Και ερχόμαστε στο φλέγον θέμα :
Που να βρείς άντρα ελεύθερο και σωστό τη σήμερον ημέρα?
Οι επιλογές είναι 3. Ή στον χώρο της δουλειάς, ή απο κάποιον φίλο ή τυχαία από τα μπάρ και τα καμάκια.
1 Τον χώρο της δουλειάς τον έχω αποκλείσει. Δεν τόχουν σε πολύ να σου βγάλουν το όνομα με το τίποτα, πού να κάνεις και κάτι. Εκτός βέβαια αν μου τύχει κάτι τόσο τρελό και ακατανίκητο όπως με τον Μ-αλάκα. Αλλά το απέφυγα μέχρι τώρα και δεν το σκοπεύω στο μέλλον. Ασε που άμα χωρίσεις και μετά, ίσως θα πρέπει να τον βλέπεις σε τακτά διαστήματα και αυτό θα είναι επίπονο φαντάζομαι. Ετσι, η μια "ατρόμητη" φίλη μου που ταφτιαξε με έναν πελάτη της, τώρα που χώρισαν η ιδέα και μόνο οτι μπορεί να τον συναντήσει την κρυφοβασανίζει όσο και αν δεν το λέει.
2 Απο κάποιον φίλο. Αυτό είναι που θέλω και κυνηγάω τόσα χρόνια γιατί μπορώ να μάθω έτσι κάποια πράγματα γιαυτόν, όπως κάποια στοιχεία για τον χαρακτήρα του, απο που ΄κρατάει η σκούφια του΄ και τι θέλει γενικότερα απτην ζωή. Αλλά αφού δεν μου προέκυψε τόσο καιρό, και πλέον οι γνωστοί των φίλων οι ελεύθεροι εξαντλήθηκαν, δεν βλέπω και πολύ φως στην υπόθεση. Μην πώ ότι και ο Μ-αλάκας, φίλος φίλου ήταν αλλά τον είδες τι μαλάκας προέκυψε. Ασε που όσοι γνώρισα έτσι μέσω των φίλων, ήταν όλοι "περίεργοι". Ο,τι έμεινε στην γύρα τελικά, είναι αυτοί που δεν τους θέλει κανένας. Ομως επειδή έτσι θα σκέφτονται και οι άλλοι για μένα, αυτό μάλλον δεν είναι 100% σίγουρο, γιαυτό και έχω μερικές ελπίδες ακόμα.
3 Απο μπαρ και καμάκια. Απαπαπαπαααα.....ούτε για αστείο. Αν και η ξενιτεμένη φίλη μου μου λέει ότι εκεί πρέπει να κοιτάω και να αφήσω τις σαχλαμάρες κατα μέρος. Με αυτή την φίλη μου ταιριάζω στο σκεπτικό όσον αφορά τους άντρες αλλά δεν μπορώ να το κάνω ρε γαμώτω. Πού ξέρω εγώ τι είναι ο κάθε τυχαίος που με πλησιάζει? Σιγά μην θέλει σοβαρή σχέση... Αυτοί εκεί σε βλέπουν σαν κρέας, το μόνο που κοιτάνε είναι το πήδημα. Και να έχω τον κάθε άσχετο απο πάνω μου να βογκάει και να σκέφτεται κω..λε, μο..νι και τέτοια από μέσα του, και απο έξω να λέει ομορφόλογα για να σε πείσει? Εχω δει και κάτι ιστορίες.....
Κάποτε είχα μια φίλη ομορφούλα. Της κολλάει ένας στο μπαρ, βγαίνουν μια, δυο, τρείς. Της βγήκε καταπληκτικό παιδί. Το "κάναν" που λές, και τα είχαν για 2 βδομάδες. Ο Τέλειος. Είδε και εκτίμησε στην κοπέλα όσα δεν είχαν δει όλοι οι άλλοι. Τέτοιο καλό και σωστό κορίτσι δεν είχε δει ποτέ του, έλεγε αυτός. Μέχρι και στην μάνα του είπε θα την πάει να την γνωρίσει. Μετά απο τις 2 βδομάδες όμως σιγή. Δεν μπορούσε να τον βρεί η γυναίκα πουθενά (δεν υπήρχαν τα κινητά τότε). Κάποια στιγμή πάει η κοπέλα σπίτι του, χτυπάει το θυροτηλέφωνο, απαντάει αυτός και του λέει ψέματα ότι είναι μια για έρευνα αγοράς και έτσι τον πετυχαίνει. Ο τύπος ετοιμαζόταν να βγεί με έναν φίλο του και όταν την βλέπει στην πόρτα, της λέει χωρίς ντροπή ότι δεν έδωσε συνέχεια γιατί κατάλαβε ότι δεν ταιριάζουν (τουλάχιστον ενημέρωσέ την βρε αρχιμάλαξ). Και της ταπε στο πόδι γρήγορα γρήγορα για να ξεμπερδεύει και να πάει να χτυπήσει άλλο ψάρι στο μπαρ.
μπρρρρρ.....φευ μακριά
Αλλο θέμα:
Οι παντρεμένοι/ες με παιδιά είναι ευτυχισμένοι?
Στη ζωή μου έχω δεί ελάχιστα ζευγάρια παντρεμένα και ευτυχισμένα.
Οι περισσότεροι καταντάνε να κάνουν έρωτα το πολύ δύο φορές την εβδομάδα (το Σαβ/κο). Που σημαίνει 8 φορές τον μήνα!!!! Οταν έρχεται η περίοδος διακοπών και βρίσκονται μαζί συνέχεια, κάνουν απλώς υπομονή να περάσει αυτή η αναμπουμπούλα και να ξαναρθεί ο χειμώνας, να απομακρυνθούν και να ησυχάσουν. Και να ρθεί ο καιρός που με την πρόφαση της κούρασης δεν θα πολυμιλάνε μεταξύ τους και που θα κάνουν μούτρα ο ένας στον άλλο και δεν θα εξηγούν και την αιτία (!). Γιατί ..."θα έπρεπε να το καταλάβεις από μόνος σου. Εμ βέβαια, ποτέ σου δεν νοιάστηκες πραγματικά για μένα....". Και άντε να καταλάβεις τώρα το τι έχει η κυρία.... "είναι το χτεσινό που της είπα, το προχτεσινό που μου είπε, μάλωσε με την μάνα της πάλι ή είναι στις ΄δύσκολες μέρες΄ της? Ωχ, δεν βαριέσαι βρε αδερφέ, ας σκεφτώ κάτι χαλαρωτικό ..... ας πούμε .....την καινούργια πιτσιρίκα στη δουλειά, τι μωρό κι αυτό............"
Και έτσι χάνεται ο έρωτας και μένουν μόνο τα παιδιά να ενώνουν τα ζευγάρια, και τα παιδιά το καταλαβαίνουν αυτό. Δεν είναι χαζά κουκλάκια. Είναι μικροί άνθρωποι που μπορεί να μην μπορούν να εκφραστούν με λόγια αλλά καταλαβαίνουν, νιώθουν την αλήθεια και έχουν αισθήματα. Αυτά τα παιδάκια είναι οι αυριανοί ενήλικες και ποιός ξέρει, απο κάτι τέτοιες καταστάσεις, τι θα κουβαλάνε στην ψυχούλα τους...
Και άντε, έκανες το γάμο σου αλλά εξελίχθηκε έτσι, γιατί δεν χωρίζεις να ησυχάσετε εσύ, ο άντρας σου, και τα παιδιά σου? Να σου πω εγώ γιατί : φοβάσαι την μοναξιά*, δεν εχεις δουλειά και άρα χρήματα για να ζήσεις, και το μεγάλωμα και οι ευθύνες των παιδιών σου σου φαίνονται ανυπέρβλητες.
Το ότι δεν έχουν δουλειά μερικές παντρεμένες είναι πολλές φορές απο επιλογή τους, και ας αφήστουν τα σάπια και τις κλάψες. Τις βλέπω που στογγυλοκάθονται όλη μέρα, πίνουν τα καφεδάκια τους, κάνουν τις βολτίτσες του και κουτσομπολεύουν. Μαγειρεύουν κανένα φαγητό ή πλένουν κανένα ρούχο και το παίζουν μάρτυρες. Και τάχα μεγαλώνουν τα παιδιά, αλλά δεν ασχολούνται έπι της ουσίας, και μόνο "τι θα φας" και "διάβασε" και "συμμάζεψε το δωμάτιο σου" λένε, και οι οδοί επικοινωνίας έχουν κλείσει απο χρόνια.
Η γυναίκα πρέπει να έχει μια δουλειά, όποια και νάναι και με όποιο κόστος, γιατί μόνο έτσι ορίζει την ζωή της και την ζωή των παιδιών της.
Βέβαια το να βγεί μια γυναίκα στην παραγωγή και μάλιστα επιτυχημένα, είναι πολύ δύσκολο σε μια αντροκρατούμενη κοινωνία. Είναι σαν ένα αρνί να βγαίνει ανάμεσα στους λύκους και να καμουφλάρεται για να μην το καταλάβουν. Τα οποίον σημαίνει ένταση και κεραίες συνεχώς τεντωμένες για διαρκή ενημέρωση όσον αφορά νέες τάσεις και προιόντα στην αγορά, αλλά και διαρκή επαφή με πελάτες και ανεύρεση νέων. Απίστευτη κούραση ψυχική. Αλλά πολλές φορές λέει και ψέματα καλλυμένα για να γίνει η δουλειά της. Και καταντάει τελικά, η ευαίσθητη γυναικεία ψυχή να σκληραίνει και να αλλάζει η φύση της, όμως δεν υπάρχει άλλη επιλογή αν θέλεις να στέκεσαι στα πόδια σου και να μπορείς να στηρίξεις και τον άντρα σου αν χρειαστεί.
Την μοναξιά* την καταλαβαίνω λίγο απτην μεριά μου ως εργένισσα. Οταν είσαι μόνη όλοι οι παντρεμένοι/ες σε βλέπουν όπως τους συμφέρει, αναλόγως την περίπτωση. Ή σαν καημένο απόβλητο ή σαν ζηλευτή κατάσταση . Οταν πας σε γάμους και βαφτίσια ασυνόδευτη είσαι το καημένο που ξέμεινε, και αρχίζουν τα προξενιά με τον κάθε αποτυχημένο που τους έρχεται στο μυαλό. Τους σωστούς τους κρατάνε για πάρτη τους νομίζω. Οταν πας επίσκεψη σε αποτυχημένους γάμους, σε ζηλεύουν που έχεις αμέτρητες επιλογές (όπως φαντάζονται) ενώ αυτές κόλλησαν με "αυτόν" μέχρι να γεράσουν, και σου λένε κρυφά να το ξανασκεφτείς πριν παντρευτείς. Ή όταν έρχονται γιορτές όλοι ξαφνικά περνάνε καταπληκτικά οικογενειακά, και αν τους ρωτήσεις σε άσχετο χρόνο για τις περσυνές αντίστοιχες γιορτές, ξεχνιούνται και σου λένε ότι πέρσυ ήταν μια μαλακία.
Γιαυτό δεν θέλω να παντρευτώ
Θέλω να γνωρίσω κάποιον, να τον αγαπάω να τον φροντίζω και αυτά να είναι αμοιβαία. Να πορευτούμε στην ζωή, να κάνουμε παιδιά που τόσο θέλω και να είμαστε όσο μας επιτρέψει η ζωή ευτυχισμένοι, χωρίς γάμους και καραγκοζιλίκια (λυπάμαι, αλλά όλες οι νύφες μόνο καρναβάλια μου θυμίζουν). Αν δεν μας βγεί στην πορεία, να χωρίσουμε έτσι απλά, χωρίς νομικές διαδικασίες και διατροφές και χωρίς φασαρίες, μοιρασιές και διεκδικήσεις. Αν πάλι μας βγεί και θέλουμε, τότε στα 7 χρόνια ας πούμε κοινής ζωής να παντρευτούμε, όταν δηλαδή θα το θέλουμε πραγματικά και ώριμα. Αλλά πού να τα πεις αυτά, θα σε περάσουν για τρελή για προβληματική. Θα χαλάσεις την "πιάτσα".
Τελικά νομίζω ότι η καλύτερη περίοδος για να βρείς άντρα όπως τον θέλεις, είναι τα φοιτητικά χρόνια (για όσους είχαν) γιατί εκεί όλοι είναι μια τεράστια παρέα. Εχεις μια ομάδα 100 αντρών να διαλέξεις. Και τους γνωρίζεις όλους λίγο πολύ, αφού για μια πενταετία περίπου μέχρι να παρεις το πτυχίο είστε κάθε μέρα μαζί. Οι περισσότερες φίλες μου τον βρήκαν τότε και τον γράπωσαν γερά, ανεξάρτητα από το που κατέληξαν μετέπειτα. Εγώ, επειδή δεν μεγάλωσα με το όνειρο της παντρειάς ντε και καλά, έψαχνα αυτόν με τον οποίο θα καταλαβαινόμασταν και θα είχαμε ήρεμη και ειλικρινή πορεία χωρίς μάσκες και κρυφές σκέψεις. Αλλά βλέπω ότι τελικά τα χρόνια παιρνούν και αυτό γίνεται όλο και πιο δύσκολο μην πω και ακατόρθωτο (μάλλον δεν υπάρχει τελικά), γιαυτό θα έπρεπε ίσως να το είχα ψάξει καλύτερα τότε (αλλά και πάλι δεν είμαι σίγουρη).
Ολα αυτά τα λέω ως παρατηρητής βέβαια και χωρίς να εχω ζήσει αυτά που περνάνε οι παντρεμένοι/ες. Οι απόψεις μου προέρχονται από αυτά που μου εκμυστηρεύονται οι ίδιοι οι παντρεμένοι/ες, και επειδή είμαι ευθύς τύπος μου μιλάνε ειλικρινά και γιαυτό "έχει φοβηθεί το μάτι μου".
Ουφ, αυτή η εκμυστήρευση απο αλλού ξεκίνησε και αλλού κατέληξε. Σκόρπιες σκέψεις προσπάθησαν να μπουν σε μια σειρά αλλά νομίζω ότι δεν τα κατάφεραν. Με μελαγχόλησαν λιγάκι έτσι που τις βλέπω γραμμένες και νομίζω ακαταλαβίστικες, αλλά παρόλα αυτά θα πατήσω το "Publish Post"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου