Αχ σήμερα έχω μιά όρεξη να μιλήσω μα μιά όρεξη ...... το ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ. Θα αναρωτιέστε αγαπητό πολυπληθές κοινό μου πώς μου ήρθε μετά από τόσο καιρό? μα φυσικά αιτία είναι η
Maitena!!!!!
και το «Γυναίκες τρελαμένες 1».
Τα Χριστούγεννα η «ατρόμητη» φίλη μου μου είχε χαρίσει αυτό το κόμικ. Όταν μου το έδινε μου ζήτησε να το διαβάσω οπωσδήποτε γιατί ήταν λέει πολύ αστείο και αληθινό. Και αυτηνής της το είχε χαρίσει μια φίλη της, και κείνης μιαν άλλη. Χέρι χέρι πάει αυτό το κόμικ. Από γυναίκα σε γυναίκα. Είναι το μυστικό μας. Το κρυφό μας όπλο. Δεν πρέπει να το μάθει ποτέ κανείς άντρας. (Γυναίκες, εφιστώ την προσοχή σας).
Εγώ, λόγω γενικότερης κακοδιαθεσίας ούτε καν το άνοιξα απ το περιτύλιγμά του. Της είπα όμως ότι θα το διαβάσω μόνο όταν θα έχω καλή διάθεση. «Μα αυτό θα σου φτιάξει την διάθεση! Διάβασέ το!» με θερμοπαρακαλούσε τόσο καιρό. Αλλά εγώ ανένδοτη. Ένα καλό βιβλίο ή μια καλή ταινία θέλω να τα απολαμβάνω με καλή διάθεση, γιατί αλλιώς νομίζω ότι θα χάσουν μεγάλο μέρος της ομορφιάς τους, και αυτό είναι άδικο για τον δημιουργό τους. Μετριότητες και σαχλαμάρες μπορώ να βλέπω συνέχεια αλλά τα καλά τα κρατάω για το τέλος.
Όμως για να πω και την αλήθεια, τελευταία δεν έχω γενικώς όρεξη να διαβάσω τίποτα. Ούτε περιοδικό, ούτε διαφημιστικό φυλλάδιο, ούτε συνταγές, ούτε οδηγίες χρήσης (το χειρότερό μου), ούτε καν υπότιτλους σε κινέζικη ταινία. Βαριέμαι του θανατά. Και αυτό γιατί τους τελευταίους μήνες σκέφτομαι πολύ, οπότε θέλω να αποφεύγω κάθε τι που απαιτεί επιπλέον πνευματική προσπάθεια. Μόνο ζάπινγκ μου επιτρέπω να κάνω.
Ώσπου μια μέρα .....
...... τα πήγα καλά σε έναν αγώνα και αυτό μου έφτιαξε την διάθεση. Έτσι γυρίζοντας στο σπίτι ήθελα να κάνω κάτι ευχάριστο. Και αντί να γουρουνίσω είπα να ξεφυλλίσω το ‘ατρόμητο’ βιβλίο.
Και μιλάμε μου άρεσε πάααρα πολύ. Βρήκα ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού μου εκεί μέσα. Στα σκίτσα και στις σκέψεις αυτής της παρεπιπτόντως όμορφης κοπέλας (!!!!!) βρήκα αλήθειες που είχα πολύ καιρό (μην πω χρόνια ) να ακούσω. Και είναι δοσμένα με έναν πολύ απλό και αστείο τρόπο!!!!!!!
Αχ, να ναι καλά αυτό το κορίτσι. Μου θύμισε γιατί ξεκίνησα το μπλόγκ μου.
Είναι κάποια πράγματα για τα οποία εμείς οι άνθρωποι δεν μιλάμε. Πολλά τα σκεφτόμαστε και τα αναλύουμε μόνο μέσα στο μυαλό μας, γιατί συμβαίνει συχνά οι γκόμενοι ή οι κολλητοί μας απλώς να μην γουστάρουν να τα συζητάν, ή να διαφωνούν εκ των προτέρων μαζί μας. Όμως έτσι, επειδή δεν συζητιούνται κάποια πράγματα αναρωτιέσαι «μα μόνο εγώ νιώθω έτσι? Μόνο εγώ σκέφτομαι έτσι? Οι άλλοι πώς τα καταφέρνουν? Υπάρχει κάποιο μυστικό που το ξέρουν όλοι εκτός από μένα? υπάρχουν κάποιες μυστικές οδηγίες για την ζωή που μόνο στα δικά μου χέρια δεν πέσαν?». Ώσπου βρίσκεις μια Maitena και ησυχάζεις. Λες υπάρχουν και άλλες, απλώς εγώ δεν τις βρήκα ακόμα.
Γιούπιιιιιιιιι.
Αλλά επειδή στέγνωσε το στόμα μου από τα λίγα που είπα, και επειδή σκοπεύω να πω σήμερα πολλά, ας κάνω ένα διάλλειμα και ας ακούσω λίγη μουσική όσο θα κατεβάζω 3 γουλιές από το σμιρνόφ άις που πίνω. Θα βάλω το αγόρι το όμορφο, τον
Δημήτρη Παναγόπουλο και την Αυρα του! (κλικ στα γράμματα και όχι στο εικονάκι)
Αχ τι φωνή!!! Τι τραγούδι! Τι στίχοι! Τι κιθάρα! τι φυσαρμόνικα !!!!!!!!!!!!!! χίλια μπράβο στο άξιο παλικάρι.
Και συνεχίζω ....... αλλά ......
....... αλλά.......
...... αφού άκουσα το τραγούδι 5 φορές απανωτά μου κόπηκε ο ειρμός μου…
...... γμτ.....
...και ήθελα να μιλήσω σήμερα.
Πολυπληθές Κοινό (όλοι μαζί με μια φωνή): Πες μας για το πρόβλημα υγείας που ντρεπόσουν να πεις.
gademissa: Ε όχι δα!!! Δεν γίνεται. Δεν θέλω να ξεφτιλιστώ δημόσια…
Κοινό: Έεελα, πέεες τοοοοο. Αφού κανείς δεν θα το διαβάσει. Τόλμα. Μίλα
gademissa: Κανείς?...... μωρέ ...... είστε σίγουροι?
Κοινό: Ναιιιιιιιιι. Σιγουρό-τα-τοι.
gademissa! Καλά τότε. Αλλά να μείνει μεταξύ μας, εντάξει?
Τα μέσα ..... έξω μου
Λοιπόν.
Ξεκινώντας τη δίαιτα, όπως πολύ καλά γνωρίζετε, έκανα υγιεινή διατροφή. Δηλαδή πλακώθηκα στα φρούτα και στις σαλάτες.
Η μητέρα μου, ως μανιώδης της υγιεινής διατροφής, και μετά από σχεδόν καθημερινή τηλεφωνική πλύση εγκεφάλου, με έπεισε να τρώω κουνουπίδι και μπρόκολο γιατί σε θωρακίζουν λέει ενάντια στους καρκίνους. Ε, άντε της είπα, κάνε λιγουλάκι να πάρω στο τάπερ. Το κανε και το πήρα. Και όταν το έφαγα είδα αστράκια. Ηταν ΠΕΝΤΑΝΟΣΤΙΜΟ.
«Μα αυτό είναι θεσπέσιο!!!» σκέφτηκα. Απορώ πώς δεν έγινε γνωστό τόσα χρόνια! Θα πρεπε να γίνουν ανάρπαστα, οι άνθρωποι να τα αγοράζουν σαν τρελοί, να εξαντλούνται στο δευτερόλεπτο, να κυκλοφορούν μόνο στην μαύρη αγορά, να γίνεται χαμός στο ίσιωμα. Δεν μπορεί τέτοια νοστιμιά να μην την έχει πάρει χαμπάρι κανείς!!!
Και άρχισα να τρώω τα κουνουπίδια και τα μπρόκολα με τη σέσουλα. Πρωί, μεσημέρι, βράδυ μπρόκολο ανάκατα με κουνουπίδι και μπόλικο λαδάκι ........ μμμμμμμμμμμμμ .....νιαμ νιάμμμμμμμ .... κάθε μπουκιά – ανατριχίλα, κάθε μπουκιά και ηδονή. Και συνδυάζει την υγεία με την νοστιμιά! Μοναδικό! γιούπιιιιιιι.
Έλα όμως που μετά από μίας βδομάδας ακατάσχετη κατανάλωση κουνουπιδιού και μπρόκολου κάτι δεν πήγαινε καλά στο έντερό μου. Αρχισα να πονάω από ........ πίσω. Πήγα στο φαρμακείο και πήρα την "πρω…συναλάρ" που σε κάνει περδίκι με τις... χμμμμ ..... (μετα συγχωρήσεως) αιmορρoidες, αν δεν έχεις σοβαρό πρόβλημα.
Εγώ κάθε χρόνο, μία ή 2 φορές, έχω μια μικρή ενόχληση η οποία περνάει γρήγορα και ανώδυνα. Μία φορά όμως θυμάμαι, πριν 7 ή 8 χρόνια είχα πάθει θρόμβωση αιmορρoidaς και υπέφερα πολύ. Ήμουν ξάπλα και ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΑΚΙΝΗΤΗ για 2 μέρες, γιατί από τον ατέλειωτο πόνο δεν μπορούσα ούτε απ τον καναπέ μου να σηκωθώ. Με αυτή την πάθηση καταλαβαίνεις ότι ΚΑΘΕ κίνηση, ακόμα και η αναπνοή, η ομιλία, το γέλιο, ή και η αλλαγή πλευρού στον καναπέ, όλα μα ΟΛΑ έχουν αντίκτυπο στο συγκεκριμένο σημείο από όπου αφοδεύουμε. Κάθε τί μου προκαλούσε απίστευτο πόνο. Ήταν νομίζω η μοναδική φορά που είχε περάσει απ το μυαλό μου πως αν ένας άνθρωπος είναι να πονάει έτσι συνέχεια για το υπόλοιπο της ζωής τότε .... η ζωή θα ήταν πραγματικά αφόρητη ..... ίσως το τέλος να αποτελούσε κάποιου είδους ανακούφισης. Αλλά επειδή είμαι υπέρμαχος της ζωής και μόνον της ζωής διαγράφω αυτή την σκέψη απ το μυαλό μου.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι μου είχε ζητήσει η άλλη "ατρόμητη" να της περιγράψω τον πόνο που ένιωθα, και αυτό που μου βγήκε αυθόρμητα και ειλικρινά ήταν (κατα λέξη) «είναι σαν να έχεις μονίμως ένα αρχ..δι στην κωλ..δα σου». Τώρα ντρέπομαι που τα λέω αυτά, δεν νιώθω και πολύ άνετα, αλλά είναι αλήθεια βρε παιδιά. Και η αλήθεια πρέπει να λέγεται.
Τα χρόνια πέρασαν και αυτό ξεχάστηκε πολύ γρήγορα. Σχεδόν αμέσως με τον πόνο έφυγε και η ανάμνηση.
Και γυρίζω στο παρόν.
Κάποια στιγμή συνειδητοποιώ ότι "αυτό" δεν φεύγει και πρέπει να κάνω κάτι επειγόντως, γιατί ταυτόχρονα έχω και αγώνες σε εξέλιξη!!! Το φαντάζεσαι να αγωνίζομαι με ένα αρχ..δι στον κ..λο??!!! Τζίζους !!!!!!
Γιατ(ρο)ί????
Έτρεξα σε έναν ειδικό γιατρό χειρούργο. Αυτός μετά από διεξοδικότατη (ίιιιιιιιιιιι) εξέταση μου διαγιγνώσκει ότι πρόκειται για μια εσωτερική αιmορρoidα η οποία όμως ξεθρομβώθηκε από μόνη της και είναι τώρα σε ύφεση. Αφού μου εξήγησε παραστατικά τι ακριβώς είναι οι αιmορρoidεs, και τα αίτια που τις προκαλούν, όπως πχ δυσκοιλιότητα (που δεν έχω), ή κακή διατροφή (σε φάση που έκανα υγιεινή), ή αλλαγή στη διατροφή που όμως με ενόχλησε (κωλομπρόκωλο!!!!), είπε ότι καλό είναι να τις χειρουργήσω, και μάλιστα επέμενε να με βάλει στο χειρουργείο ο ίδιος. Χωρίς να έχω ουσιαστικό πρόβλημα προσπαθούσε να με πείσει, και μου είπε ότι η επέμβαση είναι απολύτως ασφαλής, δεν πονάς, το ταμείο στην καλύπτει, και μπλα μπλα μπλα, και να την κάνω τώρα που είμαι νέα για να μην έχω πρόβλημα όταν γεννήσω, και άλλα τέτοια. Μ έπρηξε για χειρουργείο αλλά στο τέλος δεν μου έδωσε φάρμακα.
-Φάρμακα μηδέν????
-Ναι λέει, γιατί το πρόβλημα βίσκεται σε ύφεση.
-Γιούχουυυυ!
Φεύγω χαρούμενη.
Αλλά το πρόβλημα άρχισε να επιδεινώνεται! .... μετά από 3 μέρες πάω ανήσυχη σε δεύτερο ειδικό χειρούργο, ο οποίος με το που το είδε, οπτικά και μόνο, μου είπε ότι όχι μόνο δεν ξεθύμανε αλλά είναι μια οφθαλμοφανώς θρομβωμένη αιmορρoidα που χειροτερεύει, και να πάρω αμέσως υπερ-δοσολογία ενός φαρμάκου για να γίνω καλά. Λίγο με εξέτασε, λίγο μου μίλησε, μου έδωσε τη συνταγή, και άιντε στο καλό.
Υπερδοσολογία???? Σε μένα που ούτε ασπιρίνη!!!!
Αμέσως, την ίδια μέρα, με το ίδιο σύμπτωμα πάω σε 3ο ειδικό γιατρό χειρούργο. Αλλά αυτός μου λέει άλλα. Ότι δηλαδή δεν είναι ακριβώς αιmορρoidα, αλλά μια πτυχή του δέρματος(!!!!), και θα φύγει λέει από μόνη της δίνοντας μου μια ήπια κρεμούλα.
Τρείς γιατροί – τρείς τρελοί- 3 διαφορετικές διαγνώσεις. Από αυτό συμπεραίνω ότι μόνο ο ένας διάβασε και πήρε το πτυχίο του κανονικά. Οι άλλοι 2 το πήραν με σκονάκια.
Τι να κάνω?? Ποιόν να πιστέψω? Πώς θα πάρω μέρος στους αγώνες?
Έχοντας κατά νου την προ 7 ετίας παρόμοια εμπειρία μου, αποφάσισα από μόνη μου να δεχθώ την διάγνωση του 2ου γιατρού, και ευτυχώς που το έκανα. Γιατί έτσι έγινα καλά και γλύτωσα τα χειρότερα.
Ουφ πολλά στενάχωρα είπα πάλι και στέγνωσε το λαρύγγι μου. Ας πιώ 5 γουλιές και ας κάνω ένα διάλειμμα απολαμβάνοντας κάτι όμορφο όπως
Cat Stevens με το Lady d'Arbanville (κλικ στα γράμματα και όχι στο εικονάκι)
Τι ωραία πράγματα που μου θυμίζει. Τότε που ήμασταν φοιτητές με κιθάρες, μπύρες και φωτιές ..... αχ τι όμορφες και ανέμελες εποχές .....
Και συνεχίζω
Είμαι σίγουρα παιδί του
( γαμώτο, και είχα μια κρυφή ελπίδα ....)
Πέρασε πάλι πολύς καιρός από τότε που είχα δει τελευταία φορά τον πατέρα μου, και μόλις είχα αρχίσει να τον σκέφτομαι, όταν τσούπ! Νά σου το τηλεφώνημα.
Θα βρίσκεται, λέει, το απόγευμα κοντά στο σπίτι μου, να περάσει? Ήταν απρόοπτο και γώ είχα ήδη κανονίσει στο μυαλό μου να πάω στο άθλημα για να πάρω την υπέροχη δόση μου, αλλά τι να κάνεις, γονιός είναι. Έπρεπε να τον δω, γιατί χωρίς να το καταλαβαίνω κάπου μου κάνουν καλό αυτές οι συναντήσεις μας.
Και έτσι ήρθε. Και όπως πάντα μίλαγε- μίλαγε- μίλαγε. Αλλά παραδόξως αυτή τη φορά με ρώτησε και κάποια πράγματα για μένα. Και ξανά παραδόξως για κάποιο ανεξήγητο λόγο του έλεγα πράγματα για μένα. Οχι πολλά, για να μην παρεξούμαι, αλλά γενικώς είχα καλή διάθεση και .... του μιλούσα! Και έτσι περάσαμε καλά, και αυτό μου έφτιαξε τη διάθεση.
Κουβέντα στην κουβέντα, ήρθε μια στιγμή που, αφού με παρατήρησε καλά -καλά, με ρώτησε ξαφνιασμένος «Εσύ μίκρυνες κι άλλο? Ομόρφυνες?» και μου το είπε με πραγματική έκπληξη! Φαίνεται ότι πάλι με είχε ξεχάσει πώς είμαι στη φάτσα και τώρα με ξαναθυμήθηκε. Αλλά το πήρα ως κοπλιμέντο, και αφού δεν μου έχει κάνει πολλά στα τόσα χρόνια, είπα να τον ανταμείψω για τον καλό του λόγο. Και του μίλησα για το άθλημά μου, μετά από τόσα χρόνια. Του το αμολάω λοιπόν «Φαίνεται θα φταίει το άθλημα ρε μπαμπά». «Ποιο άθλημα?». «Ασχολούμαι με το ..... δεν το ξέρεις?».
Και έμεινε κόκαλο ο άνθρωπος, να με κοιτάει δύσπιστα.
«Αλήθεια σου λέω, έχω και αποδείξεις τα μετάλλιά μου, έλα να τα δείς» του είπα και τον οδήγησα στα μετάλλιά μου. Ε λοιπόν έμεινε αποσβολωμένος να τα κοιτάει. Είχε κολλήσει χωρίς να μπορεί να αρθρώσει λέξη!!!! Τι πλάκα που είχε!!!!
Εγώ νόμιζα ότι παρατηρούσε τα μετάλλια εξονυχιστικά, ότι τα μελετούσε, αλλά όταν πήγα κοντά του είδα ότι οι κόρες των οφθαλμών του ήταν ακίνητες. Μιλάμε ο άνθρωπος πάγωσε!!! Τον σκούντηξα γρήγορα, αυτός γύρισε με γουρλωμένα μάτια, μου έδωσε μια φιλική σκουντιά (τόσο δυνατή που με έστειλε στην άλλη άκρη του δωματίου, αλλά δεν πειράζει) σαν αυτές που δίνει η Μενεγάκη όταν ξεραίνεται στα γέλια, και μου φώναξε χαμένος από μιαν άλλη διάσταση
« Ε λοιπόν, εσύ μου μοιάζεις!!!».
Και μου εξήγησε ότι στα νιάτα του ασχολήθηκε και αυτός με το ίδιο άθλημα, είχε μεγάλο ταλέντο, αλλά επειδή τότε το πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων «έλυνε κι έδενε» δεν προχώρησε πουθενά. Ενώ είχε κερδίσει σε σπουδαίες διοργανώσεις δεν στέλναν αυτόν στο εξωτερικό αλλά τους άλλους. Μιλάμε βέβαια για ασπρόμαυρες εποχές, τότε που η τηλεόραση δεν είχε ακόμα εφευρεθεί. Και έτσι, έχοντας και την φτώχια να τους τυραννάει, τα παράτησε με μεγάλη του λύπη. Από τότε ποτέ δεν το ανέφερε γιατί ήταν μακρινό παρελθόν και ήθελε μάλλον να το ξεχάσει.
«Αλλά έχω και γω αποδείξεις» μου είπε χρησιμοποιώντας τα δικά μου λόγια, «τα χαρτιά του αθλήματος που τα έχω ακόμα, όπως και μια φωτογραφία. Ολα είναι καταχωνιασμένα κάπου στο πατάρι».
Και ενώ ήταν αρχικά να φύγει, έκατσε και συζητούσαμε για το κοινό μας άθλημα. Μου έλεγε τα δικά του, τις δικές του τακτικές και τεχνικές, για προπονητές και για συναθλητές, και εγώ του έλεγα τα δικά μου. Και όλα αυτά σε μια γλώσσα άγνωστη για τους υπόλοιπους, με ειδικές του αθλήματος ορολογίες.
Τι περίεργο πράγμα!!! Πώς ταφερε η μοίρα να ασχοληθεί το παιδί με το άθλημα του πατέρα του χωρίς ποτέ να το γνωρίζει. Και μάλιστα από την κουβέντα που κάναμε είδα ότι ο τρόπος σκέψης μας είναι ο ίδιος όσον αφορά το άθλημα. Το μυαλό μας κάνει τις ίδιες διεργασίες, ακολουθεί την ίδια πορεία.
Είναι πραγματικά και εκπληκτικά περίεργο που μοιάζω σε αυτόν τον άνθρωπο! Ενώ δεν θέλω καθόλου να είμαι σαν αυτόν, να μην του μοιάσω σε τίποτα, είναι στιγμές που κρυφά χαίρομαι που του μοιάζω σε μερικά.
Ευτυχώς, αυτά τα μερικά είναι πολύ λίγα.
Πάλι ξεράθηκε το στόμα μου. Κάτσε να πιω μια γουλιά και συνεχίζω μετά. Εντωμεταξύ ας ακούσω λίγο
Stranglers
No More Heroes (κλικ στα γράμματα και όχι στο εικονάκι)
Whatever happened to all the heroes
All the Shakespearoes .....
Αυτό το "Shakespearoes" πολύ μου αρέσει!
Τους στράνγκλερς τους πρωτοανακάλυψε η φίλη η «ξενιτεμένη στην ξενιτιά» όταν ήμασταν ακόμα φοιτήτριες και μου τους κόλλησε και μένα. Και γι αυτό πάντα μου την θυμίζουν.
Blogger (το πρόγραμμα του blogspot.com): Πολλά λόγια λες σήμερα αλλά ακόμα δεν άκουσαμε για τα αποτελέσματα της δίαιτάς σου. Μιλάς μιλάς μιλάς αλλά επιτέλους πώς είναι η φάτσα σου ρε παιδάκι μου? Ποια είσαι συ που τα λές όλα αυτά? Πού να σε κατατάξουμε? Στις δεν βλέπεσαι, στις βλέπεσαι, στις καλλούλες, στις μέτριες, στις καλές, στις ωραίες ή στις γκομενάρες?
gademissa: Ε λοιπόν θα σου πώ. Για να το ξέρεις και να σου λυθεί η απορία μια για πάντα. Είμαι .....
....... πλάσμα θεϊκό, πλάσμα ακαταμάχητο.
Blogger: Τώρα αυτό είναι αλήθεια ή το λες έτσι για να δημιουργήσεις εντυπώσεις?
gademissa: Δεν θα το μάθεις ποτέ, γι αυτό πρέπει αναγκαστικά να δεχτείς τον λόγο μου. Αχαχαχααααα.
Έχω χάσει τα 4 κιλά και βαδίζω για τα άλλα 2. Το καλό είναι ότι σχεδόν κανείς δεν το κατάλαβε. Ή μάλλον κατάλαβαν κάποια αλλαγή επάνω μου, αλλά οι περισσότεροι νομίζουν ότι έγινε στο μαλλί μου. Το οποίο ούτως η άλλως είναι ονειρικό, καταπληκτικό και υπέροχο, και κάθε πρωί του δίνω 2 φιλιά και το σταυρώνω μην μου το ματιάξουν. Έτσι, αρκετές φορές τελευταία άκουσα ότι «το μαλλί μου είναι πολύ ωραίο» και «να το κάνω συνέχεια έτσι» και απαντάω ότι «ναι έτσι μου παν καλύτερα», ενώ ξέρω ότι δεν το έκανα απολύτως τίποτα!!!!!!!!
Αλλά ρε γαμώτο, ενώ είμαστε εμφανίσιμες δεν σταυρώνουμε γκόμενο.
Γι αυτό πρότεινα κάτι στην ατρόμητη αλλά αυτή είναι ανένδοτη. Λέει ότι κάτι τέτοια δεν τα κάνει, δεν ξέρει από αυτά, και δεν είναι δα και τόσο απελπισμένη.
Τι της πρότεινα? Έναν εύκολο τρόπο για να βρούμε γκόμενους.
Αφού καμάκι ντρεπόμαστε να κάνουμε εμείς σε άντρα, και αφού ο κύκλος μας δεν έχει ελεύθερους, τι μπορούμε να κάνουμε? Μην ακούσω για σχολές χορού που τρέχουν όλοι, ή για σεμινάρια ορνιθολογίας, ή γευσιγνωσίας ή μαθήματα ξένων γλωσσών ή .....δεν ξέρω τι άλλο, γιατί δεν με ενδιαφέρουν. Όλα αυτά θέλουν χρόνο να αφιερώσεις, και διαδρομές και ενέργεια που δεν θέλω να κλέψω από το άθλημα. Βέβαια για να είμαι ειλικρινής, έχω κάτι υπ όψιν μου, κάτι που με ενδιαφέρει να ασχοληθώ και σκοπεύω να το κάνω, αλλά όχι από τώρα, γιατί τα τμήματα αρχίζουν τον Σεπτέμβρη.
Λοιπόν ποιος είναι ο ποιο εύκολος τρόπος να γνωρίσεις νέο αίμα? Ε? Ποιός?
Μα φυσικά το
Facebook!!!!!!!!!!!
Τώρα θα μου πείς, και τί ξέρω εγώ από αυτά τα πράγματα? απ αυτά τα ιντερνέτια?
Δεν ξέρω αλλά μαθαίνω. Και μαθαίνω γιατί μια γνωστή μου βρήκε έτσι γκόμενο!!!!!!
Άκου να δεις τι έγινε.
Με πήρε τηλέφωνο αυτή η φίλη, με την οποία πρέπει να πώ ότι είχαμε χαθεί τους τελευταίους μήνες. Θυμόμουν όμως ότι την τελευταία φορά που την είχα δει είχε χωρίσει και ήταν στα μαύρα της τα χάλια. Η κοπέλα είναι μια κανονικής εμφάνισης κοπέλα, εξαιρετικά μορφωμένη, και πολύ πολύ πολύ καλή σαν χαρακτήρας, αυτό που λέμε «γνησίως καλό παιδί», απλή, γλυκιά, ευγενική, αλλά έχει ένα ελάττωμα. Είναι ατσούμπαλη και πολυλογού. Και εκτός αυτού είναι σχετικά καινούργια στην πόλη μας και γι αυτό δεν έχει πολλές παρέες δικές της, εκτός από αυτές του τότε γκόμενού της. Που όμως με τον χωρισμό τους τις πήρε μαζί του, και αυτή έμεινε μόνο με κάτι γνωστούς απ τη δουλειά της. Εγώ, όπως καταλάβατε, είμαι απ την μεριά του πρώην.
Κανονίσαμε λοιπόν και βρεθήκαμε. Και ωωω τι είδαν τα μάτια μου????
Ήταν ωραία, ανανεωμένη, και με έναν ωραιότατο γκόμενο παρακαλώ δίπλα της! Και τι παιδί! Να την φιλάει, να της γεμίζει το ποτήρι, να την κοιτάει στα μάτια, να την αγκαλιάζει προστατευτικά, να της χαϊδεύει τα μαλλιά, ό,τι ήθελε το κορίτσι του!!!!!
Και να σημειωθεί ότι σε όλη αυτή τη διαδικασία ο τύπος παρέμεινε Ο παιδαράς και όχι ένας φλούφλης ερωτευμένος!!!!!!!!!!!!!!!!
ΧΑ!!!!
Έπαθα την πλάκα της ζωής μου! Μ έτρωγε η αγωνία, ήθελα να την ρωτήσω πού το πέτυχε αυτό το διαμάντι αλλά δεν μπορούσα μέσα σε τόσο κόσμο (γιατί ήταν και άλλοι μαζί μας), και αυτό με έφερε στα όρια του σκασμού. Ε δεν άντεξα, της είπα να πάμε για λίγο στην τουαλέτα ‘και καλά’ για να καλλωπιστούμε, αλλά με το που μπαίνουμε μέσα ξεκινάω την ανάκριση. Πού τον γνώρισες? Πώς τον έριξες? Πόσο χρονών είναι? Είναι σοβαρό? Περνάς καλά? είναι καλό παιδί? Καλέ, πώς σε φροντίζει έτσι? Ο άνθρωπος πρέπει να σε λατρεύει κυριολεκτικά!!!
Λέγεεεεεεεεεεεεεε.....
Αυτή ήταν λίγο ..... μαζεμένη και σκεπτική θα λεγα. Μου είπε ότι τον γνώρισε μέσα από το ίντερνετ, αλλά δεν ήταν ακόμη σίγουρη. Δεν τον ήξερε καλά και κρατούσε πισινές.
!!??? Ίντερνετ????!!!
Ναι φίλοι και φίλες ίντερνετ. Εμεινα στήλη άλατος. Δεν ήξερα τι να πω. Δεν μπορεί τέτοια καλά και όμορφα παιδιά να ψάχνουν γκόμενα μέσα από το ίντερνετ!! Αυτός μπορεί να έχει όποια θέλει εδώ μέσα .... και ..... χμμμ ......
..... αφού αυτή .....
....... «γιατί όχι και γω??» σκέφτηκα σε κλάσματα δευτερολέπτου. Και πέρασα στο δεύτερο στάδιο ανάκρισης.
Λέγε τι ακριβώς είναι αυτό το πράγμα? Πώς το κάνεις? Βγήκες και με άλλους? Και δεν φοβήθηκες μήπως πέσεις σε κανέναν ψυχοπαθή? Μυθομανή? Βιαστή? Τρελάρα? Σε κανέναν μαλάκα? Σε κανέναν....
Κάποιος απ το κοινό (ο προσβεβλημένος μαλάκας ): Σας παρακαλώ κυρία, λίγο σεβασμό στους μαλάκες. Εντάξει?
gademissa: συγνώμη κύριε...... σε κανέναν..... αυνανιστή? Σε κανέναν εκβιαστή? και κατ αρχάς πώς το ξεκίνησες?
Μου είπε ότι αφού δεν είχε γνωστούς εδώ, αγανάκτησε και έτσι τόλμησε και έφτιαξε μια σελίδα στο Facebook. «Τι άλλο να κανα δηλαδή?» μου είπε λίγο στεναχωρημένη. Και ξεκίνησε ψάχνοντας πρώτα για κάποιους γνωστούς απ το πανεπιστήμιο ή την πόλη της. Αλλά ψάξε -ψάξε κάνεις λέει κλικ και σε κάποιους άλλους που σου φαίνονται ενδιαφέροντες, και αν σε δεχτούν και αυτοί τότε γίνεστε φίλοι και συνομιλείτε. Αν σου αρέσει κάποιος τότε πας μαζί του για καφέ ή σινεμά και τον γνωρίζεις καλύτερα.
«Ομως μπορεί κάποιος πολύ εύκολα να υποκριθεί κάτι άλλο από αυτό που είναι». Της είπα εγώ.
«Κοίτα να δεις» μου είπε με βαθιά γνώση της κατάστασης «Λίγο ως πολύ καταλαβαίνεις τι θέλει ο άλλος, και τους περίεργους τους κάνεις πέρα. Εγώ βγήκα με αρκετούς ώσπου συνάντησα τον Περικλή. Και αφού είναι τόσο καλό παιδί, όπως βλέπεις, γιατί να μην το συνεχίσω???».
Τι να πώ ...... φτού φτού στο κορίτσι μην το ματιάξω. Βέβαια η αλήθεια είναι ότι την είδα λίγο συγκρατημένη μαζί του χωρίς να βλέπω τον λόγο. Δέχεται μεν τα χάδια του και την προσοχή του με ευχαρίστηση, αλλά είναι λίγο μαζεμένη. Αυτό με έβαλε σε σκέψεις και μόλις γύρισα σπίτι, μέσα στην μαύρη νύχτα έψαξα τη σελίδα της και την δική του.
Η αλήθεια είναι ότι το παιδί που γνώρισα εγώ εκεί, στο μπάρ, μου φάνηκε πολύ πιο ήσυχο, καλό, και σεμνό από αυτό που είδα στο ίντερνετ. Γιατί η σελίδα αυτουνού είναι γεμάτη με κοπέλες που του στέλνουν φιλάκια και δωράκια, και αυτός ανταποκρίνεται μια χαρά!!! Ακόμα και τώρα που τα έχει 1 μήνα με την γνωστή μου εξακολουθεί να λέει όμορφα λόγια στα κορίτσια. Ίσως αυτός να είναι ο λόγος που η γνωστή μου είναι λίγο επιφυλακτική μαζί του.
Αλλά μικρό το κακό. Είναι καλός και τον εγκρίνω.
Καλέ να ζήσετεεεεεεε!!!!!!!!!
Το ίδιο βράδυ, ξαναμμένη όπως ήμουν, πήρα τηλέφωνο στην «ατρόμητη» (την ξύπνησα εννοείται) και της εξιστόρησα τα καθέκαστα. Έπεσε απ τα σύννεφα. Έτσι την έπρηξα να κάνουμε και μεις σελίδα αλλά αυτή δεν θέλει ούτε να το συζητήσει. Δεν ξέρει απ αυτά και δεν σκοπεύει να μάθει τώρα στα γεράματα, όπως είπε.
Αϊ στο καλό! Και ήθελα μια παρέα για να μην το ξεκινήσω μόνη μου. Τώρα το αν ξεκίνησα στο Facebook ή όχι δεν θα το αποκαλύψω εδώ.
Η αλήθεια είναι ότι είχα ξεκινήσει με την Gademissa Katsikopokarou ένα πρόχειρο FaceBook αλλά επειδή δεν το ήξερα και βαριόμουν να ασχοληθώ, και επειδή είχα ψευδώνυμο, δεν το προχώρησα καθόλου. Τώρα όμως το βρίσκω τρομερά ενδιαφέρον.
Η πορεία θα δείξει αν εγώ που είμαι καχύποπτη ακόμα και με την σκιά μου θα καταφέρω κάτι.
Αλλά κάτσε να βρέξω πάλι λίγο το λαρύγγι μου ακούγοντας
Ain't no sunshine (κλικ στα γράμματα και όχι στο εικονάκι)
Συγνώμη κύριε Θεέ, δεν θα μπορούσα και γω να αποτελέσω πηγή έμπνευσης για να γραφτεί ένα τέτοιο τραγούδι και να μου το γράψει και τραγουδήσει ένας ειλικρινής άντρας που να έχει έστω και τα μισά από αυτά που ψάχνω σε έναν άντρα? Ε?
Anyway
Λοιπόν πρέπει να σταματήσω γιατί μιλάω εδώ και ώρες αλλά νομίζω ότι ανακυκλώνω τα ίδια και τα ίδια μέσα σε αυτό το μπλογκ.
Ουφ, όσο και να το τρενάρω έφτασε η καταραμένη ώρα της μορφοποίησης. Πρέπει αναγκαστικά να ξαναδιαβάσω αυτά που έγραψα. Πώς θα μου φανούν? Θα τολμήσω να τα αφήσω έτσι? Αυτό το σημερινό πια, είναι ολόκληρο βιβλίο. Στην προσπάθειά μου να το μικρύνω, θα το πετσοκόψω και θα το λογοκρίνω για να το κάνω πιο ευπρεπές, ή θα το αφήσω έτσι?
Δεν θέλω να το λογοκρίνω. Η Maitena δεν πιστεύω ότι λογόκρινε τις σκέψεις της, και επειδή αυτή αποτέλεσε την σημερινή μου έμπνευση νομίζω ότι θα το αφήσω ως έχει ......
Εκεί έξω μας περιχαρακώνουν τα πρέπει, οι κανόνες, οι εικόνες, οι ρόλοι, οι εξυπνάδες, οι ατάκες, τα τσιτάτα, το ζύγι, τα φράγκα, το συμφέρον, η κριτική κάθε είδους από γνωστούς, φίλους, γονείς, συγγενείς, δασκάλους, καθηγητές, σοφούς ......
ουφφφφ αρκετά πιά, αρκετά!!!!
Εδώ μέσα σπάμε τα δεσμά και είμαστε επιτέλους, έστω και για λίγα λεπτά ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ρε παιδιά,
Ε Λ Ε Υ Θ Ε Ρ Ο Ι.
Αλλά επειδή βαριέμαι του θανατά να μορφοποιώ τέτοια ώρα, ας συνεχίσω να γράφω μέχρι να πάω στην Ανάσταση.
Τιτ -τιτ- τιτ -τιτ έκτακτη είδηση-έκτακτη είδηση-τιτ-
Κυρίες και κύριοι διακόπτουμε το πρόγραμμά μας για να σας ενημερώσουμε ότι σήμερα, και ώρα 11η πμ, η πανέμορφη κα Μαρί Κωνσταντάτου, η γνωστή σύζυγος του αξιότιμου κυρίου Μίνως Κυριακού (του γνωστού στον φιλικό του κύκλο ως «ο μπαρμπα Μηνάς»), ανακηρύχθηκε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο ως η
«Αγία των ζαβών»
Από σήμερα ξεκινούν τριήμερες εκδηλώσεις γιορτής στο κανάλι του ΑΝΕΝΝΑ για να τιμηθεί η γαλανομάτα Αγία.
Την Μαρί Κωνσταντάτου την συμπαθώ αρκετά. Όμως από τότε που την είδα στο «Με Αγάπη» δεν μπορώ να καταλάβω αν στέκει καλά στα μυαλά της, και σε ποιο κοινό απευθύνεται. Πρώτον η εικόνα της είναι θολή λόγω των χιλιάδων φίλτρων που έβαλε ο Κυριακού, οπότε αυτό από μόνο του την κάνει απόκοσμη και εξωπραγματική σαν να φοράει φωτοστέφανο.
Και δεύτερον από τον τρόπο που μιλάει μάλλον απευθύνεται σε χαζούς ή σε διανοητικά καθυστερημένους ή σε παιδιά του δημοτικού. Δεν εξηγείται αλλιώς αυτό το συνεχές χαμόγελο στο στόμα της. Χαμόγελο που δεν σταματάει ούτε στα χειλικά σύμφωνα. Κάποιος πρέπει να την ενημερώσει ότι τα σύμφωνα Π Β Φ τα λέμε με κλειστό το στόμα, όπου τα καημένα τα χείλη συναντιούνται για λίγα δευτερόλεπτα, βρέχονται, και λένε στα κρυφά τα παράπονά τους (αν προλάβουν δηλαδή) για την διαρκή ταλαιπωρία στην οποία υπόκεινται από την «Αγία» Μαρί.
Αλλά και ο ρυθμός ομιλίας της είναι τόσο αργός, με την κάθε λέξη να απέχει απόσταση χιλιομέτρων απο την άλλη, που λες ότι ή εμείς είμαστε χαζοί και θέλουμε ώρες για να καταλάβουμε τι πάει να πει η κάθε λέξη της, ή αυτή απλώς δεν πήγε ποτέ της σχολείο και τώρα μαθαίνει να διαβάζει.
Αλλά φτάνει, δεν θέλω να την αδικήσω πολύ. Αντιθέτως νιώθω ότι πρέπει να την υποστηρίξω, και γιατί έχουμε ένα κοινό χαρακτηριστικό αλλά και γιατί έχει πικρή πείρα απ την ζωή, αν αναλογιστούμε ότι κάποτε είχε αρραβωνιαστεί τον...... Κροκολή!!!!! .......
Αυτή η εμπειρία με τον αρραβώνα της άφησε ένα βαθύτατο και ανυπέρβλητο τραύμα. Επειδή μοιραζόμαστε με αυτήν, την μία μοναδική και σπάνια ιδιότητα να φαινόμαστε νεότερες απ ότι πραγματικά είμαστε (αυτή σήμερα είναι 52 ενώ φαίνεται 35), πριν από πολλά χρόνια ο Κροκολής μόλις την είχε δει νόμισε ότι ήταν 14, την άρπαξε και την αρραβωνιάστηκε αμέσως. Όταν όμως ήρθε ή ώρα του γάμου και είδε την ληξιαρχική πράξη κατάλαβε ότι ήταν 30άρα, την θεώρησε γριά κότα και την χώρισε επι τόπου στα σκαλιά της εκκλησιάς. Η άμοιρη Μαρί, τότε μόνον κατάλαβε τι είχε πραγματικά συμβεί, και εκείνη την στιγμή γονάτισε συντετριμένη στα σκαλιά της εκκλησιάς, ύψωσε τα δακρυσμένα μάτια της στον ουρανό, και το κανε τάμα να μείνει χωρίς σχέση μέχρι που θα την αγαπήσει κάποιος γι αυτό που πραγματικά είναι και όχι γι αυτό που φαίνεται.
Και έτσι, μετά από πολλά χρόνια αποχής απο το σέξ (η οποία της θόλωσε το μάτι και έκαμψε τις άμυνές της), μόλις είδε τον μπαρμπα Μηνά που την αγάπησε πραγματικά και της το απέδειξε με διαμάντια και ρουμπίνια (τα οποία την θόλωσαν ακόμα περισσότερο), τον θεώρησε ξερολούκουμο και μέγα γκόμενο, και του δόθηκε ολοκληρωτικά. Όμως μην τον βλέπεις έτσι τον Μηνά, αυτός μπορούσε να έχει όποια θέλει. Με τα λεφτά και την δύναμή του, χιλιάδες 18χρονα και 20χρονα κοριτσάκια, αλλά και 30ρες και 40ρες που θέλουν μια καριέρα στο γυαλί ή στην πασαρέλα, ή ένα απλό βόλεμα στην υψηλή κοινωνία, τον 'προσκυνούσαν'. Αλλά αυτός προτίμησε από όλες την 52χρονη Μαρι για την αγνότητα και την καλοσύνη της, και γι αυτά τα υπέροχα γαλάζια μάτια της, που την ανάγκασε να τα ράψει για να μην κλείνουν ποτέ και να του θυμίζουν για πάντα τη θάλασσα που τόσο του λείπει, όπως της λέει χαρακτηριστικά.
Τέλος πάντων, αυτή την «Αγία των Ζαβών» είν η αλήθεια πως την συμπαθώ κάπως, και για χάρη της σχεδόν θα μάλωνα με μια γνωστή μου.
Με την οποία γνωστή μια μέρα την πιάσαμε στο στόμα μας, και μου είπε ότι αυτή δεν θα έπαιρνε ποτέ τον Μήνως Κυριακού. Ούτε και για όλα τα πλούτη του κόσμου δεν θα τον έπαιρνε τον παππού (όπως χαρακτηριστικά τον αποκάλεσε), όχι μόνο για άντρα της αλλά ούτε και για γκόμενο. Και πιστεύει ότι η "Αγία" Μαρί ξεπουλήθηκε, και γι αυτό την περιφρονεί.
Αλλά εμένα μου βγήκε αμέσως εντελώς αυθόρμητα και χωρίς σκέψη η απορία «Μα καλά, στ αλήθεια πιστεύεις ότι ο Μίνως θα προτιμούσε ποτέ εσένα απ αυτήν? Απορρίπτεις κάποιον που δεν σε θέλει? Πώς γίνεται αυτό?». Η γνωστή μου προσβλήθηκε βαθύτατα και άρχισε να μου αραδιάζει τις χάρες της που μόνο στο μυαλό της υπάρχουν, και εγώ γρήγορα έκανα ότι τάχα συμφωνώ μαζί της για να το σταματήσουμε εκεί. Αλλά στην πραγματικότητα σκέφτηκα ότι πολλές γυναίκες είμαστε πραγματικά ούφα και έχουμε πολύ μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας, και καλό θα μας έκανε μια μικρή προσγείωση για να μην μας έρθει αργότερα η ανώμαλη και φάμε τα μούτρα μας.
Παιδιά, ο Κυριακού από όοοοολες τις γυναίκες που τον λαχταρούν για τα χρήματα και τη δύναμή του (και τον περιτριγυρίζουν κορίτσια σαν τα κρύα τα νερά) διάλεξε την "Αγία" Μαρί. Και επιπλέον της έβαλε και στεφάνι αντί να την έχει μόνο γκόμενα. Επέλεξε αυτήν και όχι κάποια άλλη. Δεν ήθελε καμία άλλη. Και φυσικά ούτε την γνωστή μου θα διάλεγε ποτέ, η οποία έχει καβαλήσει το καλάμι και νομίζει ότι κάποια είναι, μόνο στο μυαλό της.
άλλο άσχετο
«.....με τη σιωπή»
Πήγαμε και είδαμε με την "ατρόμητη" (συνήθη παρτενερ στα θεατρικά) το «..... με τη σιωπή» με την Μιρκα Παπακωνσταντίνου.
Λοιπόν την Μίρκα την συμπαθώ πολύ ως άνθρωπο, και μου αρέσει ως ηθοποιός ακόμα περισσότερο. Το έργο όμως δεν μου φάνηκε τόσο ξεχωριστό όσο το διαδίδουν όλοι. Κυρίως πιστεύω ότι δεν αναλύθηκε πολύ ο χαρακτήρας της γεροντοκόρης. Δεν μας εξήγησε τους λόγους για τους οποίους έμεινε κολλημένη τόσα χρόνια να περιμένει τον αρραβωνιάρη της. Το ότι ήταν λίγο σαλεμένη δεν μου λέει πολλά. Θα προτιμούσα να αναλυθεί περισσότερο ο χαρακτήρας της και οι συνθήκες ζωής των γυναικών της εποχής εκείνης, από το να βλέπω τον Βασιλόπουλο να σαλιαρίζει στην σκηνή.
Η Μίρκα μου φάνηκε πολύ μέτρια και μόνο στο τελευταίο δεκάλεπτο αφιέρωσε πραγματικά. Αλλά μέχρι τότε θα πω ότι χασμουρήθηκα αρκετές φορές. Αυτό εννοείται ότι το λέω για καλό, γιατί ΔΕΝ ΚΟΙΜΗΘΗΚΑ και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Πάει να πει ότι φεύγοντας δεν έκλαψα για τα λεφτά μου ούτε και θα τα ζήταγα ποτέ πίσω.
Μου άρεσε πολύ αυτός που έπαιζε το καθυστερημένο παιδί, ο Προμηθέας Αλειφερόπουλος που δεν είχα ιδέα ποιος είναι, και ήταν μια πραγματική αποκάλυψη για μένα. Χίλια μπράβο στο άξιο ταλαντούχο παιδί.
Ο Χρήστος Βασιλόπουλος ήταν ..... πώς να το πω ..... απλώς "ήταν" εκεί ...... απλώς υπήρχε, μιλούσε, κουνιόταν, περπατούσε, φιλούσε, και ύψωνε τη φωνή του μερικές φορές, πιστεύοντας ότι έτσι «κάνει τέχνη».
Η «ατρόμητη» προσπάθησε με θέρμη να τον υποστηρίξει πολλές φορές, γιατί της άρεσαν πολύ τα μπράτσα του και η σχισμή του κώλου του που αρκετές φορές ξεμύτιζε απ το χαμηλοκάβαλο. Έλεγε ότι είναι ένας νέος ηθοποιός και να μην περιμένουμε ακόμα πολλά απ αυτόν, αφού τώρα βγήκε από την δραματική σχολή.
Η απάντησή μου ήταν ότι «κακώς βγήκε και να κοιτάξει να ξαναμπεί».
Για τον Κώστα Αρζόγλου δεν θέλω να πω πολλά γιατί ο άνθρωπος είναι γέρος, και τα προβλήματα υγείας αλλά και μασέλας που έχει δεν τον αφήνουν να αρθρώσει σωστά τις λέξεις, με αποτέλεσμα να τα λέει συλλαβιστά και να μου σπάει τα νεύρα. Αλλά ευτυχώς ο ρόλος του ήταν πολύ μικρός, 2 με 3 φορές εμφανίστηκε, και υποθέτω ότι στο ενδιάμεσο έμπαινε στην Εντατική.
Η Άννα Μονογιού ήταν πολύ καλή! Επίσης μπράβο στο κορίτσι.
στο τέλος αυτού του post αφήνω ένα μηνυμα για την Μίρκα αυστηρά προσωπικό. Θα πρεπει να το παραλάβει η ίδια αυτοπροσώπως.
Επίσης είδαμε το
"Απόψε τρώμε στης Ιοκάστης"
στο Θέατρο Αμαλία από την Πειραματική Σκηνή της Τέχνης.
Και καταλήξαμε με την «ατρόμητη» ομόφωνα (!σπάνιο φαινόμενο για τα θεατρικά δρώμενα) ότι ήταν ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ. Γελάσαμε πολύ, αλλά με το κανονικό, το γνήσιο γέλιο που πηγάζει από μέσα μας και όχι εκείνο το ξεψυχισμένο ξεφύσημα. Και αυτή η Ιοκάστη ...... αχχχχ αυτή η Ιοκάστη η Εφη Σταμούλη!!! ...... τι φάτσες, τι κινήσεις, τι φωνή!!!! Έκτακτη !!!!! Χίλια μπράβο. Άξια ! Άξια!
Αχ ..... κάπου μέσα μου ...... με κάποιο τρόπο ..... θα ήθελα να της έμοιαζα αυτής της ηθοποιού.
Το μόνο ίσως αρνητικό ήταν ότι το έργο ήταν πολύ σύντομο. Μία ώρα ήταν- δεν ήταν. Αλλά καλύτερα μικρό και ζουμερό παρά μακρύ και ξεθυμασμένο. Νομίζω?
Και άκου τώρα! Ψάχνοντας φωτογραφίες να βάλω για την Σταμούλη έπεσα στο blog του Kyriou που το είχε δει και αυτός και του είχε αρέσει! Τελικά η επιδοκιμασία είναι όντως ομόφωνη.
Και κλείνοντας θέλω να ακούσω την υπέροχη, ανυπέρβλητη
Sonique με το καταπληκτικό
It Feels So Good (κλικ στα γράμματα και όχι στο εικονάκι)
Μα τί ωραία μουσική! Πραγματικά όταν ακούω αυτό το τραγούδι νιώθω σαν κάτι να με τραβάει προς τα πάνω. Σαν κάτι να προσπαθεί να με κάνει να πετάξω, αλλά πριν τα καταφέρω τελειώνει. Τι κρίμα, και ήθελα λίγο να τα δω όλα....
.... από ψηλάααα
να μοιάζει η γη με ζωγραφιάααααα....
Κώστας Χατζής (κλίκ στα γράμματα όχι στο εικονάκι)
Κοινό(απηυδισμένο): όχι αλλοοο ...... όχι άλλοοοοοοοοο
Προς κυρίαν Μίρκα Παπακωνσταντίνου- Αυστηρώς προσωπικόν_
Θέλω να σας πω κάτι με όλο το σεβασμό που έχω στο πρόσωπό σας.
Τους ευτραφείς ανθρώπους τους συμπαθώ ιδιαιτέρως, γιατί και γω, βαθιά μέσα μου είμαι μια ευτραφής εγκλωβισμένη σε ένα σώμα που πασχίζει να παραμείνει λεπτό. Όμως κυρία Μίρκα μου εγώ προσπαθώ. Ενώ εσείς έχετε παραμελήσει πολύ τον εαυτό σας, και αυτό δεν το είχα καταλάβει τόσον καιρό που σας έβλεπα στην τηλεόραση.
Όμως ..... όμως .... στα ζωντανά ..... εκεί ..... επάνω στη σκηνή ..... ο όγκος σας ήταν δυσκίνητος. Έπρεπε να σκύψετε, να αγκαλιάσετε το καθυστερημένο, να χορέψετε, να κυλιστείτε στο τραπέζι, και όλα αυτά δεν τα κάνατε με άνεση. Προσπαθούσατε, και τα καταφέρατε αρκετά καλά, όμως όχι τόσο όσο επέβαλε ο ρόλος.
Αν έπρεπε μόνο να είστε ακίνητη ή καθισμένη και να απαγγέλετε λόγια δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα, αλλά εδώ έπρεπε να κινείστε. Και κάποιες φορές (λίγες ευτυχώς) έπιασα τον εαυτό μου αντί να παρακολουθεί το παίξιμό σας, να παρατηρεί αδιάκριτα την αγκομαχούσα ογκώδη σιλουέτα σας όπως διαγραφόταν κάτω από το μακρύ μαύρο φουστάνι σας (τι άλλο θα μπορούσατε να φορέσετε άραγε?) , και αναρωτιόμουν με λύπη ............ «γιατί?» .....
