"Τα πήρα" πάλι.

Κάποιος πελάτης μου έκλεισε το μαγαζί του. Το μάθαμε χτές. Ένας ακόμη προστέθηκε στη λίστα των ‘άνεργων με υποχρεώσεις’ που όλο και μακραίνει. Τι θα κάνουμε, αναρωτιέμαι. Και δεν έχω 1000 πελάτες για να πεις ότι οι 5 ή οι 10 που έκλεισαν δεν θα με επηρεάσουν. Οι σταθεροί είναι μετρημένοι πανάθεμά τους, και σε αυτούς στηρίζεται κατά βάσην το στάνταρ εισόδημά μου. Οι ξέμπαρκοι πελάτες είναι μια ευχάριστη έκπληξη στο πάντα πεινασμένο ταμείο μου, αλλά στους σταθερούς βασίζω το οικονομικό μου πλάνο.


Βέβαια δεν μου κάνει εντύπωση το γεγονός του κλεισίματος, αφού η αναδουλειά πάει σύννεφο. Τη μια μέρα έχουμε δουλειά και τρέχουμε, ενώ τις 3 καθόμαστε.

Αυτός που το κλείνει είναι σχετικά νέος άνθρωπος με πολλές υποχρεώσεις. Έχει νεογέννητο παιδί αλλά και ένα στεγαστικό που τρέχει. Πώς θα τα βγάλει πέρα αναρωτιέμαι. Το έκλεισες ναι, αλλά πώς θα την βγάλεις στον επόμενο μήνα? Τώρα θα μου πεις τα περιττά έξοδα όπως ταβέρνες, μονοήμερες εκδρομές που γράφουν χιλιόμετρα και ρουφάν βενζίνη, ρούχα, καλοκαιρινές διακοπές, τσιγάρα, περιοδικά, γιορτές ή γενέθλια φίλων που απαιτούν αγορά δώρου θα τα κόψεις. Όπως επίσης θα περιορίσεις και την τηλεόραση που την είχες ανοιχτή όλη μέρα άρα έκαιγες ρεύμα, τα τηλέφωνα θα γίνουν λίγα και του λεπτού, το κινητό από σύνδεση γίνεται καρτοκινητό, από φαγητό στο τραπέζι θα υπάρχουν μόνο τα βασικά όπως φασόλια μακαρόνια και οτιδήποτε άλλο φουσκώνει το στομάχι, μπόλικο νεράκι τουλάχιστον 3 λίτρα την ημέρα για να νιώθεις κορεσμό και να μην πεινάς, και μ αυτά και με κείνα κάπως θα τη βγάλεις, σκέφτεσαι. Όμως έχεις τα πάγια να τακτοποιήσεις. Έχεις τα του μωρού, έχεις το στεγαστικό, έχεις τα βασικά των ΔΕΚΟ, τα κοινόχρηστα, και εντωμεταξύ πηγή ρευστού καμία.

Θα μου πείς όλο και κάτι θα έχει μαζέψει στην άκρη.

Αμ δε!

Αυτό του είπα και γω σαν παρηγοριά αλλά μου είπε πως ότι είχε το ξόδεψε στο μαγαζί του. Ενοίκια μαγαζιού και εμπορεύματα τα τακτοποιούσε τόσο καιρό από τα έτοιμα, αφού πελατεία ελάχιστες φορές έμπαινε στο μαγαζί του, και μάλιστα για να τους κρατήσει ως πελάτες αναγκαζόταν να πουλάει τα πράγματά του σε πολύ χαμηλές τιμές. Ας μην αναφέρω για το ψιλοφεσάκι που θα μου ρίξει, αλλά δεν πειράζει είναι καλός άνθρωπος και ξέρω ότι μόλις τα έχει θα μου τα δώσει.

Τι θα κάνει λοιπόν? Πως θα ζήσει?

Του το ρώτησα με τρόπο. «Πάντως, ότι θα κάνω θα χει φράγκα» μου είπε. Και τι έχει φράγκα τη σήμερον ημέρα ρε φίλε? Πές και σε μας το μυστικό να αλλάξουμε επάγγελμα. Ψάχνει τις επιδοτήσεις λέει. Έβαλε και τον θειό του που ξέρει απ αυτά και ψάχνουν τί μπορεί να κάνει με επιδότηση. Δεν τον ενδιαφέρει σε ποιόν τομέα θα είναι και αν θα του αρέσει ή αν θα τα καταφέρει, φτάνει να έχει επιδότηση.

Και το βλέπαμε το φαλιμέντο του που ερχόταν με γοργό ρυθμό τον τελευταίο καιρό. Δεν πολυψώνιζε και όποτε ερχόταν ήταν σαν στεναχωρημένος να το πω? σαν σκεπτικός να το πω? μια φορά μάλιστα, τώρα τελευταία, έτσι όπως περίμενε να πληρώσει το εμπόρευμα που αγόρασε άσπρισε ξαφνικά, και ζήτησε καρέκλα να κάτσει.

Τρόμαξα

Πρώτη φορά έπαθε τέτοιο πράγμα. Τον έκατσα, του έφερα νερό αλλά αυτός δενήθελε καμία περιποίηση. Ένιωθε άβολα. Είπε ότι είχε κουραστεί όλη μέρα από τα τρεχάματα και μάλλον έπεσε η πίεσή του. Να πάρει μιαν ανάσα και θα συνέλθει. «Μην ασχολείστε μαζί μου, είμαι μια χαρά» είπε. Μόνο που ήταν μιά τρομάρα. Όταν κατάλαβα ότι δεν θέλει να το συζητήσει δεν ασχολήθηκα άλλο, έκανα ότι το ξέχασα και συνέχισα τη δουλειά μου. Αλλά ο νους μου ήταν εκεί. Κατάλαβα ότι είχε στεναχώρια και τον συμπόνεσα πολύ. Μετά από λίγο έφυγε.

Την ίδια μέρα μόλις ήρθε το συναφεντικό, του είπα τα καθέκαστα και στεναχωρέθηκε και αυτός. Το συζητήσαμε, σκεφτήκαμε και τα λίγα βερεσεδάκια που είχε αρχίσει να αφήνει, αλλά γρήγορα το ξεχάσαμε. Μέσα στην καθημερινότητα και τη δουλειά τα πράγματα εξελίσσονται και η ζωή προχωρά.

Και έγινε το οριστικό και αμετάκλιτο χτεσινό που μας αποδιοργάνωσε.






Βλέπω όλους αυτούς τους πολιτικούς στην τηλεόραση, έτσι καλοζωισμένους, κουστουμαρισμένους, σοβαρούς και σίγουρους σε αυτά που λένε και μου ρχεται να τους πιάσω απ την γραβάτα και ν αρχίσω να τους κοπανάω.


Τίποτα δεν κάνουν.

Πάνε με τις λιμουζίνες τους στη βουλή, κάθονται στα έδρανα, χειροκροτούν τους δικούς τους, κοιτάν το ρολόι τους συνέχεια, χασμουριούνται που και που, σηκώνονται και φεύγουν. Ουφ πολύ δουλέψανε και σήμερα, το βγάλανε το μεροκάματο. Έξω από την βουλή θα είναι οι κάμερες των δελτίων, να θυμηθούν να ζητήσουν από τον γραμματέα τους να τους γράψει ένα μικρό λογύδριο. Βλέπεις το δελτίο των 8 είναι ένας καθημερινός άτυπος προεκλογικός αγώνας, ένας αγώνας εντυπώσεων, πρέπει να ξεγελάσουν πάλι τους ψηφοφόρους τους, πρέπει να παίξουν καλά τον ρόλο τους ούτως ώστε τα ζωντόβολα να τους πιστέψουν και να τους ξαναψηφίσουν. Α, και μην ξεχάσω, την λιμουζίνα τους την οδηγεί ο σοφέρ. Όχι που θα οδηγάγαν κιόλας. Η κόλαση των δρόμων δεν τους απασχολεί τουλάχιστον για την παρούσα τετραετία.

Και για να μην χάσουν όλα αυτά τα προνόμια αγωνίζονται να ξαναβγούν. Αμ τι νόμιζες για σένα αγωνίζονται κακομοίρη λαέ? Όχι αγάπη μου. Για την βολή τους τρέχουν. Σου λέει, με 3 τετραετίες στις βίλες μου, στις δεξιώσεις, στα ιστιοφόρα, στα ταξίδια μου, στη δημοσιότητα, στις αμαξάρες μου και με τους υπηκόους μου να με προσκυνάνε, και στα φράγκα που μαζεύω από τις υποσχέσεις που σκορπάω δεξιά και αριστερά ή στις συμβάσεις που υπογράφω με τους ανάξιους και κλέφτες αναδόχους, και την έκανα. Αμέσως μετά θα πάρω και την συνταξούλα μου και ουουουου!!! ποιός με πιάνει.


Και η αντιπολίτευση γι αυτό πασχίζει. Να παραμείνουν στα έδρανα της βουλής για όσες τερταετίες τραβήξουν, και μετά αραλίιιιιιικι.

Τους βλέπεις στα κανάλια. Τάχα αντιμάχονται την εξουσία, σκούζουν μπροστά στην κάμερα και λες εσύ «πωπωωω! για να φωνάζει έτσι ο άνθρωπος πρέπει όχι μόνο να έχει δίκιο αλλά και να τον πνίγει κι όλας. Πές τα παλικάρι μου!!» αλλά μόλις ακουστεί το cut του σκηνοθέτη ξαναγίνονται φίλοι οι «αντίπαλοι», γελάνε, πάνε και πίνουν τα τσιπουράκια τους, χαζολογάνε, και δόξασοι ο Θεός που βγήκαμε και πάλι ρε μεγάλε.


Μαλάκες όλοι οι πολιτικοί. Ένα είναι το κομμα τους, το ΚαΜιΠο καρέκλα μίζα προβολή. Τα ζητούμενά τους δηλαδή. Αυτά τα τεμπελόσκυλα εξουσιάζουν εμένα που δουλεύω σαν τον μαύρο όλη μέρα, χειρότερα και από τους αλλοδαπούς, και παρόλαυτά δεν ξέρω τι μου ξημερώνει. Όχι μόνο δεν υπάρχει σταθερότητα οικονομική (λέμε τώρα) αλλά κάθε μέρα πάμε και στο χειρότερο. Μην μιλήσω για την επέλαση των Κινέζων που μας λεηλάτησαν κανονικά. Όπου γυρίσεις και όπου βρεθείς όλα είναι κινέζικα. Και τα ελληνικά ρε παιδιά ποιος θα τα υποστηρίξει? Δεν καταλαβαίνουν οι κυβερνώντες και ο περίγυρός τους ότι από την ελληνική παραγωγή και από το εμπόριο εδώ μέσα στηρίζονται οι Έλληνες και όχι από τις εισαγωγές? Ποιανού τα συμφέροντα προασπίζουν τελικά?


Άσε ξέρω. Αυτουνού από τον οποίο θα τα αρπάξουν. Μα καλά, δεν καταλαβαίνω γιατί μου κάνουν όλα αυτά εντύπωση? Λες και δεν τα ξέρουμε? Λες και δεν τα βλέπουμε. Οι πολιτικοί δεν ακολουθούν ιδεολογίες, αρχές (άγνωστες λέξεις αυτά για σένα νέε μου? καλά θα σου τα εξηγήσω άλλη φορά. Εμείς οι παλιοί προλάβαμε και τα γνωρίσαμε) αλλά τον άνεμο. Όπου φυσάει ο άνεμος, όπου υπάρχει προβολή, όπου θα έχουν εξουσία εκεί μαζεύονται, σαν τις μύγες στο σκατό.


Ποιόν να πρωτοθυμηθώ.

Παπαθεμελής από μεσαία πήγε δεξιά. Η Δαμανάκη έκανε όοολο τον κύκλο, η βόλτα της ήταν μακρινή. Να μην ξεχνάμε τότε που όλοι οι αριστεροί επέλεξαν να συνεργαστούν με την ΝΔ (τα δυο άκρα ενώθηκαν επι τέλους. Από τότε οι ιδεολογίες ζερβά και δεξά εξαφανίστηκαν) στην κυβέρνηση Τζανετάκη το 1990. Και νομίζω ένα χρόνο μετά όλα τα κόμματα γίναν μια χαρούμενη παρέα. Και συνεχίζω: ο Αβραμόπουλος είπε να την κάνει για αλλού, αλλά στην πορεία του τάξανε υπουργιλίκι, έκατσε τα μέτρησε τα φράγκα, τα ζύγισε , ελπίζει κρυφά και σε πρωθυπουργός κάποια στιγμή (ως άλλος JF που τουπανε ότι του φέρνει και λίγο) και είδε πως καλά είναι τα αυγά που κάθεται και ας είναι και κλούβια. Ποιον άλλο να θυμηθώ .......


Α, ο Μίκης Θοδωράκης ......... Άσε όμως, κρίμα είναι αυτός . Τους κύκλους του τους έκανε λόγω γεροντικού ξεμωράματος. Δεν έβλεπε ο καημένος πού βαδίζει γιατί δεν φόραγε τα γυαλιά του, και πήγαινε τρεκλίζοντας δεξιά και αριστερά ψάχνοντας ακουμπιστήρι. Τόσα χρόνια αριστερά πιάστηκε ο άνθρωπος και είπε να ακουμπήσει και απ την άλλη. Ήταν στις δόξες του κάποτε, σταμάτησαν μετά να ασχολούνται μαζί του και τι να κάνει – τι να κάνει, έκανε ότι κάνουν οι γέροι. "Ντόρο" για να ασχοληθούν ξανά μαζί του. Έτσι πήγε υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου με τον ......(!) Μητσοτάκη (αυτά δεν κάνει να τα ξεχνάμε ). Κρίμα. Αλλά δεν μπορώ να πω πολλά γι αυτόν γιατί με τη μουσική του μεγαλώσαμε και όσο ναναι τον θαυμάζουμε. Γι αυτό δεν τον συγχωρούμε μεν, τον προσπερνάμε ασχολίαστο δε.

Ο άλλος, ο αρχηγός ενός κόμματος που ξυλοφόρτωνε την γυναίκα του και δεν θυμάμαι το όνομά του. Αυτόν τον αναφέρω ως άτομο λουστραρισμένο και κρυφοβίαιο που υποτίθεται ότι θα έπρεπε κάποτε να προασπίσει την ελευθερία και ασφάλεια των πολιτών, κατά συνέπεια και των γυναικών που πλάκωνε στο ξύλο (ουστ παλικαθήκια, παλιοτόμαρα που με κυβερνάτε). Δεν μου ρχονται άλλοι τώρα. Α όχι μου ρθαν, οι Μάνος και Αδριανόπουλος που από δεξά πήγαν προς ζερβά μερέα.

Και αυτοί είναι που φαίνονται προς τα έξω, που προβάλλονται. Πού να ξέρουμε τι γίνεται στα παρασκήνια με τους βοηθούς, τους υπεύθυνους τομέων, τους γραμματείς και Φαρισαίους, τους παρατρεχάμενους.

Μια παρέα ούλοι τους.



Την κατάρα μου ναχουν όλοι οι πουλημένοι, κακοί πολιτικοί. Βαριά αρρώστια να τους τύχει, να είναι σοβαρή, να τους οδηγήσει στα σκαλιά του θανάτου, αλλά τελευταία στιγμή να γίνουν καλά . Εντάξει δεν θέλω και να πεθάνουν. Διατηρώ ακόμα κάποια ψήγματα καλοσύνης μέσα μου. Απλά θέλω να ταλαιπωρηθούν και να πονέσουν όσο όλοι εμείς, όσο και η Αμαλία. Να δουν ότι τα λεφτά που τόσο γλύψαν και φίλησαν κώλους για να αποκτήσουν δεν θα τα πάρουν μαζί τους. Θέλω να ταπεινωθούν και να πονέσουν όπως ταπεινωνόμαστε και πονάμε όλοι εμείς. Να γκρεμιστούν τα παλάτια και οι θρόνοι τους. Μόνο έτσι πιστεύω ότι θα νιώσουν σαν εμάς, θα γίνουν ανθρώπινοι και θα αγωνιστούν για τον λαό που κυβερνάν και όχι για τους πλούσιους φίλους ή τους συγγενείς τους.






Σκυλιά. Γουρούνια . Μας ρουφήξατε το αίμα και τα όνειρα.