Σάββατο, Οκτωβρίου 28, 2006

Αχ αυτές οι γαϊδουρότριχες






Τους μαλλιαρούς άντρες τους αγαπάμε αλλά τους παρακαλούμε να περιποιούνται λίγο περισσότερο την τριχοφυΐα τους. Ο καλλωπισμός και το ψαλίδισμα είναι ένδειξη πολιτισμού και σεβασμού στην σύντροφο, και όχι ένδειξη «αδελφής» και «κουδουνίστρας». Οι συνήθεις περιπτώσεις μαλλιαρών ή αφρόντιστων ανδρών που σχολιάζουμε οι γυναίκες μεταξύ μας, αναφέρονται παρακάτω:


Η τρίχα η επαναστάτρια


Ενόσω μιλάτε και γνωρίζεστε, προσέχεις μια τρίχα που εξέχει απ τα υπόλοιπα φρύδια του. Δεν είναι μια κοινή τρίχα αλλά ένα σχοινί σγουρό που φτάνει σχεδόν μέχρι τα βλέφαρά του. Μπά δεν θα το πρόσεξε σκέφτεσαι, αλλά άμα «τα φτιάξουμε» θα του την βγάλω όπως βγάζω τις δικές μου, πολύ απλά και πολύ φυσικά. Οταν όμως μπεις στο παιχνίδι για τα καλά, μαθαίνεις ότι θα συμβιώσεις με αυτή την τριχοσκοινιά, αφού θεωρεί από μικρός ότι είναι το γούρι του και θα το έχει ώσπου να πεθάνει.


Το μούσι του κρυμμένου θησαυρού

Το επόμενο είναι το μούσι του. Και βεβαίως όχι το κοντοκουρεμένο, φροντισμένο, στιλάτο μουσάκι που αφήνει το περίγραμμα των χειλιών καθαρό, αλλά το ακατάστατο μαλλί που βρίσκεται στο πηγούνι και στο μουστάκι. Αυτό το μαλλιαρό λοιπόν μούσι έχει του κόσμου τα καλούδια μέσα του κρυμμένα, αρκεί να έχεις τη διάθεση να τα ανακαλύψεις ψηλαφιστά ή μυριστικά. Και μπορεί να περιέχει από τα ψίχουλα του κάθε ημερήσιου γεύματος μέχρι το κάθε ξεραμένο υγρό.

Ένα παράδειγμα:
μετά την πόση γάλακτος και την κατανάλωση του πρωινού, χαρακτηριστική είναι η κίνηση του κάτω χείλους που προσπαθεί να καλύψει το μουστάκι όσο φτάνει πιο πάνω, και ρουφάει τα απομεινάρια όπως η ηλεκτρική σκούπα, ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί με το δυνατό ρούφηγμα να τραβήξει και να στεγνώσει κάθε ίχνος γάλακτος ή υγρασίας σαν πιστολάκι μαλλιών (…ευσεβείς πόθοι). Μόνο που ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΙΣΤΟΛΑΚΙ ΑΓΑΠΗΤΕ ΜΟΥ.

Μετά σου προτείνει φιλάκι με τεταμένα τα χειλάκια (όσο διακρίνονται δηλαδή) πριν φύγει για τη δουλειά "αγάπη του", και συ, τέτοιος καλός που είναι, πώς να του το αρνηθείς? ( Άσε που αν δεν του το δώσεις εσύ μπορεί να πάει να το βρεί στις πάντα-πρόθυμες-ξενόφερτες-γκόμενες). Ακουμπάς με ολίγη απέχθεια και ταυτόχρονα κάνεις θετικές σκέψεις, αφού αυτός τουλάχιστον σ αγαπάει.

Όμως πώς να φιλάς παθιασμένα ένα τέτοιο στόμα κρυμμένο από μαλλί? Είναι σαν να του προτείνεις εσύ να ερεθίζεται σεξουαλικά με το να φιλάει, να γλύφει, και να ρουφάει τα λιγδιασμένα σου μαλλιά μετά από γλέντι σε σκυλάδικο με τόνους επικαθήμενης τσιγαρίλας.
Τώρα θα μου πεις δεν μπορεί να είναι τόσο τρομερό ένα μούσι ώστε να χωρίσεις μόνο και μόνο γι αυτό.

Καλά, δεν θα τον χωρίσουμε μόνο γι αυτό, θα περιμένουμε να μαζευτούν και άλλα…



Η μασχάλη θύσανος.

Όταν είναι κλειστά τα χέρια απαγορεύεται να εξέχουν τρίχες δεξιά και αριστερά. Κι όμως, βλέπεις στην παραλία πολλές φορές άντρες που είναι σαν να πατίκωσαν ξαφνικά έναν σκαντζόχοιρο στη μασχάλη τους.
Σε μια τέτοια περίπτωση μετά τις περιπτύξεις του κρεβατιού, όταν ξαπλώνεις αποκαμωμένη στην αγκαλιά του με μαξιλάρι τα χέρια του, αντί να απολαμβάνεις την χαλάρωση όπως αυτός με το ροχαλητό του, εσύ σκέφτεσαι τα μαλλάκια σου που ακουμπάνε στην υγρή τριχιά και σαν συγκοινωνούντα δοχεία θα φτάσει το υγρό μέχρι το πετσί του κεφαλιού σου και ίσως μέχρι την μύτη σου......

heeeeeelp....

Δεν τους ενημέρωσε κάποιος ότι όσο λιγότερες τρίχες υπάρχουν εκεί τόσο λιγότερες οι οσμές και τόσο πιο ευχαριστημένη και ανακουφισμένη η σύντροφος?
Καλά δεν είπαμε να βάλεις και ξυράφι, αλλά με ένα ψαλιδάκι ανα τακτά διαστήματα το θαύμα γίνεται βρε άνθρωπε.



Βελέντζα μπρός-βελέντζα πίσω.

Η άλλη τρίχα στην πλάτη και στον θώρακα τι είναι πάλι!
Μια κοντή μοκέτα με ξεκάθαρο περίγραμμα ξεκινάει από τον σβέρκο (!!!) και καταλήγει ποιος ξέρει σε τι πλεξούδες στην πλάτη. Μα να έχει κάποιος στο σβέρκο τριχάκια τα οποία φαίνεται καθαρά ότι δεν είναι μαλλί της κεφαλής αλλά του σβέρκου! Ήμαρτον βρε παιδιά!!!!
Υπάρχει και κουρέας αν δεν το ξέρετε

Αμ το άλλο?
Από το ανοιχτό πουκάμισο ξεπροβάλουν γουρουνότριχες όπως οι σούστες του κρεβατιού που μπορείς να χοροπηδάς πάνω τους χρόνια και αυτές δεν πατικώνονται με τίποτα. Μπορείς να φανταστείς τα παρακάτω….

Να μην μπορείς να αλείψεις αντιηλιακό γιατί μπλέκονται τα δάχτυλα και δημιουργούν κόμπους κατά λάθος. Και βέβαια ο κύριος επειδή βαριέται να αλείφει σε ολόσωμο μαλλί, σου προτείνει να του αλείψεις εσύ που τόσο του αρέσει το απαλό άγγιγμά σου και κάνει και μμμ…
Αλείφεις μια, αλείφεις δυο, αλείφεις όλη μέρα και στο τέλος πονάει το χέρι σου από την προσπάθεια να διαπεράσει η αλοιφή την πυκνή στοιβάδα τριχών και να φτάσει στο δέρμα όλου του κορμιού του. Και εννοείται ότι τελικά το παίρνεις χαμπάρι πως ο τύπος απλώς βαριόταν να προσπαθεί ο ίδιος, και με τις γαλιφιές του έριξε σε σένα την αγγαρεία.

Αλλά τι να κάνεις θα το υποστείς και αυτό και θα το παίζεις χαρούμενη και ερωτευμένη, αφού παντού καιροφυλακτούν οι αλλοδαπές ομορφονιές να αρπάξουν το πολύτιμο αρκούδι σου, και άντε μετά να βρίσκεις άλλο μέσα στη ζούγκλα της λειψανδρίας.



Τα …ιδιαίτερα

Ποιος ξέρει τι ουρά αλόγου κρέμεται από τα σκέλια του κάθε υποψήφιου.
Νομίζουν ότι έτσι και πλησιάσει ψαλίδι εκεί είναι προς ευνουχισμό, και έτσι αναγκαστικά ευνουχιζόμαστε εμείς.

Επειδή παραμένουν σταθερές εκεί οι τρίχες στους 5 πόντους μάκρος, νομίζουν ότι από τη φύση τους είναι κατασκευασμένες να σταματούν εκεί. Δεν πάει το μυαλό τους ότι μπορεί από αυτό το μάκρος και πάνω να τρίβονται ή να πιάνονται στο τζην ή στο σώβρακο και έτσι να τραβιούνται από μόνες τους δίνοντας τη σκυτάλη σε νέα φυντάνια.

Όλες αυτές οι τρίχες μαζεύουν ιδρώτα, σταγόνες και βακτήρια που δημιουργούν κακοσμία ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ. Έτσι είναι η κατασκευή. Σε ιδιαίτερες στιγμές σπρώχνετε ευγενικά το κεφάλι μας προς τα κει κάτω, και πρέπει εμείς να είμαστε πάντα έτοιμες και δεκτικές. Θα πρέπει επίσης μέσα σε όλο αυτό το μαλλί εμείς να βρούμε την άκρη. Αλλά να ξέρετε ότι παρακαλάμε συνέχεια τα επόμενα 10 λεπτά (με χαμόγελο και ευγενικό πόθο πάντα) να τελειώσετε για να πάρουμε βαθιά ανάσα καθαρού αέρα, όπως ο σχεδόν πνιγμένος γεμίζει δυνατά με αέρα τα πνευμόνια του μόλις βγει ψηλά στην επιφάνεια, και ευχαριστεί το θεό που τελείωσε και είναι ακόμα ζωντανός.



Τα βασανισμένα κάτω άκρα

Όταν ιδρώνουν τα πόδια χρησιμοποιούμε βαμβακερές κάλτσες, ειδικά ταλκ, αποσμητικά ή ειδικούς απορροφητικούς πάτους και ΠΛΕΝΟΥΜΕ ΠΑΝΤΑ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΜΑΣ όταν γυρίζουμε σπίτι. Όταν ειδικά έχουμε γκόμενα να μας περιμένει, η ποδαρίλα είναι κανονικό terror. Και μην της ζητάτε ναζιάρικα και κουρασμένα να σας κάνει μασάζ στα πόδια μας που πονάνε από το ολοήμερο τρέξιμο, αλλά αναδύουν μπόχα ποδαρίλας. Μπορεί η γκόμενα να μην σας το αρνηθεί από ευγένεια ή παγωμένη σαστισμάρα, να σας κάνει το μασαζάκι αναπνέοντας από το στόμα, αλλά να ξέρετε πως άρχισε ήδη η αντίστροφη μέτρηση.

Τα νύχια είναι άλλη ιστορία, ειδικά των ποδιών. Πας να χουχουλιάσεις κάτω από τις κουβέρτες και στο γλυκό τρίψιμο των ποδιών που προσπαθεί ο ένας να ζεσταθεί από τον άλλο, γδέρνεται το πετσί μας όπως τα ξύσματα του πορτοκαλιού. Βλέπεις τα πεντικιούρ είναι αδερφίστικα πράγματα. Ο άντρας πρέπει να έχει την αγριάδα του λέει (.....alien nation)



Με μέλισσα τα έφτιαξα γμτ?

Στους άντρες τα αυτιά είναι το συνήθως εκτεθειμένο βρομύλικο σημείο που δεν μπορεί να πει ψέματα. Δεν φτάνει να τα καθαρίζουμε γύρω γύρω μόνο, ή να βάζουμε το δάχτυλο καλυμμένο με χαρτί υγείας για να πάρει ό,τι βρει. Πρέπει να βάλουμε και ΜΠΑΤΟΝΕΤΑ αναγκαστικά για να πάρει τα βαθύτερα και πιο κρυφά, η οποία εννοείται ότι θέλει προσοχή στο χειρισμό της με μαλακές, αργές και προσεγμένες κινήσεις. Ομως να ξέρετε ότι οι γυναίκες πάντα εκτιμούν τα καθαρά αυτιά ή τουλάχιστον σιχαίνονται τα βρώμικα, ειδικά όταν οι άντρες επιθυμούν παιχνιδίσματα σε αυτά. Το κερί αυτιών δεν είναι και το πιο γευστικό πράγμα στον κόσμο. Αν όμως μας ζορίσετε προς αυτή την κατεύθυνση να ξέρετε ότι

α. το κοντέρ γράφει αρνητικά
β. ήδη ψάχνουμε για έναν πιο καθαρό αντικαταστάτη σας
γ. προσποιούμαστε
δ. εχουμε μπει στον χώρο των φαντασιώσεων και είσαστε ο Σάκης Ρουβάς
ε. μερικές απλώς κάνουν υπομονή μέχρι να μπει η κουλούρα, να μείνουν έγκυες, και τότε με την πρόφαση της αναγούλας και του παιδιού να κοιμούνται ήσυχες επιτέλους χωρίς κεριά στο στόμα.



Αλλάζει δέρμα. Όφις ήταν τελικά και όχι το αρκούδι.

Κάποτε ήταν ένας που είχε ξηροδερμία ο καημένος, και όταν έκανε ζεστό μπάνιο αμέσως μετά ξεφλούδιζε το πρόσωπό του. Έβγαινε από το μπάνιο ζεστός και χαλαρός αλλά με το πρόσωπο γεμάτο από κάτι σαν πιτυρίδα. Πως μπορεί μια γυναίκα να βλέπει, να λατρεύει και να εκστασιάζεται ερωτικά από έναν άντρα που έχει λέπια στο πρόσωπό του? Είναι δυνατόν? Κι όμως πρέπει να δείξουμε κατανόηση, άπλετη αγάπη και στοργή, και να ανεχτούμε τις …φολίδες .

Καταστρώνει λοιπόν αυτή η γυναίκα το σχέδιο απολέπισης προσεκτικά, σταδιακά και μεθοδικά μην τύχει και του θίξει τον αντρισμό και την ομορφάδα. Αρχικά η πρόταση γίνεται για την NIVEA που θεωρείται παιδικό προϊόν άρα όχι αδερφίστικο. Με δυσκολία στην αρχή αλλά πες πες θα το δεχτεί. Μετά περνάς στο πήλιγκ για άντρες της body shop που έχει τα not tested on animals οικολογικά προϊόντα, άρα έχει μηνύματα που θυμίζουν κάτι από Greenpeace άρα επίσης όχι αδερφίστικα. Στο τέλος καταλήγεις σε κάποια αντρική σειρά υδατικής περιποίησης πάντα not tested on animals. Όμως ώσπου να ολοκληρωθεί η θεραπεία, της γυναίκας της έχει φύγει ο ενθουσιασμός και η μαγεία, και αν είναι και τριχωτός και αγύριστο κεφάλι, την έκανε η γυνή με ελαφρά πηδηματάκια.





Και φυσικά μην τολμήσει μια γυναίκα να τα πεί όλα αυτά σε άντρα γιατί "την έβαψε".

Το θεωρούν τρομερά υποτιμητικό. Είναι έτσι γιατί έτσι τους έπλασε η φύση. Έτσι τους γέννησε η μάνα τους και ποια είσαι εσύ που θα τους κάνεις λελέδες? «Πάϊνε παραπέρα κοπέλα μου και θα βρώ άλλη να μ αγαπήσει όπως με έπλασε η φύση». Και βέβαια αυτή η άλλη δεν θα είναι ποτέ ένα αρκουδάκι αλλά μια καλοαποτριχωμένη, ρίζα-βαμμένη και μακιγιαρισμένη, παρά τη φύση ύπαρξη.

Αυτή η αδιαφορία ως προς την προσωπική υγιεινή μου φαίνεται ανεπίτρεπτη, και δεν έχω καμία όρεξη να γίνω εγώ ο συμβουλάτορας ή ο μέντορας κανενός γκόμενού μου. Δεν θα του μάθω εγώ τους τρόπους να μην είναι αποκρουστικός σε βασικά θέματα. Ούτε πώς να ντύνεται θέλω να του δείχνω, γιατί μερικοί άντρες αφήνουν τις γυναίκες τους να τα κάνουν όλα αυτά . Εγώ θέλω να ασχολείται με τον εαυτό του και να ξέρει από μόνος του τα βασικά του ντυσίματος, χωρίς να τα περιμένει από μένα. Εδώ δε έχω χρόνο να ακολουθήσω την μόδα και να ψωνίσω για μένα, θα έχω γι αυτόν? Και αν δεν ξέρει αυτά τα βασικά για να φροντίζει τον εαυτό του, θα ξέρει για τα άλλα? Και άντε σε νεαρή ηλικία συγχωρείται γιατί λες δεν πρόλαβε να μάθει, αλλά σε άντρα περίπου 38 χρονών δεν δικαιολογείται κατά τη γνώμη μου.




Πώς τα σκέφτηκα τώρα όλα αυτά?

Έλαβα ένα μήνυμα που με προσκαλούσε να πάμε για καφέ, από έναν τύπο με τον οποίο έχουμε βρεθεί ελάχιστες φορές. Δεν θυμάμαι κάτι ιδιαίτερο γι αυτόν, το μόνο που θυμάμαι είναι ότι η εμφάνιση αλλά και οι τρόποι του με παραπέμπουν σε τέτοιου είδους άτομο. Δεν πολυθέλω να βγω και έτσι πήρα παράταση λίγων ημερών με την δικαιολογία τάχα πολλών ασχολιών (…ακόμη και το Σαββατοκύριακο). Θα βγω όμως εν τέλει, τι να κάνω. Όπως λέει και η "ατρόμητη" φίλη μου
«τουλάχιστον βγές με τον άνθρωπο, και τετ α τετ θα δεις τι θα σου βγάλει. Μπορεί και να περάσεις καλά, πού ξέρεις. Ο έρωτας λένε κρύβεται στα πιο απίθανα μέρη. Μην το γκαντεμιάζεις από τώρα. Πω πω πωωωω, τι πράγμα είσαι…»


....................μωρέ λές?

Παρασκευή, Οκτωβρίου 20, 2006

Σύνταξη στα 35. Το όνειρο κάθε Έλληνα




Στο μαγαζί με τη μυγοσκοτώστρα στο χέρι, η αφεντικίνα σκέφτεται λύσεις


Πω πω, νέκρα σήμερα……


(…..σλατς…….)


Ρεύμα, τηλέφωνο, κοινόχρηστα όλα μαζί με περικύκλωσαν και πήγαν να με πνίξουν. Αν δεν τακτοποιηθούν λέει, κρεβάτι μου θα γίνει το παγκάκι. Μα που να βρώ τα φράγκα ? Όσο και να σφιχτώ, δεν μπορώ να τα γεννήσω. Μακάρι να είχα μια σύνταξη να πεφτε στάνταρ το παραδάκι, αλλά νάκανα και καμιά έξτρα δουλίτσα στα κρυφά για το κατιτίς παραπάνω, όπως τα Clinic τα Φένα τα Levis και τα τοιαύτα.


(…βαθιά τζούρα Marlboro που την ακολουθεί ηχηρή και απολαυστική ρουφηξιά νες με γάλα…)


Σύνταξη γηρείας στα 35 δεν μπορώ να πάρω, ξεκάθαρα πράγματα. Χηρείας ή μάνας ανήλικου τέκνου εννοείται όχι, αφού από τα αρσενικά έχω ξεχάσει και την ανατομία τους ακόμα. Νομίζω ξεχωρίζουν από το μήλο του Αδάμ, το μαλλί του στέρνου ή της πλάτης και από ένα λειτουργικό εξάρτημα που κάπου έχουν αλλά δεν θυμάμαι πού…
Αναπηρίας ……μμμμμ… αν αποκόψω το μικρό δαχτυλάκι του αριστερού μου χεριού ο λογιστής μου είπε ότι δεν παίρνω τίποτα. Αν αποκόψω όμως όλο τον αριστερό καρπό λέει ότι κάτι μπορεί να γίνει, αλλά θα δυσκολέψει η ζωή μου…

Τι να κάνω … τι να κάνω…

Με δυο τετραετίες βουλευτής νομίζω παίρνεις σύνταξη ανεξαρτήτως ηλικίας. Αυτό κάτι είναι. Ομως πρέπει να με ψηφίσει ο κόσμος για να βγω βουλευτίνα. Πώς μπορεί να γίνει αυτό? ... μμμ … κι όμως …


(….βζζζζζ……… βζζζζζζζζζζζζζζ ………σλατς… ξέφυγες πάλι)


Καταρχάς όλοι στη βουλή είναι γέροι και γριές. Οπότε όποιος νέος βάλει υποψηφιότητα και υποστηριχτεί κατάλληλα θα βγει. Η Χράπτη δηλ τι παραπάνω είχε απ τους άλλους? Μόνο τα νιάτα και την ομορφιά της. Από πολιτικό λόγο δεν νομίζω ότι έχει. Δεν την άκουσα ποτέ να μιλάει με συγκεκριμένες προτάσεις για τα νοσοκομεία, τις εφημερίες, την ανεργία, τις πράσινες κάρτες, τις χωματερές (που δηλητηριάζουν το έδαφος και τα νερά αλλά κανένας δεν μιλάει για τη σοβαρότητα του θέματος σαν να συμφώνησαν στα κρυφά όλοι μεταξύ τους), τις διπλοβάρδιες στα σχολεία κα. Όχι. Το μόνο που κάνει είναι να έχει αγκαλιά τα (πλυμένα) ορφανά, να τρέχει για εγγραφές δωρητών οργάνων όπου υπάρχουν κάμερες, και άλλα παρόμοια καθαρά, συγυρισμένα και συγκινητικά θέματα. Και πάντα βαμμένη και ντυμένη σαν μοντέλο, με χαμόγελο αστραφτερό, βλέμμα ολίγον ταπεινό- κοριτσίστικο- φαινομενικά ειλικρινές, και με μαλλί επιμελώς ατημέλητο κομμωτηρίου πάντα.

Εγώ εντάξει μοντέλο δεν είμαι, αλλά αν βαφτώ και φτιαχτώ γίνομαι αγνώριστη, όπως εξάλλου και οι περισσότερες Ελληνίδες. Και να σου πω… καλύτερα έτσι. Γιατί θα ταυτιστούν μαζί μου οι περισσότερες ψηφοφόροι, εκτός από τις λίγες μοντέλες που αυτές θα τις πάρει η Έλενα.


(…βαθιά τζούρα Marlboro που την ακολουθεί ηχηρή και απολαυστική ρουφηξιά νες με γάλα, όμως ήταν περισσότερο ηχηρή από πρίν, και με αποσυντόνισε λιγάκι. Ας ξαναμπώ στη βαθιά περισυλλογή μου……… )


Να κατέβω ανεξάρτητη γιατί αν πάω με τα κόμματα θα πρέπει να κάνω υποχωρήσεις, να συμβιβαστώ, να παίξω παιχνίδια, και να χρωστάω χάρες. Μπα άσε, καλύτερα μόνη να χω και το κεφάλι μου ήσυχο. Και υπουργός ή πρόεδρος δεν γουστάρω να γίνω. Απαπα παραπάνω μπελάδες δεν θέλω. Μια συνταξούλα κυνηγάω όλο κιόλο.


Μωρέ ένας καλός δημοσιοσχετίστας αν με αναλάβει, βγήκα!
Στη δουλειά ένας πελάτης μου έχει σαν κύρια δουλειά το PR, και με συμπαθεί κιόλας πάρα πολύ. Αφού να φανταστείς μου εμπιστεύεται τα προσωπικά του όποτε με βρει εύκαιρη. Με παίρνει μονότερμα και σταματημό δεν έχει, και εγώ πάντα τον ακούω αλλά έχω το νου μου και στο μαγαζί. Είναι κάποιες φορές κουραστικός αλλά πάντα απολαυστικός με ποικιλία θεμάτων και γνωριμιών. Αυτός σίγουρα θα με αναλάβει και θα με υποστηρίξει ειλικρινά και με θέρμη.

Αχ φούντωσα τώρα. Να δεις που αν βάλω υποψηφιότητα μπορεί και να βγω! Μα πώς δεν το είχα σκεφτεί μέχρι τώρα. Δηλ μπορεί εγώ να γίνω ένα από τα επόμενα μέλη της βουλής??!!! Έχω ταχυκαρδία, κάτι τόσο μεγάλο δεν θα το αντέξω.


(….σλάτς….…)


Τα ατού μου είναι πολλά:

Συζητώ για τα προβλήματα επί της ουσίας, εστιασμένα και όχι με αερολογίες και προετοιμασμένα τσιτάτα.
Έχω πτυχίο οπότε θα πιάσω την μάζα των πτυχιούχων δηλ τη μισή Ελλάδα.
Δουλεύω σε επάγγελμα άσχετο με το πτυχίο οπότε θα πιάσω την υπόλοιπη μισή.
Έχω το προφίσιενσι, θα βγάλω και άδεια να διδάσκω άρα θα πιάσω την μάζα των καθηγητών.
Θα ξεσκονίσω την κιθάρα για να μάθω καλά 2-3 κομμάτια που θα τα παίξω στο διαφημιστικό τρέιλερ της πολιτικής μου διαφήμισης, για να πιάσω την μάζα των μουσικόφιλων.
Είμαι αθλήτρια άρα ξέρω προσωπικά για επιχορηγήσεις, αγώνες, προπονήσεις, παράγοντες, ομοσπονδίες, προπονητές, εγκαταστάσεις, αγωνίες, άρα θα πιάσω την μάζα των αθλητών που είναι και μεγάλη.


(….βρωμόμυγα ΝΑ…σλατς. …)


Τι έλεγα?....α
Έχω δική μου δουλειά οπότε ξέρω από πρώτο χέρι για φπα, τράπεζες, δάνεια, εφορίες, χαρτιά και χαρτούδια. Ζω καθημερινά την αγωνία της ασταθούς οικονομίας, αφού οι πελάτες μου περνάν πρώτα από το σουπερμάρκετ, όπου το παλιοΖΟΝΓΚ τους τα αρπάζει κανονικά και δεν μένει τίποτα για μένα στο πορτοφόλι τους όταν επιστρέφουν. Συχνά τους λέω χαριτολογώντας (τάχα), να περνάνε πρώτα από μένα και μετά να πηγαίνουν στο supmark.
Έχω υπαλλήλους άρα δίνω δουλειά και συμβάλλω έμπρακτα στην καταπολέμηση της ανεργίας.
Είμαι γυναίκα επαγγελματίας και θα ταυτιστούν μαζί μου πολλές γυναίκες που είτε θέλουν να δουλέψουν (άεργες), είτε δουλεύουν και δεν προλαβαίνουν να ζήσουν, αλλά και πολλές φεμινίστριες.


(…σλάτς ……… άρπα την Μαύρο, Σιχαμερό, Ιπτάμενο Μικροβιοφόρο που δεν πληρώνεις ούτε ρεύμα ούτε τηλέφωνο )


Έχω τον θυρεοειδή και την προλακτίνη άρα δεν είμαι εντελώς υγιής. Θα το χρησιμοποιήσω αυτό υπέρ μου και θα το τονίσω στον προεκλογικό μου αγώνα γιατί έτσι ξέρω από πρώτο χέρι μερικά πράγματα για νοσοκομεία, εργαστήρια, γιατρούς, καθυστερήσεις εξετάσεων, απεργίες. Και επειδή όλοι λίγο πολύ είναι άρρωστοι, πραγματικά ή καταφαντασίαν, θα πιάσω ακόμα μεγαλύτερη μερίδα του………




…… αχ …μπήκε πελάτης, θαύμα θαύμα!!!!! Ας ψωνίσει Παναγίτσα μου να πάω να πληρώσω το ρεύμα…

-Παρακαλώ πως μπορώ να σας εξυπηρετήσω?
- μιαματιαναριξωκαι
- Αμέσως. Περάστε από δώ αν θέλετε…




…………… αλλελούια……και όσο για τα βουλευτιλίκια θα τα σκεφτώ άλλη ώρα……….





Κυριακή, Οκτωβρίου 15, 2006

Τα blogs των πολιτικών



Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να διαβάζαμε τις βαθύτερες και αληθινές σκέψεις των πολιτικών, κυβερνόντων και αντιπολιτευόμενων. Να είχαν ας πούμε έναν τομέα στο ίντερνετ με blogs στα οποία, με ψευδώνυμα πάντα, να έγραφαν οι πολιτικοί. Βέβαια θα έπρεπε να υπήρχε απόλυτη διασφάλιση της ανωνυμίας με κάποιο τρόπο, ώστε να ήταν πραγματικά ελεύθεροι οι πολιτικοί να εκφραστούν. Θα είχε ενδιαφέρον να διάβαζα το blog ας πούμε του……



Καραμανλή


Σήμερα είναι Κυριακή. Ξύπνησα αργά και έπαιξα με τα μικρά. Ανακαλύψαμε ένα καινούργιο παιχνίδι την μαξιλαροκοιλιά. Τρέχανε τα μωρά, δίνανε κεφαλιά στην κοιλιά μου και ξεραινόταν στα γέλια. Δεν ξέρω γιατί αλλά τους φαινόταν τόσο αστείο!! Παίξαμε, παίξαμε και γέλια στα γέλια χαλάρωσα και γέλασα και γω. Τους έκανα και τις γκριμάτσες του αυστηρού πολιτικού που χρησιμοποιώ στην τηλεόραση, και τους φάνηκαν και αυτές αστείες. Και δώστου τα γέλια και τα χειροκροτήματα. Τους το έκανα τόσες φορές που στο τέλος πόνεσε το πρόσωπό μου, αλλά ήταν απόλαυση. Παίξαμε και με τις Μπάρμπι της μπέμπας, αλλά ο μικρός με τον δεινόσαυρό του όλο ορμούσε και τις έτρωγε, και η μικρή τον χτύπαγε αλλά πάντα γελούσαν στο τέλος.

Η Νατάσσα από νωρίς ήταν στην κουζίνα και μαγείρευε κοκκινιστό, αλλά μας έκανε συχνές επισκέψεις κραδαίνοντας ένα κομμάτι τσιμπημένο στο πιρούνι, για να δοκιμάσει το μωρούλι της, όπως με αποκαλεί. Οι Κυριακές είναι καλές μέρες και η Νατάσσα λέει ότι πρέπει να τις αφιερώνουμε στα παιδιά. Νομίζω θα με προτιμούσε απλώς βουλευτή και όχι κυβερνήτη γιατί της λείπω πολύ και όλο μου παραπονιέται, με γλυκό πάντα τρόπο .

Ωχ το κινητό … και είναι η "ενάτη" του Μπετόβεν … αυτό το έβαλα για τον Ρουσόπουλο. Μπα δεν θα το σηκώσω, θα κάνω ότι το ξέχασα στο γραφείο. Γαμ..ο είναι Κυριακή σήμερα, δεν δουλεύω.

Ακόμα χτυπάει …τι θέλει πια κι αυτός, σπίτι δεν έχει? Η Μάρα δεν τον κράτησε στο κρεβάτι?
Κυριακή είναι πανάθεμάτο.
Όχι δεν θα το σηκώσω.
Αμάν πια, θέλω να απεργήσω και γω. Όλοι έχουν δικαίωμα στην απεργία εκτός από μένα? Κουράστηκα πια δεν…

Νάτη πάλι η "Ενάτη"… κάποια παραβίαση του εναέριου χώρου?
Πρέπει να το σηκώσω. Θα χαλαστώ πάλι κυριακάτικα αλλά πρέπει.

(Γαμώτο...)


Γεωργάκης


Χτες έφαγα σαν το γουρούνι. Αγχώθηκα με τις εκλογές, και όποτε αγχώνομαι σαβουριάζω. Απ το πρωί χτυπιέμαι στο ιδιωτικό μου γυμναστήριο για να κάψω τις γαμ…ες χτεσινές θερμίδες. Δεν μπορώ να κάνω και αλλιώς. Η εικόνα μου όμως είναι το μόνο που με σώζει, προς το παρόν. Ευτυχώς που η Αντα με καταλαβαίνει και μου συμπαραστέκεται αφού χτυπιέται μαζί μου. Είπε ότι θέλει τάχα να σφίξει επειγόντως τους γλουτούς της μέχρι τις επόμενες βουλευτικές. Το ξέρω ότι λέει ψέματα. Για μένα το κάνει, για συμπαράσταση. Σήμερα είπε στην φιλιππινέζα να μαγειρέψει την τσουκνιδόσουπα που τρώω πάντα μετά το σαβούριασμα για να κάψω τα χτεσινά. Να φάω και μια κουταλιά απ την κρυμμένη λεκιθίνη που έχω, η οποία αυξάνει τον μεταβολισμό (λένε) αλλά να μην με πάρει χαμπάρι η Αντα, γιατί θα αρχίσει πάλι τα λογίδριά της για την υγεία μου .

1001,1002,1003 … στους 1100 κοιλιακούς πρέπει να σταματήσω. Και μετά να αρχίσω τους 300 ραχιαίους. Τους θωρακικούς λέω να τους αφήσω για σήμερα γιατί σαν να νιώθω μια μικρή εξάντληση ..... και ένα τσίμπημα.
Τσίμπημα- τσίμπημα ....

κάτι μου θυμίζει αυτό … τσιμπήματα στην καρδιά, χμ …

Ο μπαμπάς!!! Τον είδα σήμερα όνειρο. Ναι αυτό είναι. Τον είδα και του ζητούσα να με βοηθήσει στον προεκλογικό αγώνα, και ενώ με κοιτούσε και μου άπλωνε το χέρι σαν κάτι να ήθελε να μου πει, εμφανίστηκε μια ψηλή, ξανθιά και τροφαντή κυρία και του απέσπασε την προσοχή… τι όνειρο και αυτό. Να φταιν τα τσίσμπεργερ, οι ταλιατέλες η το γουρουνόπουλο?

Αχ να τελειώσουν αυτές οι εκλογές να συνέλθω λιγάκι ……




Ντόρα


Έχω σοβαρό πρόβλημα. Σήμερα ο Ισίδορος μου φάνηκε πιο κοντός. Στην αρχή σκέφτηκα πως δεν είχε φάει ακόμα πρωινό για να στυλωθεί, αλλά μετά είδα ότι και τα πατζάκια της πιτζάμας μου ήταν πιο κοντά από ότι συνήθως. Τρελάθηκα!!! Πήγα στα κρυφά δίπλα στην φιλιππινέζα που την χρησιμοποιώ σαν ζωντανό μέτρο, και ενώ πρίν ένα μήνα μου ερχόταν ως το στήθος τώρα κατέβηκε ως την μέση.
Ψήλωσα κι άλλοοοοο.

Τι θα κάνω? Το άγχος από τις εκλογές φταίει. Όταν αγχώνομαι ψηλώνω και αυτό το ξέρω. Από μικρή το έχω. Είναι το κρυφό οικογενειακό μυστικό μας. Η μαμαρικούλα μου (όπως λέω την μαμάκα μου), με έτρεξε από μικρή στους γιατρούς αλλά γιατρειά δεν βρήκα. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να ελπίζω ότι μόλις φύγει το άγχος θα ξαναγυρίσω στο προηγούμενο μπόι. Αλλά δεν συμβαίνει πάντα αυτό. Κάποιες φορές έμεινα με τους προστιθέμενους πόντους. Πρέπει να ξεαγχωθώ επειγόντως. Τι να κάνω?

Μα τι θέλει και αυτός ο Ισιδορος πάλι? Έβαλε ισπανικά και μου τείνει το χέρι. Θέλει να χορέψουμε πρωινιάτικα? Που τά μαθε αυτά…

Μμμμ … καλέ ντροπή ... ματς μουτς...

Νάτο το φάρμακο κατά του άγχους … αγάπη μου…

Οι Κυριακές είναι οι καλύτερες μέρες τελικά…



Παπαρήγα


Με ξύπνησε πάλι η Μάσα η Ρωσίδα οικιακή βοηθός. Εγώ μια χαρά ήμουν μόνη μου, αλλά το κόμμα μου τη φόρτωσε λέγοντας ότι καλό θα ήταν να έχω μια βοήθεια στο σπίτι. Υποπτεύομαι ότι είναι της KGB αλλά μπορεί να κάνω λάθος. Είμαι πολύτιμο κεφάλαιο για το κόμμα και θέλουν να με προσέχουν, λένε. Η Μάσα μου είπε ότι με περιμένουν επειγόντως οι συνάδελφοι. Έχω ένα κεφάλιιιι ... καζάνι. Κυριακάτικα να τρέχω στο «σπίτι του λαού»? Είπαμε το κόμμα είναι η ζωή μου τώρα πια, αλλά θέλω να ξεκουραστώ και λιγάκι. Ένα πρωινό να κοιμηθώ σαν άνθρωπος, να οριζοντιοποιηθεί το κορμί μου, να μην βάλω τακούνια βρε αδερφέ. Πέρασαν και τα χρόνια, κουράζομαι εύκολα.


Μα γιατί έχω την αίσθηση ότι μου φύτρωσε μουσάκι? Για να δω ? μπα, λείο το πηγούνι … αχ ναι, είδα τον Λένιν πάλι στον ύπνο μου, και μου έκανε λέει ανήθικες προτάσεις ... τσ,τσ,τσ απ το άγχος των εκλογών θα είναι.

Μα τι κάνει η Μάσα? Πάλι κόκκινο ταγέρ μου έβγαλε? Αμάν. Ή κόκκινα θα φοράω, ή μαύρα ή καφέ. Δικαίωμα δεν έχω εγώ σε άλλο χρώμα? Πάντα μου άρεσε το γαλάζιο, το ροζ ή το λαχανί … θυμάμαι όταν ήμουν κορίτσι κυκλοφορούσα μέσα στα χρώματα και τη χαρά.
Χαρά- χαρά -χαρά … μμμ …α, τώρα θυμήθηκα.

Χτες ήμουν σε μια εκδήλωση στο προεδρικό μέγαρο και ήταν και η Κουτσίκου εκεί. Πώς έτυχε και βρεθήκαμε στις τουαλέτες μόνες, και πες πες γνωριστήκαμε καλύτερα. Κλειδωθήκαμε εκεί μέσα, εγώ με ένα μπουκάλι βότκας και αυτή με 5 μπύρες και τα λέγαμε. Καταλήξαμε να ξεραθούμε στα γέλια. Θωρηκτό την ανέβαζα Στάλιν με κατέβαζε. Και δώστου τα γέλια. Μου αρέσει πολύ το στυλ της στο ντύσιμο και της το είπα. Αυτό το μιλιτέρ πολύ της πάει στο ντύσιμο και στην συμπεριφορά, αλλά και αυτηνής ο δυναμισμός μου και η πίστη μου στα ξεπερασμένα (κατα τη γνώμη της) πια ιδανικά, της φαίνονται ανυπέρβλητα όπως είπε.

Ήρθαμε σε λίγο άβολη θέση όταν μιλήσαμε για την απεργία των δασκάλων, γιατί μου είπε ότι τους συμπαθεί κατά βάθος τους καημένους και καταλαβαίνει τις ανάγκες τους, αλλά εκτελεί εντολές από άνωθεν. Αμερική, Γαλλία, Γερμανία, Καραμανλία δεν ήθελε να μου πει. Πάντως είπε ότι αν μπορούσε να βάλει χέρι στον κορβανά θα τα έδινε απλόχερα στον λαό να ησυχάσουμε όλοι, αλλά δυστυχώς όργανο είναι και αυτή. Μια γυναίκα που αγωνίζεται να επιβιώσει. Και αυτοί οι δασκαλιλίσκοι, όσο καλοί και αν είναι, της χαλάνε το γαμ…νο το ίματζ που με τόσες θυσίες έφτιαξε τόσα χρόνια. Να δεις που στα συντονιστικά όργανα επικεφαλής θα είναι κανένας πρώην γκόμενός της από τα φοιτητικά χρόνια, που της τα χει μαζεμένα, και αι σιχτίρ οι μαλάκες, της ξέφυγε και έγινε τούρμπο προς στιγμήν.

Εγώ τότε αμέσως έβγαλα το Ντάουν Τάουν που χω πάντα κρυμμένο στην τσάντα μου, και ξεφυλλίζοντάς το ξεχαστήκαμε. Σχολιάζοντας μάλιστα το διαζύγιο της Θεοδωρίδου και του Φουστάνου αποκαλύψαμε η μια στην άλλη ιδιαίτερα γυναικεία θέματα που δεν κάνει να αναφέρω δημόσια.

Αχ Μαριέττα φιλενάδα, ας όψεται η πολιτική που χωρίζει τους ανθρώπους…
Μα που έβαλα το Ντάουν Τάουν? Μην το βρει η Μάσα και με κάνει βούκινο σε όλη την αριστερά … α ναι, μέσα στο «κεφάλαιο» του Μαρξ, στο κομοδίνο δίπλα. Το κρυψα στο σωστό μέρος.




Ρουσόπουλος



Αχ υπέροχη Μάρα … μαζί σου οι Κυριακές είναι ξεχωριστές … μου δίνεις ζωή, χαρά μου …

Μα τι θέλει και χτυπάει το διαολο-κινητό κυριακάτικα? Το ring tone είναι από τον "πόλεμο των άστρων" δηλ από το υπουργείο. Τι να έγινε πάλι? Βόμβα μολότοφ από φοιτητές? Πρέπει να βγω σε παράθυρο να σώσω την εικόνα του κόμματος? Κατέρρευσε η Μαριέττα? Τέλειωσαν τα κουμπαριά και αρχίσανε οι μπατζανάκηδες? Για όλες τις σκατοδουλειές εμένα φωνάζουν, βαρέθηκα πια.

Καλά ήμουν υπαλληλίσκος στο Mega με το οκτάωρό μου, και με έγνοια καμιά. Τώρα παίρνω 100.000 ευρώ μισθό αλλά τι να τα κάνεις που δεν έχω χρόνο και μυαλό να τα ξοδέψω …
Θα μας τα φάνε οι γιατροί στο τέλος της τετραετίας από το άγχος και την εξάντληση.

Αχ Μαράκι μου τι φταις και συ. Πόσο σε παραμέλησα 3 χρόνια τώρα. Όχι δεν θα το σηκώσω. Απεργώ και γω. Έχω και γω δικαίωμα όπως κάθε Έλληνας πολίτης. Θα βγω και θα το φωνάξω σ όλο τον κόσμο και σ όλα τα κανάλια. Αφήστε με ήσυχο για μια μέρα μόνο.

Απεργώωωωω

Μα τι … το σήκωσε η Μάρα … όχι ρε γαμ ... το δεν πρόλαβα να την ενημερώσω για την απεργία μου.

Ελπίζω να μην χρειαστεί να μιλήσω μετά και στο Μεγάλο Αφεντικό.

Πάει, χαλάστηκε η Κυριακή μου





Πέμπτη, Οκτωβρίου 12, 2006

Μια τρελή-τρελή Προλακτίνη



Είχα το θυρεοειδή, τώρα μου προκύπτει και αυτή η κυρία. Από πού? Τι σχέση έχω εγώ με αυτήν? Σαν να ξεσάλωσαν τα μέσα μου και πρέπει να τα βάλω σε μια τάξη.

Ήταν καλοκαίρι ακόμα όταν μου ήρθαν τα συνήθη καφέ μεσοκυκλικά. Αλλά αυτή την φορά ήταν πολύ έντονα, σχεδόν καφέ περίοδος. Αυτό πρώτη φορά μου συμβαίνει. Τρέχω στον γυναικολόγο, με εξετάζει και μου λέει ότι έχω μια κύστη. Μου είπε να πάρω το pri…or και όταν θα έχω την κανονική μου περίοδο να κάνω ορμονικές εξετάσεις.

Κύστη εγώ? Ήμαρτον

Αυτά τα έχουν οι άλλες που βασανίζονται, και ακούγοντας τις περιγραφές τους, μόνο που δεν λιποθυμώ από τον τρόμο. Εγώ κύστη? Αυτό μου λειπε τώρα. Να πάρω φάρμακα? Εγώ που τα αποφεύγω? Πρέπει όμως. Πήρα λοιπόν το φαρμακάκι κανονικά, πήγα για τα καλοκαιρινά μπάνια μου, και γυρνώντας κάνω τις εξετάσεις. Ήμουν ακόμα χαλαρή και όμορφη από τα μπάνια.

Πόρισμα
Προλακτίνη: 70 με όριο 23
θυλακιοτρόπος ορμόνη: 16 με όριο 10.

Τι είναι αυτά, τι μου συμβαίνει? Γρήγορα τηλέφωνο στην ξενιτεμένη φίλη στην Αθήνα που ξέρει από δαύτα.

-Θυλακιοτρόπος 16!!? Αχ γλυκιά μου, μπαίνεις σε πρόωρη εμμηνόπαυση, μου λέει. Και γω με τις ορμόνες μου έχω πρόβλημα, όλο τρέχω. Τα ξέρεις τώρα, τι να σου τα λέω.

-Ναι επειδή τα ξέρω σε ρωτάω

και ζητάω να δω φως από την δική σου εμπειρία, αλλά μαύρο σκότος που μ έφαγε. Τι είδους πρόωρη είναι αυτή? Εγώ βρίσκομαι σε νηπιακή ηλικία ακόμη. Δεν μπορεί, κάτι άλλο θα συμβαίνει.

Τηλέφωνο στον γυναικολόγο. Του διαβάζω τα νούμερα και μου λέει ότι έχω σοβαρό πρόβλημα και εκτάκτως θα με δεχτεί σε 2 μέρες που έχει ελεύθερο.
2 μέρες? Και πως θα ζήσω εγώ με εμμηνόπαυση και προλακτίνη για 2 ολόκληρες μέρες?

Περνάν τα 2 βασανιστικά 24ωρα. Πάω στον γιατρό. Όσον αφορά την προλακτίνη λέει, αν θέλω μπορεί να μου δώσει χάπια για να πέσει (σιγά μη τα πάρω έτσι εύκολα), αλλά να ξανακάνω εξέταση την θυλακιοτρόπο στην επόμενη περίοδο, και να του τα πάω. Μπορεί να είναι τυχαίο αλλά μπορεί και να είναι μια ένδειξη πρόωρης εμμηνόπαυσης, λέει. Θέλει οπωσδήποτε και άλλα στοιχεία. «Η μητέρα σου πόσο χρονών είχε εμμηνόπαυση?». Με ρώτησε και με έβαλε σε σκέψεις.

Η μαμά μου? έλα μου ντε. Ποτέ δεν τη ρώτησα. Ποτέ δεν μενοιαξε. Ήμουν πάντα πολύ μικρή γι αυτά. Αυτά είναι για τις άλλες τις μεγάλες. Τις κυρίες που έκαναν τον κύκλο της ζωής τους. Πώς θα ρωτήσω τώρα την μαμά μου και θα πάρω την πολύτιμη πληροφορία? Με τι δικαιολογία χωρίς να το καταλάβει? Την πήρα τηλέφωνο έτσι για κουβεντούλα, και τάχα μου τάχα μου για μια φίλη μου που κάτι γυναικολογικό έπαθε, και …«να σε ρωτήσω βρε μαμά, εσύ πότε την πέρασες την, χμ … εμμηνόπαυση? Έτσι ενημερωτικά…»

«Γιατί παιδί μου τι έχεις?»

«Όχι για μένα ρε μαμά, αμάν πια πως κάνεις έτσι? Ο νους σου πάντα στο κακό! Ούτε μια κουβέντα δεν μπορούμε να κάνουμε? Απλώς αυτά τα πράγματα πρέπει να τα ξέρω, λένε ότι είναι κληρονομικά και γω ξέρεις τι προνοητική είμαι. Λοιπόν λέγε, πότε?……… Τιιι??
Στα 47 ????»

Άρα εγώ θα είμαι η εξαίρεση, και θα δημιουργήσω το πρώτο δικό μου προηγούμενο στο σόι, τη δική μου σειρά κληρονομικότητας με πρόωρη εμμηνόπαυση. Και θα είμαι το σημείο αναφοράς για όλες τις ξαδέλφες και ανιψιές. Και η προλακτίνη μήπως τελικά οφείλεται σε όγκο στην υπόφυση? Μήπως ήρθε η ώρα μου να τα κακαρώσω αλλά το παίζω τυφλή?

Μπά, δεν μπορεί, κάποιο λάθος θα έγινε. Εγώ νιώθω περδίκι. Έχω δύναμη, ενέργεια είμαι γεμάτη ζωή. Ορμόνες είναι αυτές και μου παίζουν περίεργα παιχνιδάκια.
Λοιπόν αρκετά ως εδώ. Δεν πέθανα ακόμα. Ας αφήσω τις μιζέριες και την άτακτη υποχώρηση, σκέφτηκα. Καλοκαίρι είναι (μπορεί και το τελευταίο μου), θα πάω στο Παρίσι, θα καλοπεράσω και όταν γυρίσω θα δω τι θα κάνω.

Και το σβησα απτο μυαλό μου.
Και πήγα στο Παρίσι.
Και καλοπέρασα.

Στον γυρισμό δεν έκανα τίποτα. Ούτε εξετάσεις ούτε γιατροί ούτε τίποτα. Τα παράτησα όλα. Νόμιζα ότι το είχα σβήσει απτο μυαλό μου, αλλά αυτό ήταν εκεί, μια καμπούρα που δεν την έβλεπα αλλά συνεχώς μεγάλωνε και με πίεζε προς τα κάτω...

Ένα πρωί με πιάνει κάτι ξαφνικά, και τρέχω για εξετάσεις.

Θυλακιοτρόπος: κανονική
Προλακτίνη: έπεσε στο 40, καλό σημάδι
Θυρεοειδής: σταθερός που σημαίνει καλός.

Η ενδοκρινολόγος που τα είδε, παρολαυτά μου γραψε μαγνητική στην υπόφυση, γιατί λέει ότι μπορεί να έπεσε η προλακτίνη αλλά ίσως να υπάρχει ένα μικρό αδένωμα στην υπόφυση, το οποίο αν υπάρχει θεραπεύεται συνήθως φαρμακευτικά. Μακροχρόνια μεν αλλά συνήθως θεραπεύεται. Αλλά και η αυτή καθαυτή η μείωση της προλακτίνης δεν είναι τόσο σημαντική, γιατί ακόμα και αν έρθει στα φυσιολογικά της όρια, το γεγονός ότι έχω 2 αυξημένες μετρήσεις είναι σημαντικό, και χρήζει διερεύνησης.

Και τι είναι αδένωμα? Να σου πω εγώ. Λαϊκιστή= όγκος
Και οι όγκοι θέλουν χάπια. Λες να είναι απαυτά τα φάρμακα που σε παχαίνουν? Μπορεί να γίνω τούμπανο στα καλά του καθουμένου? Και να παχύνω όχι από φαγητό αλλά από φάρμακα? Ε όχι, αυτό είναι καθαρή αδικία. Όπως αυτές οι γυναίκες που παίρνουν κορτιζόνες και χοντραίνουν οι καημένες, αλλά τις κοροϊδεύει ο κόσμος από άγνοια? Και τραβάνε τον δικό τους Γολγοθά, σιωπηλά και αδιαμαρτύρητα. Καταντάνε να μην βρίσκουν ρούχα να φορέσουν και κλείνονται στο σπίτι. Τηλέφωνο, chating στο ίντερνετ και τηλεόραση είναι η μοναδική τους ζωή. Γίνονται 500 κιλά και όταν χρειαστεί να πάνε στο νοσοκομείο τις παίρνει ο γερανός της πυροσβεστικής, αφού δεν χωράνε από την πόρτα. Αυτά συνέβαιναν βέβαια παλιά . Τώρα υπάρχουν οι γερανοί-ασανσέρ των φορτηγών που κάνουν μετακομίσεις, οι οποίοι είναι πιο όμορφοι και πιο κομψοί. Αν καταντήσω έτσι, τουλάχιστον να έχω και την πολυτέλειά μου.

…για αλλού πήγαινα και αλλού κατέληξα πάλι…

Αν ο όγκος θέλει εγχείρηση? Θα μου την κάνουν στο κεφάλι? Θα μου ξυρίσουν τα όμορφα μαλλάκια μου που με τόσο κόπο τα κρατάω μακριά? Τα λατρεμένα μου μαλλάκια, το στολίδι της κεφαλής μου. Θα κάνω και χημειοθεραπεία και θα είμαι άσπρη σαν το πανί? Και εν τέλει

….. θα επιβιώσω με όλα αυτά?


Μαγνητική


Τι τρομερή λέξη. Το ακούω κολλητά με σοβαρές ασθένειες, και τώρα θα το ζήσω εγώ. Πήρα τηλέφωνο για να κλείσω ραντεβού, ως συνήθως, για κάποια στιγμή στο απώτερο μέλλον (και ευχόμουν πολύ μακρινό) αλλά είχε λέει μια ακύρωση και να πάω εκείνη την ώρα.

Τι??
Ακόμα δεν πρόλαβα να το σκεφτώ, να το χωνέψω, να το καταλάβω, να το επεξεργαστώ, να φοβηθώ και θα πάω? Πρέπει όμως, πρέπει να πάω τώρα και όχι κάποτε, μετά. Πρέπει να δω τι έχω. Και πήγα

Μόνη όπως πάντα. Κανείς δεν ήξερε.

Δεν πρόλαβα να φοβηθώ ώσπου μπήκα στο μηχάνημα, στο κουβούκλιο. Σαν φέρετρο μου φάνηκε εκείνη τη στιγμή. Ακίνητη ανάσκελα σε ένα τεράστιο σωλήνα και ένας χτύπος ακουγόταν περιοδικά απτο μηχάνημα. Δεν έπρεπε να κουνηθώ καθόλου σε όλη τη διαδικασία, μου είπανε. Με φανταζόμουν έτσι πεθαμένη στο χώμα, ανάσκελα σε ένα φέρετρο, θαμμένη ζωντανή. Αυτό ήταν. Όλα τελείωσαν. Και αυτός ο φόβος έφερε τα αναπόφευκτα υγρά στα μάτια. Πρέπει να σταματήσω να δακρύζω σκεφτόμουν, γιατί μπορεί να επηρεαστούν τα αποτελέσματα. Αυτό το μηχάνημα κάτι κάνει στα ηλεκτρόνια ή στα πρωτόνια του κεφαλιού όπως είχα διαβάσει κάποτε αλλά δεν θυμάμαι και καλά. Έτσι οπτικοποιείται το αποτέλεσμα. Τα δάκρυα είναι νερό δηλ Η2Ο. Λες το οξυγόνο και το υδρογόνο να έχουν άλλου είδους ηλεκτρόνια και να συντονιστούν διαφορετικά? Μήπως επηρεαστεί έτσι το αποτέλεσμα? Ωχ, τα νερά τρέχουν στα μάγουλα και έτσι που είμαι ξαπλωμένη ανάσκελα φτάνουν ως τα αυτιά. Θα βρέξουν τα μαλλιά και θα φτάσουν ως τον σβέρκο όπου βρίσκεται η υπόφυση. Να το πω γρήγορα στον υπεύθυνο.

Όχι, δεν πρέπει να φοβάμαι τόσο. Αμάν, τι υπερβολική που είμαι. Πρέπει να γίνω δυνατή. Σίγουρα οι κατασκευαστές του μηχανήματος έχουν προνοήσει και για τους φοβητσιάρηδες και κλαψιάρηδες σαν εμένα. Αλλά, μήπως όχι? Μήπως έπρεπε να μου το πει ο υπεύθυνος και αμέλησε? Όχι, αν έπρεπε θα μου το έλεγε. Χαζός είναι? Και αν είναι? Πρέπει να συνέλθω επιτέλους και να αφήσω τα παιδιαρίσματα. Να συνέλθω… αλλά …κι αν… αχ


«Κύριεεεε» φωνάζω.
Θα μακούσει? Φαίνεται αεροστεγώς κλεισμένος ο χώρος.

«Ναι» ακούγεται από κάτι ηχεία

«Κύριε έχω νερά στα μάτια μου, μήπως θα επηρεάσουν το αποτέλεσμα?»

«Τι νερά?»

«Ε… να… δάκρυσα»

«Όχι, δεν πειράζει»

«Ναι αλλά κύριε τα δάκρυα μούσκεψαν τα μαλλιά μου και μπορεί να φτάσουν ως τον σβέρκο»

«Δεν πειράζει»

Ουφ πάλι καλά, αλλά με τόσα κλάματα θέλω να φυσίξω την μύτη μου και δεν κάνει να κουνηθώ. Να τους ρωτήσω? Μπα άσε, αρκετό ρεζίλι έγινα. Θα την ρουφάω προς τα μέσα όσο μπορώ πιο σιγά και ακούνητα.

Στο μέσον της διαδικασίας έρχεται ο τύπος και μου ζητάει το χέρι μου. Νόμιζα ότι τελειώσαμε και θα με βοηθούσε να σηκωθώ, αλλά κάτι μου κάνει που δεν βλέπω αφού είμαι ακίνητη στον τεράστιο σωλήνα. Με πόνεσε λίγο.

«Θα σου κάνω μια ένεση στο χέρι, μην τρομάξεις όμως.»

Ένεση? Γιατί? Δεν μου το είπε η γιατρός αυτό.
«Η μητέρα μου έχει αλλεργία σε κάποιου είδους ένεση αλλά δεν θυμάμαι σε ποια. Προσέξτε γιατί μπορεί να λιποθυμήσω, ήρθα και μόνη μου ξέρετε. Μήπως είδατε κάτι στην υπόφυση και θέλετε με αυτή την ένεση να το επιβεβαιώσετε? Είναι αλήθεια? Τι είδατε?»

«Μα πώς φοβάσαι έτσι κορίτσι μου, είπε γελώντας» (ευτυχώς, δεν του σπασα τα νεύρα). «Και φαινόσουν θαρραλέα. Είναι μέρος της διαδικασίας η ένεση, μην ανησυχείς». Είπε και μου χάιδεψε το χέρι.

Πόσο με συγκίνησε αυτή η τόσο ασήμαντη για εκείνον χειρονομία, εκείνη τη μοναδική για μένα στιγμή…

Φυσικά ποτάμι τα νερά, και δώστου να προσπαθώ να ρουφάω την μύτη μου συνεχώς, και απολύτως ακίνητη, ούτε χιλιοστό δεξιά ή αριστερά. Δυσκόλεψα από μόνη μου την κατάστασή μου.
Φεύγοντας ρώτησα τι είδανε στο μηχάνημα, αλλά μου είπε ότι θα τα διαβάσω όλα στα αποτελέσματα όταν τα πάρω. Νατο, είδε τον όγκο αλλά δεν μου το λέει. Αν ήταν όλα καλά θα μου το έλεγε αμέσως, αλλά τώρα δεν θέλει να μπλεχτεί σε δράματα με μια φοβητσιάρα.

Φυσικά δεν άνοιξα τα αποτελέσματα για 5 μέρες μέχρι να πάω στην γιατρό, και να μου τα διαβάσει η ίδια. Αλλά προόδευσα αρκετά σε σχέση με το παρελθόν, αφού κατάφερα να το βγάλω από το μυαλό μου και να μην το σκέφτομαι συνέχεια. Τουλάχιστον μέχρι την ημέρα που θα τα έδειχνα στην γιατρό.


Η γιατρός


Δεν μπορούσα να κοιμηθώ το προηγούμενο βράδυ. Σκεφτόμουν τη ζωή μου, τη ζωή των φίλων μου, πώς φτάσαμε όλοι ως εδώ, ακόμα και τους ανθρώπους που γνώριζα αλλά έφυγαν από αυτή τη ζωή. Ζήτημα αν κοιμήθηκα 2 ώρες. Το κορμί μου πονούσε το πρωί. Ευτυχώς είχα ραντεβού πολύ νωρίς και έτσι θα τελείωνε η αγωνία μου γρήγορα.

Βγάζω τις διαφάνειες (πως τα λένε αυτά?) και τα ακουμπάω στο γραφείο της γιατρού. Τις βλέπει. Γράφει κάτι. Τις ξαναβλέπει. Ξαναγράφει. Εγώ προσπαθώ από τις ανεπαίσθητες κινήσεις του προσώπου της να καταλάβω τι έχω. Από το συνοφρύωμά της. Από το πόσο γρήγορα γράφει. Έσφιξε τα χείλη της ή είναι η ιδέα μου? Σκέφτεται πώς θα μου πει το κακό μαντάτο? Μα γιατί δεν λέει τίποτα? Μουρχεται να ουρλιάξω

Παίρνει τις διαφάνειες και τις βάζει στον φωτεινό πίνακα.

«Μμμ, αφού δεν έχει τίποτα η υπόφυση…»

«Τι?? Δεν έχω όγκο??» φωνάζω και της αρπάζω απ τα χέρια το χαρτί με τη διάγνωση. Διαβάζω, διαβάζω αλλά δεν καταλαβαίνω τι διαβάζω…τομές …επίπεδα ….οβελιαίο… παραμέτρους … Τ1 … πρωτονίων … σκιαγραφικού .. τούρκικου εφιππίου …φυσιολογικό μέγεθος υπόφυσης …καμία αξιόπιστη ένδειξη αδενώματος ή ογκόμορφης …..

Αχ θα ζήσω πάλι. Τι ευτυχία. Τι αγαλλίαση. Έκατσα και ένιωθα ότι όποιο σημείο του σώματός μου ακουμπούσε στο κάθισμα, πραγματικά αναπαυόταν. Όλο το βάρος μου ξαπόσταινε στην καρέκλα. Η σπονδυλική μου στήλη μαλάκωσε. Οι ώμοι μου έγειραν χαλαροί επιτέλους. Το κεφάλι μου έσκυψε μπροστά. Η γιατρός έλεγε κάτι αλλά εγώ ήμουν στον κόσμο μου. Ήταν τόση η ηρεμία και χαλάρωση που δεν είχα καθόλου δύναμη ούτε να μιλήσω ούτε να σηκωθώ. Ήθελα να απολαύσω την υπέροχη ζωή. Τη θαυμάσια ζωή που παρόλο που παραπονιέμαι μαρέσει. Ακόμα και η μοναξιά μου, μαρέσει. Το ότι ορίζω εγώ τη ζωή μου, μαρέσει. Το ότι σκέφτομαι και είμαι αυτή που είμαι, μαρέσει. Ακόμα και το ότι είμαι τόσο φοβητσιάρα στην υγεία, κάπου το βρίσκω και ενδιαφέρον (όταν περάσει η μπόρα, βέβαια). Αυτή η αντίθεση ανάμεσα στον τεράστιο φόβο της αρρώστιας και στο θάρρος και τη δύναμη σε άλλους τομείς της ζωής, μου κάνει …κάπως. Είναι τα δυο αντίθετα που κουβαλάω μέσα μου κληρονομιά από τους γονείς μου. Το ένα προσπαθεί να κυριαρχήσει στο άλλο, αλλά χωρίς να το θέλουν επειδή συνυπάρχουν σ αυτό το κορμί, το ένα συμπληρώνει το άλλο. «Ο φόβος φυλάει τα έρμα» αλλά και το θάρρος με ωθεί να προχωράω μπροστά. Μπορεί να λέω ό,τι λέω, να κλαίγομαι ώρες ώρες, αλλά κάπου βαθιά μαρέσουν οι επιλογές που έκανα. Και ήταν συνειδητές. Δεν ακολούθησα τον συρμό, λοξοδρόμησα, και αυτό μου αρέσει πολύ…

…πάλι το πάω αλλού αλλά θα ξαναγυρίσω
Η γιατρέσσα τραβήχτηκε και με ρώτησε απορημένη «δεν το είχες διαβάσει το πόρισμα?» «όχι» της απάντησα, «ήθελα να το ακούσω από σας». Το γιατί και το πώς δεν της το είπα, πού να καταλάβει η γυναίκα τι γίνεται στο κεφάλι μου. Τέλος πάντων, φεύγοντας μου είπε ότι δεν θα ασχοληθούμε άλλο παρά μόνο σε 6 μήνες που θα ξανακάνω εξέταση της προλακτίνης.




Κούνια που σε κούναγε γιατρέσσα μου. Αφήνω εγώ την προλακτίνη ξεσαλωμένη και μονάχη της? Στην επόμενη περίοδο έκανα ξανά εξέταση. Και ωωωωω

από 40 ανέβηκε 80!!!

Shit και ξανά Shiiit

Και δυστυχώς άνοιξα τα αποτελέσματα και τα διάβασα, ποιος? Εγώ η ίδια!!! Εγώ, που ποτέ δεν τα ανοίγω. Αλλά τώρα παρασύρθηκα γιατί ήμουν ήσυχη. Σκεφτόμουν ότι αφού από υπόφυση πάμε καλά θα μειώθηκε και η προλακτίνη. Που να φανταστώ.

Ραντεβού άρων των άρων στο γνωστό μεγαλογιατρό ενδοκρινολόγο που με παρακολουθεί. Τα είδε όλα, τα μελέτησε και κατέληξε:

Από θυρεοειδή πάμε καλά.
Η προλακτίνη τώρα είναι άλλο κεφάλαιο. Αφού η υπόφυση είναι καθαρή δεν υπάρχει σοβαρή ανησυχία. Η προλακτίνη γενικώς είναι η ορμόνη εγκύων. Όταν είναι υψηλή δεν έχουμε περίοδο και ταυτόχρονα έχουμε γαλακτόρροια όπως είναι οι λεχώνες. Όταν η λεχώνα σταματήσει το γάλα, της έρχεται κανονικά η περίοδος και η προλακτίνη πέφτει στα φυσιολογικά. Εγώ, αφού ούτε αμηνόρροια είχα ποτέ ούτε γαλακτόρροια, μάλλον όλα θα πάνε καλά.

Πρέπει να μετρηθεί όμως με άλλο πιο αξιόπιστο τρόπο, δηλαδή σε κέντρο πυρηνικής ιατρικής. Δεν είναι τίποτα λέει, μόνο που σου παίρνουν 2 δείγματα αίματος. Και όπως είπε ο γιατρός, ίσως σε μένα η προλακτίνη να ανεβαινοκατεβαίνει πολύ εύκολα. Από τη φύση της η ορμόνη αυτή αυξάνεται με τη διέγερση (γι αυτό δεν πρέπει να κάνεις σεξ την προηγούμενη, ακουσον άκουσον!!), παραμένει αυξημένη για 3 ώρες μετά το ξύπνημα, και δεν πρέπει να καπνίσεις ή να στενοχωρηθείς πριν την εξέταση. Άφησε ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα αλλά ήταν ιδιαίτερα καθησυχαστικός.
Όσο για την θυλακιοτρόπο ορμόνη, μου είπε να μην ανησυχώ καθόλου.

Ουφ, τουλάχιστον θα μπορέσω να τεκνοποιήσω κάποια στιγμή Θεού θέλοντος (και ανδρός τινά). Και έτσι δεν θα χρειαστεί να καταψύξω τα ωάρια μου, γιατί μου πέρασε και αυτό από το μυαλό.

Όλα λοιπόν προς το παρόν βαίνουν καλώς … θα ζήσω την υπέροχα άχαρη ζωή μου μέχρι το τέλος της. Πότε θα είναι αυτό? Δεν θέλω να ξέρω, και ούτε να μου το πει κανείς.
Ένα ξέρω μόνο…




απόψε τα όνειρά μου θα είναι γλυκά ………..




Παρασκευή, Οκτωβρίου 06, 2006

Ο αιώνιος φοιτητής

Χτες προσπαθούσα να κλείσω το συρτάρι στο γραφείο μου αλλά αυτό είχε πεισμώσει και δεν έκλεινε. Ήταν τιγκαρισμένο βέβαια, αλλά η επιφάνειά του δεν ξεχείλιζε κιόλας. Τι έπαθε? Θέλει να μου σπάσει τα νεύρα? Το έφτιαχνα, πατίκωνα τα πράγματα, το ξαναέφτιαχνα αλλά δεν έλεγε να κλείσε μέχρι τέρμα. Ε, κάποια στιγμή αγανάκτησα και το τράβηξα έξω με κακό σκοπό. Νομίζω ότι ήθελα να το κοπανήσω κάτω αλλά με τιμώρησε αφού προσγειώθηκε στο κουτεπιέ μου. Ούρλιαξα, το καταράστηκα αλλά ενόσω ήμουν κάτω και έκλαιγα τη μοίρα μου είδα στο βάθος της συρταριέρας κάτι μπλε και γυαλιστερό. Σαν 20 ευρω πλαστικοποιημένο έμοιαζε, αλλά βλέποντάς το καλύτερα είδα ότι ήταν το τελευταίο φοιτητικό μου πάσο !!!!

Χαρά που έκανα! Άραγε πόσα χρόνια να ήταν εκεί στο σκοτάδι, ζουλιγμένο και τσαλακωμένο…δεν άντεξε φαίνεται και έκανε επιτέλους την επανάστασή του δυνατά και αποφασιστικά, και κατάφερε να βγει στο φως. Το έπιασα στα χέρια μου, το επεξεργάστηκα, θυμήθηκα τα παλιά, άνοιξα και τα άλμπουμ και όλα ξαναζωντάντεψαν μπροστά μου. Θυμήθηκα πολλά, και μέσα σ όλα και τα τελευταία χρόνια στο πανεπιστήμιο που ήταν δύσκολα για μένα αφού τελείωσα στα 8 χρόνια. Σχεδόν τα διπλάσια απ το κανονικό. Στα 5 οι περισσότεροι φίλοι μου είχαν πάρει πτυχίο και μείναμε πίσω λίγοι, οι τεμπελαρέοι. Εγώ μάλιστα το πήρα η τελευταία των τελευταίων φίλων μου. Είχα όμως και το σκεπτικό μου: «άργησα που το άργησα, θα το πάρω και με βαθμό» σκεφτόμουν, και όντως τα κατάφερα και πήρα βαθμό, όχι άριστα αλλά πάντως πολύ υψηλό. Ήμουν και προνοητική γιατί ήξερα πως ο βαθμός είναι προσόν για τυχόν διορισμούς, οπότε έπρεπε να τον κυνηγήσω έστω και τώρα στο τέλος. Το είχα δει σαν μια δεύτερη ευκαιρία για να επανορθώσω το λάθος της καθυστέρησης.
Ξεσκίστηκα βέβαια στις παρακολουθήσεις και στο διάβασμα, πράγμα που δεν έκανα ούτε στα κανονικά μου και δυσκολεύτηκα πολύ μπορώ να πω.

Καταρχάς όσο πιο αργά τελειώνεις τη σχολή, μένεις και πιο μόνος γιατί όπως είπα οι συμφοιτητές της φουρνιάς σου παίρνουν ένας ένας πτυχίο και φεύγουν απ την πόλη. Οπότε τρέχεις στα εργαστήρια, στις παρακολουθήσεις και στις εξεταστικές χωρίς ενισχύσεις. Πρέπει απαραιτήτως να αποκτηθεί νέος κύκλος φοιτητών, διαβαστερών κατά προτίμηση, για προμήθεια σημειώσεων, θεμάτων και βιβλίων. Επίσης οι διαβαστεροί επειδή τρέχουν σε όλα τα μαθήματα, αν κάτι αλλάξει στην πορεία πχ αρρώστησε ο καθηγητής και αναβλήθηκε το μάθημα, ή δόθηκε ξαφνικά μια έξτρα εξεταστική μόνο για τους επι πτυχίο, ή αν αρχίσει η διανομή του συγγράματος, θα στο πουν αυτοί πρώτοι και δεν θα ταλαιπωριέσαι τσάμπα. Αυτή όμως η δικτύωση θέλει τον τρόπο της, το χρόνο της, και χρειάζεται και την απαραίτητη διπλωματία.

Οι καθηγητές απ τη μεριά τους είναι πολύ περίεργοι. Τα βιβλία είχαν αλλάξει εννοείται, όπως και η ύλη στη διάρκεια των χρόνων που ήμουν εκεί. Ξεκίναγα λοιπόν την ανεύρεση των νέων βιβλίων αλλά και το διάβασμα στην αρχή σχεδόν του εξαμήνου, για να είμαι σχετικά έτοιμη για τις εξεταστικές. Οι καθηγητές όμως ήταν δύσκολοι. Όταν άκουγαν ότι είμαι στο πτυχίο και μάλιστα από τους ξεχασμένους με έβλεπαν με μισό μάτι. Ένας μάλιστα με ρώτησε
« καλά ρε παιδιά, εσείς πότε θα πάρετε πτυχίο, πότε θα δουλέψετε και πότε θα μαζέψετε ένσημα για συνταξιοδότηση? Μη μου πεις ότι έχεις στο νου σου να κάνεις μετά και κανένα μεταπτυχιακό ή διδακτορικό, όπως κάνουν όλοι και κάθονται στα θρανία μέχρι τα 35 τους. Που θα πάει αυτό βρε παιδιά?», με πήρε χαμπάρι ο μπαγάσας ………

Η πρώτη τους ερώτηση είναι πάντα «γιατί άργησες να πάρεις το πτυχίο?». Τι να τους πείς τώρα? Ότι γλεντοκόπαγες, χαιρόσουν τη ζωή σου και διεύρυνες τους ορίζοντές σου πέρα από τα στεγνά συγγράματά τους? Και ότι τώρα ήρθες εδώ για να στρωθείς, να τα μάθεις όλα απέξω και ανακατωτά, να ξεμπερδεύεις μαζί τους και να προχωρήσεις παραπέρα? Αστο καλύτερα. Αρχίζεις τα διάφορα ψέματα ανάλογα με το το τι τραβάει η ψυχή του κάθε καθηγητή. Άλλοτε πάλι όταν τους ρωτάς για ύλη και βιβλία σε βλέπουν σαν κούτσουρο απελέκητο ή σαν ζητιάνο, από τώρα γεμάτο με τα σκονάκια της εξεταστικής. Μη σου πω ότι ενώ έγραφα για δεκάρια μου βάζανε χωρίς λόγο 8, μόνο και μόνο με την ιδέα ότι αυτή η ξεχασμένη σίγουρα έκλεψε. Δεν μπορεί να έγραψε για 10! Αλλά δεν βαριέσαι… το κατάπια κι αυτό αρκετές φορές. Να τελειώνω και να φεύγω από δω μέσα, σκεφτόμουν.

Μέσα στον αγώνα για πτυχίο του αιώνιου φοιτητή, είχα και τις εκλάμψεις μου και μάλιστα κάποιες τόσο χαρακτηριστικές που δεν θα τις ξεχάσω ποτέ…




10 άρι σε 3 μέρες ? Κι όμως γίνεται



Εν μέσω εξεταστικής είχα κενό 3 μέρες. Σκέφτηκα λοιπόν να το εκμεταλλευτώ και να δώσω κανένα εύκολο μάθημα. Υπήρχε μάλιστα ένα που είχε θεωρία και ασκήσεις μαζί. Οι ασκήσεις θέλουν μόνο πρακτική εξάσκηση ενώ η θεωρία αποστήθιση. Και το βιβλίο ήταν σχετικά λεπτό σε πάχος. Εύκολα πράγματα δηλαδή. Οπότε πίστεψα ότι σε 3 μέρες κάτι θα καταφέρω. Δεν το είχα παρακολουθήσει ποτέ αυτό το μάθημα ούτε ήξερα ποιοι ήταν οι καθηγητές. Μόνο ότι το παραδίδανε 2 άτομα, και ότι η ύλη και το βιβλίο είχαν αλλάξει μέσα στην 5ετία που το είχα πρωτοπάρει εγώ. Πάω λοιπόν στο γραφείο τους. Ιούνιος ήταν, είχε καύσωνα και ήμουν καταϊδρωμένη, αγχωμένη και σε πλήρη κακομοιριά. Βρίσκω την μία καθηγήτρια (η άλλη έλλειπε σε συνέδριο). Της εκθέτω το πρόβλημά μου με απόλυτη ειλικρίνεια, της λέω το έτος που βρίσκομαι, και ζητάω την ύλη. Αυτή με κατανοεί πλήρως, συμπάσχει μαζί μου, με ενθαρρύνει να πάρω το πτυχίο και να φτιάξω τη ζωή μου (ναι, κατ εξαίρεσην υπάρχουν και τέτοιοι καθηγητές), μου λέει ποια είναι η δική της ύλη (της αλληνής δεν την ήξερε, και απ ότι έμαθα μετά, ήταν στα μαχαίρια μεταξύ τους), και μου εύχεται με συγκίνηση (?!) καλή επιτυχία.

Σε μια μέρα αποστήθισα τη θεωρία, στις επόμενες 2 έλυνα ασκήσεις. Νυχθημερόν με καφέδες. Χαρτιά και χαρτούδια όλο το δωμάτιο. Τα μάτια μου κατακόκκινα από την αϋπνία. Ο δείκτης του δεξιού μου χεριού στο σημείο που πιάνει το στυλό είχε γίνει σκληρός και πλακουτσός. Πήγε να πιάσει κάλο, φαίνεται. Και θα το πω και αυτό αν και μάλλον δεν κάνει- ο πισινός μου συγκάηκε από το συνεχές καθισιό στην καρέκλα. Για να φανταστείς τι τράβηξα δηλαδή. Επίσης, για να καθαρίσει το μυαλό μου έκανα διαλείμματα με επιτόπιο τροχάδην ή ξάπλωνα σε σχήμα σταυρού στο πάτωμα που ήταν δροσερό, και προσπαθούσα τάχα να συντονιστώ με την ενέργεια της γης (τι σου κάνει το πολύ άγχος!). Ή ανέβαινα στο τραπέζι και σήκωνα τα πόδια ψηλά για να φτάσει το αίμα όλο στον εγκέφαλο μήπως και τα εμπεδώσω καλύτερα. Ευτυχώς που επέζησα όλων αυτών και άλλων δοκιμασιών…


Διαβάζω λοιπόν τη δική της ύλη, και από της άλλης ό,τι είχα κρατημένα από τα παλιά. Πιθανόν να μου ξέφυγαν μερικά. Αλλά η καλή καθηγήτρια μου είχε πει ότι ακόμα και αν δεν γράψω στης αλληνής τα θέματα, αν καταφέρω και περάσω το δικό της κομμάτι με άριστα, θα πιάσω τη βάση οπότε περνιέται το μάθημα. Τα έμαθα όλα απέξω, και κυρίως έδωσα βάση στα ςος και στα παλιότερα θέματα, που σαν αιώνια φοιτήτρια είχα μαζεμένα πολλών χρόνων (το ατού του παλιού). Και έγραψα καλά, το ήξερα, αλλά δεν ήξερα πόσο καλά.

Μετά από 10 μέρες έδινα άλλο μάθημα. Στο τεράστιο αμφιθέατρο περιμένοντας τα θέματα, μπαίνει ως επιτηρήτρια η καλή καθηγήτρια. Κάποια στιγμή με διακρίνει τέρμα πίσω στα τελευταία έδρανα , και γεμάτη χαρά μου φωνάζει «gademissa, εσύ είσαι εκεί πίσω?» «Ναι κυρία» τσιρίζω με λαχτάρα και χωρίς ντροπή. «Δέκα πήρες, δέκα με τόνο» φωνάζει στο γεμάτο αμφιθέατρο. «Σ ευχαριστώ κοπελιά» φωνάζω με τη σειρά μου και γω, τρελή από χαρά και χαμόγελο μέχρι τα αυτιά (τώρα που το σκέφτομαι, την αποκάλεσα κοπελιά κοτζάμ καθηγήτρια? Εμ, όταν έχεις μεγάλο ζόρι, οι τίτλοι και οι ηλικίες μηδενίζονται).



Και ήταν το δικό μου το μοναδικό 10 άρι στο μάθημα αυτό…




Ο καθηγητής που «βρήκε το

μάστορή του»



Ήταν ένας καθηγητής, ο φόβος και ο τρόμος της σχολής. Πολύ περίεργος στην εξέτασή του. Έκοψε 4 φορές φίλη μου «με το έτσι θέλω» χωρίς να της εξηγήσει ποτέ την αιτία της βαθμολόγησης. Και το πάθανε και άλλοι αυτό. Εγώ βλέποντας όλα αυτά τον πήρα από φόβο και δεν πήγαινα να το δώσω ποτέ, ώσπου μου έμεινε το τελευταίο για το πτυχίο. Πήγαινα λοιπόν στις παρακολουθήσεις ανελλιπώς, και σημείωνα ό,τι έλεγε, ακόμα και αν έβηχε που λέει ο λόγος. Και φτάνει η εξεταστική, αλλά λίγες μέρες πριν μας είχε πει ότι αν προκύψει ποτέ κάποια απορία για το μάθημά του να πάμε στο γραφείο του να μας την λύσει. Αυτός προφανώς το έλεγε κάθε χρόνο αυτό, αλλά μάλλον δεν το εννοούσε γιατί ποτέ κανένας φοιτητής δεν πήγε, όπως έμαθα αργότερα. Από φόβο? από αδιαφορία? Από βαρεμάρα? Από ασχετοσύνη? ακόμα και τώρα δεν έχω καταλάβει. Εγώ όμως που ήθελα πάση θυσία να περάσω το μάθημα, και ούτε κατά διάνοια να κοπώ (μου είχε κάτσει τόσο άσχημα αυτό το κωλομάθημα) πίστεψα πως το εννοούσε. Ξέσκισα στο διάβασμα το βιβλίο του (στην πραγματικότητα ήταν κάτι σαν φωτοτυπίες χειρίστου είδους, δεμένες σαν βιβλίο με τεράστιο συραπτικό), και έμαθα απέξω και ανακατωτά ό,τι κυκλοφορούσε σε παραπλήσια συγγράματα και βοηθήματα. Ήθελα να το περάσω οπωσδήποτε και γιαυτό έπρεπε να κατανοήσω σε βάθος όλη την ύλη, και να μου λυθεί κάθε απορία για να μην την πατήσω στις ερωτήσεις κρίσεως που πάντα έβαζε.


Πάω λοιπόν με το βιβλίο παραμάσχαλα στο γραφείο του 2 μέρες πριν την γραπτή εξέταση. Είχα απορίες σε συγκεκριμένες λέξεις του βιβλίου που όμως η λάθος τοποθέτησή τους στην πρόταση έδινε λάθος νόημα στο κείμενο, όπως επίσης σε κανόνες που όμως όπως διατυπώνονταν γινόταν εν τέλη εξαιρέσεις και άλλες τέτοιες λεπτολογίες που μόνο αυτός που έχει βγάλει το βιβλίο 30 φορές μπορεί να διακρίνει. Μιλάμε για τέτοιο βάθος διαβάσματος και ανάλυσης. Μέχρι και στα σχεδιαγράμματα του βιβλίου είχα βρει λάθη, αφού οι καμπύλες δεν συμφωνούσαν πάντα με το κείμενο. Μάλλον είχαν τυπωθεί ανάποδα. Επίσης άλλα μας έλεγε στις παραδόσεις και τα αντίθετα έγραφε στο βιβλίο. Τέλος πάντων με την απίστευτη τιτιζιά μου μάζεψα καμιά 20 αριά απορίες

Με το που είδε ο καθηγητής τον όγκο των αποριών μου και μαθαίνοντας το ξεχασμένο έτος που βρισκόμουν, με κοίταξε με εκείνο το ύφος που σημαίνει « ωχ, ήρθες να παρακαλέσεις για επιείκεια στην βαθμολογία, ήρθες για να γλύψεις, μήπως είναι και η μάνα σου απέξω για ενίσχυση στην κλάψα ? Σας έχω μάθει καλά εσάς τους ξεχασμένους». Δεν πτοήθηκα καθόλου γιατί το έργο μου το είχα κάνει και με το παραπάνω μάλιστα, είχα ξεσκιστεί στο διάβασμα. Και ξεκίνησα τον ανελέητο βομβαρδισμό. Στην αρχή ξαφνιάστηκε ελαφρώς με το δίκαιο των αποριών μου, μετά τρελάθηκε. Για κάθε απορία που είχα καθόταν, σκεφτόταν, επεξεργαζόταν, έψαχνε στην βιβλιογραφία του ελληνική και ξένη, έξυνε το κεφάλι του (κυριολεκτικά) και προσπαθούσε να μου τις λύσει. Ήμουν εκεί 3 ώρες. Εγώ ανέφερα την απορία μου και αυτός έψαχνε, και έψαχνε με πείσμα για να μου αποδείξει ότι η απορία οφείλεται στην δική μου ασχετοσύνη και όχι στο δικό του πνευματικό παιδί… το βιβλίο του. Δεν τα κατάφερνε όμως πάντα. Εγώ καθόμουν στην καρεκλίτσα μου, πετούσα αποριούλες ή επεσήμανα λάθη και ακολουθούσε ησυχία, καθώς αυτός δούλευε ασταμάτητα στη βιβλιοθήκη του. Χαιρόταν όταν έβρισκε κάτι και μου το ανέφερε, ή προσπαθούσε να μπουρδουκλώσει τα ακατανόητα, όμως πάντα ήταν σαν να μιλούσε στον εαυτό του, αφού πολλές φορές ξεχνούσε ότι υπήρχα στο γραφείο και μονολογούσε θεωρίες και τύπους. Περίεργη φάση. Είχα ψιλοβαρεθεί αλλά καθόμουν υπομονετικά και στο τέλος είπε κάτι που θυμάμαι ακόμα : «μα τι βλακείες γράφω σ αυτό το βιβλίο? Πώς τόσα χρόνια δεν ήρθε κανείς να μου το πεί?»

Ούτως η άλλως θα εξέδιδε του χρόνου το κανονικό του βιβλίο, αλλά οι απορίες μου θα του ήταν χρήσιμες, είπε. Ζήτησε το όνομά μου και μου είπε πως σε ότι γράψω θα έχω μπόνους έξτρα βαθμών.



Φυσικά μου έβαλε 10, το μοναδικό δεκάρι στο μάθημα αυτό …





Κυριακή, Οκτωβρίου 01, 2006

Νίκολας Κέιτζ: «επιτέλους ξεφορτώθηκα το χολυγουντιανό κορμί»





Χτες πήγα σινεμά να δω το θρίλερ «δε γουίκερ μεν» (βαριέμαι να το γράφω στα αγγλικά).
Ξεκινάει η βραδιά με τα "προσεχώς", που πάντα είναι ωραία έτσι όπως τα προβάλουν, και θες να δεις τις αντίστοιχες ταινίες όλες ανεξαιρέτως, και μάλιστα εκείνη τη στιγμή. Δείχνει ανάμεσα στ άλλα και τον θεό-παιδαρά-γκόμενο ανυπέρβλητο- ονειρικό-φανταστικό- Τρανσπόρτερ στην πολύ φρέσκια ταινία του, και μου φτιάχνει την διάθεση. Με τέτοια χαϊλάτη διάθεση λοιπόν, ξεκινάει το θρίλερ.

Και βλέπω τον Νίκολας Κέιτζ μεεε…….

μαλλί απίστευτα και αφύσικα μαύρο. Κορακί. Κατίμαυρο. Σε πλήρη αντίθεση με τα χρώματα του προσώπου του. Και τί μαλλί …. αραιωμένες τρίχες στην κορυφή, τις οποίες με φιλότιμες προσπάθειες αγωνίστηκε να πυκνώσει η κομμώτρια. Προφανώς ο Νίκολας έθεσε βέτο στο θέμα ποστίς, όπως δεν δέχτηκε να κάνει λίφτιγκ ή μπότοξ (μπράβο του!). Και έτσι η κομμώτρια το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν κρεπάρισμα. Έκατσε λοιπόν και έξυνε με ιδιαίτερη προσοχή τις μετρημένες, πολύτιμες τρίχες του Νίκολας, αλλά αυτές δεν κάθονταν. Τι να κάνει – τι να κάνει ... έβαλε τελικά ένα τόνο λακ και όντως στάθηκαν (!!!).

Μόνο που μέσα από το φουντωμένο και αρύ θαμνάκι του κεφαλιού του φαινόταν αρκετά συχνά το πίσω φόντο του σκηνικού διανθισμένο με τριχάκια. Επιπλέον, τις 5 φορές που αναγκάστηκε ο Νίκολας να τρέξει στο έργο, εκτός του ότι του βγήκε η γλώσσα έξω από το λαχάνιασμα, το θαμνάκι από την πολύ λακ κοκάλωνε προς τα πίσω ανάλογα με την φορά του ανέμου. Και ενώ κουνούσε το κεφάλι του πέρα δώθε, αυτό ήταν κοκαλωμένο σαν ξένο σώμα πάνω του.



Στην εξέλιξη του έργου τώρα:

Μιλούσαν, μιλούσαν, μιλούσαν. Από κάποια στιγμή και μετά δε με ένοιαζε τι έλεγαν αλλά τους έβλεπα μόνο να κουνάν τα χείλη τους.

Οι φυσικές αντοχές του Νίκολας εμφανώς μειώθηκαν, αφού έμοιαζε συνεχώς εξαντλημένος και αφυδατωμένος. Τα μούσκλια του παρελθόντος εξαφανίστηκαν και τη θέση τους πήρε το φυσιολογικό κορμί όλων των 50 άρηδων ανδρών.

Ο Νίκολας θυμόταν στο έργο την ίδια σκηνή ξανά και ξανά, και την βλέπαμε και μείς ξανά και ξανά και ξανά, μέχρι που την εμπεδώσαμε τόσο ώστε την είδαμε και στον ύπνο μας.

Έσκυβε, άνοιγε ντουλάπια και συρτάρια, παρατηρούσε, έψαχνε και ξανά έψαχνε...

Η θερμοκρασία και ο καιρός σαυτό το νησί δεν έπαιζαν κανένα ρόλο, αφού ενώ αυτός ήταν ντυμένος συνέχεια με κοστούμι, η άλλη ήταν με καβαδούρα, κάτι γιαγιάδες με μάλλινες βράκες και φουστάνες, και όλοι ένιωθαν άνετα στη φορεσιά τους χωρίς να κρυώνουν ή να ζεσταίνονται.

Περπατούσε στο πυκνό δάσος και έβρισκε τον δρόμο του μες στα χορταριασμένα μονοπάτια και στα δέντρα, χωρίς χάρτη και χωρίς να χαθεί. Λες και όλα τα απομονωμένα και χαμένα σπίτια που έψαχνε να τοποθετούνταν στο διάβα του από κάποια θεϊκή δύναμη.

Ήξερε από πριν (σαν τα σκυλάκια που οσμίζονται τον δρόμο) πού ήταν το νεκροταφείο, το σπίτι της γιατρέσσας, και το 3ο δέντρο αριστερά μετά τον κόκκινο θάμνο δεξιά όπου είχε ραντεβού. Και όλα αυτά χωρίς να ιδρώσει και να λερωθεί από τις σκόνες και τις πρασινάδες του νησιού, τουλάχιστον για τα 3 τέταρτα του έργου. Εδώ εμείς, βγαίνουμε στην αγορά για μια βόλτα και πρέπει να κάνουμε επειγόντως ντους όταν γυρίσουμε σπίτι, αφού θες δε θες μυρίζεις ιδρωτίλες. Αλλά αυτός γεννήθηκε και παραμένει μοσχομυριστός.




Και το πιο λυπητερό, που θα το αναφέρω αλλά με απόλυτη συμπάθεια και υποστήριξη προς τον Νίκολας, είναι η μασέλα του. Δυστυχώς η κόλλα που χρησιμοποιεί δεν είναι αυτή που διαφημίζει ο γέρος στην TV, που τρώει αστακό με την ομορφονιά δίπλα του, και που είναι κολλημένη με μπετόν αρμέ. Όχι. Η δική του πρέπει να είναι κάποια φτηνιάρικη, αφού συνέχεια πήγαινε να του φύγει η μασέλα αλλά αυτός κατάφερνε να την συγκρατήσει. Όποτε μιλούσε, οι φθόγγοι που απαιτούσαν χρήση δοντιών μπερδεύονταν, μπουρδουκλώνονταν, και έτειναν να εκσφενδονίσουν την μασέλα 5 μέτρα μακριά. Απ ότι κατάλαβα αυτή η οδοντοστοιχία πρέπει να είναι καινούργια για τον Νίκολας, γιατί δεν ήξερε ακόμα να την χειριστεί καλά. Ελπίζω ειλικρινά, στην επόμενη ταινία του να την έχει βιδώσει γερά στην άνω γνάθο.



Κύριε Νίκολας, αν ποτέ διαβάσετε αυτές τις παρατηρήσεις να ξέρετε πως τις αναφέρω με απόλυτη συμπάθεια και κατανόηση προς το πρόσωπό σας. Κυρίως επειδή με κάνατε να γελάσω πολύ με το τελευταίο κωμικό θριλεράκι, στο οποίο σας ανάγκασαν να παίξετε τα αφεντικά σας στο Χόλυγουντ.
Κουράγιο. Μπορεί τα χρόνια να όργωσαν το κορμί σας, αλλά εξακολουθείτε να διαθέτετε μια ώριμη γοητεία.



Υποστηρικτικά και φιλικά

gademissa