Κυριακή, Ιανουαρίου 28, 2007

Ο Γολγοθάς του αιώνιου φοιτητή (2)


(πριν από κάποια χρόνια.....)


Είχαν περάσει δύο βδομάδες από τα ρουτινιάρικα και μελαγχολικά Χριστούγεννα αλλά εγώ εξακολουθούσα να παραμένω σε άσχημη διάθεση. Δεν ήξερα τι φταίει ώσπου ξύπνησα μια μέρα μέσα στην άγρια νύχτα.

Ήμουν λουσμένη στον ιδρώτα.

Τι έπαθα? Γιατί νιώθω ότι κάτι δεν πάει καλά? Είχα κάποιο ραντεβού για αύριο που το ξέχασα? Έπρεπε να θυμηθώ κάτι σημαντικό το οποίο όμως το έχω σβήσει από το μυαλό μου? Ξέχασα να πληρώσω κάποιον λογαριασμό και δεν ξέρω ποιος είναι? Χρωστάω λεφτά κάπου? Έφαγα πριν κοιμηθώ ή κράτησα την δίαιτα?

Και τότε μια λάμψη φώτισε το μυαλό μου. Μα ναι, είναι περίοδος εξεταστικής. Πώς το θυμήθηκα τώρα? Τι σχέση έχω εγώ με αυτά? Καλά τα είχα ξεχάσει. Μα που είναι τα βιβλία μου? Τι γίνεται με αυτή την υπόθεση?

Σηκώθηκα καταμεσής της νύχτας και άρχισα τρέμοντας να ψάχνω τα σκονισμένα βιβλία μου. Τα άνοιγα, έβλεπα το περιεχόμενό τους και με έπιανε τρέλα. Απίστευτος όγκος βιβλίων.

Μα τι κάνω? Που πάει η ζωή μου? Όλοι πήραν το πτυχίο τους και άρχισαν κάπου να βολεύονται. Ήδη οι περισσότεροι δουλεύουν. Κάποιοι άλλοι δίνουν τα κανονικά μαθήματα του έτους τους και προχωράει η ζωή τους, ενώ εγώ κοιμάμαι του καλού καιρού και παραμυθιάζομαι.....


Συνειδητοποίηση της κατάστασης = τρέλα


Με το που ξημέρωσε πήγα στη σχολή. Δεν ήξερα για ποιο λόγο πηγαίνω. Στη διαδρομή, μετά από μπερδεμένες σκέψεις κατέληξα ότι έπρεπε να πάω και να πάρω πρώτα απ όλα το πρόγραμμα της εξεταστικής. Πού να βρεις όμως τους καθηγητές? Και ποιούς καθηγητές αφού θα έχουν αλλάξει μετά από τόσα χρόνια, αλλά και ποια βιβλία να διαβάσεις αφού δεν ξέρεις αν ισχύουν ακόμα, και σε τελική ποιο μάθημα να δώσεις και ποιο να αφήσεις? Έπαθα μια παράκρουση τόσο μεγάλη που δεν άντεξα και τα παράτησα.

Εγώ δεν θα πάρω ποτέ πτυχίο, ας το πάρω απόφαση. Να βρώ καλύτερα μια δουλειά. Και τι δουλειά όμως να κάνω? Αξίζει να πάω πωλήτρια ή υπάλληλος κάπου και να ταλαιπωριέμαι? Τι είναι προτιμότερο και πιο εύκολο να διαβάζεις ή να δουλεύεις? Κατέληξα ότι καλύτερα να διαβάζω παρά να δουλεύω (εννοείται!!!!).

Και κάπως έτσι αποφάσισα να ξεκινήσω πάλι από την αρχή με τα της σχολής, και να πάρω το πτυχίο.




Ο αιώνιος φοιτητής ζει μια κατάσταση που μόνο αυτός και κανένας άλλος δεν ξέρει, και ούτε ποτέ θα καταλάβει.


Έχεις τους γονείς σου που όχι μόνο ξεπαραδιάστηκαν τόσα χρόνια να «σε σπουδάζουν» αλλά ντρέπονται και τους γνωστούς και φίλους τους. Γιατί όλοι τους ρωτάν «το πήρε το πτυχίο το παιδί?». Και ο πατέρας όλο βρίσκει και νέες δικαιολογίες: είχαν κατάληψη στη σχολή τους, απεργίες, τον έκοψε ο καθηγητής επειδή δεν το χώνευε το παιδί μου, και όλο κάτι τέτοια ψάχνει να λέει για να δικαιολογήσει το σπλάχνο του, αλλά βαθιά μέσα του ντρέπεται. Δεν του αρέσει να λέει ψέματα στον κόσμο. Θυμάται το κέρασμα που έκανε στο καφενείο όταν μπήκε ο γιός στο Οικονομικό ή στη Νομική ή στο Φυσικό και τώρα σφίγγει τα δόντια κάθε που τον ρωτάν ειρωνικά για το πτυχίο.

Αλλά και οι γείτονες σε ρωτάν για το πτυχίο, οι συγγενείς, οι παλιοί συμφοιτητές αλλά και οι φίλοι σου. Και δεν το κάνουν όλοι από γνήσιο ενδιαφέρον. Μερικοί χαίρονται να σε φέρνουν σε δύσκολη θέση, και απολαμβάνουν να σε βλέπουν να ψάχνεις κάθε φορά για μια νέα δικαιολογία.

Αλλά και εσύ ο ίδιος είσαι ήδη μπερδεμένος. Τα βάζεις με τον εαυτό σου που άφησες και πέρασαν τα χρόνια έτσι ανεκμετάλλευτα και δεν έκλεισες αυτό το κεφάλαιο της ζωής σου όπως έκαναν οι υπόλοιποι συμφοιτητές σου. Τους βλέπεις και τους ακούς που τώρα κάνουν αιτήσεις για προσλήψεις, συζητούν μεταξύ τους για μόρια και προσόντα, και νιώθεις ότι εσύ έχεις μείνει έξω από το παιχνίδι. Ότι δεν έχετε πια κοινά να πείτε, και ότι έχεις μείνει μόνος.

Όλοι προχώρησαν μπροστά, τακτοποιούν σιγά σιγά τη ζωή τους, βρίσκουν όπως όπως δουλειές, ίσα ίσα για να αποκτήσουν μια πρώτη εμπειρία που θα την βάλουν στο βιογραφικό τους, και συ σκέφτεσαι ότι δεν ξέρεις ούτε καν να συντάξεις ένα βιογραφικό. Οι άλλοι παίζουν στα δάχτυλα τις αιτήσεις και τις συμπληρώνουν σε 10 λεπτά, ενώ εσύ μια που είχες δει κάποτε σου φάνηκε άγνωστο κείμενο προς μελέτη και ανάλυση.

Η αυτοπεποίθησή σου έχει φτάσει στο μηδέν. Θέλεις να κλειστείς στο καβούκι σου, αλλά τώρα που ξύπνησες από τον λήθαργο το καβούκι δεν σε χωράει. Θέλεις να κάνεις πίσω και να κρυφτείς αλλά έχεις πιάσει τοίχο και πιο πίσω δεν πάει. Έτσι αναγκαστικά θα βαδίσεις μπροστά.. Και είναι κάτι που πρέπει να το κάνεις εσύ και μόνο εσύ. Εσύ πρέπει να πας στη σχολή και να ξαναρχίσεις πάλι από την αρχή. Πάλι από τα μαθήματα των πρώτων ετών αφού αυτά είναι κυρίως που χρωστάς. Πρέπει να ψάξεις να βρεις καθηγητές, σημειώσεις, βιβλία, σημεία διανομής βιβλίων και σημειώσεων. Πρέπει να δικτυωθείς για ακόμα μια φορά στη ζωή σου, και σημειωτέον αυτό δεν είναι και το φόρτε σου. Πρέπει να κάνεις αναγκαστικά παρέες με πρωτοετείς αφού οι του έτους σου έφυγαν όλοι.

Είσαι μόνος και μπροστά σου έχεις ένα βουνό. Ένα τεράστιο κουβάρι από καλώδια μπερδεμένα. Και μόνο που το βλέπεις και ξέρεις ότι πρέπει να το ξεμπλέξεις εσύ σου ρχεται λιποθυμιά ..... Δεν μπορώ να το ξεμπλέξω, δεν μπορώ, σκέφτεσαι.

Αλλά δεν γίνεται και αλλιώς. Με το ζόρι αναγκάζεις τον εαυτό σου να βρεί μια ακρούλα, να την πιάσει γερά και να αρχίσει την προσπάθεια να ξεμπερδέψει το νήμα. Μια προσπάθεια κουραστική με μεγάλο άγχος, ψυχικό κόστος, τύψεις, ενοχές, αγωνία, τρέξιμο, παρακάλια, ατέλειωτες διαδρομές που κάποιες φορές είναι μάταιες γιατί ο σκοπός δεν επιτεύχθηκε, άγρυπνα βράδια με σπασμούς στο κορμί από το άγχος που σου βγάζει ψυχοσωματικά συμπτώματα από το πουθενά, και φτάνεις στα όριά σου.

Όμως πρέπει να το πάρεις το ρημάδι και ας μην ασχοληθείς ποτέ μ αυτό. Πρέπει να γίνεις στα δικά σου μάτια ισάξιος των άλλων. Πρέπει να τους φτάσεις και να τους ξεπεράσεις αν γίνεται. Έτσι ο αγώνας σου αποκτά τώρα πια ένα άλλο πιο ισχυρό κίνητρο. Τώρα εκτός από το πτυχίο θέλεις και βαθμό. Θέλεις να τους περάσεις όλους τους παλιούς συμφοιτητές. Θέλεις να διαβάσεις εσύ τον όρκο στην ορκωμοσία. Ναι, θέλεις να λες σε όλους, όταν σε ρωτάν για το πτυχίο, ότι όχι μόνο το πήρες αλλά βγήκες και πρώτος. Θέλεις να τους μπεις στο μάτι.

Αυτό δεν το είχες σκεφτεί ποτέ μέχρι τώρα, αλλά τώρα σου έχει καρφωθεί στο μυαλό. Καθυστέρησες μεν πολύ, αλλά αν το δεις διαφορετικά έχεις μια δεύτερη ευκαιρία. Μπορείς να δώσεις τα τόσα πολλά μαθήματα που χρωστάς, αλλά μέσα σ όλα μπορείς να περάσεις και κάποια (μην πω πολλά) με 10 αρια. Έτσι θα βγάλεις μεγάλο βαθμό πτυχίου και αυτό μετράει παντού. Στις προσλήψεις, στα μεταπτυχιακά και ποιος ξέρει πού αλλού. Ναι, αυτό σου έχει γίνει έμμονη ιδέα. Όχι μόνο θα τους φτάσεις αλλά θα τους ξεπεράσεις. Θα γίνεις ο πρώτος και ο καλύτερος. Αυτός είναι ο στόχος τώρα πια.

Αργότερα θα καταλάβεις ότι ο βαθμός και η πρωτιά ήταν ένα κίνητρο που το δημιούργησες εσύ και το μυαλό σου για να τα καταφέρεις. Αλλά αφού αυτό σε βοήθησε χαλάλι του. Φτάνει κάποια στιγμή αργότερα να συνέλθεις και να δεις τα πράγματα όπως είναι στην πραγματικότητα.



Παράνοια.


Κάθε που γινόταν ταραχές στα πανεπιστήμια με κουκουλοφόρους που πετούσαν μολότωφ ή κάθε 17 Νοέμβρη, το δικό μου φυλλοκάρδι έτρεμε. Φοβόμουν ότι μέσα σ όλα θα σπάσουν τους υπολογιστές στις γραμματείες ή ότι θα κάψουν τα αρχεία της σχολής και θα χαθούν οι αποδείξεις ότι είχα περάσει κάποια μαθήματα, και έτσι θα αναγκαζόμουν εκ των πραγμάτων να δώσω ξανά από την αρχή ΟΛΑ τα μαθήματα της σχολής. Ή ότι μέσα στις αιώνιες συζητήσεις για το εκπαιδευτικό θα έβγαζαν ξαφνικά μια απόφαση η οποία θα έδιωχνε κλοτσηδόν μια για πάντα τους αιώνιους φοιτητές, οπότε έτρεμα για κάθε σχετική ανακοίνωση.





Ο Κίτσος. Ο ήρωάς μου.


Είχα έναν φίλο και συμφοιτητή τον Κίτσο. Ήταν από τα πρώτα παιδιά που είχα γνωρίσει στο πανεπιστήμιο. Φιλότιμο παιδί με μεγάλες ευαισθησίες που ψαχνόταν πολύ. Ήταν ‘φρικιό’ και τον πρώτο χρόνο κάναμε πολύ παρέα. Ήμουν βλέπεις και γω φρικιό με ταγάρια, φουλάρια και σκισμένα παντελόνια, αλλά εγώ ήμουν ένα ‘εικονικό φρικιό’ και όχι φρικιό από άποψη. Έψαχνα την ταυτότητά μου. Τον επόμενο χρόνο υπερκυρίλεψα απότομα. Τον τρίτο χρόνο βρήκα και γω τον εαυτό μου και ισορρόπησα. Αλλά όλα τα χρόνια σε εκείνη την μακρινή πορεία βρισκόμασταν με τον Κίτσο και τα λέγαμε. Υπήρχε κάτι που μας συνέδεε, κάπου επικοινωνούσαμε.

Ο Κίτσος ήταν ο τελευταίος των τελευταίων που είχε μείνει. Δεν έδινε μάθημα, δεν πατούσε στη σχολή και ψαχνόταν με εξωσχολικά βιβλία, προχωρημένο σινεμά και εναλλακτική μουσική, οικολογικές οργανώσεις και διάφορα τέτοια. Όταν έπαθα λοιπόν το ταράκουλο με την κατάντια μου, ο πρώτος που σκέφτηκα να μιλήσω ήταν ο Κίτσος που νόμιζα ότι θα εξακολουθούσε να μην πατάει στη σχολή και να χρωστά τα μαλλιά της κεφαλής του, που σημειωτέον ήταν πολλά και μακριά . Θα ξεκινούσαμε λοιπόν μαζί τον αγώνα, είχα σκεφτεί. Εκείνη την εποχή είχα να δω τον Κίτσο περίπου 1,5 χρόνο.

Παίρνω τηλέφωνο στο σπίτι του, το σηκώνει ο συγκάτοικός του και μου λέει ότι ο Κίτσος είχε πάρει πτυχίο και είχε φύγει για το χωριό του .......

ΝΤΑΝ-ΝΤΑΝΝΝ-ΝΤΑΝΝΝ-ΝΤΑΝΝΝΝ


Ο Κίτσος πήρε πτυχίο .......... ο Κίτσος πήρε πτυχίο! ..............


ΝΤΑΝ-ΝΤΑΝΝΝ-ΝΤΑΝΝΝ-ΝΤΑΝΝΝΝ

Μου ρθε κόλπος. Μα πως έγινε αυτό? Αυτός δεν διάβαζε ποτέ, δεν πατούσε ποτέ στη σχολή, δεν ήξερε τι πάει να πει αμφιθέατρο και αυτός πήρε πτυχίο? Με πέρασε μέχρι και ο Κίτσος!

Δεν μπορεί ....... με πέρασε μέχρι και ο Κίτσος .......




Από τότε ο Κίτσος στοίχειωνε τα όνειρά μου. Πόσες φορές τον είδα στον ύπνο μου και τον ρωτούσα πώς πήρε το πτυχίο! Σε πόσους εφιάλτες του ζητούσα να μου πεί τα sos. Πόσες φορές δεν έψαξα στο φοιτητικό του δωμάτιο να βρω τα κρυμμένα σκονάκια που του χάρισαν το πτυχίο για να το πάρω και γω, αλλά πάντα στο κρίσιμο σημείο ξυπνούσα.

Αχ αυτός ο Κίτσος ......

Θυμάμαι ένα όνειρο που μου είχε κολλήσει για πολύ καιρό τότε.
Είχα μπροστά μου λέει, αραδιασμένα πολλά καρτποστάλ. Έβλεπα τον Κίτσο σε ένα από αυτά το οποίο έδειχνε την καφετερία ενός ξενοδοχείου και μπροστά του μια ωραία παραλία. Ο Κίτσος ήταν, λέει, σερβιτόρος. Ε λοιπόν έμπαινε ο Κίτσος στο ένα καρτοποστάλ, περιδιάβαινε, σερβίριζε, και μετά χανόταν και εμφανιζόταν να σερβίρει σε άλλο κάρτποστάλ παραδίπλα. Και εγώ αγωνιζόμουν να βρω σε ποιο καρτποστάλ βρισκόταν ο Κίτσος κάθε φορά, και μόλις τον εντόπιζα του φώναζα «ρε Κίτσοοοοοο πώς πήρες το πτυχίο ρέεεε? Με σκονάκια? Με διάβασμα? Που έβρισκες τα θέματα? Τα μαθηματικά πώς τα πέρασες? Κίτσοοοοοοοοοοοοοοοο .........». Και εξαφανιζόταν πάλι ο Κίτσος χωρίς να με έχει ακούσει μέχρι που τον έβρισκα σε άλλο καρτποστάλ και δώστου να του φωνάζω ξανά ......

Φανταζόμουν γενικώς τον Κίτσο και όλους τους άλλους συμφοιτητές να λιάζονται και να καλοπερνάνε σε μια πεδιάδα η οποία ακολουθεί τα ριζά ενός βουνού, ενώ εγώ ήμουν πίσω από το βουνό και έπρεπε να το περάσω ολομόναχη χωρίς βοήθεια και παρηγοριά.
Βρισκόμουν στην αρχή ενός Γολγοθά.

Ο Κίτσος χωρίς να το ξέρει είχε γίνει τότε ο ήρωάς μου, το ίνδαλμά μου.

Ποτέ όμως δεν τον πήρα τηλέφωνο να τον ρωτήσω. Ήξερα ότι δεν είχε νόημα. Τι να μου πει? Κόλπο δεν υπάρχει. Διάβασμα θέλει το πτυχίο και τίποτα άλλο.

Τον ξαναείδα πρόσφατα στο ριγιούνιον που έκανε το έτος μας, και είδα ότι ο Κίτσος είναι ο ίδιος αγαπημένος φίλος που ήξερα. Ο παλιόφιλός μου και όχι ο ήρωας. Με το που πήρα το πτυχίο όλα τα πράγματα πήραν τις σωστές τους διαστάσεις. Ηρέμησα. Το άγνωστο άτρωτο και άμορφο τέρας που με τρόμαζε στην αρχή, όταν άρχισα να το γνωρίζω και να το παλεύω έγινε συγκεκριμένο και τρωτό. Μια ρουτίνα διαβάσματος και εξετάσεων.
Τώρα πιά έχω γίνει στο μυαλό μου ισάξια, μην πω και λίγο καλύτερη από όλους τους υπόλοιπους. Βλέπεις πέτυχα τον στόχο μου, πήρα βαθμό μεγαλύτερο από όλους τους άλλους. Αυτό το τελευταίο ελάχιστοι το ξέρουν, δεν τους ενδιαφέρει άλλωστε αλλά ούτε και μένα τώρα πια. Ο βαθμός ήταν μόνο το κίνητρο που χρειαζόμουν για να πάρω το πτυχίο και με βόλεψε μια χαρά.




Και πως παίρνεις το πτυχίο?


Με δουλειά, πρόγραμμα και οργάνωση.
Στην αρχή πελαγώνεις. Δεν ξέρεις από τα 30 μαθήματα που χρωστάς τι να δώσεις. Ποιο να πιάσεις και ποιό να αφήσεις. Διαλέγεις πρώτα τα πιο εύκολα, αυτά με ύλη λίγων σελίδων αλλά και αυτά που για κάποιο λόγο είναι μισοτελειωμένα. Δηλ είχες κάνει στο παρελθόν την εργασία που απαιτούνταν ή είχες περάσει το εργαστήριο. Στο ενδιάμεσο βέβαια κοιτάς πάντα μήπως σε παίρνει να δώσεις και κανένα δύσκολο μάθημα αν βγεί έξτρα εξεταστική για τους επι πτυχίο, και αν έχεις 2 βδομάδες κενό ενδιάμεσα. Γιατί είπαμε είναι δύσκολο το μάθημα

Μετά θέλει ιδιαίτερη προσοχή στις ημερομηνίες των εξεταστικών. Μπορεί ξαφνικά να βγει μια ανακοίνωση ότι ακυρώνεται μια ημερομηνία 2 μέρες πριν την εξέταση, γιατί ο καθηγητής έφυγε σε συνέδριο ή γιατί αρρώστησε ή γιατί φιλοξενεί συνάδελφό του από την Αμερική και θέλει να δείξει καλή διαγωγή μήπως και τον πάρουν και αυτόν στο Αμέρικα.

Για όλους αυτούς τους λόγους πρέπει να επισκέπτεσαι τα κατάλληλα γραφεία και την γραμματεία ανα τακτά διαστήματα, ή να έχεις γνωστούς που πηγαίνουν αυτοί και σε ειδοποιούν.

Εμένα δεύτερο σπίτι μου έγινε η βιβλιοθήκη. Με 27 μαθήματα που χρωστούσα δε μπορείς να πηγαινοέρχεσαι καθημερινά σπίτι-σχολή. Και έτσι αναγκάζεσαι να έχεις πλέον για μόνιμη βάση τη βιβλιοθήκη-αναγνωστήριο μαζί με τους νέρντς και τα πρωτάκια της σχολής, για να κάνεις τη δουλειά σου και τις εξορμήσεις στα αμφιθέατρα ή στα εργαστήρια.

Τα μαθήματα τα πολύ δύσκολα ή αυτά που έχουν προφορική εξέταση πρέπει να τα παρακολουθείς και να κρατάς σημειώσεις για ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Γιατί μπορεί ο καθηγητής στις παραδόσεις του να πει κάτι που δεν υπάρχει στο βιβλίο, και αυτή να είναι η ερώτηση που θα κρίνει το 10 αρι. Άσε που κάποια ανύποπτη στιγμή κυκλοφορεί από τον καθηγητή ένα χαρτί όπου όλοι γράφουν τα ονόματά τους. Αυτό άκουσα ότι είναι παράνομο αφού οι παρακολουθήσεις στα πανεπιστήμια είναι ελεύθερες και όχι υποχρεωτικές, αλλά όλοι κάνουμε το κοροΐδο και δεν το λέμε πουθενά. Βλέπεις αυτό είναι το κρυφό μυστικό μπόνους για όλους εμάς που ξυπνάμε από τα άγρια χαράματα για να παρακολουθήσουμε το μάθημά του.



Μπήκες. Άντε βγες τώρα


Όση αξία έχει το να μπεις στο πανεπιστήμιο άλλη τόση έχει το να βγείς. Βλέπω κάτι μοντέλα και τραγουδίστριες που λεν ότι είναι φοιτήτριες σε διάφορες σχολές και το λεν με καμάρι. Αχ κοπέλες μου. Όταν μπαίνεις είσαι ελαφρύς με άδειο μυαλό. Οταν βγαίνεις έχεις στην καμπούρα σου 60 βιβλία και κάτι εργαστήρια. Σε όλα αυτά έχεις δουλέψει, έχεις χάσει χρόνο και φαιά ουσία. Έχεις παιδέψει το μυαλουδάκι σου, και έχουν πονέσει τα ποδαράκια σου από την τρεχάλα. Μπήκες ναι. Βγήκες όχι. Πρώτα βγές και μετά καυχήσου.





Όταν συνειδητοποίησα ότι παίρνω πτυχίο


Θυμάμαι ότι καθάριζα το σπίτι. Έβαζα σκούπα εκείνη την ώρα και ξαφνικά ένιωσα μια ζαλάδα. Μου κόπηκαν τα ήπατα.

Δεν με κρατούσαν τα πόδια μου. Έκατσα στην καρέκλα και προσπάθησα να αναπνέω κανονικά. Πάγωσαν όλα. Ο χρόνος σταμάτησε. Άδειασε το μυαλό μου. Άδειασε και το κορμί μου. Κάθε τι αρνητικό, κακό, μικρό, κάθε σκέψη μίζερη, όλα είχαν χαθεί.

Κάτι φτερούγισε στην καρδιά μου και ένιωσα ανάλαφρη σαν μπαλόνι. Νόμιζα ότι ενώ είχα ένα κάποιο πλάκωμα στην πλάτη και με πίεζε προς τα κάτω, έφυγε, και ξαφνικά όχι μόνο ανέπνεα βαθιά αλλά μπορούσα και να κοιτάξω άφοβα τον ουρανό ψηλά. Υπήρχε ουρανός και ήταν γαλάζιος και όμορφος αλλά εγώ έκανα 3 χρόνια να τον δώ. Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα ότι δεν θα είχα πια διαβάσματα, άγχος και εξεταστικές. Ήμουν ελεύθερη!!!!

Ο εφιάλτης είχε τελειώσει!

Ένιωθα υπέροχα.

«Μα έτσι νιώθουν όσοι παίρνουν πτυχίο? Αυτό είναι καταπληκτικό!» είχα σκεφτεί.

Ήμουν ευτυχισμένη

Ήταν η πρώτη φορά της μέχρι τότε ζωής μου που ήμουν ευτυχισμένη και είχα πλήρη συνείδηση της κατάστασής μου.

«Είμαι ευτυχισμένη, είμαι ευτυχισμένη!!!!» έλεγα και ξανάλεγα στον εαυτό μου.






Αυτή η εκμυστήρευση είναι η ολοκληρωμένη απάντηση στο mail που μου έστειλε η αγαπητή φίλη που διάβασε το post για τον «αιώνιο φοιτητή» και που τόσο την άγγιξε. Δεν φαντάστηκα ποτέ ότι αυτό το κομμάτι της ζωής μου μπορεί να αφορά και άλλους ανθρώπους.

Ήταν μια δύσκολη περίοδος για μένα και ήθελα να την ξεχάσω. Αυτές τις μέρες όμως έκατσα και θυμήθηκα όλα αυτά που μου συνέβησαν τότε. Και διαπίστωσα ότι τα θυμάμαι ΟΛΑ. Σκέψεις, αισθήματα, πρόσωπα, διαλόγους, εξετάσεις. Θυμάμαι ακόμα και τι ακριβώς είχα γράψεις στις εξετάσεις διαφόρων μαθημάτων. Τα λάθη που έκανα αλλά και τα άριστά μου. Κάθε μέρα θυμόμουν και κάτι νέο και τελικά μου έκανε καλό που θυμήθηκα την ‘περιπέτειά’ μου και το πόσο δυνατή βγήκα απ αυτήν. Γιατί έμαθα πράγματα για τον εαυτό μου που δεν ήξερα, δοκιμάστηκα σε καταστάσεις και σε ανθρώπους που ήταν δύσκολες, αλλά τελικά όχι μόνο τα κατάφερα αλλά και πήρα αυτό που ζητούσα. Τον βαθμό στο πτυχίο.



Και όλη αυτή η περιπέτεια είναι μια πολύ μικρή γεύση των αγώνων που μας περιμένουν στο υπόλοιπο της ζωής μας.





Παρασκευή, Ιανουαρίου 19, 2007

Σύζυγοι υπουργών σε δείπνο του ΣΕΒ.





Στο υπουργικό συμβούλιο με επικεφαλής τον Καραμανλή, οι υπουργοί έχουν βαθιά γνώση των θεμάτων που συζητούν αφού έχουν κάνει προηγουμένως πολυήμερη και επίπονη μελέτη επί των θεμάτων. Έτσι γνωρίζουν όλες τις παραμέτρους που προκύπτουν. Ο καθένας κάνει τις προτάσεις του, προτείνει τυχόν τροποποιήσεις, γίνονται οι απαραίτητες ζυμώσεις, ενίοτε πέφτουν και μερικές αγκωνιές σφαλιάρες ή μπουνιές, κάτω από τα τραπέζια ταξιδεύουν φωτογραφίες με κρυφούς και αμαρτωλούς εραστές ή κρυφούς λογαριασμούς, και όλα αυτά μέχρι να παρθεί η απόφαση. Η οποία πρέπει να είναι ομόφωνη για να κρατηθεί αλώβητη η εικόνα του κόμματος.




Οι κυρίες σύζυγοι των υπουργών κάνουν το δικό τους αντίστοιχο συμβούλιο στα dine του ΣΕΒ, όπου μιλούν όλες μαζί μεταξύ τους, δεν καταλαβαίνεις ποια απευθύνεται σε ποια, στην πορεία μαλλιοτράβιουνται, αλλά στο τέλος φεύγουν όλες χαμογελαστές….


-Πωπωωω, χρυσή μου πολύ κλασάτες οι πορσελάνες σου. Γερμανικές?

-Φυσικά, τι άλλο! Φέρουν και το γκαραντί τους (με ύφος)

-Ω, μα φαίνονται πολυτελείας. Για χαμογέλα λίγο πιο πλατιά! Πωπω δόντιιι ........ μμμμ ....... σίγουρα δεν είναι σαν του Πλούταρχου. Θυμάστε κυρίες μου πόσο άσπρες ήταν στην αρχή οι δικές του? Μπαμ έκαναν.

-Ε, αφού ήταν σαν το χιόνι μες στον Άδη. Επιτρέπονται αυτά τα πράγματα? Συνοικιακές εκατό τα εκατό, δεν το συζητώ

-Του το παν όλοι, γι αυτό φαίνεται πήγε και τα σκούρηνε μετά.

- Οχι μόνο γι αυτό.
Όταν ο Πλούταρχος τραγουδούσε όλοι κοιτούσαν μαγεμένοι τα δόντια του χωρίς να ακούν τα τραγούδια του. Στο καμαρίνι οι θαυμαστές του σχημάτιζαν ατέλειωτες ουρές. Κανείς όμως δεν τον κοιτούσε πλέον στα μάτια αλλά μόνο στο στόμα.
Στην αρχή ο καημένος νόμιζε ότι ήταν λόγω της εκπληκτικής, βαθιάς και πονεμένης φωνής του, αλλά κάποια στιγμή κατάλαβε ότι αυτό το λαϊκό προσκύνημα ήταν κανονικότατο και γινόταν για τα δόντια του και μόνο. Κάπου λέει, ακούστηκε ότι ήταν ένα από τα θαύματα του αγίου Ξάνθου του Τροβαδούρου και συνέρρεαν όλοι σαν τρελοί. Να φανταστείς ότι περίμεναν στην ουρά υπομονετικά ως και 2 ώρες (!) μέχρι να ρθει η σειρά τους για να ασπαστούν τον τραγουδιστή-θαύμα. Τα δωράκια που κρεμούσαν στον Πλούταρχο δεν ήταν θαυμασμού αλλά γνήσια τάματα.
Όταν το πήρε χαμπάρι αυτό ο τραγουδιστής του έρωτα, έπαθε ταράκουλο. Έκλεισε άρον άρον το μαγαζί για 1 βδομάδα, πήγε στο Άγιο Όρος, και από τότε που γύρισε είναι αυτός που βλέπεις τώρα. Φρέσκος ανανεωμένος και καταπληκτικός.

-Μα αυτά είναι συνταρακτικά νέα!!!!!! Που τα έμαθες, ισχύουν?

- Ο κολλητός του άντρα μου μπήκε σε θέση κλειδί στην ΕΥΠ. Η δε σύζυγος φανατική Πλουταρχίνα. Όπως καταλαβαίνεις οι κοριοί και τα παγιδευμένα κινητά πήγαν σύννεφο. Όμως το πιο λυπηρό, που μάθαμε από τους κατασκόπους της φιλενάδας, είναι ότι ο Πλούταρχος υπεραγαπάει τη γυναίκα και τα παιδιά του. Τι κρίμα για τις υπόλοιπες ε? ουφφφφφφφφ

-Αλλά εξοικειώθηκε πολύ εύκολα με τη νέα ‘τεχνο-λογία’ αυτό το ταλαντούχο παιδί . Τις πρώτες λέξεις τις άρθρωσε μέσα σε μια βδομάδα! Και μόνος του παρακαλώ. Χωρίς μαθήματα

-Τι μου λές???? Μόνος του!!!! Εγώ έκανα 1 μήνα μαθήματα με την Τζούλη Μασίνο. Δεν μπορούσα να κουμαντάρω τη γλώσσα και τα χείλια μου με τίποτα. Κολλούσαν στις πορσελάνες. Μπράβο του παιδιού. Εμ χωριατόπαιδα, σκληραγωγημένα πλάσματα. Αντέχουν. Είναι βαρβάτα παλικάρια, ηλιοκαμένα, με αντρίκια χέρια και βλέμ/

-/εεεε πάλι ξέφυγες ‘αστέρω’? Χαχαχαα

-χαχαχααααα
-αχαχααα
-χαχαχαχαχαααα

-Τη δική μου πορσελάνη την έφτιαξε ο Kakos Kato που την έφερε κατευθείαν από την ακτή του ελεφαντοστού. Μιλάμε για γνήσιο ελεφαντόδοντο. Χαυλιόδοντας ένα πράμα...

- Ουάου , πράγματι φαίνεται γνήσιο!

-Μόνο που μερικές φορές νιώθω μια περίεργη μυρωδιά βρε κορίτσια. Κυρίως όταν μασάω κρέας ....

-??

-!!!

-Να δείς που θα είναι κάποιο μακρινό απομεινάρι του ελέφαντα. Αντιδρά φαίνεται στη γεύση του κρέατος. Αλλά μην ανησυχείς. Ίσα ίσα που δηλώνει τη γνησιότητα του πράγματος. Με τη συχνή χρήση θα φύγει.

-Ναι ναι, και μένα μου μύριζε. Στην αρχή είχα τη γεύση από μπαχάρια λες και ήμουν στην Τσάινα Τάουν αλλά με τον καιρό έφυγε.

-Αααααααα (έκαναν οι υπόλοιπες κυρίες με ύφος συνομωτικό…) μάλλον κινέζικες είναι οι δικές σου.

-Κινέζικες? Α να χαθείς που θα μου πεις εμένα ..... που κρατάω απ τα μεγαλύτερα τζάκια της Αθήνας ...... ε γώ που είμαι της εποχής του Ιακχου ........ μωρέ θα σου το κλείσω το υπουργείο ..... θα σου στείλω τον Εισαγγελάτο ...............




- Μα καλά οι κινέζικες δεν είναι οι καλύτερες πορσελάνες?

- Στο βάζο μπορεί, στο δόντι όχι! Αχ αγαπητή μου, δεν είστε γνώστης του θέματος και αυτό φαίνεται. Εσείς δεν είστε η σύζυγος εκείνου του ανεξάρτητου τίμιου φτωχομπινέ από τη βόρεια Ελλάδα? Το φόρεμα που φοράτε είναι κάποιου είδους τοπικής ενδυμασίας?
Ξέρετε, νιώθω μια αμηχανία μαζί σας γιατί δεν έχω ξανασυναντήσει ποτέ στη ζωή μου τίμιο άνθρωπο. Είναι η πρώτη φορά ........... καταλαβαίνετε ...... Ελάτε- ελάτε όμως υπό την σκέπη μου να σας διαφωτίσω. Οι δικές μου του Ελεφαντοστού είναι οι καλύτερες. Μου το είπε και ο ίδιος οδοντίατρός μου που ........

-Κορίτσια κορίτσια!!! Γρήγορα τις πορσελάνες σας έξω. Πλησιάζει ο φωτογράφος του Dοwn Town

-Αχ όχι. Εγώ δεν θα ποζάρω. Είμαι θυμωμένη με τον Πέτρο. Στα κοσμικά του βγαίνω πάντα με μάτια άσπρα σαν φάντασμα. Λες και φωσφορίζει το κονσίλερ από κάτω. ΑΡΝΟΥΜΑΙ.

-Εελα έεεελαα. Μη μας το χαλάς τώωωραα. Να βγούμε όλες της κυβερνήσεως μια αναμνηστική με τις πορσελάνες μας. Να δούμε ποιανής θα είναι η πιο λαμπερή! αχαχααα

-Όλες μαζίιιιιιιι



Cheeeeeeeeeeese :--))))))))))))))





#\Κράκ!/#


«Μαλάκααα........πάει ο καινούργιος μου φακός»









Δευτέρα, Ιανουαρίου 15, 2007

Μποϊκοτάζ στις τόπλες τραγουδίστριες και στις τσίτσιδες χορεύτριες





Μόλις γύρισα από μπουζούκια. Κυριακή βράδυ 3.30
Έχω να δηλώσω ότι σε αυτά τα μαγαζιά επειδή οι τραγουδίστριες και οι χορεύτριες είναι κατ ουσίαν γυμνές και κορμάρες, όλοι οι άντρες τις χαλβαδιάζουν ασύστολα και ξεχνάν ότι συνοδεύουν γκόμενες.

Τι να κάνουν οι γυναίκες θαμώνες για να ξεκολλήσουν τα βλέμματα των μαλακιζ-ανδρών τους από τις τσίτσιδες κορμάρες? Κυκλοφορούν και οι ίδιες τσίτσιδες.

Σχεδόν όλες οι πελάτισσες στο μαγαζί ήταν με τιραντάκια- μην πω με τα σουτιέν και τα μίνια μέχρι τον κώλο, μες στο καταχείμωνο και τουρτουράγανε. Αλλά επειδή οι τραγουδίστριες είναι κατά πολύ περισσότερο κορμάρες, οι πελάτισσες οι σχεδόν γυμνές τα παίρνουν στο κρανίο και ανεβαίνουν στις καρέκλες μπας και ξεκλέψουν κανένα βλέμμα. Οι δε πιο τρελαμένες και οι «τα πήρα στο κρανίο μέχρι που μου γινε κιμάς» ανεβαίνουν στα τραπέζια μήπως και κλέψουν εκτός από τα βλέμματα και το φως κανενός προβολέα που παρεμπιπτόντως θα ζεστάνει και λίγο το κοκαλάκι τους.

Του κάκου όμως.

Γι αυτό δηλώνω υπεύθυνα και χωρίς ντροπή ότι:


Πρέπει εμείς οι γυναίκες να μποϊκοτάρουμε όλα αυτά τα μαγαζιά με τις «τόπλες τραγουδίστριες και τις τσίτσιδες χορεύτριες».


Έτσι θα μείνουν μέσα στα μαγαζιά μόνο άντρες πελάτες. Φαντάζεσαι ένα μαγαζί με χίλιους άντρες πελάτες που τους έχει βγεί η γλώσσα απ όξω, και 5 κοπέλες ημίγυμνες να τραγουδάνε? Με το που θα βγουν τα καημένα τα εργαζόμενα κορίτσια στην πίστα θα σκιαχτούν. Θα ρίξουν τα γεμάτα τρόμο βλέμματά τους η μία στην άλλη, θα μαζέψουν κώλους και βυζιά άρον άρον, και θα την κάνουν τροχαδόν από την πίσω πόρτα, στέλνοντας διάγγελμα στον μαγαζάτορα ότι απεργούν μέχρι αποκτήσεως θηλυκού υποστηρικτικού κοινού.

Ο μαγαζάτορας εννοείται ότι θα τσατιστεί κανονικά, θα πει "αϊ σιχτίρ οι παλιοκότες", και θα κρατήσει μόνο τους άντρες λαϊκούς τραγουδιστές. Όμως ένα μαγαζί με 1.000 άντρες πελάτες λιγούρηδες και 6 τραγουδιστές επίσης άντρες, θα είναι σαν γήπεδο που παίζουν μπάλα χωρίς τόπι. Το τόπι είναι που γυρίζει, που έχει την τσαχπινιά και την γλύκα και όχι οι ποδοσφαιριστές. Θα γίνει αναταραχή μεγάλη. Θα αδειάσουν τα μπουζουκτσίδικα και θα γεμίσουν τα στριπτιζάδικα.

Έτσι θα αναγκαστούν όλοι οι μαγαζάτορες να υποκύψουν στις απαιτήσεις των πρώην ημίγυμνων τραγουδιστριών τους και να τις ξαναπάρουν πίσω με τους όρους του διαγγέλματός τους. Δηλαδή:

-Θα φοράν πλέον κελεμπίες στην πίστα και θα γλυτώσουν επιτέλους και αυτές από την καθημερινή δίαιτα ασιτίας, τα γυμναστήρια, και τα κομμωτήρια που τους έχουν κατσιάσει το μαλλί από το καθημερινό πιστολάκι και τα ντεκαπάζ.

Θα αφοσιωθούν έτσι στην λατρεμένη τους τέχνη του τραγουδιού.
Θα μπορούν να γίνουν επιτέλους Μαρίζες Κωχ και Φαραντούρες χωρίς να χάσουν τη δουλειά τους.

Αλλά και εμείς οι υπόλοιπες κανονικές γυναίκες του λαού θα μπορούμε άφοβα να πάμε επιτέλους ντυμένες και χωρίς να πουντιάζουμε στα μπουζούκια, και να είμαστε εμείς τα πρόσωπα της βραδιάς

Αχ είμαι ζαλισμένη και πρέπει να κοιμηθώ. Πώς θα ξυπνήσω αύριο?

Αχ το πιτσιρίκι είναι πολύ γλυκό και είχε μάτια μόνο για μένα.

Α ρε μάνα δεν μπορούσες να με γεννήσεις 10 χρόνια πιο μετά?

Γαμώ την gademia μου γαμώ

Ελπίζω αύριο να μην μετανιώσω γι αυτά που γράφω




Αχ πρέπει να κοιμηθώ επειγόντως




Παρασκευή, Ιανουαρίου 12, 2007

Δεν κουνιέται φύλλο στην αγορά




Άλλες χρονιές είχαμε δικαιολογίες. Δεν ψωνίζει ο κόσμος γιατί κάνει κρύο και μαζεύουν λεφτά για το πετρέλαιο, λέγαμε. Δεν βγαίνουν στην αγορά γιατί βρέχει και θα χαλάσει το μαλλί της κυρίας. Χιονίζει και φοβούνται μην αποκλειστούν στο κέντρο και πώς θα γυρίσουν σπίτι? Δεν κυκλοφορούν γιατί πάγωσε το χιόνι και φοβούνται μη γλυστρίσουν και σπάσουν κανένα πόδι.

Τώρα ούτε βρέχει, ούτε χιονίζει, ούτε κρύο κάνει και ο κόσμος δεν βγαίνει. Ούτε για βόλτα δεν κατεβαίνουν. Οι δικαιολογίες τέλειωσαν. Θα του τα σούρω καμιά μέρα του Καραμανλή κανονικότατα.

Δεν υπάρχει ρευστό, και τα δικά μας προϊόντα έγιναν πλέον είδη πολυτελείας. Καταντήσαμε τα σούπερμάρκετ να είναι οι ναοί του χρήματος.


Fuck


Τα εμπορικά κλείνουν. Άνθρωποι 40 και 50 χρονών, πρώην συνάδελφοι μαγαζάτορες τα κλείνουν και ψάχνουν δουλειά απεγνωσμένα. Πρώην συνάδελφοί μας, μας παίρνουν τηλέφωνο και μας ζητάν να τους προσλάβουμε.


Φρίκη


Αυτά βλέπουμε με το ομοαίματο συναφεντικό και λέμε «πάλι καλά είμαστε εμείς».
Είμαστε 2 παιδιά πολύ εργατικά και υπεύθυνα. Θέλουμε να πάει καλά το μαγαζί πάση θυσία. Ευτυχώς που το συναφεντικό έχει όραμα, ψάχνει ευκαιρίες παντού, βλέπει μπροστά και προσπαθεί με τα μέσα που έχουμε όχι μόνο να σταθούμε, αλλά να προχωρήσουμε και ένα βήμα μπροστά. Εγώ με την οργάνωση, τον προγραμματισμό και το πρακτικό μυαλό μου προσπαθώ να υλοποιώ τα οράματά μας, και προσπαθώ να ελαφρύνω όσο μπορώ το έργο του αλλά και να το ενισχύσω.

Βέβαια είμαι γυναίκα και όσο να ναι γκρινιάζω μερικές φορές, ‘μα’ για την κούραση, ‘μα’ για τα ατελείωτα ωράριά μας, ‘μα’ για τους υπαλλήλους μας, αλλά ό,τι και να λέω όσο και να παραπονιέμαι δεν παύω μέσα μου να πιστεύω ότι εγώ και το ομοαίματο συναφεντικό είμαστε ένα


αχτύπητο δίδυμο.


Αυτό συνέχεια το ξεχνάω όταν είμαι απορροφημένη και ζω στην ένταση της δουλειάς, αλλά κάτι τέτοιες στιγμές όπως τώρα το σκέφτομαι και χαίρομαι πραγματικά. Μωρέ άμα έχουμε την υγεία μας, και ο καθένας συναισθηματική σταθερότητα, μπορούμε να κάνουμε θαύματα.





Ας δω τώρα το «Saw» το δεύτερο.
Είχα δει το πρώτο και μου άρεσε τρελά. Αν και τα θρίλερ με παρανοϊκούς δολοφόνους δεν είναι της προτίμησής μου, αυτό το έργο με ξετρέλανε. Και το γύρισαν κάτι νεότατα παιδιά με λίγα χρήματα και περιορισμένο χρόνο.

Να, κάτι τέτοιες περιπτώσεις με κάνουν να σκέφτομαι πως άμα ο άνθρωπος έχει ταλέντο μπορεί να κάνει τα πάντα. Ούτε κονέ, ούτε διασυνδέσεις, ούτε κατουρημένες ποδιές.

Το ταλέντο είναι άστρο που φέγγει, δείχνει από μόνο του τον δρόμο, και κάνει τους ανθρώπους να ξεχωρίζουν από τη μάζα.

Ο "piercing" βιντεοκλαμπάς μου είπε πως και το saw το δεύτερο είναι καλό. Όχι βέβαια όπως το πρώτο αλλά παρόλαυτά είναι λέει καλό.
Μα τι καλό και ευγενικό παιδί αυτός ο βιντεοκλαμπάς!!!! Τον έχω στην καδριά μου. Όχι σαν τους άλλους των μεγάλων αλυσίδων βίντιοκλάμπ που σου χαμογελάν τυπικά και επαγγελματικά: καλησπέρα σας- πόσο?-τόσο- ευχαριστώ- γειά σας.
Αυτός με κάνει να νιώθω πολύ άνετα, λες και τον ξέρω χρόνια. Και εννοείται ότι δεν ντρέπομαι πλέον να τον ρωτήσω ό,τι απορία έχω για τις ταινίες, ακόμα και απορίες που σε κάποιον άλλο ίσως να φαινόταν αφελείς ή ανόητες και να γελούσε. Αυτός αντίθετα κάθεται και μου τα εξηγεί όλα. Μπράβο του, με κέρδισε σαν πελάτισα αλλά και με άγχωσε ταυτόχρονα γιατί, τέτοια που είμαι, τώρα θέλω να δώ ΟΛΕΣ τις ταινίες του μαγαζιού αυτού του καλού παιδιού, πράγμα που σημαίνει ότι θα τα βλέπω μέχρι τα βαθιά γεράματα............................................................................

....................πάλι fuck .




Όλα βαίνουν καλώς λοιπόν.
Είναι Παρασκευή βράδυ, με περιμένουν 2 μέρες αραλίκι που ξεκινάν από τώρα, και επιπλέον με περιμένει έξοδος στο 2 μερο. Τι καλά!!!

Έχω ετοιμάσει το σκηνικό, έφτιαξα το σαντουιτσάκι μου, θα τυλιχτώ στην κουβερτούλα μου, θα σβήσω τα φώτα για να φοβηθώ περισσότερο και θα δω το


"Saw"



Γιούπιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι......





Δευτέρα, Ιανουαρίου 08, 2007

Ντέμι Μούρ: «Εχω 3 στόματα και τον Άστον Κούτσερ να θρέψω»




Το "Half Light" με την Ντέμι Μούρ μου το σύστησε ο βιντεοκλαμπάς από το νέο βιντεοκλάμπ που ανακάλυψα στη γειτονιά μου. Ο τύπος λοιπόν με βλέπει που με το καλημέρα σας στήθηκα με τις ώρες μπροστά στα στάντ με τα θρίλερ, με πλησιάζει, και αφού μου συστήνεται ως ομοιοπαθής θρίλερ-addict, μου προτείνει διάφορα θρίλερ αφού, όπως είπε, τα έχει δει σχεδόν όλα.

Το θέμα με τα θρίλερ είναι ότι υπάρχουν πολλές και διαφορετικές προτιμήσεις. Άλλος θέλει τα ψυχολογικά, άλλος τα σπλάτερ, άλλος θρίλερ διαστημικά, άλλος θρίλερ αστυνομικά, άλλος με παρέες που παν γουίκεντ και πετσοκόβονται, άλλος με πνεύματα, άλλος με διαβόλους. Θέλω να πω πως το να ταιριάξουν 2 θριλεράδες στα γούστα δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Αφού όμως το παιδί (είχε και χαλκά στο φρύδι) έκανε τόσο κόπο να ασχοληθεί μαζί μου και με τόση χαρά και όρεξη, αναγκάστηκα (τρόπος του λέγειν) να νοικιάσω και μια από τις πολλές που μου πρότεινε. Βέβαια αρνήθηκα με ευγενικό τρόπο στα περισσότερα, αλλά όταν μου τελείωσαν οι δικαιολογίες πήρα το Half Light για να ξεμπερδεύω, και ο τύπος καταχάρηκε.

Αυτό που μου είπε χαρακτηριστικά για την ταινία είναι ότι «έχει ανατρεπτικό τέλος».


Poor piercing child …...


Έχω δει και έχω δει θρίλερ. Για να υπάρξει πλέον ανατρεπτικό τέλος για μένα θα πρέπει να είναι αριστούργημα.
Αυτή η ταινία είχε δώσει από την αρχή ένα στοιχείο ΤΡΑΝΤΑΧΤΟΤΑΤΟ που σε βοηθούσε να καταλάβεις ότι θα παίξει σημαντικό ρόλο στην όλη υπόθεση. Αυτό το στοιχείο ήταν και το κίνητρο για όλα όσα συνέβησαν στη συνέχεια. Και το στοιχείο αυτό έκανε μπαμ στα δικά μου μάτια, και έτσι το τέλος μου φάνηκε απόλυτα προβλέψιμο. Φυσικά αυτό δεν θα το πω στον βιντεοκλαμπά όταν το επιστρέψω, αλλά αντίθετα θα του τονίσω πόσο πολύ μου άρεσε η επιλογή του. Μεγάλη ήταν η χαρά του όταν έδειξα ότι εμπιστεύομαι την κρίση του, μην τον απογοητεύσω τώρα ....




Αλλά επειδή είμαι λίγο κατίνα θα μιλήσω και για την Ντέμι Μούρ.

Τη συμπαθώ την κοπέλα γιατί άκουσα ότι είχε δύσκολα παιδικά χρόνια. Επίσης έχει 3 παιδιά και μπράβο της. Τιμή της και καμάρι της που τα έκανε και δεν λυπήθηκε την σιλουέτα της. Τα γεννοβόλησε ενάντια στην εικόνα του Χόλυγουντ. Αυτό είναι το μόνο, αλλά ισχυρό ελαφρυντικό που της δίνω.

Κατά τα άλλα ποτέ δεν τη θεώρησα πολύ καλή ηθοποιό. Είναι μια μέτρια, χωρίς εξάρσεις που όμως προσπαθεί να αναγνωριστεί, προσπαθεί να μας πείσει ότι εκτός από ωραία είναι και καλή ηθοποιός. Άντε, ας της κάνουμε το χατίρι να το δεχτούμε (μόνο μπροστά της ) γιατί είπαμε έχει και ελαφρυντικό. Είναι μια μάνα που αγωνίζεται να σταθεί μόνη της στο Χόλυγουντ. Και η πορεία της φαντάζομαι πως δεν θα ήταν ιδιαίτερα εύκολη. Ειδικά τώρα που παραμεγάλωσε και δεν της δίνουν ρόλους.




Η διαδρομή της μακρινή. Γύρισε ταινίες, έγινε διάσημη, παντρεύτηκε και χώρισε αλλά κράτησε τα παιδιά. Έμεινε όμως μόνη και γκόμενο δεν έβρισκε. Όλοι της λέγαν να πάρει κάποιον της ηλικίας της, κάποιον 45 ως 52 χρόνων, ώριμο, που να ξέρει να σταθεί δίπλα της και δίπλα στα παιδιά της. Όμως αυτή έχοντας φτάσει σε κάποια ηλικία (πόσο να ναι άραγε? 45, 47?) με ένα διαζύγιο και τα 3 παιδιά στην πλάτη της, της ‘την έδωσε’.

« Έφαγα τα χρόνια μου να μεγαλώνω τα παιδιά, ο άλλος με χώρισε και ‘τριγυρίζει με πιτσιρίκες’, και γω να πάρω τον πουρό? Μωρέ εγώ θα πάρω πιπίνι. Να με σφίγγει στα νεανικά μπράτσα του και να με λιώνει σαν τανάλια. Να έχει ενέργεια όλη μέρα, και να με παρασέρνει στη ζωή και όχι στο τίλιο, στην πιτζάμα, στις βεντούζες και στα έμπλαστρα. Να έχει μαλλί πλούσιο και μεταξένιο στο κεφάλι και όχι όπως ο πρώην μου ο φαλάκρας ‘που τριγυρνάει με πιτσιρίκες’ (ναι, αυτό το τελευταίο της έχει κάτσει άσχημα).

Να είναι ντουράτος στο κρεβάτι όποτε γουστάρει, και όχι να το προγραμματίζει με βάση τα βιάγκρα στο κρυμμένο τσεπάκι. Αναρωτιέμαι ο πρώην μου ο φαλάκρας ‘που τριγυρνάει με πιτσιρίκες’ πόσα μπλε χαπάκια παίρνει για να τακτοποιεί όλες αυτές τις νεάνιδες? Χα

Θέλω έναν νέο που να μου μιλάει για όνειρα, για φιλοδοξίες και να γίνω μέρος των ονείρων του και γω, και όχι έναν γέρο που θα είμαι εγώ ο ακροατής των εμπειριών Του και των επιτευγμάτων Του.

Αϊ σιχτίρ όλοι σας, θα πάρω τον Άστον Κούτσερ. Και ας μου τα φάει αυτός. Από το να τα ξοδέψω στους γιατρούς για τις χοληστερίνες και τις πέτρες στα νεφρά του πουρού, καλύτερα ο νέος»
σκεφτόταν η Ντέμι Μουρ όταν ενέδιδε στον Άστον.

Και έτσι πήρε τον πιτσιρικά. Μοιάζει λίγο υπερβολική στις σκέψεις της είναι η αλήθεια, αλλά έχει και τα δίκια της όπως και να το κάνουμε.




Πως θυμήθηκα τώρα τον Κούτσερ? Στο έργο η Μούρ ερωτεύεται έναν πιτσιρικά, και έτσι όπως ξαπλώνανε στο κρεβάτι σκέφτηκα πως κάπως έτσι θα καλοπερνάει και με τον πιτσιρικά σύζυγό της, και νομίζω ότι τη ζήλεψα προς στιγμήν. Αυτή, η Βίσση και η Βουγιουκλάκη (ζει ακόμα στη μνήμη μας) έσπασαν το κατεστημένο, πολύ το ευχαριστήθηκαν και μπράβο τους. Ό,τι κακίες και να λένε οι άλλες οι τζατζόγριες, το λένε από ζήλια. Τελεία και παύλα.

Η μεγαλοκοπέλα πρέπει να τα φτιάχνει με ηλικιωμένους ή "ώριμους"? Από πού κι ως πού? Είναι γραμμένο κάπου και δεν το ξέρω? Είναι κάποιος κανόνας? Όχι. Αυτές οι κυρίες έζησαν τη ζωή με το κουτάλι και ξέρουν τι θέλουν. Αν μέσα τους νιώθουν κορίτσια στην άνθησή τους και προσπαθούν να δείχνουν και εξωτερικά έτσι, και τους κάτσει και ένας πιτσιρικάς που να καλύπτει τα θέλω τους, τότε μπράβο τους, και τιμή τους και καμάρι τους.





Όμως είπαμε ότι ο Μούρ είναι περίπου 45 με 47. Πώς κρατιέται έτσι νέα εξωτερικά?

Σίγουρα είναι πολύ πολύ αδύνατη. Τόσο αδύνατη που καταλαβαίνεις πως δεν είναι από του φυσικού της. Η γυναίκα είναι καταδικασμένη σε εσαεί πείνα ή σνιφάρισμα κόκας αν θέλει να φαίνεται νέα και να έχει τον Άστον δίπλα της, χωρίς να την καταντήσει τάρανδο. Φρόντισε να μας τονίσει στο έργο την νεανικότητα και την αδυναμία της με τα ωραιότατα τζιν, τις μπότες, τα πλάνα στον λεπτότατο (ντυμένο) καχεκτικό πισινό της, τις ωραιότατες καμπαρτίνες, και τα σακάκια που ήταν λίγο φαρδιά αλλά της πήγαιναν, και τα ωραία φουλάρια και τα κασκόλ. Μέσα στα ρούχα τα πόδια της φαινόταν σαν ξυλαράκια, δεν μιλάω για τα μάγουλά της που μπήκαν μέσα.

Κάτι που με προβλημάτισε αρκετά ήταν τα δόντια της, που ήταν αφύσικα λευκά και τέλεια, και μερικές φορές το πάνω χείλος της δεν συντονιζόταν απόλυτα με το κάτω, με αποτέλεσμα κάποιο ίχνος δοντιού να προεξέχει από το κλειστό ή μισάνοιχτο στόμα. Όχι, δεν μπορώ και δεν θέλω να πιστέψω ότι φορούσε και αυτή μασέλα σαν τον Νίκολας. Όχι δεν το δέχομαι. Κάτι άλλο συμβαίνει που όμως θα το μελετήσω σε επόμενη ταινία της.

Όσο για το μαλλί, πολύυυ καλό. Επιμελώς ατημέλητο, υγιές και λαμπερό. Με χωρίστρα στη μέση και μακρύ τόσο ώστε να πέφτει δεξιά και αριστερά από τα μάτια, και να κρύβει τις ρυτίδες στο "πόδι της χήνας" ... Ε, καλά Ντέμι μου, γυναίκες είμαστε όλες, άσημες και διάσημες, πλούσιες και φτωχές. Αυτά τα τερτίπια τα ξέρουμε από τα γεννοφάσκια μας. Ωραίο λοιπόν το μαλλί-κουρτίνα, αν και αρκετές φορές φάνηκες θαρραλέα και δέχτηκες να στο φυσήξει ο αέρας το μαλλί και να στο παίρνει όλο πίσω και να είναι γλυμμένο, ή να το παίρνει όλο δεξιά ή όλο αριστερά (εκεί ήταν που έκανα τα περισσότερα στοπ καρέ προς μελέτην).

Ε, τι να κάνεις δέχτηκες αυτούς τους αέρηδες να λυσσομανάν στην πολύτιμη επιδερμίδα σου, όταν πλέον ο σκηνοθέτης είχε φτάσει στα όριά του και ούρλιαζε ότι πρέπει επιτέλους να είσαι λίγο πιο ανθρώπινη και να ξεφύγεις από την κέρινη μάσκα που φοράς. Ο άνθρωπος έγινε κατακόκκινος και πρήστηκε από το κακό του όταν κατάλαβε ότι πλέον δεν έχεις πολλές εκφράσεις στο ρεπερτόριο σου μετά το μπότοξ, και αυτό στο πέταξε κατάμουτρα. Η αλήθεια είναι ότι τότε εσύ τρόμαξες πολύ και φοβήθηκες μήπως τελικά όντως αυτή η νεοαποκτηθείσα μάσκα κάνει κακό στην καριέρα σου. Σε ταρακούνησε τόσο που δέχτηκες να αποχωριστείς την ‘κουρτίνα’ και να κάτσεις κόντρα στους βοριάδες με φάτσα την αλήθεια.




Και το φλέγον θέμα, για το οποίο θέλω να μιλήσω γιατί αλλιώς θα σκάσω είναι οι ρυτίδες σου.

Βρε παιδιά δεν νοείται γυναίκα τέτοιας ηλικίας να μην έχει ρυτίδες γύρω από τα μάτια. Πώς να το κάνουμε. Σίγουρα έχει, αλλά ο σκηνοθέτης διάλεξε τέτοια πλάνα, τέτοιους φωτισμούς, τέτοια φίλτρα ώστε να μην φαίνονται. Μη σου πω πως μπορεί να έπεσε και επεξεργασία με κομπιούτερ για να σβηστούν οι ρυτιδούλες που τόλμησαν να ξεφύγουν από τον κλοιό των τεχνικών με την ελπίδα να αποκτήσουν και αυτές λίγη δημοσιότητα.

Ενώ όλοι οι άλλοι ηθοποιοί είχαν κανονικά πρόσωπα, με εκφράσεις κανονικές, με χρώμα επιδερμίδας προσώπου ανθρώπινο, η Μούρ ήταν ανέκφραστη και περίεργα φωτεινή. Στα μάτια τίποτα. Σιδερωμένη επιδερμίδα με πρέσα. Βέβαια η κοπέλα γελούσε στο έργο μερικές φορές, και εκεί έκανα επίσης πολλά στοπ καρέ. Ε λοιπόν, ενώ σχηματιζόταν ρυτίδες γέλιου στο στόμα, παρόλαυτα δεν ήταν οι βαθιές του 45 αρη αλλά οι κανονικές του 30ρη. Καλά, εννοείται πως ότι και να έκανε, τα μάτια και το μέτωπό της ήταν παντελώς ανέκφραστα.



Υποπτεύομαι ότι το έκανε το μπότοξ της.

Λίφτιγκ δεν πρέπει να έκανε γιατί δεν άλλαξε τόσο τρομερά η φάτσα της, αλλά ήταν τρομερά ανέκφραστη όπως είπα παραπάνω. Το κατάλαβε αυτό ο σκηνοθέτης. Μη νομίζεις, δεν είναι χαζός ο άνθρωπος, βλέπει με τι έχει να κάνει. Του φόρτωσαν τα αφεντικά του στο Χόλυγουντ μια ανέκφραστη για πρωταγωνίστρια και έπρεπε να τα βγάλει πέρα με αυτήν και τις ιδιοτροπίες της. Τι να κάνει? Έπρεπε να βγάλει έκφραση μέσα από την κέρινη μάσκα με το στανιό. Έτσι την έβαλε να κοιτάει συνήθως τρομαγμένη με κλειστό στόμα, ή τρομαγμένη με ανοιχτό στόμα, ή αποσβολωμένη ή υποψιασμένη με ανοιχτό ή κλειστό στόμα, ή αθώα -σκεπτική με ανοιχτό ή κλειστό στόμα, και άλλα τέτοια τερτίπια. Βασανίστηκε ο άνθρωπος πολύ. Έπρεπε να τα βγάλει πέρα με το υλικό που είχε, και νομίζω ότι παρά τις αντιξοότητες τα έβγαλε πέρα αξιοπρεπώς.


Εύγε στον σκηνοθέτη!!!


Εύγε!!!!






Παρασκευή, Ιανουαρίου 05, 2007

Αυτό είναι που λεν.... «κοκτέιλ φαρμάκων»?





Έλιωσα στον καναπέ να βλέπω τα DVD. Ξαπλωμένη στην αγαπημένη μου θέση, με την κουβέρτα αγκαλιά, έζησα τις ιστορίες του Χόλυγουντ και των θρύλων της Κίνας. Σχεδόν μπήκα μέσα στην τηλεόραση. Τι ωραία που τα γυρίζουν οι άτιμοι! Είναι σαν να τα ζεις. Ένιωθα ότι τα έβλεπα τρισδιάστατα, τέτοια όρεξη είχα να τα δω. Και πολύ το φχαριστήθηκα. Με έπαιρνε ο ύπνος στον καναπέ με τελευταία εικόνα στα μάτια μου κάποια σκηνή της ταινίας, και ξυπνούσα βάζοντας τη συνέχειά της. Cool!!!

Παρασύρθηκα λοιπόν στις ημέρες των γιορτών, και έτσι όπως κοιμόμουν στον καναπέ με μια κουβερτούλα να με σκεπάζει, "την άρπαξα", και τώρα είμαι με δέκατα. Αλλά δεν το βάζω κάτω. Βρίσκομαι σε διαρκή κίνηση, πηγαίνω και στη δουλειά και έτσι θα το νικήσω και δεν θα κρεβατωθώ.

Εκτός του κρυώματος απέκτησε το κορμί μου και το σχήμα του καναπέ. Το κατάλαβα ένα πρωί, όταν πονούσε τρομερά όλη η αριστερή μεριά των πλευρών μου και το σώμα μου έγερνε προς τα αριστερά, μάλλον από την άβολη θέση που είχα νυχθημερόν στον καναπέ. Άλλαξα λοιπόν πλευρό-ξάπλας στον καναπέ αλλά συνέχισα να πονάω. Επειδή είμαι προνοητική και φοβητσιάρα έτρεξα στον γιατρό (καλού-κακού).





Μετά από επιφανειακή εξέταση, μην πω επιδερμική ή επιπόλαιη (...γιατροί.... τι περιμένεις.....ούτε που ψηλάφισε να δεί αν είναι κανένας όγκος, αν πρήστηκε το αριστερό πνευμόνι-πρέπει να κόψω το τσιγάρο, αν τα έντερα της αριστερής κοιλιάς μου παραμένουν τοποθετημένα σωστά ή από το στραβό ξάπλωμα στράβωσαν κι αυτά), διάγνωσε πως είναι κάποια θλάση μυών (ή μήπως το είπε θλάση ινών?).

Θλάση μυών???? Από πού ρε παιδιά? Από την ξάπλα του καναπέ? Εδώ από την γυμναστική δεν έπαθα θλάση και έπαθα από την ξάπλα? Μωρέ τι κομπογιαννίτης γιατρός είναι αυτός στο γνωστό Ιατρικό Κέντρο?

Αλλά.... μήπως έχει δίκιο? Μήπως άλλο μου είπε και άλλο κατάλαβα? Μήπως τελικά ξέρει κάτι παραπάνω?

«θα σου γράψω Μεζ...λίντ και θα σου περάσει» είπε
«Αν μπορώ να γίνω καλά και χωρίς το Μεζ...λίντ θα προτιμούσα να μην το πάρω, ο πόνος άλλωστε δεν είναι και τόσο τρομερός. Αντέχεται»
«Καλά, πάρε τότε Βολτ...ρέν»
«Είμαι αλλεργική στο Βολ...ρέν. Αλλά θα προτιμούσα να μην πάρω τίποτα γιατρέ μου, γιατί ξέρετε είμαι γενικώς κατά των πολλών φαρμάκων».

Πωπω μανία με τα φάρμακα αυτοί οι γιατροί! Έτοιμοι είναι να σε στουμπώσουν στα χάπια, έχεις δεν έχεις κάτι.
Εγώ μπορεί να έχω δέκατα και πόνο δυνατό, αλλά φάρμακα έτσι εύκολα δεν παίρνω.





Έκανα έλεγχο και για την Προλακτίν η οποία με το ειδικό φάρμακο έπεσε από 70 στο 7!
Ωρε χαράαα...το 7 είναι τόσο μικρό που μου φαίνεται σαν να μην υπάρχει!
Είναι τόσο μικρό που χρειάζεσαι γυαλιά για να το διαβάσεις, μη σου πω ότι δεν διαβάζεται κάν.
Πήγα τα αποτελέσματα όλο χαρά στον γνωστό μεγαλογιατρό ο οποίος όμως, αν και δεν με ανησύχησε, μου είπε ότι θα παίρνω το φάρμακο για τουλάχιστον ένα χρόνο σε μικρότερη βέβαια δόση, γιατί έτσι θα αποκλείσουμε λέει κάθε πιθανότητα αδενώματος στην υπόφυση, ακόμα και αν είναι στην αρχή της δημιουργίας του.

(Πωπωωω! Λες να πρόλαβα κάτι στην αρχή του? Αυτό είναι ιδιαίτερα ανακουφιστικό! Αν ήταν γραφτό μου να ‘παω’ από όγκο στο κεφάλι και εγώ το πρόλαβα πριν δημιουργηθεί, αυτό είναι ένα μικρό θαύμα! Βέβαια ποτέ δεν θα το μάθω, αλλά είναι πολύ ωραίο να το φαντάζομαι! )



Και ανακεφαλαιώνω: παίρνω Θυροξίν, παίρνω το φάρμακο για την Προλκτίνη, αν πάρω Ντεπ..ν για τον πυρετό και Μεζο…λίντ για τον πόνο των πλευρών, το κορμί μου θα είναι γεμάτο χημικά, θα είναι ένα κοκτέιλ φαρμάκων! Και είμαι ακόμα νέος άνθρωπος! Που και να μεγαλώσω δηλαδή.




Αλλά χαλάλι. Αυτά δεν πρέπει να τα βλέπω σαν κακά χημικά χαπάκια που διαταράσσουν την ισορροπία και αρμονία του οργανισμού, αλλά ως πολύχρωμα και λαμπερά χαπάκια υγείας........ προς τέρψιν των γιατρών και των φαρμακευτικών αντιπροσώπων