Πέμπτη, Ιουνίου 29, 2006

Το Ολυμπιακό μετάλλιο θα γίνει δικό μου



Χιλιάδες αθλητές σε όλο τον κόσμο θέλουν το Ολυμπιακό μετάλλιο. Ενας όμως θα το πάρει και γιατί να μην είμαι Εγώ αυτή?
Το θέλω, το γεύομαι, το μυρίζω, το ονειρεύομαι, το αγγίζω είναι δικό μου. Αν έχω υγεία και συναισθηματική σταθερότητα μέχρι το Λονδίνο, τότε όλα είναι δυνατά.

Εχω ταλέντο (το επιβεβαιώνει και ο προπονητής μου) , όραμα και όρεξη για δουλειά. Το ταλέντο μου και οι δυνάμεις μου είναι ακόμα σκόρπιες στις προπονήσεις. Θέλω πολύ δουλειά, όπως επίσης προπονήσεις, μελέτη, αγώνες, εμπειρία και στρατηγική ούτως ώστε το ταλέντο και η δύναμή μου να μπουν σε έναν δρόμο σε μια πορεία, στην πορεία προς το ολυμπιακό μετάλλιο.
Για το Πεκίνο είναι πολύ νωρίς, δεν προλαβαίνω και αυτό το αναγνωρίζω. Μέχρι το Λονδίνο όμως πιστεύω ότι όλα είναι πιθανά

Μπορεί αθλητές άλλων χωρών να προπονούνται σε προηγμένες εγκαταστάσεις, να έχουν ειδικούς ψυχολόγους, τεχνική υποστήριξη, ρούχα ειδικά φτιαγμένα για αυτούς από εταιρίες κολοσσούς, παπούτσια και ό,τι εξαρτήματα χρειάζονται κατασκευασμένα κατά παραγγελίαν, κομμένα και ραμμένα στο σώμα τους έτσι ώστε να πολλαπλασιάσουν τις δυνατότητες των τυχερών αυτών αθλητών. Ομως όσο εξελιγμένα όργανα και αν χρησιμοποιούν, όσο και να χαπακωθούν πιστεύω στη δύναμή μου. Η σωστή προετοιμασία, η ορθή κρίση και απόφαση στην κρίσιμη στιγμή του αγώνα, και η σωστή ψυχολογία που βασίζεται στην προσωπικότητα του αθλητή θα κρίνουν τον τελικό νικητή.
Τη θέλω τόσο πολύ αυτή τη νίκη που προπονούμαι, εκτός από την ομάδα, ακόμα και στο πρόχειρα κατασκευασμένο ερασιτεχνικό προπονητήριο του υπογείου μου.

Μου φαίνεται τόσο περίεργο που Εγώ έχω αυτό το ταλέντο, και που δεν το είχα ανακαλύψει τόσα χρόνια. Ποιός θα μπορούσε ποτέ να το φανταστεί, βλέποντάς με, ότι ίσως βλέπει μια μελλοντική Ολυμπιονίκη! Το ταλέντο μου είναι σαν βόμβα ατομική που αν εκραγεί θα αφανίσει τα πάντα γύρω της. Κρύβω καλά την δύναμή μου μέχρι να ρθεί η ώρα της.

Δεν ήξερα ότι υπάρχει αυτό το άθλημα και ότι θα μπορούσα να ασχοληθώ με αυτό. Είναι κάτι που δεν περίμενα ποτέ να μου συμβεί, δεν το είχα ζητήσει ποτέ, δεν το ονειρεύτηκα, δεν το φαντάστηκα και μου ήρθε σαν Θείο Δώρο.
Μου αρέσει που το ταλέντο μου δεν φαίνεται πουθενά. Μπορεί να είναι αθόρυβο αλλά υπάρχει και είναι εκεί. Δεν φωνάζει. Είναι ήρεμο, ήσυχο και περιμένει την κατάλληλη ευκαιρία για να ξεχυθεί σαν θηρίο

Αυτά δεν είναι η έπαρση μιας τρελής και ονειροπαρμένης gademissas. Δεν είμαι το 16χρονο πιτσιρίκι που τα θέλει όλα δικά του, να στρωθούν χαλιά στο πέρασμά του και να κερδίσει το "ανευ" για το πανεπιστήμιο. Την μικρή πορεία μου στη ζωή την έχω κάνει. Και στο πανεπιστήμιο πέρασα με εξετάσεις, και το πτυχίο μου το πήρα με πολύ διάβασμα, και έχω γλεντήσει, και κάποιες σχέσεις είχα, και έναν μακροχρόνιο αρραβώνα κουβάλησα στις πλάτες μου, και έχω σκεφτεί, αναλύσει και φιλοσοφήσει.
Γιαυτό, το όνειρό μου πιστεύω ότι είναι το αποτέλεσμα παρατήρησης, μελέτης και αξιολόγησης ενός κατά τα άλλα καλά προσγειωμένου ατόμου

Τις περισσότερες φορές στις προπονήσεις θαυμάζω τον εαυτό μου. Δεν μπορεί εγώ να έφερα τόσο καλό αποτέλεσμα! Αναρωτιέμαι τότε ποιες ήταν οι σκέψεις μου τη συγκεκριμένη στιγμή, ποια ήταν η τοποθέτηση του σώματός μου, οι αναπνοές μου ήταν σωστές? Τι έκανα και τα πήγα τόσο καλά. Πως τα κατάφερα και έφερα αυτή την επίδοση?

Μετά από κάθε προπόνηση νιώθω αλλαγμένη ποικιλοτρόπως. Αλλες φορές λιγότερο άλλες περισσότερο. Πάντως παίρνω πάντα μια περίεργη δύναμη, μια σιγουριά. Μακάρι να είχα ανακαλύψει αυτό το άθλημα όταν ήμουν πιο μικρή ούτως ώστε να είχα χρόνο να το χορτάσω γιατί νιώθω ότι δεν θα προλάβω να γεμίσω απαυτό. Βλέπω τους μικρούς τους 15, 16 χρονών και σκέφτομαι ότι όταν φτάσουν στην ηλικία μου θα το έχουν ίσως ήδη βαρεθεί. Εγώ δεν έχω την άνεση του άπλετου χρόνου, δεν θα το χορτάσω. Το θέλω συνέχεια, νιώθω ότι ποτέ δεν θα μπορέσω να πω ότι γέμισα ότι νιώθω πλήρης, ότι δεν υπάρχει άλλο πλέον. Θέλω συνέχεια. Όλο και περισσότερο. Είναι το χόμπι μου, το ναρκωτικό μου, το ηρεμιστικό μου. Είναι η όασή μου στην μοναξιά και αποξένωση αυτού του κόσμου. Μετά από μιας μέρας δουλειά με λογαριασμούς, πελάτες, παραγγελίες , προσωπικό, οργάνωση και προγραμματισμό, το μυαλό μου ξαποσταίνει στο άθλημά μου.
Επιπλέον με τους συναθλητές μου έχουμε αναπτύξει άριστες σχέσεις. Μάλιστα έχω κάνει και καλές φιλίες από εκεί. Κάνουμε πλάκες, πειραζόμαστε και αρκετές φορές γελάμε πολύ. Ειδικά στους εκτός έδρας αγώνες γίνεται το μεγάλο γλέντι. Μου θυμίζει σχολική εκδρομή με μια ευφορία να μας κατακλύζει όλους. Παρεούλα, εξομοληγήσεις και συζητήσεις μεταξύ μας οι "Γυναίκες" για τους άντρες (το φλέγον θέμα) , και οι "Νεάνιδες" και οι "Κορασίδες" για το πανεπιστήμιο ή το σχολείο και τα αγόρια τους, οι άντρες τα αντίστοιχα, και πάντα οι απαραίτητες πλάκες και τα ομαδικά παιχνίδια στο λεωφορείο. Συνήθως, πρίν τον αγώνα ή μετά, κάνουμε βόλτες στις διάφορες πόλεις και ενώ αρχικά σκορπίζουμε κατά ομάδες, ξαφνικά συναντιόμαστε τυχαία στην πλατεία και πίνουμε καφέ, μια τεράστια παρέα που βουίζει σαν το μελίσσι!! Και στο λεωφορείο, στο δρόμο του γυρισμού, κουρασμένοι και εξαντλημένοι ψυχικά και σωματικά, είμαστε σιωπηλοί και χαμένοι ο καθένας στις σκέψεις του για το μετάλλιο. Αυτό που χάθηκε και αυτό που κερδίθηκε. Και επαινούμε ή παρηγορούμε τους φίλους μας


Βέβαια, περνάω και γω τις κρίσεις μου, αμφισβητώ τον εαυτό μου, αμφισβητώ το ταλέντο μου κάποιες φορές, πχ αν δεν τα πάω καλά σε κάποιον αγώνα θα περάσω μια μικρή κρίση αμφισβήτησης, όμως δεν μπορώ να θυμώσω ή να απογοητευτώ για πολύ. Ισα ίσα που πεισμώνω περισσότερο και θέλω να αποδείξω ότι αξίζω. Είναι σαν μια δύναμη να με τραβάει προς τα εκεί, να με καλεί προς το άθλημα, προς την προπόνηση. Γεμίζω, φουσκώνω από ικανοποίηση όταν προπονούμαι, φτάνω σχεδόν στο πλήρωμα. Οταν τα πάω καλά στις προπονήσεις, όταν είναι όλα όπως πρέπει, τότε ναι, είμαι σίγουρη, το Ολυμπιακό μετάλλιο είναι δικό μου

Εχω ταλέντο, όρεξη για δουλειά και μεγάλη υπομονή, μα μεγάααλη. Θα περιμένω όσο χρειάζεται. Εχουν περάσει κοντά 3 χρόνια από τότε που πρωτοξεκίνησα και η όρεξή μου δεν έχει μειωθεί στο ελάχιστο, ίσα ίσα που φουντώνει όλο και περισσότερο.

Γιατί, τι παραπάνω έχουν οι υπόλοιποι Ολυμπιονίκες ? Ανθρωποι είναι σαν Εσένα και Μένα που το ταλέντο, η τύχη και οι συγκυρίες τους χάρισαν το Ολυμπιακό μετάλλιο. Και τι είναι το ταλέντο σε τελική? Είναι μετρήσιμο? Τόσο το δικό μου τόσο το δικό σου? Εγώ πιστεύω ότι απλώς ή τοχεις ή δεν τοχεις και από κει και πέρα είναι θέμα σωματότυπου, χαρακτήρα, δουλειάς, πείσματος και αγάπης. Η Βούλα Πατουλίδου εκτός από το ταλέντο είχε και τύχη. Ηρθε η συγκυρία, έπεσε η άλλη, η Βούλα ήταν στο πικ της δύναμής της, το πίστευε, το ήθελε και το πήρε.

Ετσι και γω Θεού θέλοντος, με το ταλέντο μου, τύχη και υγεία, μπορώ να τα καταφέρω, το ξέρω. Οσο γκαντέμισσα κι αν είμαι σε άλλα πράγματα της ζωής μου, νομίζω ότι πραγματικά ο Θεός με ευλόγησε με αυτό το ταλέντο, μικρό ή μεγάλο. Μου στέρησε κάποια πράγματα αλλά σε αντάλλαγμα μου έδωσε αυτό το χάρισμα


Πιστεύω ότι όλοι έχουμε διαφόρων ειδών ταλέντα σε διάφορους τομείς της ζωής. Αλλος στα μαθηματικά, άλλος στο σκάκι, άλλος στη μουσική. Αλλος έχει χιούμορ, άλλος φαντασία, άλλος ωραία φωνή, άλλος έχει ταλέντο στις κατασκευές, άλλος στη ζωγραφική, άλλος στις μιμήσεις, άλλος στην υποκριτική, άλλος βρίσκει λύσεις πρακτικές σε προβλήματα, άλλος έχει από την φύση του μεγάλη μυϊκή δύναμη, άλλος έχει το ταλέντο να του ανοίγονται οι άνθρωποι και να τους κερδίζει, άλλος έχει ταλέντο στα κομπιούτερ.
Ολα αυτά, εγώ προσωπικά, τα θεωρώ μικρά ταλέντα που μας τα χάρισε ο Θεός. Και μακάρι να βρούμε έναν τρόπο να τα καλλιεργήσουμε, να τα βάλουμε σε έναν δρόμο, να μην τα αφήσουμε να χαθούν, και τότε όλοι θα γίνουμε ολυμπιονίκες της ζωής (όπως λέει και ο σοφός λαός) και θα είμαστε, ίσως, κάτι-τι πιο ευτυχισμένοι σαυτόν τον κόσμο

Εγώ ανακάλυψα το δικό μου και το καλλιεργώ όσο μπορώ. Δουλεύω πάνω σε αυτό, να αξιοποιήσω το δώρο που μου έκανε, να το αναπτύξω. Πιστεύω ότι από όλους τους ανθρώπους που έχουν ευλογηθεί με κάποιου είδους ταλέντο, κάποιοι δεν το ανακάλυψαν ακόμα γιατί η ζωή, οι υποχρεώσεις της και το περιβάλλον που μεγάλωσαν και ζουν, δεν τους επέτρεψαν να το δουν, και έτσι αναλώνονται άσκοπα σε άλλους δρόμους. Ακόμα ακόμα, κάποιες φορές μπορεί να γεννήθηκαν με κάποια ιδιαιτερότητα που ενώ προκαλεί τον χλευασμό των άλλων να είναι ένα καλά κρυμμένο ταλέντο. Ολοι είναι εν δυνάμει Ολυμπιονίκες. Αν όχι όλοι, πάντως οι περισσότεροι

Αυτό το μήνυμα θέλω να περάσω σε όλους όταν κερδίσω (με το καλό) το Ολυμπιακό μετάλλιο, δηλαδή ότι αφού τα κατάφερα εγώ, μπορούν όλοι να τα καταφέρουν. Ποτέ δεν είναι αργά για να δεις το ταλέντο σου όποιο και αν είναι και σε όποιο τομέα είναι. Και όταν το ανακαλύψεις δούλεψε πάνω σε αυτό, όσο μπορείς, όσο σου το επιτρέπουν οι συνθήκες ζωής σου. Θα σε κάνει να νιώσεις καλύτερα, πίστεψέ με.

Μην τους κοιτάτε τους Ολυμπιονίκες σαν θεούς γιατί είστε όλοι εν δυνάμην Θεοί. Μπορείτε όλοι εσείς να τα καταφέρετε φτάνει να βρείτε τον τρόπο και τον δρόμο. Και όλα είναι δυνατά. Ακόμα και αν (χτύπα ξύλο) δεν το πάρω το μετάλλιο, όλη αυτή η ενασχόλησή μου με το άθλημα που λατρεύω, η προσπάθεια να βελτιώνομαι συνέχεια με γεμίζει, μου δίνει μια χαρά αλλιώτικη που δεν ήξερα ότι υπάρχει. Και αυτή η χαρά είναι αμείωτη εδώ και κοντά 3 χρόνια!


....... Ναι, θέλω για χάρη μου να βουήξουν οι μπάντες του Λονδίνου με τον Εθνικό μας Ύμνο. Παράλογο? Λογικό? Μην βιαστείς να με κρίνεις. Η πορεία θα δείξει ....

Παρασκευή, Ιουνίου 23, 2006

Λίφτινγκ ψυχής?




Ναι, o κύριoς Φουστάνος? καλημέρα, πως είστε?...........όχι δεν είμαι πελάτισσα αλλά μάλλον θα γίνω...............όχι δεν έχω πρόβλημα εμφάνισης, για την ψυχή μου πρόκειται γιατρέ, για την αύρα μου πώς να το πω?............να, τους τελευταίους 6 μήνες νομίζω ότι έχει γεράσει, ότι έχει αποκτήσει ρυτίδες η ψυχή μου και αρχίζω να ανησυχώ...............όχι όχι δεν είναι τόσο προχωρημένο αλλά να , νιώθω ότι αρχίζει να επηρεάζει και την καρδιά μου κατα κάποιο τρόπο..............της καρδιάς τα συμπτώματα? εμμμμμμ, σαν να σκλήρυνε λίγο και νιώθω και μια πίκρα κάποιες φορές να βγαίνει στα λόγια μου .................α, ναι? να μην ανησυχώ δηλαδή, ένας έρωτας θα με γιατρέψει λέτε, θα με κάνει περδίκι............... έλεγα μέχρι τότε μήπως κανένα botox βοηθούσε, έτσι προσωρινά...........όχι όχι δεν επιμένω, φυσικά και εσείς ξέρετε καλύτερα. σας ευχαριστώ πολύ. καλημέρα σας.


Λες, τελικά, να φταίει η καρδιά?


Yes, hello? Herfild London? I'm calling from Greece........ yes yes Greek islands, syrtaki, mouzaka, Paparizou yes yes.........oh, your father is from Kalamata όπου βγκάζουν καλλλλό Ιλλινικό λάντι, how nice!..........I would like to speak to dr Magdi Yakub please.....thank you...............

Τρίτη, Ιουνίου 20, 2006

Ο .......Πνευματικός πατέρας




- Ώστε διαζύγιο οι κουμπάροι σας, ε? Τι κρίμα! Και η κουμπάρα τι όμορφη κοπέλα που ήταν... πώς έγινε αυτό?

- Είχε αυτός άλλη

- Ποιο ωραία απ'την κουμπάρα σας ??!!

- Όχι βέβαια, η άλλη είναι ένα τίποτα, ένα μηδενικό σου λέω, αλλά έχει τον τρόπο της, έχει την τσαχπινιά της. Αυτός γυναικάς ήταν από πάντα, και νόμισε η κουμπάρα ότι μπορεί να τον αλλάξει. Και " άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς " αχαχα. Χρυσή μου ο άντρας δεν θέλει μια κούκλα δίπλα του, θέλει μια καπάτσα να ξέρει να τον κουμαντάρει να τον βάλει στη θέση του. Δεν τον βλέπεις τον δικό μου? Σούζα τον έχω
Προσπάθησα να τον γνωρίσω και στην ξαδέρφη μου, τώρα είναι ευκαιρία να τακτοποιηθεί κι αυτή, φτωχή κοπέλα είναι, αλλά τίποτα δεν έγινε. Η άλλη η καργιόλα τον έχει δέσει για τα καλά. Να δεις που θα τον στεφανωθεί κιόλας

- Έλα ηρέμησε, μην προτρέχεις τόσο αλλά τέτοιος που ήταν, μήπως σε τελική, γλίτωσε η ξαδέρφη σου? Αλλά να σε ρωτήσω, τώρα ποιόν από τους δύο θα κάνετε νουνό για το μωρό? Τι γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις?

- Α εμείς διαλέξαμε, καλή κοπέλα η κουμπάρα δε λέω, αλλά δεν έχει σταθερή δουλειά, γι αυτό θα κάνουμε τον κουμπάρο. Αλλά, και αυτά μεταξύ μας, δε θέλω και μια λεύτερη και ωραία μες στα πόδια μας. Φύλαγε τα ρούχα σου, που λένε, ναχεις τα μισά

- Ναι, μα εσείς θυμάμαι..... και με συγχωρείς κιόλας αλλά...... "σκατιά" τον ανεβάζατε "σκατιά" τον κατεβάζατε

- Όμως έχει λεφτά, λύνει και δένει στην περιοχή. Και ο μικρός παιδάκι είναι, θα θέλει την λαμπάδα του το παιχνιδάκι του, κάποτε θα παει και φαντάρος να μην έχει ένα στήριγμα ένα μέσον?

- Ισως και να είναι έτσι αλλά να .... λένε ότι ο νουνός είναι και ο πνευματικός πατέρας του παιδιού, δηλαδή με τον τρόπο ζωής του δίνει το παράδειγμα στο βαφτισιμιό του, πώς αυτός τέτοιος που είναι θα γί.....

- Καλέ που ζείς? Για τέτοια είμαστε τώρα? Για παραδείγματα θα έχει εμάς το παλικάρι μου, ο πασάς μου, γούτσου γούτσουυυυυ.
Κοίτα (ύφος συμβουλευτικό) , αν δεν έχεις πλούσιους γονείς τότε ή πλούσιο γαμπρό να βρείς ή πλούσιο κουμπάρο, αλλιώς δεν τη βγάζεις σήμερα, άκου τη συμβουλή μου και θα με θυμηθείς.........



......και σε θυμήθηκα σήμερα, όταν άκουσα για το δικό σου διαζύγιο............

Κυριακή, Ιουνίου 18, 2006

Τους φίλους δεν τους κοιτάμε στο πορτοφόλι αλλά πιο ψηλά, στην καρδιά




Σήμερα είναι Σάββατο και όπως συνηθίζω, απ'το πρωί καθαρίζω το σπίτι. Είναι μια διαδικασία βαρετή μεν αλλά και ενίοτε χαλαρωτική, κατά περίεργο τρόπο. Ενόσω κάνω δουλειές ακούω RSO ή HART FM, κάνω διαλείμματα για καφέ και τσιγάρο, χορεύω, τραγουδάω παράφωνα (και καθόλου δεν με νοιάζει) αλλά και σκέφτομαι, αναλύω, φιλοσοφώ και κυρίως θυμάμαι και αυτό μ'αρέσει πολύ. Έτσι σήμερα θυμήθηκα την φίλη και παλιά μου συμφοιτήτρια Μαρία και την περίεργη ιστορία της τελευταίας μας συνάντησης.


.............................................................................

Ναι, ποιός είναι?... αχ, γεια σου Μαρία μου, τι γίνεσαι? Χαθήκαμε βρε παιδί ... ναι βέβαια να βρεθούμε να τα πούμε οπωσδήποτε ... ναι, ναι ντύνομαι κι'έρχομαι, σε μισή ώρα θα είμαι εκεί

Αλλά γιατί να βρεθούμε σ'αυτό το κεντρικό ξενοδοχείο της πόλης? Είχε λέει μια δουλίτσα εκεί. Μα τελείωσε τη δουλειά σου και τα λέμε μετά, της απάντησα με απορία. Οχι. Επέμενε να βρεθούμε εκεί.
Συμφώνησα, δεν είχα και σοβαρό λόγο για το αντίθετο. Ας μη χαλάσουμε και τις καρδιές μας. Βρισκόμαστε λοιπόν. Χαρές φιλιά. Πάμε λέει στην αίθουσα Συνεδρίων στον επάνω όροφο

-Τι να κάνω εγώ εκεί βρε Μαρία μου
-Έλα έλα
-Αν είναι κάτι σχετικό με το πτυχίο μας εγώ δεν ενδιαφέρομαι. Δεν ασχολούμαι πλέον. Εγώ για έναν καφέ ήρθα
-Όχι, ελα και θα δεις
Αρχίζω και εκνευρίζομαι αλλά δεν βαριέσαι? Χαριν της παλιάς φιλίας μας ...

Ανεβαίνω, που λες, επάνω στον προθάλαμο. Κόσμος πολύς, χαμός! Τι γίνεται εδώ? Τι συμβαίνει? Ήταν πολλοί κύριοι και κυρίες καλοντυμένοι σαν σε γιορτή, πολλά τραπεζάκια όπου έκανες "εγγραφή" (?)και η φίλη μου να ζουλιέται πάνω από ένα και να μου φωνάζει ότι θα πληρώσει αυτή το κουπόνι μου και να μην ανησυχώ. Μα περί τίνος πρόκειται?

Βρήκα και έναν πελάτη μου απ΄τη δουλειά ο οποίος ήθελε λέει να με 'εγγράψει' αυτός ως δική του καλεσμένη και πολύ στεναχωρήθηκε που ήμουν αλλουνού καλεσμένη. Αυτός ο πελάτης μου είναι κάπως σαν "πειραγμένος" . Πολύ ωραίο παιδί εμφανησιακά αλλά όλο σαν χαπακωμένος είναι, σαν χαμένος κάπου, με το μάτι γλαρωμένο και σαν να μην καταλαβαίνει πολλές φορές τι του λες. Η παρουσία του εδώ με ανησυχεί λίγο. Εγώ και αυτός στο ίδιο μέρος? Κάτι δεν πάει καλά. Επίσης ούτε αυτός μου λέει τι είναι αυτή η συγκέντρωση, θα δεις λέει, θα δεις.

Προσπαθώ να κρυφακούσω απ' τον κόσμο, να κλέψω λέξεις αλλά τίποτα. Και η φίλη μου λες και εξαφανίστηκε επίτηδες. Διακρίνω μες στο πλήθος και μερικούς άλλους σαν εμένα ψιλοχαμένους, απορημένους, ξεχωρίζουμε σαν τη μύγα μες το γάλα. Μαγκωμένη, με μάτια γουρλωμένα περιεργάζομαι τον χώρο. Επιτέλους ανοίγει η κυρίως αίθουσα και περνάμε μέσα.

Καρέκλες στην σειρά, καμιά 100 αριά και ένα τραπέζι μπροστά με μηχανή προβολής σλάιντς και ο αντίστοιχος πίνακας. Με πάει η φίλη μου μπροστά στην 3η σειρά ενώ εγώ επέμενα να καθήσουμε πίσω. Αυτή ξέρει, λέει. Περιμένουμε. Η ανησυχία μου μεγαλώνει με γεωμετρική πρόοδο. Τι περιμένουμε δεν ξέρω.

Μπαίνει ο πρώτος ομιλητής. Χειροκροτήματα, επευφημίες, αλαλαγμός, χαμός . Το κοινό παραλυρεί. Λες και μπήκε ο πρόεδρος, ο μέγας αρχηγός, ο Θεός ο ίδιος. Όλοι είμαστε όρθιοι. Παίζει και μια μουσική με κάτι Αμερικάνικα στη διαπασών και λυκνίζονται όλοι χαρωπά στις θέσεις τους. Μερικοί κουστουμάτοι χοροπηδάνε και τραγουδάνε. Όρθια και γω χειροκροτώ και κουνιέμαι για να μην καταλάβουν και οι άλλοι ότι δεν ξέρω τι γίνεται. Το όλο σκηνικό όμως μου φαίνεται πολύ περίεργο. Κάτι σαν παράνοια οσμίζομαι

Μήπως είναι σατανιστές? Ναι αυτό είναι. Μπλέχτηκε η φίλη μου με σατανιστές και αυτό είναι κάποιου είδους τελετής. Θα με σφάξουν!!!! Εγώ είμαι ο αμνός! Με έφεραν για θυσία, γι'αυτό δεν μου λέγανε τίποτα, και γω ο μαλάκας όπου μου λένε τρέχω ... Το τραπέζι να είναι το θυσιαστήριο? Μπα δεν θα με αντέξει. Ξέρουν όλοι εδώ μέσα ότι εγώ είμαι το θύμα? Δεν το είπα και σε κανέναν ότι θα έρθω εδώ. Δεν θα υπάρχουν μάρτυρες, δεν θα με βρουν ποτέ! Γαμώτο, ξέχασα και το κινητό, αυτό κι'αν δεν είναι! Έτρεμα σύγκορμη. Έβλεπα και τη φίλη μου να χειροκροτεί, να χορεύει και να τραγουδάει (ήξερε όλα τα λόγια παρακαλώ!) με αυτό το βλέμμα του τρελού, το πειραγμένο, το θολωμένο, το του στρατιώτη που εκτελεί τις διαταγές τυφλά και με περισσή τόλμη και πάθος. Δεν είναι αυτή η Μαρία που ήξερα!!! Αχ τι θα κάνω? Η έξοδος είναι μακριά μου και παρεμβάλλονται πολλοί μέχρι εκεί. Αν επχειρήσω να τρέξω θα με πιάσουν. Στο παράθυρο δεν μπορώ να πάω γιατί είναι η φίλη μου προς τα εκεί. Να πηδήξω από πάνω της? Και που να πάω? Νιώθω περικυκλωμένη

Ειλικρινά, έκανα την προσευχή μου εκεί μέσα. Θεούλη μου, δεν πρόλαβα να χαρώ, δεν πρόλαβα να κάνω οικογένεια και παιδιά, είμαι πολύ νέα ακόμα, τι αμαρτίες πληρώνω?
ΓΙΑΤΙ ΕΓΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ?

Και όλα αυτά ενόσω χειροκροτώ και επευφημώ σαν όλους τους άλλους.

Ψυχραιμία gademissaaaaa....
Βωμός δεν υπάρχει άρα μάλλον κάνω λάθος. Ας κάνω ότι κάνουν και οι άλλοι, μη δίνω στόχο. Πάνω απ'όλα ψυχραιμία. Η καρδιά μου πάει να σπάσει, τα μηνίγγια μου χοροπηδάνε αλλά το παίζω ψύχραιμη.

Αρχίζει να μιλάει ο πρώτος ομιλητής. Και λέει για τη δύναμη του ανθρώπου, πως μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα αρκεί να το πιστέψουμε και νααααα τα λεφτά. Τα εκατομμύρια λέει, είναι εκεί και μπορείς να τα αποκτήσεις και συ νοικοκυρά, ανεργε νέε, απολυμένε εργάτη, φοιτητή, αγρότη, κτηνοτρόφε, πολύτεκνη μητέρα. Και έλεγε τα ίδια συνέχεια με διαφορετικά λόγια κάθε φορά.

Ηρέμησα ομολογώ.
Καλύτερα τρελός παρά σατανιστής. Αλλά πλέον ανησυχώ για την φίλη μου. Μορφωμένη κοπέλα τι δουλειά έχει εδώ με όλους αυτούς τους παλαβούς? Έβγαλε και ένα πανεπιστήμιο πανάθεμά το. Η απορία μου μεγαλώνει αλλά κυρίως θέλω να τελειώσει και να φύγω τρέχοντας, δεν μ'ενδιαφέρουν όλα αυτά. Το κοινό χειροκροτεί. Κύριοι και κυρίες που θέλουν την ελπίδα, που θέλουν να πιστέψουν, λατρεύουν τον σωτήρα τους και του το δείχνουν απλόχερα

Έρχεται ο επόμενος ομιλητής. Τα ίδια και αυτός και επιπλέον δείχνει νούμερακαι ποσοστά. Για χιλιάδες και για εκατομμύρια δραχμές μιλάει (τότε τελείωνε το δραχμικό σύστημα). Αυτός πλέον, ενώ δεν δουλεύει, του έρχεται έτοιμο το παχυλό τσεκ κατευθείαν από τη Αμερική με τ'όνομά του πανω, μας το δείχνει κιόλας στο σλάϊντ. Ναιιιιιιιιιιιιι ουρλιάζει ξέφρενα το πλήθος......

Και κάποια στιγμή ρωτάει
- Ποιοί είναι οι καινούργιοι εδώ μέσα, να σηκωθούν παρακαλώ.
(Ωχ)
-Ελάτε, μην διστάζετε

Σιγά σιγά σηκώνονται μερικοί, κάποιοι πιο θαρετά και πιο περήφανα απ'τους άλλους
Και τι σύμπτωση είμαστε όλοι στις πρώτες σειρές ...
Εγώ έκανα το κορόιδο

-Σήκω καλέ, σήκω με παρότρυνε η Μαρία χαρωπά
-Όχι, απαντώ γελαστά (τόσο όσο να ξεπροβάλουν οι έτοιμοι κυνόδοντές μου)
-Μην ντρέπεσαι βρεεεε
(Ήρθε φαίνεται η ώρα του βαπτίσματος)
-ΟΧΙ απαντάω απότομα και μέστα νεύρα

Το πλήθος χειροκροτεί τους νέους οι οποίοι χαίροναι και γελάνε. Τους αρέσει που από κομπάρσοι της ζωής γίνανε επιτέλους πρωταγωνιστές. Μπήκαν στην πρώτη σειρά, στην ελίτ ίσως. Τα ντόλαρς λάμπουν από τώρα στα μάτια τους


Πως έμπλεξα έτσι ...


Και συνεχίζει το θέατρο του παραλόγου.
Για μισή ώρα ακόμα και βάλε. Αλλάζει η ζωή σου, λέει, και αν φτάσεις σε ανώτερο επίπεδο πυραμίδας ταξιδεύεις σε όλο τον κόσμο, γίνεσαι φραγκάτος, γίνεσαι Κάποιος. Υποψήφιοι πελάτες είναι όλοι, από τον αδερφό σου ως τον γείτονα και τον φίλο. Θα σου τα μάθουν αυτά. Και τι πρέπει να λες και πώς να τα λες, θα σου τα μάθουν όλα μην ανησυχείς

Και καθαρίζει πλέον το τοπίο.
Προϊόντα πουλάνε. Μια σκόνη που την πίνεις σαν τσάι, ένα ζελέ κάτι χάπια. Όλα από βότανα, όχι χημικά. Όλοι οι άρρωστοι μπορούν να τα πάρουν γιατί φέρνουν την ισορροπία στον οργανισμό. Αλλά και αν είσαι υγιής, ακόμα καλύτερα γιατί σε κάνουν πιο δυνατό (σε κάνουν και αθάνατο μήπως?). Τα στοίβαξαν και εκεί για να τα βλέπουμε. Έχει και βιντεοκασέτες και βαλιτσάκι, όλα κατευθείαν από την Αμερική.
Και μπλα μπλα μπλα
Εσύ τα πουλάς σε κάποιον, αυτός σε άλλον και σ΄άλλον και ουτω καθεξής και χτίζεται έτσι η πυραμίδα, παίρνεις ποσοστά και ανεβαίνεις βαθμίδα ανεβαίνουν και οι εισπράξεις σου

Κάποτε τελείωσε.
Χειροκρότησα πολύ θερμά ομολογώ. Μπράβοοο, μπράβοοο φώναζα, τόσο δυνατά που πόνεσε το λαρύγγι μου. Τους ευχαριστούσα που δεν ήταν σατανιστές και που δεν με έσφαξαν, που τελείωσε επιτέλους και θα πάω σπιτάκι μου, που μου έδειξαν πώς παρασύρουν τους αδαείς, τους φτωχούς, τους φιλόδοξους, τους πεινασμένους για χρήμα, τους πνιγμένους στα χρέη.

Βγαίνοντας είπα στη φίλη μου:
τι ώραία πράγματα είναι αυτά, βρε Μαρία μου, και βγάλατε λεφτά απ'αυτό? ......... τι μου λές........ τόσα πολλά?.............. δηλαδή, αν κατάλαβα καλά, τώρα θα είμαι στην δική σου πυραμίδα, κάτι σαν υπάλληλός σου, και θα λογοδοτώ σε σένα για ότι πουλάω ...... όχι? λάθος κατάλαβα, ελεύθερος επαγγελματίας θα λέγομαι .... μα είμαι ήδη ελεύθερη επαγγελματίας, Μαρία μου, και όσα βγάζω μου φτάνουν και μου περισσεύουν ....... ααα, να το δω σαν επένδυση, αύριο μεθαύριο δεν ξέρω τι μου ξημερώνει, και τι νομίζω έτσι εύκολη είναι η ζωή?............ και με τον άντρα σου, Μαρία μου, όλα καλά τώρα?....... ναι?.......... καλύτερα από ποτέ, ε? σου άλλαξε τη ζωή αυτή η σκόνη........... παράτησε και την ερωμένη του, εκείνη την πιτσιρίκα, και ξαναγύρισε σε σένα ...... και τα λεφτά που χρωστούσατε απ'τις επιδοτήσεις τις οποίες ξεκοκάλισε με την πιτσιρίκα του, και τα αμάξια που είχε και το'παιζε λεφτάς και γκόμενος και τα δώσατε στο τέλος όσο όσο, και που ούτε με αυτά δεν καταφέρατε να τις ξεχρεώσετε τις επιδοτήσεις ούτε με την υποθήκη, και θα φεύγατε νύχτα από την Ελλάδα? ..................... αααα, πάνε αυτά, είναι παρελθόν. Τα αποπληρώνετε σιγά σιγά ....... μπράβο μπράβο .............. εσύ το πίνεις, βρε Μαρία μου, το γιατρικό?............... ναι? ...................το δίνεις και στα παιδιά σου κάθε πρωί! μες στο γάλα τους, και δεν αρρώστησαν φέτος ούτε μια φορά! τι μου λές καλέ, θαυματουργό!................. θα τηλεφωνήσεις και στους άλλους παλιούς συμφοιτητές μας, και θα ακολουθήσεις την ίδια τακτική, και να μην τους πω τίποτα γιατί θα είναι έκπληξη για όλους, ε? καλά κοπέλα μου ............... όσο για μένα θα το σκεφτώ και θα σου τηλεφωνήσω. Πρέπει να φτιάξω πρώτα ένα πρόχειρο πελατολόγιο, να το μελετήσω καλά το πράγμα, με ξέρεις δα τι λεπτολόγος είμαι αχα, χα, χα και θα σου τηλεφωνήσω. Άντε χάρηκα που τα είπαμε, ματς μουτς, να μην χαθούμε πάλι έτσι?


................................................................................


Υπάλληλο με ήθελες βρε Μαρία μου? Να βγάλεις λεφτά από μένα? Τόσο ανάγκη τα έχεις τα ρημάδια ή όλα αυτά είναι ιδέες του πολυμήχανου άντρα σου? Αλλά και αν είναι αυτουνού, εσύ γνώμη δεν έχεις? Σε μένα έκλαιγες όταν έμαθες για την πιτσιρίκα και ήθελες να τον παρατήσεις, τα ξέχασες? Πόσα χρειάζεσαι, πόσο αποτιμάται η φιλία μας να στα δώσω και να μην σε ξαναδώ. Να μείνω με την ανάμνηση των όμορφων χρόνων. Ποιος σου έδωσε το δικαίωμα να ξανάρθεις στη ζωή μου και να μου χαλάσεις το όνειρο? Το αποκούμπι μου?

Οι φίλοι, και δη οι παλιοί συμφοιτητές, είναι ότι καλύτερο είχαμε. Μαζί διαβάσαμε, γράψαμε σκονάκια, βαδίσαμε στις πορείες, ξενυχτήσαμε, γελάσαμε, χαρήκαμε, ταξιδέψαμε, μπεκρουλιάσαμε, ερωτευτήκαμε, κλάψαμε, εκμυστηρευτήκαμε, ανοιχτήκαμε ....... πλαστήκαμε. Τα μάτια μας τότε ήταν τεράστια και αθώα σαν του παιδιού αλλά η ζωή τώρα μας τα στένεψε, μας τα πονήρεψε.

Δεν είσαι πια φίλη μου Μαρία, και φυσικά θα τα πω όλα στους παλιούς συμφοιτητές μας. Θα τους προειδοποιήσω για να μην φοβηθούν σαν εμένα και νομίσουν ότι πάνε σαν τα πρόβατα στη σφαγή ......... εγώ τους νοιάζομαι ακόμα.

Τετάρτη, Ιουνίου 14, 2006

Πώς να καταλάβεις οτι σε θέλει μόνο για πήδημα

Απ'την αρχή υπάρχουν οι ενδείξεις φτάνει να μην είσαι ερωτευμένη αρα τυφλωμένη ούτως ώστε να τις αξιολογήσεις σωστά.

Στο λέει απ'την αρχή καθαρά οτι "τακτοποιείται" με "φίλες" του, ρωτάει μάλιστα και σένα με ενδιαφέρον πώς "τακτοποιείσαι"? Εσύ μάλλον δεν καταλαβαίνεις καλά (επιλογή σου) και σκέφτεσαι οτι βολεύονταν έτσι μέχρι τώρα επειδή δεν είχε σχέση ο καημενούλης σου, αλλά τώρα που σε βρήκε θα πάρουν τα "σεντόνια φωτιά". Κούνια που σε κούναγε. Έτσι του αρέσει, αυτή η ζωή είναι επιλογή του.

Τα τηλέφωνά του είναι 3λεπτα και τυπικά, χωρίς συναίσθημα

Τηλεφωνάει σε ώρες πρωινές που ξέρει ότι δουλεύεις και δεν μπορείς να μιλήσεις ελεύθερα

Έρχεται μόνο καθημερινές που δουλεύεις και δεν έχεις πολύ χρόνο να τον δεις

Ρωτάει μόνο για σένα και δεν λέει τίποτα για τον εαυτό του (κι εσύ το πήρες σαν ενδιαφέρον προς εσένα, τρομάρα σου)

Μιλάει για τα ταξίδια του, γι'αυτά που διάβασε που άκουσε που είδε, όμως όχι γι'αυτά που ένιωσε που ζει που θέλει

Εμφανίζεται το πολύ 2 φορές το μήνα

Όταν τον βλέπεις θέλει να σε "πηδήξει" γρήγορα και χωρίς "πολλά-πολλά". Αφού τελειώσει, ακολουθούν 10 λεπτά αγγαλίτσας (με το ρολόι παρακαλώ) και σου λέει ότι θέλει να φύγει, πάντα με κάποια δικαιολογία πχ άφησε τον θερμοσίφωνα αναμένο

Αν τελικά μείνει (μετά από δική σου επιμονή βέβαια), να ξέρεις ότι το πρωί δεν θα μιλάει και πολύ και θα νιώθεις ότι ο νούς του είναι από τώρα στον δρόμο, ήδη είναι στο φανάρι και περιμένει ανυπόμονα ν'ανάψει το πράσινο

Κάποιες φορές προτιμάει να κοιμάται μόλις έρθει γιατί είναι πολύ κουρασμένος απ΄το ταξίδι. Μάλλον τον βολεύει έτσι. Και αν τον ρωτήσεις τι όνειρα είδε δεν θα σου πει, προσποιούταν για να γλιτώσει από "αυτήν που ρωτάει πολλά" (το είδαμε κιαυτό)

Τελικά διαπιστώνεις ότι δεν ξέρεις τίποτε απολύτως γι'αυτόν

Αν έψαχνε απλώς για μια τρύπα (και η κουφάλα τρύπα είναι βρε άνθρωπε) θα βρει μια άλλη γρήγορα. Εσύ είχες αισθήματα, ήσουν έτοιμη να τον λατρέψεις αλλά ήσουν ταυτόχρονα και συνειδητοποιημένη που δίνει αξία και πιστεύει στον εαυτό της. Βρες εκείνον που θα εκτιμήσει αυτά που έχεις. Είναι εκεί έξω και σε περιμένει.
Μην ανησυχείς για τον "πηδηχτούλη" κοριτσάκι και μην στεναχωριέσαι γι'αυτόν. Θα πορευτεί μια χαρά. Δεν έχεις καταλάβει ότι Γουστάρει αυτό που κάνει, περνάει καλά είναι ευτυχισμένος με τη ζωή του και μια νέα "φίλη" θα βρεί στο δρόμο του.
Όσο καλούλης και γλυκούλης κι'αν είναι κρατήσου μακριά του. Για το καλό σου το λέω.
Έχω την αίσθηση ότι αυτοί είναι καρχαρίες που κατασπαράζουν εσάς τα αθώα ψαράκια και όταν χορτάσουν πάνε με τη "βάρκα" τους για άλλες θάλασσες...

Εύχομαι και ελπίζω ο "Ταξιδιάρης" μου να μην ήταν απ'αυτούς, αν και υποψιάζομαι...

Κυριακή, Ιουνίου 11, 2006

Κλάνουν οι μηχανές? Ναι, αλίμονό μας.





Καλοκαιρινή νύχτα, ησυχία, τζι-τζι τα τζιτζίκια, ο καλός μου ροχαλίζει μελωδικά, κάπου μακριά μια TV επιτελεί κοινωνικό έργο - πρέπει να ενωμερώσει και τον τελευταίο κουφό της γειτονιάς, έχει και αυτός δικαιώματα, τι νόμιζες?

Μια κλανιά μπρρρτ, μπρρρρρρρτ!
Κι άλλη κλανιά μπρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρτ πιο δυνατή!!
Άρχισαν πάλι να κλάνουν οι μηχανές. Εντούρο, παπάκια, βέσπες κάνουν αγώνες ποιος θα βγει πρώτος, ο "Πρώτος Κλανιάρης".

Κλανιές εκκωφαντικές βρωμερές, γεμάτες καυσαέριο. Τι σκατά νερωμένη βενζίνη τις ταΐζουν τα αφεντικά τους και παθαίνουν διάρροια τα κατά τ'άλλα συμπαθητικά αυτά δίτροχα?

Υπάρχουν οι κλανιές οι ήσυχες οι φυσιολογικές, αλλά υπάρχουν και οι τερατώδεις οι ηχηρές οι ξεσηκωτικές αυτές που σου τρυπάνε το κρανίο.

Η κωλοτρυπίδα της εξάτμισης, φίλε μου, έχει το μέγεθος για την φυσιολογική κλανιά. Μια βιασμένη-κομμένη έχει τεράστια κωλοτρυπίδα και η κλανιά δεν μπορεί να συγκρατηθεί, τους ξυπνάει όλους. Που στη φυλακή να μπείτε όλοι εσείς οι βιαστές των μηχανών!!

Αλλά είπαμε, η μηχανή είναι η επέκταση του "οργάνου" σας. Θέλετε να τραβήξετε την προσοχή μας. Μίζερα ανθρωπάρια. Χτίζετε στα γυμναστήρια "μυώδη προσωπικότητα" , μετά φτιάχνετε αυτή τη σειρήνα ήχου και απαιτήτε να σας προσέξουμε. Δυστυχώς για σας, σας πήραμε χαμπάρι."Πολύς θόρυβος για το τίποτα" που λέει και η γιαγιά μου.


........ευτυχώς, δεν ξύπνησε ο καλός μου......

Σάββατο, Ιουνίου 10, 2006

Ο "Ταξιδιάρης" ο καλός μου...

Να κολλήσω για πάντα πάνω του, να γίνω δεύτερη επιδερμίδα του, να τον ακολουθώ χωρίς να το ξέρει, να τρέχει πάνω μου ο ιδρώτας του, οι έγνοιες του, η χαρά του το Είναι του. Τα γένια του να τρυπάν εμένα καθώς θα φυτρώνουν, ο ήλιος να ξεροψήνει εμένα το καλοκαίρι, η αλμύρα να δέρνει εμένα στη βάρκα του.... εσύ ξεκουράσου, κοιμήσου. Μελωδία το ροχάλισμα σου. Έγινες πλέον κύτταρό μου. Με πόνο σε αποχωρίζομαι. Κρίμα που τέλειωσε πρίν καλά καλά αρχίσει , πρίν να σε χορτάσω. Θα σε θυμάμαι πάντα. Να προσέχεις εκεί που ταξιδεύεις, ακούς?

Δεν θα σε ξαναδώ ούτε θ'ακούσω ξανά για σένα
Καλύτερα όμως έτσι. Τώρα μπορώ να προχωρήσω

...κλαίω...

Πέμπτη, Ιουνίου 08, 2006

Έχουν προηγούμενα με μένα τα ρουθούνια μου?

Αμάν τον μπελά μου βρήκα
Τι με πιάνει δεν ξέρω και ξαφνικά αρχίζω να φτερνίζομαι 10 φορές συνεχόμενες. Αυτό συμβαίνει 2-3 φορές την εβδομάδα περίπου, εδώ και 3-4 χρόνια.

Ενώ μιλάω στο τηλέφωνο, ενώ είμαι σε κάποιο bar, ενώ προσπαθώ να γοητεύσω κάποιον αρχίζουν ξαφνικά τα δαιμονισμένα φτερνίσματα. Κοκκινίζουν τα μάτια μου, τρέχει η μύτη χαλάει το μακιγιάζ και μόλις περάσει η κρίση όλα επανέρχοναι εκτός από το κοκκίνισμα.

Ήμαρτόν!
Βέβαια όταν είμαι με κόσμο αυτά τα φτερνίσματα προσπαθώ να τα βγάλω γλυκόηχα, λεπτά, κελαηδιστά, ει δυνατόν να τα πνίξω, όταν όμως είμαι μόνη ή με τις "ατρόμητες" φίλες μου εκφράζομαι ελεύθερα. Τότε παίρνουν τα νταούλια φωτιά! Τα φταρνίσματα παίρνουν τη μορφή ζωώδους βρυχηθμού, σχεδόν ουρλιαχτού τόσο δυνατού που τραντάζεται το κεφάλι μου και στο τέλος της κρίσης πέφτω ξερή σε μια γλυκιά Νιρβάνα.

Τί φταίει Γιατρέ? Πρέπει να ανησυχώ?
Μήπως είναι κανένας καρκίνος του Ρουθουνιού? Υπάρχει τέτοιο πράγμα? Αλλά και αν υπάρχει θα τον έχω μόνο εγώ η gademissa. Μήπως είναι η ηλικία, η ψυχολογία, ή τα ρουθούνια μου είναι αυτόνομα με δική τους προσωπικότητα και με τιμωρούν για όλα τα σκαλίσματα που τους έκανα κατά καιρούς?
Λέω ν'αρχίσω να τα καλοπιάνω
Καλό μου ρουθουνάκι, καλόοοοοο καλόοοοοοοο


.....Μπα, πάει μούστριψε...............

Τετάρτη, Ιουνίου 07, 2006

"Η gademissa και η σοκοβιομηχανία"


Ήταν ανάγκη?
Ενώ χτες ξεκίνησα αποφασιστικά την διαιτασιτία μου, σήμερα ένας πελάτης μας έφερε γλυκά στη δουλειά. Κάτι σοκολατένιες, μπισκοτοειδείς νοστιμιές
Πώ!Πώ!Πώ!
Αλλά κρατήθηκα. Δεν έφαγα.Ούτε όμως και τα χάρισα σε κανέναν. Είναι ΔΙΚΑ ΜΟΥ. Θα τα βάλω στην κατάψυξη και θα τα φάω όταν αδυνατίσω.
Τα "σνιφάρω" συνέχεια. Διαπίστωσα ότι όταν πεινάς η μυρωδιά της σοκολάτας φαντάζει το ίδιο απολαυστική, μεθυστική και υπέροχη όσο και η γεύση της. Τα κολλάω στη μύτη μου
Βαθιά σοκοεισπνοή -ένα-, γρήγορη εκπνοή -δύο-

βαθιά σοκοεισπνοή -ένα-, γρήγορη εκπνοή -δύο-
(γ...τω μου τρέχουν τα σάλια)

βαθιά σοκοεισπνοή -ένα-, γρήγορη εκπνοή -δύο-

βαθιά σοκοεισπν....................................................

Χάλασε το ρολόι του blogger ή το δικό μου?

Μα τι γίνεται με αυτή την ώρα του blogger? Γράφω νύχτα, δείχνει μέρα. Γράφω μέρα, δείχνει νύχτα. Πρέπει να το ψάξω στις ρυθμίσεις αλλά βαριέμαι. Προτιμώ να ονειρεύομαι κοτοπουλάκια στη σούβλα...με τις ξεροψημένες πετσούλες τους να κρέμονται λαχταριστές λαχταριστές...

Μπά δεν θα αντέξω, πρέπει να φάω κάτι. Έχω 2 πεπόνια στο ψυγείο, δεν πιστεύω να έχουν πολλές θερμίδες

Από δώ το είχα από κεί το είχα πάλι στο φαΐ το γύρισα

Τρίτη, Ιουνίου 06, 2006

Ήρθε το καλοκαίρι. Ωχ, θα πεινάσω πάλι



Ξανά μανά απ'την αρχή

Έχω 4 κιλά παραπάνω όμως για να εμφανιστώ στην παραλία πρέπει να χάσω αυτά τα 4 και άλλα 6 όπως προστάζει ο τρομο-σκελετο-νόμος των περιοδικών και της τηλεόρασης. Τότε επιτέλους θα μπορούν τα οστά μου να συναγωνιστούν ισάξια τα οστά των Μοντέλων. Το μηριαίο οστούν μου είναι καταπληκτικό, απόλυτα ίσιο και όλες οι κλειδώσεις μου είναι απαλά στρογγυλεμένες (όσο θυμάμαι από την περσινή μου αποστέωση). Τα πλευρά μου είναι σαν την καθαρή άμμο στον πυθμένα της θάλασσας, απαλά κυματιστά και ομοιόμορφα.







Για να φανούν όμως όλα αυτά τα "κάλη" πρέπει να χαθεί το καημένο το κρεατάκι μου (που μέ τόσα τσίσμπεργκερ, ναπολιτέν και γύρους πίτα απ'όλα χωρίς πατάτες χτίστηκε). Πώς θα τα καταφέρω βρε παιδιά?

"Με ασιτίιιιαααα" λέει η φωνή των πεινασμένων βουλιμικών Μοντέλων πάνω απ' τη χέστρα όπου ξερνάν τα δικά τους burger.

Οι φίλες μου οι "ατρόμητες" πρόλαβαν και κοκκάλιασαν κιόλας ενώ εγώ έμεινα πάλι πίσω. Και το κακό είναι ότι ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΩ.

Heeeelp

Μέχρι να τα χάσω πρέπει να βρίσκω δικαιολογίες και να μήν εμφανίζομαι 'εις τας πλάζ'. Θα τα καταφέρω ή θα με τραβάνε πάλι όπως πέρισυ ανέτοιμη και πεινασμένη, να ρουφάω κοιλιές και να σφίγγω κωλιά σε κάθε μαρτυρικό βήμα μέχρι το νερό?


Ά ρε Κωστόπουλε , καλός είσαι δεν λέω, αλλά με τα περιοδικά σου, απ'το ΚΛΙΚ ακόμα, μας καταδίκασες σε καλοκαιρινή ασιτία


Είμαι με έναν φραπέ και 7 τσιγάρα όλη μέρα. Πρέπει να αντέξω λίγο ακόμα.

"Σαν την μύγα στο...μυαλό"





Ουφφφφφ
Σήμερα ξύπνησα με την σκέψη του πάλι. Η εικόνα του τριγύριζε στο μυαλό μου συνέχεια και βασανιστικά όλο το πρωί. Ήταν σαν μια μύγα, απ'αυτές τις μαύρες, τις χοντρές και θορυβώδεις, τις καλοκαιρινές να είχε εγκλωβιστεί στο κεφάλι μου και να μην έβρισκε διέξοδο.
Βζζζ...βζζζζζζζζζ...βζ...βζ...βζζζζζζζζζζζζζζζ

Φύγε βρωμόμυγα, βρές μια τρύπα και φύγε επιτέλους!!!

Πρέπει να τον ξεχάσω. Στο κάτω κάτω δεν είχε μέλλον αυτό το πράγμα. Αυτός είναι σε άλλη φάση, τελείως αλλού, καμία σχέση με το δικό μου παρόν. Άλλος άνθρωπος ,άλλη νοοτροπία, άλλος τόπος, άλλα μέρη ,άλλες συνήθειες, άλλα "θέλω"

Πρέπει να τον ξεχάσω, πρέπει, πρέπει ,πρέπει
Πώς όμως?

Λές?

ομμμμμμ..........ομμμμμμμμμμ

Κυριακή, Ιουνίου 04, 2006

Ισπανία ή Ελλάδα?

Φέτος με τις φίλες μου λέμε να πρωτοτυπήσουμε και να πάμε στο εξωτερικό για διακοπές και συγκεκριμένα Ισπανία. Όμως με την γκαντεμιά που με δέρνει λές να συμβεί κανένα κακό στους καημένους τους Ισπανούς?

Και γιατί το λέω αυτό: Πέρισυ είχαμε τα ίδια σχέδια αλλά λίγο πρίν φύγουμε έγιναν τρομοκρατικές ενέργειες σε Μαδρίτη και Βαρκελώνη.
Οι άλλες επιμένανε παρόλ΄αυτά να πάμε (ατρόμητες οι κυρίες) αλλά εγώ αμετακίνητη στο ΟΧΙ (η "δειλή") τα χάλασα όλα. Που καταλήξαμε? Ουρανούπολη, με τις καμπάνες να βαράνε όλη μέρα, και το βράδυ να τριγυρνάμε από το ένα μπαράκι στο άλλο (κυριολεκτικά, αφού ήταν μόνο 2 !).

...Απορώ πώς ακόμα με θέλουν στην παρέα... Καλές μου φίλες... και ας είστε ατρόμητες...

Gademissa or not?

Η γκαντεμιά με κυνηγά ή εγώ αυτήν? Θα δείξει...