Update: έκτακτη είδηση !!!!
Προσοχή προσοχή : τρέξτε να σωθείτε!!!!!
Είναι Κυριακή βράδυ. Μόλις γύρισα από την ταινία του Τιμ Μπάρτον «Sweeney Todd: The Demon Barber of Fleet Street» ή αλλιώς «Ο Φονικός κουρέας της οδού Φλιτ». Ήταν μια ΑΗΔΙΑ και μισή. Από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω. Συγχωρήστε με, είμαι ακόμα πολύ ταραγμένη από το μέγεθος της σαχλαμάρας που είδα.
Και του το λεγα του Johnny Depp «κάνε κουράγιο, θα ρθούν οι καλύτερες μέρες. Μην παίζεις σε αυτές τις σαχλαμάρες του Μπάρτον, κάνε μια αποχή μέχρι να βρείς τον εαυτό σου» αλλά αυτός τίποτα. Και ορίστε πού κατάντησε. Να τραγουδάει και να κόβει τις καρωτίδες του κόσμου. Γιατί περί αυτού πρόκειται.
Σε ΟΛΗ την ταινία, από την πρώτη σκηνή μέχρι εκεί που είδα πριν φύγω (γιατί σηκώθηκα και έφυγα) όλο τραγουδούσαν. Μία πρόταση λέγαν κανονικά – δέκα τραγούδια τραγουδούσαν, σε 2 προτάσεις μιλούσαν-20 τραγούδια τραγουδούσαν. Και μάλιστα όχι ροκιές με κιθάρες και τέτοια αλλά αυτά τα κλασικά, που είναι σαν όπερες, σοπρανίστικα, με κορόνες!!!!
It was a nightmare!
Δεν άντεξα και μετά από 1 ώρα και 15΄ περίπου έφυγα. Άφησα την "ατρόμητη" μόνη της και έτρεξα για να γλυτώσω. Αυτή υποθέτω ότι το χάρηκε και ότι της άρεσε, γιατί όπως έχω ξαναναφέρει λατρεύει παθολογικά τον Johnny Depp. Όμως κάθε άλλος νοήμων και συνετός άνθρωπος θα πρέπει να διαβάσει πολύ προσεκτικά αυτά που γράφω και μετά, ΜΕ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΕΥΘΥΝΗ να πάει να δει το έργο.
Αν αγαπάτε την ψυχική και πνευματική σας υγεία, αλλά και την υγεία των οφθαλμών σας τότε προφυλάξτε τα από τον κατά τα άλλα συμπαθή ψυχοπαθή, και wannabe συνθέτη- στιχουργό - ενορχηστρωτή- και διευθυντή ορχήστρας Tim Burton, και της χορωδίας του «the muppet show: Johnny Depp και Helena Bohnam Carter».
Και συνεχίζουμε με το κλασικό, ήρεμο και γλυκό πόστ που προηγούνταν του update:
Aλtsχaiμer*
Κάθε ασθένεια στον ειδικό της, και ο Λουμίδης στους καφέδες.
Πήγαμε σε ένα ειδικό κέντρο για Aλtsχaiμer, και μετά από διεξοδικές εξετάσεις και τεστ καταλήξανε ότι ο συγγενής μου είναι μια χαρά και δεν έχει αυτήν την απαίσια ασθένεια! Γι αυτό λέω ότι σε κάθε περίπτωση πρέπει να παίρνουμε 2 και 3 γνώμες και ποτέ μόνον μία.
Αυτή η ασθένεια είναι πολύ τρομερή και ύπουλη, και την έχει τόσος κόσμος!!!!
Δεν είναι σαν τις άλλες που μπορείς να επικοινωνήσεις με τον ασθενή, να τον παρηγορήσεις, να συνεννοηθείς μαζί του, να σου πει και ο ίδιος τί νιώθει, πώς αισθάνεται και τί χρειάζεται. Εδώ το άτομο σταδιακά ξεμωραίνεται. Χάνει την μνήμη του. Μπορεί να είναι ο πατέρας σου ή η μάνα σου, αυτά τα τόσο οικεία πρόσωπα που τελικά καταλήγουν να σε κοιτούν και να μην σε αναγνωρίζουν!!! Και όχι μόνον αυτό, αλλά οι άνθρωποι γίνονται σαν τα μωρά που χρειάζονται συνεχή παρακολούθηση, γιατί αν φύγουν από το σπίτι δεν θυμούνται όχι μόνο ποιοί είναι αλλά ούτε και τον δρόμο για να ξαναγυρίσουν. Και μπορεί να τριγυρνάν στους χιλιάδες δρόμους της πόλης μέσα στη νύχτα μόνοι και αβοήθητοι, να τους βρεί ο οποιοσδήποτε, να τους χτυπήσει, να τους βασανίσει, να τους πάρει τα όργανα πχ νεφρά για μεταμόσχευση, και να μην τους βρεις ποτέ. Έτσι στα ξαφνικά να τους χάσεις γιατί ξέφυγαν από την προσοχή σουγια ένα λεπτό!
Από νοικοκυραίοι άνθρωποι καταντάν να μην μπορούν να αυτοεξυπηρετηθούν, να γίνονται όντα εξαρτώμενα απ τον καθένα. Και αν είσαι φτωχός τότε ή τον αφήνεις σε κάποιο δημόσιο ίδρυμα (που όλοι τα γνωρίζουμε) γιατί δεν αντέχουν τα νεύρα σου να ζεις μαζί του ή γιατί λόγω δουλειάς αδυνατείς να τον φροντίσεις, ή αν είστε πολλοί μέσα σε ένα σπίτι κανονίζετε να τον φυλάτε με βάρδιες. Αν όμως είσαι ευκατάστατος μπορείς να του εξασφαλίσεις αξιοπρεπή διαβίωση για το υπόλοιπο της ζωής του σε κάποιο πολυτελές ιδιωτικό ίδρυμα που όμως θέλει για μηνιαία συνδρομή όσο 2 μισθοί μαζί!
Εγώ, ως προνοητικός και αγχώδης άνθρωπος, και ως άνθρωπος που προσπαθεί να έχει τα πάντα υπό έλεγχο στη ζωή του (όπως με χαρακτηρίζει η "ατρόμητη"), έκανα μια έρευνα αγοράς αμέσως μόλις έμαθα για αυτή την ασθένεια και βρήκα την καλύτερη κλινική, που ευτυχώς όμως αχρείαστη θα μου μείνει.
Και αυτή η έρευνα δεν είναι και τόσο εύκολο να γίνει. Γιατί υπάρχουν κλινικές ιδιωτικές μέσα στο λούσο και στην χλιδή αλλά ακόμα και εκεί δεν ξέρεις κατά πόσο θα φροντίζουν πραγματικά τον άνθρωπό σου. Δεν ξέρεις αν η κάθε νοσοκόμα που θα έχει τα νεύρα της δεν θα τα ξεσπάει στον δικό σου, αν θα τον τσιμπάει, αν θα τον χαστουκίζει, αν θα τον αφήνει πεινασμένο και διψασμένο, αν θα τον γεμίζει ηρεμιστικά και άλλα φάρμακα για να μην την ενοχλεί, ή αν θα τον βρίζει και θα τον ξεφτιλίζει τον άνθρωπο αυτόν που 'στο κάτω κάτω της γραφής' δεν έκανε και κανένα τρομερό κακό στη ζωή του, ούτε έβλαψε συνειδητά κανέναν. Ούτε έπινε, ούτε χαρτόπαιζε, και τίποτα δεν του χαρίστηκε στη ζωή, αλλά ό,τι κατάφερε το κατάφερε με κόπο και δουλειά. Και πού να ξερε ότι η σύνταξή του, το τελευταίο αποκούμπι του, θα πήγαινε μαζί και με δικά μου χρήματα για την ιδιωτική αυτή κλινική.
Ευτυχώς όλα πήγαν καλά. Ο εφιάλτης τελείωσε στο ξεκίνημά του. Εύχομαι καλή δύναμη σε όλους όσους αντιμετωπίζουν το τρομερό Aλtsχaiμer*.
*το γράφω έτσι γιατί διαπίστωσα ότι μπαίνουν στο blog μου διάφοροι άνθρωποι από το google search με αυτή την λέξη, και δεν θέλω να απογοητεύονται ή να φοβούνται διαβάζοντας τις σκέψεις μου. Γιατί είναι μόνο σκέψεις και όχι ιατρικές έρευνες, όπως έχω πεί πάμπολλες φορές εδώ μέσα.
DVD εφημερίδας.
Σήμερα θα πάρω το "Billy Elliot γεννημένος χορευτής". Θα πετάξω την υπόλοιπη εφημερίδα και θα κρατήσω μόνο το DVD. Και επειδή δεν θέλω αυτό να ακουστεί σαν διαφήμιση της εφημερίδας, θα ανεβάσω το post το βράδυ, όταν δεν θα υπάρχουν άλλο οι σημερινές εφημερίδες. Αλλά όχι και πολύ αργά γιατί πρέπει να ετοιμαστώ για να πάμε σινεμά, σε ένα έργο που ούτε θυμάμαι πώς το λένε. Την Κίρα μόνο να μην έχει και .......
Το προηγούμενο δισκάκι με τους πιγκουΐνους δεν μπόρεσα να το δω όλο. Έμεινα στο σημείο όπου ένας πιγκουΐνος μέσα στο κρύο και στην παγωνιά, δεν αντέχει άλλο και πέφτει να κοιμηθεί. Όμως αν κοιμηθεί θα πεθάνει. Αλλά αυτό το καημένο είναι τόσο εξαντλημένο που δεν αντέχει άλλο και κοιμάται.
Ούτε εγώ άντεξα.
Το «Ταξίδι του Αυτοκράτορα» είναι πραγματικά υπέροχο αλλά δεν αντέχω να το δω μονομιάς. Δεν μπορώ. Κλαίω. Πονάω. Το τι περνάν τα καημένα τα ζωάκια εκεί έξω στη φύση δε λέγεται! Δεν μπορώ να τα βλέπω να υποφέρουν.
Θα δω το υπόλοιπο σε δόσεις. Όταν θα έχω αρκετό κουράγιο. Όμως βλέποντας το ντοκιμαντέρ σκέφτηκα για χιλιοστή φορά ότι χαίρομαι που γεννήθηκα άνθρωπος και όχι ζώο. Και μάλιστα τι καλά που γεννήθηκα στην Ελλάδα και όχι στην Ινδία, ή στην Αφρική, ή στην Ρωσία στην εποχή του Στάλιν, ή στην Κίνα στην εποχή του Μάο, ή στην Αμερική στην εποχή του μακαρθισμού, ή Εβραία στην εποχή του Χίτλερ ή ...... ή ..... ή ..... ή .....
Ξαναγυρίζω στον Billy Elliot.
Αυτή η ιστορία μου θυμίζει λίγο εμένα. Σίγουρα δεν έχουμε καμία στενή σχέση, αλλά κάπου πολύ -πολύ μακρινά νιώθω κοντά σε αυτό το παλικάρι.
Έκανε κάτι που του άρεσε πηγαίνοντας κόντρα στα συνήθη πρότυπα. Έτσι και γω, σε μια ηλικία 30 (+πολύ) όπου οι περισσότεροι έχουν βρεί τον δρόμο τους, εγώ ασχολήθηκα με το άθλημα. Χωρίς προηγούμενη εμπειρία σε τέτοια πράγματα, χωρίς να το έχω ονειρευτεί ή σκεφτεί ή φανταστεί ή ζητήσει ή κυνηγήσει, μου προέκυψε. Ενάντια στην ισχύουσα άποψη ότι τα αθλήματα και τα όνειρα είναι μόνο για τους νέους.
Βέβαια ο Billy στο τέλος δικαιώνεται, ενώ εγώ το τέλος δεν το ξέρω ακόμα. Αλλά δεν πειράζει. Η πορεία μου αρέσει.
Θα πρέπει να αναφέρω ότι τον τελευταίο χρόνο η επίδοσή μου έχει κολλήσει. Γενικώς έχω σκαμπανεβάσματα και κολλήματα όσον αφορά την αθλητική μου απόδοση. Κάτι με κρατάει πίσω. Σίγουρα φταίει η εργασία μου που μου τρώει χρόνο, οι βιολογικές μου αντοχές που δεν είναι σαν των έφηβων και το αναγνωρίζω, και οι ανησυχίες μου γενικότερα που δεν αφήνουν το μυαλό μου να ηρεμήσει και να αφοσιωθεί στο άθλημα. Όμως το ταλέντο μου και το πείσμα μου με ξελασπώνουν κάθε φορά. Και το τσιγάρο που έκοψα μαχαίρι νομίζω ότι με έχει βοηθήσει αρκετά.
Όμως αυτό το κόλλημα στην επίδοση με προβλημάτισε, και γι αυτό τον τελευταίο καιρό δοκιμάζω νέους τομείς του αθλήματος. Πώς είναι τα 100μ, τα 200μ, ο δρόμος με τ εμποδίων, οι σκυταλοδρομίες και άλλα που όμως είναι παρεμφερή? έτσι και γω άλλαξα λίγο τον τομέα του αθλήματος, και στον νέο τομέα έχω ραγδαία βελτίωση. Έκανα μέσα σε 2 μήνες επίδοση που άλλοι κάνουν ένα και δύο χρόνια για να την πετύχουν. Όμως δεν ενθουσιάζομαι. Γιατί και στο κανονικό μου άθλημα ξεκίνησα με τους καλύτερους οιωνούς και κάποια στιγμή κόλλησα. Έτσι και δω, επειδή φοβάμαι ότι έκανα ένα μπαμ και μετά θα κολλήσω, δεν παρατάω το αρχικό άθλημα. Το δεύτερο το έχω ως εναλλακτική και κάνω αργά-πολύ αργά βήματα με την καθοδήγηση του προπονητή πάντα. Ο οποίος είναι και αυτός επιφυλακτικός. Είμαστε σταθεροί, λέει, στο πρώτο άθλημα, το συνεχίζουμε όπως είναι χωρίς να του στερούμε τον χρόνο και την ενέργεια που του χρειάζεται, και λίγο λίγο, αν μας περισσεύει χρόνος ασχολούμαστε και με το άλλο.
Εγώ, για να πώ και την αλήθεια, βιάζομαι. Βιάζομαι να κατακτήσω ένα σημαντικό μετάλλιο πχ ένα πανελλήνιο. Νιώθω ότι δεν έχω χρόνο να σπαταλήσω. Θέλω να βρώ επιτέλους πού θα αποδώσει καλύτερα το όποιο ταλέντο έχω, να αφοσιωθώ εκεί και να προχωρήσω γρήγορα. Και αν δεν είναι κανένα από αυτά τα δύο παρεμφερή αθλήματα, τότε να ψάξω να βρώ ποιό είναι ρε γαμ..ο! Μην ξοδεύομαι άδικα δεξιά και αριστερά.
Αυτά δεν πρέπει επ ουδενί να τα μάθει ο προπονητής μου. 'Την έβαψα'. Μπροστά του κάνω ότι συμφωνώ με την άποψή του για σταδιακή και προσεκτική μετάβαση, ΑΝ τελικά γίνει αυτή η μετάβαση, αλλά εγώ βιάζομαι του θανατά.
Τσίπρα-μα είσαι συ παιδάκι μου???
Αχχχ ......Τσίπρα μου- Τσιπράκι μου- και φτωχοκαλυβάκι μου.
«-Τι μισθό παίρνεις?
-750 τσίπρα, εσύ?
-900 τσίπρα αλλά περιμένω προαγωγή και αύξηση, αν δεν τα προλάβει ο γκόμενος του αφεντικού.»
«-Γκαρσόν!!! Ένα Τσίπρα του ΄74 παρακαλώ.»
«-Καίτηηηηηη, όταν πάς στο σούπερ μαρκετ πάρε και το νέο Τσίπρα- extra whitening. Μην το ξεχάσειιιις.»
«-Σήμερα μαζί με την "ΤΣΙΠΡΑ της Κυριακής" δείτε την ταινία «Αρτέμης- ο άτεγκτος δικαστής» και μαζί το ένθετο περιοδικό "Ο Τσιπρα-γματικός Αντρας" με τον TVοδηγό. Μην το χάσετε!»
«-Πήρες αμάξι έμαθα. Τι μάρκα?
-Μια BMW κα-τα-πλη-κτι-κή!
-Και ο Μάκης ήταν να πάρει BMW αλλά τελευταία στιγμή άλλαξε γνώμη και πήρε το νέο Tsipra extra-turbo. Καταπληκτικό!!!
-Τι???????? Πήρε ο Μάκης Tsipra????? Πώς τα κατάφερε? Γρμφφφφφ»
«Τσίπρα κράζει το παιδάκι, Τσίπρα ο νιος και Τσίπρα ο γέρος, Τσίπρα ακούς σε κάθε μέρος, αχ τι όνομα γλυκό.»
Είναι προφανές ότι μ αρέσει πολύ ο Αλέξης Τσίπρας, και αν δεν τον παρασύρει η δόξα και η εξουσία ώστε να γίνει πιστό αντίγραφο των άλλων, νομίζω ότι θα τον ψηφίσω στις επόμενες εκλογές.
Φοβάμαι όμως.
Κάτι μου λέει ότι δεν θα τα καταφέρει. Μέσα στη βρώμα και στη λέρα, μέσα στην έρημο, είναι δυνατόν να ανθίσει ένα λουλούδι? Δεν ξέρω. Η ελπίδα και ο η απογοήτευση προς το παρόν παν χέρι- χέρι.
Το Μουσικό Ανθολόγιο της gademissas
Σήμερα αγαπητοί ακροατές η διάθεση επιβάλει:
Paco De Lucia εντός
Paco de Lucia εκτός και επί τα αυτά.
Απαπααααα ...... ριγώ ......
Αχ Paco μου- Pacούλη μου, παίζεις κιθάρα στις αισθήσεις μου, στις νευρικές απολήξεις μου, στα ..... όλα μου. Ανεβαίνω ...... ανεβαίνω ....... ανεβαίνω ..... μέχρι που εκρήγνυμαι και γίνομαι Σπανιόλα που χορεύει φλαμένκο, φορώντας εκείνο το απόκοσμο βλέμμα της γυναίκας που βρίσκεται σε άλλη διάσταση. Χορεύει -χορεύει -χορεύει και ο ιδρώτας στάζει με το τουλούμι, αλλά αυτή συνεχίζει να χορεύει ξανά και ξανά .... δεν σταματάει ποτέ ...... ποτέ ....... μέχρι τελικής πτώσης.
Εμένα πάντα μου άρεσε η κλασική κιθάρα και ξεκίνησα να την μαθαίνω αλλά στον χρόνο επάνω, όταν ήρθε η ώρα του μπαρέ κόλλησα. Δεν το κατάφερνα και την σταμάτησα. Τι ηλίθια που ήμουν. Λίγες ασκήσεις παραπάνω, λίγη επιμονή να είχα και θα το είχα κατακτήσει, θα έπαιζα τώρα τέτοια κομμάτια.
Blogger (το πρόγραμμα του blogspot.com): Μην βλασφημάς!
gademissa: Καλά ντέεε, μια κουβέντα είπαμε. Ίσως να έπαιζα τέτοια κομμάτια.
Blogger: Μην βλαστημάς λέμε!!!
gademissa: Θα προσπαθούσα να παίξω τέτοια κομμάτια. Εντάξει? Ηρέμησες?
Blogger: χμμμμμμμ ........
gademissa: χμούδια ...... βάναυσε προσγειωτή των ονείρων μου.
Αλλά μετά όλο κάτι άλλο είχα να κάνω, όλο με κάτι είχα να ασχοληθώ, και ποτέ δεν στρωνόμουν. Και έτσι πέρασαν τα χρόνια και δεν προχώρησα.
Να, τέτοια είμαι, πάρτα να μη μου τα χρωστάω.
Η κιθάρα είναι ένα υπέροχο όργανο. Μου αρέσει περισσότερο από το πιάνο. Το πιάνο είναι ωραίο, με ευρεία γκάμα ήχων, βλέπεις τις νότες μπροστά σου στα πλήκτρα, ναι-ναι-ναι σίγουρα ισχύουν όλα αυτά και άλλα πολλά, αλλά του λείπει κάτι. Δεν έχεις άμεση επαφή με την χορδή αλλά μεσολαβεί το πλήκτρο. Ενώ στην κιθάρα την πιάνεις την χορδή. Αναλόγως με τη διάθεση την χαϊδεύεις ή την κοπανάς ή σε κάποιο κρεσέντο σπάς και ολόκληρη την κιθάρα άμα λάχει. Επίσης είναι μικρή και χωράει στην αγκαλιά σου, γίνεται ένα με σένα. Και ο ήχος της μου ακούγεται πιο ....... πιο ....... πώς να το πώ? χειροποίητος? Πιο ακατέργαστος? Δεν ξέρω πώς να το εκφράσω.
Αυτά αγαπητοί ακροατές. Ευχαριστούμε που και σήμερα επιλέξατε εμάς για να περάσετε τον χρόνο σας.
Καλό σας βράδι και να προσέχετε τους παγωμένους δρόμους.
Και όσοι κάνετε δίαιτα συνεχίστε την και μην την χαλάτε για κανένα λόγο. Όπως έκανα εγώ που την χάλασα χτές γιατί τσούζαν τα μάτια μου και νόμιζα ότι έπαθα αβιταμίνωση. Αλλά κοριτσάκι μου καλό, στην αβιταμίνωση τρως φρουτάκια και σαλατίτσες και όχι γουρουνόπουλα. gademοβελίξ! Σήμερα όμως συνεχίζω τον αγώνα μετανοιωμένη, και πιστή στο άπιαστο όνειρο του ιδανικού κορμιο....
Blogger: Τελείωνε επιτέλους! Μία ώρα χαιρετάς τον κόσμο και ακόμα μιλάς!!! Γλώσσα δεν βάζεις μέσα. Έτσι είσαι και στην έξω ζωή σου?
gademissa: Τώρα εσύ ψάχνεις ευκαιρία για κουβεντούλα ή μου φαίνεται? Αμ δε αγαπητέ μου! Αμ ΔΕ.
