Δεν ξέρω να γράφω comments

Ούτε Εκθέσεις ήξερα να γράφω. Ποτέ δεν έμαθα. Στα σχολικά μου χρόνια ο ένας και μοναδικός εφιάλτης μου ήταν η Εκθεση. Ήμουν πολύ καλή μαθήτρια αλλά η Εκθεση ήταν το μόνιμο άγχος μου. Συνήθως είχαμε έκθεση την Τρίτη τις 2 πρώτες ώρες. Όλοι χαιρόντουσαν για το αραλίκι που είχε η υπόθεση αλλά εγώ στεναχωριόμουν. Πρωί πρωί ακουμπούσα στο θρανίο με τους αγκώνες, έβαζα το κεφάλι στα 2 μου χέρια, και έριχνα απελπισμένες ματιές στην ΛΕΥΚΗ κόλα αναφοράς την οποία έπρεπε να ΓΕΜΙΣΩ με θέματα που ποτέ δεν με απασχόλησαν. Και γι αυτό έπαιρνα σχεδόν πάντα 14.

Εκείνα τα πρωινά έπρεπε να ‘γεννήσω’ ιδέες οι οποίες έπρεπε να είναι όχι μόνο ενδιαφέρουσες αλλά και να έχουν μια νοηματική σειρά. Και με την σωστή σύνταξη. Το ουσιαστικό μπήκε στη σωστή θέση? Το ρήμα ? Το επίθετο ? Θα καταλάβει η καθηγήτρια τι θέλω να πω? Επίσης έπρεπε να «βάλετε επιχειρήματα». Έκθεση χωρίς επιχειρήματα ήταν καταδικασμένη.

Εγώ ποτέ δεν κατάλαβα ποια ήταν αυτά τα επιχειρήματα. Ποτέ δεν θέλησα να πείσω κάποιον γι αυτά που έλεγα. Δεν μ ένοιαξε ποτέ. Άσε που έπρεπε να σκαλίξεις πολύ το μυαλό σου για να τα βρεις. Το κόλπο νόμιζα ότι κρυβόταν στις γνώσεις. Έπρεπε να γεμίσω το μυαλό μου με γνώσεις, σκεφτόμουν. Που θα τις βρώ? Στα εξωσχολικά βιβλία φυσικά. Ξεκίνησα λοιπόν να διαβάζω. Στην αρχή με την κλασική πολυδιαβασμένη βιβλογραφία και στα μετέπειτα χρόνια το διάβασμά μου εξελίχθηκε. Είδα όμως ότι στην πορεία αυτό δεν με βοήθησε και πολύ. Συνέχισε να μην με ενδιαφέρει η Εκθεση αλλά και να μην την κατακτώ. Ένας αγώνας στον οποίο δεν νίκησα ποτέ. Μόνο μία φορά στα τόσα σχολικά χρόνια πήρα άριστα. Και αυτό ήταν σε ένα θέμα στο οποίο είχα γράψει, εκείνα τα χρόνια, ένα κανονικότατο post.

Ήμουν 2α λυκείου και μια μέρα η καθηγήτρια μας έβαλε να επιλέξουμε ανάμεσα σε 2 θέματα εκθέσεων. Το ένα ήταν «Παρατηρώντας ένα μυρμήγκι» και το άλλο κάτι κλασικό, ούτε που θυμάμαι τι. Μόνο εγώ είχα διαλέξει το πρώτο θέμα και έγραφα, έγραφα, έγραφα. Δε μου φτανε ο χρόνος. Είχα τόσα να γράψω, τόσες σκέψεις γεννήθηκαν από μόνες τους χωρίς προσπάθεια, τόσα αισθήματα με κατέκλυσαν και βρήκαν επιτέλους δίοδο. Έγραφα ασύντακτα σκέψεις, προτάσεις, ιδέες. Όλα ανάκατα. Μια παραζάλη. Γέμισε η κόλλα αλλά συνέχισα να γράφω και σε σκισμένες σελίδες από τα τετράδια...επιτέλους είχα να γράψω. Άνοιξε η βρύση και έτρεχε ασταμάτητα. Τι πλήρωμα που ένιωσα μετά. Τι χαλάρωση. Τι ηρεμία. Δεν περιγράφεται.

Όταν πήρα την έκθεσή μου πίσω, έγραφε επι λέξη «Αρίστευσες». Η καθηγήτρια βέβαια δεν το είχε αναφέρει στην τάξη, αλλά ούτε και γω το είχα πει στους συμμαθητές μου. Βλέπεις στο σχολείο δεν ήθελα να ξεχωρίζω καθόλου. Ήθελα να είμαι μέρος της μάζας, να χάνομαι ανάμεσα στους άλλους.







Τα πράγματα συνεχίστηκαν με την Εκθεση όπως και πριν. Για να περάσω στο πανεπιστήμιο έκανα στο σπίτι ιδιαίτερα Εκθεσης. Μου έμαθε ο καθηγητής κάποιες τεχνικές για Εισαγωγή, Κυρίως θέμα και Επίλογο, για παραγράφους, για σύνδεση παραγράφων μεταξύ τους με συγκεκριμένες λέξεις, για το πώς ξεκινάμε το κάθε θέμα, μου έδωσε και άρθρα να διαβάσω για να αποκτήσω συγκεκριμένες γνώσεις από αυτές που ζητάνε στις εξετάσεις και έτσι κατάφερα να γράψω στις πανελλήνιες 15 και με το ζόρι. Από κει και πέρα ο εφιάλτης της έκθεσης τελείωσε ανεπιστρεπτί.

Ούτε περίληψη ξέρω να κάνω. Ποτέ δεν τα κατάφερα να κάνω μια σωστή. Κάποτε, πολύ παλιά, όταν είχα δώσει εξετάσεις για να μπω στο δημόσιο είχα ασχοληθεί πολύ μαζί της και κατάφερα να κουτσοκάνω αξιοπρεπείς περιλήψεις, αλλά ως εκεί. Μόλις πέρασε η φούρια και δεν μπήκα στο "πληρωμένο αραλίκι" ξέχασα τις τεχνικές εν ριπή οφθαλμού.

Και έρχομαι στο θέμα

Για να γράψεις ένα σωστό comment πρέπει να γράψεις σε πέντε το πολύ σειρές αυτό ακριβώς που θέλεις και εννοείς, χωρίς να παρεξηγήσουν αυτά που λες. Πρέπει να κάνεις μια περίληψη αυτών που έχεις στο κεφάλι σου. Προσπάθησα αλλά δεν τα κατάφερα πάντα. Εγώ, για να πω αυτό που θέλω πρέπει να γράψω ολόκληρο post. Δεν μπορώ να τα πω σε 5 σειρές. Σχεδόν όλοι τα καταφέρνουν εκτός από μένα. Πόσες φορές ξεκίνησα να γράφω comments και μετά από ώρα, αφού δεν μπορούσα να τα γράψω με λίγα λόγια, τα παράτησα...και πόσες φορές αφού τα έκανα pulbish και μετά, διαβάζοντάς τα, ήθελα να τα πάρω πίσω γιατί δεν έλεγαν αυτό που πραγματικά ήθελα να πω. Και πόσες φορές ήθελα να τα διορθώσω αλλά δεν μπορούσα πια.

Έβαλα το κόμμα εκεί που έπρεπε? Χωρίζουν οι προτάσεις? Βγαίνει νόημα? Αχ ξέχασα να βάλω το χαμογελαστό ανθρωπάκι στο τέλος και ο άλλος θα νομίζει ότι φώναζα όταν το έγραφα και όχι ότι γελούσα και αστειευόμουν. Μπα θα το καταλάβει δεν μπορεί. Αν όμως όχι? Αχ μακάρι να μπορούσα να αλλάξω το σχόλιό μου. Μήπως είμαι εκτός θέματος? Μήπως άλλα ήθελε να πεί ο bloggerας και εγώ άλλα κατάλαβα οπότε το σχόλιό μου είναι άσχετο? Και μετά ξαναδιαβάζοντας το post του, βλέπω ότι όντως αλλού εστίαζε και εγώ άλλα συγκράτησα. Θα με περάσουν για τρελή, για επιπόλαια. Άλλα ντάλλων. Αλούυυ φαν παρκ. Εγια μόλα έγια λέσα


Δεεεν είμαι εγώ για comments


Εξάλλου όταν ξεκίνησα το blog είχα σκοπό να μιλήσω, να πω αυτά που με απασχολούν, αυτά που παρατηρώ σε μένα αλλά και στους άλλους. Μου αρέσει να παρατηρώ, να σκέφτομαι, να αναλύω αυτά που διαβάζω. Ακόμα ακόμα και να διασκεδάζω ή να γελάω με τα αστεία ή με τις περιπέτειες των bloggerάδων που πολλές φορές είναι πολύ ενδιαφέρουσες και πολύ ζωντανές. Αλλά όλα αυτά αθόρυβα.

Οι σκέψεις οι δικές μου, τα βιώματά μου, τα αισθήματα μου έτσι όπως τα γράφω είναι ακριβώς όπως τα σκέφτομαι. Και όταν τα σκέφτομαι μόνη μου ο μόνος που με κρίνει, με διορθώνει, με μαλώνει ή με ενθαρρύνει είναι ο εαυτός μου, η συνείδησή μου. Δεν μπορώ εύκολα να αφήσω αυτόν τον ρόλο στους άλλους.

Ήταν όμορφα που απέκτησα ‘φίλους’ και αλληλοσχολιάζαμε. Γελούσα πολύ με μερικούς, συμπονούσα πολλούς και καταλάβαινα και ένιωθα πάρα πολλούς. Η ειλικρίνεια είναι διάχυτη σε αρκετούς και τους συμπάθησα πολύ. Θα ήθελα να τους είχα γνωρίσει και στην πραγματικότητα. Να τα λέγαμε μαζί κάποια δύσκολα βράδια, να μελαγχολούσαμε μαζί ή να ξεσπάγαμε μαζί. Να διαφωνούσαμε αλλά και να συμφωνούσαμε σαν φίλοι. Να ξεραινόμασταν στα γέλια τόσο που να κρατάμε τις κοιλιές μας από τον πόνο ή να χτυπάγαμε φιλικά ο ένας την πλάτη του άλλου.

Μπήκα για λίγο σε έναν άλλο κόσμο νέο και όμορφο, που όμως δεν ήταν ο σκοπός μου και ούτε θα γίνει. Η ζωή μου έχει άλλες αναζητήσεις, έχω πάρει άλλους δρόμους και θέλω να τους περπατήσω μέχρι τέλους.



Γι αυτό κλείνω τα comments



Δεν θέλω να ξέρω αν αυτά που γράφω αρέσουν ή όχι. Είναι σωστά ή λάθος. Με εκθέτουν ή όχι. Αν είναι κατανοητά ή όχι. Αν φαίνονται οι ανασφάλειές μου ή όχι. Οι φόβοι μου και τα άλυτά μου αν είναι σαν όλων ή αν είναι μόνο δικά μου. Αν είμαι ώριμη ή ανώριμη τελικά. Δεν θέλω κάποιος να προσπαθήσει να με πείσει για την άποψή του με επιχειρήματα. Βαρέθηκα να ακούω αυτή την λέξη "επιχειρήματα". Την μισώ. Είναι μια λέξη που την χρησιμοποιούν κυρίως οι γραμματιζούμενοι, αυτοί που ξέρουν να χειρίζονται τον λόγο και πολλές φορές το μόνο που θέλουν είναι να ξεκινήσουν κουβέντα όχι για το καλό σου αλλά για να βρούν ακροατήριο, πεδίο για να εξασκήσουν την αγαπημένη τους τέχνη. Να κάνουν την πνευματική τους γυμναστική και στο τέλος να κοιμηθούν στο κρεβατάκι τους σαν τα πουλάκια, κουρασμένοι και πιασμένοι απο την άσκηση. Πλάκα έχει όταν βρίσκονται 2 τέτοιοι όμοιοι και προσπαθούν να πείσουν ο ένας τον άλλο με συγκρατημένο και πολιτισμένο θυμό. Τότε γίνεται ένας κρυφός πόλεμος. Κάποιος πρέπει να νικήσει. Δυο αγύριστα και πεισμωμένα κεφάλια που δίνουν κουτουλιές το ένα στο άλλο μέχρι κάποιο να σπάσει.
(ξέφυγα πάλι)

Θα συνεχίσω να διαβάζω αθόρυβα όλους όσους διάβαζα και να βρίσκω νέους που για κάποιο λόγο θέλω να τους διαβάζω. Με κάποιους νιώθω πολύ οικεία και θα συνεχίσω να κάνω σχόλια (αν μου το επιτρέπουν) όποτε θα έχω κάτι να πω αλλά όχι τόσο συχνά όσο πριν.



Όμως θα είμαι εδώ, και θα είμαι καλά :-)))))