθεί, και έτσι είναι το πρέπον. Μέχρι να το κλείσω το μαγαζί και να βρεθούμε όλοι μαζί παρέα στο δρόμο, άνεργοι και ζήτουλες), οι προμηθευτές πιέζουν, οι επιταγές τρέχουν, τα δάνεια τρέχουν, η ΔΕΗ τρέχει, τα ασφαλιστικά ταμεία τρέχουν, και γενικώς όοοολοι ζητάν, αλλά το ταμείο μου είναι άδειο.
Τώρα θα μου πεις: καλά, και αφού δεν γεμίζει το ταμείο σου, από πού τα βρίσκεις μέχρι τώρα, μέχρι αυτή τη στιγμή, μέχρι αυτό το δευτερόλεπτο, και τα τακτοποιείς???
Να σου πω.
-Κατ αρχάς έχω διώξει υπαλλήλους. Και άκου τώρα και το κουφό: άκουσα υπάλληλο να λέει στους υπόλοιπους ότι «τα αφεντικά θα έχουν προσωπική περιουσία , θα έχουν λεφτά, γιατί δεν τα πουλάνε για να μπορέσουν να μας κρατήσουν???». Δηλ το αφεντικό να πουλήσει το χωράφι του ή το εξοχικό του για να κρατήσει τους υπαλλήλους.
Και ρωτώ, ο υπάλληλος θα πουλούσε ποτέ την προσωπική του περιουσία για να σώσει το αφεντικό του? Όχι φυσικά!! Τότε γιατί να το κάνει το αφεντικό? Κορόιδο είναι? Άσε που δεν έχω και περιουσία να πουλήσω. Και το σπίτι που έχω είναι και αυτό με δάνειο , του οποίου τη δόση με νύχια και με δόντια πληρώνω κάθε φορά. Είμαι στα όρια μου. Και θα νοιαστώ εγώ για τον κάθε υπάλληλο ο οποίος θα με βρίζει κιόλας πίσω από την πλάτη μου? Ρε πάτε καλά??? Τι είμαι γω, η μάνα σας?
-Μετά, έχω μειώσει τα κέρδη μου. Πλέον δεν έχω κέρδη. Τον μήνα μου μένουν καθαρά στο χέρι 350 ή και 400€ για προσωπικά έξοδα. Τουτ εστιν αφού τακτοποιήσω όλες τις υποχρεώσεις μου, στο τέλος μένω με αυτά τα ελάχιστα χρήματα για να παω σουπερμάρκετ ή για να παω στο συνεργείο το αμάξι ή για να πάω σε ένα μπαρ, ή για να πάω για μπάνιο στη θάλασσα (τώρα πλέον μετράμε και τη βενζίνη. Για μπάνιο πάμε μόνο με παρέα των 3 ατόμων και άνω, ξεκαθαρίζοντας απ την αρχή και ξεδιάντροπα ότι η βενζίνη πάει με το κεφάλι…που καταντήσαμε!!!) . Βγάζω λιγότερα και από τους υπαλλήλους μου!!!!!!! Οι οποίοι φυσικά δεν το ξέρουν. Δεν ξέρουν ότι εγώ βγάζω καθαρά στο χέρι λιγότερα από αυτούς. Και άντε, πες εγώ δεν έχω και οικογένεια, είμαι και λιτοδίαιτο άτομο, δεν με πειράζουν τα λίγα, αλλά εδώ οδηγούμαστε και σε ακόμα λιγότερα!
Κάπως έτσι τακτοποιώ μέχρι τώρα τις υποχρεώσεις μου. Με δυσκολία περνάω τον μήνα μου.
Τώρα θα μου πεις, έχω και κάτι λίγα στην τράπεζα. Αυτά όμως δεν τα πειράζω ο κόσμος να χαλάσει. Γιατί σκέφτομαι ότι αν μου τύχει μια αρρώστια, ένας γάμος ( αμήν Παναγιά μου!), μια εγκυμοσύνη και γέννα (Κύριε ελέησον, βόηθα και επίσπευσε!), μια αρρώστια των δικών μου ή συγγενών μου, να έχω κάπου να βασιστώ.
Ωχ κοίτα να δείς!!! Τώρα που τα γράφω και είμαι στο mood μπήκε στη μαγαζί ένας ΑΧΩΝΕΥΤΟΣ ΠΕΛΑΤΗΣ ΝΑ ΜΟΥ ΧΑΛΑΣΕΙ ΤΟ ΠΡΩΙΝΟ!!! ΣΙΤ και ξανα σιτ.
Και πρέπει να είμαι καλή και ευγενική μαζί του.
FUCK- FUCK -FUCK.
Ουφ έφυγε.
Άντε τώρα να ξαναβρώ τον ειρμό μου….
Αλλά ρε παιδιά, θα πω κάτι που δεν το λέω έξω γιατί θα με περάσουν για τρελή. Θα το πω μόνο εδώ και πουθενά αλλού. Κανείς ποτέ δεν θα το μάθει. Θα είναι το μεγάλο μου μυστικό.
Λοιπόν: κάποια από αυτά που κάνει ο Παπανδρέου μου αρέσουν. Αν και κοντεύω να το κλείσω το μαγαζί μου, αν και η ζωή και η δουλειά μου καταρρέουν, μπορώ να πω ότι αρκετά από αυτά που λέει και κάνει ο Γιωργάκης με βρίσκουν σύμφωνη!
Το ότι το Δημόσιο είναι μια πληγή που με αιμορραγεί είναι αλήθεια. Το ότι όλοι οι έλληνες βολεύτηκαν στο δημόσιο και κωλοβαράνε είναι μια ακόμα αλήθεια. Και το Δημόσιο δεν παράγει χρήμα μόνο το καταναλώνει. Εμείς οι ιδιώτες το παράγουμε το χρήμα, αλλά εμάς δεν μας προστατεύει κανείς. Είμαστε έρμαια του κάθε κυβερνήτη να μας στραγγίξει για να καλύψει από μας τις χασούρες του, ενώ οι δημόσιοι ήταν πάντα ανέπαφοι. Μόνο διεκδικούσαν και στο τέλος πάντα τους τα έδινε το κράτος. Βλέπεις αυτοί είχαν τη δύναμη να κατεβάζουν διακόπτες, και να κλείνουν υπηρεσίες με τις απεργίες τους. Ενώ εγώ? Τι να κάνω? Να κλείσω το μαγαζί μου σε ένδειξη διαμαρτυρίας? Χέστηκε το κράτος!!!
Εμείς τα (τίμια) αφεντικά είμαστε εντελώς ανίσχυροι (σε αντίθεση με τα άτιμα και παράνομα αφεντικά ...γιατί υπάρχουν και αυτά ας μην κρυβόμαστε). Εμείς λοιπόν οι τίμιοι είχαμε καταντήσει ΚΟΡΟΙΔΑ. Και μάλιστα τόσο κορόιδα που φτάσαμε σε σημείο να θέλουμε και μεις να παρανομήσουμε. Εντάξει το «τίμιο» το έχουμε μέσα μας εμείς τα κορόιδα, αλλά πολλές φορές ευχήθηκα να μπορούσα να ήμουν άτιμη για να έπλεα τώρα σε πελάγη χρημάτων. Και ίσως αν είχα τα κότσια να το έκανα.
Όμως φαίνεται ότι τώρα άλλαξαν τα πράγματα και μαζί με μένα που πνιγόμουν και συνεχίζω να πνίγομαι, βλέπω να βουλιάζουν και κάποιοι άλλοι που καλοπερνούσαν, και πολύ το φχαριστιέμαι. Μα πάαρα πολύ.
Και επανέρχομαι στους Δημόσιους υπαλλήλους. Δεν τους ελέγχει κανείς, δουλεύουν κατά βούλησην, έχουν απίστευτες άδειες και επιδόματα τις οποίες σου λέει τις δικαιούνται, πάνε και έρχονται στη δουλειά τους κατά το ωράριο που τους βολεύει τον κάθε έναν ξεχωριστά κλπ κλπ. Και είναι ακόμα πολλάαα αυτά που δεν τα ξέρουμε, και δεν τα λένε γιατί φοβούνται να τα διαλαλήσουν (βλέπεις αν τα μάθουμε θα ξεσηκωθούμε εμείς τα κορόιδα). Είναι "κεκτημένα" λένε. Και μεις οι ιδιώτες δουλεύουμε 8 –10-12 ώρες κάθε μέρα, χαραματα πάμε στη δουλειά και νύχτα φεύγουμε, αλλά πολλές φορές δεν βγάζουμε όσα βγάζουν πολλοί δημόσιοι υπάλληλοι.
Έχω φίλη δημόσια υπάλληλο που βγάζει πάνω από 2000€ μισθό καθαρά στο χέρι, συν που θα έπαιρνε με το εφάπαξ της ένα σωρό λεφτά, συν δικαιούται και τις άδειές της, συν δικαιούται και να κάνει και παιδί και να κάτσει ένα χρόνο στο σπιτάκι της με το μωρό, ενώ εγω που έχω φάει τη ζωή μου στο μαγαζί δεν είδα τόσα χρήματα.
Και παρόλο που είμαι αφεντικό, αν κάνω παιδί πώς θα κάτσω στο σπίτι μου ένα χρόνο να το μεγαλώσω? Θα το κλείσω το μαγαζί και θα απολύσω τους υπαλλήλους? Γιατί και γω θέλω να κάτσω δίπλα στο παιδί μου και να το αναθρέψω σωστά. Για μένα γιατί δεν προνόησε κανείς? Εγώ γιατί δεν έχω αυτή την απαραίτητη ευκολία, ενώ την έχουν οι υπάλληλοι και οι δημόσιοι? Τα δικά μου παιδιά είναι κατώτερα των άλλων????
Τώρα που το θυμήθηκα να πω ότι έχω 2 συμμαθήτριές μου συνομήλικες από το σχολείο, που άκουσον άκουσον: παίρνουν σύνταξη!!! Ναι καλά άκουσες παίρνουν στα 40 σύνταξη, και εγώ θέλω άλλα 25 χρόνια να δουλεύω ακόμα, και ΑΝ ποτέ δω σύνταξη. Και αυτές οι κυρίες στρογγυλοκάθονται στη σαλονάρα τους, με το τσιγαράκι και τον καφέ να βλέπουν όλα τα πρωινάδικα, και εγώ το κορόιδο τους πληρώνω τις συντάξεις τους!!!!!!!!!!
Ε μα, μετά σκάς ή δε σκάς????? Δεν παίρνεις μια μολότοφ να την πετάξεις στη Βουλή??? Αυτά βλέπω τόσα χρόνια και λέω καλά κάνει και τα κόβει ο Παπανδρέου.
Ή το άλλο, στην ηλικία μου γυναίκα παίρνει σύνταξη χηρείας. Θα μου πεις πέθανε ο άντρας της, και όντως δυσκολεύτηκε στην αρχή. Αυτή λοιπόν η κυρία, έχοντας δουλέψει στη ζωή της το πολύ 5 χρόνια όλο κι όλο, έχει εξασφαλίσει περίπου 400 € σίγουρη σύνταξη από τώρα μέχρι να πεθάνει, δηλ είναι ουσιαστικά δημόσιος υπάλληλος (πληρώνεται και κάθεται), και κάνει και μαύρη εργασία ανασφάλιστη 3ωρη την ημέρα, έτσι για να περνάει η ώρα της γιατί βαριέται λέει στο σπίτι. Και η κυρία αυτή έχει μια χαρά σχέση με γκόμενο αλλά δεν σκοπεύει να τον παντρευτεί, για να μην χάσει τη σύνταξη όπως λέει. Ομως συζούν. Και το πρόβλημά της τώρα είναι, που αν τύχει και κάνει παιδί με τον τωρινό, πώς θα καταφέρει να συνδυάσει σύνταξη και γάμο? Ρε τι προβλήματα έχει ο κόσμος!!!!
Και ξαναγυρίζω στους Δημόσιους υπάλληλους που ζητούσαν κι άλλα- κι άλλα -κι άλλα και σταματημό δεν είχαν. Ήθελαν να βγάζουν 3 και 4000 μισθό ο καθένας. Χωρίς να κάνουν τίποτα το αξιόλογο. Ηθελαν απλώς να γίνουν πλούσιοι!!! Mην πώ και για τις δεύτερες δουλειές πού κάνουν ένα σωρό δημόσιοι στη ζούλα. Ανασφάλιστοι. Για να συμπληρώσουν το εισόδημά τους που ούτως ή άλλως ήταν αρκετό. Και γιατί παρακαλώ να κάνει και 2η δουλειά αυτός ο οποίος έχει την πρώτη σίγουρη, και δεν αφήνει αυτή τη δεύτερη για έναν καημένο άνεργο? Όλη η Ελλάδα είναι τσιφλίκι σας?
Όχι μάλλον ξέφραγο αμπέλι ήταν τόσο καιρό.
Και από πού τα ξέρω εγώ όλα αυτά? Μα αφού από τους φίλους μου και τον περίγυρό μου οι 7 στους 10 είναι βολεμένοι κάπου στο Δημόσιο ή στον ευρύτερο Δημόσιο χώρο ή στους δήμους ή στην νομαρχία ή στις ΔΕΚΟ ή κάπου συνδεδεμένα με το δημόσιο. Από τους "φίλους-γνωστούς" μου μόνο 4 άτομα είμαστε που έχουμε δικές μας δουλειές και ζούμε στην αβεβαιότητα καθημερινά. Τα λέμε μεταξύ μας και κλαίμε οι άνθρωποι! Το τι ψυχολογικά προβλήματα κουβαλάμε δεν λέγεται. Αφού η μια φίλη μου που έχει μαγαζί, από το άγχος γέμισε σπυριά στο σώμα! Εγώ έχω περάσει βράδια ΟΛΟΚΛΗΡΑ άυπνη. Να βαδίζω πάνω κάτω στο σπίτι μέσα στη σκοτεινιά, και μια να κρυώνω και μιά να ιδρώνω. Να απελπίζομαι και να προσπαθώ να αποκτήσω αισιοδοξία από το πουθενά. Μέχρι και χάπια ζήτησα για να μπορέσω να συνέλθω, αλλά δεν τα πήρα γιατί είμαι και φοβητσιάρα. Έχω ακούσει διάφορα για αυτά τα χάπια όπως πχ ότι σε εθίζουν χωρίς να το καταλάβεις, και έχοντας και την ιστορία μου με τις αρρώστιες δεν παίρνω τίποτα.
Άσε που μου βγήκε τώρα και άλλο φασούλι με την υγεία μου που πρέπει να το κοιτάξω από Σεπτέμβρη. Δεν θέλω όμως να το σκέφτομαι προς το παρόν.
Ενώ λοιπόν οι υπόλοιπο φίλοι μου στο Δημόσιο τομέα ακούν για περικοπές και τάχα στενοχωριούνται, παρόλαυτά θα παν τις διακοπές τους, τραγουδάν, κάνουν σχέδια για τη ζωή τους και κοιμούνται μια χαρά σαν τα πουλάκια. Γιατί αυτοί θα χάσουν μεν χρήματα, αλλά στο δρόμο δεν θα βρεθούν. Δεν θα χάσουν τη δουλειά τους.
Ούτε τους νοιάζει αν θα μπει πελάτης, ή πού θα βρουν να πληρώσουν το ΙΚΑ το ΤΕΒΕ ή την έκτακτη εισφορά στην εφορία, ή αν ο πελάτηςτους θα έχει χρήματα ή θα το ζητήσει βερεσέ, ή αν η επιταγή που πήραν θα έχει χρήματα ή είναι ακάλυπτη, ή αν θα έχουν να καλύψουν τις δικές τους επιταγές. Αυτοί πέεεερα βρέχει. Ζουν σε έναν άλλο κόσμο. Σε έναν όμορφο κόσμο και δεν έχουν ιδέα τι γίνεται πέρα από αυτούς. Αλλά και δεν τους νοιάζει. Αφού το τομάρι τους είναι καλά γιατί να νοιαστούν για μας? Έτσι λοιπόν και μεις, γιατί να νοιαστούμε γι αυτούς?
Κόβονται τα επιδόματα και οι μισθοί τους?? Χεστήκαμε.
Θα μειωθεί το δώρο τους? Χεστήκαμε και ακόμα παραπέρα.
Όλοι μιλάν για το κακό που βρήκε τους δημόσιους υπαλλήλους με την μείωση μισθού, αλλά κανείς δεν μιλάει για μας τους ιδιώτες που βρισκόμαστε ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ με Ο μισθό. Μηδέν έσοδα. Γιατί και με 400€ ζει ο άνθρωπος, με μηδέν μισθό ζει??? όχι βέβαια!
Πήγα στο ΤΕΒΕ τις προάλλες και ήταν εκεί 5 υπάλληλοι και κωλοβαρούσαν, παιδιά! Καθόντουσαν άπραγοι στα γραφεία τους. Ακίνητοι. Ο ένας είχε κάτι στο αυτί του, προφανώς άκουγε ράδιο από το κινητό του. Μια άλλη κάπνιζε και μόλις μπήκα προσπάθησε να κρύψει το τσιγάρο. Και οι άλλες καθόταν ακίνητες. Σαν βαλσαμωμένες. Ήταν μια περίεργη εικόνα. Αυτές να κάθονται και να τις πληρώνω εγώ με τους φόρους μου, και εγώ να δουλεύω 12 ώρες και να μην πληρώνομαι, να μην βγάζω ούτε τα απαραίτητα. Ε σκάει ο άνθρωπος ή δεν σκάει???
ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΑ
Και φυσικά δεν είμαι η μόνη που αγανάκτησα. Μόλις βρεθούμε εμείς του ιδιωτικού τομέα και αρχίζουμε να μιλάμε για τους δημόσιους, έχουμε τέτοια τσατίλα που ουρλιάζουμε κυριολεκτικά!!!
Τις προάλλες βγήκα με κάτι παιδιά που γνώρισα μέσα από τα χόμπι που κάνω, και ήμασταν όλοι του ιδιωτικού τομέα. Ε λοιπόν πώς ήρθε η κουβέντα στους δημόσιους υπαλλήλους και στην οικονομική κρίση, και ρε παιδιά οι άνθρωποι ΟΥΡΛΙΆΖΑΝ κυριολεκτικά!!!! Βρίζαν τους υπαλλήλους των ΟΤΑ που εν ώρα εργασίας τους βλέπουν στις καφετέριες της πόλης να πίνουν τα καφεδάκια τους ή να κάνουν τα ψώνια τους, και τόσα άλλα! Αφού ο ένας από την τσατίλα του, μιλούσε κουνώντας χέρια πόδια με μανία, και απ τα νεύρα του του τρέχαν τα σάλια σαν λυσσασμένος σκύλος!!! ….τρόμαξα…
Και εγώ μέσα από τα χόμπι, επιτέλους βρέθηκα με άτομα του ιδιωτικού τομέα, και επιτέλους ακούω τι σκέφτονται οι υπόλοιποι άνθρωποι σαν εμένα. Γιατί αυτά που λέω τώρα, δεν μπορώ να τα πω στους φίλους μου, γιατί αυτοί είναι σχεδόν όλοι δημόσιοι υπάλληλοι!!!!!!!!!!!
Αν τους πω αυτά που λέω εδώ μέσα, ή θα με αρχίσουν στην ατέλειωτη κλάψα για τα βάσανα που περνάν, ή θα προσπαθούν με τις ώωωρες (εμ! έχουν άπλετο ελεύθερο χρόνο) με τα δικά τους κλασικά «επιχειρήματα» να με πείσουν πως έχουν δίκιο, ή θα με αρχίσουν στις φάπες!!!!
Αααχχχ, έτσι που λες φιλαράκι….
Και μια που ανέφερα τα χόμπι που κάνω, να επισημάνω ότι ήταν ζωτικής σημασίας που τα ξεκίνησα όλα αυτά. Πραγματικά μου έδωσαν ζωή.
Και τι εννοώ να σας το πω αμέσως.
Θα ξεκινήσω με αυτά που έχω πει άπειρες φορές εδώ μέσα.
Δηλ ότι έχω 3 κολλητές που ο θεός να τις έχει καλά είναι το πιο σημαντικό κομμάτι της ζωής μου και αποτελούν το έτερον ήμισύ μου. Έχω άλλους 5-6 φίλους, και από κει και πέρα είναι οι «φίλοι -γνωστοί», και οι σκέτο «γνωστοί» που γνώρισα από τα χόμπι.
Στην ηλικία όμως που έφτασα (και επιτέλους θα το πω δημόσια ότι «άγγιξα τα 40 και είμαι καλά») σχεδόν όλοι οι φίλοι μου είναι παντρεμένοι με παιδιά και δεν βγαίνουν έξω, δεν κυκλοφορούν, και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι τα παιδιά και τα πεθερικά τους. Έχουν άλλες σκοτούρες αυτοί. Και εκτός αυτού κάνουν παρέα με άλλους παντρεμένους με παιδιά, και παν διακοπές συν γυναιξί και τέκνοις.
Οι κολλητές «ατρόμητες φίλες μου» είναι εγκλωβισμένες και αυτές στον εαυτό τους και στον μικρόκοσμό τους, αλλά είναι σε μια φάση που τώρα αρχίζουν και το συνειδητοποιούν και θέλουν να ξεφύγουν. Είναι χαρακτηριστική η κουβέντα που μου είπε η μια ατρόμητη «αχ εσύ είσαι τυχερή που ξεκίνησες όλες αυτές τις δραστηριότητες και απέκτησες έναν κάποιο, έστω και τυπικό κύκλο, ενώ εμείς κολλήσαμε». Ευτυχώς που έγινε και αυτό, έστω και αργά, για να κάνουν και αυτές κάτι να δικτυωθούμε μπας και δούμε άσπρη μέρα ομαδικά.
Στα χόμπι λοιπόν που πηγαίνω, ενώ γνώρισα πολύ κόσμο (η συντριπτική πλειοψηφία γυναίκες, αφού μόνο αυτές τρέχουνε δεξιά και αριστερά ψάχνοντας για επαφές) πιο στενή παρέα κάνω με 3 κορίτσια που γνώρισα. Το καλό είναι ότι πλέον έχω άτομα ελεύθερα για να βγω μια βόλτα, ή για να πάω σε ένα μπαράκι, ή για να πάω για μπάνιο χωρίς να πρήζω τις κολλητές κάθε φορά «πάμε και πάμε». Επίσης ενα άλλο καλό είναι ότι αυτά τα κορίτσια αποζητούν την παρέα μου, με συμπαθούν και με θέλουν, και αυτό έχει τονώσει την αυτοπεποίθησή μου. Επίσης, επιτέλους μιλάω για άλλα πράγματα και ακούω άλλα, διαφορετικά από αυτά που λέω κάθε φορά τόσα χρόνια τώρα με τους φίλους μου. Με λίγα λόγια κοινωνικοποιούμαι ξανά απ την αρχή.
Το κακό είναι ότι αυτές είναι….μικρές! ηλικίες 25-30. Οπότε οι αναζητήσεις μας στη ζωή είναι εντελώς διαφορετικές. Αυτές έχουν άπλετο χρόνο μπροστά τους να δοκιμάσουν, να πειραματιστούν, να πετύχουν ή να αποτύχουν, έχουν την έμφυτη αισιοδοξία της ηλικίας, ενώ εγώ όχι.
Επίσης ένα άλλο κακό είναι ότι νομίζουν πως και γω είμαι συνομήλικη τους!!! Κάποιες νομίζουν ότι είμαι 30 (έλα Χριστέ και Παναγία!! Μα πόσο μικροδείχνω πιά???!!!!!!!!!!!), ενώ κάποιες άλλες που με ρώτησαν τους είπα 35 (ε, τι να κάνω? άσε με τώρα! Ναι κρύβω τα περίσσια, θες κάτι?).
Αλλά επειδή είναι τόσο μικρές οι ίδιες, έχουν την εντύπωση ότι οι 40 άρες είναι γριές!!! Πχ έχει τύχει να κουτσομπολεύουμε την Βάνα Μπάρμπα την ηθοποιό, και είπαν χαρακτηριστικά ότι «αυτή ρε σύ είναι πολύυυυ μεγάλη, πρέπει να είναι 40 και!!!» και το είπαν με ύφος « αυτή είναι γρια φαφούτα, για το γηροκομείο, τα φαγε τα ψωμιά της»…. και γω από μέσα μου πάγωσα. Που να ξέρουν ότι και γω είμαι 40!!! Και άμα το μάθουν άραγε πώς θα αντιδράσουν? …..απλό: δεν θα το μάθουν ποτέ.
Τέλος πάντων με αυτά και με εκείνα έχω αποκτήσει έναν νέο κύκλο γνωριμιών, μικρό αλλά καλό, και αυτό με χαροποιεί πολύ. Γιατί μη νομίζεις, είναι δύσκολο να αποκτήσεις νέο κύκλο σε αυτή την ηλικία. Οι περισσότερες τακτοποιημένες γυναίκες της ηλικίας μου δεν θέλουν πολλά πάρε δώσε με ελεύθερες, γιατί φοβούνται ότι αν σε βάλουν στη ζωή τους θα τους πάρεις τον άντρα. Και να σου πω…καλά κάνουν και προσέχουν. Και γω στη θέση τους το ίδιο θα έκανα. Απ αυτά που είδα και άκουσα στα τόσα χρόνια της ζωής μου (εγώ ο μαθουσάλας) κατάλαβα ότι θέλει μεγάλη προσοχή ποια βάζεις στο σπίτι σου.
Οπότε ο μόνος τρόπος για δικτύωση είναι με μικρότερες κοπέλες που έχουν πιο ανοιχτό μυαλό, είναι πιο ευκολόπιστες, και έχουν περισσότερο ελεύθερο χρόνο. Αλλά η αλήθεια είναι ότι αν και είναι πολύ καλόψυχα άτομα, είναι και λίγο ...πρήχτρες. Μιλάν ασταμάτητα για τον εαυτό τους και τα άγχη τους. Όπως επίσης και για το πώς θα βρουν άντρα, γιατί και αυτές, μη νομίσεις, παρόλο που είναι τόσο μικρές δυσκολεύονται να βρουν άντρες!!! Ακου- άκου τι μαθαίνει ο άνθρωπος!!! Αρκετές 25άρες (οι μέτριας εμφάνισης κυρίως, και όχι οι κουκλάρες) έχουν ‘θέμα’ με το πού θα βρουν άντρες και γενικότερα πως να δικτυωθούν. Τελικά διαπιστώνω ότι αυτό είναι ένα θέμα ανεξαρτήτου ηλικίας.
Αλλά και άντρες γνώρισα, όμως αυτοί είναι ή λυσσασμένοι για να ξενοπηδήξουν, ή …. ομοφυλόφιλοι (ναι είναι αλήθεια, άντρες μια χαρά, μορφωμένοι, ευαίσθητοι, όμορφοι, σε κατάλληλη ηλικία αλλά…αδελφές! και το λέω όχι κοροϊδευτικά αλλά με μεγάλο σεβασμό και πόνο καρδιάς και…μήτρας), ή πιτσιρίκια 25 αρικα με εμφανή ακόμα τα σπυριά της εφηβείας, ή συνταξιούχοι που τρέχουν στα διάφορα χόμπι γιατί βαριούνται στα ΚΑΠΗ .
Οπότε εν ολίγοις, εξακολουθώ να είμαι χωρίς σχέση και με στριμόκωλα τα οικονομικά, τα οποία σε λίγο μπορεί να γίνουν και ανύπαρκτα. Αν με δείτε στο δρόμο να ζητιανεύω ή να ψάχνω στα σκουπίδια για λίγο φαγάκι, σας παρακαλώ μη με αποπάρετε….
Αλλά τέλος πάντων, μέχρι να γίνει ‘παρόν’ αυτό το ζοφερό ‘μέλλον’, ας ζήσουμε όσο καλύτερα μπορούμε.
Και ένα τελευταίο.
Όπως ακούσατε, ή μάλλον δεν ακούσατε, το άθλημα και το φέισμπουκ σχεδόν δεν αναφέρθηκαν. Το άθλημα το άφησα γιατί όπως είπα ένα σωρό φορές εδώ μέσα, στην παρούσα φάση προέχει η προσωπική ζωή, και όσο για το φέισμπουκ είναι μια μαλακία και μισή αν θέλεις να γνωρίσεις άνθρωπο για σοβαρή σχέση. Και εκτός αυτού μου έτρωγε και τον λίγο ελεύθερο χρόνο που είχα και που τώρα τον διαθέτω σε υπαρκτούς ανθρώπους με σάρκα και οστά, οι οποίοι μου δίνουν μια, έστω και μικρή, ελπίδα για το μέλλον.
Τώρα θα μου πεις, μα ούτε και στην έξω ζωή σου γνώρισες άντρα για σχέση, οπότε τι σε πειράζει το φέισμπουκ?
Και θα απαντήσω ότι ναι μεν ούτε εδώ μέσα -ούτε εκεί έξω βρήκα, αλλά τουλάχιστον στα ζωντανά έχεις ανθρώπους απέναντί σου, ακούς τη φωνή τους, νιώθεις την ανάσα τους, βλέπεις τα μάτια τους, τα βλέμματά τους, τους αγγίζεις, ενώ εδώ μέσα στα κομπιούτερ είσαι μπροστά από μια οθόνη.
ΤΕΡΜΑ ΟΙ ΟΘΟΝΕΣ.
Καλύτερα ζωντανά και μόνη, παρά οθόνες και μόνη.
Ααααχχχ ωραία που νιώθωωωωω!!! Τα είχα μαζεμένα πολύ καιρό, και τώρα που τα είπα νιώθω απίστευτη ανακούφιση. Επιτέλους ειπώθηκαν τα ανείπωτα.
Άντε τώρα να κάτσω να τα μορφοποιήσω, να βρω τα ορθογραφικά λάθη, να συνδέσω ασύνδετες προτάσεις, να δώσω νόημα στα ακαταλαβίστικα, να τονίσω αυτά που πρέπει ούτως ώστε να δίνουν την αίσθηση του προφορικού λόγου και όχι του γραπτού κειμένου (που μισώ), να βρω και καμία φωτογραφία να βάλω (αν τα καταφέρω δηλαδή γιατί ο Blogger εχει αλλάξει πάρα πολύ στο διάστημα που έλειψα και δεν μπορώ να το λειτουργήσω καλά). Ολη αυτή η διαδικασία μου είναι απίστευτα βαρετή….
Άντε παιδιά να μαστε καλά, να μην χάσουμε την υγεία μας από το οικονομικό άγχος και την ανασφάλεια, και …δουλειά να χουμε. Αυτή είναι η ευχή που δίνω τους τελευταίους μήνες.
"Δουλειά να χουμε και όλα θα γίνουν!"
* ξεκίνησα με σκοπό να πω δυο κουβέντες αλλά ως γνωστόν η gademissa άμα ξεκινήσει σταματημό δεν έχει!
