Τετάρτη, Μαΐου 30, 2007

Ας μιλήσω και γω για την Πάνια, και για άλλα άσχετα.




Βλέπω τελευταία ότι στα blogs μαλώνουν για την Αννίτα Πάνια. Και μιλάμε για χοντρούς καυγάδες, όχι αστεία. Blogο-φίλοι διαφωνούν έντονα μαλώνουν και χωρίζουν, άλλοι βρίζονται επώνυμα και άλλοι ανώνυμα, άλλοι βρίσκουν πεδίο και λέν την άποψή τους με εριστικό τρόπο μόνο και μόνο για να ξεχωρίσουν και να αποκτήσουν το πολυπόθητο «κοινό» ούτως ώστε εκεί που δεν τους ήξερε ούτε η μάνα τους να γίνουν δημοφιλείς κ.ο.κ . Ήθελα να πω τη γνώμη μου σε αρκετούς κάνοντας σχόλιο, αλλά επειδή δεν ξέρω πώς θα αντιδράσει ή πώς θα δεχτεί ο καθένας στην αντίθετη άποψη προτιμώ να την πω εδώ, στον δικό μου ήρεμο χώρο. Εδώ που δεν έχει φασαρία, εδώ που είναι ήσυχα.


Άσχετο 1o :

Αυτό το ‘ήσυχα’ το λέω γιατί μπαίνω κατά καιρούς και διαβάζω τα διάφορα σχόλια στα blogs κάποιων bloggers, κυρίως τα πολυσύχναστα, και μετά από καναδυό βόλτες το κεφάλι μου πονάει. Είναι σαν να βρίσκομαι σε ένα καφενείο και όλοι να μιλάνε δυνατά για να ακουστούν. Και προσπαθώντας να ακούσω και να καταλάβω τι λέει ο καθένας που φωνάζει, το κεφάλι μου από την πολύ προσπάθεια γίνεται καζάνι. Αυτό βέβαια δεν συμβαίνει πάντα, αλλά όταν συμβαίνει είναι πολύ έντονο. Γι αυτό λέω ότι στο δικό μου έχω ησυχία. Επειδή έχω κλείσει τα comments και δεν έχω την βαβούρα που έχουν τα άλλα. Εδώ στο blog μου ηρεμώ, και αυτή την ηρεμία την θέλω γενικότερα στη ζωή μου.

Μετά την ένταση της καθημερινότητας με δουλειά, με κόσμο, τηλέφωνα, παραγωγή, άγχος, οδήγημα, μποτιλιάρισμα, κύκλοι για παρκάρισμα, άγχος για την προσωπική μου ζωή, άγχος για την υγεία μου, άγχος για το αμάξι που αν και σχεδόν καινούργιο όλο το τρέχω στα συνεργεία, άγχος για το άθλημα που ο προπονητής θέλει το θαύμα που όμως δεν γίνεται, άγχος για το πού θα πάμε το καλοκαίρι και αν θα ταιριάξουν οι άδειές μας και πώς θα γίνει να τα καταφέρουμε να τις ταιριάξουμε με το ζόρι ούτως ώστε να πάμε όλοι μαζί και να μην μείνει καμιά μόνη της πίσω ....... ουφφφφ......... θέλω ησυχία.


Και γυρίζω στην Πάνια.

Ενας γείτονας μαγαζάτορας τον τελευταίο καιρό πήρε στη δούλεψή του (μάλλον με κάποιο επιδοτούμενο πρόγραμμα) ένα παιδί με ειδικές ανάγκες. Το παιδί, ο Τάσος, δεν είναι σε βαριά μορφή αλλά οπωσδήποτε το έχει το προβληματάκι του, το οποίο είναι εμφανές όχι στην εξωτερική του εμφάνιση αλλά στη συμπεριφορά του. Ο Τάσος δουλεύει περίπου 3 ώρες την ημέρα και κάνει κυρίως χαμαλίκια. Στην αρχή όταν πρωτοήρθε ήταν σαν αγρίμι. Κοιτούσε το πάτωμα συνέχεια, δεν μιλούσε σε κανέναν, μερικές φορές στεκόταν ακίνητος για αρκετή ώρα χωρίς να κάνει τίποτα και μετά σαν να τον κούρδιζες τα έκανε όλα σε fast forward, και ομολογώ ότι τον φοβόμουν λιγάκι. Με τον καιρό όμως η συναναστροφή του με τον κόσμο τον άλλαξε! Τώρα, όχι μόνο μας μιλάει αλλά όταν έρχεται τα πρωινά πάντα σιγοτραγουδάει χαρούμενος!!!!!!

Τα λεφτά που κερδίζει νομίζω ότι τα χαίρεται περισσότερο από εμάς. Αγόρασε πρόσφατα ένα ματζαφλέρι που δεν ξέρω τι είναι, το οποίο έχει ακουστικά και με αυτό ακούει τραγούδια που τα σιγοτραγουδάει κιόλας (χάλια λέμε αλλά χαλάλι του), ή όταν αγοράζει κάποιο ρούχο (με τα δικά του χρήματα) μας το επιδεικνύει με το ζόρι. Πρέπει να το δούμε και να του πούμε «μεγειά». Δεν γίνεται να γλιτώσουμε, θα μας το δείξει οπωσδήποτε και θα είναι ευχαριστημένος όχι μόνο με το «μεγειά», αλλά πρέπει να του πούμε και πόσο ωραίο είναι, και πόσο μοντέρνο και συγχαρητήρια για την επιλογή του!!! Και του το λέμε φυσικά, μόνο και μόνο για να δούμε την ικανοποίηση και το χαμόγελο στο πρόσωπό του.

Αυτό λοιπόν το παιδί πριν τη δουλειά ήταν κλεισμένο μέσα στο σπίτι. Ήταν το χαζό, το προβληματικό. Δεν είχε εμπειρίες, συναναστροφές, ένιωθε άχρηστο, δεν είχε δικά του χρήματα και ένιωθε εξαρτημένο από τους γονείς του. (Ναι, νιώθει, καταλαβαίνει, έχει αισθήματα, δεν είναι ζώο όπως νομίζουν πολλοί). Τώρα με τα ‘επιδοτούμενα προγράμματα’ νιώθει ότι έχει αξία, και το πιστεύει. Αυτό έχει σημασία, να το πιστέψει και ο ίδιος. Και ρε παιδιά, η αλλαγή είναι τρομερή!!!!!!!! Το πώς ήρθε στην αρχή και το πώς είναι σήμερα είναι η μέρα με τη νύχτα. Φοβάμαι μόνο όταν τελειώσει το πρόγραμμα και ξαναγυρίσει σπίτι του μην ξαναπέσει στη λούμπα της μοναξιάς. Μην νιώσει πάλι άχρηστος και εξαρτημένος. Μην γίνει πάλι αγρίμι. Μην γίνει πάλι ο ............... « τρελός του χωριού».

Το ότι η Πάνια και το κανάλι εκμεταλλεύονται οικονομικά αυτά τα άτομα είναι σίγουρο. Εγώ όμως θα σταθώ μόνο στα άτομα, αυτά που είναι προφανώς λίγο ‘πειραγμένα’, και το λέω αυτό με απόλυτη συμπάθεια και υποστήριξη. Αυτά λοιπόν τα άτομα εγώ τα βλέπω να είναι χαρούμενα και να έχουν αποκτήσει 15 (έστω) λεπτά προσοχής και δημοσιότητας απλώς και μόνο γι αυτό που είναι, που σημειωτέον όλοι οι Έλληνες λυσσάν για να αποκτήσουν. Τους βλέπω (τους ‘γνωστικούς’ Έλληνες) που κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να φανούν και να αποκτήσουν δημοσιότητα με όποιο τρόπο πχ να τηλεφωνάν και να ξεβρακώνονται λέγοντας τα οικογενειακά τους στις μεσημεριανές εκπομπές, να τρέχουν στην κάμερα ως αυτόπτες μάρτυρες στις ειδήσεις και να αποδεικνύεται ότι τελικά δεν είδαν τίποτα και αερολογούν, τους βλέπω στα blogs να κάνουν γλύφτικα και άσχετα σχόλια στους δημοφιλείς blogerάδες ή στους blogerάδες που είναι ήδη δημοσιογράφοι ή που ασχολούνται με τις εκδόσεις ή με τη συγγραφή γενικότερα, προσμένοντας .... δεν ξέρω και γω τι.



Άσχετο 2 ο :

Παρεμπιπτόντως μπήκα χτες τυχαία σε ένα blog στο οποίο .............. προσοχή: ο τύπος είχε μια φωτογραφία και μια λεζάντα 5 λέξεων από κάτω. Κάνω έτσι και τί να δω. 60 σχόλια!!! Κοιτάω και το προηγούμενο post του. Πάλι μια φωτο με μια λεζάντα και ......... 70 σχόλια από κάτω!!!! Τι γίνεται δώ ρε παιδιά, αναρωτήθηκα. Για μια φωτογραφία είχαν 70 άνθρωποι να πουν πράματα? Πάω στο προφίλ και μου λύθηκε η απορία. Ο τύπος είναι δημοσιογράφος και απ ότι κατάλαβα πρέπει να είναι και κάποιος γνωστός που μάλλον μόνο εγώ δεν τον ξέρω. Και τρέξαν όλοι να τον προσκυνήσουν. Αρκετοί μάλλον ήταν αυθεντικοί, αλλά οι περισσότεροι ήταν ‘προσκυνητές’.


Ξέφυγα πάλι, αλλά μια που μ έπιασε η όρεξη για γράψιμο λέω να μην σταματήσω.

Όλοι θέλουν δημοσιότητα, όλοι θέλουν κοινό με ΚΑΘΕ τρόπο. Ε λοιπόν αυτούς τους ‘γνωστικούς’ τους λυπάμαι λίγο έτσι όπως τους βλέπω να γλύφουν τα πατώματα, ενώ τον Παρασκευά και τους άλλους ‘Πάνιες’ (θα την πώ την αμαρτία μου) τους χαίρομαι.

Χαίρομαι που μέσα στην αθωότητα και στο χαμένο μυαλό τους νιώθουν ότι έκαναν κάτι, ότι αξίζουν κάτι, και ότι ίσως κερδίζουν και χρήματα, δικά τους χρήματα και όχι το χαρτζιλίκι της μαμάς. Φοβάμαι μόνο όταν περάσει η μόδα τους και ξαναγυρίσουν στους τέσσερεις τοίχους του δωματίου τους, στην μοναξιά τους, πώς θα το πάρουν. Αν θα το αντέξουν. Πάντως για την ώρα, τους χαίρομαι.


Το πρόβλημα για μένα δεν είναι αυτή καθαυτή η εκπομπή αλλά πώς την χειριζόμαστε εμείς οι ‘γνωστικοί’.


Όσο για τα μικρά παιδιά, όπως αναφέρουν πολλοί στα blogs τους για το αν θα πρέπει να βλέπουν την εκπομπή. Φυσικά και όχι. Θα έπρεπε να μεταδίδεται μετά τις 11μμ που τα παιδιά κοιμούνται. Αλλά και τώρα που μεταδίδεται νωρίς και είναι ξύπνια, ο κάθε γονιός είναι υπεύθυνος για το παιδί του. Δεν φταίει η Πάνια ή το κανάλι αγαπητοί μου αλλά οι γονείς που αφήνουν τα παιδιά τους να το βλέπουν ή τα αφήνουν να παν στο στούντιο και να κάνουν σαν ‘σεληνιασμένα’. Ναι, τρόμαξα με όλα αυτά τα 13-15 ρικα που επειδή πήγαν στο στούντιο, επειδή γίναν για 15 λεπτά διάσημα, έκαναν σαν τρελά, χειρότερα και από τον Παρασκευά. Κρίνω ένοχους τους γονείς τους.

Πάντα φταίει ο άλλος, ποτέ εμείς. Ε λοιπόν όχι. Αυτή τη φορά ας αναλάβουν οι γονείς τις ευθύνες που τους αναλογούν. Γιατί εμείς οι ενήλικες μπορούμε να κρίνουμε και αν χρειαστεί να απορρίψουμε, αλλά τα παιδιά δεν έχουν την απαιτούμενη εμπειρία, και το ήθος τους ακόμα πλάθεται (αν μπορώ να το πω έτσι).

Όσο για τον Κάτμαν, την κυρία Μαραντόνα, και την κυρία φαφούτα «έεεεεξω απ΄ τα δόντια», τους χαίρομαι έτσι όπως είναι, και τους προτιμώ στο στούντιο από το να κλειστούν στο γηροκομείο ή στο άσυλο.

Τώρα θα μου πεις εκτός από το άσυλο ή το γηροκομείο θα έπρεπε να υπάρχει μια πρόνοια, υποδομές, οργάνωση, προγράμματα για να ενταχθούν με κάποιο τρόπο στην κοινωνία αυτοί οι άνθρωποι, και να μην είναι απομωνομένοι. Συμφωνώ, αλλά επειδή δεν έχω καμία ελπίδα για την Ελλάδα μας όσον αφορά πρόνοια υποδομές κλπ, μα απολύτως καμία, και επειδή δεν πρόκειται να γίνει ποτέ κάτι καλύτερο αλλά μόνο κάτι χειρότερο, προτιμώ την Πάνια από το άσυλο.


Τέλος.



Ασχετο 3 ο

Κάποτε, πριν πολλά χρόνια, είχε δείξει στην ΤV μια εκπομπή για την κατάσταση των δρόμων-τα αυτοκίνητα- τα αλκοτέστ-τους τραυματισμένους από τροχαία που μένουν για πάντα ανάπηροι, και γενικότερα για το ελληνικό χάλι των δρόμων. Είχε κάποιους καλεσμένους ομιλητές, και στο κοινό κάτι έφηβους που υποβάλανε ερωτήσεις. Οι έφηβοι είχαν ελπίδες ότι θα γίνουν τα πράγματα καλύτερα. Ένας από τους καλεσμένους όμως τους προσγείωνε συνέχεια στην πραγματικότητα με επιχειρήματα. Όμως οι έφηβοι επέμεναν ότι όλα θα παν προς το καλύτερο όταν γίνει αυτό και όταν γίνει εκείνο. Στο τέλος, αυτός ο καλεσμένος τους είπε την δική του αλήθεια με την οποία συμφώνησα και γω: «μόνο όποιος έχει άγνοια μπορεί να είναι αισιόδοξος». Και αν θυμάμαι καλά πρέπει να ήταν ο Ιωάννης Παπαδόπουλος ο Συντονιστής Πρόληψης Ατυχημάτων του ΕΚΑΒ, αυτός ο τόσο πρακτικός και παρατηρητικός κύριος που όποτε μιλάει, πώς τυχαίνει και συμφωνώ πάντα, μα πάντα μαζί του!!!



Άσχετο 4 ο (αλλά ντίπ άσχετο)

Τώρα με την τραγωδία στον ποταμό Λούσο, έδειξε η τηλεόραση έναν ηγούμενο (δεν θυμάμαι τι είδους ακριβώς) να μιλάει στην κάμερα. Αυτός λοιπόν φαινόταν καλός παππούλης αλλά ήταν τετράπαχος. Και αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν αυτός, αλλά και τόσοι άλλοι ρασοφορεμένοι, να είναι τόσο χοντροί. Αυτοί οι άνθρωποι δεν νηστεύουν? Το φαΐ είναι η μόνη διασκέδασή τους? Αλλά και έτσι να είναι, για να είναι τόσο χοντροί (έτοιμοι να σκάσουν) σημαίνει ότι έχουν κάποιου είδους εξάρτησης. Αυτή η εξάρτηση δεν είναι αμαρτία? Γιατί δηλαδή τα ναρκωτικά και τα ‘φρουτάκια’ να είναι αμαρτία, ενώ τα παϊδάκια, τα κοντοσούβλια, τα ιμαμ μπαϊλντί και τα κανταΐφια που δεν έχουν τελειωμό, να μην είναι? Πού είναι ο ασκητισμός ρε παιδιά? Πού είναι η λιτότητα? Το πάχος σε όλους τους άλλους ανθρώπους το δέχομαι και το συμπονώ, αλλά στους ρασοφορεμένους όχι. ΠΟΤΕ. Το θεωρώ ντροπή και αίσχος.



Άσχετο 5ο (της δικής μου ντροπής)

H μισή ντροπή δική μου και η άλλη μισή ............. πάλι δική μου. Χμμμμ ............. οπότε γίνεται μία και τεράστια. Shit

Έξω, στους φίλους μου ντρέπομαι να το πώ αλλά επειδή στο blog μου θέλω να τα λέω, θα το πώ, και μάλιστα θα το πω δυνατά μπας και το ξεπεράσω με κάποιο τρόπο (γιατί μη νομίζεις, δεν μπορώ και γω να το δεχτώ για τον εαυτό μου αυτό το πράγμα).

Αχ, το λέω.

Ναι, το λέω.

Ένα λεπτό! Δεν πρέπει να ντρεπόμαστε για τις επιλογές μας, ίσα ίσα που πρέπει να τις υποστηρίζουμε όποιες και ναναι, εντάξει???

Ουφφφφ, ας με συγχωρήσει η μπλογκόσφαιρα αλλά και ο άλλος, ο μορφωμένος και αξιόλογος εαυτός μου που κρύβεται πολύ βαθιά μέσα μου και καταπιέζεται από την λαϊκάντζα gademissa.

Ναι.

Βαθιά εισπνοή

Βγαίνειιιιι

Μου αρέσει το τραγούδι της Μαλάμως το «Εεεεεεεξω απ τα δόντια». Μου αρέσει ο ρυθμός του, αλλά και η φωνή της Μαλάμως της φαφούτας!!!!!!! (φτου φτου Παναγιά μου τι έπαθα!). Ειδικά όταν τραγουδάει το «εεεεεεεεεεεεεεεεεξω απ τα δόντια» και όταν λέει «πως πιααα δεν σ αγαπώωωωωωω», ριγώ.

Θα πω και το χειρότερο .............. ενόσω blogίζω το έχω σαν υπόκρουση στο you tube.



Αχ τι έπαθα ......... γρήγορα έναν εξορκιστή να βγάλει την Μαλάμω «Εεεεεεεξω από μένα - Εεεεεεεεξω από μένα - Φαφούτα, πιάα δεν σε μπορώωωωωω......».




Σάββατο, Μαΐου 26, 2007

Καημένη Αμαλίτσα




Η Αμαλία έφυγε.

Βασανισμένη και κουρασμένη.

Εύχομαι να υπάρχει παράδεισος.



Παρασκευή, Μαΐου 25, 2007

Η αλμυρή τσίχλα







Οι πελάτες που μας συμπαθούν (γιατί είμαστε καλά και φιλότιμα παιδιά, εντάξει?) κάποιες φορές μας φέρνουν για κέρασμα πίτες ή γλυκά. Έτσι σήμερα μας έφερε κάποιος λουκανοπιτάκια. Εγώ, όντας σε αιώνια δίαιτα, πήρα 3 μικρούλια, τα έβαλα σε ένα σακουλάκι τροφίμων και τα αποθήκευσα στο συρτάρι του γραφείου μου.

Το έδεσα καλά για να μην φύγει η μυρωδιά τους, και ανά τακτά διαστήματα, όταν δεν με έβλεπαν οι υπάλληλοι ή οι πελάτες άνοιγα το σακουλάκι, έπαιρνα βαθιές εισπνοές λουκανόπιτας, και το ξανάκλεινα ερμητικά. Όταν με θέριζε η πείνα το επαναλάμβανα. Ήμουν σαν τα παιδιά του δρόμου στην Κολομβία, που επειδή δεν έχουν χρήματα για να αγοράσουν ναρκωτικά μυρίζουν κόλα ή βενζίνη και φτιάχνονται. Έτσι φτιαχνόμουν και γω μυρίζοντας τα λουκανοπιτάκια μου. Και αυτό είναι ένα κόλπο που το ανακάλυψα τα τελευταία χρόνια και με κρατάει στις ‘δύσκολες ώρες’ που ‘θερίζει’

Θα πάθω κατά λάθος καμιά ασφυξία έτσι που χώνω το κεφάλι στη σακούλα και αναπνέω. Αλλά τι να κάνω? Αφού το φαγητό το έκοψα, τουλάχιστον να το μυρίζω. Και τελικά, ομολογώ ότι είναι μια ικανοποίηση η μυρωδιά τυρόπιτας, λουκανόπιτας ή πίτσας όταν τυχαίνει να μας φέρουν για κέρασμα.

Καθώς λοιπόν γέμιζα τα πνευμόνια μου με λουκανόπιτα και τρέχαν τα σάλια μου, μου ήρθε μια ιδέα. Μια απίστευτη ευρεσιτεχνία που θα κάνει πάταγο!!!!!!!!!!!




Ό,τι ακολουθεί είναι αυστηρά κόπιραϊτ gademissas. Όποιος αντιγράψει την ευρεσιτεχνία της θα πάει κατευθείαν στην κόλαση.





Καταρχάς η δίαιτα, και κατά συνέπεια η πείνα, είναι ένα μόνιμο βάσανο που τυραννάει όχι μόνο εμένα αλλά σχεδόν όλες τις φίλες και γνωστές από όταν θυμάμαι τον γυναικείο εαυτό μου. Αν βρισκόταν κάτι που να μας δίνει τη γεύση του νόστιμου φαγητού, αλλά να μην το καταπίνουμε θα ήταν σωτηρία μεγάλη.

Η όσφρηση είναι σχετικά λίγη, η γεύση είναι το σημαντικότερο. Άρα αν ανακαλυφθεί μια τσίχλα που να έχει γεύση junk food με μηδέν θερμίδες και να διατηρείται η γεύση για τουλάχιστον 10 λεπτά, θα είναι θαυμάσιο!

Φαντάζεσαι? Όταν πεινάς, να μασουλάς τσίχλα-τσίσμπεργκερ για 10 λεπτά και μετά να την πετάς. Ξαναπείνασες ? μάσα τσίχλα-πίτσα και την πετάς. Ξαξαναπείνασες? Μασα τσίχλα-γύροπίτα και την πετάς. Έτσι θα ικανοποιείται κάπως το αίσθημα της γεύσης χωρίς θερμίδες. Και μπορούμε με αυτόν τον τρόπο να αντέξουμε στους πειρασμούς μέχρι να ρθεί η ώρα του κυρίως γεύματος. Τέρμα τα τσιμπολογήματα και οι κοροϊδίες στον εαυτό μας.

Εμένα προσωπικά δεν μου κάνει τόσο αίσθηση το να καταπιώ την μπουκιά όσο το να έχω την νοστιμιά στο στόμα. Είναι μια πολύ καλή σκέψη και απορώ πώς δεν το σκέφτηκαν οι τσιχλοπαραγωγοί μέχρι τώρα. Θα θησαύριζαν.



Πωπωωω πρέπει κάτι να κάνω, να τρέξω να κατοχυρώσω την ιδέα μου. Πού το κάνουν όμως αυτό? Πώς γίνεται? Θέλει χαρτούρα? Θα βάλω δικηγόρο, αυτός θα ξέρει. Αν όμως μου κλέψει αυτός την ιδέα? Αγχώθηκα. Αχ τι θα κάνω, τι θα κάνω?

Όμως τώρα που το ξανασκέφτομαι ........... δεν μπορεί να το σκέφτηκα μόνο εγώ. Εντάξει, δεν είμαι αρκετά πιο έξυπνη από τον Αϊνστάιν ούτε πολύ πιο όμορφη από την Μόνικα Μπελούτσι (ναι γιατί, έχεις κανένα πρόβλημα? Με είδες? Δε με είδες, οπότε τι γελάς?). Σίγουρα όμως κάποιος θα έχει ήδη σκεφτεί την «αλμυρή τσίχλα» αλλά σώπασε. Ή ............... τον σωπάσανε? Μήπως κρύβονται χοντρά λεφτά πίσω από αυτή την ιδέα? Μήπως μιλάμε όχι για χιλιάδες αλλά για εκατομμύρια ευρώ? Ξέρουμε όλοι ότι στον χώρο των ινστιτούτων αδυνατίσματος παίζονται πολλά λεφτά. Όποιος ανακαλύψει το χάπι που να τρώς και να μην παχαίνεις θα θησαυρίσει από τη μία (φτάνει να μην είναι γκαντέμης και του φάνε την ιδέα) αλλά θα αποκτήσει δυνατούς εχθρούς από την άλλη.

Κάτι δεν μου πάει καλά. Κάτι κρύβεται που δεν πάει ο νους μου.



Θα μοιραστώ την ιδέα μου με τις ‘ατρόμητες’ που θα δω σε λίγο, και θα ανακοινώσω τα συμπεράσματά μου.



Συνεχίζεται ......... (αν δεν βαρεθώ να το γράψω)




Κυριακή, Μαΐου 20, 2007

Μια φορά κι έναν καιρό....




Πήγαμε λοιπόν στη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου που γίνεται στον χώρο της ΔΕΘ. Αλλά βρε παιδί μου, μου φάνηκε πολύ μικρή για να είναι Διεθνής. Και τα περίπτερα τα ξένα ήταν πολύ λίγα και πολύ μικρά.


Μπα, μάλλον ιδέα μου ήταν.

Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι αντί να αγοράσω κάποιο από τα πολλά και ενδιαφέροντα βιβλία, αγόρασα πάλι ένα ...... παραμύθι (!) και έναν ....... Αρκά. Ναι, δεν ντρέπομαι να το πω, είναι το τρίτο παραμύθι που αγοράζω για μένα, μέσα στον μήνα.(Συμβαίνει και σε άλλους γιατρέ μου ή είμαι μόνο εγώ?)



Τώρα αυτό σημαίνει ότι:


Α. ξεκούτιανα εντελώς.

Β. το μυαλό μου έχει καθηλωθεί σε κάποια φάση της παιδικής μου ηλικίας που πρέπει να ψάξω να βρω ποια είναι και να την προσπεράσω, αλλά βαριέμαι.

Γ. το μυαλό μου είναι σε φάση denial. Αρνείται προσωρινά να δουλέψει.



Διαλέγω το Γ. Μπορώ?

Τρίτη, Μαΐου 15, 2007

Γραφείο συνοικεσίων «Καλά Στέφανα»





Δεσποινίς ετών 35 plus, νεανικότατης εμφάνισης (έως ξεγελάσματος), κομψή διαθέτουσα και ζακέτα-βελέντζα, καλλιεργημένη, έχουσα διαβάσει τουλάχιστον 65 λογοτεχνικά βιβλία και ολίγα βίπερ Νόρα (στα νιάτα της), κατέχουσα μια σπάνια συλλογή περιοδικών Βαβέλ ανυπολόγιστης αξίας, λάτρης του κινηματογράφου και του θεάτρου κριτικάροντάς τα με «αλαλία», επιχειρηματίας, ιδιόκτητο διαμέρισμα με πυλωτή, πτυχιούχος Πανεπιστημίου και παρατρίχα μεταπτυχιακή, δίδουσα διαλέξεις ανά τον κόσμο επί του θέματος «ο Αιώνιος Φοιτητής» το οποίο κατέχει όσο κανείς άλλος, κάτοχος 2 προφίσιενσι ισάξιων μεταξύ τους τα οποία απέκτησε κατόπιν εξέχουσας προνοητικότητας- αν καταργηθεί το ένα να έχει το άλλο, ολίγα Ιταλικά άνευ διδασκάλου (τέλειωσε τον αόριστο και έφτασε ως το σύνθετο γερούνδιο- gerundio composto), αρκετό Πιάνο με ολίγη κιθάρα, αθλήτρια κατέχουσα ένα μετάλλιο που το φυλάττει ως κόρην οφθαλμού και το επιδεικνύει παντού με γουρλωτά τα τσαχπίνικα μάτια της, ευχάριστη, κοινωνική, σεμνού χαρακτήρος, λάτρης της οικογενειακής ζωής, αξιοπρεπής με λεπτούς τρόπους, διαθέτουσα χιούμορ, τρυφερότητα, ευαισθησία και............ επιθυμούσα την παγκόσμια ειρήνη

ζητεί σοβαρή γνωριμία με κύριο 40 ετών και κάτω (πιπίνια αποκλείονται), καλοδιατηρημένο έως κορμαρά (οι ντίπ λαπάδες να ψάξουν αλλού), ύψους άνω του 1,70, θα θεωρηθεί προσόν η "φαλάκρα-άποψη" δηλ το ξυρισμένο και στυλάτο κρανίο σε συνδυασμό με σκουλαρίκι και χτισμένη πλάτη, οικονομική επιφάνεια ή πνευματική καλλιέργεια όχι απαραίτητη( δεκτοί ότι ναναι, από μπεταζτήδες έως καθηγητές πανεπιστημίου), οι άεργοι δεκτοί με προϋποθέσεις (καλό παιδί+κορμαράς+μάτια μόνο γι αυτήν), η νοικοκυροσύνη απαραίτητη κυρίως στον τομέα να πλένουν πιάτα πατώματα και το επίμαχο σημείο τους καλά, αγόγγυστοι κουβαλητές εξάδων εμφιαλωμένου νερού και τιγκαρισμένων σακουλών σουπερμαρκετ, ήπιων τόνων ακόμη και όταν η διαφωνία τους με την δεσποινίδα φτάνει σε σημείο αφρισμού των χειλέων τους και εκτόξευσης ατμών των αυτιών τους. Θα προτιμηθούν οι πολυτεχνίτες που γνωρίζουν καλά την τέχνη του μερεμετιού σε ένα σπίτι. Απαραίτητη προϋπόθεση ο συγκροτημένος χαρακτήρας, η σοβαρότης, το χιούμορ, η ευγένεια, η απλότης, αλλά και ο δυναμισμός ούτως ώστε να βάζει τους γείτονες στη θέση τους όταν παν να της φαν τη θέση στο πάρκιγκ. Σοβαρό προσόν η επιθυμία δημιουργίας ευτυχισμένης οικογένειας χωρίς απαραίτητα γάμο (ΑΜΕΣΑ όμως, καθώς και οι τελευταίες ανιψιές της παντρεύτηκαν τις προάλλες και είναι ήδη έγκυες). Δεκτοί και κύριοι με μικρές αναπηρίες αλλά να συνοδεύονται από καλή καρδιά, και καλή διάθεση να τρέχουν το αμάξι για σέρβις ή για πλύσιμο.


Απόλυτη εχεμύθεια



Τηλ 694........ δις gademissa, 6-7μμ . Δεκτά και SMS.
TΘ 56.......

Η φωτογραφία θα θεωρηθεί πρόσθετο προσόν.





Κυριακή, Μαΐου 06, 2007

"Τα πήρα" πάλι.





Κάποιος πελάτης μου έκλεισε το μαγαζί του. Το μάθαμε χτές. Ένας ακόμη προστέθηκε στη λίστα των ‘άνεργων με υποχρεώσεις’ που όλο και μακραίνει. Τι θα κάνουμε, αναρωτιέμαι. Και δεν έχω 1000 πελάτες για να πεις ότι οι 5 ή οι 10 που έκλεισαν δεν θα με επηρεάσουν. Οι σταθεροί είναι μετρημένοι πανάθεμά τους, και σε αυτούς στηρίζεται κατά βάσην το στάνταρ εισόδημά μου. Οι ξέμπαρκοι πελάτες είναι μια ευχάριστη έκπληξη στο πάντα πεινασμένο ταμείο μου, αλλά στους σταθερούς βασίζω το οικονομικό μου πλάνο.


Βέβαια δεν μου κάνει εντύπωση το γεγονός του κλεισίματος, αφού η αναδουλειά πάει σύννεφο. Τη μια μέρα έχουμε δουλειά και τρέχουμε, ενώ τις 3 καθόμαστε.

Αυτός που το κλείνει είναι σχετικά νέος άνθρωπος με πολλές υποχρεώσεις. Έχει νεογέννητο παιδί αλλά και ένα στεγαστικό που τρέχει. Πώς θα τα βγάλει πέρα αναρωτιέμαι. Το έκλεισες ναι, αλλά πώς θα την βγάλεις στον επόμενο μήνα? Τώρα θα μου πεις τα περιττά έξοδα όπως ταβέρνες, μονοήμερες εκδρομές που γράφουν χιλιόμετρα και ρουφάν βενζίνη, ρούχα, καλοκαιρινές διακοπές, τσιγάρα, περιοδικά, γιορτές ή γενέθλια φίλων που απαιτούν αγορά δώρου θα τα κόψεις. Όπως επίσης θα περιορίσεις και την τηλεόραση που την είχες ανοιχτή όλη μέρα άρα έκαιγες ρεύμα, τα τηλέφωνα θα γίνουν λίγα και του λεπτού, το κινητό από σύνδεση γίνεται καρτοκινητό, από φαγητό στο τραπέζι θα υπάρχουν μόνο τα βασικά όπως φασόλια μακαρόνια και οτιδήποτε άλλο φουσκώνει το στομάχι, μπόλικο νεράκι τουλάχιστον 3 λίτρα την ημέρα για να νιώθεις κορεσμό και να μην πεινάς, και μ αυτά και με κείνα κάπως θα τη βγάλεις, σκέφτεσαι. Όμως έχεις τα πάγια να τακτοποιήσεις. Έχεις τα του μωρού, έχεις το στεγαστικό, έχεις τα βασικά των ΔΕΚΟ, τα κοινόχρηστα, και εντωμεταξύ πηγή ρευστού καμία.

Θα μου πείς όλο και κάτι θα έχει μαζέψει στην άκρη.

Αμ δε!

Αυτό του είπα και γω σαν παρηγοριά αλλά μου είπε πως ότι είχε το ξόδεψε στο μαγαζί του. Ενοίκια μαγαζιού και εμπορεύματα τα τακτοποιούσε τόσο καιρό από τα έτοιμα, αφού πελατεία ελάχιστες φορές έμπαινε στο μαγαζί του, και μάλιστα για να τους κρατήσει ως πελάτες αναγκαζόταν να πουλάει τα πράγματά του σε πολύ χαμηλές τιμές. Ας μην αναφέρω για το ψιλοφεσάκι που θα μου ρίξει, αλλά δεν πειράζει είναι καλός άνθρωπος και ξέρω ότι μόλις τα έχει θα μου τα δώσει.

Τι θα κάνει λοιπόν? Πως θα ζήσει?

Του το ρώτησα με τρόπο. «Πάντως, ότι θα κάνω θα χει φράγκα» μου είπε. Και τι έχει φράγκα τη σήμερον ημέρα ρε φίλε? Πές και σε μας το μυστικό να αλλάξουμε επάγγελμα. Ψάχνει τις επιδοτήσεις λέει. Έβαλε και τον θειό του που ξέρει απ αυτά και ψάχνουν τί μπορεί να κάνει με επιδότηση. Δεν τον ενδιαφέρει σε ποιόν τομέα θα είναι και αν θα του αρέσει ή αν θα τα καταφέρει, φτάνει να έχει επιδότηση.

Και το βλέπαμε το φαλιμέντο του που ερχόταν με γοργό ρυθμό τον τελευταίο καιρό. Δεν πολυψώνιζε και όποτε ερχόταν ήταν σαν στεναχωρημένος να το πω? σαν σκεπτικός να το πω? μια φορά μάλιστα, τώρα τελευταία, έτσι όπως περίμενε να πληρώσει το εμπόρευμα που αγόρασε άσπρισε ξαφνικά, και ζήτησε καρέκλα να κάτσει.

Τρόμαξα

Πρώτη φορά έπαθε τέτοιο πράγμα. Τον έκατσα, του έφερα νερό αλλά αυτός δενήθελε καμία περιποίηση. Ένιωθε άβολα. Είπε ότι είχε κουραστεί όλη μέρα από τα τρεχάματα και μάλλον έπεσε η πίεσή του. Να πάρει μιαν ανάσα και θα συνέλθει. «Μην ασχολείστε μαζί μου, είμαι μια χαρά» είπε. Μόνο που ήταν μιά τρομάρα. Όταν κατάλαβα ότι δεν θέλει να το συζητήσει δεν ασχολήθηκα άλλο, έκανα ότι το ξέχασα και συνέχισα τη δουλειά μου. Αλλά ο νους μου ήταν εκεί. Κατάλαβα ότι είχε στεναχώρια και τον συμπόνεσα πολύ. Μετά από λίγο έφυγε.

Την ίδια μέρα μόλις ήρθε το συναφεντικό, του είπα τα καθέκαστα και στεναχωρέθηκε και αυτός. Το συζητήσαμε, σκεφτήκαμε και τα λίγα βερεσεδάκια που είχε αρχίσει να αφήνει, αλλά γρήγορα το ξεχάσαμε. Μέσα στην καθημερινότητα και τη δουλειά τα πράγματα εξελίσσονται και η ζωή προχωρά.

Και έγινε το οριστικό και αμετάκλιτο χτεσινό που μας αποδιοργάνωσε.






Βλέπω όλους αυτούς τους πολιτικούς στην τηλεόραση, έτσι καλοζωισμένους, κουστουμαρισμένους, σοβαρούς και σίγουρους σε αυτά που λένε και μου ρχεται να τους πιάσω απ την γραβάτα και ν αρχίσω να τους κοπανάω.


Τίποτα δεν κάνουν.

Πάνε με τις λιμουζίνες τους στη βουλή, κάθονται στα έδρανα, χειροκροτούν τους δικούς τους, κοιτάν το ρολόι τους συνέχεια, χασμουριούνται που και που, σηκώνονται και φεύγουν. Ουφ πολύ δουλέψανε και σήμερα, το βγάλανε το μεροκάματο. Έξω από την βουλή θα είναι οι κάμερες των δελτίων, να θυμηθούν να ζητήσουν από τον γραμματέα τους να τους γράψει ένα μικρό λογύδριο. Βλέπεις το δελτίο των 8 είναι ένας καθημερινός άτυπος προεκλογικός αγώνας, ένας αγώνας εντυπώσεων, πρέπει να ξεγελάσουν πάλι τους ψηφοφόρους τους, πρέπει να παίξουν καλά τον ρόλο τους ούτως ώστε τα ζωντόβολα να τους πιστέψουν και να τους ξαναψηφίσουν. Α, και μην ξεχάσω, την λιμουζίνα τους την οδηγεί ο σοφέρ. Όχι που θα οδηγάγαν κιόλας. Η κόλαση των δρόμων δεν τους απασχολεί τουλάχιστον για την παρούσα τετραετία.

Και για να μην χάσουν όλα αυτά τα προνόμια αγωνίζονται να ξαναβγούν. Αμ τι νόμιζες για σένα αγωνίζονται κακομοίρη λαέ? Όχι αγάπη μου. Για την βολή τους τρέχουν. Σου λέει, με 3 τετραετίες στις βίλες μου, στις δεξιώσεις, στα ιστιοφόρα, στα ταξίδια μου, στη δημοσιότητα, στις αμαξάρες μου και με τους υπηκόους μου να με προσκυνάνε, και στα φράγκα που μαζεύω από τις υποσχέσεις που σκορπάω δεξιά και αριστερά ή στις συμβάσεις που υπογράφω με τους ανάξιους και κλέφτες αναδόχους, και την έκανα. Αμέσως μετά θα πάρω και την συνταξούλα μου και ουουουου!!! ποιός με πιάνει.


Και η αντιπολίτευση γι αυτό πασχίζει. Να παραμείνουν στα έδρανα της βουλής για όσες τερταετίες τραβήξουν, και μετά αραλίιιιιιικι.

Τους βλέπεις στα κανάλια. Τάχα αντιμάχονται την εξουσία, σκούζουν μπροστά στην κάμερα και λες εσύ «πωπωωω! για να φωνάζει έτσι ο άνθρωπος πρέπει όχι μόνο να έχει δίκιο αλλά και να τον πνίγει κι όλας. Πές τα παλικάρι μου!!» αλλά μόλις ακουστεί το cut του σκηνοθέτη ξαναγίνονται φίλοι οι «αντίπαλοι», γελάνε, πάνε και πίνουν τα τσιπουράκια τους, χαζολογάνε, και δόξασοι ο Θεός που βγήκαμε και πάλι ρε μεγάλε.


Μαλάκες όλοι οι πολιτικοί. Ένα είναι το κομμα τους, το ΚαΜιΠο καρέκλα μίζα προβολή. Τα ζητούμενά τους δηλαδή. Αυτά τα τεμπελόσκυλα εξουσιάζουν εμένα που δουλεύω σαν τον μαύρο όλη μέρα, χειρότερα και από τους αλλοδαπούς, και παρόλαυτά δεν ξέρω τι μου ξημερώνει. Όχι μόνο δεν υπάρχει σταθερότητα οικονομική (λέμε τώρα) αλλά κάθε μέρα πάμε και στο χειρότερο. Μην μιλήσω για την επέλαση των Κινέζων που μας λεηλάτησαν κανονικά. Όπου γυρίσεις και όπου βρεθείς όλα είναι κινέζικα. Και τα ελληνικά ρε παιδιά ποιος θα τα υποστηρίξει? Δεν καταλαβαίνουν οι κυβερνώντες και ο περίγυρός τους ότι από την ελληνική παραγωγή και από το εμπόριο εδώ μέσα στηρίζονται οι Έλληνες και όχι από τις εισαγωγές? Ποιανού τα συμφέροντα προασπίζουν τελικά?


Άσε ξέρω. Αυτουνού από τον οποίο θα τα αρπάξουν. Μα καλά, δεν καταλαβαίνω γιατί μου κάνουν όλα αυτά εντύπωση? Λες και δεν τα ξέρουμε? Λες και δεν τα βλέπουμε. Οι πολιτικοί δεν ακολουθούν ιδεολογίες, αρχές (άγνωστες λέξεις αυτά για σένα νέε μου? καλά θα σου τα εξηγήσω άλλη φορά. Εμείς οι παλιοί προλάβαμε και τα γνωρίσαμε) αλλά τον άνεμο. Όπου φυσάει ο άνεμος, όπου υπάρχει προβολή, όπου θα έχουν εξουσία εκεί μαζεύονται, σαν τις μύγες στο σκατό.


Ποιόν να πρωτοθυμηθώ.

Παπαθεμελής από μεσαία πήγε δεξιά. Η Δαμανάκη έκανε όοολο τον κύκλο, η βόλτα της ήταν μακρινή. Να μην ξεχνάμε τότε που όλοι οι αριστεροί επέλεξαν να συνεργαστούν με την ΝΔ (τα δυο άκρα ενώθηκαν επι τέλους. Από τότε οι ιδεολογίες ζερβά και δεξά εξαφανίστηκαν) στην κυβέρνηση Τζανετάκη το 1990. Και νομίζω ένα χρόνο μετά όλα τα κόμματα γίναν μια χαρούμενη παρέα. Και συνεχίζω: ο Αβραμόπουλος είπε να την κάνει για αλλού, αλλά στην πορεία του τάξανε υπουργιλίκι, έκατσε τα μέτρησε τα φράγκα, τα ζύγισε , ελπίζει κρυφά και σε πρωθυπουργός κάποια στιγμή (ως άλλος JF που τουπανε ότι του φέρνει και λίγο) και είδε πως καλά είναι τα αυγά που κάθεται και ας είναι και κλούβια. Ποιον άλλο να θυμηθώ .......


Α, ο Μίκης Θοδωράκης ......... Άσε όμως, κρίμα είναι αυτός . Τους κύκλους του τους έκανε λόγω γεροντικού ξεμωράματος. Δεν έβλεπε ο καημένος πού βαδίζει γιατί δεν φόραγε τα γυαλιά του, και πήγαινε τρεκλίζοντας δεξιά και αριστερά ψάχνοντας ακουμπιστήρι. Τόσα χρόνια αριστερά πιάστηκε ο άνθρωπος και είπε να ακουμπήσει και απ την άλλη. Ήταν στις δόξες του κάποτε, σταμάτησαν μετά να ασχολούνται μαζί του και τι να κάνει – τι να κάνει, έκανε ότι κάνουν οι γέροι. "Ντόρο" για να ασχοληθούν ξανά μαζί του. Έτσι πήγε υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου με τον ......(!) Μητσοτάκη (αυτά δεν κάνει να τα ξεχνάμε ). Κρίμα. Αλλά δεν μπορώ να πω πολλά γι αυτόν γιατί με τη μουσική του μεγαλώσαμε και όσο ναναι τον θαυμάζουμε. Γι αυτό δεν τον συγχωρούμε μεν, τον προσπερνάμε ασχολίαστο δε.

Ο άλλος, ο αρχηγός ενός κόμματος που ξυλοφόρτωνε την γυναίκα του και δεν θυμάμαι το όνομά του. Αυτόν τον αναφέρω ως άτομο λουστραρισμένο και κρυφοβίαιο που υποτίθεται ότι θα έπρεπε κάποτε να προασπίσει την ελευθερία και ασφάλεια των πολιτών, κατά συνέπεια και των γυναικών που πλάκωνε στο ξύλο (ουστ παλικαθήκια, παλιοτόμαρα που με κυβερνάτε). Δεν μου ρχονται άλλοι τώρα. Α όχι μου ρθαν, οι Μάνος και Αδριανόπουλος που από δεξά πήγαν προς ζερβά μερέα.

Και αυτοί είναι που φαίνονται προς τα έξω, που προβάλλονται. Πού να ξέρουμε τι γίνεται στα παρασκήνια με τους βοηθούς, τους υπεύθυνους τομέων, τους γραμματείς και Φαρισαίους, τους παρατρεχάμενους.

Μια παρέα ούλοι τους.



Την κατάρα μου ναχουν όλοι οι πουλημένοι, κακοί πολιτικοί. Βαριά αρρώστια να τους τύχει, να είναι σοβαρή, να τους οδηγήσει στα σκαλιά του θανάτου, αλλά τελευταία στιγμή να γίνουν καλά . Εντάξει δεν θέλω και να πεθάνουν. Διατηρώ ακόμα κάποια ψήγματα καλοσύνης μέσα μου. Απλά θέλω να ταλαιπωρηθούν και να πονέσουν όσο όλοι εμείς, όσο και η Αμαλία. Να δουν ότι τα λεφτά που τόσο γλύψαν και φίλησαν κώλους για να αποκτήσουν δεν θα τα πάρουν μαζί τους. Θέλω να ταπεινωθούν και να πονέσουν όπως ταπεινωνόμαστε και πονάμε όλοι εμείς. Να γκρεμιστούν τα παλάτια και οι θρόνοι τους. Μόνο έτσι πιστεύω ότι θα νιώσουν σαν εμάς, θα γίνουν ανθρώπινοι και θα αγωνιστούν για τον λαό που κυβερνάν και όχι για τους πλούσιους φίλους ή τους συγγενείς τους.






Σκυλιά. Γουρούνια . Μας ρουφήξατε το αίμα και τα όνειρα.