Κυριακή, Δεκεμβρίου 30, 2007
Tο θαύμα της κομμώτριας.
Σήμερα ξύπνησα με μία απίστευτα καλή διάθεση.
Έτσι νιώθω κάθε φορά που επισκέπτομαι την «θαυματουργή» κομμώτριά μου. Παραδέχομαι πως για ξέμπαρκα χτενίσματα επισκέπτομαι πού και πού καμιά άγνωστη κομμώτρια, αλλά για τα βασικά της ομορφιάς εμπιστεύομαι μόνον την «θαυματουργή», η οποία τελικά χτες κατάφερε να με χώσει στα ραντεβού της. Έτσι, αφού περίμενα για τουλάχιστον 3 ώρες, μ αρχήνισε το βράδυ και με μεταμόρφωσε κυριολεκτικά! Δεν είμαι εγώ αυτή που βλέπω στον καθρέφτη, δεν είμαι εγώ αυτή η κούκλα, έγινε θαύμα, το θαύμα των Χριστουγέννωωωων!!!!!
Το μαλλί μου επιτέλους δεν έχει ψαλίδα, απέκτησε το σωστό μήκος και χρώμα, και κρύβει έτσι τις ατέλειες του προσώπου μου ενώ ταυτόχρονα αναδεικνύει τα όποια όμορφα χαρακτηριστικά μου. Επίσης έχω την εντύπωση ότι το έκανε να ταιριάζει απόλυτα και με την κατατομή του σώματός μου!
Ε καλά, δεν ξέρω αν αυτά που λέω είναι υπερβολές, αλλά πάντως έτσι νομίζω.
Η κομμώτριά μου αυτή είναι μια πολύ καλή κυρία της παλιάς σχολής. Δεν είναι απ αυτές τις νέες, μοντέρνες και εξαντρίκ, αλλά από εκείνες της παλιάς, κλασικής σχολής. Όμως πριν από πολλά χρόνια (όταν τα εξτένσιονς ήταν ακόμα άγνωστη λέξη) ήταν αυτή που ανέστησε το πεθαμένο μου μαλλί, και από τότε της είμαι πιστή θαυμάστρια και (αν και δεν της το έχω πει) τρέμω την ώρα και τη στιγμή που θα πάρει σύνταξη και θα σταματήσει. Τι θα κάνω τότε? Πού θα πάω? Ποιά δολοφονικά και ανάξια χέρια θα αγγίξουν την πηγή της ομορφιάς μου?
Και ξέρω πολύ καλά τί λέω γιατί κάποτε, πριν από αιώνες, είχα πάει για περμανάντ σε ένα πρωτοκλασάτο και ΠΟΛΥ ονομαστό κομμωτήριο του κέντρου, όπου όμως αντί για λαμπερό, φουντωτό και μπουκλωτό μαλλί έφυγα με κάτι σαν στριφογυριστά σκουλήκια κολλημένα στο κεφάλι μου. Μη καταλαβαίνοντας ακόμα τι είχε γίνει νόμιζα στην αρχή ότι ήμουν "και πολύ" γκομενάρα με το νέο μου πρωτοποριακό κεφάλι, όμως γρήγορα παρατήρησα ότι όλοι στο δρόμο με κοίταζαν κάπως περίεργα και λίγο λυπημένα. Δεν υπήρχε κανένα βλέμμα θαυμασμού, αλλά αντίθετα οίκτου και συμπόνιας! Όλοι, ακόμα και οι ελάχιστοι θαυμαστές μου σμίγαν με τρόμο τα φρύδια μόλις με πρωτοαντίκριζαν και στη συνέχεια απέφευγαν να με κοιτάν!!! Ναι, όλα αυτά που λέω είναι αλήθεια!!!!!
Αυτή την μεταστροφή την πρόσεξα, και τρομαγμένη έτρεξα γρήγορα σε άλλο πρωτοκλασάτο και ονομαστό κομμωτήριο, όπου και μου διέγνωσαν «καμένο μαλί απ τη ρίζα». Και λέει για να γιάνει έπρεπε να ακολουθήσουμε μια σειρά από πανάκριβες θεραπείες. Αρχίσαμε λοιπόν τις ατελείωτες θεραπείες που αποδείχτηκαν τελικά «κολοκύθια με τη ρίγανη». Ενώ μου πασάλειβαν το κεφάλι με τις τάχα θαυματουργές και θρεπτικές κρέμες και με βάζαν στην κάσκα για να γίνει τάχα η αναδόμηση της τρίχας, εγώ εξακολουθούσα να παραμένω με το ίδιο σκουληκιασμένο και αραχνιασμένο μαλλί. Είδα και απόειδα, ξεπαραδιάστηκα, και αφού δεν έβλεπα να αποκτώ την χαμένη ομορφιά μου τα παράτησα, και έπεσα σε μαύρη μαυρίλα και κατάθλιψη.
Ξέρεις τι είναι να χάνεις την ομορφιά σου μέσα σε μια στιγμή? Να κοιμάσαι με το γνώριμο κεφάλι και να ξυπνάς η νύφη του Φρανκενστάιν? Και άντε, εγώ για τον εαυτό μου θα το συνήθιζα, όμως δεν θα ξεχάσω ποτέ το βλέμμα των ανδρών το οποίο περνούσε από πάνω μου και δεν σταματούσε ούτε για διάλλειμα, λες και ήμουν διάφανη, λες και δεν υπήρχα! Όχι οτι μέχρι τότε οι άντρες κάναν ουρά από πίσω μου, αλλά όσο ναναι κανα- δυό θαυμαστές τους είχα η καημενούλα. Και γι αυτό καταρρακώθηκα.
Δεν ήθελα να βγαίνω απ το σπίτι, αλλά και όποτε έπρεπε να βγω περπατούσα σκυφτή και κρυμμένη σε παλτά, κασκόλ και σκουφιά. Φοβόμουν μη συναντήσω κανέναν γνωστό, και γι αυτό έμενα κλεισμένη στο σπίτι όπου και έτρωγα συνέχεια νοστιμιές και ντελίβερι για να ξεχάσω τον πόνο μου. Έτσι όμως είχα αρχίσει να βάζω κιλά και να χειροτερεύω ακόμα περισσότερο! Ώσπου η "ατρόμητη φίλη μου" προβληματισμένη κι αυτή (ναι, ήμασταν και τότε φίλες) μου μίλησε για την κομμώτρια μιας γνωστής της, που όπως λέει έκανε «θαύματα». Παλιομοδίτικη και συνοικιακή μεν, θαυματουργή δε.
Πήγα λοιπόν νύχτα (μην με δει κανείς), με εξέτασε, και μου είπε συμπονετικά ότι αυτό το μαλλί ήταν καμένο άρα κατεστραμμένο, οπότε και δεν μπορούσε να γιάνει. Μόνο να το καμουφλάρουμε μπορούσαμε προχείρως μέχρι να φυτρώσει το υγιές και να μακρύνει. Εκτίμησα κατ αρχάς την ειλικρίνειά της, αλλά και το γεγονός ότι δεν με πλάκωσε σε θεραπείες του κώ..ου μόνο και μόνο για να μου αδειάσει την τσέπη. Έτσι, γρήγορα και φτηνά μου τα ψευτοέβαψε, μου τα ψευτοκούρεψε και γενικά με σουλούπωσε τόσο ώστε να μπορώ τουλάχιστον να κυκλοφορώ και πάλι έξω χωρίς να ντρέπομαι.
Και ξαναγυρνώ στην αιτία αυτής της σημερινής ευδιαθεσίας. Αυτή η καλή κυρία εκτός από την συνήθεια που έχει να μου προξενεύει τον κάθε ελεύθερο υδραυλικό, ηλεκτρολόγο, μαραγκό, πατωματζή, υποδηματοποιό, λαμαρινά, ταξιτζή που θυμάται εκείνη την ώρα, αγαπημένη της συνήθεια είναι και να συζητάει με τις πελάτισσές της για αρρώστιες και θανατικά. Και μάλιστα, για έναν περίεργο λόγο όλες σχεδόν οι πελάτισσές της αποζητούν αυτές τις κουβέντες και τα κουτσομπολιά και συμμετέχουν ενθουσιωδώς. Αυτό το ξέρω γιατί τις παρατηρώ κάθε φορά που προηγούνται από μένα στα ραντεβού.
Ο τάδε έπαθε καρδιακή προσβολή · ο άλλος έβγαλε εν μια νυκτί καρκίνο στο νεφρό · η άλλη τίναζε και κατά λάθος έπεσε απ το μπαλκόνι · η άλλη 30 χρονών κοπέλα έπαθε στα καλά του καθουμένου εγκεφαλικό · ο άλλος καθώς έτρωγε πνίγηκε μπροστά στη γυναίκα του, και επειδή εκείνη την ώρα δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα για να τον σώσουν η γυναίκα του από τότε χάζεψε · ο άλλος έπεσε με τη μηχανή του και ενώ σηκώθηκε και ένιωθε και μιλούσε μια χαρά, μετά από λίγες ώρες πέθανε από εσωτερική αιμορραγία χωρίς να το καταλάβει και ούτω καθεξής, διανθισμένα πάντα με όλες τις λεπτομέρειες της προσωπικής ζωής των ασθενών πριν και μετά το κακό. Επίσης, κατ επέκτασην γνωρίζει ποιός γιατρός είναι κατάλληλος για την κάθε ασθένεια, και ποιά νοσοκόμα νοιάζεται πραγματικά για τον ασθενή της και τον φροντίζει χωρίς να ζητάει το κατιτίς. Μιλάμε για τρομερό κουτσομπολιό, το οποίο όμως γίνεται όχι με κακή διάθεση αλλά με διάθεση του «κοίτα να δεις τι γίνεται στον κόσμο! Ας λέμε πάλι καλά που ζούμε».
Γι αυτό και γω, μετά από τόσα και τόσα θανατικά που άκουσα χτες, ξύπνησα σήμερα νιώθοντας όχι μόνο όμορφη αλλά και γεμάτη υγεία.
Και αν παρ ελπίδα νιώσω ποτέ κάποιο πονάκι στην κοιλιά θα την πάρω αμέσως τηλέφωνο και αυτή ως ειδικός ξέρει πού θα με παραπέμψει.
Τετάρτη, Δεκεμβρίου 26, 2007
Κουρασμένες σκέψεις.
Όλος ο μήνας ήταν κούραση- κούραση- κούραση και μόνο κούραση. Κούραση όχι μόνο σωματική αλλά και πνευματική. Οι πελάτες πρέπει να ικανοποιηθούν, νέοι πελάτες να αλιευθούν, λύσεις να βρεθούν ακόμα και στα πιο απίθανα προβλήματα που μπορεί να προκύψουν ανα πάσα στιγμή, υπάλληλοι να οργανωθούν αλλά και υπεύθυνοι να υποστηριχθούν, το πρόγραμμα να τηρηθεί πάση θυσία ακόμα και αν όλα πάνε στραβά ...... Τόσα και τόσα που πρέπει να περάσουν απ το μυαλό μου......
Είμαι ίσως από τους λίγους ανθρώπους που παραδέχονται ότι δεν τους χρειάζονται περισσότερα χρήματα απ όσα ήδη βγάζουν. Και αυτό γιατί παιδιά δεν έχω άρα ούτε τέτοιου είδους υποχρεώσεις, οπότε τι να τα κάνω τα παραπάνω χρήματα? Εντάξει, πλούσια δεν είμαι αλλά αυτά που βγάζω μου φτάνουν και μου περισσεύουν. Εξάλλου είμαι άνθρωπος που δεν μ ενδιαφέρουν τα λούσα, ούτε οι διασκεδάσεις, ούτε τα ακριβά αμάξια. Βολεύομαι με ότι προκύπτει κάθε φορά.
Βέβαια αν μου χάριζαν τα έξτρα χρήματα δεν θα έλεγα όχι, αλλά αν είναι να δουλέψω γι αυτά παραπάνω, δηλαδή να μειώσω τον ελεύθερό μου χρόνο γι αυτά, τότε δεν τα θέλω.
Όμως στον ιδιωτικό τομέα δεν υπάρχουν όρια. Πρέπει να δουλεύεις συνεχώς και να προχωράς μπροστά γιατί η στασιμότητα σε πάει πίσω χωρίς να το πάρεις χαμπάρι.
Σάββατο, Δεκεμβρίου 01, 2007
Extreme Tracking
Τον τελευταίο καιρό όμως βλέπω ότι η επισκεψιμότητα του blog μου δεκαπλασιάστηκε και αυτό οφείλεται στα google search που αυξήθηκαν κατακόρυφα!!!! Ξαφνικά έχω 30 και 50 επισκέψεις από search τα οποία αρκετά συχνά κάθομαι και διαβάζω.
Νιώθω σαν να είναι κάποιοι άνθρωποι που με ρωτάν για κάτι και ψάχνουν σε μένα την απάντηση. Όμως επειδή αυτό γίνεται ερήμην μου φοβάμαι ότι διαβάζοντας κάτι στο blog μου μπορεί να πάρουν λάθος απαντήσεις. Όπως πάρα πολλοί άνθρωποι που έχουν πρόβλημα με θυροειδή και διαβάζουν αυτά που πέρασα. Όμως τα δικά μου είναι απλώς προσωπικά βιώματα και όχι επιστημονικές απόψεις, και γι αυτό φοβάμαι ότι μπορεί κάποιοι άνθρωποι με κάποια ασθένεια να στεναχωρηθούν ή να απογοητευτούν διαβάζοντάς με, ενώ δεν θα έπρεπε.
Να σημειώσω εδώ πως όποτε βλέπω κάποιο ιατρικό ερώτημα πάντα βλέπω πίσω από την οθόνη εμένα, όπως ήμουν πριν λίγα χρόνια όταν ανακάλυψα για τον δικό μου θυροειδή και έψαχνα με αγωνία στο ίντερνετ για να δω τι έχω. Σε κάθε τέτοιο ερώτημα σκέφτομαι ότι το πρόβλημα χτύπησε και σε άλλο σπίτι, νιώθω ότι υπάρχει από πίσω αγωνία και φόβος, ότι κάποιοι άνθρωποι πιστεύουν πως ο χρόνος σταμάτησε και δεν ξέρουν αν θα προχωρήσει ξανά. Αυτά είναι θέματα που δεν μπορώ ούτε να γελάσω ούτε να τα δω ανάλαφρα, όμως τα άλλα θέματα που βλέπω στο Extreme tracking μου μερικές φορές με κάνουν και γελάω.
Κάποια είναι τόσo αφελή, τόσο περίεργα δοσμένα ως ερώτηση και ως θέμα που αναπόφευκτα μου δημιουργούν σκέψεις. Αυτές τις σκέψεις εδώ και αρκετό καιρό τις καταγράφω, και τις παραθέτω τώρα εδώ χωρίς όμως να θέλω να θίξω ή να διακωμωδήσω κανέναν. Είναι απλώς η πρώτη σκέψη που έκανα διαβάζοντάς τα.
Αναζήτηση: « ΜΑΓΑΖΙΑ ΠΟΥ ΣΥΧΝΑΖΟΥΝ ΩΡΙΜΕΣ ΚΥΡΙΕΣ»
Σκέψη: Εσείς νομίζω ότι είστε ένας κύριος χήρος, νεοσυνταξιούχος που ψάχνει για σύντροφο. Μου ακούγεται καλό, ευγενικό, αξιοπρεπές, μ αρέσει. Θα ήθελα μόνο να σας ρωτήσω: στο ΚΑΠΗ της γειτονιάς σας πήγατε? Ξεκινήστε από κει, συνεχίστε στου ΤΟΤΤΗ, μετά στου ΤΕΡΚΕΝΛΗ το ‘Βυζάντιο’, και αν δεν "ψαρέψετε"’ κάτι εκεί τότε ψάξτε στο ίντερνετ.
Τα σέβη μου.
Αναζήτηση: «ΤΣΙΤΣΙΔΕΣ ΗΛΙΟΘΕΡΑΠΕΙΑ»
«πως καταλαβαινεις οταν αρεσεις σε εναν αντρα»
Εσείς μάλλον είστε μια νεαρή έφηβη που δεν γνωρίζει ακόμα τα βασικά για το άλλο φύλο, τα οποία όμως πρέπει να ρωτήσετε στο περιοδικό Seventeen ή σε όποιο άλλο τελειώνει σε -teen και όχι σε εμας που έχουμε και σοβαρότερα θέματα να αναλύσουμε. Αλλά επειδή είστε μικρούλα και αθώα θα σας πω έτσι πρόχειρα έναν γρήγορο και άμεσο τρόπο (και συγνώμη για το ωμό του πράγματος, δεν το συνηθίζω): κοιτάξτε τον στα πανταλόνια.
«είναι νεκρό το τηλέφωνο»
Το netmode το ταρακούνησες? Το βίσμα το πίεσες? Την άχρηστη υπάλληλο στο 134 την πήρες? Το “σαν φακή” κουμπάκι το πάτησες?
Neeeeeext!
Neeeeeext!
«περιποιηση μουσι »
Κύριε, ρωτήστε τον μπαρμπέρη. Θα γνωρίζει σίγουρα περισσότερα από μένα.
Neeeeext!
«κλάνουν»
«ΕΥΡΕΣΙΤΕΧΝΙΑ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΕΣ ΕΤΑΙΡΙΕΣ ΚΛΟΠΗ»
Αστα να πάνε μεγάλε. Εσένα τι σου κλέψανε?
Εγώ μια αλμυρή τσίχλα σκέφτηκα κάποτε και χωρίς να το καταλάβω τη μασάω κι όλας.
Άϊντα παλικάριιιιιι. Όρμα στη γιαγιάκααααα!!! Πάρτο το κορίτσι και μη μασάς.
Και χμ, να σου πω ... μιας που γνωριστήκαμε, μήπως έχεις κανένα φίλο 38 άρη παιδαρά με τις ίδιες ανατρεπτικές προτιμήσεις???
«θερμιδες τσουρεκιων »
Ναι, τι να σας πώ, το τσουρέκι ήταν το πρόβλημα .....
«γιατι οι άντρες δεν θελουν σχεση »
«σοβαρη σχεση ξαφνικά»
Σοβαρά μιλάς? Σου τυχε τέτοιο θεϊκό πράγμα έτσι στα ξαφνικά??? Έλα πες μου πού και πώς, είναι καλός, σ αρέσει ? Αχ τυχερήηηηη ........ χμ κανένα φίλο έχει?
«ησυχια»
Aχά!!! Ώστε έτσι πουλάκι μου. Υπάρχουν κρυφοί κανόνεες. Γιααα να τους μάθω και γω που είμαι τ αφεντικό σας. Τι μηχανεύονται οι ευφάνταστοι υπάλληλοί μου?????
Kαι τι, εδώ τις ψάχνεις? Αγόρι μου πάνε στα μπουζούκια και θα τις δεις. Αυτά είναι εύκολα πράγματα, μην απασχολείς άλλο τον πολύτιμο χρόνο μου.
Neeeeext!
«ΒΑΡΈΘΗΚΑ ΤΗ ΜΙΖΕΡΗ ΜΟΥ ΦΥΣΗ»
μισώ του κόοσμου τη βία κι απονιάααααα
χιλιάδες μάατια με κοιτάν από μακριάααα
και μου μετράνε της ζωής μου τα κεριάαααα .......»
Απ ότι βλέπω δεν ρωτάς "αν" υπάρχει ζωή μετά. Το θεωρείς δεδομένο και ψάχνεις απλώς να δεις ποιά είναι αυτή.
Χμμμ ενδιαφέρον. Νέος επαγγελματικός προσανατολισμός? Είναι μία σκέψη, δεν λέω!
«ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΡΕΜΕΝΟΣ,ΤΙ ΘΕΛΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΗ»
Έλα μου ντε! Εσύ ρωτάς εμένα και γω εσένα. Δώς μου το τελέφωνό σου κοπελιά να σε πάρω και να πούμε τον πόνο μας.
«Αποτρίχωση αυτιών»
«τροποι για ν φτιαξεις την κατάλληλη εκθεση για το σχολειο»
Είπαμε δεν ξέρω να γράφω εκθέσεις. Έχω πρόβλημα. Μην μου το θυμίζετε από το Extreme tracking και αγχώνομαι.
(Ουφφφφ ....... θα το δώ στον ύπνο μου πάλι)
«μποτοξ»
Ναι αγαπητή φίλη. Το σκέφτομαι και γω. Μη βλέπεις που δεν το λέω, είναι στις άμεσες προτεραιότητές μου. Θέλω να προλάβω και όχι να διορθώσω. Έλα όμως που φοβάμαι. Κανείς γνωστός μου δεν έχει κάνει ακόμα για να τον ρωτήσω λεπτομέρειες. Θα πρηστώ? Θα μουδιάσω? Θα το καταλάβουν οι άλλοι? Είναι ασφαλές ή σε 10 χρόνια θα βγεί ύποπτο για καρκινογενέσεις ? Μήπως παραλύσει το πρόσωπό μου?
Επιταγές ναι. Γραμμάτια όχι. Χωρίς δεύτερη κουβέντα. Μην τύχει και δεχτείς γραμμάτιο φίλε μου την πάτησες παταγωδώς.
Neeeeext!
Μα η παρτούζα δεν είναι ντροπή τώρα πιά νέε μου. Κάποτε ήταν. Τώρα οποιανού του τύχει το καυχιέται κιόλας. Μην πω ότι μερικοί λέν και ψέματα ότι τους έτυχε.
«η αληθινη ιστορια των 300 του λεωνιδα»
Δεν μπορεί!!! Δεν είναι δυνατόν!!! Τρελάθηκα μόλις το είδα. Κάποιος πιστεύει ότι υπάρχει μια κρυφή αληθινή ιστορία για τον Λεωνίδα????? Αυτός είναι στο ίδιο μήκος κύματος με μένα. Unbelievable !!!!!!
«ΘΕΛΩ ΝΑ ΔΩ ΓΥΜΝΕΣ»
Σνιφ, άστα .......
«ΑΝΤΡΑΚΛΑΣ »
Πού ντος ρε παιδιά??? Περισσεύει κανένας και για μένα?
(μωρέ μπας και χτυπάει αλληνής ρολόι και γω νομίζω τόσον καιρό ότι είναι το δικό μου και αγχώνομαι? πρέπει να το ψάξω κατεπειγόντως...)
«ψαλίδι τρίχες μύτης»
«οριο προλακτινη για να μπορεί να μενεις εγκυος»
«Ο ΔΙΑΖΕΥΓΜΕΝΟΣ ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ»
Μόνο ένας? Εγώ έχω τουλάχιστον 3.
«έρπης δέκατα»
Ο έρπης κάνει δέκατα???????? Κοίτα να δεις τι μαθαίνει κανείς από τα google search!!!!!! Μεγάλο σχολείο.
Αχ σοβαρά? Νασαι καλά κοπελιά που μου τόπες. Ποιός ξέρει πόση ώρα κυκλοφορώ έτσι. Πωπωωωω ρεζίλι των σκυλιών έχω γίνει.
Α καλάαααα, εσείς δεσποινίς μου είστε ή πολύ άρρωστη ή πολύ καινούργια στην πιάτσα. Ερωτευτήκατε το blog σας και θέλετε να το βλέπετε συνέχεια? Το σκέφτεστε συνέχεια και το ονειρεύεστε παντού? Στη δουλειά, στο οδήγημα, στον καφέ, στο μπαρ, συνέχεια? Τι πράματα είναι αυτά?
«κουκλάρες Ελληνίδες»
Εγώ πάλι καθόλου. Ειδικά μπροστά στην οθόνη ΠΟΤΕ!!!! Το κρατάω μέσα μου. Μόνο που αν κρατηθώ για πολλές ώρες τυμπανίζομαι και τότε μου βγαίνει άνωθεν ως μια μορφή ξαφνικού, ακράτητου, βρωμερού ρεψίματος. Και τότε πλακώνομαι στις τριντέντ και στις μέντες για να μην πάρει κανείς χαμπάρι το κλανορέψιμό μου.
Άλλη απορία παρακαλώ?
«Μια φορά και ένα καιρό ήταν ο άνθρωπος blogspot»
Ε ρε blogspot, τι σταυρό κουβαλάς και συ......
«μου φορεσε το βρακι της μανασ του»
Καλά, κι εσύ μυαλό δεν έχεις? πήγε και φόρεσε το βρακί της μάνας του και συ το σκέφτεσαι, το αναλύεις, και το ψάχνεις στο ίντερνετ? Ξέχνα τον κοπέλα μου. Σήκω και φύγε. Παράτα τον. Είναι άρρωστος ο άνθρωπος, δεν θέλει και πολύ μυαλό για να το καταλάβεις. Παπαπααα......
(σταυροκοπιέμαι )
Πώς το κατάλαβα? Από το «κάνεις έρωτα» το «κοπέλα» και το «διάφοροι τρόποι». Αν ήταν απ τους άλλους θα έβαζε γαμ..σεις, ξεπετάξεις, γκόμενα, μ...νί. Επίσης φαντάζεται ότι υπάρχουν διάφοροι τρόποι και όχι μόνο ο ‘ορμάμε και γα..με’.
Καλή τύχη αγόριιιιιιιι.
Ιησούς Χριστός νικά κι όλα τα κακά σκορπά.
«Παλιοί συμφοιτητές »
Έχει περάσει τόσος καιρός. Σαν να ήταν μιαν άλλη ζωή. Πολλές φορές αποφεύγω να τη θυμάμαι. Ήμασταν όλοι στην αρχή, στο ξεκίνημα, και από τότε έχουμε διαγράψει πορείες. Αλλάξαμε, αλλά και μείναμε τόσο ίδιοι.
Όταν καμιά φορά βρισκόμαστε διαπιστώνω ότι είμαστε κατά βάθος οι ίδιοι που ήμασταν και τότε. Πίσω από τις ρυτιδούλες και τα γκρίζα μαλλιά βλέπω τα ίδια χαμόγελα, τα ίδια βλέμματα, τις ίδιες κινήσεις που κάνανε και τότε. Τα ίδια μυαλά που είχαμε τότε έχουμε και τώρα, μόνο που οι αυξημένες ευθύνες βάραιναν τις πλάτες μας, και καμπουριάσαμε λιγάκι. Προστέθηκε και το άγχος για το μέλλον των παιδιών τους όσοι έγιναν γονείς .....
... καλοί μου φίλοι, παλιοί μου συμφοιτητές να είστε καλά.
Αχχχχχ άτιμα γηρατιά ......
«δεν νοιαστηκες για μενα»
με δυόοοο παιδιά στα χέριααααα
και δυόοοοο στεγαστικάαααααα
με ποιάααα γλεντοκοπάαααας
σε μέεεε αλλο δεν το δίνειιιις
μα σε κείιιινη το σκορπάααας
« Π Darren Aronofsky»
Ό,τι βρεις θα είναι σκέψεις ή παρατηρήσεις τρίτων αλλά όχι οι αυθεντικές σκέψεις ενός πραγματικά μελλοθάνατου. Άντε, γιατί αυτά τα πράγματα δεν μ αρέσουν, τα φοβάμαι.
Κάτσε να ....... τοκ-τοκ-τοκ ....... έτσι για σιγουριά, ποτέ δεν ξέρεις.......
Είδες που η αποχή έχει και τα πλεονεκτήματά της? Ε καλά, λέμε τώρα.
Άντε ξεκουνήσου! Για τη δική σου ζωή πρόκειται όχι για τη δική μου.
«φοιτητης οχι παρεες»
«δεν βρισκω δουλεια»
Αν είσαι γέρος πάνε στο ΚΑΠΗ της γειτονιάς σου και "ψώνισε" καμιά γιαγιούλα, για να πραγματώσεις αυτό που ψάχνεις και να κάνεις και κανένα ψυχικό πρίν αποδημήσεις εις κύριον.
Neeeext!
«ΒΙΟΤΕΧΝΙΑ ΣΑΓΙΟΝΑΡΕΣ»
Μην ξεχάσεις το αρκουδάκι σου μικρέεεεε.
«καρατε ντοπαρισμένοι»
Διέδωσέ το στους καθαρούς. Να πάει στόμα με στόμα. Πρέπει να συμμαχήσουμε στα κρυφά ......
«ποιός είναι ο καλύτερος γυναικολόγος στη Θεσσαλονίκη? »
«μαρια κυνηγου τραγουδάω και γυμνάζομαι»
«πως νιώθει αυτός που σου κάνει μασάζ »
«κυριο για γνωριμια »
Πείτε το ολόκληρο δεσποινίς μου, μην ντρέπεστε:
«Ζητώ κύριο για γνωριμία γάμου» οι ντόπιες μεγαλοκοπέλες,
«ΤΙ ΔΟΥΛΕΙΑ ΝΑ ΚΑΝΩ ΜΕΤΑ ΤΗ ΣΥΝΤΑΞΗ
«εκεινο που δεν εχω»
«αποτριχωση πλατη ανδρες τιμη »
«ΓΟΥΡΙ»
Τί άλλο πιά!
«τι κανω σε περίπτωση που βγει δοντι μετα απο καποιο ατυχημα»
Neeeeeeeeeext!
«σκονη για κλανια »
Προσοχή: η συγκεκριμένη σκόνη μπορεί να δημιουργήσει κλανιά υψηλής πίεσης έως και 500.000 ατμόσφαιρες, και τότε λόγω της εκτόνωσης του αερίου παράγεται έργο που μπορεί να εκτοξεύσει το άτομο έως και την Ετερόσφαιρα παρέα με τους μετεωρολογικούς δορυφόρους. Πριν την πασπάλιση των ατόμων με «Kλανιόσκονη» συνιστάται να γίνεται ο εφοδιασμός τους με ζευγάρι κεραιών για πιθανή χρήση τους ως αναμεταδότες δορυφορικών καναλιών, και είσπραξη δικαιωμάτων από τις διαφημίσεις.
Λόγω φυσικής προδιάθεσης απαγορεύεται αυστηρώς η χρήση σε ηλικιωμένους.
«πως μπορεις να ξεφορτωθεις ενα γελοιο αφεντικο »
.......... Γεωργίου εσύ είσαι? Α-Αχ μη σε πετύχω αύριο στη δουλειά........ ιιιιιιιιιιιιιιιιιι ........
« ΠΩΣ ΝΑ ΦΑΙΝΕΣΑΙ 10 ΧΡΟΝΙΑ ΝΕΟΤΕΡΗ »
«ΘΥΡΕΟΕΙΔΗΣ ΚΑΙ ΠΡΟΩΡΗ ΕΜΜΗΝΟΠΑΥΣΗ»
Αρνούμαι λέμε.
«πολύτεκνη μειωμένη σύνταξη βγαίνω»
..... ποιος με πιάνειιιιιιιιιιιιιι!!!!!
Σάββατο, Νοεμβρίου 24, 2007
Τι να γράψω? Δεν ξέρω.
Σήμερα είναι Σάββατο (επιτέλους ήρθε το ευλογημένο) και έχω την άνεση του χρόνου, είμαι ξεκούραστη (αααχχχχ τι καλάαααα), χόρτασα ύπνο, και θα κάνω δουλειές ενώ ταυτόχρονα στα διαλλείματα από τα ξεσκονίσματα και τα σφουγγαρίσματα θα γράφω ....... αλλά δεν ξέρω ΤΙ να γράψω. Συνέβησαν αρκετά. Για ποιό να πρωτοαναφέρω? Πώς να τα αξιολογήσω?
Αυτό που γράφεται πιο εύκολα? Αυτό που γράφεται πιο γρήγορα? Αυτό που ακούγεται πιο ευχάριστο? Αυτό που με πόνεσε? Αυτό που με χαροποίησε? Τι?
Ζώ στον έξω κόσμο. Εκεί κινούμαι, μιλάω, συναναστρέφομαι, νιώθω, σκέφτομαι, δίνω και παίρνω, βλέπω, γελάω, ακούω, κάνω παρέα, αλλάζω, βελτιώνομαι αλλά και χειροτερεύω, στεναχωριέμαι, άλλες φορές νιώθω απελπιστικά μόνη και άλλες όχι, και τέλος πάντων ΖΩ. Εδώ στο blog βρίσκομαι ελάχιστα τελευταία, και νιώθω ότι η πορεία μου είναι λίγο μοναχική. Δεν έχω σχόλια ανοιχτά, κάνω ελάχιστα σε άλλους, εδώ και καιρό δεν διάβασα κανέναν αφού δεν άνοιξα το κομπιούτερ μου καθόλου, δεν γνωρίζω κανέναν αλλά και κανείς δεν με γνωρίζει, και γενικώς ........ δεν ξέρω ...... είναι ένα από τα μοναχικά blogs.
Αυτό βέβαια δεν με στεναχωρεί γιατί είναι συνειδητή η επιλογή μου και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικό το ΔΙΚΟ ΜΟΥ blog, αφού είναι όπως είναι στο μυαλό μου. Δηλαδή και εκεί μόνη μου τα σκέφτομαι και εδώ μόνη μου τα γράφω. Τέλος πάντων, δεν ξέρω γιατί τα λέω όλα αυτά αλλά τώρα που "ζεστάθηκα" ας αλλάξω θέμα. Θα μιλήσω για κάτι που με απασχόλησε αυτή την εβδομάδα.
Τον πατέρα μου δεν τον βλέπω συχνά αλλά μιλάμε στο τηλέφωνο πού και πού. Λόγω ασχολιών δεν έχω χρόνο να τον δώ, αλλά ούτε και αυτός. Είχε περάσει περίπου ενάμιση μήνας από τότε που τον είδα τελευταία φορά και κάτι με "έτρωγε" τώρα τελευταία. Του είπα μια μέρα ότι «θα ξεχάσουμε και τις φάτσες μας ρε μπαμπά, πέρνα μια μέρα να σε δω, να τα πούμε λιγάκι». Συμφώνησε και αυτός, και έτσι κανονίσαμε να βρεθούμε στο σπίτι μου.
Δεν το είχαμε "κανονίσει" ακριβώς, δηλαδή δεν το είπαμε στα σίγουρα, αλλά είπαμε ότι θα τηλεφωνηθούμε κατά τις 6 η ώρα ή και νωρίτερα για επιβεβαίωση. Ο ίδιος όμως κατάλαβε ότι δώσαμε ραντεβού για τις 6. Εγώ με την πολύ δουλειά ξεχάστηκα. Έτσι λόγω φόρτου εργασίας έφτασα σπίτι κατά τις 7, (και είχα μάλιστα σκοπό μόλις φτάσω σπίτι να του τηλεφωνήσω και να του παραπονεθώ ότι με έγραψε κανονικά και με ξέχασε) όμως φτάνοντας τον βρήκα από κάτω να τουρτουράει από το κρύο επί μία ώρα!!!! Μελάνιασε ο άνθρωπος. Δεν είχε και το αμάξι του για να κάτσει και να ζεσταθεί, και μόλις τον είδα ένιωσα τύψεις και στεναχωρέθηκα πραγματικά. Ευτυχώς όμως δεν το ανέφερε καθόλου ούτε έδειξε να τον πειράζει, και αυτό μου έκανε εντύπωση και με χαροποίησε λίγο.
Εκείνο το απόγευμα ήταν ανακουφιστικό. Ναι, χρησιμοποιώ την σωστή λέξη «ανακουφιστικό». Τον είδα ότι είναι καλά, ότι είναι ο ίδιος που ήταν στη συμπεριφορά και στην εμφάνιση, ότι δεν μετατράπηκε έτσι στα ξαφνικά σε έναν γέρο ξεκούτη, απαιτητικό, και ιδιότροπο. Αντίθετα φαίνεται υγιής, είναι ήρεμος, και ελέγχει την υγεία του τακτικά, όπως μου είπε. Τον άφησα να μιλάει- να μιλάει- να μιλάει- και να συνεχίσει να μιλάει για τις καθημερινές του ασχολίες, γι αυτά που σκέφτεται, και για τις φιλοσοφίες που αναπτύσσει κατά καιρούς. Γιατί ο πατέρας μου γηράσκει αεί διδασκόμενος. Πάντα κάτι διαβάζει, με κάτι ασχολείται, και όλο κάτι καινούργιο μαθαίνει. Γέλασα και λίγο με τα αστεία του γιατί ο μπαμπας μου έχει πλάκα και αυτό του το αναγνωρίζω, και ένιωσα και πάλι ΠΑΙΔΙ.
Με τους γονείς μου είμαι ελεύθερη να νιώθω παιδί και αυτό έχει τεράστια σημασία για μένα. Είναι οι μόνοι άνθρωποι στον κόσμο όπου μπορώ να κάνω τα μωρουδίστικά μου, μπορώ να κάνω πείσματα, μπορώ να τους θυμώσω, μπορώ να είμαι παιδί σ αυτήν την ηλικία χωρίς κανείς να με παρεξηγήσει. Τους ζητάω τη συμβουλή τους (στα ψέματα φυσικά, γιατί μάλλον δεν θα την ακολουθούσα ποτέ) και αυτοί χαίρονται να μου την δίνουν. Ίσως νιώθουν σημαντικοί εκείνη τη στιγμή, ίσως νιώθουν ότι εκπληρώνουν το ρόλο τους ως γονείς, και αφού αυτό τους κάνει ευτυχισμένους τους το δίνω απλόχερα.
Έχω επιλέξει αυτή την οδό με τους γονείς μου, δηλ το να μιλάν συνέχεια για τους εαυτούς τους όποτε βρισκόμαστε. Και αν σταματήσουν για λίγο, τους κάνω τις κατάλληλες ερωτήσεις για να ξαναπάρουν φόρα. Ελάχιστες φορές με ρωτάν για μένα και για το τι κάνω στη ζωή μου, γιατί θεωρούν ότι εγώ τα καταφέρνω, ότι στέκομαι στα πόδια μου, ότι εγώ "ξέρω", ότι εγώ γεννήθηκα ενήλικας, ότι όλα είναι καλά και τίποτα δεν άλλαξε. Να φανταστείς ότι ακόμα δεν γνωρίζουν ότι ασχολούμαι με το άθλημα. Τόσα χρόνια πέρασαν και ποτέ δεν το έφερε η κουβέντα.
Τους δίνω βέβαια και εγώ την εντύπωση ότι είμαι καλά και ότι όλα είναι σταθερά. Αυτό τους βολεύει μια χαρά. Τότε με την υγεία μου που αναγκάστηκα να τους πω λίγα πράγματα, ταράχτηκαν και δεν ήξεραν πώς να το χειριστούν. Πραγματικά τώρα που το σκέφτομαι βγήκαν «έξω από τα νερά τους». Οχι μόνο δεν ήξεραν πώς να μου συμπαρασταθούν αλλά φοβήθηκα εγώ η ίδια γι αυτούς. Από τότε του έχω πεί ότι όλα παν καλά, ότι το ελέγχω και δεν με ξαναρώτησαν.
Μεγάλοι άνθρωποι είναι τώρα πια και δεν θέλω να τους στεναχωρώ.
Κάποια στιγμή, ο πατέρας μου με συμβούλεψε (ως γονιός που νοιάζεται για την τύχη του παιδιού του!) να κοιτάξω το συνταξιοδοτικό από τώρα, και να ελέγξω τί εισφορές δίνω για να πάρω, λέει, μεγάλη σύνταξη. Να το κοιτάξω λέει τώρα που είμαι ακόμα μικρή. «Τι μικρή ρε μπαμπά, που σε λίγο θα σε φτάσω?» του είπα. «Τί θα με φτάσεις βρε? Εσύ είσαι ακόμα πιτσιρίκι!» είπε,
και σκέφτηκα ότι για όλους τους γέρους οι νεότεροι είναι πάντα πιτσιρίκια. Τους 30 άρηδες εγώ τώρα τους θεωρώ πιτσιρίκια που έχουν όλη τη ζωή μπροστά τους, και τους 20 άρηδες τους θεωρώ μωρά, άσχετα που εγώ από τα 25 μου ακόμα ένιωθα ότι φύγαν τα χρόνια μου και ότι βάδιζα ταχέως προς το γήρας.
Του είπα ότι έχει δίκιο για τη σύνταξη, και ότι εγώ πρέπει πάση θυσία να βγάλω μεγάλη αφού δεν θα έχω έναν άντρα να με στηρίξει, ούτε παιδιά για να μου συμπαρασταθούν, και θα πρέπει γριά γυναίκα να στέκομαι στα δικά μου πόδια. «Ουυυυυ έχεις χρόνια μπροστά σου μην ανησυχείς, εσύ θα βρείς το καλύτερο παιδί» μου είπε, και μου άναψαν τα λαμπάκια αλλά δεν του το έδειξα.
Κοντεύω τα σαράντα, σε λίγο δεν θα μπορώ να κάνω παιδιά, ελεύθεροι άντρες δεν υπάρχουν,
και αντί να βρώ λίγη κατανόηση, λίγη υποστήριξη, λίγη παρηγοριά,
βρίσκω την σιγουριά αυτού που έχει άγνοια του θέματος, αυτού που δεν θέλει να εμβαθύνει στο πρόβλημα και το αντιμετωπίζει ως μη- πρόβλημα, αυτού που είναι σίγουρος ότι θα τα καταφέρεις χωρίς να έχει βάσιμα στοιχεία και αποδείξεις, αλλά απλώς τον βολεύει να πιστεύει έτσι.
Γρήγορα το ξεπέρασα όμως γιατί τέτοιος ήταν πάντα απέναντί μου, και δεν θα αλλάξει ποτέ.
Τώρα που είπα «ενήλικας», αυτό είναι πολύ σημαντικό για μένα. Νιώθω ότι γεννήθηκα ενήλικας, ότι δεν είχα ποτέ την πολυτέλεια του να είμαι παιδί που να με φροντίζουν οι γονείς μου, να νιώσω τη ζεστή αγκαλιά τους, την σιγουριά τους. Μόνη μου έπρεπε να φροντίζω τις υποθέσεις μου από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Αλλά τέλος πάντων αυτοί είναι, η Μαμά μου και ο Μπαμπάς μου. Είναι κατά βάθος καλοί άνθρωποι μόνο που δεν ήξεραν ποτέ πώς έπρεπε να φερθούν ως γονείς.
Γράφοντας αυτά θυμήθηκα την μία γιαγιά μου. Καλή γυναίκα, την θυμάμαι με συμπάθεια. Όμως έχω ένα παράπονο. Από τα τόοοοσα εγγόνια που είχε, υπεραγαπούσε μόνον δύο. Αυτά του αγοριού της, του "Παιδιού" της. Την θυμάμαι να ταΐζει τα συγκεκριμένα εγγόνια στο στόμα με το αυγουλάκι ή την φέτα με μαρμελάδα, και να φωνάζει συνέχεια τα ονόματά τους. Μά για να γυρίσουν σπίτι, μά για να τα πλύνει, μά για να τα ντύσει, μά για να τα ταΐσει. Εκεί στο χωριό, στο τεράστιο σπίτι με την τεράστια αυλή, με τα δέντρα και τις πρόχειρες σκοινένιες κούνιες που κρεμόντουσαν απ τα τεράστια κλαδιά, με τον χτιστό φούρνο την πινακωτή και το ζυμωτό ψωμί, με τα γελάδια και τα αρνάκια στον στάβλο παραπέρα, εκεί που ήταν ο παράδεισος για εμάς τα εγγόνια, όλα "παιδιά της πόλης" (που σημειωτέον ήμασταν πάρα πολλά και όταν βρισκόμασταν καλοκαίρια, Χριστούγεννα και Πάσχα γινόμασταν αγέλη), αυτό ήταν το μόνο μελανό σημείο. Αυτή η άδικη διάκριση που ποτέ δεν κατάλαβα την αιτία. Βέβαια τα συγκεκριμένα ξαδέλφια μου τα αγαπάω πολύ, δεν τίθεται θέμα.
Επίσης θυμάμαι και κάτι άλλο.
Η γιαγιά μου είχε στον τοίχο κρεμασμένη μια τεράστια φωτογραφοθήκη με κομμένα (από άλλες φωτογραφίες) και κολλημένα τα κεφαλάκια από όλα τα εγγόνια της. Ένα είδος πρόχειρου παζλ. Κάποτε παρατηρώντας το (μικρό παιδί ήμουν ακόμα) διαπίστωσα με τρόμο ότι το δικό μου κεφαλάκι έλλειπε!!!!!!! Ρώτησα πανικόβλητη την γιαγιά μου και μου είπε ότι η πρώτη κορνίζα που είχαν κρεμασμένη είχε σπάσει, και όταν φτιάξαν την καινούργια το δικό μου κεφαλάκι κάπου παράπεσε, δεν το πρόσεξαν εκείνη τη στιγμή, και γι αυτό έλλειπε. Μου το πε γελώντας κιόλας αθώα με την ανησυχία μου (ακόμα θυμάμαι εκείνο το γάργαρο γέλιο), χωρίς ποτέ της να καταλάβει (ούτε καν να πλησιάσει ο νους της) ότι αυτό το γεγονός ίσως να «έγραφε» κάπου μέσα στην ψυχή αυτού του 8χρονου τότε παιδιού.
Βέβαια δεν της κρατάω καμία κακία αυτής της γυναίκας και του παππού μου που βασανίστηκαν στη ζωή τους και που τώρα πια πέθαναν, γιατί στην δική της εποχή αυτό που τους ένοιαζε πρωτίστως ήταν τα χωράφια και το να βγάλουν ένα πιάτο φαί. Αφού βγάλαν το πιάτο νοιαζόντουσαν να παντρέψουν τα κορίτσια τους. Για το Αγόρι δεν στεναχωριόντουσαν, αυτός θα έβρισκε την καλύτερη! Αυτόν βλέπεις τον σπούδασαν κιόλας (καλά ναναι ο θείος μου όπου και ναναι). Αφού τακτοποίησαν τα παιδιά τους (όπως φαντάζονταν) και ησύχασαν, τους ένοιαζε ο μπαχτσές, το καφενείο, οι δουλειές, το κουτσομπολιό, το πλέξιμο, ο σταύλος, οι κότες, τα δέντρα και τόσα άλλα καθημερινά. Αλλά απ ότι φαίνεται ποτέ δεν νοιάστηκαν για την ψυχή των παιδιών τους ή των εγγονών τους.
Αλλά δεν πειράζει, όλα αυτά είναι μακρινό παρελθόν. Καλά ναναι και οι δυό τους εκεί ψηλά.
Δεν μιλάω για την άλλη γιαγιά μου. Την οποία μίσησα κάποτε, και η οποία τόλμησε και με έβρισε. Με αποκάλεσε «σκατό». Άκουσον άκουσον! Αποκάλεσε το εγγόνι της «σκατό» γιατί τόλμησε το παιδί να της αντιμιλήσει. Δηλαδή όταν διεκδικείς το δίκιο σου σε βρίζουν, γι αυτό θα πρέπει να πας με τα νερά τους αν θέλεις να σου δίνουν χαρτζιλίκι, να σε κανακεύουν, ή να σου αφήσουν εκείνο το χωραφάκι ή εκείνο το σπιτάκι στο χωριό. Τι λές καλέ!!!! Βρε άϊντε από κει!!! Αλλά δεν πρέπει να μιλάω έτσι για εκείνη γιατί ήταν διαπιστωμένα πειραγμένη στα μυαλά. Όχι πολύ, αλλά κάπου έχανε, και σε αυτό συμφωνήσαμε τα εγγόνια της, όταν κάποτε μετά το θάνατό της συζητούσαμε για εκείνη. Αναρωτιέμαι πώς θα μπορούσε ο ένας γονιός μου να βγεί φυσιολογικός άνθρωπος μεγαλώνοντας με μια τέτοια μάνα. Πάλι καλά να λέω. Ηρωας! Ηρωαααας!!!!!!
Τέλος πάντων έφυγε και αυτή, ας είναι καλά. Αλλά δεν θα ήθελα να την συναντήσω αν ποτέ πεθάνω (τοκ-τοκ) και αν υπάρχει μετα θάνατον ζωή.
Ουφφφ είμαι τόσο κουρασμένη, κυρίως σωματικά. Να ρθούν οι γιορτές και να φύγουν για να ηρεμίσουν τα πράγματα, γιατί δεν θα αντέξω για πολύ. Είναι η σεζόν τώρα και είμαι όλη μέρα στη δουλειά. Ξεκλέβω χρόνο για το άθλημα όποτε μπορέσω, αλλά μετά γυρίζω πάλι στη δουλειά. Άρχισε και η περίοδος των αγώνων και πρέπει να είμαι σε όλα καλή, αλλά δεν μπορώ. Πραγματικά δεν αντέχω και δεν έχω μια γνήσια πηγή χαράς όπως θα ήταν πχ η οικογένεια αν είχα κάνει ή τα παιδάκια μου. Πόσο θα ήθελα να έχω παιδάκια!!!! Μερικές φορές έρχονται στο μαγαζί οι πελάτες μου με τα παιδάκια τους, και πόσο τα λαχταράω έτσι αθώα και γλυκά που είναι!!!!! Με τις μπούκλιτσες τους, με τα γελάκια τους, με τα ναζάκια τους ......
Η «ατρόμητη» φίλη μου λέει ότι τα έριξα όλα στα παιδιά που δεν έχω, τα οποία αν είχα μπορεί να γκρίνιαζαν όλη την ώρα, μπορεί να μάλωνα συνέχεια με τον άντρα μου, μπορεί να ανακατευόντουσαν τα πεθερικά μου, σίγουρα θα είχα σταματήσει το άθλημα για να τα βγάλω πέρα, και ίσως να ήμουν τώρα με χάπια προσπαθώντας να βρω ισορροπίες.
Αλλά εγώ της αντιλέω εκνευρισμένα ότι τις ίδιες πιθανότητες θα είχα να ήμουν μια χαρά με τον αντρούλη μου και με τα παιδάκια μου. Γιατί να βλέπουμε πάντα τα αρνητικά? Και εκεί συνήθως διαφωνούμε ......... και το ξέρουμε ......... και κάνουμε ατελείωτες συζητήσεις. Μιλάμε για 3 ή 4 ώρες συζητήσεων που ξεκινάν έτσι, συνεχίζουν αλλιώς, και τελειώνουν συνήθως ξαφνικά, αφού έχουμε κουραστεί και οι δύο (ή οι τρείς όταν είναι και ή άλλη «ατρόμητη») και έχει ξεραθεί το λαρύγγι μας.
Το περίεργο είναι ότι σε αυτές τις πολύωρες συζητήσεις ενώ η μία έχει την Α άποψη, στην πορεία υποστηρίζει την Β, και καταλήγει στην Γ. Το αντίστοιχο γίνεται με την άλλη η οποία υποστήριζε αρχικώς την Β, συνεχίζει με την Γ, και καταλήγει στην Α άποψη. Αυτός ο περίεργος αχταρμάς γίνεται χωρίς να το καταλάβουμε. Αυτό το θυμήθηκα τώρα και είπα να το αναφέρω.
Ουφφφφ άντε πάλι. Δεν μου άρεσαν αυτά που έγραψα, αλλά παρόλαυτα νιώθω καλά που τα έγραψα. Και αυτός είναι ένας λόγος,
μην πώ ο καλύτερος για να ..........
............ πατήσω ....................
.................το ............
............... «ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ» .
Κυριακή, Νοεμβρίου 11, 2007
Όταν οι σκέψεις παίρνουν μορφή.
Έχω τόσο πολλά να γράψω. Τόσες σκέψεις, τόσα που μου συμβαίνουν, τόσα που θυμάμαι, τόσα που νιώθω. Όμως η διαδικασία είναι πολύ χρονοβόρα.
Το να τα γράψω στο word είναι εύκολο. Μέσα σε 30-40 λεπτά έχω τελειώσει. Όμως αυτή η πρώτη καταγραφή των σκέψεων αποτελείται από σκόρπιες προτάσεις, πολλές φορές ασύνδετες χρονικώς και νοηματικώς μεταξύ τους. Και πρέπει μετά με κάποιο τρόπο αυτή τη μάζα να προσπαθήσω να την κάνω κατανοητή. Επειδή όμως (όπως έχω αναφέρει πάμπολλες φορές) εκθέσεις και παρεμφερή δεν ξέρω να γράφω, αυτό είναι το πιο δύσκολο κομμάτι του blogging για μένα.
Η διαδικασία είναι η εξής:
Πρέπει να διαχωρίσω και να τοποθετήσω όλες μαζί τις προτάσεις που σχετίζονται μεταξύ τους.
Μετά να ξεχωρίσω τις παραγράφους πρώτα νοηματικώς και μετά χρονικώς.
Στη συνέχεια διαβάζω το κατασκεύασμά μου πολλές φορές για να ελέγξω αν έβαλα τα ρήματα τα ουσιαστικά και τα επίθετα στη σωστή τους θέση (κατά τη γνώμη μου), ούτως ώστε να βγαίνει το νόημα που θέλω. Και κάθε φορά βρίσκω και κάτι καινούργιο που πρέπει να διορθωθεί.
Μετά τονίζω ή χρωματίζω λέξεις ή προτάσεις για να διαβάζεται το κείμενο όπως θα ήταν αν τα διηγούμουν προφορικά, γιατί νιώθω ότι όλα αυτά τα λέω, τα αφηγούμαι, και δεν τα γράφω.
Ελέγχω επίσης μήπως χρησιμοποίησα πολλές φορές τις ίδιες λέξεις, πχ αν σε μια παράγραφο βάζω πολλές φορές το «όμως», το «αλλά» , το «εγώ» ή το «και». Σ αυτήν πχ την παράγραφο χρησιμοποίησα 2 φορές τη λέξη «μετά» αλλά δεν έχω το κουράγιο να προσπαθήσω να την αλλάξω.
Όμως κατά τη διαδικασία αυτής της «μορφοποίησης» (όπως το χαρακτηρίζω), συχνά διορθώνοντας "κάτι", μια καινούργια ιδέα σχηματίζεται, καινούργιες προτάσεις προστίθενται, με αποτέλεσμα να αλλάζει το νόημα και η πορεία του αρχικού κειμένου, και να χρειάζεται νέα μορφοποίηση και φτού κι απ την αρχή ........... Έτσι μερικές φορές μια εκμυστήρευση μοιάζει να μην έχει τέλος. Καινούργια πράγματα μπαίνουν, και ενώ ξεκινάω να μιλήσω για κάτι συγκεκριμένο που έχω στο μυαλό μου απ την αρχή, καταλήγω αλλού και συχνά δεν ξέρω τι τίτλο να βάλω στο τελικό κατασκεύασμα.
Και επειδή η μορφοποίηση είναι το πιο δύσκολο κομμάτι, πολλές φορές είναι αυτό που με αποθαρρύνει από το να στρωθώ στο γράψιμο. Και αυτός είναι ένας λόγος που το αναβάλω συνέχεια ......
........ μέχρι τη στιγμή που κάτι με πιέζει και θέλει να βγει από μέσα μου. Ήδη από το πρωί που θα σηκωθώ ξεκινά στο μυαλό μου η καταγραφή των σκέψεων. Ιδέες γεννιούνται από μόνες τους, προτάσεις γράφονται νοερά, και όλο αυτό συνεχίζεται στο οδήγημα, στη δουλειά, όταν εξυπηρετώ πελάτες, όταν μιλάω στο τηλέφωνο...... και διαρκεί όλη μέρα. Κάποιες φορές γράφω στα κρυφά στη δουλειά προτάσεις σε χαρτάκια και τα χώνω στην τσέπη γρήγορα πριν με πάρει κανένα μάτι. Σχεδόν από τη στιγμή που ξύπνησα οι προτάσεις γεννιούνται μέσα μου και πρέπει να βγούν. Έχει τύχει να γυρίσω κατ ευθείαν από τη δουλειά, χωρίς να πάω στο άθλημα μόνο και μόνο γιατί ήθελα να τα γράψω και να ησυχάσω.
Όμως μόλις τελειώνει αυτή η πρώτη καταγραφή και νιώθω αμέσως μια περίεργη ανακούφιση του μυαλού, τότε αρχίζει η αχώνευτη μορφοποίηση με τις παραγράφους και τις προτάσεις. Και βρίσκομαι ξαφνικά σε έναν κόσμο λέξεων και παραγράφων που πρέπει να τακτοποιηθούν ....... Τότε δεν θέλω να συνεχίσω, μετανιώνω που δεν πήγα στο άθλημα, μετανιώνω που δεν πήγα για καφέ, μετανιώνω που προτίμησα να κάτσω μπροστά στην οθόνη αντί να είμαι έξω, στον φρέσκο αέρα.
Για ποιό λόγο? Προς τι? Για το blog? Και τι είναι το blog? Τι μου προσφέρει τελικά? Και αν όχι σε μένα προσφέρει σε κάποιον?
Είναι ένα blog που αναλώνεται στα ίδια και στα ίδια, για το άθλημα, για τις αρρώστιες, για σκέψεις, για εμπειρίες. Ε και? Όλοι αυτά γράφουν.
Λοιπόν, καταλήγω τελικά ότι γράφω, ή θα ήθελα να γράφω, ή σκοπεύω να γράφω γι αυτά που θα ήθελα να διαβάζω.
Πχ ενώ διαβάζω για ανθρώπους που κάνουν εξετάσεις ή έχουν κάποια ασθένεια, βλέπω ότι πολλές φορές τα αναφέρουν σχεδόν επιγραμματικά ή ..... (δεν ξέρω πώς να το εκφράσω) ....... πολύ αποστασιοποιημένα ....... ενώ εγώ θα ήθελα να διαβάσω πώς σκέφτονται πραγματικά μέσα τους, ειλικρινά, με φόβο και πάθος, πώς το αντιμετωπίζουν ως θνητοί. Αναρωτιέμαι πολλές φορές «μα μόνο εγώ φοβάμαι να κάνω εξετάσεις? Μόνο εγώ φοβάμαι την αρρώστια?». Και επειδή εκεί έξω στη ζωή την υπαρκτή κανείς δεν μιλάει για αυτά τα θέματα αλλά και για άλλα που με απασχολούν, έρχομαι εδώ και ουσιαστικά τα φωνάζω για να ακουστούν.
Φωνάζω ότι όσο και να κλείνουμε τα μάτια και τα αυτιά μας, αυτά υπάρχουν, είναι εκεί. Με το να μην μιλάμε γι αυτά δεν σημαίνει ότι αυτομάτως παύουν να υπάρχουν. Θέλω να μιλήσω και να διαβάσω για τους φίλους που όσο και να τους αγαπάμε μερικές φορές μας εκνευρίζουν, για τους γονείς που κάποιες φορές μόνο τον εαυτό τους κοιτάν, για το τόσο υπερεκτιμημένο μητρικό φίλτρο που κάποιες φορές απλώς δεν υπάρχει, για την βρώμα και την ασχήμια στις ασφυκτικά τσιμεντένιες πόλεις, για την ανεργία, για το κατεστημένο στα πανεπιστήμια που δεν αφήνει τους άξιους να προχωρήσουν αλλά ανοίγουν θέσεις κυρίως για τα παιδιά ή για τα ανίψια των καθηγητάδων, και που κανείς δεν τους ελέγχει.
Με την ευκαιρία, υπάρχει ένα περίεργο άβατο εκεί. Είχα παλιά ένα φιλαράκι που τελείωσε το διδακτορικό του, είχε παρακολουθήσει μαθήματα και στο εξωτερικό, είχε δουλέψει (με έσνημα παρακαλώ) στον τομέα του, είχε παρουσιάσει αξιόλογες εργασίες σε συνέδρια και του δίναν συγχαρητήρια για τις εργασίες του καθηγητές από διάφορα πανεπιστήμια. Και ενώ ήταν άξιος και όλοι του το αναγνώριζαν, τελικά, με διαδικασίες της ‘πίσω πόρτας’ (αυτές τις γνωστές) έδωσαν τη θέση του πανεπιστημίου που του άξιζε (και για την οποία είχε δουλέψει και είχε τις γνώσεις) σε ένα άσχετο «ανίψι». Και το άξιο αυτό παιδί έγινε ένας δημόσιος υπαλληλίσκος, αξιοποιώντας το 1/10 των πολύτιμων γνώσεων που απέκτησε στα τόσα χρόνια.
Τι σαπίλα!!!!! Ζέχνει και κανείς δε μιλάει γι αυτά!!! μωρέεεε "χίλια χρόνια" να ρθούν τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Χίλια χρόνια, για να βρούν επιτέλους οι άξιοι ένα δρόμο και να φανούν τα έργα τους.
Αλλά μια που ανέφερα προπαραπάνω για την ανεργία, ξέρεις τι πα να πει «δεν βρίσκει δουλειά 32 χρονών άντρας»? Ολόκληρο παλικάρι να ζει αναγκαστικά με τους γονείς του, να χαρτζιλικώνεται, και να μην έχει χρήματα να κεράσει το κορίτσι του? ΑΝ έχει κορίτσι, γιατί πολλές φορές η κατάσταση τον παίρνει από κάτω, νιώθει ανίκανος, άχρηστος, ζητιάνος, και δεν βγαίνει από το σπίτι. Και ΑΝ βγεί είναι για να ψάξει δουλειά, να χτυπήσει πόρτες ή για να παρακαλέσει, και πολλές φορές είναι στους δρόμους όλη μέρα χωρίς αποτέλεσμα. Για την άθλια ψυχολογία ενός ανέργου γιατί δεν μιλάει κανείς? Ή για τον αγρότη που ακούει τις βροντές και το χαλάζι και τρέμει η ψυχή του για την καλλιέργεια, για την αγρότισσα που μοναδική ζωή της είναι το χωράφι και το σπίτι, όμως βλέποντας στην τηλεόραση ότι υπάρχει και άλλη ζωή καλύτερη, ωθεί τα παιδιά της και ειδικά τα κορίτσια να παν στην πόλη, να σωθούν τουλάχιστον αυτά, και να μην έχουν τη μοίρα τη δική της.
Θέλω να φωνάξω και να ακουστούν αυτά όσο πιο μακριά γίνεται μέσω του διαδικτύου.
Για το άθλημα επίσης και για το πώς νιώθει ένας αθλητής δεν βλέπω να γράφονται και πολλά πράγματα. Εκεί έξω όλοι φαίνονται αγαπημένοι, δεμένοι ως ομάδες, με τυφλή εμπιστοσύνη στους προπονητές και στους παράγοντες και αναρωτιέμαι .....
........ μα μόνον εγώ παρατηρώ ότι οι συναθλητές μου είναι άνθρωποι με τα καλά τους αλλά και με τα στραβά τους? Μόνο εγώ κρίνω και μερικές φορές αμφισβητώ τον προπονητή μου? μόνο εγώ έχω άγχος στους αγώνες? Πώς τα αντιμετωπίζουν οι άλλοι αθλητές αυτά? για τα αναβολικά ειδικά, μιλάν οι ειδήμονες, οι δημοσιογράφοι, οι κουστουμάτοι, οι υπουργοί και δεν ξέρω και ποιοι άλλοι, και μιλούν με ωραίες λέξεις, τα «καταδικάζουν» όπως λεν, και τελειώνει εκεί το θέμα. Όμως εγώ νιώθω τεράστια τσατίλα με αυτούς τους χαπακωμένους που μου κλέβουν το όνειρο, και επειδή κανείς δεν κάνει κάτι για να τους τιμωρήσει έμπρακτα, θέλω να τους πλακώσω όλους στο ξύλο, υπουργούς, υφυπουργούς, χαπακωμένους ........ όλους. Έχω τέτοια τσατίλα με αυτή την υποκρισία πουυυυυ ...... δεν ξέρω .......νιώθω ότι με πνίγει το δίκιο ........ ότι θα εκραγώ.
Με άκουγαν, δε λέω. Τα συζητούσαμε εκείνη την ώρα και πάντα νόμιζα ότι με καταλάβαιναν, και αφού τα συζητούσαμε άρα κάτι θα άλλαζε. Όμως αμέσως μετά την κουβέντα συνεχίζανε να ζουν ο καθένας στον δικό του κόσμο σαν να μη συνέβη τίποτα. Σαν να μην ειπώθηκε ποτέ τίποτα..... Χριστέ μου, τί άνθρωποι!!!!! Τραβήξαν στο δικό τους ψέμα και στη δική τους δυστυχία και τα παιδιά τους, που δεν τους φταίγανε σε τίποτα. Αυτά τα αθώα πλάσματα γιατί να γεννηθούν απ αυτούς τους εγωιστές ανθρώπους?
Ουφφφ να ηρεμήσω λίγο ...... εισπνοή
Συνήλθα και συνοψίζω:
Ξεκίνησα χαλαρά - στην πορεία εκνευρίστηκα - τσατίστηκα - φώναξα δυνατά στο δωμάτιο όταν το έγραφα - δάκρυσα λίγο κάπου - και τώρα κάθομαι και διαβάζω αυτή την σχεδόν ακατέργαστη μορφή ....... ανακουφισμένη να το πω? ...... ανάλαφρη να το πώ? ....... πώς είναι όταν κάνεις έντονα γυμναστική μετά από πολύ καιρό και στη συνέχεια ξαπλώνεις στον καναπέ και αράααααζεις, με τους μυς σου να πονάν λίγο αλλά να είναι αναζωογονητικό? Ε κάτι τέτοιο νιώθω τώρα.
Μόνο αυτή η μορφοποίηση να έλειπε γμτ........ και πώς βαριέμαιιιιιιιιιιι
Τρίτη, Νοεμβρίου 06, 2007
Νταννννν , ντανννννν, νταννννννν
Πληροφορώ σας, ότι η αγαπητή gademissa αποφάσισε να μην ανοίξει το κομπιούτερ της οικίας της δι ολίγον χρονικόν διάστημα.
Νταννννν , ντανννννν, νταννννννν
Ετούτο συνέβη μίαν εκ των προηγουμένων ημερών, και νιώθω επιφορτισμένος με το βαρύ καθήκον να σας το περιγράψω επακριβώς όπως το ηξομολογήθη εις το φύλλον του word που κρατεί εις στο κομπιούτερ της.
Νταννννν , ντανννννν, νταννννννν
Πάγωσε εκ της τρομάρας της. Πέτρωσε κυριολεκτικώς. Έμεινε έτσι με γουρλωμένα τα μάτια για ολίγα λεπτά, ακίνητη και ανίκανη να ανοιγοκλείσει έστω και δια μίαν φοράν τα βλέφαρά της. Η Λευκή Φιγούρα (η οποία έφερε και ένα κατασκεύασμα ομοιάζον με φωσφοριζέ κύκλον στο κεφάλι, και κάτι σαν φτερά εις την πλάτην) της είπε επιτακτικά:
«Ήρθα να σου δώκω τιμήν και δόξαν, μικρή, πεντάμορφη, γλυκιά gademissa. Εις το έναν μου φτερό κρατώ δάφνινο στεφάνι, και εις το άλλον χρυσό μετάλλιον. Θα τα αποκτήσεις και τα δύο μόνον αν πιστέψεις στον εαυτόν σου, αν ξεκουραστείς σωματικώς, και αν χαλαρώσεις και ηρεμήσεις πνευματικώς. Από σέ εξαρτάται πλέον το μέλλον σου».
Η gademissa εις το άκουσμα των λόγων της φιγούρας χάρηκε, ειδικά εις τον χαρακτηρισμόν "μικρήν και πεντάμορφην", αλλά ευθύς εστεναχωρήθη.
«Είναι πολλά αυτά που μου ζητάτε "Λευκή Καλοσύνη". Τολμώ να πώ ότι μπορώ να τα προσπαθήσω, όμως ένα- ένα κάθε φορά και ουχί όλα ταυτοχρόνως».
«Δεν έχεις χρόνο, κόρη μπιρμπιλομάτα. Πρέπει να τα δουλέψεις όλα μαζί, και συνάμα να λιώνεις εις τας προπονήσεις. Και μάθε ότι αι προπονήσεις που κάμεις κρυφά εις την οικίαν σου, μόνον σε κουράζουν και σε απομακρύνουν από τον στόχο σου. Τέρμα λοιπόν τα ιντερνέτια και τα μπλο-γκαρίσματά σου. Στρώσε οπίσθια εις τη δουλειάν, και δείξε εμπιστοσύνη εις τον προπονητήν σου, μη κάνοντας ό,τι βλακείας κατεβάσει η κεφαλήν σου και πάθεις καμίαν ζημίαν εις το κορμί σου».
«Ουχίιιιιιι ...... ουχί το ίντερνετ ...... ουχίιιιιιιιιιιιιιι»
Ούρλιαξε απεγνωσμένα η μικρόγρια gademissa, ικετεύοντάς την. Όμως η Φιγούρα ήτο ανένδοτος.
«Ουχίιιιιι ......ουχίιιιιιιιι»
Είπε με βροντερή φωνή και έστριψε προς τα πάνω δια να αποχωρήσει.
«Δέχομαι, δέχομαιιιιιι .......» και συμπλήρωσε ξέπνοα «μόνον στείλε αν θές στο διάβα μου και ένα παλικάρι, για να απαλύνει τον κόπο μου και να ζεστάνει τα βράδυα μου» :-)
Νταννννν , ντανννννν, νταννννννν
Νταννννν , ντανννννν, νταννννννν
Παρασκευή, Οκτωβρίου 26, 2007
Όσο και να ψάχνω δεν βρίσκω τίτλο.
Έλα όμως που το ξυπνητήρι του μυαλού μου χτύπησε στις 7 το πρωί!!! Μόλις πήγε 7, ντάνννννν γαρίδα το μάτι. Προσπάθησα να ξανακοιμηθώ, τίποτα. Έκανα "φαντασίες", τίποτα. Στριφογύριζα λοιπόν για καμιά ώρα στο κρεβάτι, ώσπου το πήρα απόφαση και σηκώθηκα.
Όμως τι να κάνει ένας άνθρωπος ελεύθερος, που δεν έχει οικογένεια και παιδιά για να ετοιμάζει πρωινά και να φτιάχνει οικογενειακές ατμόσφαιρες, ούτε γκόμενο για να κάνει ..... "ομορφιές" πρωινιάτικα?
Τηλεόραση δεν θέλω να δω. Δεν έχω συνηθίσει, αφού τέτοιες ώρες πάντα δουλεύω. Να διαβάσω δεν θέλω πρωινιάτικα. Να blogίσω βαριέμαι. Να γράψω στο blog δεν θέλω αφού δεν έχω κάτι στο μυαλό μου. Να δω DVD δεν θέλω αφού το νιώθω ότι δεν μπορώ να συγκεντρωθώ σε τίποτα. Να απολαύσω φραπεδιά με τσιγάρο, ατενίζοντας από το παράθυρο και σκεφτόμενη διάφορα δεν μπορώ, αφού έκοψα το τσιγάρο μαχαίρι και δεν μου λείπει καθόλου (!!!). Τηλέφωνα δεν μπορώ να κάνω γιατί όλοι θα κοιμούνται μέχρι τις 12. Οπότε ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ στις 8 το πρωί ??????
Έπιασα λοιπόν να καθαρίζω. Να τινάζω χαλιά, να ξεσκονίζω, να βάζω ηλεκτρικές, να τακτοποιώ ντουλάπες, να καθαρίζω μπάνια, να πετάω παλιές εφημερίδες, και γενικώς τέτοιες άχρηστες και ανούσιες ασχολίες . Και ενδιαμέσως, να γράφω κατά διαστήματα τον πόνο μου στο blog μου.
Επειδή είμαι από τους ελάχιστους στο άθλημα που εργάζονται, λέω καμιά φορά ότι θα πάω σε κάποιον πελάτη μου ή ότι θα πάω στο μαγαζί, για να την σκαπουλάρω από την προπόνηση. Αυτό γίνεται σπανίως, ή όταν με πιάνει το βαρύ τεμπελιό μου, ή όταν είμαι πολύ κουρασμένη, ή πολύ νταουνιασμένη και δεν μπορώ να συγκεντρωθώ στο άθλημα. Όμως τώρα ο προπονητής θέλει να κάνει τη δουλειά του, και μάλιστα όσο πιο καλά μπορεί. Θέλει να φέρει μετάλλια και καλές θέσεις για τους αθλητές του, ούτως ώστε να αποδείξει στα αφεντικά του ότι αξίζει, γιατί αν τον απολύσουν πού θα πάει? Είναι δύσκολο να βρει ένας προπονητής δουλειά όταν έχει ειδίκευση σε ένα μη διαδεδομένο άθλημα.
Γι αυτό το λόγο δεν τον νοιάζει για μας, για την προσωπική μας ζωή, για την κούραση και για τα ψυχολογικά μας, αλλά μας βλέπει ως όργανα της δουλειάς του. Και μού βαλε κάτι φωνές τις προάλλες που πήγα να την σκαπουλάρωωωωω ...... άστα να πάνε. Ντράπηκα, όμως όχι για τις φωνές αλλά γιατί είχε δίκιο, και μέσα μου το ήξερα.
Καλά έκανε, γιατί κατά βάθος είμαι μια τεμπέλα που προσπαθεί με νύχια και με δόντια να μην αφήσει αυτή την ιδιότητά της να εκδηλωθεί. Το τεμπελιό είναι πολύ ωραίο πράγμα, όμως με κάποιες προϋποθέσεις, πχ όταν έχεις κάποιον άλλο να φροντίζει για σένα και τις υποθέσεις σου, ή όταν έχεις βρεί τον κατάλληλο τρόπο να γίνεσαι φόρτωμα στους γύρω σου χωρίς αυτοί να το καταλαβαίνουν, και έτσι σε ανέχονται. Εγώ επειδή δεν έχω τίποτα απ αυτά, και επειδή εκνευρίζομαι αφάνταστα με τους τεμπέληδες (γιατί έχω φορτωθεί κάποιους στο παρελθόν και το φέρω ως τραύμα) προσπαθώ να το καταπιέσω, και μέχρι τώρα το έχω καταφέρει αρκετά καλά.
Αυτοί οι παλιοτεμπέληδες μου φορτώθηκαν στην πλάτη παλιότερα, και επειδή τότε ήμουν μικρή, φιλότιμη (την φιλοτιμία προσπαθώ να την καταπνίξω όσο μπορώ τα τελευταία χρόνια), και δεν είχα μάθει ή ντρεπόμουν να λέω "όχι", τους ανεχόμουν αλλά μέσα μου κάτι με ζόριζε. Δεν περνούσα καλά. Ώσπου λίγο πριν σκάσω τους διαολόστειλα και ησύχασα. Απορώ από πού είχα βρεί τότε το θάρρος να τους διαολοστείλω, αλλά όποτε το σκέφτομαι λέω "ευτυχώς που το έκανα τότε". Και γενικώς, μπορεί να ανέχομαι πράγματα και καταστάσεις για πολύ καιρό, όμως όταν ο κόμπος φτάνει στο χτένι τότε εκρήγνυμαι κανονικά.