Όλα τα χαμε, οι παντρεμένοι λιγούρηδες μας έλειπαν.

Τρέχω, τρέχω, τρέχω και δεν προλαβαίνω. Σφίξαν τα πράγματα. Οι προπονήσεις έγιναν εντατικές. Δουλειά- προπόνηση πού χρόνος για ξεκούραση. Πόσο μάλλον να διαβάσω ή να γράψω στο blog. Εννοείται ότι η ανεύρεση άντρα μπήκε στο ψυγείο μέχρι να περάσει η φούρια.



Έχω και την φίλη μου που μ έπρηξε να πάμε στη συνεστίαση της σχολής χορού Λάτιν. Βλέπεις ελπίζει ότι εκεί, χορό στον χορό, θα είναι πιο εύκολο να βρούμε άντρες. Το τρέναρα όσο πήγε αλλά ήρθε η ρημάδα η ώρα. Άλλη δικαιολογία δεν μπορούσα να βρώ. «Ας το κάνουμε κι αυτό να τελειώνουμε επιτέλους» σκέφτηκα.



Πήγαμε λοιπόν. Εγώ ήμουν «πτώμα» στην κούραση, αφού ήμουν όλη μέρα στη δουλειά και μετά έτρεξα για προπόνηση. Ένα μπάνιο μόνο πρόλαβα να κάνω και πήγα κατευθείαν σε αυτή τη σχολή χορού. Ούτε είχα φάει όλη μέρα για να είναι η κοιλιά μου πλάκα όπως κάνω συνήθως.

Εκεί βρήκαμε όλως τυχαίως κάποιον γνωστό της φίλης μου με έναν φίλο του. Τέτοια σύμπτωση βρε παιδί μου το κάτι άλλο! Σε μια άσχετη σχολή στο πουθενά, ένας γνωστός! Καλά ο κόσμος τελικά είναι πολύ μικρός. Μαζί μας είχε έρθει και μια κοπέλα, ο συνδετικός κρίκος με τον ιδιοκτήτη της σχολής και έτσι γίναμε όλοι μια παρέα. Σταθήκαμε στο μπαρ όρθιοι σε μια γωνιά με σκοπό να χορεύουμε όλο το βράδυ. Που να ξέραμε…

Διαπίστωσα ότι δεν ήταν καθόλου όπως τα περίμενα. Η μουσική ναι μεν ήταν ποικίλη, από ελληνικά μέχρι σάμπες, ροκ, σουίγκ και άλλα πολλά, όμως τα χόρευαν με τον συγκεκριμένο τρόπο της σχολής. Σ αυτές τις περιπτώσεις χορεύουν στην πίστα μόνο οι μαθητές και οι δάσκαλοι. Και εννοείται όλοι ζευγάρια. Αγκαλιασμένοι, πρόσωπο με πρόσωπο κινούνταν σαν ένα σώμα. Οι άντρες με τον κορμό στητό, παντελώς ακίνητο από την μέση και πάνω, ο πισινός επίσης ακίνητος αλλά τα πόδια να τρελαίνονται δεξιά και αριστερά. Στις γυναίκες επίσης ακίνητος ο κορμός αλλά ο κώλ..ς να κουνιέται τρελαμένα δεξιά- αριστερά, μπρος- πίσω ακολουθώντας τα πόδια που λικνίζονταν κυματιστά.
Απ ότι φαίνεται η λειψανδρία χτύπησε και εκεί αφού λόγω έλλειψης συνοδών πολλές φορές χόρευαν γυναίκες με γυναίκες.


Εγώ που έχω και μια έμφυτη τάση και μ αρέσει ο χορός, δεν κουνήθηκα απ΄ την θέση μου αφού ντρεπόμουν. Και αυτό γιατί κανένας δεν χόρευε τον φυσιολογικό και αυθόρμητο χορό "του αδαή", που βλέπεις στα μπαρ και στα κλάμπ όπου όλοι εκτονώνονται ελεύθερα και όπως τους αρέσει. Εδώ όλα ήταν μετρημένα βήματα. Απ αυτό και μόνο κατάλαβα από νωρίς ότι η βραδιά θα ήταν σχετικά βαρετή για μένα, αφού δεν θα μπορούσα τουλάχιστον να χορέψω, που τόσο μ αρέσει.

Ο γνωστός της φίλης μου που θα τον αποκαλώ ο «ψηλός», ήταν ένα παλικάρι πολύ όμορφο, πλακατζίδικο, μέσα σ όλα, με το σοβαρό του και το αστείο του, αλλά πάντα με μέτρο και ανάλογα την στιγμή. Πολύ καλός αλλά παντρεμένος και με παιδιά. Πώς βρέθηκε εκεί δεν ξέρω, αλλά δεν ήταν λιγούρης ούτε πονηροκοίταζε. Ο φίλος του ήταν ένας μέτριος 38άρης που έμοιαζε με τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο (στο πιο άσχημο βέβαια). Έτσι όπως κάτσαμε εγώ ήμουν με τον Ντε Νίρο. Η κοπέλα-συνδετικός-κρίκος στάθηκε στο μπαρ και μιλούσε με τον γνωστό της ή έπινε και σκεφτόταν τα ερωτικά της (είχε μια πρόσφατη απογοήτευση και ήταν down-ιασμένη). Η φίλη μου με τον ψηλό όλο γελούσαν και απ ότι κατάλαβα καλοπερνούσαν, ενώ εγώ έμεινα με τον ιμιτασιόν Ντε Νίρο να συζητάμε επι παντός επιστητού.

Μιλούσαμε για τα αμάξια μας, για την οικονομία, για την απεργία των δασκάλων, για τα σχολικά μας χρόνια, για πολιτικά και πολλά και διάφορα. Επειδή δεν με πολυενδιέφερε το άτομο πολλές φορές έκανα ότι άκουγα τι έλεγε και κουνούσα το κεφάλι, αλλά στην πραγματικότητα λόγω της δυνατής μουσικής δεν άκουγα. Μύριζε και το στόμα του αφόρητα… Όποτε με πλησίαζε εγώ γύριζα το κεφάλι μου και του έτεινα το αυτί μου τάχα για να τον ακούσω καλύτερα, αλλά στην πραγματικότητα ήθελα να αποφύγω το χνώτο του. Τέτοια μπόχα άλλο πράγμα … τι να πω.

Πάντως ήταν Κύριος … τουλάχιστον στην αρχή. Δεν με πλησίαζε ερωτικά ούτε μιλήσαμε για σχέσεις και πονηράδες, και έτσι δεν ήρθα στη δύσκολη θέση να αποκρούω ερωτικές βολές. Κυλούσε το βράδυ ανεκτά αλλά από νωρίς περίμενα πότε θα τελειώσει να πάω σπιτάκι μου να φάω και να κοιμηθώ, να ξαποστάσει το κορμί μου που δεκαπέντε ώρες είχε κλείσει μέσα σε ρούχα, παπούτσια, ορθοστασία και προπόνηση. Ο τύπος βέβαια επειδή μιλούσαμε για διάφορα θέματα του άρεσε η παρέα μου και ξανοίχτηκε. Έπινε το ένα ποτό μετά το άλλο. Στην ερώτησή μου πώς θα οδηγήσει μετά με τόσο ποτό που κατέβασε, μου είπε ότι είναι γερό ποτήρι και ότι αυτός ξέρει τι κάνει.

Ξεράδια ήξερε...



Στο τρίτο ποτό είχε αρχίσει να με πλησιάζει επικίνδυνα. Κάθε κουβέντα που θα μου έλεγε έπρεπε να μου την πει σχεδόν στηριζόμενος επάνω μου. Κάποια στιγμή δυσανασχέτησα και έκατσα στο σκαμπό του μπαρ ούτως ώστε να έχω τα πόδια μου φράγμα ανάμεσά μας, αλλά αυτός τα χρησιμοποίησε ως κανονικό ακουμπιστήρι. Μην σου πω ότι τον βόλεψαν κιόλας αφού στηριζόταν σ αυτά κάθε φορά που με πλησίαζε για να μου πει το οτιδήποτε.

Ώρε μπελά που τον βρήκα …



Κάποια στιγμή ρωτάω με τρόπο την φίλη μου τι σόι πράμα είναι αυτός ο Ντε Νίρο, αν στέκει καλά στα μυαλά του, και μου λέει ότι απ ότι της είπε ο ψηλός ήταν ένας "χρόνια παντρεμένος" με παιδιά.

Πωπωπωωω … Παναγιά μου, σκέφτηκα. Όλα τά χαμε οι παντρεμένοι μας μάραναν.



Και τότε ξεκαθάρισαν στο μυαλό μου κάποια πράγματα. Όσο ήταν νηφάλιος και τον ρωτούσα για την ζωή του γενικότερα, απέφευγε να μου λέει ξεκάθαρα πράγματα. Ούτε πώς περνάει τον ελεύθερο χρόνο του μου έλεγε, ούτε για την κοινωνική του ζωή παρά αναλωθήκαμε σε γενικόλογα και κουβέντες άσχετες. Έτσι, μόλις έμαθα την αλήθεια προσπάθησα να τον αποφεύγω.


Τον κρατούσα σε απόσταση. Αυτός όμως είχε φουντώσει και ειδικά στο τέταρτο ποτό έγινε τούρμπο. Ναι μεν είχε για ακουμπιστήρι τα γόνατά μου αλλά κάποιες φορές ένιωθα ότι έτριβε και το « απ αυτό του » στα γονατάκια μου. Στην αρχή φαντάστηκα ότι ήταν τυχαίο αν λάβουμε υπόψη και την μέθη. Αλλά στη συνέχεια έγινε και ξαναέγινε. Και μάλιστα όσο περνούσε η ώρα το καταλάβαινα και πιο έντονα. Δεν υπήρχε καμιά αμφιβολία για το τι συμβαίνει. Κατέβηκα από το σκαμπό μπας και γλυτώσω την χυδαία τριβή, και προσπάθησα να κρατάω μια απόσταση μεταξύ μας. Αλλά ο φουντωμένος- μεθυσμένος όλο και με πλησίαζε και έψαχνε ευκαιρία να στηριχτεί επάνω μου. Τελικά, εγώ να υποχωρώ και αυτός να πλησιάζει βρεθήκαμε περίπου 3 μέτρα μακριά από το μπαρ και την υπόλοιπη παρέα.

Αϊ σιχτίρ σκέφτηκα, έχω τόσα στο κεφάλι μου να χω και έναν άσχετο μπεκρούλιακα να μου μαυρίζει τη βραδιά? Και η ευγένεια έχει τα όρια της κύριέ μου! Αρκετά σε ανέχτηκα. Παίρνω το σακάκι μου, την τσάντα μου, λέω μια πρόχειρη δικαιολογία και την κάνω Λούις. Ώσπου να το πάρει χαμπάρι ο μπεκρής εγώ ήμουν στο σπιτάκι μου, έβλεπα DVD και απολάμβανα 2 γύρους νοστιμότατους. Ένα τέτοιο μαρτυρικό βράδυ μόνο με γύρους και ντιβιντί μπορεί να ξεπεραστεί.

Σήμερα εντωμεταξύ με πήρε τηλέφωνο η φίλη (απορημένη και η ίδια) και μου είπε ότι ο Ντε Νίρο έπρηξε τον φίλο του να βγούμε όλοι μαζί. Του έκανα λέει εντύπωση, πέρασε φανταστικά (!), φαίνομαι καλό κορίτσι και θέλει οπωσδήποτε να ξαναβρεθούμε. Άκουσον άκουσον ο παντρεμένος! Μα τι γίνεται? Τι φαντάζεται ότι θα μπορούσε να συμβεί μεταξύ μας? Να είμαι εγώ η ερωμένη του και αυτός να το παίζει δίπορτο? Και αφού νομίζει ότι είμαι καλό κορίτσι πώς θα μπορούσε να μπλεχτεί το «καλό κορίτσι» σε τέτοιες αδιέξοδες καταστάσεις? Μυαλό δεν έχει?


Να, κάτι τέτοιους παντρεμένους-παιγμένους βλέπω και αναρωτιέμαι τι συμβαίνει γύρω μου.



Υπάρχει ελπίς?