Δεν κουνιέται φύλλο στην αγορά

Άλλες χρονιές είχαμε δικαιολογίες. Δεν ψωνίζει ο κόσμος γιατί κάνει κρύο και μαζεύουν λεφτά για το πετρέλαιο, λέγαμε. Δεν βγαίνουν στην αγορά γιατί βρέχει και θα χαλάσει το μαλλί της κυρίας. Χιονίζει και φοβούνται μην αποκλειστούν στο κέντρο και πώς θα γυρίσουν σπίτι? Δεν κυκλοφορούν γιατί πάγωσε το χιόνι και φοβούνται μη γλυστρίσουν και σπάσουν κανένα πόδι.

Τώρα ούτε βρέχει, ούτε χιονίζει, ούτε κρύο κάνει και ο κόσμος δεν βγαίνει. Ούτε για βόλτα δεν κατεβαίνουν. Οι δικαιολογίες τέλειωσαν. Θα του τα σούρω καμιά μέρα του Καραμανλή κανονικότατα.

Δεν υπάρχει ρευστό, και τα δικά μας προϊόντα έγιναν πλέον είδη πολυτελείας. Καταντήσαμε τα σούπερμάρκετ να είναι οι ναοί του χρήματος.


Fuck


Τα εμπορικά κλείνουν. Άνθρωποι 40 και 50 χρονών, πρώην συνάδελφοι μαγαζάτορες τα κλείνουν και ψάχνουν δουλειά απεγνωσμένα. Πρώην συνάδελφοί μας, μας παίρνουν τηλέφωνο και μας ζητάν να τους προσλάβουμε.


Φρίκη


Αυτά βλέπουμε με το ομοαίματο συναφεντικό και λέμε «πάλι καλά είμαστε εμείς».
Είμαστε 2 παιδιά πολύ εργατικά και υπεύθυνα. Θέλουμε να πάει καλά το μαγαζί πάση θυσία. Ευτυχώς που το συναφεντικό έχει όραμα, ψάχνει ευκαιρίες παντού, βλέπει μπροστά και προσπαθεί με τα μέσα που έχουμε όχι μόνο να σταθούμε, αλλά να προχωρήσουμε και ένα βήμα μπροστά. Εγώ με την οργάνωση, τον προγραμματισμό και το πρακτικό μυαλό μου προσπαθώ να υλοποιώ τα οράματά μας, και προσπαθώ να ελαφρύνω όσο μπορώ το έργο του αλλά και να το ενισχύσω.

Βέβαια είμαι γυναίκα και όσο να ναι γκρινιάζω μερικές φορές, ‘μα’ για την κούραση, ‘μα’ για τα ατελείωτα ωράριά μας, ‘μα’ για τους υπαλλήλους μας, αλλά ό,τι και να λέω όσο και να παραπονιέμαι δεν παύω μέσα μου να πιστεύω ότι εγώ και το ομοαίματο συναφεντικό είμαστε ένα


αχτύπητο δίδυμο.


Αυτό συνέχεια το ξεχνάω όταν είμαι απορροφημένη και ζω στην ένταση της δουλειάς, αλλά κάτι τέτοιες στιγμές όπως τώρα το σκέφτομαι και χαίρομαι πραγματικά. Μωρέ άμα έχουμε την υγεία μας, και ο καθένας συναισθηματική σταθερότητα, μπορούμε να κάνουμε θαύματα.





Ας δω τώρα το «Saw» το δεύτερο.
Είχα δει το πρώτο και μου άρεσε τρελά. Αν και τα θρίλερ με παρανοϊκούς δολοφόνους δεν είναι της προτίμησής μου, αυτό το έργο με ξετρέλανε. Και το γύρισαν κάτι νεότατα παιδιά με λίγα χρήματα και περιορισμένο χρόνο.

Να, κάτι τέτοιες περιπτώσεις με κάνουν να σκέφτομαι πως άμα ο άνθρωπος έχει ταλέντο μπορεί να κάνει τα πάντα. Ούτε κονέ, ούτε διασυνδέσεις, ούτε κατουρημένες ποδιές.

Το ταλέντο είναι άστρο που φέγγει, δείχνει από μόνο του τον δρόμο, και κάνει τους ανθρώπους να ξεχωρίζουν από τη μάζα.

Ο "piercing" βιντεοκλαμπάς μου είπε πως και το saw το δεύτερο είναι καλό. Όχι βέβαια όπως το πρώτο αλλά παρόλαυτά είναι λέει καλό.
Μα τι καλό και ευγενικό παιδί αυτός ο βιντεοκλαμπάς!!!! Τον έχω στην καδριά μου. Όχι σαν τους άλλους των μεγάλων αλυσίδων βίντιοκλάμπ που σου χαμογελάν τυπικά και επαγγελματικά: καλησπέρα σας- πόσο?-τόσο- ευχαριστώ- γειά σας.
Αυτός με κάνει να νιώθω πολύ άνετα, λες και τον ξέρω χρόνια. Και εννοείται ότι δεν ντρέπομαι πλέον να τον ρωτήσω ό,τι απορία έχω για τις ταινίες, ακόμα και απορίες που σε κάποιον άλλο ίσως να φαινόταν αφελείς ή ανόητες και να γελούσε. Αυτός αντίθετα κάθεται και μου τα εξηγεί όλα. Μπράβο του, με κέρδισε σαν πελάτισα αλλά και με άγχωσε ταυτόχρονα γιατί, τέτοια που είμαι, τώρα θέλω να δώ ΟΛΕΣ τις ταινίες του μαγαζιού αυτού του καλού παιδιού, πράγμα που σημαίνει ότι θα τα βλέπω μέχρι τα βαθιά γεράματα............................................................................

....................πάλι fuck .




Όλα βαίνουν καλώς λοιπόν.
Είναι Παρασκευή βράδυ, με περιμένουν 2 μέρες αραλίκι που ξεκινάν από τώρα, και επιπλέον με περιμένει έξοδος στο 2 μερο. Τι καλά!!!

Έχω ετοιμάσει το σκηνικό, έφτιαξα το σαντουιτσάκι μου, θα τυλιχτώ στην κουβερτούλα μου, θα σβήσω τα φώτα για να φοβηθώ περισσότερο και θα δω το


"Saw"



Γιούπιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι......