Κυριακή, Νοεμβρίου 02, 2008

Γκαντέμικη μελέτη επι του Φέϊσbook.





Πρέπει μια απ αυτές τις μέρες να γράψω μια μελέτη με θέμα:


"Στην ηλικία των 39 και άνω, τι πιθανότητες έχετε να φτιάξετε μια σοβαρή σχέση με προοπτική, μέσα από το Faceμπουκ, όταν εκ των πραγμάτων όλες οι άλλες πιθανότητες από την ΄έξω΄ ζωή σας έχουν σχεδόν μηδενιστεί".


Η μέχρι τώρα έρευνά μου μου λέει ότι το ποσοστό επιτυχίας είναι κάτω του 3 %.




Λοιπόν αγαπητοί μου μαθητές, θα κάνουμε μια επανάληψη των όσων έχω πει κατα καιρούς εδω μέσα και σας έχουν κουράσει:






Οταν είσαι 30 έχεις φίλους ή φίλους φίλων ελεύθερους • πηγαίνεις βόλτες στα μπαρ και βρίσκεις (ακόμα) εκεί συνομήλικούς σου • στον χώρο εργασίας σου υπάρχουν 30 αρηδες ακόμα ελεύθεροι • και είναι όλα ωραία και καλά, κι εσύ μες στην τρελή χαρά που η ζωή και το μέλλον είναι όλα δικά σου, έχεις πίστη στον εαυτό σου, δύναμη και όνειρα. Μπράβο! keep walking!



Στα 35 σφίγγει το ζωνάρι. Οι φιλοι αρχίζουν να παντρεύονται • κάνουν παιδιά και δεν βγαίνουν έξω • μπαίνουν σε άλλο τριπ εντελώς διαφορετικό από σένα (με πάνες -μπέιμπυ σίτερ- σόγια- τραπέζια-πεθερους - συνεχές τρέξιμο κλπ) • στα μπαρ βρίσκεις ακόμα 35άρηδες που όμως αρχίζεις πλέον και αναρωτιέσαι : είναι όντως ελεύθερος ή ψάχνει για ξενοπήδημα? • στην δουλειά οι συνομήλικοι που σου άρεζαν κάποτε, τώρα φοράνε...βέρα!!! και αρχίζει να χτυπά το καμπανάκι-νταν-ντάν-νταν-ντααααανννν


Ερχεται ο πρώτος πανικός. Και αν δεν κάνεις κάτι εγκαιρως (τα φτιάξεις με τον πρώτο καλούτσικο μόνο και μόνο για να μην μείνεις μόνη......καλό κουράγιο σε όσες το κάνανε), τότε την έβαψες, και στα 39-40 θα ψάχνεις στα .....faceμπούκια για να φτιάξεις τη ζωή σου....... (καλή ώρααα)...*



Και το χειρότερο είναι πως εσύ στα 40 έχεις μείνει στο πώς ήταν οι σχέσεις και τα φλερτ της παλιάς εποχής. Τότε που με το που φιλούσες στο στόμα κάποιον -αυτομάτως τα είχατε κιόλας. ΄Δεν υπήρχε αφμιβολίας περι τούτου΄.

Και ξαφνικά βρίσκεσαι στο σήμερα, όπου το κάνεις (κάνεις σεξ δηλαδή)- το κάνεις -και το ξανακάνεις και δεν ξέρεις αν έχεις σχέση! Τον κοιτάς που ροχαλίζει δίπλα σου και αναρωτιέσαι μεσα στην νυχτιά: " τώρα εμείς τα έχουμε ή είμαι μια ΄ξεπέτα΄?"



Αυτό φίλες και φίλοι , από μόνο του είναι ένα τεράστιο πολιτισμικό σόκ!


Ξυπνάς ξαφνικά σε μιαν άλλην εποχή και δεν ξέρεις πως να χειριστείς τα πράγματα.









Γιατί με την αξιοπρέπεια και τον αυτοσεβασμό δεν πας μπροστά στο φέισμπουκ, πίστεψέ με. Εγώ που προσπαθώ να κάνω αξιοπρεπείς διαλόγους στα τσάτ, με χιούμορ πάντα και με όση άνεση μπορώ (αφού μιλάω με εντελώς ΑΓΝΩΣΤΟΥΣ ανθρώπους τζίζους κράιστ!!! μην περιμένεις θαύματα!) δεν βλέπω να προχωράει το πράγμα παραπέρα. Και αυτό γιατί υπάρχουν πάντα οι χιλιάδες** πολύ πιο όμορφες, νέες, και πιο τολμηρές γκόμενες που τους προκαλούν κανονικότατα με σέξι υπονοούμενα, και γω.... μένω με την αξιοπρέπεια στο χέρι.



Βγήκα για καφέ με αρκετούς, αλλά έμεινε εκεί. Δεν προχώρησε το πράγμα. Φταίω και γω βέβαια, που δεν τους πίεσα, το έπαιξα άνετη. Γιατί, όπως επιμένει και η ατρόμητη "να μην δείξεις λυσσασμένη. Οι άντρες δεν θέλουν τις πεινασμένες για σοβαρή σχέση".



Ναι αλλά και το άλλο δεν βγάζει πουθενά ρε παιδιά. Και έτσι αναγκάστηκα να αρχίσω να τους προκαλώ λιγάκι. Να τους ζητάω ΕΓΩ να βρεθούμε για καφέ. Ναι ναι...το κανα κι αυτό....ομολογώ ότι ξεπέρασα τον εαυτό μου με το φέισμπουκ....





Από τους friends που έχω, ελάχιστοι, 5-6 είναι σωστά παιδιά. Ναι μεν είναι μπερδεμένοι συναισθηματικά γιατί ή χώρισαν απο μακροχρόνιες σχέσεις, ή έχουν κάποιο μικρό φυσικό σωματικό ελάττωμα, ή χώρισαν από γάμους με παιδάκια και δεν μπορούν ακόμα να ισορροπήσουν, ή- ή -ή- ή....



Και πώς τα ξέρω όλα αυτά? Εκτός του ότι πολλά μου τα είπαν κατ ιδίαν γιατί είπαμε είναι καλά και ειλικρινή παιδιά (έλα όμως που δεν μου προκαλούν κάτι το ερωτικό!), τα περισσότερα τα ξέρασαν χωρίς ενδοιασμούς στο 3ο ψεύτικο προφίλ που έχω, και που με αυτό ξεσκαρτάρω τους αμνούς από τα ερίφια.



Ε λοιπόν μου κάνει ΤΡΟΜΕΡΗ ΕΝΤΥΠΩΣΗ πώς οι άντρες, επειδή έχουν επί 2 μήνες ένα εικονάκι από ένα άτομο στους friends τους, νομίζουν ότι ο χρόνος από μόνος του τους επιτρέπει να του έχουν εμπιστοσύνη, και έτσι λενε πράγματα στο ψεύτικο προφίλ μου που δεν θα μάθαινα ΠΟΤΕ στο πραγματικό μου!!!!!! Γιατί απλώς εκεί μου δείχνουν το κοινωνικό προφίλ τους, αυτό που θέλουν να πουλήσουν, ενώ στο ψεύτικο λένε τις αλήθειες.





Και ευχαριστώ τον Θεό που με φώτισε να φτιάξω αυτό το ψεύτικο προφίλ***** και έτσι έχω δει.....κι αν δεν έχω δει!!!!!!!!! ......το τι 'παντρεμένο' κυκλοφορεί εκεί πέρα ΔΕ ΛΕΓΕΤΑΙ. Παντρεμένοι που δεν έχουν πρόβλημα να βγαίνουν και μέχρι αργα τη νύχτα έξω, που δεν τους έχει πάρει χαμπάρι μέχρι τώρα κανείς , και που αν (χτυπούν ξύλο) το καταλάβει η γυναίκα τους έχουν από τώρα έτοιμη την δικαιολογία. Θα της πούν ότι " ωωωωχ μωρε γυναίκα, ένα παιχνίδι είναι αυτό, αφού το ξέρεις ότι είμαι μαζί σου".



Κάποιοι άλλοι έχουν χωρίσει στην καρδιά και στο κρεβάτι με την γυναίκα τους, αλλά στο σπίτι εξακολουθούν να ζουν μαζί, σαν ξενοδοχείο. Αυτο που λυπάμαι είναι τα παιδιά τους που τα βιώνουν όλα αυτά.







Και τώρα θα αναρωτιέσαι αγαπημένε μου και παλιέ φίλε, που επειδή με γνωρίζεις καλά τόσα χρόνια δεν με παρεξηγείς (ελπίζω) : τι με έπιασε και άρχισα να γράφω Κυριακάτικα, μετά από τόοοοσο καιρό?


Πρώτον: είχα ένα τεράστιο μα Τ Ε Ρ Α Σ Τ Ι Ο άγχος ότι ο blogger με έχει ξεγράψει ή ότι οι κωδικοί μου δεν θα ισχύουν.



Δεύτερον : έχω ένα επίσης μεγάλο άγχος γενικότερα, γιατί μετά από πολλές αναβολές φόβου ήρθε η ώρα και κάνω όλες τις ιατρικές εξετάσεις που τις έχω παρατείνει ....και γω δεν ξέρω πόσους μήνες. Και κάθε φορά που αρχίζει ο κύκλος εξετάσεων θυμάμαι, δυστυχώς, πάλι την φθαρτότητα, την θνητότητα, το τέλος που κάποτε θα ρθεί ,και τότε η μοναξιά μου δεκαπλασιάζεται. Και εκτός από τον θυροειδή πρέπει να κοιτάξω πάλι τα καφέ μεσοκυκλικά που δεν λέν να φύγουν, τεστ παπ, ψηλάφηση μαστού και υπέρηχο, υπέρηχο καρδιάς που όπως είπε η ενδοκρινολόγος "ναι μεν δεν έχω κάτι σοβαρό και αυτό που έχω το έχουν σχεδόν όλοι, αλλά αυτό δεν σημαινει ότι δεν πρέπει να κάνω τις εξετάσεις μου", και διάφορες άλλες.



Ααα!!!! και τώρα που το θυμήθηκα!!!!!!!!!!!!


...Ηρθε τις προάλλες στο μαγαζί μια αγαπημένη μου ξαδέλφη. Την οποία επειδή μεγαλώσαμε μαζί και κάναμε παρέα απο τα μικρά τα μας, την θεωρώ της δικής μου φουρνιάς, της ηλικίας μου, αν και με περνάει λίγα χρόνια. Και έτσι όπως κάτσαμε και τα λέγαμε, μου αποκαλύπτει στα ξαφνικά και χωρίς περιστροφές ότι έχει εξάψεις και ότι μπαίνει στην κλιμακτήριο.

Εγώ σοκαρίστηκα.

Δεν μπορεί αυτή να μπαίνει στην κλιμακτήριο, γιατί αν μπει αυτή θα μπω και γω!!!! Ναι μεν με περνάει 5-6 χρόνια αλλά είμαστε μαζί στην ψυχή. Ενιωσα σαν να μπαίνω εγώ!!!



Η αληθεια που δεν θέλω να δω, ήρθε και στήθηκε μπροστά μου! ...έτσι....από μόνη της!




"Αχ σταμάτα!", χωρίς να το θέλω μου ξέφυγαν από το στόμα οι λέξεις .

Η ξαδέλφη δεν κατάλαβε, και συνέχισε να μου λέει με στεναχώρια τον πόνο της, και με λεπτομερείς περιγραφές τα συμπτώματά της. Εμένα άρχισαν όλα να σκοτεινιάζουν. Το αίμα έφυγε απ το κεφάλι μου και ξαφνικά τσίριξα

"ΣΤΑΜΑΤΑΑΑΑ, ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΞΕΡΩΩΩΩ".

Αλλά μόλις συνειδητοποίησα την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά μου πήγα να τα μπαλώσω και της είπα ότι εγώ είμαι φοβητσιάρα, και δεν αντέχω, και κάτι τέτοια χαζά, και όντως σταμάτησε σταστισμένη το θέμα και αλλάξαμε κουβέντα.
Ομως το κακό έγινε. Το τέρας της κλιμακτηρίου πρόλαβα και το είδα φευγαλέα..... και ακόμα, μετά από την τσιρίδα μου όλοι στο σόι θα μ έχουν για τρελή...



Τρίτον: Η φίλη η ξενιτεμένη γέννησε μετά από πολλές δυσκολίες και με κίνδυνο της ζωής της ένα νέο παιδάκι, ευτυχώς υγιές. Ομως αυτά που τράβηξε στην ξενιτιά με έκαναν να σκέφτομαι : Εγώ τι περιμένω επιτέλους? Πότε θα μπω και γω σε αυτή την κλίκα των οικογενειών? πότε θα περάσω και γω όλες αυτές τις δυσκολίες της εγκυμοσύνης -της γέννας -και των πρώτων δύσκολων χρόνων του μωρού παιδιού??? Και εγώ, η ΄κυρία' , θέλω και 4 παιδιά, με τζάκια, και γιαγιάδες να λεν τα παραμύθια! .......καλά...φέξε μου και γλύστρησα...




Τέταρτον: μετά από σχεδόν μισό χρόνο στο φέισμπουκ, που μου έχει ρουφήξει τη ζωή, αφού σε κάθε ευκαιρία είμαι εκεί μέσα περιμένοντας μια πρόσκληση για καφέ ή ευκαιρία για κουβέντα που ίσως θα φέρει

"αυτόν που περιμένω

αυτόν που περιμένω

αυτόν που περιμένωωωω

αυτόοον αυτόοοον".....

......κουράστηκα. Θέλω λίγο να εκφράσω τις σκέψεις μου και τις ανησυχίες μου όπως έκανα παλιά στον blogger. Και θελω αυτά να τα διαβάσουν κάποιες γυναίκες, ελπίζοντας ότι από τα δικά μου λάθη θα βγει κάτι καλό γι αυτές.






και Πέμπτον και τελευταίο: είναι να βγω αυτές τις μέρες με κάποιους friends. Και όλα τα παραπάνω με έκαναν να αναθεωρήσω τις απόψεις μου, και να τολμήσω να γίνω πιο διαχυτική, και πιο ...σέξυ απ ότι λέει ο χαρακτήρας μου. Επίσης θέλω να κάνω επιτέλους κάτι με κάποιον και ας μην μου αρέσει αυτός ο κάποιος και τόσο πολύ βρε αδελφέ.






Βέβαια απο την μία σκέφτομαι ' τόσες δίαιτες, τόσο διάβασμα, τόσες βαφές, τόση προσπάθεια επαγγελματική, τόση καλλιέργεια (λέμε τώρα) με τα θέατρά μου, τα σινεμά μου, τις εκδηλώσεις, τις εκθέσεις και τα τοιαύτα, και να καταλήξω με κάποιον που δεν θα τον πολυθέλω? ".







Ομως ακόμα ηχούν στ αυτιά μου οι λέξεις της ξενιτεμένης φίλης μου που άγγιξε τον θάνατο

" η ζωή είναι πολύ μικρή, μην πολυσκέφτεσαι, μόνο πράξε".








Ουφφφφ...ωραία. Τα είπα και εκτονώθηκα. Αλλά μετά από τα λόγια έρχονται οι πράξεις. Και τώρα ήρθε η ώρα των πράξεων.








Βόηθα παναγιά μου











* Γιατί και έξω να βγείς (ΑΝ βγεις γιατί βαριέστε όλοι στην παρέα) δεν βλέπεις 40 ηδες ή 45 άρηδες στα μπαρ αλλά μόνο πιτσιρίκια που χοροπηδάνε γεμάτα ζωή και όνειρα. Και περιμένεις πότε θα δεήσουν οι 'της παρέας σου' να κανονίσουν μια μεγάλη έξοδο στα μπουζούκια (αφού ψάξουν επι 3 βδομάδες πριν, κάποιον να τους φυλάξει τα παιδιά) όταν έρθει η Πρωτοψάλτη ή η Γαλάνη ή ο Πλούταρχος, και ελπίζεις να ρθει τυχαία στο τραπέζι κανένας ξέμπαρκος ενδιαφέρον ελεύθερος φίλος , ο οποίος θα διαλέξει ΕΣΕΝΑ για γυναίκα της ζωής του και όχι την άλλη στην διπλανή καρέκλα, που και εκείνη με την σειρά της ελπίζει τα ίδια, και τυχαίνει να είναι η.... ατρόμητη φίλη σου........



"Ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι" δηλαδή.....



Και όσο για τα μιλημένα, άσε, μην ξανακούσω για κάτι τέτοιο γιατί θα σκοτώσω άνθρωπο!!!Λοιπόν αγαπητοί μου φίλοι, το μιλημένο, δηλαδή 'κάποιος φίλος είπε για σένα σε κάποιον ελεύθερο και βρίσκεστε στα τυφλά (τυφλό ραντεβού)΄ είναι κατα τη γνώμη μου χειρότερο και από το φεισμπουκ. Γιατί στο φέισμπουκ τουλάχιστον έχει προηγηθεί ένα τσάτινγκ, έχεις δει μια φωτογραφία του, έχεις πει δυο κουβέντες και έχει σπάσει ο πάγος, ενώ στο μιλημένο έχεις το άγχος να δείξεις καλό εαυτό, έχεις και το άγχος ότι είναι φίλος φίλου οπότε να τον βγάλεις ασπροπρόσωπο, και ....άστα να πάνε.



** χιλιάαααδες γυναίκες!!!! Μάλλον το πήραν χαμπάρι όλες και γίνεται ΠΑΝΙΚΟΣ!!!!. Βλέπεις έναν άντρα καλούτσικο, πας να τον κάνεις φίλο, και διαπιστώνεις ότι έχει ήδη 500 γυναίκες φίλες, ωραιότερες, νεότερες και γυμνότερες από σένα!!!!! Τι ελπίδα να έχεις εσύ μέσα σε αυτήν την πλημμύρα γυναικών??????



***** το ψεύτικο προφίλ το μελέτησα πολύ καλά πριν το φτιάξω. Δεν θα πω πολλά, παρα μόνο ότι είναι ένα υποτίθεται αθώο προφίλ, απο το οποίο δεν κινδυνεύουν καθόλου ως 'άντρες' . Δεν τους ζητάει κάτι, ούτε τους απειλεί με κανέναν τρόπο ;)




**********
Και ένα τελευταίο άσχετο:



Τώρα θα μου πεις : μα καλά, οι φίλες σου τι κάνουν? Αυτά που μας λές ρε gademissa δεν τα ακούμε γενικώς. Αρα είναι πρόβλημα μόνο δικό σου και του δικού σου χαρακτήρα. Οι άλλες μια χαρά βρίσκουν και κάνουν οικογένειες και στα 40 και στα 45 και στα 50-60. Αρα κάτι τρέχει με σένα και άσε μας στην ησυχία μας. Μην μας αγχώνεις χωρίς λόγο Κυριακάτικα.


Η απάντησή μου είναι ότι



"εντάξει. Οποιες είναι του άλλου χαρακτήρα μπράβο τους, και μακάρι να ήμουν και γω έτσι. Ομως αυτά που βλέπω και ακούω γύρω μου δεν είναι καθόλου αισιόδοξα. Και επειδή δεν βλέπω να γίνεται λόγος πουθενά για όλα αυτά, έχω σκάσει!!!!! Μα επιτέλους μόνο εγώ τα αντιμετωπίζω??????? Θα ασχοληθεί κάποιος με τα πραγματικά προβλήματα αυτής της ζωής???? τα σήριαλ στην τηλεόραση τι κάνουν?

Δεν υπάρχουν μόνο οι πολύχρωμες ιστορίες των 20 ή 28 άρηδων φοιτητών ή δημοσιογράφων ή συγγραφέων ή μπαρμαν ή γιατρών ή πλούσιων αργόσχολων ή ραδιοφωνικών παραγωγων, ή ντιτζέις, ή τραγουδιστών και ήθοποιών ή.....και γω δεν ξέρω τι, αλλά ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΜΕΙΣ ΕΔΩ ΡΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ, οι γυναίκες της διπλανής πόρτας, οι αδελφές σου, οι γνωστές σου, οι ξαδέλφες σου, οι γυναίκες εργαζόμενες, αφεντικά, εργάτριες, γυναίκες καριέρας, γυναίκες που δουλεύουν κανονικά 8ωρα και με τις μετακινήσεις πάει 9ωρα, που δεν έχουν χρόνο ούτε να μαγειρέψουν, ούτε τομαλλί να φτιάξουν, ούτε να ξεκουραστούν, ούτε με χόμπι να ασχοληθούν, και καταντάν ζόμπι και δυστυχισμένα πλάσματα που ζουν περιμένοντας τα Σαββατοκύριακα. Αϊ ΣΙΧΤΙΡ!!!!




Αλλο άσχετο:

Οσο για το άθλημα? Πηγαίνω ακόμα αλλά όχι τόσο συχνά όσο παλιά. Απαγκιστρώθηκα απο εκεί και ψάχνω να φτιάξω πρώτα τα προσωπικά μου που επείγουν και βλέπουμε για τα άλλα. Αλλά ...τι περίεργο...όποτε πάω στον χώρο του αθλήματος παίρνω στα κρυφά μια βαθιά ανάσα. Μια ανάσα που γεμίζει τα πνευνόνια μου με την χαρακτηριστική μυρωδιά του αθλήματος. Και αυτή η μυρωδιά με ηρεμεί, με γαληνεύει. Εισπνέω όνειρα και ελπίδα! και αυτό που λέω είναι πραγματικότητα! Το νιώθω! Αυτό δεν το ξέρει κανένας και ελπίζω να μην το μάθουν, γιατί αν με δουν θα με περάσουν για ανισόρροπη.





*************
Τιιιι??? Δεν άκουσα καλά????? τι κάνουν οι "ατρόμητες" φίλες μου? καλά είναι μωρέ, αλλά βρίσκονται στα ίδια ακριβώς που τις είχατε αφήσει. Και μάλιστα μπορώ να πώ ότι εγώ μέσα από το φέισμπουκ έχω βγεί και γνωρίσει πολλούς περισσότερους από ότι εκείνες στον "έξω" "κανονικό" κόσμο. ΑΛλά όσο και αν τις παρακαλάω δεν θέλουν να γίνουν φέισμπουκερς. Φοβούνται λέει το ίντερνετ και το ότι μπορεί να εκτεθούν. Ακου άκου! να εκτεθούν! μα πού ζούν , στο 1800???


Καλέ, αυτές γίναν χειρότερες και από μένα!!!χαχαχαα








Πέμπτη, Αυγούστου 28, 2008

Άγιε μου Πέτρο, δεν είμαι δύστροπη απ τη φύση μου, οι άλλοι με κάνουν.





Τώρα θα μου πεις: καλά τι έπαθες έτσι ξαφνικά και κάκιωσες με τον «σουρτούκη» το καλό παιδί, που είναι και μικρότερός σου και γι αυτό θα σε ζηλεύουν οι φίλες σου?

Καλός και χρυσός, και διαμαντένιος και ρουμπινένιος είναι, αλλά ξέχασε 2 ραντεβού μας.
Και τι εννοώ?



Μου λέει πχ «θέλεις να βρεθούμε για ποτό μεθαύριο?», «οκ» απαντάω εγώ, και μου λέει ότι θα τηλεφωνηθούμε μεθαύριο για να κανονίσουμε ακριβή ώρα. Όταν έρχεται το μεθαύριο εγώ ξεκινάω από νωρίς μπανιάρισμα, μαλλί, απολεπίσεις, κρέμες υδατικές, κρέμες μυρωδικές, βάψιμο νυχιών, κρέμες ποδιών, ξυρίσματα , αποτριχώσεις κοκ.
Και φτάνει το απόγευμα….
και πάει προς βράδυ….
και τίποτα αυτός.
Ούτε φωνή ούτε ακρόαση.

Να του τηλεφωνήσω ή όχι? αναρωτιέμαι .Και αποφασίζω να περιμένω από αυτόν τηλέφωνο. Στο κάτω κάτω άντρας είναι, αυτός κυνηγάει. Ελα όμως που φτάνει σχεδόν βράδυ. Ε δεν αντέχω άλλο και του τηλεφωνώ. Και …… ΑΚΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΕΙΣ!


Ο κύριος ήταν ακόμα στη δουλειά!!!!!!! Είχε λέει υπερωρίες και ξεχάστηκε, οπότε αναβάλλεται η έξοδος. «Καλά και ένα τηλέφωνο δεν μπορούσες να πάρεις?» τον ρώτησα ευγενικά και συγκρατημένα. «Συγνώμη αλλά ξεχάστηκα» είπε, χωρίς όμως να διακρίνω και πολλές τύψεις ως προς εμένα, αλλά αντίθετα άρχισε την γκρίνια για την κωλοδουλειά του, και γενικώς μου "τά πρηξε" δια τηλεφώνου.



Εγώ έγινα τούρμπο, αλλά με καλμάρανε οι ‘ατρόμητες’ φίλες μου. "Δε βαριέσαι, αυτόν έχουμε με αυτόν θα πορευτούμε" μου είπαν.
Το ξεπερνάω και συνεχίζουμε.

Βγήκαμε μια φορά ακόμα, και αν παραβλέψω το γεγονός ότι γενικώς είναι γκρινιάρης, και ότι μου μιλάει με τον τρόπο που θα μιλούσε στους φίλους του ή στους συναδέλφους του δηλαδή αυτό που λέμε ‘μπρουτάλ’ χωρίς ιδιαίτερες ευγένειες και κλίμα ερωτικό, μπορώ να πω ότι πέρασα καλά. Γιατί κατα ένα περίεργο τρόπο, καταλαβαίνω τι λέει, έχουμε κοινούς κώδικες, μιλάμε την ίδια "γλώσσα". Ώσπου…..





….κανονίζουμε ξανά (με δική του πάντα πρωτοβουλία που δείχνει ότι ενδιαφέρεται για μένα) να βρεθούμε μεθαύριο. Και γίνεται πάλι η ίδια ιστορία. Ήταν στη δουλειά, το ξαναξέχασε, και αντί να ζητήσει συγνώμη για την αμέλειά του, ξαναάρχισε να γκρινιάζει για τον μαλάκα αφεντικό του. Εγώ έγινα από μέσα μου όχι τούρμπο -αλλά πύραυλος έτοιμος να εκτοξευτεί- χύτρα έτοιμη να εκραγεί- να πάρω τον πλάστη, να πάω να τον βρώ στη δουλειά του, και να αρχίσω να τον κοπανάω αλύπητα.
Αλλά από έξω μου κυρία, ευγενική τυπική και γλυκομίλητη. Δεν πειράζει του είπα, καταλαβαίνω.


….καταλαβαίνω ότι θέλεις ακόμα πολλάααα χρόνια μέχρι να μάθεις να συμπεριφέρεσαι στις γκόμενες.
…καταλαβαίνω ότι είσαι επικεντρωμένος μόνο στον εαυτό σου και θέλεις πολύυυυυ χρόνο μέχρι να καταφέρεις να δεις πέρα απ τη μύτη σου.
….καταλαβαίνω ότι ναι μεν σου αρέσω αλλά... είσαι νινί μικρό μουυυυυ-είσαι νινί μικρό μουυυυυυυ.



Αλλά είσαι καλό παιδί, ειλικρινής, και σου αρέσω πολύ όπως εκμυστηρεύτηκες στον κοινό γνωστό μας.



Τώρα τι να κάνω, να ξαναβγώ ή όχι???
Εγώ λέω να ξαναπροσπαθήσω.....




Οποιος διαφωνεί να το δηλώσει τώρα ειδάλλωs να σιωπήσει for ever....
.......και δεδομένου ότι έχω κλειστά τα comments και ως εκ τούτου φωνή βοώντος εν τη ερήμω.....





-I do-






Δευτέρα, Αυγούστου 25, 2008

άντε καλά, τ ομολογώ:γύρισα απ τις διακοπές...




....αλλά κάνω το κορόιδο. Δεν το είπα πουθενά. Ούτε στο facebook το ανέφερα, γιατί με το που θα δουν ότι γύρισα θ αρχίσουν τα μπλα μπλά με τις ώωωωρες και βαριέμαι τις ατέλειωτες πολυλογίες των άγνωστων friends μου, όπως επίσης θα μου στείλουν και δεκάδες άχρηστα applications στα οποία θα πρέπει, λόγω ευγένειας, να ανταποκριθώ. Αν όχι σε όλα, τουλάχιστον σε αρκετά απ αυτά.



Ε, καλά, εντάξει, αφού επιμένεις θα το πω και αυτό: Δεν πέρασα πολύ καλά φέτος στις διακοπές μου. Υπήρξαν αρκετές κόντρες μεταξύ των φίλων της παρέας και κουράστηκα αρκετά. Πιέστηκα. Έφτασα μάλιστα στο σημείο να μετράω τις μέρες του γυρισμού.
Στην παρέα έλεγα ότι «αχ τι καλά που είναι εδώωω, να μην τέλειωνε ποτέ. Αχ ρε παιδιά, πώς θα γυρίσουμε πίσω στην παλιοπόλη?» και άλλα παρόμοια, αλλά από μέσα μου μετρούσα και τα δευτερόλεπτα.
Το ίδιο φαντάζομαι ότι κάναν στα κρυφά και οι περισσότεροι της παρέας. Και φυσικά δεν φταίει κανείς μας γι αυτό. Αλλά όταν επαναλαμβάνεται το ίδιο μοτίβο κάθε καλοκαίρι, με τους ίδιους ανθρώπους πανω-κάτω , ε, κάπου καταντάει κουραστικό!

Αλλά δεν έχω όρεξη να μιλήσω γι αυτά. Θα τα πώ άλλη ώρα....






Να μην ξεχάσω να αναφέρω ότι στην νταουνιασμένη διάθεσή μου συνέβαλε κατα πολύ και αυτό που έγινε με τους ντοπαρισμένους Έλληνες αθλητές μας. Δυστυχώς το κατάλαβα επιτέλους και το χώνεψα καλά, μπήκε δηλαδή μέχρι μέσα στο μεδούλι μου, ότι Ολυμπιακό μετάλλιο δεν θα δω ούτε στον ύπνο μου ούτε στον ξύπνιο μου. Τέρμα. Άδικα προσπαθούσα τόσα χρόνια.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΥΤΕ ΕΛΠΙΔΑ, ΟΥΤΕ ΟΝΕΙΡΟ.



Καθαρός αθλητής = κορόιδο με περικεφαλαία.



Γι αυτό και γω αποφάσισα φέτος να μην αφιερώσω χρόνο στο άθλημα. Θα πηγαίνω ελάχιστα. Ισα- ίσα για συντήρηση.



Αλλά θα το πω και αυτό και ας με χαρακτηρήσουν και κακιά. Αυτή την Χαλκιά δεν την χώνεψααααααα ΚΑΘΟΛΟΥ! Mα καθόλου λέμεεεε!!!!!!!! “Εδώ” μου κάθονταν από την προηγούμενη Ολυμπιάδα. Μου φαινόταν απ την αρχή υποκρίτρια. Και όλοι αυτοί οι πανηγυρισμοί της μου είχαν φανεί πολύ στημένοι. Είχε κάνει πολλές πρόβες στον καθρέφτη του σπιτιού της η κυρία. Το δάκρυ, το γέλιο, η συγκίνηση, η έκπληξη, όλα μου φάνηκαν καλοδουλεμένη υποκριτική. Και είναι φυσικό, αφού με την ενεσούλα που είχε πάρει είχε το μετάλλιο στο τσεπάκι.
Ααααχχχ πολύ τον χάρηκα τον ξεφτιλισμό της.


Ενώ ο καημένος ο καθαρός αθλητής δεν ξέρει από πού του ήρθε.
Ντόιννννννγκ, κεραμίδα το μετάλλιο. Το ήλπιζε στα κρυφά, το ονειρεύτηκε στον ύπνο του, το έκανε τάμα, αλλά δεν έφτασε στο σημείο να κάνει πρόβες γιατί ήξερε τον ανταγωνισμό. Μόνο ένα θαύμα θα τον έσωζε.



Αμ το άλλο????????????? ενώ λέει, δικαιούμαι ΄εγώ΄ να πάω στην Ολυμπιάδα βάση των επιδόσεών μου, έρχεται η ομοσπονδία και σου λέει:
«οοοχι gademissa, δεν θα πας εσύ που το δικαιούσαι και έχεις την καλύτερη φυσική κατάσταση και επίδοση και έχεις λιώσει στις προπονήσεις,
αλλά θα πάει η άλλη, που είναι πιο πεταχτούλα, πιο χώστρα, έχει πιο μακριά νύχια, φοράει πιο έντονο λιπγκλος, φοράει πιο in μπιχλιμπίδια, έχει σπόνσορες που πλερώνουν το ‘αγνό ελαιόλαδό μας’, και έχει πιεί και τα φαρμακάκια της η κοπέλα. Εχει κάνει θυσίες η ντοπαρισμένη! Εχει τετραπλασιάσει το μέγεθος της καρδιάς της, έχει ξεκινήσει αργά αλλά σταθερά την αλλαγή φύλου, εχει ριψοκινδυνέψει τη ζωή της την ίδια, άρα δικαιούται αυτή να πάει στην Ολυμπιάδα.
Εσύ η ‘καθαρή’ που πας κορίτσι μου? γυμνή στ αγγούρια???»


Κάτι τέτοια, απ ότι ακούω, είναι σύνηθες φαινόμενο αλλά κανείς ποτέ δεν μιλάει. Περνάν στα ψιλά γράμματα. Αλλά ακόμα και αν βγεί μια τέτοια ιστορία, θα παρουσιάσουν τον αδικημένο ως βλάκα και τρελό!

Παντού βασιλεύει η αδικία... Ασε με μωρέ, ΒΑΡΕΘΗΚΑ.







Τι? Τι ρώτησες??? Για τον «σουρτούκη»??? Τον παρολίγον γκόμενό μου? Ασε μη μιλήσω και γι αυτόν γιατίιι….άϊντε!

Όλα τα ανώριμα μωρά σε μένα πέσαν? Αλλά πριν τον σιχτιρίσω και τον διαολοστείλω ευτυχώς που τηλεφώνησα στην ‘φίλη την ξενιτεμένη’ που καταλαβαίνει τον πόνο μου, και με ηρέμησε. Όταν ακούω την φωνή της, δεν ξέρω, αλλά κατά έναν περίεργο τρόπο με ηρεμεί! Και χάρη σε αυτήν ο «σουρτούκης» υπάρχει ακόμα στη ζωή μου.

Μέχρι να του δώσω μια κλωτσιά, να πάει στη μαμάκα του, να μάθει πως συμπεριφέρονται στις γκόμενες, να μάθει πώς φλερτάρουν, να σταματήσει να γκρινιάζει σαν γυναικούλα, και τότε όταν γίνει άντρας τα ξαναλέμε.

Αλλά ας μη βιάζομαι να τον κρίνω γιατί « έτσι είναι όλοι οι άντρες, μεγάλα μωρά, μεγαλομπεμπέδες» μου είπε χαρακτηριστικά η ‘φίλη η ξενιτεμένη’. Όπως επίσης τον σύγκρινε με δικούς της παλιούς γκόμενους και τον βρήκε μάλιστα και πολύ καλύτερο!!!! Ήμαρτον!

Αλλά θα τα πω άλλη ώρα.






Να σου πώ....... ναι, σε σένα το λέω «ατρόμητη φίλη» μου... αν με έψαξες και κατάλαβες ποιά είμαι, σε παρακαλώ μην με διαβάζεις. Στο ζητώ σαν χάρη, στη φιλία τόσων χρόνων, μην διαβάζεις αυτά που γράφω...... δεν μπορώ να εκφραστώ ελεύθερα αν ξέρω ότι με διαβάζει κάποιος γνωστός μου.....

ουφφφφφφφφ...........

:(






Παρασκευή, Αυγούστου 08, 2008

Ε, αφού δεν πάει ο Μωάμεθ στο βουνό……




Είδα και απόειδα, έγραψα λυπητερό ποστ, παρακάλεσα, φώναξα, ικέτεψα αλλά κανείς δεν γύρισε στην πόλη. Ολοι προτίμησαν τις δροσερές παραλίες απ την παρέα της σκασμένης gademissas. Ετσι και γω ….. είπα να πάω να τους βρω.



Γιουχουυυυυυυυυυυ ήρθε επιτέλους και η σειρά μου. Φεύγω για διακοπέεεεεες!

Βέβαια θα προτιμούσα να πάω με γκόμενο, αλλά και οι ‘ατρόμητες’ μια χαρά είναι. Και μάλιστα φέτος, για κάποιο περίεργο λόγο είμαστε πιο ανεκτικές οσον αφορά τις παραξενιές μας……



……..






……..







……..







…….










Εεεεεεε καλά, εντάξει, αφού επιμένεις θα στο πώ. Υπάρχει περίπτωση εκεί που θα πάμε να έρθει να μας βρει και ο ‘σουρτούκης’.
"Μπορεί να περάσουμε με την παρέα μου απο κείνα τα μέρη " είπε……

……………μμμμμμμμ …….
Aπ τη μία δεν θέλω να έρθει γιατί δεν είμαι σίγουρη αν θέλω και αν μπορεί να γίνει κάτι μεταξύ μας. Αλλά απ την άλλη η ερωτική αφυδάτωση και η σχεδόν χρόνια μοναξιά δεν μ αφήνουν να σκεφτώ λογικά, όσο και αν προσπαθώ.


Λοιπόν, κάτι μου λέει ότι η παρουσία αυτού του ‘σουρτούκη’ στη ζωή μου θα έχει και συνέχεια. Δεν μπορώ τώρα να μιλήσω γι αυτόν γιατί πρέπει να ετοιμαστώ για το ταξίδι.




Adios amigoooooooos!!!!!!!!!!








Τετάρτη, Αυγούστου 06, 2008

Γυρίστε πίσω στην πόλη όλοι σας. Ακούτεεεεεεεε???




......και μέσα στην απίστευτη βαρεμάρα μιας Αυγουστιάτικης νύχτας,

όταν όλοι έχουν φύγει για διακοπές και η πόλη είναι άδεια,

όταν βγαίνεις στο μπαλκόνι και αντικρίζεις απέναντι μόνο κλειστά παντζούρια και αναποδογυρισμένες πλαστικές καρέκλες,

όταν μέχρι και οι μηχανόβιοι την 'κάναν' για άλλες εξοχικές γειτονιές όπου με τις κομμένες εξατμίσεις τους θα φέρουν τους ξέγνοιαστους κατοίκους στα πρόθυρα καρδιακής προσβολής ή σοβαρής ψυχικής διαταραχής,

όταν τα τζιτζίκια δεν τζιτζάν πια στην άδεια από δέντρα πόλη,

όταν ο ιδρώτας έχει ποτίσει την γούβα του καναπέ μου μπροστά από την tv,

όταν πηγαινοέρχομαι μία στην τηλεόραση και μια στο facebook ψάχνοντας μάταια για αλλαγή παραστάσεων μέσα στα 2 κουτιά,

οταν τα ίδια ζουν και οι φίλες μου, και όλες βαριόοοοοοομαστε του θανατά μετρώντας μέρες μέχρι την αναχώρηση.......




Ενα μήνυμα στο inbox ΜΟΥ από κάποιον ΔΙΑΣΗΜΟ ανθρωπο της τέχνης που έχω ως 'friend' με έκανε να πετάξω απ την χαρά μου. Και γέμισε αυτό το ανούσιο κατα τ άλλα Αυγουστιάτικο βράδυ με την προσμονή μιας φιλόδοξης 'φαντασίας' (κάτι είναι κι αυτό) όπου εγώ θα είμαιι........θα είμαιιιι........χμ.......... τι να γίνω αυτή τη φορά?..... Α το βρήκα, θα γίνω μια νεαρή και άσημη ηθοποιός που περνάω από οντισιόν ........... καιιι ............ με το που διαβάζω το κείμενο αυτού του ΔΙΑΣΗΜΟΥ friend μου, αναγνωρίζει σε μένα την μούσα του που έψαχνε τόσα χρόνια, καιιιι ........... καιιιιι .................... με πηγαίνει στην Miramax ή στην United Artists ή κάπου εκεί τέλος πάντων, γιατί αυτός έχει τα κονέ και τις γνωριμίες και εγώ το ταλέντο και το κατιτίς μου, και γίνομαι μεγάλο αστέρι του Χόλυγουντ χωρίς καμία απολύτως προσπάθεια!



Οχι όπως ο καημένος ο Ρουβάς που πήγε, ταλαιπωρήθηκε, και τίποτα δεν έκανε.

Oύτε όπως ο Κώστας Σόμμερ που όσο και να φούσκωσε τα ζυγωματικά του, ή να στοκάρισε τα δόντια του, ή να χόρεψε ημίγυμνος τον λάγνο φιδίσιο χορό της μπάρας, ή να βγήκε φωτό με διάσημους ηθοποιούς (οι οποίοι δεν ξέραν τι κάναν οι έρμοι γιατί τους τύφλωνε το άσπρο λαμπυρίζον δόντι του), πάλι στα βρώμικα πλακάκια της Αθήνας τον βλέπω να περπατάει, και να τρομπάρει τα μούσκλια του στα χαζοσίριαλ της ελληνικής τηλεόρασης .

Oύτε όπως ο ταλαντούχος Νίκος Ψαρράς, το δικό μας παιδί που έφυγε νέος για την Νέα Υόρκη, και σε λίγα χρόνια γύρισε γέρος και κουρασμένος, λες και οι ξένοι να του ρούφηξαν τη ζωή και το όνειρο.




Εγώ όμως με το 'τζά' γίνομαι η νέα Μέριλ Στρίπ , η Bette Davis, η Cate blanchett, η Vanessa Redgrave και ....... πωπωωω τέλεια φαντασία, πάω γρήγορα να την οπτικοποιήσω στον ύπνο μου!!!!




Κυριακή, Αυγούστου 03, 2008

Τελικά θα γίνει κάτι ή μόνο στα λόγια θα μείνουμε πάλι????




-Ο ένας (του φέισμπουκ) είναι λίγο μικρότερός μου, φαίνεται καλό παιδί, αλλά απ ότι κατάλαβα δεν ενδιαφέρεται για μεγαλύτερες κοπέλες.





-Ο άλλος είναι και κείνος λίγο μικρότερος, όμορφος, έδειξε ότι του αρέσω, ειναι καθαρός, τακτικός, νοικοκύρης, ειναι σπιτόγατος, καλό παιδί (όπως με πληροφόρησε ο κοινός γνωστός), θέλει να τακτοποιηθεί, έχει καλή δουλειά και γενικώς είναι παιδί για σπίτι αλλά.............δεν μιλάει!

Βρε μπελά που τον βρήκαααα.

Είναι ο δεύτερος γκόμενος που συναντώ στη ζωή μου που δεν μιλάει.
Καλά ο 1ος δεν μιλούσε καθόλου. Καθόταν απέναντί μου στην καφετέρια και.... 'μούγκα'. Ατέλειωτη μουγκαμάρα. Ωωωωωρες μουγκαμάρας.

Αυτός ο τωρινός, μιλάει και λίγο, ακούς την φωνή του, διακρίνεις την άρθρωσή του, αλλά το κάνειιιι ......ας πούμε ανά 20΄. Του έκανα το κλασικό τέστ που έκανα και στον 1ο. Δηλαδή, αφού βγήκαμε 2 ραντεβού στα οποία κατάλαβα πως κάτι δεν πήγαινε καλά στην κουβέντα μας, στο 3ο ραντεβού κάτσαμε στην καφετέρια και εγώ δεν ξεκινούσα να μιλάω. Οταν με ρωτούσε κάτι του μιλούσα ή ανέπτυσσα το θέμα που ξεκίναγε αυτός, αλλά από μόνη μου τίποτα. Ε, καθόμασταν αμίλητοι. Ολοι στα διπλανά τραπέζια μιλούσαν, γελούσαν, κάτι κάναν τέλος πάντων ενώ εμείς είμασταν 2 παλούκια ακίνητα το ένα απέναντι στο άλλο.

"Ξέχνα τον, δεν σου ταιριάζει", μου είπε η "συμβουλάτορας-δασκάλα γκομενικών" η φίλη η ξενιτεμένη στην ξενιτιά, στην οποία έτρεξα για τηλεφωνική βοήθεια. "Και μην ξεχνάς ΠΟΤΕ οτι ο άντρας πρέπει να μιλάει και όχι η γυναίκα. Αυτός πρέπει να σε διασκεδάσει και όχι εσύ. Εσύ είσαι η ντίβα και αυτός ο κυνηγός", μου είπε απηυδισμένη προσπαθώντας να μου θυμήσει τα μαθήματα που μου έδινε κατα καιρούς.

"Ξέχνα τον, δεν σου ταιριάζει" μου είπε και η 'ατρόμητη φίλη' μόλις άκουσε τα καθέκαστα.

Εντάξει τους είπα, θα τον ξεχάσω, αλλά στα κρυφά τον σκεφτόμουν γιατί ήταν όμορφος και παιδί για σπίτι. Ωσπου μετά από μια τηλεφωνική συνομιλία (ή αμιλία, όπως θέλεις πάρτο) που είχαμε με τον 'όμορφο', συνειδητοποίησα ότι όχι μόνο δεν μιλάει αλλά παρεξηγεί πολύ εύκολα τον άλλο που του μιλάει. Και έτσι έκανα πέτρα την καρδιά μου και τον ξέχασα.






-Ο παράλλος, ο πιθανότερος, είναι ...'σουρτούκης' που σημαίνει ότι θέλει να βγαίνει συνέχεια έξω. Του αρέσει να έχει παρέες, ξέρει όλο τον κόσμο, έχει παντού φίλους, και δεν μπορεί να κάτσει μέσα. Εμένα αντιθέτως, μου αρέσει το μέσα, και κουράζομαι από το συνεχές έξω. Θέλω να κάτσω και στο σπιτάκι μου, να δω το ντιβιντί μου, να χαλαρώσω, να κάνουμε τα....'γουτσου γουτσου' μας και όλα τα σχετικά. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημά μου μαζί του.

Είναι αρκετά μικρότερός μου και ελεύθερος (ναι, αυτό το είδος ευτυχώς υπάρχει ακόμα, γιατί το άλλο το "μεγαλύτεροι ελεύθεροι" δυστυχώς έχει ήδη εξαφανιστεί. Η WWF τους αναζητεί πάραυτα), καλούτσικος στην εμφάνιση, δεν ξέρουμε αν θέλει να κάνει οικογένεια, ξέρει ότι είμαι μεγαλύτερή του και δεν τον πειράζει (ευχαριστώ θεέ μου που μικροδείχνω), και είναι καλό παιδί (όπως με πληροφόρησε ο κοινός γνωστός που μου τον γνώρισε, που άγιο ναχει ο άνθρωπος. Να θυμηθώ να του ανάψω ένα κεράκι).






-Ο παρα-παρα-άλλος του φέισμπουκ είναι ένας γιάπις. Πρώτη φορά συναντώ έναν γιάπι, και μου έκανε εντύπωση το ότι μιλούσε μόνο για την δουλειά του. Και το κυριότερο, αυτό το παιδί (που παρεπιπτόντως το συμπάθησα πολύ, και νομίζω ότι τον λυπήθηκα και λίγο) δεν έχει φίλους. Δουλεύει όλη μέρα και δεν έχει προσωπικό χρόνο καθόλου, οπότε πού να βρεί φίλους. Και ναι, θα πάει μόνος του διακοπές! Δεν έχει παρέα.
Μα τι ζωή που ζούν μερικοί άνθρωποι. Νέος άνθρωπος να δουλεύει μέχρι και 12 ώρες! Πότε θα χαρεί, πότε θα κάνει σχέση, πότε θα χαλαρώσει, πότε θα κάνει οικογένεια και θα χαρεί τα παιδιά του? Πού καταντήσαμε?

Εύχομαι κουράγιο και καλή δύναμη σε όλους τους γιάπιδες, που απ έξω φαίνονται κουστουμάτοι και χαρούμενοι αλλά τα πόδια τους ασφυκτιούν στα παπούτσια μετά από 12 ώρες, και ο σβέρκος τους πιάστηκε από το αιρκοντίσιον και απ το κομπιούτερ, που οι αγκώνες τους πονάν απ το γραφείο, που η μέση τους τους ενοχλεί το βράδυ, που θέλουν να κάνουν κόρτε σε μια κοπέλα αλλά το μόνο που τους βγαίνει ερωτικώς και ηδυπαθώς είναι οικονομικές αναλύσεις και ισολογισμοί....

"...σου κάνω μια κονομική ανάλυση μανάρι μου, σου πετάξω τα μάτια απ όξω" έμοιαζε να θέλει να μου ψιθυρίσει........ και κει τον συμπόνεσα......







Τώρα με το φέισμπουκ δεν έχω καθόλου χρόνο, οπότε τέρμα οι μορφοποιήσεις και τα τοιαύτα...




Παρασκευή, Αυγούστου 01, 2008

'ΕΠΙΛΟΓΕΣ' σπουδαία λέξη.




Ααααλλη φάση.
Οταν έχεις επιλογές τότε αλλάζει η οπτική σου σε ένα θέμα.

Ξαφνικά έχω επιλογές αντρών! Πολλές επιλογές!!!! και ...... δέν θέλω να 'δεσμευτώ' με κανέναν!!! Θέλω να βγώ με άλλους και με άλλους και με άλλους. Διαπίστωσα ότι μου αρέσει να βγαίνω για καφέ με διάφορους (μόνο για καφέ εννοείται.Τίποτα παραπάνω). Να κάνω παιχνίδι, να φοράω κάθε μέρα και διαφορετικά όμορφα ρούχα, να χτενίζομαι διαφορετικά, να βάφω τα νύχια μου άλλο χρώμα κάθε φορά. Τι ωραίο πράγμα!

Πόσο μουλειψε αυτό.

Και για όλα αυτά φταίει το facebook που μου άνοιξε δρόμους επικοινωνίας με ανθρώπους. Ανθρώπους που διαφορετικά δεν θα γνώριζα ποτέ, αφού οι κύκλοι μας δεν συναντιούνται πουθενά.

"Περίεργοι" τύποι υπάρχουν εκεί μέσα και είναι πολλοί, αλλά από τους 100 που θα κάνεις φίλους οι 10 να είναι νορμάλ, φτάνει και περισσεύει. Βέβαια το πράγμα θέλει ψάξιμο και μυαλό. Εγώ έχω σκαρφιστεί διάφορα, έχω στίψει το μυαλό μου για να βρώ σωστούς άντρες, να τους προσεγγίσω έντεχνα, και να τους κάνω friends χωρίς να καταλάβουν ότι τους έχω σταμπαρισμένους. Δεν θα αποκαλύψω τα τεχνάσματά μου. Μόνο ότι έχω κάνει και 3ο ψεύτικο προφίλ, και ότι έχω λιώσει μπροστά στο κομπιούτερ ψάχνοντας μερόνυχτα ολόκληρα. Δεν ήταν εύκολη δουλειά. Ηταν μια κανονική δουλειά, με 8ωρα, διαλλείματα και όλα τα σχετικά. Πιάστηκε η μέση μου στο γραφείο μπροστά στον υπολογιστή, ο καρπός μου έβγαλε κάλο εκεί που πιάνει το ποντίκι, στον ύπνο μου έβλεπα φεισμπουκ φωτογραφίες, εβλεπα εικονάκια και απλικέισονς. Απογοητεύτηκα αλλά και πέταξα απο την χαρά μου άπειρες φορές. Εμαθα να τσατάρω! ποιός εγώ που δεν είχα ιδέα απ αυτά. Βέβαια εκανα τα λάθη μου στην αρχή, αλλά έμαθα. Και γενικώς το πήρα πολύ σοβαρά το θέμα αλλά οι κόποι μου απέδωσαν!




Είχα τελματώσει τόσο καιρό στα ίδια και στα ίδια, και περίμενα να μου πέσει ο γκόμενος από τον ουρανό. Τώρα όμως πήρα τη ζωή στα χέρια μου, με τον δικό μου τρόπο. Ο καθένας όπως μπορεί.

Ετσι και γω.

Δεν υπάρχει άλλος χρόνος για χάσιμο, δεν υπάρχει χρόνος για αυτολύπηση και μιζέρια. Ειμαι αποφασισμένη. Αυτές τις μέρες θα επιλέξω έναν καλό γκόμενο για να περάσω καλά, και κατα πάσα πιθανότητα, αν μου βγεί και σωστός, θα κάνω οικογένεια μαζί του.


Αχ παναγίτσα μου βόηθα και συ.....γυναίκα είσαι και καταλαβαίνεις.


Πέμπτη, Ιουλίου 31, 2008

Ωραία, το έκρυψα. Πώς το ξαναφέρνω στα παλιά???




Πάνω στον πανικό μου προσπάθησα να κρύψω το μπλόγκ μου. Πατούσα κουμπιά-διάβαζα-αποθήκευα, αλλά δεν κράτησα σημειώσεις του τί κάνω για να ξέρω μετά να τα ξε-κάνω!!!

Και γιατί πανικός?


Αααααααχχχχχχχχχχχχχχχχχχ, τι έπαθΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ.


Την ημέρα της προηγούμενης δημοσίευσης, και αφού το δημοσίευσα και μετά, ηρθε στο σπίτι η μία 'ατρόμητη' φίλη μου για να δούμε κάτι στο ίντερνετ , αλλά εγώ ΕΙΧΑ ΞΕΧΑΣΕΙ ΝΑ ΚΛΕΙΣΩ ΤΗΝ ΣΕΛΙΔΑ ΤΗΣ GADEMISSAS!!!!!!!!!!!!!
Και ξαφνικά, εκεί που είμαστε στο ίντερνετ και ψάχνουμε, νάσου φαρδιά πλατιά η σελίδα της gademissaς.

Μου ήρθε κόλπος!!!!

Συνεχισα να μιλάω φυσιολογικά και προσπαθούσα να της αποσπάσω την προσοχή πατώντας μανιασμένα το Χ για να κλείσει, αλλά το αναθεματισμένο κομπιούτερ μου είναι παλιάς τεχνολογίας και είχε ψιλοκολλήσει.

Πόσο? 2 .... 3 λεπτά έκανε? Και όλη αυτή την ώρα η φίλη μου έβλεπε!!!!!!

άιιιιιιιιιιιιιι

Από μέσα μου είχα παγώσει.

"Τί λέει εκεί καλέ? gademissa?????? τι είναι αυτό?" ρώτησε η χριστιανή και με το δίκιο της.

Αλλαξα την κουβέντα άρον άρον αλλά δεν ξέρω τι έγινε. Το είδε. Εμεινε στο υποσυνείδητό της. Μπορεί ανα πάσα στιγμή να βάλει την λέξη gademissa στο google και να με βρει.

Λίγο να διαβάσει, θα καταλάβει.


Και έτσι τώρα.......
......
.....
θα έχω πάντα τον φόβο μήπως διαβάσει τις αλήθειες μου ....η φίλη μου. Τις αλήθειες και τα βάσανά μου που δεν θέλω να τα ξέρουν οι γνωστοί μου.


Σήμερα όμως δεν άντεξα. Είπα να γράψω γιατί θέλω να εξωτερικεύσω κάτι.
Βγήκα χτές με έναν του facebook και σήμερα θα βγω με κάποιον άλλο άσχετο. Και αύριο με έναν άλλον!!!

Οι τελευταίοι 2 δεν είναι από το facebook αλλά απο την κανονική ζωή.

Τόσα ραντεβού μαζεμένα..........ούτε στον ύπνο μου!!!!!
Πρέπει να φύγω τώρα για το ραντεβού. Για να δούμε τι θα γίνει!





Ατρόμητη φίλη μου σε παρακαλώ, μην με διαβάζεις :(
κανε μου την χάαρηηηηηη




Κυριακή, Ιουλίου 06, 2008

Ουφφφφ, εντάξει, ακόμα δουλεύει.




Πώπωωω, ξύπνησα σήμερα κάθιδρη. Κάτι είδα στον ύπνο μου, δεν θυμάμαι τι, και είχα την εντύπωση ότι δεν θα μπορούσα να ξαναμπώ στο μπλόγκ μου. Οτι δεν θα ίσχυαν οι κωδικοί μου μετά από τόσους μήνες. Αλλά όλα εντάξει.

Αχχχ τι ανακούφιση!!!

Είμαι στη φάση του facebook. Προσπαθώ να δραστηριοποιηθώ από κει μέσα. Αλλά τα πράγματα δεν είναι και τόσο εύκολα όσο φαντάστηκα στην αρχή.

"Friends" και... my ass! Το facebook σε μεγάλο μέρος του είναι ένας τεράστιος γαμ...ώνας. Διάφοροι παντρεμένοι, που δεν το κρύβουν κιόλας(!!!!!), κοιτάν πώς να βγάλουν γκόμενα. Ετσι ξεδιάντροπα, με ονοματεπώνυμο, στα φανερά. Οσο για ελεύθερους άνω των 35, και βορειοελλαδίτες?? Αστο μην το ψάνχεις. Ψύλλος στ αχυρα. Ναι, υπάρχουν δε λέω, αλλά είναι όλοι μαζεμένοι στην Αθήνα. Τι να το κάνω να συνομιλώ με αθηναίους ή με Κρητικούς ή με πελοποννήσιους ελεύθερους 36άρηδεσ? Εγώ θέλω ντόπιους, να μπορώ ανα πάσα στιγμή να βγω μαζί τους, να πιουμε έναν καφε, να δούμε μια ταινία, να γνωριστούμε λίγο βρε αδερφέ!

Ομως θα τα πώ άλλη στιγμή αυτά. Τώρα πρέπει να μπω και στα μέιλ μου. Να δω αν με έχει διαγράψει το mail.gr. Αν όχι τότε θα είναι όλα καλά.


Δεν θα μορφοποιήσω τίποτα, δεν θα διορθώσω τίποτα. Αυτό είναι ένα δοκιμαστικό.

Ελα...μ ακούς???....

...Over...


Σάββατο, Απριλίου 26, 2008

Γλιστρίδα έφαγα σήμερα?






Αχ σήμερα έχω μιά όρεξη να μιλήσω μα μιά όρεξη ...... το ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ. Θα αναρωτιέστε αγαπητό πολυπληθές κοινό μου πώς μου ήρθε μετά από τόσο καιρό? μα φυσικά αιτία είναι η







Maitena!!!!!
και το «Γυναίκες τρελαμένες 1».






Τα Χριστούγεννα η «ατρόμητη» φίλη μου μου είχε χαρίσει αυτό το κόμικ. Όταν μου το έδινε μου ζήτησε να το διαβάσω οπωσδήποτε γιατί ήταν λέει πολύ αστείο και αληθινό. Και αυτηνής της το είχε χαρίσει μια φίλη της, και κείνης μιαν άλλη. Χέρι χέρι πάει αυτό το κόμικ. Από γυναίκα σε γυναίκα. Είναι το μυστικό μας. Το κρυφό μας όπλο. Δεν πρέπει να το μάθει ποτέ κανείς άντρας. (Γυναίκες, εφιστώ την προσοχή σας).

Εγώ, λόγω γενικότερης κακοδιαθεσίας ούτε καν το άνοιξα απ το περιτύλιγμά του. Της είπα όμως ότι θα το διαβάσω μόνο όταν θα έχω καλή διάθεση. «Μα αυτό θα σου φτιάξει την διάθεση! Διάβασέ το!» με θερμοπαρακαλούσε τόσο καιρό. Αλλά εγώ ανένδοτη. Ένα καλό βιβλίο ή μια καλή ταινία θέλω να τα απολαμβάνω με καλή διάθεση, γιατί αλλιώς νομίζω ότι θα χάσουν μεγάλο μέρος της ομορφιάς τους, και αυτό είναι άδικο για τον δημιουργό τους. Μετριότητες και σαχλαμάρες μπορώ να βλέπω συνέχεια αλλά τα καλά τα κρατάω για το τέλος.

Όμως για να πω και την αλήθεια, τελευταία δεν έχω γενικώς όρεξη να διαβάσω τίποτα. Ούτε περιοδικό, ούτε διαφημιστικό φυλλάδιο, ούτε συνταγές, ούτε οδηγίες χρήσης (το χειρότερό μου), ούτε καν υπότιτλους σε κινέζικη ταινία. Βαριέμαι του θανατά. Και αυτό γιατί τους τελευταίους μήνες σκέφτομαι πολύ, οπότε θέλω να αποφεύγω κάθε τι που απαιτεί επιπλέον πνευματική προσπάθεια. Μόνο ζάπινγκ μου επιτρέπω να κάνω.




Ώσπου μια μέρα .....




...... τα πήγα καλά σε έναν αγώνα και αυτό μου έφτιαξε την διάθεση. Έτσι γυρίζοντας στο σπίτι ήθελα να κάνω κάτι ευχάριστο. Και αντί να γουρουνίσω είπα να ξεφυλλίσω το ‘ατρόμητο’ βιβλίο.

Και μιλάμε μου άρεσε πάααρα πολύ. Βρήκα ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού μου εκεί μέσα. Στα σκίτσα και στις σκέψεις αυτής της παρεπιπτόντως όμορφης κοπέλας (!!!!!) βρήκα αλήθειες που είχα πολύ καιρό (μην πω χρόνια ) να ακούσω. Και είναι δοσμένα με έναν πολύ απλό και αστείο τρόπο!!!!!!!



Αχ, να ναι καλά αυτό το κορίτσι. Μου θύμισε γιατί ξεκίνησα το μπλόγκ μου.

Είναι κάποια πράγματα για τα οποία εμείς οι άνθρωποι δεν μιλάμε. Πολλά τα σκεφτόμαστε και τα αναλύουμε μόνο μέσα στο μυαλό μας, γιατί συμβαίνει συχνά οι γκόμενοι ή οι κολλητοί μας απλώς να μην γουστάρουν να τα συζητάν, ή να διαφωνούν εκ των προτέρων μαζί μας. Όμως έτσι, επειδή δεν συζητιούνται κάποια πράγματα αναρωτιέσαι «μα μόνο εγώ νιώθω έτσι? Μόνο εγώ σκέφτομαι έτσι? Οι άλλοι πώς τα καταφέρνουν? Υπάρχει κάποιο μυστικό που το ξέρουν όλοι εκτός από μένα? υπάρχουν κάποιες μυστικές οδηγίες για την ζωή που μόνο στα δικά μου χέρια δεν πέσαν?». Ώσπου βρίσκεις μια Maitena και ησυχάζεις. Λες υπάρχουν και άλλες, απλώς εγώ δεν τις βρήκα ακόμα.

Γιούπιιιιιιιιι.








Αλλά επειδή στέγνωσε το στόμα μου από τα λίγα που είπα, και επειδή σκοπεύω να πω σήμερα πολλά, ας κάνω ένα διάλλειμα και ας ακούσω λίγη μουσική όσο θα κατεβάζω 3 γουλιές από το σμιρνόφ άις που πίνω. Θα βάλω το αγόρι το όμορφο, τον


Δημήτρη Παναγόπουλο και την Αυρα του! (κλικ στα γράμματα και όχι στο εικονάκι)




Αχ τι φωνή!!! Τι τραγούδι! Τι στίχοι! Τι κιθάρα! τι φυσαρμόνικα !!!!!!!!!!!!!! χίλια μπράβο στο άξιο παλικάρι.



Και συνεχίζω ....... αλλά ......


....... αλλά.......


...... αφού άκουσα το τραγούδι 5 φορές απανωτά μου κόπηκε ο ειρμός μου…


...... γμτ.....




...και ήθελα να μιλήσω σήμερα.






Πολυπληθές Κοινό (όλοι μαζί με μια φωνή): Πες μας για το πρόβλημα υγείας που ντρεπόσουν να πεις.

gademissa: Ε όχι δα!!! Δεν γίνεται. Δεν θέλω να ξεφτιλιστώ δημόσια…


Κοινό: Έεελα, πέεες τοοοοο. Αφού κανείς δεν θα το διαβάσει. Τόλμα. Μίλα


gademissa: Κανείς?...... μωρέ ...... είστε σίγουροι?


Κοινό: Ναιιιιιιιιι. Σιγουρό-τα-τοι.


gademissa! Καλά τότε. Αλλά να μείνει μεταξύ μας, εντάξει?








Τα μέσα ..... έξω μου


Λοιπόν.

Ξεκινώντας τη δίαιτα, όπως πολύ καλά γνωρίζετε, έκανα υγιεινή διατροφή. Δηλαδή πλακώθηκα στα φρούτα και στις σαλάτες.

Η μητέρα μου, ως μανιώδης της υγιεινής διατροφής, και μετά από σχεδόν καθημερινή τηλεφωνική πλύση εγκεφάλου, με έπεισε να τρώω κουνουπίδι και μπρόκολο γιατί σε θωρακίζουν λέει ενάντια στους καρκίνους. Ε, άντε της είπα, κάνε λιγουλάκι να πάρω στο τάπερ. Το κανε και το πήρα. Και όταν το έφαγα είδα αστράκια. Ηταν ΠΕΝΤΑΝΟΣΤΙΜΟ.

«Μα αυτό είναι θεσπέσιο!!!» σκέφτηκα. Απορώ πώς δεν έγινε γνωστό τόσα χρόνια! Θα πρεπε να γίνουν ανάρπαστα, οι άνθρωποι να τα αγοράζουν σαν τρελοί, να εξαντλούνται στο δευτερόλεπτο, να κυκλοφορούν μόνο στην μαύρη αγορά, να γίνεται χαμός στο ίσιωμα. Δεν μπορεί τέτοια νοστιμιά να μην την έχει πάρει χαμπάρι κανείς!!!

Και άρχισα να τρώω τα κουνουπίδια και τα μπρόκολα με τη σέσουλα. Πρωί, μεσημέρι, βράδυ μπρόκολο ανάκατα με κουνουπίδι και μπόλικο λαδάκι ........ μμμμμμμμμμμμμ .....νιαμ νιάμμμμμμμ .... κάθε μπουκιά – ανατριχίλα, κάθε μπουκιά και ηδονή. Και συνδυάζει την υγεία με την νοστιμιά! Μοναδικό! γιούπιιιιιιι.

Έλα όμως που μετά από μίας βδομάδας ακατάσχετη κατανάλωση κουνουπιδιού και μπρόκολου κάτι δεν πήγαινε καλά στο έντερό μου. Αρχισα να πονάω από ........ πίσω. Πήγα στο φαρμακείο και πήρα την "πρω…συναλάρ" που σε κάνει περδίκι με τις... χμμμμ ..... (μετα συγχωρήσεως) αιmορρoidες, αν δεν έχεις σοβαρό πρόβλημα.



Εγώ κάθε χρόνο, μία ή 2 φορές, έχω μια μικρή ενόχληση η οποία περνάει γρήγορα και ανώδυνα. Μία φορά όμως θυμάμαι, πριν 7 ή 8 χρόνια είχα πάθει θρόμβωση αιmορρoidaς και υπέφερα πολύ. Ήμουν ξάπλα και ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΑΚΙΝΗΤΗ για 2 μέρες, γιατί από τον ατέλειωτο πόνο δεν μπορούσα ούτε απ τον καναπέ μου να σηκωθώ. Με αυτή την πάθηση καταλαβαίνεις ότι ΚΑΘΕ κίνηση, ακόμα και η αναπνοή, η ομιλία, το γέλιο, ή και η αλλαγή πλευρού στον καναπέ, όλα μα ΟΛΑ έχουν αντίκτυπο στο συγκεκριμένο σημείο από όπου αφοδεύουμε. Κάθε τί μου προκαλούσε απίστευτο πόνο. Ήταν νομίζω η μοναδική φορά που είχε περάσει απ το μυαλό μου πως αν ένας άνθρωπος είναι να πονάει έτσι συνέχεια για το υπόλοιπο της ζωής τότε .... η ζωή θα ήταν πραγματικά αφόρητη ..... ίσως το τέλος να αποτελούσε κάποιου είδους ανακούφισης. Αλλά επειδή είμαι υπέρμαχος της ζωής και μόνον της ζωής διαγράφω αυτή την σκέψη απ το μυαλό μου.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι μου είχε ζητήσει η άλλη "ατρόμητη" να της περιγράψω τον πόνο που ένιωθα, και αυτό που μου βγήκε αυθόρμητα και ειλικρινά ήταν (κατα λέξη) «είναι σαν να έχεις μονίμως ένα αρχ..δι στην κωλ..δα σου». Τώρα ντρέπομαι που τα λέω αυτά, δεν νιώθω και πολύ άνετα, αλλά είναι αλήθεια βρε παιδιά. Και η αλήθεια πρέπει να λέγεται.

Τα χρόνια πέρασαν και αυτό ξεχάστηκε πολύ γρήγορα. Σχεδόν αμέσως με τον πόνο έφυγε και η ανάμνηση.

Και γυρίζω στο παρόν.




Κάποια στιγμή συνειδητοποιώ ότι "αυτό" δεν φεύγει και πρέπει να κάνω κάτι επειγόντως, γιατί ταυτόχρονα έχω και αγώνες σε εξέλιξη!!! Το φαντάζεσαι να αγωνίζομαι με ένα αρχ..δι στον κ..λο??!!! Τζίζους !!!!!!





Γιατ(ρο)ί????




Έτρεξα σε έναν ειδικό γιατρό χειρούργο. Αυτός μετά από διεξοδικότατη (ίιιιιιιιιιιι) εξέταση μου διαγιγνώσκει ότι πρόκειται για μια εσωτερική αιmορρoidα η οποία όμως ξεθρομβώθηκε από μόνη της και είναι τώρα σε ύφεση. Αφού μου εξήγησε παραστατικά τι ακριβώς είναι οι αιmορρoidεs, και τα αίτια που τις προκαλούν, όπως πχ δυσκοιλιότητα (που δεν έχω), ή κακή διατροφή (σε φάση που έκανα υγιεινή), ή αλλαγή στη διατροφή που όμως με ενόχλησε (κωλομπρόκωλο!!!!), είπε ότι καλό είναι να τις χειρουργήσω, και μάλιστα επέμενε να με βάλει στο χειρουργείο ο ίδιος. Χωρίς να έχω ουσιαστικό πρόβλημα προσπαθούσε να με πείσει, και μου είπε ότι η επέμβαση είναι απολύτως ασφαλής, δεν πονάς, το ταμείο στην καλύπτει, και μπλα μπλα μπλα, και να την κάνω τώρα που είμαι νέα για να μην έχω πρόβλημα όταν γεννήσω, και άλλα τέτοια. Μ έπρηξε για χειρουργείο αλλά στο τέλος δεν μου έδωσε φάρμακα.

-Φάρμακα μηδέν????

-Ναι λέει, γιατί το πρόβλημα βίσκεται σε ύφεση.

-Γιούχουυυυ!


Φεύγω χαρούμενη.
Αλλά το πρόβλημα άρχισε να επιδεινώνεται! .... μετά από 3 μέρες πάω ανήσυχη σε δεύτερο ειδικό χειρούργο, ο οποίος με το που το είδε, οπτικά και μόνο, μου είπε ότι όχι μόνο δεν ξεθύμανε αλλά είναι μια οφθαλμοφανώς θρομβωμένη αιmορρoidα που χειροτερεύει, και να πάρω αμέσως υπερ-δοσολογία ενός φαρμάκου για να γίνω καλά. Λίγο με εξέτασε, λίγο μου μίλησε, μου έδωσε τη συνταγή, και άιντε στο καλό.

Υπερδοσολογία???? Σε μένα που ούτε ασπιρίνη!!!!


Αμέσως, την ίδια μέρα, με το ίδιο σύμπτωμα πάω σε 3ο ειδικό γιατρό χειρούργο. Αλλά αυτός μου λέει άλλα. Ότι δηλαδή δεν είναι ακριβώς αιmορρoidα, αλλά μια πτυχή του δέρματος(!!!!), και θα φύγει λέει από μόνη της δίνοντας μου μια ήπια κρεμούλα.

Τρείς γιατροί – τρείς τρελοί- 3 διαφορετικές διαγνώσεις. Από αυτό συμπεραίνω ότι μόνο ο ένας διάβασε και πήρε το πτυχίο του κανονικά. Οι άλλοι 2 το πήραν με σκονάκια.


Τι να κάνω?? Ποιόν να πιστέψω? Πώς θα πάρω μέρος στους αγώνες?

Έχοντας κατά νου την προ 7 ετίας παρόμοια εμπειρία μου, αποφάσισα από μόνη μου να δεχθώ την διάγνωση του 2ου γιατρού, και ευτυχώς που το έκανα. Γιατί έτσι έγινα καλά και γλύτωσα τα χειρότερα.




Ουφ πολλά στενάχωρα είπα πάλι και στέγνωσε το λαρύγγι μου. Ας πιώ 5 γουλιές και ας κάνω ένα διάλειμμα απολαμβάνοντας κάτι όμορφο όπως




Cat Stevens με το Lady d'Arbanville (κλικ στα γράμματα και όχι στο εικονάκι)





Τι ωραία πράγματα που μου θυμίζει. Τότε που ήμασταν φοιτητές με κιθάρες, μπύρες και φωτιές ..... αχ τι όμορφες και ανέμελες εποχές .....





Και συνεχίζω


Είμαι σίγουρα παιδί του
( γαμώτο, και είχα μια κρυφή ελπίδα ....)





Πέρασε πάλι πολύς καιρός από τότε που είχα δει τελευταία φορά τον πατέρα μου, και μόλις είχα αρχίσει να τον σκέφτομαι, όταν τσούπ! Νά σου το τηλεφώνημα.

Θα βρίσκεται, λέει, το απόγευμα κοντά στο σπίτι μου, να περάσει? Ήταν απρόοπτο και γώ είχα ήδη κανονίσει στο μυαλό μου να πάω στο άθλημα για να πάρω την υπέροχη δόση μου, αλλά τι να κάνεις, γονιός είναι. Έπρεπε να τον δω, γιατί χωρίς να το καταλαβαίνω κάπου μου κάνουν καλό αυτές οι συναντήσεις μας.

Και έτσι ήρθε. Και όπως πάντα μίλαγε- μίλαγε- μίλαγε. Αλλά παραδόξως αυτή τη φορά με ρώτησε και κάποια πράγματα για μένα. Και ξανά παραδόξως για κάποιο ανεξήγητο λόγο του έλεγα πράγματα για μένα. Οχι πολλά, για να μην παρεξούμαι, αλλά γενικώς είχα καλή διάθεση και .... του μιλούσα! Και έτσι περάσαμε καλά, και αυτό μου έφτιαξε τη διάθεση.

Κουβέντα στην κουβέντα, ήρθε μια στιγμή που, αφού με παρατήρησε καλά -καλά, με ρώτησε ξαφνιασμένος «Εσύ μίκρυνες κι άλλο? Ομόρφυνες?» και μου το είπε με πραγματική έκπληξη! Φαίνεται ότι πάλι με είχε ξεχάσει πώς είμαι στη φάτσα και τώρα με ξαναθυμήθηκε. Αλλά το πήρα ως κοπλιμέντο, και αφού δεν μου έχει κάνει πολλά στα τόσα χρόνια, είπα να τον ανταμείψω για τον καλό του λόγο. Και του μίλησα για το άθλημά μου, μετά από τόσα χρόνια. Του το αμολάω λοιπόν «Φαίνεται θα φταίει το άθλημα ρε μπαμπά». «Ποιο άθλημα?». «Ασχολούμαι με το ..... δεν το ξέρεις?».




Και έμεινε κόκαλο ο άνθρωπος, να με κοιτάει δύσπιστα.



«Αλήθεια σου λέω, έχω και αποδείξεις τα μετάλλιά μου, έλα να τα δείς» του είπα και τον οδήγησα στα μετάλλιά μου. Ε λοιπόν έμεινε αποσβολωμένος να τα κοιτάει. Είχε κολλήσει χωρίς να μπορεί να αρθρώσει λέξη!!!! Τι πλάκα που είχε!!!!




Εγώ νόμιζα ότι παρατηρούσε τα μετάλλια εξονυχιστικά, ότι τα μελετούσε, αλλά όταν πήγα κοντά του είδα ότι οι κόρες των οφθαλμών του ήταν ακίνητες. Μιλάμε ο άνθρωπος πάγωσε!!! Τον σκούντηξα γρήγορα, αυτός γύρισε με γουρλωμένα μάτια, μου έδωσε μια φιλική σκουντιά (τόσο δυνατή που με έστειλε στην άλλη άκρη του δωματίου, αλλά δεν πειράζει) σαν αυτές που δίνει η Μενεγάκη όταν ξεραίνεται στα γέλια, και μου φώναξε χαμένος από μιαν άλλη διάσταση

« Ε λοιπόν, εσύ μου μοιάζεις!!!».


Και μου εξήγησε ότι στα νιάτα του ασχολήθηκε και αυτός με το ίδιο άθλημα, είχε μεγάλο ταλέντο, αλλά επειδή τότε το πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων «έλυνε κι έδενε» δεν προχώρησε πουθενά. Ενώ είχε κερδίσει σε σπουδαίες διοργανώσεις δεν στέλναν αυτόν στο εξωτερικό αλλά τους άλλους. Μιλάμε βέβαια για ασπρόμαυρες εποχές, τότε που η τηλεόραση δεν είχε ακόμα εφευρεθεί. Και έτσι, έχοντας και την φτώχια να τους τυραννάει, τα παράτησε με μεγάλη του λύπη. Από τότε ποτέ δεν το ανέφερε γιατί ήταν μακρινό παρελθόν και ήθελε μάλλον να το ξεχάσει.






«Αλλά έχω και γω αποδείξεις» μου είπε χρησιμοποιώντας τα δικά μου λόγια, «τα χαρτιά του αθλήματος που τα έχω ακόμα, όπως και μια φωτογραφία. Ολα είναι καταχωνιασμένα κάπου στο πατάρι».

Και ενώ ήταν αρχικά να φύγει, έκατσε και συζητούσαμε για το κοινό μας άθλημα. Μου έλεγε τα δικά του, τις δικές του τακτικές και τεχνικές, για προπονητές και για συναθλητές, και εγώ του έλεγα τα δικά μου. Και όλα αυτά σε μια γλώσσα άγνωστη για τους υπόλοιπους, με ειδικές του αθλήματος ορολογίες.







Τι περίεργο πράγμα!!! Πώς ταφερε η μοίρα να ασχοληθεί το παιδί με το άθλημα του πατέρα του χωρίς ποτέ να το γνωρίζει. Και μάλιστα από την κουβέντα που κάναμε είδα ότι ο τρόπος σκέψης μας είναι ο ίδιος όσον αφορά το άθλημα. Το μυαλό μας κάνει τις ίδιες διεργασίες, ακολουθεί την ίδια πορεία.

Είναι πραγματικά και εκπληκτικά περίεργο που μοιάζω σε αυτόν τον άνθρωπο! Ενώ δεν θέλω καθόλου να είμαι σαν αυτόν, να μην του μοιάσω σε τίποτα, είναι στιγμές που κρυφά χαίρομαι που του μοιάζω σε μερικά.

Ευτυχώς, αυτά τα μερικά είναι πολύ λίγα.













Πάλι ξεράθηκε το στόμα μου. Κάτσε να πιω μια γουλιά και συνεχίζω μετά. Εντωμεταξύ ας ακούσω λίγο




Stranglers


No More Heroes (κλικ στα γράμματα και όχι στο εικονάκι)


Whatever happened to all the heroes
All the Shakespearoes .....


Αυτό το "Shakespearoes" πολύ μου αρέσει!
Τους στράνγκλερς τους πρωτοανακάλυψε η φίλη η «ξενιτεμένη στην ξενιτιά» όταν ήμασταν ακόμα φοιτήτριες και μου τους κόλλησε και μένα. Και γι αυτό πάντα μου την θυμίζουν.



Blogger (το πρόγραμμα του blogspot.com): Πολλά λόγια λες σήμερα αλλά ακόμα δεν άκουσαμε για τα αποτελέσματα της δίαιτάς σου. Μιλάς μιλάς μιλάς αλλά επιτέλους πώς είναι η φάτσα σου ρε παιδάκι μου? Ποια είσαι συ που τα λές όλα αυτά? Πού να σε κατατάξουμε? Στις δεν βλέπεσαι, στις βλέπεσαι, στις καλλούλες, στις μέτριες, στις καλές, στις ωραίες ή στις γκομενάρες?

gademissa: Ε λοιπόν θα σου πώ. Για να το ξέρεις και να σου λυθεί η απορία μια για πάντα. Είμαι .....



....... πλάσμα θεϊκό, πλάσμα ακαταμάχητο.





Blogger: Τώρα αυτό είναι αλήθεια ή το λες έτσι για να δημιουργήσεις εντυπώσεις?

gademissa: Δεν θα το μάθεις ποτέ, γι αυτό πρέπει αναγκαστικά να δεχτείς τον λόγο μου. Αχαχαχααααα.







Έχω χάσει τα 4 κιλά και βαδίζω για τα άλλα 2. Το καλό είναι ότι σχεδόν κανείς δεν το κατάλαβε. Ή μάλλον κατάλαβαν κάποια αλλαγή επάνω μου, αλλά οι περισσότεροι νομίζουν ότι έγινε στο μαλλί μου. Το οποίο ούτως η άλλως είναι ονειρικό, καταπληκτικό και υπέροχο, και κάθε πρωί του δίνω 2 φιλιά και το σταυρώνω μην μου το ματιάξουν. Έτσι, αρκετές φορές τελευταία άκουσα ότι «το μαλλί μου είναι πολύ ωραίο» και «να το κάνω συνέχεια έτσι» και απαντάω ότι «ναι έτσι μου παν καλύτερα», ενώ ξέρω ότι δεν το έκανα απολύτως τίποτα!!!!!!!!


Αλλά ρε γαμώτο, ενώ είμαστε εμφανίσιμες δεν σταυρώνουμε γκόμενο.





Γι αυτό πρότεινα κάτι στην ατρόμητη αλλά αυτή είναι ανένδοτη. Λέει ότι κάτι τέτοια δεν τα κάνει, δεν ξέρει από αυτά, και δεν είναι δα και τόσο απελπισμένη.

Τι της πρότεινα? Έναν εύκολο τρόπο για να βρούμε γκόμενους.

Αφού καμάκι ντρεπόμαστε να κάνουμε εμείς σε άντρα, και αφού ο κύκλος μας δεν έχει ελεύθερους, τι μπορούμε να κάνουμε? Μην ακούσω για σχολές χορού που τρέχουν όλοι, ή για σεμινάρια ορνιθολογίας, ή γευσιγνωσίας ή μαθήματα ξένων γλωσσών ή .....δεν ξέρω τι άλλο, γιατί δεν με ενδιαφέρουν. Όλα αυτά θέλουν χρόνο να αφιερώσεις, και διαδρομές και ενέργεια που δεν θέλω να κλέψω από το άθλημα. Βέβαια για να είμαι ειλικρινής, έχω κάτι υπ όψιν μου, κάτι που με ενδιαφέρει να ασχοληθώ και σκοπεύω να το κάνω, αλλά όχι από τώρα, γιατί τα τμήματα αρχίζουν τον Σεπτέμβρη.

Λοιπόν ποιος είναι ο ποιο εύκολος τρόπος να γνωρίσεις νέο αίμα? Ε? Ποιός?




Μα φυσικά το





Facebook!!!!!!!!!!!




Τώρα θα μου πείς, και τί ξέρω εγώ από αυτά τα πράγματα? απ αυτά τα ιντερνέτια?

Δεν ξέρω αλλά μαθαίνω. Και μαθαίνω γιατί μια γνωστή μου βρήκε έτσι γκόμενο!!!!!!

Άκου να δεις τι έγινε.







Με πήρε τηλέφωνο αυτή η φίλη, με την οποία πρέπει να πώ ότι είχαμε χαθεί τους τελευταίους μήνες. Θυμόμουν όμως ότι την τελευταία φορά που την είχα δει είχε χωρίσει και ήταν στα μαύρα της τα χάλια. Η κοπέλα είναι μια κανονικής εμφάνισης κοπέλα, εξαιρετικά μορφωμένη, και πολύ πολύ πολύ καλή σαν χαρακτήρας, αυτό που λέμε «γνησίως καλό παιδί», απλή, γλυκιά, ευγενική, αλλά έχει ένα ελάττωμα. Είναι ατσούμπαλη και πολυλογού. Και εκτός αυτού είναι σχετικά καινούργια στην πόλη μας και γι αυτό δεν έχει πολλές παρέες δικές της, εκτός από αυτές του τότε γκόμενού της. Που όμως με τον χωρισμό τους τις πήρε μαζί του, και αυτή έμεινε μόνο με κάτι γνωστούς απ τη δουλειά της. Εγώ, όπως καταλάβατε, είμαι απ την μεριά του πρώην.

Κανονίσαμε λοιπόν και βρεθήκαμε. Και ωωω τι είδαν τα μάτια μου????

Ήταν ωραία, ανανεωμένη, και με έναν ωραιότατο γκόμενο παρακαλώ δίπλα της! Και τι παιδί! Να την φιλάει, να της γεμίζει το ποτήρι, να την κοιτάει στα μάτια, να την αγκαλιάζει προστατευτικά, να της χαϊδεύει τα μαλλιά, ό,τι ήθελε το κορίτσι του!!!!!
Και να σημειωθεί ότι σε όλη αυτή τη διαδικασία ο τύπος παρέμεινε Ο παιδαράς και όχι ένας φλούφλης ερωτευμένος!!!!!!!!!!!!!!!!

ΧΑ!!!!






Έπαθα την πλάκα της ζωής μου! Μ έτρωγε η αγωνία, ήθελα να την ρωτήσω πού το πέτυχε αυτό το διαμάντι αλλά δεν μπορούσα μέσα σε τόσο κόσμο (γιατί ήταν και άλλοι μαζί μας), και αυτό με έφερε στα όρια του σκασμού. Ε δεν άντεξα, της είπα να πάμε για λίγο στην τουαλέτα ‘και καλά’ για να καλλωπιστούμε, αλλά με το που μπαίνουμε μέσα ξεκινάω την ανάκριση. Πού τον γνώρισες? Πώς τον έριξες? Πόσο χρονών είναι? Είναι σοβαρό? Περνάς καλά? είναι καλό παιδί? Καλέ, πώς σε φροντίζει έτσι? Ο άνθρωπος πρέπει να σε λατρεύει κυριολεκτικά!!!


Λέγεεεεεεεεεεεεεε.....







Αυτή ήταν λίγο ..... μαζεμένη και σκεπτική θα λεγα. Μου είπε ότι τον γνώρισε μέσα από το ίντερνετ, αλλά δεν ήταν ακόμη σίγουρη. Δεν τον ήξερε καλά και κρατούσε πισινές.


!!??? Ίντερνετ????!!!







Ναι φίλοι και φίλες ίντερνετ. Εμεινα στήλη άλατος. Δεν ήξερα τι να πω. Δεν μπορεί τέτοια καλά και όμορφα παιδιά να ψάχνουν γκόμενα μέσα από το ίντερνετ!! Αυτός μπορεί να έχει όποια θέλει εδώ μέσα .... και ..... χμμμ ......


..... αφού αυτή .....

....... «γιατί όχι και γω??» σκέφτηκα σε κλάσματα δευτερολέπτου. Και πέρασα στο δεύτερο στάδιο ανάκρισης.








Λέγε τι ακριβώς είναι αυτό το πράγμα? Πώς το κάνεις? Βγήκες και με άλλους? Και δεν φοβήθηκες μήπως πέσεις σε κανέναν ψυχοπαθή? Μυθομανή? Βιαστή? Τρελάρα? Σε κανέναν μαλάκα? Σε κανέναν....

Κάποιος απ το κοινό (ο προσβεβλημένος μαλάκας ): Σας παρακαλώ κυρία, λίγο σεβασμό στους μαλάκες. Εντάξει?


gademissa: συγνώμη κύριε...... σε κανέναν..... αυνανιστή? Σε κανέναν εκβιαστή? και κατ αρχάς πώς το ξεκίνησες?


Μου είπε ότι αφού δεν είχε γνωστούς εδώ, αγανάκτησε και έτσι τόλμησε και έφτιαξε μια σελίδα στο Facebook. «Τι άλλο να κανα δηλαδή?» μου είπε λίγο στεναχωρημένη. Και ξεκίνησε ψάχνοντας πρώτα για κάποιους γνωστούς απ το πανεπιστήμιο ή την πόλη της. Αλλά ψάξε -ψάξε κάνεις λέει κλικ και σε κάποιους άλλους που σου φαίνονται ενδιαφέροντες, και αν σε δεχτούν και αυτοί τότε γίνεστε φίλοι και συνομιλείτε. Αν σου αρέσει κάποιος τότε πας μαζί του για καφέ ή σινεμά και τον γνωρίζεις καλύτερα.

«Ομως μπορεί κάποιος πολύ εύκολα να υποκριθεί κάτι άλλο από αυτό που είναι». Της είπα εγώ.

«Κοίτα να δεις» μου είπε με βαθιά γνώση της κατάστασης «Λίγο ως πολύ καταλαβαίνεις τι θέλει ο άλλος, και τους περίεργους τους κάνεις πέρα. Εγώ βγήκα με αρκετούς ώσπου συνάντησα τον Περικλή. Και αφού είναι τόσο καλό παιδί, όπως βλέπεις, γιατί να μην το συνεχίσω???».









Τι να πώ ...... φτού φτού στο κορίτσι μην το ματιάξω. Βέβαια η αλήθεια είναι ότι την είδα λίγο συγκρατημένη μαζί του χωρίς να βλέπω τον λόγο. Δέχεται μεν τα χάδια του και την προσοχή του με ευχαρίστηση, αλλά είναι λίγο μαζεμένη. Αυτό με έβαλε σε σκέψεις και μόλις γύρισα σπίτι, μέσα στην μαύρη νύχτα έψαξα τη σελίδα της και την δική του.

Η αλήθεια είναι ότι το παιδί που γνώρισα εγώ εκεί, στο μπάρ, μου φάνηκε πολύ πιο ήσυχο, καλό, και σεμνό από αυτό που είδα στο ίντερνετ. Γιατί η σελίδα αυτουνού είναι γεμάτη με κοπέλες που του στέλνουν φιλάκια και δωράκια, και αυτός ανταποκρίνεται μια χαρά!!! Ακόμα και τώρα που τα έχει 1 μήνα με την γνωστή μου εξακολουθεί να λέει όμορφα λόγια στα κορίτσια. Ίσως αυτός να είναι ο λόγος που η γνωστή μου είναι λίγο επιφυλακτική μαζί του.

Αλλά μικρό το κακό. Είναι καλός και τον εγκρίνω.


Καλέ να ζήσετεεεεεεε!!!!!!!!!





Το ίδιο βράδυ, ξαναμμένη όπως ήμουν, πήρα τηλέφωνο στην «ατρόμητη» (την ξύπνησα εννοείται) και της εξιστόρησα τα καθέκαστα. Έπεσε απ τα σύννεφα. Έτσι την έπρηξα να κάνουμε και μεις σελίδα αλλά αυτή δεν θέλει ούτε να το συζητήσει. Δεν ξέρει απ αυτά και δεν σκοπεύει να μάθει τώρα στα γεράματα, όπως είπε.






Αϊ στο καλό! Και ήθελα μια παρέα για να μην το ξεκινήσω μόνη μου. Τώρα το αν ξεκίνησα στο Facebook ή όχι δεν θα το αποκαλύψω εδώ.

Η αλήθεια είναι ότι είχα ξεκινήσει με την Gademissa Katsikopokarou ένα πρόχειρο FaceBook αλλά επειδή δεν το ήξερα και βαριόμουν να ασχοληθώ, και επειδή είχα ψευδώνυμο, δεν το προχώρησα καθόλου. Τώρα όμως το βρίσκω τρομερά ενδιαφέρον.

Η πορεία θα δείξει αν εγώ που είμαι καχύποπτη ακόμα και με την σκιά μου θα καταφέρω κάτι.





Αλλά κάτσε να βρέξω πάλι λίγο το λαρύγγι μου ακούγοντας





Ain't no sunshine (κλικ στα γράμματα και όχι στο εικονάκι)



Συγνώμη κύριε Θεέ, δεν θα μπορούσα και γω να αποτελέσω πηγή έμπνευσης για να γραφτεί ένα τέτοιο τραγούδι και να μου το γράψει και τραγουδήσει ένας ειλικρινής άντρας που να έχει έστω και τα μισά από αυτά που ψάχνω σε έναν άντρα? Ε?

Anyway








Λοιπόν πρέπει να σταματήσω γιατί μιλάω εδώ και ώρες αλλά νομίζω ότι ανακυκλώνω τα ίδια και τα ίδια μέσα σε αυτό το μπλογκ.

Ουφ, όσο και να το τρενάρω έφτασε η καταραμένη ώρα της μορφοποίησης. Πρέπει αναγκαστικά να ξαναδιαβάσω αυτά που έγραψα. Πώς θα μου φανούν? Θα τολμήσω να τα αφήσω έτσι? Αυτό το σημερινό πια, είναι ολόκληρο βιβλίο. Στην προσπάθειά μου να το μικρύνω, θα το πετσοκόψω και θα το λογοκρίνω για να το κάνω πιο ευπρεπές, ή θα το αφήσω έτσι?

Δεν θέλω να το λογοκρίνω. Η Maitena δεν πιστεύω ότι λογόκρινε τις σκέψεις της, και επειδή αυτή αποτέλεσε την σημερινή μου έμπνευση νομίζω ότι θα το αφήσω ως έχει ......









Εκεί έξω μας περιχαρακώνουν τα πρέπει, οι κανόνες, οι εικόνες, οι ρόλοι, οι εξυπνάδες, οι ατάκες, τα τσιτάτα, το ζύγι, τα φράγκα, το συμφέρον, η κριτική κάθε είδους από γνωστούς, φίλους, γονείς, συγγενείς, δασκάλους, καθηγητές, σοφούς ......



ουφφφφ αρκετά πιά, αρκετά!!!!





Εδώ μέσα σπάμε τα δεσμά και είμαστε επιτέλους, έστω και για λίγα λεπτά ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ρε παιδιά,




Ε Λ Ε Υ Θ Ε Ρ Ο Ι.







Αλλά επειδή βαριέμαι του θανατά να μορφοποιώ τέτοια ώρα, ας συνεχίσω να γράφω μέχρι να πάω στην Ανάσταση.









Τιτ -τιτ- τιτ -τιτ έκτακτη είδηση-έκτακτη είδηση-τιτ-

Κυρίες και κύριοι διακόπτουμε το πρόγραμμά μας για να σας ενημερώσουμε ότι σήμερα, και ώρα 11η πμ, η πανέμορφη κα Μαρί Κωνσταντάτου, η γνωστή σύζυγος του αξιότιμου κυρίου Μίνως Κυριακού (του γνωστού στον φιλικό του κύκλο ως «ο μπαρμπα Μηνάς»), ανακηρύχθηκε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο ως η


«Αγία των ζαβών»



Από σήμερα ξεκινούν τριήμερες εκδηλώσεις γιορτής στο κανάλι του ΑΝΕΝΝΑ για να τιμηθεί η γαλανομάτα Αγία.







Την Μαρί Κωνσταντάτου την συμπαθώ αρκετά. Όμως από τότε που την είδα στο «Με Αγάπη» δεν μπορώ να καταλάβω αν στέκει καλά στα μυαλά της, και σε ποιο κοινό απευθύνεται. Πρώτον η εικόνα της είναι θολή λόγω των χιλιάδων φίλτρων που έβαλε ο Κυριακού, οπότε αυτό από μόνο του την κάνει απόκοσμη και εξωπραγματική σαν να φοράει φωτοστέφανο.


Και δεύτερον από τον τρόπο που μιλάει μάλλον απευθύνεται σε χαζούς ή σε διανοητικά καθυστερημένους ή σε παιδιά του δημοτικού. Δεν εξηγείται αλλιώς αυτό το συνεχές χαμόγελο στο στόμα της. Χαμόγελο που δεν σταματάει ούτε στα χειλικά σύμφωνα. Κάποιος πρέπει να την ενημερώσει ότι τα σύμφωνα Π Β Φ τα λέμε με κλειστό το στόμα, όπου τα καημένα τα χείλη συναντιούνται για λίγα δευτερόλεπτα, βρέχονται, και λένε στα κρυφά τα παράπονά τους (αν προλάβουν δηλαδή) για την διαρκή ταλαιπωρία στην οποία υπόκεινται από την «Αγία» Μαρί.

Αλλά και ο ρυθμός ομιλίας της είναι τόσο αργός, με την κάθε λέξη να απέχει απόσταση χιλιομέτρων απο την άλλη, που λες ότι ή εμείς είμαστε χαζοί και θέλουμε ώρες για να καταλάβουμε τι πάει να πει η κάθε λέξη της, ή αυτή απλώς δεν πήγε ποτέ της σχολείο και τώρα μαθαίνει να διαβάζει.










Αλλά φτάνει, δεν θέλω να την αδικήσω πολύ. Αντιθέτως νιώθω ότι πρέπει να την υποστηρίξω, και γιατί έχουμε ένα κοινό χαρακτηριστικό αλλά και γιατί έχει πικρή πείρα απ την ζωή, αν αναλογιστούμε ότι κάποτε είχε αρραβωνιαστεί τον...... Κροκολή!!!!! .......

Αυτή η εμπειρία με τον αρραβώνα της άφησε ένα βαθύτατο και ανυπέρβλητο τραύμα. Επειδή μοιραζόμαστε με αυτήν, την μία μοναδική και σπάνια ιδιότητα να φαινόμαστε νεότερες απ ότι πραγματικά είμαστε (αυτή σήμερα είναι 52 ενώ φαίνεται 35), πριν από πολλά χρόνια ο Κροκολής μόλις την είχε δει νόμισε ότι ήταν 14, την άρπαξε και την αρραβωνιάστηκε αμέσως. Όταν όμως ήρθε ή ώρα του γάμου και είδε την ληξιαρχική πράξη κατάλαβε ότι ήταν 30άρα, την θεώρησε γριά κότα και την χώρισε επι τόπου στα σκαλιά της εκκλησιάς. Η άμοιρη Μαρί, τότε μόνον κατάλαβε τι είχε πραγματικά συμβεί, και εκείνη την στιγμή γονάτισε συντετριμένη στα σκαλιά της εκκλησιάς, ύψωσε τα δακρυσμένα μάτια της στον ουρανό, και το κανε τάμα να μείνει χωρίς σχέση μέχρι που θα την αγαπήσει κάποιος γι αυτό που πραγματικά είναι και όχι γι αυτό που φαίνεται.

Και έτσι, μετά από πολλά χρόνια αποχής απο το σέξ (η οποία της θόλωσε το μάτι και έκαμψε τις άμυνές της), μόλις είδε τον μπαρμπα Μηνά που την αγάπησε πραγματικά και της το απέδειξε με διαμάντια και ρουμπίνια (τα οποία την θόλωσαν ακόμα περισσότερο), τον θεώρησε ξερολούκουμο και μέγα γκόμενο, και του δόθηκε ολοκληρωτικά. Όμως μην τον βλέπεις έτσι τον Μηνά, αυτός μπορούσε να έχει όποια θέλει. Με τα λεφτά και την δύναμή του, χιλιάδες 18χρονα και 20χρονα κοριτσάκια, αλλά και 30ρες και 40ρες που θέλουν μια καριέρα στο γυαλί ή στην πασαρέλα, ή ένα απλό βόλεμα στην υψηλή κοινωνία, τον 'προσκυνούσαν'. Αλλά αυτός προτίμησε από όλες την 52χρονη Μαρι για την αγνότητα και την καλοσύνη της, και γι αυτά τα υπέροχα γαλάζια μάτια της, που την ανάγκασε να τα ράψει για να μην κλείνουν ποτέ και να του θυμίζουν για πάντα τη θάλασσα που τόσο του λείπει, όπως της λέει χαρακτηριστικά.

Τέλος πάντων, αυτή την «Αγία των Ζαβών» είν η αλήθεια πως την συμπαθώ κάπως, και για χάρη της σχεδόν θα μάλωνα με μια γνωστή μου.




Με την οποία γνωστή μια μέρα την πιάσαμε στο στόμα μας, και μου είπε ότι αυτή δεν θα έπαιρνε ποτέ τον Μήνως Κυριακού. Ούτε και για όλα τα πλούτη του κόσμου δεν θα τον έπαιρνε τον παππού (όπως χαρακτηριστικά τον αποκάλεσε), όχι μόνο για άντρα της αλλά ούτε και για γκόμενο. Και πιστεύει ότι η "Αγία" Μαρί ξεπουλήθηκε, και γι αυτό την περιφρονεί.






Αλλά εμένα μου βγήκε αμέσως εντελώς αυθόρμητα και χωρίς σκέψη η απορία «Μα καλά, στ αλήθεια πιστεύεις ότι ο Μίνως θα προτιμούσε ποτέ εσένα απ αυτήν? Απορρίπτεις κάποιον που δεν σε θέλει? Πώς γίνεται αυτό?». Η γνωστή μου προσβλήθηκε βαθύτατα και άρχισε να μου αραδιάζει τις χάρες της που μόνο στο μυαλό της υπάρχουν, και εγώ γρήγορα έκανα ότι τάχα συμφωνώ μαζί της για να το σταματήσουμε εκεί. Αλλά στην πραγματικότητα σκέφτηκα ότι πολλές γυναίκες είμαστε πραγματικά ούφα και έχουμε πολύ μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας, και καλό θα μας έκανε μια μικρή προσγείωση για να μην μας έρθει αργότερα η ανώμαλη και φάμε τα μούτρα μας.

Παιδιά, ο Κυριακού από όοοοολες τις γυναίκες που τον λαχταρούν για τα χρήματα και τη δύναμή του (και τον περιτριγυρίζουν κορίτσια σαν τα κρύα τα νερά) διάλεξε την "Αγία" Μαρί. Και επιπλέον της έβαλε και στεφάνι αντί να την έχει μόνο γκόμενα. Επέλεξε αυτήν και όχι κάποια άλλη. Δεν ήθελε καμία άλλη. Και φυσικά ούτε την γνωστή μου θα διάλεγε ποτέ, η οποία έχει καβαλήσει το καλάμι και νομίζει ότι κάποια είναι, μόνο στο μυαλό της.


άλλο άσχετο







«.....με τη σιωπή»




Πήγαμε και είδαμε με την "ατρόμητη" (συνήθη παρτενερ στα θεατρικά) το «..... με τη σιωπή» με την Μιρκα Παπακωνσταντίνου.

Λοιπόν την Μίρκα την συμπαθώ πολύ ως άνθρωπο, και μου αρέσει ως ηθοποιός ακόμα περισσότερο. Το έργο όμως δεν μου φάνηκε τόσο ξεχωριστό όσο το διαδίδουν όλοι. Κυρίως πιστεύω ότι δεν αναλύθηκε πολύ ο χαρακτήρας της γεροντοκόρης. Δεν μας εξήγησε τους λόγους για τους οποίους έμεινε κολλημένη τόσα χρόνια να περιμένει τον αρραβωνιάρη της. Το ότι ήταν λίγο σαλεμένη δεν μου λέει πολλά. Θα προτιμούσα να αναλυθεί περισσότερο ο χαρακτήρας της και οι συνθήκες ζωής των γυναικών της εποχής εκείνης, από το να βλέπω τον Βασιλόπουλο να σαλιαρίζει στην σκηνή.







Η Μίρκα μου φάνηκε πολύ μέτρια και μόνο στο τελευταίο δεκάλεπτο αφιέρωσε πραγματικά. Αλλά μέχρι τότε θα πω ότι χασμουρήθηκα αρκετές φορές. Αυτό εννοείται ότι το λέω για καλό, γιατί ΔΕΝ ΚΟΙΜΗΘΗΚΑ και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Πάει να πει ότι φεύγοντας δεν έκλαψα για τα λεφτά μου ούτε και θα τα ζήταγα ποτέ πίσω.





Μου άρεσε πολύ αυτός που έπαιζε το καθυστερημένο παιδί, ο Προμηθέας Αλειφερόπουλος που δεν είχα ιδέα ποιος είναι, και ήταν μια πραγματική αποκάλυψη για μένα. Χίλια μπράβο στο άξιο ταλαντούχο παιδί.


Ο Χρήστος Βασιλόπουλος ήταν ..... πώς να το πω ..... απλώς "ήταν" εκεί ...... απλώς υπήρχε, μιλούσε, κουνιόταν, περπατούσε, φιλούσε, και ύψωνε τη φωνή του μερικές φορές, πιστεύοντας ότι έτσι «κάνει τέχνη».


Η «ατρόμητη» προσπάθησε με θέρμη να τον υποστηρίξει πολλές φορές, γιατί της άρεσαν πολύ τα μπράτσα του και η σχισμή του κώλου του που αρκετές φορές ξεμύτιζε απ το χαμηλοκάβαλο. Έλεγε ότι είναι ένας νέος ηθοποιός και να μην περιμένουμε ακόμα πολλά απ αυτόν, αφού τώρα βγήκε από την δραματική σχολή.

Η απάντησή μου ήταν ότι «κακώς βγήκε και να κοιτάξει να ξαναμπεί».



Για τον Κώστα Αρζόγλου δεν θέλω να πω πολλά γιατί ο άνθρωπος είναι γέρος, και τα προβλήματα υγείας αλλά και μασέλας που έχει δεν τον αφήνουν να αρθρώσει σωστά τις λέξεις, με αποτέλεσμα να τα λέει συλλαβιστά και να μου σπάει τα νεύρα. Αλλά ευτυχώς ο ρόλος του ήταν πολύ μικρός, 2 με 3 φορές εμφανίστηκε, και υποθέτω ότι στο ενδιάμεσο έμπαινε στην Εντατική.


Η Άννα Μονογιού ήταν πολύ καλή! Επίσης μπράβο στο κορίτσι.





στο τέλος αυτού του post αφήνω ένα μηνυμα για την Μίρκα αυστηρά προσωπικό. Θα πρεπει να το παραλάβει η ίδια αυτοπροσώπως.









Επίσης είδαμε το




"Απόψε τρώμε στης Ιοκάστης"



στο Θέατρο Αμαλία από την Πειραματική Σκηνή της Τέχνης.

Και καταλήξαμε με την «ατρόμητη» ομόφωνα (!σπάνιο φαινόμενο για τα θεατρικά δρώμενα) ότι ήταν ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ. Γελάσαμε πολύ, αλλά με το κανονικό, το γνήσιο γέλιο που πηγάζει από μέσα μας και όχι εκείνο το ξεψυχισμένο ξεφύσημα. Και αυτή η Ιοκάστη ...... αχχχχ αυτή η Ιοκάστη η Εφη Σταμούλη!!! ...... τι φάτσες, τι κινήσεις, τι φωνή!!!! Έκτακτη !!!!! Χίλια μπράβο. Άξια ! Άξια!






Αχ ..... κάπου μέσα μου ...... με κάποιο τρόπο ..... θα ήθελα να της έμοιαζα αυτής της ηθοποιού.



Το μόνο ίσως αρνητικό ήταν ότι το έργο ήταν πολύ σύντομο. Μία ώρα ήταν- δεν ήταν. Αλλά καλύτερα μικρό και ζουμερό παρά μακρύ και ξεθυμασμένο. Νομίζω?

Και άκου τώρα! Ψάχνοντας φωτογραφίες να βάλω για την Σταμούλη έπεσα στο blog του Kyriou που το είχε δει και αυτός και του είχε αρέσει! Τελικά η επιδοκιμασία είναι όντως ομόφωνη.








Και κλείνοντας θέλω να ακούσω την υπέροχη, ανυπέρβλητη



Sonique
με το καταπληκτικό



It Feels So Good (κλικ στα γράμματα και όχι στο εικονάκι)



Μα τί ωραία μουσική! Πραγματικά όταν ακούω αυτό το τραγούδι νιώθω σαν κάτι να με τραβάει προς τα πάνω. Σαν κάτι να προσπαθεί να με κάνει να πετάξω, αλλά πριν τα καταφέρω τελειώνει. Τι κρίμα, και ήθελα λίγο να τα δω όλα....



.... από ψηλάααα


να μοιάζει η γη με ζωγραφιάααααα....



Κώστας Χατζής (κλίκ στα γράμματα όχι στο εικονάκι)











Κοινό(απηυδισμένο): όχι αλλοοο ...... όχι άλλοοοοοοοοο















Προς κυρίαν Μίρκα Παπακωνσταντίνου- Αυστηρώς προσωπικόν_






Αγαπητή κα Μίρκα.




Θέλω να σας πω κάτι με όλο το σεβασμό που έχω στο πρόσωπό σας.
Τους ευτραφείς ανθρώπους τους συμπαθώ ιδιαιτέρως, γιατί και γω, βαθιά μέσα μου είμαι μια ευτραφής εγκλωβισμένη σε ένα σώμα που πασχίζει να παραμείνει λεπτό. Όμως κυρία Μίρκα μου εγώ
προσπαθώ. Ενώ εσείς έχετε παραμελήσει πολύ τον εαυτό σας, και αυτό δεν το είχα καταλάβει τόσον καιρό που σας έβλεπα στην τηλεόραση.

Όμως ..... όμως .... στα ζωντανά ..... εκεί ..... επάνω στη σκηνή ..... ο όγκος σας ήταν δυσκίνητος. Έπρεπε να σκύψετε, να αγκαλιάσετε το καθυστερημένο, να χορέψετε, να κυλιστείτε στο τραπέζι, και όλα αυτά δεν τα κάνατε με άνεση. Προσπαθούσατε, και τα καταφέρατε αρκετά καλά, όμως όχι τόσο όσο επέβαλε ο ρόλος.

Αν έπρεπε μόνο να είστε ακίνητη ή καθισμένη και να απαγγέλετε λόγια δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα, αλλά εδώ έπρεπε να κινείστε. Και κάποιες φορές (λίγες ευτυχώς) έπιασα τον εαυτό μου αντί να παρακολουθεί το παίξιμό σας, να παρατηρεί αδιάκριτα την αγκομαχούσα ογκώδη σιλουέτα σας όπως διαγραφόταν κάτω από το μακρύ μαύρο φουστάνι σας (τι άλλο θα μπορούσατε να φορέσετε άραγε?) , και αναρωτιόμουν με λύπη ............ «γιατί?» .....

Είστε νέα γυναίκα και ταλαντούχα. Προσέξτε τον εαυτό σας και την υγεία σας σας παρακαλώ πολύ, αν όχι για εσας, κάντε το τουλάχιστον για χάρη του κοινού σας.




Φιλικά και υποστηρικτικά gademissa.






Κυριακή, Απριλίου 06, 2008

Σήμερα κηδεύω ένα όνειρο.







Για μένα, το ντοπάρισμα των Αρσιβαριστών μας δεν είναι μόνο ντροπή και αίσχος. Το νιώθω ως κανονικό έγκλημα.





Στους άλλους τομείς της ζωής, εκτός του αθλητισμού, υπάρχει σίγουρα αναξιοκρατία και χάος παντού.



Πχ ο εφοριακός ζητάει το ‘λαδάκι’ του από σένα για να αγοράσει στον κανακάρη του μια μερσεντές · ο κακός επαγγελματίας ζητάει ο ίδιος να λαδώσει τον εφοριακό για να σώσει τα καράβια του ή το ιδιωτικό τζέτ του · τα κινέζικα προϊόντα κατέκλυσαν την αγορά και μας πνίξαν · οι πολιτικοί και οι βουλευτές κοιτάν την τσέπη τους και πώς θα καταφέρουν να βολέψουν ο καθένας τα παιδιά και τα ανίψια του μέσα σε μια τετραετία · ο κόσμος ψωνίζει βερεσέ, και όταν έρχεται η ώρα να του τα ζητήσεις γίνεται καπνός ή λέει ότι έγινε κάποιο λάθος και ότι δεν σου χρωστάει τόσα πολλά, και αρχίζετε να παζαρεύετε (!!!) τα δικά σου λεφτά · στις πανελλαδικές αλλοιώνονται γραπτά ·

· ελεύθερες κοπέλες κοιμούνται με παντρεμένους και το καταγράφουν κρυφά σε DVD, με μοναδικό στόχο έναν διορισμό στο δημόσιο (τι κάνει ο κόσμος για μια θέση στο δημόσιο!!!! Πολιτικοί, βουλευτές, καθηγητές πανεπιστημίου, όλοι κοιτάν να χώσουν τα παιδιά τους στο Δημόσιο) · η φίλη τρώει τον άντρα φίλης · οι παντρεμένοι κολλάνε στις ελεύθερες και προσπαθούν να τις βγάλουν γκόμενες, αλλά αυτές δεν γουστάρουν τους παντρεμένους και αγανακτούν (αυτά ας τα ακούει η γυναίκα του Πασχάλη γιατί πολύ μας τα πρηξε γενικώς, και να κοιτάξουν οι παντρεμένες να βάλουν χαλινάρι στους άντρες τους που είναι ξαμολημένοι και τρελαμένοι, και όταν έρχεται η ώρα του DNA και της αποκάλυψης μας το παίζουν μυξοπαρθένοι) ·
και γενικώς εκεί έξω γίνεται μπάχαλο.


Ένα απ τα λίγα ακουμπιστήρια είναι ο αθλητισμός. Έτσι και γω, για να ξεφύγω απ τη ζούγκλα του κόσμου, είπα να ασχοληθώ με κάτι το ευγενές που κάνει τον "νου υγιή".



Το άθλημα είναι το δικό μου ναρκωτικό.



Αλλά αυτά τα έχω ξαναπεί. Εκεί ηρεμώ. Το μυαλό μου φεύγει απ την πεζή πραγματικότητα αλλά και είναι ένας καλός λόγος για να προσπαθώ να βελτιώνομαι κάθε φορά. Και πίστευα μέχρι τώρα ότι με το ταλέντο μου και την αγνή προσπάθειά μου θα κατάφερνα κάτι μεγάλο. Είχα ένα όνειρο και γω, την Ολυμπιάδα. Μια Ολυμπιάδα που ίσως κάποτε κατάφερνα να πάρω μέρος.



Όμως μετά την ομαδική (!) αποκάλυψη της χρήσης φαρμάκων από τους αρσιβαρίστες ολόκληρης της «Ντροπίμ Τιμ» κατάλαβα και συνειδητοποίησα επιτέλους την πραγματικότητα. Ότι για να πας στην Ολυμπιάδα ή ακόμα και για να είσαι υποψήφιος για Ολυμπιάδα θα πρέπει να πάρεις απαγορευμένες ουσίες. Η λέξη «καθαρός» είναι άγνωστη για τους Ολυμπιακούς αγώνες. Άρα εγώ έχω αποκλειστεί εκ προοιμίου.

Οπότε ποιό είναι το συμπέρασμα?





Ότι τα όνειρά μου πρέπει να μικρύνουν.





Χά! Άκου τώρα! «Τα όνειρά σου πρέπει να μικρύνουν». Ακου έκφραση!


Μα τα όνειρα είναι μόνο όνειρα, δεν μπορείς να τα περιορίσεις. Πώς να βάλεις όριο στο όνειρο, στην φαντασία? Αφού αυτός είναι ο ρόλος του, αυτό εξυπηρετεί. Να μπορούμε να οραματιστούμε, να φεύγει το μυαλό, να ταξιδεύει, που έχει μείνει εδώ και κοντεύει να σκάσει το καημένο.



Είναι απίστευτο αλλά βούρκωσα γράφοντας αυτό το τελευταίο!!!






Βρώμα και λέρα παντού. Δεν υπάρχει διέξοδος από πουθενά. «Τέρμα τα όνειρα» μου λένε οι ντοπαρισμένοι. «Αν δεν γίνεις σαν εμάς δεν θα μας περάσεις ποτέ, ακόμα και αν είσαι καλύτερη από εμάς. Δικαιοσύνη και αξιοκρατία δεν υπάρχει πουθενά σ αυτόν τον κόσμο, γιατί τα περιμένεις απ τον πρωταθλητισμό?».


Εντάξει, το κατάλαβα, το εμπέδωσα, ευχαριστηθήκατε τώρα?




Ρε Σαμπάνη, νά σε ρωτήσω κάτι, τότε που σε βρήκαν ντοπαρισμένο έκλαιγες και έλεγες ότι ήσουν αθώος και μάλιστα ορκιζόσουν στα παιδιά σου. Το μετάλλιο στο πήραν και από τότε κανείς δεν μίλησε για σένα, ούτε εσύ ο ίδιος. Τι απέγινες? Τα παιδιά σου είναι ακόμα καλά?



Άντε, γιατί το ψέμα και η υποκρισία όλων σας μας έχουν πνίξει. Δεν μπορώ άλλο, πρέπει να αναστενάξω για να βγεί από μέσα μου




Ουυυυυυφφφφφφφφφφφφφφφφφ ....




..... σνιφ....








Το μουσικό ανθολόγιο της gademissas.




Davy Spillane : Καλησπέρα κα gademissa.

gademissa : ...... σνιφ ......? καλησπέρα...... ποιός είστε?

Davy Spillane : Είμαι ο Davy Spillane .

gademissa : Ωωω, κύριε Spillane είστε εσείς αυτοπροσώπως???!!!!!!!!!

Davy Spillane : Καταλαβαίνω την έκπληξή σας για την παρουσία μου εδώ, αλλά ο βαρύς αναστεναγμός σας προκάλεσε μικρού μεγέθους παλιρροϊκό κύμα που έφτασε μέχρι τα παράλια της Ιρλανδίας, όπου εκείνη τη ώρα εγώ αγνάντευα τη θάλασσα, αναζητώντας μια έμπνευση για τον νέο μου δίσκο.

gademissa : Αχ, λυπάμαι που η γνωριμία μας γίνεται κάτω απ αυτές τις συνθήκες .... σνιφ ..... Σήμερα δεν είμαι και πολύ ευχάριστη παρέα ξέρετε.

Davy Spillane : Μα γι αυτό ακριβώς ήρθα. Να σας αφιερώσω την μουσική μου που νομίζω ότι θα απαλύνει λίγο τον πόνο σας. Ακούστε την σας παρακαλώ, αλλά κάντε κλικ στα γράμματα και όχι στο εικονάκι ......






















gademissa
: Ααααααχχχχχχ....... πράγματι ήταν βάλσαμο για την ψυχή μου, σας ευχαριστώ που μπήκατε στον κόπο. Δεν έχω λόγια να σας ευχαριστήσω.

Davy Spillane : Μην ασχολείστε, μόνο που θα ήθελα να σας πω να μην θάβετε έτσι εύκολα τα όνειρά σας. Χωρίς όνειρα ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει. Ή, αν θέλετε, κάνετε άλλα όνειρα, βρείτε άλλους στόχους στη ζωή σας.

gademissa : κύριε Spillane, εδώ έκανα αμάν να βρω αυτό το όνειρο που το πίστευα με όλο μου το είναι, που ήταν η κινητήριος δύναμή μου, πώς να βρω τώρα άλλο? Σε τί να πιστέψω?

Davy Spillane : Να πιστέψετε στον εαυτό σας, στους φίλους σας, και ίσως στο τυχερό σας. Το σύστημα στην Ελλάδα μπορεί να σας απογοήτευσε, και η ίδια η Ελλάδα από λίκνο του πολιτισμού μπορεί να μετατράπηκε σε έναν κοινό βόθρο, αλλά μη νομίσετε, παντού σε ολόκληρο τον κόσμο τα ίδια σκατά είναι. Στην Αμερική επικρατεί ο νόμος της σιωπής (μην ξεχνάτε την υπόθεση της BALCO), σε Γερμανία και Ρωσία οι γυναίκες που έπαιρναν τα φάρμακα στην εποχή του "ψυχρού πόλεμου" μετατράπηκαν σταδιακά σε μουσάτους άντρες ή έπαθαν καρδιακές προσβολές.


Μην απελπίζεστε, είστε πολλοί οι καθαροί αθλητές, απλώς τα συμφέροντα είναι μεγάλα και δεν αφήνουν την φωνή σας να ακουστεί. Αν όμως τα παρατήσετε εσείς, ο άλλος και ο παράλλος, ποιος θα μείνει? Μόνο οι ντοπαρισμένοι θα χαίρονται τις χαρές του πρωταθλητισμού? Μόνον αυτοί θα νιώθουν την αδρεναλίνη να τρέχει στο αίμα τους, τους σφυγμούς να χτυπάν κόκκινο, μόνον αυτοί θα πεισμώνουν και θα αγωνιούν για την πρωτιά και το χρυσό μετάλλιο? Ετσι εύκολα θα σας εκτοπίσουν? Ε λοιπόν δε σφάξανε! Θα μείνετε εδώ και θα προσπαθείτε να τους νικήσετε μέχρι τέλους. Ακόμα και αν δεν το καταφέρετε ποτέ, θα μείνετε εδώ όρθια και αγωνίστρια.

Αλλά να είστε πιο χαλαρή. Τώρα που γνωρίζετε την αλήθεια μην ζορίζεστε στις προπονήσεις περισσότερο απ ότι μπορείτε, ενώ ταυτόχρονα κοιτάξτε να ασχοληθείτε και με κάτι άλλο εκτός από το άθλημα. Πχ μια σχέση. Δεν θα ήταν και άσχημα νομίζω. Τι λέτε?


gademissa : Αχ, μα τι ωραία που τα λέτε κε Davy, νιώθω ήδη καλύτερα! Ιδίως αυτά τα τελευταία λόγια σας μου άρεσαν πάρα πολύ. Αλλά κι εκείνο για τη σχέση..... κάτι μου έκανε ............. χμμμ......... από την Ιρλανδία δεν είστε? Όταν με το καλό γυρίσετε πίσω στο Δουβλίνο και συναντήσετε τον Bono των U2 μην ξεχάσετε σας παρακαλώ να του πείτε ότι αν ποτέ αποφασίσει να χωρίσει την σύζυγό του εγώ θα είμαι εδώ, έτοιμη να τον αγαπήσω και να γεννήσω τα υπόλοιπα παιδιά του. Εντάξει? ................




............... κύριε Spillane???...... είστε ακόμα εδώ?....................



Davy Spillane (καθώς απομακρύνεται βιαστικά) : ................. γεια σου gademissaaaaaaa πρέπει να φύγω για να πάω και σε άλλα μέρη του κόσμου όπου ήδη ακούω τον θρήνο των ομογενών, γιατί και τα δικά τους όνειρα σκότωσε η Ντοπαρισμένη Άρση Βαρών ........... γειά σουυυυυυ...............

gademissa (μιλώντας δυνατά για να την ακούσει) : Κύριε Spillaneeeeee. Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας και για τις ιδέες σας .......... πριν φύγετε όμως πείτε μου, το βίντεοκλίπ του τραγουδιού σας είναι το αυθεντικό, έχει την συγκατάθεσή σας ή το έφτιαξε κάποιος άσχετος? Έχει να κάνει όντως με την Tara και τον δρόμο που είναι να περάσει από κείιιιιιιιιιι? Θα ήθελα να το ξέρω γιατί μου αρέσει αυτό το βίντεοκλίπ έτσι που δείχνει την εξοχή, την φύση, την χειρωνακτική εργασία, την θάλασσα. Σε συνδυασμό με τη μουσική σας με ηρεμεί ...........

........ Κύριε Spillaneeeeee ..............



Πάει...... έφυγε. Δεν θα τον ξαναδώ. Όμως χαίρομαι που άφησε το μουσικό του στίγμα εδώ, σε αυτό το blog!