Παρασκευή, Οκτωβρίου 26, 2007

Όσο και να ψάχνω δεν βρίσκω τίτλο.






Σήμερα στην Θεσσαλονίκη έχουμε αργία και δεν δουλεύουμε. Είχα λοιπόν σκοπό να κοιμηθώ μέχρι τις 12 το μεσημέρι για να χορτάσω επιτέλους τον ύπνο που μου λείπει αφάνταστα, να χουζουρέψω μέχρι τις 2, και μετά να πάω για καφέ.

Έλα όμως που το ξυπνητήρι του μυαλού μου χτύπησε στις 7 το πρωί!!! Μόλις πήγε 7, ντάνννννν γαρίδα το μάτι. Προσπάθησα να ξανακοιμηθώ, τίποτα. Έκανα "φαντασίες", τίποτα. Στριφογύριζα λοιπόν για καμιά ώρα στο κρεβάτι, ώσπου το πήρα απόφαση και σηκώθηκα.

Όμως τι να κάνει ένας άνθρωπος ελεύθερος, που δεν έχει οικογένεια και παιδιά για να ετοιμάζει πρωινά και να φτιάχνει οικογενειακές ατμόσφαιρες, ούτε γκόμενο για να κάνει ..... "ομορφιές" πρωινιάτικα?


Έλα μου ντε!


Τηλεόραση δεν θέλω να δω. Δεν έχω συνηθίσει, αφού τέτοιες ώρες πάντα δουλεύω. Να διαβάσω δεν θέλω πρωινιάτικα. Να blogίσω βαριέμαι. Να γράψω στο blog δεν θέλω αφού δεν έχω κάτι στο μυαλό μου. Να δω DVD δεν θέλω αφού το νιώθω ότι δεν μπορώ να συγκεντρωθώ σε τίποτα. Να απολαύσω φραπεδιά με τσιγάρο, ατενίζοντας από το παράθυρο και σκεφτόμενη διάφορα δεν μπορώ, αφού έκοψα το τσιγάρο μαχαίρι και δεν μου λείπει καθόλου (!!!). Τηλέφωνα δεν μπορώ να κάνω γιατί όλοι θα κοιμούνται μέχρι τις 12. Οπότε ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ στις 8 το πρωί ??????







Δουλειές!









Έπιασα λοιπόν να καθαρίζω. Να τινάζω χαλιά, να ξεσκονίζω, να βάζω ηλεκτρικές, να τακτοποιώ ντουλάπες, να καθαρίζω μπάνια, να πετάω παλιές εφημερίδες, και γενικώς τέτοιες άχρηστες και ανούσιες ασχολίες . Και ενδιαμέσως, να γράφω κατά διαστήματα τον πόνο μου στο blog μου.



Έναν πόνο που μεγάλωσε λίγο αυτές τις μέρες, γιατί ο προπονητής με πιέζει. Άρχισε βλέπεις η περίοδος των αγώνων και μας θέλει όλους εκεί. Εγώ μερικές φορές φεύγω νωρίτερα από το 'προπονητήριο', χρησιμοποιώντας ως δικαιολογία τη δουλειά μου.

Επειδή είμαι από τους ελάχιστους στο άθλημα που εργάζονται, λέω καμιά φορά ότι θα πάω σε κάποιον πελάτη μου ή ότι θα πάω στο μαγαζί, για να την σκαπουλάρω από την προπόνηση. Αυτό γίνεται σπανίως, ή όταν με πιάνει το βαρύ τεμπελιό μου, ή όταν είμαι πολύ κουρασμένη, ή πολύ νταουνιασμένη και δεν μπορώ να συγκεντρωθώ στο άθλημα. Όμως τώρα ο προπονητής θέλει να κάνει τη δουλειά του, και μάλιστα όσο πιο καλά μπορεί. Θέλει να φέρει μετάλλια και καλές θέσεις για τους αθλητές του, ούτως ώστε να αποδείξει στα αφεντικά του ότι αξίζει, γιατί αν τον απολύσουν πού θα πάει? Είναι δύσκολο να βρει ένας προπονητής δουλειά όταν έχει ειδίκευση σε ένα μη διαδεδομένο άθλημα.


Γι αυτό το λόγο δεν τον νοιάζει για μας, για την προσωπική μας ζωή, για την κούραση και για τα ψυχολογικά μας, αλλά μας βλέπει ως όργανα της δουλειάς του. Και μού βαλε κάτι φωνές τις προάλλες που πήγα να την σκαπουλάρωωωωω ...... άστα να πάνε. Ντράπηκα, όμως όχι για τις φωνές αλλά γιατί είχε δίκιο, και μέσα μου το ήξερα.




Καλά έκανε, γιατί κατά βάθος είμαι μια τεμπέλα που προσπαθεί με νύχια και με δόντια να μην αφήσει αυτή την ιδιότητά της να εκδηλωθεί. Το τεμπελιό είναι πολύ ωραίο πράγμα, όμως με κάποιες προϋποθέσεις, πχ όταν έχεις κάποιον άλλο να φροντίζει για σένα και τις υποθέσεις σου, ή όταν έχεις βρεί τον κατάλληλο τρόπο να γίνεσαι φόρτωμα στους γύρω σου χωρίς αυτοί να το καταλαβαίνουν, και έτσι σε ανέχονται. Εγώ επειδή δεν έχω τίποτα απ αυτά, και επειδή εκνευρίζομαι αφάνταστα με τους τεμπέληδες (γιατί έχω φορτωθεί κάποιους στο παρελθόν και το φέρω ως τραύμα) προσπαθώ να το καταπιέσω, και μέχρι τώρα το έχω καταφέρει αρκετά καλά.

Αυτοί οι παλιοτεμπέληδες μου φορτώθηκαν στην πλάτη παλιότερα, και επειδή τότε ήμουν μικρή, φιλότιμη (την φιλοτιμία προσπαθώ να την καταπνίξω όσο μπορώ τα τελευταία χρόνια), και δεν είχα μάθει ή ντρεπόμουν να λέω "όχι", τους ανεχόμουν αλλά μέσα μου κάτι με ζόριζε. Δεν περνούσα καλά. Ώσπου λίγο πριν σκάσω τους διαολόστειλα και ησύχασα. Απορώ από πού είχα βρεί τότε το θάρρος να τους διαολοστείλω, αλλά όποτε το σκέφτομαι λέω "ευτυχώς που το έκανα τότε". Και γενικώς, μπορεί να ανέχομαι πράγματα και καταστάσεις για πολύ καιρό, όμως όταν ο κόμπος φτάνει στο χτένι τότε εκρήγνυμαι κανονικά.


Τέτοιες εκρήξεις υπήρξαν στη ζωή μου ελάχιστες, αλλά ήταν λυτρωτικές.






Σταματάω, γιατί για τις δουλειές ξεκίνησα να μιλάω και αλλού κατέληξα πάλι. Άϊντε, να πάω να καθαρίσω κανα νιπτήρα ........





Δευτέρα, Οκτωβρίου 22, 2007

"Κατσαρίδα"






Χεχε!



Πήγαμε στο θέατρο και είδαμε την «Κατσαρίδα», κάποιου κυρίου Βασίλη Μαυρογεωργίου. Μας εξέπληξε ευχάριστα! Απλό, λιτό, δροσερό, αλλιώτικο, με 2 μόνον ηθοποιούς, ελάχιστα σκηνικά και με παιχνίδι ανάμεσα στους ηθοποιούς και το κοινό.



Έβρεχε όταν φεύγαμε και τρέχαμε να προφυλαχτούμε κάτω από υπόστεγα και περβάζια. Και έτσι «ανεβασμένοι» όπως ήμασταν από το καλό έργο, κοτζάμ μαντραχαλέοι γελούσαμε και παίζαμε σαν τα παιδιά.




Μιμούμασταν τις εκφράσεις και τις κινήσεις των ηθοποιών, χορεύαμε μες στον βρεγμένο δρόμο και τρέχαμε, τρέχαμε, τρέχαμε ....




Σάββατο, Οκτωβρίου 20, 2007

Οι «Φαντασίες» της gademissaς, και οι κλασικές πολυλογίες της.






Χτες, από τη στιγμή που γύρισα στο σπίτι άκουγα το καταπληκτικό κατά τη γνώμη μου τραγούδι της Μαρία Σερίφοβιτς το «Μολιτβά» (κάντε κλικ) που κέρδισε φέτος στη Γιουροβίζιον. Κάθε φορά που το ακούω η δύναμη της φωνής της διαπερνά κάθε κύτταρό μου. Ανατριχιάζω πατόκορφα. Αλλά προσοχή: μόνο η ερμηνεία της που έχω εγγράψει στο dvd από την ημέρα της Γιουροβίζιον. Και μάλιστα στα σέρβικα και όχι στην αγγλική βερσιόν, την οποία άκουσα προχτές στο ράδιο και πολύ με χάλασε.




Τί μήνυμα παίρνω εγώ από αυτό το τραγούδι και την τραγουδίστρια?
Ότι μία Μαρία, ή μία Σοφία, Κούλα, Τούλα, Κική, Βάσω μπορεί να είναι Η πρωταγωνίστρια αυτού του πάθους το ίδιο καλά με μια Σεμίραμις, Ίσις, Άρτεμης, Τζούλια, Τζένη, ή Εβελίνα.




Χωρίς φαντεζί ρούχα, στολίδια και φτιασίδια, ένα χοντρουλό κορίτσι με γυαλιά έζησε έναν έρωτα δυνατό και τώρα πενθεί. Είναι αυτή η πρωταγωνίστρια του ερωτικού θρήνου, και όχι οι 2μετρες καλλονές. Τέτοιου ερωτικού πάθους που ακόμα και οι μοντέλες από το γκρούπ (στη σκηνοθεσία του τραγουδιού της γιουροβίζιον) αναγνωρίζουν το μέγεθός του, και προσπαθούν να παρηγορήσουν και να υποστηρίξουν αυτό το καθημερινό κορίτσι.

Εκείνες οι κουκλάρες όχι μόνο συγκλονίζονται από το μέγεθος του πόνου και του θρήνου για τον χαμένο έρωτα, αλλά κάθονται πίσω από την κοπέλα ως κομπάρσοι, και δεν τολμούν ούτε καν να προσπαθήσουν να κλέψουν την παράσταση. Το μόνο που μπορούν και θέλουν να κάνουν είναι να συμπαρασταθούν και να απαλύνουν τον πόνο της ερωτευμένης παχουλής κοπέλας. Της συμπαραστέκονται, την συγκρατούν, ανοίγουν δρόμο να περάσει, και η Marijia με τις συσπάσεις του προσώπου της, με τις εκφράσεις πόνου και ικεσίας, και με την γροθιά της σφιγμένη σαν να απαιτεί ή να παρακαλάει, στο τέλος θριαμβεύει.



Που τα είδα όλα αυτά? Να σου πω: σέρβικα δεν ξέρω και αυτό είναι ένα καλό, γιατί μπορώ να φανταστώ διάφορες βερσιόν αυτής της μελωδίας και αυτής της ιστορίας. Και έτσι την μία φαντάζομαι ότι θρηνεί για τον έρωτά της που σκοτώθηκε σε ατύχημα, την άλλη ότι ζητάει κλαίγοντας από τον γκόμενο να γυρίσει πίσω, την παράλλη ότι ο έρωτας της ζωής της παντρεύεται μιαν άλλη και αυτή χτυπιέται στα σκαλιά της εκκλησιάς, και διάφορα τέτοια αναλόγως τη διάθεσή μου.

Ε λοιπόν το καλό με την Μarija είναι ότι με έκανε να μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου στη θέση της. Τι εννοώ?



Γενικώς, πάντα λίγο πριν με πάρει ο ύπνος το βράδυ, φτιάχνω μια ιστορία στο μυαλό μου για να έχω όνειρα γλυκά. Αυτές οι ιστορίες (οι "φαντασίες" όπως τις λέω ) δεν έχουν ‘πονηρό’ περιεχόμενο αλλά έχουν μόνο αισθήματα, βλέμματα, καρδιοχτυπήματα, έξυπνους διαλόγους, θαυμασμό, προσωρινή απόρριψη, λαχτάρα και πολλά τέτοια χαριτωμένα και αθώα. Όμως δυστυχώς, σχεδόν πάντα στις "φαντασίες" μου, επηρεασμένη από τα πρότυπα της τηλεόρασης και των περιοδικών γίνομαι μια κουκλάρα 2μετρη μοντέλα- συλφίδα.






Ξαπλωμένη με κλειστά μάτια, συνήθως φαντάζομαι ότι είμαι πχ μια πανέμορφη ξανθιά γκομενάρα, που όμως είμαι πανέξυπνη και δουλεύω ως υπεύθυνη ενός προγράμματος τηςNASA, στον τομέα για την ανακάλυψη ενός ειδικού περιβλήματος στα διαστημόπλοια που θα προστατεύει τους αστροναύτες από την ακτινοβολία του διαστήματος (είναι φαντασία είπαμε) όταν κάνουν μακρινά ταξίδια φερ’ ειπείν στον Άρη, και φυσικά με ερωτεύεται ένας κούκλος παιδαράς αστροναύτης.




Άλλη φαντασία είναι ότι είμαι μια Ελληνίδα μάνα στην επανάσταση του ’21 με 5 παιδιά (παρεμπιπτόντως είμαι και κουκλάρα, πανέμορφη, 22αρα που τα παιδιά μου τα έκανα στα 16, ήταν πεντάδυμα και ξεμπέρδεψα μια κι έξω σε μια μόνο γέννα), είμαι χήρα γιατί οι Τούρκοι σκότωσαν τον άντρα μου, και περνάω τα πάνδεινα στα βουνά και στα λαγκάδια για να προστατέψω τα παιδιά μου. Aλλά επειδή είμαι κουκλάρα και θαρραλέα με ερωτεύονται όλοι οι «κλέφτες» και «αρματωλοί» και γενικότερα οι Έλληνες αρχηγοί της εποχής εκείνης.



Ολα αυτά σε πλατωνικό πάντα επίπεδο, παρόλο που θεωρώ τις φουστανέλες "ολίγον τις" αφροδισιακές.*





Άλλη φαντασία είναι ότι είμαι το στερνοπούλι από μια πολύτεκνη οικογένεια (μιλάμε για 15 παιδιά), οι γονείς μας είναι πανέμορφοι, πάγκαλοι, αγαπημένοι, πανευγενικότατοι, και εγώ η μικρότερη και ομορφότερη απ όλα τα παιδιά. Σημειωτέον, είμαστε όλα πανέμορφα παιδιά, πανέξυπνα και αγαπητά σε όλο τον κόσμο. Σπουδάζουν το καθένα σε άλλη χώρα του κόσμου, και έτσι σαν η μικρότερη και χαϊδεμένη ταξιδεύω όλο το χρόνο σε όλα τα μέρη της γης, όπου βρίσκονται τα 14 αδέρφια μου, και βλέπω και μαθαίνω πράγματα που κανείς άλλος δεν έχει την ευκαιρία. Εξάλλου γι αυτό το λόγο μιλάω άπταιστα 15 γλώσσες (είπαμε είμαι πανέξυπνη). Χόμπι μου είναι το διάστημα, οι μαύρες τρύπες, η ενέργεια, η αστροφυσική και γενικότερα όλα τα μυστήρια του σύμπαντος και δουλεύω πάνω σε μια εξίσωση που θα τα λύσει όλα και θα τα ενοποιήσει σε ένα • και επειδή είμαι από μικρή διαβαστερή και ταλαντούχα, κατέχω τώρα (στην ηλικία των 21 της φαντασίας) γνώσεις που δεν έχουν άλλοι ούτε στα βαθιά γεράματα.


Γι αυτό ο Stephen Hawking μου ζήτησε (και δέχτηκα) να είναι ο συνεργάτης μου στη συγγραφή του πρώτου βιβλίου μου, μιας σειράς από 8 συνολικά που θα αποκαλύπτουν τα μυστικά του σύμπαντος. Το 8ο δεν θα το δώσω ποτέ στη δημοσιότητα, γιατί με τα μυστικά που θα αποκαλύπτει θα μπορούσε να φέρει την καταστροφή στο άπληστο ανθρώπινο γένος. Γι αυτό θα το γράψω κρυπτογραφημένα, με πολλούς γρίφους και άλλα τέτοια, ούτως ώστε μόνο ένας προικισμένος και άξιος άνθρωπος να καταφέρει να το ερμηνεύσει, σε κάποιον μελλοντικό αιώνα.

Και φυσικά σε όλη αυτή την πορεία τα φτιάχνω με έναν παιδαρά "τρελό" επιστήμονα που με λατρεύει, κάνουμε 5 παιδιά και ζούμε ευτυχισμένοι.






Σε άλλη φαντασία η οποία εξαιρείται από τις συνήθεις γιατί είμαι αυτή που είμαι στην πραγματικότητα (!!!!!) και όχι κάποια φανταστική κουκλάρα, κερδίζω ανέλπιστα το Ολυμπιακό μετάλλιο κάνοντας ταυτόχρονα και παγκόσμιο ρεκόρ. Ενώ γίνεται δείπνο προς τιμήν μου στο προεδρικό μέγαρο βρίσκω την ευκαιρία, παίρνω παράμερα τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και του μιλάω για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι επαγγελματίες της Ελλάδας εκεί έξω στην ζούγκλα του αναγωνισμού · όπως επίσης για την ανεργία · για τους τρύπιους δρόμους με τις ανάποδες κλίσεις · για τις δημόσιες υπηρεσίες που είναι τα δημόσια βασανιστήρια των πολιτών · για τις λοβητούρες που πήρε το μάτι και το αυτί μου · για τις τράπεζες που μας ξεζουμάνε και που μας τα πρήξανε με τα τηλέφωνα ολημερίς για κάρτες και δάνεια · για τους γέρους που υποφέρουν με τις φονικές συντάξεις · για τα προβλήματα των ανθρώπων που έχουν ψυχρό όζο και ψηλή προλακτίνη και άλλα τέτοια. Του τα λέω στο αυτί ψιθυριστά γιατί φοβάμαι τους κατασκόπους, και αυτός με ακούει έκπληκτος γιατί δεν ήξερε, λέει, τίποτα απ όλα αυτά τόσον καιρό, καθώς τον είχαν κλεισμένο σε έναν όμορφο γυάλινο κόσμο.

Όμως ταυτόχρονα με ακούνε οι τύποι της ΕΥΠ που έχουν παντού κοριούς, και θέλοντας να μου κλείσουν το στόμα αρχίζουν να με κυνηγάνε μέσα στην αίθουσα του πάρτι, όπου παρεμπιπτόντως παρευρίσκονται όλες οι ελληνικές διασημότητες και προσωπικότητες. Εγώ ως άλλος Μπρους Λη και ως άλλος «Crouching Tiger, Hidden Dragon» τους έχω διαλύσει, αλλά αυτοί οι κατάσκοποι της ΕΥΠ είναι πολλοί παναθεμά τους. Τι να κάνω λοιπόν? Πηδάω ως αίλουρος στην αυλή της βίλας και εξαφανίζομαι μέσα στην ιδρωμένη νύχτα, τρέχοντας αθόρυβα σαν τη σκιά ενός νίντζα. Πάω και βρίσκω την Μαρία Χούκλη, της εξιστορώ τι συνέβη, και αυτή αμέσως όχι μόνο μου δίνει καταφύγιο αλλά κανονίζει και μια μυστική συνέντευξή μου στην ΝΕΤ όπου θα λεω τα πράγματα με τ όνομά τους, η οποία θα μεταδοθεί πανελλαδικά και σε απευθείας μετάδοση παρακαλώ!!!


Αυτή είναι μία από τις αγαπημένες μου "φαντασίες".





Σε μιαν άλλη φαντασία είμαι μια πανέμορφη κουκλάρα (τόσο που οι άντρες θολώνουν στο πέρασμά μου) και εξπέρ στα κομπιούτερ. Τόσο εξπέρ που θα μπορούσα να είμαι χάκερ και πάμπλουτη, αλλά επειδή είμαι «ντάξει» άτομο ζω φτωχικά με την λατρεμένη γιιαγιά μου σε μια άθλια περιοχή, κάτι σαν γκέτο, γιατί οι γονείς μου σκοτώθηκαν σε αεροπορικό ατύχημα όταν ήμουν μωρό. Επειδή όμως είμαι καλό κορίτσι και πανέξυπνη, και ξέρω καράτε χορευτικό σαν του Τσάκι Τσάν, κανείς ποτέ δεν τόλμησε να με πειράξει σ αυτήν την κακόφημη γειτονιά μου, ίσα ίσα που με σέβονται και με εκτιμούν πολύ οι ηρωινομανείς, οι ντράγκ ντίλερς, οι μαχαιροβγάλτες και γενικότερα όλα τα καθίκια της περιοχής.



Συν τοις άλλοις, έχω και μια απίστευτη ικανότητα να δημιουργώ με το μυαλό μου καταπληκτικά σενάρια για διαφημίσεις προϊόντων. Είναι κάτι που μου αρέσει πολύ και που μου βγαίνει αβίαστα. Στέλνω λοιπόν μια ιδέα μου σε έναν διαγωνισμό που έκανε κάποια σπουδαία διαφημιστική εταιρία, αλλά χάνω το βραβείο. ΟΚ λέω, δεν πειράζει η ζωή συνεχίζεται. Έλα όμως που βλέπω την ιδέα μου κάποτε στην τηλεόραση και μάλιστα με την υπογραφή ενός ηλίθιου φλούφλη διαφημιστή! Υποψιάζομαι την κλοπή της ιδέας μου, τσατίζομαι, αλλά δίνω τόπο στην οργή. Είμαι βλέπεις υπεράνω. Δε βαριέσαι, μια ιδέα ήταν από τις τόοοοσες που είχα.



Ο τύπος ο κλεφταράς κερδίζει βραβεία, δόξα και τιμή από την δική μου ιδέα η οποία είχε τελικά παγκόσμια απήχηση. Όμως επειδή ήταν ηλίθιος και άσχετος δεν ξαναέκανε ποτέ του καμία επαγγελματική επιτυχία, έπεσε σε βαριά κατάθλιψη και τελικά αυτοκτόνησε.

Κάποια στιγμή, στην φιρμάτη εταιρία τα κομπιούτερ τους πάθανε χοντρή ζημιά. Τέτοια ζημιά που μόνο το καλύτερος τεχνίτης θα μπορούσε να την φτιάξει. Εγώ είχα ήδη κάνει όνομα στην πιάτσα (και αγαπούσα τα κομπιούτερ τόσο πολύ που δεν το έκανα ποτέ για τα λεφτά αλλά ήταν στην ουσία το χόμπι μου). Πρόσφατα μάλιστα με είχαν καλέσει στο υπουργείο Εθνικής Αμύνης να τους φτιάξω τα προγράμματά τους που τους τα είχε σβήσει ένας Σουηδός χάκερ. Στην αρχή δεν ήθελα να πάω γιατί είμαι πολύ κούλ άτομο και ενάντια στους πολέμους και τα όπλα, αλλά μου το είχαν ζητήσει τότε ευγενικά και χαϊδεύοντας με νόημα τα πιστόλια τους. Μάλιστα όταν τελείωσα, μου ψιθύρισαν γρυλίζοντας να μην πω ποτέ τίποτα και σε κανέναν.

Δεν το είπα φυσικά πουθενά, αλλά αυτή η ιστορία διέρρευσε από τους ίδιους τους φαντάρους που ήταν εκεί παρόντες και που έμειναν έκθαμβοι από τις ικανότητές μου και από την αντικομφορμιστική διάθεση και εμφάνισή μου. Μαλλί μέχρι την μέση κατάξανθο, τζιν τριμμένο που όμως τονίζει καταπληκτικά τις υπέροχες καμπύλες μου, μπούστο προικισμένο και ανορθωμένο, σαρκώδη χείλη και καταπράσινα μάτια. Αλλά μονίμως αμακιγιάριστη και με ένα λάπτοπ στα πόδια, τα οποία είναι 2μετρα και ακουμπάνε τεντωμένα και χαλαρά στο γραφείο, με εμένα μονίμως να μασουλάω ένα κουλούρι, ένα τυροπιτάκι, ένα κρουασανάκι και να πίνω κακάο, χωρίς όμως ποτέ να βάζω ούτε γραμμάριο.



Έρχεται λοιπόν η ώρα που με καλούν στη φιρμάτη διαφημιστική εταιρία για τα κομπιούτερ τους που πάθανε ζημιά, όπως είπα παραπάνω. Πάω χωρίς να ξέρω ποιοί είναι. Και ενώ τους φτιάχνω τον κεντρικό κομπιούτερ, ο οποίος τυγχάνει να βρίσκεται στην αίθουσα συνεδρίων (φαντασία είναι ότι θέλω κάνω) εν ώρα συνεδρίου κατά το οποίο αναζητούν μια φρέσκια ιδέα για την Κόκα Κόλα, πετάω εγώ άνετη και κουλαριστή μία από τις πολλές ιδέες μου. Παθαίνει την πλάκα του ο Πρόεδρος, ο οποίος σημειωτέον είναι και παιδαράς, και καλό παιδί (κάτι σαν τον Transporter ένα πράμα), και ελεύθερος (για να μην ξεχνιόμαστε), και του αρέσουν οι αντισυμβατικές κουκλάρες, και αμέσως ζητάει να με προσλάβει. Εγώ όμως επειδή είμαι δοσμένη ψυχή τε σώματι στην πληροφορική, του είπα ότι θα είμαι κάτι σαν ελεύθερη συνεργάτης του και θα έρχομαι όποτε με έχει ανάγκη (σιγά μην εξαρτώμαι οικονομικά από τον μέλλοντα γκόμενό μου). Φυσικά αυτό τον εξιτάρει ακόμα περισσότερο, και γινόμαστε σε λίγο ένα ευτυχισμένο ζευγάρι





Και ξαναγυρίζω στην Marija. Αυτή η κοπέλα έκανε τη διαφορά γιατί μπορώ να φανταστώ τον ίδιο μου τον εαυτό να πρωταγωνιστεί στις φαντασίες μου, και όχι κάποια μη υπαρκτή πανέξυπνη κουκλάρα. Ακούγοντας και βλέποντάς την μπορώ να φανταστώ εμένα να το ερμηνεύω.

Ενώ σε όλα τα άλλα τραγούδια που μ αρέσουν γίνομαι μια άλλη γυναίκα, μια καταπληκτική, κουκλάρα χορευταρού που τα ερμηνεύει στο MTV ξεσηκώνοντας τα πλήθη, με την Marija μπορώ πολύ άνετα και πολύ φυσικά να φανταστώ ότι είμαι εγώ, η gademissa, που ερμηνεύει αυτό το καταπληκτικό πονεμένο τραγούδι με την υπέροχη φωνή της Marija. Αφού αυτή η γεματούλα και αδιάφορη εμφανισιακά κοπέλα συγκλόνισε την Ευρώπη ολόκληρη, τότε θα μπορούσα και γω.

Βέβαια δεν είμαι ούτε γεματούλα ούτε άσχημη, αλλά επειδή κάπως έτσι νιώθω ταυτίζομαι με την Marijia.


Και κάνω εδώ μια παρένθεση. Πρέπει να πω ότι όποτε βλέπω το είδωλό μου στον καθρέφτη εκπλήσσομαι ευχάριστα και ‘παίρνω τα πάνω μου’. Γιατί τότε βλέπω ότι είμαι σχετικά καλούλα , αλλά όταν είμαι στην καθημερινότητά μου ξεχνάω την πραγματική εικόνα μου και αποτελούμαι μόνο από δύο τεράστια μάτια που αγωνίζονται, παρατηρούν και σκέφτονται. Αυτό κρατάει μέχρι να με ξαναδώ στον καθρέφτη και να ξαναπιστέψω ή να θαναθυμηθώ αυτή την εικόνα. Ξέρω ότι αυτό είναι αποτέλεσμα ανασφάλειας ή έλλειψης μιας νορμάλ σχέσης, που έχουν διαστρεβλώσει την εικόνα για τον εαυτό μου. Ελπίζω να ρθει γρήγορα η ώρα που θα μπουν όλα στη θέση τους.


Και καταλήγω λέγοντας πως η Marija μου έδωσε μια νέα "κρυφή φαντασία" πριν κοιμηθώ: φαντάζομαι ότι είμαι ΕΓΩ που κερδίζω το βραβείο.







Αυτά.











Ουφ, εντάξει, θα πω και τη συνέχεια της "κρυφής μου φαντασίας" που είναι λίγο υπερβολική και όσο ναναι ντρέπομαι γι αυτό, αλλά αφού δεν με ξέρει κανείς θα την πω.






«Molitvaaaaa»







Κερδίζω λοιπόν το βραβείο της Γιουροβίζιον εγώ, μια Ελληνίδα με Νορβηγικό τραγούδι (δεν ξέρω γιατί, αλλά στη φαντασία μου τα λόγια είναι εις την Νορβηγικήν). Και γυρίζω σε μια Ελλάδα οπου όλοι οι Έλληνες είναι θυμωμένοι μαζί μου, και τα κανάλια με κυρίαρχο το STAR με έχουν καταξεφτιλίσει. Προδότρα με ανεβάζουν- πουλημένη με κατεβάζουν. Αντίθετα, στη Νορβηγία μετά τη νίκη έγινα η Εθνική Σταρ της χώρας τους και μου προτείνουν να πάω να ζήσω εκεί με εξασφαλισμένο εισόδημα 5.000 € το μήνα από τώρα παρακαλώ, και με έκαναν και επίτιμη δημότη του Όσλο. Επειδή όμως είμαι συναισθηματικά δεμένη με την κωλοελλάδα αρνούμαι, και κάθομαι και μαλ..ίζωμαι σ αυτόν τον κωλότοπο.




Παρόλο που δέχομαι επίθεση από παντού δεν μιλάω πουθενά, και δεν δημοσιοποιώ την αλήθεια ακόμα και όταν το Βημαντόνα, η Diva, και τα άλλα γυναικεία περιοδικά μου δίνουν στα κρυφά ολόκληρες περιουσίες για μια συνέντευξη. Όμως κάποια στιγμή που δεν αντέχω πλέον τον πόλεμο διαλέγω τον Στέλιο Κούλογλου και του εξομολογούμαι την αλήθεια που επιμελώς έκρυβαν οι ιθύνοντες μέχρι τότε. Η οποία αλήθεια είναι η εξής:




Αυτό το τραγούδι το πρότεινα στην αρχή στην ΕΡΤ αλλά απορρίφθηκε από τα στελέχη -κριτές (την λεγόμενη «ελίτ της φρυγανιάς») ομόφωνα, στέλνοντάς μου μάλιστα και μια επιστολή→ απόδειξη, που έλεγε ότι το τραγούδι μου ήταν άτεχνο, χωρίς βαθύτερο νόημα, χωρίς πρωτότυπη μελωδία και λυπόντουσαν αλλά δεν θα είχε καμία απολύτως τύχη στη γιουροβίζιον. Η άποψή μου βέβαια ήταν εντελώς αντίθετη γιατί αυτό το τραγούδι το έγραψε η ....... μητέρα μου η οποία ήταν μια ευτυχισμένη γυναίκα (σπουδαγμένη με 5 master) και παντρεμένη με τον πατέρα μου, έναν καταπληκτικό άντρα. Αυτός ο άντρας όμως ο οποίος ήταν χτίστης, έπεσε από την σκαλωσιά και σκοτώθηκε.

Η γυναίκα, μετά από αυτόν τον αναπάντεχο θάνατο σχεδόν σάλεψε. Προσπάθησε να κρατηθεί στα λογικά της για να μεγαλώσει εμένα που ήμουν μικρούλα και με υπεραγαπούσε, αλλά όταν έγινα 18 ετών δεν άντεξε και «τό χασε» τελείως. Την φιλοξένησαν για λίγο σε μια ιδιωτική ψυχιατρική κλινική (από την ασφάλεια ζωής του πατέρα μου είχαμε πάρει πολλά λεφτά και ήμασταν άνετα οικονομικά) όμως δεν άντεξε και αυτοκτόνησε. Πρίν αυτοκτονήσει, σε μια έκλαμψη, με πήρε τηλέφωνο από την κλινική στο σπίτι, και επειδή εγώ έλειπα άφησε μήνυμα στον τηλεφωνητή. Στο μήνυμα μου τραγουδούσε το Molitva, αυτό το τραγούδι- θρήνο και μου άφηνε ευχή και κατάρα: να τραγουδήσω σε όλο την κόσμο, εγώ και μόνον εγώ, τον πόνο της για τον πολυαγαπημένο άντρα της.


Και έτσι πήγα στη ΕΡΤ με αυτό το τραγούδι ύμνο, αλλά εκεί με διαολόστειλαν κανονικά. Επειδή όμως από τα παιδικά μου ακόμα χρόνια είχε κολλήσει στο μυαλό μου η έκφραση «Νόργουεϊ ουάν πόιντ, Νόργουεϊ ά πουά», είπα να το πάω στην Νορβηγία. Εκεί μόλις το άκουσαν στα ελληνικά, αυτοί οι ευαίσθητοι και λεπτεπίλεπτοι άνθρωποι έπαθαν σόκ από το μεγαλείο του τραγουδιού. Ρίγησαν. Μερικοί έκλαιγαν με λυγμούς, γιατί μίλησε στην καρδιά όλων αυτός ο μεγάλος έρωτας. Αμέσως μου ζήτησαν να τους εκπροσωπήσω, αλλά να το πω στα αγγλικά για να το καταλάβει όλος ο κόσμος. Εγώ επέμενα να το πω στα νορβηγικά γιατί πίστευα πως ένα τόσο δυνατό μήνυμα δεν χρειάζεται να το καταλάβεις κατά λέξη, αλλά να το νιώσεις στην καρδιά σου. Οι Νορβηγοί είχαν κάποιες ενστάσεις στην αρχή, αλλά εγώ μέσα σε μια βδομάδα έκατσα και έμαθα να τραγουδάω το τραγούδι σε άπταιστα Νορβηγικά. Μόλις το άκουσαν οι Νορβηγοί στη γλώσσα τους τρελάθηκαν, και έτσι όχι μόνο συμμετείχα αλλά και νίκησα τραγουδώντας σε μια τόσο δύσκολη και ακαταλαβίστικη γλώσσα.

Όταν έλαμψε η αλήθεια στην εκπομπή του Κούλογλου και ονομάτισα έναν- έναν όλους αυτούς τους κάφρους Έλληνες κριτές που απέρριψαν τον θρίαμβο και στέρησαν την Ελλάδα από το βραβείο, έγινε το έλα να δεις ......




Αλλά αρκετά για σήμερα με τις κρυφές "φαντασίες" μου γιατί διαπίστωσα πάλι ότι αν αρχίσω δεν τελειώνω.











*παρακαλώ, να πείτε στον Παλαιών Πατρών Γερμανό να αποφασίσει επιτέλους τί ακριβώς έκανε την ημέρα της 25 ης Μαρτίου του ‘21. Γιατί μου φαίνεται τελικά ότι έφαγε τζάμπα δόξα τόσα χρόνια και ήρθε η ώρα της αποκαθήλωσης.




Σάββατο, Οκτωβρίου 13, 2007

Επιτέλους να ξεχωρίσουν οι αμνοί από τα ερίφια.




Ένα θέμα που με καίει



Την Μάριον Τζόουνς τη συμπαθούσα. Πές γιατί ήταν ψηλή και αστούμπαλη, πές γιατί ήταν μαύρη άρα μη προνομιούχα σε έναν κόσμο λευκών, πές γιατί είχε γλυκό χαμόγελο παρόλα τα στραβά δοντάκια, δεν ξέρω γιατί- αλλά πάντως τη συμπαθούσα. Και τώρα μαθαίνω ότι ήταν ντοπαρισμένη και βγαίνει στα κανάλια και τάχα κλαίει και πονάει.





Και φυσικά δεν κλαίει γιατί μετάνιωσε έτσι από μόνη της, ή γιατί δεν μπορεί να κοιμηθεί το βράδυ από τις ενοχές, ή γιατί έχει τύψεις το καλό κορίτσι και δεν μπορεί να κρατάει άλλο το μυστικό μέσα της, αλλά γιατί την τσακώσανε. Αν δεν τη πιάνανε ποτέ, τότε θα συνέχιζε να κολυμπάει μια χαρά στη δόξα και στο χρήμα. Αλλά τώρα που την πιάσανε και έγινε ρεζίλι των σκυλιών και κινδυνεύει να χάσει πολλά από τα προνόμια που απολάμβανε, κλαίει με μαύρο δάκρυ. Και τί περιμένει δηλαδή, να της πούμε ότι «δεν πειράζει κορίτσι μου», να την αγκαλιάσουμε στοργικά, να τη συγχωρέσουμε, και όλα καλά και όλα ωραία?

Είναι πολύυυυ γελασμένη να της πείτε!! Και αυτό το λέω ως αθλήτρια* που προπονείται σκληρά, δεν σκοπεύει να πάρει ποτέ της φάρμακα, και έχει για κρυφό όνειρό της ένα μετάλλιο Παγκόσμιο ή Ολυμπιακό.



Δεν σκοπεύω να πάρω φάρμακα γιατί δεν βάζω τίποτα πάνω από την υγεία μου. Ούτε μετάλλια, ούτε δόξες, ούτε χρήματα ούτε σπόνσορες. Μαζί μου θα τα πάρω ? Τι να τα κάνω όλα αυτά αν γίνω χωρίς να το καταλάβω άντρας, αν έχω κατεστραμμένο συκώτι, ή αν έχω υπερτροφική καρδιά που θα με οδηγήσει πιθανώς στο θάνατο? υπάρχουν όμως άνθρωποι που δεν φοβούνται τόσο, και είναι έτοιμοι να το ρισκάρουν. Στο κάτω κάτω (σκέφτονται) δεν πεθαίνουν όλοι από αναβολικά. Ενώ αντιθέτως το να σε θαυμάζουν και να σε αγαπάνε όλοι είναι πολύ σπουδαίο πράγμα.

Στην καθημερινότητά μας, σε πολλούς από εμας δεν έχει τύχει να μας θαυμάσουν. Μερικούς δεν τους έχουν θαυμάσει ποτέ στη ζωή τους για τίποτα. Άλλοι έχουν φάει μόνο επικρίσεις και κατηγορίες και είναι μονίμως στο φτύσιμο. Άλλους δεν τους έχουν αποδεχτεί ποτέ οι γονείς τους. Άλλοι δεν άκουσαν ποτέ στη ζωή τους έναν καλό ή ενθαρρυντικό λόγο. Άλλοι δεν δέχτηκαν ποτέ καμία επιβράβευση για καμία πράξη τους. Άλλοι μεγαλώνουν σε φτωχογειτονιές και σε γκέτο χωρίς καμία πιθανότητα για σπουδές ή για κάποιας μορφής διεύρυνση του πνεύματός τους, όσο και αν αυτοί το λαχταράν. Όταν βλέπω στην τηλεόραση τις φτωχογειτονιές στην Κολομβία και στη Βραζιλία σφίγγεται η καρδιά μου. Κανένα μέλλον και καμία αχτίδα φωτός για χιλιάδες ανθρώπους και κυρίως για παιδιά.

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι αν ήταν μπροστά στο δίλημμα επιβράβευση, χρήμα κι δόξα με φάρμακα- ή αβέβαιο μέλλον, φτώχεια, ναρκωτικά ή φυλακή, τι θα διάλεγαν? Φυσικά τα αναβολικά, μη γελιόμαστε. Αυτή η δυστυχία όμως δικαιολογεί τη χρήση τους? Ναι, μέχρις ενός σημείου.



Ο καθένας είναι ελεύθερος να κάνει ό,τι θέλει. Ο καθένας είναι ελεύθερος να πάρει φάρμακα όπως και να κλέψει, να πει ψέματα, να πουλήσει το κορμί του, την ψυχή του και τις αρχές του. Το θέμα είναι :
Πρέπει να γίνονται αυτοί οι άνρθωποι ινδάλματα, παραδείγματα προς μίμησην, πρόεδροι συλλόγων και ίσως κάποτε στελέχη κομμάτων ή και υπουργοί?
Πρέπει το σύστημα και οι μηχανισμοί του να μην τους ελέγχουν ή να κάνουν τα στραβά μάτια και να τους αφήνουν ανενόχλητους να μπαίνουν πάνω από εμάς, οι οποίοι πάμε με το σταυρό στο χέρι?


Ε όχι ρε γαμ..τη μου, όχι!!!! Με πνίγει το δίκιο λέμε!!!!!




Γιατί όλοι αυτοί οι ντοπαρισμένοι να μπαίνουν μπροστά από μένα που προσπαθώ να διακριθώ με τίμιο τρόπο? Ποιά είσαι συ κυρά μου που θα μου φας το μετάλλιο με κλεψιά? Κορόιδο ήμουν τόσο καιρό που έλιωνα στις προπονήσεις?

Και άντε μου το έφαγες. Αυτό έγινε πριν 7 χρόνια. Αν το ανακάλυπταν τότε, ίσως ακόμα να είχα μια δεύτερη ευκαιρία, ίσως να μπορούσα να ξαναξεκινήσω τον αγώνα μου και την αθλητική διαδρομή μου, και ίσως να κέρδιζα τελικά όλα τα μετάλλια που μου άξιζαν. Όμως στα τόσα χρόνια που άφησαν οι ειδήμονες να περάσουν και που ήταν χρόνια χαμένα από τη δική μου ζωή, εγώ απογοητεύτηκα, πίστεψα ότι δεν άξιζα, παράτησα το όνειρό μου για διάκριση και πρωταθλητισμό, παντρεύτηκα, έκανα παιδιά, και για να τα φέρω βόλτα δουλεύω κοπτοραπτού στην τελευταία και μοναδική βιοτεχνία της Ελλάδας που απέμεινε • όπου μάλιστα χαρακτηρίζομαι ως «μουσειακό είδος», και έρχονται παιδιά από τα σχολεία όλης της Ελλάδας για να δούν ζωντανά ένα από τα «Επαγγέλματα της Ελλάδας που χάνονται».


Μου κατέστρεψες τη ζωή, γιατί αν είχα πάρει τότε το μετάλλιο που μου άξιζε και το δικαιούμουν, η ζωή μου θα ήταν πολύ διαφορετική τώρα. Γι αυτό το λόγο σε θεωρώ εγκληματία.

Και ζητάς τώρα με ένα απλό «συγνώμη» να τα ξεχάσω όλα αυτά? Ε όχι αγαπητή μου. Δεν θα σου κάνω το χατίρι. Ίσα ίσα που θα σου πω ότι σε μισώ και εύχομαι να νιώσεις μες στο πετσί σου την απόρριψη. Θα θυμάμαι αυτό που έκανες και θα το διηγούμαι στα παιδιά μου, και στα παιδιά των παιδιών μου για να μείνεις στην ιστορία ως βδέλυγμα εσύ και οι όμοιοί σου. Και θα πρότεινα μάλιστα ως τιμωρία να σε κλείνουν επι 4 μήνες, και για 5 ώρες κάθε μέρα, σε έναν διαφανή θάλαμο 2χ2, ο οποίος να βρίσκεται σε δημόσια θέα και πρόσβαση, και να περνάει όποιος θεωρεί ότι θίχτηκε από αυτό που έκανες, ή όσα παιδιά μεγάλωσαν με την αφίσα σου στα δωμάτιά τους και σε θεωρούσαν ίνδαλμά τους και που τώρα γκρεμίστηκε ο κόσμος και οι αξίες τους, και να σε φτύνουν ελεύθερα.

Αυτή θα ήταν μια ωραία τιμωρία, και παραδειγματισμός για όλους τους ομοίους σου ντοπαρισμένους που μας κλέβουν τα μετάλλια.




Και άκουσον άκουσον!!! Τώρα λέει, το μετάλλιο θα φύγει από την ντόπα την Μάριον και θα πάει στη άλλη ντόπα την Κατερίνα Φθάνου. Από ντόπα σε ντόπα δηλαδή. Σε κάνει να αναρωτιέσαι «μα καλά, τα ολυμπιακά μετάλλια απαγορεύεται να παν σε καθαρά χέρια? σε καθαρούς οργανισμούς?». Εκεί που πρέπει δηλαδή, γιατί όταν σκεφτόμαστε την λέξη αθλητισμός το μυαλό μας πάει στην υγιή άμιλλα και όχι σε παράνομα υπόγεια χημικά εργαστήρια και αθλητές- πειραματόζωα.




Λοιπόν, για να μην μακρηγορώ και λέω τα αυτονόητα, έχω μια ιδέα που νομίζω ότι θα μας βολέψει όλους.

Να χωριστεί η ολυμπιάδα σε 2 θεσμούς. Την αναβολιάδα και την ταλεντιάδα.


Στην Αναβολιάδα θα συμμετέχουν μόνο οι ντοπαρισμένοι. Θα απαγορεύεται ρητώς η συμμετοχή καθαρών αθλητών. Εννοείται ότι κάθε είδους φάρμακα που ευνοούν τις όποιες επιδόσεις θα είναι καθόλα νόμιμα. Τα έπαθλα θα συνοδεύονται από τεράστια χρηματικά ποσά, και η προβολή τους θα είναι μεγάλη.


Τώρα θα μου πεις, αυτό είναι σωστό? να γίνουν ίσως ινδάλματα χαπακωμένοι άνθρωποι? Να τους μιμούνται ίσως και τα παιδιά?

Όχι βέβαια, αλλά πλέον δεν με νοιάζει. Αγανάκτησα και κουράστηκα. Με την αναβολιάδα ελπίζω ότι :



1. θα μας αφήσουν εμάς τους καθαρούς επιτέλους ήσυχους να αγωνιζόμαστε μεταξύ μας επι ίσοις όροις, και το «ταλέντο» να συναγωνίζεται το άλλο αγνό ταλέντο και όχι τις ανίκητες χημικές ουσίες.

2. η φαρμακευτική βιομηχανία θα κάνει τα πειράματά της φανερά και νόμιμα, και θα αναγράφονται τα συστατικά έξω από το κάθε κουτί χωρίς φόβο. Οπότε θα εξελιχθούν τα φάρμακα και δεν θα βλάπτουν πια τους αθλητές τόσο πολύ όπως γίνεται σήμερα, με τα κρυφά εργαστήρια και τα αμφιβόλου ποιότητας χάπια (τσούπ! να κι ένα καλό!).


3. οι διαφημιστικές εταιρίες θα στραφούν αποκλειστικά και μόνο σε αυτή την ολυμπιάδα. Γιατί τα υπερ-παγκόσμια ρεκόρ και οι υπερ-άνθρωπες επιδόσεις θολώνουν τα μάτια των θεατών, ανεβάζουν την αδρεναλίνη τους, και με τη σειρά τους ντοπάρουν κανονικά το κοινό. Άρα θα αυξηθούν οι πωλήσεις των εταιριών, και ταυτόχρονα τα έσοδα οι βίλες και οι πισίνες των στελεχών τους. Έτσι θα αφήσουν την Ταλεντιάδα και τους αθλητές της ήσυχους, να αγωνίζονται χωρίς τον φόβο της αλλοτρίωσης.



Και όλοι θα ήμαστε ευτυχισμένοι και νόμιμοι, και κυρίως θα ξέρει ο καθένας μας τι είδους αθλητές "θέλει" και θαυμάζει. Η επιλογή και «το κρίμα» στο λαιμό του καθενός σας.





Στην Ταλεντιάδα θα συμμετέχουν οι καθαροί αθλητές, και η παραβίαση του κανόνα από ντοπαρισμένους θα τιμωρείται αυστηρότατα με ποινή φυλάκισης άνω των 8 μηνών, η οποία θα εκτίεται μόνο στις φυλακές της Τουρκίας. Επίσης πριν από κάθε αγώνα θα παίζεται σε γιγαντοοθόνες το τρέιλερ της ταινίας «Το εξπρές του μεσονυχτίου» για να γνωρίζουν οι παραβάτες τι τους περιμένει.



Και για να διασφαλιστεί η καθαρότητα δεν θα υπάρχουν χρήματα στα έπαθλα, ούτε διαφημίσεις και τηλεοράσεις. Το μετάλλιο θα αποτελείται μόνο από ένα στεφάνι ελιάς, αλλά για να μην μαραίνεται και το πετάμε θα είναι τσίγκινο, για να το βάζουμε στη βιβλιοθήκη μας και να το θυμόμαστε. Επίσης, για να ενημερωνόμαστε για το τι γίνεται μεταξύ μας, αλλά και για να «φαινόμαστε» λιγάκι και να κοκορευόμαστε μεταξύ μας, όπως και για να έχουμε έναν τρόπο ενημέρωσης και κουτσομπολιού, θα κυκλοφορεί το εβδομαδιαίο περιοδικό «Η Ταλεντάρα», που θα το εκδίδει η τιμημένη αγωνίστρια κατά του ντοπιγκ gademissa η Άτεγκτη.


Με αυτό τον τρόπο θα αγωνίζονται μεταξύ τους μόνο οι ερασιτέχνες μερακλήδες, χωρίς το άγχος του άνισου ανταγωνισμού. Γιατί έτσι γουστάρουμε- γιατί έτσι θέλουμε- για το κέφι μας ρε γαμώτο!!!

Και ο καθένας ας κάνει την επιλογή του.




Δεν ξέρω αν είναι σωστά αυτά που λέω, αλλά είναι ο μόνος τρόπος για να απαλλαγούμε από τους αθλητές ρέπλικες που έχουν γεμίσει τον τόπο και δεν μπορούμε να τους ξεχωρίσουμε. Φτάσαμε στο σημείο να έχουμε γίνει καχύποπτοι με τον οποιονδήποτε. Να βλέπουμε συναθλητή μας του ίδιου με εμάς συλλόγου, που έχει όμως καταπληκτική επίδοση, και επειδή είναι καλός και ταλεντάρα να πιστεύουμε ότι πήρε φάρμακα, χωρίς να έχουμε στοιχεία. Και έτσι ίσως να τον αδικούμε, να τον κοιτάμε με μισό μάτι και (ας μην κρυβόμαστε) να τον ζηλεύουμε και να μας μπαίνουν ιδέες πονηρέςκαι ....... "φαρμακερές".

Επιτέλους, να ξεχωρίσουν οι αμνοί από τα ερίφια.





Α, και να μην ξεχάσω ότι η εξέλιξη του ανθρώπινου είδους θα ρθει από εμάς της Ταλεντιάδας και όχι από εσάς της Αναβολιάδας. Αυτό να το ξέρουν οι περίεργοι που ονειρεύονται μια «Αρια Φυλή». Γιατί οι επίκτητες υπερ-ιδιότητές σας δεν κληρονομούνται, ενώ το δικό μας καθαρό, αγνό και ταπεινό γονιδίωμα κληρονομείται.

Γιούχουυυυυ!!!


Εμείς δεν βιαζόμαστε. Με μικρά μικρά βήματα και με τα ατομικά μας ρεκόρ θα φέρουμε την αργή αλλά όμορφη εξέλιξη του είδους.






Χεχε! Φάτε την χαπάκηδες!















*επειδή δεν μεγάλωσα με αυτή την ιδιότητα αλλά την απέκτησα τα τελευταία χρόνια, δεν νιώθω ως «αθλήτρια» με την κλασική έννοια. Νιώθω πως τη μεταχειρίζομαι λιγάκι καταχρηστικά, ότι είναι ένας τίτλος σημαντικός που μου χαρίστηκε, όμως τυπικά και ουσιαστικά είμαι αθλήτρια.
Εγώ προσωπικά προτιμώ να χαρακτηρίζω τον εαυτό μου στους φίλους μου ως η ασχολούμενη με το άθλημά μου, πχ λέω ότι είμαι τενίστρια ή κολυμβήτρια ή μαραθωνοδρόμος ή μπαντμιγκτονίστρια ή .....ο,τι είμαι με το –ίστρια στο τέλος • αλλά όταν πρέπει και εκεί που πρέπει απολαμβάνω τον όρο «αθλήτρια».


Κυριακή, Οκτωβρίου 07, 2007

Σώνει, γλυκιά μου Κατερίνα, σώνει! Μην πίνεις άλλο.





Χτες σε κρατικό κανάλι είχαν αφιέρωμα στην Κατερίνα Χέλμη η οποία μιλούσε για το παρελθόν της με νοσταλγία . Έλεγε- έλεγε- έλεγε, και κάποιος που δεν ξέρει θα σκεφτόταν ότι είναι μια γλυκιά γιαγιάκα με πολύ μεγάλη ιστορία στα καλλιτεχνικά, και με καταξιωμένη καριέρα. Γιατί ως γνωστόν έχει παίξει σε πολλά έργα του κινηματογράφου και σε πολλά θεατρικά.


Έτσι, με κείνο το ονειροπόλο ύφος που είχε και με τα άσπρα της μαλλιά σου προκαλούσε το σεβασμό.







Κατά τη διάρκεια του ντοκιμαντέρ βλέπαμε φωτογραφίες της από παλιές και νέες παραστάσεις με γνωστούς ηθοποιούς, αλλά και σκηνές από τις ταινίες της. Και ενώ μιλούσε κοίταζε κάπου μακριά, συγκινούνταν, θυμόταν, δάκρυζε λίγο, χαιρόταν και κάποτε ένιωθε περήφανη. Μερικές φορές έκανελίγα βήματα, και μετά στεκόταν περίεργα ακίνητη με μια ανεπαίσθητη ταλάντωση, σαν να προσπαθούσε να ισορροπήσει. «Μεγάλη γυναίκα είναι» σκέφτεσαι «καλά που στέκεται κιόλας στα πόδια της». Όμως κάτι δεν πάει καλά με το βλέμμα της. Τρεμοπαίζει. Μία εδώ κοιτά και μία εκεί. Κάνει σιωπές. Χάνει για λίγο τον ειρμό της αλλά τον ξαναβρίσκει. Παλιμπαιδίζει ........ «μα τι να συμβαίνει?» αναρωτιέσαι «Είναι στα καλά της?»



Ή στα καλά της δεν είναι ή .......



....σούρα είναι πάλι. Α-αχ. Μη την πετύχω πουθενά. Μόνο αυτό της λέω! Θα τη σταματήσω στη μέση του δρόμου και θα της ζητήσω τα λεφτά μου πίσω. Και αν δε μου τα δώσει με το καλό θα της τα πάρω με το ζόρι. Και αν μου κάνει μήνυση για τη βιαιοπραγία θα βγω στα κανάλια, και συγκεκριμένα στο Σταρ (που τα δείχνει κάτι τέτοια), και θα μιλήσω πανελλαδικά για τότε που πήγα στο θέατρο να δω την παράσταση «Το φιντανάκι» • και έτυχε να παίζει κι αυτή • η οποία ήταν σούρα παιδιά!!!!!! μεθυσμένη!! • και θα ζητήσω μάλιστα από όλους τους θεατές εκείνης τη συγκεκριμένης παράστασης που πιθανόν να με ακούν, και που ήταν παρόντες και κείνοι στην παράσταση και που σίγουρα αγανάκτησαν όπως εγώ, να παραστούν ως μάρτυρες, να με υποστηρίξουν και να ζητήσουμε όλοι μαζί τα λεφτά μας πίσω.



Ναι φίλες και φίλοι, είναι αλήθεια. Τότε, πριν πολλά χρόνια, μπορεί και δέκα, είχαμε πάει με παρέα να δούμε το έργο «το φιντανάκι» όπου για κακή μας τύχη έπαιζε και η εν λόγω κυρία. Και ενώ το έργο ήταν καλούτσικο και οι ηθοποιοί μέτριοι, εμφανίζεται μια Χέλμη που τρέκλιζε και δεν μπορούσε να αρθρώσει λ ε ξ η. Δεν είχε δύναμη να μιλήσει και γι αυτό μία μασούσε τα λόγια της και τα κατάπινε οπότε δεν καταλαβαίναμε γρι, και μία ζοριζόταν και φώναζε τα λόγια της και μαζί με τις φωνές έβγαζε και σάλια, απ αυτά τα πολλά που βγάζουν οι γέροι και ή νομίζεις ότι θα πνιγούν ή τα πιτσιλάν παντού. Και μία πήγαινε δεξιά και μία αριστερά στη σκηνή, όπου έβλεπε ότι υπάρχει ακουμπιστήρι για να στηρίζεται • ή μερικές φορές στεκόταν στη μέση της σκηνής με σφιχτά δεμένα τα χέρια, και το καταλαβαίναμε ότι έκανε μεγάλη προσπάθεια μέχρι επιτέλους να τελειώσει τα λόγια της και να πάει κάπου να ξαναακουμπήσει.


Και μεις είχαμε μεγάλη αγωνία, και σκεφτόμασταν «τώρα θα πέσει-τώρα δεν θα πέσει» ..... αλλά δυστυχώς δεν έπεφτε όπως προσευχόμουν (από μέσα μου με μεγάλη θέρμη) για να ρθει η αντικαταστάτριά της, και να δούμε το έργο όπως θά πρεπε. Δηλαδή με ερμηνείες λίγο της προκοπής, γιατί να φύγουμε δεν θέλαμε αφού το είχαμε ήδη πληρώσει το εισιτήριο με τα ωραία μας λεφτουδάκια (που σημειωτέον, εκείνη την εποχή τα είχαμε μετρημένα)


Κάτι που θυμάμαι χαρακτηριστικά είναι ότι είχε έρθει στην αίθουσα και μια τάξη γυμνασίου με τον καθηγητή τους, η οποία έπιανε 2 ολόκληρες σειρές, και τα παιδιά την γιουχάρανε σε όλο το έργο. Να ΄ναι καλά αυτή η νεολαία που μερικές φορές επειδή ακόμα δεν έχει μάθει τους κανόνες κοινωνικής ευγένειας και ενεργεί αυθόρμητα, πράττει αυτά που εμείς οι μεγάλοι ντρεπόμαστε.

Εγώ φυσικά στο τέλος της παράστασης δεν χειροκρότησα καθόλου. Ένιωθα όπως είναι με κάτι τεμπελχανάδες δημόσιους υπαλλήλους που τους πληρώνουμε με τα λεφτά μας, δεν μας κάνουν τη δουλειά μας, και πρέπει να τους πούμε και ευχαριστώ από πάνω! Έ, έτσι και ακόμα χειρότερα. Ενώ όλοι ήταν όρθιοι και χειροκροτούσαν χλιαρά και με το ζόρι, από αναγκαστική ευγένεια, και η Χέλμη το εισέπραττε όλο αυτό ως δικό της θρίαμβο, εγώ έμεινα καθισμένη στο κάθισμά μου με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος, την κοιτούσα νευριασμένη και ευχόμουν να δει το υποτιμητικό βλέμμα μου.




Αν ποτέ δείτε σε κάποια θεατρική παράσταση μία κοπέλα που δεν χειροκροτάει, αυτή είμαι εγώ, και εκείνη την ώρα διαμαρτύρομαι για τα λεφτά και το χρόνο που μου κλέψαν.



Νομίζω ότι αυτό το έχω ξανααναφέρει στο blog μου, ότι δηλαδή όταν ένα έργο δεν μου αρέσει δεν το χειροκροτώ. Είναι ο μόνος τρόπος για να διαμαρτυρηθώ για όλα τα σκουπίδια που έχω δει ως τώρα από τους δήθεν μεγάλους ηθοποιούς και θιάσους. Από όλα τα έργα που έχω δεί ως τώρα μόνο το «Νηρέας Βάρας» με τον Αρμένη και το «Χορεύοντας στη Λουνάσα» του θεάτρου Αμαλία (Θεσσαλονίκης), αλλά και ένα με την Δανδουλάκη μαζί με τον Τσιβιλίκα μου άρεσαν. Όμως προσοχή: μόνο εκείνες οι συγκεκριμένες παραστάσεις, γιατί εκτός από το κείμενο του έργου, μεγάλη σημασία έχουν οι εκάστοτε ηθοποιοί και οι σκηνοθέτες. Το «χορεύοντας στη Λουνάσα» το είδα από το ντόπιο σχήμα στο Αμαλία και αργότερα από ένα αθηναϊκό με διάσημους ηθοποιούς. Ε, δεν είχαν ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ σχέση μεταξύ τους. Ηταν σαν να έβλεπα 2 διαφορετικά έργα!



Αυτά λοιπόν είναι τα μοναδικά που με έχουν σημαδέψει. Τα υπόλοιπα ήταν ή μετριότητες ή σκουπίδια, στα οποία συνήθως με παίρνει ο ύπνος κανονικότατα, όμως ευτυχώς δεν ροχαλίζω.

Και μετά σου λέει, γιατί ο κόσμος δεν πάει στο θέατρο? Να γιατί. Αφού το ίδιο το σύστημά τους δεν αποβάλει τους ανίκανους ηθοποιούς αλλά τους συντηρεί και μάλιστα τους κάνει και αφιερώματα σε κρατικό κανάλι, επόμενο είναι να μη ρισκάρει ο άλλος τα λιγοστά ευρουλάκια του. Γιατί ρίσκο είναι πλέον το θέατρο. Εγώ ήρθα εδώ κύριε με καλή πίστη να αγοράσω την πνευματική μου τροφή και συ μου πουλάς την χαλασμένη, την μπαγιάτικη?


Όλοι μαζί: Στη φυλακήηηηηη! Στη φυλακήηηηηηη



Έχω ένα παράπονο όμως.


Στην Χέλμη την «τατσουξελιγακιπαραπάνω» και στην κάθε καημένη-κολλημένη-χαζεμένη κάνουν αφιερώματα τα κανάλια, στους άγνωστους επαγγελματίες που δίνουν τη ζωή τους καθημερινά για να γιγαντώνεται αυτό το κωλοκράτος και οι βδέλλες του, γιατί δεν τους κάνουν ένα αφιέρωμα? Ή έστω ένα άγαλμα?

Λοιπόν, απαιτώ να στηθεί το άγαλμα του Αγνώστου Έμπορα εδώ και τώρα στην πλατεία συντριβανίου.

Εντάξει?


Αυτά








Κλασικό Άσχετο
(κουτσομπολίστικο)






Έμαθα ότι η Εύγη Βατίδου χωρίζει από τον φασίστα- λυκάνθρωπο καΚού(ρ)για. Ελπίζω μέχρι τέλους να καταφέρει να επιβιώσει χωρίς να της πιει αυτός το αίμα.

Αυτός, τότε παλιά πριν 8 χρόνια, την είδε έτσι όπως ήταν μικρή, όμορφη, και αθώα και έτρεξε μάνι μάνι να την παντρευτεί, πριν αυτή προλάβει να καταλάβει τι της γίνεται.
Αυτή, είδε το χοντρό πορτοφόλι και τη δύναμη, και όπως κάθε σωστό μοντέλο έτσι και αυτή ήθελε να εξαργυρώσει την φήμη, τον τίτλο και την ομορφιά της. Αλλά τα φράγκα ήταν κάλπικα. Αν περίμενε λίγο και αν είχε τα μάτια και τα μυαλά της ανοιχτά, θα το έβλεπε πριν το γάμο. Αυτή όμως ήθελε να τακτοποιηθεί γρήγορα, να βάλει ένα παλάτι πάνω απ το κεφάλι της πριν παραμεγαλώσει και περάσει η μπογιά της, γιατί αυτό το είχε μεγάλο άγχος το κορίτσι.

Και τώρα τρέχει και δεν προλαβαίνει. Έμεινε κλειδωμένη απ έξω, να φωνάζει τα κανάλια ως συμπαραστάτες και ως μάρτυρες για το προσεχές δικαστήριο. Γιατί τώρα που θα χωρίσει και δε θα έχει εισοδήματα, όσο πιο πολλά τα κανάλια τόσο πιο παχυλή η διατροφή, άρα και η εξασφάλισή της. Κάποτε ήθελε να εξαργυρώσει την ομορφιά της, τώρα τα παιδιά της.




Καλά, αυτά που λέω τώρα είναι χοντρές κακίες και υποθέσεις, και δεν έχουν στόχο την συγκεκριμένη Εύγη αλλά είναι συμπεράσματα που βγάζω από πολλές γυναίκες που βλέπω γύρω μου να κάνουν το ίδιο, αλλά και άντρες που χτυπούν ή που γενικώς κακομεταχειρίζονται τις γυναίκες τους ....



....... όπως επίσης και από προσωπικά βιώματα







*update: τώρα που το καλοσκέφτομαι, πέρασαν βέβαια και πολλά χρόνια, δεν είμαι απολύτως σίγουρη για το έργο. Θυμάμαι ότι ήταν "το φιντανάκι" κατα 99,9% , αλλά κρατάω και μια επιφύλαξη.




Τρίτη, Οκτωβρίου 02, 2007

Μια ...ειλικρινής και ....τίμια συμφωνία.





Αύριο θα πάω. Τελείωσε. Το αποφάσισα.





Κάθε- μα Κ Α Θ Ε πρωί που ξυπνάω η πρώτη μου σκέψη είναι «τελείωσε, το αποφάσισα, θα πάω σήμερα να κάνω την εξέταση της προλακτίνης». Όμως αμέσως μόλις σηκώνομαι απ το κρεβάτι το μυαλό μου φεύγει εντελώς, και σκέφτομαι άλλα πράγματα, το ξεχνάω. Μέχρι το επόμενο πρωί...

Όμως σήμερα όλη μέρα δεν μπορούσα να το βγάλω από το μυαλό μου. Δεν πάει άλλο. Ήδη το καθυστέρησα σχεδόν ένα μήνα.


Πάντα θα είμαι πολύ κουρασμένη γι αυτό, πάντα θα έχω κάτι άλλο επείγον να κάνω, ποτέ δεν θα βρίσκω πάρκινγκ κοντά στο ιατρικό κέντρο. Αυτά τα ξέρω και πλέον δεν είναι δικαιολογίες. Οπότε τι περιμένω? Γιατί δεν πάω? Αφού διαπιστωμένα δεν έχω κάτι «κακό» και η αύξησή της δεν οφείλεται σε κάποιο αδένωμα, τι φοβάμαι? Η αύξησή της είναι, ας πούμε , φυσιολογική για τον οργανισμό μου. Αλλά και αν αυξηθεί ανησυχητικά θα πάρω πάλι το χαπάκι και θα ξαναπέσει. Το πολύ πολύ να ξανακάνω μια μαγνητική η οποία σημειωτέον δεν πονάει, και που τώρα που πήρα το κολλάει σού κάνω και δέκα μαζί, τη μια μετά την άλλη! Και αφού η προηγούμενη βγήκε καθαρή, στη χειρότερη των περιπτώσεων (χτύπα ξύλο) άντε να βρεθεί κάτι πολύ- πολύ μικρό στην υπόφυση, ίσα- ίσα όσο η μύτη της καρφίτσας, και αφού θα είναι σε νηπιακό στάδιο θα πάρω φάρμακα και θα εξαφανιστεί. Οπότε προς τι όλη αυτή η αναβλητικότητα? Πραγματικά δεν με καταλαβαίνω!



Ακόμα και αν αυξήθηκε στους τόσους μήνες που δεν παίρνω το χάπι, μόλις το ξαναπάρω θα ξαναμειωθεί και όλα ωραία και καλά. Νά σου πω! ίσως αυτή η περίεργα νταουνιασμένη διάθεσή μου τους τελευταίους μήνες να οφείλεται ενδεχομένως σε μια αύξησή της. Αυτό θα με βόλευε βέβαια, γιατί θα σήμαινε ότι αν ξαναχαπακωθώ θα επέλθει μείωσή της, και άρα θα αντιστραφεί η κατήφεια μου και θα γίνω μες στην τρελή χαρά, όλα θα μου φαίνονται ρόδινα, θα γεμίσω αισιοδοξία και δύναμη, μη σου πω ότι και ο παλιοόζος θα εξαφανιστεί εντελώς. Γιούπιιιιιι . "Μακάρι" τελικά να οφείλεται σε αυτό η κακοδιαθεσία μου.

Λοιπόν, τέρμα τα ψέματα. Αύριο ότι και να γίνει- μα ό, τ ι και να γίνει θα πάω να κάνω την εξέταση. Και, βρε αδερφέ, ας μην πάρω ποτέ τα αποτελέσματα. Ας πάω όμως, ας την κάνω, και μετά όποτε με πιάσει μια κρίση σαν κι αυτή την σημερινή, με ένα τηλεφώνημα μαθαίνω τα αποτελέσματα.


Όμως από τη σκέψη της εξέτασης μέχρι την πραγματική εξέταση μεσολαβεί η διαδικασία του: να αφήσω τη δουλειά • να οδηγήσω μέχρι εκεί • να κάνω χίλιους κύκλους μέχρι να βρω να παρκάρω • να μην βρίσκω και τελικά να χρυσοπληρώσω το ιδιωτικό πάρκινγκ • να περπατήσω μέχρι το ιατρείο • να περιμένω τη σειρά μου • να μπω μέσα • να ψάχνουν τη φλέβα μου και να μην τη βρίσκουν • να μου μελανιάσουν το χέρι ψάχνοντας, και ταυτόχρονα να μου τηλεφωνά η κοπέλα απ το γραφείο για κάτι της δουλειάς, και εγώ να πρέπει να της μιλάω ψύχραιμα και ήρεμα για να μην καταλάβει ότι εκείνη την ώρα μου παίρνουν αίμα • και ταυτόχρονα να σκέφτομαι πώς θα διεκπεραιωθεί σωστά η δουλειά με μένα εξ αποστάσεως, διότι αν κάνει η υπάλληλος ένα λάθος, όταν γυρίσω θα πρέπει να κάνω εκατό τηλέφωνα για να το διορθώσω, και θα χάσω έτσι όλη την υπόλοιπη μέρα μου. Γι αυτό θα πρέπει να έχω καθαρό το μυαλό μου την ώρα που μου αδειάζουν τις φλέβες, όμως αυτό απαιτεί πολλή προσπάθεια η οποία θα με κάνει να εξαντληθώ και θα μου ρχεται λιποθυμιά •

• τελικά να φεύγω από κει όρθια και υγιής και να περπατάω στο πεζοδρόμιο κατευθυνόμενη προς το αμάξι, αλλά να έχω και ένα φόβο ότι τώρα θα το πάθω το εγκεφαλικό από το αίμα μου που λιγόστεψε επικίνδυνα ή από τον αέρα που πήρε κατά λάθος μέσα της η φλέβα μου, γιατί ο νοσοκόμος ήταν νέος και άπειρος ή πήρε το πτυχίο του με σκονάκια ή το «πλήρωσε», και έτσι δεν ήξερε τη σωστή διαδικασία για να πάρει αίμα με αποτέλεσμα να κάνει ολέθρια λάθη που θα τα πληρώσω εγώ με τη ζωή μου • (βαθιά εισπνοή)



Γι αυτό ας πάω να κάνω όλη αυτή την χαζοαγγαρεία, να τελειώνω, και ας μου μείνει μόνο ένα τηλεφώνημα για τα αποτελέσματα που, ε, σε κάποια σπάνια στιγμή που θα έχω μια πολύ καλή επίδοση στο άθλημα ή που θα τιγκάρει το ταμείο μου και θα είμαι γεμάτη αισιοδοξία, θα αρπάξω το τηλέφωνο χωρίς να προλάβω να το καλοσκεφτώ, και θα τα μάθω.




Αλλά θέλω εδώ να ενημερώσω την προλακτινούλα μου ότι καλά θα κάνει να μην είναι πολύ ανεβασμένη. Βέβαια την καταλαβαίνω, είναι πολύ νέα στο κουρμπέτι και νομίζει ότι το να μεγαλώνει όλο και περισσότερο είναι καλό πράγμα. Νομίζει ότι αυτός είναι ο προορισμός της κάθε ορμόνης, να μεγαλώνει, να πολλαπλασιάζεται κάνοντας παιδάκια- προλακτινάκια που θα γεμίσουν τον τόπο, να γερνάει , και να πεθαίνει. Ε λοιπόν δεν είναι έτσι μικρή μου.

Όσο μεγαλώνεις εσύ τόσο χειροτερεύω εγώ · και αν καπούτ- εγώ, θα καπούτ -και συ. Γιατί σε αυτό το σώμα συνυπάρχουμε. Να μην κοιτάς μόνο τις δικές σου ανάγκες, να κοιτάς και των άλλων.

Αναγνωρίζω ότι είσαι πολύ νέα, έχεις μόνο λίγους μήνες που εμφανίστηκες, και δεν μπορείς να καταλάβεις ακριβώς τι σου λέω. Πάνω στη φούντωση και στην ορμή της νιότης δεν έχεις όρια, και νομίζεις ότι η ζωή και το κορμί είναι δικά σου. Ίσως να έχεις όνειρα που θέλεις να πραγματοποιήσεις, να θέλεις να δοκιμάσεις τις δυνάμεις σου, να πολεμήσεις και να νικήσεις. Όμως άκου τη συμβουλή μου γιατί θα το φας το κεφάλι σου έτσι όπως πας. Στη δική σου περίπτωση αυτό που λέμε «το πάθημα θα σου γίνει μάθημα» δεν ισχύει, γιατί όταν γίνει το «πάθημα» θα είναι πλέον πολύ αργά για όλους μας. Το μπαμ που θα κάνεις όταν μεγαλώσεις τόσο όσο να μη χωράς σε αυτό το σώμα ίσως να είναι μη αναστρέψιμο. Ίσως οδηγήσει εσένα στον τάφο(χαιρετίσματα καλή μου), και μαζί με σένα να πάρει και όλους εμάς: gademissa, χολές, καρδιές, πνευμόνια, σκώτια, αίματα, στομάχια, λαρύγγια, και όοοολα τα άλλα χιλιάδες πράγματα που υπάρχουν εδώ μέσα. Είμαι μεγαλύτερη από σένα και κάτι ξέρω παραπάνω. Έχω διαβάσει και δει πολλά πράγματα, εμπιστεύσου με σε παρακαλώ. Δεν θέλω να σε σβήσω, ούτε να κυριαρχήσω επάνω σου. Πίστεψε με. Θέλω να συνυπάρχουμε αρμονικά σε αυτό το σώμα όπως υπήρχαμε εδώ και τόσα χρόνια.


Μπορεί να νιώθεις τα φάρμακα σαν χειροπέδες, σαν φυλακή που σε πιέζει, σε περιορίζει, αλλά είναι για το καλό σου. Οπωσδήποτε θα θέλεις να βγείς έξω, να γλεντήσεις, να διασκεδάσεις, να ξενυχτήσεις, να δεις πώς είναι η ζωή, και αυτό το καταλαβαίνω. Όμως δεν ήρθε ακόμα η ώρα. Λοιπόν, άκουσε με, θέλω να κάνουμε μια συμφωνία . Θα τα κάνεις όλα αυτά όσο θες, στο έπακρο, σε περίπου 65 χρόνια από τώρα. Όταν εγώ θα βρίσκομαι κατάκοιτη, στα πολύυυυ βαθιά γεράματα, λίγες ώρες πριν πεθάνω πλήρης ημερών, θα σου δώσω το σύνθημα να ξεχυθείς στις φλέβες μου και να κάνεις του κεφαλιού σου. Να αλωνίσεις τις φλέβες και τα κύτταρά μου, να χαρείς όσο θέλεις και όπως θέλεις. Σου δίνω το λόγο μου ότι θα το κάνω .....

........... (χ)άϊντε βρε!!! χαλάλι σου!!! θα τα κάνειις...... λίμπααα!!!!! θα έχεις πέντε χιλιόμετρα φλέβες για να γκαζώνεις, να κάνεις κωλιές, να κάνεις σούζες, να οδηγείς σουρωμένη ή χαπακωμένη ή καπνίζοντας τσιγαριλίκια, να κάνεις επικίνδυνες προσπεράσεις κρεμασμένη έξω από το παράθυρο με το μαλλί να ανεμίζει, και ότι άλλο σου καπνίσει. Θα τα κάνεις όλα στο έπακρο!!! Ε ρε γλέντιαααα!!! Καλό έ?

Χμ........σύμφωνοι?




.....ε?


gademissa: Εντάξει?

prolactin-ούλα: ....... ξει

gademissa: Εντάξει?

prolactin-ούλα: ......ξει


gademissa: Δεν σε άκουσα καλά?

prolactin-ούλα: ...................

gademissa: Καλά, δεν θέλω να σε πιέζω, μη ζορίζεσαι, μου απαντάς μετά, όταν πάρω τα αποτελέσματα, έτσι?






* η εν λόγω υπάλληλος στη δουλειά μου έχει ένα σοβαρό μειονέκτημα: είναι ευθυνόφοβη. Τίποτα δεν κάνει αν δε με ρωτήσει, από φόβο μην κάνει λάθος. Που λέει ο λόγος και για να βήξει θα με ρωτήσει. Με αποτέλεσμα να πρέπει να τα σκέφτομαι όλα εγώ και να της δίνω για δουλειά «μασημένη τροφή». Αυτό με δυσκολεύει, γιατί θα ήθελα να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες και να λύνει από μόνη της τα προβλήματα που προκύπτουν, ούτως ώστε να έχω καθαρό το μυαλό μου και ελεύθερο το χρόνο μου για να ασχοληθώ με άλλα πράγματα. Όμως έχει και ένα ισχυρότατο ατού: είναι πολύ -πολύ καλή κοπέλα και πάααρα πολύ τίμια. Που τέτοιο συνδυασμό δεν βρίσκεις εύκολα σήμερα.