"Οι νέοι επιστήμονες δουλεύουν σε σουβλατζίδικα και καφετέριες"

Αυτο το διάβασα σήμερα στην εφημερίδα. Και το ανέφερε ως παράπονο και κατάντια.

Ομως εγώ έχω μια μικρή ενσταση:


Συγνώμη ρε παιδιά, και μ όλο το θάρρος, και χωρίς να θέλω να προσβάλλω κάποιον, αλλα αυτός ο τόπος έχει γεμίσει επιστήμονες.

Και γω που με βλέπεις επιστήμονας σπούδασα. Παρόλαυτα όμως κάνω αυτή τη μίζερη, άχαρη και αγχωτική δουλειά μου (εμπόριο) χωρίς παράπονο.

Μπαίνουμε στα πανεπιστήμια με όνειρα (αβάσιμα, ουτοπίες, τρέλες της εφηβείας), και βγαίνουμε με μια απαίτηση να τακτοποιηθούμε. Γιατί? Οταν μπαίναμε μας εγγυήθηκε κανείς ότι θα βρούμε μετά δουλειά? Οχι!Ε τότε τι παραπονιόμαστε???
Ηταν προσωπική επιλογή μας το πτυχίο. Επιλογή και ρίσκο. Και στα ρίσκα ή κερδίζεις ή χάνεις.

Σε έναν τόπο υπανάπτυκτο και αγροτικό, μου βγήκαμε όλοι με πτυχία- μεταπτυχιακά- και διδακτορικά , και φωνάζουμε και απαιτούμε να μας βρούν δουλειές καλοπληρωμένες και πρεστιζάτες.

Ρε, πάμε καλά? Ειμαστε σοβαροι??? Αντι να βγάλουμε εργάτες και αγρότες, βγάζουμε επιστήμονες? Μια φαλιρισμένη Ελλάδα τίγκα στον ΄επιστήμονα'.

Ε, ας φάμε τώρα τα πτυχία μας και μην παραπονιόμαστε(αν το κάνεις παπάρα στο γάλα γίνεται μούρλια σε λέω!).