Μια φορά βρεθήκαμε όλο κι όλο. Από που κι ως που πήρες το θάρρος και μου στέλνεις μηνύματα συνέχεια? Και αφού βλέπεις ότι σου απαντάω με δυσκολία, με καθυστέρηση, και ΑΝ σου απαντήσω, γιατί συνεχίζεις? Και όλα αυτά τα υποκοριστικά και τα γλυκόλογα με τα οποία αναφέρεσαι σε εμένα, προς τι?
Καταρχάς όταν βγαίνεις με μια κοπέλα και μάλιστα μέρα γιορτής, όσο να ναι φροντίζεις λίγο την εμφάνισή σου. Ντύνεσαι λίγο καλύτερα, βάζεις και ένα αρωματάκι. Σε μπαρ πας όχι στον μπακάλη της γειτονιάς σου. Αν ήταν έτσι, όλοι θα θέλαμε να κυκλοφορούμε έξω όλη μέρα με τις φόρμες ή τις πιζάμες και τα σπορτέξ, για να νιώθουμε πιο άνετα. Και τα ρούχα με τις λαδιές επάνω, γιατί να τα αλλάζουμε αμέσως? Η φρέσκια λαδιά δεν έγινε ακόμα λέρα. Θα γίνει όταν ξεραθεί. Άρα ας το φοράμε έξω για 3 ώρες ακόμα. Τι ωραία που θα ήταν, ε?
Άντε και φτάσαμε στο μπαρ που ήταν τίγκα. Ο άντρας κανονίζει να βρει τραπέζι, ρωτάει και δίνει και το "κατιτίς" αν χρειάζεται. Εσύ με άφησες να μπω στο μαγαζί πρώτη από ευγένεια (όπως νόμιζα), αλλά ήσουν όλη την ώρα ακόλουθος. Και όταν σε ρωτούσα τι να κάνουμε, πού να κάτσουμε, το ίδιο ρωτούσες και συ εμένα. Πήγα αναγκαστικά εγώ στον μέτρ και κανόνισα, αλλά δεν φαντάζεσαι πόσο έπεσες στα μάτια μου εκείνη την ώρα. Κάποια πράγματα θέλω να τα κάνει ο άντρας. Θέλω να ανοίγεις εσύ τον δρόμο και όχι εγώ. Θέλω να προσπαθείς εσύ να με κάνεις να νιώσω όμορφα και όχι εγώ. Θέλω να είσαι ο άντρας που ξέρει τα κόλπα, και όχι εγώ. Και ειδικά στο πρώτο ραντεβού. Και πρόσεξε λίγο τον τρόπο που κινείσαι και που κάθεσαι. Δεν είσαι σπίτι σου. Αν ήταν έτσι, ανέβα πάνω στο καναπεδάκι που καθόμασταν, βγάλε τα παπούτσια σου, φέρε και την εφημερίδα μαζί σου και κάτσε μόνος σου…… Εγώ να φεύγω.
Και οι κινήσεις σου τι πράγμα ήταν αυτό? Ντρεπόμουνα μες στο μαγαζί. Ξέρεις, μπορώ να καταλάβω αυτό που μου λες και χωρίς να πρέπει να κουνάς χέρια-πόδια σαν να κυνηγάς μύγες όλη την ώρα. Και αυτές οι γκριμάτσες σου …δεν είσαι ο Τζιμ Κάρεϋ αγόρι μου, και δεν είσαι αστείος. Ούτε καν χαριτωμένος. Γίνεσαι γελοίος και λυπάμαι που το λέω, γιατί είσαι καλό και αγνό παιδί. Εμείς οι γυναίκες θέλουμε έναν άντρα σοβαρό που κρύβει όμως μέσα του ένα παιδί, και όχι ένα παιδί που δεν έγινε στα 36 του άντρας. Καταλαβαίνουμε ότι αφού δεν έγινε ως τώρα, δεν θα γίνει ποτέ.
Είσαι και παρασπουδαγμένο παιδί, με ένα πλουσιότατο βιογραφικό (ναι, πρόλαβες να μου κοκορευτείς), και με τίτλους που ακούγονται σπουδαίοι και είναι όντως αληθινοί (όπως έμαθα από τον συνδετικό κρίκο αργότερα)!!!. Όμως οι απόψεις σου, είναι μεν σωστές, αλλά πολύ μακριά από την σημερινή πραγματικότητα. Γι αυτό έχεις μείνει μόνος σου και παραπονιέσαι. Ναι μεν η κοινωνία και οι συνάνθρωποί μας είναι αποξενωμένοι (όπως λες) αλλά κάνουμε προσπάθειες να μην μείνουμε έξω από το σύνολο, αλλά να ενσωματωθούμε όσο μπορούμε. Αν θέλεις να είσαι μόνος και σωστός πάνε στον μοναστήρι ή σε κάποιο ήσυχο βουνό ή χωριό. Εγώ θέλω να ζω εδώ παρέα με τους άλλους, μες στον κόσμο. Δεν μ αρέσει η μοναξιά όταν δεν την επιδιώκω. Την πέρασα και ξέρω ότι δεν μ αρέσει. Με μελαγχολεί, με τρομάζει. Θέλω να έχω ανθρώπους γύρω μου. Ξέρω τη θέση τους στη ζωή μου, ξέρω τι είναι ο καθένας, ξέρω τι θέλουν από μένα και τι μπορώ να πάρω απ τον καθένα. Αλλά τους θέλω. Η αθέλητη απομόνωση με αρρωσταίνει, με καταθλίβει.
Για να έχω όμως περίγυρο ελίσσομαι, αφουγκράζομαι, οσμίζομαι, υποχωρώ, λέω και ψεματάκια όποτε κρίνω απαραίτητο για να τους έχω όταν τους θέλω και όπως τους θέλω. Γι αυτό μην νομίζεις ότι είμαι και το πιο κοινωνικό άτομο από τη φύση μου. Ολα αυτά που βλέπεις, και απ ότι καταλαβαίνω θαυμάζεις, είναι αποτέλεσμα προσωπικού αγώνα. Τίποτα δεν μου χαρίστηκε αλλά πάλεψα για να το κατακτήσω. Και δεν θέλω να έρθεις εσύ και να βολευτείς στη ζωή μου χωρίς προσπάθεια, παρά μόνο με κάποιον τσαμπουκά που νομίζεις ότι έχεις, αλλά στα μάτια μου μοιάζει με παιδική αφέλεια. Θέλω να ξέρεις και συ να ελίσσεσαι, να προσπαθείς να κατακτήσεις πράγματα για μένα.
Να προσπαθείς να μου αρέσεις.
Αυτή η νοοτροπία σου ότι εγώ είμαι αυτός που είμαι, ο καλός, ο τίμιος, ο ειλικρινής και οι άλλοι είναι οι επιφανειακοί, οι εκμεταλλευτές, οι κακοί μου φαίνεται πολύ ξεπερασμένη. Έτσι είναι ο κόσμος αγόρι μου, και πρέπει να μάθουμε να επιβιώνουμε σ αυτόν, με όσο το δυνατόν μικρότερες απώλειες. Γιατί μόνο αυτόν έχουμε. Ο άλλος ο δίκαιος, ο καλός κόσμος βρίσκεται μόνο στα όνειρά μας, στη φαντασία μας, και στις ταινίες κομεντί του Χόλυγουντ. Αναγκαστικά πρέπει να συνυπάρχουμε με τους άλλους, χωρίς όμως να χάσουμε τον εαυτό μας.
Αυτό που είδες σε μένα είναι αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς. Δεν είμαι έτσι από την φύση μου. Δεν είμαστε ο Αδάμ και η Εύα στο δάσος χωρίς καμιά έγνοια στο κεφάλι μας. Το μαλλί μου ήταν κομμωτηρίου και όλη μέρα δεν κουνούσα το κεφάλι μου σαν να φορούσα νάρθηκα για να μην πατικωθεί, τα ρούχα ήταν μια στολή που διαπιστωμένα με κολακεύει, φορούσα έναν τόνο μεϊκαπ, φόρεσα και την αυτοπεποίθηση και εσύ ξετρελάθηκες. Νόμισες ότι βρήκες μια νοστιμούλα, δυναμική, με πολλά ενδιαφέροντα, με άποψη, καλή, ευαίσθητη, όχι παρεξηγησιάρα …πωπωωω, που κρυβόμουν τόσο καιρό! Ναι, είμαι καλό κορίτσι αλλά όχι όοοολα αυτά που νόμισες και που ήθελες να δεις.
Για να φανταστείς πόσο κοινή γυναίκα είμαι, σου λέω ότι και το απέξω παίζει ρόλο για μένα όταν πρόκειται για άντρα. Πρώτα έρχεται ο έρωτας, και μετά η καλοσύνη. Θα πρέπει να με τραβήξει κάτι πάνω σου. Θα είναι ο τρόπος σου, αυτά που λές, το χιούμορ σου, η φωνή σου, η εμφάνισή σου, η μυρωδιά σου, το βλέμμα σου, οι κινήσεις σου, το κορμί σου, το χαμόγελό σου, οι εμπειρίες σου, η μεγάλη μύτη σου (ναι, μπορεί να προσδώσει μια γοητεία), ο τρόπος που με ρωτάς πράγματα, ο τρόπος που με κάνεις να σου ανοιχτώ, η αύρα σου…… κάτι τέλος πάντων. Μια καλοσύνη μόνη της χωρίς απολύτως τίποτα άλλο, δεν μου φτάνει. Ίσως να μου έφτανε στα 25, όχι όμως τώρα. Ναι, είσαι καλό παιδί. Πολύ καλό παιδί. Παααρα πολύ καλό παιδί. Αλλά και ο Κουασιμόδος ήταν καλό παιδί, το καλύτερο των Παρισίων όμως δεν θα τον ήθελα για γκόμενο, παρά μόνο για φίλο.
Και μην κατακρίνεις στους άλλους όσα εσύ δεν μπορείς να καταφέρεις. Γιατί από τα λόγια σου καταλαβαίνω ότι στην πραγματικότητα τους ζηλεύεις. Όσα δεν φτάνει η αλεπού.... Μην μου το παίζεις ο ξεχωριστός, ο διαφορετικός από τους άλλους με την καλή έννοια, γιατί εγώ βλέπω από πίσω μια τεράστια ανασφάλεια και ένα άγχος.
Βλέπω ένα μισό που ψάχνει απεγνωσμένα ένα άλλο μισό (όποιο ναναι) να γίνουν ένα, και μετά να την αράξεις. Να κοιμηθείς. Να σταματήσεις να προσπαθείς αφού έγινες πλέον ένα.
Δεν θέλω ο γκόμενος μου να ζητάει από μένα μια σανίδα σωτηρίας. Επειδή δεν είμαι εγώ αυτή, φοβάμαι ότι θα με τραβήξεις μαζί σου στον πάτο. Εγώ θέλω κάποιον που να με τραβήξει προς τα πάνω. Που να θέλω για χάρη του να γίνω καλύτερος άνθρωπος, που να με τραβάει μπροστά. Ή τουλάχιστον να είναι τόσο δυνατός και ανεξάρτητος όσο προσπαθώ εγώ. Αυτό δεν σημαίνει ότι εγώ είμαι, και καλά, καμιά σούπερ γκόμενα, αλλά είμαι όπως πολλοί άλλοι άνθρωποι που τα καταφέρνουν με τον δικό τους τόπο, και κρατιέμαι με αγώνα και προσπάθεια όρθια, και μέσα στο παιχνίδι της ζωής.
Μια φορά βρεθήκαμε και με έχεις τρελάνει στα μηνύματα και στα τηλέφωνα. Είμαι ευγενική μαζί σου, γιατί κατάλαβα πόσο ευαίσθητος είσαι, αλλά με κουράζεις. Δεν με ενδιαφέρουν όλα αυτά που μου λες. Από ευγένεια σε ακούω. Και δεν μιλάω καθόλου. Μονολογείς στο τηλέφωνο δεν το πήρες χαμπάρι ακόμα? Εσύ μιλάς και γω κάνω ζάπιγκ στην τηλεόραση. Τι πρέπει να κάνω για να το καταλάβεις? Να σου το πώ ξεκάθαρα? Δεν μπορώ γιατί φοβάμαι για σένα. Φοβάμαι ότι θα το πάρεις σαν απόρριψη, ενώ δεν το νιώθω έτσι. Μια χαρά παιδί είσαι αλλά για κάποια άλλη, όχι για μένα. Αλλά και τι να κάνω πια. Με κούρασες αφάνταστα και έχω ένα σωρό πράγματα στο μυαλό μου. Δεν μπορώ να φορτώνομαι και την δική σου έγνοια.
Κάθε φορά που ακούω τον ήχο μηνύματος στο κινητό μου, η πρώτη μου σκέψη είναι « αχ να μην είναι αυτός ...». Και όταν βλέπω το όνομά σου με πιάνει μια μαυρίλα.
Και όλα αυτά που μου λές…τι ξεμπρόστιασμα είναι αυτό? Δείξε λίγο άντρας βρε παιδί μου. Κράτα και κάτι για σένα. Είναι ανάγκη να μου μιλάς για όλα τα ρεζιλίκια που έφαγες στη ζωή σου? Αυτό δεν είναι ακριβώς ειλικρίνεια αλλά έλλειψη κριτικής. Αξιολόγησης. Προτεραιοτήτων. Ξεμπρόστιασμα όπως είπα παραπάνω.
Ποια γυναίκα θα ήθελε να τα έχει με κάποιον που γίνεται συνέχεια ρεζίλι? Που τον σχολιάζουν συνέχεια πίσω από την πλάτη του και αυτός, ενώ το ξέρει, αντί να κάνει κάτι γι αυτό, αντί να πολεμήσει, αντί να αντεπιτεθεί, γελάει και νομίζει ότι είναι ανώτερος από τους άλλους με το να το διακωμωδεί σε μένα.
Μόνο οίκτο μπορεί να μου δημιουργείς.
Είσαι καλό και ευαίσθητο παιδί αλλά με κούρασες πολύ. Εύχομαι να είσαι κρυφά κάποιος μπλογκεράς, να πέσεις τυχαία πάνω σε αυτή την εκμυστήρευση, και να αναγνωρίσεις τον εαυτό σου. Να πάψεις έτσι να ασχολείσαι μαζί μου χωρίςνα σου το ζητήσω εγώ, και να έχω ήσυχη την συνείδηση και την ζωή μου.
