Δίαιτα-Ανασφάλειες ωραίων γυναικών-Μακεδονικό.

Τι κούραση Θεέ μου!

Αυτή η δίαιτα με έχει εξαντλήσει κυριολεκτικά. Μου έχει αφαιρέσει όλη την ενέργεια, όλη την δύναμη, αλλά εγώ παρόλαυτα προσπαθώ να την βγάλω έστω και με το ζόρι απ το κορμί μου. Ε αυτή η προσπάθεια μ έχει κάνει κομμάτια.


Τις δίαιτες που έκανα παλιά με τα γιαούρτια 0%, με τις ωμές και ανάλατες σαλάτες, με τα νερόβραστα κοτόπουλα και τα εκατό λίτρα νερό την ημέρα* που σε κάνουν να τρέχεις κάθε ‘τρείς και λίγο’ στην τουαλέτα, δεν τις κάνω πιά. Και δεν το μετανιώνω καθόλου. Τρώω 1 φορά την ημέρα, συνήθως μόλις γυρίσω στο σπίτι, αλλά τα φαγητά μου είναι καλομαγειρεμένα και νόστιμα, με μπόλικο λαδάκι. Απλώς τρώω μικρή ποσότητα. Με αυτό τον τρόπο δεν νιώθω στέρηση γευστική, και ενάντια στην κρατούσα άποψη τα γραμμάρια φεύγουν το ένα μετά το άλλο.

*Αυτό με το νερό είναι καλό, δε λέω, αλλά μπορούν να το εφαρμόσουν μόνο τα άτομα που δεν εργάζονται, ή που εργάζονται στο σπίτι τους, ή που εργάζονται λίγες ώρες την ημέρα. Γιατί εγώ που είμαι 8 και 9 ώρες στο μαγαζί δεν μπορώ να τρέχω όλη την ώρα στην τουαλέτα. Έχω πελάτες, υποχρεώσεις, να συναντήσω προμηθευτές, να τρέξω σε τράπεζες, σε εφορίες, και να χω και το βάσανο της τεντωμένης «φούσκας» που θα εκραγεί από λεπτό σε λεπτό? Ε όχι, συγνώμη αλλά εγώ δεν θα πάρω.

Την τελευταία φορά που εφάρμοσα το '3 λίτρα νερό την ημέρα' ήταν πριν από χρόνια, που κατάντησα λόγω δουλειάς και μετακινήσεων, απ τον φόβο μην έχω κάποιο "ουρικό" ατύχημα σε περίπτωση που πέσω σε μποτιλιάρισμα και δεν αντέξω, για να μην γίνω ρεζίλι (και συγνώμη που το λέω) να φοράω καθημερινά σερβιέτες (για όποιον καταλαβαίνει...). Και βλέπω κάτι τύπισσες στην τηλεόραση, ή κάτι κυρίες πελάτισσές μου που το μόνο που τις απασχολεί είναι το πώς θα αδειάσουν τις κάρτες των συζύγων τους, να επιμένουν πως το καλύτερο γιατρικό για την επιδερμίδα και για την δίαιτα είναι τα 100 ποτήρια νερό την ημέρα, και ότι πρέπει να το κάνουμε όλες ανεξαιρέτως, και αναρωτιέμαι αν εγώ ζω σε άλλο πλανήτη ή αυτές ζουν στον νεραϊδόκοσμο της Μπάρμπι.

Το μόνο πρόβλημα με την δίαιτά μου στην παρούσα φάση είναι ότι λόγω της δουλειάς και του αθλήματος χρειάζομαι ενέργεια που δεν την έχω. Για παράδειγμα πήγα τις προάλλες στο άθλημα. Ξεκίνησα την προπόνηση καλά, αλλά από την αρχή ακόμα ένιωθα σωματική εξάντληση. Επειδή όμως είμαι πεισματάρα και ξεροκέφαλη δεν ήθελα να δεχτώ για τον εαυτό μου ότι δεν θα τα καταφέρω να τα βγάλω πέρα. Και προσπαθούσα να συγκεντρωθώ και να ανασυντάξω δυνάμεις. Αλλά η αλήθεια είναι ότι κάθε 5 λεπτά επιβεβαιωνόταν η αδυναμία μου. Παρόλαυτα έσφιγγα τα μάτια μου, πίεζα τα μηνίγγια μου και έλεγα «θα τα καταφέρω», όμως πάλι μετά από λίγα λεπτά ένιωθα ότι δεν με κρατούσαν τα πόδια μου. Φυσικά όλη αυτή η πάλη γινόταν μέσα μου, και κανείς δεν πήρε χαμπάρι τι τραβούσα.

Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι πράγματι δεν θα τα κατάφερνα. Έκατσα κάτω οκλαδόν, έφερα τον κορμό μου πάνω από τα πόδια και παράλληλα με το έδαφος, τέντωσα τα χέρια μου πέρα μακριά, και σε αυτή την χαλαρή στάση προσπαθούσα όχι να βρω δύναμη για να συνεχίσω, αλλά να βρώ δύναμη για να πάω σπίτι μου! Και μόνο που σκεφτόμουν ότι έπρεπε να σηκωθώ, να περπατήσω μέχρι τα αποδυτήρια, να ντυθώ, να περπατήσω μέχρι το αμάξι, να οδηγήσω στην κόλαση των ελληνικών δρόμων, να φτάσω σπίτι, να ανέβω, να κάνω ντούζ και να ξαπλώσω, μου φαινόταν ΒΟΥΝΟ. Εγώ εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσα ούτε το μικρό μου δαχτυλάκι να κουνήσω.

Δεν ξέρω πόση ώρα ήμουν έτσι ακίνητη έτοιμη να με πάρει ο ύπνος, γιατί ήρθε ο προπονητής και με ρώτησε αν θα συνεχίσω ή αν τελείωσα. Τότε κατάλαβα ότι ήρθε η ώρα να μαζέψω ό,τι ρετάλι δύναμης μου απέμεινε και να ‘την κάνω’ κατεπειγόντως. Έτσι κι έγινε, και όταν έφτασα σπίτι έπεσα σχεδόν αμέσως στον καναπέ, με τα ρούχα, και δεν θυμάμαι τι έγινε μέχρι το επόμενο πρωί που με ξύπνησε το ξυπνητήρι! Ευτυχώς που δεν έπαθα τίποτα χειρότερο.

Τώρα που μιλάω για δίαιτες θυμήθηκα εκείνη την κοπέλα στην τσικνοπέμπτη.

Μαζευτήκαμε λοιπόν 4 κορίτσια και πήγαμε σε ένα κουτούκι (της κακιάς ώρας) όπου υποτίθεται ότι έχουν καλά κρέατα, και απ ότι κατάλαβα το μοναδικό κριτήριο είναι το ότι τα σερβίρουν στη λαδόκολλα. Τώρα, αν ήταν κρέας γάτας ή σκύλου δεν μας νοιάζει, φτάνει να είναι γευστικά νόστιμο και να είναι σε λαδόκολλα.

Anyway ...

Μαζί μας ήρθε και η ξαδέρφη μιας κοπέλας από την παρέα.

Είναι μια 24 χρονη πολύ όμορφη που έχει ξαναέρθει μαζί μας μερικές φορές. Εξωτερικά λοιπόν είναι πολύ ωραία, και φαίνεται απλή και προσιτή. Σπουδάζει κάτι στο πολυτεχνείο και είναι πολυπράγμων, αφού έχει ασχοληθεί (παλιότερα βέβαια) με κολύμβηση, ιππασία, σκι και δεν ξέρω και τι άλλο. Κάποια στιγμή, έτσι όπως τρώγαν οι άλλες, γιατί εγώ μόνο σαλάτες τσιμπούσα και καμιά πατάτα (το πώς τα κατάφερα και κρατήθηκα μακριά από παντσέτες, χωριάτικα λουκάνικα, μπιφτεκάκια και γύρους είναι άθλος, ΑΘΛΟΣ!!!! ) λέει αυτή η ξαδέρφη ότι όταν είναι στις μαύρες της ή όταν δεν έχει τι να κάνει και βαριέται, παίρνει τους δρόμους και περπατάει για πολύ ώρα. Ντύνεται κάζουαλ αλλά με ρούχα που να τονίζουν τη θηλυκότητα της, και περπατάει στο πεζοδρόμιο, πολύ κοντά στον δρόμο.

Αυτό το κάνει για να δει τις αντιδράσεις των οδηγών στην όμορφη παρουσία της. Περπατάει λίγο βιαστικά για να δείξει ότι έχει έναν προορισμό, δεν γυρίζει το κεφάλι της να δει μέσα στα αμάξια, αλλά φοράει πάντα γυαλιά ηλίου και από κει κρυμμένη σκανάρει αντιδράσεις. Στα φανάρια περνάει πολύ συχνά απέναντι στους δρόμους, και χρησιμοποιεί αυτή την διάβαση πεζών ως πασαρέλα για να βλέπει αν την κορνάρουν οι οδηγοί ή αν την κοιτάν ή αν προσπαθούν να της μιλήσουν. Ουκ ολίγες φορές έχουν σταματήσει αμάξια δίπλα της, της ζητάν να βγουν ραντεβού, της ζητάν το όνομά της ή της δίνουν την κάρτα της. Αλλά αυτή, όπως μας είπε γελώντας, κάνει πάντα την ξαφνιασμένη και αρνείται ευγενικά τις προσκλήσεις. Πάντα όμως μια μικρή κουβεντούλα με τους όμορφους οδηγούς ή με αυτούς που έχουν καλά αμάξια, την κάνει.

Οι αντιδράσεις των πεζών δεν την ενδιαφέρουν ιδιαίτερα γιατί μπορεί να γίνουν από ενοχλητικοί έως και κολλιτσίδες, αλλά των αμαξιών την ΄ανεβάζουν΄ πάντα. Και όλα αυτά μας τα έλεγε με τέτοιο τρόπο σαν αυτό που κάνει να είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο! Σαν να είναι μέρος της κοινής καθημερινότητας όλων των ανθρώπων!

Τι γίνεται στον κόσμο! Δεν φανταζόμουν ότι αυτό το πράγμα συμβαίνει, και μάλιστα σε αντικειμενικά όμορφες κοπέλες που δεν θα έπρεπε να έχουν τέτοια προβλήματα επιβεβαίωσης.

Α, να μην ξεχάσω να πω ότι αυτή η κοπέλα ενώ μου φαίνεται απλή και προσιτή και στην κουβέντα της μοιάζει νορμάλ και προσγειωμένο άτομο (και μάλιστα ο τρόπος που τα περιγράφει είναι και λίγο χαριτωμένος), απ ότι μου είπε η ξαδέλφη της-φίλη μου, θεωρεί για τον εαυτό της ότι είναι μεγάλη κουκλάρα, και ότι κατά κάποιο τρόπο ο άντρας με τον οποίο σχετίζεται κάθε φορά θα πρέπει να την θεωρεί θείο δώρο προς αυτόν και να της το εκφράζει με κάθε τρόπο. Αλλιώς τον χωρίζει χωρίς δεύτερη σκέψη.

Εμένα δεν μου φαίνεται τέτοιο άτομο αλλά για να το λέει η ξαδέλφη της που την ξέρει καλύτερα, μάλλον θα ισχύει. Εκτός και αν την ζηλεύει, και αυτά είναι κακοήθειες.

Τελικά το τι κρύβει ο καθένας μας μέσα του είναι μεγάλο μυστήριο. Απ έξω φαινόμαστε όλοι ίδιοι αλλά από μέσα μας είμαστε κουβάρια από ανομολόγητα αισθήματα και σκέψεις. Βλέπεις ανθρώπους που συζούν για 5, 10, 20 χρόνια και καταλαβαίνεις ότι ζουν τόσα χρόνια με το ‘απ έξω τους’, χωρίς ποτέ να μάθουν ή να αποκαλύψουν το κουβάρι του ‘από μέσα τους’. Ζουν ως εικόνες. Ως ανθεκτικές πορσελάνινες κουκλίτσες που όμως μερικές φορές σπάνε, και τότε ξεχύνεται αυτό το άγνωστο κουβάρι που χαλάει τις ισορροπίες και οδηγεί σε φασαρίες και χωρισμούς.

Αυτό είμαστε τελικά? Πορσελάνινες κούκλες? Ή μήπως υπερβάλω πάλι?

Το Μουσικό Ανθολόγιο της gademissaς.

Δυσάρεστα πράγματα είπα σήμερα. Θα βάλω όμως καλή μουσική από την

Tanita Tikaram (κλικ στα γράμματα όχι στο εικονάκι)

Έτσι για να ανέβω λιγάκι και να ταξιδέψει ο νους.
Τι φωνή! Τι βίντεοκλίπ! Μπράβο στο κορίτσι. Αναρωτιέμαι τι να έγινε αυτή, υπάρχει ακόμα? τραγουδάει?





Επειδή όμως χρειάζομαι επίσης χαλάρωση και ηρεμία, θα βάλω (κατά παράβασην της απόφασής μου για ένα και μόνον τραγούδι) τον Κενυάτη

Ayub Ogada (κλικ στα γράμματα, όχι στο εικονάκι).

Κλείνω τα μάτια, ακούω την φωνή του και ονειρεύομαι. Νιώθω πουλί έτοιμο να πετάξει, με την μουσική να με συντροφεύει και να μου δίνει δύναμη σε αυτή την επικείμενη περιπλάνησή μου στους αιθέρες. Μακριά από όλους και από όλα, μόνη, στην απόλυτη ηρεμία και ησυχία του ουρανού. Μακριά από τους θορύβους της πόλης, τους θορύβους των γειτόνων, τις βλακείες των γνωστών, τις απαιτήσεις της δουλειάς, τις κοινωνικές υποχρεώσεις, τις υποχρεώσεις σε συγγενείς - γνωστούς -και φίλους. Μακριά από αυτό το κράτος που έχει ξεπουλήσει τους πάντες και τα πάντα.

"Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα", που λέει και το τραγούδι. Φοβάμαι γιατί με ξεπουλάν χωρίς να με ρωτήσουν. Και αναφέρομαι φυσικά στο όνομα «Μακεδονία». Οι κυβερνώντες «Αθηναίοι» νομίζουν ότι η Μακεδονία μου, ο τόπος που ζω εγώ, είναι πολύ μακριά χιλιομετρικά από αυτούς. Βλέπεις δεν ξέρουν πώς είναι, δεν ήρθαν από δω, μόνο στον χάρτη μας βλέπουν ζωγραφιστούς, και γι αυτό δεν τους πολυνοιάζουμε.

Μήπως θα ακολουθήσει και η Θράκη? Αυτή είναι ακόμα πιο μακριά απ την Αθήνα. Μετά μήπως και η Κρήτη που και εκείνη είναι εκεί κάτω, τέρμα θεού? Αλλά το μυρίστηκαν οι Κρητικοί και γι αυτό κρατάν κρυμμένα τα όπλα τους, σε περίπτωση που θα τους ξεπουλήσουν οι κυβερνώντες. Μήπως μετά σειρά έχουν η Ρόδος και η Σάμος? Και αυτοί είναι μακριά από την πρωτεύουσα, άρα σε κάποια δύσκολη στιγμή θα μπορούσαν να τις διαπραγματευτούν και να τις χαρίσουν ως δώρο και ως ένδειξη καλής γειτνίασης, χωρίς περαιτέρω σκέψεις και τύψεις.

Μόνο η Αθήνα και οι όμοροι νομοί δεν πρέπει να ξεπουληθούν, γιατί όπως ξέρουμε «Ελλάδα είναι μόνο η Αθήνα». Η υπόλοιπη επαρχία είναι αναλώσιμη. Μόνο η Αθήνα πρέπει να κρατηθεί αλώβητη. Αλλά να μην ξεχάσω και την Λάρισα. Και αυτήν αναγκαστικά θα την προστατέψουν και θα την κρατήσουν υπό ελληνική κατοχή, γιατί έχει τον κάμπο της, και οι πρωτευουσιάνοι από κάπου θα πρέπει να τρών. Δεν μπορούν να καλλιεργούν μέσα στο τσιμέντο και στις ταράτσες τα ζαρζαβάτια τους οι καλοαναθρεμένοι πρωτευουσιάνοι. Να μην λερώσουν τα φροντισμένα και περιποιημένα δάχτυλά τους με χώματα και κοπριές! Ας τα κάνουν γι αυτούς οι "χωριάτες" με τα λλλιι και με τα ννιι.

Ο μεγαλύτερος νταβατζής λοιπόν και ο μεγαλύτερος δουλέμπορας είναι το κράτος. Και όταν λέω το κράτος δεν εννοώ μόνο την παρούσα κυβέρνηση, αλλά και όλες τις προηγούμενες, καθώς και όλους αυτους που τους σιγοντάρουν στα κρυφά. Όοοοοχι πουλάκια μου, όοοοοχι. Όλοι φταίτε. Όλοι έχετε λερωμένη την φωλιά σας.

Θρασύδειλοι.

Επειδή φοβάστε εσείς νομίζετε ότι φοβόμαστε όλοι. Θέλετε να προστατέψετε τις περιουσίες σας, τις βίλες σας, τα κότερά σας και γι αυτό σκύβετε το κεφάλι και φιλάτε κατουρημένες ποδιές. Πουλημένα τομάρια.

Ε λοιπόν κρατήστε τον φόβο σας μόνο για τον εαυτό σας. Εγώ είμαι έτοιμη να πολεμήσω, να δώσω κλοτσιές και μπουνιές, είμαι έτοιμη να υπερασπίσω με κάθε τρόπο τον εαυτό μου, την μάνα μου, τον πατέρα μου, τα ανήψια μου. Θέλω να σηκώσω το κεφάλι, να υψώσω το ανάστημά μου, να δείξω ότι είμαι εδώ, αλλά εσείς με τις πράξεις και τις αποφάσεις σας μου το στερείτε. Νιώθω το χέρι σας στον σβέρκο μου να με πιέζει προς τα κάτω. Και όχι μόνο. Θέλω να φωνάξω και πάτε να μου κλείσετε μέχρι και το στόμα, μαζί με το στόμα όλων των Bloggerαδων. Αλλά είστε πολύ γελασμένοι. Σιχαμένα σκουλήκια.

Και η δειλία έχει τα όριά της κύριοι. Όταν κινδυνεύει η αξιοπρέπειά μου, το όνομά μου, η ύπαρξή μου, γίνομαι λυσσασμένο σκυλί.


Και καταλήγω ότι οι εχθροί μου δεν είναι κάποιοι άγνωστοι εκεί έξω, κάποιοι απ την Ανατολή, από τον Βορά ή την Δύση.

Οι εχθροί μου είστε εσείς κύριοι, και εύχομαι τα χειρότερα σε εσάς και στις οικογένειές σας.

Και μην ξεχνάτε.....


..... από μένα θα το βρείτε.