Ουφ, έχω τόσο καιρό να ασχοληθώ με το blog μου ........ έχω ένα περίεργο άγχος.
Όσα έχω γράψει, αν τα διαβάσεις συνεχόμενα το ένα μετά το άλλο φαίνονται σαν να τα έχω γράψει σε μια στιγμή όλα. Όμως μεταξύ τους μεσολαβεί χρόνος, μέρες, σκέψεις, αισθήματα, και μια ζωή που ζω εκεί έξω στον πραγματικό κόσμο. Εκεί λοιπόν έχω ένα όνομα και επίθετο, ένα πρόσωπο, μια εικόνα. Εκεί έξω έχω όπλα και άμυνες, δεν αφήνω κανέναν να μάθει τις πολύ βαθιές, πραγματικές μου επιθυμίες και όνειρα, όπως επίσης δεν ξέρουν την προσωπική μου ζωή και τα γκομενικά μου. Εκεί έξω είμαι φαινομενικά μια γυναίκα σαν όλες τις άλλες. Που επίσης δουλεύει σαν άντρας ........*
Όταν λοιπόν ζω για πολύ καιρό σε εκείνον τον κόσμο συνηθίζω στο προσωπείο, και όταν μετά πιάνω να ασχοληθώ με το μπλόγκ μου, νιώθω έξω απ τα νερά μου. Στην αρχή, μέχρι να εγκλιματιστώ, είμαι ακόμα εκείνη με το ονοματεπώνυμο, ώσπου σιγά σιγά χαλαρώνω και γίνομαι η gademissa. Η gademissa είναι το κομμάτι του εαυτού μου που πιστεύει ότι είναι γκαντέμικο, και επειδή κανείς δεν με ξέρει στον μπλογκόκοσμο και ούτε σκοπεύω να με μάθει, δεν χρειάζεται να έχω άμυνες. Μπορώ να γκρεμίζω τα τείχη μου σιγά -σιγά και να αφήνω αν όχι όλο, τουλάχιστον ένα κομμάτι του εαυτού μου που το καταπιέζω εκεί έξω και δεν το αφήνω να φανεί. Όμως έχει και αυτό ανάγκη κάπου να εκφραστεί.
Αχ εντάξει, τώρα που τα είπα χαλάρωσα λιγάκι. Και σήμερα που έχω όρεξη θα γράψω πριν μου φύγει. Ωχ, μετά έχω και την καταραμένη μορφοποίηση ........ να δεις που θα τα γράψω σήμερα Σάββατο, και θα το τροποποιώ κάθε φορά που θα το διαβάζω, μέχρι που αυτό το γραπτό να λέει αυτά ακριβώς που θέλω να πώ. Αυτό ελπίζω να γίνει σύντομα, μέσα στη μέρα, και να μην φτάσει μέχρι την Κυριακή ή την Δευτέρα ή..... του χρόνου. Ίδωμεν.
Λοιπόν θα ξεκινήσω με τους 2 άνεργους.
Ελάχιστες φορές έχουν έρθει στο μαγαζί άτομα να ζητήσουν δουλειά. Την προηγούμενη βδομάδα όμως ήρθαν μαζεμένα 2 άτομα που ενώ στην αρχή τους πέρασα για πελάτες, μου βγήκαν άνεργοι που ζητούσαν δουλειά. Ήρθαν σε διαφορετικό χρόνο και ήταν άσχετοι μεταξύ τους.
Ο πρώτος ήταν Έλληνας. Μπήκε με αέρα, είχε χιούμορ, ψιλοτσαμπουκά, λογάς, φαινόταν επικοινωνιακός, κοιτούσε κατάματα, μέσα σε δευτερόλεπτα αράδιασε τα προσόντα του και είπε ότι ψάχνει για ανάλογη δουλειά. Του είπα ότι προς το παρόν δεν χρειαζόμαστε άτομο. Επέμενε να μου δώσει παρόλαυτα το τηλέφωνό του και ζήτησε να τον έχουμε υπ όψιν μας αν χρειαστούμε. Του είπα ΟΚ, αλλά όταν έφυγε πέταξα στη στιγμή το τηλέφωνό του και τον ξέχασα. Παρόλα τα προσόντα του κάτι δεν μου πολυάρεσε πάνω του. Ναταν ο τσαμπουκάς του, ναταν η έντασή του που μου την μετέδωσε και με χάλασε, ναταν η πολύ οικειότητα που έδειξε (ακόμα δεν τον γνωρίσαμε) .......... Δεν ξέρω, πάντως δεν θα τον ήθελα για υπάλληλο.
Ο άλλος ήταν ένας αλλοδαπός. Ήταν ευγενικός και συγκρατημένος. Μιλούσε καλά τα ελληνικά, είπε ότι είναι παντρεμένος με 2 παιδιά, έχει χαρτιά, είναι χρόνια στην Ελλάδα, μου είπε τα προσόντα του γρήγορα- γρήγορα αλλά δεν έδωσε βάση σε αυτά, γιατί μου είπε ότι ξέρει να κάνει πολλές δουλειές και δεν τον πειράζει να κάνει οτιδήποτε. Μου άρεσε σε αυτόν το ότι δεν ήταν πολυλογάς και ότι μπήκε κατευθείαν στο ζουμί «θέλω να δουλέψω». "Δεν θέλω ούτε να χαζολογάω, ούτε να τεμπελιάζω σε κάθε γωνία του μαγαζιού, ούτε να πηγαίνω στην τουαλέτα κάθε τρεις και λίγο και να κάθομαι εκεί με τις ώρες" (η τουαλέτα είναι το μόνο σίγουρο μέρος όπου μπορεί να πάει ο υπάλληλος και να κάθεται με τις ώωωωρες χωρίς να μπορείς να του πείς τίποτα. Τέλος πάντων, το δέχομαι και αυτό), τον φαντάστηκα να λέει. Αυτός θα ήταν καλός υπάλληλος. Θα δουλεύει πραγματικά 8 ώρες, και για την δουλειά που θα μου προσφέρει θα τον αμείψω όχι με το βασικό αλλά και παραπάνω! Εδώ το βασικό το δίνεις σε άλλους που είναι τεμπελχανάδες και σε βρίζουν κι από πίσω σου, και θα δώσεις τα ίδια σε ένα εργατικό παιδί? Ε όχι ρε! Ε όχι πιά!
Τέλος πάντων, ο καθένας έχει το δικαίωμα να τα βλέπει απ την μεριά του.
Συνεχίζω με τον αλλοδαπό. Μόλις έφυγε πέταξα και αυτουνού το τηλέφωνο. Αφού ούτως η άλλως δεν χρειάζομαι άτομο, αλλά και αν χρειαστώ ψάχνω πάντα να βρω κάποιον γνωστό από τον ευρύτερο περίγυρο, τί να το κάνω το τηλέφωνό του? Όμως ........ μου άρεσε αυτός ο αλλοδαπός. Κάτι με έτρωγε. Και χωρίς να το σκεφτώ παραπάνω, έψαξα στο καλάθι αχρήστων, βρήκα το τηλέφωνό του και το έβαλα στην ατζέντα μου! Δεν ξέρω γιατί. Να τον πάρω στη δουλειά μου σχεδόν αποκλείεται όπως προείπα, αλλά αν ακούσω ότι κάποιος ζητάει υπάλληλο νομίζω ότι θα τον προτείνω. Και πάλι δεν είμαι σίγουρη, αλλά το γεγονός και μόνο ότι εγώ έψαξα στο καλάθι αχρήστων το τηλέφωνό του, το βρήκα και το κράτησα, μου έκανε τρομερή εντύπωση ......
* Και επειδή δουλεύω σαν άντρας έχει απομυθοποιηθεί σε μένα η τεράστια φούσκα των αντρών ότι «και καλά, επειδή είμαστε στη βιοπάλη όλη μέρα, δικαιούμαστε τον κόσμο ολόκληρο. Τα θέλουμε όλα. Εμείς είμαστε οι αφέντες».
Ε όχι ρε πού....δες. Δουλεύεις, ε καί? τί έγινε? Και μεις φέρνουμε φράγκα στο σπίτι. Ποιός νομίζεις ότι είσαι, ο Θεός? Η μόνη διαφορά μας είναι ένα πα..ρι. Παρόλα αυτά αναγκαζόμαστε στο σπίτι να είμαστε νοσοκόμες, δασκάλες, νταντάδες, κουβαλήτριες, μαγείρισσες, σύζυγοι, καθαρίστριες, ερωμένες, ευχάριστες και χαρούμενες. Και όλα αυτά στις 6 ώρες που μας μένουν ελεύθερες μετά τη δουλειά. Και σεις τί?
Θα πάτε το αμάξι στο συνεργείο και θα έχετε να λέτε όλη μέρα για την ταλαιπωρία σας, και θα πρέπει να σας ακούμε υπομονετικά. Θα πάτε μια φορά στο σούπερ μάρκετ και θα μας το κοπανάτε όλο το μήνα. Θα μας φτιάξετε έναν καφέ, ΕΝΑΝ λέω, όταν σας κάνει κέφι, και θα το θεωρήσετε μεγάλη προσφορά προς εμάς, ότι μας σκέφτεστε και μας νοιαζόσαστε, και θα το διαλαλείτε σε γνωστούς και φίλους. Ή θα βάλετε ηλεκτρική σκούπα μία φορά στη ζωή σας όταν πιαστεί η μέση μας και θα είμαστε με ενέσεις στο κρεβάτι, και θα το λέτε σε όλες τις παρέες, ή θα το χρησιμοποιήσετε ως επιχείρημα όταν έρθετε σε αντιπαράθεση με καμιά ομορφούλα γκομενίτσα για να δείξετε ότι είστε υπέρ της ισότητας των φύλων, και να την ρίξετε.
Τα θέλετε όλα και δεν σας νοιάζει από πού θα τα πάρετε. Μόνο όταν έρθει η ώρα που θα σας παρατήσει η γυναίκα σας τρελαίνεστε και προσπαθείτε τάχα να επανορθώσετε με σπασμωδικές κινήσεις, όμως είναι αργά. Πέταξε το πουλάκι αγαπητέ μου.
Λοιπόν άντρες, ό,τι ζητάτε να μπορείτε να το προσφέρετε πρώτα εσείς και μετά να το έχετε ως απαίτηση. Δώστε εσείς το παράδειγμα και εμείς οι γυναίκες έχουμε όλη την καλή διάθεση να πορευτούμε μαζί σας. Δώστε μας λίγο και εμείς θα σας τα δώσουμε όλα.
Blogger (το πρόγραμμα του blogspot.com) : Τι νεύρα είναι αυτά? Τι έπαθες? ...... χμ ....... υποπτεύομαι ατυχές γκομενικό?
gademissa: Τι???? Από πού ξεφύτρωσες πάλι εσύ? Λοιπόν, έχω καταλάβει εδώ και πολύ καιρό ότι είσαι Αρσενικού Τύπου Λογισμικό και γι αυτό δεν θέλω να ρθω σε αντιπαράθεση μαζί σου. Δεν θέλω να χαλαστώ Σαββατιάτικα. Φύγε.
Blogger : ......... έλα λέγε, ποιός σε απέρριψε?
gademissa: Λοιπόν, τέλειωνε. Σήκω και φύγε. Πάνε σε άλλο blog. Φύγε -τώρα -αμέσως!!!!
Blogger: Επειδή έχω καταλάβει 5 πράγματα για σένα σου λέω ότι οποιανού δεν του άρεσες είναι χαζός. Μην το σκέφτεσαι και στεναχωριέσαι. Άλλος θα βρεθεί ......... Αλλά έχω και μια περιέργεια που με τρώει. Ποιός ήταν?
gademissa: Σε παρακαλώ, μη με βασανίζεις, φύγε και άσε με στην ησυχία μου. Δεν θέλω να μιλάω για γκομενικά και δη για αποτυχημένα γκομενικά. Εκ του αποτελέσματος αν κρίνω θα πρέπει να είμαι η πιό αποτυχημένη γκόμενα της υφηλίου, δεν εξηγείται διαφορετικά.
Blogger: Ε όχι, απλώς δεν βρήκες τον κατάλληλο. Υπομονή.
gademissa: Δεν τον βρήκα, ή τον βρήκα και τον άφησα να μου φύγει χωρίς ποτέ να μάθω ότι αυτός ήταν ο κατάλληλος? Και αν ένας μόνον κατάλληλος αναλογεί στον καθένα μας σ αυτή τη ζωή, και γω τον είχα και τον έχασα, ή τον είδα και τον προσπέρασα? Τί θα κάνω? Δεν θέλω να μείνω μόνη μου γαμώτο!
Blogger: Αν κι αν κι αν ......... μπορεί να μην τον συνάντησες καθόλου μέχρι τώρα, λέμε. Μπορεί να σε περιμένει στη στροφή του δρόμου. Δεν το ξέρεις αυτό.
gademissa: Μέσα στον δρόμο ή πάνω στο πεζοδρόμιο? Όχι, ξεκαθάρισέ το για να ξέρω για τί πράγμα μιλάμε. Γιατί αν είναι στην στροφή, μήπως τον κόψει κανένα αμάξι? Τον ειδοποίησε κάποιος να ανέβει στο πεζοδρόμιο? Χήρα πριν γνωρίσω τον άντρα μου? Μόνον εγώ θα μπορούσα.
Blogger: Έλα πές μου, ποιος ήταν, τι έγινε?
gademissa: Δεν θέλω, ντρέπομαι. Καταξεφτιλίστηκα. Και όσο είχα πει ότι δεν θα ξαναβγώ σε μιλημένα ραντεβού ..... αυτά τα "μιλημένα" είναι πάντα αποτυχίες και το ξέρω καλά, το έχω ζήσει. Αλλά τι να κάνω, παρασύρθηκα. Αχ «τι τά θελα τα μπικουτί?».
Blogger: Μα καλά τόσο τραυματική εμπειρία ήταν? Τι έγινε, σου κανε κάτι? Σε πρόσβαλε? ...... Μωρή ........ μήπως το κανες μαζί του απ το πρώτο ραντεβού και σε παράτησε?
gademissa: Ρε παλιομηχανή, πού πάει ο νους σου? Η πολύμηνη αποχή μου έχει αποδείξει περίτρανα ότι μπορώ να κρατηθώ, δεν τίθεται θέμα. Για έναν καφέ πήγαμε με τον άνθρωπο, ο οποίος για τον εαυτό του και για τους φίλους του είναι μια χαρά..χμ..παιδί.
Blogger: Ε, και τι έγινε?? Με γκάστρωσες ρε γαμώτο!!!!!! Πέστο να ησυχάσω. Πές το γιατί θα κάνω φόνο. Έχω ανεβάσει πυρετό, δεν αντέχω άλλο, θα εκραγώ και μαζί μου θα εκραγούν όλα τα blogs όλων των blogεράδων. Λυπήσου μας. Πέεεεες τοοοο .....
gademissa: Καλά θα σου πω, αν και δεν θέλω να τα ξαναθυμηθώ. Είναι πολύ φρέσκα. Εξάλλου δεν έγινε και τίποτα το τόσο τρομερό. Όλα ξεκίνησαν στο ρεβεγιόν ..........
Η συνέχεια αν και όταν αποφασίσω να τα θυμηθώ ......
......... τώρα βιάζομαι γιατί θα κατέβουμε με την ατρόμητη στην αγορά για ψώνια. Θα γυρνάμε στην αγορά μέχρι να βραδιάσει, μετά κατάκοπες θα πάμε για έναν απογευματινό καφέ, εγώ ίσως παραγγείλω σμιρνόφ άις ή μάλλον θα πάρω ένα ποτήρι κόκκινο γλυκό κρασί έτσι για αλλαγή, θα καθήσουμε μέχρι αργά, και μετά θα γυρίσουμε πτώματα στα σπίτια μας.
Γιατί τι άλλο μπορεί να κάνει κάποιος "ελεύθερος" Σαββατιάτικα, που όμως ξύπνησε από τις 7 λόγω συνήθειας, καθάρισε το σπίτι του μέχρι τις 12, έκανε μπάνιο, έφτιαξε τα μαλλιά του, ψώνισε από το σούπερ μάρκετ, και γενικώς από τις 3 και μετά είναι έτοιμος και δεν έχει με τι να ασχοληθεί? Να κάτσει σπίτι δεν θέλει, να δει τηλεόραση δεν θέλει γιατί την μπούχτισε, ούτε DVD νοίκιασε αφού έχει δει ένα σωρό και δεν θέλει άλλο, να μπλογκίσει δεν θέλει αφού το μπλόγκισμα προϋποθέτει κλείσιμο στο σπίτι και κάθισμα σε μια καρέκλα (όμως εγώ στη δουλειά είμαι όλη μέρα σήκω- κάτσε σε ένα γραφείο, και θέλω να κάνω κάτι διαφορετικό στον ελεύθερο χρόνο μου).
Τι να κάνει μέσα στο σπίτι σαββατοκύριακο ένας ελεύθερος που κοντεύει "πρόσω ολοταχώς" τα 40?
Ο 20 άρης ή ο 30 άρης έχει πολλά να κάνει. Κυρίως να βγεί στα μπαρ που ακόμα δεν τα έχει βαρεθεί, με ένα σωρό φίλους του που είναι ακόμα ελεύθεροι και είναι ψόφιοι για μπαρότσαρκες, ή μπορεί να βρεί γκόμενα και να κάνει ομορφιές μέχρι το πρωί. Οι άντρες δεν έχουν πρόβλημα, βρίσκουν ανα πάσα στιγμή. Τουλάχιστον οι περισσότεροι, από ότι παρατηρώ στον περίγυρό μου.
Ένας όμως 40 άρης που τα έχει φάει στη μάπα τόσα χρόνια, που γύρισε στα μπάρ και στις καφετέριες όταν ήταν στην σωστή τους ώρα και τα χόρτασε, και που τώρα τα έχει ψιλοβαρεθεί τι μπορεί να κάνει Σάββατο και Κυριακή? Θα μου πεις μπορεί να πάρει σβάρνα στα τηλέφωνα γνωστούς και φίλους και να κανονίσει να βγούν, αλλά σας λέω ότι κάπου αυτό καταντάει κουραστικό. Δεν μπορείς να το κάνεις κάθε Σαββατοκύριακο.
Ουφ, πάω να ξεσκάσω λιγάκι. Να πούμε καμιά σαχλαμάρα με την "ατρόμητη", από αυτές που μόνο εμείς ξέρουμε, και αν συντονιστεί το κέφι μας μπορεί και να γελάσουμε μέχρι δακρύων. Να θυμηθούμε όμως να πάρουμε τηλέφωνο και την άλλη "ατρόμητη", και να της πούμε να πάρει την Εγνατία οδό και να ρθει κατευθείαν για καφέ. Θα την φιλοξενήσουμε ή εγώ ή η ατρόμητη. Λές να έχει το κουράγιο να οδηγεί 1 ώρα για να φτάσει Θεσσαλονίκη? Αυτή σήμερα δουλεύει και θα είναι κουρασμένη, αλλά μια τρέλα την έχει, και γενικώς ψοφάει για καφέδες και κουτσομπολιά .....
Αμάν!!! Σταματάω τις ατέλειωτες πολυλογίες και ......
........ έφυγα.........
