Σάββατο, Ιανουαρίου 26, 2008

Κρυφές επιθυμίες







Αααχχχχ ........ είδα χτες στον δρόμο δυό ‘Ζητάδες’ και μ άρεσαν. Έτσι όπως ελίσσονταν με τις μηχανές τους, με τα δερμάτινά τους, με τα κράνη τους ....... αααααχχχχχχχ .......
Αυτό βέβαια δεν πρέπει να το μάθει ποτέ κανείς γνωστός μου . Οι μπάτσοι υποτίθεται ότι είναι γουρούνια και δολοφόνοι. Πρέπει να τους μισούμε και να φυλαγόμαστε απ αυτούς, μη φάμε κατά λάθος και καμιά ζαρτινιέρα στο κεφάλι! Αν με εννόησες .......








Blogger (το πρόγραμμα του blogspot.com): Τι ακούω? Πας καλά ρε? Πας καλά??? Ονειρεύεσαι μπάτσους??? Δεν βρίσκουμε φυσιολογικό γκόμενο και ονειρευόμαστε μπάτσους? Είσαι ανώμαλη ρε, το χεις πάρει χαμπάρι?



gademissa: Κατ αρχάς με ποιό δικαίωμα έρχεσαι απρόσκλητος στο blog μου? Με ποιό δικαίωμα παίρνεις μάτι τις απόκρυφες σκέψεις μου? Άδειαζέ μου τη γωνιά τώρα!



Blogger: Ότι θέλω θα κάνω μπατσογάμη, μπατσολάτρη, μπατσόφιλη, μπατσολάγνα. Ούυυυ ρε!!!! Τους φοιτητές που τρών ξύλο στις πορείες δεν τους σκέφτεσαι? Τα γεροντάκια, τους άνεργους, τους εργάτες που παν για μια διαμαρτυρία και γυρνάν σπίτι τους τόπι στο ξύλο δεν τους λυπάσαι?
Κρίμα, γιατί απ ότι κατάλαβα εσύ στα νιάτα σου θα πρέπει να ήσουν φίλα κείμενη στο ΚΚΕ. Συμπαθούσες τον Ρίτσο, την Φαραντούρη, τον Θοδωράκη ......



gademissa: ..... την Μαρίζα Κώχ...



Blogger: Τι σχέση έχει η Μαρίζα Κώχ?



gademissa: Κελεμπίες φορούσε σαν τη Φαραντούρη..... δεν ήταν κομμουνίστρια?



Blogger: Και ο Ντέμης Ρούσσος φορούσε κελεμπίες, ήταν κομμουνιστής? ........... τς τς τς τς .... ώρες- ώρες αναρωτιέμαι για την διανοητική σου κατάσταση ........... Προδότρα!!!!



gademissa: Παράτα με! Όλοι οι μπάτσοι δεν είναι γουρούνια, εντάξει? Αλλά και όλα τα γουρούνια δεν είναι ίδια. Υπάρχουν τα γουρούνια των χοιροτροφείων που ζουν σε άθλιες ανήλιαγες και αναερόβιες συνθήκες όπου μπορεί και να κανιβαλίζονται, αλλά υπάρχουν και αυτά στις αυλές των χωριών όπου ζουν στον φρέσκο αέρα και τρών του κόσμου τα καλά.

Υπάρχουν τέλος και αυτά που ζουν μέσα στα σπίτια κάποιων Αμερικάνων τρελάρων που τα έχουν όπως τα σκυλιά και τα γατιά και τα πλένουν, τα ταΐζουν, και τα κοιμίζουν στα κρεβάτια τους. Αυτά τα τελευταία δεν έχουν καμία σχέση με τα άλλα τα βρωμιάρικα. Είναι καθαρά και ευπρεπή.



Blogger: Βρε κουρέλα, το γουρούνι είναι γουρούνι, και τρώει τα πάντα. Αν σε βρεί λιπόθυμη και πεινάει μπορεί να σε φάει ζωντανή είτε είναι καθαρό είτε είναι βρώμικο, και όταν συνέλθεις θα είσαι χωρίς χέρια και πόδια ενώ αυτό θα ροχαλίζει χορτάτο απέναντί σου. Το γουρούνι είναι γουρούνι, πάει και τελείωσε. Το γράφει στο DNA του και δεν αλλάζει.

Μπάτσοι ........ χά! Τους βλέπεις καμαρωτούς και στητούς, αλλά ξέρεις κάτω απ τις στολές τους τί κρέατα και τί πατσιές κρύβονται? Ρε μαλάκα η στολή τους είναι δερμάτινη για να συγκρατεί τα ξύγκια. Άμα την βγάλουν ξεχύνονται τα κρέατα και οι κιμάδες, βγαίνουν στη φόρα οι λαπάδες, τα .......


gademissa: ....... Σιγά πια, πώς κάνεις έτσι! Δυό Ζητάδες είδα στο δρόμο και τους λιμπίστηκα, δεν ήταν ούτε Ναζί, ούτε ρακοσυλλέκτες, ούτε πολιτικοί, ούτε Εισαγγελείς και Φαρισαίοι. Δηλαδή πρέπει να με κρεμάσετε ακόμα και γι αυτό, ακόμα και για μια κρυφή και καταχωνιασμένη επιθυμία?

Αλλά πρόσεχε καημένε μου, μην τύχει και το πείς αυτό πουθενά ........ "μαύρο φίδι που σ έφαγε"! Θα σου βγάλω τα καλώδια ίνα-ίνα. Ακούς? Και άλλη φορά να χτυπάς την οθόνη πριν εμφανιστείς. Παραβιάζεις τα προσωπικά μου δεδομένα και η Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος δεν αστειεύεται με κάτι τέτοια. Θα σε καταγγείλω, θα σε πιάσουν, και τότε πάει- το κλεισες το μαγαζί σου. Μόνο το Wordpress και το Pathfinder θα υπάρχουν.



Blogger: ………



gademissa: Δε λες τίποτα ε?



Blogger: ………



gademissa: Που είσαι, εξαφανίστηκες? Χεχε, στα τσακίδια!



……………………

……………………

……………………

……………………


gademissa: Ουφφφφ.....Μωρέ, λες να χει δίκιο? Μ έβαλε σε σκέψεις Σαββατιάτικα ................το κέρατό μου!............... Bloοοggeer ................Blooooooooooggeeeeeeeeeer .......... er .............er ........... er ........ er ............














Bon Jovi - it's my life (κλικ στα γράμματα)





Από δω και πέρα αποφάσισα να βάζω κάθε φορά στο τέλος των ποστ μου κι από ένα αγαπημένο μου τραγούδι. Βέβαια θέλω να βάζω 101 αλλά πρέπει να κρατηθώ. ΕΝΑ κάθε φορά. Όμως πώς να επιλέξω? Πώς να ξεχωρίσω το ένα από τα 1000 και να αδικήσω τα υπόλοιπα? Κριτήριο επιλογής θα είναι η διάθεση της στιγμής. Τελείωσε. Δεν θα το σκεφτώ άλλο.



Ένα μόνο.
















Αλλά επειδή σήμερα είναι η πρώτη μέρα που το αποφάσισα, θα κάνω μια εξαίρεση και θα βάλω ακόμα ένα.




SARAH CONNOR - From Sarah with love (κλικ στα γράμματα, όχι στο εικονάκι)




Λοιπόν, πρέπει να μάθω πώς βάζουν οι άλλοι στα blog τους τα εικονάκια του YouTube που τα πατάς και τραγουδάνε. Αλλά για να το κάνω αυτό πρέπει να αφιερώσω χρόνο και να ασχοληθώ. Γαμώτο, όλα θέλουν χρόνο και ο χρόνος φεύγει τόσο γρήγορα .................... αααα όχι-όχι-όχι δεν θα ξεφύγω πάλι. Δεν θα γράψω μακρινάρι.


Τέλος του πόστ.


Τέλος.


Τέλος.



Τρίτη, Ιανουαρίου 22, 2008

Marie Myriam – «L΄oiseau et L΄enfant»





Τρελαίνομαι γι αυτό το τραγούδι.
Πήγαινα δημοτικό όταν το πρωτοάκουσα, και από τότε 'έγραψε' μέσα μου παρόλο που δεν καταλάβαινα τα λόγια. Νομίζω ότι αυτή η άγνοια μου έδινε την ελευθερία να αυτοσχεδιάζω ποικιλοτρόπως επάνω του.

Τώρα που μεγάλωσα την έψαξα στο ίντερνετ με τους διαδικτυακούς μεταφραστές και επιτέλους κατάλαβα τί τραγουδούσα τόσα χρόνια! Είναι απλώς ....... υπέροχο.





(κλικ εδώ )

Γαμ..το, γιατί να μην έχω την φωνή της? Όταν το τραγουδάω μόνη μου στο άκουσμα της δικής μου φωνής δυσανασχετώ. Δυστυχώς όση μουσική και να έμαθα είμαι εντελώς, παντελώς, ολοκληρωτικώς, διεισδυτικώς, χειμαρρωδώς, παταγωδώς παράφωνη. Σε σημείο που πολλές φορές ακόμα και εγώ η ίδια δεν με αντέχω. Ούτε στο μπάνιο τολμάω να τραγουδήσω, γιατί όταν το κάνω βλέπω μέχρι και τις κατσαρίδες να μαζεύουν τα μπογαλάκια τους και να φεύγουν άρον άρον . Ως τραγική συνέπεια είμαι αποτυχημένη ερμηνεύτρια και των τραγουδιών του Σάκη♥. Ειδικά το (κλικ)«δεν έχει σίδερα η καρδιά σου να με κλείσει, δεν έχει σίδερα για να με φυλακίσει ιιιιιιιι.........», ε, αυτό το «ίιιιιιιι» το σκοτώνω. Ναι, το σκοτώνω και έχω τη δύναμη να το παραδεχτώ εδώ δημόσια ....... και αυτό με ..... χμ....... στεναχωρεί λιγάκι.


Αχ, γιά να ξαναβάλω το αγαπημένο μου, ν ανέβω.

(κλίκ εδώ)



Πωπωωωω ........ πεθθθαίνωωω. Μπορώ να τ ακούω μερόνυχτα.




Σάββατο, Ιανουαρίου 19, 2008

Αλτσχάιμερ????





Τι είναι πάλι αυτό? Από πού ξεφύτρωσε στη ζωή μου? Είναι σίγουρο? Δεν μπορεί…
Έχω ακούσει γι αυτή την ασθένεια σε ντοκιμαντέρ της τηλεόρασης (απ αυτά που βλέπω τακτικά) και ποτέ δεν φαντάστηκα ότι θα μπορούσε να πλησιάσει και τη δική μου ζωή.




Αυτό είχε και η μητέρα ενός γνωστού μου. Κάποτε μου είχε μιλήσει για τον γολγοθά που περνούσε στο σπίτι με την μητέρα του, που έπρεπε να την φροντίζουν όλοι. Μου έλεγε ότι έφευγε η μητέρα του από το σπίτι και έχανε τον δρόμο, ότι δεν καταλάβαινε τι της λέγανε, και ο γνωστός μου πολλές φορές θύμωνε μαζί της και της φώναζε, αλλά αρκετά συχνά το μετάνιωνε μετά. Καταλάβαινε ότι άδικα της φωνάζει, γιατί η μητέρα του είχε χάσει τη λογική της. Ομως και αυτός δεν άντεχε στο σπίτι συγκάτοικος με ένα τέτοιο άτομο.



Τι γίνεται βρε παιδιά? Κάνω υπομονή αναμένοντας τις χαρές, και το μόνο που βλέπω στον ορίζοντα είναι προβλήματα. Η περίοδος χαράς είναι απ τα 20 ως τα 35 και μετά έρχονται μόνο προβλήματα στους ανθρώπους? Μπορεί να με ενημερώσει η Ζωή την παρακαλώ πολύ? Για να ξέρω τι να περιμένω και να προετοιμαστώ κατάλληλα. Δεν ζητάω λεπτομέρειες, ας είναι και επιγραμματική η ενημέρωση ή σε μορφή τηλεγραφήματος, δεν με πειράζει.


Όμως ........ μήπως έχω και γω Aλtsχaϊμer?

Κάποιες φορές έχω στο νού μου να πάρω κάτι και όταν φτάνω στο ντουλάπι, στέκομαι, και δεν θυμάμαι τι ήθελα. Πρέπει να ξανακάνω με τη σειρά όλη τη διαδικασία σκέψεων που είχα κάνει ως το ντουλάπι για να θυμηθώ τι ήθελα να πάρω. Εγώ, που στην δουλειά μου αναγκάζομαι να θυμάμαι χιλιάδες πληροφορίες, χιλιάδες λεπτομέρειες, αρκετές φορές δεν θυμάμαι πράγματα.


Επίσης ενα παράδειγμα είναι τα ονόματα των περισσότερων ηθοποιών αλλά και οι τίτλοι πολλών ταινιών. Αυτά είναι απ τα πρώτα που ξεχνάω. Γι αυτό και πολλές φορές δεν κάνω καν την προσπάθεια να συγκρατήσω τα ονόματα όλων αυτών των ηθοποιών, αφού ξέρω ότι θα τα ξεχάσω σχεδόν αμέσως μετά το τέλος της ταινίας. Μοιάζει σαν το μυαλό μου να αδυνατεί να τα συγκρατήσει.


Αλλά και κάποια άλλα μικρά- αλλά ίσως σημαντικά πράγματα. Πχ έναν τηλεφωνητή μου τον είχα φέρει απ το πατρικό μου αλλά δεν τον έβρισκα με τ ί π ο τ α. Ώσπου μια μέρα με ειδοποίησε η μητέρα μου να πάω από κει να τον πάρω, που στεκόταν μήνες πακεταρισμένος. Τον πήρα, αλλά πάλι δεν τον έβρισκα στο σπίτι μου όσο και να τον έψαχνα. Και πάλι με ειδοποίησε η μητέρα μου μετά από μέρες να πάω να τον ξαναπάρω γατί τον ξαναξέχασα εκεί πακεταρισμένο ....... Μα είναι δυνατόν? Δυο φορές διέφυγε απ το μυαλό μου ότι τον άφησα εκεί? Και είναι τόσο σημαντικός σε μένα που λείπω όλη μέρα από το σπίτι! είναι μήπως κάποια ένδειξη?



Διάβασα στο ίντερνετ ότι αυτή η νόσος μπορεί να ξεκινήσει από τα 40 (σπανίως βέβαια) και πάνω και δεν κάνει διακρίσεις, μπορεί να το πάθει ο ΟΠΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ, και δεν είναι και τόσο κληρονομική για να πεις ότι θα κάνεις προληπτικές εξετάσεις! Επίσης διάβασα ότι είναι μια εκφυλιστική ασθένεια των νεύρων, δεν ξέρουν από τι προέρχεται, και το άτομο πεθαίνει σε 6-7 χρόνια! Ο θάνατος είναι σίγουρος, και το άτομο που το έχει δεν είναι πλέον αυτό που ήξερες αφού γίνεται λίγο ως πολύ ένα "χαζό μωρό" χωρίς μνήμη, με απρόβλεπτες αντιδράσεις. Και να φανταστείς ότι το έχει, λέει, πολύυυς κόσμος αλλά κανείς δεν μιλάει γι αυτούς, λες και δεν υπάρχουν.

Ο γνωστός μου θυμάμαι ότι μου έλεγε πως αυτή η γυναίκα που ζούσε στο σπίτι τους δεν ήταν η μητέρα του, δεν ήταν η μάνα που θυμόταν και που γνώριζε τόσα χρόνια, παρά κατάντησε να είναι μια ξένη, μιά κινούμενη ενόχληση. Αλλά παρόλαυτα ερχόταν στιγμές που τη λυπόταν και την αγαπούσε όπως μου έλεγε.



Πού να ξερε ότι ο ίδιος θα "έφευγε" από καρδιά πριν ‘φύγει’ η μάνα του. Σκεφτόταν τρόπους και προσπαθούσε να βρει λύσεις για να τακτοποιήσουν τους γονείς του σε άλλο σπίτι, για να ζήσει ο ίδιος με την αδερφή του στο πατρικό λίγο ξέγνοιαστα και ήρεμα, που σημαίνει ότι έκανε όνειρα για μια καλύτερη ζωή, και ο ίδιος έφυγε χωρίς να το καταλάβει!!!




Αχ, τί ανακουφιστικά νιώθω μιλώντας για όλα αυτά!

Είναι σαν να αφηγούμαι μια ιστορία από το παρελθόν, κάτι που συνέβη και τελείωσε και τώρα είναι όλα καλά, αλλά δυστυχώς είναι μια πραγματικότητα που πρέπει να αντιμετωπίσω. Και δεν είναι μόνο η στεναχώρια για το άτομο που το έπαθε, αλλά και το γεγονός ότι η φροντίδα αυτού του ατόμου απ ότι καταλαβαίνω θα επηρεάσει άμεσα και τη δική μου ζωή!!!! Είναι άτομο άμεσα συγγενικό μου.



Δεν μπορεί, κάποιο λάθος θα έγινε. Πώς κρίνει τόσο εύκολα μια γιατρός με ένα μόνον τεστ ότι το άτομο αυτό έχει Αλτσχάιμερ? Από πού κι ως πού? Απ ότι ξέρω υπάρχουν ειδικά κέντρα που θα σου πουν με σιγουριά. Πρέπει να γίνει επανέλεγχος, αυτά είναι σοβαρά πράγματα.

Όμως δεν είναι στο χέρι μου να επιμείνω. Δεν μπορώ να ορίζω τις ζωές και τις επιλογές των άλλων, άσχετα που τα αποτελέσματα θα επηρεάσουν άμεσα την δική μου ζωή και σκέψη. Και θα την επηρεάσουν γιατί δυστυχώς είμαι από τους φιλότιμους ανθρώπους, από αυτούς που πονάν και συμπάσχουν με τον αδύναμο, από αυτούς που τρέχουν να βοηθήσουν, και η βοήθεια που προσφέρω είναι συνήθως έμπρακτη και όχι λεκτική (η εύκολη). Από αυτούς που με λύπη μου διαπίστωσα τα τελευταία χρόνια ότι είναι τα μόνιμα κορόιδα αυτού του κόσμου. Απ αυτούς που φορτώνονται όλα τα προβλήματα για να την περνάν "ζωή και κότα" οι «αναίσθητοι» ή αυτοί που προφασίζονται "αδυναμία" κάθε είδους.

Σίγουρα δεν είμαι τόσο φιλότιμη όσο παλιά, αλλά δυστυχώς παραμένω σε μεγάλο βαθμό. Είναι κάτι που δεν γιατρεύεται. Και το λέω ειλικρινά και πραγματικά και μέσα απ την ψυχή μου ότι λυπάμαι που είμαι τέτοια, μισώ τον εαυτό μου γι αυτό. Πόσες φορές ευχήθηκα να είμαι απ τους άλλους. Πόσες φορές ζήλεψα τους «αναίσθητους» έτσι που καλοπερνάν ρίχνοντας τις ευθύνες και τις έγνοιες τους στους άλλους. Πόσες φορές ζήλεψα αυτούς και αυτές που είναι εγωιστές, εαυτούληδες, ανεύθυνοι και εκμεταλλευτές, που κοιτάζοντας μόνο την πάρτη τους και τα συμφέροντά τους καλοπερνάν!






Ουφφφφ ......... είναι Σάββατο, μια καλή μέρα- με δυσάρεστα νέα ......... αλλά είναι νωρίς ακόμα, δεν είναι τίποτα σίγουρο. Ίσως να παράκουσα, ίσως να μην είναι ακριβώς έτσι. Ίσως αν γίνουν οι σωστές εξετάσεις να δείξουν άλλα αποτελέσματα. Δεν πρέπει να βιάζομαι. Πχ η μητέρα μου που νομίζαμε στην αρχή ότι έχει το «κακό» τελικά αποδείχτηκε ότι είναι καλά. Βέβαια προσέχουμε και κάνουμε εξετάσεις, αλλά όλα παν καλά. Τι ανακούφιση! Να είναι τουλάχιστον αυτή καλά.












Πολύ πριν μάθω για το Αλτσχάιμερ, στον τελευταίο μήνα περίπου, λίγο πριν κοιμηθώ τα βράδια διαβάζω ένα πολύ μικρό βιβλιαράκι «Το Προσευχητάριόν Μου». Δεν ξέρω τι είναι ακριβώς, αλλά έχει μέσα κάτι σαν προσευχές πρωινές, απογευματινές, βραδινές. Είναι γραμμένο σε κάποιου είδους ακαταλαβίστικης καθαρεύουσας, και επειδή δεν το πολυκαταλαβαίνω, μέσα σε λίγα λεπτά από τότε που το αρχίζω με παίρνει ο ύπνος. Μου το είχε χαρίσει πολύ παλιά ένας πολύ -πολύ- πολύ -καλός και αγαπητός μου φίλος. Το βρήκα τυχαία θαμμένο και ξεχασμένο σε μια στοίβα βιβλίων, και από τότε το διαβάζω όταν το θυμάμαι.

Είμαι εντελώς ξεκομμένη από τα Θεία, εκκλησίες και τέτοια πράγματα. Μόνο ένα 'χειροποίητο' καντηλάκι έχω και το ανάβω πού και πού, και τον σταυρό μου που τον κάνω κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ. Αυτή είναι μια συνήθεια που κρατάει πολλά χρόνια, αλλά όταν έχω σύντροφο στο κρεβάτι εννοείται ότι δεν τον κάνω, ντρέπομαι. Ή περιμένω να σβήσουν τα φώτα και τον κάνω στα κρυφά ή δεν τον κάνω καθόλου.


Έτσι αποκομμένη λοιπόν όπως είμαι από τα Θεία, έχω την αίσθηση ότι μου κάνει καλό η ανάγνωση αυτού του βιβλίου ........



Σάββατο, Ιανουαρίου 12, 2008

Διάφορα άσχετα, και ως εκ τούτου άτιτλα.




Ουφ, έχω τόσο καιρό να ασχοληθώ με το blog μου ........ έχω ένα περίεργο άγχος.

Όσα έχω γράψει, αν τα διαβάσεις συνεχόμενα το ένα μετά το άλλο φαίνονται σαν να τα έχω γράψει σε μια στιγμή όλα. Όμως μεταξύ τους μεσολαβεί χρόνος, μέρες, σκέψεις, αισθήματα, και μια ζωή που ζω εκεί έξω στον πραγματικό κόσμο. Εκεί λοιπόν έχω ένα όνομα και επίθετο, ένα πρόσωπο, μια εικόνα. Εκεί έξω έχω όπλα και άμυνες, δεν αφήνω κανέναν να μάθει τις πολύ βαθιές, πραγματικές μου επιθυμίες και όνειρα, όπως επίσης δεν ξέρουν την προσωπική μου ζωή και τα γκομενικά μου. Εκεί έξω είμαι φαινομενικά μια γυναίκα σαν όλες τις άλλες. Που επίσης δουλεύει σαν άντρας ........*


Όταν λοιπόν ζω για πολύ καιρό σε εκείνον τον κόσμο συνηθίζω στο προσωπείο, και όταν μετά πιάνω να ασχοληθώ με το μπλόγκ μου, νιώθω έξω απ τα νερά μου. Στην αρχή, μέχρι να εγκλιματιστώ, είμαι ακόμα εκείνη με το ονοματεπώνυμο, ώσπου σιγά σιγά χαλαρώνω και γίνομαι η gademissa. Η gademissa είναι το κομμάτι του εαυτού μου που πιστεύει ότι είναι γκαντέμικο, και επειδή κανείς δεν με ξέρει στον μπλογκόκοσμο και ούτε σκοπεύω να με μάθει, δεν χρειάζεται να έχω άμυνες. Μπορώ να γκρεμίζω τα τείχη μου σιγά -σιγά και να αφήνω αν όχι όλο, τουλάχιστον ένα κομμάτι του εαυτού μου που το καταπιέζω εκεί έξω και δεν το αφήνω να φανεί. Όμως έχει και αυτό ανάγκη κάπου να εκφραστεί.


Αχ εντάξει, τώρα που τα είπα χαλάρωσα λιγάκι. Και σήμερα που έχω όρεξη θα γράψω πριν μου φύγει. Ωχ, μετά έχω και την καταραμένη μορφοποίηση ........ να δεις που θα τα γράψω σήμερα Σάββατο, και θα το τροποποιώ κάθε φορά που θα το διαβάζω, μέχρι που αυτό το γραπτό να λέει αυτά ακριβώς που θέλω να πώ. Αυτό ελπίζω να γίνει σύντομα, μέσα στη μέρα, και να μην φτάσει μέχρι την Κυριακή ή την Δευτέρα ή..... του χρόνου. Ίδωμεν.





Λοιπόν θα ξεκινήσω με τους 2 άνεργους.


Ελάχιστες φορές έχουν έρθει στο μαγαζί άτομα να ζητήσουν δουλειά. Την προηγούμενη βδομάδα όμως ήρθαν μαζεμένα 2 άτομα που ενώ στην αρχή τους πέρασα για πελάτες, μου βγήκαν άνεργοι που ζητούσαν δουλειά. Ήρθαν σε διαφορετικό χρόνο και ήταν άσχετοι μεταξύ τους.




Ο πρώτος ήταν Έλληνας. Μπήκε με αέρα, είχε χιούμορ, ψιλοτσαμπουκά, λογάς, φαινόταν επικοινωνιακός, κοιτούσε κατάματα, μέσα σε δευτερόλεπτα αράδιασε τα προσόντα του και είπε ότι ψάχνει για ανάλογη δουλειά. Του είπα ότι προς το παρόν δεν χρειαζόμαστε άτομο. Επέμενε να μου δώσει παρόλαυτα το τηλέφωνό του και ζήτησε να τον έχουμε υπ όψιν μας αν χρειαστούμε. Του είπα ΟΚ, αλλά όταν έφυγε πέταξα στη στιγμή το τηλέφωνό του και τον ξέχασα. Παρόλα τα προσόντα του κάτι δεν μου πολυάρεσε πάνω του. Ναταν ο τσαμπουκάς του, ναταν η έντασή του που μου την μετέδωσε και με χάλασε, ναταν η πολύ οικειότητα που έδειξε (ακόμα δεν τον γνωρίσαμε) .......... Δεν ξέρω, πάντως δεν θα τον ήθελα για υπάλληλο.


Ο άλλος ήταν ένας αλλοδαπός. Ήταν ευγενικός και συγκρατημένος. Μιλούσε καλά τα ελληνικά, είπε ότι είναι παντρεμένος με 2 παιδιά, έχει χαρτιά, είναι χρόνια στην Ελλάδα, μου είπε τα προσόντα του γρήγορα- γρήγορα αλλά δεν έδωσε βάση σε αυτά, γιατί μου είπε ότι ξέρει να κάνει πολλές δουλειές και δεν τον πειράζει να κάνει οτιδήποτε. Μου άρεσε σε αυτόν το ότι δεν ήταν πολυλογάς και ότι μπήκε κατευθείαν στο ζουμί «θέλω να δουλέψω». "Δεν θέλω ούτε να χαζολογάω, ούτε να τεμπελιάζω σε κάθε γωνία του μαγαζιού, ούτε να πηγαίνω στην τουαλέτα κάθε τρεις και λίγο και να κάθομαι εκεί με τις ώρες" (η τουαλέτα είναι το μόνο σίγουρο μέρος όπου μπορεί να πάει ο υπάλληλος και να κάθεται με τις ώωωωρες χωρίς να μπορείς να του πείς τίποτα. Τέλος πάντων, το δέχομαι και αυτό), τον φαντάστηκα να λέει. Αυτός θα ήταν καλός υπάλληλος. Θα δουλεύει πραγματικά 8 ώρες, και για την δουλειά που θα μου προσφέρει θα τον αμείψω όχι με το βασικό αλλά και παραπάνω! Εδώ το βασικό το δίνεις σε άλλους που είναι τεμπελχανάδες και σε βρίζουν κι από πίσω σου, και θα δώσεις τα ίδια σε ένα εργατικό παιδί? Ε όχι ρε! Ε όχι πιά!


Τέλος πάντων, ο καθένας έχει το δικαίωμα να τα βλέπει απ την μεριά του.


Συνεχίζω με τον αλλοδαπό. Μόλις έφυγε πέταξα και αυτουνού το τηλέφωνο. Αφού ούτως η άλλως δεν χρειάζομαι άτομο, αλλά και αν χρειαστώ ψάχνω πάντα να βρω κάποιον γνωστό από τον ευρύτερο περίγυρο, τί να το κάνω το τηλέφωνό του? Όμως ........ μου άρεσε αυτός ο αλλοδαπός. Κάτι με έτρωγε. Και χωρίς να το σκεφτώ παραπάνω, έψαξα στο καλάθι αχρήστων, βρήκα το τηλέφωνό του και το έβαλα στην ατζέντα μου! Δεν ξέρω γιατί. Να τον πάρω στη δουλειά μου σχεδόν αποκλείεται όπως προείπα, αλλά αν ακούσω ότι κάποιος ζητάει υπάλληλο νομίζω ότι θα τον προτείνω. Και πάλι δεν είμαι σίγουρη, αλλά το γεγονός και μόνο ότι εγώ έψαξα στο καλάθι αχρήστων το τηλέφωνό του, το βρήκα και το κράτησα, μου έκανε τρομερή εντύπωση ......





* Και επειδή δουλεύω σαν άντρας έχει απομυθοποιηθεί σε μένα η τεράστια φούσκα των αντρών ότι «και καλά, επειδή είμαστε στη βιοπάλη όλη μέρα, δικαιούμαστε τον κόσμο ολόκληρο. Τα θέλουμε όλα. Εμείς είμαστε οι αφέντες».

Ε όχι ρε πού....δες. Δουλεύεις, ε καί? τί έγινε? Και μεις φέρνουμε φράγκα στο σπίτι. Ποιός νομίζεις ότι είσαι, ο Θεός? Η μόνη διαφορά μας είναι ένα πα..ρι. Παρόλα αυτά αναγκαζόμαστε στο σπίτι να είμαστε νοσοκόμες, δασκάλες, νταντάδες, κουβαλήτριες, μαγείρισσες, σύζυγοι, καθαρίστριες, ερωμένες, ευχάριστες και χαρούμενες. Και όλα αυτά στις 6 ώρες που μας μένουν ελεύθερες μετά τη δουλειά. Και σεις τί?

Θα πάτε το αμάξι στο συνεργείο και θα έχετε να λέτε όλη μέρα για την ταλαιπωρία σας, και θα πρέπει να σας ακούμε υπομονετικά. Θα πάτε μια φορά στο σούπερ μάρκετ και θα μας το κοπανάτε όλο το μήνα. Θα μας φτιάξετε έναν καφέ, ΕΝΑΝ λέω, όταν σας κάνει κέφι, και θα το θεωρήσετε μεγάλη προσφορά προς εμάς, ότι μας σκέφτεστε και μας νοιαζόσαστε, και θα το διαλαλείτε σε γνωστούς και φίλους. Ή θα βάλετε ηλεκτρική σκούπα μία φορά στη ζωή σας όταν πιαστεί η μέση μας και θα είμαστε με ενέσεις στο κρεβάτι, και θα το λέτε σε όλες τις παρέες, ή θα το χρησιμοποιήσετε ως επιχείρημα όταν έρθετε σε αντιπαράθεση με καμιά ομορφούλα γκομενίτσα για να δείξετε ότι είστε υπέρ της ισότητας των φύλων, και να την ρίξετε.

Τα θέλετε όλα και δεν σας νοιάζει από πού θα τα πάρετε. Μόνο όταν έρθει η ώρα που θα σας παρατήσει η γυναίκα σας τρελαίνεστε και προσπαθείτε τάχα να επανορθώσετε με σπασμωδικές κινήσεις, όμως είναι αργά. Πέταξε το πουλάκι αγαπητέ μου.



Λοιπόν άντρες, ό,τι ζητάτε να μπορείτε να το προσφέρετε πρώτα εσείς και μετά να το έχετε ως απαίτηση. Δώστε εσείς το παράδειγμα και εμείς οι γυναίκες έχουμε όλη την καλή διάθεση να πορευτούμε μαζί σας. Δώστε μας λίγο και εμείς θα σας τα δώσουμε όλα.






Blogger (το πρόγραμμα του blogspot.com) : Τι νεύρα είναι αυτά? Τι έπαθες? ...... χμ ....... υποπτεύομαι ατυχές γκομενικό?

gademissa: Τι???? Από πού ξεφύτρωσες πάλι εσύ? Λοιπόν, έχω καταλάβει εδώ και πολύ καιρό ότι είσαι Αρσενικού Τύπου Λογισμικό και γι αυτό δεν θέλω να ρθω σε αντιπαράθεση μαζί σου. Δεν θέλω να χαλαστώ Σαββατιάτικα. Φύγε.

Blogger : ......... έλα λέγε, ποιός σε απέρριψε?

gademissa: Λοιπόν, τέλειωνε. Σήκω και φύγε. Πάνε σε άλλο blog. Φύγε -τώρα -αμέσως!!!!

Blogger: Επειδή έχω καταλάβει 5 πράγματα για σένα σου λέω ότι οποιανού δεν του άρεσες είναι χαζός. Μην το σκέφτεσαι και στεναχωριέσαι. Άλλος θα βρεθεί ......... Αλλά έχω και μια περιέργεια που με τρώει. Ποιός ήταν?

gademissa: Σε παρακαλώ, μη με βασανίζεις, φύγε και άσε με στην ησυχία μου. Δεν θέλω να μιλάω για γκομενικά και δη για αποτυχημένα γκομενικά. Εκ του αποτελέσματος αν κρίνω θα πρέπει να είμαι η πιό αποτυχημένη γκόμενα της υφηλίου, δεν εξηγείται διαφορετικά.

Blogger: Ε όχι, απλώς δεν βρήκες τον κατάλληλο. Υπομονή.

gademissa: Δεν τον βρήκα, ή τον βρήκα και τον άφησα να μου φύγει χωρίς ποτέ να μάθω ότι αυτός ήταν ο κατάλληλος? Και αν ένας μόνον κατάλληλος αναλογεί στον καθένα μας σ αυτή τη ζωή, και γω τον είχα και τον έχασα, ή τον είδα και τον προσπέρασα? Τί θα κάνω? Δεν θέλω να μείνω μόνη μου γαμώτο!

Blogger: Αν κι αν κι αν ......... μπορεί να μην τον συνάντησες καθόλου μέχρι τώρα, λέμε. Μπορεί να σε περιμένει στη στροφή του δρόμου. Δεν το ξέρεις αυτό.

gademissa: Μέσα στον δρόμο ή πάνω στο πεζοδρόμιο? Όχι, ξεκαθάρισέ το για να ξέρω για τί πράγμα μιλάμε. Γιατί αν είναι στην στροφή, μήπως τον κόψει κανένα αμάξι? Τον ειδοποίησε κάποιος να ανέβει στο πεζοδρόμιο? Χήρα πριν γνωρίσω τον άντρα μου? Μόνον εγώ θα μπορούσα.

Blogger: Έλα πές μου, ποιος ήταν, τι έγινε?

gademissa: Δεν θέλω, ντρέπομαι. Καταξεφτιλίστηκα. Και όσο είχα πει ότι δεν θα ξαναβγώ σε μιλημένα ραντεβού ..... αυτά τα "μιλημένα" είναι πάντα αποτυχίες και το ξέρω καλά, το έχω ζήσει. Αλλά τι να κάνω, παρασύρθηκα. Αχ «τι τά θελα τα μπικουτί?».

Blogger: Μα καλά τόσο τραυματική εμπειρία ήταν? Τι έγινε, σου κανε κάτι? Σε πρόσβαλε? ...... Μωρή ........ μήπως το κανες μαζί του απ το πρώτο ραντεβού και σε παράτησε?

gademissa: Ρε παλιομηχανή, πού πάει ο νους σου? Η πολύμηνη αποχή μου έχει αποδείξει περίτρανα ότι μπορώ να κρατηθώ, δεν τίθεται θέμα. Για έναν καφέ πήγαμε με τον άνθρωπο, ο οποίος για τον εαυτό του και για τους φίλους του είναι μια χαρά..χμ..παιδί.

Blogger: Ε, και τι έγινε?? Με γκάστρωσες ρε γαμώτο!!!!!! Πέστο να ησυχάσω. Πές το γιατί θα κάνω φόνο. Έχω ανεβάσει πυρετό, δεν αντέχω άλλο, θα εκραγώ και μαζί μου θα εκραγούν όλα τα blogs όλων των blogεράδων. Λυπήσου μας. Πέεεεες τοοοο .....

gademissa: Καλά θα σου πω, αν και δεν θέλω να τα ξαναθυμηθώ. Είναι πολύ φρέσκα. Εξάλλου δεν έγινε και τίποτα το τόσο τρομερό. Όλα ξεκίνησαν στο ρεβεγιόν ..........




Η συνέχεια αν και όταν αποφασίσω να τα θυμηθώ ......



......... τώρα βιάζομαι γιατί θα κατέβουμε με την ατρόμητη στην αγορά για ψώνια. Θα γυρνάμε στην αγορά μέχρι να βραδιάσει, μετά κατάκοπες θα πάμε για έναν απογευματινό καφέ, εγώ ίσως παραγγείλω σμιρνόφ άις ή μάλλον θα πάρω ένα ποτήρι κόκκινο γλυκό κρασί έτσι για αλλαγή, θα καθήσουμε μέχρι αργά, και μετά θα γυρίσουμε πτώματα στα σπίτια μας.


Γιατί τι άλλο μπορεί να κάνει κάποιος "ελεύθερος" Σαββατιάτικα, που όμως ξύπνησε από τις 7 λόγω συνήθειας, καθάρισε το σπίτι του μέχρι τις 12, έκανε μπάνιο, έφτιαξε τα μαλλιά του, ψώνισε από το σούπερ μάρκετ, και γενικώς από τις 3 και μετά είναι έτοιμος και δεν έχει με τι να ασχοληθεί? Να κάτσει σπίτι δεν θέλει, να δει τηλεόραση δεν θέλει γιατί την μπούχτισε, ούτε DVD νοίκιασε αφού έχει δει ένα σωρό και δεν θέλει άλλο, να μπλογκίσει δεν θέλει αφού το μπλόγκισμα προϋποθέτει κλείσιμο στο σπίτι και κάθισμα σε μια καρέκλα (όμως εγώ στη δουλειά είμαι όλη μέρα σήκω- κάτσε σε ένα γραφείο, και θέλω να κάνω κάτι διαφορετικό στον ελεύθερο χρόνο μου).

Τι να κάνει μέσα στο σπίτι σαββατοκύριακο ένας ελεύθερος που κοντεύει "πρόσω ολοταχώς" τα 40?


Ο 20 άρης ή ο 30 άρης έχει πολλά να κάνει. Κυρίως να βγεί στα μπαρ που ακόμα δεν τα έχει βαρεθεί, με ένα σωρό φίλους του που είναι ακόμα ελεύθεροι και είναι ψόφιοι για μπαρότσαρκες, ή μπορεί να βρεί γκόμενα και να κάνει ομορφιές μέχρι το πρωί. Οι άντρες δεν έχουν πρόβλημα, βρίσκουν ανα πάσα στιγμή. Τουλάχιστον οι περισσότεροι, από ότι παρατηρώ στον περίγυρό μου.

Ένας όμως 40 άρης που τα έχει φάει στη μάπα τόσα χρόνια, που γύρισε στα μπάρ και στις καφετέριες όταν ήταν στην σωστή τους ώρα και τα χόρτασε, και που τώρα τα έχει ψιλοβαρεθεί τι μπορεί να κάνει Σάββατο και Κυριακή? Θα μου πεις μπορεί να πάρει σβάρνα στα τηλέφωνα γνωστούς και φίλους και να κανονίσει να βγούν, αλλά σας λέω ότι κάπου αυτό καταντάει κουραστικό. Δεν μπορείς να το κάνεις κάθε Σαββατοκύριακο.


Ουφ, πάω να ξεσκάσω λιγάκι. Να πούμε καμιά σαχλαμάρα με την "ατρόμητη", από αυτές που μόνο εμείς ξέρουμε, και αν συντονιστεί το κέφι μας μπορεί και να γελάσουμε μέχρι δακρύων. Να θυμηθούμε όμως να πάρουμε τηλέφωνο και την άλλη "ατρόμητη", και να της πούμε να πάρει την Εγνατία οδό και να ρθει κατευθείαν για καφέ. Θα την φιλοξενήσουμε ή εγώ ή η ατρόμητη. Λές να έχει το κουράγιο να οδηγεί 1 ώρα για να φτάσει Θεσσαλονίκη? Αυτή σήμερα δουλεύει και θα είναι κουρασμένη, αλλά μια τρέλα την έχει, και γενικώς ψοφάει για καφέδες και κουτσομπολιά .....



Αμάν!!! Σταματάω τις ατέλειωτες πολυλογίες και ......



........ έφυγα.........