Κυριακή, Φεβρουαρίου 17, 2008

Ατέλειωτες πολυλογίες και ατέλειωτα μακρινάρια.






Update: έκτακτη είδηση !!!!








Προσοχή προσοχή : τρέξτε να σωθείτε!!!!!



Είναι Κυριακή βράδυ. Μόλις γύρισα από την ταινία του Τιμ Μπάρτον «Sweeney Todd: The Demon Barber of Fleet Street» ή αλλιώς «Ο Φονικός κουρέας της οδού Φλιτ». Ήταν μια ΑΗΔΙΑ και μισή. Από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω. Συγχωρήστε με, είμαι ακόμα πολύ ταραγμένη από το μέγεθος της σαχλαμάρας που είδα.

Και του το λεγα του Johnny Depp «κάνε κουράγιο, θα ρθούν οι καλύτερες μέρες. Μην παίζεις σε αυτές τις σαχλαμάρες του Μπάρτον, κάνε μια αποχή μέχρι να βρείς τον εαυτό σου» αλλά αυτός τίποτα. Και ορίστε πού κατάντησε. Να τραγουδάει και να κόβει τις καρωτίδες του κόσμου. Γιατί περί αυτού πρόκειται.

Σε ΟΛΗ την ταινία, από την πρώτη σκηνή μέχρι εκεί που είδα πριν φύγω (γιατί σηκώθηκα και έφυγα) όλο τραγουδούσαν. Μία πρόταση λέγαν κανονικά – δέκα τραγούδια τραγουδούσαν, σε 2 προτάσεις μιλούσαν-20 τραγούδια τραγουδούσαν. Και μάλιστα όχι ροκιές με κιθάρες και τέτοια αλλά αυτά τα κλασικά, που είναι σαν όπερες, σοπρανίστικα, με κορόνες!!!!



It was a nightmare!



Δεν άντεξα και μετά από 1 ώρα και 15΄ περίπου έφυγα. Άφησα την "ατρόμητη" μόνη της και έτρεξα για να γλυτώσω. Αυτή υποθέτω ότι το χάρηκε και ότι της άρεσε, γιατί όπως έχω ξαναναφέρει λατρεύει παθολογικά τον Johnny Depp. Όμως κάθε άλλος νοήμων και συνετός άνθρωπος θα πρέπει να διαβάσει πολύ προσεκτικά αυτά που γράφω και μετά, ΜΕ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΕΥΘΥΝΗ να πάει να δει το έργο.

Αν αγαπάτε την ψυχική και πνευματική σας υγεία, αλλά και την υγεία των οφθαλμών σας τότε προφυλάξτε τα από τον κατά τα άλλα συμπαθή ψυχοπαθή, και wannabe συνθέτη- στιχουργό - ενορχηστρωτή- και διευθυντή ορχήστρας Tim Burton, και της χορωδίας του «the muppet show: Johnny Depp και Helena Bohnam Carter».





Και συνεχίζουμε με το κλασικό, ήρεμο και γλυκό πόστ που προηγούνταν του update:


Aλtsχaiμer*





Κάθε ασθένεια στον ειδικό της, και ο Λουμίδης στους καφέδες.

Πήγαμε σε ένα ειδικό κέντρο για Aλtsχaiμer, και μετά από διεξοδικές εξετάσεις και τεστ καταλήξανε ότι ο συγγενής μου είναι μια χαρά και δεν έχει αυτήν την απαίσια ασθένεια! Γι αυτό λέω ότι σε κάθε περίπτωση πρέπει να παίρνουμε 2 και 3 γνώμες και ποτέ μόνον μία.


Αυτή η ασθένεια είναι πολύ τρομερή και ύπουλη, και την έχει τόσος κόσμος!!!!



Δεν είναι σαν τις άλλες που μπορείς να επικοινωνήσεις με τον ασθενή, να τον παρηγορήσεις, να συνεννοηθείς μαζί του, να σου πει και ο ίδιος τί νιώθει, πώς αισθάνεται και τί χρειάζεται. Εδώ το άτομο σταδιακά ξεμωραίνεται. Χάνει την μνήμη του. Μπορεί να είναι ο πατέρας σου ή η μάνα σου, αυτά τα τόσο οικεία πρόσωπα που τελικά καταλήγουν να σε κοιτούν και να μην σε αναγνωρίζουν!!! Και όχι μόνον αυτό, αλλά οι άνθρωποι γίνονται σαν τα μωρά που χρειάζονται συνεχή παρακολούθηση, γιατί αν φύγουν από το σπίτι δεν θυμούνται όχι μόνο ποιοί είναι αλλά ούτε και τον δρόμο για να ξαναγυρίσουν. Και μπορεί να τριγυρνάν στους χιλιάδες δρόμους της πόλης μέσα στη νύχτα μόνοι και αβοήθητοι, να τους βρεί ο οποιοσδήποτε, να τους χτυπήσει, να τους βασανίσει, να τους πάρει τα όργανα πχ νεφρά για μεταμόσχευση, και να μην τους βρεις ποτέ. Έτσι στα ξαφνικά να τους χάσεις γιατί ξέφυγαν από την προσοχή σουγια ένα λεπτό!

Από νοικοκυραίοι άνθρωποι καταντάν να μην μπορούν να αυτοεξυπηρετηθούν, να γίνονται όντα εξαρτώμενα απ τον καθένα. Και αν είσαι φτωχός τότε ή τον αφήνεις σε κάποιο δημόσιο ίδρυμα (που όλοι τα γνωρίζουμε) γιατί δεν αντέχουν τα νεύρα σου να ζεις μαζί του ή γιατί λόγω δουλειάς αδυνατείς να τον φροντίσεις, ή αν είστε πολλοί μέσα σε ένα σπίτι κανονίζετε να τον φυλάτε με βάρδιες. Αν όμως είσαι ευκατάστατος μπορείς να του εξασφαλίσεις αξιοπρεπή διαβίωση για το υπόλοιπο της ζωής του σε κάποιο πολυτελές ιδιωτικό ίδρυμα που όμως θέλει για μηνιαία συνδρομή όσο 2 μισθοί μαζί!


Εγώ, ως προνοητικός και αγχώδης άνθρωπος, και ως άνθρωπος που προσπαθεί να έχει τα πάντα υπό έλεγχο στη ζωή του (όπως με χαρακτηρίζει η "ατρόμητη"), έκανα μια έρευνα αγοράς αμέσως μόλις έμαθα για αυτή την ασθένεια και βρήκα την καλύτερη κλινική, που ευτυχώς όμως αχρείαστη θα μου μείνει.

Και αυτή η έρευνα δεν είναι και τόσο εύκολο να γίνει. Γιατί υπάρχουν κλινικές ιδιωτικές μέσα στο λούσο και στην χλιδή αλλά ακόμα και εκεί δεν ξέρεις κατά πόσο θα φροντίζουν πραγματικά τον άνθρωπό σου. Δεν ξέρεις αν η κάθε νοσοκόμα που θα έχει τα νεύρα της δεν θα τα ξεσπάει στον δικό σου, αν θα τον τσιμπάει, αν θα τον χαστουκίζει, αν θα τον αφήνει πεινασμένο και διψασμένο, αν θα τον γεμίζει ηρεμιστικά και άλλα φάρμακα για να μην την ενοχλεί, ή αν θα τον βρίζει και θα τον ξεφτιλίζει τον άνθρωπο αυτόν που 'στο κάτω κάτω της γραφής' δεν έκανε και κανένα τρομερό κακό στη ζωή του, ούτε έβλαψε συνειδητά κανέναν. Ούτε έπινε, ούτε χαρτόπαιζε, και τίποτα δεν του χαρίστηκε στη ζωή, αλλά ό,τι κατάφερε το κατάφερε με κόπο και δουλειά. Και πού να ξερε ότι η σύνταξή του, το τελευταίο αποκούμπι του, θα πήγαινε μαζί και με δικά μου χρήματα για την ιδιωτική αυτή κλινική.

Ευτυχώς όλα πήγαν καλά. Ο εφιάλτης τελείωσε στο ξεκίνημά του. Εύχομαι καλή δύναμη σε όλους όσους αντιμετωπίζουν το τρομερό Aλtsχaiμer*.

*το γράφω έτσι γιατί διαπίστωσα ότι μπαίνουν στο blog μου διάφοροι άνθρωποι από το google search με αυτή την λέξη, και δεν θέλω να απογοητεύονται ή να φοβούνται διαβάζοντας τις σκέψεις μου. Γιατί είναι μόνο σκέψεις και όχι ιατρικές έρευνες, όπως έχω πεί πάμπολλες φορές εδώ μέσα.






DVD εφημερίδας.






Σήμερα θα πάρω το "Billy Elliot γεννημένος χορευτής". Θα πετάξω την υπόλοιπη εφημερίδα και θα κρατήσω μόνο το DVD. Και επειδή δεν θέλω αυτό να ακουστεί σαν διαφήμιση της εφημερίδας, θα ανεβάσω το post το βράδυ, όταν δεν θα υπάρχουν άλλο οι σημερινές εφημερίδες. Αλλά όχι και πολύ αργά γιατί πρέπει να ετοιμαστώ για να πάμε σινεμά, σε ένα έργο που ούτε θυμάμαι πώς το λένε. Την Κίρα μόνο να μην έχει και .......

Το προηγούμενο δισκάκι με τους πιγκουΐνους δεν μπόρεσα να το δω όλο. Έμεινα στο σημείο όπου ένας πιγκουΐνος μέσα στο κρύο και στην παγωνιά, δεν αντέχει άλλο και πέφτει να κοιμηθεί. Όμως αν κοιμηθεί θα πεθάνει. Αλλά αυτό το καημένο είναι τόσο εξαντλημένο που δεν αντέχει άλλο και κοιμάται.


Ούτε εγώ άντεξα.

Το «Ταξίδι του Αυτοκράτορα» είναι πραγματικά υπέροχο αλλά δεν αντέχω να το δω μονομιάς. Δεν μπορώ. Κλαίω. Πονάω. Το τι περνάν τα καημένα τα ζωάκια εκεί έξω στη φύση δε λέγεται! Δεν μπορώ να τα βλέπω να υποφέρουν.

Θα δω το υπόλοιπο σε δόσεις. Όταν θα έχω αρκετό κουράγιο. Όμως βλέποντας το ντοκιμαντέρ σκέφτηκα για χιλιοστή φορά ότι χαίρομαι που γεννήθηκα άνθρωπος και όχι ζώο. Και μάλιστα τι καλά που γεννήθηκα στην Ελλάδα και όχι στην Ινδία, ή στην Αφρική, ή στην Ρωσία στην εποχή του Στάλιν, ή στην Κίνα στην εποχή του Μάο, ή στην Αμερική στην εποχή του μακαρθισμού, ή Εβραία στην εποχή του Χίτλερ ή ...... ή ..... ή ..... ή .....






Ξαναγυρίζω στον Billy Elliot.

Αυτή η ιστορία μου θυμίζει λίγο εμένα. Σίγουρα δεν έχουμε καμία στενή σχέση, αλλά κάπου πολύ -πολύ μακρινά νιώθω κοντά σε αυτό το παλικάρι.

Έκανε κάτι που του άρεσε πηγαίνοντας κόντρα στα συνήθη πρότυπα. Έτσι και γω, σε μια ηλικία 30 (+πολύ) όπου οι περισσότεροι έχουν βρεί τον δρόμο τους, εγώ ασχολήθηκα με το άθλημα. Χωρίς προηγούμενη εμπειρία σε τέτοια πράγματα, χωρίς να το έχω ονειρευτεί ή σκεφτεί ή φανταστεί ή ζητήσει ή κυνηγήσει, μου προέκυψε. Ενάντια στην ισχύουσα άποψη ότι τα αθλήματα και τα όνειρα είναι μόνο για τους νέους.

Βέβαια ο Billy στο τέλος δικαιώνεται, ενώ εγώ το τέλος δεν το ξέρω ακόμα. Αλλά δεν πειράζει. Η πορεία μου αρέσει.






Θα πρέπει να αναφέρω ότι τον τελευταίο χρόνο η επίδοσή μου έχει κολλήσει. Γενικώς έχω σκαμπανεβάσματα και κολλήματα όσον αφορά την αθλητική μου απόδοση. Κάτι με κρατάει πίσω. Σίγουρα φταίει η εργασία μου που μου τρώει χρόνο, οι βιολογικές μου αντοχές που δεν είναι σαν των έφηβων και το αναγνωρίζω, και οι ανησυχίες μου γενικότερα που δεν αφήνουν το μυαλό μου να ηρεμήσει και να αφοσιωθεί στο άθλημα. Όμως το ταλέντο μου και το πείσμα μου με ξελασπώνουν κάθε φορά. Και το τσιγάρο που έκοψα μαχαίρι νομίζω ότι με έχει βοηθήσει αρκετά.

Όμως αυτό το κόλλημα στην επίδοση με προβλημάτισε, και γι αυτό τον τελευταίο καιρό δοκιμάζω νέους τομείς του αθλήματος. Πώς είναι τα 100μ, τα 200μ, ο δρόμος με τ εμποδίων, οι σκυταλοδρομίες και άλλα που όμως είναι παρεμφερή? έτσι και γω άλλαξα λίγο τον τομέα του αθλήματος, και στον νέο τομέα έχω ραγδαία βελτίωση. Έκανα μέσα σε 2 μήνες επίδοση που άλλοι κάνουν ένα και δύο χρόνια για να την πετύχουν. Όμως δεν ενθουσιάζομαι. Γιατί και στο κανονικό μου άθλημα ξεκίνησα με τους καλύτερους οιωνούς και κάποια στιγμή κόλλησα. Έτσι και δω, επειδή φοβάμαι ότι έκανα ένα μπαμ και μετά θα κολλήσω, δεν παρατάω το αρχικό άθλημα. Το δεύτερο το έχω ως εναλλακτική και κάνω αργά-πολύ αργά βήματα με την καθοδήγηση του προπονητή πάντα. Ο οποίος είναι και αυτός επιφυλακτικός. Είμαστε σταθεροί, λέει, στο πρώτο άθλημα, το συνεχίζουμε όπως είναι χωρίς να του στερούμε τον χρόνο και την ενέργεια που του χρειάζεται, και λίγο λίγο, αν μας περισσεύει χρόνος ασχολούμαστε και με το άλλο.

Εγώ, για να πώ και την αλήθεια, βιάζομαι. Βιάζομαι να κατακτήσω ένα σημαντικό μετάλλιο πχ ένα πανελλήνιο. Νιώθω ότι δεν έχω χρόνο να σπαταλήσω. Θέλω να βρώ επιτέλους πού θα αποδώσει καλύτερα το όποιο ταλέντο έχω, να αφοσιωθώ εκεί και να προχωρήσω γρήγορα. Και αν δεν είναι κανένα από αυτά τα δύο παρεμφερή αθλήματα, τότε να ψάξω να βρώ ποιό είναι ρε γαμ..ο! Μην ξοδεύομαι άδικα δεξιά και αριστερά.




Αυτά δεν πρέπει επ ουδενί να τα μάθει ο προπονητής μου. 'Την έβαψα'. Μπροστά του κάνω ότι συμφωνώ με την άποψή του για σταδιακή και προσεκτική μετάβαση, ΑΝ τελικά γίνει αυτή η μετάβαση, αλλά εγώ βιάζομαι του θανατά.





Τσίπρα-μα είσαι συ παιδάκι μου???








Αχχχ ......Τσίπρα μου- Τσιπράκι μου- και φτωχοκαλυβάκι μου.



«-Τι μισθό παίρνεις?
-750 τσίπρα, εσύ?
-900 τσίπρα αλλά περιμένω προαγωγή και αύξηση, αν δεν τα προλάβει ο γκόμενος του αφεντικού.»



«-Γκαρσόν!!! Ένα Τσίπρα του ΄74 παρακαλώ.»


«-Καίτηηηηηη, όταν πάς στο σούπερ μαρκετ πάρε και το νέο Τσίπρα- extra whitening. Μην το ξεχάσειιιις.»


«-Σήμερα μαζί με την "ΤΣΙΠΡΑ της Κυριακής" δείτε την ταινία «Αρτέμης- ο άτεγκτος δικαστής» και μαζί το ένθετο περιοδικό "Ο Τσιπρα-γματικός Αντρας" με τον TVοδηγό. Μην το χάσετε!»


«-Πήρες αμάξι έμαθα. Τι μάρκα?
-Μια BMW κα-τα-πλη-κτι-κή!
-Και ο Μάκης ήταν να πάρει BMW αλλά τελευταία στιγμή άλλαξε γνώμη και πήρε το νέο Tsipra extra-turbo. Καταπληκτικό!!!
-Τι???????? Πήρε ο Μάκης Tsipra????? Πώς τα κατάφερε? Γρμφφφφφ»


«Τσίπρα κράζει το παιδάκι, Τσίπρα ο νιος και Τσίπρα ο γέρος, Τσίπρα ακούς σε κάθε μέρος, αχ τι όνομα γλυκό.»

Είναι προφανές ότι μ αρέσει πολύ ο Αλέξης Τσίπρας, και αν δεν τον παρασύρει η δόξα και η εξουσία ώστε να γίνει πιστό αντίγραφο των άλλων, νομίζω ότι θα τον ψηφίσω στις επόμενες εκλογές.




Φοβάμαι όμως.
Κάτι μου λέει ότι δεν θα τα καταφέρει. Μέσα στη βρώμα και στη λέρα, μέσα στην έρημο, είναι δυνατόν να ανθίσει ένα λουλούδι? Δεν ξέρω. Η ελπίδα και ο η απογοήτευση προς το παρόν παν χέρι- χέρι.





Το Μουσικό Ανθολόγιο της gademissas




Σήμερα αγαπητοί ακροατές η διάθεση επιβάλει:







Paco De Lucia εντός










Paco de Lucia εκτός και επί τα αυτά.





Απαπααααα ...... ριγώ ......

Αχ Paco μου- Pacούλη μου, παίζεις κιθάρα στις αισθήσεις μου, στις νευρικές απολήξεις μου, στα ..... όλα μου. Ανεβαίνω ...... ανεβαίνω ....... ανεβαίνω ..... μέχρι που εκρήγνυμαι και γίνομαι Σπανιόλα που χορεύει φλαμένκο, φορώντας εκείνο το απόκοσμο βλέμμα της γυναίκας που βρίσκεται σε άλλη διάσταση. Χορεύει -χορεύει -χορεύει και ο ιδρώτας στάζει με το τουλούμι, αλλά αυτή συνεχίζει να χορεύει ξανά και ξανά .... δεν σταματάει ποτέ ...... ποτέ ....... μέχρι τελικής πτώσης.




Εμένα πάντα μου άρεσε η κλασική κιθάρα και ξεκίνησα να την μαθαίνω αλλά στον χρόνο επάνω, όταν ήρθε η ώρα του μπαρέ κόλλησα. Δεν το κατάφερνα και την σταμάτησα. Τι ηλίθια που ήμουν. Λίγες ασκήσεις παραπάνω, λίγη επιμονή να είχα και θα το είχα κατακτήσει, θα έπαιζα τώρα τέτοια κομμάτια.






Blogger (το πρόγραμμα του blogspot.com): Μην βλασφημάς!


gademissa: Καλά ντέεε, μια κουβέντα είπαμε. Ίσως να έπαιζα τέτοια κομμάτια.


Blogger: Μην βλαστημάς λέμε!!!


gademissa: Θα προσπαθούσα να παίξω τέτοια κομμάτια. Εντάξει? Ηρέμησες?


Blogger: χμμμμμμμ ........


gademissa: χμούδια ...... βάναυσε προσγειωτή των ονείρων μου.







Αλλά μετά όλο κάτι άλλο είχα να κάνω, όλο με κάτι είχα να ασχοληθώ, και ποτέ δεν στρωνόμουν. Και έτσι πέρασαν τα χρόνια και δεν προχώρησα.
Να, τέτοια είμαι, πάρτα να μη μου τα χρωστάω.

Η κιθάρα είναι ένα υπέροχο όργανο. Μου αρέσει περισσότερο από το πιάνο. Το πιάνο είναι ωραίο, με ευρεία γκάμα ήχων, βλέπεις τις νότες μπροστά σου στα πλήκτρα, ναι-ναι-ναι σίγουρα ισχύουν όλα αυτά και άλλα πολλά, αλλά του λείπει κάτι. Δεν έχεις άμεση επαφή με την χορδή αλλά μεσολαβεί το πλήκτρο. Ενώ στην κιθάρα την πιάνεις την χορδή. Αναλόγως με τη διάθεση την χαϊδεύεις ή την κοπανάς ή σε κάποιο κρεσέντο σπάς και ολόκληρη την κιθάρα άμα λάχει. Επίσης είναι μικρή και χωράει στην αγκαλιά σου, γίνεται ένα με σένα. Και ο ήχος της μου ακούγεται πιο ....... πιο ....... πώς να το πώ? χειροποίητος? Πιο ακατέργαστος? Δεν ξέρω πώς να το εκφράσω.


Αυτά αγαπητοί ακροατές. Ευχαριστούμε που και σήμερα επιλέξατε εμάς για να περάσετε τον χρόνο σας.




Καλό σας βράδι και να προσέχετε τους παγωμένους δρόμους.











Και όσοι κάνετε δίαιτα συνεχίστε την και μην την χαλάτε για κανένα λόγο. Όπως έκανα εγώ που την χάλασα χτές γιατί τσούζαν τα μάτια μου και νόμιζα ότι έπαθα αβιταμίνωση. Αλλά κοριτσάκι μου καλό, στην αβιταμίνωση τρως φρουτάκια και σαλατίτσες και όχι γουρουνόπουλα. gademοβελίξ! Σήμερα όμως συνεχίζω τον αγώνα μετανοιωμένη, και πιστή στο άπιαστο όνειρο του ιδανικού κορμιο....


Blogger: Τελείωνε επιτέλους! Μία ώρα χαιρετάς τον κόσμο και ακόμα μιλάς!!! Γλώσσα δεν βάζεις μέσα. Έτσι είσαι και στην έξω ζωή σου?


gademissa: Τώρα εσύ ψάχνεις ευκαιρία για κουβεντούλα ή μου φαίνεται? Αμ δε αγαπητέ μου! Αμ ΔΕ.








Κυριακή, Φεβρουαρίου 10, 2008

«Το Tαξίδι του Αυτοκράτορα».






Το είχε δει πέρσι μια συναθλήτριά μου (που στην πορεία έγινε και αγαπημένη φίλη) στο DVD και μου είχε πει ότι είναι ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ. Από τότε το είχα στο νού μου να το νοικιάσω αλλά όλο το ανέβαλα. Και αυτό γιατί θέλω κάποιες ταινίες ή κάποια βιβλία που ξέρω ότι είναι καλά να τα διαβάσω μόνο όταν θα έχω καλή διάθεση και άνεση χρόνου. Θέλω να τα απολαύσω και να τα ευχαριστηθώ χωρίς να κινδυνεύει το αποτέλεσμα από πιθανές σκέψεις που μπορεί να με απασχολούν και να πετάγονται στα ξαφνικά στο μυαλό μου, ή από υποχρεώσεις της καθημερινότητας.

Και σήμερα το μοίραζε μιά εφημερίδα!!!! Μα τί τύχη! Έτρεξα και την αγόρασα πρωί πρωί, πέταξα την υπόλοιπη εφημερίδα και κράτησα μόνον το δισκάκι.





Έτσι κάνω εγώ. Κοιτάω ποιό DVD μοιράζουν οι Κυριακάτικες εφημερίδες και τις αγοράζω με αυτό και μόνο το κριτήριο. Συνήθως, αμέσως μόλις βγώ απ το ψιλικατζίδικο πετάω την υπόλοιπη εφημερίδα στον κάδο, έτσι όπως είναι. Ανέγγιχτη. Μια φορά μάλιστα ένας τύπος που ήταν απ έξω με είδε που πήγα να την πετάξω και μου ζήτησε να του την δώσω, γιατί ήταν κρίμα λέει να πεταχτεί έτσι σχεδόν καινούργια, με την ζελατίνα της. Και εγώ του την έδωσα, αφού όμως πρώτα του ζήτησα γλυκά και χαμογελαστά «δώστε μου 50 λεπτά και είναι δική σας». Και αυτός δέχτηκε, κάνοντας όμως κάτι σαν γκριμάτσα.

Σιγά ρε φίλε! Τζάπα εφημερίδα? Ολοκαίνουργια? Ούτε στον ύπνο σου! και "ευχαριστώ" να λες που σου στοίχισε μόνο 50 λεπτά. Αν το καλοσκεφτείς σου περισσεύουν και για τσιγάρα.

Μετά όμως, όταν πήγα σπίτι ένιωσα άσχημα που πήρα χρήματα από έναν άγνωστο για κάτι άχρηστο σε μένα. Στην αρχή σκέφτηκα ότι δεν φταίω εγώ αλλά το επιχειρηματικό ένστικτό μου που έγινε κομμάτι του εαυτού μου πλέον, αλλά όσο και να ήθελα να το πιστέψω δεν μου έκατσε καλά. Δεν μου έκανε το χατίρι να με καθησυχάσει. Αυτή η συναλλαγή μου ερχόταν στο μυαλό όλη μέρα. Αυτός ο τυχαίος άγνωστος μου χάλασε την Κυριακή μου γαμ..το! Και φυσικά, για να δω το CD? ούτε λέξη! ........ ακόμα δεν το έχω δει. Είναι σαν να μην είναι δικό μου τώρα πιά αλλά να ανήκει σε κείνον.
..fuck...





Μερικές φορές πάλι, όταν δεν έχω τι άλλο να κάνω την Κυριακή και έχω όρεξη για διάβασμα, κρατάω την εφημερίδα. Και έτσι από μια άποψη το κριτήριο του DVD είναι καλό, γιατί είναι ένας τρόπος να διαβάζω εφημερίδες από διαφορετικές κάθε φορά πολιτικές κατευθύνσεις.


Πάντως σήμερα θα ετοιμαστώ και θα απολαύσω τον «Αυτοκράτορα». Ελπίζω μόνο να μην είναι κανένα λυπητερό ή συγκινητικό ντοκιμαντέρ και κλάψω Κυριακάτικα!!! Να μην χάνονται ή υποφέρουν από το κρύο και την πείνα μικρά πιγκουινάκια που φωνάζουν με τις αδύναμες φωνούλες τους ματαίως τους γονείς τους, οι οποίοι είναι τραυματισμένοι κάπου και αργοπεθαίνουν, όμως το τελευταίο βλέμμα τους είναι στραμμένο στα παιδάκια τους, και προσπαθούν ακόμα και αν είναι ανήμποροι και ανίκανοι, να συρθούν έως εκεί και να τα προστατέψουν.


Δεν αντέχω κάτι τέτοια, δεν τα μπορώ. Αν είναι όμως τόσο καλό όσο λένε ίσως και να αξίζει μερικά δάκρυα. Τέλος πάντων, ας το δω επιτέλους και ας μην το λιβανίζω άλλο.












Σήμερα θα βάλω τον αγαπημένο, τον λατρεμένο, τον

Wim Mertens -Struggle For Pleasure (κλικ στα γραμματα και όχι στο εικονάκι)












Τοκ τοκ ......


-Ποιός είναι?

-Κύριε Mertens χαίρεται, είμαι η gademissa, ανταποκρίτρια του ελληνικού blogspot.com. Ανοίξτε μου παρακαλώ.

-Και τι θέλετε.

-Κύριε Mertens, συγνώμη για την ενόχληση αλλά θα ήθελα να σας ρωτήσω: Αυτή την μουσική πώς τη σκεφτήκατε? Αυτό που λέμε Εμπνευση τί είναι? Πώς σας ήρθε έτσι ξαφνικά? Ήρθε ολοκληρωμένη στο μυαλό σας, ή ήταν αλλιώτικη η αρχική μορφή αλλά δουλέψατε πολύ επάνω της με μουσικούς όρους και αρχές, και αυτό είναι το αποτέλεσμα μιας κοπιώδους εργασίας?

«Πώς είπατε? Βαριέστε να απαντάτε συνέχεια στην ίδια ερώτηση? Δηλαδή αυτό σημαίνει πως και άλλοι ενδιαφέρονται γι αυτό το θέμα? Το λέω γιατί, ξέρετε, η "Έμπνευση" είναι κάτι που με απασχολεί και μένα από μικρό παιδί».

«Αλήθεια το λέτε ότι πιστεύετε πως η Έμπνευση είναι κάτι απλό? Πώς όλοι μας σε κάποια στιγμή της ζωής μας μπορεί να εμπνευστούμε ένα τέτοιο κομμάτι, αλλά μη γνωρίζοντας τον τρόπο να μεταφέρουμε τα συναισθηματα και την ιδέα μας στο πεντάγραμμο, το χάνουμε ή το ξεχνάμε? Το λέτε αλήθεια ή "πηγαίνετε με τα νερά μου" επειδή βρίσκεστε στη φαντασία μου? Ισχύει το δεύτερο???? Χμμμ... ακόμα κι έτσι να είναι δεν με πειράζει. Μου αρκεί.

Σας ευχαριστώ πολύ».





Πέμπτη, Φεβρουαρίου 07, 2008

Μπρός στον θάνατο δεν είμαστε όλοι ίσοι?



Για την κυρία Κουτσίκου βρέθηκε αμέσως κρεβάτι στην εντατική.

Στην κυρία Κουτσίκου φόρεσαν αμέσως τεχνητό μέλος, πριν καν ξυπνήσει. Για να μην πάθει σοκ λένε. Είναι ευαίσθητοι άνθρωποι και το δείχνουν.

Η κυρία Κουτσίκου μόλις ξυπνήσει θα έχει 15 ψυχολόγους στο κρεβάτι της και 30 αποκλειστικές νοσοκόμες στο προσκεφάλι της.


Γιατί βλέπεις είναι σημαντικό μέλος της «κοινωνίας» τους.





Εύχομαι να πάει καλά η υγεία αυτής της πραγματικά άτυχης γυναίκας που είναι και μάνα.

Όμως θα εκφράσω την ευχή μου μόνο αν την ίδια μεταχείριση έχουν όλες οι γυναίκες αυτής της χώρας. Η αδερφή μας, η θεία μας, η μάνα μας, η ξαδέλφη, η φίλη, η συνάδελφος, η γειτόνισσα, ΕΣΥ, ΕΓΩ. Αυτές οι γυναίκες που δεν είναι σημαντικές για την «κοινωνία» τους αλλά σημαντικές για την «κοινωνία» ΜΑΣ.



Μόνον τότε θα εκφράσω δυνατά την ευχή μου. Αλλιώς θα σιωπήσω.




Δευτέρα, Φεβρουαρίου 04, 2008

H φιλαρέσκειά μου βρίσκεται στην εντατική…





τιτ........τιτ........τιτ........τιτ.........τιτ.....τιτ.....τιτ.....τιτ.....τιτ






gademissa: Θα ζήσει γιατρέ μου?

Dr Vanity: ......................

gademissa: Μιλήστε, σας εκλιπαρώ!

Dr Vanity: ............ είναι δύσκολη η κατάσταση όπως ήδη γνωρίζετε, από το Σάββατο ακόμα.

gademissa: Ναι, όμως θα ζήσει?

Dr Vanity: Εξαρτάται.

gademissa: Από τί γιατρέ μου? (σνιφ)

Dr Vanity: Από την διατροφή σας.





Τιτ.........τιτ.........τιτ............τιτ.............





gademissa: Δηλαδή το φταίξιμο είναι δικό μου? Καθαρά δικό μου? From the beginning ακόμα? Δεν φταίει ο μεταβολισμός μου, το άγχος μου, το σκαρί μου? Φταίω ......εγώ?

Dr Vanity: δυστυχώς........... NAI.

gademissa: οχιιιιιιιιιιιιι





Blogger (το πρόγραμμα του blogspot.com): Τι έγινε κορίτσι? Γιατί είναι διασωληνωμένη η φιλαρέσκειά σου?

gademissa: Άστα- άστα Blogger μου, τί να σου λέω τώρα........... σνιφ, σνιφ.

Blogger : Μα τι συνέβη? Τα βατραχίσια μάτια σου είναι κατακόκκινα! Πες μου τι συνέβη. Ίσως μπορέσω να σε βοηθήσω.

gademissa: Ασε μωρέ, μη σε φορτώσω με τα βάσανά μου. Αρκετά σε έχω πρήξει με τις κατήφιες μου ..... νιώθω και τύψεις που ώρες- ώρες σου μιλάω άσχημα, αλλά και που λέω κακίες για διάφορους ..... όμως μη νομίζεις, μετανιώνω αμέσως μετά, αλλά νά .......... ντρέπομαι να το ομολογήσω και να επανορθώσω ............

Blogger : Ναι-ναι-ναι-ναι, μπλά -μπλα- μπλά, μην ανησυχείς, εσύ είσαι καλός άνθρωπος και γι αυτό δεν θα πας στην κόλαση. Ικανοποιήθηκες τώρα? Άντε, στο προκείμενο.

gademissa: Μα γιατί μου μιλάς έτσι? (σνιφ)

Blogger : Ελα, μη τα σκέφτεσαι τώρα αυτά. Προέχουν άλλα, πιό σημαντικά. Τι έγινε? Λέγε.

gademissa :Καλά, θα σου πω.




Ήταν Σάββατο και κανονίσαμε να πάμε στα μπουζούκια. Εγώ όπως ξέρεις δεν τα πολυσυμπαθώ αυτά, αλλά αφού η παρέα τα θέλει τι να κάνω? Να μην πάω και να μείνω μέσα? Δε λέει. Λούστηκα λοιπόν, αλείφτηκα με ευωδιαστές κρέμες, έφτιαξα το μαλλί κούκλα, φτιάχτηκα, μακιγιαρίστηκα, αρωματίστηκα, και ήρθε η αποφράδα η ώρα για τα ρούχα.

Στην αρχή είπα να βάλω κάτι απλό για να νιώθω άνετα μέσα στο μαγαζί, αλλά μετά θυμήθηκα την «φίλη την ξενιτεμένη» που κάποτε με είχε συμβουλέψει να ντύνομαι προκλητικά στα μπαρ και στα κλαμπ.



«Η σεξουαλικότητα, λέει, είναι αυτή που πρώτη τραβάει τον άντρα, και μετά όλα τα άλλα. Δεν πα να ΄σαι η πιο διαβασμένη, η πιο πνευματώδης, η πιο έξυπνη γκόμενα! Ανάμεσα σε σένα και μια νόστιμη σέξυ πιτσιρίκα που θα κάνει παιχνίδι μαζί του, θα προτιμήσει την δεύτερη. ΟΛΟΙ οι άντρες ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ θα προτιμήσουν την δεύτερη. Αυτός είναι ο κανόνας και δεν υπάρχουν εξαιρέσεις».

Και όπως πάντα είχε απόλυτο δίκιο. Αυτή είναι μαστόρισσα σε κάτι τέτοια, έχει ντοκτορά στο αντρικό φύλο. Γι αυτό και πήρε το καλύτερο παιδί. Και αυτή όμως είναι καλή και τον αγάπησε πάρα πολύ, γι αυτό και τον ακολούθησε στα πέρατα της γης αφήνοντας πίσω της φίλους και οικογένεια. Και έτσι η σχέση τους είχε αίσιο τέλος.






Είπα λοιπόν να βάλω τα σεξουαλιάρικά μου, αυτά που είχα φορέσει τις προάλλες και με έραιναν οι άντρηδες λουλούδια.

Πάω να βάλω το εφαρμοστό πουκάμισο .........και να μην κουμπώνει. Να ρουφάω από δω, να σφίγγω από κει..... τίποτα! Α λέω, θα φταίει η ενίσχυση του στηθόδεσμου που τα μεγαλώνει 5 νούμερα παραπάνω. Πάχυνα λίγο, και η ενίσχυση μου τα κάνει θωρηκτό Αβέρωφ. Αλλάζω και φοράω έναν άλλο κανονικό και χωρίς ενισχύσεις......... τίποτα!!!............ πάλι να μην κουμπώνει.

Κρύος ιδρώτας.

Πάω να βάλω το παντελόνι ‘κορσές’ που ανορθώνει τα οπίσθια, βρε να μην κουμπώνει ούτε αυτό. Δηλαδή κούμπωνε, αλλά ήταν στο όριο. Αν το κρατούσα 5 λεπτα ακόμα θα έσπαγε το κουμπί! Και να φανταστείς δεν είχα φάει όλη μέρα για να έχω πλάκα κοιλιά!






Χριστέ μου!!! Δεν με χωράν τα ρούχα μου!!!!!





Τιτ! .....τιτ!....τιτ!.... τιτ!......τιτ!....τιτ!....τιτ!...τιτ!.....τιτ!...

Μιλάμε τρελάθηκα!!!!



Τι γίνεται εδώ? Τι έπαθα? Πόσα κιλά είμαι? Πόσο καιρό έχω να ζυγιστώ? Έτρεξα πανικόβλητη στη ζυγαριά, πήρα βαθιά ανάσα, και ανέβηκα.



-Κράκ-



Προς στιγμήν τυφλώθηκα.

Κάτι έσπασε μέσα μου.

«Ποια είμαι? Πού βρίσκομαι? Αχ γειά σου αγάπη μου, γύρισες?»




.......... τιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι







Νοσοκόμος 1:
Clear!!!!

(ηλεκτροσόκ) Νπουπ -νπουπ

Νοσοκόμος 1: Clear!


Νπουπ -νπουπ


Νοσοκόμος 2: Nothing damnit, I get no pulse.


Νοσοκόμος 1: Clear!


Νπουπ -νπουπ


Τιτ ........ τιτ...........τιτ........τιτ..........τιτ.........











4 κιλά, 4 ολόκληρα κιλά !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Πότε. Πότε πρόλαβα?.............

Αλλά μην κάνω την αθώα περιστερά. Ξέρω πότε. Είχα ήδη πάρει την κατιούσα από πριν τα Χριστούγεννα, συνέχισα ασυστόλως το φαΐ στα Χριστούγεννα, και από τότε όλο έλεγα θα κάνω δίαιτα αλλά όλο το ανέβαλα. Και να τι έπαθα.


Αχ.......σνιφ ............είναι κρίσιμη η ώρα. Πεθαίνει η εμφάνισή μου, την βλέπω. Φωνάξτε έναν παπά να την διαβάσει. Αλλά καλύτερα να της διαβάσει τον θερμιδομετρητή μου μπας και συνέλθει. Μπας και καταλάβει ότι αυτή την φορά το πήρα απόφαση και θα το ράψω το ρημάδι.



Μα καλά πώς κυκλοφορούσα έτσι τόσο καιρό? Στην δουλειά, στο άθλημα, στους καφέδες, κανείς δεν μου είπε τίποτα, ούτε καν η "ατρόμητη φίλη" μου . Γιατί? Το είπα στην ατρόμητη και μου είπε ότι έβλεπε την κατρακύλα μου αλλά δεν μου το έλεγε για να μην με στεναχωρήσει, αφού ήμουν, λέει, ήδη νταουνιασμένη. Ναι αλλά έτσι εγώ χειροτέρευα, δεν το καταλάβαινε?





4 κιλά! πωπωπωωωωω

4 κιλά ξέρεις πόσο είναι? Πάνε στον κρεοπώλη και αγόρασε 4 κιλά κιμά. Θα δεις τότε οπτικά πόσο είναι. Κουβάς ολόκληρος. Και όλο αυτό το κρέας έχει πάει στα μπούτια, στα οπίσθια, στα μπράτσα και στα μάγουλα. Έχω παραμορφωθεί. Ξαφνικά, αφότου ζυγίστηκα και μετά, με βλέπω στον καθρέφτη και δεν με αναγνωρίζω! Μέσα σε μια στιγμή άλλαξε η εικόνα που είχα για μένα. Εννοείται ότι εκείνο το βράδυ, όχι μόνο δεν πήγα στο γλεντάδικο αλλά έκατσα στο σπίτι και κοιταζόμουν επί ώρες στον καθρέφτη. Μιά από δώ και μιά από κει. Νομίζω ότι μέχρι και τα δάχτυλα των ποδιών μου έχουν παχύνει.


Πρέπει να τα χάσω κατεπειγόντως. Ολα τα άλλα μπορούν να περιμένουν , αυτό όχι. Πρέπει να κόψω τα 'νόστιμα'. Εμ βέβαια, εγώ κάθε μέρα αγόραζα και από ένα μικρό σακουλάκι πατατάκια με ρίγανη ή με μπάρμπεκιου, ή τυρογαριδάκια, ή δρακουλίνια, ή κίντερ μπουένο (αχχχ .....νιαμ νιαμ). Έλεγα στον εαυτό μου ότι δούλεψα πολύ σήμερα, ή πήγα στο άθλημα πολλές ώρες σήμερα, και καθησύχαζα τον εαυτό μου παίρνοντας το μικρό και όχι το μεγάλο σακούλι. Αυτά πληρώνω τώρα.






Μπουχουυυυυυυυ ...............





Blogger : Δεν φταίνε αυτά, το πολύ αλάτι που βάζεις φταίει. Εσύ αν μπορούσες μέχρι και στο μέλι θα έβαζες αλάτι. Αυτό κόψε και θα χαθούν αμέσως τα 4 κιλά σου. Και εδώ που τα λέμε τα 4 δεν είναι και 104. Σε ενάμιση μήνα ή το πολύ σε δύο θα τα έχεις χάσει.

gademissa : Αμ δεν είναι μόνο τα 4. Εγώ ήδη από το καλοκαίρι ήθελα να χάσω ακόμα 2 κιλά για να είμαι τέλεια. Οπότε αν βάλεις4 +2=6.




Τι είπα? 6 ???!!!!!


Αχ ... αχ ... αργκγκγκγκγκ....



............τιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι ................ (flat line)








gademissa
: Γρήγορα νοσοκόμοι, γρήγοραααα!!!

Blogger
: Μόνον εσύ μπορείς να σώσεις την εμφάνισή σου gademissa.

gademissa
: Όχι δεν μπορώ, δεν ξέρω πώς, αφήστε με στη ναπολιτέν μου.



..........ιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι...........



Blogger: You can do it woman!

gademissa
:Όχι, όχι, όχιιιι


..........τιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι...........


Blogger: Τώρα! πρίν να είναι πολύ αργά, πρίν σκιστεί ολόκληρο το παντελόνι σου.......

gademissa: Όχι, δεν μπορώωω


..........τιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι..........


gademissa : Εντάξει, θα το κάνω ........... σνιφ .......... εντάξει ........... (λυγμός) ......


πρωινό: καφές με έναν κόκκο ζάχαρης = 3 θερμίδες (σνιφ),


...τιτ!..........


μεσημεριανό: 4 φύλλα σπανάκι ωμό (σνιφ) με 5 φρυγανιές σικάλεως και 1 ελιά θρούμπα = 60 θερμίδες


.....τιτ!........τιτ!........


απογευματινό: 7 ποτήρια νερό


....τιτ!.....τιτ!.....τιτ!!.....


βραδινό: γιαούρτι 0% με 6 φρυγανιές σικάλεως, 15 gr φλούδας πορτοκαλιού, και 17 κουκούτσια μανταρινιού= 99,999999 θερμίδες.




Τιτ!.....τιτ!.....τιτ!.....τιτ!.....τιτ!.....τιτ!.....τιτ!.....τιτ!!!!!!.......


ολέεεεεεεεεε














Και επειδή το απαιτεί η περίσταση, θα βάλω εκτάκτως μια παχουλούλα φωνάρα απ το παρελθόν:



Alison Moyet - Love Resurrection (κλικ στα γραμματα, όχι στο εικονάκι)
















Α ρε Άλισον, αν ήσουν αδύνατη θα ήσουν τέλεια. Αλλά επειδή το τέλειο δεν μπορεί ποτέ να υπάρξει, δεν το επιτρέπει βλέπεις ο ίδιος ο Θεός, αναγκαστικά σε έκανε παχουλή.


Γιατί αν δεν υποστηριχτούμε μεταξύ μας εμείς που είμαστε τροφαντούλες και ταυτόχρονα ταλαντούχες, ομορφούλες, και εξυπνούλες, ποιός θα το κάνει? Η Keira Knightley???





Αυτή η ανορεξική? Μην πω η Βουλιμική? Μη χε..ω! Αλλά όχι, η λέξη 'ανορεξία' της πέφτει πολύ. Της προσδίδει ένα πρεστίζ, μια αποστείρωση και μια μποέμ μελαγχολία. Όοοοοχι αγάπη μου. Αυτή είναι καθαρά Βουλιμική! Τρώει του σκασμού, γουρουνίζει, σαβουριάζει και μετά σκύβει πάνω από τη χέστρα και τα κάνει εμετό. Τα ξερνάει. Και έτσι όπως είναι σκυμμένη από πάνω, οι εμετοί ξαναμπαίνουν μέσα από τη μύτη της στα ρουθούνια, και αυτό την αναγουλιάζει ακόμα περισσότερο και τα ξανακάνει εμετό. Αυτή είναι η εικόνα που της αρμόζει.


Δηλώνω εδώ, ενόπιον του Blogger και της οθόνης μου, ότι την μισώ. Έχω δει άθελά μου πολλές ταινίες της και δηλώνω ότι είναι παντελώς Α Τ Α Λ Α Ν Τ Η. Απορώ πώς την προτείνουν για πρωταγωνιστικούς ρόλους. Δεν έχει απολύτως τίποτα παραπάνω από τα άλλα κορίτσια τα οποία τουλάχιστον σε βάζουν μέσα στο πετσί του ρόλου. Αλλάζουν από ταινία σε ταινία, προσπαθούν να αποδώσουν και τις βλέπεις ότι αγωνιούν για το αποτέλεσμα. Ενώ αυτή η μισητή κυρία μόνο ρούχα ξέρει να αλλάζει. Είναι η ίδια παντού σε όλες τις ταινίες της. Είναι η Κίρα αυτή που βλέπουμε συνέχεια στο πανί και όχι ο ρόλος που υποδύεται, και το μόνο που ξέρει να κάνει καλά είναι να μιλάει προτάσσοντας (τάχα εντελώς τυχαία και εκ του φυσικού της) τα χείλια της για φίλημα προκαλώντας τα ανόητα αγοράκια, και επιπλέον αυτή η ξερακιανή συλφίδα προσπαθεί να κάνει τις κινήσεις της να φαίνονται ως εύθραυστης κούκλας, λες και αυτό θέλει καμιά μεγάλη υποκριτική ικανότητα.


Να μην ξεχάσω να πω ότι η "κυρία" είναι και περήφανη για την αδυναμία της! Την βλέπεις που ποζάρει και χαίρεται για τα κόκαλά της. Και προσπαθεί να μας κάνει να την ζηλέψουμε κιόλας. Ε λοιπόν κυρά μου δεν σε ζηλεύουμε. Που να σκάσεις • που απ το πολύ ζόρισμα να βγούν τ άντερά σου μέσα στην χέστρα και κατα λάθος να πατήσεις και το καζανάκι • δεν σε ζηλεύουμε, που να σε παν στο νοσοκομείο σηκωτή λόγω έλλειψης ιχνοστοιχείων και βιταμινών • που να κλείσει και να κλειδώσει η πόρτα πάνω στο χέρι σου και να πιαστεί ο αγκώνας σου ανάμεσα στην κάσα και στην κλειστή πόρτα, και κανείς να μην σε καταλάβει (αφού χωράς και από την χαραμάδα) και να μείνεις εκεί κολλημένη και ξεχασμένη για 2 εικοσιτετράωρα, και από την έλλειψη νερού να αφυδατωθείς και να ζαρώσει η επιδερμίδα σου ανεπανόρθωτα • που να σε αγκαλιάσει ο γκόμενός και να αποσυναρμολογηθούν τα κόκαλα σου.

Την είδα στη «Εξιλέωση» και μου ρθε να ανέβω στην σκηνή και να σκίσω την οθόνη. Απηύδησα η γυναίκα! Μου χάλασε όλο το έργο. Εκτός από τα λεφτά μου που τα κλαίω, ταράχτηκαν και τα νεύρα μου. Από τότε, όποτε ακούω το όνομά της άθελά μου μου σηκώνεται η τρίχα, αγκυλώνουν τα δάχτυλά μου και βγαίνουν τα νύχια μου έξω, έτοιμα να ξεσκίσουν άνθρωπο. Ενστικτωδώς. Έπαθα ζημιά σου λέω! Αν την δω ποτέ μπροστά μου θα την πλακώσω στο ξύλο. Ειλικρινά μιλάω, θα την κάνω τόπι.








Όχι άλλο Κίρα. Όχι άλλο Κίραααααααα