Δευτέρα, Φεβρουαρίου 19, 2007

Η μούντζα της ζωής μου.




Αχ convinsed μου σε τι γλυκό μπελά μ έβαλες!!! Ποιο απο τα τόσα που με χαρακτηρίζουν να πρωτοδιαλέξω?
Μετά από πολλή σκέψη ιδού μερικά :




1. Είμαι ένας Τζίμ Κάρεϋ με τη μορφή της gademissas.

Έχω ένα ιδιαίτερα εύπλαστο πρόσωπο. Από μικρή είχα την ικανότητα να κάνω διάφορες καρτουνίστικες γκριμάτσες ή να φτιάχνω με το πρόσωπό μου πρόσωπα ηθοποιών. Ο τρόπος που το κάνω είναι πχ να φέρνω το ένα φρύδι πάνω και το άλλο κάτω ή κατά περίεργο τρόπο κάνω την μύτη μου να φαίνεται σαν τεράστια μελιτζάνα ή κάνω το στόμα μου φαφούτικο και τα χείλη μου σαρκώδη. Επίσης κουνάω τα αυτιά μου ανεξάρτητα το ένα με τι άλλο ή ζορίζω το πρόσωπό μου τόσο που βγάζω απίστευτες αλλά ελεγχόμενες ρυτίδες, και άλλα διάφορα.

Κάποιες φορές είναι τόσο καταπληκτικά τα πρόσωπα που βγάζω, που κάθομαι στον καθρέφτη και πραγματικά με θαυμάζω απορημένη. Κατά καιρούς έβγαλα το πρόσωπο της Ζωής Λάσκαρη, του Τζανετάκου, της Χάρις Αλεξίου, της Ντόρας Μπακογιάννη, ενός παιδιού υποσιτισμένου στην κατοχή (από αυτά που βλέπουμε στις ασπρόμαυρες φωτογραφίες !!!) και πολλά πολλά άλλα πρόσωπα. Αυτήν την ικανότητά μου βέβαια τη ξέρουν ελάχιστα άτομα, δηλαδή η ‘ατρόμητη’ φίλη μου και η φίλη η ‘ξενιτεμένη στην Αθήνα’. Δεν τόλμησα ποτέ να την αποκαλύψω στους υπόλοιπους γιατί φοβάμαι να τσαλακώσω και να ασχημύνω το γυναικείο μου πρόσωπο με όλα αυτά τα αστεία ή κάποιες φορές τρομερά προσωπεία.



Επίσης μιμούμαι φωνές ηθοποιών ή ζώων. Δεν ξέρω πώς το κάνω αλλά το κάνω πολύ καλά. Ειδικά στο γαύγισμα του σκύλου αφιερώνω. Και θυμάμαι μάλιστα ένα χαρακτηριστικό περιστατικό:

Ήταν καλοκαίρι και ήμασταν με την ‘ατρόμητη’ φίλη μου καλεσμένες στο παραθαλάσσιο εξοχικό ενός γνωστού. Βαδίζοντας λοιπόν προς το σπίτι του εκεί στη εξοχή, περάσαμε από το διπλανό οικόπεδο που στην αυλή του είχε ένα μικρό και φαινομενικά ήρεμο σκυλάκι. Ξαφνικά η φίλη μου γνωρίζοντας την κλίση μου προς το γαύγισμα, μου ζήτησε να εξασκήσω το ταλέντο μου για να διαπιστώσουμε ιδίοις όμασι αν όντως το κάνω καλά. Βάζω λοιπόν όλη την τέχνη μου και μέσα στη μεσημεριανή σιγαλιά της εξοχής όπου μόνο τα τζιτζίκια την διέκοπταν, ξεκινάω με ένα ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ γρύλισμα που το εξελίσσω σε τρελό και άγριο γαύγισμα διαρκείας.

Και ωωωω Θεοί ......

Το σκυλάκι αφηνίασε. Έτρεξε προς τα πάνω μας ουρλιάζοντας και ορμούσε μανιασμένο, σχεδόν λυσσασμένο στην περίφραξη δαγκώνοντάς την με μανία λες και ήθελε να την διαπεράσει και να μας ξεσκίσει. Τρελαθήκαμε από τον φόβο τόσο που σαν τρελές τρέξαμε στο σπίτι του γνωστού μας και χτυπούσαμε πόρτες και παράθυρα να μας ανοίξει γρήγορα για να βρούμε καταφύγιο, μην τύχει και πηδήξει το ‘θηρίο’ την περίφραξη και μας κατασπαράξει.

Φαίνεται με το γαύγισμα που έκανα, μη γνωρίζοντας τη γλώσσα των σκύλων, το έβρισα κανονικά και άσχημα και το σκυλάκι μάλλον προσβλήθηκε βαριά .....






2. Εχω μεγάλο πάθος με την Βουγιουκλάκη.


Τώρα μου πέρασε λίγο αλλά εξακολουθεί να υπάρχει σε μεγάλο βαθμό. Την εποχή που υπήρχαν ακόμα οι κασέτες και γράφαμε ή ανταλλάσσαμε μεταξύ μας, όταν κάποιος μου ζητούσε να του γράψω καμιά, αναγκαστικά πλήρωνε και τα....... «διόδια».

«Διόδια» ήταν 2 τραγούδια της Βουγιουκλάκη δικής μου επιλογής που του έγραφα μέσα στην κασέτα με το "έτσι θέλω", ασχέτως τι τραγούδια θα περιείχε η κασέτα. Ήθελα όλοι να έχουν τη φωνή της στο σπίτι τους για να ανακαλύψουν το πόσο καταπληκτική ήταν. Και οι φίλοι μου γνωρίζοντας το πάθος μου, μου έκαναν παντα το χατίρι να την ακούν. Αν και τώρα, μετά από τόσα χρόνια μου εκμυστηρεύτηκαν ότι το έκαναν με το ζόρι μόνο και μόνο για να μην με κακοκαρδίσουν ..... (καλά μου φιλαράκια)






3. Σε σχέση με τους άντρες κινούμαι σε 2 άκρα.

Στο στάδιο της πρώτης γνωριμίας και του φλερτ έχω τεράστια ανασφάλεια, όμως μέσα σε μία εγκατεστημένη σχέση αναπτύσσω όλες τις χάρες και αρετές που ξέρω ότι έχω και τότε η αυτοπεποίθησή μου χτυπάει κόκκινο.





4. Κατά καιρούς είχα πολλά κατοικίδια.

Εκτός από τα συμβατικά (γάτα, ψάρια, χάμστερ, παπαγαλάκια, κουνελάκια) στο σπίτι μας βρήκαν ένα ζεστό μπώλ φαΐ και 2 νυχτεριδάκια, μωρά καρακαξάκια, αλεπού, γλάρος, σκαντζόχοιρος και ναι! ακόμα και ένα μικρό ποντικάκι.

Παναγίτσα μου, τώρα που το σκέφτομαι ζωολογικός κήπος ήταν το πατρικό μου .....






5. Και τώρα θα αποκαλύψω κάτι που δεν έχω πει ποτέ σε κανέναν.

Όταν τύχει να κάνω μακρινά ταξίδια μόνη, η μεγαλύτερή μου απόλαυση είναι να σταματάω στα εστιατόρια-καφέ της εθνικής οδού. Όχι όμως τα καινούργια όπως ο Σείριος ή οι μοντέρνοι σταθμοί με τα πολλά κυριλέ μαγαζιά, αλλά τα παλιά και φθαρμένα, τα ξεχασμένα από το χρόνο που περιμένουν εμάς τους περαστικούς ταξιδιώτες για να αποκτήσουν ζωή. Μ αρέσει που σε αυτά τα μέρη όλοι έχουν το νου τους στο ταξίδι και δεν σε παρατηρεί κανείς. Κάθομαι λοιπόν με το καυτό κυπελάκι καφέ στο ένα χέρι και στο άλλο το τσιγάρο και χάνομαι στις σκέψεις μου ...... καύλα!!!!





Αυτά τα ολίγα προς το παρόν. Με τον καιρό θα αποκαλύπτω και περισσότερα για μένα. Ομως τώρα πολύ θα ήθελα να μάθω για τους 5 skeletons in the closet των

gerontakos, reef, και sketo katharma



Πέμπτη, Φεβρουαρίου 15, 2007

Πού μπορώ να ουρλιάξω με την ησυχία μου παρακαλώ?





Είναι κάποιες φορές που θέλω να ουρλιάξω κανονικά. Να βγάλω όση φωνή έχω και να εκτονωθώ. Να φωνάξω τόσο δυνατά που να μου πονέσουν οι φωνητικές χορδές. Να βγάλω όλο τον αέρα των πνευμόνων μου, με μια και μόνη ατέλειωτη τσιρίδα.

Δεν το κάνω συχνά, αλλά όταν γίνεται είναι πολύ εκτονωτικό.



Πρίν χρόνια, είχαμε πάει για πεζοπορία στον Όλυμπο με την φίλη μου την «ξενιτεμένη στην Αθήνα» και με μεγάλη παρέα. Μέσα στο πράσινο και στην άγρια φύση, εμένα και την φίλη μου μας έπιασε μια ανάγκη να ξεφύγουμε για λίγο από τους υπόλοιπους και να απομονωθούμε. Έτσι, σε μία στάση που κάναμε για να πάρουμε μια ανάσα ζωής (που τρέμαν τα αγύμναστα ποδαράκια μας από την υπερπροσπάθεια να σκαρφαλώσουμε εκείνες τις συνεχείς κακοτράχαλες ανηφόρες), ενημερώσαμε τον οδηγό ότι θα πάμε να ξεκουραστούμε σε ένα ρυάκι που έτρεχε λίγα μέτρα παραπέρα.

Εκεί δίπλα στο νερό, μες στην ησυχία αρχίσαμε να μιλάμε έντονα με την φίλη μου, να πειραζόμαστε, να ψευτομαλώνουμε, και μας βγήκε ξαφνικά μια ταυτόχρονη ακατανίκητη ανάγκη να τσιρίξουμε.

Και το κάναμε.

Τσιρίξαμε στην αρχή σιγανά και γελαστά, καθησυχάζοντας τα παιδιά της παρέας μας με νοήματα που τους κάναμε από μακριά. Όμως μας άρεσε πολύ αυτή η τσιρίδα. Και ξανατσιρίξαμε πιο δυνατά αυτή την φορά. Και πιο δυνατά, και πιο δυνατά. Και ήταν κάθε φορά και πιο λυτρωτικό το ουρλιαχτό, τόσο που κοιταζόμασταν με την φίλη μου σαστισμένες και εκστατικά απορημένες.

Έλα όμως που ακούγοντας τα ουρλιαχτά μας, ένα θαρραλέο παιδί από μια άλλη άγνωστη παρέα που ακολουθούσαν διαφορετικό μονοπάτι, νόμιζε πως κάτι έπαθαν αυτές που ουρλιάζουν, σαν να ζητούσαν βοήθεια, και ήρθε τρέχοντας. Μόλις μας είδε μας ρώτησε λαχανιασμένος και γεμάτος αγωνία τι πάθαμε, και αν θέλαμε βοήθεια. Όταν του εξηγήσαμε τι έγινε, μόνο που δε μας σκότωσε με το βλέμμα του. Βλέπεις είχε τρομοκρατηθεί ο άνθρωπος.

Πόσο είχαμε στενοχωρηθεί που τον ανησυχήσαμε τέτοιον καλό άνθρωπο, και πόσο ντραπήκαμε δεν λέγεται! Αλλά ταυτόχρονα και πόσο τσατιστήκαμε που μας χάλασε την εκτόνωσή μας ετούτος ο τύπος, άλλο πράγμα.



Από τότε το μόνο μέρος που μπορώ να ουρλιάξω άνετα και χωρίς φόβο ή παρεξήγηση είναι το αμάξι μου. Όταν οδηγώ στην περιφερειακή ή όταν είμαι στην εθνική (πάντα μόνη εννοείται) και μου ρθει κάποια πιεστική σκέψη ή άσχημη θύμηση, τότε αφήνω ελεύθερο τον εαυτό μου και ουρλιάζω στη διαπασών. Το πόσο υπέροχα νιώθω μετά, δε περιγράφεται με λέξεις!!!!!

Όχι, πες μου εσύ, πού αλλού μπορείς να εκτονωθείς ουρλιάζοντας χωρίς να σου φορέσουν ζουρλομανδύα ή να σου στείλουν το ΕΚΑΒ ή την αστυνομία? Ε?

Πουθενά .



Για αυτό ας κάνω μια βόλτα στην εθνική. Να βγάλω μερικά zip-αρισμένα αισθήματα που με πνίγουν εδώ και λίγο καιρό.




Τετάρτη, Φεβρουαρίου 07, 2007

«π»




Αυτά τα λίγα που θα γράψω θα τα καταλάβει μόνο κάποιος που έχει δει το έργο «π».


Πρωταγωνιστής: Sean Gullette
Σκηνοθέτης: Darren Aronofsky

(δεν ήξερα ούτε τον έναν ούτε τον άλλον)


Νοίκιασα την ταινία γιατί νόμιζα ότι θα είναι θρίλερ, αλλά μου βγήκε ένα αλλιώτικο έργο. Θάλεγα πως είναι για ιδιαίτερα γούστα, ασπρόμαυρο, χωρίς πολλή δράση, με λίγους ηθοποιούς, και ίσως λίγο κλειστοφοβικό.

Τελικά μου άρεσε πάρα πολύ.



Η υπόθεση:

είναι λέει ο Μαξ ένας νέος, φτωχός, που είναι κάτι σαν ιδιοφυία στα μαθηματικά, κλεισμένος στο σκοτεινό και σχετικά βρώμικο διαμέρισμά του, το οποίο είναι γεμάτο καλώδια και κομπιούτερ. Προσπαθεί να βρει ένα νούμερο, έναν αριθμό που είναι αποτέλεσμα κάποιας άγνωστης αριθμητικής επεξεργασίας. Αυτό το νούμερο είναι ένας πολύ σημαντικός αριθμός με πολλά ψηφία και το θέλουν όλοι, από χρηματιστές και μεγάλες εταιρίες μέχρι θρησκευτικές οργανώσεις. Είναι ένας αριθμός που αν ξέρεις πώς να τον διαβάσεις σου ανοίγει πολλές πόρτες. Κάποιες από αυτές τις πόρτες ίσως είναι ακόμα άγνωστες ή κρυφές.



Ο Μαξ το θέλει μόνο για την γνώση. Ούτε δόξες, ούτε τιμές, ούτε λεφτά. Η γνώση τον ενδιαφέρει και τίποτα άλλο.

Τρελός ξετρελός, μόνο αυτός μπορούσε να βρεί τον πολύτιμο αριθμό. Και βλέπουμε τον προσωπικό του αγώνα για να βρει το ζητούμενο, και την μεγάλη πάλη που γίνεται μέσα στο μυαλό του σε όλη αυτή τη διαδρομή.




Αυτό που μου άρεσε ιδιαίτερα στην ταινία βρίσκεται προς το τέλος. Και το είδα βέβαια ως συμβολισμό:

Οι Πλούσιοι και οι Γέροι, οι κατά κόσμον «σοφοί», ήθελαν με αυτόν τον αριθμό να αποκτήσουν όλη τη δόξα. Ήθελαν να είναι αυτοί οι εκλεκτοί. Ήθελαν να ‘ξεζουμίξουν’ το δικό μας παλικάρι, και με το ζουμί του να αλειφτούν και να λάμψουν. Νόμιζαν ότι όλοι οι άλλοι άνθρωποι είναι άψυχα εργαλεία στα χέρια τους. Όλοι είναι όργανα των δικών τους σκοπών. Αυτοί, και μόνο αυτοί είχαν σημασία.

Όμως ο πρωταγωνιστής τους ‘την είπε’:


«It was given to me»

«I was chosen»

Τους φώναζε



Και μαζί του φώναζα και γω

«It was given to him»

«He was chosen»


Ναι, αυτή η μοναδική στον κόσμο γνώση δόθηκε σε αυτόν το τρελαμένο, τον εγκλωβισμένο στο μυαλό του, τον σχεδόν παρανοϊκό. Αυτός επιλέχθηκε από πάνω. Και γιατί όχι παρακαλώ? Ποιός είναι εκείνος που θα κρίνει Τα Άνωθεν του ανθρώπου (αν υπάρχουν)? Ποιός άνθρωπος ποτέ είναι σε θέση να κρίνει την αγνότητα ενός άλλου ανθρώπου? Άσε που νομίζω πως μόλις ένας άνθρωπος πιστέψει ότι είναι ο ίδιος αγνός, χάνει την αγνότητά του αυτοστιγμή.

Αυτοί οι Πλούσιοι, οι Δυνατοί και οι Φαντασμένοι δεν αρκούνται στα τόσα πολλά που έχουν, αλλά τα θέλουν ΟΛΑ. Αυτό το "ολα" όμως δεν θα το πάρουν σε βάρος της δικής μου ζωής και υγείας. Αυτό το "ολα" στηρίζεται στα δικά μου πόδια και εγώ δεν σκοπεύω να τους το δώσω αμαχητί.





Ναι, εσείς οι μεγάλοι και οι τρανοί.

Εσείς οι πολυδιαβασμένοι και οι σοφοί.

Εσείς οι επηρμένοι.

Εσείς που τάχα φιλοσοφείτε αλλά τελικά αερολογείτε εντέχνως με τις ώρες.

Εσείς που νομίζετε ότι είστε προορισμένοι για μεγάλα έργα.

Εσείς που κατακρεουργείτε τα όνειρα και το μέλλον μας.

Εσείς οι πρήχτες των απλών ανθρώπων....... σε σας το λέω ......





...... ΔΕΝ είστε εσείς οι εκλεκτοί και ΟΥΤΕ θα γίνετε ποτέ ..... που να σκάσετε απ το κακό σας.



Πέμπτη, Φεβρουαρίου 01, 2007

Είναι κάποιες μέρες………





Είναι μερικές μέρες που δεν θέλω να σηκωθώ από το κρεβάτι. Που δεν θέλω να βγω έξω στην ζούγκλα της πόλης. Δεν θέλω να βγω στο τρελοκομείο της ζωής. Θέλω να είμαι σπιτάκι μου και να σκέφτομαι, ή να ακούω μουσική, ή να βλέπω dvd όλη μέρα και να ξεχνιέμαι.

Όμως αναγκαστικά ξεχύνομαι αλλόφρων στους δρόμους. Γίνομαι και γω ένα αρπακτικό. Γίνομαι ένα ζώο μες στα ζώα. Μια τρελή μες στους τρελούς. Και όταν γυρνάω στο σπίτι είμαι αποκαμωμένη από όλες τις απόψεις.


Αλλά τότε σκέφτομαι ότι είναι καλύτερα που βγήκα έξω και πάλεψα και σήμερα. Καλύτερα από το να κάθομαι στο σπίτι και να ζω στον όμορφο αλλά ψεύτικο κόσμο μου. Στα όνειρά μου.





Την σκληρή πραγματικότητα πρέπει να την αντιμετωπίζουμε ακόμα και με το ζόρι. Μας κάνει καλό αν θέλουμε να επιβιώσουμε. Αλλιώς είμαστε χαμένοι....