Έχω τόσο πολλά να γράψω. Τόσες σκέψεις, τόσα που μου συμβαίνουν, τόσα που θυμάμαι, τόσα που νιώθω. Όμως η διαδικασία είναι πολύ χρονοβόρα.
Το να τα γράψω στο word είναι εύκολο. Μέσα σε 30-40 λεπτά έχω τελειώσει. Όμως αυτή η πρώτη καταγραφή των σκέψεων αποτελείται από σκόρπιες προτάσεις, πολλές φορές ασύνδετες χρονικώς και νοηματικώς μεταξύ τους. Και πρέπει μετά με κάποιο τρόπο αυτή τη μάζα να προσπαθήσω να την κάνω κατανοητή. Επειδή όμως (όπως έχω αναφέρει πάμπολλες φορές) εκθέσεις και παρεμφερή δεν ξέρω να γράφω, αυτό είναι το πιο δύσκολο κομμάτι του blogging για μένα.
Η διαδικασία είναι η εξής:
Πρέπει να διαχωρίσω και να τοποθετήσω όλες μαζί τις προτάσεις που σχετίζονται μεταξύ τους.
Μετά να ξεχωρίσω τις παραγράφους πρώτα νοηματικώς και μετά χρονικώς.
Στη συνέχεια διαβάζω το κατασκεύασμά μου πολλές φορές για να ελέγξω αν έβαλα τα ρήματα τα ουσιαστικά και τα επίθετα στη σωστή τους θέση (κατά τη γνώμη μου), ούτως ώστε να βγαίνει το νόημα που θέλω. Και κάθε φορά βρίσκω και κάτι καινούργιο που πρέπει να διορθωθεί.
Μετά τονίζω ή χρωματίζω λέξεις ή προτάσεις για να διαβάζεται το κείμενο όπως θα ήταν αν τα διηγούμουν προφορικά, γιατί νιώθω ότι όλα αυτά τα λέω, τα αφηγούμαι, και δεν τα γράφω.
Ελέγχω επίσης μήπως χρησιμοποίησα πολλές φορές τις ίδιες λέξεις, πχ αν σε μια παράγραφο βάζω πολλές φορές το «όμως», το «αλλά» , το «εγώ» ή το «και». Σ αυτήν πχ την παράγραφο χρησιμοποίησα 2 φορές τη λέξη «μετά» αλλά δεν έχω το κουράγιο να προσπαθήσω να την αλλάξω.
Όμως κατά τη διαδικασία αυτής της «μορφοποίησης» (όπως το χαρακτηρίζω), συχνά διορθώνοντας "κάτι", μια καινούργια ιδέα σχηματίζεται, καινούργιες προτάσεις προστίθενται, με αποτέλεσμα να αλλάζει το νόημα και η πορεία του αρχικού κειμένου, και να χρειάζεται νέα μορφοποίηση και φτού κι απ την αρχή ........... Έτσι μερικές φορές μια εκμυστήρευση μοιάζει να μην έχει τέλος. Καινούργια πράγματα μπαίνουν, και ενώ ξεκινάω να μιλήσω για κάτι συγκεκριμένο που έχω στο μυαλό μου απ την αρχή, καταλήγω αλλού και συχνά δεν ξέρω τι τίτλο να βάλω στο τελικό κατασκεύασμα.
Και επειδή η μορφοποίηση είναι το πιο δύσκολο κομμάτι, πολλές φορές είναι αυτό που με αποθαρρύνει από το να στρωθώ στο γράψιμο. Και αυτός είναι ένας λόγος που το αναβάλω συνέχεια ......
........ μέχρι τη στιγμή που κάτι με πιέζει και θέλει να βγει από μέσα μου. Ήδη από το πρωί που θα σηκωθώ ξεκινά στο μυαλό μου η καταγραφή των σκέψεων. Ιδέες γεννιούνται από μόνες τους, προτάσεις γράφονται νοερά, και όλο αυτό συνεχίζεται στο οδήγημα, στη δουλειά, όταν εξυπηρετώ πελάτες, όταν μιλάω στο τηλέφωνο...... και διαρκεί όλη μέρα. Κάποιες φορές γράφω στα κρυφά στη δουλειά προτάσεις σε χαρτάκια και τα χώνω στην τσέπη γρήγορα πριν με πάρει κανένα μάτι. Σχεδόν από τη στιγμή που ξύπνησα οι προτάσεις γεννιούνται μέσα μου και πρέπει να βγούν. Έχει τύχει να γυρίσω κατ ευθείαν από τη δουλειά, χωρίς να πάω στο άθλημα μόνο και μόνο γιατί ήθελα να τα γράψω και να ησυχάσω.
Όμως μόλις τελειώνει αυτή η πρώτη καταγραφή και νιώθω αμέσως μια περίεργη ανακούφιση του μυαλού, τότε αρχίζει η αχώνευτη μορφοποίηση με τις παραγράφους και τις προτάσεις. Και βρίσκομαι ξαφνικά σε έναν κόσμο λέξεων και παραγράφων που πρέπει να τακτοποιηθούν ....... Τότε δεν θέλω να συνεχίσω, μετανιώνω που δεν πήγα στο άθλημα, μετανιώνω που δεν πήγα για καφέ, μετανιώνω που προτίμησα να κάτσω μπροστά στην οθόνη αντί να είμαι έξω, στον φρέσκο αέρα.
Για ποιό λόγο? Προς τι? Για το blog? Και τι είναι το blog? Τι μου προσφέρει τελικά? Και αν όχι σε μένα προσφέρει σε κάποιον?
Είναι ένα blog που αναλώνεται στα ίδια και στα ίδια, για το άθλημα, για τις αρρώστιες, για σκέψεις, για εμπειρίες. Ε και? Όλοι αυτά γράφουν.
Λοιπόν, καταλήγω τελικά ότι γράφω, ή θα ήθελα να γράφω, ή σκοπεύω να γράφω γι αυτά που θα ήθελα να διαβάζω.
Πχ ενώ διαβάζω για ανθρώπους που κάνουν εξετάσεις ή έχουν κάποια ασθένεια, βλέπω ότι πολλές φορές τα αναφέρουν σχεδόν επιγραμματικά ή ..... (δεν ξέρω πώς να το εκφράσω) ....... πολύ αποστασιοποιημένα ....... ενώ εγώ θα ήθελα να διαβάσω πώς σκέφτονται πραγματικά μέσα τους, ειλικρινά, με φόβο και πάθος, πώς το αντιμετωπίζουν ως θνητοί. Αναρωτιέμαι πολλές φορές «μα μόνο εγώ φοβάμαι να κάνω εξετάσεις? Μόνο εγώ φοβάμαι την αρρώστια?». Και επειδή εκεί έξω στη ζωή την υπαρκτή κανείς δεν μιλάει για αυτά τα θέματα αλλά και για άλλα που με απασχολούν, έρχομαι εδώ και ουσιαστικά τα φωνάζω για να ακουστούν.
Φωνάζω ότι όσο και να κλείνουμε τα μάτια και τα αυτιά μας, αυτά υπάρχουν, είναι εκεί. Με το να μην μιλάμε γι αυτά δεν σημαίνει ότι αυτομάτως παύουν να υπάρχουν. Θέλω να μιλήσω και να διαβάσω για τους φίλους που όσο και να τους αγαπάμε μερικές φορές μας εκνευρίζουν, για τους γονείς που κάποιες φορές μόνο τον εαυτό τους κοιτάν, για το τόσο υπερεκτιμημένο μητρικό φίλτρο που κάποιες φορές απλώς δεν υπάρχει, για την βρώμα και την ασχήμια στις ασφυκτικά τσιμεντένιες πόλεις, για την ανεργία, για το κατεστημένο στα πανεπιστήμια που δεν αφήνει τους άξιους να προχωρήσουν αλλά ανοίγουν θέσεις κυρίως για τα παιδιά ή για τα ανίψια των καθηγητάδων, και που κανείς δεν τους ελέγχει.
Με την ευκαιρία, υπάρχει ένα περίεργο άβατο εκεί. Είχα παλιά ένα φιλαράκι που τελείωσε το διδακτορικό του, είχε παρακολουθήσει μαθήματα και στο εξωτερικό, είχε δουλέψει (με έσνημα παρακαλώ) στον τομέα του, είχε παρουσιάσει αξιόλογες εργασίες σε συνέδρια και του δίναν συγχαρητήρια για τις εργασίες του καθηγητές από διάφορα πανεπιστήμια. Και ενώ ήταν άξιος και όλοι του το αναγνώριζαν, τελικά, με διαδικασίες της ‘πίσω πόρτας’ (αυτές τις γνωστές) έδωσαν τη θέση του πανεπιστημίου που του άξιζε (και για την οποία είχε δουλέψει και είχε τις γνώσεις) σε ένα άσχετο «ανίψι». Και το άξιο αυτό παιδί έγινε ένας δημόσιος υπαλληλίσκος, αξιοποιώντας το 1/10 των πολύτιμων γνώσεων που απέκτησε στα τόσα χρόνια.
Τι σαπίλα!!!!! Ζέχνει και κανείς δε μιλάει γι αυτά!!! μωρέεεε "χίλια χρόνια" να ρθούν τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Χίλια χρόνια, για να βρούν επιτέλους οι άξιοι ένα δρόμο και να φανούν τα έργα τους.
Αλλά μια που ανέφερα προπαραπάνω για την ανεργία, ξέρεις τι πα να πει «δεν βρίσκει δουλειά 32 χρονών άντρας»? Ολόκληρο παλικάρι να ζει αναγκαστικά με τους γονείς του, να χαρτζιλικώνεται, και να μην έχει χρήματα να κεράσει το κορίτσι του? ΑΝ έχει κορίτσι, γιατί πολλές φορές η κατάσταση τον παίρνει από κάτω, νιώθει ανίκανος, άχρηστος, ζητιάνος, και δεν βγαίνει από το σπίτι. Και ΑΝ βγεί είναι για να ψάξει δουλειά, να χτυπήσει πόρτες ή για να παρακαλέσει, και πολλές φορές είναι στους δρόμους όλη μέρα χωρίς αποτέλεσμα. Για την άθλια ψυχολογία ενός ανέργου γιατί δεν μιλάει κανείς? Ή για τον αγρότη που ακούει τις βροντές και το χαλάζι και τρέμει η ψυχή του για την καλλιέργεια, για την αγρότισσα που μοναδική ζωή της είναι το χωράφι και το σπίτι, όμως βλέποντας στην τηλεόραση ότι υπάρχει και άλλη ζωή καλύτερη, ωθεί τα παιδιά της και ειδικά τα κορίτσια να παν στην πόλη, να σωθούν τουλάχιστον αυτά, και να μην έχουν τη μοίρα τη δική της.
Θέλω να φωνάξω και να ακουστούν αυτά όσο πιο μακριά γίνεται μέσω του διαδικτύου.
Για το άθλημα επίσης και για το πώς νιώθει ένας αθλητής δεν βλέπω να γράφονται και πολλά πράγματα. Εκεί έξω όλοι φαίνονται αγαπημένοι, δεμένοι ως ομάδες, με τυφλή εμπιστοσύνη στους προπονητές και στους παράγοντες και αναρωτιέμαι .....
........ μα μόνον εγώ παρατηρώ ότι οι συναθλητές μου είναι άνθρωποι με τα καλά τους αλλά και με τα στραβά τους? Μόνο εγώ κρίνω και μερικές φορές αμφισβητώ τον προπονητή μου? μόνο εγώ έχω άγχος στους αγώνες? Πώς τα αντιμετωπίζουν οι άλλοι αθλητές αυτά? για τα αναβολικά ειδικά, μιλάν οι ειδήμονες, οι δημοσιογράφοι, οι κουστουμάτοι, οι υπουργοί και δεν ξέρω και ποιοι άλλοι, και μιλούν με ωραίες λέξεις, τα «καταδικάζουν» όπως λεν, και τελειώνει εκεί το θέμα. Όμως εγώ νιώθω τεράστια τσατίλα με αυτούς τους χαπακωμένους που μου κλέβουν το όνειρο, και επειδή κανείς δεν κάνει κάτι για να τους τιμωρήσει έμπρακτα, θέλω να τους πλακώσω όλους στο ξύλο, υπουργούς, υφυπουργούς, χαπακωμένους ........ όλους. Έχω τέτοια τσατίλα με αυτή την υποκρισία πουυυυυ ...... δεν ξέρω .......νιώθω ότι με πνίγει το δίκιο ........ ότι θα εκραγώ.
Με άκουγαν, δε λέω. Τα συζητούσαμε εκείνη την ώρα και πάντα νόμιζα ότι με καταλάβαιναν, και αφού τα συζητούσαμε άρα κάτι θα άλλαζε. Όμως αμέσως μετά την κουβέντα συνεχίζανε να ζουν ο καθένας στον δικό του κόσμο σαν να μη συνέβη τίποτα. Σαν να μην ειπώθηκε ποτέ τίποτα..... Χριστέ μου, τί άνθρωποι!!!!! Τραβήξαν στο δικό τους ψέμα και στη δική τους δυστυχία και τα παιδιά τους, που δεν τους φταίγανε σε τίποτα. Αυτά τα αθώα πλάσματα γιατί να γεννηθούν απ αυτούς τους εγωιστές ανθρώπους?
Ουφφφ να ηρεμήσω λίγο ...... εισπνοή
Συνήλθα και συνοψίζω:
Ξεκίνησα χαλαρά - στην πορεία εκνευρίστηκα - τσατίστηκα - φώναξα δυνατά στο δωμάτιο όταν το έγραφα - δάκρυσα λίγο κάπου - και τώρα κάθομαι και διαβάζω αυτή την σχεδόν ακατέργαστη μορφή ....... ανακουφισμένη να το πω? ...... ανάλαφρη να το πώ? ....... πώς είναι όταν κάνεις έντονα γυμναστική μετά από πολύ καιρό και στη συνέχεια ξαπλώνεις στον καναπέ και αράααααζεις, με τους μυς σου να πονάν λίγο αλλά να είναι αναζωογονητικό? Ε κάτι τέτοιο νιώθω τώρα.
Μόνο αυτή η μορφοποίηση να έλειπε γμτ........ και πώς βαριέμαιιιιιιιιιιι
