Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 16, 2010

"Οι νέοι επιστήμονες δουλεύουν σε σουβλατζίδικα και καφετέριες"






Αυτο το διάβασα σήμερα στην εφημερίδα. Και το ανέφερε ως παράπονο και κατάντια.

Ομως εγώ έχω μια μικρή ενσταση:


Συγνώμη ρε παιδιά, και μ όλο το θάρρος, και χωρίς να θέλω να προσβάλλω κάποιον, αλλα αυτός ο τόπος έχει γεμίσει επιστήμονες.

Και γω που με βλέπεις επιστήμονας σπούδασα. Παρόλαυτα όμως κάνω αυτή τη μίζερη, άχαρη και αγχωτική δουλειά μου (εμπόριο) χωρίς παράπονο.

Μπαίνουμε στα πανεπιστήμια με όνειρα (αβάσιμα, ουτοπίες, τρέλες της εφηβείας), και βγαίνουμε με μια απαίτηση να τακτοποιηθούμε. Γιατί? Οταν μπαίναμε μας εγγυήθηκε κανείς ότι θα βρούμε μετά δουλειά? Οχι!Ε τότε τι παραπονιόμαστε???
Ηταν προσωπική επιλογή μας το πτυχίο. Επιλογή και ρίσκο. Και στα ρίσκα ή κερδίζεις ή χάνεις.

Σε έναν τόπο υπανάπτυκτο και αγροτικό, μου βγήκαμε όλοι με πτυχία- μεταπτυχιακά- και διδακτορικά , και φωνάζουμε και απαιτούμε να μας βρούν δουλειές καλοπληρωμένες και πρεστιζάτες.

Ρε, πάμε καλά? Ειμαστε σοβαροι??? Αντι να βγάλουμε εργάτες και αγρότες, βγάζουμε επιστήμονες? Μια φαλιρισμένη Ελλάδα τίγκα στον ΄επιστήμονα'.

Ε, ας φάμε τώρα τα πτυχία μας και μην παραπονιόμαστε(αν το κάνεις παπάρα στο γάλα γίνεται μούρλια σε λέω!).


Κυριακή, Σεπτεμβρίου 12, 2010

ΣΚΑΙ...????




Εχω την εντύπωση ότι οι ειδήσεις και τα διαφορα ενημερωτικά στο κανάλι του ΣΚΑΙ αγγίζουν λίγο περισσότερο την πρακτική πραγματικότητα απο τα άλλα μεγάλα κανάλια.


Κάνω λάθος? εξυπηρετεί συμφέροντα που δεν μπορώ να φανταστώ? τι συμβαίνει?



Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 09, 2010

Βυθίζομαι.

Και άλλος ένας συνάδελφος έκλεισε το μαγαζί του. Ενας ένας βγαίνουμε στον δρόμο.
Και του είχα δανείσει και χρήματα. Πάει χάθηκαν. Τι θα κάνω τώρα?

Περιμένω τη σειρά μου. Πότε θα είναι αυτή? πότε θα το κλέισω? Θα καταφέρω να βγάλω το χειμώνα ή δεν θα προλάβω? Τόσες υποχρεώσεις πώς θα τις τακτοποιήσω?

Πάνε τα λεφτάκια μου. Και υπολόγιζα σε αυτά. Τώρα?

Η ανάπτυξη λένε θα έρθει το 2013 ή 2015.
Σοβαρά? εμείς ρε φιλαράκι δεν βγάζουμε ούτε το μήνα. Πώς θα βγάλουμε τα 5 χρόνια? Και μετά τι? αμα το κλείσω τι θα κάνω? πώς θα ζήσω? στην ηλικία μου πού θα βρω δουλειά? που εδώ 20 ηδες και 30 ηδες δεν βρίσκουν.

Βουλιάζω. Κάθε μέρα που περνάει βυθίζομαι όλο και πιο βαθιά.


Ολοι μας λένε να κάνουμε υπομονή. Μωρέ εγώ θα κάνω, αλλα να κάνει και το ίκα και το τεβε και η εφορία και οι τράπεζες και το κράτος. Αν κάνουν όλοι αυτοί υπομονή τότε θα τα καταφέρω και γω. Αλλα εκείνοι δεν κάνουν. Εκείνοι τα ζητάν εδώ και τώρα.

Και έτσι κλείνουμε. Ομως το "κλείνω" είναι μια κουβέντα. Ειναι μια λέξη που λέγεται και γράφεται εδώ. Το να την βλέπεις ή την ακους είναι εύκολο. Το τι σημαίνει πρακτικά, στη ζωή, ενεργά, το καταλαβαίνει μόνο όποιος έχει μικρό μαγαζί σαν εμένα. Σε αυτούς απευθύνομαι σήμερα. Παιδιά μόνο εσείς με καταλαβαίνετε. Ολοι εμείς που έχουμε μαγαζιά έχουμε την ίδια ανάσα, την ίδια σκέψη, την ίδια πνοή.

Δεν έχω τι άλλο να πω. Τα λόγια είναι εύκολα, οι πράξεις είναι δύσκολες.

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 05, 2010

Ψηλά τα χέρια! Το ρεζερβουάρ ή τη ζωή σου!!!






Εκεί που έφτασε η τιμή της βενζίνης σε λίγο θα την ληστεύουν απο τα ρεζερβουάρ των αμαξιών και θα την πουλάνε στη μαύρη αγορά!

Αν υπολογίσεις ότι σε κάθε ρεζερβουαρ υπάρχουν περίπου 30€ βενζίνης, τότε σε ένα βράδυ 'χτυπώντας' 3 ντεπόζιτα μαζεύεις 90€.

90 Χ 5 μερες =450 € τη βδομάδα (πενθήμερο φυσικά. Είναι βαριά η δουλειά της ληστρικής).

450 Χ 4 εβδομάδες = 1.800 € το μήνα.

…… μμμμμ.... δεν είναι κι άσχημη μπάζα για μιά νεόπτωχη gademissa!!!

Και αν σκεφτείς ότι η δουλειά θα γίνεται μες στη μαύρη νύχτα, στις απόμερες γειτονιές, στους έρημους δρόμους, με μηδέν μάρτυρες….. ακούγεται ενδιαφέρον! Δεν θέλει σύνεργα ληστείας, ούτε όπλα, ούτε τιποτα επικίνδυνο. Καθαρά πράματα.
Μόνο έναν λοστό για να σπας τα καπάκια των ρεζερβουάρ και να ανοίγεις τα βιδωτήρια.


Αυτά σκεφτόμουν όσο περίμενα στην ουρά για το συσσίτιο της εκκλησίας.

Και αφού μοιράστηκα αυτή τη σκέψη μου με την:
κα Φρένα που περίμενε από πίσω μου,
και με την κα «Λα Πίρλα» που στεκόταν μπροστά μου,
και με τον κύριο Ατλέντικ ο οποίος φορούσε καπέλο και γυαλιά για να μην τον αναγνωρίσουμε και κρατούσε 2 τσίγκινα πιάτα (ήταν η πρώτη του μέρα στο συσσίτιο και πεινούσε πολύ ο καημένος) ,
και με έναν αλλοδαπό κο Sun4U (πολυταξιδεμένος κύριος) που δεν τον ήξερα και τον γνώρισα εκεί στην ουρά,
αλλά και με κάποιον κο 'Ασπίς Πρόνιο' ο οποίος τσούκου- τσούκου ήρθε και στήθηκε δίπλα μου προσπαθώντας να μου φάει τη σειρά,
....πέσαμε όλοι σε βαριά περισυλλογή.

Και ξάφνου: «Καλή ιδέα!!!!!!» φώναξε κάποιος.

Τότε φούντωσα. Ίδρωσα. Ολο το αίμα ανέβηκε στο κεφάλι μου.
«Αμάν, θα μου φάνε την ιδέα! Τι ήθελα και τους τόπα???????» σκέφτηκα, και άρχισαν όλα να γυρίζουν γύρω μου.




Και τότε ξύπνησα.
Τι απίστευτος εφιάλτης ε?





-Απίστευτος??? Δε νομίζω!......

...πού πουλάνε λοστούς και μπιτόνια? Κουκούλα θα χρειαστώ?

...........έφυγα!!!!





Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 01, 2010

«Όχι στο Δημόσιο, λένε οι νέοι»…





…Αυτό ήταν ενας από τους τίτλους ειδήσεων σε κανάλι. Δηλ προτιμάν να δουλέψουν στον ιδιωτικό τομέα και όχι στον δημόσιο?

Κολοκύθια τούμπανα.
Ας είχαν πρόταση από το Δημόσιο και το Ιδιωτικό, και θα σουλεγα εγώ τι θα διαλέγαν. Δημόσιο δαγκωτό.

3 φίλες μου που μείναν άνεργες και ψάχνουν για δουλειά (24 ως 30 ετών) παρακαλάν για μια θέση στο δημόσιο. Προσκυνάν. Ολο προκηρύξεις ψάχνουν. Το ονειρεύονται. Αλλά προσγειώθηκαν απότομα.
Η μία μάλιστα είναι πρώην συμβασιούχα. Γεύτηκε τη γλύκα.

24χρονα κορίτσια, πάνω στο άνθος της ηλικίας τους, πάνω που θέλαν να χαρούν τα νιάτα τους, να νοικιασουν σπίτια και να ζήσουν μόνες τους, να βρουν γκόμενους και να ξενυχτάν τον έρωτά τους στη φωλιτσα τους, τώρα ψάχνουν στους δρόμους για δουλειά. Είναι σε μαύρη απελπισία τα άτομα. Θα μιλήσω όμως άλλη φορά γι αυτές.
Οι νεαρές νέες φίλες μου καταρρέουν, και απελπίζομαι μαζί τους....