Σάββατο, Σεπτεμβρίου 30, 2006

Η Lacta έλιωσε στην τσέπη ...




Σήμερα είμαι στις ακεφιές μου, γιατί απ ότι βλέπω θα παραμείνω gademissa για πολύ καιρό ακόμα, παρόλες τις ευχές που δέχτηκα....




Χτες βγήκα ραντεβού. Πρώτο και τελευταίο

Το είχα δει πολύ θετικά το πράγμα, αφού τις 2 προηγούμενες φορές που είχαμε ξαναβρεθεί σε παρέα, τον είχα συμπαθήσει αρκετά. Εμφάνιση καλή, σώμα καραγυμνασμένο και ύφος αθώο, θα λεγα γλυκό. Είχα πολύ άγχος και για γούρι πήρα μια Lacta, μπας και οι έρωτες από τις τηλεοπτικές διαφημίσεις της περάσουν και σε μένα. Του κάκου όμως. Ο άντρας μου φάνηκε παιδί, άβγαλτο στη ζωή και στα αισθήματα.

Ζώντας μαζί με τους γονείς του μέχρι τα 35, κατά κάποιο τρόπο έχει παραμείνει παιδί. Απ τις κουβέντες που κάναμε κατάλαβα ότι ο έρωτας ο παθιασμένος που σου παίρνει τα μυαλά, και η αγωνία της αβέβαιης έκβασής του είναι αποκλεισμένα από τη ζωή και τη σκέψη του. Το ρίσκο και οι ανατροπές είναι λέξεις άγνωστες γι αυτόν. Η ρουτίνα και η πεπατημένη οδός είναι τα αγαπημένα του. Μια αβεβαιότητα υπάρχει στην συμπεριφορά του και στα λόγια του. Φοβάται? Και αν ναι, τι? Τη ζωή, τα αισθήματα, την προσπάθεια, το άγνωστο, την αγωνία, την αποκοπή του «ομφάλιου λώρου», την αποτυχία, την επιτυχία? Τι? Και αν είναι έτσι γιατί μου πρότεινε να βγούμε? Τι ένιωσε για μένα? Εγώ έχω πιό ανοιχτό μυαλό και νομίζω ότι φαίνεται. Αυτός δεν το είδε? Καί όπως και να το κάνουμε μια τρέλα την κουβαλάω.
Εμείς οι δύο δεν μπορούμε να συμβαδίσουμε.

Είναι ένα απόλυτα ειλικρινές παιδί, χωρίς κρυμμένες σκέψεις, και πιστεύω ότι θέλει να αφοσιωθεί σε μια καλή κοπέλα, να κάνει οικογένεια και να ζήσει ευτυχισμένος, πάντα κοντά στη μαμά και στον μπαμπά. Προβλήματα δεν πρέπει να προκύψουν γιατί δεν έχουν προβλεφθεί από το πρόγραμμα.

Δουλειά (είναι και επιστήμων!), σπίτι, γυμναστήριο και καμιά βόλτα. Αυτή είναι η ζωή του και τώρα θέλει να ακολουθήσει τα πρότυπα των γονιών του και να τακτοποιηθεί. Αλλά δεν βιάζεται κιόλας, αφού δεν το κυνηγάει ντε και καλά. Όχι. Δεν τραβάει κανένα ιδιαίτερο ζόρι. Αν του τύχει καλώς. Αν όχι, συνεχίζει ως έχει μια χαρά, αφού απ ότι κατάλαβα αυτή η ζωή του μπακουριού είναι απλώς μια παρατεταμένη εφηβεία που του χαρίζει ασφάλεια στην αγκαλιά της οικογένειάς του.


Πολλά είναι όπως τα λέω, αλλά ίσως κάπου να κάνω λάθος και να τον αδικώ. Δεν ξέρω. Θα μου ζητήσει να ξαναβγούμε, αν και το απέφυγα επιμελώς χτες. Δεν θέλω και εύχομαι να μην το κάνει. Ίσως όμως να πρέπει να ξαναβγώ για να έχω μια πιο ολοκληρωμένη άποψη. Δεν ξέρω. Το μόνο που ξέρω είναι ότι δεν με ενέπνευσε καθόλου. Και πώς να με εμπνεύσει άλλωστε, αφού ο τρόπος που μου μιλούσε ήταν λες και μιλούσε στο φιλαράκι του. Ειλικρινής και καλοπροαίρετος αλλά χωρίς κρυμμένη δύναμη και αντρισμό. Ασε δε το άγχος. Τον κατέκλυσε πατόκορφα. Και ο τρόπος που προσπαθούσε να μου δείξει το ενδιαφέρον του ήταν απόλυτα άγαρμπος και απαίδευτος.

Είναι γνωστός μιας φίλης και συναθλήτριάς μου, αλλά ντρέπομαι να την ρωτήσω πληροφορίες για το άτομό του. Δεν ξέρω και αν θέλω. Δεν ξέρω κιόλας αν η ίδια γνωρίζει για την έξοδό μας.

Μα τι ατυχία! Και είχα νιώσει κάτι γι αυτό το παιδί.


Σήμερα μια φίλη μου θα βγει και αυτή πρώτο ραντεβού. Αυτοί έχουν ξαναβρεθεί μερικές φορές αλλά πάντα με παρέα. Χτες μου έδινε θάρρος εκείνη, σήμερα της δίνω εγώ. Κατεβήκαμε στην αγορά, ψώνισε ρούχα, πήγαμε κομμωτήριο, έκανε καθαρισμό προσώπου, αποτριχώσεις, μανικιούρ πετικιούρ, γενική αναδόμηση δηλαδή. Πού να ξέρει ο υποψήφιος τι τραβάει η φίλη μου γιαυτόν. Για να της φύγει το άγχος βρήκαμε από τώρα θέματα για να συζητήσουν σε περίπτωση μουγκαμάρας με τον λεγάμενο. Έτσι, για να έχει καβάντζες για τις δύσκολες ώρες, αν και όλα τελικά είναι στο μυαλό μας.

Εγώ ήμουν μες στη μαύρη μου μαυρίλα, αλλά έβαλα την μάσκα της ανέμελης. Μην της χαλάσω τη διάθεση τώρα που είναι στα φόρτε της, στη γλυκιά προσμονή. Στην ίδια προσμονή που είχα και γω χτες.
Εύχομαι να πάνε όλα καλά.

Τώρα είμαι πτώμα, ψυχή τε σώματι.

Δεν είναι εδώ και η «ατρόμητη» φίλη μου, για να πούμε τα χαζά μας και να γελάσουμε μέχρι δακρύων, όπως κάνουμε συνήθως. Κατέβηκε στην Αθήνα για τη συναυλία των Pearl Jam. Ελπίζω να μην μαγευτεί από την ξελογιάστρα αυτή μεγαλούπολη και μείνει για πάντα εκεί, όπως έμεινε και η άλλη, η ξενιτεμένη. Τώρα μόλις με πήρε τηλέφωνο και μου περιέγραφε για το μοναστηράκι και το ZARA που βρήκε εκεί. Και την φαντάζομαι βουτηγμένη στις στοίβες των ρούχων, να τα πετάει ψηλά ξεσκαρτάροντάς τα, ψάχνοντας να βρει πρώτη το τέλειο πριν το βρουν οι άλλες. Και έχει τέτοιο πείσμα και προσήλωση στο "ιερό" αυτό έργο που συνήθως τα καταφέρνει η ... ZARόβια.




Εχω κανονίσει για σινεμά σήμερα αλλά δεν έχω καμία όρεξη. Εύχομαι μέχρι το βράδυ να την έχω βρει....

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 26, 2006

Χαίρομαι τις ακομπλεξάριστες Χοντρές

Διάβασα χτές σε ένα blog για κάποιον που τον ενόχλησε η θέα μιας πάνχοντρης με κολάν.

Την ίδια ενόχληση έχουν και πολλοί γνωστοί μου... σχεδόν όλοι. Μόλις δουν έναν υπέρχοντρο ή μια θεόχοντρη, αρχίζουν αμέσως τα σχόλια και τα ψουψου. Μια γνωστή μου μάλιστα, μόλις δει κάποιον χοντρό ή με μεγάλη μύτη ή με φαλάκρα ή πεταχτά αυτιά αμέσως θα αρχίσει τον σχολιασμό και τα χαχανητά.

Εγώ αντίθετα με άλλους, όχι μόνο δεν τους κατακρίνω αλλά κάποιες φορές τους χαίρομαι. Ειδικά αυτές τις χοντρές που δεν καταλαβαίνουν τίποτα, και ντύνονται με φωτεινά χρώματα, κολάν και κοσμήματα, πολύ τις πάω. Είναι διαφορετικές αλλά δεν ντρέπονται, και το δείχνουν. Πιθανώς να θέλουν να χάσουν κιλά και να είναι στη διαδικασία, ίσως και όχι, αλλά με κανένα τρόπο δεν θα κλειστούν στο σπίτι.

"Οοοοχι αγάπη μου, θα βγώ και θα χαρώ τη ζωή. Και να σου πω και κάτι? Αν σε ενοχλεί η εμφάνισή μου, μην με κοιτάς αγόρι μου. Μόνο στο σπίτι σου είναι ιδιωτικός ο χώρος, και δεν θαρθω ποτέ εκεί. Αλλά οπουδήποτε αλλού θα κυκλοφορώ και εγώ όπως και συ. Η ζωή είναι πολύ μικρή για όλους, και δεν θα μου την μαυρίσεις εσύ με τα μίζερα ματάκια σου, σαμιαμίδι" τις φαντάζομαι να λένε αυθάδικα, γεμάτες θράσος και ειρωνία.

Εγω προσωπικά έχω 4 κιλά παραπάνω, και μονίμως τα χάνω και τα ξαναβάζω. Και κάθε φορά έχω άγχος και προσπαθώ να βρίσκω τρόπους ώστε να μην φαίνονται, είτε διαλέγοντας τα σωστά ρούχα είτε παίρνοντας τις κατάλληλες πόζες ώστε να μην τονίζονται τα "φουσκώματα". Και όταν κατεβαίνω για να αγοράσω ρούχα, έχω και ένα καθρεφτάκι μαζί μου για να κοιτάζω πάντα πώς μου στρώνουν τα ρούχα και από πίσω. Γιατί δεν είναι μόνο το μπροστά, είναι και το από πίσω. Αλλά και όποτε χάνω τα παραπάνω κιλά και είμαι αδύνατη, θέλω να χάσω και άλλα. Ποτέ δεν είμαι απόλυτα ευχαριστημένη, απλώς είμαι λίγο περισσότερο ικανοποιημένη και ανακουφισμένη. Μέχρι να τα ξαναπάρω βέβαια, και να αρχίσει το λιθάρι του Συσίφου να ανεβοκατεβαίνει.

Εχω και την ΄ατρόμητη΄ φίλη μου που είναι αδύνατη, αλλά αν την ρωτήσεις, όλο ατέλειες θα βρεί στο σώμα της, από το δόντι της μέχρι τον αστάγαλό της. Θυμάμαι και μια άλλη φίλη μου που δεν πήγε κάποτε σε ένα πάρτυ γιατί δεν είχε λέει ρούχα να φορέσει, αφού όλα θα την στένευαν με τα 2 κιλά που έβαλε!!! Και μιλάμε ούτε καν τα δοκίμασε. Εκεί μας οδήγησε η δικτατορία της εικόνας. Μια άλλη έχασε ραντεβού με υποψήφιο γκόμενο, γιατί " τώρα που έβαλα 6 κιλά, με τέτοια κοιλιά και μπράτσα πώς θα με δει γυμνή όταν θα το κάνουμε ?". Και εντωμεταξύ ο γκόμενος την είχε δει στα κρυφά ποιά είναι, και είχε πει στον ΄συνδετικό κρίκο΄ ότι του άρεσε πολύ. Τι εμψυχωτικά, τι παρακάλια επιστρατεύσαμε όλες.... τίποτα αυτή, ανένδοτη. Και τώρα που αυτός βρήκε άλλη, κλαίγεται η δικιά μας.


Και η άλλη που κατακρίνει και κοροϊδεύει τις μύτες, τα αυτιά και τις φαλάκρες του κόσμου, δεν βλέπει το κέρατο που έχει δώσει στον άντρα της, που ούτε από την αψίδα του θριάμβου δεν θα χωράει ο άνθρωπος να περάσει. Αλλος βλάκας και αυτός. Ολα είναι μπροστά του, ανοιχτά χαρτιά και κάνει πως δεν τα βλέπει, 10 χρόνια τώρα. Νομίζω ότι η δυσκολία που αντιμετωπίζουν στην τεκνοποίηση είναι κάποια τιμωρία για όλες αυτές τις κακίες και ηλιθιότητες που κάνει και που λέει.

Και τα αιώνια ερώτηματα όταν βγαίνουμε έξω οι " κανονικές γυναίκες" είναι: Είμαι καλή? Πατικώθηκε το μαλλί μου? Το ετούτο μου φαίνεται μεγάλο? Με κόβει το μαύρο? Με ψηλώνει το ριγέ? Σ αυτό το φως φαίνονται οι ρυτίδες μου? Αυτό το καλσόν υποτίθεται ότι ζουμπάει τα κρέατα αλλά νομίζω ότι τελικά βγαίνουν όλα προς τα πάνω, φαίνονται? Πρήστηκαν τα πόδια μου από τα 20 ποντα τακούνια, αλλά φαίνομαι ψηλότερη? Διαγράφεται ο μασαζοκορσές? Το μαξιλάρι από την ενίσχυση του σουτιέν μήπως ξεχωρίζει? Πήρα λαξατόλ από το πρωί για να πάω στην τουαλέτα και να τα βγάλω όλα, αλλά νομίζω ότι τελικά η κοιλιά μου δεν είναι πλάκα. Εσύ τι λές, ξεχειλίζει?

Και άλλα πολλά και τερατώδη.

Γι αυτό χαίρομαι όλους αυτούς τους ακομπλεξάριστους ανθρώπους. Μακάρι να είχαμε το θάρρος όλοι εμείς οι υπόλοιποι να κυκλοφορήσουμε χωρίς ανασφάλεις, χωρίς τα πρέπει των περιοδικών και της τηλεόρασης. Και αναφέρομαι μόνο στην εξωτερική μας εμφάνιση. Δεν μιλάμε για τα άλλα τα εσώτερα και πιο ουσιαστικά. Νομίζω ότι τότε ο κόσμος μας θα ήταν έστω και λίγο, καλύτερος. Αυτό το λίγο όμως ίσως να έκανε τη διαφορά.





..... και όλοι/ες εσείς "οι τέλειοι" που κατακρίνετε αυτές τις ακομπλεξάριστες χοντρές, προσέξτε καλά γιατί δεν τόχουν σε τίποτα τέτοια θηρία που είναι, να σας δώσουν μία και να σας κάνουν κιμάδες κολλημένους στον τοίχο..........




Σάββατο, Σεπτεμβρίου 23, 2006

Τα Βερεσέδια των "Επωνύμων"




Αυτές τις μέρες έβλεπα σε κάποια εκπομπή στην TV έναν καλλιτέχνη (με την ευρύτερη έννοια) , γνωστή φυσιογνωμία της Θεσσαλονίκης. Ξεχωριστή φιγούρα στον κόσμο του πνεύματος, όχι μόνο για τα έργα του αλλά και για την χαρακτηριστική ενδυμασία του, που έγινε σήμα κατατεθέν του. Μιλούσε, μιλούσε, μιλούσε και είχε χιούμορ, σοβαρότητα, άποψη και η δημοσιογράφος τον αντιμετώπιζε με ιδιαίτερο σεβασμό. Βλέπεις, συν τοις άλλοις είναι και κάποιας ηλικίας ο παππούς.

Λοιπόν, αυτόν τον διάσημο τον γνώρισα κάποτε.

Ερχόταν στο μαγαζί και ψώνιζε μικροεμπορεύματα τα οποία πλήρωνε πάντα μετρητοίς. Ταυτόχρονα έπινε το καφεδάκι του και έπιανε συζήτηση με διάφορους εκεί μέσα, για θέματα επί παντός επιστητού. Μέσα σ όλα έκανε και επίδειξη των δεξιοτήτων του στον χειρισμό της ελληνικής γλώσσας. Οι γηραιότεροι τον γνώριζαν για το έργο του, και μου λέγανε πόσο σημαντικός είναι. Εγώ μόνο τη χαρακτηριστική φυσιογνωμία του ήξερα και τίποτα για το έργο του. Για να πω την αλήθεια, τα πολλά του λόγια κούραζαν το μυαλό μου, αλλά αντιλαμβανόμενη την ανάγκη του για θαυμασμό και αναγνώριση συμμετείχα πολλές φορές στο ατέλειωτο κουβεντολόι του (είναι και πελάτης βλέπεις). Πάντα με βαρεμάρα. Και επειδή είμαι γενικώς υποψιασμένη στα επαγγελματικά θέματα που έχουν να κάνουν με παράδες, ήμουν πάντα ελαφρώς επιφυλακτική. Στα προσωπικά είναι καλές οι κουβέντες και οι φιλοσοφίες, αλλά στη δουλειά οι λογαριασμοί πρέπει να τακτοποιούνται στην ώρα τους. Αυτός μέχρι τότε ήταν εντάξει στα ψιλολόγια που έπαιρνε, οπότε δεν την είχα ψυλλιαστεί ακόμα.

Κάποια μέρα ήρθε άρον άρον και μέσα στο άγχος. Τρομάξαμε. Αυτός ο ήρεμος άνθρωπος σε τέτοια υπερένταση? Ηθελε επειγόντως ασυνήθιστα μεγάλη ποσότητα εμπορεύματος για μια παρουσίαση που θα έκανε, και έπρεπε να την παραλάβει αυθημερόν. Μας θερμοπαρακάλεσε για το επείγον της υπόθεσης, μας έταξε, και τι δεν έκανε για να μας πείσει. Τον συμπαθούσε το ομοαίματο συναφεντικό, νιώσαμε το πρόβλημά του και ρίξαμε έτσι άλλους πελάτες για το επείγον αυτουνού. Και τον περιμέναμε μετά όλη μερα να ρθει να παραλάβει το εμπόρευμα. Μας παίρνει τηλέφωνο λοιπόν στο κλείσιμο, και μας λέει ότι μες στα τρεχάματα δεν προλαβαίνει να έρθει ο ίδιος, αλλά μας παρακάλεσε λίαν ενθέρμως "να τα αφήσουμε εις το τάδε οπωροπωλείον του παιδικού του φίλου, και θα τα πάρει αργότερα. Θα έλθει την ερχόμενη εβδομάδα δια να τακτοποιήσει τον λογαριασμό του αυτοπροσώπως".


Κρατάει φιλίες από παιδιόθεν με μανάβη σκέφτεσαι, τουτέστιν συναισθηματικό άτομο ο διάσημος. Τα αφήσαμε λοιπόν στον μανάβη, κάπως ξαφνιασμένοι και μη συνειδητοποιώντας ακόμα καλά καλά τι συμβαίνει. Και πέρασε ο καιρός. Και χάθηκε ο διάσημος. Μετά από ένα μήνα του τηλεφώνησα αλλά έλειπε απ το γραφείο του. Ξανά και ξανά τηλέφωνα, αλλά όλο έλειπε. Πήγα μια μέρα από το γραφείο του στα ξαφνικά, μπας και τον πετύχω. Με δέχτηκε με χαρές, και όπως μου είπε ντρέπεται "δια την έκβασην των γεγονότων" αλλά περιμένει την επιταγή από τον Δήμο, και όταν έρθει να είμαι σίγουρη ότι θα την στείλει απευθείας. Και πέρασε πάλι ο καιρός. Ξαναπήγα και η επιταγή πλέον θα ερχόταν από την Νομαρχία. Αργότερα ήθελε έγκριση από το υπουργείο. Πιο μετά ήθελε υπογραφές από αρμόδιες επιτροπές και πάει λέγοντας....

3 χρόνια η επιταγή έκανε κύκλους, και σε μένα δεν έφτανε.

Αυτός δεν ξαναπάτησε στο μαγαζί. Τον παράτησα κι εγώ. Μου τάφαγε ο άνθρωπος του πνεύματος. Ο διάσημος. Ο σεβάσμιος. Ο σοφός. Αυτός που συμβάλλει με το έργο του στην διαμόρφωση χαρακτήρων. Ο παιδαγωγός. Ο τιμημένος. Ο δοξασμένος





.......................... ο τζαμπατζής................


Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 20, 2006

Σπίτι μου σπιτάκι μου και .... χαρτινοτοιχάκι μου





Το καλοκαίρι που η πόλη ήταν άδεια, μετρούσα με ανυπομονησία τις μέρες πότε θα γυρίσουν οι ταξιδευτές να γεμίσει πάλι. Με παρα-άδειους δρόμους και πεζοδρόμια, η πόλη έμοιαζε νεκρή. Λες και τα ποτάμια των αμαξιών να ήταν οι αρτηρίες με το αίμα, η ζωή της πόλης, και τα γεμάτα πεζοδρόμια να ήταν οι φλέβες της.

Τώρα ήρθαν όλοι. Γέμισαν οι δρόμοι, και ενώ τότε έκανα 10΄ ακριβώς για να φτάσω το πρωί στη δουλειά, τώρα κάνω μισή ώρα, και θέλω άλλο τόσο για να γυρίσω. Το ίδιο συμβαίνει και το βράδυ όταν βγαίνω για τα Barάκια, αλλά εκεί χρειάζομαι και επιπλέον ένα τέταρτο για να βρω να παρκάρω. Και αν τύχει και στο Bar γίνεται χαμός και δεν χωράει ουτε καρφίτσα, οΐμέ! Πρέπει να περπατάω ή να οδηγάω μεχρι το επόμενο.

Γέμισε και η πολυκατοικία που μένω. Ηρθαν οι από πάνω, οι από κάτω και οι διπλανοί.

Τους από πάνω τους χαρτογραφώ κάθε μέρα. Κυρίως από τα ολοήμερα τακούνια της κυρίας. Αλλά ενημερώνομαι και για την ηλικία και τη διάθεση των παιδιών τους, από τις μπίλιες που ντινγκ-ντινγκ-ντινγκίζουν στο πάτωμα, ή από τα γρου-γρου-γρουυυυ του αμαξιού-ποδηλάτου, ή από τα γρήγορα βήματα ντουπ-ντουπ-ντουπ του κυνηγητού τους. Κάνω γαϊδουρινή υπομονή και περιμένω πότε θα μεγαλώσουν για να κολλήσουν με τη μούρη στα κομπιούτερ, και παίζοντας τα killer games να ακινητοποιηθούν επιτέλους αυτά, για να ησυχάσω εγώ. Επίσης μαθαίνω πόσο νοικοκυρά είναι η από πάνω κυρία, από την σκουρότητα και θολότητα των υγρών που στάζουν προς τα μένα, κάθε φορά που πλένει το μπαλκόνι της.

Από τους διπλανούς (μεριά κρεβατοκάμαρας ) εντρυφώ στα προβλήματα των παντρεμένων ζευγαριών. Αυτή συνήθως έχει αϋπνίες και τι να κάνει-τι να κάνει... ψαχουλεύει στο κινητό του μπας και νυστάξει, αλλά όλο και κάτι πονηρό ανακαλύπτει και γίνεται γης μαδιάμ στις 3 τη νύχτα. Και αφού εγώ ξύπνησα που ξύπνησα, και δεν έχω TV εκεί μέσα, παίρνω το ποτήρι, το κολλάω στον τοίχο ανάποδα, κολλάω και το αυτί και έχω το καλύτερο ριάλιτι σόου. Μέχρι να νυστάξω πάλι, και να κάνω το τελευταίο ζάπιγκ ελπίζοντας σε κανένα καλό όνειρο ισάξιο του ριάλιτι. Επίσης με τους διπλανούς σκληραγωγούμαι και μαθαίνω να ξεπερνάω την Οδύσσεια του αντρικού ροχαλητού (για την περίπτωση που βρώ άντρα), αφού έτσι αμάθητη όπως ήμουνα (λέμε τώρα), αν ξυπνούσα κατά τη διάρκεια της νύχτας, στις αρχές, δεν μπορούσα να ξανακοιμηθώ από το ροχαλητό του γείτονα κυρίου. Πώς το καταφέρνω τώρα? Προσαρμόζομαι στις συνθήκες (ως άλλη Πολυάννα) και μετράω αντί για προβατάκια τις ρυθμικές εισπνοές και εκπνοές του ροχαλητού του, μπας και παρασυρθώ σε ένα γλυκό νανούρισμα.

Από τον άλλο διπλανό (μεριάς σαλονιού) μαθαίνω για τα δύσκολα χρόνια της εφηβείας. Ο γιός τους όλο μαλώνει με τους γονείς του για τα φρουτάκια, τα στοιχήματα που έχασε και δεν έχει να τα πληρώσει, και για το διάβασμα που δεν κάνει. Επίσης μαθαίνω πόσο ψεύτης, αχάριστος, τεμπέλης και χαμένο κορμί είναι ο διπλανός 16 χρονος, κατά τα ουρλιαχτά πάντα των γονιών. Και να φανταστείς έχει γονείς σπουδαγμένους και με υποτίθεται ανοιχτά μυαλά. Περιμένω στωικά να τελειώσει η εφηβεία του και να πάει με το καλό στην Αθήνα να σπουδάσει. Βέβαια και στο πατρικό μου σπίτι περίμενα τα διάφορα γειτονόπουλα να τελειώσουν την δική τους εφηβεία και να ησυχάσω, αλλά ήταν πολλά τα σκασμένα, και ενώ τελείωνε του ενός άρχιζε του άλλου. Τελειωμό δεν είχαν. Και υποτίθεται ότι έχουμε υπογεννητικότητα. Πού και να μην.
Από αυτούς επίσης μαθαίνω τα τυχόν προβλήματα της ουροδόχου κύστης των αντρών, αφού μετά τις 12 τη νύχτα που πάντα ουρούν, ακούω το υγρό να τρυπάει την λεκάνη στο κέντρο ακριβώς. Λές και το κάνουν επίτηδες. Και μες στη νυχτερινή σιγαλιά (όποτε υπάρχει) αυτό φτάνει στα αυτιά μου σαν black & decker. Και ευτυχώς που έχω τον άλλο γείτονα να ροχαλίζει από δίπλα και να με "ξανανανουρίζει" ρυθμικά.

Από τους από κάτω δεν έχω ιδιαίτερα παράπονα. Μόνο την τηλεόρασή τους που ανοίγουν στην διαπασών κατά άτακτα διαστήματα πχ ανα 1 ώρα τέρμα η ένταση για 10΄. Μετά από 3 τέταρτα ξανά το ίδιο. Μετά από 2 ώρες πάλι το ίδιο. Και ακούγεται ένας απίστευτα μπάσος βόμβος να βγαίνει απ το πάτωμα, τόσο δυνατός που παρασύρει τους ρυθμούς της καρδιάς μου σε έναν περίεργο συντονισμό, και νομίζω τότε ότι εκείνες τις στιγμές έχω κάτι σαν ... πώς να το πώ ... αρρυθμίες. Δεν ξέρω τον λόγο που το κάνουν αυτό. Υποψιάζομαι κάποιου είδους τρελοπάθεια, αλλά εξωτερικά φαίνονται απόλυτα φυσιολογικοί και γελαστοί άνθρωποι. Τι να πω πια...






Τώρα μετράω τις μέρες μέχρι να ρθει το επόμενο καλοκαίρι, να αδειάσει η πόλη και να κοιμάμαι επιτέλους ήσυχη τα βράδια. Τι σου είναι ο άνθρωπος, ε? Οταν σου λείπει κάτι το αποζητάς και όταν το αποκτήσεις δεν το εκτιμάς...................
........τς,τς,τς,τς τι ανικανοποίητο πλάσμα που είμαι.....



Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 14, 2006

Η ακόλουθη εκμυστήρευση αφορά ΜΟΝΟ γυναίκες (3)





Κάποτε το μυαλό μου ήταν κουκούτσι ροδάκινου. Στην πορεία έγινε ελιάς και τώρα κατάντησε κουκούτσι σταφυλιού. Μεγαλώνω, ξεκουτιάζω και πρέπει να βιαστώ. Να βρω επιτέλους τον άντρα μου. Ακούω μερικές που θέλουν να γνωρίσουν πολλούς άντρες, πολλά "πουλιά". Εγώ αντιθέτως θέλω επιτέλους να γνωρίσω τον τελευταίο άντρα της ζωής μου. Όποτε γνωρίζω κάποιον, λέω επιτέλους τον βρήκα και όταν χωρίζω ξανά-μανά απτην αρχή

Δύσκολη διαδικασία να γνωρίσεις τον άλλον. Στην αρχή ανιχνεύεις, ελέγχεις, παρατηρείς, κάνεις υπομονή, οριοθετείς και αυτά κρατάνε αρκετό χρόνο και υπάρχει και ένα συναισθηματικό ταράκουλο. Μετά προσαρμόζεσαι, συνεχίζεις και αν δεν σου βγει χωρίζεις και φτου και απτην αρχή. Ε, εγώ δεν μπορώ άλλο αυτά τα ταράκουλα, θέλω επιτέλους να τον βρω, να τον γνωρίσω, και όλα αυτά να γίνουν σε fast forward αν γίνεται. Και να ρθει επιτέλους η ώρα της κοινής ήρεμης και όμορφης πορείας, για να ξαποστάσει και η καρδιά μου που έχει αποκάμει πια

Αυτές τις μέρες θα πάω σε μια σχολή χορού απαυτές που διοργανώνουν συνεστιάσεις και πάει όποιος θέλει και χορεύει λάτιν χορούς (που κατήντησα!!!). Είναι ένας τρόπος αξιοπρεπής, λέει, για να γνωρίσεις κόσμο. Τη σχολή χορού την έχει μια γνωστή γνωστής, οπότε δεν θα πάμε στο άσχετο. Μέχει πρήξει η άλλη φίλη μου που εναγωνίως ψάχνει ένα πουλί (αυτή είναι σε άλλη φάση τελείως, και ψάχνει απλώς ένα πουλί. Και με τραβολογάει και μένα μαζί αλλά προσπαθώ με διάφορες δικαιολογίες να το αποφεύγω, όσο μπορώ δηλαδή). Είναι ένας καλός χώρος για να γνωρίσεις κόσμο, λέει. Θα το κάνω και αυτό. Δεν πρέπει να επαναπαυτώ πάλι, πρέπει να το κυνηγήσω δυναμικά

Ουφφ και ξανα-ουφφφ, δεν τα μπορώ αυτά αλλά πρέπει

Να πάρω τηλέφωνο και τον φίλο μου που είπε ότι έχει καναδυό υποψήφιους. Τι ξεφτίλα Θεέ μου, σαν ζητιάνα νιώθω αλλά η φίλη μου η ξενιτεμένη στην Αθήνα (καλή της ώρα), με μαλώνει και λέει να μην το αφήσω πάλι να χρονίσει. Στην βράση κολλάει το σίδερο, λέει

Ουφφ και ξανα-ουφφφφ

Η αναζήτηση του τελευταίου άντρα της ζωής μου είναι τελικά πολλλλυυυυυυ κουραστική και δύσκολη υπόθεση, και αναρωτιέμαι γιατί κανένας δεν το αναφέρει αυτό. Ολες ή τον έχουν βρει και ξεμπερδέψει, ή βρίσκουν πολύ εύκολα, ή τους έχουν πέντε πέντε και δεν ξέρουν ποιόν να διαλέξουν, ή δεν ασχολούνται ή δεν τους νοιάζει ή δεν ξέρω και γω τι...






Ουφφ και ξανα-ουφφφφφ ..................


Τρίτη, Σεπτεμβρίου 12, 2006

Η κινούμενη ..... φλέβα





Σήμερα είναι η εξέταση αίματος. Πρέπει να γίνει, αν και την καθυστέρησα 1 μέρα. Πρέπει να γίνει. Θα πάρω τα αποτελέσματα αλλά ποιός ξέρει πότε θα βρω το κουράγιο να τα ανοίξω. Πρέπει όμως να τα δω μέσα στην εβδομάδα. Δεν θα τα δω την Παρασκευή που είναι καλή μέρα αφού ακολουθεί Σαβ/κο. Εννοείται όχι Σαβ/κο που συνήθως κάνω "ασκεψία". Δευτέρα .... ναι Δευτέρα θα ανοίξω τον φάκελο.

Στο ιατρείο

Ο τύπος που θα μου πάρει αίμα είναι κύριος μεγάλος σε ηλικία. Καλύτερα. Θα έχει πείρα και θα τελειώσουμε γρήγορα. Μπαίνω μέσα.
Αχ όχι το λαστιχάκι στο αριστερό χέρι κύριέ μου. Ολοι προσπαθούν απο κει αλλά τελικά καταλήγουν στο δεξί. Ας του το πω ευγενικά. Μην προσβληθεί και με κάνει σουρωτήρι

- Χμ, ξέρετε τα φαινόμενα απατούν. Στο δεξί είναι μεγαλύτερη η φλέβα

- Μην ανησυχείτε, ξέρω εγώ

Υπομονή. Μπορεί και να ξέρει. Είναι μεγάλος άνθρωπος.
Αναζητάει με την βελόνα. Κλείνω τα μάτια για να μην βλέπω το αίμα μου να βγαίνει. Με τρύπησε, δεν πόνεσα άρα ξέρει τι κάνει.

......................
......................

Μα γιατί αργεί, τι κάνει τόση ώρα? Μπουκάλα αίμα θα πάρει?

- Εμμ, κύριε μήπως μου παίρνετε πολύ αίμα?

- Δεν πήρα ακόμα, μήπως σας πονάω?

-Οχι καθόλου

Μα τι κάνει? Νιώθω μικρές τσιμπιές που κάτι αναζητούν.

- Κύριε, είναι μικρή η φλέβα στο αριστερό, δεν δοκιμάζετε και στο άλλο?

- Οχι, εντάξει, βρήκα την φλέβα αλλά προσπαθώ να την πιάσω. Είναι κινούμενη

Κινούμενη??!! Αλλο και τούτο. Τι πάει να πει κινούμενη? Δεν μπορεί οι φλέβες να κινούνται. Κάπου ήταν κολλημένη και την ξεκόλλησες εσύ ρε χασάπη. Θα μπλαβιάσει τώρα ο αγκώνας μου, θα το καταλάβουν όλοι και θα αρχίσουν τις ερωτήσεις. Μάλλον θα πρέπει να πάω από το σπίτι για να το καλύψω με μέικαπ. Πώ πώ ... θα χάσω άλλη μισή ώρα σους δρόμους "τζάπα και βερεσέ".
Α ρε γαμ...τω!!!!

- Ακόμα?

- Τώρα θα την πιάσω

Μου θυμίζει αγώνες ράγκμπι που ο αθλητής τρέχει με την μπάλα για την εστία, και επειδή όλοι οι αντίπαλοι ορμάνε να τον πιάσουν αυτός λυγίζει την μέση του μία δεξιά και μία αριστερά για να τους αποφύγει. Μία δεξιά και μία αριστερά. Καημένη φλεβούλα, είδες την τεράστια βελόνα και προσπαθείς να γλυτώσεις. Αλλά και τι είναι εκεί μέσα για να στριφογυρίζεις? Εχεις χώρο για να κρυφτείς? Δεν είναι όπως με ένα δωμάτιο που τρέχουμε πέρα δώθε. Εδώ είναι περιορισμένα τα πράγματα, και αυτός με την βελόνα στην προσπάθεια του να σε πιάσει μπορεί να ζουλάει αγγεία, μυικές ίνες, λίπος μην πω ότι μπορεί και να τρυπήσει και κανένα κόκαλο.
Σκεπτόμενη όλα αυτά κάνω άθελα μου γκριμάτσες. Δεν μπορώ να ελέγξω το πρόσωπό μου, και όπως είναι λογικό τρόμαξε ο άνθρωπος.

- Αχ, σας πονάω κυρία, ε?

- Οχι καθόλου

Τεντώνω το μέτωπο προς τα πάνω, σφίγγω τα χείλια, ρουφάω τα μάγουλα, σηκώνω ψηλά τα φρύδια, μου ξεφεύγουν και κάτι λαλαλα που βγάζω τέτοιες ώρες σαν κάτι να τραγουδάω, αλλά είναι απλώς λαλαλα χωρίς νόημα. Προσπαθώ μάλλον να πείσω τον εαυτό μου ότι είμαι καλά και ότι μπορώ και να σιγοτραγουδάω. Και όλα αυτά είναι ανεξέλεγκτα

- Σίγουρα δεν σας πονάω?
(Παραξενεύεσαι κυρ-νοσοκόμε αλλά δεν μπορώ να το ελέγξω είπαμε. Τελείωνε σε παρακαλώ!!! )

- Οχι κύριε, μην ανησυχείτε

Ωχ ωχ, δεν νιώθω καθόλου καλά. Αρχισε να μυρμηγκιάζει το κούτελο. Να σκεφτώ κάτι άλλο. Μουρχεται ένα ψάρι στο μυαλό. Σπαρταράει. Τα βράγχιά του είναι ορθάνοιχτα. Χτυπιέται να ξεφύγει αλλά ένας τύπος με έναν τεράστιο σωλήνα προσπαθεί να το τρυπήσει και να του ρουφήξει τα υγρά του ενόσω είναι ζωντανό!!! Οχι όχι φύγε παλιόψαρο.

Αναπνοές: ένα εισπνοή- δύο εκπνοή, ένα-δύο. Ασκήσεις χαλάρωσης. Ξεκινάω. Να χαλαρώσω πρώτα το μέτωπο ... ωραία, μετά τα μάτια ... ουφ νιώθω την βελόνα να ψάχνει, να τσιμπάει ότι βρίσκει, να ρουφάει άλλα ζωτικά ζουμιά και όχι αιμάτινα....
Μη, όχι, άδειασε μυαλό μου...ένα-δύο, ένα-δύο, χαλαρά τα μάτια, ένα-δύο... Μπα το νιώθω, μουρχεται δεν το αποφεύγω. Θα μαυρίσουν όλα γύρω μου.
Μα τί ρουφάει τόση ώρα? Ας σκεφτώ το άθλημά μου.
Δεν μπορώ μουρχεται το ράγκμπι ... δεξιά -αριστερά. Ηδη το αίμα αρχίζει να φεύγει από το κεφάλι, τσούζουν τα μάτια, μούδιασαν τα ακροδάχτυλα

- Ε, χμ κύριε αν δεν τελειώσετε σε 1 λεπτό, θα λιποθυμήσω

Το λάστιχο διακτινήστηκε στο δεξί μου μπράτσο, ο αγκώνας έφαγε δυο σφαλιαρίτσες, μπήκε-βγήκε η βελόνα, σε 15΄΄ τελείωσε.







Γλύτωσα με δυο τσιρότα ένα στο δεξί χέρι και ένα στο αριστερό.
Μικρές οι απώλειες, μόνο που τώρα πρέπει να πάω να ......... μακιγιάρω τις πληγές

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 11, 2006

Το παράπονο του "Αφεντικού"






Τα αφεντικά (μικρομεσαίας επιχείρησης και όχι τίποτα σπουδαίο) βρίσκονται υπο διωγμόν. Κανείς ποτέ δεν σκέφτηκε την θέση τους και πώς (αν) τα βγάζουν πέρα. Τί ψυχολογική πίεση μπορεί να δέχονται για να στέκονται στα πόδια τους και να προχωράνε. Γιατί δεν φτάνει μόνο να υπάρχεις στον χώρο αλλά πρέπει και να προχωράς. Αν σταματήσεις την έβαψες. Σε πήρε η κάτω βόλτα χωρίς να το πάρεις χαμπάρι

Οι υπάλληλοι ζητάνε συνέχεια. Θέλουν, απαιτούν, διεκδικούν δυναμικά και μπορούν να πάρουν πολλά ζητούμενα από τα αφεντικά. Το αφεντικό το έρμο, από πού να ζητήσει για να πάρει? Θέλω να τρέξω και εγώ, το αφεντικό, στις πορείες μαζί τους, και να ζητήσω και εγώ από το κράτος σαν να ήμουν υπάλληλός του, αυτά που μου ζητάνε οι δικοί μου υπάλληλοι. Θέλω για παράδειγμα να μειωθούν οι ώρες εργασίας (για όλους όμως). Ονειρεύομαι να δουλεύουμε 6 ώρες και πενθήμερο ούτως ώστε με τον χρόνο που χάνω στους δρόμους για να πάω και να έρθω να πιάνει συνολικά τις 7.30 ώρες. Και να έχω έτσι καθαρό χρόνο για να απολαύσω αυτά για τα οποία δουλεύω. Να συνεχίσω τα ιταλικά άνευ διδασκάλου που άφησα, την κιθάρα που και αυτήν άφησα, να ξαναπιάσω το Πιάνο μου όποτε μουρχεται και να το κοπανάω άγαρμπα αφού και αυτό το παράτησα απτο σχολείο ακόμα, να διαβάσω με καθαρό μυαλό τα βιβλία που έχω στην χρόνια πια λίστα μου και που τόσο μου λείψανε, να τρέχω ήρεμη στις προπονήσεις μου που τόσο με χαλαρώνουν. Να ξεκουράζομαι στον καναπέ μου και να βλέπω έξω μέρα και όχι νύχτα, αφού τον χειμώνα νύχτα ξεκινάω και νύχτα γυρίζω σπίτι

Πρώτη πάω στη δουλειά και τελευταία φεύγω. Πρέπει να δουλεύει το μυαλό μου συνεχώς εκεί, να κάνω χίλιες δουλειές προκειμένου να βγεί η δουλειά της ημέρας στην ώρα της. Μπορεί να κλείνω παραγγελία στο τηλέφωνο και ταυτόχρονα να κάνω πράξεις στο κομπιουτεράκι, να κόβω τιμολόγιο και να έχω και το νου μου στον πελάτη που μόλις μπήκε μέσα. Μα, μου λένε, αυτό δεν γίνεται .... Μωρέ, αν έχεις το αυγό στον κω....λο όλα γίνονται

Ο σωστός επαγγελματίας πρέπει να έχει πρόγραμμα και όλα να γίνονται στην ώρα τους. Με το ρολόι. Οταν λες στον πελάτη ότι θα πάρει το εμπόρευμα την τάδε μέρα να είσαι συνεπής. Ο πελάτης μπορεί να μην δίνει ιδιαίτερη σημασία σε αυτό, αλλά χωρίς να το καταλάβει το υπολογίζει και του γίνεται δεδομένο. Συνδέει έτσι το όνομά σου υποσυνείδητα με την συνέπεια και την εγγύηση. Και αν ποτέ φύγει απο σένα και πάει αλλού, με την προχειρότητα που υπάρχει γύρω μας κάποια στιγμή θα γυρίσει. Μπορεί να ξαναρθεί σε ένα ή σε 2 χρόνια, αλλά θα γυρίσει γιατί τον προγραμματισμό αυτό δύσκολα τον βρίσκεις στην ελληνική αγορά και βέβαια ιδρώνω και υποφέρω για τα τον καταφέρω. Με τον ανταγωνισμό που υπάρχει σήμερα, η λεπτομέρεια και οι απαραίτητα χαμηλές τιμές κάνουν την διαφορά

Ακούω συναδέλφους μου, κάποια άλλα "αφεντικά" σε άλλους τομείς, να λένε τον πόνο τους και τρέμω. Ενας πέρσι τα Χριστούγεννα δεν είχε για να δώσει τα δώρα στους υπαλλήλους του και πήρε ΔΑΝΕΙΟ παρακαλώ! Μιλάμε για τέτοια κατάντια. Και ακόμα το ξεχρεώνει. Φυσικά απέλυσε μερικούς. Τι νάκανε? Και εννοείται οι απολυμένοι τον βρίζουν και του λένε διάφορα. Μόνο αν τον δούνε να κλείνει το μαγαζί του και να δουλεύει στη λαχαναγορά θα ευχαριστηθούν και θα πάψουν να τον γλωσσοτρώνε

Εχω και γω υπαλλήλους. Νομίζουν ότι δεν καταλαβαίνω τι γίνεται, πώς σκέφτονται και πώς λειτουργούν. Υπάρχουν οι εργατικοί και οι φιλότιμοι υπάλληλοι που κάνουν τη δουλειά τους σωστά και γρήγορα, που έχουν αντίληψη των πραγμάτων και της δουλειάς γενικότερα και παίρνουν πρωτοβουλίες στον τομέα τους που με ξεκουράζουν, και μου αφαιρούν ευθύνες ώστε να αφοσιώνομαι στο έργο μου πιο εύκολα. Αν κάνουν κάποτε και λάθος, βλέπω την ειλικρινή πίκρα στα μάτια τους και εννοείται ότι τους συγχωρώ, όσο μεγάλο και να είναι. Γιατί αυτά τα παιδιά είναι πολύτιμη δύναμη για το αφεντικό το οποίο μπορεί να υπολογίζει σε αυτούς. Και σίγουρα θα τους κάνει κάποια στιγμή υπεύθυνους στον τομέα τους και θα τους δώσει και αύξηση χωρίς οι ίδιοι να το ζητήσουν. Απόλυτα άξιοι υπάλληλοι που εργάζονται και νοιάζονται για την δουλειά σαν να είναι δική τους. Γιατί ξέρουν τι γίνεται εκεί έξω στη ζούγκλα της ανεργίας και εκτιμούν αυτό που έχουν και δεν θέλουν με τίποτα να το χάσουν

Σεμνά παιδιά που δεν κοιτάνε πώς να γλύψουν τα αφεντικά για να κερδίσουν κάτι. Ερχονται και φεύγουν κύριοι. Δεν λένε πολλά λόγια αλλά μιλάνε με την δουλειά τους. Αξια παιδιά. Κοιτάνε πώς να κάνουν σωστά αυτό που τους αναθέτεις. Αυτό για το οποίο πληρώνονται. Και εκτιμάνε τα χρήματα που κερδίζουν, τα οποία βγαίνουν από την δική μου τσέπη, και αν κάποτε πάθουν κάτι αυτοί ή η οικογένειά τους, ανησυχώ πραγματικά και τους συμπαραστέκομαι

Υπάρχουν τώρα και οι άλλοι οι άσχετοι, οι τεμπελχανάδες που ψάχνουν ευκαιρία να τα ξύσουν σε κάθε γωνιά του μαγαζιού. Να πιάσουν κουβεντούλα μεταξύ τους, με το αφεντικό τους ή με τους πελάτες, ακόμα και να κάτσουν στην τουαλέτα 15΄(!!!) γιατί πάσχουν λέει από δυσκοιλιότητα (αλλά το αφεντικό ξέρει τι κάνουν εκεί μέσα. Μια, δυό, τρείς κάποτε θα σε παίρναμε χαμπάρι ρε κουράδα!). Να σε ρωτήσουν τάχα με ενδιαφέρον "πώς πέρασες αφεντικό στις διακοπές σου" και "πές μου αφεντικό την γνώμη σου", και διάφορα άλλα τάχα "φιλικά" και γλύφτικα. Προσπαθούν να γίνουν λίγο φίλοι σου για να μπορούν να την σκαπουλάρουν χωρίς να τους κατσαδιάσεις. Να σιγουρέψουν την πληρωμένη θέση στο τεμπελιό. Αυτοί θα βγάλουν όση δουλειά νομίζουν οτι μπορούν και θέλουν, στο 8ωρο. Παραπάνω λέει δεν μπορούν (αν κόψεις τις βόλτες, τα χεσίματα και τις ονειροπολήσεις μια χαρά προλαβαίνεις). Οι άλλοι όμως οι εργατικοί που λέγαμε, θα βγάλουν τη δουλειά που πρέπει, στο ίδιο 8ωρο. Εκείνοι πως μπορούν βρε παιδιά?
Να σου πώ εγώ ρε τεμπελχανά: εκείνος τρέχει, έχει το νου του εδώ στη δουλειά και δεν ονειρεύεται γκομενίτσες ή κουτσομπολεύει για τον κώλο ή το βυζί της κάθε ωραίας πελάτισσας που μπαίνει στο μαγαζί

Είναι και οι άλλοι οι "καημένοι" που το παίζουν άρρωστοι και ευαίσθητοι, και τάχα δεν μπορούν αυτό ή το άλλο για διάφορους λόγους κάθε φορά. Μέχρι και τα κλάματα μπορεί να βάλουν για να σε συγκινήσουν (όπως φαντάζονται).
Βαριούνται οι τεμπέληδες τη δουλειά, θέλουν να τελειώσουν ξεκούραστα και να φύγουν τρέχοντας. Λες και τους κρατάς εκεί σαν τιμωρία, και τους βασανίζεις.
Ρε παιδιά, η πόρτα είναι ανοιχτή .... και εσείς θέλετε να φύγετε και εγώ να σας διώξω, οπότε γιατί είστε ακόμα εδώ?

Ααααα .... το ξανασκέφτεστε? Το παραχέσατε μήπως, και το ξέρετε?

Εξω ο κόσμος παρακαλάει για δουλειά, αλλά δεν ξέρω αν τελικά θέλουν δουλειά ή κάποιον που απλώς να τους έχει να κάθονται και να τους πληρώνει, έτσι, επειδή είναι καλά παιδιά. Αυτό το έκανε κάποτε η μαμά σας που σας έδινε χαρτζιλίκι. Εγώ δεν είμαι η μάνα σας. Αν θέλετε, πάτε να τα ζητήσετε απαυτήν. Αν όχι πάτε στο δημόσιο. Αλλά επειδή δεν μπορούν να μπούν όλοι πια εκεί, προσπαθούν να χωθούν στον ιδιωτικό τομέα. Και εκεί, σιγά σιγά να φέρουν την νοοτροπία του δημοσίου

Και πιάνουν έτσι τις θέσεις που θα έπρεπε να έχουν οι σωστοί υπάλληλοι. Οι οποίοι είναι κρυμμένα διαμάντια, που όμως το αφεντικό δεν μπορεί εύκολα να τους ξεχωρίσει μες στην καρβουνιά και την πίσσα των τεμπελχανάδων. Και γιαυτό, αφού είναι τόσο δυσεύρετοι και το αφεντικό έχει κουραστεί να ψάχνει και να δοκιμάζει (άσε που η απειρία του κάθε νέου στοιχίζει χρόνο και χρήμα στην δουλειά) ,το αφεντικό κρατάει ό,τι έχει και προσπαθεί να ταρακουνήσει όσο μπορεί το υπάρχον υλικό, με κόστος τα νεύρα και την ψυχική υγεία του (αφεντικού)

Με όλα αυτά που μου τύχανε στα προσωπικά μου (τον Μ-αλάκα εννοώ), βρήκατε ευκαιρία και προσπαθήσατε να μας καβαλήσετε, να γίνετε αφεντάδες σε ξένα χωράφια. Ωραία τα φανταστήκατε! Ετοιμα χωράφια βρήκατε που όμως άλλος έβαλε το κεφάλι του και ρισκάρησε στη λαιμητόμο, άλλος ξημεροβραδιάζεται για να τα συντηρήσει, και τρέχει σαν τρελός σε πελάτες, τράπεζες και προμηθευτές για να τα διατηρήσει σε τέτοιους δύσκολους καιρούς.
Μωρέ τι μας λέτε???

Θα δείτε αύριο τι έχει να γίνει

Τα μιλήσαμε με το ομοαίματο συναφεντικό και συμφωνήσαμε
Μια μικρή συγκεντρωσούλα που θα αλλάξει τα πράγματα εδώ μέσα. Και οι εργατικοί και υπεύθυνοι θα αποκτήσουν τα προνόμια που τους αξίζουν

Δεν θα χαλάσω εγώ το μαγαζί μου για μερικούς αρχιδοξύστες






Αααχ .... τόβγαλα και αυτό και ησύχασα. Δεν ξέρω αν έχω άλλες εκμυστηρεύσεις να βγάλω. Λίγο λίγο τα λέω όλα και νιώθω ότι αδειάζω. Θα έχω κάτι να πώ την επόμενη φορά? Και αν ναι πότε θα είναι αυτή? Αυτό το αναρωτιέμαι βέβαια κάθε φορά, αλλά όλο και κάτι νέο προκύπτει.......



Σάββατο, Σεπτεμβρίου 09, 2006

H κοκαΐνη άραγε, ναναι νόστιμη?





- Πρέπει να κόψουμε αυτούς τους βραδινούς γύρους, ε?

- ααααααααααααααααααααααααχ

-Θα γίνουμε εκατό κιλά στο πιτς φιτίλι

- αααααααααααααααααααααααααχ

- Μα τι λές?? ............ Ακόμα βογκάς ????!!!! 3 ώρες πέρασαν από τότε που τα έφαγες. Αλλά και συ, 2 γύρους, σουβλάκι και πατάτες? Που τα χώρεσες?
Τελείωσε. Πρέπει να βρούμε κοκαΐνη. Ολα τα μοντέλα κοκαΐνη παίρνουν, γιαυτό είναι αδύνατες

-Αααααααααχ ........ Ναι ρε γαμώτω. Να την έχουμε πάντα μαζί μας και όταν πεινάμε να ρουφάμε απτη μύτη και να μας κόβεται η όρεξη

- Ελα τώρα ...... μεταξύ μας? Αφού εμείς τρώμε όταν δεν πεινάμε. Δεν προλαβαίνουμε καν να γνωρίσουμε το αίσθημα της πείνας αφού μασουλάμε όλη την ώρα. Αλλά, χμμμμμ, είναι μια πολύ αισιόδοξη σκέψη

- Μόνο πώς θα την ρουφάω από την μύτη, αφού εγώ έχω ευαισθησία? Στη θάλασσα όταν κάνω βουτιά την κλείνω. Δεν μπορώ, με πονάει το κεφάλι αν μπεί κάτι μέσα. Μόνο να βγαίνει μπορεί

- Δεν ξέρω. Κανόνισε. Ή η μύτη σου θα κάνει κουμάντο ή ο χοντρός και ξεχειλωμένος πισινός σου

- ιιιιιιιιιιιιιι .... Μπράβο κακούργα, με κανόνισες. Είπες τη λέξη που δεν έπρεπε

- Αχ μου ξέφυγε. Ομως άντε πάλι, σουφεξε .... Εχω δει στις ταινίες πως την κοκαΐνη την τρίβουν και στα δόντια τους. Ναναι άραγε νόστιμη? Ελπίζω να μην είναι σαν την ασπιρίνη ή την νοβαλτσίνη που μας δίνανε μικρά. Πολύ θα χαλαστώ....

- Γρήγορα, το τηλέφωνο της Νταίζης. Ο αδερφός της σπουδάζει στην Αγγλία, όλο και κάτι θα ξέρει απαυτά τα ναρκωτικά, τα χασίσια, τα έκσταση και τα ηρωίνες

- Τι άσχετα ακούω Θεέ μου!! Το ίδιο είναι το χασίσι με το ηρωίνη ? Που έμπλεξα! Και χοντρή και ανόητη. Καλά, εσύ δεν έχεις καμία ελπίδα.....
Φέρε το κομπιουτεράκι. Πόσο να κάνει η δόση? Η σνιφιά ? 90-100 € ? Επι δυο δόσεις κάθε βράδυ........

- Τιιιιιιιιι? Τι λές? Σιγά να μην έχει και 500! Αφού εμείς θέλουμε 5 δόσεις την ημέρα από τις 2 το μεσημέρι και μετά, που ο ουρανίσκος μας γαργαλάει. Πρέπει να βρούμε το πολύ με 10 € την δόση. Δεν βγαίνω αλλιώς

-Και τι θαρρείς ότι είναι, στη λαϊκή το βρίσκεις? Το πρωί ακριβό, το μεσημέρι ξεπούλημα? Αμ τι νόμισες καλή μου, γιαυτό οι πλούσιες είναι όλες αδύνατες, έχουν τα φράγκα και το παίρνουν, ενώ όλες οι φτωχές είναι "κωλό-χοντρες". Δάνειο θα πάρουμε, πάρτο χαμπάρι

- Γιαυτό λες, όλες αυτές που τις βλέπουμε στα κοσμικά των περιοδικών, παρόλο που είναι 100 χρονών είναι σαν μούμιες διατηρημένες? Συλφίδες είναι όλες μες στα Ιβ Σεν Λοράν και στα Γκούτσι. Και το ασύμβατο είναι ότι όσο αυξάνει η ηλικία μηδενίζει ο μεταβολισμός. Αυτό είναι το κόλπο!!!! Η κοκαΐνη!Πώς δεν το σκεφτήκαμε τόσο καιρό!!!!!! Και θα παραμείνουμε και νέες όπως αυτές ...... γουστάρωωωωωωω

- Μην χαίρεσαι. "Απέξω κούκλα από μέσα πανούκλα". Είναι όπως οι βραστές πατάτες που τις έβαλες στην κατάψυξη. Οταν τις ξεπαγώσεις, ενώ φαίνονται νοστιμότατες και λαχταριστές είναι σαν κονιορτοποιημένο, υγρό άμυλο

- Ναι, αλλά απέξω είναι νέες και αδύνατες. Βοηθάει σίγουρα και ο Φουστάνος αλλά είναι και η κοκαΐνη. Και αυτή η μουμιοποίηση ..... μμμμμμμ ........ με βάζει σε σκέψεις .......... οι μούμιες σκληρές δεν είναι? Φαντάζεσαι να έχεις κανέναν γκόμενο, και να τον ταΐζεις κόκα χωρίς να το ξέρει, και το "τούτο" του να μουμιοποιείται προς τα πάνω για ώρες?
Αχαχαχαχαχαααααα

- Ή το άλλο. Οταν κοιμάται και ροχαλίζει, στη βαθιά εισπνοή να του βάζεις στο ρουθούνι κόκα, να μουμιοποιείται το "απαυτό" του, και συ από πάνω του να χοροπηδάς μες την τρελή χαρά! Αχαχαχαχααααααα .............. και αυτός χαμπάαααρι ..... αχαχααααααα
Αχ καλά γελάσαμε και σήμερα, αλλά είναι παράνομα όλα αυτά. Η Κέιτ Μός, η λατρεμένη στέκα σου, είδες τι ρεζίλι έγινε

-Ναι αλλά τη συγχώρεσαν τώρα. Αφού πήρε, λέει, το μάθημά της

- Ομως αυτή είναι Η Κέιτ Μος, γιαυτό απλώς τη συγχώρεσαν. Εμάς στη φυλακή θα μας χώσουν ............ με όλες αυτές τις λεσβίες εκεί μέσα ........
Αχ Χριστέ μου, το σκέφτηκα λίγο και σκιάχτηκα .............

Μπά μακριά .............. Δεεεν είμαστε εμείς για τέτοια.....






- ααααααααααααααααααααχ

- Τι, άρχισες πάλι?
Καλά ....... πάω να σου πάρω σόδα.......



Τρίτη, Σεπτεμβρίου 05, 2006

Μαμά, μαμάκα, μαμακούλα

Κουβαλάω μέσα μου δυο εντελώς διαφορετικούς χαρακτήρες που τους κληρονόμησα απο τους αταίριαστους γονείς μου. Ο ένας με τραβάει τέρμα δεξιά και ο άλλος τέρμα αριστερά. Εγώ βρίσκομαι στη μέση και προσπαθώ να κρατηθώ ακίνητη, να ισορροπήσω. Σαν Εσταυρωμένη. Απτη μια θυμώνω μαζί τους αλλά απτην άλλη, κρυφά πονάω γι αυτούς


Και κυρίως για τη μαμά μου



Αχ μαμάκα μου, μαμακούλα μου, μαμακουλίνα μου


Σε αποκαλώ έτσι εδώ στα γράμματα, και δεν στο λέω στα ζωντανά!



Αχ έρμη μάνα, ένα κοριτσόπουλο ήσουν που βρέθηκε με οικογένεια στα καλά του καθουμένου, και δεν κατάλαβε ποτέ του τι έπρεπε να κάνει, πώς έπρεπε να λειτουργήσει. Δεν στο δίδαξε κανείς. Δεν ξέρατε τότε απο βιβλία, ελευθερία, παρέες, ανταλλαγή απόψεων, τηλεόραση, περιοδικά. Και απτο σχολείο σε σταμάτησαν οι γονείς σου για να στείλουν τον αδερφό σου, τον Άντρα, και πάντα αναρωτιόσουν με παράπονο πώς στοκανε αυτό η μάνα σου. Εσένα, που τόσο σάρεζε το σχολειό. Και σας κράτησαν με τις αδερφές σου, υπηρέτριες στο σπίτι και εργάτριες στο χωράφι με τα καπνά. Αλλά και η μάνα σου τι νακανε κιαυτή ? Ετσι ήταν το σύστημα τότε. "Χέρια" δεν υπήρχαν για τα χωράφια.

Και ένα κορίτσι παρέμεινες, που έπρεπε εμείς κάποιες στιγμές να γίνουμε γονείς σου. Καημενούλα. Σε μια στιγμή άνοιξες τα μάτια σου και είχες φτάσει τα 60 χωρίς να το καταλάβεις.

Κάνεις υγιεινή διατροφή με βασιλικό πολτό, ωμά λαχανικά, συνδυασμούς ξηρών καρπών και άλλα, τόσο πολύπλοκα που μόνο εσύ τα ξέρεις. Εγινες εξπέρ σε όλα αυτά, τα τελευταία 20 χρόνια. Σταμάτησες όμως το γυμναστήριο που ήταν η ζωή σου, και νόμιζες η δύναμη και η υγεία σου, λόγω αρυθμιών στην καρδιά. Και τώρα, βάζεις την καθαρή φορμίτσα σου και τρέχεις στο πάρκο "γιατί κάνει καλό στα πνευμόνια" όπως λές, και χορεύεις μόνη σου στο σπίτι με τα καθαρά σου παπουτσάκια "για τα πόδια" όπως λές, και πίνεις τον άνοστο φυσικό χυμό το πρωί πάντα στις 10 "γιατί τα ιχνοστοιχεία χρειάζονται στην καρδιά" όπως λες. Ευτυχώς που σε αυτά βρήκες την ηρεμία σου

Να μην έχεις την κακιά αρρώστεια μαμάκα μου. Αλλά και άν έχεις κάτι, ό,τι και να είναι σε παρακαλώ να μείνεις ζωντανη.
Σε θέλω, σε χρειάζομαι εδώ, σαυτόν τον κόσμο, να μπορώ να λέω την λέξη "μαμά" που τόσο με ηρεμεί


Προσπαθώ να είμαι καλή, να σε στηρίζω, και να είμαι δυνατή αλλά ο θυμός μου για σένα είναι πάντα εκεί και δεν λέει να φύγει ο διαολεμένος. Και συ είσαι τώρα σε δύσκολη φάση. Πόσο σε καταλαβαίνω.....Τα πέρασα και γω με τον δικό μου θυρεοειδή και στο παίζω τώρα πολύξερη και δυνατή για να μην σε ανησυχήσω


Κάνοντας εξετάσεις για την οστεοπόρωση και το ασβέστιο, βρήκε κάτι γύρω απο τον θυρεοειδή της, και συνεχίζει τις εξετάσεις. Ο γιατρός είναι σχετικά καθησυχαστικός αλλά πρέπει να κάνει και άλλες εξετάσεις, και άλλες και άλλες...... Εγώ ανησυχώ
Διάβασα στο ίντερνετ ότι η περίπτωσή της ίσως και να μην είναι και η πιο απλή. Θα την στείλω και σε άλλον ενδοκρινολόγο. Οσο περισσότερες γνώμες τόσο καλύτερα.
Φοβάται και αυτή να πεθάνει. Τρέμει απο μέσα της. Και πρέπει εγώ να είμαι η πιο ψύχραιμη. Η πιο σίγουρη. Νομίζω απ αυτήν κληρονόμησα τελικά αυτόν τον φόβο


Δεν θέλω να πεθάνουν οι γονείς μου. Ισως επειδή δεν έκανα δική μου οικογένεια και αυτοί είναι οι πιο δικοί μου άνθρωποι. Εχω το αίμα τους. Είναι οι ρίζες μου στο παρελθόν, στην δική μου ιστορία που όμως ποτέ δεν μένοιαξε να μάθω, γιατί νόμιζα ότι θα είχα πάντα χρόνο στο μέλλον. Αναφέρουν κατά καιρούς διάφορους θειούς και θειές οι οποίοι μου είναι μακρινοί, άγνωστοι και αδιάφοροι. Αλλά ακούγοντας όλα αυτά τα ονόματα των άγνωστων προς εμένα συγγενών μου, μου δημιουργείται η εντύπωση ότι είναι μια σφιχτή κοινωνία ανθρώπων, προστατών, συμμάχων με κάτι κοινό σε αυτήν την ομάδα που είναι το αίμα, το DNA που μας ξεχωρίζει. Μια σφιχτή αλυσίδα που ενώ την σνομπάρεις, αν την χάσεις ξαφνικά νιώθεις ξεκρέμαστος και μόνος. Αν πεθάνουν οι γονείς μου θα κοπεί ο κρίκος και θα χαθούν αυτοί οι οικείοι άγνωστοι, το αόρατο τείχος γύρω μου


Πόσο σου μοιάζω μαμά και δεν το θέλω


Πόσο αγαπάμε τα ζώα! Κυρίως τις γάτες. Πρώτα την δική μας γάτα την "γατούλα" όπως την λέγαμε, την κεραμιδόγατα, πριγκίπισσα, πρασινομάτα. Ηταν η φίλη σου, το μωρό σου. Την αγαπούσες νομίζω περισσότερο και απο τα παιδιά σου! Στο στόμα την τάιζες και της μιλούσες τόσο τρυφερά και γλυκά. Δεν θυμάμαι να μίλησες ποτέ έτσι στα παιδιά σου. Και πάντα ό,τι ζωο πληγωμένο έβλεπες το περιέθαλπες. Πελαργό, νυχτερίδα, αλεπού, τις καρακάξες της απέναντι αυλής που σαν τις τρελές τρέξαμε (μόνο εμείς απ ολη την γειτονιά) και με σκάλες σκαρφαλώσαμε στα δέντρα και τις σώσαμε. Τι σύμπνοια είχαμε σ αυτό.....

Και όσο μεγάλωνω νομίζω (κάποιες στιγμές όταν είμαι πολύ κουρασμένη και καταπονημένη και κοιτάζομαι στον καθρέφτη) ότι μοιάζω πότε στην μαμά μου και πότε στον μπαμπά μου. Και πόσο δεν θέλω να μοιάζω σε τίποτα με αυτούς τους ανθρώπους!
Η φύση με εχει καταδικάσει να ξέρω απο τώρα πώς θα είμαι όταν γεράσω. Μιλάμε για τέτοια gademia



Είχα αρκετές κόντρες και με τους δυό τους. Και τους ταπα πολλές φορές έξω απο τα δόντια, κατάμουτρα, και ενώ περίμενα να με ακούσουν και να αναλογιστούν την συμπεριφορά τους, να δουν και να καταλάβουν, και να γίνει ένα θαύμα και να αλλάξουν επιτέλους, αυτοί απτο δυνατό και ξαφνικό σοκ άλλαζαν για λίγο καιρό, αλλά μετά ξανά τα ίδια. Σαν να μην συνέβη τίποτα. Σαν να μην τους είπε τίποτα το ίδιο τους το παιδί! Και ενώ θα έπρεπε να αναλογιστούν αυτά που τους λέω, όπως με τόση κατανόηση και πόνο σκέφτονται για διάφορα θέματα λόγου χάρην για τα ζώα ή για τους ναρκομανείς ή για την φτώχεια στον κόσμο και τους πολέμους, αυτοί τα ξεχνάνε και γυρνάνε ο καθένας στο δικό του κόσμο. Και γίνονται πάλι εγωιστές και ακατανόητοι στην συμπεριφορά τους μεταξύ τους και προς εμένα


Είδα και απόειδα, και τους βλέπω (εδώ και πολλά χρόνια) σαν δυο ανθρώπους που δεν θα αλλάξουν ποτέ όσο και να γεράσουν, όσο και να τους τα πω, όσο και να ακούσουν, να διαβάσουν ή να συζητήσουν. Και απαυτούς έμαθα ότι ο άνθρωπος ΔΕΝ αλλάζει. Οπως τον βρήκες έτσι είναι και θα είναι εσαεί. Θαύματα δεν γίνονται

Ομως όσο και αν τους κατακρίνω και αν σκέφτομαι σαν πληγωμένο παιδί, ή σαν αδικημένο που μου τυχαν αυτοί οι γονείς και όχι κάποιοι άλλοι όπως κάποιων φίλων μου, δεν παύουν να είναι γονείς μου, αίμα μου. Τους πονάω και κάπου τους καταλαβαίνω, γιατί εγκλωβίστηκαν σε έναν γάμο που έπρεπε να είχε τελειώσει πριν εκατοντάδες χρόνια. Αδικήθηκαν και αυτοι γιατί σχεδόν παιδιά ήταν όταν παντρεύτηκαν, δεν ήξεραν τι πάει να πει γονιός, σύντροφος, δεν υπήρχαν τότε τηλεοράσεις, βιβλία και περιοδικά για να ενημερωθούν, και τα διαζύγια τότε ήταν ντροπή. Ο πατέρας μου ειδικά ήταν ορφανός απο πατέρα, οπότε ούτε πρότυπο γονιού δεν είχε ο καημένος για να ταυτιστεί ή ακόμα και να απορρίψει. Πήγαινε σχολείο και ταυτόχρονα δούλευε βοηθός λούστρου για να βοηθήσει στο σπίτι. Και παρόλο που ήταν πάμφτωχος σπούδασε. Και επειδή ρίχτηκε στη ζωή χωρίς φόβο αλλά με τσαμπουκά (δεν είχε και τίποτα να χάσει) τα κατάφερε σε κάποιους τομείς. Τι να πει κανείς

Και εγώ, παλι καλά, δεν μουλειψε και τίποτα. Θα μπορούσα να ήμουν χειρότερα πχ μαυράκι τουμπανιασμένο απο την πείνα στην Αιθιοπία, ή παιδί του δρόμου στην Κολομβία, ή ναρκομανής, ή να είχα παντρευτεί μικρή για να ξεφύγω και τώρα να τυραννιόμουν με 5 κουτσούβελα, ή να ήμουν κανένα κορίτσι απαυτά που τα βάζουν στα κοντέινερ και τα πουλάνε στους οίκους ανοχής. Ενώ τώρα είμαι σχετικά αρχόντισσα. Και έχω την πολυτέλεια να σκέφτομαι ελεύθερα, να προβληματίζομαι, να φωνάζω και να υπερασπίζομαι την άποψή μου, να παρατηρώ, να φιλοσοφώ και να κρίνω....... η κυρία..... τρομάρα μου


Ομως όπως και νάχει, όσο και αν "ταχω παρει μαζί τους" τους νοιάζομαι. Και θέλω να είναι καλά και ευτυχισμένοι. Τουλάχιστον να έχουν την υγεία τους. Δεν μπορώ να φανταστώ την ζωή χωρίς αυτούς, όπως και νάναι. Δεν θέλω να φύγουν απτη ζωή πριν απο μένα. Αν είναι δυνατόν να είναι στο προσκεφάλι μου και να τους βλέπω πριν κλείσω τα δικά μου μάτια. Παρόλα όσα τους έχω σούρει κατα καιρούς, αυτό θα ήθελα πριν πεθάνω . Να τους βλέπω και να νιώθω ότι θα με προστατέψουν όσο και αν αυτό είναι ψέμα. Αν ποτέ πεθάνω, νομίζω θα φωνάζω την λέξη μαμά αντί να λέω διάφορα κλαψιάρικα και πονεμένα, και η λέξη μαμά θα τα περιέχει όλα μέσα της. Νομίζω θα μέ ανακουφίζει και μόνο η "λέξη" και όχι το περιεχόμενο....

Ας μην έχει τίποτα η μαμάκα μου και να πάνε όλα καλά.

Ειδικά γιαυτήν που φοβάται τόσο τον θάνατο και ας το παίζει παλικάρι. Απ την ανάσα της, από τον τρόπο που κολλάει τις λέξεις όταν μιλάει γιαυτό που της έτυχε την καταλαβαίνω. Τρέμει. Και όχι μόνο για την αρρώστεια. Μεγαλώνει και το ξέρει. Πλησιάζει το όριο, το dead line που είναι κάπου εκεί, μετά τα 65 ή 70. Που οι φίλοι, οι γνωστοί της, τα αδέλφια της "φεύγουν" σιγά σιγά. Αλλά δεν είναι καθορισμένο αυτό το όριο, και αυτό το κάνει χειρότερο γιατί μπορεί να είναι και το επόμενο λεπτό! Και όσο περνάει ο χρόνος τόσο και σφίγγεται η καρδιά της. Και ειδικά αν δεν πιστεύεις και στο Θεό ώστε να έχεις κάποια ελπίδα για το μεταθάνατον, και ξέρεις ότι είναι απλώς το τέλος, τότε τρέμεις ακόμα περισσότερο.





Οταν πέθανε και η τελευταία της αδελφή, θυμάμαι πώς αγγάλιαζαν και σφίγγαν την δική μου μαμά οι πρώτες μου ξαδέλφες (γυναίκες μεγάλες με οικογένειες) που έκλαιγαν απαρηγόρητες πάνω στο φέρετρο της μάνας τους. Σαν να ήταν η μαμά μου η τελευταία ρίζα της δικής τους μητέρας. Την έσφιγγαν λές και ήταν αυτή η μόνη που είχε τις πολύτιμες τώρα πια αναμνήσεις απο την παιδική ηλικία και την αθωότητα της δικής τους μαμάς. Και εγώ τρόμαξα, και την πήρα παράμερα και την παρακάλεσα να προσέχει την υγεία της γιατί " αχ μαμά δεν θέλω να πεθάνεις και σύ, και αν σε στεναχωρώ μην με συνερίζεσαι, με ξέρεις δα τι είμαι, απτο ένα αυτί να μπαίνουν και αποτο άλλο να βγαίνουν. Ετσι μαμά?". Το ξέρω ότι αυτό που της είπα ήταν ανόητο, αλλά δεν κρατήθηκα. Ηθελα να σιγουρευτώ ότι δεν θα μαφήσει ποτέ. Και αυτή μου απάντησε απτον δικό της κόσμο "μην φοβάσαι παιδί μου, εγώ δεν θα πεθάνω. Είμαι η μικρότερη απ τα αδέρφια και προσέχω και την υγεία μου".
Λες και η θεία δεν την πρόσεχε...


Με πνίγει το παράπονο που ενώ είμαι το παιδί σου και σου λέω πράγματα για το πως νιώθω και περιμένω να με καταλάβεις, εσύ αν και με ακούς και με καταλαβαίνεις εκείνη τη στιγμή, μετά το ξεχνάς και είναι σαν να μην συνέβη ποτέ. Λες και το κάνεις επίτηδες. Μήπως είναι η δική σου άμυνα γιατί δεν αντέχεις την αλήθεια? Και ναι, μετά απο τόσα χρόνια κατάλαβα ότι αυτό είναι. Γαυτό δεν θέλω να σε στεναχωρώ χωρίς νόημα πλέον. Και αν καμιά φορά σου θυμώσω ή φωνάξω και πω και καμιά κουβέντα παραπάνω (ευτυχώς σπάνια πλέον) μετανιώνω την ίδια ώρα, και σε παίρνω μετά εκατό τηλέφωνα με εκατό άσχετες δικαιολογίες μόνο και μόνο για να ακούσω την φωνή σου. Να σιγουρευτώ ότι γύρισες πάλι στον δικό σου κόσμο και ότι θα κοιμηθείς το βράδυ ήσυχη. Τουλάχιστον να ηρεμείς εκεί, στον ύπνο σου, μαμακούλα μου........







Εκλαψα γράφοντας αυτή την εκμυστήρευση. Και ήταν δάκρυα παραπόνου και μετάνοιας. Ελπίζω κάποτε να γίνω η κόρη που θα ήθελες. Η κόρη που δεν θα έχει τόσες απαιτήσεις απο σένα. Να μοιάσω με τα καλά κορίτσια που βλέπεις στην τηλεόραση ή με όλες τις κόρες των διαφόρων θειάδων, που με καημό με συγκρίνεις μερικές φορές. Τουλάχιστον να καταφέρω να παίξω και αυτόν τον "ρόλο".........



Σάββατο, Σεπτεμβρίου 02, 2006

Η ακόλουθη εκμυστήρευση αφορά ΜΟΝΟ γυναίκες (2)





Και ερχόμαστε στο φλέγον θέμα :

Που να βρείς άντρα ελεύθερο και σωστό τη σήμερον ημέρα?



Οι επιλογές είναι 3. Ή στον χώρο της δουλειάς, ή απο κάποιον φίλο ή τυχαία από τα μπάρ και τα καμάκια.


1 Τον χώρο της δουλειάς τον έχω αποκλείσει. Δεν τόχουν σε πολύ να σου βγάλουν το όνομα με το τίποτα, πού να κάνεις και κάτι. Εκτός βέβαια αν μου τύχει κάτι τόσο τρελό και ακατανίκητο όπως με τον Μ-αλάκα. Αλλά το απέφυγα μέχρι τώρα και δεν το σκοπεύω στο μέλλον. Ασε που άμα χωρίσεις και μετά, ίσως θα πρέπει να τον βλέπεις σε τακτά διαστήματα και αυτό θα είναι επίπονο φαντάζομαι. Ετσι, η μια "ατρόμητη" φίλη μου που ταφτιαξε με έναν πελάτη της, τώρα που χώρισαν η ιδέα και μόνο οτι μπορεί να τον συναντήσει την κρυφοβασανίζει όσο και αν δεν το λέει.


2
Απο κάποιον φίλο
. Αυτό είναι που θέλω και κυνηγάω τόσα χρόνια γιατί μπορώ να μάθω έτσι κάποια πράγματα γιαυτόν, όπως κάποια στοιχεία για τον χαρακτήρα του, απο που ΄κρατάει η σκούφια του΄ και τι θέλει γενικότερα απτην ζωή. Αλλά αφού δεν μου προέκυψε τόσο καιρό, και πλέον οι γνωστοί των φίλων οι ελεύθεροι εξαντλήθηκαν, δεν βλέπω και πολύ φως στην υπόθεση. Μην πώ ότι και ο Μ-αλάκας, φίλος φίλου ήταν αλλά τον είδες τι μαλάκας προέκυψε. Ασε που όσοι γνώρισα έτσι μέσω των φίλων, ήταν όλοι "περίεργοι". Ο,τι έμεινε στην γύρα τελικά, είναι αυτοί που δεν τους θέλει κανένας. Ομως επειδή έτσι θα σκέφτονται και οι άλλοι για μένα, αυτό μάλλον δεν είναι 100% σίγουρο, γιαυτό και έχω μερικές ελπίδες ακόμα.


3
Απο μπαρ και καμάκια. Απαπαπαπαααα.....ούτε για αστείο. Αν και η ξενιτεμένη φίλη μου μου λέει ότι εκεί πρέπει να κοιτάω και να αφήσω τις σαχλαμάρες κατα μέρος. Με αυτή την φίλη μου ταιριάζω στο σκεπτικό όσον αφορά τους άντρες αλλά δεν μπορώ να το κάνω ρε γαμώτω. Πού ξέρω εγώ τι είναι ο κάθε τυχαίος που με πλησιάζει? Σιγά μην θέλει σοβαρή σχέση... Αυτοί εκεί σε βλέπουν σαν κρέας, το μόνο που κοιτάνε είναι το πήδημα. Και να έχω τον κάθε άσχετο απο πάνω μου να βογκάει και να σκέφτεται κω..λε, μο..νι και τέτοια από μέσα του, και απο έξω να λέει ομορφόλογα για να σε πείσει? Εχω δει και κάτι ιστορίες.....

Κάποτε είχα μια φίλη ομορφούλα. Της κολλάει ένας στο μπαρ, βγαίνουν μια, δυο, τρείς. Της βγήκε καταπληκτικό παιδί. Το "κάναν" που λές, και τα είχαν για 2 βδομάδες. Ο Τέλειος. Είδε και εκτίμησε στην κοπέλα όσα δεν είχαν δει όλοι οι άλλοι. Τέτοιο καλό και σωστό κορίτσι δεν είχε δει ποτέ του, έλεγε αυτός. Μέχρι και στην μάνα του είπε θα την πάει να την γνωρίσει. Μετά απο τις 2 βδομάδες όμως σιγή. Δεν μπορούσε να τον βρεί η γυναίκα πουθενά (δεν υπήρχαν τα κινητά τότε). Κάποια στιγμή πάει η κοπέλα σπίτι του, χτυπάει το θυροτηλέφωνο, απαντάει αυτός και του λέει ψέματα ότι είναι μια για έρευνα αγοράς και έτσι τον πετυχαίνει. Ο τύπος ετοιμαζόταν να βγεί με έναν φίλο του και όταν την βλέπει στην πόρτα, της λέει χωρίς ντροπή ότι δεν έδωσε συνέχεια γιατί κατάλαβε ότι δεν ταιριάζουν (τουλάχιστον ενημέρωσέ την βρε αρχιμάλαξ). Και της ταπε στο πόδι γρήγορα γρήγορα για να ξεμπερδεύει και να πάει να χτυπήσει άλλο ψάρι στο μπαρ.

μπρρρρρ.....φευ μακριά

Αλλο θέμα:



Οι παντρεμένοι/ες με παιδιά είναι ευτυχισμένοι?





Στη ζωή μου έχω δεί ελάχιστα ζευγάρια παντρεμένα και ευτυχισμένα.

Οι περισσότεροι καταντάνε να κάνουν έρωτα το πολύ δύο φορές την εβδομάδα (το Σαβ/κο). Που σημαίνει 8 φορές τον μήνα!!!! Οταν έρχεται η περίοδος διακοπών και βρίσκονται μαζί συνέχεια, κάνουν απλώς υπομονή να περάσει αυτή η αναμπουμπούλα και να ξαναρθεί ο χειμώνας, να απομακρυνθούν και να ησυχάσουν. Και να ρθεί ο καιρός που με την πρόφαση της κούρασης δεν θα πολυμιλάνε μεταξύ τους και που θα κάνουν μούτρα ο ένας στον άλλο και δεν θα εξηγούν και την αιτία (!). Γιατί ..."θα έπρεπε να το καταλάβεις από μόνος σου. Εμ βέβαια, ποτέ σου δεν νοιάστηκες πραγματικά για μένα....". Και άντε να καταλάβεις τώρα το τι έχει η κυρία.... "είναι το χτεσινό που της είπα, το προχτεσινό που μου είπε, μάλωσε με την μάνα της πάλι ή είναι στις ΄δύσκολες μέρες΄ της? Ωχ, δεν βαριέσαι βρε αδερφέ, ας σκεφτώ κάτι χαλαρωτικό ..... ας πούμε .....την καινούργια πιτσιρίκα στη δουλειά, τι μωρό κι αυτό............"



Και έτσι χάνεται ο έρωτας και μένουν μόνο τα παιδιά να ενώνουν τα ζευγάρια, και τα παιδιά το καταλαβαίνουν αυτό. Δεν είναι χαζά κουκλάκια. Είναι μικροί άνθρωποι που μπορεί να μην μπορούν να εκφραστούν με λόγια αλλά καταλαβαίνουν, νιώθουν την αλήθεια και έχουν αισθήματα. Αυτά τα παιδάκια είναι οι αυριανοί ενήλικες και ποιός ξέρει, απο κάτι τέτοιες καταστάσεις, τι θα κουβαλάνε στην ψυχούλα τους...

Και άντε, έκανες το γάμο σου αλλά εξελίχθηκε έτσι, γιατί δεν χωρίζεις να ησυχάσετε εσύ, ο άντρας σου, και τα παιδιά σου? Να σου πω εγώ γιατί : φοβάσαι την μοναξιά*, δεν εχεις δουλειά και άρα χρήματα για να ζήσεις, και το μεγάλωμα και οι ευθύνες των παιδιών σου σου φαίνονται ανυπέρβλητες.



Το ότι δεν έχουν δουλειά μερικές παντρεμένες είναι πολλές φορές απο επιλογή τους, και ας αφήστουν τα σάπια και τις κλάψες. Τις βλέπω που στογγυλοκάθονται όλη μέρα, πίνουν τα καφεδάκια τους, κάνουν τις βολτίτσες του και κουτσομπολεύουν. Μαγειρεύουν κανένα φαγητό ή πλένουν κανένα ρούχο και το παίζουν μάρτυρες. Και τάχα μεγαλώνουν τα παιδιά, αλλά δεν ασχολούνται έπι της ουσίας, και μόνο "τι θα φας" και "διάβασε" και "συμμάζεψε το δωμάτιο σου" λένε, και οι οδοί επικοινωνίας έχουν κλείσει απο χρόνια.

Η γυναίκα πρέπει να έχει μια δουλειά, όποια και νάναι και με όποιο κόστος, γιατί μόνο έτσι ορίζει την ζωή της και την ζωή των παιδιών της.

Βέβαια το να βγεί μια γυναίκα στην παραγωγή και μάλιστα επιτυχημένα, είναι πολύ δύσκολο σε μια αντροκρατούμενη κοινωνία. Είναι σαν ένα αρνί να βγαίνει ανάμεσα στους λύκους και να καμουφλάρεται για να μην το καταλάβουν. Τα οποίον σημαίνει ένταση και κεραίες συνεχώς τεντωμένες για διαρκή ενημέρωση όσον αφορά νέες τάσεις και προιόντα στην αγορά, αλλά και διαρκή επαφή με πελάτες και ανεύρεση νέων. Απίστευτη κούραση ψυχική. Αλλά πολλές φορές λέει και ψέματα καλλυμένα για να γίνει η δουλειά της. Και καταντάει τελικά, η ευαίσθητη γυναικεία ψυχή να σκληραίνει και να αλλάζει η φύση της, όμως δεν υπάρχει άλλη επιλογή αν θέλεις να στέκεσαι στα πόδια σου και να μπορείς να στηρίξεις και τον άντρα σου αν χρειαστεί.



Την μοναξιά* την καταλαβαίνω λίγο απτην μεριά μου ως εργένισσα. Οταν είσαι μόνη όλοι οι παντρεμένοι/ες σε βλέπουν όπως τους συμφέρει, αναλόγως την περίπτωση. Ή σαν καημένο απόβλητο ή σαν ζηλευτή κατάσταση . Οταν πας σε γάμους και βαφτίσια ασυνόδευτη είσαι το καημένο που ξέμεινε, και αρχίζουν τα προξενιά με τον κάθε αποτυχημένο που τους έρχεται στο μυαλό. Τους σωστούς τους κρατάνε για πάρτη τους νομίζω. Οταν πας επίσκεψη σε αποτυχημένους γάμους, σε ζηλεύουν που έχεις αμέτρητες επιλογές (όπως φαντάζονται) ενώ αυτές κόλλησαν με "αυτόν" μέχρι να γεράσουν, και σου λένε κρυφά να το ξανασκεφτείς πριν παντρευτείς. Ή όταν έρχονται γιορτές όλοι ξαφνικά περνάνε καταπληκτικά οικογενειακά, και αν τους ρωτήσεις σε άσχετο χρόνο για τις περσυνές αντίστοιχες γιορτές, ξεχνιούνται και σου λένε ότι πέρσυ ήταν μια μαλακία.


Γιαυτό δεν θέλω να παντρευτώ



Θέλω να γνωρίσω κάποιον, να τον αγαπάω να τον φροντίζω και αυτά να είναι αμοιβαία. Να πορευτούμε στην ζωή, να κάνουμε παιδιά που τόσο θέλω και να είμαστε όσο μας επιτρέψει η ζωή ευτυχισμένοι, χωρίς γάμους και καραγκοζιλίκια (λυπάμαι, αλλά όλες οι νύφες μόνο καρναβάλια μου θυμίζουν). Αν δεν μας βγεί στην πορεία, να χωρίσουμε έτσι απλά, χωρίς νομικές διαδικασίες και διατροφές και χωρίς φασαρίες, μοιρασιές και διεκδικήσεις. Αν πάλι μας βγεί και θέλουμε, τότε στα 7 χρόνια ας πούμε κοινής ζωής να παντρευτούμε, όταν δηλαδή θα το θέλουμε πραγματικά και ώριμα. Αλλά πού να τα πεις αυτά, θα σε περάσουν για τρελή για προβληματική. Θα χαλάσεις την "πιάτσα".



Τελικά νομίζω ότι η καλύτερη περίοδος για να βρείς άντρα όπως τον θέλεις, είναι τα φοιτητικά χρόνια (για όσους είχαν) γιατί εκεί όλοι είναι μια τεράστια παρέα. Εχεις μια ομάδα 100 αντρών να διαλέξεις. Και τους γνωρίζεις όλους λίγο πολύ, αφού για μια πενταετία περίπου μέχρι να παρεις το πτυχίο είστε κάθε μέρα μαζί. Οι περισσότερες φίλες μου τον βρήκαν τότε και τον γράπωσαν γερά, ανεξάρτητα από το που κατέληξαν μετέπειτα. Εγώ, επειδή δεν μεγάλωσα με το όνειρο της παντρειάς ντε και καλά, έψαχνα αυτόν με τον οποίο θα καταλαβαινόμασταν και θα είχαμε ήρεμη και ειλικρινή πορεία χωρίς μάσκες και κρυφές σκέψεις. Αλλά βλέπω ότι τελικά τα χρόνια παιρνούν και αυτό γίνεται όλο και πιο δύσκολο μην πω και ακατόρθωτο (μάλλον δεν υπάρχει τελικά), γιαυτό θα έπρεπε ίσως να το είχα ψάξει καλύτερα τότε (αλλά και πάλι δεν είμαι σίγουρη).



Ολα αυτά τα λέω ως παρατηρητής βέβαια και χωρίς να εχω ζήσει αυτά που περνάνε οι παντρεμένοι/ες. Οι απόψεις μου προέρχονται από αυτά που μου εκμυστηρεύονται οι ίδιοι οι παντρεμένοι/ες, και επειδή είμαι ευθύς τύπος μου μιλάνε ειλικρινά και γιαυτό "έχει φοβηθεί το μάτι μου".










Ουφ, αυτή η εκμυστήρευση απο αλλού ξεκίνησε και αλλού κατέληξε. Σκόρπιες σκέψεις προσπάθησαν να μπουν σε μια σειρά αλλά νομίζω ότι δεν τα κατάφεραν. Με μελαγχόλησαν λιγάκι έτσι που τις βλέπω γραμμένες και νομίζω ακαταλαβίστικες, αλλά παρόλα αυτά θα πατήσω το "Publish Post"