Κατ αρχάς να πω ότι δεν περιμένω τον ιδανικό άντρα. Τον τέλειο. Ούτε εξωτερικά ούτε εσωτερικά.
Αλλά ας πούμε ότι έρχεται το ‘Τζίνι’ και μου λέει ότι θα μου χαρίσει όποιον θέλω, ποιόν θα διάλεγα? Ας περιοριστούμε πρώτα στα εύκολα, δηλ στην
εξωτερική εμφάνιση.
ο “Transporter” (Jason Statham) είναι ο τέλειος εμφανισιακά, τα προσόντα οφθαλμοφανή. Όμως τρισευτυχισμένη θα ήμουν και με τον Αλαν Μπέϊτς. Αυτός είναι ο κρυφός και ανομολόγητος μέγας έρωτά μου, και θα το φωνάξω σε όλο τον κόσμο ότι ............. ναι τον γνώρισα και ζωντανά!!!!! Πριν από πολλά πολλά χρόνια, πριν πεθάνει, παππούδι κανονικό, τον βρήκα τυχαία σε μια παραλία. Είχε έρθει incognito στο νησί που παραθέριζα, και έτσι όπως ήταν παππούς και ατημέλητος κανείς δεν τον κατάλαβε. Κανείς παρά μόνο εγώ που ήμουν η Νumber One θαυμάστριά του. Τον κοιτούσα ..... τον ξανακοιτούσα και σκεφτόμουν «δεν μπορεί να είναι αυτός, από όλο τον κόσμο να είναι εδώ- τώρα- δίπλα μου! Το ίδιο δευτερόλεπτο, στην ίδια παραλία, από όλο τον κόσμο!!!!!!!!». Και έλεγα «μπα θα είναι κάποιος που του μοιάζει». Όμως μέσα μου με έτρωγε. Μα είναι, ΕΙΝΑΙ αυτός! Όχι, λάθος κάνω. Μα είναι αυτός!!! «Ρε παιδιά αυτός δεν είναι ο Αλαν Μπέϊτς?» ρωτούσα την παρέα. Αλλά αυτοί ντίπ άσχετοι ούτε το όνομά του δεν ήξεραν. Δεν άντεξα. Πήγα και τον ρώτησα.
Φυσικά από την ντροπή και το δέος μου του μιλούσα στην πλάτη, δεν τόλμησα να πάω κατά πρόσωπο. Και γυρίζει αυτός παντελώς άνετος, απλός, και θεϊκά Υπέροχος και μου λέει πολύ όμορφα ότι ναι, αυτός είναι, και χάρηκε που με γνώρισε. Και γω του ζήτησα τραυλίζοντας, και μη βρίσκοντας τις σωστές αγγλικές λέξεις από το τρακ, να βγούμε φωτογραφία, αλλά αυτός είπε ότι με το μαγιό δεν ήθελε, και αν ήθελα να πάμε μαζί παραπέρα στο καφενεδάκι της παραλίας όπου ήταν όλη η παρέα του (καμιά 15αρια άτομα), να φορέσει κάτι από πάνω και να βγούμε φωτογραφία. Εγώ είπα ότι εντάξει θα τους βρω αργότερα, αλλά φυσικά δεν είχα σκοπό να ξεφτιλιστώ σαν κανένα 15χρονο και να τρέχω σαν χαζό από πίσω του για μια φωτογραφία, όχι γι αυτόν αλλά ούτε και για κανέναν. Και συνέχισα το μπάνιο μου με την χύμα παρέα μου, με την σαγιονάρα, την ψάθα, και το περιοδικάκι μου και τον ξέχασα. Τρόπος του λέγειν δηλαδή, γιατί από μέσα μου έκλαιγα που ο θεός μου σκεφτόταν τόσο πολύ την εμφάνισή του, την ‘εικόνα’ του. Τον θεωρούσα αντικομφορμιστή, αντισυμβατικό και μου βγήκε ένας κοινός-κοινότατος επαγγελματίας ηθοποιός.
Ε κάποια στιγμή μετά από λίγες ώρες αποφασίσαμε με την παρέα να φύγουμε και αρχίσαμε σιγά σιγά να τα μαζεύουμε. Ο Άλαν δεν ήξερα που ήταν, δεν μ ένοιαζε, του είχα θυμώσει. Και εκεί που είμαστε έτοιμοι να φύγουμε ακούω πίσω μου μια φωνή στα αγγλικά να μου λέει ότι «ΟΚ, τώρα μπορούμε να βγούμε εκείνη τη φωτογραφία που λέγαμε»!!! :-)
Ω Θεοίιιιιι!!!!!! Ω Θεοίιιι!!! Ήταν Αυτός. Και ήρθε από μόνος του παρακαλώ αυτός προς εμένα για να βγούμε φωτογραφία. Έφυγε από την παρέα του και περπάτησε ως εμένα μόνο και μόνο για μια φωτογραφία!!! Εκείνη την ώρα ήμουν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του πλανήτη. Το ίνδαλμά μου ήρθε σε μένα για μια φωτογραφία. Ναι ήταν αλήθεια! Και μάλιστα για να δεις πόσο κόβει το μάτι του, διάλεξε αυτός την πόζα και το φόντο δηλ μια εντούρο που ήταν εκεί παρκαρισμένη ανάμέσα στα δέντρα και εμείς από μπροστά.
Όποτε το θυμάμαι (με λύπη τώρα πια γιατί έχει πεθάνει) νιώθω ότι δεν είμαι τελικά τόσο άτυχη αλλά ίσως πολύ τυχερή και δεν το έχω καταλάβει. Ήμουν την ίδια ώρα- στην ίδια παραλία- με τον Αλαν Μπέϊτς που τον θαυμάζω απεριόριστα. Θα μπορούσε να είχε πάει στην Χαβάη, στην Ίμπιζα, στο Πουκέτ, ή έστω στην Μύκονο ή κάπου αλλού. Όμως όχι, η μοίρα τον έφερε στο διάβα μου, διασταυρώθηκαν τα βλέμματά μας και ο φακός μας ένωσε σε μια φωτογραφία για πάντα. Ούτε λόττο ρε παιδιά. Φυσικά η φωτό είναι σε κορνίζα στο σπίτι μου. Αχ τον θυμήθηκα και στεναχωρήθηκα λίγο. Τι κρίμα τόσο ταλαντούχος άνθρωπος να φύγει ....
Άλλος που θα ήθελα είναι ο ............Μπεν Στίλερ (μην ακούσω σχόλια), ο Τζίμ Κάρεϋ, ο Χάρβει Καϊτέλ (έτσι όπως ήταν ο ρόλος του στο «Πιάνο»), ο Κιάνου Ριβς σαν «Νιο», ο Γούντι Αλλεν (επίσης δεν θέλω σχόλια), ο Πλούταρχος το καλό παιδί, αλλά και άλλοι που δεν μου ρχονται τώρα στο μυαλό.
Και ας πάμε στα δύσκολα,
στα εσωτερικά.
Το τι θα ήθελα σαν χαρακτήρας και σαν συμπεριφορά δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο ή το ξεχωριστό από αυτά που θέλουν όλες οι γυναίκες, αλλά πολύ απλά ξέρω ότι δεν θα το βρω γιατί τους καλούς, όπως έχω πει πάμπολλες φορές εδώ μέσα, τους πρόλαβαν και τους πιάσαν οι άλλες. Θα ήθελα να είναι ειλικρινής και να μου λέει ό,τι σκέφτεται και ό,τι νιώθει χωρίς να κρύβεται και χωρίς να ντρέπεται. Με την προϋπόθεση βέβαια ότι είναι καλό παιδί και όχι κανένας εγωίσταρος, εαυτούλης, νάρκισσος και μαλακάκος. Θέλω να είναι τίμιος και ειλικρινής γενικότερα, αλλά να ξέρει να ελίσσεται στην σημερινή κοινωνία χωρίς να τον χρησιμοποιούν οι γύρω του. Να με βοηθάει στις δουλειές του σπιτιού όσο μπορεί (καλά έχω προχωρήσει πολύ, το πήγα ήδη στην συγκατοίκηση) και όταν μπορεί. Φυσικά δεν θέλω τον αντρούλη μου υπηρέτη αλλά όταν είμαι κουρασμένη ρε γαμώτο (γιατί δουλεύω σκληρά όσο και αν δεν του το μαρτυράω) να οδηγάει αυτός το αμάξι ή να μου κάνει μασαζάκι στους ώμους ή στα πόδια για να ξεπιαστούν ή να με έχει αγκαλιά όλο το βράδυ και να μην με ξεβολεύει ακόμα και αν έχει πιαστεί και παραλύσει ο ώμος του. Να το κάνει για μένα γιατί με αγαπάει.
Στα "ιδιαίτερα" της κρεβατοκάμαρας θέλω να .......... μιλάει λίγο. Αυτό το μουγκό δεν το μπορώ ρε παιδιά. Αν το μόνο που ακούγεται είναι ο σομιές που τρίζει ε τότε δεν το αντέχω. Πες μου αγόρι μου πώς νιώθεις, το θές? Με θές? Κάνε και καμιά φαντασίωση δυνατά, δεν είναι ντροπή, είμαστε μαζί στο παιχνίδι. Και μην τα περιμένεις όλα από μένα, κάνε και συ κάτι. Σκύψε και λιγάκι. "Λέρωσε" λιγουλάκι και τη γλώσσα σου. Πλυμένο δέρμα έχεις απέναντί σου δεν είμαι βρωμιάρα, αφρόλουτρο και σαπουνάκι μυρίζω, δεν θα πάθεις τίποτα, δεν θα μολυνθείς, δεν θα πάθεις χολέρα. Άντε καλά, λες ότι δεν μπορείς να πας "εκεί κάτω" γιατί έχεις ένα ‘κόλλημα’ και κάνω στα ψέματα ότι σε κατανοώ, όμως το χεράκι μου, η πλατούλα μου, το λαιμουδάκι και τα .... άλλα μου είναι πιο ψηλά και το ζητάνε, το έχουν ανάγκη. Προχώρα, πειραματίσου, εξερεύνησε, δεν είν’ ντροπή! Και αυτό το βιαστικό το «αχ δεν μπορώ να κρατηθώ σε θέλω τώρα» και να μπεις γρήγορα χωρίς προκαταρτικά το καταλαβαίνω μιά ....... δυό ..... τρείς ...... αλλά όταν γίνεται σύστημα το κάνεις πλέον από βαρεμάρα.
«Ωχ τώρα βρε αδερφέ, τι θέλει και αυτή, προκαταρκτικά και μαλακίες, χαμένος χρόνος και τζάπα ιδρώτας καλοκαιριάτικα. Αφού εγώ μπορώ να τελειώνω γρήγορα, γιατί να ταλαιπωριέμαι 10 ώρες? Περίεργες που είναι οι γυναίκεεες, ουγκ!!!». Δεν είμαι χαζή και ας κάνω την χαζή. Σε καταλαβαίνω όταν το σκέφτεσαι αυτό. 5 πράγματα τα έμαθα στη ζωή.
Θέλω να προσπαθεί ο άλλος να με έχει ευτυχισμένη. Και η προσπάθεια να μην είναι μόνο στα λόγια αλλά και στις πράξεις. Από λόγια έχω μπουχτίσει. Λόγια- λόγια -λόγια. Όμορφα λόγια από ανθρώπους που ξέρουν να χειρίζονται τις λέξεις, που ξέρουν να σε πλανεύουν να σε μαγεύουν, αλλά μετά από λίγο ή από πολύ βλέπεις ότι είναι μόνο λόγια. Για την ευτυχία θέλει και πράξεις. Ενέργεια. Θέλει πήγαινε- έλα. Θέλει ξεβόλεμα. Θέλει να κουραστούμε και λίγο. Θέλει προσπάθεια. Θέλει να βγείς νυχτιάτικα να πάρεις ένα γλυκάκι στο μωρό σου. Θέλει την Κυριακή το πρωί να πας να πάρεις και εσύ εφημερίδα μια φορά για το κορίτσι σου και να μην το παίζεις μονίμως κουρασμένος. Γιατί και γω είμαι κουρασμένη αλλά για να μην γίνομαι φορτική δεν στο λέω. Και παρόλο που δεν σου αρέσει το Θέατρο κάνε μου το χατήρι μια στο τόσο και να πάμε, αφού το ξέρεις ότι εμένα μου αρέσει, χωρίς όμως να μου το βγάλεις από τη μύτη μετά. Χωρίς να το κρατήσεις και να μου ζητήσεις αντάλλαγμα για κάτι άλλο. Γίνε μεγαλόψυχος ρε γαμώτο, λίγο μόνο, και γω για αυτό το λίγο θα γίνω θυσία για σένα. Παλιομαλάκα. Πού είσαι? Σε ποιανής την αγκαλιά ξεχάστηκες? Είσαι ευτυχισμένος εκεί? Αν όχι γιατί κάθεσαι και δεν φεύγεις μπας και με συναντήσεις? Αϊ σιχτίρ πια.
Λίγο να μου δείξεις ότι είσαι αληθινός, όχι συμφεροντολόγος, ότι δεν κοιτάς το πορτοφόλι μου, και δεν έβγαλες τα τεφτέρια και την αριθμομηχανή «τόσα βγάζεις εσύ τόσα εγώ, ωραία προχωράμε», κέρδισε την εμπιστοσύνη μου και γω βράχος δίπλα σου, είμαι σκυλί εγώ μη με βλέπεις έτσι γλυκιά και απαλή. Μπορώ να τρέξω στα δύσκολα, να σε βοηθήσω, να δουλέψω, να σου σταθώ, να σε προστατέψω αν χρειαστεί, να σε έχω ευτυχισμένο γιατί μόνο τότε θα είμαι και γω ευτυχισμένη. Που είσαι ρε γαμώτο???
Θέλω όμως και να είσαι ήρεμος. Δεν μπορώ τις φωνές. Δεν τις αντέχω. Ούτε τις ψυχρότητες, τα μούτρα και τα παιχνίδια. Α πα παααα μακριά από μένα αυτά. Να μου κρατάς μούτρα για κάτι που έγινε πριν 2 βδομάδες και το θυμήθηκες τώρα? «Τι έχεις βρε μωρό μου?» να ρωτάω «τίποτα» εσύ. «Μα δεν μιλάς και είσαι στεναχωρημένος, το βλέπω» λέω εγώ, «καλά είμαι» λες εσύ μουτρωμένος και ψυχρός. Και αρχίζει το παιχνίδι ή αλλιώς το ‘χάσιμο χρόνου’ μέχρι να ανοίξει το στρείδι. Μήπως έκανα κάτι? Μήπως είπα κάτι και σε πρόσβαλα? Μήπως σου είπαν κάτι? Έχει να κάνει με μένα ή με την δουλειά σου? ΤΙ ΕΧΕΙΣ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ, ΠΕΣ ΤΟ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΜΗ ΜΟΥ ΤΑ ΠΡΗΖΕΙΣ. Μεγάλος άντρας είσαι, βγάλτο έξω, εκφράσου για να φτάσουμε στο ζουμί του προβλήματος και να μην το τριγυρνάμε μια ώρα! Άλλη δουλειά δεν είχα, να γυρίζω κουρασμένη από τη ζούγκλα στο καταφύγιό μου, και να βλέπω τα μούτρα σου κατεβασμένα γιατί τώρα θύμωσες για κάτι άσχετο που σου είπα πριν 2 βδομάδες. Τώρα θυμήθηκες να προσβληθείς. Και άντε το θυμήθηκες, γιατί δεν το λες αμέσως να το συζητήσουμε και αν γίνεται να το λύσουμε, αλλά πρέπει να περάσω όοοοολο το βράδυ παρακαλώντας σε να μου το πεις. Μετά από μια κουραστική μέρα να έχω τα μούτρα σου χωρίς να ξέρω και το γιατί! Ε αϊ στο διάολο ανώριμο πλάσμα. Άδειαζέ μου τη γωνιά.
Δεν έχω καμία όρεξη να νταντεύω 35-40άρηδεες παιδιά που δεν γίναν ακόμα άντρες. Είχα χρόνο και κουράγιο όταν ήμουν 20άρα ή 30άρα. Τώρα δεν γουστάρω. Δεν έχω χρόνο για χάσιμο. Θέλω έναν άντρα να ξέρει τι θέλει, να ξέρει ποιος είναι ή έστω να έχει καλή θέληση να μάθει, και να είναι έτοιμος για θυσίες αν χρειαστεί.
Θέλω να είμαι δίπλα στον άντρα μου και όχι πίσω ή μπροστά. Θέλω να είμαι συνοδοιπόρος. Δεν θέλω να είμαι η γυναίκα πίσω από έναν μεγάλο άντρα. Το έζησα αυτό. Ο (πριν πολλά χρόνια) αρραβωνιάρης ήταν ένα άτομο του πνεύματος. Καλό το πνεύμα, δε λέω, αλλά δεν έχει ωράριο. Μπορεί το πνεύμα να δουλεύει όλη μέρα και όλη νύχτα. Και γω τι θα κάνω δηλαδή στα μερόνυχτα που το πνεύμα σου δουλεύει? Θα παίρνω τα βουνά και τα λαγκάδια μέχρι να κάνει διάλειμμα? «Εμμμμμ ............. βρές ένα χόμπι!» μου απάντησε μετά από πολύ σκέψη. Και αυτή η απάντησή του ήταν ειλικρινής και αθώα σαν παιδιού, χαιρόταν πραγματικά που βρήκε λύση στο πρόβλημά μου! Το πίστευε. Ενα χόμπι για να περνάω την ώρα μου μακριά του. Μήπως και τα παιδιά που θα κάναμε θα ήταν για χόμπι? Τι να πεις. Τόσο μπορούσε τόσο έκανε ο έρμος.
Δεν ήθελα να είμαι κομπάρσος στη ζωή κανενός. Δεν ήθελα να είμαι, αυτό που λένε, ‘η γυναίκα πίσω από έναν μεγάλο άντρα’ (που είμαι σίγουρη ότι θα γίνει κάποια μέρα γιατί το αξίζει) . Δεν ήθελα να είμαι απλώς μια αφιέρωση σε ένα βιβλίο. Δεν θέλω να ακουστεί άσχημα αλλά .... να την χέσω την αφιέρωση. Μια αφιέρωση είναι 3 σειρές σε μια σελίδα. Τι να τις κάνω εγώ τις τρεις σειρές στο ΔΙΚΟ ΣΟΥ το βιβλίο φίλε μου? Θα αναπληρώσουν τις ώρες που καθόμουν μόνη στο σαλόνι βλέποντας τηλεόραση ενώ εσύ έπαιρνες την πνευματική σου τροφή, επέκτεινες το πνεύμα σου, άνοιγες δρόμους γνώσης, δημιουργούσες, είχες πνευματικούς οργασμούς και ήσουν ευτυχισμένος? Για μένα ήταν ώρες μοναξιάς αγαπητέ μου, και όταν σε γνώρισα νόμιζα ότι θα ήμασταν μαζί, δεν κατάλαβα ότι θα μας χώριζαν οι βιβλιοθήκες. Θα προτιμούσα να είμαι η γυναίκα δίπλα σε έναν κανονικό ή ίσως και μικρό άντρα φτάνει να ήμουν ευτυχισμένη μέσα στο σπίτι μου.
Όμως δεν θέλω να αδικήσω τον τέως γιατί αυτός ήταν, και δεν μπορούσε διαφορετικά. Ήταν καλόψυχο άτομο, άξιο, τίμιο και ειλικρινές, απλώς δεν μπορούσε όχι να ικανοποιήσει, ούτε να καταλάβει τις δικές μου ανάγκες. Είχαμε διαφορετικά ‘θέλω’ και έκανα λάθος που άργησα τόσο πολύ να το καταλάβω. Που άφησα τον χρόνο μου να φύγει έτσι. Εθελοτυφλούσα και γω. Έχω μερίδιο στο φταίξιμο, δε λέω. Ελπίζω να βρήκε μια κοπέλα που θα του έδωσε την σταθερότητα και τη σιγουριά που νομίζω ότι χρειάζονται ο άνθρωποι του πνεύματος για να συνεχίσουν απρόσκοπτα το έργο τους.
Γαμώτο, θέλω να κάνω οικογένεια και το ρημάδι το βιολογικό μου ρολόι σε λίγα χρόνια θα σταματήσει να χτυπά. Παλιά νόμιζα ότι είχα άπλετο χρόνο να διαλέξω με την ησυχία μου. Όμως τώρα με αυτά που μου τύχαν με την υγεία μου, προσγειώθηκα απότομα. Είδα πως όλα είναι πεπερασμένα. Ο χρόνος προχωράει και δεν γυρνάει. Λοιπόν, αν τα βάλω κάτω θέλω σίγουρα 1 χρόνο για να ζήσω την σχέση και να δω ότι ταιριάζουμε και ότι θέλουμε τα ίδια, και μετά να βάλουμε μπρος για οικογένεια. Δηλαδή θέλω χοντρά- χοντρά ...... μούμπλε - μούμπλε ......... θέλω σε μια διετία- τριετία να έχω τελειώσει με αυτά και να είμαι και ευτυχισμένη.Blogger (το πρόγραμμα του blogspot.com): Α, μπα!!! Τι λές? Ωραία τα έφτιαξες με το μυαλό σου! Τι είναι αυτά που ακούν τα πηνία μου? Και ο έρωτας? Το συναίσθημα? Που είναι όλα αυτά? Aaaa, listen to me. No no listen to me. Αυτά τα πράγματα δεν έχουν πρόγραμμα. Ή γίνονται ή δεν γίνονται. Και που ξέρεις δηλαδή ότι στον χρόνο πάνω δεν θα δεις ότι δεν ταιριάζετε και θα χωρίσετε? Οπότε φτού κι απ την αρχή, άντε να βρείς άλλον, άντε να περάσει ένας χρόνος για να δεις αν ταιριάζετε, και αν δεν ταιριάζετε ξανά απ την αρχή και ούτω καθ εξής. Να σου πω, μήπως να μην τα έφτιαχνες καθόλου με κανέναν γιατί θα ξοδεύεις άδικα τα χρόνια σου και θα ταλαιπωριέστε και σεις και μεις? Τι μυαλό κουβαλάς στο σαράβαλό σου?
gademissa: Τα ξέρω μωρέ blogger, γι αυτό και είμαι τόσο αγχωμένη. Μωρέ να ήμουν τώρα 20 χρονών, όχι με ξανακάνεις 20 χρονών? όμως όχι με τα μυαλά τα 20άρικα που είχα τότε αλλά με τις γνώσεις και τις εμπειρίες που έχω τώρα και θα σου λεγα εγώ. Όχι μόνο δεν θα είχα άγχος για τίποτα, αλλά ίσα ίσα που οι επιλογές που θα έκανα θα ήταν οι σωστές.
Blogger: Βρε κορίτσι μου δεν σε πήραν και τα χρόνια, έχεις ακόμα καιρό, η επιστήμη προχώρησε πολύ, η άλλη στα 60 έγινε μάνα, μην αγχώνεσαι άδικα και παραμορφώνεις τα θέλω και τις ανάγκες σου. Βλέπεις τις φίλες σου που δεν αγχώνονται καθόλου (μα καθόλου λέμε!!!!!) και είναι ήρεμες, και σε μαλώνουν μερικές φορές στην προσπάθειά τους να σε συνεφέρουν.
gademissa: Αχ φίλε μου blogger, ναι μεν δεν αγχώνονται καθόλου αλλά δεν είμαι σίγουρη ότι οι συγκεκριμένες βιώνουν την πραγματικότητα. Η μια 2χρόνισε μόνη της, η άλλη σχεδόν χρονίζει, και η άλλη 6μηνίζει χωρίς να τους έχει προκύψει μέχρι τώρα αντικαταστάτης. Νομίζω όμως ότι αυτές ακόμα ζουν στο μυαλό τους την πρώτη νιότη, που όμως έφυγε και αρνούνται να το δεχτούν. Περιμένουν ότι κάπως θα τα φέρει η μοίρα, κάτι θα γίνει και θα συναντήσουν τον άντρα των ονείρων τους. Αναλογίστηκαν όμως αν αυτός θα είναι ελεύθερος τότε? Αν αυτός θα τις ερωτευτεί? Αν αυτός θα τις θέλει? Και παρακαλώ, τι έχουν παραπάνω από τις άλλες τις νεότερες , ίσως ομορφότερες και ίσως πονηρότερες που θα παραβλέψει ο άντρας των ονείρων τους και θα διαλέξει τις φίλες μου? Ή μήπως δεν θέλουν να τα σκέφτονται γιατί φοβούνται την πιθανή απόρριψη? Γιατί φοβούνται την αλήθεια και τις πιθανότητές της? Αυτή η ηρεμία και η απραξία τους με τρομάζει ώρες ώρες. Ναι, νομίζω ότι αυτό είναι, φοβούνται την απόρριψη και το βλέπουν μοιρολατρικά. Δεν το κυνηγάν, δεν το προσπαθούν παρά μόνο περιμένουν την τύχη να τους φτιάξει τη ζωή, γιατί φοβούνται. Δεν πάει το μυαλό τους στο γεγονός ότι ούτως ή άλλως όλοι μας θα φάμε μια απόρριψη στην ζωή μας και δεν μπορούμε να το αποφύγουμε όσο και αν προσπαθούμε.
Εγώ απ την μεριά μου δεν νομίζω ότι είμαι ακριβώς «αγχωμένη» αλλά ότι είμαι ρεαλίστρια και δεν φοβάμαι να δω την πραγματικότητα κατάματα. Δεν είμαι ούτε 20 ούτε 30. Αυτή είναι η αλήθεια, και ας φαίνομαι μικρή. Το ρολόι δεν κοιτάει το απ έξω. Αν είναι να σταματήσει θα σταματήσει. Και γω θέλω να κάνω οικογένεια. Θέλω να προλάβω να ευτυχίσω. Οι φίλες μου όπως μου έχουν δηλώσει κατά καιρούς, δεν ζορίζονται ιδιαίτερα να κάνουν οικογένεια. Η πιθανότητα να μην κάνουν ποτέ παιδιά δεν τους τρομάζει. Τώρα αυτό είναι αλήθεια? είναι ψέμα? Θα το μάθω με τα χρόνια και με τις μελλοντικές επιλογές τους.
Θέλω να φέρω στον κόσμο παιδιά. Αλλά όχι όπως-όπως. Όχι με το ζόρι. Θέλω να κάνω ευτυχισμένα παιδιά. Εγώ δεν είχα ευτυχισμένα παιδικά χρόνια. Βέβαια για να μην είμαι και αχάριστη, ούτε δυστυχισμένα ήταν, ούτε ταλαιπωρήθηκα, και ότι ήθελα το είχα, αν και δεν ζήτησα ποτέ τίποτα και ούτε σκοπεύω να ζητήσω. Απλώς ήταν αδιάφορα. Οι γονείς μας δεν μας πρόσεξαν, δεν ασχολήθηκαν μαζί μας. Είχαν πάντα την μεταξύ τους σχέση να φτιάξουν, το μεταξύ τους να ισορροπήσουν και εμάς μας .............. ξέχασαν. Αυτό δεν θέλω να το ζήσουν τα δικά μου παιδιά. Είμαι πολύ συνειδητοποιημένη σε αυτό το θέμα γι αυτό και πιέζομαι. Μπορεί να λέω ότι θέλω να κάνω οικογένεια, αλλά αν ήθελα σώνει και καλά θα την είχα κάνει πριν πολλά χρόνια. Θέλω να είμαι με κάποιον με τον οποίο να είμαστε ευτυχισμένοι και κατά συνέπεια τα παιδιά μας να μεγαλώσουν σε ένα ευτυχισμένο σπιτικό και έτσι να βγουν ισορροπημένα, δυνατοί χαρακτήρες, γεμάτα αυτοπεποίθηση.
Πω πω μα τι λέω τόση ώρα! Και αυτό θέλω, και το άλλο θέλω, και έτσι το θέλω, και αλλιώς το θέλω. Μα τι θέλω επιτέλους? δεν ξέρω, είμαι τόσο μπερδεμένη.
Ή τα πράγματα είναι πολύ απλά και εγώ τα κάνω δύσκολα, ή είναι δύσκολα και τα κάνω ακόμα δυσκολότερα. Νιώθω εγκλωβισμένη με το ρολόι να χτυπά εκκωφαντικά και μένα να θέλω να βρω μια ευτυχία που νομίζω ότι κατά βάθος δεν είναι το γραφτό μου. Γι αυτό αγχώνομαι. Γιατί υποπτεύομαι βαθιά μέσα μου ότι το όνειρό μου δεν θα γίνει ποτέ πραγματικότητα και αυτό με τρελαίνει.
Ουφφφφ τι μακρινάρι ήταν αυτό που έγραψα πάλι. Στενοχωρήθηκα με όλα αυτά που είπα. Ήθελα να είναι πιο ανάλαφρο αλλά μου βγήκε αλλιώς.
Αυτό ήταν. Τα 'πα όλα. Στέρεψα. Άντε του χρόνου πάλι, με υγεία.
PS
Αλλά πριν κλείσω να πω και κάτι που δεν ήθελα να το πω, γιατί δεν θέλω να μιλάω άλλο για γκομενικά που όλο ελπίζω ότι θα γίνουν αλλά τελικά τίποτα δεν γίνεται. Όμως θα το πω για να διώξω την πίκρα από αυτά που έγραψα. Προέκυψε λοιπόν ................... κάποιος!!!!
Οεεεεεοοο, οεεεεοοο
Εντάξει δεν έγινε κάτι ακόμα αλλά έχουμε στήσει ολόκληρο σχέδιο με την φίλη μου για να το κάνουμε να δουλέψει, βλέπεις του ‘κυρίου’ δεν του αρέσουν τα μιλημένα. Με αυτή την φίλη μου βρεθήκαμε τις προάλλες σε παρέα και πες-πες της είπα για τον 27χρονο που τα έφτιαξα και ότι από κει και πέρα ξεραΐλα, και αμέσως της ήρθε ο λεγάμενος στο μυαλό. Ένας που θέλει καλή σχέση και όχι άρπα κόλλα, αλλά που δεν το κυνηγάει κι όλας. Συμπέρασμα: είναι σοβαρός και μη σαβουρογάμης!
Εγώ, μετά από αυτό που έπαθα με την Σάσα την ‘εχθροφίλη’ (που ακόμα το φυσάω και δεν κρυώνει) θέλω να γίνει γρήγορα, εί δυνατόν να κανονιστεί εδώ και τώρα και ας είναι και μιλημένο, αλλά η φίλη μου είναι ακάθεκτη. ΟΧΙ. Το πράγμα θέλει υπομονή, λέει. Και γω να σιγοβράζω. Και να καίγομαι μήπως στην πορεία μέχρι να κανονιστεί προκύψει καμιά τσούπρα και μου τον αρπάξει.
Δεν είναι καινούργιος, έρχεται από το μακρινό παρελθόν. Τότε που είχα εγώ σχέση με κάποιον και αυτός με άλλη. Μια φορά όλο κι όλο τον είχα συνατήσει αλλά τον θυμάμαι αμυδρά! Νομίζω ότι είχε στοιχεία που μου άρεσαν! Βέβαια πέρασαν χρόνια από τότε, δεν ξέρω αν θα «κάτσει» η φάση, δεν ξέρω αν θα του αρέσω, αν θα είμαι του γούστου του. Είπαμε, εγώ είμαι ρεαλίστρια, δεν κρύβομαι πίσω από το δαχτυλάκι μου. Φυσικά και υπάρχει η πιθανότητα να μην του αρέσω, να μην είμαι του γούστου του! Είναι κάποιες άλλες κοπέλες που λεν ότι τάχα αυτές δεν τον ήθελαν, ότι τάχα τους έπεφτε λίγος και άλλα τέτοια, αλλά μερικές φορές η αλήθεια είναι ότι αυτές τη φάγαν την απόρριψή τους και δεν θέλουν να την παραδεχτούν ούτε στον ίδιο τους τον εαυτό. Χα! Εγώ τουλάχιστον είμαι ειλικρινής και προσγειωμένη, αν και πιστεύω ότι αν περιποιηθώ θα του αρέσω, αλλά ............ ποτέ δεν ξέρεις. Όλα είναι στο παιχνίδι.
Και τώρα πριν πέσω για ύπνο ας προσευχηθώ να παν όλα καλά με τον υποψήφιο, να είναι το άλλο μου μισό που μ έψαχνε χρόοονια τώρα, και μόλις με δει να πέσει ξερός, να με ερωτευτεί παράφορα, να μην με αφήσει ποτέ, να θέλει να κάνουμε 3 παιδιά και μάλιστα μάνι- μάνι, και να ζήσουμε εμείς καλά και σείς καλύτερα.
Αμήν.
