Χτες σε κρατικό κανάλι είχαν αφιέρωμα στην Κατερίνα Χέλμη η οποία μιλούσε για το παρελθόν της με νοσταλγία . Έλεγε- έλεγε- έλεγε, και κάποιος που δεν ξέρει θα σκεφτόταν ότι είναι μια γλυκιά γιαγιάκα με πολύ μεγάλη ιστορία στα καλλιτεχνικά, και με καταξιωμένη καριέρα. Γιατί ως γνωστόν έχει παίξει σε πολλά έργα του κινηματογράφου και σε πολλά θεατρικά.
Έτσι, με κείνο το ονειροπόλο ύφος που είχε και με τα άσπρα της μαλλιά σου προκαλούσε το σεβασμό.
Κατά τη διάρκεια του ντοκιμαντέρ βλέπαμε φωτογραφίες της από παλιές και νέες παραστάσεις με γνωστούς ηθοποιούς, αλλά και σκηνές από τις ταινίες της. Και ενώ μιλούσε κοίταζε κάπου μακριά, συγκινούνταν, θυμόταν, δάκρυζε λίγο, χαιρόταν και κάποτε ένιωθε περήφανη. Μερικές φορές έκανελίγα βήματα, και μετά στεκόταν περίεργα ακίνητη με μια ανεπαίσθητη ταλάντωση, σαν να προσπαθούσε να ισορροπήσει. «Μεγάλη γυναίκα είναι» σκέφτεσαι «καλά που στέκεται κιόλας στα πόδια της». Όμως κάτι δεν πάει καλά με το βλέμμα της. Τρεμοπαίζει. Μία εδώ κοιτά και μία εκεί. Κάνει σιωπές. Χάνει για λίγο τον ειρμό της αλλά τον ξαναβρίσκει. Παλιμπαιδίζει ........ «μα τι να συμβαίνει?» αναρωτιέσαι «Είναι στα καλά της?»
Ή στα καλά της δεν είναι ή .......
....σούρα είναι πάλι. Α-αχ. Μη την πετύχω πουθενά. Μόνο αυτό της λέω! Θα τη σταματήσω στη μέση του δρόμου και θα της ζητήσω τα λεφτά μου πίσω. Και αν δε μου τα δώσει με το καλό θα της τα πάρω με το ζόρι. Και αν μου κάνει μήνυση για τη βιαιοπραγία θα βγω στα κανάλια, και συγκεκριμένα στο Σταρ (που τα δείχνει κάτι τέτοια), και θα μιλήσω πανελλαδικά για τότε που πήγα στο θέατρο να δω την παράσταση «Το φιντανάκι» • και έτυχε να παίζει κι αυτή • η οποία ήταν σούρα παιδιά!!!!!! μεθυσμένη!! • και θα ζητήσω μάλιστα από όλους τους θεατές εκείνης τη συγκεκριμένης παράστασης που πιθανόν να με ακούν, και που ήταν παρόντες και κείνοι στην παράσταση και που σίγουρα αγανάκτησαν όπως εγώ, να παραστούν ως μάρτυρες, να με υποστηρίξουν και να ζητήσουμε όλοι μαζί τα λεφτά μας πίσω.
Ναι φίλες και φίλοι, είναι αλήθεια. Τότε, πριν πολλά χρόνια, μπορεί και δέκα, είχαμε πάει με παρέα να δούμε το έργο «το φιντανάκι» όπου για κακή μας τύχη έπαιζε και η εν λόγω κυρία. Και ενώ το έργο ήταν καλούτσικο και οι ηθοποιοί μέτριοι, εμφανίζεται μια Χέλμη που τρέκλιζε και δεν μπορούσε να αρθρώσει λ ε ξ η. Δεν είχε δύναμη να μιλήσει και γι αυτό μία μασούσε τα λόγια της και τα κατάπινε οπότε δεν καταλαβαίναμε γρι, και μία ζοριζόταν και φώναζε τα λόγια της και μαζί με τις φωνές έβγαζε και σάλια, απ αυτά τα πολλά που βγάζουν οι γέροι και ή νομίζεις ότι θα πνιγούν ή τα πιτσιλάν παντού. Και μία πήγαινε δεξιά και μία αριστερά στη σκηνή, όπου έβλεπε ότι υπάρχει ακουμπιστήρι για να στηρίζεται • ή μερικές φορές στεκόταν στη μέση της σκηνής με σφιχτά δεμένα τα χέρια, και το καταλαβαίναμε ότι έκανε μεγάλη προσπάθεια μέχρι επιτέλους να τελειώσει τα λόγια της και να πάει κάπου να ξαναακουμπήσει.
Και μεις είχαμε μεγάλη αγωνία, και σκεφτόμασταν «τώρα θα πέσει-τώρα δεν θα πέσει» ..... αλλά δυστυχώς δεν έπεφτε όπως προσευχόμουν (από μέσα μου με μεγάλη θέρμη) για να ρθει η αντικαταστάτριά της, και να δούμε το έργο όπως θά πρεπε. Δηλαδή με ερμηνείες λίγο της προκοπής, γιατί να φύγουμε δεν θέλαμε αφού το είχαμε ήδη πληρώσει το εισιτήριο με τα ωραία μας λεφτουδάκια (που σημειωτέον, εκείνη την εποχή τα είχαμε μετρημένα)
Κάτι που θυμάμαι χαρακτηριστικά είναι ότι είχε έρθει στην αίθουσα και μια τάξη γυμνασίου με τον καθηγητή τους, η οποία έπιανε 2 ολόκληρες σειρές, και τα παιδιά την γιουχάρανε σε όλο το έργο. Να ΄ναι καλά αυτή η νεολαία που μερικές φορές επειδή ακόμα δεν έχει μάθει τους κανόνες κοινωνικής ευγένειας και ενεργεί αυθόρμητα, πράττει αυτά που εμείς οι μεγάλοι ντρεπόμαστε.
Εγώ φυσικά στο τέλος της παράστασης δεν χειροκρότησα καθόλου. Ένιωθα όπως είναι με κάτι τεμπελχανάδες δημόσιους υπαλλήλους που τους πληρώνουμε με τα λεφτά μας, δεν μας κάνουν τη δουλειά μας, και πρέπει να τους πούμε και ευχαριστώ από πάνω! Έ, έτσι και ακόμα χειρότερα. Ενώ όλοι ήταν όρθιοι και χειροκροτούσαν χλιαρά και με το ζόρι, από αναγκαστική ευγένεια, και η Χέλμη το εισέπραττε όλο αυτό ως δικό της θρίαμβο, εγώ έμεινα καθισμένη στο κάθισμά μου με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος, την κοιτούσα νευριασμένη και ευχόμουν να δει το υποτιμητικό βλέμμα μου.
Αν ποτέ δείτε σε κάποια θεατρική παράσταση μία κοπέλα που δεν χειροκροτάει, αυτή είμαι εγώ, και εκείνη την ώρα διαμαρτύρομαι για τα λεφτά και το χρόνο που μου κλέψαν.
Νομίζω ότι αυτό το έχω ξανααναφέρει στο blog μου, ότι δηλαδή όταν ένα έργο δεν μου αρέσει δεν το χειροκροτώ. Είναι ο μόνος τρόπος για να διαμαρτυρηθώ για όλα τα σκουπίδια που έχω δει ως τώρα από τους δήθεν μεγάλους ηθοποιούς και θιάσους. Από όλα τα έργα που έχω δεί ως τώρα μόνο το «Νηρέας Βάρας» με τον Αρμένη και το «Χορεύοντας στη Λουνάσα» του θεάτρου Αμαλία (Θεσσαλονίκης), αλλά και ένα με την Δανδουλάκη μαζί με τον Τσιβιλίκα μου άρεσαν. Όμως προσοχή: μόνο εκείνες οι συγκεκριμένες παραστάσεις, γιατί εκτός από το κείμενο του έργου, μεγάλη σημασία έχουν οι εκάστοτε ηθοποιοί και οι σκηνοθέτες. Το «χορεύοντας στη Λουνάσα» το είδα από το ντόπιο σχήμα στο Αμαλία και αργότερα από ένα αθηναϊκό με διάσημους ηθοποιούς. Ε, δεν είχαν ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ σχέση μεταξύ τους. Ηταν σαν να έβλεπα 2 διαφορετικά έργα!
Αυτά λοιπόν είναι τα μοναδικά που με έχουν σημαδέψει. Τα υπόλοιπα ήταν ή μετριότητες ή σκουπίδια, στα οποία συνήθως με παίρνει ο ύπνος κανονικότατα, όμως ευτυχώς δεν ροχαλίζω.
Και μετά σου λέει, γιατί ο κόσμος δεν πάει στο θέατρο? Να γιατί. Αφού το ίδιο το σύστημά τους δεν αποβάλει τους ανίκανους ηθοποιούς αλλά τους συντηρεί και μάλιστα τους κάνει και αφιερώματα σε κρατικό κανάλι, επόμενο είναι να μη ρισκάρει ο άλλος τα λιγοστά ευρουλάκια του. Γιατί ρίσκο είναι πλέον το θέατρο. Εγώ ήρθα εδώ κύριε με καλή πίστη να αγοράσω την πνευματική μου τροφή και συ μου πουλάς την χαλασμένη, την μπαγιάτικη?
Όλοι μαζί: Στη φυλακήηηηηη! Στη φυλακήηηηηηη
Έχω ένα παράπονο όμως.
Στην Χέλμη την «τατσουξελιγακιπαραπάνω» και στην κάθε καημένη-κολλημένη-χαζεμένη κάνουν αφιερώματα τα κανάλια, στους άγνωστους επαγγελματίες που δίνουν τη ζωή τους καθημερινά για να γιγαντώνεται αυτό το κωλοκράτος και οι βδέλλες του, γιατί δεν τους κάνουν ένα αφιέρωμα? Ή έστω ένα άγαλμα?
Λοιπόν, απαιτώ να στηθεί το άγαλμα του Αγνώστου Έμπορα εδώ και τώρα στην πλατεία συντριβανίου.
Εντάξει?
Αυτά
Κλασικό Άσχετο (κουτσομπολίστικο)
Έμαθα ότι η Εύγη Βατίδου χωρίζει από τον φασίστα- λυκάνθρωπο καΚού(ρ)για. Ελπίζω μέχρι τέλους να καταφέρει να επιβιώσει χωρίς να της πιει αυτός το αίμα.
Αυτός, τότε παλιά πριν 8 χρόνια, την είδε έτσι όπως ήταν μικρή, όμορφη, και αθώα και έτρεξε μάνι μάνι να την παντρευτεί, πριν αυτή προλάβει να καταλάβει τι της γίνεται.
Αυτή, είδε το χοντρό πορτοφόλι και τη δύναμη, και όπως κάθε σωστό μοντέλο έτσι και αυτή ήθελε να εξαργυρώσει την φήμη, τον τίτλο και την ομορφιά της. Αλλά τα φράγκα ήταν κάλπικα. Αν περίμενε λίγο και αν είχε τα μάτια και τα μυαλά της ανοιχτά, θα το έβλεπε πριν το γάμο. Αυτή όμως ήθελε να τακτοποιηθεί γρήγορα, να βάλει ένα παλάτι πάνω απ το κεφάλι της πριν παραμεγαλώσει και περάσει η μπογιά της, γιατί αυτό το είχε μεγάλο άγχος το κορίτσι.
Και τώρα τρέχει και δεν προλαβαίνει. Έμεινε κλειδωμένη απ έξω, να φωνάζει τα κανάλια ως συμπαραστάτες και ως μάρτυρες για το προσεχές δικαστήριο. Γιατί τώρα που θα χωρίσει και δε θα έχει εισοδήματα, όσο πιο πολλά τα κανάλια τόσο πιο παχυλή η διατροφή, άρα και η εξασφάλισή της. Κάποτε ήθελε να εξαργυρώσει την ομορφιά της, τώρα τα παιδιά της.
Καλά, αυτά που λέω τώρα είναι χοντρές κακίες και υποθέσεις, και δεν έχουν στόχο την συγκεκριμένη Εύγη αλλά είναι συμπεράσματα που βγάζω από πολλές γυναίκες που βλέπω γύρω μου να κάνουν το ίδιο, αλλά και άντρες που χτυπούν ή που γενικώς κακομεταχειρίζονται τις γυναίκες τους ....
....... όπως επίσης και από προσωπικά βιώματα
*update: τώρα που το καλοσκέφτομαι, πέρασαν βέβαια και πολλά χρόνια, δεν είμαι απολύτως σίγουρη για το έργο. Θυμάμαι ότι ήταν "το φιντανάκι" κατα 99,9% , αλλά κρατάω και μια επιφύλαξη.
