Χτες γύρισα στο σπίτι αργά και νηστική, αλλά κουβαλώντας τη ναπολιτέν που είχα φέρει απτη δουλειά (είχα κάνει υπερωρία) . Είπα να κάνω και μια στάση στην "ατρόμητη" φίλη μου καθοδόν, να πω ένα γειά. Ελα όμως που για κακ(λ)ή μου τύχη είχε φτιάξει κριθαράκι (πρώτη φορά στη ζωή της) και μου έδωσε να πάρω και γω στο σπίτι με το ζόρι, όσο και αν επέμενα για το αντίθετο.
Και ήταν αποκάλυψη!!!
Αυτή, που νομίζει ότι οι κατσαρόλες είναι ντεκόρ στην κουζίνα, που κάτι νερόβραστους μπαρμπαστάθηδες τρώει και τέτοιες ανοστίλες, που ζει και με junk food και είναι παρόλαυτά αδύνατη, έφτιαξε το τέλειο κριθαράκι με τη γεύση της μαμάς (!!!).
Ξεκίνησα απαυτό συνέχισα με την ναπολιτέν και ήρθε η κοιλιά μου και γέμισε αφόρητα, αλλά συνάμμα ο οργανισμός μου αφυδατώθηκε. Λογικό επακόλουθο αφού είχα ΄χιονίσει΄ την κάθε μπουκιά με αλάτι. Επινα νερό αλλά δεν δροσιζόμουν...θυμήθηκα εντωμεταξύ ότι είχα αγοράσει κάτι νόστιμα σταφύλια και τα είχα στο ψυγείο δροσερά-δροσερά.
Μα φυσικά, σκεφτηκα, χρειάζομαι κάτι βραδείας ενυδάτωσης όπως είναι τα σταφύλια και όχι γρήγορης όπως είναι το νερό. Πώς δεν το είχα σκεφτεί νωρίτερα? Και τρώω ένα τσαμπί σταφύλια. Δεν δροσίστηκα αρκετά. Τρώω και το δεύτερο. Κάτι σαν να έγινε, αλλά εντωμεταξύ εγώ γλυκάθηκα απτη νοστιμιά τους, παρόλο που τίγκαρα. Και πλακώνω και το τρίτο τσαμπί.............................
...............και απο κεί και μετά , όλα είναι θολά στο μυαλό μου........
Ηρθε το στομάχι μου και πρήστηκε. Κάποια στιγμή ένιωσα ότι έπρεπε να βγάλω αυτή την υγρή φούσκα απτο στομάχι μου με εμετό, αλλά δυστυχώς επειδή δεν είμαι βουλιμική δεν μπόρεσα όσο και αν προσπάθησα. Και έτσι το φεσώθηκα όλο το βράδυ. Θυμάμαι ότι κάποια στιγμή άνοιξα τον ανεμιστήρα να με φυσάει γιατί ζεσταινόμουν τόσο και είχα τέτοια δύσπνοια που νόμιζα ότι θα πάθω έμφραγμα στην κυριολεξία!! Πήρα την στάση του Χ ξαπλωμένη ανάσκελα, φαρδυά πλατιά πάνω στον καναπέ στο σαλόνι, βογκούσα αδύναμα (πού να βρεις την δύναμη τέτοια ώρα? όλο το αίμα ήταν στην κοιλιά) , και περίμενα πότε το αναθεματισμένο στομάχι μου θα χωνέψει τα παλιοστάφυλα...
Δεν ξέρω σε τι κατάσταση με βρήκε το ξυπνητήρι στο κρεβάτι το πρωί. Αλλά δεν μπορούσα να σηκωθώ ούτε να γυρίσω πλευρό. Αναγούλιαζα. Ημουν και σε μια κατάσταση που ζούσα ακόμα το όνειρο που έβλεπα : ήταν βράδυ και ήμουν λέει στην αυλή του σχολείου μου, το οποίο είχε στολισμένα τραπέζια σαν να ήταν πανηγύρι. Εκεί ήμουν εγώ καθισμένη με μια παλιά μου συμμαθήτρια (που την είδα πρόσφατα στο κομμωτήριο και όπως μου είπε είναι και αυτή ακόμα ελεύθερη(!!) και μάλιστα με αναγνώρισε αμέσως παρόλο που άλλαξα τόσο). Υπήρχε λοιπόν ενα σχοινί πάνω στην πίστα που ήταν τα όργανα, το οποίο σκοινί είχε την μια άκρη του στην σκηνή και η άλλη κατέληγε κάπου στον ουρανό, στα σύννεφα. Διάφοροι άνθρωποι πήγαιναν και το σκαρφάλωναν σαν να είναι κάτι το απολύτως φυσικό, και χωρίς να δίνει κανείς ιδιαίτερη σημασία.
Σκαρφαλώνει μέχρι και η φίλη μου!
Πάω λοιπόν και γω, θεωρώντας ότι έτσι το συνηθίζουν εδώ και απλώς εγώ δεν το ήξερα η άσχετη. Κατά την προσπάθεια όμως να σκαρφαλώσω διαπιστώνω ότι είμαι με μια κοιλιά τέντα, έγκυος 8 μηνών. Προσπαθώ απο δω, προσπαθώ από κει ....να μην μπορώ να σκαρφαλώσω. Κάθομαι λοιπόν στο τραπέζι μας απογοητευμένη που δεν τα κατάφερα όπως οι άλλοι, αλλά και κρυφοπερήφανη που διαπίστωσα ότι είμαι έγκυος (άρα θα έχω και άντρα και θα είμαι και ευτυχισμένη). Μου βγαίνουν όμως στη φόρα και οι φόβοι μου ότι κάτι δεν θα πάει καλά και θα πεθάνω πρίν της ώρας μου από κάποια επιπλοκή της εγκυμοσύνης ( ο αιώνιος φόβος του θανάτου που με καταδυναστεύει). Ηδη παρατηρούσα με δέος το τεντωμένο πετσί της γυμνής (κατα περίεργο τρόπο) κοιλιάς μου που ήταν τσίτα , και απο την πολύ συγκέντρωση στην αίσθηση της κοιλιάς άρχισα με τρόμο να νιώθω κινήσεις ζωής μέσα της.
Κάπως έτσι με βρήκε το πρωί. Και έτσι μισοξύπνια, κάθιδρη και ζαλισμένη, στηριζόμενη στους τοίχους για να μην πέσω και σπάσω το κεφάλι μου και μείνω στον τόπο άδικα, πάω στην τουαλέτα. Και μόλις "έκατσα" έβγαλα τις φλούδες από τα σταφύλια που δεν είχαν χωνευτεί αλλά και τους χυμούς που δεν πρόλαβαν να απορροφηθούν και όλα αυτά με μια σμπρωξιά, χωρίς πολλές ωθήσεις και "ωδίνες". Πρέπει όμως όλες αυτές οι οργανικές ουσίες να ήταν πολύ όξινες γιατί όλη μέρα στη δουλειά δεν μπορούσα να καθήσω στην καρέκλα απτο τσούξιμο.
Και όλα αυτά ξέρω γιατί συνέβησαν
Ηρθε η φίλη μου που είναι ξενιτεμένη στην Αθήνα, για λίγες μέρες στη Θεσ/νικη, και αφού της εμπιστεύτηκα την περιπέτειά μου με τον Μ-αλάκα , τόβαλε αμέτιμουχαμέτι να μου βρει άντρα, να με "τακτοποιήσει" όπως λέει. Ετσι αύριο έχουμε να βγούμε όλοι μαζί για καφέ με κάποιον που είναι ΄διαθέσιμος΄. Και με έχει ζώσει ήδη το άγχος.
Αχ, κάνε Παναγίτσα μου να μ αρέσει λίγο περισσότερο απτους άλλους. Να ευτυχίσει και η δύσμοιρη η gademissa, έστω και για λίγο....εμμμ, να πούμε για καμιά 30 χρόνια... Ζητάω τόσο πολλά πιά?..........
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου