Πού μπορώ να ουρλιάξω με την ησυχία μου παρακαλώ?

Είναι κάποιες φορές που θέλω να ουρλιάξω κανονικά. Να βγάλω όση φωνή έχω και να εκτονωθώ. Να φωνάξω τόσο δυνατά που να μου πονέσουν οι φωνητικές χορδές. Να βγάλω όλο τον αέρα των πνευμόνων μου, με μια και μόνη ατέλειωτη τσιρίδα.

Δεν το κάνω συχνά, αλλά όταν γίνεται είναι πολύ εκτονωτικό.



Πρίν χρόνια, είχαμε πάει για πεζοπορία στον Όλυμπο με την φίλη μου την «ξενιτεμένη στην Αθήνα» και με μεγάλη παρέα. Μέσα στο πράσινο και στην άγρια φύση, εμένα και την φίλη μου μας έπιασε μια ανάγκη να ξεφύγουμε για λίγο από τους υπόλοιπους και να απομονωθούμε. Έτσι, σε μία στάση που κάναμε για να πάρουμε μια ανάσα ζωής (που τρέμαν τα αγύμναστα ποδαράκια μας από την υπερπροσπάθεια να σκαρφαλώσουμε εκείνες τις συνεχείς κακοτράχαλες ανηφόρες), ενημερώσαμε τον οδηγό ότι θα πάμε να ξεκουραστούμε σε ένα ρυάκι που έτρεχε λίγα μέτρα παραπέρα.

Εκεί δίπλα στο νερό, μες στην ησυχία αρχίσαμε να μιλάμε έντονα με την φίλη μου, να πειραζόμαστε, να ψευτομαλώνουμε, και μας βγήκε ξαφνικά μια ταυτόχρονη ακατανίκητη ανάγκη να τσιρίξουμε.

Και το κάναμε.

Τσιρίξαμε στην αρχή σιγανά και γελαστά, καθησυχάζοντας τα παιδιά της παρέας μας με νοήματα που τους κάναμε από μακριά. Όμως μας άρεσε πολύ αυτή η τσιρίδα. Και ξανατσιρίξαμε πιο δυνατά αυτή την φορά. Και πιο δυνατά, και πιο δυνατά. Και ήταν κάθε φορά και πιο λυτρωτικό το ουρλιαχτό, τόσο που κοιταζόμασταν με την φίλη μου σαστισμένες και εκστατικά απορημένες.

Έλα όμως που ακούγοντας τα ουρλιαχτά μας, ένα θαρραλέο παιδί από μια άλλη άγνωστη παρέα που ακολουθούσαν διαφορετικό μονοπάτι, νόμιζε πως κάτι έπαθαν αυτές που ουρλιάζουν, σαν να ζητούσαν βοήθεια, και ήρθε τρέχοντας. Μόλις μας είδε μας ρώτησε λαχανιασμένος και γεμάτος αγωνία τι πάθαμε, και αν θέλαμε βοήθεια. Όταν του εξηγήσαμε τι έγινε, μόνο που δε μας σκότωσε με το βλέμμα του. Βλέπεις είχε τρομοκρατηθεί ο άνθρωπος.

Πόσο είχαμε στενοχωρηθεί που τον ανησυχήσαμε τέτοιον καλό άνθρωπο, και πόσο ντραπήκαμε δεν λέγεται! Αλλά ταυτόχρονα και πόσο τσατιστήκαμε που μας χάλασε την εκτόνωσή μας ετούτος ο τύπος, άλλο πράγμα.



Από τότε το μόνο μέρος που μπορώ να ουρλιάξω άνετα και χωρίς φόβο ή παρεξήγηση είναι το αμάξι μου. Όταν οδηγώ στην περιφερειακή ή όταν είμαι στην εθνική (πάντα μόνη εννοείται) και μου ρθει κάποια πιεστική σκέψη ή άσχημη θύμηση, τότε αφήνω ελεύθερο τον εαυτό μου και ουρλιάζω στη διαπασών. Το πόσο υπέροχα νιώθω μετά, δε περιγράφεται με λέξεις!!!!!

Όχι, πες μου εσύ, πού αλλού μπορείς να εκτονωθείς ουρλιάζοντας χωρίς να σου φορέσουν ζουρλομανδύα ή να σου στείλουν το ΕΚΑΒ ή την αστυνομία? Ε?

Πουθενά .



Για αυτό ας κάνω μια βόλτα στην εθνική. Να βγάλω μερικά zip-αρισμένα αισθήματα που με πνίγουν εδώ και λίγο καιρό.