Την Μάριον Τζόουνς τη συμπαθούσα. Πές γιατί ήταν ψηλή και αστούμπαλη, πές γιατί ήταν μαύρη άρα μη προνομιούχα σε έναν κόσμο λευκών, πές γιατί είχε γλυκό χαμόγελο παρόλα τα στραβά δοντάκια, δεν ξέρω γιατί- αλλά πάντως τη συμπαθούσα. Και τώρα μαθαίνω ότι ήταν ντοπαρισμένη και βγαίνει στα κανάλια και τάχα κλαίει και πονάει.
Και φυσικά δεν κλαίει γιατί μετάνιωσε έτσι από μόνη της, ή γιατί δεν μπορεί να κοιμηθεί το βράδυ από τις ενοχές, ή γιατί έχει τύψεις το καλό κορίτσι και δεν μπορεί να κρατάει άλλο το μυστικό μέσα της, αλλά γιατί την τσακώσανε. Αν δεν τη πιάνανε ποτέ, τότε θα συνέχιζε να κολυμπάει μια χαρά στη δόξα και στο χρήμα. Αλλά τώρα που την πιάσανε και έγινε ρεζίλι των σκυλιών και κινδυνεύει να χάσει πολλά από τα προνόμια που απολάμβανε, κλαίει με μαύρο δάκρυ. Και τί περιμένει δηλαδή, να της πούμε ότι «δεν πειράζει κορίτσι μου», να την αγκαλιάσουμε στοργικά, να τη συγχωρέσουμε, και όλα καλά και όλα ωραία?
Είναι πολύυυυ γελασμένη να της πείτε!! Και αυτό το λέω ως αθλήτρια* που προπονείται σκληρά, δεν σκοπεύει να πάρει ποτέ της φάρμακα, και έχει για κρυφό όνειρό της ένα μετάλλιο Παγκόσμιο ή Ολυμπιακό.
Δεν σκοπεύω να πάρω φάρμακα γιατί δεν βάζω τίποτα πάνω από την υγεία μου. Ούτε μετάλλια, ούτε δόξες, ούτε χρήματα ούτε σπόνσορες. Μαζί μου θα τα πάρω ? Τι να τα κάνω όλα αυτά αν γίνω χωρίς να το καταλάβω άντρας, αν έχω κατεστραμμένο συκώτι, ή αν έχω υπερτροφική καρδιά που θα με οδηγήσει πιθανώς στο θάνατο? υπάρχουν όμως άνθρωποι που δεν φοβούνται τόσο, και είναι έτοιμοι να το ρισκάρουν. Στο κάτω κάτω (σκέφτονται) δεν πεθαίνουν όλοι από αναβολικά. Ενώ αντιθέτως το να σε θαυμάζουν και να σε αγαπάνε όλοι είναι πολύ σπουδαίο πράγμα.
Στην καθημερινότητά μας, σε πολλούς από εμας δεν έχει τύχει να μας θαυμάσουν. Μερικούς δεν τους έχουν θαυμάσει ποτέ στη ζωή τους για τίποτα. Άλλοι έχουν φάει μόνο επικρίσεις και κατηγορίες και είναι μονίμως στο φτύσιμο. Άλλους δεν τους έχουν αποδεχτεί ποτέ οι γονείς τους. Άλλοι δεν άκουσαν ποτέ στη ζωή τους έναν καλό ή ενθαρρυντικό λόγο. Άλλοι δεν δέχτηκαν ποτέ καμία επιβράβευση για καμία πράξη τους. Άλλοι μεγαλώνουν σε φτωχογειτονιές και σε γκέτο χωρίς καμία πιθανότητα για σπουδές ή για κάποιας μορφής διεύρυνση του πνεύματός τους, όσο και αν αυτοί το λαχταράν. Όταν βλέπω στην τηλεόραση τις φτωχογειτονιές στην Κολομβία και στη Βραζιλία σφίγγεται η καρδιά μου. Κανένα μέλλον και καμία αχτίδα φωτός για χιλιάδες ανθρώπους και κυρίως για παιδιά.
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι αν ήταν μπροστά στο δίλημμα επιβράβευση, χρήμα κι δόξα με φάρμακα- ή αβέβαιο μέλλον, φτώχεια, ναρκωτικά ή φυλακή, τι θα διάλεγαν? Φυσικά τα αναβολικά, μη γελιόμαστε. Αυτή η δυστυχία όμως δικαιολογεί τη χρήση τους? Ναι, μέχρις ενός σημείου.
Ο καθένας είναι ελεύθερος να κάνει ό,τι θέλει. Ο καθένας είναι ελεύθερος να πάρει φάρμακα όπως και να κλέψει, να πει ψέματα, να πουλήσει το κορμί του, την ψυχή του και τις αρχές του. Το θέμα είναι :
Πρέπει να γίνονται αυτοί οι άνρθωποι ινδάλματα, παραδείγματα προς μίμησην, πρόεδροι συλλόγων και ίσως κάποτε στελέχη κομμάτων ή και υπουργοί?
Πρέπει το σύστημα και οι μηχανισμοί του να μην τους ελέγχουν ή να κάνουν τα στραβά μάτια και να τους αφήνουν ανενόχλητους να μπαίνουν πάνω από εμάς, οι οποίοι πάμε με το σταυρό στο χέρι?
Ε όχι ρε γαμ..τη μου, όχι!!!! Με πνίγει το δίκιο λέμε!!!!!
Γιατί όλοι αυτοί οι ντοπαρισμένοι να μπαίνουν μπροστά από μένα που προσπαθώ να διακριθώ με τίμιο τρόπο? Ποιά είσαι συ κυρά μου που θα μου φας το μετάλλιο με κλεψιά? Κορόιδο ήμουν τόσο καιρό που έλιωνα στις προπονήσεις?
Και άντε μου το έφαγες. Αυτό έγινε πριν 7 χρόνια. Αν το ανακάλυπταν τότε, ίσως ακόμα να είχα μια δεύτερη ευκαιρία, ίσως να μπορούσα να ξαναξεκινήσω τον αγώνα μου και την αθλητική διαδρομή μου, και ίσως να κέρδιζα τελικά όλα τα μετάλλια που μου άξιζαν. Όμως στα τόσα χρόνια που άφησαν οι ειδήμονες να περάσουν και που ήταν χρόνια χαμένα από τη δική μου ζωή, εγώ απογοητεύτηκα, πίστεψα ότι δεν άξιζα, παράτησα το όνειρό μου για διάκριση και πρωταθλητισμό, παντρεύτηκα, έκανα παιδιά, και για να τα φέρω βόλτα δουλεύω κοπτοραπτού στην τελευταία και μοναδική βιοτεχνία της Ελλάδας που απέμεινε • όπου μάλιστα χαρακτηρίζομαι ως «μουσειακό είδος», και έρχονται παιδιά από τα σχολεία όλης της Ελλάδας για να δούν ζωντανά ένα από τα «Επαγγέλματα της Ελλάδας που χάνονται».
Και άντε μου το έφαγες. Αυτό έγινε πριν 7 χρόνια. Αν το ανακάλυπταν τότε, ίσως ακόμα να είχα μια δεύτερη ευκαιρία, ίσως να μπορούσα να ξαναξεκινήσω τον αγώνα μου και την αθλητική διαδρομή μου, και ίσως να κέρδιζα τελικά όλα τα μετάλλια που μου άξιζαν. Όμως στα τόσα χρόνια που άφησαν οι ειδήμονες να περάσουν και που ήταν χρόνια χαμένα από τη δική μου ζωή, εγώ απογοητεύτηκα, πίστεψα ότι δεν άξιζα, παράτησα το όνειρό μου για διάκριση και πρωταθλητισμό, παντρεύτηκα, έκανα παιδιά, και για να τα φέρω βόλτα δουλεύω κοπτοραπτού στην τελευταία και μοναδική βιοτεχνία της Ελλάδας που απέμεινε • όπου μάλιστα χαρακτηρίζομαι ως «μουσειακό είδος», και έρχονται παιδιά από τα σχολεία όλης της Ελλάδας για να δούν ζωντανά ένα από τα «Επαγγέλματα της Ελλάδας που χάνονται».
Μου κατέστρεψες τη ζωή, γιατί αν είχα πάρει τότε το μετάλλιο που μου άξιζε και το δικαιούμουν, η ζωή μου θα ήταν πολύ διαφορετική τώρα. Γι αυτό το λόγο σε θεωρώ εγκληματία.
Και ζητάς τώρα με ένα απλό «συγνώμη» να τα ξεχάσω όλα αυτά? Ε όχι αγαπητή μου. Δεν θα σου κάνω το χατίρι. Ίσα ίσα που θα σου πω ότι σε μισώ και εύχομαι να νιώσεις μες στο πετσί σου την απόρριψη. Θα θυμάμαι αυτό που έκανες και θα το διηγούμαι στα παιδιά μου, και στα παιδιά των παιδιών μου για να μείνεις στην ιστορία ως βδέλυγμα εσύ και οι όμοιοί σου. Και θα πρότεινα μάλιστα ως τιμωρία να σε κλείνουν επι 4 μήνες, και για 5 ώρες κάθε μέρα, σε έναν διαφανή θάλαμο 2χ2, ο οποίος να βρίσκεται σε δημόσια θέα και πρόσβαση, και να περνάει όποιος θεωρεί ότι θίχτηκε από αυτό που έκανες, ή όσα παιδιά μεγάλωσαν με την αφίσα σου στα δωμάτιά τους και σε θεωρούσαν ίνδαλμά τους και που τώρα γκρεμίστηκε ο κόσμος και οι αξίες τους, και να σε φτύνουν ελεύθερα.
Αυτή θα ήταν μια ωραία τιμωρία, και παραδειγματισμός για όλους τους ομοίους σου ντοπαρισμένους που μας κλέβουν τα μετάλλια.
Και άκουσον άκουσον!!! Τώρα λέει, το μετάλλιο θα φύγει από την ντόπα την Μάριον και θα πάει στη άλλη ντόπα την Κατερίνα Φθάνου. Από ντόπα σε ντόπα δηλαδή. Σε κάνει να αναρωτιέσαι «μα καλά, τα ολυμπιακά μετάλλια απαγορεύεται να παν σε καθαρά χέρια? σε καθαρούς οργανισμούς?». Εκεί που πρέπει δηλαδή, γιατί όταν σκεφτόμαστε την λέξη αθλητισμός το μυαλό μας πάει στην υγιή άμιλλα και όχι σε παράνομα υπόγεια χημικά εργαστήρια και αθλητές- πειραματόζωα.
Λοιπόν, για να μην μακρηγορώ και λέω τα αυτονόητα, έχω μια ιδέα που νομίζω ότι θα μας βολέψει όλους.
Να χωριστεί η ολυμπιάδα σε 2 θεσμούς. Την αναβολιάδα και την ταλεντιάδα.
Στην Αναβολιάδα θα συμμετέχουν μόνο οι ντοπαρισμένοι. Θα απαγορεύεται ρητώς η συμμετοχή καθαρών αθλητών. Εννοείται ότι κάθε είδους φάρμακα που ευνοούν τις όποιες επιδόσεις θα είναι καθόλα νόμιμα. Τα έπαθλα θα συνοδεύονται από τεράστια χρηματικά ποσά, και η προβολή τους θα είναι μεγάλη.
Στην Ταλεντιάδα θα συμμετέχουν οι καθαροί αθλητές, και η παραβίαση του κανόνα από ντοπαρισμένους θα τιμωρείται αυστηρότατα με ποινή φυλάκισης άνω των 8 μηνών, η οποία θα εκτίεται μόνο στις φυλακές της Τουρκίας. Επίσης πριν από κάθε αγώνα θα παίζεται σε γιγαντοοθόνες το τρέιλερ της ταινίας «Το εξπρές του μεσονυχτίου» για να γνωρίζουν οι παραβάτες τι τους περιμένει.
Και για να διασφαλιστεί η καθαρότητα δεν θα υπάρχουν χρήματα στα έπαθλα, ούτε διαφημίσεις και τηλεοράσεις. Το μετάλλιο θα αποτελείται μόνο από ένα στεφάνι ελιάς, αλλά για να μην μαραίνεται και το πετάμε θα είναι τσίγκινο, για να το βάζουμε στη βιβλιοθήκη μας και να το θυμόμαστε. Επίσης, για να ενημερωνόμαστε για το τι γίνεται μεταξύ μας, αλλά και για να «φαινόμαστε» λιγάκι και να κοκορευόμαστε μεταξύ μας, όπως και για να έχουμε έναν τρόπο ενημέρωσης και κουτσομπολιού, θα κυκλοφορεί το εβδομαδιαίο περιοδικό «Η Ταλεντάρα», που θα το εκδίδει η τιμημένη αγωνίστρια κατά του ντοπιγκ gademissa η Άτεγκτη.
Με αυτό τον τρόπο θα αγωνίζονται μεταξύ τους μόνο οι ερασιτέχνες μερακλήδες, χωρίς το άγχος του άνισου ανταγωνισμού. Γιατί έτσι γουστάρουμε- γιατί έτσι θέλουμε- για το κέφι μας ρε γαμώτο!!!
Α, και να μην ξεχάσω ότι η εξέλιξη του ανθρώπινου είδους θα ρθει από εμάς της Ταλεντιάδας και όχι από εσάς της Αναβολιάδας. Αυτό να το ξέρουν οι περίεργοι που ονειρεύονται μια «Αρια Φυλή». Γιατί οι επίκτητες υπερ-ιδιότητές σας δεν κληρονομούνται, ενώ το δικό μας καθαρό, αγνό και ταπεινό γονιδίωμα κληρονομείται.
Χεχε! Φάτε την χαπάκηδες!
*επειδή δεν μεγάλωσα με αυτή την ιδιότητα αλλά την απέκτησα τα τελευταία χρόνια, δεν νιώθω ως «αθλήτρια» με την κλασική έννοια. Νιώθω πως τη μεταχειρίζομαι λιγάκι καταχρηστικά, ότι είναι ένας τίτλος σημαντικός που μου χαρίστηκε, όμως τυπικά και ουσιαστικά είμαι αθλήτρια.
Λοιπόν, για να μην μακρηγορώ και λέω τα αυτονόητα, έχω μια ιδέα που νομίζω ότι θα μας βολέψει όλους.
Να χωριστεί η ολυμπιάδα σε 2 θεσμούς. Την αναβολιάδα και την ταλεντιάδα.
Στην Αναβολιάδα θα συμμετέχουν μόνο οι ντοπαρισμένοι. Θα απαγορεύεται ρητώς η συμμετοχή καθαρών αθλητών. Εννοείται ότι κάθε είδους φάρμακα που ευνοούν τις όποιες επιδόσεις θα είναι καθόλα νόμιμα. Τα έπαθλα θα συνοδεύονται από τεράστια χρηματικά ποσά, και η προβολή τους θα είναι μεγάλη.
Τώρα θα μου πεις, αυτό είναι σωστό? να γίνουν ίσως ινδάλματα χαπακωμένοι άνθρωποι? Να τους μιμούνται ίσως και τα παιδιά?
Όχι βέβαια, αλλά πλέον δεν με νοιάζει. Αγανάκτησα και κουράστηκα. Με την αναβολιάδα ελπίζω ότι :
Όχι βέβαια, αλλά πλέον δεν με νοιάζει. Αγανάκτησα και κουράστηκα. Με την αναβολιάδα ελπίζω ότι :
1. θα μας αφήσουν εμάς τους καθαρούς επιτέλους ήσυχους να αγωνιζόμαστε μεταξύ μας επι ίσοις όροις, και το «ταλέντο» να συναγωνίζεται το άλλο αγνό ταλέντο και όχι τις ανίκητες χημικές ουσίες.
2. η φαρμακευτική βιομηχανία θα κάνει τα πειράματά της φανερά και νόμιμα, και θα αναγράφονται τα συστατικά έξω από το κάθε κουτί χωρίς φόβο. Οπότε θα εξελιχθούν τα φάρμακα και δεν θα βλάπτουν πια τους αθλητές τόσο πολύ όπως γίνεται σήμερα, με τα κρυφά εργαστήρια και τα αμφιβόλου ποιότητας χάπια (τσούπ! να κι ένα καλό!).
3. οι διαφημιστικές εταιρίες θα στραφούν αποκλειστικά και μόνο σε αυτή την ολυμπιάδα. Γιατί τα υπερ-παγκόσμια ρεκόρ και οι υπερ-άνθρωπες επιδόσεις θολώνουν τα μάτια των θεατών, ανεβάζουν την αδρεναλίνη τους, και με τη σειρά τους ντοπάρουν κανονικά το κοινό. Άρα θα αυξηθούν οι πωλήσεις των εταιριών, και ταυτόχρονα τα έσοδα οι βίλες και οι πισίνες των στελεχών τους. Έτσι θα αφήσουν την Ταλεντιάδα και τους αθλητές της ήσυχους, να αγωνίζονται χωρίς τον φόβο της αλλοτρίωσης.
Και όλοι θα ήμαστε ευτυχισμένοι και νόμιμοι, και κυρίως θα ξέρει ο καθένας μας τι είδους αθλητές "θέλει" και θαυμάζει. Η επιλογή και «το κρίμα» στο λαιμό του καθενός σας.
Στην Ταλεντιάδα θα συμμετέχουν οι καθαροί αθλητές, και η παραβίαση του κανόνα από ντοπαρισμένους θα τιμωρείται αυστηρότατα με ποινή φυλάκισης άνω των 8 μηνών, η οποία θα εκτίεται μόνο στις φυλακές της Τουρκίας. Επίσης πριν από κάθε αγώνα θα παίζεται σε γιγαντοοθόνες το τρέιλερ της ταινίας «Το εξπρές του μεσονυχτίου» για να γνωρίζουν οι παραβάτες τι τους περιμένει.
Και για να διασφαλιστεί η καθαρότητα δεν θα υπάρχουν χρήματα στα έπαθλα, ούτε διαφημίσεις και τηλεοράσεις. Το μετάλλιο θα αποτελείται μόνο από ένα στεφάνι ελιάς, αλλά για να μην μαραίνεται και το πετάμε θα είναι τσίγκινο, για να το βάζουμε στη βιβλιοθήκη μας και να το θυμόμαστε. Επίσης, για να ενημερωνόμαστε για το τι γίνεται μεταξύ μας, αλλά και για να «φαινόμαστε» λιγάκι και να κοκορευόμαστε μεταξύ μας, όπως και για να έχουμε έναν τρόπο ενημέρωσης και κουτσομπολιού, θα κυκλοφορεί το εβδομαδιαίο περιοδικό «Η Ταλεντάρα», που θα το εκδίδει η τιμημένη αγωνίστρια κατά του ντοπιγκ gademissa η Άτεγκτη.
Με αυτό τον τρόπο θα αγωνίζονται μεταξύ τους μόνο οι ερασιτέχνες μερακλήδες, χωρίς το άγχος του άνισου ανταγωνισμού. Γιατί έτσι γουστάρουμε- γιατί έτσι θέλουμε- για το κέφι μας ρε γαμώτο!!!
Και ο καθένας ας κάνει την επιλογή του.
Δεν ξέρω αν είναι σωστά αυτά που λέω, αλλά είναι ο μόνος τρόπος για να απαλλαγούμε από τους αθλητές ρέπλικες που έχουν γεμίσει τον τόπο και δεν μπορούμε να τους ξεχωρίσουμε. Φτάσαμε στο σημείο να έχουμε γίνει καχύποπτοι με τον οποιονδήποτε. Να βλέπουμε συναθλητή μας του ίδιου με εμάς συλλόγου, που έχει όμως καταπληκτική επίδοση, και επειδή είναι καλός και ταλεντάρα να πιστεύουμε ότι πήρε φάρμακα, χωρίς να έχουμε στοιχεία. Και έτσι ίσως να τον αδικούμε, να τον κοιτάμε με μισό μάτι και (ας μην κρυβόμαστε) να τον ζηλεύουμε και να μας μπαίνουν ιδέες πονηρέςκαι ....... "φαρμακερές".
Επιτέλους, να ξεχωρίσουν οι αμνοί από τα ερίφια.
Επιτέλους, να ξεχωρίσουν οι αμνοί από τα ερίφια.
Α, και να μην ξεχάσω ότι η εξέλιξη του ανθρώπινου είδους θα ρθει από εμάς της Ταλεντιάδας και όχι από εσάς της Αναβολιάδας. Αυτό να το ξέρουν οι περίεργοι που ονειρεύονται μια «Αρια Φυλή». Γιατί οι επίκτητες υπερ-ιδιότητές σας δεν κληρονομούνται, ενώ το δικό μας καθαρό, αγνό και ταπεινό γονιδίωμα κληρονομείται.
Γιούχουυυυυ!!!
Εμείς δεν βιαζόμαστε. Με μικρά μικρά βήματα και με τα ατομικά μας ρεκόρ θα φέρουμε την αργή αλλά όμορφη εξέλιξη του είδους.
Χεχε! Φάτε την χαπάκηδες!
*επειδή δεν μεγάλωσα με αυτή την ιδιότητα αλλά την απέκτησα τα τελευταία χρόνια, δεν νιώθω ως «αθλήτρια» με την κλασική έννοια. Νιώθω πως τη μεταχειρίζομαι λιγάκι καταχρηστικά, ότι είναι ένας τίτλος σημαντικός που μου χαρίστηκε, όμως τυπικά και ουσιαστικά είμαι αθλήτρια.
Εγώ προσωπικά προτιμώ να χαρακτηρίζω τον εαυτό μου στους φίλους μου ως η ασχολούμενη με το άθλημά μου, πχ λέω ότι είμαι τενίστρια ή κολυμβήτρια ή μαραθωνοδρόμος ή μπαντμιγκτονίστρια ή .....ο,τι είμαι με το –ίστρια στο τέλος • αλλά όταν πρέπει και εκεί που πρέπει απολαμβάνω τον όρο «αθλήτρια».
