Παρασκευή, Αυγούστου 31, 2007

Γύρισε ο τροχός?




Όχι, που θα καθόμουν "στην από κάτω" για πάντα. Τι λές καλέ!

Παλιά- πολύ παλιά, καθώς γύριζε ο τροχός και γύριζα και γω μαζί του κολλημένη σαν τσίχλα πάνω του, κάποια στιγμή τσάκ -έσπασε ο άξονας ενώ εγώ βρισκόμουν στην από κάτω του μεριά (εξ’ ου και το gademissa) . Αναγκαστικά έκατσα από κάτω και υπομονετικά περίμενα, περίμενα, περίμενα ώσπου σχεδόν γέρασα. Η τύχη μου προσπαθούσε να ξαναφτιάξει τον άξονα, αλλά σε αντίθεση με μένα, αυτηνής τα χέρια δεν «πιάνουν». Και πέρασαν τα χρόνια, και εγώ έμεινα κολλημένη στην από κάτω, ακούγοντας τις βρισιές της τύχης μου ενόσω ταλαιπωριόταν και προσπαθούσε ανεπιτυχώς να μαστορέψει τον τροχό.

Αλλά επιτέλους φαίνεται ότι τελικά κάτι έγινε. Τον ακούω γκράν-γκράν που προσπαθεί να γυρίσει.


Φτιάχτηκεεεεεεεε!!!!!!!!!

Άιντε παιδιά σκουντάτε την άμαξα, να πάρει λίγο μπρός, να γυρίσει ο τροχός και να βρεθώ στην από πάνω.
Όλοι μαζίιιιιιι

Εεε όπ!

Εεεε όπ!

Εεεε όπ!


Άντε και έχω έναν κρυφό θαυμαστή (ναι είναι αλήθεια!!!) από το Πάσχα ακόμα, αλλά εγώ το μαθα μόλις προχτές!

Εεεε όπ!

Εεεε όπ!


Άντε και η φίλη η «ξενιτεμένη στην Αθήνα» του δωσε το τηλέφωνό μου και αυτός με πήρε!

Εεεε όπ!

Εεεε όπ!


Άντε και μου άρεσε πολύ η φωνή και ο τρόπος του από το τηλέφωνο, και θα βρεθούμε εντός των ημερών!!!!!!

Εεεε όπ!

Εεεε όπ!


Άντε και αυτός ήταν γνωστός της φίλης μου και με είδε το Πάσχα, όταν ήμασταν με την εγκυμονούσα «ξενιτεμένη» στην αγορά και ψάχναμε για παπούτσια, και αυτός τη γνώρισε και της μίλησε αλλά εγώ εκείνη την ώρα κοιτούσα στις βιτρίνες και δεν του έδωσα σημασία. Αλλά αυτός με μπάνισε και μετά ζήτησε από την φίλη μου να βγούμε όλοι μαζί για να με γνωρίσει. Αλλά αυτή επειδή έφευγε για Αθήνα του είπε ότι θα το κανονίσει όταν ξαναγυρίσει, αλλά γύρισε με το νεογέννητο και επειδή το θηλάζει δεν μπορεί να λείψει. Έτσι, αφού ο τύπος την έπρηξε για τα καλά, αναγκάστηκε και του δωσε το τηλ μου για να με πάρει απ ευθείας.

Εεεε όπ!

Εεεε όπ!

Και αρνείται η «ξενιτεμένη» να μου πει άλλες λεπτομέρειες για αυτόν. Γιατί λέει πως τέτοια που είμαι, από το πολύ ξεψείρισμα, από το πολύ ξεπουπούλιασμα ή από την πολλή ανάλυση θα το χαλάσω πρίν της ώρας του. Και έτσι το ερωτηματολόγιο 15 σελίδων που έφτιαξα γι αυτόν και που την παρακαλάω να μου το συμπληρώσει θα μείνει αναπάντητο.

Που δουλεύει? Πόσο χρονών είναι, πότε χώρισε την προηγουμένη, αγάπησε καμιά πρώην του? είναι κολλημένος σε καμιά, πώς και δεν έκανε οικογένεια μέχρι τώρα? Του αρέσω πολύ, αρκετά, μέτρια ή λίγο? Τι του άρεσε σε μένα? Ποιες γυναίκες του αρέσουν οι δυναμικές, οι γατούλες ή οι εξαρτημένες? Να του πω για το άθλημα ή θα του φανεί πολύ εξτρίμ? Από πού είναι, που μεγάλωσε έχει αδέλφια και αν ναι πόσα, οι γονείς του ζουν? Έχει καλές σχέσεις με τα αδέλφια και τους γονείς του? Είναι νοικοκύρης και τακτικός ή βρωμιάρης και τσαπατσούλης? Του αρέσει η καθαριότητα και το πρόγραμμα ή είναι χαλαρός, κουλαριστός και ότι βρέξει ας κατεβάσει? Από εμφάνιση είναι ωραίος, καλός, καλούτσικος, κανονικός, μέτριος, βλέπεται, ψιλοχάλι ή ντιπ χάλι? Τον θυμάμαι καλό ή κάνω λάθος? Θέλει να δοθεί σε μια σχέση ή κρατάει πισινές? είναι φίλος με τις πρώην του και βρίσκονται κατά καιρούς ή ξεκόβουν με το που χωρίζουν? Και αν βρίσκονται, έχει τύχει να «το ξανακάνουν»? που σημαίνει να φοβάμαι όλες τις πρώην του? Βαριέται εύκολα τις σχέσεις του που σημαίνει ότι θα με βαρεθεί και μένα γρήγορα? Τι κάνει στον ελεύθερο χρόνο του? οι φίλοι του είναι ελεύθεροι «κυνηγοί», ή παντρεμένοι και γενικώς δεσμευμένοι? Αν με γνωρίσει καλύτερα θα συνεχίσω να του αρέσω? Εχει αμάξι, ή τον πηγαινοφέρνουν οι άλλοι?


Ουφ καλά που δεν μου λέει τίποτα η φίλη μου. Φαίνεται με ξέρει καλύτερα από μένα.....

Εεεε όπ!

Εεεε όπ!


Άιντε παιδιά πιο δυνατά,
Να δει και η gademissa χαρά

Εεεε όπ!

Εεεε όπ!




.....συνεχίζεται...


Κυριακή, Αυγούστου 26, 2007

Μα καλά, για πέταμα με έχετε?





ΟΧΙ, ΟΧΙ, ΟΧΙΙΙΙΙΙ

Δε τον θέλω, δε τον θέλω!!! Αχ βοηθήστε με χριστιανοί! Σώστε μεεεεεε.



Από το μακρινό παρελθόν τον θυμόμουν σαν τον Σταμάτη Γαρδέλη στις ταινίες του Δαλιανίδη, και αυτό που είδα ήταν ένας μεταλλαγμένος Ντούζος .... ο υιός ...... στις βιντεοταινίες του ΄80. Οποιος τις είδε καταλαβαίνει....



Blogger (το πρόγραμμα του blogspot.com) : Θα τον πάρεις θες δε θες. Είναι σε κατάλληλη ηλικία, ελεύθερος, θέλει σοβαρή σχέση, σπουδαγμένος και με καλή δουλειά. Τι καλύτερο νομίζεις ότι θα βρείς στην ηλικία που φτάνεις? Πάλι καλά να λες.

gademissa: Μα δε τον είδες? Είναι αγροίκος ο άνθρωπος. Και αυτά τα σόκιν ανέκδοτα που έλεγε όλη την ώρα! Οι υπόλοιποι δεσμευμένοι άντρες της παρέας συζητούσαν και για άλλα πράγματα όπως οι διακοπές που πήγαν, ή οι άλλοι για το σπίτι που χτίζουν και τα προβλήματα με τον εργολάβο που έχουν, ή εκείνο το ζευγάρι που είχαν για χόμπι τις πεζοπορίες και τώρα που κάηκαν τα δάση λυπήθηκαν πάρα πολύ, ενώ ο δικός μου μόνο για ηλίθια ανέκδοτα ήξερε να λέει και να μασουλάει.

Blogger: Είναι όμως λεφτάς, καλό παιδί και "μη σαβουρογάμης" όπως σε ενημέρωσαν

gademissa: Ναι, μη σαβουρογάμης γιατί δεν του κάθεται ούτε η σαβούρα (και ζητώ συγνώμη από όλες τις σαβούρες που τις αποκαλώ έτσι). Δε λέω, καλός είναι στη φάτσα, βλέπεται, αλλά η συμπεριφορά του τα χαλάει όλα. Και το δόντι του που .....

Blogger: Θα τον φτιάξεις εσύ. Θα του μάθεις πώς να ντύνεται και να μην βγαίνει με βερμούδα και σαγιονάρα Κυριακή βράδυ, πώς να τρώει το κοτόπουλο με το πιρούνι και όχι με τα χέρια (γελώντας και τάχα άνετος) όπως έκανε μόνο αυτός στην παρέα όταν πήγατε στο χαϊλάτο ρεστοράν, πώς να συζητάει για άλλα θέματα και όχι μόνο για σόκιν Τοτούς, ξανθιές και Πόντιους.

gademissa: Αχ μη μου τον ξαναθυμίζεις. Λυπάμαι αλλά δε χαλαλίζω τα νιάτα μου ή τα γηρατειά μου γι αυτό το "πράγμα". Ας τον πάρει καμιά άλλη, πραγματικά απελπισμένη. Εγώ δεν έχω φτάσει ακόμα στον πάτο. Αναρωτιέμαι όμως, ο συνδετικός κρίκος δηλ η φίλη μου δεν έχει κριτήριο? Πώς φαντάστηκε ότι θα μπορούσα ποτέ να είμαι με ένα τέτοιο άτομο? Με έναν νέο άνθρωπο που του λείπει ένα δόντι!!!!!! Μα είναι ποτέ δυνατόν νέος άνθρωπος να μην έχει δόντι? Τι περιμένει και δεν πάει να το φτιάξει? Λεφτά υποτίθεται ότι έχει. Μήπως φοβάται τον οδοντίατρο? Και άλλοι τον φοβούνται, παρόλαυτα αναγκαστικά πάνε και δεν κυκλοφορούν ΧΩΡΙΣ ΔΟΝΤΙ!!!! Και είναι και σχετικά μπροστινό, φαίνεται!



Έτσι όπως έτρωγε με τα χέρια, και γελούσε μόνος του με τα ανέκδοτά του και κουνιόταν η κοιλάρα του (σαν μπάλα μπάσκετ) πάνω κάτω, και είχε βγάλει τα πόδια από τις σαγιονάρες και πατούσε πάνω τους ξυπόλητος και με ορθάνοιχτα πόδια, λυπήθηκα τον εαυτό μου. Λυπήθηκα που αναγκάζομαι να τρέχω για να γνωρίσω όποιον ελεύθερο ξέμπαρκο θυμούνται οι φίλες μου ότι υπάρχει, και που δεν τον παίρνει καμιά άλλη. Λυπήθηκα που ενώ πριν βγω έξω βάζω τα δυνατά μου, ντύνομαι στολίζομαι και στην τελευταία ματιά στον καθρέφτη, έτσι που με βλέπω βαμμένη και περιποιημένη σκέφτομαι «φτού σου κοπελάρα μου, τι πλάσμα θεϊκό είσαι σύ! Τι πρόσωπο, τι μαλλί!» και τα πιστεύω, όταν γυρίζω πίσω το βράδυ, στον ίδιο καθρέφτη βλέπω ένα ερείπιο, μια γυναίκα μόνη, με τον σοβά στο πρόσωπο να έχει ραγίσει στα σημεία που τρέμουμε όλες οι γυναίκες.

Blogger: Μήπως δεν φταίει ο τύπος αλλά η χάλια διάθεσή σου γιατί τέλειωσαν οι διακοπές και πρέπει να εγκλιματιστείς στην ρουτίνα και στις υποχρεώσεις? Και καπάκι βγαίνετε για να τον γνωρίσεις?

gademissa: Κοίτα, μπορεί να είμαι χαζή αλλά όχι και τόσο. Υπο όποιες συνθήκες το μυαλό μου είναι αρκούντος καθαρό για να ξέρει ότι από έναν άντρα 40 άρη περιμένω μια κάποια, έστω και υποτυπώδη, σοβαρότητα και όχι έναν μπούλη. Και σε πληροφορώ ότι ήμουν ιδιαιτέρως χαρούμενη που θα τον γνώριζα, γιατί φαντάστηκα ότι επιτέλους ξεκινά η χρονιά μου με τους καλύτερους οιωνούς, πράγμα σπάνιο για μένα.



Τελείωσε το θέμα, δεν με ενδιαφέρει το άτομο. Λυπάμαι, αλλά Ντούζο δεν θα πάρω.




Γμτ, ας ήταν τουλάχιστον ο Ντούζος ο πατήρ, στις ταινίες του ένδοξου Ελληνικού Κινηματογράφου! Δεν μπορούσε?



Fuck




Παρασκευή, Αυγούστου 24, 2007

Δεν γύρισα ακόμη.





Blogger (το πρόγραμμα του blogspot.com): Γιατί δεν μιλάς?

gademissa: ........................

Blogger: Μην κρύβεσαι. Το ξέρω ότι γύρισες από τα μπάνια. Σε είδα σήμερα που πήγες να blogίσεις, αλλά το έκλεισες άρον άρον.

gademissa: Άσε με.

Blogger: Νευράκια -νευράκια?

gademissa: Είπα ΑΣΕ ΜΕ!

Blogger: Μα γιατί? σε βλέπω λίγο μαυρισμένη και λίγο ... μμμ .... αδυνατισμένη??!!!! Πρέπει να είσαι στα πολύ χάι σου!

gademissa: «Ομιλείς στον αυτόματο τηλεφωνητή. Παρακαλώ, άφησε μήνυμα πριν την έκρηξη στα πηνία σου. 10-9-8-7-6-5-4 ....... »

- Παπαπααα ..... τι ανάποδος άνθρωπος, ΜπιλΓκέιτς μου!!! Eγώ ήθελα να σε καλωσoρίσω, να σου πω καλό χειμώνα, και συ είσαι πάλι στις μαύρες σου? Επιτέλους όλο νεύρα έχεις, σε βαρέθηκα. Αναρωτιέμαι, οι φίλες σου πώς σε ανέχονται? Έτσι ήσουν και στις διακοπές?

- Καταρχάς σου οφείλω (μετά βίας) ένα συγνώμη για τον τρόπο μου. Είμαι απότομη γιατί αυτό που βλέπεις μέσα από την οθόνη είναι το κορμί μου και όχι το μυαλό μου, το οποίο βρίσκεται ακόμα εκεί, στις διακοπές. Προσπαθώ να το φέρω εδώ στην Θεσσαλονίκη, το παρακαλάω, το αυτοσυγκεντρώνω, το δελεάζω με υψηλή πνευματική τροφή όπως Κούντερα και Φρόιντ ή με junk πνευματική food όπως AVANTI, ΣΟΚ και ΧΑΙ αλλά αυτό αρνείται πεισματικά να επιστρέψει.
Κατά δεύτερον να σου πω ότι μου προκαλείς ένα άγχος το οποίο δεν γνώριζα τόσο καιρό.

- Εγώ άγχος????? Αν είναι δυνατόν!!!!! Εγώ υποτίθεται ότι είμαι το αγχολυτικό σου. Να του θυμίσω ότι εσύ με χαρακτήρισες έτσι.

gademissa: Δεν έχεις άδικο αλλά χτες βράδυ, μια μέρα πριν γυρίσω σε είδα στον ύπνο μου.

Blogger: ...... μμμμμμμμμ ..... και πώς ήμουν? Όμορφος? Παιδαράς μπρατσωμένος? Με θεληματικό πηγούνι? Και τι σου έκανα μανάρι μου???

gademissa: Ε ΑΪ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΑΠΟ ΚΕΙ!!!! Σιχαμένο μηχάνημα! Εγώ σου λέω τον πόνο μου και συ ονειρεύεσαι πασπατέματα?

Blogger: Μα εσύ είπες ότι .......





- Ναι, είπα ότι σε είδα στον ύπνο μου ως Ε Φ Ι Α Λ Τ Η. Ήμουν λέει μπροστά στο κομπιούτερ και έπρεπε να γράψω πώς πέρασα στις διακοπές μου, αλλά δεν μπορούσα. Δεν θυμόμουν πώς γράφουν στα blogs. Προσπάθησα, λέει, να γράψω κάτι σαν τις Εκθέσεις στο σχολείο, αλλά δεν θυμόμουν πώς γράφεται μια Έκθεση. Τί να γράψω στον πρόλογο, τί στο κυρίως θέμα? Πώς θα τα συνδέσω? Και έψαχνα να βρω τους παλιούς συμμαθητές μου από το σχολείο, και τους ρωτούσα αν είχαν κρατήσει τις σημειώσεις από τόοοοτε για το πώς γράφονται οι εκθέσεις!!!! Καταλαβαίνεις τώρα γιατί έχω νεύρα?




- Χμμ αν είναι έτσι με συγχωρείς. Δεν είχα ποτέ φανταστεί ότι θα σε έκανα άθελά μου να νιώσεις έτσι. Τώρα τι να πω? Αποχωρώ, και όταν συνέλθεις κάνε ένα log in και γω θα σου ανοίξω.

- Είδες τι έκανες? Με τον ευγενικό και καλοσυνάτο τρόπο σου με κάνεις να νιώθω τύψεις που σε στεναχώρησα. Και έχω τις μαύρες μου που επέστρεψα, και έχω τύψεις για σένα .... ουφ .... θα σκάσω!!!

- Μπορώ να κάνω κάτι?

- Όχι άσε, θα μου περάσει. Θα σου κάνω όμως το χατίρι και θα σου πω μερικά πράγματα για το πώς πέρασα. Λοιπόν γενικά ήταν πολύ ωραία. Είδα πολλά και αλλιώτικα πράγματα, γνώρισα τόπους και ιστορίες, πήγα σε μουσεία όπου μπορούσα και όπου ήταν ανοιχτά, αλλά και όταν είχα για παρέα κάποιο από τα κορίτσια, που για μια μέρα δεν είχε όρεξη να λιάζεται στο ολοήμερο τηγάνι.



Με τις "ατρόμητες" μαλώσαμε αλλά και φιλιώσαμε άπειρες φορές. Μου κάνει εντύπωση το πώς μπορούμε να μαλώνουμε και μετά από μία ώρα να γελάμε μέχρι δακρύων (με την πιο κολλητή κυρίως). Εκείνη την ώρα που συμβαίνει μου φαίνεται απολύτως νορμάλ, αλλά τώρα που τελείωσε το 'γλέντι' μου φαίνεται τόσο περίεργο!

Μαλώναμε γιατί αναγκαστήκαμε να είμαστε για τόσο πολλές μέρες συνέχεια μαζί. Συγκατοικούσαμε. Αλλιώς είναι να είσαι με έναν φίλο σου 2 ώρες την ημέρα ή να τα λες στο τηλέφωνο, και αλλιώς να είστε συνέχεια μαζί. Μα για την καθαριότητα του δωματίου, μα για το φαγητό (αν θα φάμε ή αν θα κάνουμε δίαιτα), μα για το πρωινό ξύπνημα (άλλη σηκώνεται από τις 7 το πρωί και άλλη στις 11 το μεσημέρι), μα για την τουαλέτα (άλλος βιάζεται να χέσει, άλλος να κατουρήσει, άλλος να φτιάξει μαλλί), μα για τις πρίζες του δωματίου που δεν φτάναν για όλους τους φορτιστές μας, μα για το ότι ροχαλίζαμε κατά διαστήματα και δεν μπορούσαν να κοιμηθούν οι υπόλοιπες, μα για τις ταμπλέτες κουνουπιών που η μια θεωρούσε ανθυγιεινές (η πικροαίματη) και οι άλλες που υπόφεραν (γλυκοαίματες) τις απαιτούσαν, και τόσα μα τόσα άλλα μας έκαναν να μαλώνουμε αλλά και μετά να μονοιάζουμε και να γελάμε. (Γεροντοκορίαση μου μυρίζει?). Νομίζω ότι αυτή η τριβή μας κάνει εν τέλη να ερχόμαστε πιο κοντά, να δενόμαστε όλο και πιο πολύ. Αλλά αυτά βαριέμαι να τα αναλύω τώρα, θα τα πω μιαν άλλη φορά.





Άλλο θέμα είναι η δικτατορία της παραλίας. Πρέπει λέει σε 2 βδομάδες να "πάρουμε χρώμα" και να γίνουμε νεγράκια. Και όταν γυρίσουμε θα πρέπει να λέμε στον κόσμο ότι κάναμε θαλάσσια σπόρ, ή καταδύσεις, ή ότι παίζαμε ρακέτες ή βόλεϊ, ή ότι είχαμε την απίστευτα χαϊλάτη παρέα με ιστιοφόρα και τα τοιαύτα, έτσι, για να ζηλέψουν οι άλλοι. Αλλά στην πραγματικότητα ήμασταν ξάπλα σε μια σαιζλόνγκ 6-7 ώρες τη μέρα!!!! Αγκύλωση θα πάθουμε ρε παιδιά!




Μαρτύρησα.



Υπέφερα.



Δεν άντεξα. Κάποιες φορές κάλεσα ταξί να με πάει πίσω στη δροσιά του διαμερίσματος, να γιάνει το πετσί μου με ενυδατικές και άφτερ σαν.

Οσο για τα άλλα κορίτσια, τα ξέμπαρκα που μας δυσκόλεψαν ακόμα περισσότερο τη ζωή θα μιλήσω μιαν άλλη φορά. Εντάξει, καλές ήταν, αλλά κάποιες φορές αυτή η βαβούρα και η διαφορετικότητά τους μας κούραζαν ακόμα περισσότερο. Αλλά μπορώ να πω ότι τα καταφέραμε σε γενικές γραμμές.




Πολλά είπα για πρώτη μέρα. Πόνεσε το μυαλό μου από την προσπάθεια. Και να φανταστείς ότι δεν επέστρεψε ακόμα όλο. Όταν συνέλθω θα τα πω πιο αναλυτικά.









.......Θέλω να συνεχίσω τις διακοπέεεες μουυυυυυυυ .... σνιφ ...



Τρίτη, Αυγούστου 07, 2007

Παράκληση: Όταν σταματάτε να blogάρετε να μας ενημερώνετε.





Χτες έκανα ζάπινγκ στα blogs και έπεσα πάνω σε ένα μιας κυρίας που έχει παιδί αλλά είναι εδώ και χρόνια σε διάσταση, και προς το παρόν έχει μια σχέση. Είναι σχετικά καινούργια, νομίζω τον Φεβρουάριο άρχισε, και μου άρεσε αρκετά. Αρχισα λοιπόν να διαβάζω όλα τα posts της ξεκινώντας από τα πρώτα, και όσο διάβαζα τόσο και πιο ενδιαφέρουσα την έβρισκα. Αποφάσισα να την βάλω στα «Αγαπημένα» και από κει, αν συνέχιζε να με ενδιαφέρει, θα έμπαινε στα links μου.

Όλα ωραία και καλά.

Φτάνοντας όμως στο πιο πρόσφατο post της διαπιστώνω ότι έχει να γράψει από τα μέσα Ιουνίου παρακαλώ! Και ψιλοτσατίζομαι γιατί απ το μυαλό μου αρχίζουν να περνάν διάφορα:


-Έπαθε κάτι άσχημο και γι αυτό σταμάτησε να γράφει? Κάποιο ατύχημα ίσως? Έμεινε ανάπηρη? Έχει χρήματα για τη νοσηλεία? Το παιδάκι της ποιος το κρατάει?


-Ντράπηκε γι αυτά που έγραψε και αποφάσισε να μην ξαναγράψει ποτέ στη ζωή της?


-Πήγε ταξίδι αναψυχής σε εμπόλεμη ζώνη (δεν ήξερε η καημένη, το κέρδισε στον διαγωνισμό μερέντας του σούπερμάρκετ της γειτονιάς της «η Χαρούλα») και από τότε αγνοείται η τύχη της? Είναι κάπου όμηρος? Ζει?


-Ανακάλυψε το blog της ο πρώην της και την ανάγκασε να το σταματήσει?


-Ή μήπως ήταν μια ψεύτικη περσόνα που έγραφε όμορφες και αληθοφανείς ψευτιές, αλλά στέρεψε από ψέματα ή κουράστηκε ή βαρέθηκε και γι αυτό σταμάτησε?





Τι έγινε επιτέλους? Γιατί δεν μας είπε τι συμβαίνει?

Θα ήθελα όταν κάποιος σταματάει για λίγο ή για πάντα να μας ενημερώνει, γιατί εμείς ανησυχούμε. Δεν χρειάζεται να γράψει πολλά, μόνο ότι είναι καλά αλλά θα αργήσει να ξαναγράψει. Ή ότι «Λυπάμαι παιδιά αλλά εγώ αποχωρώ», χωρίς πολλές λεπτομέρειες. Νομίζω ότι έτσι είναι το σωστό. Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που τον συμπάθησαν και γι αυτό ανησυχούν.


Τώρα τι να κάνω? Να την βάλω στα «Αγαπημένα» ή όχι? Ήδη εκεί έχω πάρα πολλά που περιμένουν με αγωνία και συνωστίζονται για να περάσουν στο επόμενο επίπεδο, δηλαδή στα links μου.
Αλλά μου άρεσαν πολύ αυτά που έγραφε. Μάλλον θα την βάλω, γιατί με βρήκε "στις καλές μου". Ο λόγος? Φεύγω αύριο για διακοπές


Γιούπιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι


Και θα πάω σε ένα φανταστικό μέρος που όμως το όνομά του δεν θα το αναφέρω εδώ.

-Γιατί?

-Έχω τους λόγους μου.

-Ποιοι είναι αυτοί?


-Σκέφτηκα ότι αν ονοματίσω το μέρος πχ Άνω Αχλαδίτσα ή Κάτω Μουρίτσα, και κάποιος γνωστός μου ψάξει στο ίντερνετ (πχ Google search) γι αυτό το μέρος γνωρίζοντας ότι πήγα εγώ, μπορεί κάλλιστα να πέσει επάνω μου (δηλ στην gademissa), να καταλάβει την πραγματική μου ταυτότητα, και ποιος με σώζει μετά ...


Όμως θα αναφέρω ότι είναι το πιο καταπληκτικό και υπέροχο μέρος που θα μπορούσαμε να πάμε. Ελπίζω μόνο οι παραξενιές και οι διαθέσεις μας να μη χαλάσουν την εκδρομή μας. Ανάβω κεριά, κάνω τάματα, γονατίζω και προσκυνώ, κάνω προσευχές να περάσουμε καλά και να ξεκουραστώ, γιατί είχα μια ΠΟΛΥ δύσκολη χρονιά και με περιμένει μια ακόμα δυσκολότερη. Από Σεπτέμβρη πρέπει να ξανακάνω εξετάσεις και να ξαναψάξω για ...... γκόμενο. Το πρώτο είναι στενάχωρο και ρουτινιάρικο, το δεύτερο μου φαίνεται Α Θ Λ Ο Σ!!!


Μέχρι τότε όμως ...«Ζήτω οι Διακοπέεεεεες»


-Ζήτωωωωωωωωωωωωωωωω!!!!!!







Και το κλασικό Άσχετο.



Τώρα που κάαααθομαι όλη μέρα και που τεμπελιάζω δημιουργικά, διαπιστώνω ότι δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα στον κόσμο από το να ΜΗΝ δουλεύεις. Επίσης διαπιστώνω πως γι αυτό νιώθω ότι φεύγουν τα χρόνια μου ανεκμετάλλευτα. Γιατί περνάω σχεδόν όλη τη μέρα μου στη δουλειά. Άρα η μισή και πλέον ζωή μου "χάνεται" σε αυτό τον χώρο. Και δεν έχω πολλές ζωές να ξοδεύω. Πρέπει κάτι να γίνει και μάλιστα γρήγορα.

Πρέπει να κάνουμε έναν σύλλογο, μια ομάδα, ένα κόμμα, ένα "κάτι" με σκοπό να καταργηθεί η δουλειά. Και μαζί της να καταργηθεί και το χρήμα (γιατί γι αυτό γίνονται όλα) και να βγει ένα καινούργιο σύστημα. Δεν ξέρω ποιο θα είναι. Ας το ανακαλύψουν οι γραμματιζούμενοι. Δική τους δουλειά είναι. Τί τους κρατάμε και τους ταΐζουμε δηλαδή, μόνο για να μας διασκεδάζουν με τις ευφάνταστες ή μίζερες πολυλογίες τους? Ηρθε η ώρα να αποδείξουν ότι κάτι αξίζουν.

Επιτέλους, όλοι αυτοί που σπούδασαν οικονομικά, νομικά, κοινωνιολογίες, πολιτικές επιστήμες, 'βουλευτικά', 'υπουργικά' και δεν ξέρω και γω τι άλλο, να στρωθούν στη μελέτη και να καταλήξουν σε ένα σύστημα «μη-δουλειάς». Και μετά, αφεντικά και υπάλληλοι, όλοι μαζί ενωμένοι θα κάνουμε πορείες, διαδηλώσεις, απεργίες, τρομοκρατικές ενέργειες, θα πετάμε μολότοφ στη βουλή και στα υπουργεία και ότι άλλο σκεφτούμε για ναπιέσουμε να ψηφιστεί αυτό το νέο σύστημα σαν Νόμος του Κράτους, και έτσι να εφαρμοστεί έμπρακτα τώρα που είμαι ακόμα νέα, για να προλάβω να το ζήσω και να το χαρώ.

Επίσης παρακαλούνται όλοι οι χάκερς του κόσμου να ενωθούν και να "βομβαρδίσουν" όλα τα συστήματα όλων των υπουργείων της Αγγλίας, Αμερικής, Γερμανίας, Κίνας, και Ρωσίας. Αλλά προσοχή! Να επικρατήσει η σύνεση και να μην τα καταστρέψουν, γιατί τότε θα γυρίσουμε στα χειρότερα αντί για τα καλύτερα, αφού θα επικρατήσει χάος και μπορεί πάνω στην αναμπουμπούλα να ξεκινήσει κατά λάθος και ο 3ος παγκόσμιος πόλεμος!!! Είπαμε, αλλά όχι κι έτσι! Η ζημιά να είναι τόση ώστε να κατατρομάξει τους ξένους αρχηγούς και να τους αναγκάσει να εφαρμόσουν και αυτοί το σύστημα της «μη-δουλειάς». Γιατί μόνο αν υιοθετηθεί παγκοσμίως θα φτάσει και στην Ελλάδα, κατά συνέπεια και στην Θεσσαλονίκη άρα και στην gademissa-εμού (είδες η Παγκοσμιοποίηση!!!!!).




....... και μετά ξύπνησα ...........






Δεν θέλω να ξαναδουλέψω ποτέ στη ζωή μου. Και να φανταστείς ότι είμαι αφεντικό και όχι υπάλληλος! Θέλω να διαθέτω όλη τη μέρα μου, από τις 7 το πρωί ως τις 3 το βράδυ μόνο για μένα. Είναι τόσο παράλογο αυτό????








Σάββατο, Αυγούστου 04, 2007

«Δεν έχω παρέα και γι αυτό δεν θα πάω πουθενά διακοπές».





Αυτή τη φράση δεν την έχω ακούσει ποτέ, ενώ είμαι σίγουρη πως για αρκετούς ανθρώπους είναι πραγματικότητα αλλά το κρύβουν.

Η ακόλουθη εκμυστήρευση αποτελείται από κάτι στενάχωρες σκέψεις που δεν ήθελα να τις γράψω. Ή μάλλον τις έγραψα και τις έσβησα πολλές φορές. Όμως είναι μια αλήθεια που πιστεύω ότι ισχύει για αρκετούς ανθρώπους, και επειδή δεν βλέπω να γράφεται ή γενικότερα να λέγεται, θα την αναφέρω εδώ. Όσο και αν μου είναι δυσάρεστο να τις σκέφτομαι καλοκαιριάτικα και ενώ σε 4 μέρες ξεκινάν οι διακοπές μου, θα τις πω. Και δεν θα τις επεξεργαστώ μορφολογικά ή ορθογραφικά με όρεξη όπως τις άλλες, γιατί δεν με ευχαριστεί το θέμα.

Εν ολίγοις τις γράφω με το ζόρι.





Τη χρονιά που χώρισα από τον αρραβωνιάρη θυμάμαι ότι δεν πήγα διακοπές. Και αυτό γιατί και οι "ατρόμητες" είχαν τότε σχέσεις, αλλά και οι υπόλοιποι γνωστοί μου ή ήταν με σχέσεις ή είχαν κάνει δικές τους οικογένειες, οπότε λογικά δεν είχα παρέα. Οι διάφοροι στη δουλειά και γενικότερα στον περίγυρο με ρωτούσαν πού θα πάω διακοπές. Όλοι μα όλοι ρωτούσαν το ίδιο πράγμα: ΠΟΥ θα πάω, και όχι ΑΝ θα πάω. Και δεν είχα βέβαια σκοπό να πω την αλήθεια. Δεν ήθελα να με λυπούνται. 'Οχι μόνο από περηφάνια αλλά και γιατί εγώ η ίδια δεν λυπόμουν τον εαυτό μου. Δε μου φαινόταν και τόσο τρομερό το να μην πάω πουθενά, μια χαρά περνούσα τον χρόνο μου μόνη μου, αφού ή τριγυρνούσα στην αγορά και μετά για καφέ με κανέναν γνωστό που ξέμεινε ή πάλι το βραδάκι για ποτό ή σινεμά ή θέατρο σε αυτά τα υπαίθρια αν βέβαια προέκυπτε παρέα. Αν όχι, τότε ή έβλεπα τηλεόραση ή γρατζουνούσα την κιθάρα ξεκινώντας από την αρχή τις ασκήσεις μου ή το πιάνο ή ξεσκόνιζα τις ξένες γλώσσες ή διάβαζα όλη νύχτα για χιλιοστή φορά τα υπέροχα περιοδικά Βαβέλ που έχω ή έβλεπα στο βίντεο για εκατομμυριοστή φορά τις παλιές ταινίες του Γούντι Αλλεν και πάντα γελούσα.


Γενικώς δεν είχα κανένα απολύτως πρόβλημα, αλλά το πρόβλημα μου το δημιουργούσαν οι άλλοι με την αδιακρισία τους. Και όχι μόνο αδιακρισία αλλά μερικές φορές σε ρωτάν επίτηδες μόνο και μόνο για να φέρουν την κουβέντα στις διακοπές και να σου κοκορευτούν ότι αυτοί θα πάνε στο τάδε καταπληκτικό ή εξωτικό μέρος με τον τάδε γκόμενο ή περιζήτητο φίλο, και θέλουν να σε δουν οπωσδήποτε να τους ζηλεύεις. Και αν δεν τους ζηλέψεις είναι ικανοί να στο ρωτάνε κάθε μέρα επί 2 μήνες με διαφορετικό τρόπο και σε άσχετο χρόνο, μέχρι να απηυδήσεις τόσο που να τους κάνεις το χατίρι και τους πεις ότι τους ζηλεύεις, μόνο και μόνο για να τους ξεφορτωθείς.

Έτσι αντί να εξηγώ σε όλους τα προσωπικά μου και να αρχίζουν τις αδιάκριτες ερωτήσεις και τα λυπητερά- ενθαρρυντικά - υποστηρικτικά, τους έλεγα ότι θα πάω στο εξοχικό που νοίκιαζαν τότε οι γονείς μου και θα έκανα τα μπάνια μου εκεί. Εννοείται ότι δεν πήγα ούτε μια μέρα. Με βόλεψε όμως το ψέμα μια χαρά.

Εκείνο το καλοκαίρι δεν το ξέχασα. Και από τότε όταν πάμε διακοπές με τα κορίτσια πάντα έχω στο νού μου αν βρεθεί κάποια κοπέλα μόνη χωρίς παρέα (και την συμπαθούμε), της το προτείνουμε και αν θέλει την παίρνουμε μαζί μας.

Γιατί όταν είσαι ακόμα μικρός βρίσκεις παρέες πολύ εύκολα. Όσο μεγαλώνεις όμως είναι και όλο και πιο δύσκολο. Αν πχ είσαι 38, 45, 50, 60 χρονών, και αναφέρομαι σε άτομα που ή χώρισαν πρόσφατα από σχέση ή γάμο, ή που χήρεψαν ξαφνικά, τότε επειδή οι υπόλοιποι φίλοι έχουν οικογένειες, βρίσκεσαι στα καλά του καθουμένου να μην έχεις κάποιον ελεύθερο και άνευ υποχρεώσεων για να πας κάπου. Ψάχνεις στο ΚΑΠΗ ή στο καφενείο (οι μεγάλοι) ή ψάχνεις ‘με τρόπο’ στον περίγυρο να μάθεις αν υπάρχει κάποιος ξέμπαρκος, ή καταστρώνεις το σχέδιό σου απ τον χειμώνα ακόμα, και έχεις τα μάτια και τα αυτιά σου ανοιχτά για να βρεις διαθέσιμη παρέα.



Να αναφέρω με την ευκαιρία και ένα κλασικό άσχετο.



Οι άντρες χήροι θα έχουν σίγουρα μεγάλα παιδιά με δικές τους οικογένειες οπότε καλώς εχόντων των πραγμάτων θα παν όπου παν και τα παιδιά τους, ή θα παν με τα συμπεθέρια τους. Εκτός αν δεν θέλουν να γίνονται φόρτωμα, ή δεν έχουν παιδιά, ή τα παιδιά τους δεν τους θέλουν ή ... ή ... ή .... ή σε τελική βρίσκουν, εκεί στα λουτρά που πάνε, κάποια καλοβαλμένη κυρία της ηλικίας τους, χήρα κι αυτή όπως τόσο πολλές που κυκλοφορούν εκεί και τακτοποιούνται. Δεν θα μιλήσω για τις αλλοδαπές όμορφες και καλόβολες κυρίες που πάντα τους την έχουν στημένη στη γωνία. Γενικώς οι άντρες είτε γεροντοπαλίκαρα είναι είτε χήροι, πρόβλημα δεν έχουν (ή σχεδόν).

Όμως οι χήρες γυναίκες περνάν πραγματικά δύσκολες στιγμές. Γιατί αν μια γυναίκα χηρέψει, ξαφνικά απομακρύνονται οι άλλες από γύρω της. Μπορεί οι φίλες της να συνεχίσουν, αραιά και πού,να της κάνουν επισκέψεις ή να πηγαίνουν μαζί της για καφέ κάπου έξω, αλλά στο σπίτι τους μέσα δεν την ξαναβάζουν. Ενώ πριν χάσει τον άντρα της είχε κοινωνική ζωή ξαφνικά κόβονται όλα. Και αυτό γιατί οι άλλες φοβούνται ότι θα τους φάει τον άντρα. Φαντάζονται ότι επειδή είχε μάθει τόσα χρόνια να ζει με έναν άντρα θα προσπαθήσει τώρα να αρπάξει όποιον βρεί για να βολευτεί, και έτσι κινδυνεύουν και οι ίδιες.

Ακούγεται γελοίο το ξέρω, αλλά είναι πέρα για πέρα αληθινό. Αυτό το είχα ακούσει πριν λίγα χρόνια από 2 χήρες, άσχετες μεταξύ τους, που ζούσαν το ίδιο δράμα. Και μου το είπαν με παράπονο, σχεδόν κλαίγοντας.

Τότε μου είχε φανεί εξωφρενικό και απαράδεκτο. Αν είχα blog εκείνη την εποχή θα το είχα κάνει post ή θα το έστελνα σε όλους με mail. Όμως στην πορεία έμαθα ότι η μία δυστυχώς έφαγε τον άντρα μιας γνωστής της. Δεν ξέρω γιατί το έκανε, έχω κόψει κάθε σχέση μαζί της. Η άλλη όμως είναι μια αξιοπρεπέστατη κυρία που εξακολουθεί να έχει το ίδιο πρόβλημα αλλά ευτυχώς έχει τα παιδιά της που τη στηρίζουν. Τι θα έκανε αν δεν τα είχε?




Η όλη φιλοσοφία των διακοπών μερικές φορές είναι ένας μίνι φασισμός, όπως οι διακοπές των Χριστουγέννων που πρέπει κάπου να πας και μάλιστα να περάσεις και καλά, και μετά να κάνεις διαγωνισμό με τους άλλους στο ποιος πέρασε πιο καλά, ποιος γλέντησε πιο πολύ, ποιος μαύρισε πιο πολύ, ποια έκανε τα περισσότερα μπάνια, ποια είχε τα περισσότερα καμάκια και άλλες τέτοιες αηδίες.




Και τώρα στα δικά μου.





Εφτασε η ώρα να πάμε διακοπές αλλά εγώ δεν έχω καμία όρεξη. Μιλάμε δε θέλω να πάω πουθενά. Χαλάστηκα πολύ γιατί όσο περισσότερες γυναίκες μαζεύονται τόσο μεγαλύτερη φασαρία γίνεται. Με τις "ατρόμητες" μπορεί να εκνευριζόμαστε κατά καιρούς, μπορεί να τσατιζόμαστε μεταξύ μας, αλλά γνωριζόμαστε καλά εδώ και πολλά χρόνια και νοιαζόμαστε αληθινά η μια για την άλλη, γι αυτό ξεχνάμε γρήγορα τις όποιες μικροπαρεξηγήσεις και κρατάμε ακόμα τη φιλία μας, παρόλο που είμαστε εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες.

Φέτος όμως θα ρθούν και μερικές ξέμπαρκες, γνωστές ή ξαδέρφες της μιας ή της άλλης, καλά κορίτσια, χωρισμένα ή γενικώς μόνα, αλλά η κάθε μια με την ιδιοτροπία της. Και πρέπει να αποφασίσουμε που θα πάμε και δεν τα καταφέρνουμε! Είμαστε 6 διαφορετικά «θέλω» που δεν συγκλίνουν πουθενά, αλλά προσπαθούμε να τα ταιριάξουμε. Η μια δεν θέλει να πάει εκεί γιατί πήγε πέρσι, ή άλλη πήγε στο αλλού πρόπερσι, η άλλη θέλει να πάει στα κοσμοπολίτικο που διάβασε στα περιοδικά, η άλλη στα τάδε μπαρ που της είπε ο γνωστός της, η άλλη δε θέλει να πάει εκεί γιατί είχε πάει με τον πρώην και θα της τον θυμίζει, η άλλη δεν έχει λεφτά και θέλει κάμπιγκ. Και δώστου τα τηλέφωνα η μια στην άλλη, και δώστου τα πισώπλατα μαχαιρώματα, και δώστου να προσπαθεί η κάθε μια να σε πάρει με το μέρος της και εσύ να προσπαθείς με ευγενικό τρόπο και όσο μπορείς να κρατηθείς μακριά από όλες αυτές τις ίντριγκες .....

...... Ουφφφφφ κανίτε!!!




Να, κάτι τέτοιες ώρες σκέφτομαι μακάρι να είχα τον αντρούλη μου τώρα, να μπαίναμε στο αμάξι μας και όπου μας βγάλει. Μακριά από τις ιδιοτροπίες και την τρέλα της κάθε μιας. Όταν το είπα αυτό στην "ατρόμητη" μου είπε πως ο γκόμενος είναι καλός τη μια ή τη δεύτερη χρονιά, αλλά και κάθε χρόνο το ίδιο πράγμα για μια ζωή, δηλ να ανέχεσαι τις ιδιοτροπίες του ενός χωρίς να μπορείς να πεις και τίποτα, ε δεν είναι και ότι καλύτερο.
Ναι, αλλά εγώ δε νομίζω ότι και αυτό που ζούμε εμείς τώρα είναι το ιδανικό. Επίσης, απ όσο θυμάμαι απ τις τελευταίες διακοπές που πήγα με άντρα (πέρασαν χρόνια αλλά κάτι θυμάμαι) δεν ήταν και τόσο τρομερά .... Ούτε και τόσο υπέροχα ....

........ Ουφφφ η κάθε περίπτωση έχει τις δυσκολίες της.




Αλλά θα πω και μιαν αλήθεια που δεν την έχω πει ακόμα, γιατί αφενός δεν ενδιαφέρει κανέναν αφετέρου οι περισσότεροι θα με κοροϊδέψουν.


Θεωρώ τα μπάνια μια ταλαιπωρία.

Μπες- βγες, αλείψου- ψήσου
Μπες- βγες, αλείψου- ψήσου
Μπες- βγες, αλείψου- ψήσου



Και εγώ επειδή δεν αντέχω τον ήλιο κάθομαι με τις ώρες στην ξαπλώστρα κάτω από την ομπρέλα. Δηλαδή 5-6 ώρες είμαι πάνω σε μια άβολη ξαπλώστρα. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να είσαι ξαπλωμένος με το ζόρι, και αναγκαστικά να διαβάζεις βιβλία ή περιοδικά. Τουλάχιστον να είχα καμιά μικρή φορητή τηλεόραση με μπαταρίες και με DVD ενσωματωμένο, θα περνούσε πιο γρήγορα η ώρα. Αυτό που γίνεται συνήθως είναι ότι στην αρχή θα παίξεις ένα ταβλάκι ή λίγο χαρτάκι στην παραλία, θα συζητήσεις λιγάκι και έτσι θα περάσει η ώρα σχετικά ευχάριστα. Έτσι περνάν οι πρώτες 2 -3 μέρες, αλλά για μένα οι επόμενες είναι σκέτη βαρεμάρα και μια απόλυτη επανάληψη.


Σίγουρα δεν είναι τόσο τρομερά τα πράγματα, αλλά γενικώς η θάλασσα δεν μου αρέσει ιδιαίτερα. Ποτέ δε μου άρεσε πολύ, αλλά πάντα πήγαινα. Θα ήθελα επιτέλους μια φορά στη ζωή μου να περάσω το καλοκαίρι μου στο βουνό. Να είχα ή να νοίκιαζα ένα σπίτι σε ένα χωριό στο δάσος (αν έμεινε κάποιο άκαυτο), που λόγω των δέντρων πχ πλατάνια να είχε δροσιά, και να κάνουμε πεζοπορίες με τον γκόμενο. Να έχουμε κιάλια και να παρατηρούμε τα πουλιά ή να παρατηρούμε τα φυτά και τα μανιτάρια, ή να ξαπλώνουμε με την κουβερτούλα στο γρασίδι με μόνη συντροφιά το τιτίβισμα των πουλιών και το θρόισμα των φύλλων ή άντε και ένα ραδιοφωνάκι. Αυτό θα ήθελα και όχι την κάψα, τη ζέστη, την άμμο, τα αντιηλιακά και τον όχλο της παραλίας.





Μου σπάσαν τα νεύρα τα κορίτσια, τόσο που θέλω από τώρα να έρθει ο Σεπτέμβρης, να γυρίσουν όλοι πίσω και να γεμίσει η πόλη. Να περάσουν αυτές οι διακοπές γρήγορα και να γυρίσω στους ρυθμούς μου. Να ξεκινήσει πάλι το άθλημα, η κινητήριος δύναμή μου γιατί τώρα που σταματήσαμε νιώθω άρρωστη, άπραγη, έχω κανονικό στερητικό.

Να ρθεί πάλι η ζωή γύρω μου που τώρα είναι όλα νεκρά. Κρανίου τόπος η Θεσσαλονίκη. Κολλάς από τη ζέστη, σε πιάνει δυσφορία από τη σκόνη και την άπνοια, τα μπαρ είναι άδεια και για να βρεις κόσμο πρέπει να οδηγάς μέχρι έξω από την πόλη.




Αυτά είχα να πω.



Ελπίζω μέχρι τη Δευτέρα να έχουμε καταλήξει στο πού θα πάμε γιατί δε θα βρίσκουμε και δωμάτια.


Τ ακούτε αυτά εσείς οι ιδιότροπες που μας βασανίζετε άδικα??? Αντε, μην τα μαζέψουμε στα κρυφά με τις "ατρόμητες", σας παρατήσουμε και φύγουμε, και τότε θα μας ψάχνετε κλαίγοντας. Υπομονή κάνουμε δεν το καταλάβατε ακόμη???

Καλοί- καλοί αλλά όχι και κορόιδα. Έτσι???




Και ένα 2ο άσχετο







(Έναυσμα: είδα τη διαφήμισή του στην ΤV)




Το «Μπαμπά μην ξαναπεθάνεις Παρασκευή» το είδα όταν πρωτοπαίχτηκε, νομίζω πριν 3 χρόνια, και δεν μου άρεσε. Όχι μόνο δεν γέλασα αλλά νομίζω ότι κατά τη διάρκειά του κοιμήθηκα κι όλας. Δεν μου άρεσε καθόλου. Μα καθόλου λέμε! Και απορώ πώς το διαφημίζουν και πώς πάει ο κόσμος και το βλέπει.


Τι του βρίσκουν που δεν του βρήκα εγώ? Πού είναι τα πρωτότυπα αστεία που δεν τα άκουσα εγώ? Είναι κατά την άποψή μου μια τεράστια σαχλαμάρα !!! Αυτό δε σημαίνει ότι δεν συμπαθώ τον Ρήγα αλλά επιτέλους κάποια πράγματα πρέπει να λέγονται και να ακούγονται, γιατί ο κόσμος που θα ρθει να δει το έργο δεν τα βρήκε τα λεφτά στο δρόμο αλλά τον ιδρώτα του θα ακουμπήσει στον γκισέ.



Α, και με την ευκαιρία να πω και κάτι στον κύριο Σταμάτη Φασουλή που με είχε εκνευρίσει ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ στο «Μπαμπάδες με ρούμι» και δεν καταλαβαίνω γιατί δεν του τοπε ποτέ κανείς:

Όταν είμαστε στη σκηνή κύριε Φασουλή δεν χαζογελάμε με τους υπόλοιπους ηθοποιούς, ούτε κάνουμε αστειάκια άσχετα με το κείμενο, γιατί εμάς τους θεατές μας βγάζουν έξω από το πνεύμα του έργου και μας κάνουν να σας βλέπουμε ως άτομα και όχι ως ηθοποιούς.

Μπορεί εκείνη την ώρα κάποιοι ηλίθιοι από το κοινό να χασκογελάν μαζί σας, αλλά αυτοί είναι οι άσχετοι που ήρθαν πρώτη φορά στο θέατρο και ως εκ τούτου δεν ξέρουν πώς να συμπεριφερθούν και νομίζουν ότι πρέπει να σας συνοδέψουν στη χαζομάρα σας, δηλ το κάνουν από ευγένεια και άγνοια. Δεν ξέρουν απ αυτά και μάλλον δεν θα ξαναπατήσουν και ποτέ. Εγώ όμως που είμαι τακτικός πελάτης δεν πρόκειται να ξανάρθω ποτέ σε έργο σας γι αυτό και μόνο το λόγο, και θα σας ξεμπροστιάζω παντού και πάντα, εκτός αν κάνετε δημόσια δήλωση μετάνοιας και ότι θα σοβαρευτείτε επιτέλους πάνω στη σκηνή και δε θα κάνετε ότι βλακεία σας κατέβει στο κεφάλι. Γιατί μη νομίζετε ότι είστε κάτι ξεχωριστό και ιδιαίτερο επειδή όλοι οι φίλοι σας και οι κριτικοί σας γλύφουν και σας νταντεύουν. Κατά τη γνώμη μου είστε μια μετριότητα που ίσως έχει δυνατότητες, οι οποίες θα φανούν αν πάρετε το επάγγελμά σας στα σοβαρά, και αν σέβεστε το κοινό που έχετε από κάτω.

Όσο για τον κο Ρέππα να του πω ότι μου αρέσει πολύ από τις «3 Χάριτες» ακόμα, που το έβλεπα ανελλιπώς και από το «Δις εξαμαρτείν» που το έχω γραμμένο σε βιντεοκασέτες και ακόμα γελάω. Στους «Μπαμπάδες με ρούμι» όμως, λυπάμαι πολύ. Ατυχήσατε κύριε. Πώς κάνατε αυτό το έγκλημα?

Α, και να μην ξεχάσω την κα Ρώπα την οποία κάποιος πρέπει να την διδάξει πώς να σταματήσει επιτέλους να ουρλιάζει και να μιλάει κανονικά σαν άνθρωπος, γιατί μου έχει πάρει τα αυτιά και μου χαλάει όλο το έργο με τις τσιρίδες της.



Θέλω τα λεφτά μου πίσω. Ακούσατε????