Ο Γολγοθάς του αιώνιου φοιτητή (2)

(πριν από κάποια χρόνια.....)


Είχαν περάσει δύο βδομάδες από τα ρουτινιάρικα και μελαγχολικά Χριστούγεννα αλλά εγώ εξακολουθούσα να παραμένω σε άσχημη διάθεση. Δεν ήξερα τι φταίει ώσπου ξύπνησα μια μέρα μέσα στην άγρια νύχτα.

Ήμουν λουσμένη στον ιδρώτα.

Τι έπαθα? Γιατί νιώθω ότι κάτι δεν πάει καλά? Είχα κάποιο ραντεβού για αύριο που το ξέχασα? Έπρεπε να θυμηθώ κάτι σημαντικό το οποίο όμως το έχω σβήσει από το μυαλό μου? Ξέχασα να πληρώσω κάποιον λογαριασμό και δεν ξέρω ποιος είναι? Χρωστάω λεφτά κάπου? Έφαγα πριν κοιμηθώ ή κράτησα την δίαιτα?

Και τότε μια λάμψη φώτισε το μυαλό μου. Μα ναι, είναι περίοδος εξεταστικής. Πώς το θυμήθηκα τώρα? Τι σχέση έχω εγώ με αυτά? Καλά τα είχα ξεχάσει. Μα που είναι τα βιβλία μου? Τι γίνεται με αυτή την υπόθεση?

Σηκώθηκα καταμεσής της νύχτας και άρχισα τρέμοντας να ψάχνω τα σκονισμένα βιβλία μου. Τα άνοιγα, έβλεπα το περιεχόμενό τους και με έπιανε τρέλα. Απίστευτος όγκος βιβλίων.

Μα τι κάνω? Που πάει η ζωή μου? Όλοι πήραν το πτυχίο τους και άρχισαν κάπου να βολεύονται. Ήδη οι περισσότεροι δουλεύουν. Κάποιοι άλλοι δίνουν τα κανονικά μαθήματα του έτους τους και προχωράει η ζωή τους, ενώ εγώ κοιμάμαι του καλού καιρού και παραμυθιάζομαι.....


Συνειδητοποίηση της κατάστασης = τρέλα


Με το που ξημέρωσε πήγα στη σχολή. Δεν ήξερα για ποιο λόγο πηγαίνω. Στη διαδρομή, μετά από μπερδεμένες σκέψεις κατέληξα ότι έπρεπε να πάω και να πάρω πρώτα απ όλα το πρόγραμμα της εξεταστικής. Πού να βρεις όμως τους καθηγητές? Και ποιούς καθηγητές αφού θα έχουν αλλάξει μετά από τόσα χρόνια, αλλά και ποια βιβλία να διαβάσεις αφού δεν ξέρεις αν ισχύουν ακόμα, και σε τελική ποιο μάθημα να δώσεις και ποιο να αφήσεις? Έπαθα μια παράκρουση τόσο μεγάλη που δεν άντεξα και τα παράτησα.

Εγώ δεν θα πάρω ποτέ πτυχίο, ας το πάρω απόφαση. Να βρώ καλύτερα μια δουλειά. Και τι δουλειά όμως να κάνω? Αξίζει να πάω πωλήτρια ή υπάλληλος κάπου και να ταλαιπωριέμαι? Τι είναι προτιμότερο και πιο εύκολο να διαβάζεις ή να δουλεύεις? Κατέληξα ότι καλύτερα να διαβάζω παρά να δουλεύω (εννοείται!!!!).

Και κάπως έτσι αποφάσισα να ξεκινήσω πάλι από την αρχή με τα της σχολής, και να πάρω το πτυχίο.




Ο αιώνιος φοιτητής ζει μια κατάσταση που μόνο αυτός και κανένας άλλος δεν ξέρει, και ούτε ποτέ θα καταλάβει.


Έχεις τους γονείς σου που όχι μόνο ξεπαραδιάστηκαν τόσα χρόνια να «σε σπουδάζουν» αλλά ντρέπονται και τους γνωστούς και φίλους τους. Γιατί όλοι τους ρωτάν «το πήρε το πτυχίο το παιδί?». Και ο πατέρας όλο βρίσκει και νέες δικαιολογίες: είχαν κατάληψη στη σχολή τους, απεργίες, τον έκοψε ο καθηγητής επειδή δεν το χώνευε το παιδί μου, και όλο κάτι τέτοια ψάχνει να λέει για να δικαιολογήσει το σπλάχνο του, αλλά βαθιά μέσα του ντρέπεται. Δεν του αρέσει να λέει ψέματα στον κόσμο. Θυμάται το κέρασμα που έκανε στο καφενείο όταν μπήκε ο γιός στο Οικονομικό ή στη Νομική ή στο Φυσικό και τώρα σφίγγει τα δόντια κάθε που τον ρωτάν ειρωνικά για το πτυχίο.

Αλλά και οι γείτονες σε ρωτάν για το πτυχίο, οι συγγενείς, οι παλιοί συμφοιτητές αλλά και οι φίλοι σου. Και δεν το κάνουν όλοι από γνήσιο ενδιαφέρον. Μερικοί χαίρονται να σε φέρνουν σε δύσκολη θέση, και απολαμβάνουν να σε βλέπουν να ψάχνεις κάθε φορά για μια νέα δικαιολογία.

Αλλά και εσύ ο ίδιος είσαι ήδη μπερδεμένος. Τα βάζεις με τον εαυτό σου που άφησες και πέρασαν τα χρόνια έτσι ανεκμετάλλευτα και δεν έκλεισες αυτό το κεφάλαιο της ζωής σου όπως έκαναν οι υπόλοιποι συμφοιτητές σου. Τους βλέπεις και τους ακούς που τώρα κάνουν αιτήσεις για προσλήψεις, συζητούν μεταξύ τους για μόρια και προσόντα, και νιώθεις ότι εσύ έχεις μείνει έξω από το παιχνίδι. Ότι δεν έχετε πια κοινά να πείτε, και ότι έχεις μείνει μόνος.

Όλοι προχώρησαν μπροστά, τακτοποιούν σιγά σιγά τη ζωή τους, βρίσκουν όπως όπως δουλειές, ίσα ίσα για να αποκτήσουν μια πρώτη εμπειρία που θα την βάλουν στο βιογραφικό τους, και συ σκέφτεσαι ότι δεν ξέρεις ούτε καν να συντάξεις ένα βιογραφικό. Οι άλλοι παίζουν στα δάχτυλα τις αιτήσεις και τις συμπληρώνουν σε 10 λεπτά, ενώ εσύ μια που είχες δει κάποτε σου φάνηκε άγνωστο κείμενο προς μελέτη και ανάλυση.

Η αυτοπεποίθησή σου έχει φτάσει στο μηδέν. Θέλεις να κλειστείς στο καβούκι σου, αλλά τώρα που ξύπνησες από τον λήθαργο το καβούκι δεν σε χωράει. Θέλεις να κάνεις πίσω και να κρυφτείς αλλά έχεις πιάσει τοίχο και πιο πίσω δεν πάει. Έτσι αναγκαστικά θα βαδίσεις μπροστά.. Και είναι κάτι που πρέπει να το κάνεις εσύ και μόνο εσύ. Εσύ πρέπει να πας στη σχολή και να ξαναρχίσεις πάλι από την αρχή. Πάλι από τα μαθήματα των πρώτων ετών αφού αυτά είναι κυρίως που χρωστάς. Πρέπει να ψάξεις να βρεις καθηγητές, σημειώσεις, βιβλία, σημεία διανομής βιβλίων και σημειώσεων. Πρέπει να δικτυωθείς για ακόμα μια φορά στη ζωή σου, και σημειωτέον αυτό δεν είναι και το φόρτε σου. Πρέπει να κάνεις αναγκαστικά παρέες με πρωτοετείς αφού οι του έτους σου έφυγαν όλοι.

Είσαι μόνος και μπροστά σου έχεις ένα βουνό. Ένα τεράστιο κουβάρι από καλώδια μπερδεμένα. Και μόνο που το βλέπεις και ξέρεις ότι πρέπει να το ξεμπλέξεις εσύ σου ρχεται λιποθυμιά ..... Δεν μπορώ να το ξεμπλέξω, δεν μπορώ, σκέφτεσαι.

Αλλά δεν γίνεται και αλλιώς. Με το ζόρι αναγκάζεις τον εαυτό σου να βρεί μια ακρούλα, να την πιάσει γερά και να αρχίσει την προσπάθεια να ξεμπερδέψει το νήμα. Μια προσπάθεια κουραστική με μεγάλο άγχος, ψυχικό κόστος, τύψεις, ενοχές, αγωνία, τρέξιμο, παρακάλια, ατέλειωτες διαδρομές που κάποιες φορές είναι μάταιες γιατί ο σκοπός δεν επιτεύχθηκε, άγρυπνα βράδια με σπασμούς στο κορμί από το άγχος που σου βγάζει ψυχοσωματικά συμπτώματα από το πουθενά, και φτάνεις στα όριά σου.

Όμως πρέπει να το πάρεις το ρημάδι και ας μην ασχοληθείς ποτέ μ αυτό. Πρέπει να γίνεις στα δικά σου μάτια ισάξιος των άλλων. Πρέπει να τους φτάσεις και να τους ξεπεράσεις αν γίνεται. Έτσι ο αγώνας σου αποκτά τώρα πια ένα άλλο πιο ισχυρό κίνητρο. Τώρα εκτός από το πτυχίο θέλεις και βαθμό. Θέλεις να τους περάσεις όλους τους παλιούς συμφοιτητές. Θέλεις να διαβάσεις εσύ τον όρκο στην ορκωμοσία. Ναι, θέλεις να λες σε όλους, όταν σε ρωτάν για το πτυχίο, ότι όχι μόνο το πήρες αλλά βγήκες και πρώτος. Θέλεις να τους μπεις στο μάτι.

Αυτό δεν το είχες σκεφτεί ποτέ μέχρι τώρα, αλλά τώρα σου έχει καρφωθεί στο μυαλό. Καθυστέρησες μεν πολύ, αλλά αν το δεις διαφορετικά έχεις μια δεύτερη ευκαιρία. Μπορείς να δώσεις τα τόσα πολλά μαθήματα που χρωστάς, αλλά μέσα σ όλα μπορείς να περάσεις και κάποια (μην πω πολλά) με 10 αρια. Έτσι θα βγάλεις μεγάλο βαθμό πτυχίου και αυτό μετράει παντού. Στις προσλήψεις, στα μεταπτυχιακά και ποιος ξέρει πού αλλού. Ναι, αυτό σου έχει γίνει έμμονη ιδέα. Όχι μόνο θα τους φτάσεις αλλά θα τους ξεπεράσεις. Θα γίνεις ο πρώτος και ο καλύτερος. Αυτός είναι ο στόχος τώρα πια.

Αργότερα θα καταλάβεις ότι ο βαθμός και η πρωτιά ήταν ένα κίνητρο που το δημιούργησες εσύ και το μυαλό σου για να τα καταφέρεις. Αλλά αφού αυτό σε βοήθησε χαλάλι του. Φτάνει κάποια στιγμή αργότερα να συνέλθεις και να δεις τα πράγματα όπως είναι στην πραγματικότητα.



Παράνοια.


Κάθε που γινόταν ταραχές στα πανεπιστήμια με κουκουλοφόρους που πετούσαν μολότωφ ή κάθε 17 Νοέμβρη, το δικό μου φυλλοκάρδι έτρεμε. Φοβόμουν ότι μέσα σ όλα θα σπάσουν τους υπολογιστές στις γραμματείες ή ότι θα κάψουν τα αρχεία της σχολής και θα χαθούν οι αποδείξεις ότι είχα περάσει κάποια μαθήματα, και έτσι θα αναγκαζόμουν εκ των πραγμάτων να δώσω ξανά από την αρχή ΟΛΑ τα μαθήματα της σχολής. Ή ότι μέσα στις αιώνιες συζητήσεις για το εκπαιδευτικό θα έβγαζαν ξαφνικά μια απόφαση η οποία θα έδιωχνε κλοτσηδόν μια για πάντα τους αιώνιους φοιτητές, οπότε έτρεμα για κάθε σχετική ανακοίνωση.





Ο Κίτσος. Ο ήρωάς μου.


Είχα έναν φίλο και συμφοιτητή τον Κίτσο. Ήταν από τα πρώτα παιδιά που είχα γνωρίσει στο πανεπιστήμιο. Φιλότιμο παιδί με μεγάλες ευαισθησίες που ψαχνόταν πολύ. Ήταν ‘φρικιό’ και τον πρώτο χρόνο κάναμε πολύ παρέα. Ήμουν βλέπεις και γω φρικιό με ταγάρια, φουλάρια και σκισμένα παντελόνια, αλλά εγώ ήμουν ένα ‘εικονικό φρικιό’ και όχι φρικιό από άποψη. Έψαχνα την ταυτότητά μου. Τον επόμενο χρόνο υπερκυρίλεψα απότομα. Τον τρίτο χρόνο βρήκα και γω τον εαυτό μου και ισορρόπησα. Αλλά όλα τα χρόνια σε εκείνη την μακρινή πορεία βρισκόμασταν με τον Κίτσο και τα λέγαμε. Υπήρχε κάτι που μας συνέδεε, κάπου επικοινωνούσαμε.

Ο Κίτσος ήταν ο τελευταίος των τελευταίων που είχε μείνει. Δεν έδινε μάθημα, δεν πατούσε στη σχολή και ψαχνόταν με εξωσχολικά βιβλία, προχωρημένο σινεμά και εναλλακτική μουσική, οικολογικές οργανώσεις και διάφορα τέτοια. Όταν έπαθα λοιπόν το ταράκουλο με την κατάντια μου, ο πρώτος που σκέφτηκα να μιλήσω ήταν ο Κίτσος που νόμιζα ότι θα εξακολουθούσε να μην πατάει στη σχολή και να χρωστά τα μαλλιά της κεφαλής του, που σημειωτέον ήταν πολλά και μακριά . Θα ξεκινούσαμε λοιπόν μαζί τον αγώνα, είχα σκεφτεί. Εκείνη την εποχή είχα να δω τον Κίτσο περίπου 1,5 χρόνο.

Παίρνω τηλέφωνο στο σπίτι του, το σηκώνει ο συγκάτοικός του και μου λέει ότι ο Κίτσος είχε πάρει πτυχίο και είχε φύγει για το χωριό του .......

ΝΤΑΝ-ΝΤΑΝΝΝ-ΝΤΑΝΝΝ-ΝΤΑΝΝΝΝ


Ο Κίτσος πήρε πτυχίο .......... ο Κίτσος πήρε πτυχίο! ..............


ΝΤΑΝ-ΝΤΑΝΝΝ-ΝΤΑΝΝΝ-ΝΤΑΝΝΝΝ

Μου ρθε κόλπος. Μα πως έγινε αυτό? Αυτός δεν διάβαζε ποτέ, δεν πατούσε ποτέ στη σχολή, δεν ήξερε τι πάει να πει αμφιθέατρο και αυτός πήρε πτυχίο? Με πέρασε μέχρι και ο Κίτσος!

Δεν μπορεί ....... με πέρασε μέχρι και ο Κίτσος .......




Από τότε ο Κίτσος στοίχειωνε τα όνειρά μου. Πόσες φορές τον είδα στον ύπνο μου και τον ρωτούσα πώς πήρε το πτυχίο! Σε πόσους εφιάλτες του ζητούσα να μου πεί τα sos. Πόσες φορές δεν έψαξα στο φοιτητικό του δωμάτιο να βρω τα κρυμμένα σκονάκια που του χάρισαν το πτυχίο για να το πάρω και γω, αλλά πάντα στο κρίσιμο σημείο ξυπνούσα.

Αχ αυτός ο Κίτσος ......

Θυμάμαι ένα όνειρο που μου είχε κολλήσει για πολύ καιρό τότε.
Είχα μπροστά μου λέει, αραδιασμένα πολλά καρτποστάλ. Έβλεπα τον Κίτσο σε ένα από αυτά το οποίο έδειχνε την καφετερία ενός ξενοδοχείου και μπροστά του μια ωραία παραλία. Ο Κίτσος ήταν, λέει, σερβιτόρος. Ε λοιπόν έμπαινε ο Κίτσος στο ένα καρτοποστάλ, περιδιάβαινε, σερβίριζε, και μετά χανόταν και εμφανιζόταν να σερβίρει σε άλλο κάρτποστάλ παραδίπλα. Και εγώ αγωνιζόμουν να βρω σε ποιο καρτποστάλ βρισκόταν ο Κίτσος κάθε φορά, και μόλις τον εντόπιζα του φώναζα «ρε Κίτσοοοοοο πώς πήρες το πτυχίο ρέεεε? Με σκονάκια? Με διάβασμα? Που έβρισκες τα θέματα? Τα μαθηματικά πώς τα πέρασες? Κίτσοοοοοοοοοοοοοοοο .........». Και εξαφανιζόταν πάλι ο Κίτσος χωρίς να με έχει ακούσει μέχρι που τον έβρισκα σε άλλο καρτποστάλ και δώστου να του φωνάζω ξανά ......

Φανταζόμουν γενικώς τον Κίτσο και όλους τους άλλους συμφοιτητές να λιάζονται και να καλοπερνάνε σε μια πεδιάδα η οποία ακολουθεί τα ριζά ενός βουνού, ενώ εγώ ήμουν πίσω από το βουνό και έπρεπε να το περάσω ολομόναχη χωρίς βοήθεια και παρηγοριά.
Βρισκόμουν στην αρχή ενός Γολγοθά.

Ο Κίτσος χωρίς να το ξέρει είχε γίνει τότε ο ήρωάς μου, το ίνδαλμά μου.

Ποτέ όμως δεν τον πήρα τηλέφωνο να τον ρωτήσω. Ήξερα ότι δεν είχε νόημα. Τι να μου πει? Κόλπο δεν υπάρχει. Διάβασμα θέλει το πτυχίο και τίποτα άλλο.

Τον ξαναείδα πρόσφατα στο ριγιούνιον που έκανε το έτος μας, και είδα ότι ο Κίτσος είναι ο ίδιος αγαπημένος φίλος που ήξερα. Ο παλιόφιλός μου και όχι ο ήρωας. Με το που πήρα το πτυχίο όλα τα πράγματα πήραν τις σωστές τους διαστάσεις. Ηρέμησα. Το άγνωστο άτρωτο και άμορφο τέρας που με τρόμαζε στην αρχή, όταν άρχισα να το γνωρίζω και να το παλεύω έγινε συγκεκριμένο και τρωτό. Μια ρουτίνα διαβάσματος και εξετάσεων.
Τώρα πιά έχω γίνει στο μυαλό μου ισάξια, μην πω και λίγο καλύτερη από όλους τους υπόλοιπους. Βλέπεις πέτυχα τον στόχο μου, πήρα βαθμό μεγαλύτερο από όλους τους άλλους. Αυτό το τελευταίο ελάχιστοι το ξέρουν, δεν τους ενδιαφέρει άλλωστε αλλά ούτε και μένα τώρα πια. Ο βαθμός ήταν μόνο το κίνητρο που χρειαζόμουν για να πάρω το πτυχίο και με βόλεψε μια χαρά.




Και πως παίρνεις το πτυχίο?


Με δουλειά, πρόγραμμα και οργάνωση.
Στην αρχή πελαγώνεις. Δεν ξέρεις από τα 30 μαθήματα που χρωστάς τι να δώσεις. Ποιο να πιάσεις και ποιό να αφήσεις. Διαλέγεις πρώτα τα πιο εύκολα, αυτά με ύλη λίγων σελίδων αλλά και αυτά που για κάποιο λόγο είναι μισοτελειωμένα. Δηλ είχες κάνει στο παρελθόν την εργασία που απαιτούνταν ή είχες περάσει το εργαστήριο. Στο ενδιάμεσο βέβαια κοιτάς πάντα μήπως σε παίρνει να δώσεις και κανένα δύσκολο μάθημα αν βγεί έξτρα εξεταστική για τους επι πτυχίο, και αν έχεις 2 βδομάδες κενό ενδιάμεσα. Γιατί είπαμε είναι δύσκολο το μάθημα

Μετά θέλει ιδιαίτερη προσοχή στις ημερομηνίες των εξεταστικών. Μπορεί ξαφνικά να βγει μια ανακοίνωση ότι ακυρώνεται μια ημερομηνία 2 μέρες πριν την εξέταση, γιατί ο καθηγητής έφυγε σε συνέδριο ή γιατί αρρώστησε ή γιατί φιλοξενεί συνάδελφό του από την Αμερική και θέλει να δείξει καλή διαγωγή μήπως και τον πάρουν και αυτόν στο Αμέρικα.

Για όλους αυτούς τους λόγους πρέπει να επισκέπτεσαι τα κατάλληλα γραφεία και την γραμματεία ανα τακτά διαστήματα, ή να έχεις γνωστούς που πηγαίνουν αυτοί και σε ειδοποιούν.

Εμένα δεύτερο σπίτι μου έγινε η βιβλιοθήκη. Με 27 μαθήματα που χρωστούσα δε μπορείς να πηγαινοέρχεσαι καθημερινά σπίτι-σχολή. Και έτσι αναγκάζεσαι να έχεις πλέον για μόνιμη βάση τη βιβλιοθήκη-αναγνωστήριο μαζί με τους νέρντς και τα πρωτάκια της σχολής, για να κάνεις τη δουλειά σου και τις εξορμήσεις στα αμφιθέατρα ή στα εργαστήρια.

Τα μαθήματα τα πολύ δύσκολα ή αυτά που έχουν προφορική εξέταση πρέπει να τα παρακολουθείς και να κρατάς σημειώσεις για ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Γιατί μπορεί ο καθηγητής στις παραδόσεις του να πει κάτι που δεν υπάρχει στο βιβλίο, και αυτή να είναι η ερώτηση που θα κρίνει το 10 αρι. Άσε που κάποια ανύποπτη στιγμή κυκλοφορεί από τον καθηγητή ένα χαρτί όπου όλοι γράφουν τα ονόματά τους. Αυτό άκουσα ότι είναι παράνομο αφού οι παρακολουθήσεις στα πανεπιστήμια είναι ελεύθερες και όχι υποχρεωτικές, αλλά όλοι κάνουμε το κοροΐδο και δεν το λέμε πουθενά. Βλέπεις αυτό είναι το κρυφό μυστικό μπόνους για όλους εμάς που ξυπνάμε από τα άγρια χαράματα για να παρακολουθήσουμε το μάθημά του.



Μπήκες. Άντε βγες τώρα


Όση αξία έχει το να μπεις στο πανεπιστήμιο άλλη τόση έχει το να βγείς. Βλέπω κάτι μοντέλα και τραγουδίστριες που λεν ότι είναι φοιτήτριες σε διάφορες σχολές και το λεν με καμάρι. Αχ κοπέλες μου. Όταν μπαίνεις είσαι ελαφρύς με άδειο μυαλό. Οταν βγαίνεις έχεις στην καμπούρα σου 60 βιβλία και κάτι εργαστήρια. Σε όλα αυτά έχεις δουλέψει, έχεις χάσει χρόνο και φαιά ουσία. Έχεις παιδέψει το μυαλουδάκι σου, και έχουν πονέσει τα ποδαράκια σου από την τρεχάλα. Μπήκες ναι. Βγήκες όχι. Πρώτα βγές και μετά καυχήσου.





Όταν συνειδητοποίησα ότι παίρνω πτυχίο


Θυμάμαι ότι καθάριζα το σπίτι. Έβαζα σκούπα εκείνη την ώρα και ξαφνικά ένιωσα μια ζαλάδα. Μου κόπηκαν τα ήπατα.

Δεν με κρατούσαν τα πόδια μου. Έκατσα στην καρέκλα και προσπάθησα να αναπνέω κανονικά. Πάγωσαν όλα. Ο χρόνος σταμάτησε. Άδειασε το μυαλό μου. Άδειασε και το κορμί μου. Κάθε τι αρνητικό, κακό, μικρό, κάθε σκέψη μίζερη, όλα είχαν χαθεί.

Κάτι φτερούγισε στην καρδιά μου και ένιωσα ανάλαφρη σαν μπαλόνι. Νόμιζα ότι ενώ είχα ένα κάποιο πλάκωμα στην πλάτη και με πίεζε προς τα κάτω, έφυγε, και ξαφνικά όχι μόνο ανέπνεα βαθιά αλλά μπορούσα και να κοιτάξω άφοβα τον ουρανό ψηλά. Υπήρχε ουρανός και ήταν γαλάζιος και όμορφος αλλά εγώ έκανα 3 χρόνια να τον δώ. Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα ότι δεν θα είχα πια διαβάσματα, άγχος και εξεταστικές. Ήμουν ελεύθερη!!!!

Ο εφιάλτης είχε τελειώσει!

Ένιωθα υπέροχα.

«Μα έτσι νιώθουν όσοι παίρνουν πτυχίο? Αυτό είναι καταπληκτικό!» είχα σκεφτεί.

Ήμουν ευτυχισμένη

Ήταν η πρώτη φορά της μέχρι τότε ζωής μου που ήμουν ευτυχισμένη και είχα πλήρη συνείδηση της κατάστασής μου.

«Είμαι ευτυχισμένη, είμαι ευτυχισμένη!!!!» έλεγα και ξανάλεγα στον εαυτό μου.






Αυτή η εκμυστήρευση είναι η ολοκληρωμένη απάντηση στο mail που μου έστειλε η αγαπητή φίλη που διάβασε το post για τον «αιώνιο φοιτητή» και που τόσο την άγγιξε. Δεν φαντάστηκα ποτέ ότι αυτό το κομμάτι της ζωής μου μπορεί να αφορά και άλλους ανθρώπους.

Ήταν μια δύσκολη περίοδος για μένα και ήθελα να την ξεχάσω. Αυτές τις μέρες όμως έκατσα και θυμήθηκα όλα αυτά που μου συνέβησαν τότε. Και διαπίστωσα ότι τα θυμάμαι ΟΛΑ. Σκέψεις, αισθήματα, πρόσωπα, διαλόγους, εξετάσεις. Θυμάμαι ακόμα και τι ακριβώς είχα γράψεις στις εξετάσεις διαφόρων μαθημάτων. Τα λάθη που έκανα αλλά και τα άριστά μου. Κάθε μέρα θυμόμουν και κάτι νέο και τελικά μου έκανε καλό που θυμήθηκα την ‘περιπέτειά’ μου και το πόσο δυνατή βγήκα απ αυτήν. Γιατί έμαθα πράγματα για τον εαυτό μου που δεν ήξερα, δοκιμάστηκα σε καταστάσεις και σε ανθρώπους που ήταν δύσκολες, αλλά τελικά όχι μόνο τα κατάφερα αλλά και πήρα αυτό που ζητούσα. Τον βαθμό στο πτυχίο.



Και όλη αυτή η περιπέτεια είναι μια πολύ μικρή γεύση των αγώνων που μας περιμένουν στο υπόλοιπο της ζωής μας.