Τί μήνυμα παίρνω εγώ από αυτό το τραγούδι και την τραγουδίστρια?
Ότι μία Μαρία, ή μία Σοφία, Κούλα, Τούλα, Κική, Βάσω μπορεί να είναι Η πρωταγωνίστρια αυτού του πάθους το ίδιο καλά με μια Σεμίραμις, Ίσις, Άρτεμης, Τζούλια, Τζένη, ή Εβελίνα.
Χωρίς φαντεζί ρούχα, στολίδια και φτιασίδια, ένα χοντρουλό κορίτσι με γυαλιά έζησε έναν έρωτα δυνατό και τώρα πενθεί. Είναι αυτή η πρωταγωνίστρια του ερωτικού θρήνου, και όχι οι 2μετρες καλλονές. Τέτοιου ερωτικού πάθους που ακόμα και οι μοντέλες από το γκρούπ (στη σκηνοθεσία του τραγουδιού της γιουροβίζιον) αναγνωρίζουν το μέγεθός του, και προσπαθούν να παρηγορήσουν και να υποστηρίξουν αυτό το καθημερινό κορίτσι.
Εκείνες οι κουκλάρες όχι μόνο συγκλονίζονται από το μέγεθος του πόνου και του θρήνου για τον χαμένο έρωτα, αλλά κάθονται πίσω από την κοπέλα ως κομπάρσοι, και δεν τολμούν ούτε καν να προσπαθήσουν να κλέψουν την παράσταση. Το μόνο που μπορούν και θέλουν να κάνουν είναι να συμπαρασταθούν και να απαλύνουν τον πόνο της ερωτευμένης παχουλής κοπέλας. Της συμπαραστέκονται, την συγκρατούν, ανοίγουν δρόμο να περάσει, και η Marijia με τις συσπάσεις του προσώπου της, με τις εκφράσεις πόνου και ικεσίας, και με την γροθιά της σφιγμένη σαν να απαιτεί ή να παρακαλάει, στο τέλος θριαμβεύει.
Που τα είδα όλα αυτά? Να σου πω: σέρβικα δεν ξέρω και αυτό είναι ένα καλό, γιατί μπορώ να φανταστώ διάφορες βερσιόν αυτής της μελωδίας και αυτής της ιστορίας. Και έτσι την μία φαντάζομαι ότι θρηνεί για τον έρωτά της που σκοτώθηκε σε ατύχημα, την άλλη ότι ζητάει κλαίγοντας από τον γκόμενο να γυρίσει πίσω, την παράλλη ότι ο έρωτας της ζωής της παντρεύεται μιαν άλλη και αυτή χτυπιέται στα σκαλιά της εκκλησιάς, και διάφορα τέτοια αναλόγως τη διάθεσή μου.
Ε λοιπόν το καλό με την Μarija είναι ότι με έκανε να μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου στη θέση της. Τι εννοώ?
Γενικώς, πάντα λίγο πριν με πάρει ο ύπνος το βράδυ, φτιάχνω μια ιστορία στο μυαλό μου για να έχω όνειρα γλυκά. Αυτές οι ιστορίες (οι "φαντασίες" όπως τις λέω ) δεν έχουν ‘πονηρό’ περιεχόμενο αλλά έχουν μόνο αισθήματα, βλέμματα, καρδιοχτυπήματα, έξυπνους διαλόγους, θαυμασμό, προσωρινή απόρριψη, λαχτάρα και πολλά τέτοια χαριτωμένα και αθώα. Όμως δυστυχώς, σχεδόν πάντα στις "φαντασίες" μου, επηρεασμένη από τα πρότυπα της τηλεόρασης και των περιοδικών γίνομαι μια κουκλάρα 2μετρη μοντέλα- συλφίδα.
Ξαπλωμένη με κλειστά μάτια, συνήθως φαντάζομαι ότι είμαι πχ μια παν
έμορφη ξανθιά γκομενάρα, που όμως είμαι πανέξυπνη και δουλεύω ως υπεύθυνη ενός προγράμματος τηςNASA, στον τομέα για την ανακάλυψη ενός ειδικού περιβλήματος στα διαστημόπλοια που θα προστατεύει τους αστροναύτες από την ακτινοβολία του διαστήματος (είναι φαντασία είπαμε) όταν κάνουν μακρινά ταξίδια φερ’ ειπείν στον Άρη, και φυσικά με ερωτεύεται ένας κούκλος παιδαράς αστροναύτης.
Άλλη φαντασία είναι ότι είμαι μια Ελληνίδα μάνα στην επανάσταση του ’21 με 5 παιδιά (παρεμπιπτόντως είμαι και κουκλάρα, πανέμορφη, 22αρα που τα παιδιά μου τα έκανα στα 16, ήταν πεντάδυμα και ξεμπέρδεψα μια κι έξω σε μια μόνο γέννα), είμαι χήρα γιατί οι Τούρκοι σκότωσαν τον άντρα μου, και περνάω τα πάνδεινα στα βουνά και στα λαγκάδια για να προστατέψω τα παιδιά μου. Aλλά επειδή είμαι κουκλάρα και θαρραλέα με ερωτεύονται όλοι οι «κλέφτες» και «αρματωλοί» και γενικότερα οι Έλληνες αρχηγοί της εποχής εκείνης.
Ολα αυτά σε πλατωνικό πάντα επίπεδο, παρόλο που θεωρώ τις φουστανέλες "ολίγον τις" αφροδισιακές.*
Άλλη φαντασία είναι ότι είμαι το στερνοπούλι από μια πολύτεκνη οικογένεια (μιλάμε για 15 παιδιά), οι γονείς μας είναι πανέμορφοι, πάγκαλοι, αγαπημένοι, πανευγενικότατοι, και εγώ η μικρότερη και ομορφότερη απ όλα τα παιδιά. Σημειωτέον, είμαστε όλα πανέμορφα παιδιά, πανέξυπνα και αγαπητά σε όλο τον κόσμο. Σπουδάζουν το καθένα σε άλλη χώρα του κόσμου, και έτσι σαν η μικρότερη και χαϊδεμένη ταξιδεύω όλο το χρόνο σε όλα τα μέρη της γης, όπου βρίσκονται τα 14 αδέρφια μου, και βλέπω και μαθαίνω πράγματα που κανείς άλλος δεν έχει την ευκαιρία. Εξάλλου γι αυτό το λόγο μιλάω άπταιστα 15 γλώσσες (είπαμε είμαι πανέξυπνη). Χόμπι μου είναι το διάστημα, οι μαύρες τρύπες, η ενέργεια, η αστροφυσική και γενικότερα όλα τα μυστήρια του σύμπαντος και δουλεύω πάνω σε μια εξίσωση που θα τα λύσει όλα και θα τα ενοποιήσει σε ένα • και επειδή είμαι από μικρή διαβαστερή και ταλαντούχα, κατέχω τώρα (στην ηλικία των 21 της φαντασίας) γνώσεις που δεν έχουν άλλοι ούτε στα βαθιά γεράματα.
Γι αυτό ο Stephen Hawking μου ζήτησε (και δέχτηκα) να είναι ο συνεργάτης μου στη συγγραφή του πρώτου βιβλίου μου, μιας σειράς από 8 συνολικά που θα αποκαλύπτουν τα μυστικά του σύμπαντος. Το 8ο δεν θα το δώσω ποτέ στη δημοσιότητα, γιατί με τα μυστικά που θα αποκαλύπτει θα μπορούσε να φέρει την καταστροφή στο άπληστο ανθρώπινο γένος. Γι αυτό θα το γράψω κρυπτογραφημένα, με πολλούς γρίφους και άλλα τέτοια, ούτως ώστε μόνο ένας προικισμένος και άξιος άνθρωπος να καταφέρει να το ερμηνεύσει, σε κάποιον μελλοντικό αιώνα.
Και φυσικά σε όλη αυτή την πορεία τα φτιάχνω με έναν παιδαρά "τρελό" επιστήμονα που με λατρεύει, κάνουμε 5 παιδιά και ζούμε ευτυχισμένοι.
Σε άλλη φαντασία η οποία εξαιρείται από τις συνήθεις γιατί είμαι αυτή που είμαι στην πραγματικότητα (!!!!!) και όχι κάποια φανταστική κουκλάρα, κερδίζω ανέλπιστα το Ολυμπιακό μετάλλιο κάνοντας ταυτόχρονα και παγκόσμιο ρεκόρ. Ενώ γίνεται δείπνο προς τιμήν μου στο προεδρικό μέγαρο βρίσκω την ευκαιρία, παίρνω παράμερα τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και του μιλάω για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι επαγγελματίες της Ελλάδας εκεί έξω στην ζούγκλα του αναγωνισμού · όπως επίσης για την ανεργία · για τους τρύπιους δρόμους με τις ανάποδες κλίσεις · για τις δημόσιες υπηρεσίες που είναι τα δημόσια βασανιστήρια των πολιτών · για τις λοβητούρες που πήρε το μάτι και το αυτί μου · για τις τράπεζες που μας ξεζουμάνε και που μας τα πρήξανε με τα τηλέφωνα ολημερίς για κάρτες και δάνεια · για τους γέρους που υποφέρουν με τις φονικές συντάξεις · για τα προβλήματα των ανθρώπων που έχουν ψυχρό όζο και ψηλή προλακτίνη και άλλα τέτοια. Του τα λέω στο αυτί ψιθυριστά γιατί φοβάμαι τους κατασκόπους, και αυτός με ακούει έκπληκτος γιατί δεν ήξερε, λέει, τίποτα απ όλα αυτά τόσον καιρό, καθώς τον είχαν κλεισμένο σε έναν όμορφο γυάλινο κόσμο.
Όμως ταυτόχρονα με ακούνε οι τύποι της ΕΥΠ που έχουν παντού κοριούς, και θέλοντας να μου κλείσουν το στόμα αρχίζουν να με κυνηγάνε μέσα στην αίθουσα του πάρτι, όπου παρεμπιπτόντως παρευρίσκονται όλες οι ελληνικές διασημότητες και προσωπικότητες. Εγώ ως άλλος Μπρους Λη και ως άλλος «Crouching Tiger, Hidden Dragon» τους έχω διαλύσει, αλλά αυτοί οι κατάσκοποι της ΕΥΠ είναι πολλοί παναθεμά τους. Τι να κάνω λοιπόν? Πηδάω ως αίλουρος στην αυλή της βίλας και εξαφανίζομαι μέσα στην ιδρωμένη νύχτα, τρέχοντας αθόρυβα σαν τη σκιά ενός νίντζα. Πάω και βρίσκω την Μαρία Χούκλη, της εξιστορώ τι συνέβη, και αυτή αμέσως όχι μόνο μου δίνει καταφύγιο αλλά κανονίζει και μια μυστική συνέντευξή μου στην ΝΕΤ όπου θα λεω τα πράγματα με τ όνομά τους, η οποία θα μεταδοθεί πανελλαδικά και σε απευθείας μετάδοση παρακαλώ!!!
Αυτή είναι μία από τις αγαπημένες μου "φαντασίες".
Σε μιαν άλλη φαντασία είμαι μια πανέμορφη κουκλάρα (τόσο που οι άντρες θολώνουν στο πέρασμά μου) και εξπέρ στα κομπιούτερ. Τόσο εξπέρ που θα μπορούσα να είμαι χάκερ και πάμπλουτη, αλλά επειδή είμαι «ντάξει» άτομο ζω φτωχικά με την λατρεμένη γιιαγιά μου σε μια άθλια περιοχή, κάτι σαν γκέτο, γιατί οι γονείς μου σκοτώθηκαν σε αεροπορικό ατύχημα όταν ήμουν μωρό. Επειδή όμως είμαι καλό κορίτσι και πανέξυπνη, και ξέρω καράτε χορευτικό σαν του Τσάκι Τσάν, κανείς ποτέ δεν τόλμησε να με πειράξει σ αυτήν την κακόφημη γειτονιά μου, ίσα ίσα που με σέβονται και με εκτιμούν πολύ οι ηρωινομανείς, οι ντράγκ ντίλερς, οι μαχαιροβγάλτες και γενικότερα όλα τα καθίκια της περιοχής.
Συν τοις άλλοις, έχω και μια απίστευτη ικανότητα να δημιουργώ με το μυαλό μου καταπληκτικά σενάρια για διαφημίσεις προϊόντων. Είναι κάτι που μου αρέσει πολύ και που μου βγαίνει αβίαστα. Στέλνω λοιπόν μια ιδέα μου σε έναν διαγωνισμό που έκανε κάποια σπουδαία διαφημιστική εταιρία, αλλά χάνω το βραβείο. ΟΚ λέω, δεν πειράζει η ζωή συνεχίζεται. Έλα όμως που βλέπω την ιδέα μου κάποτε στην τηλεόραση και μάλιστα με την υπογραφή ενός ηλίθιου φλούφλη διαφημιστή! Υποψιάζομαι την κλοπή της ιδέας μου, τσατίζομαι, αλλά δίνω τόπο στην οργή. Είμαι βλέπεις υπεράνω. Δε βαριέσαι, μια ιδέα ήταν από τις τόοοοσες που είχα.
Ο τύπος ο κλεφταράς κερδίζει βραβεία, δόξα και τιμή από την δική μου ιδέα η οποία είχε τελικά παγκόσμια απήχηση. Όμως επειδή ήταν ηλίθιος και άσχετος δεν ξαναέκανε ποτέ του καμία επαγγελματική επιτυχία, έπεσε σε βαριά κατάθλιψη και τελικά αυτοκτόνησε.
Κάποια στιγμή, στην φιρμάτη εταιρία τα κομπιούτερ τους πάθανε χοντρή ζημιά. Τέτοια ζημιά που μόνο το καλύτερος τεχνίτης θα μπορούσε να την φτιάξει. Εγώ είχα ήδη κάνει όνομα στην πιάτσα (και αγαπούσα τα κομπιούτερ τόσο πολύ που δεν το έκανα ποτέ για τα λεφτά αλλά ήταν στην ουσία το χόμπι μου). Πρόσφατα μάλιστα με είχαν καλέσει στο υπουργείο Εθνικής Αμύνης να τους φτιάξω τα προγράμματά τους που τους τα είχε σβήσει ένας Σουηδός χάκερ. Στην αρχή δεν ήθελα να πάω γιατί είμαι πολύ κούλ άτομο και ενάντια στους πολέμους και τα όπλα, αλλά μου το είχαν ζητήσει τότε ευγενικά και χαϊδεύοντας με νόημα τα πιστόλια τους. Μάλιστα όταν τελείωσα, μου ψιθύρισαν γρυλίζοντας να μην πω ποτέ τίποτα και σε κανέναν.
Δεν το είπα φυσικά πουθενά, αλλά αυτή η ιστορία διέρρευσε από τους ίδιους τους φαντάρους που ήταν εκεί παρόντες και που έμειναν έκθαμβοι από τις ικανότητές μου και από την αντικομφορμιστική διάθεση και εμφάνισή μου. Μαλλί μέχρι την μέση κατάξανθο, τζιν τριμμένο που όμως τονίζει καταπληκτικά τις υπέροχες καμπύλες μου, μπούστο προικισμένο και ανορθωμένο, σαρκώδη χείλη και καταπράσινα μάτια. Αλλά μονίμως αμακιγιάριστη και με ένα λάπτοπ στα πόδια, τα οποία είναι 2μετρα και ακουμπάνε τεντωμένα και χαλαρά στο γραφείο, με εμένα μονίμως να μασουλάω ένα κουλούρι, ένα τυροπιτάκι, ένα κρουασανάκι και να πίνω κακάο, χωρίς όμως ποτέ να βάζω ούτε γραμμάριο.
Έρχεται λοιπόν η ώρα που με καλούν στη φιρμάτη διαφημιστική εταιρία γ
ια τα κομπιούτερ τους που πάθανε ζημιά, όπως είπα παραπάνω. Πάω χωρίς να ξέρω ποιοί είναι. Και ενώ τους φτιάχνω τον κεντρικό κομπιούτερ, ο οποίος τυγχάνει να βρίσκεται στην αίθουσα συνεδρίων (φαντασία είναι ότι θέλω κάνω) εν ώρα συνεδρίου κατά το οποίο αναζητούν μια φρέσκια ιδέα για την Κόκα Κόλα, πετάω εγώ άνετη και κουλαριστή μία από τις πολλές ιδέες μου. Παθαίνει την πλάκα του ο Πρόεδρος, ο οποίος σημειωτέον είναι και παιδαράς, και καλό παιδί (κάτι σαν τον Transporter ένα πράμα), και ελεύθερος (για να μην ξεχνιόμαστε), και του αρέσουν οι αντισυμβατικές κουκλάρες, και αμέσως ζητάει να με προσλάβει. Εγώ όμως επειδή είμαι δοσμένη ψυχή τε σώματι στην πληροφορική, του είπα ότι θα είμαι κάτι σαν ελεύθερη συνεργάτης του και θα έρχομαι όποτε με έχει ανάγκη (σιγά μην εξαρτώμαι οικονομικά από τον μέλλοντα γκόμενό μου). Φυσικά αυτό τον εξιτάρει ακόμα περισσότερο, και γινόμαστε σε λίγο ένα ευτυχισμένο ζευγάρι
Και ξαναγυρίζω στην Marija. Αυτή η κοπέλα έκανε τη διαφορά γιατί μπορώ να φανταστώ τον ίδιο μου τον εαυτό να πρωταγωνιστεί στις φαντασίες μου, και όχι κάποια μη υπαρκτή πανέξυπνη κουκλάρα. Ακούγοντας και βλέποντάς την μπορώ να φανταστώ εμένα να το ερμηνεύω.
Ενώ σε όλα τα άλλα τραγούδια που μ αρέσουν γίνομαι μια άλλη γυναίκα, μια καταπληκτική, κουκλάρα χορευταρού που τα ερμηνεύει στο MTV ξεσηκώνοντας τα πλήθη, με την Marija μπορώ πολύ άνετα και πολύ φυσικά να φανταστώ ότι είμαι εγώ, η gademissa, που ερμηνεύει αυτό το καταπληκτικό πονεμένο τραγούδι με την υπέροχη φωνή της Marija. Αφού αυτή η γεματούλα και αδιάφορη εμφανισιακά κοπέλα συγκλόνισε την Ευρώπη ολόκληρη, τότε θα μπορούσα και γω.
Βέβαια δεν είμαι ούτε γεματούλα ούτε άσχημη, αλλά επειδή κάπως έτσι νιώθω ταυτίζομαι με την Marijia.
Και κάνω εδώ μια παρένθεση. Πρέπει να πω ότι όποτε βλέπω το είδωλό μου στον καθρέφτη εκπλήσσομαι ευχάριστα και ‘παίρνω τα πάνω μου’. Γιατί τότε βλέπω ότι είμαι σχετικά καλούλα , αλλά όταν είμαι στην καθημερινότητά μου ξεχνάω την πραγματική εικόνα μου και αποτελούμαι μόνο από δύο τεράστια μάτια που αγωνίζονται, παρατηρούν και σκέφτονται. Αυτό κρατάει μέχρι να με ξαναδώ στον καθρέφτη και να ξαναπιστέψω ή να θαναθυμηθώ αυτή την εικόνα. Ξέρω ότι αυτό είναι αποτέλεσμα ανασφάλειας ή έλλειψης μιας νορμάλ σχέσης, που έχουν διαστρεβλώσει την εικόνα για τον εαυτό μου. Ελπίζω να ρθει γρήγορα η ώρα που θα μπουν όλα στη θέση τους.
Και καταλήγω λέγοντας πως η Marija μου έδωσε μια νέα "κρυφή φαντασία" πριν κοιμηθώ: φαντάζομαι ότι είμαι ΕΓΩ που κερδίζω το βραβείο.
Αυτά.
Ουφ, εντάξει, θα πω και τη συνέχεια της "κρυφής μου φαντασίας" που είναι λίγο υπερβολική και όσο ναναι ντρέπομαι γι αυτό, αλλά αφού δεν με ξέρει κανείς θα την πω.
«Molitvaaaaa»
Κερδίζω λοιπόν το βραβείο της Γιουροβίζιον εγώ, μια Ελληνίδα με Νορβηγικό τραγούδι (δεν ξέρω γιατί, αλλά στη φαντασία μου τα λόγια είναι εις την Νορβηγικήν). Και γυρίζω σε μια Ελλάδα οπου όλοι οι Έλληνες είναι θυμωμένοι μαζί μου, και τα κανάλια με κυρίαρχο το STAR με έχουν καταξεφτιλίσει. Προδότρα με ανεβάζουν- πουλημένη με κατεβάζουν. Αντίθετα, στη Νορβηγία μετά τη νίκη έγινα η Εθνική Σταρ της χώρας τους και μου προτείνουν να πάω να ζήσω εκεί με εξασφαλισμένο εισόδημα 5.000 € το μήνα από τώρα παρακαλώ, και με έκαναν και επίτιμη δημότη του Όσλο. Επειδή όμως είμαι συναισθηματικά δεμένη με την κωλοελλάδα αρνούμαι, και κάθομαι και μαλ..ίζωμαι σ αυτόν τον κωλότοπο.
Παρόλο που δέχομαι επίθεση από παντού δεν μιλάω πουθενά, και δεν δημοσιοποιώ την αλήθεια ακόμα και όταν το Βημαντόνα, η Diva, και τα άλλα γυναικεία περιοδικά μου δίνουν στα κρυφά ολόκληρες περιουσίες για μια συνέντευξη. Όμως κάποια στιγμή που δεν αντέχω πλέον τον πόλεμο διαλέγω τον Στέλιο Κούλογλου και του εξομολογούμαι την αλήθεια που επιμελώς έκρυβαν οι ιθύνοντες μέχρι τότε. Η οποία αλήθεια είναι η εξής:
Αυτό το τραγούδι το πρότεινα στην αρχή στην ΕΡΤ αλλά απορρίφθηκε από τα στελέχη -κριτές (την λεγόμενη «ελίτ της φρυγανιάς») ομόφωνα, στέλνοντάς μου μάλιστα και μια επιστολή→ απόδειξη, που έλεγε ότι το τραγούδι μου ήταν άτεχνο, χωρίς βαθύτερο νόημα, χωρίς πρωτότυπη μελωδία και λυπόντουσαν αλλά δεν θα είχε καμία απολύτως τύχη στη γιουροβίζιον. Η άποψή μου βέβαια ήταν εντελώς αντίθετη γιατί αυτό το τραγούδι το έγραψε η ....... μητέρα μου η οποία ήταν μια ευτυχισμένη γυναίκα (σπουδαγμένη με 5 master) και παντρεμένη με τον πατέρα μου, έναν καταπληκτικό άντρα. Αυτός ο άντρας όμως ο οποίος ήταν χτίστης, έπεσε από την σκαλωσιά και σκοτώθηκε.
Η γυναίκα, μετά από αυτόν τον αναπάντεχο θάνατο σχεδόν σάλεψε. Προσπ
άθησε να κρατηθεί στα λογικά της για να μεγαλώσει εμένα που ήμουν μικρούλα και με υπεραγαπούσε, αλλά όταν έγινα 18 ετών δεν άντεξε και «τό χασε» τελείως. Την φιλοξένησαν για λίγο σε μια ιδιωτική ψυχιατρική κλινική (από την ασφάλεια ζωής του πατέρα μου είχαμε πάρει πολλά λεφτά και ήμασταν άνετα οικονομικά) όμως δεν άντεξε και αυτοκτόνησε. Πρίν αυτοκτονήσει, σε μια έκλαμψη, με πήρε τηλέφωνο από την κλινική στο σπίτι, και επειδή εγώ έλειπα άφησε μήνυμα στον τηλεφωνητή. Στο μήνυμα μου τραγουδούσε το Molitva, αυτό το τραγούδι- θρήνο και μου άφηνε ευχή και κατάρα: να τραγουδήσω σε όλο την κόσμο, εγώ και μόνον εγώ, τον πόνο της για τον πολυαγαπημένο άντρα της.
Και έτσι πήγα στη ΕΡΤ με αυτό το τραγούδι ύμνο, αλλά εκεί με διαολόστειλαν κανονικά. Επειδή όμως από τα παιδικά μου ακόμα χρόνια είχε κολλήσει στο μυαλό μου η έκφραση «Νόργουεϊ ουάν πόιντ, Νόργουεϊ ά πουά», είπα να το πάω στην Νορβηγία. Εκεί μόλις το άκουσαν στα ελληνικά, αυτοί οι ευαίσθητοι και λεπτεπίλεπτοι άνθρωποι έπαθαν σόκ από το μεγαλείο του τραγουδιού. Ρίγησαν. Μερικοί έκλαιγαν με λυγμούς, γιατί μίλησε στην καρδιά όλων αυτός ο μεγάλος έρωτας. Αμέσως μου ζήτησαν να τους εκπροσωπήσω, αλλά να το πω στα αγγλικά για να το καταλάβει όλος ο κόσμος. Εγώ επέμενα να το πω στα νορβηγικά γιατί πίστευα πως ένα τόσο δυνατό μήνυμα δεν χρειάζεται να το καταλάβεις κατά λέξη, αλλά να το νιώσεις στην καρδιά σου. Οι Νορβηγοί είχαν κάποιες ενστάσεις στην αρχή, αλλά εγώ μέσα σε μια βδομάδα έκατσα και έμαθα να τραγουδάω το τραγούδι σε άπταιστα Νορβηγικά. Μόλις το άκουσαν οι Νορβηγοί στη γλώσσα τους τρελάθηκαν, και έτσι όχι μόνο συμμετείχα αλλά και νίκησα τραγουδώντας σε μια τόσο δύσκολη και ακαταλαβίστικη γλώσσα.
Όταν έλαμψε η αλήθεια στην εκπομπή του Κούλογλου και ονομάτισα έναν- έναν όλους αυτούς τους κάφρους Έλληνες κριτές που απέρριψαν τον θρίαμβο και στέρησαν την Ελλάδα από το βραβείο, έγινε το έλα να δεις ......
Αλλά αρκετά για σήμερα με τις κρυφές "φαντασίες" μου γιατί διαπίστωσα πάλι ότι αν αρχίσω δεν τελειώνω.
*παρακαλώ, να πείτε στον Παλαιών Πατρών Γερμανό να αποφασίσει επιτέλους τί ακριβώς έκανε την ημέρα της 25 ης Μαρτίου του ‘21. Γιατί μου φαίνεται τελικά ότι έφαγε τζάμπα δόξα τόσα χρόνια και ήρθε η ώρα της αποκαθήλωσης.
