Ας μιλήσω και γω για την Πάνια, και για άλλα άσχετα.

Βλέπω τελευταία ότι στα blogs μαλώνουν για την Αννίτα Πάνια. Και μιλάμε για χοντρούς καυγάδες, όχι αστεία. Blogο-φίλοι διαφωνούν έντονα μαλώνουν και χωρίζουν, άλλοι βρίζονται επώνυμα και άλλοι ανώνυμα, άλλοι βρίσκουν πεδίο και λέν την άποψή τους με εριστικό τρόπο μόνο και μόνο για να ξεχωρίσουν και να αποκτήσουν το πολυπόθητο «κοινό» ούτως ώστε εκεί που δεν τους ήξερε ούτε η μάνα τους να γίνουν δημοφιλείς κ.ο.κ . Ήθελα να πω τη γνώμη μου σε αρκετούς κάνοντας σχόλιο, αλλά επειδή δεν ξέρω πώς θα αντιδράσει ή πώς θα δεχτεί ο καθένας στην αντίθετη άποψη προτιμώ να την πω εδώ, στον δικό μου ήρεμο χώρο. Εδώ που δεν έχει φασαρία, εδώ που είναι ήσυχα.


Άσχετο 1o :

Αυτό το ‘ήσυχα’ το λέω γιατί μπαίνω κατά καιρούς και διαβάζω τα διάφορα σχόλια στα blogs κάποιων bloggers, κυρίως τα πολυσύχναστα, και μετά από καναδυό βόλτες το κεφάλι μου πονάει. Είναι σαν να βρίσκομαι σε ένα καφενείο και όλοι να μιλάνε δυνατά για να ακουστούν. Και προσπαθώντας να ακούσω και να καταλάβω τι λέει ο καθένας που φωνάζει, το κεφάλι μου από την πολύ προσπάθεια γίνεται καζάνι. Αυτό βέβαια δεν συμβαίνει πάντα, αλλά όταν συμβαίνει είναι πολύ έντονο. Γι αυτό λέω ότι στο δικό μου έχω ησυχία. Επειδή έχω κλείσει τα comments και δεν έχω την βαβούρα που έχουν τα άλλα. Εδώ στο blog μου ηρεμώ, και αυτή την ηρεμία την θέλω γενικότερα στη ζωή μου.

Μετά την ένταση της καθημερινότητας με δουλειά, με κόσμο, τηλέφωνα, παραγωγή, άγχος, οδήγημα, μποτιλιάρισμα, κύκλοι για παρκάρισμα, άγχος για την προσωπική μου ζωή, άγχος για την υγεία μου, άγχος για το αμάξι που αν και σχεδόν καινούργιο όλο το τρέχω στα συνεργεία, άγχος για το άθλημα που ο προπονητής θέλει το θαύμα που όμως δεν γίνεται, άγχος για το πού θα πάμε το καλοκαίρι και αν θα ταιριάξουν οι άδειές μας και πώς θα γίνει να τα καταφέρουμε να τις ταιριάξουμε με το ζόρι ούτως ώστε να πάμε όλοι μαζί και να μην μείνει καμιά μόνη της πίσω ....... ουφφφφ......... θέλω ησυχία.


Και γυρίζω στην Πάνια.

Ενας γείτονας μαγαζάτορας τον τελευταίο καιρό πήρε στη δούλεψή του (μάλλον με κάποιο επιδοτούμενο πρόγραμμα) ένα παιδί με ειδικές ανάγκες. Το παιδί, ο Τάσος, δεν είναι σε βαριά μορφή αλλά οπωσδήποτε το έχει το προβληματάκι του, το οποίο είναι εμφανές όχι στην εξωτερική του εμφάνιση αλλά στη συμπεριφορά του. Ο Τάσος δουλεύει περίπου 3 ώρες την ημέρα και κάνει κυρίως χαμαλίκια. Στην αρχή όταν πρωτοήρθε ήταν σαν αγρίμι. Κοιτούσε το πάτωμα συνέχεια, δεν μιλούσε σε κανέναν, μερικές φορές στεκόταν ακίνητος για αρκετή ώρα χωρίς να κάνει τίποτα και μετά σαν να τον κούρδιζες τα έκανε όλα σε fast forward, και ομολογώ ότι τον φοβόμουν λιγάκι. Με τον καιρό όμως η συναναστροφή του με τον κόσμο τον άλλαξε! Τώρα, όχι μόνο μας μιλάει αλλά όταν έρχεται τα πρωινά πάντα σιγοτραγουδάει χαρούμενος!!!!!!

Τα λεφτά που κερδίζει νομίζω ότι τα χαίρεται περισσότερο από εμάς. Αγόρασε πρόσφατα ένα ματζαφλέρι που δεν ξέρω τι είναι, το οποίο έχει ακουστικά και με αυτό ακούει τραγούδια που τα σιγοτραγουδάει κιόλας (χάλια λέμε αλλά χαλάλι του), ή όταν αγοράζει κάποιο ρούχο (με τα δικά του χρήματα) μας το επιδεικνύει με το ζόρι. Πρέπει να το δούμε και να του πούμε «μεγειά». Δεν γίνεται να γλιτώσουμε, θα μας το δείξει οπωσδήποτε και θα είναι ευχαριστημένος όχι μόνο με το «μεγειά», αλλά πρέπει να του πούμε και πόσο ωραίο είναι, και πόσο μοντέρνο και συγχαρητήρια για την επιλογή του!!! Και του το λέμε φυσικά, μόνο και μόνο για να δούμε την ικανοποίηση και το χαμόγελο στο πρόσωπό του.

Αυτό λοιπόν το παιδί πριν τη δουλειά ήταν κλεισμένο μέσα στο σπίτι. Ήταν το χαζό, το προβληματικό. Δεν είχε εμπειρίες, συναναστροφές, ένιωθε άχρηστο, δεν είχε δικά του χρήματα και ένιωθε εξαρτημένο από τους γονείς του. (Ναι, νιώθει, καταλαβαίνει, έχει αισθήματα, δεν είναι ζώο όπως νομίζουν πολλοί). Τώρα με τα ‘επιδοτούμενα προγράμματα’ νιώθει ότι έχει αξία, και το πιστεύει. Αυτό έχει σημασία, να το πιστέψει και ο ίδιος. Και ρε παιδιά, η αλλαγή είναι τρομερή!!!!!!!! Το πώς ήρθε στην αρχή και το πώς είναι σήμερα είναι η μέρα με τη νύχτα. Φοβάμαι μόνο όταν τελειώσει το πρόγραμμα και ξαναγυρίσει σπίτι του μην ξαναπέσει στη λούμπα της μοναξιάς. Μην νιώσει πάλι άχρηστος και εξαρτημένος. Μην γίνει πάλι αγρίμι. Μην γίνει πάλι ο ............... « τρελός του χωριού».

Το ότι η Πάνια και το κανάλι εκμεταλλεύονται οικονομικά αυτά τα άτομα είναι σίγουρο. Εγώ όμως θα σταθώ μόνο στα άτομα, αυτά που είναι προφανώς λίγο ‘πειραγμένα’, και το λέω αυτό με απόλυτη συμπάθεια και υποστήριξη. Αυτά λοιπόν τα άτομα εγώ τα βλέπω να είναι χαρούμενα και να έχουν αποκτήσει 15 (έστω) λεπτά προσοχής και δημοσιότητας απλώς και μόνο γι αυτό που είναι, που σημειωτέον όλοι οι Έλληνες λυσσάν για να αποκτήσουν. Τους βλέπω (τους ‘γνωστικούς’ Έλληνες) που κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να φανούν και να αποκτήσουν δημοσιότητα με όποιο τρόπο πχ να τηλεφωνάν και να ξεβρακώνονται λέγοντας τα οικογενειακά τους στις μεσημεριανές εκπομπές, να τρέχουν στην κάμερα ως αυτόπτες μάρτυρες στις ειδήσεις και να αποδεικνύεται ότι τελικά δεν είδαν τίποτα και αερολογούν, τους βλέπω στα blogs να κάνουν γλύφτικα και άσχετα σχόλια στους δημοφιλείς blogerάδες ή στους blogerάδες που είναι ήδη δημοσιογράφοι ή που ασχολούνται με τις εκδόσεις ή με τη συγγραφή γενικότερα, προσμένοντας .... δεν ξέρω και γω τι.



Άσχετο 2 ο :

Παρεμπιπτόντως μπήκα χτες τυχαία σε ένα blog στο οποίο .............. προσοχή: ο τύπος είχε μια φωτογραφία και μια λεζάντα 5 λέξεων από κάτω. Κάνω έτσι και τί να δω. 60 σχόλια!!! Κοιτάω και το προηγούμενο post του. Πάλι μια φωτο με μια λεζάντα και ......... 70 σχόλια από κάτω!!!! Τι γίνεται δώ ρε παιδιά, αναρωτήθηκα. Για μια φωτογραφία είχαν 70 άνθρωποι να πουν πράματα? Πάω στο προφίλ και μου λύθηκε η απορία. Ο τύπος είναι δημοσιογράφος και απ ότι κατάλαβα πρέπει να είναι και κάποιος γνωστός που μάλλον μόνο εγώ δεν τον ξέρω. Και τρέξαν όλοι να τον προσκυνήσουν. Αρκετοί μάλλον ήταν αυθεντικοί, αλλά οι περισσότεροι ήταν ‘προσκυνητές’.


Ξέφυγα πάλι, αλλά μια που μ έπιασε η όρεξη για γράψιμο λέω να μην σταματήσω.

Όλοι θέλουν δημοσιότητα, όλοι θέλουν κοινό με ΚΑΘΕ τρόπο. Ε λοιπόν αυτούς τους ‘γνωστικούς’ τους λυπάμαι λίγο έτσι όπως τους βλέπω να γλύφουν τα πατώματα, ενώ τον Παρασκευά και τους άλλους ‘Πάνιες’ (θα την πώ την αμαρτία μου) τους χαίρομαι.

Χαίρομαι που μέσα στην αθωότητα και στο χαμένο μυαλό τους νιώθουν ότι έκαναν κάτι, ότι αξίζουν κάτι, και ότι ίσως κερδίζουν και χρήματα, δικά τους χρήματα και όχι το χαρτζιλίκι της μαμάς. Φοβάμαι μόνο όταν περάσει η μόδα τους και ξαναγυρίσουν στους τέσσερεις τοίχους του δωματίου τους, στην μοναξιά τους, πώς θα το πάρουν. Αν θα το αντέξουν. Πάντως για την ώρα, τους χαίρομαι.


Το πρόβλημα για μένα δεν είναι αυτή καθαυτή η εκπομπή αλλά πώς την χειριζόμαστε εμείς οι ‘γνωστικοί’.


Όσο για τα μικρά παιδιά, όπως αναφέρουν πολλοί στα blogs τους για το αν θα πρέπει να βλέπουν την εκπομπή. Φυσικά και όχι. Θα έπρεπε να μεταδίδεται μετά τις 11μμ που τα παιδιά κοιμούνται. Αλλά και τώρα που μεταδίδεται νωρίς και είναι ξύπνια, ο κάθε γονιός είναι υπεύθυνος για το παιδί του. Δεν φταίει η Πάνια ή το κανάλι αγαπητοί μου αλλά οι γονείς που αφήνουν τα παιδιά τους να το βλέπουν ή τα αφήνουν να παν στο στούντιο και να κάνουν σαν ‘σεληνιασμένα’. Ναι, τρόμαξα με όλα αυτά τα 13-15 ρικα που επειδή πήγαν στο στούντιο, επειδή γίναν για 15 λεπτά διάσημα, έκαναν σαν τρελά, χειρότερα και από τον Παρασκευά. Κρίνω ένοχους τους γονείς τους.

Πάντα φταίει ο άλλος, ποτέ εμείς. Ε λοιπόν όχι. Αυτή τη φορά ας αναλάβουν οι γονείς τις ευθύνες που τους αναλογούν. Γιατί εμείς οι ενήλικες μπορούμε να κρίνουμε και αν χρειαστεί να απορρίψουμε, αλλά τα παιδιά δεν έχουν την απαιτούμενη εμπειρία, και το ήθος τους ακόμα πλάθεται (αν μπορώ να το πω έτσι).

Όσο για τον Κάτμαν, την κυρία Μαραντόνα, και την κυρία φαφούτα «έεεεεξω απ΄ τα δόντια», τους χαίρομαι έτσι όπως είναι, και τους προτιμώ στο στούντιο από το να κλειστούν στο γηροκομείο ή στο άσυλο.

Τώρα θα μου πεις εκτός από το άσυλο ή το γηροκομείο θα έπρεπε να υπάρχει μια πρόνοια, υποδομές, οργάνωση, προγράμματα για να ενταχθούν με κάποιο τρόπο στην κοινωνία αυτοί οι άνθρωποι, και να μην είναι απομωνομένοι. Συμφωνώ, αλλά επειδή δεν έχω καμία ελπίδα για την Ελλάδα μας όσον αφορά πρόνοια υποδομές κλπ, μα απολύτως καμία, και επειδή δεν πρόκειται να γίνει ποτέ κάτι καλύτερο αλλά μόνο κάτι χειρότερο, προτιμώ την Πάνια από το άσυλο.


Τέλος.



Ασχετο 3 ο

Κάποτε, πριν πολλά χρόνια, είχε δείξει στην ΤV μια εκπομπή για την κατάσταση των δρόμων-τα αυτοκίνητα- τα αλκοτέστ-τους τραυματισμένους από τροχαία που μένουν για πάντα ανάπηροι, και γενικότερα για το ελληνικό χάλι των δρόμων. Είχε κάποιους καλεσμένους ομιλητές, και στο κοινό κάτι έφηβους που υποβάλανε ερωτήσεις. Οι έφηβοι είχαν ελπίδες ότι θα γίνουν τα πράγματα καλύτερα. Ένας από τους καλεσμένους όμως τους προσγείωνε συνέχεια στην πραγματικότητα με επιχειρήματα. Όμως οι έφηβοι επέμεναν ότι όλα θα παν προς το καλύτερο όταν γίνει αυτό και όταν γίνει εκείνο. Στο τέλος, αυτός ο καλεσμένος τους είπε την δική του αλήθεια με την οποία συμφώνησα και γω: «μόνο όποιος έχει άγνοια μπορεί να είναι αισιόδοξος». Και αν θυμάμαι καλά πρέπει να ήταν ο Ιωάννης Παπαδόπουλος ο Συντονιστής Πρόληψης Ατυχημάτων του ΕΚΑΒ, αυτός ο τόσο πρακτικός και παρατηρητικός κύριος που όποτε μιλάει, πώς τυχαίνει και συμφωνώ πάντα, μα πάντα μαζί του!!!



Άσχετο 4 ο (αλλά ντίπ άσχετο)

Τώρα με την τραγωδία στον ποταμό Λούσο, έδειξε η τηλεόραση έναν ηγούμενο (δεν θυμάμαι τι είδους ακριβώς) να μιλάει στην κάμερα. Αυτός λοιπόν φαινόταν καλός παππούλης αλλά ήταν τετράπαχος. Και αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν αυτός, αλλά και τόσοι άλλοι ρασοφορεμένοι, να είναι τόσο χοντροί. Αυτοί οι άνθρωποι δεν νηστεύουν? Το φαΐ είναι η μόνη διασκέδασή τους? Αλλά και έτσι να είναι, για να είναι τόσο χοντροί (έτοιμοι να σκάσουν) σημαίνει ότι έχουν κάποιου είδους εξάρτησης. Αυτή η εξάρτηση δεν είναι αμαρτία? Γιατί δηλαδή τα ναρκωτικά και τα ‘φρουτάκια’ να είναι αμαρτία, ενώ τα παϊδάκια, τα κοντοσούβλια, τα ιμαμ μπαϊλντί και τα κανταΐφια που δεν έχουν τελειωμό, να μην είναι? Πού είναι ο ασκητισμός ρε παιδιά? Πού είναι η λιτότητα? Το πάχος σε όλους τους άλλους ανθρώπους το δέχομαι και το συμπονώ, αλλά στους ρασοφορεμένους όχι. ΠΟΤΕ. Το θεωρώ ντροπή και αίσχος.



Άσχετο 5ο (της δικής μου ντροπής)

H μισή ντροπή δική μου και η άλλη μισή ............. πάλι δική μου. Χμμμμ ............. οπότε γίνεται μία και τεράστια. Shit

Έξω, στους φίλους μου ντρέπομαι να το πώ αλλά επειδή στο blog μου θέλω να τα λέω, θα το πώ, και μάλιστα θα το πω δυνατά μπας και το ξεπεράσω με κάποιο τρόπο (γιατί μη νομίζεις, δεν μπορώ και γω να το δεχτώ για τον εαυτό μου αυτό το πράγμα).

Αχ, το λέω.

Ναι, το λέω.

Ένα λεπτό! Δεν πρέπει να ντρεπόμαστε για τις επιλογές μας, ίσα ίσα που πρέπει να τις υποστηρίζουμε όποιες και ναναι, εντάξει???

Ουφφφφ, ας με συγχωρήσει η μπλογκόσφαιρα αλλά και ο άλλος, ο μορφωμένος και αξιόλογος εαυτός μου που κρύβεται πολύ βαθιά μέσα μου και καταπιέζεται από την λαϊκάντζα gademissa.

Ναι.

Βαθιά εισπνοή

Βγαίνειιιιι

Μου αρέσει το τραγούδι της Μαλάμως το «Εεεεεεεξω απ τα δόντια». Μου αρέσει ο ρυθμός του, αλλά και η φωνή της Μαλάμως της φαφούτας!!!!!!! (φτου φτου Παναγιά μου τι έπαθα!). Ειδικά όταν τραγουδάει το «εεεεεεεεεεεεεεεεεξω απ τα δόντια» και όταν λέει «πως πιααα δεν σ αγαπώωωωωωω», ριγώ.

Θα πω και το χειρότερο .............. ενόσω blogίζω το έχω σαν υπόκρουση στο you tube.



Αχ τι έπαθα ......... γρήγορα έναν εξορκιστή να βγάλει την Μαλάμω «Εεεεεεεξω από μένα - Εεεεεεεεξω από μένα - Φαφούτα, πιάα δεν σε μπορώωωωωω......».