Αλτσχάιμερ????

Τι είναι πάλι αυτό? Από πού ξεφύτρωσε στη ζωή μου? Είναι σίγουρο? Δεν μπορεί…
Έχω ακούσει γι αυτή την ασθένεια σε ντοκιμαντέρ της τηλεόρασης (απ αυτά που βλέπω τακτικά) και ποτέ δεν φαντάστηκα ότι θα μπορούσε να πλησιάσει και τη δική μου ζωή.




Αυτό είχε και η μητέρα ενός γνωστού μου. Κάποτε μου είχε μιλήσει για τον γολγοθά που περνούσε στο σπίτι με την μητέρα του, που έπρεπε να την φροντίζουν όλοι. Μου έλεγε ότι έφευγε η μητέρα του από το σπίτι και έχανε τον δρόμο, ότι δεν καταλάβαινε τι της λέγανε, και ο γνωστός μου πολλές φορές θύμωνε μαζί της και της φώναζε, αλλά αρκετά συχνά το μετάνιωνε μετά. Καταλάβαινε ότι άδικα της φωνάζει, γιατί η μητέρα του είχε χάσει τη λογική της. Ομως και αυτός δεν άντεχε στο σπίτι συγκάτοικος με ένα τέτοιο άτομο.



Τι γίνεται βρε παιδιά? Κάνω υπομονή αναμένοντας τις χαρές, και το μόνο που βλέπω στον ορίζοντα είναι προβλήματα. Η περίοδος χαράς είναι απ τα 20 ως τα 35 και μετά έρχονται μόνο προβλήματα στους ανθρώπους? Μπορεί να με ενημερώσει η Ζωή την παρακαλώ πολύ? Για να ξέρω τι να περιμένω και να προετοιμαστώ κατάλληλα. Δεν ζητάω λεπτομέρειες, ας είναι και επιγραμματική η ενημέρωση ή σε μορφή τηλεγραφήματος, δεν με πειράζει.


Όμως ........ μήπως έχω και γω Aλtsχaϊμer?

Κάποιες φορές έχω στο νού μου να πάρω κάτι και όταν φτάνω στο ντουλάπι, στέκομαι, και δεν θυμάμαι τι ήθελα. Πρέπει να ξανακάνω με τη σειρά όλη τη διαδικασία σκέψεων που είχα κάνει ως το ντουλάπι για να θυμηθώ τι ήθελα να πάρω. Εγώ, που στην δουλειά μου αναγκάζομαι να θυμάμαι χιλιάδες πληροφορίες, χιλιάδες λεπτομέρειες, αρκετές φορές δεν θυμάμαι πράγματα.


Επίσης ενα παράδειγμα είναι τα ονόματα των περισσότερων ηθοποιών αλλά και οι τίτλοι πολλών ταινιών. Αυτά είναι απ τα πρώτα που ξεχνάω. Γι αυτό και πολλές φορές δεν κάνω καν την προσπάθεια να συγκρατήσω τα ονόματα όλων αυτών των ηθοποιών, αφού ξέρω ότι θα τα ξεχάσω σχεδόν αμέσως μετά το τέλος της ταινίας. Μοιάζει σαν το μυαλό μου να αδυνατεί να τα συγκρατήσει.


Αλλά και κάποια άλλα μικρά- αλλά ίσως σημαντικά πράγματα. Πχ έναν τηλεφωνητή μου τον είχα φέρει απ το πατρικό μου αλλά δεν τον έβρισκα με τ ί π ο τ α. Ώσπου μια μέρα με ειδοποίησε η μητέρα μου να πάω από κει να τον πάρω, που στεκόταν μήνες πακεταρισμένος. Τον πήρα, αλλά πάλι δεν τον έβρισκα στο σπίτι μου όσο και να τον έψαχνα. Και πάλι με ειδοποίησε η μητέρα μου μετά από μέρες να πάω να τον ξαναπάρω γατί τον ξαναξέχασα εκεί πακεταρισμένο ....... Μα είναι δυνατόν? Δυο φορές διέφυγε απ το μυαλό μου ότι τον άφησα εκεί? Και είναι τόσο σημαντικός σε μένα που λείπω όλη μέρα από το σπίτι! είναι μήπως κάποια ένδειξη?



Διάβασα στο ίντερνετ ότι αυτή η νόσος μπορεί να ξεκινήσει από τα 40 (σπανίως βέβαια) και πάνω και δεν κάνει διακρίσεις, μπορεί να το πάθει ο ΟΠΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ, και δεν είναι και τόσο κληρονομική για να πεις ότι θα κάνεις προληπτικές εξετάσεις! Επίσης διάβασα ότι είναι μια εκφυλιστική ασθένεια των νεύρων, δεν ξέρουν από τι προέρχεται, και το άτομο πεθαίνει σε 6-7 χρόνια! Ο θάνατος είναι σίγουρος, και το άτομο που το έχει δεν είναι πλέον αυτό που ήξερες αφού γίνεται λίγο ως πολύ ένα "χαζό μωρό" χωρίς μνήμη, με απρόβλεπτες αντιδράσεις. Και να φανταστείς ότι το έχει, λέει, πολύυυς κόσμος αλλά κανείς δεν μιλάει γι αυτούς, λες και δεν υπάρχουν.

Ο γνωστός μου θυμάμαι ότι μου έλεγε πως αυτή η γυναίκα που ζούσε στο σπίτι τους δεν ήταν η μητέρα του, δεν ήταν η μάνα που θυμόταν και που γνώριζε τόσα χρόνια, παρά κατάντησε να είναι μια ξένη, μιά κινούμενη ενόχληση. Αλλά παρόλαυτα ερχόταν στιγμές που τη λυπόταν και την αγαπούσε όπως μου έλεγε.


Πού να ξερε ότι ο ίδιος θα "έφευγε" από καρδιά πριν ‘φύγει’ η μάνα του. Σκεφτόταν τρόπους και προσπαθούσε να βρει λύσεις για να τακτοποιήσουν τους γονείς του σε άλλο σπίτι, για να ζήσει ο ίδιος με την αδερφή του στο πατρικό λίγο ξέγνοιαστα και ήρεμα, που σημαίνει ότι έκανε όνειρα για μια καλύτερη ζωή, και ο ίδιος έφυγε χωρίς να το καταλάβει!!!




Αχ, τί ανακουφιστικά νιώθω μιλώντας για όλα αυτά!

Είναι σαν να αφηγούμαι μια ιστορία από το παρελθόν, κάτι που συνέβη και τελείωσε και τώρα είναι όλα καλά, αλλά δυστυχώς είναι μια πραγματικότητα που πρέπει να αντιμετωπίσω. Και δεν είναι μόνο η στεναχώρια για το άτομο που το έπαθε, αλλά και το γεγονός ότι η φροντίδα αυτού του ατόμου απ ότι καταλαβαίνω θα επηρεάσει άμεσα και τη δική μου ζωή!!!! Είναι άτομο άμεσα συγγενικό μου.



Δεν μπορεί, κάποιο λάθος θα έγινε. Πώς κρίνει τόσο εύκολα μια γιατρός με ένα μόνον τεστ ότι το άτομο αυτό έχει Αλτσχάιμερ? Από πού κι ως πού? Απ ότι ξέρω υπάρχουν ειδικά κέντρα που θα σου πουν με σιγουριά. Πρέπει να γίνει επανέλεγχος, αυτά είναι σοβαρά πράγματα.

Όμως δεν είναι στο χέρι μου να επιμείνω. Δεν μπορώ να ορίζω τις ζωές και τις επιλογές των άλλων, άσχετα που τα αποτελέσματα θα επηρεάσουν άμεσα την δική μου ζωή και σκέψη. Και θα την επηρεάσουν γιατί δυστυχώς είμαι από τους φιλότιμους ανθρώπους, από αυτούς που πονάν και συμπάσχουν με τον αδύναμο, από αυτούς που τρέχουν να βοηθήσουν, και η βοήθεια που προσφέρω είναι συνήθως έμπρακτη και όχι λεκτική (η εύκολη). Από αυτούς που με λύπη μου διαπίστωσα τα τελευταία χρόνια ότι είναι τα μόνιμα κορόιδα αυτού του κόσμου. Απ αυτούς που φορτώνονται όλα τα προβλήματα για να την περνάν "ζωή και κότα" οι «αναίσθητοι» ή αυτοί που προφασίζονται "αδυναμία" κάθε είδους.

Σίγουρα δεν είμαι τόσο φιλότιμη όσο παλιά, αλλά δυστυχώς παραμένω σε μεγάλο βαθμό. Είναι κάτι που δεν γιατρεύεται. Και το λέω ειλικρινά και πραγματικά και μέσα απ την ψυχή μου ότι λυπάμαι που είμαι τέτοια, μισώ τον εαυτό μου γι αυτό. Πόσες φορές ευχήθηκα να είμαι απ τους άλλους. Πόσες φορές ζήλεψα τους «αναίσθητους» έτσι που καλοπερνάν ρίχνοντας τις ευθύνες και τις έγνοιες τους στους άλλους. Πόσες φορές ζήλεψα αυτούς και αυτές που είναι εγωιστές, εαυτούληδες, ανεύθυνοι και εκμεταλλευτές, που κοιτάζοντας μόνο την πάρτη τους και τα συμφέροντά τους καλοπερνάν!






Ουφφφφ ......... είναι Σάββατο, μια καλή μέρα- με δυσάρεστα νέα ......... αλλά είναι νωρίς ακόμα, δεν είναι τίποτα σίγουρο. Ίσως να παράκουσα, ίσως να μην είναι ακριβώς έτσι. Ίσως αν γίνουν οι σωστές εξετάσεις να δείξουν άλλα αποτελέσματα. Δεν πρέπει να βιάζομαι. Πχ η μητέρα μου που νομίζαμε στην αρχή ότι έχει το «κακό» τελικά αποδείχτηκε ότι είναι καλά. Βέβαια προσέχουμε και κάνουμε εξετάσεις, αλλά όλα παν καλά. Τι ανακούφιση! Να είναι τουλάχιστον αυτή καλά.












Πολύ πριν μάθω για το Αλτσχάιμερ, στον τελευταίο μήνα περίπου, λίγο πριν κοιμηθώ τα βράδια διαβάζω ένα πολύ μικρό βιβλιαράκι «Το Προσευχητάριόν Μου». Δεν ξέρω τι είναι ακριβώς, αλλά έχει μέσα κάτι σαν προσευχές πρωινές, απογευματινές, βραδινές. Είναι γραμμένο σε κάποιου είδους ακαταλαβίστικης καθαρεύουσας, και επειδή δεν το πολυκαταλαβαίνω, μέσα σε λίγα λεπτά από τότε που το αρχίζω με παίρνει ο ύπνος. Μου το είχε χαρίσει πολύ παλιά ένας πολύ -πολύ- πολύ -καλός και αγαπητός μου φίλος. Το βρήκα τυχαία θαμμένο και ξεχασμένο σε μια στοίβα βιβλίων, και από τότε το διαβάζω όταν το θυμάμαι.

Είμαι εντελώς ξεκομμένη από τα Θεία, εκκλησίες και τέτοια πράγματα. Μόνο ένα 'χειροποίητο' καντηλάκι έχω και το ανάβω πού και πού, και τον σταυρό μου που τον κάνω κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ. Αυτή είναι μια συνήθεια που κρατάει πολλά χρόνια, αλλά όταν έχω σύντροφο στο κρεβάτι εννοείται ότι δεν τον κάνω, ντρέπομαι. Ή περιμένω να σβήσουν τα φώτα και τον κάνω στα κρυφά ή δεν τον κάνω καθόλου.


Έτσι αποκομμένη λοιπόν όπως είμαι από τα Θεία, έχω την αίσθηση ότι μου κάνει καλό η ανάγνωση αυτού του βιβλίου ........