Κουρασμένες σκέψεις.

2η μέρα Χριστουγέννων. Επιτέλους θα ξεκουραστώ. Θα είμαι ξαπλωμένη στον καναπέ όλη μέρα. Θα τοποθετήσω από νωρίς στο τραπεζάκι του σαλονιού το φαγητό, νερό, φρούτα, οδοντογλυφίδες, χυμούς, χαρτοπετσέτες, κινητό και σταθερό, τηλεκοντρόλ CDκοντρόλ και DVDκοντρόλ, Τέστ και περιοδικά σε ακτίνα χεριού, και θα μείνω στον καναπέ σε ύπτια θέση όλη μέρα.

Τι κούραση Θεέ μου!!!!

Όλος ο μήνας ήταν κούραση- κούραση- κούραση και μόνο κούραση. Κούραση όχι μόνο σωματική αλλά και πνευματική. Οι πελάτες πρέπει να ικανοποιηθούν, νέοι πελάτες να αλιευθούν, λύσεις να βρεθούν ακόμα και στα πιο απίθανα προβλήματα που μπορεί να προκύψουν ανα πάσα στιγμή, υπάλληλοι να οργανωθούν αλλά και υπεύθυνοι να υποστηριχθούν, το πρόγραμμα να τηρηθεί πάση θυσία ακόμα και αν όλα πάνε στραβά ...... Τόσα και τόσα που πρέπει να περάσουν απ το μυαλό μου......

Νύχτα το πρωί πήγαινα και νύχτα το βράδυ γυρνούσα από τη δουλειά. Με το άθλημα δεν ασχολήθηκα σχεδόν καθόλου. Το ομοαίματο συναφεντικό λέει ότι δεν θα πρέπει να το βλέπω ως μια σκέτη και στεγνή κούραση, αλλά αισιόδοξα γιατί θα μας αποφέρει αρκετά χρήματα. Όμως εγώ του αντιλέγω ότι δεν θέλω παραπάνω χρήματα.

Είμαι ίσως από τους λίγους ανθρώπους που παραδέχονται ότι δεν τους χρειάζονται περισσότερα χρήματα απ όσα ήδη βγάζουν. Και αυτό γιατί παιδιά δεν έχω άρα ούτε τέτοιου είδους υποχρεώσεις, οπότε τι να τα κάνω τα παραπάνω χρήματα? Εντάξει, πλούσια δεν είμαι αλλά αυτά που βγάζω μου φτάνουν και μου περισσεύουν. Εξάλλου είμαι άνθρωπος που δεν μ ενδιαφέρουν τα λούσα, ούτε οι διασκεδάσεις, ούτε τα ακριβά αμάξια. Βολεύομαι με ότι προκύπτει κάθε φορά.

Βέβαια αν μου χάριζαν τα έξτρα χρήματα δεν θα έλεγα όχι, αλλά αν είναι να δουλέψω γι αυτά παραπάνω, δηλαδή να μειώσω τον ελεύθερό μου χρόνο γι αυτά, τότε δεν τα θέλω.

Χρόνο ελεύθερο χρειάζομαι. Αυτό είναι που μου λείπει.

Όμως στον ιδιωτικό τομέα δεν υπάρχουν όρια. Πρέπει να δουλεύεις συνεχώς και να προχωράς μπροστά γιατί η στασιμότητα σε πάει πίσω χωρίς να το πάρεις χαμπάρι.

Χριστέ μου είμαι τόσο μα ΤΟΣΟ κουρασμένη! Από τη μία εύχομαι να μειωθεί η πολύ δουλειά αλλά και από την άλλη, την ίδια ώρα, το μετανιώνω.

Είμαι καλή στη δουλειά μου, σκυλί κανονικό, αλλά ρε παιδιά η ελεύθερη αγορά δεν είναι για γυναίκες. Εμείς είμαστε Θηλυκά, ευγενική φύση, τρυφερές και ευαίσθητες. Η «σκυλοποίησή» μας βαίνει ενάντια στη φύση μας. «Αντροποιούμαστε» για να ανταγωνιζόμαστε ισάξια τους υπόλοιπους άντρες της ελεύθερης αγοράς και το καταφέρνουμε αρκετά καλά νομίζω, όμως χάνουμε ένα γλυκό, ένα όμορφο κομμάτι της θηλυκότητας και της αθωότητάς μας.

Άραγε αν είχα μια σχέση αυτό τον καιρό πώς θα τα κατάφερνα? Πότε θα τον έβλεπα? Θα είχε κατανόηση και υπομονή ή θα απαιτούσε και αυτός τον χρόνο του?

Και χτες η 1η μέρα Χριστουγέννων αντί να είναι ξεκούραστη και χαλαρωτική ήταν για μένα ένα αέναο τρέξιμο. Από το ένα σπίτι στο άλλο. Από τη μία αδιάκριτη ερώτηση στην άλλη. Καλοί οι συγγενείς δε λέω, αλλά δεν καταλαβαίνουν ότι κάποια πράγματα δεν μπορούν να τα ρωτάνε κάθε- μα ΚΑΘΕ χρόνο. Αφού τους δίνω συνέχεια την ίδια απάντηση, δεν καταλαβαίνουν ότι τους δουλεύω?

-«Αντε παιδάκι μου, εσύ πότε θα παντρευτείς? Μήπως μας ετοιμάζεις κάτι και το κρατάς κρυφό?».

-«Όχι θείο, απλώς είμαι μικρή ακόμα για παντρειές».

-«Εεε, ως πότε θα είσαι μικρή?».

-«Μέχρι τα 70 έχουμε ακόμα καιρό......»

Έχω παραμελήσει τον εαυτό μου και την εικόνα μου. Ούτε στο κομμωτήριο δεν είχα χρόνο να πάω. Παρακάλεσα την κομμώτριά μου (αυτήν με τα «μαγικά δάχτυλα» όπως την αποκαλώ) να με σουλουπώσει λίγο όποτε μπορέσει, αλλά είπε πως τελευταία στιγμή δεν προλαβαίνει να με χώσει σφήνα πουθενά. Θα προσπαθήσει να βρεί χρόνο, να με βάλει κάπου, αλλά το βλέπει δύσκολο πριν την πρωτοχρονιά. Πώς θα κάνω ρεβεγιόν με αυτό το μαλλί? Κι αν το «τυχερό» μου είναι εκεί αλλά μόλις δει το τζίβα μαλλί σηκωθεί και φύγει και πάει σε κανένα καλύτερο μαλλί, τί θα κάνω? Πώς θα το αντέξω? Έχασα τον γκόμενο για ένα μαλλί?

Ουφφφφφ, πολλά είπα. Γρήγορα να τρέξω στον καναπέ μου. Να ξεκουραστώ λιγάκι πριν προλάβει να ρθει το αδυσώπητο Αύριο.