Τα Βερεσέδια των "Επωνύμων"

Αυτές τις μέρες έβλεπα σε κάποια εκπομπή στην TV έναν καλλιτέχνη (με την ευρύτερη έννοια) , γνωστή φυσιογνωμία της Θεσσαλονίκης. Ξεχωριστή φιγούρα στον κόσμο του πνεύματος, όχι μόνο για τα έργα του αλλά και για την χαρακτηριστική ενδυμασία του, που έγινε σήμα κατατεθέν του. Μιλούσε, μιλούσε, μιλούσε και είχε χιούμορ, σοβαρότητα, άποψη και η δημοσιογράφος τον αντιμετώπιζε με ιδιαίτερο σεβασμό. Βλέπεις, συν τοις άλλοις είναι και κάποιας ηλικίας ο παππούς.

Λοιπόν, αυτόν τον διάσημο τον γνώρισα κάποτε.

Ερχόταν στο μαγαζί και ψώνιζε μικροεμπορεύματα τα οποία πλήρωνε πάντα μετρητοίς. Ταυτόχρονα έπινε το καφεδάκι του και έπιανε συζήτηση με διάφορους εκεί μέσα, για θέματα επί παντός επιστητού. Μέσα σ όλα έκανε και επίδειξη των δεξιοτήτων του στον χειρισμό της ελληνικής γλώσσας. Οι γηραιότεροι τον γνώριζαν για το έργο του, και μου λέγανε πόσο σημαντικός είναι. Εγώ μόνο τη χαρακτηριστική φυσιογνωμία του ήξερα και τίποτα για το έργο του. Για να πω την αλήθεια, τα πολλά του λόγια κούραζαν το μυαλό μου, αλλά αντιλαμβανόμενη την ανάγκη του για θαυμασμό και αναγνώριση συμμετείχα πολλές φορές στο ατέλειωτο κουβεντολόι του (είναι και πελάτης βλέπεις). Πάντα με βαρεμάρα. Και επειδή είμαι γενικώς υποψιασμένη στα επαγγελματικά θέματα που έχουν να κάνουν με παράδες, ήμουν πάντα ελαφρώς επιφυλακτική. Στα προσωπικά είναι καλές οι κουβέντες και οι φιλοσοφίες, αλλά στη δουλειά οι λογαριασμοί πρέπει να τακτοποιούνται στην ώρα τους. Αυτός μέχρι τότε ήταν εντάξει στα ψιλολόγια που έπαιρνε, οπότε δεν την είχα ψυλλιαστεί ακόμα.

Κάποια μέρα ήρθε άρον άρον και μέσα στο άγχος. Τρομάξαμε. Αυτός ο ήρεμος άνθρωπος σε τέτοια υπερένταση? Ηθελε επειγόντως ασυνήθιστα μεγάλη ποσότητα εμπορεύματος για μια παρουσίαση που θα έκανε, και έπρεπε να την παραλάβει αυθημερόν. Μας θερμοπαρακάλεσε για το επείγον της υπόθεσης, μας έταξε, και τι δεν έκανε για να μας πείσει. Τον συμπαθούσε το ομοαίματο συναφεντικό, νιώσαμε το πρόβλημά του και ρίξαμε έτσι άλλους πελάτες για το επείγον αυτουνού. Και τον περιμέναμε μετά όλη μερα να ρθει να παραλάβει το εμπόρευμα. Μας παίρνει τηλέφωνο λοιπόν στο κλείσιμο, και μας λέει ότι μες στα τρεχάματα δεν προλαβαίνει να έρθει ο ίδιος, αλλά μας παρακάλεσε λίαν ενθέρμως "να τα αφήσουμε εις το τάδε οπωροπωλείον του παιδικού του φίλου, και θα τα πάρει αργότερα. Θα έλθει την ερχόμενη εβδομάδα δια να τακτοποιήσει τον λογαριασμό του αυτοπροσώπως".


Κρατάει φιλίες από παιδιόθεν με μανάβη σκέφτεσαι, τουτέστιν συναισθηματικό άτομο ο διάσημος. Τα αφήσαμε λοιπόν στον μανάβη, κάπως ξαφνιασμένοι και μη συνειδητοποιώντας ακόμα καλά καλά τι συμβαίνει. Και πέρασε ο καιρός. Και χάθηκε ο διάσημος. Μετά από ένα μήνα του τηλεφώνησα αλλά έλειπε απ το γραφείο του. Ξανά και ξανά τηλέφωνα, αλλά όλο έλειπε. Πήγα μια μέρα από το γραφείο του στα ξαφνικά, μπας και τον πετύχω. Με δέχτηκε με χαρές, και όπως μου είπε ντρέπεται "δια την έκβασην των γεγονότων" αλλά περιμένει την επιταγή από τον Δήμο, και όταν έρθει να είμαι σίγουρη ότι θα την στείλει απευθείας. Και πέρασε πάλι ο καιρός. Ξαναπήγα και η επιταγή πλέον θα ερχόταν από την Νομαρχία. Αργότερα ήθελε έγκριση από το υπουργείο. Πιο μετά ήθελε υπογραφές από αρμόδιες επιτροπές και πάει λέγοντας....

3 χρόνια η επιταγή έκανε κύκλους, και σε μένα δεν έφτανε.

Αυτός δεν ξαναπάτησε στο μαγαζί. Τον παράτησα κι εγώ. Μου τάφαγε ο άνθρωπος του πνεύματος. Ο διάσημος. Ο σεβάσμιος. Ο σοφός. Αυτός που συμβάλλει με το έργο του στην διαμόρφωση χαρακτήρων. Ο παιδαγωγός. Ο τιμημένος. Ο δοξασμένος





.......................... ο τζαμπατζής................