Σάββατο, Δεκεμβρίου 23, 2006

Κι αν είναι....




Ένα χαρτόκουτο κάτω απ το κρεβάτι. Ακούς το βράδυ κάποιους θορύβους μέσα του, αλλά στην αρχή δεν δίνεις σημασία. Με τον καιρό καταλαβαίνεις ότι κάτι υπάρχει εκεί κάτω. Κάτι ροκανίζει το χαρτόκουτο. Μπα λες, κάποια κατσαριδούλα θα ναι, απ αυτές τις μικρές τις ξανθές. Θα φύγει.

Ο θόρυβος συνεχίζει για πολλά βράδια. Αρχίζει να σε ενοχλεί. Υπάρχει κάτι σίγουρα εκεί κάτω αλλά δεν θέλεις να το πιστέψεις. Θα φύγει λες. Όμως δεν φεύγει και συνεχίζει. Δεν μπορείς να κοιμηθείς τα βράδια. Φοβάσαι ότι μπορεί να είναι..... ένα ποντικάκι που όταν κοιμάσαι ανεβαίνει στο κρεβάτι σου και κόβει βόλτες. Κάθε πρωί όμως αφού δε βλέπεις ίχνη εισβολής το ξεχνάς, λες ότι ήταν της φαντασίας σου, και συνεχίζει η μέρα σου όμορφα ......


.....μέχρι το επόμενο βράδυ.


Ο θόρυβος δυναμώνει. Κι αν είναι.... κάποιος αρουραίος που θα βγει την νύχτα και θα σου μασουλήσει το πρόσωπο χωρίς να το καταλάβεις, και θα ξυπνήσεις το πρωί παραμορφωμένη?


Πρέπει να δεις τι είναι.


Όμως όχι. Θα κάνω ότι δεν υπάρχω. Αν δεν το ενοχλήσω εγώ, θα φύγει από μόνο του. Θα καταλάβει από μόνο του ότι δεν έχει λόγο ύπαρξης εδώ μέσα και θα φύγει ήσυχα, θα εξαφανιστεί. Ας μαζέψω και τις κουβέρτες καλού κακού, να μην κρέμονται κάτω στο πάτωμα και βρει εύκολη πρόσβαση προς τα πάνω.

Κι αν είναι.... όμως αράχνες που γέννησαν οικογένεια και τα πολυπληθή μικρά μέσα στο παιχνίδι τους, και μη έχοντας λογική, ορμίσουν ένα βράδυ να με τσιμπήσουν? Θα μπουν στ αυτιά μου, στην μύτη μου, στα μαλλιά μου…. θα ξυπνήσω τυλιγμένη στον ιστό τους και θα νιώθω το ανατριχιαστικό περπάτημά τους πάνω στο γυμνό δέρμα μου….


Πρέπει να δω τι έχει αυτό το κουτί επιτέλους.


Κάθε φορά όμως δειλιάζω. Φοβάμαι τι θα αντικρίσω. Τι τέρας θα βγει από κει μέσα? Όπως θα σέρνω το κουτί προς τα έξω μπορεί να πεταχτεί στο χέρι μου πάνω. Μπορεί να νιώσω τα άγκιστρα των ποδιών του στο δέρμα μου. Αν είναι και τεράστιο μπορεί να με ναρκώσει και να με μασουλάει αργά αργά χωρίς εγώ να μπορώ να αντισταθώ. Να το βλέπω να με τρώει ζωντανή, να νιώθω τις δαγκάνες του να σουβλίζουν το πετσί μου…

Τι θα κάνω? Φοβάμαι να το ανοίξω αλλά δεν μπορώ άλλο και να μην ξέρω. Δεν κοιμάμαι τα βράδια, οδηγώ νυσταγμένα, δεν αποδίδω στην δουλειά, δεν καταλαβαίνω τι μου λένε οι άλλοι, δεν θέλω να γυρίζω στο σπίτι, δεν θέλω να κοιμάμαι…

Όσο δεν ξέρω τι με περιμένει φαντάζομαι τέρατα. Και τρομάζω ακόμα περισσότερο. Και κάθε φορά το τέρας είναι και πιο τρομακτικό, πιο σαρκοβόρο, πιο αιμοχαρές. Παίρνει μορφές που δεν περιγράφονται, που μεταλλάσσονται συνέχεια.

Αν δω, τουλάχιστον θα ξέρω με τι έχω να κάνω. Θα είναι ένα και όχι εκατό τα τέρατα. Όσο τρομερό και αν είναι πρέπει να ανοίξω «Το Κουτί».




Πρέπει να δω. Πρέπει να αντιμετωπίσω τους φόβους μου επιτέλους. Πρέπει να τους πολεμήσω και ότι γίνει. Δεν μπορώ να ζώ έτσι άλλο. Δεν μπορώ.




Σάββατο, Δεκεμβρίου 16, 2006

Δεν είμαι το άλλο σου μισό. Κατάλαβέ το




Μια φορά βρεθήκαμε όλο κι όλο. Από που κι ως που πήρες το θάρρος και μου στέλνεις μηνύματα συνέχεια? Και αφού βλέπεις ότι σου απαντάω με δυσκολία, με καθυστέρηση, και ΑΝ σου απαντήσω, γιατί συνεχίζεις? Και όλα αυτά τα υποκοριστικά και τα γλυκόλογα με τα οποία αναφέρεσαι σε εμένα, προς τι?


Καταρχάς όταν βγαίνεις με μια κοπέλα και μάλιστα μέρα γιορτής, όσο να ναι φροντίζεις λίγο την εμφάνισή σου. Ντύνεσαι λίγο καλύτερα, βάζεις και ένα αρωματάκι. Σε μπαρ πας όχι στον μπακάλη της γειτονιάς σου. Αν ήταν έτσι, όλοι θα θέλαμε να κυκλοφορούμε έξω όλη μέρα με τις φόρμες ή τις πιζάμες και τα σπορτέξ, για να νιώθουμε πιο άνετα. Και τα ρούχα με τις λαδιές επάνω, γιατί να τα αλλάζουμε αμέσως? Η φρέσκια λαδιά δεν έγινε ακόμα λέρα. Θα γίνει όταν ξεραθεί. Άρα ας το φοράμε έξω για 3 ώρες ακόμα. Τι ωραία που θα ήταν, ε?


Άντε και φτάσαμε στο μπαρ που ήταν τίγκα. Ο άντρας κανονίζει να βρει τραπέζι, ρωτάει και δίνει και το "κατιτίς" αν χρειάζεται. Εσύ με άφησες να μπω στο μαγαζί πρώτη από ευγένεια (όπως νόμιζα), αλλά ήσουν όλη την ώρα ακόλουθος. Και όταν σε ρωτούσα τι να κάνουμε, πού να κάτσουμε, το ίδιο ρωτούσες και συ εμένα. Πήγα αναγκαστικά εγώ στον μέτρ και κανόνισα, αλλά δεν φαντάζεσαι πόσο έπεσες στα μάτια μου εκείνη την ώρα. Κάποια πράγματα θέλω να τα κάνει ο άντρας. Θέλω να ανοίγεις εσύ τον δρόμο και όχι εγώ. Θέλω να προσπαθείς εσύ να με κάνεις να νιώσω όμορφα και όχι εγώ. Θέλω να είσαι ο άντρας που ξέρει τα κόλπα, και όχι εγώ. Και ειδικά στο πρώτο ραντεβού. Και πρόσεξε λίγο τον τρόπο που κινείσαι και που κάθεσαι. Δεν είσαι σπίτι σου. Αν ήταν έτσι, ανέβα πάνω στο καναπεδάκι που καθόμασταν, βγάλε τα παπούτσια σου, φέρε και την εφημερίδα μαζί σου και κάτσε μόνος σου…… Εγώ να φεύγω.

Και οι κινήσεις σου τι πράγμα ήταν αυτό? Ντρεπόμουνα μες στο μαγαζί. Ξέρεις, μπορώ να καταλάβω αυτό που μου λες και χωρίς να πρέπει να κουνάς χέρια-πόδια σαν να κυνηγάς μύγες όλη την ώρα. Και αυτές οι γκριμάτσες σου …δεν είσαι ο Τζιμ Κάρεϋ αγόρι μου, και δεν είσαι αστείος. Ούτε καν χαριτωμένος. Γίνεσαι γελοίος και λυπάμαι που το λέω, γιατί είσαι καλό και αγνό παιδί. Εμείς οι γυναίκες θέλουμε έναν άντρα σοβαρό που κρύβει όμως μέσα του ένα παιδί, και όχι ένα παιδί που δεν έγινε στα 36 του άντρας. Καταλαβαίνουμε ότι αφού δεν έγινε ως τώρα, δεν θα γίνει ποτέ.



Είσαι και παρασπουδαγμένο παιδί, με ένα πλουσιότατο βιογραφικό (ναι, πρόλαβες να μου κοκορευτείς), και με τίτλους που ακούγονται σπουδαίοι και είναι όντως αληθινοί (όπως έμαθα από τον συνδετικό κρίκο αργότερα)!!!. Όμως οι απόψεις σου, είναι μεν σωστές, αλλά πολύ μακριά από την σημερινή πραγματικότητα. Γι αυτό έχεις μείνει μόνος σου και παραπονιέσαι. Ναι μεν η κοινωνία και οι συνάνθρωποί μας είναι αποξενωμένοι (όπως λες) αλλά κάνουμε προσπάθειες να μην μείνουμε έξω από το σύνολο, αλλά να ενσωματωθούμε όσο μπορούμε. Αν θέλεις να είσαι μόνος και σωστός πάνε στον μοναστήρι ή σε κάποιο ήσυχο βουνό ή χωριό. Εγώ θέλω να ζω εδώ παρέα με τους άλλους, μες στον κόσμο. Δεν μ αρέσει η μοναξιά όταν δεν την επιδιώκω. Την πέρασα και ξέρω ότι δεν μ αρέσει. Με μελαγχολεί, με τρομάζει. Θέλω να έχω ανθρώπους γύρω μου. Ξέρω τη θέση τους στη ζωή μου, ξέρω τι είναι ο καθένας, ξέρω τι θέλουν από μένα και τι μπορώ να πάρω απ τον καθένα. Αλλά τους θέλω. Η αθέλητη απομόνωση με αρρωσταίνει, με καταθλίβει.

Για να έχω όμως περίγυρο ελίσσομαι, αφουγκράζομαι, οσμίζομαι, υποχωρώ, λέω και ψεματάκια όποτε κρίνω απαραίτητο για να τους έχω όταν τους θέλω και όπως τους θέλω. Γι αυτό μην νομίζεις ότι είμαι και το πιο κοινωνικό άτομο από τη φύση μου. Ολα αυτά που βλέπεις, και απ ότι καταλαβαίνω θαυμάζεις, είναι αποτέλεσμα προσωπικού αγώνα. Τίποτα δεν μου χαρίστηκε αλλά πάλεψα για να το κατακτήσω. Και δεν θέλω να έρθεις εσύ και να βολευτείς στη ζωή μου χωρίς προσπάθεια, παρά μόνο με κάποιον τσαμπουκά που νομίζεις ότι έχεις, αλλά στα μάτια μου μοιάζει με παιδική αφέλεια. Θέλω να ξέρεις και συ να ελίσσεσαι, να προσπαθείς να κατακτήσεις πράγματα για μένα.

Να προσπαθείς να μου αρέσεις.

Αυτή η νοοτροπία σου ότι εγώ είμαι αυτός που είμαι, ο καλός, ο τίμιος, ο ειλικρινής και οι άλλοι είναι οι επιφανειακοί, οι εκμεταλλευτές, οι κακοί μου φαίνεται πολύ ξεπερασμένη. Έτσι είναι ο κόσμος αγόρι μου, και πρέπει να μάθουμε να επιβιώνουμε σ αυτόν, με όσο το δυνατόν μικρότερες απώλειες. Γιατί μόνο αυτόν έχουμε. Ο άλλος ο δίκαιος, ο καλός κόσμος βρίσκεται μόνο στα όνειρά μας, στη φαντασία μας, και στις ταινίες κομεντί του Χόλυγουντ. Αναγκαστικά πρέπει να συνυπάρχουμε με τους άλλους, χωρίς όμως να χάσουμε τον εαυτό μας.

Αυτό που είδες σε μένα είναι αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς. Δεν είμαι έτσι από την φύση μου. Δεν είμαστε ο Αδάμ και η Εύα στο δάσος χωρίς καμιά έγνοια στο κεφάλι μας. Το μαλλί μου ήταν κομμωτηρίου και όλη μέρα δεν κουνούσα το κεφάλι μου σαν να φορούσα νάρθηκα για να μην πατικωθεί, τα ρούχα ήταν μια στολή που διαπιστωμένα με κολακεύει, φορούσα έναν τόνο μεϊκαπ, φόρεσα και την αυτοπεποίθηση και εσύ ξετρελάθηκες. Νόμισες ότι βρήκες μια νοστιμούλα, δυναμική, με πολλά ενδιαφέροντα, με άποψη, καλή, ευαίσθητη, όχι παρεξηγησιάρα …πωπωωω, που κρυβόμουν τόσο καιρό! Ναι, είμαι καλό κορίτσι αλλά όχι όοοολα αυτά που νόμισες και που ήθελες να δεις.

Για να φανταστείς πόσο κοινή γυναίκα είμαι, σου λέω ότι και το απέξω παίζει ρόλο για μένα όταν πρόκειται για άντρα. Πρώτα έρχεται ο έρωτας, και μετά η καλοσύνη. Θα πρέπει να με τραβήξει κάτι πάνω σου. Θα είναι ο τρόπος σου, αυτά που λές, το χιούμορ σου, η φωνή σου, η εμφάνισή σου, η μυρωδιά σου, το βλέμμα σου, οι κινήσεις σου, το κορμί σου, το χαμόγελό σου, οι εμπειρίες σου, η μεγάλη μύτη σου (ναι, μπορεί να προσδώσει μια γοητεία), ο τρόπος που με ρωτάς πράγματα, ο τρόπος που με κάνεις να σου ανοιχτώ, η αύρα σου…… κάτι τέλος πάντων. Μια καλοσύνη μόνη της χωρίς απολύτως τίποτα άλλο, δεν μου φτάνει. Ίσως να μου έφτανε στα 25, όχι όμως τώρα. Ναι, είσαι καλό παιδί. Πολύ καλό παιδί. Παααρα πολύ καλό παιδί. Αλλά και ο Κουασιμόδος ήταν καλό παιδί, το καλύτερο των Παρισίων όμως δεν θα τον ήθελα για γκόμενο, παρά μόνο για φίλο.


Και μην κατακρίνεις στους άλλους όσα εσύ δεν μπορείς να καταφέρεις. Γιατί από τα λόγια σου καταλαβαίνω ότι στην πραγματικότητα τους ζηλεύεις. Όσα δεν φτάνει η αλεπού.... Μην μου το παίζεις ο ξεχωριστός, ο διαφορετικός από τους άλλους με την καλή έννοια, γιατί εγώ βλέπω από πίσω μια τεράστια ανασφάλεια και ένα άγχος.
Βλέπω ένα μισό που ψάχνει απεγνωσμένα ένα άλλο μισό (όποιο ναναι) να γίνουν ένα, και μετά να την αράξεις. Να κοιμηθείς. Να σταματήσεις να προσπαθείς αφού έγινες πλέον ένα.

Δεν θέλω ο γκόμενος μου να ζητάει από μένα μια σανίδα σωτηρίας. Επειδή δεν είμαι εγώ αυτή, φοβάμαι ότι θα με τραβήξεις μαζί σου στον πάτο. Εγώ θέλω κάποιον που να με τραβήξει προς τα πάνω. Που να θέλω για χάρη του να γίνω καλύτερος άνθρωπος, που να με τραβάει μπροστά. Ή τουλάχιστον να είναι τόσο δυνατός και ανεξάρτητος όσο προσπαθώ εγώ. Αυτό δεν σημαίνει ότι εγώ είμαι, και καλά, καμιά σούπερ γκόμενα, αλλά είμαι όπως πολλοί άλλοι άνθρωποι που τα καταφέρνουν με τον δικό τους τόπο, και κρατιέμαι με αγώνα και προσπάθεια όρθια, και μέσα στο παιχνίδι της ζωής.

Μια φορά βρεθήκαμε και με έχεις τρελάνει στα μηνύματα και στα τηλέφωνα. Είμαι ευγενική μαζί σου, γιατί κατάλαβα πόσο ευαίσθητος είσαι, αλλά με κουράζεις. Δεν με ενδιαφέρουν όλα αυτά που μου λες. Από ευγένεια σε ακούω. Και δεν μιλάω καθόλου. Μονολογείς στο τηλέφωνο δεν το πήρες χαμπάρι ακόμα? Εσύ μιλάς και γω κάνω ζάπιγκ στην τηλεόραση. Τι πρέπει να κάνω για να το καταλάβεις? Να σου το πώ ξεκάθαρα? Δεν μπορώ γιατί φοβάμαι για σένα. Φοβάμαι ότι θα το πάρεις σαν απόρριψη, ενώ δεν το νιώθω έτσι. Μια χαρά παιδί είσαι αλλά για κάποια άλλη, όχι για μένα. Αλλά και τι να κάνω πια. Με κούρασες αφάνταστα και έχω ένα σωρό πράγματα στο μυαλό μου. Δεν μπορώ να φορτώνομαι και την δική σου έγνοια.

Κάθε φορά που ακούω τον ήχο μηνύματος στο κινητό μου, η πρώτη μου σκέψη είναι « αχ να μην είναι αυτός ...». Και όταν βλέπω το όνομά σου με πιάνει μια μαυρίλα.

Και όλα αυτά που μου λές…τι ξεμπρόστιασμα είναι αυτό? Δείξε λίγο άντρας βρε παιδί μου. Κράτα και κάτι για σένα. Είναι ανάγκη να μου μιλάς για όλα τα ρεζιλίκια που έφαγες στη ζωή σου? Αυτό δεν είναι ακριβώς ειλικρίνεια αλλά έλλειψη κριτικής. Αξιολόγησης. Προτεραιοτήτων. Ξεμπρόστιασμα όπως είπα παραπάνω.

Ποια γυναίκα θα ήθελε να τα έχει με κάποιον που γίνεται συνέχεια ρεζίλι? Που τον σχολιάζουν συνέχεια πίσω από την πλάτη του και αυτός, ενώ το ξέρει, αντί να κάνει κάτι γι αυτό, αντί να πολεμήσει, αντί να αντεπιτεθεί, γελάει και νομίζει ότι είναι ανώτερος από τους άλλους με το να το διακωμωδεί σε μένα.

Μόνο οίκτο μπορεί να μου δημιουργείς.





Είσαι καλό και ευαίσθητο παιδί αλλά με κούρασες πολύ. Εύχομαι να είσαι κρυφά κάποιος μπλογκεράς, να πέσεις τυχαία πάνω σε αυτή την εκμυστήρευση, και να αναγνωρίσεις τον εαυτό σου. Να πάψεις έτσι να ασχολείσαι μαζί μου χωρίςνα σου το ζητήσω εγώ, και να έχω ήσυχη την συνείδηση και την ζωή μου.



Σάββατο, Δεκεμβρίου 09, 2006

Δεν ξέρω να γράφω comments




Ούτε Εκθέσεις ήξερα να γράφω. Ποτέ δεν έμαθα. Στα σχολικά μου χρόνια ο ένας και μοναδικός εφιάλτης μου ήταν η Εκθεση. Ήμουν πολύ καλή μαθήτρια αλλά η Εκθεση ήταν το μόνιμο άγχος μου. Συνήθως είχαμε έκθεση την Τρίτη τις 2 πρώτες ώρες. Όλοι χαιρόντουσαν για το αραλίκι που είχε η υπόθεση αλλά εγώ στεναχωριόμουν. Πρωί πρωί ακουμπούσα στο θρανίο με τους αγκώνες, έβαζα το κεφάλι στα 2 μου χέρια, και έριχνα απελπισμένες ματιές στην ΛΕΥΚΗ κόλα αναφοράς την οποία έπρεπε να ΓΕΜΙΣΩ με θέματα που ποτέ δεν με απασχόλησαν. Και γι αυτό έπαιρνα σχεδόν πάντα 14.

Εκείνα τα πρωινά έπρεπε να ‘γεννήσω’ ιδέες οι οποίες έπρεπε να είναι όχι μόνο ενδιαφέρουσες αλλά και να έχουν μια νοηματική σειρά. Και με την σωστή σύνταξη. Το ουσιαστικό μπήκε στη σωστή θέση? Το ρήμα ? Το επίθετο ? Θα καταλάβει η καθηγήτρια τι θέλω να πω? Επίσης έπρεπε να «βάλετε επιχειρήματα». Έκθεση χωρίς επιχειρήματα ήταν καταδικασμένη.

Εγώ ποτέ δεν κατάλαβα ποια ήταν αυτά τα επιχειρήματα. Ποτέ δεν θέλησα να πείσω κάποιον γι αυτά που έλεγα. Δεν μ ένοιαξε ποτέ. Άσε που έπρεπε να σκαλίξεις πολύ το μυαλό σου για να τα βρεις. Το κόλπο νόμιζα ότι κρυβόταν στις γνώσεις. Έπρεπε να γεμίσω το μυαλό μου με γνώσεις, σκεφτόμουν. Που θα τις βρώ? Στα εξωσχολικά βιβλία φυσικά. Ξεκίνησα λοιπόν να διαβάζω. Στην αρχή με την κλασική πολυδιαβασμένη βιβλογραφία και στα μετέπειτα χρόνια το διάβασμά μου εξελίχθηκε. Είδα όμως ότι στην πορεία αυτό δεν με βοήθησε και πολύ. Συνέχισε να μην με ενδιαφέρει η Εκθεση αλλά και να μην την κατακτώ. Ένας αγώνας στον οποίο δεν νίκησα ποτέ. Μόνο μία φορά στα τόσα σχολικά χρόνια πήρα άριστα. Και αυτό ήταν σε ένα θέμα στο οποίο είχα γράψει, εκείνα τα χρόνια, ένα κανονικότατο post.

Ήμουν 2α λυκείου και μια μέρα η καθηγήτρια μας έβαλε να επιλέξουμε ανάμεσα σε 2 θέματα εκθέσεων. Το ένα ήταν «Παρατηρώντας ένα μυρμήγκι» και το άλλο κάτι κλασικό, ούτε που θυμάμαι τι. Μόνο εγώ είχα διαλέξει το πρώτο θέμα και έγραφα, έγραφα, έγραφα. Δε μου φτανε ο χρόνος. Είχα τόσα να γράψω, τόσες σκέψεις γεννήθηκαν από μόνες τους χωρίς προσπάθεια, τόσα αισθήματα με κατέκλυσαν και βρήκαν επιτέλους δίοδο. Έγραφα ασύντακτα σκέψεις, προτάσεις, ιδέες. Όλα ανάκατα. Μια παραζάλη. Γέμισε η κόλλα αλλά συνέχισα να γράφω και σε σκισμένες σελίδες από τα τετράδια...επιτέλους είχα να γράψω. Άνοιξε η βρύση και έτρεχε ασταμάτητα. Τι πλήρωμα που ένιωσα μετά. Τι χαλάρωση. Τι ηρεμία. Δεν περιγράφεται.

Όταν πήρα την έκθεσή μου πίσω, έγραφε επι λέξη «Αρίστευσες». Η καθηγήτρια βέβαια δεν το είχε αναφέρει στην τάξη, αλλά ούτε και γω το είχα πει στους συμμαθητές μου. Βλέπεις στο σχολείο δεν ήθελα να ξεχωρίζω καθόλου. Ήθελα να είμαι μέρος της μάζας, να χάνομαι ανάμεσα στους άλλους.







Τα πράγματα συνεχίστηκαν με την Εκθεση όπως και πριν. Για να περάσω στο πανεπιστήμιο έκανα στο σπίτι ιδιαίτερα Εκθεσης. Μου έμαθε ο καθηγητής κάποιες τεχνικές για Εισαγωγή, Κυρίως θέμα και Επίλογο, για παραγράφους, για σύνδεση παραγράφων μεταξύ τους με συγκεκριμένες λέξεις, για το πώς ξεκινάμε το κάθε θέμα, μου έδωσε και άρθρα να διαβάσω για να αποκτήσω συγκεκριμένες γνώσεις από αυτές που ζητάνε στις εξετάσεις και έτσι κατάφερα να γράψω στις πανελλήνιες 15 και με το ζόρι. Από κει και πέρα ο εφιάλτης της έκθεσης τελείωσε ανεπιστρεπτί.

Ούτε περίληψη ξέρω να κάνω. Ποτέ δεν τα κατάφερα να κάνω μια σωστή. Κάποτε, πολύ παλιά, όταν είχα δώσει εξετάσεις για να μπω στο δημόσιο είχα ασχοληθεί πολύ μαζί της και κατάφερα να κουτσοκάνω αξιοπρεπείς περιλήψεις, αλλά ως εκεί. Μόλις πέρασε η φούρια και δεν μπήκα στο "πληρωμένο αραλίκι" ξέχασα τις τεχνικές εν ριπή οφθαλμού.

Και έρχομαι στο θέμα

Για να γράψεις ένα σωστό comment πρέπει να γράψεις σε πέντε το πολύ σειρές αυτό ακριβώς που θέλεις και εννοείς, χωρίς να παρεξηγήσουν αυτά που λες. Πρέπει να κάνεις μια περίληψη αυτών που έχεις στο κεφάλι σου. Προσπάθησα αλλά δεν τα κατάφερα πάντα. Εγώ, για να πω αυτό που θέλω πρέπει να γράψω ολόκληρο post. Δεν μπορώ να τα πω σε 5 σειρές. Σχεδόν όλοι τα καταφέρνουν εκτός από μένα. Πόσες φορές ξεκίνησα να γράφω comments και μετά από ώρα, αφού δεν μπορούσα να τα γράψω με λίγα λόγια, τα παράτησα...και πόσες φορές αφού τα έκανα pulbish και μετά, διαβάζοντάς τα, ήθελα να τα πάρω πίσω γιατί δεν έλεγαν αυτό που πραγματικά ήθελα να πω. Και πόσες φορές ήθελα να τα διορθώσω αλλά δεν μπορούσα πια.

Έβαλα το κόμμα εκεί που έπρεπε? Χωρίζουν οι προτάσεις? Βγαίνει νόημα? Αχ ξέχασα να βάλω το χαμογελαστό ανθρωπάκι στο τέλος και ο άλλος θα νομίζει ότι φώναζα όταν το έγραφα και όχι ότι γελούσα και αστειευόμουν. Μπα θα το καταλάβει δεν μπορεί. Αν όμως όχι? Αχ μακάρι να μπορούσα να αλλάξω το σχόλιό μου. Μήπως είμαι εκτός θέματος? Μήπως άλλα ήθελε να πεί ο bloggerας και εγώ άλλα κατάλαβα οπότε το σχόλιό μου είναι άσχετο? Και μετά ξαναδιαβάζοντας το post του, βλέπω ότι όντως αλλού εστίαζε και εγώ άλλα συγκράτησα. Θα με περάσουν για τρελή, για επιπόλαια. Άλλα ντάλλων. Αλούυυ φαν παρκ. Εγια μόλα έγια λέσα


Δεεεν είμαι εγώ για comments


Εξάλλου όταν ξεκίνησα το blog είχα σκοπό να μιλήσω, να πω αυτά που με απασχολούν, αυτά που παρατηρώ σε μένα αλλά και στους άλλους. Μου αρέσει να παρατηρώ, να σκέφτομαι, να αναλύω αυτά που διαβάζω. Ακόμα ακόμα και να διασκεδάζω ή να γελάω με τα αστεία ή με τις περιπέτειες των bloggerάδων που πολλές φορές είναι πολύ ενδιαφέρουσες και πολύ ζωντανές. Αλλά όλα αυτά αθόρυβα.

Οι σκέψεις οι δικές μου, τα βιώματά μου, τα αισθήματα μου έτσι όπως τα γράφω είναι ακριβώς όπως τα σκέφτομαι. Και όταν τα σκέφτομαι μόνη μου ο μόνος που με κρίνει, με διορθώνει, με μαλώνει ή με ενθαρρύνει είναι ο εαυτός μου, η συνείδησή μου. Δεν μπορώ εύκολα να αφήσω αυτόν τον ρόλο στους άλλους.

Ήταν όμορφα που απέκτησα ‘φίλους’ και αλληλοσχολιάζαμε. Γελούσα πολύ με μερικούς, συμπονούσα πολλούς και καταλάβαινα και ένιωθα πάρα πολλούς. Η ειλικρίνεια είναι διάχυτη σε αρκετούς και τους συμπάθησα πολύ. Θα ήθελα να τους είχα γνωρίσει και στην πραγματικότητα. Να τα λέγαμε μαζί κάποια δύσκολα βράδια, να μελαγχολούσαμε μαζί ή να ξεσπάγαμε μαζί. Να διαφωνούσαμε αλλά και να συμφωνούσαμε σαν φίλοι. Να ξεραινόμασταν στα γέλια τόσο που να κρατάμε τις κοιλιές μας από τον πόνο ή να χτυπάγαμε φιλικά ο ένας την πλάτη του άλλου.

Μπήκα για λίγο σε έναν άλλο κόσμο νέο και όμορφο, που όμως δεν ήταν ο σκοπός μου και ούτε θα γίνει. Η ζωή μου έχει άλλες αναζητήσεις, έχω πάρει άλλους δρόμους και θέλω να τους περπατήσω μέχρι τέλους.



Γι αυτό κλείνω τα comments



Δεν θέλω να ξέρω αν αυτά που γράφω αρέσουν ή όχι. Είναι σωστά ή λάθος. Με εκθέτουν ή όχι. Αν είναι κατανοητά ή όχι. Αν φαίνονται οι ανασφάλειές μου ή όχι. Οι φόβοι μου και τα άλυτά μου αν είναι σαν όλων ή αν είναι μόνο δικά μου. Αν είμαι ώριμη ή ανώριμη τελικά. Δεν θέλω κάποιος να προσπαθήσει να με πείσει για την άποψή του με επιχειρήματα. Βαρέθηκα να ακούω αυτή την λέξη "επιχειρήματα". Την μισώ. Είναι μια λέξη που την χρησιμοποιούν κυρίως οι γραμματιζούμενοι, αυτοί που ξέρουν να χειρίζονται τον λόγο και πολλές φορές το μόνο που θέλουν είναι να ξεκινήσουν κουβέντα όχι για το καλό σου αλλά για να βρούν ακροατήριο, πεδίο για να εξασκήσουν την αγαπημένη τους τέχνη. Να κάνουν την πνευματική τους γυμναστική και στο τέλος να κοιμηθούν στο κρεβατάκι τους σαν τα πουλάκια, κουρασμένοι και πιασμένοι απο την άσκηση. Πλάκα έχει όταν βρίσκονται 2 τέτοιοι όμοιοι και προσπαθούν να πείσουν ο ένας τον άλλο με συγκρατημένο και πολιτισμένο θυμό. Τότε γίνεται ένας κρυφός πόλεμος. Κάποιος πρέπει να νικήσει. Δυο αγύριστα και πεισμωμένα κεφάλια που δίνουν κουτουλιές το ένα στο άλλο μέχρι κάποιο να σπάσει.
(ξέφυγα πάλι)

Θα συνεχίσω να διαβάζω αθόρυβα όλους όσους διάβαζα και να βρίσκω νέους που για κάποιο λόγο θέλω να τους διαβάζω. Με κάποιους νιώθω πολύ οικεία και θα συνεχίσω να κάνω σχόλια (αν μου το επιτρέπουν) όποτε θα έχω κάτι να πω αλλά όχι τόσο συχνά όσο πριν.



Όμως θα είμαι εδώ, και θα είμαι καλά :-)))))



Πέμπτη, Νοεμβρίου 16, 2006

LSD σε συσκευασία φαρμάκου.




«Αντί για χάπια θα προτιμούσα γιατρέ μου να κάνω και άλλες εξετάσεις να βρούμε την πηγή του προβλήματος»

«Αφού η υπόφυση είναι καθαρή και οι λοιπές εξετάσεις είναι καλές, παίρνουμε το χάπι για 6 βδομάδες, και επαναλαμβάνουμε την εξέταση. Τότε τα ξαναλέμε και χαράζουμε την ανάλογη πορεία. Θα το παίρνετε το βράδυ πριν κοιμηθείτε μετά από ελαφρύ γεύμα.»

Μάλιστα. Το έλαβα το μήνυμα.

«Ένα φρούτο ή μια φρυγανιά θεωρείται ελαφρύ γεύμα γιατρέ? Πάντα το είχα απορία αυτό. Γιατί ξέρετε προσέχω την διατροφή μου και τα βράδια δεν τρώω τίποτα…(αυτή τη δίαιτα κάποιος την καταράστηκε)»

«Ένα ποτήρι γάλα ή ένα γιαούρτι και μια φρυγανιά είναι καλά. Όμως έχετε υπόψην ότι μπορεί να νιώσετε κάποια ζάλη. Μην ανησυχήσετε, συμβαίνει κάποιες φορές.»

Ωχ, αυτά μου λειπαν στα καλά του καθουμένου….



Περπατώ και το σκέφτωμαιιιι
Κι ειν΄ αυτό επικίνδυνοοοο



Σηκώνω το βλέμμα και ένας σταυρός. Σώσον κύριε τον λαόοον σου ….

Φαρμακείο. Μπαίνω. Ακουμπώ στον πάγκο με τους αγκώνες, καμπούρα, κεφάλι χυμένο κάτω, μαλλί πέφτει ανάποδα και κρύβει φάτσα (ευλογημένη κουρτίνα), πέφτω σε βαθιά περισυλλογή ενόσω εξυπηρετούν τους άλλους. Ήρθε η σειρά μου. Δίνω την συνταγή χωρίς λόγια, χωρίς περιττές κινήσεις. Το Φέρνει. Το Παίρνω. Βγάζω 5 ευρώ. Τα βλέπει και γουρλώνει. Θέλει το φάρμακο πίσω. Το νιώθω. Με αναγκάζει να την κοιτάξω εξεταστικά.

«Ξέρετε κυρία είναι λιγάκι ακριβό το φάρμακο. Χμ, 45 ευρώ.»

Και τι νόμιζε ότι δεν έχω? Ή από την όψη μου με πέρασε για καμιά αλλοπαρμένη και σκιάχτηκε? Χωρίς λόγια βγάζω 50 ευρω.

« Να σας πω μόνο ότι μπορεί να νιώσετε κάποια αδιαθεσία, μην ανησυχήσετε.»

«Συγνώμη αδιαθεσία ή ζαλάδα? Έχει διαφορά το ένα από το άλλο»

«Κάποτε συμβαίνει το ένα και κάποτε το άλλο» (διπλωματική απάντηση, σωστήηη)

Έρχεται η μεγάλη, η έμπειρη, η γριά, η τσατσά-φαρμακοποιά. Το βλέπει, χαμογελά με τα κατακκόκινα γυαλιστερά χείλη της και μου λέει:

«Μπορεί να νιώσεις κάποιες παραισθήσεις αλλά μην τρομάξεις»
(Το σ πολύ συρτό)

Παραισθήσεις? Μην τρομάξω? Σουρεάλλλλ

«Συγνώμη αλλά χρησιμοποιείτε την σωστή λέξη? Μιλάμε για παραισθήσεις κανονικές?»
(Και ο ενικός προς τι?)

«Χαχα.. τρόπος του λέγειν παιδί μου … να, ίσως να νομίζεις ότι είσαι εκεί αλλά να είσαι εδώ. Αν έχεις παιδάκια και σηκώνεσαι το βράδυ … όχι?.... καλά αλλά αν σηκωθείς το βράδυ και νομίζεις ότι αλλού πατάς και αλλού βρίσκεσαι μην τρομάξεις. Σου το λέω από τώρα για να το ξέρεις »

Σας ευχαριστώ κυρία, σύζυγε του Φρανκενστάιν που φοράτε έναν τόνο πατσουλί για να κρύψετε την μυρωδιά της φορμόλης

«Αχ ναστε καλά που μου το είπατε. Εγώ θα νόμιζα ότι έπαθα αλλεργικό σοκ και θα καλούσα όλο μου το σόι σε βοήθεια, χαχααχχχμμ…»



Φεύγω χειρότερα από ότι με τον γιατρό
Αν είμαι η περίπτωση των παραισθήσεων πάει το Ολυμπιακό μετάλλιο ( καλά, μόνη μου τα λέω μόνη μου τ’ακούω). Και το ξερα ότι θα πρέπει να το πω στον προπονητή.

Φτούυυ, ξέχασα να ρωτήσω τον γιατρό ! Θα επηρεαστεί η απόδοσή μου ή όχι? Πάντα προετοιμάζω λίστα ερωτήσεων αλλά όταν μπω στο ιατρείο τα ξεχνάω όλα και τα ξαναθυμάμαι όταν είναι αργά.

Παλιοπρολακτίνη με κατέστρεψες.
Βέβαια αυτό με τις παραισθήσεις όσο το σκέφτομαι δεν είναι και τόσο τρομερό. Με νόμιμα φαρμακάκια θα κάνω και κεφάλι. Λες να νιώσω ότι πετάω? Λες να με ταξιδέψουν σε άλλους κόσμους? Όπως σε κάτι ταινίες του ΄70 που έπαιρναν LSD και τά βλεπαν όλα σαν σε παραμορφωτικούς καθρέφτες. Κάτι τύπισσεςπου χόρευαν χαρούμενες πέρα δώθε με τα χέρια ανοιχτά, ξεμαλλιασμένες, χαμογελαστές και ευτυχισμένες ενώ ο ήχος ήταν ξέμπαρκες νότες σαν στριγκλιές, και περίεργες συγχορδίες κιθάρας. Ψυχεδέλια που λένε. Ψιλογουστάρω αν και δεν θα πρεπε.


Πωπωωω με τέτοια κούραση που τραβάω ούτε η αρρώστεια μπορεί να με ταρακουνήσει...



Κυριακή, Νοεμβρίου 12, 2006

Το εκκεντρικό σακάκι




Gademissa: «Μου πάει? Μήπως είναι υπερβολικό?»

Φίλη καλή: «Μμμ καλούτσικο φαίνεται, αλλά είναι στη μόδα?»

«Τι σημασία έχει, το θέμα είναι να φοράς ένα ρούχο που σου πάει άσχετα αν είναι την μόδα ή όχι…… Πάντως θυμάμαι σίγουρα ότι τα φορούσαν πέρσι. Φέτος η αλήθεια είναι ότι δεν το είδα σχεδόν καθόλου στους δρόμους. Λες να μην το πάρω?»

«Μη σε πάρω και στο λαιμό μου αλλά, να σου πω την μαύρη αλήθεια, το θεωρώ υπερβολικό»

«Για σένα οτιδήποτε άλλο εκτός από ταγιέρ και γόβες είναι υπερβολή. Από τότε που μπήκες στην τράπεζα μεταλλάχτηκες και έγινες ταμίας 24 ώρες το 24ωρο. Εσύ και στον ύπνο σου λογαριασμούς και κινήσεις θα βλέπεις. Δε μου λες, το βράδυ αντί για προβατάκια μετράς 20 ευρα? Αχαχαχαχαχαααα… Έλα μωρέ σε πειράζω.
Πάντως εγώ θέλω να γίνω μοντέρνα και ωραία και θα το πάρω. Τίποτα δεν ψώνισα φέτος, και αφού κατεβαίνω στην αγορά μόνο μια φορά το εξάμηνο θα πάρω κάτι οπωσδήποτε. Δεν γυρίζω σπίτι με άδεια χέρια! Θέλω να ξοδέψω χρήματα για μένα, για τον εαυτό μου. Θέλω να μου κάνω ένα δώρο αφού κανείς δεν μου κάνει … όχι εσύ καλή μου, τους άντρες εννοώ. Θέλω να αλλάξω τόσο ώστε να γίνω μια θεογκομενάρα που θα σφάζονται παλικάρια στα πόδια της»

«Ε καλά αν είναι τόσο μεγάλη ανάγκη τότε πάρτο».

«Να είναι όμως και καλό πάνω μου … μήπως με κάνει πολύ νταρτνανέ από πάνω? Μήπως με κονταίνει έτσι που σταματάει στη μέση? Πάντως έτσι που είναι ογκώδες από πάνω φαίνεται ο πισινός μου μια σταλιά!!!! Πάει και με το μαλλί τέλεια, ε? Δώσε μου σε παρακαλώ το καθρεφτάκι μου από την τσάντα να το δω και από πίσω ………… Πω πωωωω τέλειο! Με κάνει κούκλα, θεά, δεν είναι η gademissa αυτή που βλέπω αλλά μια boemissa. Με κάνει πιπίνι, μοντέρνα, διανοούμενη, με βάθος απύθμενο, αλλά και bitch, απ αυτές που δεν μασάνε, που δεν τους νοιάζει τίποτα, απ αυτές που σκοτώνουν με το βλέμμα τους. Με γεμίζει αυτοπεποίθηση. Μια γκόμενα που τόλμησε να βάλει κάτι τόσο ξεχωριστό ποιος ξέρει τι γυναικάρα θα ναι. Όλα τα βλέμματα θα πέσουν πάνω μου…»

«Τοκ -τοκ, είναι κανείς? Κοπέλα μου προσγειώσου…..που τάδες όλα αυτά? Μια προβιά είναι. Θα σε κοιτάνε με θαυμασμό ή με κοροϊδία? Ρε συ, δεν θέλω να σε στεναχωρήσω αλλά δεν φοράει κανείς τέτοιο πράμα. Και από 250 € να στο κατεβάσει 170 € στην αρχή της σαιζόν? Κάτι ύποπτο μου μυρίζει. Και ένα κομμάτι μόνο? Ότι πουλάει θα έπρεπε να το έχουν σε τουλάχιστον 10 κομμάτια, όχι σε ένα τελευταίο. Μάλλον περσινή μόδα είναι και ξέμεινε, μην σου πω ότι μπορεί να είναι και κανένα ελαττωματικό. Εγώ την γνώμη μου λέω σαν καλή φίλη, εσύ αποφασίζεις.»

«Ναι καλά, μου ανάβεις φυτίλια καλά καλά και μετά … μωρέ θα το πάρω δεν με νοιάζει τίποτα, το λάτρεψα μόλις το είδα ................ χμμμμμμμμ............. »

6943.........



Τιιιιτ-τιιιιιτ-τιιιιιιτ-τιιιιιιτ-τιιιιιιιιτ

Έλα ‘ατρόμητη’ φίλη μου πώς είσαι? ........................ Ναι κατέβηκα τελικά στην αγορά και θέλω να σε ρωτήσω εσένα που ξέρεις από μόδα , βρήκα ένα σακάκι μέχρι την μέση, κεραμιδί, καταπληκτικό αλλά είναι βελέντζα ………………… όχι ρε συ, κανονική βελέντζα μιλάμε, σαν αυτά που φοράνε οι τσοπάνηδες. Είναι στη μόδα αυτά φέτος? ……………………… αχχχχ, είναι υπέροχο μαλακό, κεραμιδί, χοντρό αλλά σταματάει εκεί ακριβώς που πρέπει λίγο κάτω από την μέση, έχει και κουκούλα που πέφτει πάνω της το μαλλί το οποίο δείχνει τριπλάσιο σε όγκο, σου λέω μου πάει πολύ και κυρίως με το μαλλί που κάνει τρομερό συνδυασμό, δεν νομίζεις? ……….…………………… δεν είπα ότι έχει μάτια το κινητό …………………….……… ούτε να μυρίσεις τα δάχτυλά σου, από την περιγραφή δεν καταλαβαίνεις?....................... Ε ΟΧΙ καημένη, δεν μπορώ να περιμένω να ξεφυλλίσεις τώρα τα περιοδικά μόδας, είμαι στο ταμείο με το πορτοφόλι στο χέρι! ……………..……………… Πέρσι τα φορούσαν σίγουρα, ε? Ε τότε θα μπορούσα κάλλιστα να το είχα αγοράσει πέρσι και να το φοράω και φέτος για να βγάλει τα λεφτά του όπως κάνει όλος ο κόσμος. Πώς σου ακούγεται? …………………………… τι εννοείς αηδίες? Δεν καταλαβαίνεις ότι ΠΡΕΠΕΙ να το πάρω, έχω ανάγκη κάτι διαφορετικό, κάτι εκκεντρικό, κάτι μοναδικό, θέλω να μπω στο παιχνίδι πάλι, και την Δευτέρα στα γενέθλια της Γ. θέλω να τραβήξω όλα τα βλέμματα πάνω μου ……………………… ειλικρινά δεν ξέρω τι μ έπιασε αλλά θέλω να το αγοράσω ………………….... ναι ξέρω, φρενίτιδα το λένε και θέλω την έγκρισή σου. Δεν ξέρω γιατί αλλά την χρειάζομαι. Κάτι ψυχολογικό κρύβεται από πίσω αλλά δεν θα το αναλύσουμε τώρα απ το κινητό …………………………..….... ααααχ να σαι καλά ρε φιλενάδα. Δέχομαι την ευλογία σου μετρ της μόδας. Το αγοράζω εδώ και τώρα ………………………………
ρε συ sorry για την φρενίτιδα αλλά ελπίζω να με καταλαβαίνεις …………………… θα σε πάρω απ το σπίτι όταν φτάσω ……………………


………… καλέ ποιο βράδυ, τώρα το φοράω, απ το μαγαζί βγήκα με την προβιά στους ώμους…………...… φιλάκια, είμαι ευτυχισμένη …………




Τρίτη, Νοεμβρίου 07, 2006

Μικρές αγγελίες: Ζητείται ανταλλακτικό προλακτίνης.




Προλακτίνη 1500 !!!!!?????

Δεν μπορεί, δεν μπορεί!
Μέσα σε λίγες μέρες από 70 στα 1500 ?

Στις φλέβες μου κυλάει προλακτίνη και όχι αίμα. Με έχει κατακλύσει. Σε λίγο θα αναβλύζει από τα μάτια και τη μύτη μου. Τη νιώθω που μαζεύτηκε ξαφνικά όλη στο κεφάλι μου. Το καημένο το κεφαλάκι μου διογκώθηκε και βάραινε απότομα. Πάλεται σαν την καρδιά. Το αισθάνομαι ότι φουσκώνει φουσκώνει και σε λίγο θα σκάσει. Σίγουρα κάποιος όγκος υπάρχει στην υπόφυση, που μέσα σε λίγες μέρες έγινε τεράστιος σαν καρπούζι. Πιέζει τα μάτια μου και τον εγκέφαλό μου. Οι βολβοί μου όπου νάναι θα πεταχτούν έξω.
Όχι όχι δεν αντέχω…


Ευτυχώς που το δωμάτιο ήταν πολύ μικρό και έτσι αναγκαστικά είχα σταθεί ακριβώς μπροστά από μια καρέκλα. Τα πόδια μου δεν με βάσταξαν και έπεσα φαρδιά πλατιά στο κάθισμα. Η τσάντα βρέθηκε στο πάτωμα. Όλα γύριζαν. Η τελευταία ανάσα βγήκε και δεν ξαναγύρισε


Δεν μπορεί δεν μπορεί
Αν είναι τόσο ραγδαία η εξέλιξη εγώ θα πεθάνω σε λίγες μέρες!! Πρέπει να πάω να ανάψω κανένα κεράκι ή να κοινωνήσω. Να προλάβω. Από πότε έχω να κοινωνήσω άραγε …
Μα τι σκέφτομαι, κάποιο λάθος θα έγινε. Πρέπει να συνέλθω. Να βάλω τα πράγματα στη θέση τους.

Και συγνώμη, ποιος είναι αυτός ο κύριος που με ενημέρωσε έτσι θρασύτατα? Ξέρει απ αυτά ή είναι κάποιος υπαλληλίσκος? Εγώ ήρθα σε αυτόν για να πληρώσω την εξέταση επειδή νόμιζα ότι είναι ο ταμίας του εργαστηρίου Πυρηνικής Ιατρικής. Αλλά αυτός άνοιξε ξαφνικά τον φάκελο και μου πέταξε το 1500 κατάμουτρα! Έτσι, ξεροσφύρι. Χωρίς προειδοποίηση. Με ποιο δικαίωμα μου το είπε? Τον ρώτησα? Εγώ δεν διαβάζω ποτέ τα αποτελέσματα. Θέλω να μου τα διαβάζει ο καλός μου ο γιατρουδάκος. Πώς τόλμησε αυτό το άτομο να με φέρει στα πρόθυρα εγκεφαλικού?

Και τώρα που είπα για εγκεφαλικό λες να βρίσκομαι όντως στα πρόθυρα? Η υπόφυση είναι κοντά στον εγκέφαλο και τώρα όλα θα ζουλιούνται εκεί μέσα…..



«Ακολουθείτε κάποια θεραπεία?»
«Όχι ακόμα, αύριο θα πάω στον γιατρό. Όμως έχω κάνει μαγνητική η οποία δεν έδειξε κάποιο αδένωμα …» αναφέρω ξεψυχισμένα και με κάποια ψήγματα ελπίδας. «Αλλά, δεν μπορεί κύριε. Πριν από λίγες μέρες ήταν 70. Από δεκάδα πήγα ξαφνικά σε χιλιάδα? … δεν μπορεί … τι συνέβη…»

Κάποιος ας με καθησυχάσει ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ. Το αίμα στράγγιξε απ το κεφάλι μου, τα χείλια μου στέγνωσαν.

«Σε πιο εργαστήριο είχατε κάνει την προηγούμενη μέτρηση?»
«Στο Π--Ο»
«Α, μάλιστα …… τότε σύμφωνα με την μονάδα μέτρησης του Π--Ο είσαστε ……… χμμμμμ ……… περίπου στα ίδια, δηλ πάνω κάτω 70»



Αααααχ …… φως στο τούνελ.
Δηλαδή δεν είναι 1500 ακριβώς. Είναι μόλις 70. Θα ζήσω

Κάποτε το 70 φάνταζε τεράστιο, τώρα ακούγεται μηδαμινό. Τώρα το 70 είναι μια ΤΕΡΑΑΑΑΣΤΙΑ ελπίδα
Όμως που θα φτάσει αυτό? Κάθε προηγούμενη μέτρηση θα είναι και η καλύτερη? Δηλαδή κάθε επόμενη και χειρότερη?

Μα εγώ νιώθω περδίκι. Φαίνομαι και νιώθω υγιής. Ο θυρεοειδής σταδιακά υποχωρεί, η θυλακιοτρόπος έσιαξε και τώρα βρήκε να χαλάσει η προλακτίνη? Το ένα θα χαλάει και το άλλο θα φτιάχνει? Μια ισορροπία δεν μπορεί να υπάρξει εδώ μέσα? Και για να βρώ ισορροπία θα πρέπει να πάρω φάρμακα? Από τώρα? Εγώ που δεν έπαιρνα ποτέ, θα γίνω σαν τους γέρους που πίνουν κάθε ώρα και από ένα. Ένα το πρωί για τον θυρεοειδή, ένα το βράδυ για την προλακτίνη και ποιος ξέρει τι άλλο θα μου προκύψει τώρα που πήρα την κάτω βόλτα…

Φταίει η ηλικία? Μεγαλώνω αλλά δεν το παραδέχομαι? Είναι το γραφτό μου, η έλλειψη σχέσης άρα χαράς στη ζωή μου, η διατροφή ή το τσιγάρο? Μήπως φταίνε οι γύροι, τα τσίζμπεργκερ και τα Δρακουλίνια? Αυτά είναι γεμάτα συντηρητικά, χρωστικές και εκείνα τα περίεργα Έψιλον. Λες να με πεθάνουν τα φαγητά τελικά?
Ή είναι οι προπονήσεις που μου κάνουν το κακό? Μήπως εξαντλείται ο οργανισμός μου και δεν το καταλαβαίνω?

Να ρωτήσω αύριο τον γιατρό για όλα αυτά και μάλλον θα πρέπει να ενημερώσω και τον προπονητή μου.
Ω ρε πουσ…η! Και δεν ήθελα να το μάθει κανείς. Θα παρακαλέσω τον προπονητή να μην το πει πουθενά. Δεν θέλω να με λυπούνται ή να με βλέπουν σαν μελλοθάνατη. Όμως αν του το πω μήπως με βγάλει από την ομάδα? Θέλει σκέψη το πράγμα αλλά πρώτα να το συζητήσω με τον γιατρό........



… 70 … τι υπέροχο νούμερο…




Κυριακή, Νοεμβρίου 05, 2006

Όλα τα χαμε, οι παντρεμένοι λιγούρηδες μας έλειπαν.




Τρέχω, τρέχω, τρέχω και δεν προλαβαίνω. Σφίξαν τα πράγματα. Οι προπονήσεις έγιναν εντατικές. Δουλειά- προπόνηση πού χρόνος για ξεκούραση. Πόσο μάλλον να διαβάσω ή να γράψω στο blog. Εννοείται ότι η ανεύρεση άντρα μπήκε στο ψυγείο μέχρι να περάσει η φούρια.



Έχω και την φίλη μου που μ έπρηξε να πάμε στη συνεστίαση της σχολής χορού Λάτιν. Βλέπεις ελπίζει ότι εκεί, χορό στον χορό, θα είναι πιο εύκολο να βρούμε άντρες. Το τρέναρα όσο πήγε αλλά ήρθε η ρημάδα η ώρα. Άλλη δικαιολογία δεν μπορούσα να βρώ. «Ας το κάνουμε κι αυτό να τελειώνουμε επιτέλους» σκέφτηκα.



Πήγαμε λοιπόν. Εγώ ήμουν «πτώμα» στην κούραση, αφού ήμουν όλη μέρα στη δουλειά και μετά έτρεξα για προπόνηση. Ένα μπάνιο μόνο πρόλαβα να κάνω και πήγα κατευθείαν σε αυτή τη σχολή χορού. Ούτε είχα φάει όλη μέρα για να είναι η κοιλιά μου πλάκα όπως κάνω συνήθως.

Εκεί βρήκαμε όλως τυχαίως κάποιον γνωστό της φίλης μου με έναν φίλο του. Τέτοια σύμπτωση βρε παιδί μου το κάτι άλλο! Σε μια άσχετη σχολή στο πουθενά, ένας γνωστός! Καλά ο κόσμος τελικά είναι πολύ μικρός. Μαζί μας είχε έρθει και μια κοπέλα, ο συνδετικός κρίκος με τον ιδιοκτήτη της σχολής και έτσι γίναμε όλοι μια παρέα. Σταθήκαμε στο μπαρ όρθιοι σε μια γωνιά με σκοπό να χορεύουμε όλο το βράδυ. Που να ξέραμε…

Διαπίστωσα ότι δεν ήταν καθόλου όπως τα περίμενα. Η μουσική ναι μεν ήταν ποικίλη, από ελληνικά μέχρι σάμπες, ροκ, σουίγκ και άλλα πολλά, όμως τα χόρευαν με τον συγκεκριμένο τρόπο της σχολής. Σ αυτές τις περιπτώσεις χορεύουν στην πίστα μόνο οι μαθητές και οι δάσκαλοι. Και εννοείται όλοι ζευγάρια. Αγκαλιασμένοι, πρόσωπο με πρόσωπο κινούνταν σαν ένα σώμα. Οι άντρες με τον κορμό στητό, παντελώς ακίνητο από την μέση και πάνω, ο πισινός επίσης ακίνητος αλλά τα πόδια να τρελαίνονται δεξιά και αριστερά. Στις γυναίκες επίσης ακίνητος ο κορμός αλλά ο κώλ..ς να κουνιέται τρελαμένα δεξιά- αριστερά, μπρος- πίσω ακολουθώντας τα πόδια που λικνίζονταν κυματιστά.
Απ ότι φαίνεται η λειψανδρία χτύπησε και εκεί αφού λόγω έλλειψης συνοδών πολλές φορές χόρευαν γυναίκες με γυναίκες.


Εγώ που έχω και μια έμφυτη τάση και μ αρέσει ο χορός, δεν κουνήθηκα απ΄ την θέση μου αφού ντρεπόμουν. Και αυτό γιατί κανένας δεν χόρευε τον φυσιολογικό και αυθόρμητο χορό "του αδαή", που βλέπεις στα μπαρ και στα κλάμπ όπου όλοι εκτονώνονται ελεύθερα και όπως τους αρέσει. Εδώ όλα ήταν μετρημένα βήματα. Απ αυτό και μόνο κατάλαβα από νωρίς ότι η βραδιά θα ήταν σχετικά βαρετή για μένα, αφού δεν θα μπορούσα τουλάχιστον να χορέψω, που τόσο μ αρέσει.

Ο γνωστός της φίλης μου που θα τον αποκαλώ ο «ψηλός», ήταν ένα παλικάρι πολύ όμορφο, πλακατζίδικο, μέσα σ όλα, με το σοβαρό του και το αστείο του, αλλά πάντα με μέτρο και ανάλογα την στιγμή. Πολύ καλός αλλά παντρεμένος και με παιδιά. Πώς βρέθηκε εκεί δεν ξέρω, αλλά δεν ήταν λιγούρης ούτε πονηροκοίταζε. Ο φίλος του ήταν ένας μέτριος 38άρης που έμοιαζε με τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο (στο πιο άσχημο βέβαια). Έτσι όπως κάτσαμε εγώ ήμουν με τον Ντε Νίρο. Η κοπέλα-συνδετικός-κρίκος στάθηκε στο μπαρ και μιλούσε με τον γνωστό της ή έπινε και σκεφτόταν τα ερωτικά της (είχε μια πρόσφατη απογοήτευση και ήταν down-ιασμένη). Η φίλη μου με τον ψηλό όλο γελούσαν και απ ότι κατάλαβα καλοπερνούσαν, ενώ εγώ έμεινα με τον ιμιτασιόν Ντε Νίρο να συζητάμε επι παντός επιστητού.

Μιλούσαμε για τα αμάξια μας, για την οικονομία, για την απεργία των δασκάλων, για τα σχολικά μας χρόνια, για πολιτικά και πολλά και διάφορα. Επειδή δεν με πολυενδιέφερε το άτομο πολλές φορές έκανα ότι άκουγα τι έλεγε και κουνούσα το κεφάλι, αλλά στην πραγματικότητα λόγω της δυνατής μουσικής δεν άκουγα. Μύριζε και το στόμα του αφόρητα… Όποτε με πλησίαζε εγώ γύριζα το κεφάλι μου και του έτεινα το αυτί μου τάχα για να τον ακούσω καλύτερα, αλλά στην πραγματικότητα ήθελα να αποφύγω το χνώτο του. Τέτοια μπόχα άλλο πράγμα … τι να πω.

Πάντως ήταν Κύριος … τουλάχιστον στην αρχή. Δεν με πλησίαζε ερωτικά ούτε μιλήσαμε για σχέσεις και πονηράδες, και έτσι δεν ήρθα στη δύσκολη θέση να αποκρούω ερωτικές βολές. Κυλούσε το βράδυ ανεκτά αλλά από νωρίς περίμενα πότε θα τελειώσει να πάω σπιτάκι μου να φάω και να κοιμηθώ, να ξαποστάσει το κορμί μου που δεκαπέντε ώρες είχε κλείσει μέσα σε ρούχα, παπούτσια, ορθοστασία και προπόνηση. Ο τύπος βέβαια επειδή μιλούσαμε για διάφορα θέματα του άρεσε η παρέα μου και ξανοίχτηκε. Έπινε το ένα ποτό μετά το άλλο. Στην ερώτησή μου πώς θα οδηγήσει μετά με τόσο ποτό που κατέβασε, μου είπε ότι είναι γερό ποτήρι και ότι αυτός ξέρει τι κάνει.

Ξεράδια ήξερε...



Στο τρίτο ποτό είχε αρχίσει να με πλησιάζει επικίνδυνα. Κάθε κουβέντα που θα μου έλεγε έπρεπε να μου την πει σχεδόν στηριζόμενος επάνω μου. Κάποια στιγμή δυσανασχέτησα και έκατσα στο σκαμπό του μπαρ ούτως ώστε να έχω τα πόδια μου φράγμα ανάμεσά μας, αλλά αυτός τα χρησιμοποίησε ως κανονικό ακουμπιστήρι. Μην σου πω ότι τον βόλεψαν κιόλας αφού στηριζόταν σ αυτά κάθε φορά που με πλησίαζε για να μου πει το οτιδήποτε.

Ώρε μπελά που τον βρήκα …



Κάποια στιγμή ρωτάω με τρόπο την φίλη μου τι σόι πράμα είναι αυτός ο Ντε Νίρο, αν στέκει καλά στα μυαλά του, και μου λέει ότι απ ότι της είπε ο ψηλός ήταν ένας "χρόνια παντρεμένος" με παιδιά.

Πωπωπωωω … Παναγιά μου, σκέφτηκα. Όλα τά χαμε οι παντρεμένοι μας μάραναν.



Και τότε ξεκαθάρισαν στο μυαλό μου κάποια πράγματα. Όσο ήταν νηφάλιος και τον ρωτούσα για την ζωή του γενικότερα, απέφευγε να μου λέει ξεκάθαρα πράγματα. Ούτε πώς περνάει τον ελεύθερο χρόνο του μου έλεγε, ούτε για την κοινωνική του ζωή παρά αναλωθήκαμε σε γενικόλογα και κουβέντες άσχετες. Έτσι, μόλις έμαθα την αλήθεια προσπάθησα να τον αποφεύγω.


Τον κρατούσα σε απόσταση. Αυτός όμως είχε φουντώσει και ειδικά στο τέταρτο ποτό έγινε τούρμπο. Ναι μεν είχε για ακουμπιστήρι τα γόνατά μου αλλά κάποιες φορές ένιωθα ότι έτριβε και το « απ αυτό του » στα γονατάκια μου. Στην αρχή φαντάστηκα ότι ήταν τυχαίο αν λάβουμε υπόψη και την μέθη. Αλλά στη συνέχεια έγινε και ξαναέγινε. Και μάλιστα όσο περνούσε η ώρα το καταλάβαινα και πιο έντονα. Δεν υπήρχε καμιά αμφιβολία για το τι συμβαίνει. Κατέβηκα από το σκαμπό μπας και γλυτώσω την χυδαία τριβή, και προσπάθησα να κρατάω μια απόσταση μεταξύ μας. Αλλά ο φουντωμένος- μεθυσμένος όλο και με πλησίαζε και έψαχνε ευκαιρία να στηριχτεί επάνω μου. Τελικά, εγώ να υποχωρώ και αυτός να πλησιάζει βρεθήκαμε περίπου 3 μέτρα μακριά από το μπαρ και την υπόλοιπη παρέα.

Αϊ σιχτίρ σκέφτηκα, έχω τόσα στο κεφάλι μου να χω και έναν άσχετο μπεκρούλιακα να μου μαυρίζει τη βραδιά? Και η ευγένεια έχει τα όρια της κύριέ μου! Αρκετά σε ανέχτηκα. Παίρνω το σακάκι μου, την τσάντα μου, λέω μια πρόχειρη δικαιολογία και την κάνω Λούις. Ώσπου να το πάρει χαμπάρι ο μπεκρής εγώ ήμουν στο σπιτάκι μου, έβλεπα DVD και απολάμβανα 2 γύρους νοστιμότατους. Ένα τέτοιο μαρτυρικό βράδυ μόνο με γύρους και ντιβιντί μπορεί να ξεπεραστεί.

Σήμερα εντωμεταξύ με πήρε τηλέφωνο η φίλη (απορημένη και η ίδια) και μου είπε ότι ο Ντε Νίρο έπρηξε τον φίλο του να βγούμε όλοι μαζί. Του έκανα λέει εντύπωση, πέρασε φανταστικά (!), φαίνομαι καλό κορίτσι και θέλει οπωσδήποτε να ξαναβρεθούμε. Άκουσον άκουσον ο παντρεμένος! Μα τι γίνεται? Τι φαντάζεται ότι θα μπορούσε να συμβεί μεταξύ μας? Να είμαι εγώ η ερωμένη του και αυτός να το παίζει δίπορτο? Και αφού νομίζει ότι είμαι καλό κορίτσι πώς θα μπορούσε να μπλεχτεί το «καλό κορίτσι» σε τέτοιες αδιέξοδες καταστάσεις? Μυαλό δεν έχει?


Να, κάτι τέτοιους παντρεμένους-παιγμένους βλέπω και αναρωτιέμαι τι συμβαίνει γύρω μου.



Υπάρχει ελπίς?

Σάββατο, Οκτωβρίου 28, 2006

Αχ αυτές οι γαϊδουρότριχες






Τους μαλλιαρούς άντρες τους αγαπάμε αλλά τους παρακαλούμε να περιποιούνται λίγο περισσότερο την τριχοφυΐα τους. Ο καλλωπισμός και το ψαλίδισμα είναι ένδειξη πολιτισμού και σεβασμού στην σύντροφο, και όχι ένδειξη «αδελφής» και «κουδουνίστρας». Οι συνήθεις περιπτώσεις μαλλιαρών ή αφρόντιστων ανδρών που σχολιάζουμε οι γυναίκες μεταξύ μας, αναφέρονται παρακάτω:


Η τρίχα η επαναστάτρια


Ενόσω μιλάτε και γνωρίζεστε, προσέχεις μια τρίχα που εξέχει απ τα υπόλοιπα φρύδια του. Δεν είναι μια κοινή τρίχα αλλά ένα σχοινί σγουρό που φτάνει σχεδόν μέχρι τα βλέφαρά του. Μπά δεν θα το πρόσεξε σκέφτεσαι, αλλά άμα «τα φτιάξουμε» θα του την βγάλω όπως βγάζω τις δικές μου, πολύ απλά και πολύ φυσικά. Οταν όμως μπεις στο παιχνίδι για τα καλά, μαθαίνεις ότι θα συμβιώσεις με αυτή την τριχοσκοινιά, αφού θεωρεί από μικρός ότι είναι το γούρι του και θα το έχει ώσπου να πεθάνει.


Το μούσι του κρυμμένου θησαυρού

Το επόμενο είναι το μούσι του. Και βεβαίως όχι το κοντοκουρεμένο, φροντισμένο, στιλάτο μουσάκι που αφήνει το περίγραμμα των χειλιών καθαρό, αλλά το ακατάστατο μαλλί που βρίσκεται στο πηγούνι και στο μουστάκι. Αυτό το μαλλιαρό λοιπόν μούσι έχει του κόσμου τα καλούδια μέσα του κρυμμένα, αρκεί να έχεις τη διάθεση να τα ανακαλύψεις ψηλαφιστά ή μυριστικά. Και μπορεί να περιέχει από τα ψίχουλα του κάθε ημερήσιου γεύματος μέχρι το κάθε ξεραμένο υγρό.

Ένα παράδειγμα:
μετά την πόση γάλακτος και την κατανάλωση του πρωινού, χαρακτηριστική είναι η κίνηση του κάτω χείλους που προσπαθεί να καλύψει το μουστάκι όσο φτάνει πιο πάνω, και ρουφάει τα απομεινάρια όπως η ηλεκτρική σκούπα, ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί με το δυνατό ρούφηγμα να τραβήξει και να στεγνώσει κάθε ίχνος γάλακτος ή υγρασίας σαν πιστολάκι μαλλιών (…ευσεβείς πόθοι). Μόνο που ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΙΣΤΟΛΑΚΙ ΑΓΑΠΗΤΕ ΜΟΥ.

Μετά σου προτείνει φιλάκι με τεταμένα τα χειλάκια (όσο διακρίνονται δηλαδή) πριν φύγει για τη δουλειά "αγάπη του", και συ, τέτοιος καλός που είναι, πώς να του το αρνηθείς? ( Άσε που αν δεν του το δώσεις εσύ μπορεί να πάει να το βρεί στις πάντα-πρόθυμες-ξενόφερτες-γκόμενες). Ακουμπάς με ολίγη απέχθεια και ταυτόχρονα κάνεις θετικές σκέψεις, αφού αυτός τουλάχιστον σ αγαπάει.

Όμως πώς να φιλάς παθιασμένα ένα τέτοιο στόμα κρυμμένο από μαλλί? Είναι σαν να του προτείνεις εσύ να ερεθίζεται σεξουαλικά με το να φιλάει, να γλύφει, και να ρουφάει τα λιγδιασμένα σου μαλλιά μετά από γλέντι σε σκυλάδικο με τόνους επικαθήμενης τσιγαρίλας.
Τώρα θα μου πεις δεν μπορεί να είναι τόσο τρομερό ένα μούσι ώστε να χωρίσεις μόνο και μόνο γι αυτό.

Καλά, δεν θα τον χωρίσουμε μόνο γι αυτό, θα περιμένουμε να μαζευτούν και άλλα…



Η μασχάλη θύσανος.

Όταν είναι κλειστά τα χέρια απαγορεύεται να εξέχουν τρίχες δεξιά και αριστερά. Κι όμως, βλέπεις στην παραλία πολλές φορές άντρες που είναι σαν να πατίκωσαν ξαφνικά έναν σκαντζόχοιρο στη μασχάλη τους.
Σε μια τέτοια περίπτωση μετά τις περιπτύξεις του κρεβατιού, όταν ξαπλώνεις αποκαμωμένη στην αγκαλιά του με μαξιλάρι τα χέρια του, αντί να απολαμβάνεις την χαλάρωση όπως αυτός με το ροχαλητό του, εσύ σκέφτεσαι τα μαλλάκια σου που ακουμπάνε στην υγρή τριχιά και σαν συγκοινωνούντα δοχεία θα φτάσει το υγρό μέχρι το πετσί του κεφαλιού σου και ίσως μέχρι την μύτη σου......

heeeeeelp....

Δεν τους ενημέρωσε κάποιος ότι όσο λιγότερες τρίχες υπάρχουν εκεί τόσο λιγότερες οι οσμές και τόσο πιο ευχαριστημένη και ανακουφισμένη η σύντροφος?
Καλά δεν είπαμε να βάλεις και ξυράφι, αλλά με ένα ψαλιδάκι ανα τακτά διαστήματα το θαύμα γίνεται βρε άνθρωπε.



Βελέντζα μπρός-βελέντζα πίσω.

Η άλλη τρίχα στην πλάτη και στον θώρακα τι είναι πάλι!
Μια κοντή μοκέτα με ξεκάθαρο περίγραμμα ξεκινάει από τον σβέρκο (!!!) και καταλήγει ποιος ξέρει σε τι πλεξούδες στην πλάτη. Μα να έχει κάποιος στο σβέρκο τριχάκια τα οποία φαίνεται καθαρά ότι δεν είναι μαλλί της κεφαλής αλλά του σβέρκου! Ήμαρτον βρε παιδιά!!!!
Υπάρχει και κουρέας αν δεν το ξέρετε

Αμ το άλλο?
Από το ανοιχτό πουκάμισο ξεπροβάλουν γουρουνότριχες όπως οι σούστες του κρεβατιού που μπορείς να χοροπηδάς πάνω τους χρόνια και αυτές δεν πατικώνονται με τίποτα. Μπορείς να φανταστείς τα παρακάτω….

Να μην μπορείς να αλείψεις αντιηλιακό γιατί μπλέκονται τα δάχτυλα και δημιουργούν κόμπους κατά λάθος. Και βέβαια ο κύριος επειδή βαριέται να αλείφει σε ολόσωμο μαλλί, σου προτείνει να του αλείψεις εσύ που τόσο του αρέσει το απαλό άγγιγμά σου και κάνει και μμμ…
Αλείφεις μια, αλείφεις δυο, αλείφεις όλη μέρα και στο τέλος πονάει το χέρι σου από την προσπάθεια να διαπεράσει η αλοιφή την πυκνή στοιβάδα τριχών και να φτάσει στο δέρμα όλου του κορμιού του. Και εννοείται ότι τελικά το παίρνεις χαμπάρι πως ο τύπος απλώς βαριόταν να προσπαθεί ο ίδιος, και με τις γαλιφιές του έριξε σε σένα την αγγαρεία.

Αλλά τι να κάνεις θα το υποστείς και αυτό και θα το παίζεις χαρούμενη και ερωτευμένη, αφού παντού καιροφυλακτούν οι αλλοδαπές ομορφονιές να αρπάξουν το πολύτιμο αρκούδι σου, και άντε μετά να βρίσκεις άλλο μέσα στη ζούγκλα της λειψανδρίας.



Τα …ιδιαίτερα

Ποιος ξέρει τι ουρά αλόγου κρέμεται από τα σκέλια του κάθε υποψήφιου.
Νομίζουν ότι έτσι και πλησιάσει ψαλίδι εκεί είναι προς ευνουχισμό, και έτσι αναγκαστικά ευνουχιζόμαστε εμείς.

Επειδή παραμένουν σταθερές εκεί οι τρίχες στους 5 πόντους μάκρος, νομίζουν ότι από τη φύση τους είναι κατασκευασμένες να σταματούν εκεί. Δεν πάει το μυαλό τους ότι μπορεί από αυτό το μάκρος και πάνω να τρίβονται ή να πιάνονται στο τζην ή στο σώβρακο και έτσι να τραβιούνται από μόνες τους δίνοντας τη σκυτάλη σε νέα φυντάνια.

Όλες αυτές οι τρίχες μαζεύουν ιδρώτα, σταγόνες και βακτήρια που δημιουργούν κακοσμία ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ. Έτσι είναι η κατασκευή. Σε ιδιαίτερες στιγμές σπρώχνετε ευγενικά το κεφάλι μας προς τα κει κάτω, και πρέπει εμείς να είμαστε πάντα έτοιμες και δεκτικές. Θα πρέπει επίσης μέσα σε όλο αυτό το μαλλί εμείς να βρούμε την άκρη. Αλλά να ξέρετε ότι παρακαλάμε συνέχεια τα επόμενα 10 λεπτά (με χαμόγελο και ευγενικό πόθο πάντα) να τελειώσετε για να πάρουμε βαθιά ανάσα καθαρού αέρα, όπως ο σχεδόν πνιγμένος γεμίζει δυνατά με αέρα τα πνευμόνια του μόλις βγει ψηλά στην επιφάνεια, και ευχαριστεί το θεό που τελείωσε και είναι ακόμα ζωντανός.



Τα βασανισμένα κάτω άκρα

Όταν ιδρώνουν τα πόδια χρησιμοποιούμε βαμβακερές κάλτσες, ειδικά ταλκ, αποσμητικά ή ειδικούς απορροφητικούς πάτους και ΠΛΕΝΟΥΜΕ ΠΑΝΤΑ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΜΑΣ όταν γυρίζουμε σπίτι. Όταν ειδικά έχουμε γκόμενα να μας περιμένει, η ποδαρίλα είναι κανονικό terror. Και μην της ζητάτε ναζιάρικα και κουρασμένα να σας κάνει μασάζ στα πόδια μας που πονάνε από το ολοήμερο τρέξιμο, αλλά αναδύουν μπόχα ποδαρίλας. Μπορεί η γκόμενα να μην σας το αρνηθεί από ευγένεια ή παγωμένη σαστισμάρα, να σας κάνει το μασαζάκι αναπνέοντας από το στόμα, αλλά να ξέρετε πως άρχισε ήδη η αντίστροφη μέτρηση.

Τα νύχια είναι άλλη ιστορία, ειδικά των ποδιών. Πας να χουχουλιάσεις κάτω από τις κουβέρτες και στο γλυκό τρίψιμο των ποδιών που προσπαθεί ο ένας να ζεσταθεί από τον άλλο, γδέρνεται το πετσί μας όπως τα ξύσματα του πορτοκαλιού. Βλέπεις τα πεντικιούρ είναι αδερφίστικα πράγματα. Ο άντρας πρέπει να έχει την αγριάδα του λέει (.....alien nation)



Με μέλισσα τα έφτιαξα γμτ?

Στους άντρες τα αυτιά είναι το συνήθως εκτεθειμένο βρομύλικο σημείο που δεν μπορεί να πει ψέματα. Δεν φτάνει να τα καθαρίζουμε γύρω γύρω μόνο, ή να βάζουμε το δάχτυλο καλυμμένο με χαρτί υγείας για να πάρει ό,τι βρει. Πρέπει να βάλουμε και ΜΠΑΤΟΝΕΤΑ αναγκαστικά για να πάρει τα βαθύτερα και πιο κρυφά, η οποία εννοείται ότι θέλει προσοχή στο χειρισμό της με μαλακές, αργές και προσεγμένες κινήσεις. Ομως να ξέρετε ότι οι γυναίκες πάντα εκτιμούν τα καθαρά αυτιά ή τουλάχιστον σιχαίνονται τα βρώμικα, ειδικά όταν οι άντρες επιθυμούν παιχνιδίσματα σε αυτά. Το κερί αυτιών δεν είναι και το πιο γευστικό πράγμα στον κόσμο. Αν όμως μας ζορίσετε προς αυτή την κατεύθυνση να ξέρετε ότι

α. το κοντέρ γράφει αρνητικά
β. ήδη ψάχνουμε για έναν πιο καθαρό αντικαταστάτη σας
γ. προσποιούμαστε
δ. εχουμε μπει στον χώρο των φαντασιώσεων και είσαστε ο Σάκης Ρουβάς
ε. μερικές απλώς κάνουν υπομονή μέχρι να μπει η κουλούρα, να μείνουν έγκυες, και τότε με την πρόφαση της αναγούλας και του παιδιού να κοιμούνται ήσυχες επιτέλους χωρίς κεριά στο στόμα.



Αλλάζει δέρμα. Όφις ήταν τελικά και όχι το αρκούδι.

Κάποτε ήταν ένας που είχε ξηροδερμία ο καημένος, και όταν έκανε ζεστό μπάνιο αμέσως μετά ξεφλούδιζε το πρόσωπό του. Έβγαινε από το μπάνιο ζεστός και χαλαρός αλλά με το πρόσωπο γεμάτο από κάτι σαν πιτυρίδα. Πως μπορεί μια γυναίκα να βλέπει, να λατρεύει και να εκστασιάζεται ερωτικά από έναν άντρα που έχει λέπια στο πρόσωπό του? Είναι δυνατόν? Κι όμως πρέπει να δείξουμε κατανόηση, άπλετη αγάπη και στοργή, και να ανεχτούμε τις …φολίδες .

Καταστρώνει λοιπόν αυτή η γυναίκα το σχέδιο απολέπισης προσεκτικά, σταδιακά και μεθοδικά μην τύχει και του θίξει τον αντρισμό και την ομορφάδα. Αρχικά η πρόταση γίνεται για την NIVEA που θεωρείται παιδικό προϊόν άρα όχι αδερφίστικο. Με δυσκολία στην αρχή αλλά πες πες θα το δεχτεί. Μετά περνάς στο πήλιγκ για άντρες της body shop που έχει τα not tested on animals οικολογικά προϊόντα, άρα έχει μηνύματα που θυμίζουν κάτι από Greenpeace άρα επίσης όχι αδερφίστικα. Στο τέλος καταλήγεις σε κάποια αντρική σειρά υδατικής περιποίησης πάντα not tested on animals. Όμως ώσπου να ολοκληρωθεί η θεραπεία, της γυναίκας της έχει φύγει ο ενθουσιασμός και η μαγεία, και αν είναι και τριχωτός και αγύριστο κεφάλι, την έκανε η γυνή με ελαφρά πηδηματάκια.





Και φυσικά μην τολμήσει μια γυναίκα να τα πεί όλα αυτά σε άντρα γιατί "την έβαψε".

Το θεωρούν τρομερά υποτιμητικό. Είναι έτσι γιατί έτσι τους έπλασε η φύση. Έτσι τους γέννησε η μάνα τους και ποια είσαι εσύ που θα τους κάνεις λελέδες? «Πάϊνε παραπέρα κοπέλα μου και θα βρώ άλλη να μ αγαπήσει όπως με έπλασε η φύση». Και βέβαια αυτή η άλλη δεν θα είναι ποτέ ένα αρκουδάκι αλλά μια καλοαποτριχωμένη, ρίζα-βαμμένη και μακιγιαρισμένη, παρά τη φύση ύπαρξη.

Αυτή η αδιαφορία ως προς την προσωπική υγιεινή μου φαίνεται ανεπίτρεπτη, και δεν έχω καμία όρεξη να γίνω εγώ ο συμβουλάτορας ή ο μέντορας κανενός γκόμενού μου. Δεν θα του μάθω εγώ τους τρόπους να μην είναι αποκρουστικός σε βασικά θέματα. Ούτε πώς να ντύνεται θέλω να του δείχνω, γιατί μερικοί άντρες αφήνουν τις γυναίκες τους να τα κάνουν όλα αυτά . Εγώ θέλω να ασχολείται με τον εαυτό του και να ξέρει από μόνος του τα βασικά του ντυσίματος, χωρίς να τα περιμένει από μένα. Εδώ δε έχω χρόνο να ακολουθήσω την μόδα και να ψωνίσω για μένα, θα έχω γι αυτόν? Και αν δεν ξέρει αυτά τα βασικά για να φροντίζει τον εαυτό του, θα ξέρει για τα άλλα? Και άντε σε νεαρή ηλικία συγχωρείται γιατί λες δεν πρόλαβε να μάθει, αλλά σε άντρα περίπου 38 χρονών δεν δικαιολογείται κατά τη γνώμη μου.




Πώς τα σκέφτηκα τώρα όλα αυτά?

Έλαβα ένα μήνυμα που με προσκαλούσε να πάμε για καφέ, από έναν τύπο με τον οποίο έχουμε βρεθεί ελάχιστες φορές. Δεν θυμάμαι κάτι ιδιαίτερο γι αυτόν, το μόνο που θυμάμαι είναι ότι η εμφάνιση αλλά και οι τρόποι του με παραπέμπουν σε τέτοιου είδους άτομο. Δεν πολυθέλω να βγω και έτσι πήρα παράταση λίγων ημερών με την δικαιολογία τάχα πολλών ασχολιών (…ακόμη και το Σαββατοκύριακο). Θα βγω όμως εν τέλει, τι να κάνω. Όπως λέει και η "ατρόμητη" φίλη μου
«τουλάχιστον βγές με τον άνθρωπο, και τετ α τετ θα δεις τι θα σου βγάλει. Μπορεί και να περάσεις καλά, πού ξέρεις. Ο έρωτας λένε κρύβεται στα πιο απίθανα μέρη. Μην το γκαντεμιάζεις από τώρα. Πω πω πωωωω, τι πράγμα είσαι…»


....................μωρέ λές?

Παρασκευή, Οκτωβρίου 20, 2006

Σύνταξη στα 35. Το όνειρο κάθε Έλληνα




Στο μαγαζί με τη μυγοσκοτώστρα στο χέρι, η αφεντικίνα σκέφτεται λύσεις


Πω πω, νέκρα σήμερα……


(…..σλατς…….)


Ρεύμα, τηλέφωνο, κοινόχρηστα όλα μαζί με περικύκλωσαν και πήγαν να με πνίξουν. Αν δεν τακτοποιηθούν λέει, κρεβάτι μου θα γίνει το παγκάκι. Μα που να βρώ τα φράγκα ? Όσο και να σφιχτώ, δεν μπορώ να τα γεννήσω. Μακάρι να είχα μια σύνταξη να πεφτε στάνταρ το παραδάκι, αλλά νάκανα και καμιά έξτρα δουλίτσα στα κρυφά για το κατιτίς παραπάνω, όπως τα Clinic τα Φένα τα Levis και τα τοιαύτα.


(…βαθιά τζούρα Marlboro που την ακολουθεί ηχηρή και απολαυστική ρουφηξιά νες με γάλα…)


Σύνταξη γηρείας στα 35 δεν μπορώ να πάρω, ξεκάθαρα πράγματα. Χηρείας ή μάνας ανήλικου τέκνου εννοείται όχι, αφού από τα αρσενικά έχω ξεχάσει και την ανατομία τους ακόμα. Νομίζω ξεχωρίζουν από το μήλο του Αδάμ, το μαλλί του στέρνου ή της πλάτης και από ένα λειτουργικό εξάρτημα που κάπου έχουν αλλά δεν θυμάμαι πού…
Αναπηρίας ……μμμμμ… αν αποκόψω το μικρό δαχτυλάκι του αριστερού μου χεριού ο λογιστής μου είπε ότι δεν παίρνω τίποτα. Αν αποκόψω όμως όλο τον αριστερό καρπό λέει ότι κάτι μπορεί να γίνει, αλλά θα δυσκολέψει η ζωή μου…

Τι να κάνω … τι να κάνω…

Με δυο τετραετίες βουλευτής νομίζω παίρνεις σύνταξη ανεξαρτήτως ηλικίας. Αυτό κάτι είναι. Ομως πρέπει να με ψηφίσει ο κόσμος για να βγω βουλευτίνα. Πώς μπορεί να γίνει αυτό? ... μμμ … κι όμως …


(….βζζζζζ……… βζζζζζζζζζζζζζζ ………σλατς… ξέφυγες πάλι)


Καταρχάς όλοι στη βουλή είναι γέροι και γριές. Οπότε όποιος νέος βάλει υποψηφιότητα και υποστηριχτεί κατάλληλα θα βγει. Η Χράπτη δηλ τι παραπάνω είχε απ τους άλλους? Μόνο τα νιάτα και την ομορφιά της. Από πολιτικό λόγο δεν νομίζω ότι έχει. Δεν την άκουσα ποτέ να μιλάει με συγκεκριμένες προτάσεις για τα νοσοκομεία, τις εφημερίες, την ανεργία, τις πράσινες κάρτες, τις χωματερές (που δηλητηριάζουν το έδαφος και τα νερά αλλά κανένας δεν μιλάει για τη σοβαρότητα του θέματος σαν να συμφώνησαν στα κρυφά όλοι μεταξύ τους), τις διπλοβάρδιες στα σχολεία κα. Όχι. Το μόνο που κάνει είναι να έχει αγκαλιά τα (πλυμένα) ορφανά, να τρέχει για εγγραφές δωρητών οργάνων όπου υπάρχουν κάμερες, και άλλα παρόμοια καθαρά, συγυρισμένα και συγκινητικά θέματα. Και πάντα βαμμένη και ντυμένη σαν μοντέλο, με χαμόγελο αστραφτερό, βλέμμα ολίγον ταπεινό- κοριτσίστικο- φαινομενικά ειλικρινές, και με μαλλί επιμελώς ατημέλητο κομμωτηρίου πάντα.

Εγώ εντάξει μοντέλο δεν είμαι, αλλά αν βαφτώ και φτιαχτώ γίνομαι αγνώριστη, όπως εξάλλου και οι περισσότερες Ελληνίδες. Και να σου πω… καλύτερα έτσι. Γιατί θα ταυτιστούν μαζί μου οι περισσότερες ψηφοφόροι, εκτός από τις λίγες μοντέλες που αυτές θα τις πάρει η Έλενα.


(…βαθιά τζούρα Marlboro που την ακολουθεί ηχηρή και απολαυστική ρουφηξιά νες με γάλα, όμως ήταν περισσότερο ηχηρή από πρίν, και με αποσυντόνισε λιγάκι. Ας ξαναμπώ στη βαθιά περισυλλογή μου……… )


Να κατέβω ανεξάρτητη γιατί αν πάω με τα κόμματα θα πρέπει να κάνω υποχωρήσεις, να συμβιβαστώ, να παίξω παιχνίδια, και να χρωστάω χάρες. Μπα άσε, καλύτερα μόνη να χω και το κεφάλι μου ήσυχο. Και υπουργός ή πρόεδρος δεν γουστάρω να γίνω. Απαπα παραπάνω μπελάδες δεν θέλω. Μια συνταξούλα κυνηγάω όλο κιόλο.


Μωρέ ένας καλός δημοσιοσχετίστας αν με αναλάβει, βγήκα!
Στη δουλειά ένας πελάτης μου έχει σαν κύρια δουλειά το PR, και με συμπαθεί κιόλας πάρα πολύ. Αφού να φανταστείς μου εμπιστεύεται τα προσωπικά του όποτε με βρει εύκαιρη. Με παίρνει μονότερμα και σταματημό δεν έχει, και εγώ πάντα τον ακούω αλλά έχω το νου μου και στο μαγαζί. Είναι κάποιες φορές κουραστικός αλλά πάντα απολαυστικός με ποικιλία θεμάτων και γνωριμιών. Αυτός σίγουρα θα με αναλάβει και θα με υποστηρίξει ειλικρινά και με θέρμη.

Αχ φούντωσα τώρα. Να δεις που αν βάλω υποψηφιότητα μπορεί και να βγω! Μα πώς δεν το είχα σκεφτεί μέχρι τώρα. Δηλ μπορεί εγώ να γίνω ένα από τα επόμενα μέλη της βουλής??!!! Έχω ταχυκαρδία, κάτι τόσο μεγάλο δεν θα το αντέξω.


(….σλάτς….…)


Τα ατού μου είναι πολλά:

Συζητώ για τα προβλήματα επί της ουσίας, εστιασμένα και όχι με αερολογίες και προετοιμασμένα τσιτάτα.
Έχω πτυχίο οπότε θα πιάσω την μάζα των πτυχιούχων δηλ τη μισή Ελλάδα.
Δουλεύω σε επάγγελμα άσχετο με το πτυχίο οπότε θα πιάσω την υπόλοιπη μισή.
Έχω το προφίσιενσι, θα βγάλω και άδεια να διδάσκω άρα θα πιάσω την μάζα των καθηγητών.
Θα ξεσκονίσω την κιθάρα για να μάθω καλά 2-3 κομμάτια που θα τα παίξω στο διαφημιστικό τρέιλερ της πολιτικής μου διαφήμισης, για να πιάσω την μάζα των μουσικόφιλων.
Είμαι αθλήτρια άρα ξέρω προσωπικά για επιχορηγήσεις, αγώνες, προπονήσεις, παράγοντες, ομοσπονδίες, προπονητές, εγκαταστάσεις, αγωνίες, άρα θα πιάσω την μάζα των αθλητών που είναι και μεγάλη.


(….βρωμόμυγα ΝΑ…σλατς. …)


Τι έλεγα?....α
Έχω δική μου δουλειά οπότε ξέρω από πρώτο χέρι για φπα, τράπεζες, δάνεια, εφορίες, χαρτιά και χαρτούδια. Ζω καθημερινά την αγωνία της ασταθούς οικονομίας, αφού οι πελάτες μου περνάν πρώτα από το σουπερμάρκετ, όπου το παλιοΖΟΝΓΚ τους τα αρπάζει κανονικά και δεν μένει τίποτα για μένα στο πορτοφόλι τους όταν επιστρέφουν. Συχνά τους λέω χαριτολογώντας (τάχα), να περνάνε πρώτα από μένα και μετά να πηγαίνουν στο supmark.
Έχω υπαλλήλους άρα δίνω δουλειά και συμβάλλω έμπρακτα στην καταπολέμηση της ανεργίας.
Είμαι γυναίκα επαγγελματίας και θα ταυτιστούν μαζί μου πολλές γυναίκες που είτε θέλουν να δουλέψουν (άεργες), είτε δουλεύουν και δεν προλαβαίνουν να ζήσουν, αλλά και πολλές φεμινίστριες.


(…σλάτς ……… άρπα την Μαύρο, Σιχαμερό, Ιπτάμενο Μικροβιοφόρο που δεν πληρώνεις ούτε ρεύμα ούτε τηλέφωνο )


Έχω τον θυρεοειδή και την προλακτίνη άρα δεν είμαι εντελώς υγιής. Θα το χρησιμοποιήσω αυτό υπέρ μου και θα το τονίσω στον προεκλογικό μου αγώνα γιατί έτσι ξέρω από πρώτο χέρι μερικά πράγματα για νοσοκομεία, εργαστήρια, γιατρούς, καθυστερήσεις εξετάσεων, απεργίες. Και επειδή όλοι λίγο πολύ είναι άρρωστοι, πραγματικά ή καταφαντασίαν, θα πιάσω ακόμα μεγαλύτερη μερίδα του………




…… αχ …μπήκε πελάτης, θαύμα θαύμα!!!!! Ας ψωνίσει Παναγίτσα μου να πάω να πληρώσω το ρεύμα…

-Παρακαλώ πως μπορώ να σας εξυπηρετήσω?
- μιαματιαναριξωκαι
- Αμέσως. Περάστε από δώ αν θέλετε…




…………… αλλελούια……και όσο για τα βουλευτιλίκια θα τα σκεφτώ άλλη ώρα……….





Κυριακή, Οκτωβρίου 15, 2006

Τα blogs των πολιτικών



Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να διαβάζαμε τις βαθύτερες και αληθινές σκέψεις των πολιτικών, κυβερνόντων και αντιπολιτευόμενων. Να είχαν ας πούμε έναν τομέα στο ίντερνετ με blogs στα οποία, με ψευδώνυμα πάντα, να έγραφαν οι πολιτικοί. Βέβαια θα έπρεπε να υπήρχε απόλυτη διασφάλιση της ανωνυμίας με κάποιο τρόπο, ώστε να ήταν πραγματικά ελεύθεροι οι πολιτικοί να εκφραστούν. Θα είχε ενδιαφέρον να διάβαζα το blog ας πούμε του……



Καραμανλή


Σήμερα είναι Κυριακή. Ξύπνησα αργά και έπαιξα με τα μικρά. Ανακαλύψαμε ένα καινούργιο παιχνίδι την μαξιλαροκοιλιά. Τρέχανε τα μωρά, δίνανε κεφαλιά στην κοιλιά μου και ξεραινόταν στα γέλια. Δεν ξέρω γιατί αλλά τους φαινόταν τόσο αστείο!! Παίξαμε, παίξαμε και γέλια στα γέλια χαλάρωσα και γέλασα και γω. Τους έκανα και τις γκριμάτσες του αυστηρού πολιτικού που χρησιμοποιώ στην τηλεόραση, και τους φάνηκαν και αυτές αστείες. Και δώστου τα γέλια και τα χειροκροτήματα. Τους το έκανα τόσες φορές που στο τέλος πόνεσε το πρόσωπό μου, αλλά ήταν απόλαυση. Παίξαμε και με τις Μπάρμπι της μπέμπας, αλλά ο μικρός με τον δεινόσαυρό του όλο ορμούσε και τις έτρωγε, και η μικρή τον χτύπαγε αλλά πάντα γελούσαν στο τέλος.

Η Νατάσσα από νωρίς ήταν στην κουζίνα και μαγείρευε κοκκινιστό, αλλά μας έκανε συχνές επισκέψεις κραδαίνοντας ένα κομμάτι τσιμπημένο στο πιρούνι, για να δοκιμάσει το μωρούλι της, όπως με αποκαλεί. Οι Κυριακές είναι καλές μέρες και η Νατάσσα λέει ότι πρέπει να τις αφιερώνουμε στα παιδιά. Νομίζω θα με προτιμούσε απλώς βουλευτή και όχι κυβερνήτη γιατί της λείπω πολύ και όλο μου παραπονιέται, με γλυκό πάντα τρόπο .

Ωχ το κινητό … και είναι η "ενάτη" του Μπετόβεν … αυτό το έβαλα για τον Ρουσόπουλο. Μπα δεν θα το σηκώσω, θα κάνω ότι το ξέχασα στο γραφείο. Γαμ..ο είναι Κυριακή σήμερα, δεν δουλεύω.

Ακόμα χτυπάει …τι θέλει πια κι αυτός, σπίτι δεν έχει? Η Μάρα δεν τον κράτησε στο κρεβάτι?
Κυριακή είναι πανάθεμάτο.
Όχι δεν θα το σηκώσω.
Αμάν πια, θέλω να απεργήσω και γω. Όλοι έχουν δικαίωμα στην απεργία εκτός από μένα? Κουράστηκα πια δεν…

Νάτη πάλι η "Ενάτη"… κάποια παραβίαση του εναέριου χώρου?
Πρέπει να το σηκώσω. Θα χαλαστώ πάλι κυριακάτικα αλλά πρέπει.

(Γαμώτο...)


Γεωργάκης


Χτες έφαγα σαν το γουρούνι. Αγχώθηκα με τις εκλογές, και όποτε αγχώνομαι σαβουριάζω. Απ το πρωί χτυπιέμαι στο ιδιωτικό μου γυμναστήριο για να κάψω τις γαμ…ες χτεσινές θερμίδες. Δεν μπορώ να κάνω και αλλιώς. Η εικόνα μου όμως είναι το μόνο που με σώζει, προς το παρόν. Ευτυχώς που η Αντα με καταλαβαίνει και μου συμπαραστέκεται αφού χτυπιέται μαζί μου. Είπε ότι θέλει τάχα να σφίξει επειγόντως τους γλουτούς της μέχρι τις επόμενες βουλευτικές. Το ξέρω ότι λέει ψέματα. Για μένα το κάνει, για συμπαράσταση. Σήμερα είπε στην φιλιππινέζα να μαγειρέψει την τσουκνιδόσουπα που τρώω πάντα μετά το σαβούριασμα για να κάψω τα χτεσινά. Να φάω και μια κουταλιά απ την κρυμμένη λεκιθίνη που έχω, η οποία αυξάνει τον μεταβολισμό (λένε) αλλά να μην με πάρει χαμπάρι η Αντα, γιατί θα αρχίσει πάλι τα λογίδριά της για την υγεία μου .

1001,1002,1003 … στους 1100 κοιλιακούς πρέπει να σταματήσω. Και μετά να αρχίσω τους 300 ραχιαίους. Τους θωρακικούς λέω να τους αφήσω για σήμερα γιατί σαν να νιώθω μια μικρή εξάντληση ..... και ένα τσίμπημα.
Τσίμπημα- τσίμπημα ....

κάτι μου θυμίζει αυτό … τσιμπήματα στην καρδιά, χμ …

Ο μπαμπάς!!! Τον είδα σήμερα όνειρο. Ναι αυτό είναι. Τον είδα και του ζητούσα να με βοηθήσει στον προεκλογικό αγώνα, και ενώ με κοιτούσε και μου άπλωνε το χέρι σαν κάτι να ήθελε να μου πει, εμφανίστηκε μια ψηλή, ξανθιά και τροφαντή κυρία και του απέσπασε την προσοχή… τι όνειρο και αυτό. Να φταιν τα τσίσμπεργερ, οι ταλιατέλες η το γουρουνόπουλο?

Αχ να τελειώσουν αυτές οι εκλογές να συνέλθω λιγάκι ……




Ντόρα


Έχω σοβαρό πρόβλημα. Σήμερα ο Ισίδορος μου φάνηκε πιο κοντός. Στην αρχή σκέφτηκα πως δεν είχε φάει ακόμα πρωινό για να στυλωθεί, αλλά μετά είδα ότι και τα πατζάκια της πιτζάμας μου ήταν πιο κοντά από ότι συνήθως. Τρελάθηκα!!! Πήγα στα κρυφά δίπλα στην φιλιππινέζα που την χρησιμοποιώ σαν ζωντανό μέτρο, και ενώ πρίν ένα μήνα μου ερχόταν ως το στήθος τώρα κατέβηκε ως την μέση.
Ψήλωσα κι άλλοοοοο.

Τι θα κάνω? Το άγχος από τις εκλογές φταίει. Όταν αγχώνομαι ψηλώνω και αυτό το ξέρω. Από μικρή το έχω. Είναι το κρυφό οικογενειακό μυστικό μας. Η μαμαρικούλα μου (όπως λέω την μαμάκα μου), με έτρεξε από μικρή στους γιατρούς αλλά γιατρειά δεν βρήκα. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να ελπίζω ότι μόλις φύγει το άγχος θα ξαναγυρίσω στο προηγούμενο μπόι. Αλλά δεν συμβαίνει πάντα αυτό. Κάποιες φορές έμεινα με τους προστιθέμενους πόντους. Πρέπει να ξεαγχωθώ επειγόντως. Τι να κάνω?

Μα τι θέλει και αυτός ο Ισιδορος πάλι? Έβαλε ισπανικά και μου τείνει το χέρι. Θέλει να χορέψουμε πρωινιάτικα? Που τά μαθε αυτά…

Μμμμ … καλέ ντροπή ... ματς μουτς...

Νάτο το φάρμακο κατά του άγχους … αγάπη μου…

Οι Κυριακές είναι οι καλύτερες μέρες τελικά…



Παπαρήγα


Με ξύπνησε πάλι η Μάσα η Ρωσίδα οικιακή βοηθός. Εγώ μια χαρά ήμουν μόνη μου, αλλά το κόμμα μου τη φόρτωσε λέγοντας ότι καλό θα ήταν να έχω μια βοήθεια στο σπίτι. Υποπτεύομαι ότι είναι της KGB αλλά μπορεί να κάνω λάθος. Είμαι πολύτιμο κεφάλαιο για το κόμμα και θέλουν να με προσέχουν, λένε. Η Μάσα μου είπε ότι με περιμένουν επειγόντως οι συνάδελφοι. Έχω ένα κεφάλιιιι ... καζάνι. Κυριακάτικα να τρέχω στο «σπίτι του λαού»? Είπαμε το κόμμα είναι η ζωή μου τώρα πια, αλλά θέλω να ξεκουραστώ και λιγάκι. Ένα πρωινό να κοιμηθώ σαν άνθρωπος, να οριζοντιοποιηθεί το κορμί μου, να μην βάλω τακούνια βρε αδερφέ. Πέρασαν και τα χρόνια, κουράζομαι εύκολα.


Μα γιατί έχω την αίσθηση ότι μου φύτρωσε μουσάκι? Για να δω ? μπα, λείο το πηγούνι … αχ ναι, είδα τον Λένιν πάλι στον ύπνο μου, και μου έκανε λέει ανήθικες προτάσεις ... τσ,τσ,τσ απ το άγχος των εκλογών θα είναι.

Μα τι κάνει η Μάσα? Πάλι κόκκινο ταγέρ μου έβγαλε? Αμάν. Ή κόκκινα θα φοράω, ή μαύρα ή καφέ. Δικαίωμα δεν έχω εγώ σε άλλο χρώμα? Πάντα μου άρεσε το γαλάζιο, το ροζ ή το λαχανί … θυμάμαι όταν ήμουν κορίτσι κυκλοφορούσα μέσα στα χρώματα και τη χαρά.
Χαρά- χαρά -χαρά … μμμ …α, τώρα θυμήθηκα.

Χτες ήμουν σε μια εκδήλωση στο προεδρικό μέγαρο και ήταν και η Κουτσίκου εκεί. Πώς έτυχε και βρεθήκαμε στις τουαλέτες μόνες, και πες πες γνωριστήκαμε καλύτερα. Κλειδωθήκαμε εκεί μέσα, εγώ με ένα μπουκάλι βότκας και αυτή με 5 μπύρες και τα λέγαμε. Καταλήξαμε να ξεραθούμε στα γέλια. Θωρηκτό την ανέβαζα Στάλιν με κατέβαζε. Και δώστου τα γέλια. Μου αρέσει πολύ το στυλ της στο ντύσιμο και της το είπα. Αυτό το μιλιτέρ πολύ της πάει στο ντύσιμο και στην συμπεριφορά, αλλά και αυτηνής ο δυναμισμός μου και η πίστη μου στα ξεπερασμένα (κατα τη γνώμη της) πια ιδανικά, της φαίνονται ανυπέρβλητα όπως είπε.

Ήρθαμε σε λίγο άβολη θέση όταν μιλήσαμε για την απεργία των δασκάλων, γιατί μου είπε ότι τους συμπαθεί κατά βάθος τους καημένους και καταλαβαίνει τις ανάγκες τους, αλλά εκτελεί εντολές από άνωθεν. Αμερική, Γαλλία, Γερμανία, Καραμανλία δεν ήθελε να μου πει. Πάντως είπε ότι αν μπορούσε να βάλει χέρι στον κορβανά θα τα έδινε απλόχερα στον λαό να ησυχάσουμε όλοι, αλλά δυστυχώς όργανο είναι και αυτή. Μια γυναίκα που αγωνίζεται να επιβιώσει. Και αυτοί οι δασκαλιλίσκοι, όσο καλοί και αν είναι, της χαλάνε το γαμ…νο το ίματζ που με τόσες θυσίες έφτιαξε τόσα χρόνια. Να δεις που στα συντονιστικά όργανα επικεφαλής θα είναι κανένας πρώην γκόμενός της από τα φοιτητικά χρόνια, που της τα χει μαζεμένα, και αι σιχτίρ οι μαλάκες, της ξέφυγε και έγινε τούρμπο προς στιγμήν.

Εγώ τότε αμέσως έβγαλα το Ντάουν Τάουν που χω πάντα κρυμμένο στην τσάντα μου, και ξεφυλλίζοντάς το ξεχαστήκαμε. Σχολιάζοντας μάλιστα το διαζύγιο της Θεοδωρίδου και του Φουστάνου αποκαλύψαμε η μια στην άλλη ιδιαίτερα γυναικεία θέματα που δεν κάνει να αναφέρω δημόσια.

Αχ Μαριέττα φιλενάδα, ας όψεται η πολιτική που χωρίζει τους ανθρώπους…
Μα που έβαλα το Ντάουν Τάουν? Μην το βρει η Μάσα και με κάνει βούκινο σε όλη την αριστερά … α ναι, μέσα στο «κεφάλαιο» του Μαρξ, στο κομοδίνο δίπλα. Το κρυψα στο σωστό μέρος.




Ρουσόπουλος



Αχ υπέροχη Μάρα … μαζί σου οι Κυριακές είναι ξεχωριστές … μου δίνεις ζωή, χαρά μου …

Μα τι θέλει και χτυπάει το διαολο-κινητό κυριακάτικα? Το ring tone είναι από τον "πόλεμο των άστρων" δηλ από το υπουργείο. Τι να έγινε πάλι? Βόμβα μολότοφ από φοιτητές? Πρέπει να βγω σε παράθυρο να σώσω την εικόνα του κόμματος? Κατέρρευσε η Μαριέττα? Τέλειωσαν τα κουμπαριά και αρχίσανε οι μπατζανάκηδες? Για όλες τις σκατοδουλειές εμένα φωνάζουν, βαρέθηκα πια.

Καλά ήμουν υπαλληλίσκος στο Mega με το οκτάωρό μου, και με έγνοια καμιά. Τώρα παίρνω 100.000 ευρώ μισθό αλλά τι να τα κάνεις που δεν έχω χρόνο και μυαλό να τα ξοδέψω …
Θα μας τα φάνε οι γιατροί στο τέλος της τετραετίας από το άγχος και την εξάντληση.

Αχ Μαράκι μου τι φταις και συ. Πόσο σε παραμέλησα 3 χρόνια τώρα. Όχι δεν θα το σηκώσω. Απεργώ και γω. Έχω και γω δικαίωμα όπως κάθε Έλληνας πολίτης. Θα βγω και θα το φωνάξω σ όλο τον κόσμο και σ όλα τα κανάλια. Αφήστε με ήσυχο για μια μέρα μόνο.

Απεργώωωωω

Μα τι … το σήκωσε η Μάρα … όχι ρε γαμ ... το δεν πρόλαβα να την ενημερώσω για την απεργία μου.

Ελπίζω να μην χρειαστεί να μιλήσω μετά και στο Μεγάλο Αφεντικό.

Πάει, χαλάστηκε η Κυριακή μου





Πέμπτη, Οκτωβρίου 12, 2006

Μια τρελή-τρελή Προλακτίνη



Είχα το θυρεοειδή, τώρα μου προκύπτει και αυτή η κυρία. Από πού? Τι σχέση έχω εγώ με αυτήν? Σαν να ξεσάλωσαν τα μέσα μου και πρέπει να τα βάλω σε μια τάξη.

Ήταν καλοκαίρι ακόμα όταν μου ήρθαν τα συνήθη καφέ μεσοκυκλικά. Αλλά αυτή την φορά ήταν πολύ έντονα, σχεδόν καφέ περίοδος. Αυτό πρώτη φορά μου συμβαίνει. Τρέχω στον γυναικολόγο, με εξετάζει και μου λέει ότι έχω μια κύστη. Μου είπε να πάρω το pri…or και όταν θα έχω την κανονική μου περίοδο να κάνω ορμονικές εξετάσεις.

Κύστη εγώ? Ήμαρτον

Αυτά τα έχουν οι άλλες που βασανίζονται, και ακούγοντας τις περιγραφές τους, μόνο που δεν λιποθυμώ από τον τρόμο. Εγώ κύστη? Αυτό μου λειπε τώρα. Να πάρω φάρμακα? Εγώ που τα αποφεύγω? Πρέπει όμως. Πήρα λοιπόν το φαρμακάκι κανονικά, πήγα για τα καλοκαιρινά μπάνια μου, και γυρνώντας κάνω τις εξετάσεις. Ήμουν ακόμα χαλαρή και όμορφη από τα μπάνια.

Πόρισμα
Προλακτίνη: 70 με όριο 23
θυλακιοτρόπος ορμόνη: 16 με όριο 10.

Τι είναι αυτά, τι μου συμβαίνει? Γρήγορα τηλέφωνο στην ξενιτεμένη φίλη στην Αθήνα που ξέρει από δαύτα.

-Θυλακιοτρόπος 16!!? Αχ γλυκιά μου, μπαίνεις σε πρόωρη εμμηνόπαυση, μου λέει. Και γω με τις ορμόνες μου έχω πρόβλημα, όλο τρέχω. Τα ξέρεις τώρα, τι να σου τα λέω.

-Ναι επειδή τα ξέρω σε ρωτάω

και ζητάω να δω φως από την δική σου εμπειρία, αλλά μαύρο σκότος που μ έφαγε. Τι είδους πρόωρη είναι αυτή? Εγώ βρίσκομαι σε νηπιακή ηλικία ακόμη. Δεν μπορεί, κάτι άλλο θα συμβαίνει.

Τηλέφωνο στον γυναικολόγο. Του διαβάζω τα νούμερα και μου λέει ότι έχω σοβαρό πρόβλημα και εκτάκτως θα με δεχτεί σε 2 μέρες που έχει ελεύθερο.
2 μέρες? Και πως θα ζήσω εγώ με εμμηνόπαυση και προλακτίνη για 2 ολόκληρες μέρες?

Περνάν τα 2 βασανιστικά 24ωρα. Πάω στον γιατρό. Όσον αφορά την προλακτίνη λέει, αν θέλω μπορεί να μου δώσει χάπια για να πέσει (σιγά μη τα πάρω έτσι εύκολα), αλλά να ξανακάνω εξέταση την θυλακιοτρόπο στην επόμενη περίοδο, και να του τα πάω. Μπορεί να είναι τυχαίο αλλά μπορεί και να είναι μια ένδειξη πρόωρης εμμηνόπαυσης, λέει. Θέλει οπωσδήποτε και άλλα στοιχεία. «Η μητέρα σου πόσο χρονών είχε εμμηνόπαυση?». Με ρώτησε και με έβαλε σε σκέψεις.

Η μαμά μου? έλα μου ντε. Ποτέ δεν τη ρώτησα. Ποτέ δεν μενοιαξε. Ήμουν πάντα πολύ μικρή γι αυτά. Αυτά είναι για τις άλλες τις μεγάλες. Τις κυρίες που έκαναν τον κύκλο της ζωής τους. Πώς θα ρωτήσω τώρα την μαμά μου και θα πάρω την πολύτιμη πληροφορία? Με τι δικαιολογία χωρίς να το καταλάβει? Την πήρα τηλέφωνο έτσι για κουβεντούλα, και τάχα μου τάχα μου για μια φίλη μου που κάτι γυναικολογικό έπαθε, και …«να σε ρωτήσω βρε μαμά, εσύ πότε την πέρασες την, χμ … εμμηνόπαυση? Έτσι ενημερωτικά…»

«Γιατί παιδί μου τι έχεις?»

«Όχι για μένα ρε μαμά, αμάν πια πως κάνεις έτσι? Ο νους σου πάντα στο κακό! Ούτε μια κουβέντα δεν μπορούμε να κάνουμε? Απλώς αυτά τα πράγματα πρέπει να τα ξέρω, λένε ότι είναι κληρονομικά και γω ξέρεις τι προνοητική είμαι. Λοιπόν λέγε, πότε?……… Τιιι??
Στα 47 ????»

Άρα εγώ θα είμαι η εξαίρεση, και θα δημιουργήσω το πρώτο δικό μου προηγούμενο στο σόι, τη δική μου σειρά κληρονομικότητας με πρόωρη εμμηνόπαυση. Και θα είμαι το σημείο αναφοράς για όλες τις ξαδέλφες και ανιψιές. Και η προλακτίνη μήπως τελικά οφείλεται σε όγκο στην υπόφυση? Μήπως ήρθε η ώρα μου να τα κακαρώσω αλλά το παίζω τυφλή?

Μπά, δεν μπορεί, κάποιο λάθος θα έγινε. Εγώ νιώθω περδίκι. Έχω δύναμη, ενέργεια είμαι γεμάτη ζωή. Ορμόνες είναι αυτές και μου παίζουν περίεργα παιχνιδάκια.
Λοιπόν αρκετά ως εδώ. Δεν πέθανα ακόμα. Ας αφήσω τις μιζέριες και την άτακτη υποχώρηση, σκέφτηκα. Καλοκαίρι είναι (μπορεί και το τελευταίο μου), θα πάω στο Παρίσι, θα καλοπεράσω και όταν γυρίσω θα δω τι θα κάνω.

Και το σβησα απτο μυαλό μου.
Και πήγα στο Παρίσι.
Και καλοπέρασα.

Στον γυρισμό δεν έκανα τίποτα. Ούτε εξετάσεις ούτε γιατροί ούτε τίποτα. Τα παράτησα όλα. Νόμιζα ότι το είχα σβήσει απτο μυαλό μου, αλλά αυτό ήταν εκεί, μια καμπούρα που δεν την έβλεπα αλλά συνεχώς μεγάλωνε και με πίεζε προς τα κάτω...

Ένα πρωί με πιάνει κάτι ξαφνικά, και τρέχω για εξετάσεις.

Θυλακιοτρόπος: κανονική
Προλακτίνη: έπεσε στο 40, καλό σημάδι
Θυρεοειδής: σταθερός που σημαίνει καλός.

Η ενδοκρινολόγος που τα είδε, παρολαυτά μου γραψε μαγνητική στην υπόφυση, γιατί λέει ότι μπορεί να έπεσε η προλακτίνη αλλά ίσως να υπάρχει ένα μικρό αδένωμα στην υπόφυση, το οποίο αν υπάρχει θεραπεύεται συνήθως φαρμακευτικά. Μακροχρόνια μεν αλλά συνήθως θεραπεύεται. Αλλά και η αυτή καθαυτή η μείωση της προλακτίνης δεν είναι τόσο σημαντική, γιατί ακόμα και αν έρθει στα φυσιολογικά της όρια, το γεγονός ότι έχω 2 αυξημένες μετρήσεις είναι σημαντικό, και χρήζει διερεύνησης.

Και τι είναι αδένωμα? Να σου πω εγώ. Λαϊκιστή= όγκος
Και οι όγκοι θέλουν χάπια. Λες να είναι απαυτά τα φάρμακα που σε παχαίνουν? Μπορεί να γίνω τούμπανο στα καλά του καθουμένου? Και να παχύνω όχι από φαγητό αλλά από φάρμακα? Ε όχι, αυτό είναι καθαρή αδικία. Όπως αυτές οι γυναίκες που παίρνουν κορτιζόνες και χοντραίνουν οι καημένες, αλλά τις κοροϊδεύει ο κόσμος από άγνοια? Και τραβάνε τον δικό τους Γολγοθά, σιωπηλά και αδιαμαρτύρητα. Καταντάνε να μην βρίσκουν ρούχα να φορέσουν και κλείνονται στο σπίτι. Τηλέφωνο, chating στο ίντερνετ και τηλεόραση είναι η μοναδική τους ζωή. Γίνονται 500 κιλά και όταν χρειαστεί να πάνε στο νοσοκομείο τις παίρνει ο γερανός της πυροσβεστικής, αφού δεν χωράνε από την πόρτα. Αυτά συνέβαιναν βέβαια παλιά . Τώρα υπάρχουν οι γερανοί-ασανσέρ των φορτηγών που κάνουν μετακομίσεις, οι οποίοι είναι πιο όμορφοι και πιο κομψοί. Αν καταντήσω έτσι, τουλάχιστον να έχω και την πολυτέλειά μου.

…για αλλού πήγαινα και αλλού κατέληξα πάλι…

Αν ο όγκος θέλει εγχείρηση? Θα μου την κάνουν στο κεφάλι? Θα μου ξυρίσουν τα όμορφα μαλλάκια μου που με τόσο κόπο τα κρατάω μακριά? Τα λατρεμένα μου μαλλάκια, το στολίδι της κεφαλής μου. Θα κάνω και χημειοθεραπεία και θα είμαι άσπρη σαν το πανί? Και εν τέλει

….. θα επιβιώσω με όλα αυτά?


Μαγνητική


Τι τρομερή λέξη. Το ακούω κολλητά με σοβαρές ασθένειες, και τώρα θα το ζήσω εγώ. Πήρα τηλέφωνο για να κλείσω ραντεβού, ως συνήθως, για κάποια στιγμή στο απώτερο μέλλον (και ευχόμουν πολύ μακρινό) αλλά είχε λέει μια ακύρωση και να πάω εκείνη την ώρα.

Τι??
Ακόμα δεν πρόλαβα να το σκεφτώ, να το χωνέψω, να το καταλάβω, να το επεξεργαστώ, να φοβηθώ και θα πάω? Πρέπει όμως, πρέπει να πάω τώρα και όχι κάποτε, μετά. Πρέπει να δω τι έχω. Και πήγα

Μόνη όπως πάντα. Κανείς δεν ήξερε.

Δεν πρόλαβα να φοβηθώ ώσπου μπήκα στο μηχάνημα, στο κουβούκλιο. Σαν φέρετρο μου φάνηκε εκείνη τη στιγμή. Ακίνητη ανάσκελα σε ένα τεράστιο σωλήνα και ένας χτύπος ακουγόταν περιοδικά απτο μηχάνημα. Δεν έπρεπε να κουνηθώ καθόλου σε όλη τη διαδικασία, μου είπανε. Με φανταζόμουν έτσι πεθαμένη στο χώμα, ανάσκελα σε ένα φέρετρο, θαμμένη ζωντανή. Αυτό ήταν. Όλα τελείωσαν. Και αυτός ο φόβος έφερε τα αναπόφευκτα υγρά στα μάτια. Πρέπει να σταματήσω να δακρύζω σκεφτόμουν, γιατί μπορεί να επηρεαστούν τα αποτελέσματα. Αυτό το μηχάνημα κάτι κάνει στα ηλεκτρόνια ή στα πρωτόνια του κεφαλιού όπως είχα διαβάσει κάποτε αλλά δεν θυμάμαι και καλά. Έτσι οπτικοποιείται το αποτέλεσμα. Τα δάκρυα είναι νερό δηλ Η2Ο. Λες το οξυγόνο και το υδρογόνο να έχουν άλλου είδους ηλεκτρόνια και να συντονιστούν διαφορετικά? Μήπως επηρεαστεί έτσι το αποτέλεσμα? Ωχ, τα νερά τρέχουν στα μάγουλα και έτσι που είμαι ξαπλωμένη ανάσκελα φτάνουν ως τα αυτιά. Θα βρέξουν τα μαλλιά και θα φτάσουν ως τον σβέρκο όπου βρίσκεται η υπόφυση. Να το πω γρήγορα στον υπεύθυνο.

Όχι, δεν πρέπει να φοβάμαι τόσο. Αμάν, τι υπερβολική που είμαι. Πρέπει να γίνω δυνατή. Σίγουρα οι κατασκευαστές του μηχανήματος έχουν προνοήσει και για τους φοβητσιάρηδες και κλαψιάρηδες σαν εμένα. Αλλά, μήπως όχι? Μήπως έπρεπε να μου το πει ο υπεύθυνος και αμέλησε? Όχι, αν έπρεπε θα μου το έλεγε. Χαζός είναι? Και αν είναι? Πρέπει να συνέλθω επιτέλους και να αφήσω τα παιδιαρίσματα. Να συνέλθω… αλλά …κι αν… αχ


«Κύριεεεε» φωνάζω.
Θα μακούσει? Φαίνεται αεροστεγώς κλεισμένος ο χώρος.

«Ναι» ακούγεται από κάτι ηχεία

«Κύριε έχω νερά στα μάτια μου, μήπως θα επηρεάσουν το αποτέλεσμα?»

«Τι νερά?»

«Ε… να… δάκρυσα»

«Όχι, δεν πειράζει»

«Ναι αλλά κύριε τα δάκρυα μούσκεψαν τα μαλλιά μου και μπορεί να φτάσουν ως τον σβέρκο»

«Δεν πειράζει»

Ουφ πάλι καλά, αλλά με τόσα κλάματα θέλω να φυσίξω την μύτη μου και δεν κάνει να κουνηθώ. Να τους ρωτήσω? Μπα άσε, αρκετό ρεζίλι έγινα. Θα την ρουφάω προς τα μέσα όσο μπορώ πιο σιγά και ακούνητα.

Στο μέσον της διαδικασίας έρχεται ο τύπος και μου ζητάει το χέρι μου. Νόμιζα ότι τελειώσαμε και θα με βοηθούσε να σηκωθώ, αλλά κάτι μου κάνει που δεν βλέπω αφού είμαι ακίνητη στον τεράστιο σωλήνα. Με πόνεσε λίγο.

«Θα σου κάνω μια ένεση στο χέρι, μην τρομάξεις όμως.»

Ένεση? Γιατί? Δεν μου το είπε η γιατρός αυτό.
«Η μητέρα μου έχει αλλεργία σε κάποιου είδους ένεση αλλά δεν θυμάμαι σε ποια. Προσέξτε γιατί μπορεί να λιποθυμήσω, ήρθα και μόνη μου ξέρετε. Μήπως είδατε κάτι στην υπόφυση και θέλετε με αυτή την ένεση να το επιβεβαιώσετε? Είναι αλήθεια? Τι είδατε?»

«Μα πώς φοβάσαι έτσι κορίτσι μου, είπε γελώντας» (ευτυχώς, δεν του σπασα τα νεύρα). «Και φαινόσουν θαρραλέα. Είναι μέρος της διαδικασίας η ένεση, μην ανησυχείς». Είπε και μου χάιδεψε το χέρι.

Πόσο με συγκίνησε αυτή η τόσο ασήμαντη για εκείνον χειρονομία, εκείνη τη μοναδική για μένα στιγμή…

Φυσικά ποτάμι τα νερά, και δώστου να προσπαθώ να ρουφάω την μύτη μου συνεχώς, και απολύτως ακίνητη, ούτε χιλιοστό δεξιά ή αριστερά. Δυσκόλεψα από μόνη μου την κατάστασή μου.
Φεύγοντας ρώτησα τι είδανε στο μηχάνημα, αλλά μου είπε ότι θα τα διαβάσω όλα στα αποτελέσματα όταν τα πάρω. Νατο, είδε τον όγκο αλλά δεν μου το λέει. Αν ήταν όλα καλά θα μου το έλεγε αμέσως, αλλά τώρα δεν θέλει να μπλεχτεί σε δράματα με μια φοβητσιάρα.

Φυσικά δεν άνοιξα τα αποτελέσματα για 5 μέρες μέχρι να πάω στην γιατρό, και να μου τα διαβάσει η ίδια. Αλλά προόδευσα αρκετά σε σχέση με το παρελθόν, αφού κατάφερα να το βγάλω από το μυαλό μου και να μην το σκέφτομαι συνέχεια. Τουλάχιστον μέχρι την ημέρα που θα τα έδειχνα στην γιατρό.


Η γιατρός


Δεν μπορούσα να κοιμηθώ το προηγούμενο βράδυ. Σκεφτόμουν τη ζωή μου, τη ζωή των φίλων μου, πώς φτάσαμε όλοι ως εδώ, ακόμα και τους ανθρώπους που γνώριζα αλλά έφυγαν από αυτή τη ζωή. Ζήτημα αν κοιμήθηκα 2 ώρες. Το κορμί μου πονούσε το πρωί. Ευτυχώς είχα ραντεβού πολύ νωρίς και έτσι θα τελείωνε η αγωνία μου γρήγορα.

Βγάζω τις διαφάνειες (πως τα λένε αυτά?) και τα ακουμπάω στο γραφείο της γιατρού. Τις βλέπει. Γράφει κάτι. Τις ξαναβλέπει. Ξαναγράφει. Εγώ προσπαθώ από τις ανεπαίσθητες κινήσεις του προσώπου της να καταλάβω τι έχω. Από το συνοφρύωμά της. Από το πόσο γρήγορα γράφει. Έσφιξε τα χείλη της ή είναι η ιδέα μου? Σκέφτεται πώς θα μου πει το κακό μαντάτο? Μα γιατί δεν λέει τίποτα? Μουρχεται να ουρλιάξω

Παίρνει τις διαφάνειες και τις βάζει στον φωτεινό πίνακα.

«Μμμ, αφού δεν έχει τίποτα η υπόφυση…»

«Τι?? Δεν έχω όγκο??» φωνάζω και της αρπάζω απ τα χέρια το χαρτί με τη διάγνωση. Διαβάζω, διαβάζω αλλά δεν καταλαβαίνω τι διαβάζω…τομές …επίπεδα ….οβελιαίο… παραμέτρους … Τ1 … πρωτονίων … σκιαγραφικού .. τούρκικου εφιππίου …φυσιολογικό μέγεθος υπόφυσης …καμία αξιόπιστη ένδειξη αδενώματος ή ογκόμορφης …..

Αχ θα ζήσω πάλι. Τι ευτυχία. Τι αγαλλίαση. Έκατσα και ένιωθα ότι όποιο σημείο του σώματός μου ακουμπούσε στο κάθισμα, πραγματικά αναπαυόταν. Όλο το βάρος μου ξαπόσταινε στην καρέκλα. Η σπονδυλική μου στήλη μαλάκωσε. Οι ώμοι μου έγειραν χαλαροί επιτέλους. Το κεφάλι μου έσκυψε μπροστά. Η γιατρός έλεγε κάτι αλλά εγώ ήμουν στον κόσμο μου. Ήταν τόση η ηρεμία και χαλάρωση που δεν είχα καθόλου δύναμη ούτε να μιλήσω ούτε να σηκωθώ. Ήθελα να απολαύσω την υπέροχη ζωή. Τη θαυμάσια ζωή που παρόλο που παραπονιέμαι μαρέσει. Ακόμα και η μοναξιά μου, μαρέσει. Το ότι ορίζω εγώ τη ζωή μου, μαρέσει. Το ότι σκέφτομαι και είμαι αυτή που είμαι, μαρέσει. Ακόμα και το ότι είμαι τόσο φοβητσιάρα στην υγεία, κάπου το βρίσκω και ενδιαφέρον (όταν περάσει η μπόρα, βέβαια). Αυτή η αντίθεση ανάμεσα στον τεράστιο φόβο της αρρώστιας και στο θάρρος και τη δύναμη σε άλλους τομείς της ζωής, μου κάνει …κάπως. Είναι τα δυο αντίθετα που κουβαλάω μέσα μου κληρονομιά από τους γονείς μου. Το ένα προσπαθεί να κυριαρχήσει στο άλλο, αλλά χωρίς να το θέλουν επειδή συνυπάρχουν σ αυτό το κορμί, το ένα συμπληρώνει το άλλο. «Ο φόβος φυλάει τα έρμα» αλλά και το θάρρος με ωθεί να προχωράω μπροστά. Μπορεί να λέω ό,τι λέω, να κλαίγομαι ώρες ώρες, αλλά κάπου βαθιά μαρέσουν οι επιλογές που έκανα. Και ήταν συνειδητές. Δεν ακολούθησα τον συρμό, λοξοδρόμησα, και αυτό μου αρέσει πολύ…

…πάλι το πάω αλλού αλλά θα ξαναγυρίσω
Η γιατρέσσα τραβήχτηκε και με ρώτησε απορημένη «δεν το είχες διαβάσει το πόρισμα?» «όχι» της απάντησα, «ήθελα να το ακούσω από σας». Το γιατί και το πώς δεν της το είπα, πού να καταλάβει η γυναίκα τι γίνεται στο κεφάλι μου. Τέλος πάντων, φεύγοντας μου είπε ότι δεν θα ασχοληθούμε άλλο παρά μόνο σε 6 μήνες που θα ξανακάνω εξέταση της προλακτίνης.




Κούνια που σε κούναγε γιατρέσσα μου. Αφήνω εγώ την προλακτίνη ξεσαλωμένη και μονάχη της? Στην επόμενη περίοδο έκανα ξανά εξέταση. Και ωωωωω

από 40 ανέβηκε 80!!!

Shit και ξανά Shiiit

Και δυστυχώς άνοιξα τα αποτελέσματα και τα διάβασα, ποιος? Εγώ η ίδια!!! Εγώ, που ποτέ δεν τα ανοίγω. Αλλά τώρα παρασύρθηκα γιατί ήμουν ήσυχη. Σκεφτόμουν ότι αφού από υπόφυση πάμε καλά θα μειώθηκε και η προλακτίνη. Που να φανταστώ.

Ραντεβού άρων των άρων στο γνωστό μεγαλογιατρό ενδοκρινολόγο που με παρακολουθεί. Τα είδε όλα, τα μελέτησε και κατέληξε:

Από θυρεοειδή πάμε καλά.
Η προλακτίνη τώρα είναι άλλο κεφάλαιο. Αφού η υπόφυση είναι καθαρή δεν υπάρχει σοβαρή ανησυχία. Η προλακτίνη γενικώς είναι η ορμόνη εγκύων. Όταν είναι υψηλή δεν έχουμε περίοδο και ταυτόχρονα έχουμε γαλακτόρροια όπως είναι οι λεχώνες. Όταν η λεχώνα σταματήσει το γάλα, της έρχεται κανονικά η περίοδος και η προλακτίνη πέφτει στα φυσιολογικά. Εγώ, αφού ούτε αμηνόρροια είχα ποτέ ούτε γαλακτόρροια, μάλλον όλα θα πάνε καλά.

Πρέπει να μετρηθεί όμως με άλλο πιο αξιόπιστο τρόπο, δηλαδή σε κέντρο πυρηνικής ιατρικής. Δεν είναι τίποτα λέει, μόνο που σου παίρνουν 2 δείγματα αίματος. Και όπως είπε ο γιατρός, ίσως σε μένα η προλακτίνη να ανεβαινοκατεβαίνει πολύ εύκολα. Από τη φύση της η ορμόνη αυτή αυξάνεται με τη διέγερση (γι αυτό δεν πρέπει να κάνεις σεξ την προηγούμενη, ακουσον άκουσον!!), παραμένει αυξημένη για 3 ώρες μετά το ξύπνημα, και δεν πρέπει να καπνίσεις ή να στενοχωρηθείς πριν την εξέταση. Άφησε ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα αλλά ήταν ιδιαίτερα καθησυχαστικός.
Όσο για την θυλακιοτρόπο ορμόνη, μου είπε να μην ανησυχώ καθόλου.

Ουφ, τουλάχιστον θα μπορέσω να τεκνοποιήσω κάποια στιγμή Θεού θέλοντος (και ανδρός τινά). Και έτσι δεν θα χρειαστεί να καταψύξω τα ωάρια μου, γιατί μου πέρασε και αυτό από το μυαλό.

Όλα λοιπόν προς το παρόν βαίνουν καλώς … θα ζήσω την υπέροχα άχαρη ζωή μου μέχρι το τέλος της. Πότε θα είναι αυτό? Δεν θέλω να ξέρω, και ούτε να μου το πει κανείς.
Ένα ξέρω μόνο…




απόψε τα όνειρά μου θα είναι γλυκά ………..




Παρασκευή, Οκτωβρίου 06, 2006

Ο αιώνιος φοιτητής

Χτες προσπαθούσα να κλείσω το συρτάρι στο γραφείο μου αλλά αυτό είχε πεισμώσει και δεν έκλεινε. Ήταν τιγκαρισμένο βέβαια, αλλά η επιφάνειά του δεν ξεχείλιζε κιόλας. Τι έπαθε? Θέλει να μου σπάσει τα νεύρα? Το έφτιαχνα, πατίκωνα τα πράγματα, το ξαναέφτιαχνα αλλά δεν έλεγε να κλείσε μέχρι τέρμα. Ε, κάποια στιγμή αγανάκτησα και το τράβηξα έξω με κακό σκοπό. Νομίζω ότι ήθελα να το κοπανήσω κάτω αλλά με τιμώρησε αφού προσγειώθηκε στο κουτεπιέ μου. Ούρλιαξα, το καταράστηκα αλλά ενόσω ήμουν κάτω και έκλαιγα τη μοίρα μου είδα στο βάθος της συρταριέρας κάτι μπλε και γυαλιστερό. Σαν 20 ευρω πλαστικοποιημένο έμοιαζε, αλλά βλέποντάς το καλύτερα είδα ότι ήταν το τελευταίο φοιτητικό μου πάσο !!!!

Χαρά που έκανα! Άραγε πόσα χρόνια να ήταν εκεί στο σκοτάδι, ζουλιγμένο και τσαλακωμένο…δεν άντεξε φαίνεται και έκανε επιτέλους την επανάστασή του δυνατά και αποφασιστικά, και κατάφερε να βγει στο φως. Το έπιασα στα χέρια μου, το επεξεργάστηκα, θυμήθηκα τα παλιά, άνοιξα και τα άλμπουμ και όλα ξαναζωντάντεψαν μπροστά μου. Θυμήθηκα πολλά, και μέσα σ όλα και τα τελευταία χρόνια στο πανεπιστήμιο που ήταν δύσκολα για μένα αφού τελείωσα στα 8 χρόνια. Σχεδόν τα διπλάσια απ το κανονικό. Στα 5 οι περισσότεροι φίλοι μου είχαν πάρει πτυχίο και μείναμε πίσω λίγοι, οι τεμπελαρέοι. Εγώ μάλιστα το πήρα η τελευταία των τελευταίων φίλων μου. Είχα όμως και το σκεπτικό μου: «άργησα που το άργησα, θα το πάρω και με βαθμό» σκεφτόμουν, και όντως τα κατάφερα και πήρα βαθμό, όχι άριστα αλλά πάντως πολύ υψηλό. Ήμουν και προνοητική γιατί ήξερα πως ο βαθμός είναι προσόν για τυχόν διορισμούς, οπότε έπρεπε να τον κυνηγήσω έστω και τώρα στο τέλος. Το είχα δει σαν μια δεύτερη ευκαιρία για να επανορθώσω το λάθος της καθυστέρησης.
Ξεσκίστηκα βέβαια στις παρακολουθήσεις και στο διάβασμα, πράγμα που δεν έκανα ούτε στα κανονικά μου και δυσκολεύτηκα πολύ μπορώ να πω.

Καταρχάς όσο πιο αργά τελειώνεις τη σχολή, μένεις και πιο μόνος γιατί όπως είπα οι συμφοιτητές της φουρνιάς σου παίρνουν ένας ένας πτυχίο και φεύγουν απ την πόλη. Οπότε τρέχεις στα εργαστήρια, στις παρακολουθήσεις και στις εξεταστικές χωρίς ενισχύσεις. Πρέπει απαραιτήτως να αποκτηθεί νέος κύκλος φοιτητών, διαβαστερών κατά προτίμηση, για προμήθεια σημειώσεων, θεμάτων και βιβλίων. Επίσης οι διαβαστεροί επειδή τρέχουν σε όλα τα μαθήματα, αν κάτι αλλάξει στην πορεία πχ αρρώστησε ο καθηγητής και αναβλήθηκε το μάθημα, ή δόθηκε ξαφνικά μια έξτρα εξεταστική μόνο για τους επι πτυχίο, ή αν αρχίσει η διανομή του συγγράματος, θα στο πουν αυτοί πρώτοι και δεν θα ταλαιπωριέσαι τσάμπα. Αυτή όμως η δικτύωση θέλει τον τρόπο της, το χρόνο της, και χρειάζεται και την απαραίτητη διπλωματία.

Οι καθηγητές απ τη μεριά τους είναι πολύ περίεργοι. Τα βιβλία είχαν αλλάξει εννοείται, όπως και η ύλη στη διάρκεια των χρόνων που ήμουν εκεί. Ξεκίναγα λοιπόν την ανεύρεση των νέων βιβλίων αλλά και το διάβασμα στην αρχή σχεδόν του εξαμήνου, για να είμαι σχετικά έτοιμη για τις εξεταστικές. Οι καθηγητές όμως ήταν δύσκολοι. Όταν άκουγαν ότι είμαι στο πτυχίο και μάλιστα από τους ξεχασμένους με έβλεπαν με μισό μάτι. Ένας μάλιστα με ρώτησε
« καλά ρε παιδιά, εσείς πότε θα πάρετε πτυχίο, πότε θα δουλέψετε και πότε θα μαζέψετε ένσημα για συνταξιοδότηση? Μη μου πεις ότι έχεις στο νου σου να κάνεις μετά και κανένα μεταπτυχιακό ή διδακτορικό, όπως κάνουν όλοι και κάθονται στα θρανία μέχρι τα 35 τους. Που θα πάει αυτό βρε παιδιά?», με πήρε χαμπάρι ο μπαγάσας ………

Η πρώτη τους ερώτηση είναι πάντα «γιατί άργησες να πάρεις το πτυχίο?». Τι να τους πείς τώρα? Ότι γλεντοκόπαγες, χαιρόσουν τη ζωή σου και διεύρυνες τους ορίζοντές σου πέρα από τα στεγνά συγγράματά τους? Και ότι τώρα ήρθες εδώ για να στρωθείς, να τα μάθεις όλα απέξω και ανακατωτά, να ξεμπερδεύεις μαζί τους και να προχωρήσεις παραπέρα? Αστο καλύτερα. Αρχίζεις τα διάφορα ψέματα ανάλογα με το το τι τραβάει η ψυχή του κάθε καθηγητή. Άλλοτε πάλι όταν τους ρωτάς για ύλη και βιβλία σε βλέπουν σαν κούτσουρο απελέκητο ή σαν ζητιάνο, από τώρα γεμάτο με τα σκονάκια της εξεταστικής. Μη σου πω ότι ενώ έγραφα για δεκάρια μου βάζανε χωρίς λόγο 8, μόνο και μόνο με την ιδέα ότι αυτή η ξεχασμένη σίγουρα έκλεψε. Δεν μπορεί να έγραψε για 10! Αλλά δεν βαριέσαι… το κατάπια κι αυτό αρκετές φορές. Να τελειώνω και να φεύγω από δω μέσα, σκεφτόμουν.

Μέσα στον αγώνα για πτυχίο του αιώνιου φοιτητή, είχα και τις εκλάμψεις μου και μάλιστα κάποιες τόσο χαρακτηριστικές που δεν θα τις ξεχάσω ποτέ…




10 άρι σε 3 μέρες ? Κι όμως γίνεται



Εν μέσω εξεταστικής είχα κενό 3 μέρες. Σκέφτηκα λοιπόν να το εκμεταλλευτώ και να δώσω κανένα εύκολο μάθημα. Υπήρχε μάλιστα ένα που είχε θεωρία και ασκήσεις μαζί. Οι ασκήσεις θέλουν μόνο πρακτική εξάσκηση ενώ η θεωρία αποστήθιση. Και το βιβλίο ήταν σχετικά λεπτό σε πάχος. Εύκολα πράγματα δηλαδή. Οπότε πίστεψα ότι σε 3 μέρες κάτι θα καταφέρω. Δεν το είχα παρακολουθήσει ποτέ αυτό το μάθημα ούτε ήξερα ποιοι ήταν οι καθηγητές. Μόνο ότι το παραδίδανε 2 άτομα, και ότι η ύλη και το βιβλίο είχαν αλλάξει μέσα στην 5ετία που το είχα πρωτοπάρει εγώ. Πάω λοιπόν στο γραφείο τους. Ιούνιος ήταν, είχε καύσωνα και ήμουν καταϊδρωμένη, αγχωμένη και σε πλήρη κακομοιριά. Βρίσκω την μία καθηγήτρια (η άλλη έλλειπε σε συνέδριο). Της εκθέτω το πρόβλημά μου με απόλυτη ειλικρίνεια, της λέω το έτος που βρίσκομαι, και ζητάω την ύλη. Αυτή με κατανοεί πλήρως, συμπάσχει μαζί μου, με ενθαρρύνει να πάρω το πτυχίο και να φτιάξω τη ζωή μου (ναι, κατ εξαίρεσην υπάρχουν και τέτοιοι καθηγητές), μου λέει ποια είναι η δική της ύλη (της αλληνής δεν την ήξερε, και απ ότι έμαθα μετά, ήταν στα μαχαίρια μεταξύ τους), και μου εύχεται με συγκίνηση (?!) καλή επιτυχία.

Σε μια μέρα αποστήθισα τη θεωρία, στις επόμενες 2 έλυνα ασκήσεις. Νυχθημερόν με καφέδες. Χαρτιά και χαρτούδια όλο το δωμάτιο. Τα μάτια μου κατακόκκινα από την αϋπνία. Ο δείκτης του δεξιού μου χεριού στο σημείο που πιάνει το στυλό είχε γίνει σκληρός και πλακουτσός. Πήγε να πιάσει κάλο, φαίνεται. Και θα το πω και αυτό αν και μάλλον δεν κάνει- ο πισινός μου συγκάηκε από το συνεχές καθισιό στην καρέκλα. Για να φανταστείς τι τράβηξα δηλαδή. Επίσης, για να καθαρίσει το μυαλό μου έκανα διαλείμματα με επιτόπιο τροχάδην ή ξάπλωνα σε σχήμα σταυρού στο πάτωμα που ήταν δροσερό, και προσπαθούσα τάχα να συντονιστώ με την ενέργεια της γης (τι σου κάνει το πολύ άγχος!). Ή ανέβαινα στο τραπέζι και σήκωνα τα πόδια ψηλά για να φτάσει το αίμα όλο στον εγκέφαλο μήπως και τα εμπεδώσω καλύτερα. Ευτυχώς που επέζησα όλων αυτών και άλλων δοκιμασιών…


Διαβάζω λοιπόν τη δική της ύλη, και από της άλλης ό,τι είχα κρατημένα από τα παλιά. Πιθανόν να μου ξέφυγαν μερικά. Αλλά η καλή καθηγήτρια μου είχε πει ότι ακόμα και αν δεν γράψω στης αλληνής τα θέματα, αν καταφέρω και περάσω το δικό της κομμάτι με άριστα, θα πιάσω τη βάση οπότε περνιέται το μάθημα. Τα έμαθα όλα απέξω, και κυρίως έδωσα βάση στα ςος και στα παλιότερα θέματα, που σαν αιώνια φοιτήτρια είχα μαζεμένα πολλών χρόνων (το ατού του παλιού). Και έγραψα καλά, το ήξερα, αλλά δεν ήξερα πόσο καλά.

Μετά από 10 μέρες έδινα άλλο μάθημα. Στο τεράστιο αμφιθέατρο περιμένοντας τα θέματα, μπαίνει ως επιτηρήτρια η καλή καθηγήτρια. Κάποια στιγμή με διακρίνει τέρμα πίσω στα τελευταία έδρανα , και γεμάτη χαρά μου φωνάζει «gademissa, εσύ είσαι εκεί πίσω?» «Ναι κυρία» τσιρίζω με λαχτάρα και χωρίς ντροπή. «Δέκα πήρες, δέκα με τόνο» φωνάζει στο γεμάτο αμφιθέατρο. «Σ ευχαριστώ κοπελιά» φωνάζω με τη σειρά μου και γω, τρελή από χαρά και χαμόγελο μέχρι τα αυτιά (τώρα που το σκέφτομαι, την αποκάλεσα κοπελιά κοτζάμ καθηγήτρια? Εμ, όταν έχεις μεγάλο ζόρι, οι τίτλοι και οι ηλικίες μηδενίζονται).



Και ήταν το δικό μου το μοναδικό 10 άρι στο μάθημα αυτό…




Ο καθηγητής που «βρήκε το

μάστορή του»



Ήταν ένας καθηγητής, ο φόβος και ο τρόμος της σχολής. Πολύ περίεργος στην εξέτασή του. Έκοψε 4 φορές φίλη μου «με το έτσι θέλω» χωρίς να της εξηγήσει ποτέ την αιτία της βαθμολόγησης. Και το πάθανε και άλλοι αυτό. Εγώ βλέποντας όλα αυτά τον πήρα από φόβο και δεν πήγαινα να το δώσω ποτέ, ώσπου μου έμεινε το τελευταίο για το πτυχίο. Πήγαινα λοιπόν στις παρακολουθήσεις ανελλιπώς, και σημείωνα ό,τι έλεγε, ακόμα και αν έβηχε που λέει ο λόγος. Και φτάνει η εξεταστική, αλλά λίγες μέρες πριν μας είχε πει ότι αν προκύψει ποτέ κάποια απορία για το μάθημά του να πάμε στο γραφείο του να μας την λύσει. Αυτός προφανώς το έλεγε κάθε χρόνο αυτό, αλλά μάλλον δεν το εννοούσε γιατί ποτέ κανένας φοιτητής δεν πήγε, όπως έμαθα αργότερα. Από φόβο? από αδιαφορία? Από βαρεμάρα? Από ασχετοσύνη? ακόμα και τώρα δεν έχω καταλάβει. Εγώ όμως που ήθελα πάση θυσία να περάσω το μάθημα, και ούτε κατά διάνοια να κοπώ (μου είχε κάτσει τόσο άσχημα αυτό το κωλομάθημα) πίστεψα πως το εννοούσε. Ξέσκισα στο διάβασμα το βιβλίο του (στην πραγματικότητα ήταν κάτι σαν φωτοτυπίες χειρίστου είδους, δεμένες σαν βιβλίο με τεράστιο συραπτικό), και έμαθα απέξω και ανακατωτά ό,τι κυκλοφορούσε σε παραπλήσια συγγράματα και βοηθήματα. Ήθελα να το περάσω οπωσδήποτε και γιαυτό έπρεπε να κατανοήσω σε βάθος όλη την ύλη, και να μου λυθεί κάθε απορία για να μην την πατήσω στις ερωτήσεις κρίσεως που πάντα έβαζε.


Πάω λοιπόν με το βιβλίο παραμάσχαλα στο γραφείο του 2 μέρες πριν την γραπτή εξέταση. Είχα απορίες σε συγκεκριμένες λέξεις του βιβλίου που όμως η λάθος τοποθέτησή τους στην πρόταση έδινε λάθος νόημα στο κείμενο, όπως επίσης σε κανόνες που όμως όπως διατυπώνονταν γινόταν εν τέλη εξαιρέσεις και άλλες τέτοιες λεπτολογίες που μόνο αυτός που έχει βγάλει το βιβλίο 30 φορές μπορεί να διακρίνει. Μιλάμε για τέτοιο βάθος διαβάσματος και ανάλυσης. Μέχρι και στα σχεδιαγράμματα του βιβλίου είχα βρει λάθη, αφού οι καμπύλες δεν συμφωνούσαν πάντα με το κείμενο. Μάλλον είχαν τυπωθεί ανάποδα. Επίσης άλλα μας έλεγε στις παραδόσεις και τα αντίθετα έγραφε στο βιβλίο. Τέλος πάντων με την απίστευτη τιτιζιά μου μάζεψα καμιά 20 αριά απορίες

Με το που είδε ο καθηγητής τον όγκο των αποριών μου και μαθαίνοντας το ξεχασμένο έτος που βρισκόμουν, με κοίταξε με εκείνο το ύφος που σημαίνει « ωχ, ήρθες να παρακαλέσεις για επιείκεια στην βαθμολογία, ήρθες για να γλύψεις, μήπως είναι και η μάνα σου απέξω για ενίσχυση στην κλάψα ? Σας έχω μάθει καλά εσάς τους ξεχασμένους». Δεν πτοήθηκα καθόλου γιατί το έργο μου το είχα κάνει και με το παραπάνω μάλιστα, είχα ξεσκιστεί στο διάβασμα. Και ξεκίνησα τον ανελέητο βομβαρδισμό. Στην αρχή ξαφνιάστηκε ελαφρώς με το δίκαιο των αποριών μου, μετά τρελάθηκε. Για κάθε απορία που είχα καθόταν, σκεφτόταν, επεξεργαζόταν, έψαχνε στην βιβλιογραφία του ελληνική και ξένη, έξυνε το κεφάλι του (κυριολεκτικά) και προσπαθούσε να μου τις λύσει. Ήμουν εκεί 3 ώρες. Εγώ ανέφερα την απορία μου και αυτός έψαχνε, και έψαχνε με πείσμα για να μου αποδείξει ότι η απορία οφείλεται στην δική μου ασχετοσύνη και όχι στο δικό του πνευματικό παιδί… το βιβλίο του. Δεν τα κατάφερνε όμως πάντα. Εγώ καθόμουν στην καρεκλίτσα μου, πετούσα αποριούλες ή επεσήμανα λάθη και ακολουθούσε ησυχία, καθώς αυτός δούλευε ασταμάτητα στη βιβλιοθήκη του. Χαιρόταν όταν έβρισκε κάτι και μου το ανέφερε, ή προσπαθούσε να μπουρδουκλώσει τα ακατανόητα, όμως πάντα ήταν σαν να μιλούσε στον εαυτό του, αφού πολλές φορές ξεχνούσε ότι υπήρχα στο γραφείο και μονολογούσε θεωρίες και τύπους. Περίεργη φάση. Είχα ψιλοβαρεθεί αλλά καθόμουν υπομονετικά και στο τέλος είπε κάτι που θυμάμαι ακόμα : «μα τι βλακείες γράφω σ αυτό το βιβλίο? Πώς τόσα χρόνια δεν ήρθε κανείς να μου το πεί?»

Ούτως η άλλως θα εξέδιδε του χρόνου το κανονικό του βιβλίο, αλλά οι απορίες μου θα του ήταν χρήσιμες, είπε. Ζήτησε το όνομά μου και μου είπε πως σε ότι γράψω θα έχω μπόνους έξτρα βαθμών.



Φυσικά μου έβαλε 10, το μοναδικό δεκάρι στο μάθημα αυτό …