Δευτέρα, Απριλίου 30, 2007

Στροφή στο «ποιοτικό» (blogging).






υγρό το βλέφαρο

σφίχτηκε το χέρι

κύλισε ένα δάκρυ

κύμα στο στάχυ


λυγμός στο δείλι


........προσευχή........




-gademissa-






Blogger: ........???..........!!!!..................
προσευχήηηηηηη,
τα χείλη μου -τα χείλη μου για σεεένανε λένε,
και τα μάατια μου μερόονυχτα κλαίνε- μερόονυχτα κλαίνε.
Εφαγα τη γήηηηη, να σ.....

gademissa: Πώς τολμάς!!! Πώς τολμάς να εμπαίζεις το ποίημά μου. Αυτό το δημιούργημα υψηλής τέχνης του μυαλού μου???

- Υψιλής, υοξείας, υδασείας ή υπερισπωμένης?

- Συνεχίζεις τα άνοστα αστεία σου? Δε σέβεσαι την υψηλή ποίηση?

- Παραείναι υψηλή και δεν την φτάνω. Είπα μια δόση να βάλω σκάλα αλλά.......

-Αυτό ήταν. Μαζεύω τα κείμενά μου και πάω στο wordpress.

-Μηηηηη, Όχι όχι, μα πώς κάνεις έτσι! Ένα αστειάκι έκανα ο καημένος. Έχω ανάγκη λίγο να χαλαρώσω. Ακούω τόσα και τόσα εδώ μέσα, ίντριγκες, κλίκες, βρισίδια, αποχωρήσεις, κρυφοέρωτες, κρυφοκαμάκια ........... κουράστηκα. Μα πες μου, τι έπαθες και γράφεις ..... χμμμ .......... ποίηση και μάλιστα βαριά?

- Είπα να κάνω στροφή στο blog μου, από το λαϊκό- στο έντεχνο λογοτεχνικό. Όλο τα ίδια και τα ίδια γράφω κάθε φορά. Θέλω μια αλλαγή.

Blogger: Αυτό μόνο?

gademissa: Ε να, διάβασα και στο Critical Error αυτό που είπε η Renton ότι μόνο η ελίτ δικαιούται να κάνει κριτική σε τέτοια ποιήματα ακαταλαβίστικα αλλά με βάθος και ουσία, και είπα να μπω και γω στην ελίτ. Σκέφτηκα η πονηρή, ότι αμα μπορώ να γράφω ποιήματα βαριά τότε θα μου επιτρέψουν και να κριτικάρω, να μπω στην ελίτ.
Αν κατάλαβα καλά είναι όπως το μπαλέτο ή η όπερα. Όποιος δεν γνωρίζει δεν κάνει να κρίνει. Ίσως γι αυτό κανείς δεν πάει σε μπαλέτο ή όπερα, γιατί ο λαός είναι άσχετος, και αφού δεν του δίνουν το δικαίωμα να κρίνει, δεν πατάει.

-Κάνεις λάθος, τα θέατρα γεμίζουν κάθε φορά που έχει τέτοιες εκδηλώσεις.

-Γεμίζουν γιατί τα χτίζουν πολύ μικρά. Ξέρουν από πρίν οι κατασκευαστές ότι η ελίτ αποτελείται από μια μικρή ομάδα ειδημόνων, και τα χτίζουν μόνο γι αυτούς.
Όμως επειδή είναι πολύ λίγοι "δεν βγαίνουν" οικονομικά. Χρειάζονται και τους αδαείς οι οποίοι (κακά τα ψέματα) θα τους ενισχύσουν. Κάτι παρόμοιο έγινε και με τους εκδοτικούς οίκους που είδαν ότι αφού μόνο με την ελίτ δεν μπορούν να ζήσουν, δεν βγάζουν τα έξοδά τους βρε αδερφέ, ξεπουλάν τώρα τα βιβλία τους στα ψιλικατζίδικα με τις εφημερίδες και τα περιοδικά.

Κατ αυτόν τον τρόπο πάει και η ελληνική ποίηση κατά διαόλου. Αφού μόνο η ελίτ επιτρέπεται να κρίνει, αποθαρρύνεται το κοινό (οι αδαείς όπως τους αναφέρουν εκεί μέσα) από το να ασχοληθεί και να εκφραστεί ελεύθερα, δεν συμμετέχει, και τα όποια ταλέντα μένουν ανεκμετάλευτα. Ετσι δεν έχουμε ποίηση. Αν ποίηση μπορούν να γράψουν ή να κρίνουν μόνο οι μυημένοι, τότε ας κάνουν μια κλειστή ομάδα και να απαγορέψουν την πρόσβαση στους υπόλοιπους οι οποίοι μπορεί να τους λερώσουν το blog υψηλών απαιτήσεων και να τους "φτηνύνουν" το πόνημα.
Ετσι, ενώ μου άρεσε το 'άτιτλο΄ του Μαύρου κυνηγού, δεν κάνει να πω γιατί μου άρεσε, μου επιτρέπεται απλώς να αναφέρω ότι μου άρεσε.


- Όπως πάντα, λες υπερβολές. Όποιος θέλει μπορεί να πει τη γνώμη του αρκεί να είναι σύμφωνη με της ελίτ. Αν δεν συμφωνεί να την πεί από μέσα του.

-..................

Blogger: Eίπες κάτι?

gademissa: Ναι, το είπα όμως με «αλαλία», η οποία όπως ανέφεραν στο critical error είναι θετική!!!


-Να υποθέσω ότι δεν θα στείλεις το ποίημά σου στο critical error?

-Από πού έβγαλες αυτό το συμπέρασμα? Ίσα ίσα που θα κάνω ένα καινούργιο blog, για να μην ξέρουν ότι είμαι εγώ, και θα το στείλω. Πού ξέρεις, μπορεί να ξεγελαστούν και να νομίζουν ότι αποτελώ και γω ελίτ. Και έτσι θα γίνω και γω η ελίτ της φρυγανιάς που πάντα ονειρευόμουν.

- Μα στ αλήθεια το θέλεις τόσο πολύ?



-......xμμμμμ............. τώρα που το ξανασκέφτομαι......αμπααα.....έλα μωρέ Blogger και όλοι εσείς παιδιά εκεί πίσω από τις οθόνες σας–ΠΑΜΕΕΕΕ...........





Προσευχήηηηηηη
τα χείλη μου -τα χείλη μου για σεεένανε λένε
και τα μάατια μου μερόονυχτα κλαίνε
μερόονυχτα κλαίνε.
Να ξαναρθείιιιις κοντά μου
μέσα στην αααγκαλιά μου.....


....ελααααα

Έφαγα τη γήηη να σ αναζητάω
σκίζω τα βουνάαα και παντού ρωτάω
ποιος είδε τα μάτια που αγαπάω
ποιος είδε τα μάτια που αγαπάω


'Οπααααα....






Τετάρτη, Απριλίου 25, 2007

Η Λουκία Φλαιμού στο «So, you think you can dance Loukia mou!»





Η ζωή της Λουκίας Φλαιμού (της γνωστής οικογενείας) πρίν τη συμμετοχή της στο γνωστό τηλεοπτικό σώου.




Κλασικοί διάλογοι των πλουσίων φιλενάδων της.


..... χμμμμμμμ

-Εμένα για δώρο οι γονείς μου θα μου πάρουν Μερσεντές.
-Εμένα Πόρς.
-Εμένα Φεράρι.
-Εμένα πακέτο, σε συσκευασία δώρου, και Πόρς και μίνι ελικόπτερο με πιλότο τον ‘Transporter’

ΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟ!!!!!!!!! (έκαναν οι υπόλοιπες με θαυμασμό και ολίγη ζήλια, γιατί δεν το σκέφτηκαν πρώτες αυτές).


....... χμμμμμμ


-εγώ είμαι 52 κιλά.
-εγώ 49.
-εγώ 46 .
-εγώ 45,5.
-εγώ 43.
-εμένα με έδειξε χτές η τηλεόραση σε ντοκιμαντέρ για τις ανορεξικές.

ΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟ!!!!!!


....... χμμμμ


-Το φόρεμά μου στο χτεσινό ντινέ ήταν μοναδική δημιουργία της Ντόνα Κάραν.
-Εμένα της Μαντόνα αποκλειστικά σχεδιασμένο για μένα .
-Εμένα της Βίβιαν Γουέστγουντ που είναι και οικογενειακή μας φίλη.
-Για το δικό μου συνεργάστηκαν αρμονικά, χωρίς σουσέλ ή μαλλιοτραβήγματα οι Ασλάνης, Κωστέτσος και Τσέλιος.

ΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟ!!!!!!!!!!


...... χμμμμ


-Εγώ το καλοκαίρι θα πάω κρουαζιέρα με το σκάφος της Αγγελοπούλου.
-Εγώ με του πρίγκιπα Χάρι της Νταιάνας.
-Εγώ με την πλεούμενη βίλα της Λάτση.
-Εγώ με το φουσκωτό του Σάκη Ρουβά.

ΑΑΑΑΑΑΑΑ-ΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ Σάκηηηηηηηηηηηη!!!!!!!!!!!!!!!!!!
(λαός και κΩλονάκι-
θέλουν Σάκη)




Γιατί η Λουκία Φλαιμού πήγε στο σόου.



Μια μέρα πριν καταθέσει η φιλιππινέζα της την αίτησή της, η Λουκία στοχαζόταν (!!???)

«Δεν με ζηλεύει καμία πλουσία φίλη μου. Τόσα λεφτά, τόσες γνωριμίες και να μην με ζηλεύει κανείς? Αυτό είναι αδικία. Αλλά και γιατί να με ζηλέψουν? Ολες είμαστε πλούσιες μέχρις εκεί που δεν πάει, όλες μπορούμε να έχουμε ό,τι θέλουμε και όποιον θέλουμε οπότε γιατί να αλληλοζηλευτούμε ? Όμως αν δεν μας ζηλεύει κάποιος τότε ποιος ο λόγος της ύπαρξής μας? Πηγαίνουμε στα χαϊλάτα μαγαζιά, στα χαϊλάτα ρεστωράν, στα χαϊλάτα θέρετρα και είμαστε πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι. Τα ίδια και τα ίδια πλουσιόπαιδα, που λόγω ελλείψεως κοινού κάνουμε τα αδύνατα δυνατά να ζηλέψει ο ένας τον άλλο, αλλά και πάλι δεν γίνεται.

Ο ίσος στον ίσο τι να ζηλέψει? Άσε που στην προσπάθειά μας να αλληλοζηλευτούμε έχουμε φτάσει πολλές φορές στα άκρα. Πχ ποιά θα κάνει τις περισσότερες πλαστικές, ποιά θα κάνει τις περισσότερες παρτούζες, ποιά θα κάνει το ποιο εξτρίμ σπόρ και τρέμει κάθε φορά το φυλλοκάρδι μου όταν πλησιάζει η σειρά μου, ποιά θα πιεί τα περισσότερα σφινάκια-μπόμπες και θα επιζήσει, ποιά θα σνιφάρει όλο το σακούλι κόκας μέσα σε 3 ώρες, ποιά θα ρίξει τον Σάκη Ρουβά (αυτό και αν δεν είναι) και άλλα τέτοια. Έχουμε καταντήσει αηδία πια. Γι αυτό με λύπη μου παραδέχομαι ότι αφού για να ζούμε και να υπάρχουμε εμείς οι άεργες και αργόσχολες πλουσίες έχουμε ανάγκη να μας ζηλεύουν, τότε έχουμε ανάγκη τον ..... λαό.

Ναι, αυτόν τον φτωχό, βρωμίλικο, άξεστο, αγενή, ελεεινό, μπρουτάλ λαό τον έχουμε ανάγκη. Θέλουμε κάποιος να μας ζηλεύει, σε κάποιον πάνω να πατήσουμε, με κάποιον να παλέψουμε και να τον νικήσουμε, και δυστυχώς αυτός είναι ο λαουτζίκος, ο μπίθουλας. Γι αυτό και γω θα πάω στο «So you think you can dance». Για να νικήσω με κάθε τρόπο (ακόμα και λαδώνοντας) τον φτωχό, ανίκανο και αμόρφωτο λαό και να βγω η Πρώτη όλων, η Καλύτερη, η Θεά . Πωπωωωωω πόσο θα με ζηλεύουν οι πλούσιες φίλες μου τόοτεεεε, θα γίνω περιζήτητη στις γονοπαρέες, θα γίνω διάσημη σαν την Παρίς Χίλτον.

Γιατί αγάπη μου, ποιος ο λόγος να είσαι πλούσια και Φουσταν-ικά όμορφη αν δεν είσαι διάσημη και περιζήτητη? Αν δεν γίνεις κολλητή της Πάρις? Γιατί μη νομίζεις, είναι και αυτή εκλεκτική! Στον κύκλο της δεν μπαίνει ο κάθε τυχάρπαστος γόνος. Πρέπει να καταθέσεις τα διαπιστευτήριά σου. Πχ πόσες φορές σε συνέλλαβε η αστυνομία να σνιφάρεις και μόλις τους είπες το επίθετό σου σε χαιρέτησαν χιτλερικά και σούζα οι ένστολοι, πόσες φορές σε κυνήγησαν οι παπαράτσι και πόσες φορές τους χτύπησες, τους έβρισες ή τους έσπασες τη μηχανή, πόσες μερσεντές στούκαρες για το χαβαλέ, πόσους άστεγους έσπασες στο ξύλο για την πλάκα σου? και διάφορα τέτοια άσχετα.

Χρειαζόμαστε τον λαό. Τον έχουμε ανάγκη. Όλες οι πλουσίες τον θέλουμε αλλά δεν το παραδεχόμαστε ποτέ.

Είναι όπως όταν ξεκινάς για την δεξίωση και φοράς όλο χαρά τα Υβ Σεν Λωράν, Γκούτσι, Γκαλιάνο και εκεί διαπιστώνεις ότι όλες φοράν τα ίδια με μικρές παραλλαγές. Εκεί αγάπη μου οι επώνυμες μάρκες δεν μετράνε αφού όλες τις φοράν. Αν αντιθέτως τα βάλεις σε ένα πάρτι φτωχούληδων, τότε όλες οι λαϊκές θα σκάσουν από τη ζήλια τους, όλες θα θέλουν να τα ακουμπήσουν, να τα αγγίξουν για μία και μοναδική φορά στη ζωή τους. Ααααχχχχχ τότε μόνο έχεις αξία. Γι αυτό και στα κοσμικά πάρτι φιλανθρωπικών σκοπών βάζουμε και μερικές φτωχούλες μέσα. Για να σπάμε πλάκα. Για να τις χαζεύουμε έτσι όπως είναι έξω απ τα νερά τους, θαμπωμένες από την παρουσία μας.

Οταν πάμε σε πάρτι πλουσίων και είμαστε μόνο εμείς οι πλούσιοι βαριόμαστε του θανατά ρε γαμώτο, αφού όλους τους είχες δει 2 μέρες πριν σε άλλο πάρτι, και 4 μέρες πριν σε παράλλο. Αν όμως στο πάρτι είναι και το ‘Gala’, το “Life and Style”, το ΟΚ, το Ντάουν Τάουν, το Χαϊ ή το Αvanti και όλα αυτά, τότε μάλιστα. Τότε η εικόνα σου θα φτάσει μέχρι εκεί κάτω, στην μάζα του φτωχού λαού. Εκεί που θα σε ζηλεύουν. Εκεί που όλοι θα θαμπωθούν, θα σε θαυμάζουν, και το βράδυ πριν κοιμηθούν θα φαντασιώνονται ότι ζουν τη ζωή σου.

Πρέπει να πατήσουμε πάνω στον λαό. Μόνο τότε μια πλουσία γόνος αποκτά την ανώτερη αξία και δύναμη. Τότε μόνο θα την ζηλέψουν και οι πλούσιες λυκοφίλες της. Το αποφάσισα, θα πάω».



Ο αγώνας της Λουκίας



Η μαμά της στην αρχή δεν την άφηνε.

Μαμά : οι σχολές χορού άχρηστο παιδάκι μου θέλουν διάβασμα, πρωινό ξύπνημα στις 11, χορό, ιδρώτα. Και ο ιδρώτας ξέρεις πατικώνει το μαλλί και κατσιάζει το πρόσωπο. Αλλά και ο λαός με τον οποίο θα συναναστρέφεσαι μπορεί να σου κολλήσει καμιά αρρώστια........Αχ δεν μπορώ, θα λιποθυμήσω και μόνο που το σκέφτομαι ........ μπορεί η φτωχίλα να είναι κολλητική και να μας την κουβαλήσεις και στο σπίτι ............... μπορεί να γκαστρωθείς από κανέναν ξεβράκωτο και να έχουμε άλλα τράβαλα ...............αχ αχ μαυρίζουν όλα γύρω μου ............. ΟΧΙ, ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΕΠΙΤΡΕΨΩ Π-Ο-Τ-Ε

Λουκία: σκασίλα μου τι θα πεις, δε με νοιάζει, εγώ θα πάω και θα τα καταφέρω όπως τα κατάφερνα πάντα μέχρι τώρα.

-Αχ παιδί μου σαλεμένο! Τίποτα δεν κατάφερες μόνη σου. Πάντα εμείς τρέχαμε από πίσω σου. Μέχρι και στα κολλέγια που φοίτησες, αν δεν ήταν ο πατέρας σου να κάνει εκείνες τις παχυλές δωρεές, ακόμα στα νήπια θα ήσουν. Δεν το πήρες χαμπάρι ότι ακόμα συλλαβίζεις?

- ...............Αααααααααααααααααααα (τσιρίδα), θέλω να με ζηλεεύουυυυν ........... σνιφ ........... ουάααααααααααααααααααα (πιο τσιρίδα).

-Θα σε ζηλεύουν αν παντρευτείς τον Μπραβολέων της γνωστής εφοπλιστικής οικογενείας, οι οποίοι μας στείλαν και το προξενιό.

-Ιιιιιιιιιιιιιι, αυτόν τον πάνχοντρο? Αυτόν τον γέρο? Αυτόν τον λιγδιάρη? Αυτόν τον φαφούτη που απ την πολύ τη μάσα ξεχαρβάλωσαν τα δόντια του και πέσαν? Όοοοχιιιιιιιιιιι.

-Αχ κοριτσάκι μου αλλοπαρμένο, πρέπει να τον πάρεις γιατί αλλιώς είμαστε χαμένοι. Τα καράβια μας δεν πάνε καλά και θέλουμε άλλα 5 χρόνια μέχρι να βουλιάξουμε το επόμενο για να πάρουμε την ασφάλεια. Πώς θα τα βγάλουμε πέρα με τόσες βίλες και δούλους που έχουμε να θρέψουμε?

-Βουλιάξουμε- καράβια- mammy???

-Μα φυσικά ! Από πού νομίζεις ότι ζούμε τόσα χρόνια, απ τα σαπιοκάραβα του αχαΐρευτου πατέρα σου?

-Ε τότε -σνιφ- ας το βουλιάξουμε φέτος.

-Η δική μας σειρά θα ρθεί σε 5 χρόνια. Φέτος είναι των Μακρυχέρηδων, του χρόνου των Βαρδομιχάληδων, του παραχρόνου των Μητσοφάνηδων και πάει λέγοντας. Εμείς οι εφοπλιστικές οικογένειες τα έχουμε βρεί μεταξύ μας και τα συμφωνήσαμε. Κάθε χρόνο θα βουλιάζει ο καθένας στη σειρά του ένα δικό του, μέχρι να κλείσει ο κύκλος σε 7 χρόνια, και φτου και απ την αρχή. Αν χαλάσουμε τη σειρά μπορεί να μας καταλάβει ο Τριανταφυλλόπουλος , ο Ευαγγελάτος ή η Νικολούλη και ποιός μας γλυτώνει μετά!

- .............. σνιφ ............. σνιφ ...............

- ................ εντάξει ζαβό μου κοριτσάκι?

- ............... ουαααααααααααα, θέλω να νικήσω τον λαόοοοοοοο, θέλω να με βλέπουν στο δρόμο και να με αναγνωρίζουυυυυν, να με δείχνουν με το δάχτυλο στα κρυφά και εγώ να χαμογελάω περήφανα και να έχω μούρη μέχρι εκεί παάνωωωωω ............. σνιφ..............να μαζεύονται σαν τα μυρμήγκια γύρω μου τα φτωχοκόριτσα για ένα αυτόγραφο και οι bodyguards μου να ανοίγουν δρόμο ............. θέλω να θέλουν να γίνουν εγώωωωω ............. ΟΥΑΑΑΑΑΑΑΑΑ

- Πείσμωσε η δαιμονισμένη! Έχε χάρη που είσαι μοναχοπαίδι. Αχ, μωρέ ας είχα το κουράγιο να χαλάσω το σώμα μου για να κάνω και άλλα παιδιά και θα σου λεγα εγώ. Τον μπούλο θα παιρνες σκατόπαιδο. Δε φτάνει που μου σαβούριασες το κορμί μια φορά, πας να με αποτελειώσεις τώρα.



Τελικά, αφού η μητέρα κατάλαβε το δράμα (και το πείσμα) της κόρης της, αποφάσισε να την αφήσει να συμμετέχει στο σόου χωρίς να της στερήσει το μηνιαίο επίδομα των 8000€ που της έδινε, και να συνδράμει όσο μπορεί με τα ‘μέσα που έχει’ στον αγώνα της κόρης της. Γιατί όπως της είπε και ο ψυχαναλυτής της «πρέπει να στηρίζουμε και να αγαπάμε τα παιδιά μας, και ας μας κάνουν τον βίο αβίωτο».




Και έτσι η Φλαιμού, μάζεψε τα μπουτάκια και τα άγαρμπα χεράκια της και πήγε στο σόου με σκοπό να κερδίσει




Και καταντήσαμε να βλέπουμε την Φλαιμού να χορεύει (λέμε τώρα) χλάτσα χλούτσα ξυπόλητη, φράπα φρούπα με τον παρτενέρ, χράπα χρούπα τον γραπώνει ή πέφτει πάνω του, και ο έρμος ο ταλαντούχος νέος κάνει ακροβατικά για την σηκώσει στην αγκαλιά του, και ταυτόχρονα προσπαθεί να κρατήσει τα κοκαλάκια του στη θέση τους. Και εννοείται ότι σιχτιρίζει την ώρα και τη στιγμή που του βάλανε αυτό το σακί για παρτενέρ.


Όμως η κα Φλαιμού δεν υπολόγισε ένα πράγμα:

Ο λαός έχει τη δύναμη. Ο λαός ψηφίζει. Και ο λαός έχει νου και σκέψη .....................



Δεν ξέρω αν αυτά συμβαίνουν στη συγκεκριμένη Λουκία, αλλά ας τα έχει υπ όψην της η κάθε επίδοξη- πλουσία – Λουκία.





Πέμπτη, Απριλίου 19, 2007

Περί τιμιότητoς





Ανοίγει παρένθεση

Καταρχάς να πω ότι πιστεύω πως οι δικηγόροι, οι δικαστικοί και οι εφοριακοί είναι από τις χειρότερες φάρες. Πληρωμένοι ψεύτες οι 2 πρώτοι. Μιζαδόροι οι δεύτεροι οι οποίοι κοιτάν να φτιάξουν βίλες και πισίνες στηριζόμενοι στον κόπο, τη δουλειά και το άγχος των απλών εργαζόμενων ανθρώπων, στερώντας από το κράτος τα χρήματα που θα πήγαιναν για προσλήψεις υπαλλήλων του, αλλά και σε έργα όπως νοσοκομεία, σχολεία, γηροκομεία, φυλακές, ψυχιατρεία, δρόμους. Οι εφοριακοί είναι κοινώς «παράσιτα». Αυτοί δεν έχουν ψυχή, καρδιά ή συνείδηση αλλά αποτελούνται μόνο από σκατά. Είναι οι σκατιάδες που βασανίζουν τον μπαμπά σου, τη μαμά σου, τον αδερφό σου, το φίλο σου αλλά εσύ δεν θα το μάθεις ποτέ γιατί είναι ένα μυστικό που δεν κάνει να κυκλοφορήσει παραέξω, αν και το ξέρουμε όλοι. Το λάδωμα των εφοριακών είναι όπως οι κλανιές. Κανείς δεν μιλάει γι αυτές, αλλά όλοι κλάνουν.

Μπορεί να μην είναι όλοι σκατιάδες , αλλά είναι σίγουρα η συντριπτική πλειοψηφία τους. Αυτό τουλάχιστον πιστεύω εγώ, από αυτά που έζησα, είδα και άκουσα μέχρι τώρα.

Κλείνει παρένθεση


Σήμερα λοιπόν ήρθε στο μαγαζί ένας κύριος συνταξιούχος για να παραλάβει το εμπόρευμα της εγγόνας του ή οποία είναι καλή πελάτισσά μου. Με το που μου συστήθηκε μου ανέφερε χαμογελαστός και ευγενικότατος το ονοματεπώνυμο του, τον σκοπό της επίσκεψής του και κουβέντα στην κουβέντα μου ανέφερε μέσα σ΄ όλα και το γεγονός ότι ήταν ένας από εκείνους τους δικαστικούς της τάδε εποχής, που παραιτήθηκαν τότε για λόγους ευθιξίας για την τάδε υπόθεση για την οποία εγώ είχα άγνοια. Αφού όπως είπε, προσπάθησε να παραμείνει εκείνη τη συγκεκριμένη εποχή τίμιος και ως τιμωρία για την τιμιότητά του έτρωγε συνεχείς μεταθέσεις, κατέληξε να παραιτηθεί. Έβλεπε όπως μου είπε, ότι δεν μπορούσε να κάνει κάτι ενάντια στη διαφθορά, την ατιμία και την αδικία. Ευτυχώς που κατάφερε να φτάσει κοντά στην σύνταξη και την πήρε πρόωρη αλλά μειωμένη.

«Δεν μπορεί να μπαίνουν στη φυλακή οι μικροκλέφτες, ενώ αντίθετα οι μεγαλοαπατεώνες να κυκλοφορούν ελεύθεροι» είπε φουριόζος κάποια στιγμή καθώς μου εξιστορούσε την περιπέτειά του. «Εγώ τουλάχιστον δεν το άντεξα» είπε.

Ήταν πολύ ενδιαφέροντα αυτά που μου ανέφερε αλλά δεν κάνει να τα πω δημόσια. Επίσης να σημειώσω ότι ο τρόπος που μου τα έλεγε ήταν πολύ παραστατικός και διανθιζόταν με παραδείγματα και αστειάκια. Δεν κρατούσε καμία κακία ή πικρία για το παρελθόν, και αυτό μου έκανε φοβερή εντύπωση. Δυστυχώς έπρεπε ταυτόχρονα να δουλεύω και αυτό μου στέρησε μέρος από την απολαυστική κουβεντούλα που είχαμε.

Κάποια στιγμή πριν φύγει μου είπε:«Όλα αυτά που ακούτε για τα κυκλώματα είναι αλήθεια. Από τότε μέχρι σήμερα τίποτα δεν άλλαξε».

«Μα αυτό που λέτε είναι τρομερό! Τόσα χρόνια πέρασαν και δεν κάναμε ούτε βήμα μπροστά?» του είπα στεναχωρημένη. Και συνειδητοποιώντας αυτό που μου έλεγε σε όλη του την έκταση, χάθηκα για λίγα δευτερόλεπτα στον κόσμο των σκέψεών μου όπου (μή χάσω) πρόλαβα και απελπίστηκα. Κατάφερα όμως να τον ρωτήσω (και βγήκε αυθόρμητα από τα χείλη μου) «Υπάρχει ελπίς?» χρησιμοποιώντας ασυναίσθητα τα λόγια του Σαμαράκη, και περίμενα με αγωνία την απάντησή του, σχεδόν κρεμόμουν απ τα χείλη του.
Και ενώ μέχρι τότε ο λόγος του παππού ήταν συνεχής και χωρίς διακοπές, στην ερώτησή μου κόμπιασε. Σκέφτηκε λίγο κοιτώντας το πάτωμα, και μου απάντησε

«Δυστυχώς όχι»
και πολύ στεναχωρέθηκα. Αν αυτός που έχει δει, έχει ακούσει και έχει ζήσει τόσα δεν έχει ελπίδα τότε τι κάνουμε?

«Μα λένε ότι η νέα γενεά θα αλλάξει τα πράγματα. Θα ξεφύγει από τις μίζες και τις συντεχνίες» είπα.

«Αυτό θα γινόταν ίσως, αν αυτή η νέα γενιά έμπαινε στο σύστημα σε μια στιγμή, και ταυτόχρονα αποχωρούσε όοολη η παλαιά. Αλλά αυτό δεν γίνεται. Και έτσι σιγά σιγά και σταδιακά, καθώς μπαίνει στο παιχνίδι η νέα γενεά, αφομοιώνεται και παίζει με τους όρους των παλαιών».

«Και τότε ποιος ο λόγος να υπάρχουν τίμιοι άνθρωποι αφού δεν φαίνονται πουθενά, το έργο τους καπελώνεται, αλλά και δεν μπορούν να επιβιώσουν στηριζόμενοι στην τιμιότητά τους, η οποία καταντάει τελικά να μοιάζει με αφέλεια ή ηλιθιότητα? Θα πρέπει να γίνουν όλοι άτιμοι. Αλλά και πάλι, μια κοινωνία ατίμων θα καταντούσε μια ζούγκλα» αναρωτιόμουν φωναχτά.

Ενόσω τα έλεγα αυτά, εξωτερικά ήμουν απόλυτα ψύχραιμη αλλά μάλλον είδε την καλά κρυμμένη απογοήτευσή μου στο πολύ βάθος των ματιών μου, γιατί μου χτύπησε φιλικά τον ώμο και μου είπε συμπονετικά φεύγοντας «Αλίμονο. Πρέπει να υπάρχουν τίμιοι. Γιατί από αυτούς τους τίμιους μπορεί να επηρεαστεί θετικά έστω και ένας άτιμος. Αυτό θα ήταν μεγάλη επιτυχία, δε νομίζετε?» και όταν μου το έλεγε αυτό ήταν γεμάτος αισιοδοξία και το πίστευε!!! Ο παππούλης τελικά ήλπιζε!

Εγώ πάλι δεν είμαι και τόσο σίγουρη σε ότι αφορά την ύπαρξη αλλά και επιβίωση των τίμιων ανθρώπων, αλλά δεν του το είπα και τον άφησα να πιστεύει ότι συμφωνώ μαζί του.




Αυτή η συνάντηση με τον τίμιο παππούλη μ έβαλε σε πολλές σκέψεις.......



Παρασκευή, Απριλίου 13, 2007

"Γιούργια" στη ζωή!





gademissa: Γιούπιιιιι

Blogger: Γιούπι?

gademissa: Γιούπιιιι, γιούπιιιιι

Blogger: Γιούπι γιούπι???

gademissa: Ε ναι ρε blogger! Πόσες φορές πρέπει να το πω για να το καταλάβεις? Γιούπιιιιι γιούπιιιιι........γιούπι γιάγια- γιούπι γιουπι γιάγια- γιουπι γούπι για- γιούπι για για- γιούπι γιααααα




Μωρέ τι αρρώστειες και σαχλαμάρες! Εγώ είμαι όχι περδίκι, όχι αρχιπέρδικα, αλλά η περδικάρα- της περδικάρας -ω!!!!! περδικαράρα

Και όχι μόνο αυτό. Μετά την ενδοκρινολόγο η οποία μου έγραψε διάφορους υπερήχους ρουτίνας αλλά «κατά τα άλλα, όλα» λέει «είναι μια χαρά», πήγα και στην καρδιολόγο έτσι προληπτικά. Βλέπεις η θυρορμόνη που παίρνω μπορεί να φέρει ταχυκαρδίες. Και λέω ας πάω και κει. Μέσα σ όλα τα καλά να πάρω κι άλλη χαρά.

Και πάω στην καρδιολόγο. Ήταν μια κυρία πολύ ευγενική και ήρεμη, περίπου 50 άρα που όμως είχε κάνει κάτι στα χείλη της. Μάλλον έβαλε σιλικόνη ή δεν ξέρω τι βάζουν, και ήταν φουσκωμένα και ακίνητα. Μιλούσε κανονικά αλλά τα χείλη της ήταν ακίνητα όπως οι εγγαστρίμυθοι.

Και με εξετάζει και μου λέει ότι όλα είναι καλά και να μην ανησυχώ, αλλά ας κάνω προληπτικά και έναν υπέρηχο στην καρδιά.

-Υπέρηχο στην καρδιά? Υπάρχει τέτοιο πράγμα? Πέρασα και τα 35 και όσο ναναι ανησυχώ. Μήπως είδατε κάτι που επιβάλει κάτι τέτοιο?

-Όχι καθόλου, αλλά επειδή βλέπω ότι δεν κάνατε ποτέ, καλό είναι να υπάρχει.

Φιουυυυυυυυυυυ

-«Να μην ανησυχείτε καθόλου» συνέχισε «είστε πολύ μικρή για στεφανιαία (ή κάτι τέτοιο μου είπε, δεν θυμάμαι) αλλά μεγάλη για πρωταθλητισμό» και χαμογέλασε επαγγελματικά.



Και μένω "στήλη άλατος". Τι ήταν αυτό που ξεστόμισε? Δεν μπορεί να είναι αλήθεια!!!!! Αυτά που γράφω στο blog μου, βγαίνουν αλήθεια? Πώς της ήρθε τέτοιο πράγμα στο μυαλό? Από πού σκέφτηκε αυτή τη λέξη "πρωταθλητισμός"? Ποτέ κανείς άσχετος που με βλέπει δεν μίλησε για πρωταθλητισμό. Άσε που μόνο ο στενός περίγυρός μου ξέρει για το άθλημα, οι υπόλοιποι άσχετοι, γνωστοί ή συνάδελφοι δεν το ξέρουν. Το όμορφο μυστικό μου δεν το χαραμίζω δεξιά και αριστερά. Και τέλος πάντων ακούγοντας αυτή την κουβέντα από το στόμα της ξύπνησε η gademissa μέσα μου.




Και αρχίζω

-Γιατί το λέτε αυτό? Ξέρετε, είμαι ήδη αθλήτρια και ας μη μου φαίνεται, και υπάρχει πιθανότητα να συμμετέχω και στο Πανελλήνιο.

Έμεινε σέκος η «ροφός». Με το στόμα ανοιχτό! ( ε καλά, όσο μπορούσε δηλαδή, με τα χείλη φούσκες που είχε). Πωπωπωωω πόσο μ αρέσει να εκπλήσσω τους ανθρώπους, και ειδικά αυτούς που με αντιμετωπίζουν σαν μια απ τη μάζα! Δεν μου συμβαίνει συχνά, αλλά όταν γίνεται είναι σκέτη ηδονή!

-Εγώ αστειευόμουν. Ηθελα απλώς να τονίσω ότι είστε μια χαρά. Τι αθλήτρια?
Με ρώτησε στο τέλος καχύποπτα.

Και άρχισα να της μιλάω για το άθλημα, και μέσα σ όλα της είπα ότι τα όνειρα δεν είναι μόνο για τους εφήβους, και ότι μετά τα 35 οι περισσότεροι σε έχουν ξεγραμμένο αλλά εγώ προσπαθώ να φέρω τις ανατροπές και διάφορα τέτοια. Και "λύθηκε" και αυτή και άρχισε να μου λέει τα δικά της, ότι έτσι είναι και μπράβο και διάφορα ενθαρρυντικά που όμως νομίζω ότι τα έλεγε περισσότερο για τον εαυτό της, αν κρίνω και από την «τεχνητά φτιαγμένη» φάτσα της. Αλλά επειδή δεν είχα όρεξη να ακούω τον πόνο της (είχα μεγάλη χαρά για να την ξοδέψω εκεί) ‘την έκανα’ γρήγορα.


Σήμερα δεν πήγα στη δουλειά και ετοιμάζομαι για 3 μερο ταξίδι.

Ήταν ένα ταξίδι που κανονίστηκε από γνωστούς, και όχι φίλους. Επειδή όμως είχα τις εξετάσεις και τα άγχητα με την υγεία, ένιωθα χάλια και δεν θα πήγαινα. Όμως με τη χαρά που πήρα τώρα, όχι μόνο θα πάω αλλά και θέλω να περάσω καλά. Και ας μην είναι καλοί φίλοι αλλά απλώς γνωστοί. Γκομενικό δεν παίζει αλλά δεν με νοιάζει. Εγώ θέλω απλώς να ξεφύγω, να αλλάξω παραστάσεις, να πώ άλλα πράγματα και να ακούσω άλλα, διαφορετικά από αυτά που βλέπω, λέω και σκέφτομαι κάθε μέρα. Μου κατσε καλά η φάση, πάνω στην χαρά και ταξιδάκι.

Άσε που νιώθω και όμορφη! Ενώ ένιωθα άσχημη, χοντρή και τελματωμένη, τώρα που πήγα κομμωτήριο και με βλέπω στον καθρέφτη, είμαι καλή ρε γαμώτω! Και νιώθω ότι λάμπω! Πήρα και ένα παντελόνι που μου πάει τρέλα!!! Με κάνει γκομενάρα "όχι αστεία"! Θα φορέσω και τα μαγκιώρικα τυπάδικα γυαλιά ηλίου που τα είχα τόσο καιρό στο ντουλάπι και



………. γιούργιααααααααααα στη ζωή!!!!! :-))))))))





Τετάρτη, Απριλίου 11, 2007

Πάλι εξετάσεις.




Επιτέλους σήμερα πήγα για εξετάσεις. 3 βδομάδες τις καθυστέρησα. Αλλά ευτυχώς σήμερα το αποφάσισα και πήγα. 3 βδομάδες τώρα, κάθε πρωί έβρισκα και μια δικαιολογία για να μην πάω. Όμως δεν πήγαινε άλλο. Ακόμα και σήμερα το πρωί πήγα να το αναβάλω σκεφτόμενη ότι αφού θα γυρίζουν όλοι από το Πάσχα και θα γίνεται χαμός στους δρόμους «πού θα βρω να παρκάρω εκεί? ας το αφήσω για αύριο».

Όμως κάτι μέσα μου μ έτρωγε. Και ξαφνικά σηκώθηκα, ντύθηκα σε δευτερόλεπτα, δεν πλύθηκα, στη βιασύνη μου δεν ήπια το φάρμακο για τον θυροειδή, και έτρεξα σαν τρελή. Να κάνω τις εξετάσεις να τελειώνω. Και ευτυχώς που πήγα.

Στον προθάλαμο οσο περίμενα τη σειρά μου για να μου πάρουν αίμα , παρατηρούσα τον κόσμο εκεί μέσα που ήταν σχεδόν μόνο ηλικιωμένοι ανθρώποι. Κυρίως γυναίκες. Φαντάζομαι, η κάθε μια με την δικιά της ιστορία. Οι περισσότερες ήταν μόνες, χωρίς συζύγους ή παιδιά να τις συνοδεύουν, είχαν μαλλί κοντό, φουσκωμένο από το χτεσινό κομμωτήριο, με φούστα σεμνή κάτω από το γόνατο, ζακετάκι, τσαντούλα, παπουτσάκι με πλατύ χαμηλό τακουνάκι, και καλσόν μέχρι το γόνατο. Μερικές γριές ήταν πιο έξαλα ντυμένες με φούστα ως το γόνατο, ψηλό τακουνάκι, λαχανί ή φούξια μπλούζα, έντονο κραγιόν και πολλά χρυσά κρεμαστά. Κάποιες άλλες ηλικιωμένες, ενώ ήταν σχετικά σεμνές, έβλεπες ξαφνικά να ξεπροβάλουν κόκκινα νύχια αλλά και να φορούν ροζ κραγιόν άτσαλα βαλμένο, που δεν ταίριαζε με την υπόλοιπη εικόνα τους. Μάλλον προσπαθούσαν να ξορκίσουν το γήρας και την αρρώστια με το δικό τους τρόπο, με το κόκκινο και το ροζ της ζωής και του σφρίγους.

Καταρρακώθηκα. Σκέφτηκα ότι έτσι θα γίνω και γω. Μια γριά μόνη και άκληρη που θα τρέχω πάντα για εξετάσεις. Μόνη και παράξενη μαζί με άλλους άρρωστους γέρους περίεργους, και θα πιάνουμε κουβεντούλα με τις κυρίες για την αρρώστια μας, τα τριγλυκερίδιά μας, τον υπέρηχό μας, τις ακτινογραφίες, τις παρακεντήσεις και τα χάπια μας. Χωρίς χαρά στη ζωή, μόνη, περιμένοντας τα χειρότερα.




Η κοπέλα που μου πήρε αίμα ήταν καταπληκτική. Λιγομίλητη, γρήγορη και ανώδυνη. Ούτε κατάλαβα πότε έβαλε την βελόνα, ούτε πότε τελείωσε. Και της το είπα: «αχ κυρία, έχετε χέρι αγγελικό!» και γέλασε.

Πήγα μετά για συλλογή ούρων στην τουαλέτα του πολυιατρείου. Περιμέναμε πολλοί στην ουρά ο καθένας με το άδειο μπουκαλάκι του. Πρίν από μένα ήταν ένας ηλικιωμένος κύριος. Τον περίμενα να περάσει πρώτος. Όταν όμως ήρθε η σειρά του δεν προχωρούσε για να μπει στην τουαλέτα. Νόμιζα ότι νόμιζε πως ήταν η δική μου σειρά, και του είπα όλο ευγένεια «κύριε προηγείστε» . Με κοίταξε περίεργα, χαμογέλασε δειλά και μπήκε στην τουαλέτα. Βγήκε πολύ γρήγορα. Με κοίταξε με το κεφάλι σκυφτό και μου είπε λυπημένα και ντροπιασμένα «Μπλόκαρα». Εγώ ήξερα ότι μπλοκάρουν οι άντρες αλλού όχι όμως και στο κατούρημα!!!! Αλλά του είπα ευγενικά και υποστηρικτικά «ε, συμβαίνουν και αυτά, μην ανησυχείτε» και χαμογέλασε λίγο. Όμως πήρε δρόμο και έφυγε τροχαδόν με το άδειο μπουκαλάκι του.

Όταν τελείωσα από όλα βγήκα έξω, στάθηκα για λίγο για να κάνω ένα τσιγάρο και σκεφτόμουν. Ήταν και μερικοί άλλοι σαν εμένα έξω στο πεζοδρόμιο, που κάπνιζαν και σκεφτόντουσαν. Τι σκεφτόντουσαν αυτοί? Την δουλειά τους? Τις υποχρεώσεις τους, ή τις εξετάσεις τους και την αρρώστια τους? Ένας κύριος παραδίπλα μιλούσε αγχωμένα στο κινητό και έπιασα το «...μου βρήκαν πολλά λευκά...». Αμάν σκέφτηκα, τι να χεις και συ άνθρωπέ μου.

Εγώ, εκεί έξω έκανα μια ανασκόπηση της ζωής μου, όπως κάνω σε αυτές τις περιπτώσεις. Αναρωτιόμουν και για τις αρρώστιες, και για την προλακτίνη, και για τον θυροειδή, και για τα γυναικολογικά, και για τη ζωή μου, και πώς έφτασα ως εδώ, και τι περιμένω από τη ζωή και τους ανθρώπους, και ποιός θα νοιαστεί για μένα πραγματικά, και αν θα με αγαπήσει ποτέ κάποιος, αν θα καταφέρω να μοιραστώ ποτέ όλα τα συναισθήματα που με έχουν κατακλύσει και που όσο δεν τα μοιράζομαι με πνίγουν. Αναρωτιόμουν αν ολα αυτά που έμαθα από τη ζωή, όλες αυτές οι εμπειρίες, οι σκέψεις, και οι παρατηρήσεις αν θα βρουν ένα δρόμο κάποτε και δεν θα είναι τελικά άσκοπες αναζητήσεις. Αυτά σκεφτόμουν και χαλάστηκα κι άλλο. Μετά όμως θυμήθηκα το άθλημα, έκανα νοερή προπόνηση όσο κάπνιζα και έτσι συνήλθα λίγο.

Αυτό που με συγκλόνισε όμως ήταν μια κοπέλα που όταν βγήκε από το κτίριο, ενώ φαινόταν φυσιολογική και περπατούσε κανονικά, όταν την παρατήρησα στο πρόσωπο είδα ότι έκλαιγε με δάκρυα. Δεν έκλαιγε δυνατά και με αναφιλητά αλλά βουβά. Μόνο νερά τρέχαν από τα μάτια της και ήταν καρφωμένα κάπου στο κενό. Ήταν μια κοπέλα γύρω στα 30-31 λίγο μαυριδερή που μου έμοιασε με τσιγγάνα, καλοντυμένη, καθαρή και περιποιημένη, με μια τεράστια πλεξούδα στα μαλλιά. Έκλαιγε και περπατούσε σιγά. Τι να είδε στις εξετάσεις της? Τι έγραφε ο φάκελος που κρατούσε? Κοντοστάθηκε και άναψε τσιγάρο. Συνέχισε να κλαίει και έριχνε ματιές στον ανοιγμένο φάκελο. Μου ρθε να κλάψω και γω. Δεν ξέρω γιατί. Για τα δικά μου τρεχάματα? Για το τέλος που πάλι μου ρθε στο μυαλό? Για την ζωή μου? για την ζωή αυτής της νέας και όμορφης κοπέλας που έκλαιγε 5 μέτρα μακριά μου? Ήθελα να πάω και να της μιλήσω. Πραγματικά τα πόδια μου ήταν έτοιμα να βαδίσουν προς εκείνη! Το μυαλό μου και η ψυχή μου ήταν μαζί της, δίπλα της. Ήθελα- ήθελα -ήθελα να πάω κοντά της, να της πιάσω τον ώμο μαλακά και να της πω να μην κλαίει.. Να της πω πως κα γω έκλαψα τοοόσες και τόσες φορές αλλά να που είμαι καλά. Είμαι εδώ και σου μιλάω, εγώ η gademissa και όχι κάποια άλλη «παρηγορήτρα». Κάποια άλλη που δεν ξέρει τι περνάς και που λέει λόγια συμπονετικά μόνο και μόνο για να χαϊδέψουν τα αυτιά σου και να γαληνέψουν πρόσκαιρα την ψυχή σου. Όχι, είμαι Εγώ που τα πέρασα και ξέρω πως νιώθεις. Τα αποτελέσματα μπορεί να είναι αποκαρδιωτικά, μπορεί να σε φέρνουν στο χείλος του γκρεμού, αλλά μην το βάζεις κάτω κορίτσι μου. Μην κλαις. Πάντα υπάρχει ελπίδα. Δείξε κουράγιο. Δείξε πίστη στον εαυτό σου. Και γω έτσι έκλαιγα στους δρόμους τότε, αλλά να που είμαι εδώ και είμαι καλά.

Ουφ βούρκωσα πάλι. Είναι τόσο φρέσκο αυτό που έγινε. Αυτή η κοπέλα δεν μπορεί να φύγει απ το μυαλό μου. Βλέπω σε αυτήν τον εαυτό μου και πώς ήμουν απελπισμένη. Στην αρχή η αρρώστια φαίνεται πάντα ένα τρομερό τέρας που θα σε κατασπαράξει, αλλά βήμα βήμα νικιέται. Το κάθε βήμα είναι δύσκολο, με νέα κλάματα, με νέο άγχος αλλά πάντα υπάρχει ελπίδα. Και πού ξέρεις μπορεί σε σένα να γίνει το ένα και μοναδικό θαύμα, να είσαι εσύ ο πρώτος άνθρωπος που νίκησε αυτή την αρρώστια που ίσως να είναι ανίατη για άλλους. Όποιος και νασαι. Και αυτά δεν είναι «λόγια του αέρα», αλλά το λέω γιατί ξέρω εγώ η ίδια έναν άνθρωπο που έχει μια σπάνια αρρώστια, και ενώ οι γιατροί του έδιναν 6 μήνες ζωής αυτός έσπασε όλα τα προγνωστικά και ζει τώρα 4 χρόνια. Δεν ξέρει και ο ίδιος που οφείλεται αυτό το θαύμα, και μην φανταστείς ότι είναι κάποιος ξεχωριστός, κάποιος ιδιαίτερος άνθρωπος.

Όχι. Είναι ένας άνθρωπος σαν όλους εμάς! Ένας άνθρωπος που κυκλοφορεί ανάμεσά μας. Το μόνο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του είναι ότι είναι ένας άνθρωπος από την φύση του αισιόδοξος. Βέβαια πέρασε δύσκολα, μερικές φορές τον είδα αδύναμο, χλωμό, να μην μπορεί να πάρει τα πόδια του, και ναι, λύγισε τότε. Αλλά αυτό έγινε ελάχιστες φορές. Το χαμόγελο και το καλαμπούρι ήταν πάντα στο στόμα του. Θυμάμαι μάλιστα και τα λόγια του όταν έμαθε για την αρρώστια του: «Ούτε λόττο να ταν ρε πούστη μου» και είχα σκεφτεί πόσο δίκιο είχε!!! Δεν έχει τον καρκίνο που όλοι φοβόμαστε, αλλά κάτι ακόμα χειρότερο, μια άλλη σπάνια αρρώστια που σχεδόν δεν έχει φάρμακα και οδηγεί με βεβαιότητα στον θάνατο. Είναι απ τους ελάχιστους ανθρώπους που έζησαν τόσο πολύ. Κι όμως τα κατάφερε. Και αφού τα κατάφερε αυτός ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, ο φίλος- ο ξάδερφος- ο θείος- πού ξέρεις, μπορεί να είσαι συ το επόμενο θαύμα. Γιατί τα θαύματα δεν κάνουν διακρίσεις. Δεν κοιτάν ηλικίες, λεφτά και ομορφιές. Μπορεί και συ η τσιγγάνα ή εσύ ο επαίτης να είστε τα θαύματα. Η μοίρα δεν ξέρουμε τι έχει γράψει για τον καθένα μας. Μην το βάζετε κάτω ρε παιδιά. Μόνο δείξτε πίστη στον εαυτό σας, και τα δύσκολα θα περάσουν. Αφού αυτός ο πρώην μελλοθάνατος ζει, τότε μπορεί να τα καταφέρουμε και μεις.




Θα πάρω τα αποτελέσματα την Παρασκευή. Απ ότι με «κόβω» όμως δεν θα τα ανοίξω. Πιστεύω ότι όλα θα είναι καλά αφού είναι εξετάσεις ρουτίνας και ελέγχου, αλλά όχι, δεν θα τα ανοίξω. Αυτό το ξέρω από τώρα. Δεν ξέρω τι με πιάνει και δεν μπορώ να τα ανοίξω. Τόσες και τόσες εξετάσεις έχω κάνει, και μερικές φορές άνοιξα εγώ η ίδια τον φάκελο και τον διάβασα μόνη. Αλλά αυτή τη δύναμη δεν την έχω πολύ συχνά και τώρα, το νιώθω, έγινα πάλι μια δειλή. Μπορεί να το φοβάμαι, αλλά στο τέλος δεν θα με νικήσει το θεριό. Τρέχω τρέχω και θα τρέχω μέχρι το τέλος. Όσο και να το φοβάμαι θα το πολεμήσω. Ή το πολεμάς και ελπίζεις, ή κλείνεις τα μάτια, το αφήνεις, και πεθαίνεις. Δική σου η επιλογή.

Εγώ, ενώ τα ξεχνάω όλα και ζω όπως όλοι μέσα στην καθημερινότητά μου, μακριά από αρρώστιες, μακριά από τον θάνατο, όταν έρχεται η ώρα των εξετάσεων νιώθω πάλι άρρωστη, νιώθω πάλι θνητή. Ξυπνάω πάλι στην πραγματικότητα, πάλι στο παρόν που μικραίνει απότομα. Υπάρχει «κάτι» εκεί που μου ροκανίζει το υπέροχα βαρετό και ρουτινιάρικο παρόν. Δεν το βλέπω αυτό το «κάτι» αλλά το ακούω στον ύπνο μου, το ακούω όταν χαϊδεύω τον θυροειδή μου, το ακούω όταν έχω καφέ μεσοκυκλικά, το ακούω όταν ψαχουλεύω το σβέρκο μου, είναι εκεί και χριτς χριτς ροκανίζει τη ζωή μου.

Θελω να ζω, να αναπνέω. Όσο δύσκολη και να είναι η ζωή, όσες στεναχώριες και να περνάω, ότι μα Ο,ΤΙ και να μου συμβεί θέλω να είμαι εδώ. Δεν θέλω να περάσω στην αντίπερα όχθη. Δεν θέλω να κάνω αυτό το ταξίδι ποτέ. Δεν θέλω να πάω στον αγύριστο μόνη χωρίς φίλους, χωρίς κανέναν. Φοβάμαι ότι κάνοντας αυτό το ταξίδι μόνη, θα χάσω τον δρόμο. Δεν θα είναι κανείς εκεί για να με προετοιμάσει, για να μου δείξει τι να κάνω, πού να πάω, τί να πω, ποιόν θα συναντήσω, πώς πρέπει να συμπεριφερθώ. Και έτσι μπορεί να πάρω κάποιον λάθος δρόμο και να πάω εκεί που δεν πρέπει, εκεί που θα είναι όλα μαύρα. Και αυτή η μαυρίλα θα είναι αιώνια. Αυτή τη λέξη «αιώνια» δεν την χωράει το μυαλό μου. Αιώνια, χωρίς καμία δυνατότητα αναστροφής, χωρίς δυνατότητα συχώρεσης, χωρίς σωτηρία, χωρίς τέλος, χωρίς έλεος.



Στους ισόβια φυλακισμένους η φυλακή κρατάει όσο και ο βίος τους. Δηλαδή θεωρητικά με το τέλος της ζωής τους θα τελειώσει και το μαρτύριό τους, αλλά στον άλλο κόσμο είναι ΑΙΩΝΙΟ, είναι άπειρο. Και μόνο που το σκέφτομαι ζαλίζομαι. Αλλά δεν είναι μόνο το ταξίδι.

Αν δεν υπάρχει ταξίδι? Αν είναι ένα τέλος που το ακολουθεί η ανυπαρξία? Όλες αυτές οι εμπειρίες που μάζεψα, όλες αυτές οι σκέψεις όλα αυτά τα συναισθήματα, όλες αυτές οι παρατηρήσεις, όλα αυτά που άκουσα, που διάβασα, που έμαθα, που είδα στα τόσα χρόνια της ζωής μου γιατί? Προς τι? Για να χαθούν στο χώμα? Γιατί προσπαθώ να γίνω καλύτερος άνθρωπος? Για ποιόν? Ποιο το νόημα όλων?

Πιστεύω ότι αν είχα κάνει παιδιά θα ήταν όλα λίγο διαφορετικά. Θα διοχέτευα εκεί όλες τις εμπειρίες μου και όλη την αγάπη που έχω, και που τώρα δεν βρίσκουν διέξοδο. Θα είχα αδειάσει λίγο, θα ένιωθα καλύτερα, θα είχα ένα σκοπό. Θα έλεγα ότι έζησα, αλλά αυτή η ύπαρξή μου είχε ένα νόημα. Ότι άφησα κάτι καλό σε αυτό τον κόσμο. Γιατί τα παιδιά είναι το μόνο καλό και αγνό πράγμα που υπάρχει. Όλα τα άλλα είναι απλώς εικόνες που μόλις κλείσεις τα μάτια χάνονται.




Ουφφφφφφφφφφφφ ήταν μια δύσκολη μέρα. Θα συνέλθω σε λίγο. Θα μπω στους ρυθμούς της πόλης και θα ξεχαστώ. Θα πάω και στο άθλημα και θα προσπαθήσω διπλά και τριπλά να αποδείξω στον εαυτό μου ότι όχι μόνο τίποτα δεν χάνεται αλλά όλα είναι πιθανά. Ακόμα και το μετάλλιο που κάποιοι άλλοι θα το θεωρούσαν ξεγραμμένη υπόθεση για ένα άτομο σαν εμένα που δεν είναι και στα ντουζένια του, εγώ θα το πάρω ή έστω θα το διεκδικήσω.



Η προσπάθεια, ο αγώνας και η θέληση έφεραν, έστω και με αυτόν τον τρόπο, την ανατροπή στα προγνωστικά της ζωής και της μοίρας μου.



Τρίτη, Απριλίου 10, 2007

Μεθεόρτια





Τι reset και κολοκύθια? Tο τηλέφωνο έχει πρόβλημα από την γραμμή. Αφού συνδέω το τηλέφωνο απευθείας με την γραμμή του τοίχου, χωρίς να παρεμβάλλεται το κουτί, και είναι πάλι νεκρό.

Φυσικά και με επηρέασε τόσο που το είδα και όνειρο-εφιάλτη.

Ήταν λέει κάτι λαθρομετανάστες, όχι όμως Αλβανοί ή Πακιστανοί αλλά κάτι σαν Αμερικάνοι που ήταν λέει και εξπέρ στα ηλεκτρονικά. Αυτοί τάχα, ήθελαν τώρα το Πάσχα να τηλεφωνήσουν στους δικούς τους στην Αμερική αλλά δεν είχαν χρήματα, και έκατσαν κάτω από το σπίτι μου και «μαγείρεψαν» τη δική μου γραμμή και μιλούσαν με τις ώωωωρες. Και όχι μόνο ένας, αλλά έκαναν ουρά μέσα στη νύχτα όλοι οι λαθρομετανάστες της πόλης, και μιλούσαν με τις χώρες τους κάτω από το σπίτι μου και τα χρεωνόμουν εγώ, ενώ εγώ κοιμόμουν "του καλού καιρού" επάνω!! Και έτσι όπως τους παρατηρούσα απ έξω (και όχι ως η gademissa που κοιμόταν μέσα στο όνειρο) έγινα «τούρκος». Μου ανέβηκε όλο το αίμα στο κεφάλι απ την τσατίλα, και ήθελα να αρπάξω την gademissa την κοιμωμένη από του ώμους, να την σηκώσω ψηλά και να ουρλιάξω έξαλλη κολλώντας τη μούρη μου στη μούρη της «τι κοιμάσαι μωρέεεε, ξύπναααααααααααα» για να ειδοποιήσει την αστυνομία και να τους συλλάβουν, αλλά δεν μπορούσα. Και όσο δεν μπορούσα τόσο έβραζα στο ζουμί μου, και σκεφτόμουν το λογαριασμό του ΟΤΕ που θα μουρθει και θα πάθω συγκοπή.



Τώρα αυτό το αγχωτικό όνειρο έχει να κάνει ή με το τηλέφωνο αυτό καθ αυτό, ή με τα μεθεόρτια και τη δύσκολη βδομάδα που ξεκινάει μετά το καθισιό, το αραλίκι, και την ξεκούραση των γιορτών, ή με το άγχος των κιλών που μπήκαν μετά το ασταμάτητο γουρούνισμα μπριζολών, αυγών, τσουρεκιών με μέλι από πάνω (μμμμμμμ-νιαμ-νιαμ!!!!), πατατών τηγανιτών, σαλατών χωριατικών (όλα σε –ών τα έβαλα αλλά δεν πειράζει) με μπόλικο λαδάκι και ψωμάκι για βούτες, παγωτών σοκολάτα, κανταϊφιών και άλλα, αχχχχχχ......

Μωρέ καλά και νόστιμα ήταν, αλλά τι τοθελα και τάφαγα όλα μαζί και έτσι λαίμαργα, τώρα που ζυγώνει τόσο επικίνδυνα το καλοκαίρι?



Πανάθεμάτο, θα κάνω μια βδομάδα να τα χωνέψω όλα αυτά και ένα μήνα να τα χάσω.....




Παρασκευή, Απριλίου 06, 2007

Γούρι -γούρι





Ήρθε τελικά για τις γιορτές η φίλη η «ξενιτεμένη στην Αθήνα».
Οεεεεο Οεεεεο




Χτες, μετά την αποτυχημένη προσπάθεια να κάνω reset στο διαολεμένο κουτί-τηλέφωνο, ήρθε η αναπάντεχη επίσκεψη της φίλης μου που είναι και έγκυος, με εμφανή την φουσκωμένη κοιλίτσα. Μετά από πολλές άκαρπες προσπάθειες, τελικά τα κατάφερε και κυοφορεί κορίτσαρο.

Χαρές και πανηγύρια.
Τι φτυάρια, τι λιβάνια, τι γέλια, αλλά και το τι λυπητερά είπαμε δε λέγεται! Και στο τέλος πριν την καληνυχτίσω της ζήτησα να μου πιάσει γερά το χέρι και να μου περάσει όσο γούρι μπορεί, μιας και είναι ο πιο ευτυχισμένος και ολοκληρωμένος άνθρωπος που βλέπω τον τελευταίο καιρό.
Ευτυχώς γνωριζόμαστε παιδιόθεν και παρεξηγήσεις μεταξύ μας δεν υπάρχουν ούτε στο χιλιοστό του εκατομμυρίου. Και μπορώ να πω ότι ταιριάζουμε αρκετά στους χαρακτήρες αλλά και στην χαζοβιολιά.

Και έπιασε σφιχτά τον καρπό του δεξιού μου χεριού με τα δυό της χέρια, καμπούριασε, έκλεισε τα μάτια, συγκεντρώθηκε, και μου είπε με βαθιά, συρτή και σχεδόν ψιθυριστή φωνή «σου περνάω όσσσο γούρι μπορώ, εδώ… και… ΤΩΡΑ», «αχ, ξαναπέστο μήπως δεν πιάσει καλά» την παρακάλεσα. Και συγκεντρώθηκε και μου το ξανάπε με μεγαλύτερη εσωτερική δύναμη αυτή τη φορά. Και το εννοούσε!!!

Αυτό το Πάσχα προμηνύεται αισιόδοξο.


Γιούπιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι!!!!!!



Πέμπτη, Απριλίου 05, 2007

ΟΤΕ-ΠΟΤΕ





Αχ τι θα κάνω?


Έμεινα χωρίς τηλέφωνο και ίντερνετ τώρα Πασχαλιάτικα!!! Και ενώ είχα σκοπό μετά την κούραση των γιορτών να χαλαρώσω και να blogiσω, έμεινα με την όρεξη.


Το τηλέφωνο του σπιτιού μου είναι νεκρό από χτές.



Η πρώτη σκέψη του σωστού ανίδεου (όπως εγώ) ήταν μήπως ζεστάθηκε το κουτί του μόντεμ ή του ISDN ή δεν ξέρω και γω πώς το λένε. Το φύσηξα αρκετή ώρα για να κρυώσει αλλά τίποτα. Παρέμεινε νεκρό.

Μήπως βγήκε το καπάκι της πρίζας από τον τοίχο? Το σκούντηξα και το πατίκωσα με όλη τη δύναμή μου. Τίποτα.

Μήπως το βυσματάκι που είναι σαν κλιψ ξεκούμπωσε? Το έβγαλα και το ξανάβαλα 100 φορές και στο τηλέφωνο και στον τοίχο. Τίποτα.

Μήπως τέλειωσαν οι μπαταρίες του τηλεφώνου? Έβαλα νέες. Τίποτα.

Μήπως μέσα στο τηλέφωνο τα καλώδια δεν κάνουν καλή επαφή? Κουνούσα σαν σέϊκερ το τηλέφωνο όλο το απόγευμα. Τίποτα.

Απ την τσατίλα μου άρχισα να κουνάω και το μόντεμ πέρα δώθε με κίνδυνο να μου φύγει απ τα χέρια. Τίποτα.




Μπα, απ τη βροχή θα ναι, κατέληξα. Κάποιο πρόβλημα θα έχουν οι γραμμές. Να καλέσω απ το κινητό τους δίπλα, να δω αν αυτωνών λειτουργεί. Και.....

......τιιιιτ- τιιιιτ-τιιιιιτ ….....

...... ω shit καλεί!!! Να το κλείσω γρήγορα. Όχι, θα με έχουν ήδη δει απ την αναγνώριση. Γρήγορα μια δικαιολογία, γρήγορα…..δεν πρόλαβα….

«Ναιιιιι ………. κυρία «Τσιρίδα» η από δίπλα είμαι. Πώς είστε καλά? Μήπως σας βρίσκεται....…. ένα.....….μμμμ…......λεμόνι? Κάνω κοτόσουπα και τώρα πρόσεξα ότι ξέμεινα, αχαχαχαχααα….. Όχι? Α καλά δεν πειράζει…….. όχι μην ανησυχείτε καθόλου…........ ναι πράγματι χάλασε ο καιρός……......…α στο Ναύπλιο θα πάτε! Τι ωραίααααα….......... με τους κουμπάρους σας? Καλά να περάσετε…....... άντε καλό βράδυ…........... όχι δεν κανόνισα ακόμα….......μμμμ…...... ναι ναι ας το ευχηθούμε, άντε καλ…............τι, πάλι τινάζει η απο πάνω και σας κάνει χάλια το μπαλκόνι?............ναι ναι άντε καλ.........120 € κοινόχρηστα. Ναι το πρόσεξα, μπορεί ο μετρητής σας να έχει πρόβλημα. Αχ, βράζει η σούπα μου κυρία «Τσιρίδα» , πρέπει να σας κλείσω, καλό βράδυ.......…ευχαριστώ και σείς........…γειά σας…....... ευχαριστώ ευχαριστώ γειά σαααας» ουφφφφφφφφφφφ.
Τι μπίρι μπίρι αυτή η γυναίκα! Πω πώωωω.

Ωραία λοιπόν, μόνο το δικό μου τηλέφωνο χάλασε πασχαλιάτικα. Αυτό είναι διαπιστωμένο. Δεν πειράζει, ψυχραιμία. Θα πάρω τηλέφωνο αύριο στον πΟΤΕ απ τη δουλειά.




Στη δουλειά σήμερα, μετά από τηλεφωνική συνεννόηση μπουζούκι σχετικά με τα συμπτώματα του άρρωστου τηλεφώνου μου, μου είπαν ότι μάλλον η βλάβη οφείλεται σε κείνο το κουτί του νετ μοντ ή πώς αλλιώς το λένε. Επειδή όμως δεν προλαβαίνουν να ρθουν να το κοιτάξουν λόγω γιορτών, να το φτιάξω μόνη μου, λέει η νεαρά τηλεφωνήτρια. Να το κάνω ένα reset. Αν με το reset (του ανίδεου) δεν διορθωθεί τότε θα ρθουν οι ειδικοί μετά τις γιορτές.

-Και πού ξέρω γω να κάνω reset? Ρώτησα τη νεαρά στο τηλέφωνο.

-Α δεν είναι τίποτα, θα σας το πω τηλεφωνικά: ανοίγετε το συρταρωτό καπάκι πάνω από το κουτί και βρίσκετε 2 μπλέ κουμπάκια. Εκεί δίπλα υπάρχει ένα μαύρο κουμπάκι σε μέγεθος φακής. Το πατάτε για 6 ΄΄ και αυτό είν όλο.

-Ακούγεται πολύ εύκολο!!!!!! :-))) Και όλα τα κουτάκια είναι ίδια? Θέλω να πω, μήπως το δικό μου μοντέλο είναι διαφορετικό από αυτό που μου περιγράφετε?

-Εμμμμ…..Όχι, τέτοιο πρέπει να είναι το δικό σας γιατί με ενημέρωσε ο τεχνικός.

-Και ο τεχνικός έχει στα αρχεία το δικό μου το γκαντέμικο κουτί?

-………μάλλον….........

-Kαι ποιο μοντέλο είναι ? Mπορείτε να μου το πείτε ούτως ώστε να το ξέρω, αν τυχόν και προκύψει κάποιο πρόβλημα?

-Θα πρέπει να ρωτήσω τον τεχνικό

-Υπάρχουν πολλά μοντέλα?

-Θα περιμένετε να ρωτήσω τον τεχνικό.

-Εσείς γνωρίζετε πώς είναι το κουτί ή μου διαβάζετε τυποποιημένες γραπτές οδηγίες?

-…….εγώ υπάλληλος είμαι, θα περιμένετε να ρωτήσω τον τεχνικό?

- Κυρία μου, πείτε μου την αλήθεια σας παρακαλώ, υπάρχουν βάσιμες πιθανότητες ότι θα το διορθώσω από μόνη μου ή θα μείνω χωρίς τηλέφωνο στις γιορτές?

-Περιμένετε να ρωτήσω τον τεχνικό.

τιιιιτ- τιιιιιιτ -τιιιιιτ και έπεσε η γραμμή.




Kαι κάθομαι τώρα μόνη και blogίζω απ τη δουλειά. Αυτό ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΞΑΝΑΓΙΝΕΙ. Μόνη σε ένα άδειο κλειδωμένο μαγαζί, μες στη σκοτεινιά, με μια οθόνη παρέα. Ουφ μου ρχεται να σκάσω!!! Δεν έχει νόημα, δεν γουστάρω, δεν μ αρέσει έτσι. Αλλά και τι να κάνω?
Λόγω φόρτου εργασίας έμπαινα με το σταγονόμετρο αυτές τις μέρες, και τώρα που θα ευκαιρώ δεν θα μπώ καθόλου? Θα πάθω στερητικό στο τριήμερο. Ήδη έχω τα πρώτα συμπτώματα : αντί για «μπλόκ » ζήτησα από την υπάλληλό μου «μπλόγκ» …..


Ο gademis
Του gademi
Τον gademi
Ω! gademi


Σε λίγο θα πάω σπίτι και εύχομαι το reset να πιάσει. Να γίνουν όλα όπως πριν 2 μέρες.
Ζητάω πολλά ρε γμτ?