Blogger (το πρόγραμμα του blogspot.com): Γιατί δεν μιλάς?
gademissa: ........................
Blogger: Μην κρύβεσαι. Το ξέρω ότι γύρισες από τα μπάνια. Σε είδα σήμερα που πήγες να blogίσεις, αλλά το έκλεισες άρον άρον.
gademissa: Άσε με.
Blogger: Νευράκια -νευράκια?
gademissa: Είπα ΑΣΕ ΜΕ!
Blogger: Μα γιατί? σε βλέπω λίγο μαυρισμένη και λίγο ... μμμ .... αδυνατισμένη??!!!! Πρέπει να είσαι στα πολύ χάι σου!
gademissa: «Ομιλείς στον αυτόματο τηλεφωνητή. Παρακαλώ, άφησε μήνυμα πριν την έκρηξη στα πηνία σου. 10-9-8-7-6-5-4 ....... »
- Παπαπααα ..... τι ανάποδος άνθρωπος, ΜπιλΓκέιτς μου!!! Eγώ ήθελα να σε καλωσoρίσω, να σου πω καλό χειμώνα, και συ είσαι πάλι στις μαύρες σου? Επιτέλους όλο νεύρα έχεις, σε βαρέθηκα. Αναρωτιέμαι, οι φίλες σου πώς σε ανέχονται? Έτσι ήσουν και στις διακοπές?
- Καταρχάς σου οφείλω (μετά βίας) ένα συγνώμη για τον τρόπο μου. Είμαι απότομη γιατί αυτό που βλέπεις μέσα από την οθόνη είναι το κορμί μου και όχι το μυαλό μου, το οποίο βρίσκεται ακόμα εκεί, στις διακοπές. Προσπαθώ να το φέρω εδώ στην Θεσσαλονίκη, το παρακαλάω, το αυτοσυγκεντρώνω, το δελεάζω με υψηλή πνευματική τροφή όπως Κούντερα και Φρόιντ ή με junk πνευματική food όπως AVANTI, ΣΟΚ και ΧΑΙ αλλά αυτό αρνείται πεισματικά να επιστρέψει.
Κατά δεύτερον να σου πω ότι μου προκαλείς ένα άγχος το οποίο δεν γνώριζα τόσο καιρό.
- Εγώ άγχος????? Αν είναι δυνατόν!!!!! Εγώ υποτίθεται ότι είμαι το αγχολυτικό σου. Να του θυμίσω ότι εσύ με χαρακτήρισες έτσι.
gademissa: Δεν έχεις άδικο αλλά χτες βράδυ, μια μέρα πριν γυρίσω σε είδα στον ύπνο μου.
Blogger: ...... μμμμμμμμμ ..... και πώς ήμουν? Όμορφος? Παιδαράς μπρατσωμένος? Με θεληματικό πηγούνι? Και τι σου έκανα μανάρι μου???
gademissa: Ε ΑΪ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΑΠΟ ΚΕΙ!!!! Σιχαμένο μηχάνημα! Εγώ σου λέω τον πόνο μου και συ ονειρεύεσαι πασπατέματα?
Blogger: Μα εσύ είπες ότι .......
- Ναι, είπα ότι σε είδα στον ύπνο μου ως Ε Φ Ι Α Λ Τ Η. Ήμουν λέει μπροστά στο κομπιούτερ και έπρεπε να γράψω πώς πέρασα στις διακοπές μου, αλλά δεν μπορούσα. Δεν θυμόμουν πώς γράφουν στα blogs. Προσπάθησα, λέει, να γράψω κάτι σαν τις Εκθέσεις στο σχολείο, αλλά δεν θυμόμουν πώς γ
ράφεται μια Έκθεση. Τί να γράψω στον πρόλογο, τί στο κυρίως θέμα? Πώς θα τα συνδέσω? Και έψαχνα να βρω τους παλιούς συμμαθητές μου από το σχολείο, και τους ρωτούσα αν είχαν κρατήσει τις σημειώσεις από τόοοοτε για το πώς γράφονται οι εκθέσεις!!!! Καταλαβαίνεις τώρα γιατί έχω νεύρα?- Χμμ αν είναι έτσι με συγχωρείς. Δεν είχα ποτέ φανταστεί ότι θα σε έκανα άθελά μου να νιώσεις έτσι. Τώρα τι να πω? Αποχωρώ, και όταν συνέλθεις κάνε ένα log in και γω θα σου ανοίξω.
- Είδες τι έκανες? Με τον ευγενικό και καλοσυνάτο τρόπο σου με κάνεις να νιώθω τύψεις που σε στεναχώρησα. Και έχω τις μαύρες μου που επέστρεψα, και έχω τύψεις για σένα .... ουφ .... θα σκάσω!!!
- Μπορώ να κάνω κάτι?
- Όχι άσε, θα μου περάσει. Θα σου κάνω όμως το χατίρι και θα σου πω μερικά πράγματα για το πώς πέρασα. Λοιπόν γενικά ήταν πολύ ωραία. Είδα πολλά και αλλιώτικα πράγματα, γνώρισα τόπους και ιστορίες, πήγα σε μουσεία όπου μπορούσα και όπου ήταν ανοιχτά, αλλά και όταν είχα για παρέα κάποιο από τα κορίτσια, που για μια μέρα δεν είχε όρεξη να λιάζεται στο ολοήμερο τηγάνι.
Με τις "ατρόμητες" μαλώσαμε αλλά και φιλιώσαμε άπειρες φορές. Μου κάνει εντύπωση το πώς μπορούμε να μαλώνουμε και μετά από μία ώρα να γελάμε μέχρι δακρύων (με την πιο κολλητή κυρίως). Εκείνη την ώρα που συμβαίνει μου φαίνεται απολύτως νορμάλ, αλλά τώρα που τελείωσε το 'γλέντι' μου φαίνεται τόσο περίεργο!
Μαλώναμε γιατί αναγκαστήκαμε να είμαστε για τόσο πολλές μέρες συνέχεια μαζί. Συγκατοικούσαμε. Αλλιώς είναι να είσαι με έναν φίλο σου 2 ώρες την ημέρα ή να τα λες στο τηλέφωνο, και αλλιώς να είστε συνέχεια μαζί. Μα για την καθαριότητα του δωματίου, μα για το φαγητό (αν θα φάμε ή αν θα κάνουμε δίαιτα), μα για το πρωινό ξύπνημα (άλλη σηκώνεται από τις 7 το πρωί και άλλη στις 11 το μεσημέρι), μα για την τουαλέτα (άλλος βιάζεται να χέσει, άλλος να κατουρήσει, άλλος να φτιάξει μαλλί), μα για τις πρίζες του δωματίου που δεν φτάναν για όλους τους φορτιστές μας, μα για το ότι ροχαλίζαμε κατά διαστήματα και δεν μπορούσαν να κοιμηθούν οι υπόλοιπες, μα για τις ταμπλέτες κουνουπιών που η μια θεωρούσε ανθυγιεινές (η πικροαίματη) και οι άλλες που υπόφεραν (γλυκοαίματες) τις απαιτούσαν, και τόσα μα τόσα άλλα μας έκαναν να μαλώνουμε αλλά και μετά να μονοιάζουμε και να γελάμε. (Γεροντοκορίαση μου μυρίζει?). Νομίζω ότι αυτή η τριβή μας κάνει εν τέλη να ερχόμαστε πιο κοντά, να δενόμαστε όλο και πιο πολύ. Αλλά αυτά βαριέμαι να τα αναλύω τώρα, θα τα πω μιαν άλλη φορά.
Άλλο θέμα είναι η δικτατορία της παραλίας. Πρέπει λέει σε 2 βδομάδες να "πάρουμε χρώμα" και να γίνουμε νεγράκια. Και όταν γυρίσουμε θα πρέπει να λέμε στον κόσμο ότι κάναμε θαλάσσια σπόρ, ή καταδύσεις, ή ότι παίζαμε ρακέτες ή βόλεϊ, ή ότι είχαμε την απίστευτα χαϊλάτη παρέα με ιστιοφόρα και τα τοιαύτα, έτσι, για να ζηλέψουν οι άλλοι. Αλλά στην πραγματικότητα ήμασταν ξάπλα σε μια σαιζλόνγκ 6-7 ώρες τη μέρα!!!! Αγκύλωση θα πάθουμε ρε παιδιά!Μαρτύρησα.
Υπέφερα.
Δεν άντεξα. Κάποιες φορές κάλεσα ταξί να με πάει πίσω στη δροσιά του διαμερίσματος, να γιάνει το πετσί μου με ενυδατικές και άφτερ σαν.
Οσο για τα άλλα κορίτσια, τα ξέμπαρκα που μας δυσκόλεψαν ακόμα περισσότερο τη ζωή θα μιλήσω μιαν άλλη φορά. Εντάξει, καλές ήταν, αλλά κάποιες φορές αυτή η βαβούρα και η διαφορετικότητά τους μας κούραζαν ακόμα περισσότερο. Αλλά μπορώ να πω ότι τα καταφέραμε σε γενικές γραμμές.
Πολλά είπα για πρώτη μέρα. Πόνεσε το μυαλό μου από την προσπάθεια. Και να φανταστείς ότι δεν επέστρεψε ακόμα όλο. Όταν συνέλθω θα τα πω πιο αναλυτικά.
.......Θέλω να συνεχίσω τις διακοπέεεες μουυυυυυυυ .... σνιφ ...
