Τετάρτη, Αυγούστου 30, 2006

Η ακόλουθη εκμυστήρευση αφορά ΜΟΝΟ γυναίκες (1)




Πήγα, είδα τον υποψήφιο και γύρισα όπως πήγα...και χειρότερα


Δεν έφαγα όλη μέρα για να είναι η κοιλιά μου πλάκα και να μου χωράει η στολή , αλλά τώρα που επέστρεψα θα φάω επιτέλους! Εχω μια φέτα ψωμί 10 μέρες στο ψυγείο αλλά δεν έβγαλε μούχλα και δεν μυρίζει περίεργα, θα το συνοδεύσω με σαλάτα ντομάτα, θα ξεπαγώσω και πιλάφι και θα συνέλθω κάπως, πιστεύω. Να προσέξω να μην παραφάω όμως γιατί η συγκεκριμένη στολή μου ήταν σήμερα τσίτα τσίτα

Στολή είναι τα ρούχα και ο συγκεκριμένος συνδυασμός τους για κάθε περίπτωση. Είναι σετάκια από διαφορετικά ρούχα που όμως ταιριάζουν απόλυτα στα χρώματα και το στύλ και εννοείται ότι μου πάνε .
Ετσι έχω στολή για καφέ σε καφετέρια- σπορτίφ.
Στολή για να ρίξω γκόμενο- απλή αλλά απόλυτα κολακευτική για το σώμα μου και τα χρώματά μου.
Στολή για την δουλειά- όχι προκλητική αλλά απλή και κυρίως άνετη.
Στολή για γάμους και βαφτίσια.
Στολή για μπαρ με γυναικοπαρέα-ρούχα όμορφα αλλά όχι προκλητικά για να μην με κολλήσουν οι άσχετοι και ποιός τους ξεκολλάει μετά .
Στολή για μπαρ συνοδευόμενη -που είναι πιο προκλητική απτην προηγούμενη γιατί δεν τολμά κανείς να μας κολλήσει αφού έχουμε άντρα στην παρέα, αλλά ταυτόχρονα μετράμε τις δυνάμεις μας από τα βλέμματα των γύρω αρσενικών.
Στολή στο σπίτι μέσα καθημερινή όταν έχω γκόμενο- που είναι κολλάν ή χαμηλοκάβαλες μπιτζάμες χρωματιστές, και κολλητά μακό μπουζάκια.
Στολή καθημερινή άνευ γκόμενου- που είναι οι αγαπημένες φαρδιές φόρμες, άνετες, με τις γονατιές σχηματισμένες από την χρόνια πιά χρήση, σχεδόν διάφανες αφού λιώσαν από τα χιλιάδες πλυσίματα, χιλιομπαλωμενες και ξεχειλωμένες μπλούζες που όμως για μένα είναι το δεύτερο πετσί μου

Σε τι εξυπηρετούν οι στολές? Επειδή βαριέμαι κάθε φορά να σκέφτομαι τι να βάλω, πως να το συνδυάσω και να χάνω έτσι χρόνο, έχω έτοιμες δοκιμασμένες λύσεις. Βέβαια με κάθε καινούργιο ρούχο αυτοσχεδιάζω στην αρχή μέχρι να καταλήξω σε μια νεα στολή και να ξενοιάσω



Πάω να φάω όμως τώρα και θα συνεχίσω μετά


............................................................................................................



Λοιπόν ξανάρθα λίγο πιο.....χοντρή, και συνεχίζω

Για τον υποψήφιο δεν θα αναφέρω πολλά γιατί δεν μου φταίει σε τίποτα το παιδί. Για καλό σκοπό ήρθε άλλωστε. Δεν μίλησε και πολύ, φορούσε και γυαλιά υπερμετρωπίας 100 βαθμών, δεν μπορούσε να κάτσει και σταυροπόδι γιατί τον ζόριζε ο σκεμπές του, ήταν και τρακαρισμένoς από την πληθωρική παρουσία μου.... Ε, need I say more??
Μόλις μπήκα στο σπίτι των παιδιών (η φίλη μου δυστυχώς δεν ήρθε) και είδα με την πρώτη ματιά ότι δεν μενδιαφέρει ο τύπος, λύθηκα και ήμουν ο εαυτός μου. Με τα καλαμπούρια μου, τις φωνές μου, τα γέλια μου, τις σαχλαμάρες και τα σοβαρά μου (όσο μπορώ πια), τις απόψεις μου για τον γάμο και τους παντρεμένους. Ολα ταπα.....

Τα παιδιά τα ξέρω από την εφηβεία μου ακόμα, αλλά τελευταία χαθήκαμε. Είχα να τους δώ ίσως και 7 χρόνια! Είναι καταπληκτικοί άνετοι, ειλικρινείς και άμεσοι σε όλα. Είναι απαυτούς που με το που θα μιλήσεις μαζί τους καταλαβαίνεις ότι είναι της γενιάς σου, του πνεύματός σου, της φουρνιάς σου. Μιλάμε και καταλαβαίνουμε τι λέμε, έχουμε κοινά σημεία αναφοράς. Επαιξα και με τα υπέροχα παιδάκια τους, και τα σκυλάκια τους και ήμουν Εγώ . Και έτσι, ενώ πήγα σφιγμένη και αγχωμένη κατέληξα να περάσω άνετα και χαλαρά (είχα καιρό να είμαι τόσο χαλαρή και ειλικρινής σε παρέα) και πολύ το φχαριστήθηκα. Ο παλιός μου φίλος μάλιστα μου είπε ότι αφού ο συγκεκριμένος υποψήφιος απορρίπτεται θα βρούμε άλλον, να μην σκάω και αυτός έχει καναδυό ακόμα υποψήφιους λεει...................... ίδωμεν


Αχ νυστάζω αφόρητα.........κλείνουν τα μάτια μου....θα συνεχίσω αύριο







Τρίτη, Αυγούστου 29, 2006

Τα σταφύλια που δεν χωνεύτηκαν..........


Χτες γύρισα στο σπίτι αργά και νηστική, αλλά κουβαλώντας τη ναπολιτέν που είχα φέρει απτη δουλειά (είχα κάνει υπερωρία) . Είπα να κάνω και μια στάση στην "ατρόμητη" φίλη μου καθοδόν, να πω ένα γειά. Ελα όμως που για κακ(λ)ή μου τύχη είχε φτιάξει κριθαράκι (πρώτη φορά στη ζωή της) και μου έδωσε να πάρω και γω στο σπίτι με το ζόρι, όσο και αν επέμενα για το αντίθετο.

Και ήταν αποκάλυψη!!!

Αυτή, που νομίζει ότι οι κατσαρόλες είναι ντεκόρ στην κουζίνα, που κάτι νερόβραστους μπαρμπαστάθηδες τρώει και τέτοιες ανοστίλες, που ζει και με junk food και είναι παρόλαυτά αδύνατη, έφτιαξε το τέλειο κριθαράκι με τη γεύση της μαμάς (!!!).


Ξεκίνησα απαυτό συνέχισα με την ναπολιτέν και ήρθε η κοιλιά μου και γέμισε αφόρητα, αλλά συνάμμα ο οργανισμός μου αφυδατώθηκε. Λογικό επακόλουθο αφού είχα ΄χιονίσει΄ την κάθε μπουκιά με αλάτι. Επινα νερό αλλά δεν δροσιζόμουν...θυμήθηκα εντωμεταξύ ότι είχα αγοράσει κάτι νόστιμα σταφύλια και τα είχα στο ψυγείο δροσερά-δροσερά.
Μα φυσικά, σκεφτηκα, χρειάζομαι κάτι βραδείας ενυδάτωσης όπως είναι τα σταφύλια και όχι γρήγορης όπως είναι το νερό. Πώς δεν το είχα σκεφτεί νωρίτερα? Και τρώω ένα τσαμπί σταφύλια. Δεν δροσίστηκα αρκετά. Τρώω και το δεύτερο. Κάτι σαν να έγινε, αλλά εντωμεταξύ εγώ γλυκάθηκα απτη νοστιμιά τους, παρόλο που τίγκαρα. Και πλακώνω και το τρίτο τσαμπί.............................



...............και απο κεί και μετά , όλα είναι θολά στο μυαλό μου........




Ηρθε το στομάχι μου και πρήστηκε. Κάποια στιγμή ένιωσα ότι έπρεπε να βγάλω αυτή την υγρή φούσκα απτο στομάχι μου με εμετό, αλλά δυστυχώς επειδή δεν είμαι βουλιμική δεν μπόρεσα όσο και αν προσπάθησα. Και έτσι το φεσώθηκα όλο το βράδυ. Θυμάμαι ότι κάποια στιγμή άνοιξα τον ανεμιστήρα να με φυσάει γιατί ζεσταινόμουν τόσο και είχα τέτοια δύσπνοια που νόμιζα ότι θα πάθω έμφραγμα στην κυριολεξία!! Πήρα την στάση του Χ ξαπλωμένη ανάσκελα, φαρδυά πλατιά πάνω στον καναπέ στο σαλόνι, βογκούσα αδύναμα (πού να βρεις την δύναμη τέτοια ώρα? όλο το αίμα ήταν στην κοιλιά) , και περίμενα πότε το αναθεματισμένο στομάχι μου θα χωνέψει τα παλιοστάφυλα...

Δεν ξέρω σε τι κατάσταση με βρήκε το ξυπνητήρι στο κρεβάτι το πρωί. Αλλά δεν μπορούσα να σηκωθώ ούτε να γυρίσω πλευρό. Αναγούλιαζα. Ημουν και σε μια κατάσταση που ζούσα ακόμα το όνειρο που έβλεπα : ήταν βράδυ και ήμουν λέει στην αυλή του σχολείου μου, το οποίο είχε στολισμένα τραπέζια σαν να ήταν πανηγύρι. Εκεί ήμουν εγώ καθισμένη με μια παλιά μου συμμαθήτρια (που την είδα πρόσφατα στο κομμωτήριο και όπως μου είπε είναι και αυτή ακόμα ελεύθερη(!!) και μάλιστα με αναγνώρισε αμέσως παρόλο που άλλαξα τόσο). Υπήρχε λοιπόν ενα σχοινί πάνω στην πίστα που ήταν τα όργανα, το οποίο σκοινί είχε την μια άκρη του στην σκηνή και η άλλη κατέληγε κάπου στον ουρανό, στα σύννεφα. Διάφοροι άνθρωποι πήγαιναν και το σκαρφάλωναν σαν να είναι κάτι το απολύτως φυσικό, και χωρίς να δίνει κανείς ιδιαίτερη σημασία.

Σκαρφαλώνει μέχρι και η φίλη μου!

Πάω λοιπόν και γω, θεωρώντας ότι έτσι το συνηθίζουν εδώ και απλώς εγώ δεν το ήξερα η άσχετη. Κατά την προσπάθεια όμως να σκαρφαλώσω διαπιστώνω ότι είμαι με μια κοιλιά τέντα, έγκυος 8 μηνών. Προσπαθώ απο δω, προσπαθώ από κει ....να μην μπορώ να σκαρφαλώσω. Κάθομαι λοιπόν στο τραπέζι μας απογοητευμένη που δεν τα κατάφερα όπως οι άλλοι, αλλά και κρυφοπερήφανη που διαπίστωσα ότι είμαι έγκυος (άρα θα έχω και άντρα και θα είμαι και ευτυχισμένη). Μου βγαίνουν όμως στη φόρα και οι φόβοι μου ότι κάτι δεν θα πάει καλά και θα πεθάνω πρίν της ώρας μου από κάποια επιπλοκή της εγκυμοσύνης ( ο αιώνιος φόβος του θανάτου που με καταδυναστεύει). Ηδη παρατηρούσα με δέος το τεντωμένο πετσί της γυμνής (κατα περίεργο τρόπο) κοιλιάς μου που ήταν τσίτα , και απο την πολύ συγκέντρωση στην αίσθηση της κοιλιάς άρχισα με τρόμο να νιώθω κινήσεις ζωής μέσα της.





Κάπως έτσι με βρήκε το πρωί. Και έτσι μισοξύπνια, κάθιδρη και ζαλισμένη, στηριζόμενη στους τοίχους για να μην πέσω και σπάσω το κεφάλι μου και μείνω στον τόπο άδικα, πάω στην τουαλέτα. Και μόλις "έκατσα" έβγαλα τις φλούδες από τα σταφύλια που δεν είχαν χωνευτεί αλλά και τους χυμούς που δεν πρόλαβαν να απορροφηθούν και όλα αυτά με μια σμπρωξιά, χωρίς πολλές ωθήσεις και "ωδίνες". Πρέπει όμως όλες αυτές οι οργανικές ουσίες να ήταν πολύ όξινες γιατί όλη μέρα στη δουλειά δεν μπορούσα να καθήσω στην καρέκλα απτο τσούξιμο.


Και όλα αυτά ξέρω γιατί συνέβησαν


Ηρθε η φίλη μου που είναι ξενιτεμένη στην Αθήνα, για λίγες μέρες στη Θεσ/νικη, και αφού της εμπιστεύτηκα την περιπέτειά μου με τον Μ-αλάκα , τόβαλε αμέτιμουχαμέτι να μου βρει άντρα, να με "τακτοποιήσει" όπως λέει. Ετσι αύριο έχουμε να βγούμε όλοι μαζί για καφέ με κάποιον που είναι ΄διαθέσιμος΄. Και με έχει ζώσει ήδη το άγχος.


Αχ, κάνε Παναγίτσα μου να μ αρέσει λίγο περισσότερο απτους άλλους. Να ευτυχίσει και η δύσμοιρη η gademissa, έστω και για λίγο....εμμμ, να πούμε για καμιά 30 χρόνια... Ζητάω τόσο πολλά πιά?..........

Σάββατο, Αυγούστου 26, 2006

Κουράγιο Johnny Depp, θα ρθουν και οι καλύτερες μέρες





Μα γιατί παίζεις σε αυτές τις σαχλαμάρες? Το κάνεις για τα λεφτά? Σε τόσο δύσκολη θέση βρίσκεσαι οικονομικά? Aναρωτιέμαι, η Βανέσσα Παραντί δεν δουλεύει? Ούτε μια ταινία, ούτε ένα διαφημιστικό, ούτε ένα δίσκο? Είναι και πολυπράγμων κοπέλα εκτός από ωραία, απόσο ξέρω. Μήπως πρέπει να την ενημερώσεις ότι δεν τα βγάζεις πέρα εύκολα?

Βάλτα κάτω όλα, βγάλε τα τευτέρια και κάτσε και μελέτα τα. Με 2 παιδιά, νταντάδες και με πιθανό πύργο στην Γαλλία όπου ζείς, θέλεις μια μικρή περιουσία για φως, νερό, τηλέφωνο, υπηρέτες και κηπουρό. Αν νοικιάζεις και χωράφια για καλλιέργεια αμπέλου προς οινοποίηση όπως κάθε αξιοπρεπής Γάλλος ή wannabe, τότε η περιουσία που θέλεις διπλασιάζεται. Αν θές και οικολογικό κρασάκι με ειδικές τεχνικές και εγκαταστάσεις ξέχνα το, θα βγείς στη ζητιανιά.

Οπωσδήποτε η εφορία θα σου ζητάει πολλά. Προφανώς έκανες διακανονισμό και τους χρωστάς τις δόσεις. Αυτό το καταλαβαίνω, είναι μεγάλος βραχνάς. Τα ιδιωτικά σχολεία των παιδιών σου θα είναι πανάκριβα και η Βανέσσα μπορεί να φαίνεται απλή, αλλά μια γκλαμουριά και ένα λούσο θα το θέλει η βουλιμική. Ετσι, αν τα έξοδα τρέχουν και η Βανέσσα κάθεται στο σπίτι και πλέκει ή κάνει κούρες ομορφιάς τότε καταλαβαίνω γιατί έπαιξες στους Πειρατές της Καραϊβικής το 2 (αλλά και το 1)


Το οποίο εγώ το βρήκα σαχλίτσα. Θα μπορούσε να γυριστεί σαν κομπιουτεράιζντ κινούμενα σχέδια. Εσάς τους ηθοποιούς τι σας ήθελαν εκεί? Αφού δεν προσφέρατε σχεδόν τίποτα. Μόνο γκριμάτσες κάνατε, τρέχατε και κουνούσατε τα σπαθιά σας. Αλλά εσύ ειδικά ήσουν μια απογοήτευση για μένα. Βέβαια μέσα στο σινεμά πολλοί (ακόμα και άτομα από την παρέα μου!) γελούσαν με τα κωμικά στοιχεία του έργου τα οποία εμένα με νευρίαζαν ή με χαλούσαν. Μου φαινόντουσαν χιλιοειπωμένες αμερικανιές. Ομως παρόλαυτά μπήκα σε σκέψεις ομολογώ. Τι καταλαβαίνουν οι άλλοι περισσότερο από μένα και γελάνε? Υπάρχει κάτι άλλο πέρα από αυτό που βλέπω εγώ? Και έτσι σκέφτηκα ότι αφού "τρώγωντας έρχεται η όρεξη" τότε και "ψευτογελώντας θα έρχεται το γνήσιο γέλιο". Εβαλα λοιπόν σε λειτουργία τις φωνητικές μου χορδές και τους κοιλιακούς μυς, και έβγαλα αυτό που λέμε ψευτόγελο. Το οποίο ξεκίνησε για προσωρινό αλλά κράτησε 1,30 ώρα!! Οταν ξεκινάς να γελάς και έχεις ήδη κάνει σχόλια για τις "ωραίες" φάσεις, δεν μπορείς να σταματήσεις ξαφνικά στη μέση του έργου. Θα με έπερναν στο ψιλό τα παιδιά της παρέας και δεν θέλω να φαίνομαι η περίεργη της υπόθεσης. Ετσι το μόνο που κατάφερα στο τέλος είναι να αποκτήσω άδικα ρυτίδες γέλιου και έναν πονόκοιλο (εμ, γυμνάστηκαν απότομα οι κοιλιακοί μου) για το υπόλοιπο βράδυ.

Μόνο στον Ακέφαλο Καβαλάρη μου άρεσες πάαααρα πολύ. Μην πω ότι εκεί σε βρήκα Οσκαρικό. Στη Νεκρή Νύφη, στην Σοκολατοβιομηχανία, και στους Πειρατές σε βρήκα αδιάφορο παντελώς. Με την πορεία που έχεις πάρει, όχι στους Πειρατές αλλά ούτε σε διαφημίσεις αποκλειστικά για την Κίνα (όπως κάνουν μερικοί διάσημοι συνάδελφοι σου) δεν σε βλέπω. Προβλέπω να καταντάς καραγκιόζης-πειρατής στην Eurodisney, όπου θα τρέχουν τα πιτσιρίκια απο πίσω σου, να φωτογραφηθούν μαζί σου όπως κάνουν με τον Μίκυ. Και όχι πύργο, ούτε παράγκα δεν θα έχεις, θα σε χωρίσει και η Βανέσσα και θα πάρει και την επιμέλεια των παιδιών. Σκέψου τα όλα αυτά.


Βέβαια το γεγονός ότι επέλεξες να ζήσεις και να κάνεις οικογένεια στην Ευρώπη δείχνει μια ποιότητα μέσα σου και μια αναζήτηση. Γιαυτό σε συμπαθώ ιδιαίτερα, και επειδή πιστεύω ότι είσαι πραγματικά καλό παιδί (το βλέπω στη φάτσα σου) αποφάσισα να στα πω έξω απτα δόντια μπας και ανοίξεις τα μάτια σου και δεις 5 πράγματα που ίσως δεν είχες το χρόνο και τη διάθεση να τα δεις μέχρι τώρα.



Λοιπόν, έπι του πρακτέου φίλε μου. Πόσα χρειάζεσαι για να σταματήσεις να παίζεις στο σινεμά για ένα χρόνο ας πούμε, χωρίς να έχεις "δημιουργικό" πρόβλημα, μέχρι να συνέλθεις και να βρείς τον καλλιτέχνη μέσα σου? 1.000.000 € ? Ε, αύριο θα βγάλω φιρμάνι σε όλους τους θαυμαστές σου να καταθέσουν από 1 € each για να κάνεις το κομπόδεμα σου.
1.000.000 θαυμαστές σίγουρα θα βρείς σε όλο τον κόσμο. Μη σου πω πως η "ατρόμητη" φίλη μου που είναι ερωτευμένη μαζί σου θα βάλει 10 € . Ετσι, από κάτι τέτοιες θα έχεις και τα τυχερά σου!



Τώρα θα με ρωτήσει κάποιος, εγώ αφού την είχα ψηλιαστεί την υπόθεση γιατί πήγα να δω το έργο?
Μωρέ δεν θα πήγαινα χίλια χρόνια, αλλά έλα που στην παρέα θα ήταν και ένα παιδί υποψήφιος γκόμενος! (Και ειδικά μετά τον Μ-αλάκα θέλω να κάνω γρήγορα την επόμενη σχέση). Ετσι από δω και πέρα "όπου γάμος και χαρά και η gademissa πρώτη" . Ο οποίος υποψήφιος παρεμπιπτόντως, είναι τελικά πολύ πιο ενδιαφέρων απο την τελευταία φορά που τον είχα δει πριν 2 μήνες. Και στο κορμί του, όλος αυτός ο όγκος δεν είναι λίπος όπως έμαθα σήμερα αλλά μύς από το γυμναστήριο!!!!

Ομως μπα, δύσκολο το βλέπω, μένει και μακριά μου, δεν έδωσε και ιδιαίτερα δείγματα ενδιαφέροντος προς εμένα παρόλο που μακιγιαρίστηκα με μεϊκάπια, μολύβια, κραγιόνια και ρούζ, τα οποία έκανα παρακαλώ ένα τέταρτο να τα βγάλω από την μάπα μου όταν γύρισα σπίτι. Ημουν πολύ εμφανίσιμη, γλυκομίλητη, απλή, με τα αστειάκια μου αλλά και μερικές φορές έκανα και την αδαή για να τον αφήσω να νιώσει ανώτερος. Αλλά δεν είδα κινήσεις από την αντίπερα όχθη, μπορεί και να έχει ήδη σχέση το παιδί, δεν ξέρω και δεν μπορούσα να ρωτήσω για να μην καρφωθώ. Σκοπεύω όμως να καλλιεργήσω σιγά-σιγά αυτή την γνωριμία.


Ποτέ δεν ξέρεις.....


Δευτέρα, Αυγούστου 07, 2006

Η αρρώστεια - Ο θάνατος







Είχα ¨καφέ¨ μεσοκυκλικά. Αλλοτε περισσότερα άλλοτε λιγότερα. Το ρωτούσα αυτό με απορία και κάποια ανησυχία στους γυναικολόγους κάθε φορά που έκανα τσεκ απ, αλλά μου έλεγαν ότι δεν είναι τίποτα, είναι φυσιολογικό. Κάποτε όμως, πρίν 2,5 χρόνια περίπου, μια γυναικολόγος μου είπε ότι μάλλον δεν είναι τίποτα αλλά ας κάνουμε κάποιες εξετάσεις. Και μου έκανε μέσα σ όλα και για τον θυρεοειδή. Και βγάζω αντιθυρωιδικά αντισώματα με αστρονομικό νούμερο

¨Δεν έχει σχέση με την περίοδό σου ο θυρεοειδής, αλλά έχεις κάποιο πρόβλημα¨ είπε η γυναικολόγος ¨και πρέπει να το ψάξεις οπωσδήποτε στους ενδοκρινολόγους. ¨
¨Πόσο καιρό έχω το πρόβλημα στο θυρεοειδή γιατρέ μου?¨
¨Αγνωστο¨ λέει η γιατρός ¨μπορεί και χρόνια μπορεί και τώρα τελευταία¨
¨Και αν δεν το ανακαλύπτατε εσείς γιατρέ μου και το είχα άλλα τόσα χρόνια τι μπορεί να πάθαινα?¨
¨ Μην το σκέφτεσαι αυτό τώρα, σημασία έχει ότι το βρήκαμε¨ είπε με κατεβασμένα μάτια.



Φόβος


Τι έχω? Είναι σοβαρό? Μπορεί και να πεθάνω άραγε?
Ο Θάνατος, ο μεγαλύτερός μου φόβος, ένιωθα ότι με είδε που ήμουν κρυμμένη τόσο καιρό και με πλησίασε, σχεδόν με άγγιξε. Καταλάβαινα την ανάσα του στο σβέρκο μου. Σαν θηρίο λαχανιασμένο βαριανάσαινε, και σε κάθε ζεστό, υγρό χνώτο του περίμενα να μπήξει τα δόντια του και να με τελειώσει.

Εγώ που ήμουν πάντα γερή. Που έχω τόσο μεγάλη μυική δύναμη, που δεν παίρνω ούτε ασπιρίνη, που δεν αρρωσταίνω ποτέ, εγώ έχω κατι στο θυρεοειδή. Δεν είναι ένα σπυρί ή μια ελιά ή μια μελανιά, που μπορώ να τη βλέπω, να τη μετράω, να την καταριέμαι αλλά ένα όργανο που δεν είδα ποτέ, δεν ξέρω πώς είναι, αλλά είναι ίσως το μοναδικό αληθινά δικό μου πράγμα και είναι μέσα μου

Μα όλα αυτά τα εσωτερικά όργανα είναι συνδεδεμένα μεταξύ τους. Αν ένα χαλάσει πώς θα δουλεύουν τα άλλα?


Ο γιατρός-Οι πρώτες εξετάσεις


Ψάχνω να βρω τον καλύτερο ενδοκρινολόγο. Δεν με νοιάζουν τα χρήματα, θέλω τον καλύτερο όσο και αν στοιχίζει. Να τα δώσω όλα, φτάνει να βρω την υγεία μου.

Ποιός όμως είναι ο καλύτερος? Πώς να τον βρω? Που? Με τι κριτήρια να ψάξω? Ευτυχώς που η ατρόμητη φίλη μου που έχει σχέση με ιατρικά και έχει άκρες, μου βρήκε κάποιον. Το διασταύρωσα και με άλλους και κατέληξα

Ξεκίνησα εξετάσεις και κόντρα εξετάσεις. Να τρέχω μόνη σε άγνωστα μέρη και ιατρεία. Στους προθαλάμους που περίμενα για εξετάσεις και γιατρούς, σκεφτόμουν το πιθανό τέλος μου. Οταν τύχαινε, κουβέντιαζα εναγωνίως με κυρίες που άκουγα ότι είχαν παρόμοιο πρόβλημα οι ίδιες ή οι ανιψιές του. Αλλά πάντα είχα το προσωπείο της ψύχραιμης. Κάποιοι που ήξεραν τάχα απ αυτά, έλεγαν για εξόφθαλμα, για όζους, για καρούμπαλα, για παραθυροειδείς, για εγχειρήσεις, για πρηξίματα και πόσα ακόμα άκουσα. Ακουγα και για καρκίνους και για χημειοθεραπείες και ότι ο καρκίνος στον θυροειδή δεν είναι επιθετικός σαν τους άλλους αλλά μπορείς να ζήσεις πολλά χρόνια. Τουλάχιστον, σκεφτόμουν αν έχω το κακό να είναι το λιγότερο κακό

Αλλά ας μην έχω τίποτα Παναγίτσα μου, ας είναι κάποιο λάθος, ας γιατρεύεται αυτό που έχω με φάρμακα και θα πάρω όλο το φαρμακείο της γειτονιάς


Η Παρακέντηση



Οζος στον θυροειδή, και μάλιστα ¨ψυχρός¨

Ο ¨θερμός¨ είναι καλύτερος απ τον ¨ψυχρό¨ (όπως έμαθα μετά από μερόνυχτα αναζήτησης στο ίντερνετ) γιατί ο ¨ψυχρός¨ έχει περισσότερες πιθανότητες να είναι καρκίνος.


¨Θα κάνουμε παρακέντηση¨ λέει ο γνωστός ενδοκρινολόγος.
¨Τιιιι?? Παρακέντηση?? Μα αυτό το κάνουνε στους καρκίνους. Το έκαναν οι 2 αδερφές της μαμάς μου και τελικά πέθαναν από την κακιά αρρώστεια. Εξάλλου είναι μικρές οι πιθανότητες για καρκίνο, γιατρέ μου, όπως διάβασα και στο ίντερνετ. Μόνο 10-15% ¨

¨Εσείς να μην ασχολείσθε με πράγματα που δεν γνωρίζετε ¨ απάντησε κοφτά και νευριασμένα ¨ και όσο για τα ποσοστά δεν παίζουν ρόλο. Ή είναι ή δεν είναι καρκίνος, πάει και τελείωσε. Πρέπει να κάνουμε παρακέντηση τώρα ¨

¨Οτι πείτε γιατρέ μου¨

Δάκρυα κυλούν

¨Εγώ μπορεί να κλαίω αλλά μην ενοχλείσθε γιατρέ μου, συνεχίστε, κάντε την δουλειά σας.¨

Και έκατσα ακίνητη με τον λαιμό τεντωμένο. Ημουν έτοιμη να υπομείνω τον πόνο, όσο μεγάλος και αν ήταν. Ακόμα και αν μου έσκιζε τον λαιμό κιχ δεν θα έβγαζα
Φτάνει να σωθώ γιατρέ μου
Από τα μάτια μου έτρεχαν νερά, ποτάμια.
Το βλέμμα μου κενό. Καμία σκέψη.
Το μυαλό δεν άντεξε άλλο, άδειασε

Ημουν μόνη, δεν είχα πάρει κανέναν μαζί μου. Κανείς να μην μάθει. Ποιός μπορεί άλλωστε να με βοηθήσει πραγματικά αυτή την ώρα? Παρατηρούσα τα δάχτυλα μου και σκεφτόμουν: αυτά τα χέρια τα τόσο δυνατά και γεμάτα ενέργεια μπορεί και να νεκρώσουν? Είναι δυνατόν? Μόνο όποιος έχει δει χέρια πεθαμένου θα καταλάβει. Είναι σαν να κρύβεται σε αυτά η ψυχή και μόλις φεύγει τα αφήνει πλακουτσά, κέρινα, κίτρινα, τεράστια και μαλακά σαν πλαστελίνη

Τελείωσε η παρακέντηση σε λίγα λεπτά. Δεν πόνεσα καθόλου. Ή μήπως είχα πονέσει αλλά από την ταραχή μου δεν το θυμάμαι?

Ετρεξα και πήγα το δείγμα στο κυτταρολογικό εργαστήριο εγώ η ίδια. Θυμάμαι το κρατούσα στα χέρια το δείγμα με μεγάλη προσοχή, σαν πολύτιμο λίθο, και έτρεχα στους δρόμους για να προλάβω να μην αλλοιωθεί (όπως φανταζόμουν η αδαής) και δείξει λάθος αποτέλεσμα


Αγωνία



Οταν βγήκαν τα αποτελέσματα απ τις 7 το πρωί ήμουν έξω απο την πόρτα του εργαστηρίου και περίμενα με αγωνία να ανοίξει. Απόρησε η κοπέλα που με βρήκε έξω από το εργαστήριο με την τσίμπλα στο μάτι.
¨Α, έχω μια επείγουσα δουλειά μετά, γι αυτό πρέπει να πάρω γρήγορα τα αποτελέσματα¨ είπα και υποκρίθηκα την άνετη και κουλαριστή

Οταν ήρθαν τα αποτελέσματα στον φάκελο, η κοπέλα τον άνοιξε και πήγε κάτι να μου πει, δεν ξέρω τι, αλλά πανικοβλήθηκα.

¨Μηηηη¨ ούρλιαξα ¨μην μου πείτε τα αποτελέσματα, δεν θέλω να ξέρω¨

¨Ηθελα απλώς να διασταυρώσω το όνομά σας κυρία μου¨ μου είπε τρομαγμένη η κοπέλα

Πήρα τον πολύτιμο φάκελο και ενώ μέσα έγραφε την αθώωση ή την καταδίκη μου δεν μπορούσα να τον ανοίξω. Ξαφνικά δεν είχα το κουράγιο να δω μόνη μου αν έχω καρκίνο. Ηθελα να μου το πει ο γιατρός αλλά και ταυτόχρονα να με καθησυχάζει. Να μου λέει ότι όλα θεραπεύονται σήμερα, ότι θα κάνουμε αυτό και αυτό και όλα θα πάνε καλά. Ηταν όμως Σάββατο και μεσολαβούσε τριήμερο γιατί η Δευτέρα ήταν αργία, για κάποιο λόγο που δεν θυμάμαι. Ετσι έπρεπε να περιμένω 3 ολόκληρες μέρες πριν δω τον γιατρό

Σαν ζόμπι πήγα σπίτι

Εκλαιγα

Θυμάμαι ότι παρακαλούσα τον Χριστό να μην με πάρει ακόμα (τα θυμάμαι και δακρύζω και τώρα). Αν δεν γίνεται αλλιώς όμως, τότε ας με πάρει. Αν είναι θέλημά του ας γίνει, αλλά αν θέλει ας με λυπηθεί, και ας με αφήσει λίγο ακόμα. Και όλα αυτά εγώ που δεν τα πολυπίστευα, που έχω γονείς αδιάφορους προς τα Θεία, που είχα να κοινωνήσω από το δημοτικό, τότε που μας πήγαιναν όλη τη τάξη στην εκκλησία (άραγε γίνεται αυτό και σήμερα?).
Πήρα και μια εικόνα, έφτιαξα και ένα πρόχειρο καντηλάκι στο σπίτι, μου έδωσε και ένα κομποσκοίνι μια φίλη μου (ακόμα το φοράω) που το πήρε από κάποιο μοναστήρι. Μου έδωσε και αγίασμα, και λαδάκι ευλογημένο όπως μου είπε, και σταύρωνα τον θυροειδή μου με αυτό συνέχεια

Στο σπίτι λοιπόν πρώτη φορά δεν μπορούσα να φάω. Το φαγητό, παστίτσιο θυμάμαι που μου έδωσε η νύφη μου, δεν είχε γεύση. Απίστευτο! Εγώ που είμαι λάτρης των γεύσεων, που εκστασιάζομαι με πίτσα, γύρο, πατατόπιτες, ναπολιτέν,τυρογαριδάκια! Τώρα η γλώσσα μου είχε μουδιάσει. Το λαρύγγι μου ένιωθα ότι όταν κατάπινε έξυνε τον θυροειδή και θα μπορούσε να τον ..... μεταλλάξει

Είχα τον φάκελο με τις εξετάσεις στην τσάντα αλλά δεν μπορούσα να τις δω. Αν τις διαβάσω και έχω καρκίνο πώς θα ζήσω 3 μέρες με αυτό μέχρι να πάω στον γιατρό?

Μα είναι δυνατόν! Το λέω αλλά δεν μπορώ να το χωνέψω! Μπορεί και να έχω καρκίνο?

Αχ γιατί σε μένα απ όλο τον κόσμο? Αυτά συμβαίνουν στους άλλους, στους θειούς και στις θειές, στους μεγάλους, στους γέρους, στους μπαμπάδες και στις μαμάδες των άλλων, στους δυνατούς που μπορούν και τα καταφέρνουν. Δεν μπορεί να συμβαίνει σε μένα! Δεν ξέρω τι να κάνω, δεν θέλω να πεθάνω. Απο μικρό παιδί φοβόμουν τον θάνατο. Νομίζω πρωτοέγινε τότε, στον μεγάλο σεισμό της Θεσσαλονίκης που συνειδητοποίησα τι πράγμα είναι ο θάνατος, και ότι είναι απρόβλεπτος. Και να φανταστείς ήμουν μικρό κοριτσάκι, δημοτικό πήγαινα

Καθόμουν στο σπίτι λοιπόν, αλλά δεν μπορούσα να σκεφτώ, να διαβάσω, να δω τηλεόραση. Ολα αυτά τα κάνεις για να χαλαρώσεις, να ηρεμίσεις αλλά και για να βελτιώσεις τον εαυτό σου, να δομήσεις καλύτερα την προσωπικότητά σου, να γίνεις καλύτερος άνθρωπος. Και κάποτε ίσως σου χρειαστούν αυτά τα στοιχεία στη δουλειά σου, στους φίλους σου, στα παιδιά σου όταν κάνεις. Αλλά εγώ, γεμάτη απαισιοδοξία, είχα πείσει τον εαυτό μου ότι είχα μετρημένες μέρες, γιατί όπως είπε ο γιατρός ή είναι ή δεν είναι και με τη γκαντεμιά που με βαρούσε μάλλον θα ήταν.

50-50% (!!)

Ενιωθα ότι το τέλος ήρθε



Κατάρρευση



Το είπα σε 3 φίλες μου. Τους ζήτησα όμως να μην έρθει καμιά από το σπίτι. Δεν ήθελα να δω ή να μιλήσω σε κανέναν. Ηθελα να έχω αυτές τις λίγες στιγμές, πριν τη μαύρη αλήθεια, δικές μου. Μόνο για μένα

Δεν ήθελα να αναγκαστώ να μιλάω για άλλα θέματα, να γελάω και να δείχνω ξένοιαστη ή δυνατή. Δεν ήθελα να σκεφτώ ή να προσπαθήσω για τίποτα άλλο. Δεν είχα δύναμη να αναπνεύσω, να ζήσω. Στο σπίτι περπατούσα και έκλαιγα δυνατά, έπεφτα στο πάτωμα και κυλιόμουν και χτυπιόμουν και παρακαλούσα τον Χριστό, αν υπάρχει, ας με λυπηθεί. Κοιτιόμουν στον καθρέφτη και προσπαθούσα να δω που κρύβεται η ζωή, η ψυχή μέσα μου. Είναι στα μάτια, στα μαλλιά, στο δέρμα, στην κοιλιά? Που? Αυτό που λένε ενέργεια του εγκεφάλου είναι η ψυχή ή κάτι άλλο? Υπάρχει εν τέλει ψυχή? Κοίταζα το είδωλο μου και παρηγορούσα την δύσμοιρη κοπέλα που έβλεπα.
Αυτό το σώμα μπορεί και να νεκρώσει? Τόσες δίαιτες, τόσες κρέμες τόσες βαφές όλα για το μνήμα......
Και έκανα τον Σταυρό μου και ζητούσα έλεος. Τον εκλιπαρούσα να με λυπηθεί, έκλαιγα, ούρλιαζα και παρακαλούσα συνέχεια. Λυπήσου με έλεγα, συγχώρεσέ με. Αν όμως με τιμωρούσε για την ζωή που αφαίρεσα, τότε στα 20 μου, με την έκτρωση που έκανα και που από τότε ακόμα ήξερα ότι ήταν φόνος, τότε ας με πάρει. Αλλά δυστυχώς δεν μπορούσα να το κρατήσω, αλήθεια λέω, ήταν τυχαίο. Ημουν και η ίδια ένα παιδί που τότε ξεμύτιζε στον κόσμο. Από τότε όμως, Χριστούλη μου, παίρνω τις προφυλάξεις πάντα, και εσύ το ξέρεις καλά. Το φονικό δεν επαναλήφθηκε ποτέ.
Αλλά, λέει, ο Παράδεισος κερδίζεται δεν χαρίζεται και εγώ δεν έκανα κάτι για να τον κερδίσω άρα θα πάω κατευθείαν στην κόλαση! Η οποία Αν υπάρχει είναι αιώνια και απ όσο ξέρω είναι τόσο φρικτά εκεί που ούτε τα δαιμόνια θέλουν να κάτσουν.

Αλλά αν τελικά δεν υπάρχει κόλαση ή παράδεισος και είναι όλα παραμύθια και ο θάνατος οδηγεί στην ανυπαρξία και στο χώμα με τα σκουλήκια, τότε τι θα κάνω? Αυτό νομίζω ότι είναι χειρότερο. Μάλλον θα είναι όπως ήταν πριν γεννηθώ που δεν καταλάβαινα, γιατί απλώς δεν υπήρχα

Ω Θεέ .... το λέω με λόγια αλλά δεν μπορεί να το χωρέσει το νους μου....

Αχ μάνα γιατί με γέννησες αν ήταν κάποτε να πεθάνω? Γιατί να γνωρίσω την γλύκα της ζωής αν είναι να τελειώσει?

Πάντα έλεγα σε όλους ότι αν ποτέ μείνω ανήμπορη, ανάπηρη ή άρρωστη σε ένα κρεβάτι, δεν θα με πείραζε, θα μου έφτανε μόνο να αναπνέω, να σκέφτομαι και να έχω μια τηλεόραση ή περιοδικά. Να μην μου κάνουν ποτέ ευθανασία. Η ακόμα τους έχω πει ότι φοβάμαι τόσο πολύ τον θάνατο που ΠΟΤΕ δεν πρόκειται να αυτοκτονήσω, και αν ποτέ βρεθώ ¨αυτοκτονημένη¨ τότε θα είμαι μια κρυφά δολοφονημένη και να το πουν αυτό στους αστυνόμους για να βρεθεί ο δολοφόνος μου και να τιμωρηθεί (αν και καμιά τιμωρία δεν θα είναι ποτέ αρκετή για τον φονιά μου)
Ακόμα ακόμα, δεν γράφομαι δωρήτρια οργάνων γιατί φοβάμαι ότι αν πάθω κάτι, μπορεί οι γιατροί να με ¨καθαρίσουν¨ επίτηδες για να πάρουν τα όργανα μου, να τα πουλήσουν ή να τα βάλουν σε δικούς τους ανθρώπους (τόσα ακούμε στον Εισαγγελάτο και στον Λουλουδοφυλλόπουλο)

Χτυπιόμουν λοιπόν, έπιανα τον φάκελο με τα αποτελέσματα, τον μύριζα, τον χάιδευα, τον ύψωνα στον ουρανό και παρακαλούσα να μην έχω καρκίνο. Ηρθαν και οι φίλες μου απρόσκλητες να μου συμπαρασταθούν παρόλο που τους ζήτησα ρητά να μην έρθει καμιά τους. Το έκαναν για καλό μου βέβαια, και τώρα που το θυμάμαι χαίρομαι πραγματικά, αλλά τότε η όλη προσπάθεια να τους μιλάω και να τους εξηγώ το τι αισθάνομαι, και να θυμάμαι και να ξαναζώ την αγωνία, και να προσπαθώ να δείξω ότι είμαι ακόμα αρκετά δυνατή και ότι δεν κατέρρευσα ακόμα, η προσπάθεια και μόνο να αναπνέω για να μιλάω με είχε εξαντλήσει. Τις έβλεπα να μιλάνε για μένα αλλά και για άλλα άσχετα και χαρούμενα θέματα όταν ξεχνιόνταν, όπως για γκομενικά δίαιτες και τέτοια, και σκεφτόμουν πόσο τυχερές είναι που είναι ακόμα υγιείς και μπορούν να κάνουν όνειρα και να χαζολογάνε στον κόσμο των ζωντανών, ενώ εγώ ίσως αντιμετωπίζω τον μεγαλύτερό μου φόβο, τον Θάνατο. Το απόλυτο τέλος, το μηδέν ή τον εφιάλτη της κόλασης.

Τους φαινόταν απίστευτα παράξενο που δεν άνοιγα τον φάκελο με τα αποτελέσματα. Επιμένανε να τα δουν αυτές και δεν θα μου πουν τίποτα είπαν, είτε είναι είτε δεν είναι καρκίνος. Μα, σκεφτόμουν, αν δουν ότι δεν έχω καρκίνο θα μου το πουν με χαρά για να τελειώσει η αγωνία μου, ενώ αν δουν ότι είναι καρκίνος τότε δεν θα μου το πουν τάχα για να τηρήσουν τον λόγο τους. Αλλά εγώ , είτε έτσι είτε αλλιώς θα καταλάβαινα τι έχω!

Μα μπορεί να μην έχεις και τίποτα, έλεγαν. Αλλά μπορεί και να έχω απαντούσα. Firty fifty είναι οι πιθανότητες. Ή είναι ή δεν είναι είχε πει ο γιατρός. Ετσι αφού προσπάθησαν μάταια να με πείσουν για τον φάκελο ή ότι δεν έχω τίποτα, μετά από αρκετή ώρα έφυγαν και έμεινα μόνη μου πίσω, σε ένα άδειο σπίτι, με τον πιθανό καρκίνο παρέα, και την ζωή και την χαρά να έχει φύγει μαζί τους. Πόσο μόνη και αβοήθητη είχα νιώσει...

Αφού έγινα ράκος από την αγωνία, δεν άντεξα και είπα πολύ λίγα πράγματα στη μαμά μου ( για να μην τρομάξει και αυτή και πάθει και τίποτα) και πήγαμε μαζί σε ένα νοσοκομείο. Δεν μπορούσα να περιμένω άλλο, έπρεπε να μάθω αλλά δεν τολμούσα να διαβάσω εγώ τα αποτελέσματα


Είχα μια γνωστή γνωστής, χειρούργο σε νοσοκομείο και σκέφτηκα να πάω σε αυτήν και να μου διαβάσει πρώτη το αποτέλεσμα, ούτως ώστε αν έχω κάτι να μου πει επιτόπου και τις πιθανότητες επιβίωσης. Πήγα λοιπόν στην κοπέλα τάχα ξέροντας τι έχω αλλά ότι ήρθα (δήθεν) για περαιτέρω λεπτομέρειες θεραπείας. Εσκισα λοιπόν τον φάκελο για να φαίνεται διαβασμένος, και τον έδειξα στην γιατρέσσα περιμένοντας με αγωνία τα πρώτα λόγια της. Αυτή μου είπε ότι δεν έχω τίποτα κατα τις εξετάσεις αλλά καλό είναι να αφαιρέσουμε τον θυρεοδειδή και μπλα, μπλα, μπλα.....

.....αυτή μιλούσε και έλεγε και εγώ (ενώ έδειχνα να την ακούω και απαντούσα σ αυτά που με ρωτούσε) σκεφτόμουν ότι θα ζήσωωωωω

Απ έξω ήμουν σοβαρή αλλά από μέσα μου όλα γελούσαν, χοροπηδούσαν απ την χαρά τους. Τα στομάχια μου, τα έντερα μου, τα συκώτια μου ο θυροειδής μου όλα χαίρονταν που θα ζούσαν

Δεν έχω καρκίνο

Υπάρχει Θεός και με λυπήθηκε, μου έδωσε παράταση ζωής. Αχ πόσο τον ευχαριστούσα. Ημουν χαρούμενη. Επιτέλους έχω και γω μια δεύτερη ευκαιρία, δεν είμαι η πιο gademissa του κόσμου τελικά!!!

Θα Ζήσωωωωωωωωωωωω




Η επόμενη μέρα



Ακολούθησε θεραπεία με θυροξίνη για να μην μεγαλώσει ο όζος, γιατί αν μεγαλώσει λέει, θα πρέπει να βγάλω όλο τον θυρεοειδή. Πρέπει να το ελέγχουμε

¨Δεν αλλάζει το είδος του όζου στην πορεία¨ μου είπε ο γιατρός. ¨Αν γεννηθεί καλός παραμένει καλοήθης και δεν γίνεται καρκίνος¨






Παρολαυτά μου ξανάκανε παρακέντηση, μετά από ένα χρόνο(?!).
Τρόμαξα πάλι

¨Μα γιατί, αφού είχατε πει ότι δεν αλλάζει¨ τον ρώτησα με νερά στα μάτια όπως την πρώτη φορά. ¨Μήπως οι εξετάσεις αίματος που κάνω κάθε 6 μήνες, δείχνουν τώρα κάποια αλλοίωση?? ¨

¨Οχι, αλλά η επανάληψη της παρακέντησης επιβάλλεται, πρέπει να είμαστε εκατό τα εκατό σίγουροι ¨
Δηλαδή δεν ήμασταν μέχρι τώρα? σκεφτόμουν έντρομη με τεντωμένο πάλι τον λαιμό και δάκρυα να τρέχουν απ τα μάτια οπως την πρώτη φορά. Ο Θάνατος μου ξαναχτύπησε την πόρτα, βαριανάσαινε πάλι στο σβέρκο μου

¨Εσείς κάντε τη δουλειά σας γιατρέ και εγώ ας κλαίω, μην με σκέφτεστε. Δεν πονάω, κάντε τη δουλειά σας όπως ξέρετε καλύτερα. Αυτά τα νερά απ τα μάτια μου, δεν είναι δάκρυα, είναι νερά που δεν ξέρω και γω από που προέρχονται¨

Ευτυχώς ήταν πάλι καλοήθης



Σήμερα



Εμαθα να ζω με αυτό, δεν είναι κάτι τρομερό, μόνο ένα χαπάκι θυροξίνης παίρνω κάθε πρωί για να μην μεγαλώσει ο όζος. Κάνω κάθε εξάμηνο εξετάσεις και το ελέγχω. Ολα είναι κανονικά αλλά κάπου μέσα μου έχω πολύ καλά κρυμμένο ένα φόβο μήπως κάποια στιγμή ¨αλλάξει¨.





Η ζωή τελικά είναι πολύ μικρή και το κατάλαβα τώρα. Δεν κάνω μακροχρόνια σχέδια, το πολύ τρίμηνα ή εξάμηνα. Εχω όνειρα βέβαια πολλά, αλλά τώρα σκέφτομαι ότι για να πραγματοποιηθούν πρέπει πρώτα να έχω υγεία και να ζω. Θέλω να ζω ήρεμα, χωρίς φασαρίες και καυγάδες και δεν θέλω στη ζωή μου γενικότερα να μπαίνουν μικρότητες και κακές σκέψεις. Αλλά και τους κακούς και ζηλιάρηδες ανθρώπους τους αποφεύγω όσο μπορώ. Θέλω επίσης έναν άνθρωπο να μοιραστώ τις όμορφες στιγμές, να χαλαρώνω, και να περνάω όσο πιο όμορφα γίνεται, έχοντας πάντα βέβαια ως δεδομένες τις δυσκολίες της καθημερινότητας και της σημερινής κοινωνίας


Δεν θέλω να πεθάνω. Φοβάμαι. Τρέμω. Τι να τα κάνεις τα λεφτά τα αμάξια τα σπίτια αφού άμα φύγεις (και όλοι θα φύγουμε ανεξαιρέτως) όλα εδώ θα μείνουν και ίσως να τα πουλήσουν οι κληρονόμοι σου. Και έχω παραδείγματα ανθρώπων που πέθαναν, και οι κληρονόμοι ( άνθρωποι που δεν ήξεραν καν τους θανόντες) να μαλώνουν πάνω απ το πτώμα για το σπίτι και το μαγαζί του μακαρίτη. Και πόσο τα φρόντιζε κα τα πονούσε το μακαρίτης τα σπίτια του όσο ζούσε...

Δεν έχω κάνει παιδιά ακόμα οπότε αν πεθάνω μόνο στις αναμνήσεις των φίλων μου θα μείνω και στις φωτογραφίες τους. Αλλά και αυτοί θα με ξεχάσουν με τον καιρό. Α, ναι, και το blog μου θα μείνει κληρονομιά σ αυτόν τον κόσμο, μέχρι να το καταργήσει και αυτό ο blogger....





Αχ, πόσο καλά έκανα που ξεκίνησα το blog και εξωτερικεύω αυτά που έπνιγα τόσο καιρό. Και μακάρι κάποτε αυτή η εμπειρία μου να βοηθήσει έστω και έναν συνάνθρωπo μου που (κούφια η ώρα) ίσως βρεθεί σε παρόμοια θέση

Πέμπτη, Αυγούστου 03, 2006

Η Αλήθεια που πρέπει να δω αλλά.....ας περιμένει λίγο ακόμα





Αυτός


Αποφεύγει να μιλήσει για τον εαυτό του. Με αυτό τον τρόπο, και αφού δε βρισκόμαστε σχεδόν καθόλου, δεν μπορώ να καταλάβω τον χαρακτήρα του (ίσως αυτό να επιδιώκει και ο ίδιος). Από κάποιες βέβαια αντιδράσεις που του ξεφεύγουν, διακρίνω έναν χαρακτήρα πολύ περίεργο και, για κάποιο άγνωστο λόγο, πολύ πιεσμένο που δεν βλέπει τις ανάγκες των άλλων πέρα απ τις δικές του. Ισως να θεωρεί ότι ο ίδιος και τα προβλήματά του είναι τα μεγαλύτερα του κόσμου, και ότι όλοι οι άλλοι θα πρέπει να υπάρχουν για να τον κάνουν να ξεχαστεί, για να τον διασκεδάσουν.

Είναι διαζευγμένος με 2 παιδιά. Δεν ξέρω τη σχέση του με τα παιδιά του, ούτε με την πρώην του. Ισως να μην είναι και οι καλύτερες. Ισως και οι δουλειές του να μην πάνε καλά (ποιές δουλειές άραγε? Ποτέ δεν έμαθα τι ακριβώς κάνει) . Είναι όμως αυτά σοβαρές δικαιολογίες για να κρατάει αυτή την απόμακρη και χωρίς συναίσθημα στάση απέναντί μου? Εγώ τι του φταίω? Ας πάει να βασανίσει καμιά άλλη. Εγώ δεν τον κρατάω με το ζόρι, δεν τον πιέζω, ούτε απαιτώ τίποτα. Και στο κάτω κάτω δεν είναι ένας άγνωστος που τον γνώρισα τυχαία σε κάποιο μπάρ. Είναι φίλος του φίλου, παρα τρίχα θα γινόμουν και ξαδέρφη του φίλου του, άρα όταν το ξεκίνησε ήξερε την ιδιαίτερη σχέση μου με τον φίλο του. Οφειλε να προσέξει περισσότερο. Think before unzip που λένε και οι αμερικάνοι.

Γενικώς πρέπει να είναι ψιλομαλάκας και κομπλεξικός. Και πιστεύω ότι για να κερδίσει τους ανθρώπους γύρω του, τους δείχνει μόνο το καλό του προσωπείο (και που προφανώς το διαθέτει πολύ εύκαιρο), ενώ δεν αφήνει να τον πλησιάσουν περισσότερο από τα όρια που ο ίδιος θέτει

Αλλά ας μην πω περισσότερα για αυτόν, μπορεί να παρασυρθώ και ίσως τον αδικήσω



Εγώ




Είχα κάποιες σχέσεις στη ζωή μου και κάποτε κιόλας κατέληξα και με μια πεντάχρονη σχέση. Εκείνον τον άνθρωπο τον αρραβωνιάστηκα. Κάποια στιγμή όμως συνειδητοποίησα ότι δεν με σκέφτεται όπως θα ήθελα εγώ, δεν νοιάζεται για μένα, με έχει δεδομένη για σύζυγο και μητέρα των μελλοντικών παιδιών του και έπαψε πλέον να προσπαθεί. Οι δικές μου ανάγκες ήταν πάντα σε δεύτερη μοίρα (φταίω και εγώ που δεν τις διεκδίκησα πιο σθεναρά και ήμουν πάντα ήπιων τόνων). Να έφταιξαν τα πολλά χρόνια σχέσης, η αναπόφευκτη βαρεμάρα, η ανία ή η έλλειψη πραγματικού έρωτα απο μέρους μου, απ την αρχή ακόμα της σχέσης? Ειλικρινά δεν θυμάμαι να υπήρξε τόσο έντονος έρωτας όπως τώρα με τον ταξιδιάρη. Περάσανε βέβαια και τόσα χρόνια..... Παρόλαυτά, είμαι σίγουρη ότι εκείνος με αγάπησε όσο μπορούσε και με τον δικό του τρόπο. Βέβαια και εγώ τον νοιάστηκα και του στάθηκα πολύ, σε δύσκολες γι αυτόν στιγμές. Επιπλέον ήταν καλός και δίκαιος σαν άνθρωπος, και πραγματικά εύχομαι να είναι τώρα ευτυχισμένος (αυτό δεν αναιρεί το ορθόν της απόφασης μου να φύγω τρέχοντας)

Οταν χώρισα πετούσα απ την χαρά μου. Η ζωή ανοιγόταν μπροστά μου γεμάτη προκλήσεις και υποσχέσεις. Ξαφνικά έκανα ξανά όνειρα για μένα, για την δική μου ζωή και όχι για την μισομοιρασμένη με κάποιον που δεν τον θέλω πλέον.

Βέβαια υπήρχαν και δυσκολίες. Επρεπε να ανακτήσω δειλά δειλά τις παλιές φιλίες και να αποκτήσω νέο κύκλο ανθρώπων, να κοινωνικοποιηθώ ξανά. Πράγμα λίγο δύσκολο να το καταφέρεις απ το μηδέν, όταν είσαι κοντά στα 30. Σχεδόν όλοι οι παλιοί μου φίλοι ήταν πλέον παντρεμένοι με παιδιά και τα ενδιαφέροντά τους ήταν άλλα. Δεν έβγαιναν έξω και ασχολούνταν μόνο με τα παιδιά τους. Ετσι έπρεπε να βρώ άτομα ελεύθερα, για να μπορώ να βγαίνω και να ξεσκάω. Γι αυτό το λόγο έβγαινα με ανθρώπους που δεν με ικανοποιούσαν πολύ, αλλά τους ανεχόμουν λόγω ανάγκης. Ελίχθηκα, προσποιήθηκα λίγο, ανέχτηκα άλλο τόσο, αλλά σε γενικές γραμμές δεν έχω παράπονο.
Τώρα πια έχω λίγα αλλά επιλεγμένα άτομα για κολλητούς και κάποιους άλλους για εξόδους και κοινωνική ζωή, αν και οι έξοδοι στα μπαρ είναι κάτι που βρίσκω πλέον κουραστικό, και προτιμώ να το κάνω μόνο τα Σαββ/ριακα και μόνο αν έχω πραγματικά διάθεση.

Και επανέρχομαι στο θέμα

Μετά τον χωρισμό, και νιώθοντας ότι έχω χάσει άδικα τελικά, πολύτιμο χρόνο και φαιά ουσία, αποφάσισα να μην χαραμίσω το σώμα και την καρδιά μου άσκοπα, αλλά μόνο με κάποιον που θα ερωτευτώ πολύ, που θα μ αρέσει, που θα ταιριάζω, που θα μιλάμε και θα με ακούει αληθινά, θα εκπέμπουμε στο ίδιο μήκος κύματος και που θα ταιριάζουμε και στο χιούμορ (όσο ασήμαντο και αν ακούγεται, αυτό για μένα τελικά μετράει πολύ περισσότερο από άλλα φανφαρόνικα χαρακτηριστικά)

Ολοι όσοι γνώρισα στην πορεία όμως ήταν, λίγο ως πολύ, περίεργοι. Και θυμάμαι μερικές χαρακτηριστικές περιπτώσεις


Ο Αγέλαστος. Μια μάσκα που δεν γελούσε. Να φανταστείς την οδοντοστοιχία του δεν την είχα δει καθόλου. Ούτε καν τα μπροστινά δοντάκια του. Μοναχικό άτομο. Είχε βέβαια κορμί μποντιμπιλντερά το οποίο με συγκίνησε αρκετα, αλλά δεν έδωσα συνέχεια.

Το παιδί του Ορφανοτροφείου. Αγέλαστος και αυτός, με συγκεκριμένη όμως και άκαμπτη άποψη για την ανατροφή των παιδιών, την οικογένεια και την ορθή και αρμονική έγγαμη ζωή γενικότερα (χάϊλ !). Με ζύγιζε από πάνω ως κάτω (ακόμα δεν με γνώρισε καλά καλά) αν είμαι κατάλληλη για μάνα των μελλοντικών παιδιών του

Ο Φανατικός του Κόμματος. Το πρωί δουλειά και μετά στα γραφεία του Κόμματος ή στο καφενείο (προσοχή, όχι καφετέρια αλλά καφενείο, με τα γεροντάκια παρέα!!!). Πού τον θυμήθηκα τώρα...

Ο Σωσίας του Καραμανλή (!!). Πραγματικά θαύμα της φύσης, ο δίδυμος αδερφός του !

Ο Γκομενάκιας. Εβγαινε με μένα και ταυτόχρονα και με άλλη, μέχρι να αποφασίσει ποιά θα πηδήξει. Ευτυχώς που μου το σφύριξαν εγκαίρως οι καλοθελητές

Ο άλλος.... α, ναι, τον είχα ξεχάσει. Τι να πω γι αυτόν. Καλό παιδί. Καλά ναναι ο άνθρωπος, τίποτα παραπάνω

Ο Μόδιστρος. Κολλημένος με την εξωτερική εμφάνιση, με τις μάρκες και τα ρούχα. Ολα για την εμφάνιση. Με είχε βρεί μάλιστα και ντεμοντέ στο στυλ, όπως εκμυστηρεύτηκε σε φίλους. Θυμάμαι ότι μόλις το έμαθα (μου το σφύριξαν οι καλοθελητές και αυτό) σκέφτηκα ότι ίσως και να έχει δίκιο. Κατέβηκα λοιπόν στην αγορά, ψώνισα ότι πιο μοντέρνο υπήρχε και σε μια βδομάδα έγινα άλλος άνθρωπος. Μοντέρνα και όμορφη. Περισσότερο για να του αποδείξω πόσο εύκολα φτιάχνεται η εξωτερική εμφάνιση. Βέβαια αυτόν, τέτοιον κούφιο και επιφανειακό ούτε να τον χέσω. Οπως έμαθα αργότερα, ήταν τελικά ένας φτωχομπινές σχεδιαστής ρούχων, δούλευε σε βιοτεχνία, έμενε σε ένα ανήλιαγο υπόγειο και είχε ένα αμάξι τρακαρισμένο εδώ και ένα χρόνο που όμως δεν είχε χρήματα για τα το επιδιορθώσει. Ολα αυτά, θα μου πεις, τιμή του και καμάρι του. Ναι, αλλά όχι και να μου το παίζεις κάποιος μεγάλος και τρανός, με την μύτη εκεί πάνω, ζώντας υπο τέτοιες συνθήκες! Αν είσαι παλικάρι να μην ντρεπεσαι για την ζωή σου και την κρύβεις, αλλά να είσαι περήφανος γι αυτήν! Κατέβα λίγο χαμηλότερα ρε φιλαράκι...

Ο Μικρός, αχχχ. Μ άρεσε. Ομως ήταν πολύ μικρός για μένα, μόλις 25 χρονών. Σε αυτουνού τα μάτια είδα αυτόν που ζητούσα. Υπήρχε απόλυτη σύμπνοια σε όλα. Μιλούσαμε με τα βλέματα. Και ήταν και αμοιβαία η έλξη! Εγώ όμως σαν μεγαλύτερη και ωριμότερη που υποτίθεται ότι ήμουν, έπρεπε να πάρω τις politically correct αποφάσεις (κατάρα την ώρα και τη στιγμή !!!*&$#ΦΦ~~@).
Αχχχ, ας μην τον σκέφτομαι. Η ματαιότητα πονάει. Δεν τον αποπλάνησα όμως, κρατήθηκα

Ο Μέγας Πηδήκουλας. Πολύ καλός και μ άρεσε πραγματικά. Εργατικός, προκομμένος, γλεντζές, με χιούμορ, μέσα σε όλα, φιλότιμος, ανοιχτός, απ αυτούς που θα σε βοηθήσουν ειλικρινά αν περνάει απ το χέρι τους.Ομως...μπορεί να έχει ¨πάρει¨ και τις μισές γυναίκες της πόλης. Τι παντρεμένες, τι χωρισμένες, τι μάνες, τι κόρες, τι όμορφες, τι άσχημες, τι εργαζόμενες, τι νοικοκυρές, τις έχει πάρει όλες. Αφού γλίτωσε το ξύλο μέχρι τώρα από τους διάφορους κερατάδες, δεν θα το φάει ποτέ. Αλλά παιδί.... μάλαμα. Ψυχούλα. Οχι, για μένα δεν κάνει σίγουρα. Στην πορεία γνωριστήκαμε και είναι πολύ καλός για φίλος. Δεν ξέρω τι τραύματα έχει αυτό το παιδί και πηδάει σαν ακρίδα ο καημενούλης ( ή μήπως ο τυχερούλης?)

Ο Στρατιωτικός. Αυτό δα τι ήταν? Δεν μιλούσε. Μούγκα ο άνθρωπος. Ενα σκυλάκι ήταν που μ ακολουθούσε. Ηταν και στρατιωτικός πανάθεμά τον! Σε ο,τι πω και ότι κάνω εγώ, αυτός συμφωνούσε. ¨Είναι βαρύς¨ μου είπαν οι κοινοί γνωστοί ¨μην τον παρεξηγείς¨. Ομως, βρε παιδιά, αυτός καθόταν επι ώρες και δεν μιλούσε. Οταν ενδιαφέρεσαι για μια κοπέλα την ρωτάς για να μάθεις γι αυτήν, τι θέλει, τι της αρέσει, τις απόψεις της. Ετσι ξέρω εγώ. Αγανάκτησα και ετοιμάστηκα να τον φουντάρω και αυτόν.
Το σκέφτηκα όμως ξανά και είπα : βρε, μήπως είμαι υπερβολική? Μήπως όλα πια μ ενοχλούν στους άντρες? Ας δώσω μια ευκαιρία ακόμα, μια τελευταία. Πήγαμε λοιπόν σε μια καφετερία και έκανα το εξής τεστ. Δεν άνοιγα κανένα θέμα προς συζήτησην. Θα απαντάω σε ότι λέει, θα κουβεντιάζω ότι θέλει, αλλά δεν θα ξεκινάω εγώ.
Ε λοιπόν, καθόμασταν ώρες αμίλητοι. Εγώ σκεφτόμουν τις δουλειές που έχω να κάνω αύριο, έκανα νοερή προπόνηση για το άθλημά μου και άλλα τέτοια, ενώ αυτός έβλεπα ότι είχε αρχίσει να αγχώνεται και να ιδρώνει. Ιδρωνε ξίδρωνε αλλά η μουγκα του - μούγκα. Τι έγινε, θα σκεφτόταν, τι έπαθε η gademissa, γιατί δεν μιλάει? Αλλά η μούγκα του-μούγκα. Σκέτη Σφίγγα ο άνθρωπος
Ηταν παρόλαυτά καλόψυχο άτομο και καλών προθέσεων. Μακάρι να μου άρεσε έστω και λίγο...


Κανείς λοιπόν δε με ενέπνευσε να κάνω σχέση ή έρωτα έστω, μαζί του. Δεν βοήθησαν και οι συγκυρίες. Ετσι το θηλυκό στοιχείο μέσα μου αποκοιμήθηκε για τα 5 ολόκληρα επόμενα χρόνια. Είχα την δουλειά μου, τις προπονήσεις μου, την καθημερινότητά μου και ξεχνιόμουν. Ωσπου γνώρισα τον Ταξιδιάρη......


Με την πρώτη ματιά δεν μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση, αλλά μιλώντας μαζί του, απ τις πρώτες σχεδόν στιγμές τον ερωτεύτηκα. Τρελάθηκα, θόλωσα. Στη σκέψη του και μόνο horny-αζα. Το θηρίο του σεξ ξύπνησε μέσα μου, σειόταν τα σωθικά μου. Ηθελα πατόκορφα αυτόν τον άνθρωπο και το κορμί του. Τον ήθελα χωρίς όρους, χωρίς σκέψεις, χωρίς λόγια. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ, η σκέψη του πετάγονταν συνέχεια. Οδηγούσα και τον σκεφτόμουν. Ακουγα ερωτικά τραγούδια συνέχεια. Δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ στις προπονήσεις (αυτό πιστεύω έπαιξε μεγάλο ρόλο στη μέτρια εμφάνισή μου στο τελευταίο πανελλήνιο). Ενώ το άθλημά μου ήταν η ζωή μου μέχρι τότε, ξαφνικά μίκρυνε η σημασία του.

Βρεθήκαμε και κάναμε έρωτα όλο κιόλο 3 φορές στους 6 μήνες. Τεχνικά θα μπορούσε να είναι και καλύτερο, είχε δυνατότητες βελτίωσης πολλές, αλλά και τόσο που ήταν απογειώθηκα. Πέρασα σε άλλη διάσταση. Ζούσα στον κόσμο του ονείρου. Το θυμάμαι σαν κάτι υπέροχο, σαν να είχα παρει ¨έκσταση¨. Εζεχναν τα κύτταρά μου από απόλαυση, από Αυτόν...


Οταν ήταν μακριά φανταζόμουν να κάνουμε παθιασμένο έρωτα, να ταξιδεύουμε, να καθόμαστε μέσα και να βλέπουμε DVD, να κουρνιάζω στην αγκαλιά του, να του κάνω μασάζ και να τον ξεκουράζω, να κάνουμε βόλτες στην παραλία, να μαλώνουμε και να μονιάζουμε, να μου ψιθυρίζει λόγια τρυφερά, να βγαίνουμε με φίλους και να έχουμε κανονική σχέση. Ολα αυτά βέβαια μόνο στη φαντασία μου που κράτησε κοντά 6 μήνες. Και όλα αυτά ποιός? Εγώ, η τόσο προσγειωμένη και λογική. Αλλά με μάγεψε ο άτιμος...

Ηταν άμεσος, ειλικρινής και αυθόρμητος. Ακουγε αυτά που έλεγα και ενδιαφερόταν. Κυρίως, κάτι που μ άρεσε πολύ , είναι ότι αρκετές φορές γελούσε με τα αστεία μου. Αχχχ, μύριζε και πανέμορφα, είχε απαλή επιδερμίδα σαν μωρού, είχε και μια ουλή στο πρόσωπο, που στα μάτια μου έμοιαζε με κόσμημα. Η φωνή του βαθιά και ναζιάρικη με προκαλούσε να την ρουφήξω με πολλά φιλιά. Το θεϊκό κορμί του...........ουφφφφφ, παραπαίω πάλι



Φυσικά δεν του μίλησα ποτέ για όλα αυτά που ένιωθα γιατί κατάλαβα πως αν ζητούσα ποτέ κάτι παραπάνω θα έφευγε τρέχοντας. Ηταν μάλιστα ήδη πολύ μακριά


Αυτά τα στοιχεία στο συγκεκριμένο ¨πακέτο¨, με έδεσαν μαυτόν. Και έτσι βρήκα επιτέλους πολλά απ αυτά που έψαχνα τόσο καιρό σε έναν άντρα. Οταν λέω βέβαια ότι ήταν ειλικρινής, αναφέρομαι στο γεγονός ότι έλεγε μόνο αυτά που πραγματικά εννοούσε και πίστευε. Ανάμεσα στην αλήθεια και στο ψέμα, αντί να πει το ψέμα προτιμούσε να σωπάσει εντελώς, να μην βγάζει κουβέντα όσο και να τον ρωτούσα, παρά να το ξεστομίσει. Αυτό ίσχυε τουλάχιστον για όσο τον γνώρισα.
Και παρόλο που εγώ θα ήθελα μερικές φορές κάποιο ψέμα να απαλύνει τις ανησυχίες μου, ομολογώ ότι αυτός ο τρόπος του μου άρεσε. Και θεωρώ αυτού του είδους την ειλικρίνεια όχι μεν βολική στ αυτιά, αλλά αξιέπαινη και θαρραλέα, και είναι ίσως το κυριότερο στοιχείο που πραγματικά εκτιμώ σ αυτόν

Επιμένω όμως ότι μάλλον είναι κάποιος πολύ δύσκολος χαρακτήρας, ίσως και προβληματικός στις σχέσεις του όπως ανέφερα και στην αρχή της εκμυστήρευσης. Και φταίω εγώ που τον ανέβασα τόσο ψηλά χωρίς αυτός να γνωρίζει τίποτα. Ηταν καθαρά δική μου ανάγκη. Νομίζω ότι αυτός ο τρελός έρωτας που ένιωσα γι αυτόν, δεν ήταν γνήσιος και υγιής, γι αυτό και ανέπτυξα όλα αυτά τα αντιφατικά αισθήματα. Γραπώθηκα απ αυτόν. Ηθελα μετά από 5 χρόνια χειμέριας νάρκης να νιώσω πάλι γυναίκα με αισθήματα, να ερωτευτώ, να ξυπνήσω από το λήθαργο, και να γίνω απ το ουδέτερο που είχα καταντήσει (λόγω αγαμίας), πάλι θηλυκό.



Καταλαβαίνω ότι σιγά σιγά αρχίζει να μου φεύγει αυτό που ένιωθα για τον Ταξιδιάρη. Βλέπω τον αληθινό άνθρωπο και όχι αυτόν που είχα πλάσει με την φαντασία μου και που με βόλευε. Νομίζω ότι δεν είναι ο άντρας που φανταζόμουν (που μου πλασαρίστηκε) και ήλπιζα ενδόμυχα, αλλά ένα τρομαγμένο παιδί, μια καρικατούρα, ένα μικρό πλασματάκι που πιστεύει ότι είναι μεγάλο. Φοβάμαι ότι μπορεί να αποδειχθεί, ακόμα-ακόμα, ένα μηδενικό με όμορφο περιτύλιγμα. Και όταν φύγει το περιτύλιγμα θα μείνει μόνο μια άδεια τρύπα......





ουφφφφ, αρκετά. Δεν θέλω να δω την αλήθεια, τουλάχιστον όχι ακόμα....................

Τετάρτη, Αυγούστου 02, 2006

Σύλλογος Απεξάρτησης Ανώνυμων Ερωτευμένων



Παθών (όρθιος στο κάθισμα μιλάει δυνατά):

Με λένε Πέτρο. Είμαι ερωτευμένος με τον Λεωνίδα αλλά και με τη γυναίκα μου. Ηρθα εδώ για να απεξαρτηθώ από το Λεωνίδα και να σώσω το γάμο μου.

Κοινό: μπράβοοοοο, κλαπ-κλαπ-κλαπ-κλαπ

Παθούσα (όρθια στο κάθισμα μιλάει δυνατά):

Με λένε Ντίνα. Είμαι παντρεμένη με 3 παιδιά. Ειμαι κάργα ερωτευμένη με τον 3ο ξάδερφό μου με τον οποίο έχω κρυφά σχέση εδώ και 5 χρόνια. Ηρθα εδώ να βρώ τον εαυτό μου, και σαν καλή χριστιανή να ακολουθήσω τον ορθό δρόμο του έγγαμου βίου

Κοινό: μπράβοοοοοοο, κλαπ-κλαπ-κλαπ-κλαπ-κλαπ

Παθούσα (όρθια στο κάθισμα μιλάει δυνατά):

Με λένε gademissa. Είμαι αθεράπευτα ερωτευμένη με τον Ταξιδιάρη ο οποίος με χρησιμοποιεί για περιστασιακό σεξ, και για να ακριβολογούμε για σπάνιο σεξ αφού στους 6 μήνες το κάναμε 3 φορές όλο κιόλο. Εγώ, για άγνωστο ακόμα λόγο, εξακολουθώ να τον θέλω. Ηρθα εδώ για να απεξαρτηθώ και να κατορθώσω να τον διώξω από τη σκέψη και τη ζωή μου. Ενώ τα είχα καταφέρει και πριν 2 μήνες του ζήτησα να μη με ξαναενοχλήσει, και αυτός συμφώνησε (πολύ γρήγορα και εύκολα ο μα...κας), και είχα ησυχάσει για λίγο, και προχώρησα κάπως τη ζωή μου, εμφανίστηκε πάλι προχτές. Και αντί να του θυμώσω και να κλείσω το τηλέφωνο, του είπα ότι τον αποθύμησα κιόλας!!!!!!
Είμαι ανισόρροπη και χρειάζομαι βοήθεια

Κοινό: μπράβοοοοοοο, κλαπ-κλαπ-κλαπ-κλαπ-κλαπ..................