Η Lacta έλιωσε στην τσέπη ...

Σήμερα είμαι στις ακεφιές μου, γιατί απ ότι βλέπω θα παραμείνω gademissa για πολύ καιρό ακόμα, παρόλες τις ευχές που δέχτηκα....




Χτες βγήκα ραντεβού. Πρώτο και τελευταίο

Το είχα δει πολύ θετικά το πράγμα, αφού τις 2 προηγούμενες φορές που είχαμε ξαναβρεθεί σε παρέα, τον είχα συμπαθήσει αρκετά. Εμφάνιση καλή, σώμα καραγυμνασμένο και ύφος αθώο, θα λεγα γλυκό. Είχα πολύ άγχος και για γούρι πήρα μια Lacta, μπας και οι έρωτες από τις τηλεοπτικές διαφημίσεις της περάσουν και σε μένα. Του κάκου όμως. Ο άντρας μου φάνηκε παιδί, άβγαλτο στη ζωή και στα αισθήματα.

Ζώντας μαζί με τους γονείς του μέχρι τα 35, κατά κάποιο τρόπο έχει παραμείνει παιδί. Απ τις κουβέντες που κάναμε κατάλαβα ότι ο έρωτας ο παθιασμένος που σου παίρνει τα μυαλά, και η αγωνία της αβέβαιης έκβασής του είναι αποκλεισμένα από τη ζωή και τη σκέψη του. Το ρίσκο και οι ανατροπές είναι λέξεις άγνωστες γι αυτόν. Η ρουτίνα και η πεπατημένη οδός είναι τα αγαπημένα του. Μια αβεβαιότητα υπάρχει στην συμπεριφορά του και στα λόγια του. Φοβάται? Και αν ναι, τι? Τη ζωή, τα αισθήματα, την προσπάθεια, το άγνωστο, την αγωνία, την αποκοπή του «ομφάλιου λώρου», την αποτυχία, την επιτυχία? Τι? Και αν είναι έτσι γιατί μου πρότεινε να βγούμε? Τι ένιωσε για μένα? Εγώ έχω πιό ανοιχτό μυαλό και νομίζω ότι φαίνεται. Αυτός δεν το είδε? Καί όπως και να το κάνουμε μια τρέλα την κουβαλάω.
Εμείς οι δύο δεν μπορούμε να συμβαδίσουμε.

Είναι ένα απόλυτα ειλικρινές παιδί, χωρίς κρυμμένες σκέψεις, και πιστεύω ότι θέλει να αφοσιωθεί σε μια καλή κοπέλα, να κάνει οικογένεια και να ζήσει ευτυχισμένος, πάντα κοντά στη μαμά και στον μπαμπά. Προβλήματα δεν πρέπει να προκύψουν γιατί δεν έχουν προβλεφθεί από το πρόγραμμα.

Δουλειά (είναι και επιστήμων!), σπίτι, γυμναστήριο και καμιά βόλτα. Αυτή είναι η ζωή του και τώρα θέλει να ακολουθήσει τα πρότυπα των γονιών του και να τακτοποιηθεί. Αλλά δεν βιάζεται κιόλας, αφού δεν το κυνηγάει ντε και καλά. Όχι. Δεν τραβάει κανένα ιδιαίτερο ζόρι. Αν του τύχει καλώς. Αν όχι, συνεχίζει ως έχει μια χαρά, αφού απ ότι κατάλαβα αυτή η ζωή του μπακουριού είναι απλώς μια παρατεταμένη εφηβεία που του χαρίζει ασφάλεια στην αγκαλιά της οικογένειάς του.


Πολλά είναι όπως τα λέω, αλλά ίσως κάπου να κάνω λάθος και να τον αδικώ. Δεν ξέρω. Θα μου ζητήσει να ξαναβγούμε, αν και το απέφυγα επιμελώς χτες. Δεν θέλω και εύχομαι να μην το κάνει. Ίσως όμως να πρέπει να ξαναβγώ για να έχω μια πιο ολοκληρωμένη άποψη. Δεν ξέρω. Το μόνο που ξέρω είναι ότι δεν με ενέπνευσε καθόλου. Και πώς να με εμπνεύσει άλλωστε, αφού ο τρόπος που μου μιλούσε ήταν λες και μιλούσε στο φιλαράκι του. Ειλικρινής και καλοπροαίρετος αλλά χωρίς κρυμμένη δύναμη και αντρισμό. Ασε δε το άγχος. Τον κατέκλυσε πατόκορφα. Και ο τρόπος που προσπαθούσε να μου δείξει το ενδιαφέρον του ήταν απόλυτα άγαρμπος και απαίδευτος.

Είναι γνωστός μιας φίλης και συναθλήτριάς μου, αλλά ντρέπομαι να την ρωτήσω πληροφορίες για το άτομό του. Δεν ξέρω και αν θέλω. Δεν ξέρω κιόλας αν η ίδια γνωρίζει για την έξοδό μας.

Μα τι ατυχία! Και είχα νιώσει κάτι γι αυτό το παιδί.


Σήμερα μια φίλη μου θα βγει και αυτή πρώτο ραντεβού. Αυτοί έχουν ξαναβρεθεί μερικές φορές αλλά πάντα με παρέα. Χτες μου έδινε θάρρος εκείνη, σήμερα της δίνω εγώ. Κατεβήκαμε στην αγορά, ψώνισε ρούχα, πήγαμε κομμωτήριο, έκανε καθαρισμό προσώπου, αποτριχώσεις, μανικιούρ πετικιούρ, γενική αναδόμηση δηλαδή. Πού να ξέρει ο υποψήφιος τι τραβάει η φίλη μου γιαυτόν. Για να της φύγει το άγχος βρήκαμε από τώρα θέματα για να συζητήσουν σε περίπτωση μουγκαμάρας με τον λεγάμενο. Έτσι, για να έχει καβάντζες για τις δύσκολες ώρες, αν και όλα τελικά είναι στο μυαλό μας.

Εγώ ήμουν μες στη μαύρη μου μαυρίλα, αλλά έβαλα την μάσκα της ανέμελης. Μην της χαλάσω τη διάθεση τώρα που είναι στα φόρτε της, στη γλυκιά προσμονή. Στην ίδια προσμονή που είχα και γω χτες.
Εύχομαι να πάνε όλα καλά.

Τώρα είμαι πτώμα, ψυχή τε σώματι.

Δεν είναι εδώ και η «ατρόμητη» φίλη μου, για να πούμε τα χαζά μας και να γελάσουμε μέχρι δακρύων, όπως κάνουμε συνήθως. Κατέβηκε στην Αθήνα για τη συναυλία των Pearl Jam. Ελπίζω να μην μαγευτεί από την ξελογιάστρα αυτή μεγαλούπολη και μείνει για πάντα εκεί, όπως έμεινε και η άλλη, η ξενιτεμένη. Τώρα μόλις με πήρε τηλέφωνο και μου περιέγραφε για το μοναστηράκι και το ZARA που βρήκε εκεί. Και την φαντάζομαι βουτηγμένη στις στοίβες των ρούχων, να τα πετάει ψηλά ξεσκαρτάροντάς τα, ψάχνοντας να βρει πρώτη το τέλειο πριν το βρουν οι άλλες. Και έχει τέτοιο πείσμα και προσήλωση στο "ιερό" αυτό έργο που συνήθως τα καταφέρνει η ... ZARόβια.




Εχω κανονίσει για σινεμά σήμερα αλλά δεν έχω καμία όρεξη. Εύχομαι μέχρι το βράδυ να την έχω βρει....