Χεχε!
Πήγαμε στο θέατρο και είδαμε την «Κατσαρίδα», κάποιου κυρίου Βασίλη Μαυρογεωργίου. Μας εξέπληξε ευχάριστα! Απλό, λιτό, δροσερό, αλλιώτικο, με 2 μόνον ηθοποιούς, ελάχιστα σκηνικά και με παιχνίδι ανάμεσα στους ηθοποιούς και το κοινό.
Έβρεχε όταν φεύγαμε και τρέχαμε να προφυλαχτούμε κάτω από υπόστεγα και περβάζια. Και έτσι «ανεβασμένοι» όπως ήμασταν από το καλό έργο, κοτζάμ μαντραχαλέοι γελούσαμε και παίζαμε σαν τα παιδιά.
Μιμούμασταν τις εκφράσεις και τις κινήσεις των ηθοποιών, χορεύαμε μες στον βρεγμένο δρόμο και τρέχαμε, τρέχαμε, τρέχαμε ....
