Χτες έκανα ζάπινγκ στα blogs και έπεσα πάνω σε ένα μιας κυρίας που έχει παιδί αλλά είναι εδώ και χρόνια σε διάσταση, και προς το παρόν έχει μια σχέση. Είναι σχετικά καινούργια, νομίζω τον Φεβρουάριο άρχισε, και μου άρεσε αρκετά. Αρχισα λοιπόν να διαβάζω όλα τα posts της ξεκινώντας από τα πρώτα, και όσο διάβαζα τόσο και πιο ενδιαφέρουσα την έβρισκα. Αποφάσισα να την βάλω στα «Αγαπημένα» και από κει, αν συνέχιζε να με ενδιαφέρει, θα έμπαινε στα links μου.
Όλα ωραία και καλά.
Φτάνοντας όμως στο πιο πρόσφατο post της διαπιστώνω ότι έχει να γράψει από τα μέσα Ιουνίου παρακαλώ! Και ψιλοτσατίζομαι γιατί απ το μυαλό μου αρχίζουν να περνάν διάφορα:
-Έπαθε κάτι άσχημο και γι αυτό σταμάτησε να γράφει? Κάποιο ατύχημα ίσως? Έμεινε ανάπηρη? Έχει χρήματα για τη νοσηλεία? Το παιδάκι της ποιος το κρατάει?
-Ντράπηκε γι αυτά που έγραψε και αποφάσισε να μην ξαναγράψει ποτέ στη ζωή της?
-Πήγε ταξίδι αναψυχής σε εμπόλεμη ζώνη (δεν ήξερε η καημένη, το κέρδισε στον διαγωνισμό μερέντας του σούπερμάρκετ της γειτονιάς της «η Χαρούλα») και από τότε αγνοείται η τύχη της? Είναι κάπου όμηρος? Ζει?
-Ανακάλυψε το blog της ο πρώην της και την ανάγκασε να το σταματήσει?
-Ή μήπως ήταν μια ψεύτικη περσόνα που έγραφε όμορφες και αληθοφανείς ψευτιές, αλλά στέρεψε από ψέματα ή κουράστηκε ή βαρέθηκε και γι αυτό σταμάτησε?
Τι έγινε επιτέλους? Γιατί δεν μας είπε τι συμβαίνει?
Θα ήθελα όταν κάποιος σταματάει για λίγο ή για πάντα να μας ενημερώνει, γιατί εμείς ανησυχούμε. Δεν χρειάζεται να γράψει πολλά, μόνο ότι είναι καλά αλλά θα αργήσει να ξαναγράψει. Ή ότι «Λυπάμαι παιδιά αλλά εγώ αποχωρώ», χωρίς πολλές λεπτομέρειες. Νομίζω ότι έτσι είναι το σωστό. Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που τον συμπάθησαν και γι αυτό ανησυχούν.
Τώρα τι να κάνω? Να την βάλω στα «Αγαπημένα» ή όχι? Ήδη εκεί έχω πάρα πολλά που περιμένουν με αγωνία και συνωστίζονται για να περάσουν στο επόμενο επίπεδο, δηλαδή στα links μου.
Αλλά μου άρεσαν πολύ αυτά που έγραφε. Μάλλον θα την βάλω, γιατί με βρήκε "στις καλές μου". Ο λόγος? Φεύγω αύριο για διακοπές
Γιούπιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι
Και θα πάω σε ένα φανταστικό μέρος που όμως το όνομά του δεν θα το αναφέρω εδώ.
-Γιατί?
-Έχω τους λόγους μου.
-Ποιοι είναι αυτοί?
-Σκέφτηκα ότι αν ονοματίσω το μέρος πχ Άνω Αχλαδίτσα ή Κάτω Μουρίτσα, και κάποιος γνωστός μου ψάξει στο ίντερνετ (πχ Google search) γι αυτό το μέρος γνωρίζοντας ότι πήγα εγώ, μπορεί κάλλιστα να πέσει επάνω μου (δηλ στην gademissa), να καταλάβει την πραγματική μου ταυτότητα, και ποιος με σώζει μετά ...
Όμως θα αναφέρω ό
τι είναι το πιο καταπληκτικό και υπέροχο μέρος που θα μπορούσαμε να πάμε. Ελπίζω μόνο οι παραξενιές και οι διαθέσεις μας να μη χαλάσουν την εκδρομή μας. Ανάβω κεριά, κάνω τάματα, γονατίζω και προσκυνώ, κάνω προσευχές να περάσουμε καλά και να ξεκουραστώ, γιατί είχα μια ΠΟΛΥ δύσκολη χρονιά και με περιμένει μια ακόμα δυσκολότερη. Από Σεπτέμβρη πρέπει να ξανακάνω εξετάσεις και να ξαναψάξω για ...... γκόμενο. Το πρώτο είναι στενάχωρο και ρουτινιάρικο, το δεύτερο μου φαίνεται Α Θ Λ Ο Σ!!! Μέχρι τότε όμως ...«Ζήτω οι Διακοπέεεεεες»
-Ζήτωωωωωωωωωωωωωωωω!!!!!!
Και το κλασικό Άσχετο.
-Ζήτωωωωωωωωωωωωωωωω!!!!!!
Και το κλασικό Άσχετο.
Τώρα που κάαααθομαι όλη μέρα και που τεμπελιάζω δημιουργικά, διαπιστώνω ότι δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα στον κόσμο από το να ΜΗΝ δουλεύεις. Επίσης διαπιστώνω πως γι αυτό νιώθω ότι φεύγουν τα χρόνια μου ανεκμετάλλευτα. Γιατί περνάω σχεδόν όλη τη μέρα μου στη δουλειά. Άρα η μισή και πλέον ζωή μου "χάνεται" σε αυτό τον χώρο. Και δεν έχω πολλές ζωές να ξοδεύω. Πρέπει κάτι να γίνει και μάλιστα γρήγορα.
Πρέπει να κάνουμε έναν σύλλογο, μια ομάδα, ένα κόμμα, ένα "κάτι" με σκοπό να καταργηθεί η δουλειά. Και μαζί της να καταργηθεί και το χρήμα (γιατί γι αυτό γίνονται όλα) και να βγει ένα καινούργιο σύστημα. Δεν ξέρω ποιο θα είναι. Ας το ανακαλύψουν οι γραμματιζούμενοι. Δική τους δουλειά είναι. Τί τους κρατάμε και τους ταΐζουμε δηλαδή, μόνο για να μας διασκεδάζουν με τις ευφάνταστες ή μίζερες πολυλογίες τους? Ηρθε η ώρα να αποδείξουν ότι κάτι αξίζουν.
Επιτέλους, όλοι αυτοί που σπούδασαν οικονομικά, νομικά, κοινωνιολογίες, πολιτικές επιστήμες, 'βουλευτικά', 'υπουργικά' και δεν ξέρω και γω τι άλλο, να στρωθούν στη μελέτη και να καταλήξουν σε ένα σύστημα «μη-δουλειάς». Και μετά, αφεντικά και υπάλληλοι, όλοι μαζί ενωμένοι θα κάνουμε πορείες, διαδηλώσεις, απεργίες, τρομοκρατικές ενέργειες, θα πετάμε μολότοφ στη βουλή και στα υπουργεία και ότι άλλο σκεφτούμε για ναπιέσουμε να ψηφιστεί αυτό το νέο σύστημα σαν Νόμος του Κράτους, και έτσι να εφαρμοστεί έμπρακτα τώρα που είμαι ακόμα νέα, για να προλάβω να το ζήσω και να το χαρώ.
Επίσης παρακαλούνται όλοι οι χάκερς του κόσμου να ενωθούν και να "βομβαρδίσουν" όλα τα συστήματα όλων των υπουργείων της Αγγλίας, Αμερικής, Γερμανίας, Κίνας, και Ρωσίας. Αλλά προσοχή! Να επικρατήσει η σύνεση και να μην τα καταστρέψουν, γιατί τότε θα γυρίσουμε στα χειρότερα αντί για τα καλύτερα, αφού θα επικρατήσει χάος και μπορεί πάνω στην αναμπουμπούλα να ξεκινήσει κατά λάθος και ο 3ος παγκόσμιος πόλεμος!!! Είπαμε, αλλά όχι κι έτσι! Η ζημιά να είναι τόση ώστε να κατατρομάξει τους ξένους αρχηγούς και να τους αναγκάσει να εφαρμόσουν και αυτοί το σύστημα της «μη-δουλειάς». Γιατί μόνο αν υιοθετηθεί παγκοσμίως θα φτάσει και στην Ελλάδα, κατά συνέπεια και στην Θεσσαλονίκη άρα και στην gademissa-εμού (είδες η Παγκοσμιοποίηση!!!!!).
....... και μετά ξύπνησα ...........
Δεν θέλω να ξαναδουλέψω ποτέ στη ζωή μου. Και να φανταστείς ότι είμαι αφεντικό και όχι υπάλληλος! Θέλω να διαθέτω όλη τη μέρα μου, από τις 7 το πρωί ως τις 3 το βράδυ μόνο για μένα. Είναι τόσο παράλογο αυτό????
