Αυτή τη φράση δεν την έχω ακούσει ποτέ, ενώ είμαι σίγουρη πως για αρκετούς ανθρώπους είναι πραγματικότητα αλλά το κρύβουν.
Η ακόλουθη εκμυστήρευση αποτελείται από κάτι στενάχωρες σκέψεις που δεν ήθελα να τις γράψω. Ή μάλλον τις έγραψα και τις έσβησα πολλές φορές. Όμως είναι μια αλήθεια που πιστεύω ότι ισχύει για αρκετούς ανθρώπους, και επειδή δεν βλέπω να γράφεται ή γενικότερα να λέγεται, θα την αναφέρω εδώ. Όσο και αν μου είναι δυσάρεστο να τις σκέφτομαι καλοκαιριάτικα και ενώ σε 4 μέρες ξεκινάν οι διακοπές μου, θα τις πω. Και δεν θα τις επεξεργαστώ μορφολογικά ή ορθογραφικά με όρεξη όπως τις άλλες, γιατί δεν με ευχαριστεί το θέμα.
Εν ολίγοις τις γράφω με το ζόρι.
Τη χρονιά που χώρισα από τον αρραβωνιάρη θυμάμαι ότι δεν πήγα διακοπές. Και αυτό γιατί και οι "ατρόμητες" είχαν τότε σχέσεις, αλλά και οι υπόλοιποι γνωστοί μου ή ήταν με σχέσεις ή είχαν κάνει δικές τους οικογένειες, οπότε λογικά δεν είχα παρέα. Οι διάφοροι στη δουλειά και γενικότερα στον περίγυρο με ρωτούσαν πού θα πάω διακοπές. Όλοι μα όλοι ρωτούσαν το ίδιο πράγμα: ΠΟΥ θα πάω, και όχι ΑΝ θα πάω. Και δεν είχα βέβαια σκοπό να πω την αλήθεια. Δεν ήθελα να με λυπούνται. 'Οχι μόνο από περηφάνια αλλά και γιατί εγώ η ίδια δεν λυπόμουν τον εαυτό μου. Δε μου φαινόταν και τόσο τρομερό το να μην πάω πουθενά, μια χαρά περνούσα τον χρόνο μου μόνη μου, αφού ή τριγυρνούσα στην αγορά και μετά για καφέ με κανέναν γνωστό που ξέμεινε ή πάλι το βραδάκι για ποτό ή σινεμά ή θέατρο σε αυτά τα υπαίθρια αν βέβαια προέκυπτε παρέα. Αν όχι, τότε ή έβλεπα τηλεόραση ή γρατζουνούσα την κιθάρα ξεκινώντας από την αρχή τις ασκήσεις μου ή το πιάνο ή ξεσκόνιζα τις ξένες γλώσσες ή διάβαζα όλη νύχτα για χιλιοστή φορά τα υπέροχα περιοδικά Βαβέλ που έχω ή έβλεπα στο βίντεο για εκατομμυριοστή φορά τις παλιές ταινίες του Γούντι Αλλεν και πάντα γελούσα.
Γενικώς δεν είχα κανένα απολύτως πρόβλημα, αλλά το πρόβλημα μου το δημιουργούσαν οι άλλοι με την αδιακρισία τους. Και όχι μόνο αδιακρισία αλλά μερικές φορές σε ρωτάν επίτηδες μόνο και μόνο για να φέρουν την κουβέντα στις διακοπές και να σου κοκορευτούν ότι αυτοί θα πάνε στο τάδε καταπληκτικό ή εξωτικό μέρος με τον τάδε γκόμενο ή περιζήτητο φίλο, και θέλουν να σε δουν οπωσδήποτε να τους ζηλεύεις. Και αν δεν τους ζηλέψεις είναι ικανοί να στο ρωτάνε κάθε μέρα επί 2 μήνες με διαφορετικό τρόπο και σε άσχετο χρόνο, μέχρι να απηυδήσεις τόσο που να τους κάνεις το χατίρι και τους πεις ότι τους ζηλεύεις, μόνο και μόνο για να τους ξεφορτωθείς.
Έτσι αντί να εξηγώ σε όλους τα προσωπικά μου και να αρχίζουν τις αδιάκριτες ερωτήσεις και τα λυπητερά- ενθαρρυντικά - υποστηρικτικά, τους έλεγα ότι θα πάω στο εξοχικό που νοίκιαζαν τότε οι γονείς μου και θα έκανα τα μπάνια μου εκεί. Εννοείται ότι δεν πήγα ούτε μια μέρα. Με βόλεψε όμως το ψέμα μια χαρά.
Εκείνο το καλοκαίρι δεν το ξέχασα. Και από τότε όταν πάμε διακοπές με τα κορίτσια πάντα έχω στο νού μου αν βρεθεί κάποια κοπέλα μόνη χωρίς παρέα (και την συμπαθούμε), της το προτείνουμε και αν θέλει την παίρνουμε μαζί μας.
Γιατί όταν είσαι ακόμα μικρός βρίσκεις παρέες πολύ εύκολα. Όσο μεγαλώνεις όμως είναι και όλο και πιο δύσκολο. Αν πχ είσαι 38, 45, 50, 60 χρονών, και αναφέρομαι σε άτομα που ή χώρισαν πρόσφατα από σχέση ή γάμο, ή που χήρεψαν ξαφνικά, τότε επειδή οι υπόλοιποι φίλοι έχουν οικογένειες, βρίσκεσαι στα καλά του καθουμένου να μην έχεις κάποιον ελεύθερο και άνευ υποχρεώσεων για να πας κάπου. Ψάχνεις στο ΚΑΠΗ ή στο καφενείο (οι μεγάλοι) ή ψάχνεις ‘με τρόπο’ στον περίγυρο να μάθεις αν υπάρχει κάποιος ξέμπαρκος, ή καταστρώνεις το σχέδιό σου απ τον χειμώνα ακόμα, και έχεις τα μάτια και τα αυτιά σου ανοιχτά για να βρεις διαθέσιμη παρέα.
Να αναφέρω με την ευκαιρία και ένα κλασικό άσχετο.
Οι άντρες χήροι θα έχουν σίγουρα μεγάλα παιδιά με δικές τους οικογένειες οπότε καλώς εχόντων των πραγμάτων θα παν όπου παν και τα παιδιά τους, ή θα παν με τα συμπεθέρια τους. Εκτός αν δεν θέλουν να γίνονται φόρτωμα, ή δεν έχουν παιδιά, ή τα παιδιά τους δεν τους θέλουν ή ... ή ... ή .... ή σε τελική βρίσκουν, εκεί στα λουτρά που πάνε, κάποια καλοβαλμένη κυρία της ηλικίας τους, χήρα κι αυτή όπως τόσο πολλές που κυκλοφορούν εκεί και τακτοποιούνται. Δεν θα μιλήσω για τις αλλοδαπές όμορφες και καλόβολες κυρίες που πάντα τους την έχουν στημένη στη γωνία. Γενικώς οι άντρες είτε γεροντοπαλίκαρα είναι είτε χήροι, πρόβλημα δεν έχουν (ή σχεδόν).
Όμως οι χήρες γυναίκες περνάν πραγματικά δύσκολες στιγμές. Γιατί αν μια γυναίκα χηρέψει, ξαφνικά απομακρύνονται οι άλλες από γύρω της. Μπορεί οι φίλες της να συνεχίσουν, αραιά και πού,να της κάνουν επισκέψεις ή να πηγαίνουν μαζί της για καφέ κάπου έξω, αλλά στο σπίτι τους μέσα δεν την ξαναβάζουν. Ενώ πριν χάσει τον άντρα της είχε κοινωνική ζωή ξαφνικά κόβονται όλα. Και αυτό γιατί οι άλλες φοβούνται ότι θα τους φάει τον άντρα. Φαντάζονται ότι επειδή είχε μάθει τόσα χρόνια να ζει με έναν άντρα θα προσπαθήσει τώρα να αρπάξει όποιον βρεί για να βολευτεί, και έτσι κινδυνεύουν και οι ίδιες.
Ακούγεται γελοίο το ξέρω, αλλά είναι πέρα για πέρα αληθινό. Αυτό το είχα ακούσει πριν λίγα χρόνια από 2 χήρες, άσχετες μεταξύ τους, που ζούσαν το ίδιο δράμα. Και μου το είπαν με παράπονο, σχεδόν κλαίγοντας.
Τότε μου είχε φανεί εξωφρενικό και απαράδεκτο. Αν είχα blog εκείνη την εποχή θα το είχα κάνει post ή θα το έστελνα σε όλους με mail. Όμως στην πορεία έμαθα ότι η μία δυστυχώς έφαγε τον άντρα μιας γνωστής της. Δεν ξέρω γιατί το έκανε, έχω κόψει κάθε σχέση μαζί της. Η άλλη όμως είναι μια αξιοπρεπέστατη κυρία που εξακολουθεί να έχει το ίδιο πρόβλημα αλλά ευτυχώς έχει τα παιδιά της που τη στηρίζουν. Τι θα έκανε αν δεν τα είχε?
Η όλη φιλοσοφία των διακοπών μερικές φορές είναι ένας μίνι φασισμός, όπως οι διακοπές των Χριστουγέννων που πρέπει κάπου να πας και μάλιστα να περάσεις και καλά, και μετά να κάνεις διαγωνισμό με τους άλλους στο ποιος πέρασε πιο καλά, ποιος γλέντησε πιο πολύ, ποιος μαύρισε πιο πολύ, ποια έκανε τα περισσότερα μπάνια, ποια είχε τα περισσότερα καμάκια και άλλες τέτοιες αηδίες.
Και τώρα στα δικά μου.
Εφτασε η ώρα να πάμε διακοπές αλλά εγώ δεν έχω καμία όρεξη. Μιλάμε δε θέλω να πάω πουθενά. Χαλάστηκα πολύ γιατί όσο περισσότερες γυναίκες μαζεύονται τόσο μεγαλύτερη φασαρία γίνεται. Με τις "ατρόμητες" μπορεί να εκνευριζόμαστε κατά καιρούς, μπορεί να τσατιζόμαστε μεταξύ μας, αλλά γνωριζόμαστε καλά εδώ και πολλά χρόνια και νοιαζόμαστε αληθινά η μια για την άλλη, γι αυτό ξεχνάμε γρήγορα τις όποιες μικροπαρεξηγήσεις και κρατάμε ακόμα τη φιλία μας, παρόλο που είμαστε εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες.
Φέτος όμως θα ρθούν και μερικές ξέμπαρκες, γνωστές ή ξαδέρφες της μιας ή της άλλης, καλά κορίτσια, χωρισμένα ή γενικώς μόνα, αλλά η κάθε μια με την ιδιοτροπία της. Και πρέπει να αποφασίσουμε που θα πάμε και δεν τα καταφέρνουμε! Είμαστε 6 διαφορετικά «θέλω» που δεν συγκλίνουν πουθενά, αλλά προσπαθούμε να τα ταιριάξουμε. Η μια δεν θέλει να πάει εκεί γιατί πήγε πέρσι, ή άλλη πήγε στο αλλού πρόπερσι, η άλλη θέλει να πάει στα κοσμοπολίτικο που διάβασε στα περιοδικά, η άλλη στα τάδε μπαρ που της είπε ο γνωστός της, η άλλη δε θέλει να πάει εκεί γιατί είχε πάει με τον πρώην και θα της τον θυμίζει, η άλλη δεν έχει λεφτά και θέλει κάμπιγκ. Και δώστου τα τηλέφωνα η μια στην άλλη, και δώστου τα πισώπλατα μαχαιρώματα, και δώστου να προσπαθεί η κάθε μια να σε πάρει με το μέρος της και εσύ να προσπαθείς με ευγενικό τρόπο και όσο μπορείς να κρατηθείς μακριά από όλες αυτές τις ίντριγκες .....
...... Ουφφφφφ κανίτε!!!
Να, κάτι τέτοιες ώρες σκέφτομαι μακάρι να είχα τον αντρούλη μου τώρα, να μπαίναμε στο αμάξι μας και όπου μας βγάλει. Μακριά από τις ιδιοτροπίες και την τρέλα της κάθε μιας. Όταν το είπα αυτό στην "ατρόμητη" μου είπε πως ο γκόμενος είναι καλός τη μια ή τη δεύτερη χρονιά, αλλά και κάθε χρόνο το ίδιο πράγμα για μια ζωή, δηλ να ανέχεσαι τις ιδιοτροπίες του ενός χωρίς να μπορείς να πεις και τίποτα, ε δεν είναι και ότι καλύτερο.
Ναι, αλλά εγώ δε νομίζω ότι και αυτό που ζούμε εμείς τώρα είναι το ιδανικό. Επίσης, απ όσο θυμάμαι απ τις τελευταίες διακοπές που πήγα με άντρα (πέρασαν χρόνια αλλά κάτι θυμάμαι) δεν ήταν και τόσο τρομερά .... Ούτε και τόσο υπέροχα ....
........ Ουφφφ η κάθε περίπτωση έχει τις δυσκολίες της.
Αλλά θα πω και μιαν αλήθεια που δεν την έχω πει ακόμα, γιατί αφενός δεν ενδιαφέρει κανέναν αφετέρου οι περισσότεροι θα με κοροϊδέψουν.
Θεωρώ τα μπάνια μια ταλαιπωρία.
Μπες- βγες, αλείψου- ψήσου
Μπες- βγες, αλείψου- ψήσου
Μπες- βγες, αλείψου- ψήσου
Και εγώ επειδή δεν αντέχω τον ήλιο κάθομαι με τις ώρες στην ξαπλώστρα κάτω από την ομπρέλα. Δηλαδή 5-6 ώρες είμαι πάνω σε μια άβολη ξαπλώστρα. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να είσαι ξαπλωμένος με το ζόρι, και αναγκαστικά να διαβάζεις βιβλία ή περιοδικά. Τουλάχιστον να είχα καμιά μικρή φορητή τηλεόραση με μπαταρίες και με DVD ενσωματωμένο, θα περνούσε πιο γρήγορα η ώρα. Αυτό που γίνεται συνήθως είναι ότι στην αρχή θα παίξεις ένα ταβλάκι ή λίγο χαρτάκι στην παραλία, θα συζητήσεις λιγάκι και έτσι θα περάσει η ώρα σχετικά ευχάριστα. Έτσι περνάν οι πρώτες 2 -3 μέρες, αλλά για μένα οι επόμενες είναι σκέτη βαρεμάρα και μια απόλυτη επανάληψη.
Σίγουρα δεν είναι τόσο τρομερά τα πράγματα, αλλά γενικώς η θάλασσα δεν μου αρέσει ιδιαίτερα. Ποτέ δε μου άρεσε πολύ, αλλά πάντα πήγαινα. Θα ήθελα επιτέλους μια φορά στη ζωή μου να περάσω το καλοκαίρι μου στο βουνό. Να είχα ή να νοίκιαζα ένα σπίτι σε ένα χωριό στο δάσος (αν έμεινε κάποιο άκαυτο), που λόγω των δέντρων πχ πλατάνια να είχε δροσιά, και να κάνουμε πεζοπορίες με τον γκόμενο. Να έχουμε κιάλια και να παρατηρούμε τα πουλιά ή να παρατηρούμε τα φυτά και τα μανιτάρια, ή να ξαπλώνουμε με την κουβερτούλα στο γρασίδι με μόνη συντροφιά το τιτίβισμα των πουλιών και το θρόισμα των φύλλων ή άντε και ένα ραδιοφωνάκι. Αυτό θα ήθελα και όχι την κάψα, τη ζέστη, την άμμο, τα αντιηλιακά και τον όχλο της παραλίας.
Μου σπάσαν τα νεύρα τα κορίτσια, τόσο που θέλω από τώρα να έρθει ο Σεπτέμβρης, να γυρίσουν όλοι πίσω και να γεμίσει η πόλη. Να περάσουν αυτές οι διακοπές γρήγορα και να γυρίσω στους ρυθμούς μου. Να ξεκινήσει πάλι το άθλημα, η κινητήριος δύναμή μου γιατί τώρα που σταματήσαμε νιώθω άρρωστη, άπραγη, έχω κανονικό στερητικό.
Να ρθεί πάλι η ζωή γύρω μου που τώρα είναι όλα νεκρά. Κρανίου τόπος η Θεσσαλονίκη. Κολλάς από τη ζέστη, σε πιάνει δυσφορία από τη σκόνη και την άπνοια, τα μπαρ είναι άδεια και για να βρεις κόσμο πρέπει να οδηγάς μέχρι έξω από την πόλη.
Αυτά είχα να πω.
Ελπίζω μέχρι τη Δευτέρα να έχουμε καταλήξει στο πού θα πάμε γιατί δε θα βρίσκουμε και δωμάτια.
Τ ακούτε αυτά εσείς οι ιδιότροπες που μας βασανίζετε άδικα??? Αντε, μην τα μαζέψουμε στα κρυφά με τις "ατρόμητες", σας παρατήσουμε και φύγουμε, και τότε θα μας ψάχνετε κλαίγοντας. Υπομονή κάνουμε δεν το καταλάβατε ακόμη???
Καλοί- καλοί αλλά όχι και κορόιδα. Έτσι???
Και ένα 2ο άσχετο
(Έναυσμα: είδα τη διαφήμισή του στην ΤV)
Το «Μπαμπά μην ξαναπεθάνεις Παρασκευή» το είδα όταν πρωτοπαίχτηκε, νομίζω πριν 3 χρόνια, και δεν μου άρεσε. Όχι μόνο δεν γέλασα αλλά νομίζω ότι κατά τη διάρκειά του κοιμήθηκα κι όλας. Δεν μου άρεσε καθόλου. Μα καθόλου λέμε! Και απορώ πώς το διαφημίζουν και πώς πάει ο κόσμος και το βλέπει.
Τι του βρίσκουν που δεν του βρήκα εγώ? Πού είναι τα πρωτότυπα αστεία που δεν τα άκουσα εγώ? Είναι κατά την άποψή μου μια τεράστια σαχλαμάρα !!! Αυτό δε σημαίνει ότι δεν συμπαθώ τον Ρήγα αλλά επιτέλους κάποια πράγματα πρέπει να λέγονται και να ακούγονται, γιατί ο κόσμος που θα ρθει να δει το έργο δεν τα βρήκε τα λεφτά στο δρόμο αλλά τον ιδρώτα του θα ακουμπήσει στον γκισέ.
Α, και με την ευκαιρία να πω και κάτι στον κύριο Σταμάτη Φασουλή που με είχε εκνευρίσει ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ στο «Μπαμπάδες με ρούμι» και δεν καταλαβαίνω γιατί δεν του τοπε ποτέ κανείς:
Όταν είμαστε στη σκηνή κύριε Φασουλή δεν χαζογελάμε με τους υπόλοιπους ηθοποιούς, ούτε κάνουμε αστειάκια άσχετα με το κείμενο, γιατί εμάς τους θεατές μας βγάζουν έξω από το πνεύμα του έργου και μας κάνουν να σας βλέπουμε ως άτομα και όχι ως ηθοποιούς.
Μπορεί εκείνη την ώρα κάποιοι ηλίθιοι από το κοινό να χασκογελάν μαζί σας, αλλά αυτοί είναι οι άσχετοι που ήρθαν πρώτη φορά στο θέατρο και ως εκ τούτου δεν ξέρουν πώς να συμπεριφερθούν και νομίζουν ότι πρέπει να σας συνοδέψουν στη χαζομάρα σας, δηλ το κάνουν από ευγένεια και άγνοια. Δεν ξέρουν απ αυτά και μάλλον δεν θα ξαναπατήσουν και ποτέ. Εγώ όμως που είμαι τακτικός πελάτης δεν πρόκειται να ξανάρθω ποτέ σε έργο σας γι αυτό και μόνο το λόγο, και θα σας ξεμπροστιάζω παντού και πάντα, εκτός αν κάνετε δημόσια δήλωση μετάνοιας και ότι θα σοβαρευτείτε επιτέλους πάνω στη σκηνή και δε θα κάνετε ότι βλακεία σας κατέβει στο κεφάλι. Γιατί μη νομίζετε ότι είστε κάτι ξεχωριστό και ιδιαίτερο επειδή όλοι οι φίλοι σας και οι κριτικοί σας γλύφουν και σας νταντεύουν. Κατά τη γνώμη μου είστε μια μετριότητα που ίσως έχει δυνατότητες, οι οποίες θα φανούν αν πάρετε το επάγγελμά σας στα σοβαρά, και αν σέβεστε το κοινό που έχετε από κάτω.
Όσο για τον κο Ρέππα να του πω ότι μου αρέσει πολύ από τις «3 Χάριτες» ακόμα, που το έβλεπα ανελλιπώς και από το «Δις εξαμαρτείν» που το έχω γραμμένο σε βιντεοκασέτες και ακόμα γελάω. Στους «Μπαμπάδες με ρούμι» όμως, λυπάμαι πολύ. Ατυχήσατε κύριε. Πώς κάνατε αυτό το έγκλημα?
Α, και να μην ξεχάσω την κα Ρώπα την οποία κάποιος πρέπει να την διδάξει πώς να σταματήσει επιτέλους να ουρλιάζει και να μιλάει κανονικά σαν άνθρωπος, γιατί μου έχει πάρει τα αυτιά και μου χαλάει όλο το έργο με τις τσιρίδες της.
Θέλω τα λεφτά μου πίσω. Ακούσατε????
