Πέμπτη, Νοεμβρίου 16, 2006

LSD σε συσκευασία φαρμάκου.




«Αντί για χάπια θα προτιμούσα γιατρέ μου να κάνω και άλλες εξετάσεις να βρούμε την πηγή του προβλήματος»

«Αφού η υπόφυση είναι καθαρή και οι λοιπές εξετάσεις είναι καλές, παίρνουμε το χάπι για 6 βδομάδες, και επαναλαμβάνουμε την εξέταση. Τότε τα ξαναλέμε και χαράζουμε την ανάλογη πορεία. Θα το παίρνετε το βράδυ πριν κοιμηθείτε μετά από ελαφρύ γεύμα.»

Μάλιστα. Το έλαβα το μήνυμα.

«Ένα φρούτο ή μια φρυγανιά θεωρείται ελαφρύ γεύμα γιατρέ? Πάντα το είχα απορία αυτό. Γιατί ξέρετε προσέχω την διατροφή μου και τα βράδια δεν τρώω τίποτα…(αυτή τη δίαιτα κάποιος την καταράστηκε)»

«Ένα ποτήρι γάλα ή ένα γιαούρτι και μια φρυγανιά είναι καλά. Όμως έχετε υπόψην ότι μπορεί να νιώσετε κάποια ζάλη. Μην ανησυχήσετε, συμβαίνει κάποιες φορές.»

Ωχ, αυτά μου λειπαν στα καλά του καθουμένου….



Περπατώ και το σκέφτωμαιιιι
Κι ειν΄ αυτό επικίνδυνοοοο



Σηκώνω το βλέμμα και ένας σταυρός. Σώσον κύριε τον λαόοον σου ….

Φαρμακείο. Μπαίνω. Ακουμπώ στον πάγκο με τους αγκώνες, καμπούρα, κεφάλι χυμένο κάτω, μαλλί πέφτει ανάποδα και κρύβει φάτσα (ευλογημένη κουρτίνα), πέφτω σε βαθιά περισυλλογή ενόσω εξυπηρετούν τους άλλους. Ήρθε η σειρά μου. Δίνω την συνταγή χωρίς λόγια, χωρίς περιττές κινήσεις. Το Φέρνει. Το Παίρνω. Βγάζω 5 ευρώ. Τα βλέπει και γουρλώνει. Θέλει το φάρμακο πίσω. Το νιώθω. Με αναγκάζει να την κοιτάξω εξεταστικά.

«Ξέρετε κυρία είναι λιγάκι ακριβό το φάρμακο. Χμ, 45 ευρώ.»

Και τι νόμιζε ότι δεν έχω? Ή από την όψη μου με πέρασε για καμιά αλλοπαρμένη και σκιάχτηκε? Χωρίς λόγια βγάζω 50 ευρω.

« Να σας πω μόνο ότι μπορεί να νιώσετε κάποια αδιαθεσία, μην ανησυχήσετε.»

«Συγνώμη αδιαθεσία ή ζαλάδα? Έχει διαφορά το ένα από το άλλο»

«Κάποτε συμβαίνει το ένα και κάποτε το άλλο» (διπλωματική απάντηση, σωστήηη)

Έρχεται η μεγάλη, η έμπειρη, η γριά, η τσατσά-φαρμακοποιά. Το βλέπει, χαμογελά με τα κατακκόκινα γυαλιστερά χείλη της και μου λέει:

«Μπορεί να νιώσεις κάποιες παραισθήσεις αλλά μην τρομάξεις»
(Το σ πολύ συρτό)

Παραισθήσεις? Μην τρομάξω? Σουρεάλλλλ

«Συγνώμη αλλά χρησιμοποιείτε την σωστή λέξη? Μιλάμε για παραισθήσεις κανονικές?»
(Και ο ενικός προς τι?)

«Χαχα.. τρόπος του λέγειν παιδί μου … να, ίσως να νομίζεις ότι είσαι εκεί αλλά να είσαι εδώ. Αν έχεις παιδάκια και σηκώνεσαι το βράδυ … όχι?.... καλά αλλά αν σηκωθείς το βράδυ και νομίζεις ότι αλλού πατάς και αλλού βρίσκεσαι μην τρομάξεις. Σου το λέω από τώρα για να το ξέρεις »

Σας ευχαριστώ κυρία, σύζυγε του Φρανκενστάιν που φοράτε έναν τόνο πατσουλί για να κρύψετε την μυρωδιά της φορμόλης

«Αχ ναστε καλά που μου το είπατε. Εγώ θα νόμιζα ότι έπαθα αλλεργικό σοκ και θα καλούσα όλο μου το σόι σε βοήθεια, χαχααχχχμμ…»



Φεύγω χειρότερα από ότι με τον γιατρό
Αν είμαι η περίπτωση των παραισθήσεων πάει το Ολυμπιακό μετάλλιο ( καλά, μόνη μου τα λέω μόνη μου τ’ακούω). Και το ξερα ότι θα πρέπει να το πω στον προπονητή.

Φτούυυ, ξέχασα να ρωτήσω τον γιατρό ! Θα επηρεαστεί η απόδοσή μου ή όχι? Πάντα προετοιμάζω λίστα ερωτήσεων αλλά όταν μπω στο ιατρείο τα ξεχνάω όλα και τα ξαναθυμάμαι όταν είναι αργά.

Παλιοπρολακτίνη με κατέστρεψες.
Βέβαια αυτό με τις παραισθήσεις όσο το σκέφτομαι δεν είναι και τόσο τρομερό. Με νόμιμα φαρμακάκια θα κάνω και κεφάλι. Λες να νιώσω ότι πετάω? Λες να με ταξιδέψουν σε άλλους κόσμους? Όπως σε κάτι ταινίες του ΄70 που έπαιρναν LSD και τά βλεπαν όλα σαν σε παραμορφωτικούς καθρέφτες. Κάτι τύπισσεςπου χόρευαν χαρούμενες πέρα δώθε με τα χέρια ανοιχτά, ξεμαλλιασμένες, χαμογελαστές και ευτυχισμένες ενώ ο ήχος ήταν ξέμπαρκες νότες σαν στριγκλιές, και περίεργες συγχορδίες κιθάρας. Ψυχεδέλια που λένε. Ψιλογουστάρω αν και δεν θα πρεπε.


Πωπωωω με τέτοια κούραση που τραβάω ούτε η αρρώστεια μπορεί να με ταρακουνήσει...



Κυριακή, Νοεμβρίου 12, 2006

Το εκκεντρικό σακάκι




Gademissa: «Μου πάει? Μήπως είναι υπερβολικό?»

Φίλη καλή: «Μμμ καλούτσικο φαίνεται, αλλά είναι στη μόδα?»

«Τι σημασία έχει, το θέμα είναι να φοράς ένα ρούχο που σου πάει άσχετα αν είναι την μόδα ή όχι…… Πάντως θυμάμαι σίγουρα ότι τα φορούσαν πέρσι. Φέτος η αλήθεια είναι ότι δεν το είδα σχεδόν καθόλου στους δρόμους. Λες να μην το πάρω?»

«Μη σε πάρω και στο λαιμό μου αλλά, να σου πω την μαύρη αλήθεια, το θεωρώ υπερβολικό»

«Για σένα οτιδήποτε άλλο εκτός από ταγιέρ και γόβες είναι υπερβολή. Από τότε που μπήκες στην τράπεζα μεταλλάχτηκες και έγινες ταμίας 24 ώρες το 24ωρο. Εσύ και στον ύπνο σου λογαριασμούς και κινήσεις θα βλέπεις. Δε μου λες, το βράδυ αντί για προβατάκια μετράς 20 ευρα? Αχαχαχαχαχαααα… Έλα μωρέ σε πειράζω.
Πάντως εγώ θέλω να γίνω μοντέρνα και ωραία και θα το πάρω. Τίποτα δεν ψώνισα φέτος, και αφού κατεβαίνω στην αγορά μόνο μια φορά το εξάμηνο θα πάρω κάτι οπωσδήποτε. Δεν γυρίζω σπίτι με άδεια χέρια! Θέλω να ξοδέψω χρήματα για μένα, για τον εαυτό μου. Θέλω να μου κάνω ένα δώρο αφού κανείς δεν μου κάνει … όχι εσύ καλή μου, τους άντρες εννοώ. Θέλω να αλλάξω τόσο ώστε να γίνω μια θεογκομενάρα που θα σφάζονται παλικάρια στα πόδια της»

«Ε καλά αν είναι τόσο μεγάλη ανάγκη τότε πάρτο».

«Να είναι όμως και καλό πάνω μου … μήπως με κάνει πολύ νταρτνανέ από πάνω? Μήπως με κονταίνει έτσι που σταματάει στη μέση? Πάντως έτσι που είναι ογκώδες από πάνω φαίνεται ο πισινός μου μια σταλιά!!!! Πάει και με το μαλλί τέλεια, ε? Δώσε μου σε παρακαλώ το καθρεφτάκι μου από την τσάντα να το δω και από πίσω ………… Πω πωωωω τέλειο! Με κάνει κούκλα, θεά, δεν είναι η gademissa αυτή που βλέπω αλλά μια boemissa. Με κάνει πιπίνι, μοντέρνα, διανοούμενη, με βάθος απύθμενο, αλλά και bitch, απ αυτές που δεν μασάνε, που δεν τους νοιάζει τίποτα, απ αυτές που σκοτώνουν με το βλέμμα τους. Με γεμίζει αυτοπεποίθηση. Μια γκόμενα που τόλμησε να βάλει κάτι τόσο ξεχωριστό ποιος ξέρει τι γυναικάρα θα ναι. Όλα τα βλέμματα θα πέσουν πάνω μου…»

«Τοκ -τοκ, είναι κανείς? Κοπέλα μου προσγειώσου…..που τάδες όλα αυτά? Μια προβιά είναι. Θα σε κοιτάνε με θαυμασμό ή με κοροϊδία? Ρε συ, δεν θέλω να σε στεναχωρήσω αλλά δεν φοράει κανείς τέτοιο πράμα. Και από 250 € να στο κατεβάσει 170 € στην αρχή της σαιζόν? Κάτι ύποπτο μου μυρίζει. Και ένα κομμάτι μόνο? Ότι πουλάει θα έπρεπε να το έχουν σε τουλάχιστον 10 κομμάτια, όχι σε ένα τελευταίο. Μάλλον περσινή μόδα είναι και ξέμεινε, μην σου πω ότι μπορεί να είναι και κανένα ελαττωματικό. Εγώ την γνώμη μου λέω σαν καλή φίλη, εσύ αποφασίζεις.»

«Ναι καλά, μου ανάβεις φυτίλια καλά καλά και μετά … μωρέ θα το πάρω δεν με νοιάζει τίποτα, το λάτρεψα μόλις το είδα ................ χμμμμμμμμ............. »

6943.........



Τιιιιτ-τιιιιιτ-τιιιιιιτ-τιιιιιιτ-τιιιιιιιιτ

Έλα ‘ατρόμητη’ φίλη μου πώς είσαι? ........................ Ναι κατέβηκα τελικά στην αγορά και θέλω να σε ρωτήσω εσένα που ξέρεις από μόδα , βρήκα ένα σακάκι μέχρι την μέση, κεραμιδί, καταπληκτικό αλλά είναι βελέντζα ………………… όχι ρε συ, κανονική βελέντζα μιλάμε, σαν αυτά που φοράνε οι τσοπάνηδες. Είναι στη μόδα αυτά φέτος? ……………………… αχχχχ, είναι υπέροχο μαλακό, κεραμιδί, χοντρό αλλά σταματάει εκεί ακριβώς που πρέπει λίγο κάτω από την μέση, έχει και κουκούλα που πέφτει πάνω της το μαλλί το οποίο δείχνει τριπλάσιο σε όγκο, σου λέω μου πάει πολύ και κυρίως με το μαλλί που κάνει τρομερό συνδυασμό, δεν νομίζεις? ……….…………………… δεν είπα ότι έχει μάτια το κινητό …………………….……… ούτε να μυρίσεις τα δάχτυλά σου, από την περιγραφή δεν καταλαβαίνεις?....................... Ε ΟΧΙ καημένη, δεν μπορώ να περιμένω να ξεφυλλίσεις τώρα τα περιοδικά μόδας, είμαι στο ταμείο με το πορτοφόλι στο χέρι! ……………..……………… Πέρσι τα φορούσαν σίγουρα, ε? Ε τότε θα μπορούσα κάλλιστα να το είχα αγοράσει πέρσι και να το φοράω και φέτος για να βγάλει τα λεφτά του όπως κάνει όλος ο κόσμος. Πώς σου ακούγεται? …………………………… τι εννοείς αηδίες? Δεν καταλαβαίνεις ότι ΠΡΕΠΕΙ να το πάρω, έχω ανάγκη κάτι διαφορετικό, κάτι εκκεντρικό, κάτι μοναδικό, θέλω να μπω στο παιχνίδι πάλι, και την Δευτέρα στα γενέθλια της Γ. θέλω να τραβήξω όλα τα βλέμματα πάνω μου ……………………… ειλικρινά δεν ξέρω τι μ έπιασε αλλά θέλω να το αγοράσω ………………….... ναι ξέρω, φρενίτιδα το λένε και θέλω την έγκρισή σου. Δεν ξέρω γιατί αλλά την χρειάζομαι. Κάτι ψυχολογικό κρύβεται από πίσω αλλά δεν θα το αναλύσουμε τώρα απ το κινητό …………………………..….... ααααχ να σαι καλά ρε φιλενάδα. Δέχομαι την ευλογία σου μετρ της μόδας. Το αγοράζω εδώ και τώρα ………………………………
ρε συ sorry για την φρενίτιδα αλλά ελπίζω να με καταλαβαίνεις …………………… θα σε πάρω απ το σπίτι όταν φτάσω ……………………


………… καλέ ποιο βράδυ, τώρα το φοράω, απ το μαγαζί βγήκα με την προβιά στους ώμους…………...… φιλάκια, είμαι ευτυχισμένη …………




Τρίτη, Νοεμβρίου 07, 2006

Μικρές αγγελίες: Ζητείται ανταλλακτικό προλακτίνης.




Προλακτίνη 1500 !!!!!?????

Δεν μπορεί, δεν μπορεί!
Μέσα σε λίγες μέρες από 70 στα 1500 ?

Στις φλέβες μου κυλάει προλακτίνη και όχι αίμα. Με έχει κατακλύσει. Σε λίγο θα αναβλύζει από τα μάτια και τη μύτη μου. Τη νιώθω που μαζεύτηκε ξαφνικά όλη στο κεφάλι μου. Το καημένο το κεφαλάκι μου διογκώθηκε και βάραινε απότομα. Πάλεται σαν την καρδιά. Το αισθάνομαι ότι φουσκώνει φουσκώνει και σε λίγο θα σκάσει. Σίγουρα κάποιος όγκος υπάρχει στην υπόφυση, που μέσα σε λίγες μέρες έγινε τεράστιος σαν καρπούζι. Πιέζει τα μάτια μου και τον εγκέφαλό μου. Οι βολβοί μου όπου νάναι θα πεταχτούν έξω.
Όχι όχι δεν αντέχω…


Ευτυχώς που το δωμάτιο ήταν πολύ μικρό και έτσι αναγκαστικά είχα σταθεί ακριβώς μπροστά από μια καρέκλα. Τα πόδια μου δεν με βάσταξαν και έπεσα φαρδιά πλατιά στο κάθισμα. Η τσάντα βρέθηκε στο πάτωμα. Όλα γύριζαν. Η τελευταία ανάσα βγήκε και δεν ξαναγύρισε


Δεν μπορεί δεν μπορεί
Αν είναι τόσο ραγδαία η εξέλιξη εγώ θα πεθάνω σε λίγες μέρες!! Πρέπει να πάω να ανάψω κανένα κεράκι ή να κοινωνήσω. Να προλάβω. Από πότε έχω να κοινωνήσω άραγε …
Μα τι σκέφτομαι, κάποιο λάθος θα έγινε. Πρέπει να συνέλθω. Να βάλω τα πράγματα στη θέση τους.

Και συγνώμη, ποιος είναι αυτός ο κύριος που με ενημέρωσε έτσι θρασύτατα? Ξέρει απ αυτά ή είναι κάποιος υπαλληλίσκος? Εγώ ήρθα σε αυτόν για να πληρώσω την εξέταση επειδή νόμιζα ότι είναι ο ταμίας του εργαστηρίου Πυρηνικής Ιατρικής. Αλλά αυτός άνοιξε ξαφνικά τον φάκελο και μου πέταξε το 1500 κατάμουτρα! Έτσι, ξεροσφύρι. Χωρίς προειδοποίηση. Με ποιο δικαίωμα μου το είπε? Τον ρώτησα? Εγώ δεν διαβάζω ποτέ τα αποτελέσματα. Θέλω να μου τα διαβάζει ο καλός μου ο γιατρουδάκος. Πώς τόλμησε αυτό το άτομο να με φέρει στα πρόθυρα εγκεφαλικού?

Και τώρα που είπα για εγκεφαλικό λες να βρίσκομαι όντως στα πρόθυρα? Η υπόφυση είναι κοντά στον εγκέφαλο και τώρα όλα θα ζουλιούνται εκεί μέσα…..



«Ακολουθείτε κάποια θεραπεία?»
«Όχι ακόμα, αύριο θα πάω στον γιατρό. Όμως έχω κάνει μαγνητική η οποία δεν έδειξε κάποιο αδένωμα …» αναφέρω ξεψυχισμένα και με κάποια ψήγματα ελπίδας. «Αλλά, δεν μπορεί κύριε. Πριν από λίγες μέρες ήταν 70. Από δεκάδα πήγα ξαφνικά σε χιλιάδα? … δεν μπορεί … τι συνέβη…»

Κάποιος ας με καθησυχάσει ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ. Το αίμα στράγγιξε απ το κεφάλι μου, τα χείλια μου στέγνωσαν.

«Σε πιο εργαστήριο είχατε κάνει την προηγούμενη μέτρηση?»
«Στο Π--Ο»
«Α, μάλιστα …… τότε σύμφωνα με την μονάδα μέτρησης του Π--Ο είσαστε ……… χμμμμμ ……… περίπου στα ίδια, δηλ πάνω κάτω 70»



Αααααχ …… φως στο τούνελ.
Δηλαδή δεν είναι 1500 ακριβώς. Είναι μόλις 70. Θα ζήσω

Κάποτε το 70 φάνταζε τεράστιο, τώρα ακούγεται μηδαμινό. Τώρα το 70 είναι μια ΤΕΡΑΑΑΑΣΤΙΑ ελπίδα
Όμως που θα φτάσει αυτό? Κάθε προηγούμενη μέτρηση θα είναι και η καλύτερη? Δηλαδή κάθε επόμενη και χειρότερη?

Μα εγώ νιώθω περδίκι. Φαίνομαι και νιώθω υγιής. Ο θυρεοειδής σταδιακά υποχωρεί, η θυλακιοτρόπος έσιαξε και τώρα βρήκε να χαλάσει η προλακτίνη? Το ένα θα χαλάει και το άλλο θα φτιάχνει? Μια ισορροπία δεν μπορεί να υπάρξει εδώ μέσα? Και για να βρώ ισορροπία θα πρέπει να πάρω φάρμακα? Από τώρα? Εγώ που δεν έπαιρνα ποτέ, θα γίνω σαν τους γέρους που πίνουν κάθε ώρα και από ένα. Ένα το πρωί για τον θυρεοειδή, ένα το βράδυ για την προλακτίνη και ποιος ξέρει τι άλλο θα μου προκύψει τώρα που πήρα την κάτω βόλτα…

Φταίει η ηλικία? Μεγαλώνω αλλά δεν το παραδέχομαι? Είναι το γραφτό μου, η έλλειψη σχέσης άρα χαράς στη ζωή μου, η διατροφή ή το τσιγάρο? Μήπως φταίνε οι γύροι, τα τσίζμπεργκερ και τα Δρακουλίνια? Αυτά είναι γεμάτα συντηρητικά, χρωστικές και εκείνα τα περίεργα Έψιλον. Λες να με πεθάνουν τα φαγητά τελικά?
Ή είναι οι προπονήσεις που μου κάνουν το κακό? Μήπως εξαντλείται ο οργανισμός μου και δεν το καταλαβαίνω?

Να ρωτήσω αύριο τον γιατρό για όλα αυτά και μάλλον θα πρέπει να ενημερώσω και τον προπονητή μου.
Ω ρε πουσ…η! Και δεν ήθελα να το μάθει κανείς. Θα παρακαλέσω τον προπονητή να μην το πει πουθενά. Δεν θέλω να με λυπούνται ή να με βλέπουν σαν μελλοθάνατη. Όμως αν του το πω μήπως με βγάλει από την ομάδα? Θέλει σκέψη το πράγμα αλλά πρώτα να το συζητήσω με τον γιατρό........



… 70 … τι υπέροχο νούμερο…




Κυριακή, Νοεμβρίου 05, 2006

Όλα τα χαμε, οι παντρεμένοι λιγούρηδες μας έλειπαν.




Τρέχω, τρέχω, τρέχω και δεν προλαβαίνω. Σφίξαν τα πράγματα. Οι προπονήσεις έγιναν εντατικές. Δουλειά- προπόνηση πού χρόνος για ξεκούραση. Πόσο μάλλον να διαβάσω ή να γράψω στο blog. Εννοείται ότι η ανεύρεση άντρα μπήκε στο ψυγείο μέχρι να περάσει η φούρια.



Έχω και την φίλη μου που μ έπρηξε να πάμε στη συνεστίαση της σχολής χορού Λάτιν. Βλέπεις ελπίζει ότι εκεί, χορό στον χορό, θα είναι πιο εύκολο να βρούμε άντρες. Το τρέναρα όσο πήγε αλλά ήρθε η ρημάδα η ώρα. Άλλη δικαιολογία δεν μπορούσα να βρώ. «Ας το κάνουμε κι αυτό να τελειώνουμε επιτέλους» σκέφτηκα.



Πήγαμε λοιπόν. Εγώ ήμουν «πτώμα» στην κούραση, αφού ήμουν όλη μέρα στη δουλειά και μετά έτρεξα για προπόνηση. Ένα μπάνιο μόνο πρόλαβα να κάνω και πήγα κατευθείαν σε αυτή τη σχολή χορού. Ούτε είχα φάει όλη μέρα για να είναι η κοιλιά μου πλάκα όπως κάνω συνήθως.

Εκεί βρήκαμε όλως τυχαίως κάποιον γνωστό της φίλης μου με έναν φίλο του. Τέτοια σύμπτωση βρε παιδί μου το κάτι άλλο! Σε μια άσχετη σχολή στο πουθενά, ένας γνωστός! Καλά ο κόσμος τελικά είναι πολύ μικρός. Μαζί μας είχε έρθει και μια κοπέλα, ο συνδετικός κρίκος με τον ιδιοκτήτη της σχολής και έτσι γίναμε όλοι μια παρέα. Σταθήκαμε στο μπαρ όρθιοι σε μια γωνιά με σκοπό να χορεύουμε όλο το βράδυ. Που να ξέραμε…

Διαπίστωσα ότι δεν ήταν καθόλου όπως τα περίμενα. Η μουσική ναι μεν ήταν ποικίλη, από ελληνικά μέχρι σάμπες, ροκ, σουίγκ και άλλα πολλά, όμως τα χόρευαν με τον συγκεκριμένο τρόπο της σχολής. Σ αυτές τις περιπτώσεις χορεύουν στην πίστα μόνο οι μαθητές και οι δάσκαλοι. Και εννοείται όλοι ζευγάρια. Αγκαλιασμένοι, πρόσωπο με πρόσωπο κινούνταν σαν ένα σώμα. Οι άντρες με τον κορμό στητό, παντελώς ακίνητο από την μέση και πάνω, ο πισινός επίσης ακίνητος αλλά τα πόδια να τρελαίνονται δεξιά και αριστερά. Στις γυναίκες επίσης ακίνητος ο κορμός αλλά ο κώλ..ς να κουνιέται τρελαμένα δεξιά- αριστερά, μπρος- πίσω ακολουθώντας τα πόδια που λικνίζονταν κυματιστά.
Απ ότι φαίνεται η λειψανδρία χτύπησε και εκεί αφού λόγω έλλειψης συνοδών πολλές φορές χόρευαν γυναίκες με γυναίκες.


Εγώ που έχω και μια έμφυτη τάση και μ αρέσει ο χορός, δεν κουνήθηκα απ΄ την θέση μου αφού ντρεπόμουν. Και αυτό γιατί κανένας δεν χόρευε τον φυσιολογικό και αυθόρμητο χορό "του αδαή", που βλέπεις στα μπαρ και στα κλάμπ όπου όλοι εκτονώνονται ελεύθερα και όπως τους αρέσει. Εδώ όλα ήταν μετρημένα βήματα. Απ αυτό και μόνο κατάλαβα από νωρίς ότι η βραδιά θα ήταν σχετικά βαρετή για μένα, αφού δεν θα μπορούσα τουλάχιστον να χορέψω, που τόσο μ αρέσει.

Ο γνωστός της φίλης μου που θα τον αποκαλώ ο «ψηλός», ήταν ένα παλικάρι πολύ όμορφο, πλακατζίδικο, μέσα σ όλα, με το σοβαρό του και το αστείο του, αλλά πάντα με μέτρο και ανάλογα την στιγμή. Πολύ καλός αλλά παντρεμένος και με παιδιά. Πώς βρέθηκε εκεί δεν ξέρω, αλλά δεν ήταν λιγούρης ούτε πονηροκοίταζε. Ο φίλος του ήταν ένας μέτριος 38άρης που έμοιαζε με τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο (στο πιο άσχημο βέβαια). Έτσι όπως κάτσαμε εγώ ήμουν με τον Ντε Νίρο. Η κοπέλα-συνδετικός-κρίκος στάθηκε στο μπαρ και μιλούσε με τον γνωστό της ή έπινε και σκεφτόταν τα ερωτικά της (είχε μια πρόσφατη απογοήτευση και ήταν down-ιασμένη). Η φίλη μου με τον ψηλό όλο γελούσαν και απ ότι κατάλαβα καλοπερνούσαν, ενώ εγώ έμεινα με τον ιμιτασιόν Ντε Νίρο να συζητάμε επι παντός επιστητού.

Μιλούσαμε για τα αμάξια μας, για την οικονομία, για την απεργία των δασκάλων, για τα σχολικά μας χρόνια, για πολιτικά και πολλά και διάφορα. Επειδή δεν με πολυενδιέφερε το άτομο πολλές φορές έκανα ότι άκουγα τι έλεγε και κουνούσα το κεφάλι, αλλά στην πραγματικότητα λόγω της δυνατής μουσικής δεν άκουγα. Μύριζε και το στόμα του αφόρητα… Όποτε με πλησίαζε εγώ γύριζα το κεφάλι μου και του έτεινα το αυτί μου τάχα για να τον ακούσω καλύτερα, αλλά στην πραγματικότητα ήθελα να αποφύγω το χνώτο του. Τέτοια μπόχα άλλο πράγμα … τι να πω.

Πάντως ήταν Κύριος … τουλάχιστον στην αρχή. Δεν με πλησίαζε ερωτικά ούτε μιλήσαμε για σχέσεις και πονηράδες, και έτσι δεν ήρθα στη δύσκολη θέση να αποκρούω ερωτικές βολές. Κυλούσε το βράδυ ανεκτά αλλά από νωρίς περίμενα πότε θα τελειώσει να πάω σπιτάκι μου να φάω και να κοιμηθώ, να ξαποστάσει το κορμί μου που δεκαπέντε ώρες είχε κλείσει μέσα σε ρούχα, παπούτσια, ορθοστασία και προπόνηση. Ο τύπος βέβαια επειδή μιλούσαμε για διάφορα θέματα του άρεσε η παρέα μου και ξανοίχτηκε. Έπινε το ένα ποτό μετά το άλλο. Στην ερώτησή μου πώς θα οδηγήσει μετά με τόσο ποτό που κατέβασε, μου είπε ότι είναι γερό ποτήρι και ότι αυτός ξέρει τι κάνει.

Ξεράδια ήξερε...



Στο τρίτο ποτό είχε αρχίσει να με πλησιάζει επικίνδυνα. Κάθε κουβέντα που θα μου έλεγε έπρεπε να μου την πει σχεδόν στηριζόμενος επάνω μου. Κάποια στιγμή δυσανασχέτησα και έκατσα στο σκαμπό του μπαρ ούτως ώστε να έχω τα πόδια μου φράγμα ανάμεσά μας, αλλά αυτός τα χρησιμοποίησε ως κανονικό ακουμπιστήρι. Μην σου πω ότι τον βόλεψαν κιόλας αφού στηριζόταν σ αυτά κάθε φορά που με πλησίαζε για να μου πει το οτιδήποτε.

Ώρε μπελά που τον βρήκα …



Κάποια στιγμή ρωτάω με τρόπο την φίλη μου τι σόι πράμα είναι αυτός ο Ντε Νίρο, αν στέκει καλά στα μυαλά του, και μου λέει ότι απ ότι της είπε ο ψηλός ήταν ένας "χρόνια παντρεμένος" με παιδιά.

Πωπωπωωω … Παναγιά μου, σκέφτηκα. Όλα τά χαμε οι παντρεμένοι μας μάραναν.



Και τότε ξεκαθάρισαν στο μυαλό μου κάποια πράγματα. Όσο ήταν νηφάλιος και τον ρωτούσα για την ζωή του γενικότερα, απέφευγε να μου λέει ξεκάθαρα πράγματα. Ούτε πώς περνάει τον ελεύθερο χρόνο του μου έλεγε, ούτε για την κοινωνική του ζωή παρά αναλωθήκαμε σε γενικόλογα και κουβέντες άσχετες. Έτσι, μόλις έμαθα την αλήθεια προσπάθησα να τον αποφεύγω.


Τον κρατούσα σε απόσταση. Αυτός όμως είχε φουντώσει και ειδικά στο τέταρτο ποτό έγινε τούρμπο. Ναι μεν είχε για ακουμπιστήρι τα γόνατά μου αλλά κάποιες φορές ένιωθα ότι έτριβε και το « απ αυτό του » στα γονατάκια μου. Στην αρχή φαντάστηκα ότι ήταν τυχαίο αν λάβουμε υπόψη και την μέθη. Αλλά στη συνέχεια έγινε και ξαναέγινε. Και μάλιστα όσο περνούσε η ώρα το καταλάβαινα και πιο έντονα. Δεν υπήρχε καμιά αμφιβολία για το τι συμβαίνει. Κατέβηκα από το σκαμπό μπας και γλυτώσω την χυδαία τριβή, και προσπάθησα να κρατάω μια απόσταση μεταξύ μας. Αλλά ο φουντωμένος- μεθυσμένος όλο και με πλησίαζε και έψαχνε ευκαιρία να στηριχτεί επάνω μου. Τελικά, εγώ να υποχωρώ και αυτός να πλησιάζει βρεθήκαμε περίπου 3 μέτρα μακριά από το μπαρ και την υπόλοιπη παρέα.

Αϊ σιχτίρ σκέφτηκα, έχω τόσα στο κεφάλι μου να χω και έναν άσχετο μπεκρούλιακα να μου μαυρίζει τη βραδιά? Και η ευγένεια έχει τα όρια της κύριέ μου! Αρκετά σε ανέχτηκα. Παίρνω το σακάκι μου, την τσάντα μου, λέω μια πρόχειρη δικαιολογία και την κάνω Λούις. Ώσπου να το πάρει χαμπάρι ο μπεκρής εγώ ήμουν στο σπιτάκι μου, έβλεπα DVD και απολάμβανα 2 γύρους νοστιμότατους. Ένα τέτοιο μαρτυρικό βράδυ μόνο με γύρους και ντιβιντί μπορεί να ξεπεραστεί.

Σήμερα εντωμεταξύ με πήρε τηλέφωνο η φίλη (απορημένη και η ίδια) και μου είπε ότι ο Ντε Νίρο έπρηξε τον φίλο του να βγούμε όλοι μαζί. Του έκανα λέει εντύπωση, πέρασε φανταστικά (!), φαίνομαι καλό κορίτσι και θέλει οπωσδήποτε να ξαναβρεθούμε. Άκουσον άκουσον ο παντρεμένος! Μα τι γίνεται? Τι φαντάζεται ότι θα μπορούσε να συμβεί μεταξύ μας? Να είμαι εγώ η ερωμένη του και αυτός να το παίζει δίπορτο? Και αφού νομίζει ότι είμαι καλό κορίτσι πώς θα μπορούσε να μπλεχτεί το «καλό κορίτσι» σε τέτοιες αδιέξοδες καταστάσεις? Μυαλό δεν έχει?


Να, κάτι τέτοιους παντρεμένους-παιγμένους βλέπω και αναρωτιέμαι τι συμβαίνει γύρω μου.



Υπάρχει ελπίς?