Η Αλήθεια που πρέπει να δω αλλά.....ας περιμένει λίγο ακόμα

Αυτός


Αποφεύγει να μιλήσει για τον εαυτό του. Με αυτό τον τρόπο, και αφού δε βρισκόμαστε σχεδόν καθόλου, δεν μπορώ να καταλάβω τον χαρακτήρα του (ίσως αυτό να επιδιώκει και ο ίδιος). Από κάποιες βέβαια αντιδράσεις που του ξεφεύγουν, διακρίνω έναν χαρακτήρα πολύ περίεργο και, για κάποιο άγνωστο λόγο, πολύ πιεσμένο που δεν βλέπει τις ανάγκες των άλλων πέρα απ τις δικές του. Ισως να θεωρεί ότι ο ίδιος και τα προβλήματά του είναι τα μεγαλύτερα του κόσμου, και ότι όλοι οι άλλοι θα πρέπει να υπάρχουν για να τον κάνουν να ξεχαστεί, για να τον διασκεδάσουν.

Είναι διαζευγμένος με 2 παιδιά. Δεν ξέρω τη σχέση του με τα παιδιά του, ούτε με την πρώην του. Ισως να μην είναι και οι καλύτερες. Ισως και οι δουλειές του να μην πάνε καλά (ποιές δουλειές άραγε? Ποτέ δεν έμαθα τι ακριβώς κάνει) . Είναι όμως αυτά σοβαρές δικαιολογίες για να κρατάει αυτή την απόμακρη και χωρίς συναίσθημα στάση απέναντί μου? Εγώ τι του φταίω? Ας πάει να βασανίσει καμιά άλλη. Εγώ δεν τον κρατάω με το ζόρι, δεν τον πιέζω, ούτε απαιτώ τίποτα. Και στο κάτω κάτω δεν είναι ένας άγνωστος που τον γνώρισα τυχαία σε κάποιο μπάρ. Είναι φίλος του φίλου, παρα τρίχα θα γινόμουν και ξαδέρφη του φίλου του, άρα όταν το ξεκίνησε ήξερε την ιδιαίτερη σχέση μου με τον φίλο του. Οφειλε να προσέξει περισσότερο. Think before unzip που λένε και οι αμερικάνοι.

Γενικώς πρέπει να είναι ψιλομαλάκας και κομπλεξικός. Και πιστεύω ότι για να κερδίσει τους ανθρώπους γύρω του, τους δείχνει μόνο το καλό του προσωπείο (και που προφανώς το διαθέτει πολύ εύκαιρο), ενώ δεν αφήνει να τον πλησιάσουν περισσότερο από τα όρια που ο ίδιος θέτει

Αλλά ας μην πω περισσότερα για αυτόν, μπορεί να παρασυρθώ και ίσως τον αδικήσω



Εγώ




Είχα κάποιες σχέσεις στη ζωή μου και κάποτε κιόλας κατέληξα και με μια πεντάχρονη σχέση. Εκείνον τον άνθρωπο τον αρραβωνιάστηκα. Κάποια στιγμή όμως συνειδητοποίησα ότι δεν με σκέφτεται όπως θα ήθελα εγώ, δεν νοιάζεται για μένα, με έχει δεδομένη για σύζυγο και μητέρα των μελλοντικών παιδιών του και έπαψε πλέον να προσπαθεί. Οι δικές μου ανάγκες ήταν πάντα σε δεύτερη μοίρα (φταίω και εγώ που δεν τις διεκδίκησα πιο σθεναρά και ήμουν πάντα ήπιων τόνων). Να έφταιξαν τα πολλά χρόνια σχέσης, η αναπόφευκτη βαρεμάρα, η ανία ή η έλλειψη πραγματικού έρωτα απο μέρους μου, απ την αρχή ακόμα της σχέσης? Ειλικρινά δεν θυμάμαι να υπήρξε τόσο έντονος έρωτας όπως τώρα με τον ταξιδιάρη. Περάσανε βέβαια και τόσα χρόνια..... Παρόλαυτά, είμαι σίγουρη ότι εκείνος με αγάπησε όσο μπορούσε και με τον δικό του τρόπο. Βέβαια και εγώ τον νοιάστηκα και του στάθηκα πολύ, σε δύσκολες γι αυτόν στιγμές. Επιπλέον ήταν καλός και δίκαιος σαν άνθρωπος, και πραγματικά εύχομαι να είναι τώρα ευτυχισμένος (αυτό δεν αναιρεί το ορθόν της απόφασης μου να φύγω τρέχοντας)

Οταν χώρισα πετούσα απ την χαρά μου. Η ζωή ανοιγόταν μπροστά μου γεμάτη προκλήσεις και υποσχέσεις. Ξαφνικά έκανα ξανά όνειρα για μένα, για την δική μου ζωή και όχι για την μισομοιρασμένη με κάποιον που δεν τον θέλω πλέον.

Βέβαια υπήρχαν και δυσκολίες. Επρεπε να ανακτήσω δειλά δειλά τις παλιές φιλίες και να αποκτήσω νέο κύκλο ανθρώπων, να κοινωνικοποιηθώ ξανά. Πράγμα λίγο δύσκολο να το καταφέρεις απ το μηδέν, όταν είσαι κοντά στα 30. Σχεδόν όλοι οι παλιοί μου φίλοι ήταν πλέον παντρεμένοι με παιδιά και τα ενδιαφέροντά τους ήταν άλλα. Δεν έβγαιναν έξω και ασχολούνταν μόνο με τα παιδιά τους. Ετσι έπρεπε να βρώ άτομα ελεύθερα, για να μπορώ να βγαίνω και να ξεσκάω. Γι αυτό το λόγο έβγαινα με ανθρώπους που δεν με ικανοποιούσαν πολύ, αλλά τους ανεχόμουν λόγω ανάγκης. Ελίχθηκα, προσποιήθηκα λίγο, ανέχτηκα άλλο τόσο, αλλά σε γενικές γραμμές δεν έχω παράπονο.
Τώρα πια έχω λίγα αλλά επιλεγμένα άτομα για κολλητούς και κάποιους άλλους για εξόδους και κοινωνική ζωή, αν και οι έξοδοι στα μπαρ είναι κάτι που βρίσκω πλέον κουραστικό, και προτιμώ να το κάνω μόνο τα Σαββ/ριακα και μόνο αν έχω πραγματικά διάθεση.

Και επανέρχομαι στο θέμα

Μετά τον χωρισμό, και νιώθοντας ότι έχω χάσει άδικα τελικά, πολύτιμο χρόνο και φαιά ουσία, αποφάσισα να μην χαραμίσω το σώμα και την καρδιά μου άσκοπα, αλλά μόνο με κάποιον που θα ερωτευτώ πολύ, που θα μ αρέσει, που θα ταιριάζω, που θα μιλάμε και θα με ακούει αληθινά, θα εκπέμπουμε στο ίδιο μήκος κύματος και που θα ταιριάζουμε και στο χιούμορ (όσο ασήμαντο και αν ακούγεται, αυτό για μένα τελικά μετράει πολύ περισσότερο από άλλα φανφαρόνικα χαρακτηριστικά)

Ολοι όσοι γνώρισα στην πορεία όμως ήταν, λίγο ως πολύ, περίεργοι. Και θυμάμαι μερικές χαρακτηριστικές περιπτώσεις


Ο Αγέλαστος. Μια μάσκα που δεν γελούσε. Να φανταστείς την οδοντοστοιχία του δεν την είχα δει καθόλου. Ούτε καν τα μπροστινά δοντάκια του. Μοναχικό άτομο. Είχε βέβαια κορμί μποντιμπιλντερά το οποίο με συγκίνησε αρκετα, αλλά δεν έδωσα συνέχεια.

Το παιδί του Ορφανοτροφείου. Αγέλαστος και αυτός, με συγκεκριμένη όμως και άκαμπτη άποψη για την ανατροφή των παιδιών, την οικογένεια και την ορθή και αρμονική έγγαμη ζωή γενικότερα (χάϊλ !). Με ζύγιζε από πάνω ως κάτω (ακόμα δεν με γνώρισε καλά καλά) αν είμαι κατάλληλη για μάνα των μελλοντικών παιδιών του

Ο Φανατικός του Κόμματος. Το πρωί δουλειά και μετά στα γραφεία του Κόμματος ή στο καφενείο (προσοχή, όχι καφετέρια αλλά καφενείο, με τα γεροντάκια παρέα!!!). Πού τον θυμήθηκα τώρα...

Ο Σωσίας του Καραμανλή (!!). Πραγματικά θαύμα της φύσης, ο δίδυμος αδερφός του !

Ο Γκομενάκιας. Εβγαινε με μένα και ταυτόχρονα και με άλλη, μέχρι να αποφασίσει ποιά θα πηδήξει. Ευτυχώς που μου το σφύριξαν εγκαίρως οι καλοθελητές

Ο άλλος.... α, ναι, τον είχα ξεχάσει. Τι να πω γι αυτόν. Καλό παιδί. Καλά ναναι ο άνθρωπος, τίποτα παραπάνω

Ο Μόδιστρος. Κολλημένος με την εξωτερική εμφάνιση, με τις μάρκες και τα ρούχα. Ολα για την εμφάνιση. Με είχε βρεί μάλιστα και ντεμοντέ στο στυλ, όπως εκμυστηρεύτηκε σε φίλους. Θυμάμαι ότι μόλις το έμαθα (μου το σφύριξαν οι καλοθελητές και αυτό) σκέφτηκα ότι ίσως και να έχει δίκιο. Κατέβηκα λοιπόν στην αγορά, ψώνισα ότι πιο μοντέρνο υπήρχε και σε μια βδομάδα έγινα άλλος άνθρωπος. Μοντέρνα και όμορφη. Περισσότερο για να του αποδείξω πόσο εύκολα φτιάχνεται η εξωτερική εμφάνιση. Βέβαια αυτόν, τέτοιον κούφιο και επιφανειακό ούτε να τον χέσω. Οπως έμαθα αργότερα, ήταν τελικά ένας φτωχομπινές σχεδιαστής ρούχων, δούλευε σε βιοτεχνία, έμενε σε ένα ανήλιαγο υπόγειο και είχε ένα αμάξι τρακαρισμένο εδώ και ένα χρόνο που όμως δεν είχε χρήματα για τα το επιδιορθώσει. Ολα αυτά, θα μου πεις, τιμή του και καμάρι του. Ναι, αλλά όχι και να μου το παίζεις κάποιος μεγάλος και τρανός, με την μύτη εκεί πάνω, ζώντας υπο τέτοιες συνθήκες! Αν είσαι παλικάρι να μην ντρεπεσαι για την ζωή σου και την κρύβεις, αλλά να είσαι περήφανος γι αυτήν! Κατέβα λίγο χαμηλότερα ρε φιλαράκι...

Ο Μικρός, αχχχ. Μ άρεσε. Ομως ήταν πολύ μικρός για μένα, μόλις 25 χρονών. Σε αυτουνού τα μάτια είδα αυτόν που ζητούσα. Υπήρχε απόλυτη σύμπνοια σε όλα. Μιλούσαμε με τα βλέματα. Και ήταν και αμοιβαία η έλξη! Εγώ όμως σαν μεγαλύτερη και ωριμότερη που υποτίθεται ότι ήμουν, έπρεπε να πάρω τις politically correct αποφάσεις (κατάρα την ώρα και τη στιγμή !!!*&$#ΦΦ~~@).
Αχχχ, ας μην τον σκέφτομαι. Η ματαιότητα πονάει. Δεν τον αποπλάνησα όμως, κρατήθηκα

Ο Μέγας Πηδήκουλας. Πολύ καλός και μ άρεσε πραγματικά. Εργατικός, προκομμένος, γλεντζές, με χιούμορ, μέσα σε όλα, φιλότιμος, ανοιχτός, απ αυτούς που θα σε βοηθήσουν ειλικρινά αν περνάει απ το χέρι τους.Ομως...μπορεί να έχει ¨πάρει¨ και τις μισές γυναίκες της πόλης. Τι παντρεμένες, τι χωρισμένες, τι μάνες, τι κόρες, τι όμορφες, τι άσχημες, τι εργαζόμενες, τι νοικοκυρές, τις έχει πάρει όλες. Αφού γλίτωσε το ξύλο μέχρι τώρα από τους διάφορους κερατάδες, δεν θα το φάει ποτέ. Αλλά παιδί.... μάλαμα. Ψυχούλα. Οχι, για μένα δεν κάνει σίγουρα. Στην πορεία γνωριστήκαμε και είναι πολύ καλός για φίλος. Δεν ξέρω τι τραύματα έχει αυτό το παιδί και πηδάει σαν ακρίδα ο καημενούλης ( ή μήπως ο τυχερούλης?)

Ο Στρατιωτικός. Αυτό δα τι ήταν? Δεν μιλούσε. Μούγκα ο άνθρωπος. Ενα σκυλάκι ήταν που μ ακολουθούσε. Ηταν και στρατιωτικός πανάθεμά τον! Σε ο,τι πω και ότι κάνω εγώ, αυτός συμφωνούσε. ¨Είναι βαρύς¨ μου είπαν οι κοινοί γνωστοί ¨μην τον παρεξηγείς¨. Ομως, βρε παιδιά, αυτός καθόταν επι ώρες και δεν μιλούσε. Οταν ενδιαφέρεσαι για μια κοπέλα την ρωτάς για να μάθεις γι αυτήν, τι θέλει, τι της αρέσει, τις απόψεις της. Ετσι ξέρω εγώ. Αγανάκτησα και ετοιμάστηκα να τον φουντάρω και αυτόν.
Το σκέφτηκα όμως ξανά και είπα : βρε, μήπως είμαι υπερβολική? Μήπως όλα πια μ ενοχλούν στους άντρες? Ας δώσω μια ευκαιρία ακόμα, μια τελευταία. Πήγαμε λοιπόν σε μια καφετερία και έκανα το εξής τεστ. Δεν άνοιγα κανένα θέμα προς συζήτησην. Θα απαντάω σε ότι λέει, θα κουβεντιάζω ότι θέλει, αλλά δεν θα ξεκινάω εγώ.
Ε λοιπόν, καθόμασταν ώρες αμίλητοι. Εγώ σκεφτόμουν τις δουλειές που έχω να κάνω αύριο, έκανα νοερή προπόνηση για το άθλημά μου και άλλα τέτοια, ενώ αυτός έβλεπα ότι είχε αρχίσει να αγχώνεται και να ιδρώνει. Ιδρωνε ξίδρωνε αλλά η μουγκα του - μούγκα. Τι έγινε, θα σκεφτόταν, τι έπαθε η gademissa, γιατί δεν μιλάει? Αλλά η μούγκα του-μούγκα. Σκέτη Σφίγγα ο άνθρωπος
Ηταν παρόλαυτά καλόψυχο άτομο και καλών προθέσεων. Μακάρι να μου άρεσε έστω και λίγο...


Κανείς λοιπόν δε με ενέπνευσε να κάνω σχέση ή έρωτα έστω, μαζί του. Δεν βοήθησαν και οι συγκυρίες. Ετσι το θηλυκό στοιχείο μέσα μου αποκοιμήθηκε για τα 5 ολόκληρα επόμενα χρόνια. Είχα την δουλειά μου, τις προπονήσεις μου, την καθημερινότητά μου και ξεχνιόμουν. Ωσπου γνώρισα τον Ταξιδιάρη......


Με την πρώτη ματιά δεν μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση, αλλά μιλώντας μαζί του, απ τις πρώτες σχεδόν στιγμές τον ερωτεύτηκα. Τρελάθηκα, θόλωσα. Στη σκέψη του και μόνο horny-αζα. Το θηρίο του σεξ ξύπνησε μέσα μου, σειόταν τα σωθικά μου. Ηθελα πατόκορφα αυτόν τον άνθρωπο και το κορμί του. Τον ήθελα χωρίς όρους, χωρίς σκέψεις, χωρίς λόγια. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ, η σκέψη του πετάγονταν συνέχεια. Οδηγούσα και τον σκεφτόμουν. Ακουγα ερωτικά τραγούδια συνέχεια. Δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ στις προπονήσεις (αυτό πιστεύω έπαιξε μεγάλο ρόλο στη μέτρια εμφάνισή μου στο τελευταίο πανελλήνιο). Ενώ το άθλημά μου ήταν η ζωή μου μέχρι τότε, ξαφνικά μίκρυνε η σημασία του.

Βρεθήκαμε και κάναμε έρωτα όλο κιόλο 3 φορές στους 6 μήνες. Τεχνικά θα μπορούσε να είναι και καλύτερο, είχε δυνατότητες βελτίωσης πολλές, αλλά και τόσο που ήταν απογειώθηκα. Πέρασα σε άλλη διάσταση. Ζούσα στον κόσμο του ονείρου. Το θυμάμαι σαν κάτι υπέροχο, σαν να είχα παρει ¨έκσταση¨. Εζεχναν τα κύτταρά μου από απόλαυση, από Αυτόν...


Οταν ήταν μακριά φανταζόμουν να κάνουμε παθιασμένο έρωτα, να ταξιδεύουμε, να καθόμαστε μέσα και να βλέπουμε DVD, να κουρνιάζω στην αγκαλιά του, να του κάνω μασάζ και να τον ξεκουράζω, να κάνουμε βόλτες στην παραλία, να μαλώνουμε και να μονιάζουμε, να μου ψιθυρίζει λόγια τρυφερά, να βγαίνουμε με φίλους και να έχουμε κανονική σχέση. Ολα αυτά βέβαια μόνο στη φαντασία μου που κράτησε κοντά 6 μήνες. Και όλα αυτά ποιός? Εγώ, η τόσο προσγειωμένη και λογική. Αλλά με μάγεψε ο άτιμος...

Ηταν άμεσος, ειλικρινής και αυθόρμητος. Ακουγε αυτά που έλεγα και ενδιαφερόταν. Κυρίως, κάτι που μ άρεσε πολύ , είναι ότι αρκετές φορές γελούσε με τα αστεία μου. Αχχχ, μύριζε και πανέμορφα, είχε απαλή επιδερμίδα σαν μωρού, είχε και μια ουλή στο πρόσωπο, που στα μάτια μου έμοιαζε με κόσμημα. Η φωνή του βαθιά και ναζιάρικη με προκαλούσε να την ρουφήξω με πολλά φιλιά. Το θεϊκό κορμί του...........ουφφφφφ, παραπαίω πάλι



Φυσικά δεν του μίλησα ποτέ για όλα αυτά που ένιωθα γιατί κατάλαβα πως αν ζητούσα ποτέ κάτι παραπάνω θα έφευγε τρέχοντας. Ηταν μάλιστα ήδη πολύ μακριά


Αυτά τα στοιχεία στο συγκεκριμένο ¨πακέτο¨, με έδεσαν μαυτόν. Και έτσι βρήκα επιτέλους πολλά απ αυτά που έψαχνα τόσο καιρό σε έναν άντρα. Οταν λέω βέβαια ότι ήταν ειλικρινής, αναφέρομαι στο γεγονός ότι έλεγε μόνο αυτά που πραγματικά εννοούσε και πίστευε. Ανάμεσα στην αλήθεια και στο ψέμα, αντί να πει το ψέμα προτιμούσε να σωπάσει εντελώς, να μην βγάζει κουβέντα όσο και να τον ρωτούσα, παρά να το ξεστομίσει. Αυτό ίσχυε τουλάχιστον για όσο τον γνώρισα.
Και παρόλο που εγώ θα ήθελα μερικές φορές κάποιο ψέμα να απαλύνει τις ανησυχίες μου, ομολογώ ότι αυτός ο τρόπος του μου άρεσε. Και θεωρώ αυτού του είδους την ειλικρίνεια όχι μεν βολική στ αυτιά, αλλά αξιέπαινη και θαρραλέα, και είναι ίσως το κυριότερο στοιχείο που πραγματικά εκτιμώ σ αυτόν

Επιμένω όμως ότι μάλλον είναι κάποιος πολύ δύσκολος χαρακτήρας, ίσως και προβληματικός στις σχέσεις του όπως ανέφερα και στην αρχή της εκμυστήρευσης. Και φταίω εγώ που τον ανέβασα τόσο ψηλά χωρίς αυτός να γνωρίζει τίποτα. Ηταν καθαρά δική μου ανάγκη. Νομίζω ότι αυτός ο τρελός έρωτας που ένιωσα γι αυτόν, δεν ήταν γνήσιος και υγιής, γι αυτό και ανέπτυξα όλα αυτά τα αντιφατικά αισθήματα. Γραπώθηκα απ αυτόν. Ηθελα μετά από 5 χρόνια χειμέριας νάρκης να νιώσω πάλι γυναίκα με αισθήματα, να ερωτευτώ, να ξυπνήσω από το λήθαργο, και να γίνω απ το ουδέτερο που είχα καταντήσει (λόγω αγαμίας), πάλι θηλυκό.



Καταλαβαίνω ότι σιγά σιγά αρχίζει να μου φεύγει αυτό που ένιωθα για τον Ταξιδιάρη. Βλέπω τον αληθινό άνθρωπο και όχι αυτόν που είχα πλάσει με την φαντασία μου και που με βόλευε. Νομίζω ότι δεν είναι ο άντρας που φανταζόμουν (που μου πλασαρίστηκε) και ήλπιζα ενδόμυχα, αλλά ένα τρομαγμένο παιδί, μια καρικατούρα, ένα μικρό πλασματάκι που πιστεύει ότι είναι μεγάλο. Φοβάμαι ότι μπορεί να αποδειχθεί, ακόμα-ακόμα, ένα μηδενικό με όμορφο περιτύλιγμα. Και όταν φύγει το περιτύλιγμα θα μείνει μόνο μια άδεια τρύπα......





ουφφφφ, αρκετά. Δεν θέλω να δω την αλήθεια, τουλάχιστον όχι ακόμα....................